Spis treści

Dedykacja
Rozdział 1. Stella
Rozdział 2. Will
Rozdział 3. Stella
Rozdział 4. Will
Rozdział 5. Stella
Rozdział 6. Will
Rozdział 7. Stella
Rozdział 8. Will
Rozdział 9. Stella
Rozdział 10. Will
Rozdział 11. Stella
Rozdział 12. Will
Rozdział 13. Stella
Rozdział 14. Will
Rozdział 15. Stella
Rozdział 16. Will
Rozdział 17. Stella
Rozdział 18. Will
Rozdział 19. Stella
Rozdział 20. Will
Rozdział 21. Stella
Rozdział 22. Will
Rozdział 23. Stella
Rozdział 24. Will
Rozdział 25. Stella
Rozdział 26. Will
Rozdział 27. Stella
Rozdział 28. Will
Rozdział 29. Stella
Osiem miesięcy później
Rozdział 30. Will
Rozdział 31. Stella
Od autorki
Podziękowania
 Tytuł oryginału Five Feet Apart
by Rachael Lippincott with Mikki Daughtry & Tobias Iaconis
Text copyright © 2018 by CBS Films Division
Published by arrangement with Simon & Schuster Books for Young Readers, an imprint of
Simon & Schuster Children’s Publishing Division.
Copyright © 2019 for the Polish translation by Media Rodzina Sp. z o.o.
Cover illustration copyright © 2019 CBS Films Inc. All rights reserved
Polska wersja okładki Andrzej Komendziński
Book design by Lizzy Bromley
All rights reserved.
Wszelkie prawa zastrzeżone. Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentów książki –
z wyjątkiem cytatów w artykułach i przeglądach krytycznych – możliwe jest tylko na podstawie
pisemnej zgody wydawcy.
Ta książka jest dziełem fikcyjnym. Wszelkie podobieństwo do zdarzeń historycznych,
prawdziwych miejsc i osób – żyjących lub zmarłych – jest zupełnie przypadkowe
i niezamierzone.
Wydanie I
ISBN 978-83-8008-629-6
Media Rodzina Sp. z o.o.
61-657 Poznań, ul. Pasieka 24
tel. 61 827 08 60
e-mail: mediarodzina@mediarodzina.pl
www.mediarodzina.pl
Konwersja: eLitera s.c.
 Dla Alyson

R.L.

Dedykujemy tę książkę oraz film wszystkim pacjentom, rodzinom, personelowi

medycznemu i ukochanym osobom, które toczą codzienną bohaterską walkę z mukowiscydozą.
Mamy nadzieję, że opowieść o Stelli i Willu pomoże upowszechnić wiedzę o tej chorobie oraz
pewnego dnia znaleźć na nią lekarstwo.

M.D. i T.I.
 ROZDZIAŁ 1

STELLA

Wodzę palcem wzdłuż konturów rysunku wykonanego przez moją siostrę – płuc
utworzonych z morza kwiatów. Z bliźniaczych, owalnych kształtów wyrasta mnóstwo płatków
w odcieniach pastelowego różu, czystej bieli, a nawet wrzosowych błękitów, ale w jakiś
niepojęty sposób każdy z nich zdaje się wyjątkowy, wyróżnia go świeżość dająca złudzenie, że
kwiaty będą kwitły wiecznie. Niektóre jeszcze nie rozkwitły, a jednak wyraźnie daje się odczuć
obietnicę życia niecierpliwie czekającego, by wyzwolić się z drobnych pączków pod opuszkami
moich palców. Te lubię najbardziej.
Zastanawiam się – zdecydowanie zbyt często – jak by to było mieć takie zdrowe płuca.
Czuć się tak pełna życia. Wdycham powietrze, a ono mozolnie przeciska się do mojego ciała, by
po chwili z nie mniejszym trudem je opuścić.
Moja dłoń ześlizguje się z ostatniego płatka ostatniego kwiatu, palce przesuwają się po
rozgwieżdżonym tle. Każda narysowana przez Abby plamka światła jest jej próbą uwiecznienia
nieskończoności. Odkasłuję, cofam dłoń i pochylam się, żeby sięgnąć po leżącą na łóżku naszą
wspólną fotografię. Identyczne uśmiechy nad grubymi wełnianymi szalami, a nad naszymi
głowami świąteczne lampki w parku przy końcu ulicy, które migoczą niczym gwiazdy z rysunku
Abby.
