Neoklasizm

Neoklasisizm, 18. yüzyılın ortalarında ortaya çıkan ve 19. yüzyıla yayılan sanatsal ve edebi bir
hareketti. Klasik Antikliğin felsefi ve estetik değerlerinin yenilenmesine ve modernliğin inşası için
modeller olarak yorumlanan akıl kültüne dayanıyordu.

Neoklasik hareket, basitçe klasisizm olarak adlandırıldığı Fransa’da ortaya çıktı. Oradan, tüm
tezahürleriyle neoklasik hareketin felsefi anahtarı olan Aydınlanma veya Aydınlanma’nın
genişlemesiyle el ele, Avrupa ve Amerika’nın geri kalanına yayıldı.

Neoklasizmin bağlamı ve kökeni

Jacques-Louis David: Horatii Yemini . 1784.

Neoklasik harekette üç tarihsel süreç kilit önem taşıyordu:

Görünümü Aydınlanma veya Aydınlanma, ilgası dogmatizme bir amaç ve araç olarak nedeni, bilgi ve
sekülerizasyonu savundu ve ilerlemeyi teşvik felsefi hareketin. Diderot ve D`Alembert tarafından ilk
kez 1751-1772 arasında yayınlanan ansiklopedi bu harekete dahil edildi.

17.yüzyılın sonlarına ve 18. yüzyılın ilk yarısına doğru Barok sanat Avrupa’ya hakim oldu.
Aydınlanma’nın değerlerinden esinlenerek, bu tarzların hakaretleri çok geçmeden ortaya çıktılar
çünkü bunlar aşırı, kafası karışık ve aşırı yüklenmiş olarak görülüyorlardı ve sırasıyla dini fanatizm ve
aristokratik yozlaşma ile bağlantılıydılar.

Bu bağlamda neoklasizm, kendi programıyla, estetik ve felsefi bir “devrim” ilan ederek önceki
sanatsal geleneğe tepki gösteren, günah çıkarma sanatçısı bir hareket olarak doğdu. Bu amaçlanan
değişiklik nelerden oluşuyordu?

Neoklasizmin genel özellikleri

Neoklasik sanat, görünüşe göre belli bir soğukluk ifade etse de gerçekte, amacına göre gerçekten
devrimci bir sanat olması amaçlanmıştı. /en azından erken safhasında. Sanatçılar gerçekten akıl, ahlak
ve ilerlemeye dayalı bir kültürün doğuşuna katılmak istiyorlardı. Bu nedenle, bir dizi özellik ve değeri
izlemeyi önerdiler.

Sanatçılar arasında, rasyonel ve bu ölçüde evrensel kabul edilen değerler ölçeği altında gelenekten
modernliğe geçişte ona yeni bir anlam kazandıracak bir estetik yaratma inancı vardı. Bunların
arasında şunlar vardı:

• özgürlük
• vatan fikri
• kahramanlık ve
• fedakarlık ruhu, titizlik ve özdenetim.
Klasik Antik Çağ sanatından ilham
Neoklasizm, Klasik Antikliğin araştırılmasını ve incelenmesini ele alır ve ona yeni bir anlam verir: onu
“kültürlü” bir ifade ve evrensel ve rasyonel bir doğanın etik modeli olarak yorumlar.

Klasik Antik Çağ’daki ilham Rönesans’ta çoktan görülmüştü, ancak Rönesans bunu doğayı öğrenmek
için bir yöntem olarak kullanırken, neoklasik bunu “modern proje” nin kurulacağı ahlaki bir referans
olarak yorumladı. Bu nedenle, Greko-Latin geçmişinin ahlaki bir idealleştirmesiydi.

Denge, oran ve simetri

Klasik Antik Çağ modeliyle, denge, oran ve simetriye olan ilgi, klasik dönem Yunan sanatına özgü
değerler yeniden gün yüzüne çıktı. Bu şekilde neoklasik sanatçılar, Barok ve Rokoko sanatının etkisini,
görkemliliğini ve dekoratif aşırılığını reddettiler.

Denge, oran ve simetri, ahlaki karakterin biçimsel bir metaforu olarak anlaşıldı, yani modern
uygarlığın değerler kodunu biçim yoluyla sembolize etmeye çalıştılar. Bu kanon plastik sanatlarda,
müzikte, mimaride ve edebiyatta uygulandı.

Neoklasik edebiyatın özellikleri

• Onur, görev ve tutkular arasındaki çatışma.
• İlham kaynakları: Klasik Antik dönem.
• Biçimsel zarafet kaygısı.
• Eleştirel türlerin didaktik türlere göre yaygınlığı.

Neoklasik edebiyatın en önemli yazarlarından bazıları şunlardı:

• Jean de la Fontaine:
• Daniel Defoe:
• Jonathan Swift:
• Alexander Pope:
• José Cadalso y Vázquez de Andrade (Dalmiro)