Jadą do Soplicowa w jednym celu – by
przelać krew Sopliców, są żądni krwi.
Zanosi się na burzę.
Przyroda nie jest tu jedynie tłem. Pogoda, zachowanie
roślin i zwierząt są spójne z tym, co dzieje się wśród
ludzi.
Uosobienia (personifikacje)
Dynamizują i uplastyczniają opis.
Telimenę. Słyszała pod drzwiami, że Tadeusz
Opowiada historie
upodobał sobie Zosię, ale początkowo się do
kolejnych
tego nie przyznała i tak kręciła rozmową,
gwiazdozbiorów.
wybucha i robi mu scenę zazdrości.
Zapowiedź jakiegoś nieszczęścia w Soplicowie.
Obejmujących się i płaczących Sędziego i
księdza Robaka.
Mówi, że jest jego bratem.
Spodziewa się poważnego konfliktu ze
szlachtą z Dobrzyna. Wie, że może
zginąć.
Okazuje się, że Hrabia ich ubiegł i nie
sposób dostać się do mieszkańców
dworu, dlatego muszą inaczej
spożytkować energię – panoszą się po
obejściu i zabijają zwierzęta.
Mówi, że musi wyjechać. Sędzia domyśla się, że
ma to związek z kobietami. Tadeusz pokochał
Zosię (nie wspomina o Telimenie). Sędzia Jest
przekonany, że Tadeusz zbałamucił Zosię
i nakazuje mu ślub z nią.
Gerwazy chciał uzyskać od
Woźnego pismo, że w efekcie
zajazdu, Soplicowo i okolica
przechodzą na własność
Hrabiego.
by Tadeusz wyznał jej miłość. W końcu
Nie, Woźnemu udało się uciec.
Jest zły, zawstydzony i zagubiony. Biegnie nad wodę i
myśli o samobójstwie.
Szlachta ucztuje (zjada zapasy Sopliców,
piecze zabite zwierzęta, pije litrami
znaleziony alkohol). Stacjonują w pobliskim
zamku.
Jest ze swoimi dżokejami. Łapie Tadeusza,
policzkuje Asesora, który uznaje zajazd za
nielegalny.
Hrabia wyprzedził szlachtę i dotarł do Soplicowa
pierwszy. Na widok Zosi, Telimeny i Sędziego
opadł z niego gniew. Postanowił wszystkich
osadzić w areszcie domowym a na straży postawił
dżokejów.