Była w tym jakaś magia – w bladym świetle parkowych latarń, w białym śniegu
oblepiającym gałęzie, w trwającym dokoła cichym bezruchu. W ubiegłym roku niemal
odmroziłyśmy sobie tyłki z powodu tego zdjęcia, ale to była nasza tradycja. Znosiłyśmy
najgorszy mróz, byle tylko móc razem podziwiać gwiazdkową iluminację.
Ta fotografia zawsze przypomina mi tamto wrażenie. Poczucie, że ruszamy z siostrą ku
przygodzie, tylko we dwie, a świat otwiera się przed nami niczym księga.
Biorę pinezkę i wieszam zdjęcie koło rysunku, a potem siadam na łóżku z zeszytem
i ołówkiem wyciągniętymi z szuflady szafki nocnej. Przebiegam wzrokiem długą listę, którą
spisałam rano: od punktu 1: Opracować listę rzeczy do zrobienia – który już z pełną satysfakcją
przekreśliłam, aż do punktu 22: Zastanowić się, co nas czeka po śmierci.
Punkt 22 może się okazać zbyt ambitny na piątkowy wieczór, ale przynajmniej mogę już
odhaczyć numer 17: Ozdobić ściany. Rozglądam się po spartańskim wnętrzu, które przez
większą część przedpołudnia znowu próbowałam urządzić po swojemu. Powiesiłam na ścianach
obrazki, które od wielu lat dostaję od Abby – plamy koloru i okruchy życia wyraźnie odcinające
się od klinicznej bieli ścian. Każdy z nich wiąże się z innym z moich pobytów w szpitalu.
Jeden przedstawia mnie z kroplówką, w której kłębią się motyle we wszystkich kolorach
i rozmiarach. Na innym jestem narysowana z wenflonem w nosie, z rurką ułożoną w kształt
symbolu nieskończoności. Na jeszcze jednym korzystam z inhalatora, a unosząca się z niego
mgiełka tworzy aureolę wokół mojej głowy. Jest też najsubtelniejszy rysunek ze wszystkich –
wyblakłe tornado z gwiazd, które Abby narysowała za pierwszym razem, kiedy tu trafiłam.
Ten nie jest tak dopracowany jak jej późniejsze dzieła, ale właśnie dlatego tym bardziej
go lubię.
Poniżej, pod tą feerią kolorów znajduje się... sterta przyrządów medycznych, piętrząca się
koło obitego okropnym zielonkawym skajem szpitalnego krzesła, jednego z mebli stanowiących
standardowe wyposażenie każdej sali w szpitalu St. Grace’s. Patrzę w milczeniu na pusty stojak
kroplówki, wiedząc, że dokładnie za godzinę i dziewięć minut czeka mnie pierwsza z wielu
dawek antybiotyków, które będę przyjmować przez następny miesiąc. Taka już ze mnie
szczęściara.
– To tutaj! – dobiega głos zza drzwi.
Drzwi uchylają się, skrzypiąc cicho, a ja unoszę głowę w samą porę, by zobaczyć
w wąskiej szczelinie dwie znajome twarze. W ciągu ostatnich dziesięciu lat Camila i Mya
odwiedziły mnie tutaj z milion razy, a mimo to wciąż nie są w stanie pokonać trasy z recepcji do
mojej sali bez pytania każdej napotkanej osoby o drogę.
– Znowu pudło – mówię z uśmiechem.
Widzę, że od razu ogarnia je uczucie czystej, nieskażonej wątpliwościami ulgi. Mya
śmieje się i otwiera drzwi szerzej.
– Szczerze? Wcale bym się nie zdziwiła. Ten szpital to jakiś porąbany labirynt.
– I jak tam wasze nastroje? Pewnie już nie możecie się doczekać – mówię, podbiegając,
żeby je uściskać.
Camila cofa się o krok i patrzy na mnie z żałosną miną, a burza jej kręconych czarnych
włosów dosłownie sprawia wrażenie, jakby też nagle oklapła.
– To już druga z kolei wycieczka bez ciebie.
Święta prawda. Nie po raz pierwszy z powodu mukowiscydozy omija mnie klasowa
wycieczka, wyjazd na słoneczne wakacje albo szkolna impreza. Mniej więcej siedemdziesiąt
procent czasu moje życie wygląda zupełnie normalnie. Chodzę do szkoły, spotykam się na
mieście z Camilą i Myą, tworzę swoją apkę na telefon. Tyle tylko, że robię to wszystko pomimo
niewydolnych płuc. Pozostałe trzydzieści procent mojego życia to czas, kiedy kontrolę przejmuje
choroba.
Mam na myśli, że kiedy muszę iść do szpitala na podregulowanie zaworków, przechodzą
mi koło nosa takie atrakcje, jak Weekend Ziomalek w Teksasie czy – tak jak teraz – wycieczka
najstarszego rocznika naszej szkoły na Cabo.
Tym razem podkręcanie zaworków ma polegać na nafaszerowaniu mnie antybiotykami,
żeby w końcu wyleczyć infekcję gardła i gorączkę, która nie chce sama spaść.
Poza tym ostatnio pogorszył się stan moich płuc.
Mya siada na łóżku, a potem kładzie się, wzdychając dramatycznie.
– Wyjeżdżamy tylko na cztery dni, Stella. Na pewno nie możesz jechać? To już ostatnia
wycieczka w tej szkole!
– Na pewno. Nie mogę – mówię stanowczo, a one wiedzą, że nie żartuję.
Przyjaźnimy się od końca podstawówki i do tej pory już się nauczyły, że gdy chodzi
o moje plany, to mukowiscydoza ma ostateczny głos.
To nie tak, że nie chce mi się jechać. Sprawa całkiem dosłownie dotyczy życia i śmierci.
Nie mogę ot tak sobie ruszyć na Cabo – ani zresztą nigdzie indziej – i ryzykować, że już stamtąd
nie wrócę. Nie mogłabym tego zrobić rodzicom. Nie teraz.
– No ale w tym roku byłaś przewodniczącą komitetu organizacyjnego! Nie możesz im
powiedzieć, żeby przesunęli termin? Nie chcemy, żebyś tu tkwiła sama jak palec – mówi Camila,
wskazując ręką szpitalny pokój, który tak starannie urządziłam.
Potrząsam głową.
– Mamy jeszcze przed sobą przerwę wiosenną! Na pewno pamiętacie, że nie opuściłam
żadnej wiosennej wycieczki od ósmej klasy, kiedy złapałam przeziębienie! – pocieszam,
uśmiechając się z nadzieją i zerkając to na jedną z przyjaciółek, to na drugą.
Żadna z nich jednak nie odwzajemnia mojego uśmiechu. Obie patrzą na mnie tak, jakbym
zabiła ich ukochane zwierzątka.
Widzę, że mają przy sobie torby ze strojami kąpielowymi, które kazałam im przynieść,
więc podejmując desperacką próbę zmiany tematu, wyciągam rękę po pakunek Camili.
 – Oho, kostiumy kąpielowe! Musimy wybrać najlepsze!
Sama nie mogę się wylegiwać w ciepłym słońcu Cabo w wybranym przez siebie stroju,
więc przynajmniej należy mi się udział w tych przyjemnościach za pośrednictwem przyjaciółek,
którym wybiorę kostiumy.
Ten pomysł je ożywia. Radośnie wysypujemy zawartość obu toreb na łóżko, tworząc na
nim miszmasz motywów kwiatowych, kropek i fluorescencyjnych barw.
Pobieżnie przeglądam stertę kostiumów Camili. Wybieram z niej czerwone figi, które
można by nazwać czymś między majtkami od bikini a pojedynczym cienkim sznurkiem. Nie
mam cienia wątpliwości, że odziedziczyła je po starszej siostrze, Megan.
Rzucam je Camili.
– O, to. Cała ty.
Camila robi oczy okrągłe ze zdziwienia. Przykłada sobie majtki do bioder i zaskoczona
poprawia okulary w drucianych oprawkach.
– No, to znaczy... wąskie paski od opalania się w stringach mogłyby całkiem dobrze
wyglądać na ciele...
– Camila! – przerywam jej, sięgając po bikini w biało-granatowe pasy. Już na pierwszy
rzut oka widzę, że będzie pasowało jak ulał. – Żartowałam. Ten jest idealny.
Kiedy Camila bierze ode mnie bikini, wygląda na to, że kamień spadł jej z serca.
Odwracam się do Myi, siedzącej w kącie na zielonym szpitalnym krześle, ale ona jest zajęta
wysyłaniem z szerokim uśmiechem SMS-ów.
Wykopuję ze sterty jednoczęściowy kostium, który Mya nosiła jeszcze w szóstej klasie
podczas lekcji pływania. Unoszę go i pytam z szelmowskim uśmiechem:
– Co powiesz na ten, Mya?
– Super! Świetny wybór! – odpowiada, wciąż zawzięcie stukając w klawiaturę telefonu.
Camila prycha rozbawiona. Wpycha swój kostium z powrotem do torby i posyła mi
porozumiewawczy uśmiech.
– Mason i Brooke się rozeszli – wyjaśnia.
– O Boże. Niemożliwe! – odpowiadam.
To dopiero sensacja. Ale czad!
No, może nie dla Brooke. Ale Mya podkochuje się w Masonie, odkąd w drugiej klasie
zaczęła chodzić na zajęcia z angielskiego do pani Wilson, więc ta wycieczka jest dla niej wielką
szansą na wykonanie przełomowego kroku.
Ale szkoda, że nie będzie mnie tam podczas tego weekendu, żeby pomóc jej wdrożyć
sprawny, dziesięciopunktowy plan pod kryptonimem: „Gorący romans z Masonem na Cabo”.
Mya odkłada telefon i niby nic wzrusza ramionami, a potem wstaje i z nagłym
zainteresowaniem ogląda obrazki na ścianach.
– To nic takiego. Umówiłam się, że rano spotkamy się z nim i Taylorem na lotnisku.
Patrzę na nią znacząco i nagle na jej twarzy pojawia się promienny uśmiech.
– No dobra, to jednak coś wielkiego!
Wszystkie trzy piszczymy podekscytowane, a ja wybieram dla Myi śliczny
jednoczęściowy kostium w kropki, który przywodzi na myśl minioną epokę i jest jakby
stworzony dla niej. Mya kiwa głową, bierze strój i przykłada go do ciała.
– Byłam prawie pewna, że wybierzesz właśnie ten.
Zwracam się do Camili, która zerka nerwowo na zegarek, co mnie wcale nie dziwi. Jest
mistrzynią odkładania spraw na później i zapewne jeszcze nie spakowała ani jednej rzeczy na
wyjazd.
Oczywiście oprócz bikini.
 Camila widzi, że przyłapałam ją na gorącym uczynku, więc uśmiecha się przepraszająco.
– Muszę jeszcze kupić na jutro ręcznik plażowy.
Klasyk. Cała Camila.
Wstaję z ciężkim sercem, bo smutno mi, że już wychodzą, ale nie chcę ich zatrzymywać.
– No dobrze, zrywajcie się! Jutro skoro świt musicie zasuwać na samolot.
Mya żałośnie rozgląda się po pokoju, a Camila z przygnębieniem mnie w rękach torbę ze
strojami kąpielowymi. Robią więcej ceregieli, niż mogłam się po nich spodziewać. Tłumię
w sobie poczucie winy i irytację, która coraz silniej daje o sobie znać. Bądź co bądź to nie one
opuszczą ostatnią klasową wycieczkę na Cabo. Przynajmniej spędzą ten czas w swoim
towarzystwie.
Cała w uśmiechach niemal ciągnę je w kierunku drzwi. Bolą mnie policzki od udawania
pozytywnego nastawienia, ale nie chcę dziewczynom psuć humoru.
– Przyślemy ci zdjęcia, okej? – obiecuje Camila, obejmując mnie.
– No myślę! Wklej mnie w Photoshopie na kilku z nich – mówię do Myi, która umie
wyczarować prawdziwe cuda z programów Adobe. – Nikt się nawet nie zorientuje, że mnie tam
nie było.
Obie jeszcze marudzą w drzwiach, więc w egzaltowany sposób przewracam oczami
i przekornie wypycham przyjaciółki na korytarz.
– No już, idźcie! Udanej wycieczki.
– Kochamy cię, Stella! – krzyczą, oddalając się korytarzem.
Patrzę, jak odchodzą, i macham im ręką, dopóki podrygujące loki Myi kompletnie nie
znikną mi z pola widzenia. Niczego bardziej nie pragnę, niż pobiec za nimi, żeby się spakować,
a nie zacząć rozpakowywanie.
Wracam do pokoju i uśmiech znika z mojej twarzy, kiedy widzę starannie przyklejone do
drzwi stare zdjęcie rodzinne.
Zrobiliśmy je kilka lat temu na werandzie naszego domu podczas grilla z okazji święta
Czwartego Lipca. Głupkowato się na nim uśmiechamy z Abby, mamą i tatą. Czuję nagły
przypływ tęsknoty za domem, słyszę skrzypienie wysłużonego, rozchybotanego stopnia, który
ugina się pod naszym ciężarem, kiedy śmiejemy się i przepychamy, żeby się zmieścić w kadrze.
Brakuje mi tamtych emocji.
Cała rodzina razem, szczęśliwa i zdrowa. W każdym razie większość z nas.
To nie pomaga. Wzdycham, zbieram się w sobie i przeglądam zawartość wózka
z lekarstwami.
Jeśli mam być zupełnie szczera, to lubię tu przebywać. Szpital stał się moim drugim
domem, odkąd skończyłam sześć lat, więc zwykle nie mam nic przeciwko temu, żeby tu wracać.
Robią mi zabiegi, dają lekarstwa, piję chyba więcej koktajli mlecznych, niż sama ważę, spotykam
się z Barb i Julie, a potem wypisują mnie i wracam dopiero po następnym nasileniu się objawów.
Normalka. Tym razem jednak czuję pewien niepokój, a nawet strach. Bo tym razem nie tylko
chcę, ale wręcz muszę wyzdrowieć. Ze względu na rodziców.
Bo oni wszystko postawili na głowie przez swój rozwód. A po tym, jak stracili siebie, nie
będą w stanie poradzić sobie ze stratą mnie. Wiem to na sto procent.
Ale jeśli wyzdrowieję, to może...
Wszystko w swoim czasie. Podnoszę z ziemi koncentrator tlenu, przyciskam okrągły
guzik na środku i nasłuchuję jednostajnego syku wydobywającego się powietrza. Zaczepiam za
uszami wężyki wąsów tlenowych i wsuwam wypustki do nosa. Siadam z cichym westchnieniem
na znajomo niewygodnym szpitalnym materacu i biorę głęboki wdech.
Sięgam po kieszonkowy notes, żeby przeczytać następny punkt na mojej liście i zająć
czymś myśli.
Punkt 18: Nagrać wideo.
Biorę do ręki ołówek i z namysłem przygryzam jego końcówkę, patrząc na słowa, które
napisałam wcześniej. Może to dziwne, ale w tej chwili snucie refleksji o tym, co nas czeka po
śmierci, zdaje się o wiele łatwiejsze.
Jednak lista to lista, więc zrezygnowana wypuszczam powietrze z płuc i wyciągam rękę
do szafki nocnej po laptop, siedząc po turecku na nowej kołdrze w kwiaty, którą wczoraj kupiłam
w Targecie, kiedy Camila i Mya szukały strojów na wyjazd na Cabo. Prawdę mówiąc, wcale nie
potrzebowałam kołdry, ale dziewczyny tak entuzjastycznie zabrały się do pomagania mi
w wyborze przydatnych rzeczy na pobyt w szpitalu, że nie miałam serca jej nie kupić.
Przynajmniej pasuje do nowego wyglądu ścian mojego pokoju – jest pełna żywych,
jasnych kolorów.
Czekając, aż laptop się uruchomi, niecierpliwie bębnię palcami w klawiaturę, i mrużąc
oczy, patrzę na swoje odbicie w ekranie. Marszczę brwi na widok rozwichrzonych długich,
brązowych włosów i próbuję je trochę przygładzić, przeczesując co chwila palcami. W końcu
sfrustrowana zsuwam z nadgarstka gumkę i spinam włosy w luźny kok, żeby wyglądać w miarę
przyzwoicie przed kamerą. Biorę z szafki nocnej podręcznik programowania w Javie aplikacji na
telefony z Androidem i kładę na nim laptopa, żeby nie straszyć widzów podbródkiem i znaleźć
takie ustawienie kamery, żebym przynajmniej jako tako wyglądała.
Logując się do mojego konta YouTube Live, ostatni raz ustawiam kamerę tak, żeby
w obiektywie na pewno znalazł się dokładnie za moimi plecami rysunek Abby przedstawiający
płuca.
Stanowi idealne tło.
Zamykam oczy i biorę głęboki wdech, słysząc znajomy świst w płucach, które desperacko
próbują nabrać tlenu przez całe morze śluzu. Po chwili wolno wypuszczam powietrze, zmuszam
się do pocztówkowego uśmiechu, a potem otwieram oczy i wciskam klawisz rozpoczynający
transmisję na żywo.
– Cześć wszystkim. Jak wam upływa czarny piątek? Ja wciąż czekam na śnieg, który
jakoś nie chce spaść!
Zerkam w kąt ekranu i zwracam kamerę w kierunku okna, za którym widać zaciągnięte
szarymi chmurami niebo i kompletnie nagie drzewa. Zauważam z uśmiechem, że liczba
oglądających na żywo stale wzrasta i już przekracza tysiąc osób, chociaż to nadal niewielka część
spośród dwudziestu trzech tysięcy dziewięciuset czterdziestu użytkowników, którzy subskrybują
mój kanał, żeby śledzić przebieg mojej walki z mukowiscydozą.
– No cóż, mogłam w tej chwili szykować się do wejścia na pokład samolotu na Cabo,
dokąd nasza klasa wybiera się na ostatnią szkolną wycieczkę, ale zamiast tego spędzę ferie
w moim drugim domu. A to za sprawą lekkiej infekcji gardła.
No i jeszcze tej buzującej we mnie gorączki. Przypomina mi się, że rano, kiedy
zmierzyłam temperaturę podczas przyjęcia do szpitala, pulsujące cyfry na termometrze
wskazywały trzydzieści dziewięć stopni i ani kreski mniej. Jednak nie chcę o tym mówić przed
kamerą, bo wiem, że rodzice będą oglądać to nagranie.
Na razie lekarze twierdzą, że dokucza mi przewlekłe przeziębienie.
– Kto by tam marzył o tygodniu słońca, błękitnego nieba i plaż, kiedy może przez miesiąc
pławić się w luksusach na swoim własnym podwórku?
Trajkoczę o różnych udogodnieniach, wyliczając je na palcach.
– Zobaczmy, co my tu mamy. Dwudziestoczterogodzinną opiekę, deser czekoladowy bez
ograniczeń i usługi pralnicze. Aha, tym razem Barb pozwala mi trzymać w pokoju wszystkie
lekarstwa i urządzenia! Tylko popatrzcie!
Zwracam kamerę na wieżę sprzętu medycznego, a potem na wózek z lekarstwami. Już je
idealnie ułożyłam w porządku alfabetycznym i chronologicznym według przepisanych godzin
dawkowania, które wprowadziłam do stworzonej przeze mnie aplikacji. Nareszcie jest gotowa,
żeby ją próbnie opublikować!
To był numer 14 na mojej liście. Jestem całkiem dumna z tego, jak mi poszło.
Z komputera wydobywa się brzdęk i pojawiają się pierwsze komentarze. Widzę wpis
z imieniem Barb i emotkami przedstawiającymi serduszka. Widzowie uwielbiają ją tak samo jak
ja. Odkąd pierwszy raz trafiłam do szpitala – ponad dziesięć lat temu – Barb zawsze jest
w pobliżu, podrzuca słodycze mnie i innym pacjentom, na przykład mojemu wspólnikowi
zbrodni, Poemu. Trzyma nas za rękę w chwilach najgorszego bólu, jakby nic takiego się nie
działo.
Mniej więcej od połowy tego okresu wrzucam na YouTube filmiki, żeby pokazać
ludziom, czym naprawdę jest mukowiscydoza. Przez te wszystkie lata więcej osób, niż
mogłabym sobie wymarzyć, zaczęło śledzić moje operacje, rehabilitacje i wizyty w szpitalu Saint
Grace’s. Nie opuścili mnie w trudnym okresie, kiedy musiałam nosić aparat ortodontyczny, no
i w ogóle.
– Wydolność płuc spadła mi do trzydziestu pięciu procent – informuję, zwracając
obiektyw z powrotem na siebie. – Doktor Hamid mówi, że jestem jedną z pierwszych na liście do
przeszczepu, więc zostanę tu przez miesiąc, będę brać antybiotyki i ściśle przestrzegać reżimu...
Mój wzrok wędruje ku rysunkowi, który mam za plecami – zdrowe płuca wiszą nade
mną, ale za daleko, żeby ich dosięgnąć.
Potrząsam głową i uśmiecham się, wyciągając rękę do wózka medycznego po butelkę.
– To znaczy, że będę regularnie łykać lekarstwa, nosić kamizelkę VisiVest do
oczyszczania ze śluzu układu oddechowego oraz... – Pokazuję do kamery butelkę.
– ...co noc dostarczać organizmowi przez kroplówkę mnóstwo tej odżywki w płynie. Czy są
wśród was panie, które chciałyby pochłaniać dziennie pięć tysięcy kalorii i wciąż móc się
pochwalić plażową figurą? Chętnie się zamienię.
Komputer znowu brzęczy i pojawia się strumień nowych komentarzy. Czytam kilka
z nich i pozwalam, by pozytywny przekaz przyćmił wszystkie negatywne emocje, które zaczęły
się wkradać do mojej głowy.
Trzymaj się, Stella! Kochamy Cię.
Wyjdź za mnie!
– Nowe płuca mogą się zjawić w każdej chwili, więc muszę być zawsze gotowa! –
Wypowiadam te słowa takim tonem, jakbym z całego serca w to wierzyła, ale po tylu latach już
wiem, że nie powinnam zbyt wiele sobie obiecywać.
DING! Kolejny komentarz.
Ja też mam mukowiscydozę. Dzięki Tobie pamiętam, żeby cały czas myśleć pozytywnie.
XOXO.
Serce mi rośnie. Ostatni raz uśmiecham się szeroko do kamery, specjalnie dla tej osoby,
która prowadzi taką samą walkę jak ja. Tym razem mój uśmiech jest szczery.
– No dobra, kochani, dzięki za oglądanie! Muszę już lecieć. Jeszcze raz się upewnię, czy
przygotowałam wszystkie lekarstwa na popołudnie i wieczór. Sami wiecie, jaka ze mnie brzytwa.
Życzę wam boskiego tygodnia. Pa!
Kończę transmisję na żywo i wolno wypuszczam z płuc powietrze. Po zamknięciu
przeglądarki widzę
podrasowane na szkolny bal zimowy twarze, które uśmiechają się do mnie z pulpitu. Objęte
ramionami pozujemy z Camilą i Myą do zdjęcia, wszystkie z tym samym krwistoczerwonym
odcieniem szminki, którą kupiłyśmy w Sephorze. Camila marzyła o jasnoróżowej, ale Mya
przekonała nas, że czerwień to kolor, bez którego absolutnie nic nie zdziałamy w życiu. Nadal
nie jestem pewna, czy miała rację.
Kładę się na łóżku, sięgam po podniszczonego pandę siedzącego na poduszkach i mocno
go przytulam. Moja siostra Abby nazwała go Gałgan. Okazało się, że z upływem czasu to imię
zaczęło do niego pasować jak ulał. Dziesięć lat pomieszkiwania ze mną w szpitalu zdecydowanie
odcisnęło na nim swoje piętno.
Jest upstrzony kolorowymi łatami naszytymi na rozdarcia, przez które gubił watę, kiedy
za mocno go ściskałam podczas najboleśniejszych zabiegów.
Nagle rozlega się pukanie do drzwi, które niemal w tej samej chwili gwałtownie się
otwierają, a do środka wchodzi Barb, obładowana deserami mającymi mi umilić branie lekarstw.
– Wróciłam! Dostawa!
Jeśli chodzi o Barb, to niewiele się zmieniła w ciągu ostatnich sześciu miesięcy ani
zresztą przez ostatnie dziesięć lat – nadal jest najlepsza. Zawsze te same krótkie, kręcone włosy.
Wciąż ten sam kolorowy fartuch. A jej uśmiech zawsze tak samo rozjaśnia cały pokój.
Tuż za nią wkracza z kroplówką Julie w bardzo zaawansowanej ciąży.
No, to już wielka zmiana w porównaniu ze stanem sprzed pół roku.
Próbując ukryć zaskoczenie, uśmiecham się do Barb, która stawia pojemniczki z deserami
na brzegu łóżka, żebym sama je później dopasowała do konkretnych lekarstw, a potem wyjmuje
listę, żeby sprawdzić, czy na wózku jest wszystko, czego potrzebuję.
– Co ja bym bez ciebie zrobiła? – mówię.
Barb mruga porozumiewawczo.
– Zginęłabyś.
Julie wiesza na stojaku torbę z antybiotykiem, jej brzuch muska moje ramię. Dlaczego nie
powiedziała mi, że jest w ciąży? Trochę sztywnieję, uśmiechając się niepewnie, kiedy patrzę na
ten wypchnięty brzuch, i dyskretnie się odsuwam.
– Dużo się zmieniło przez te pół roku!
Julie głaszcze brzuch, a jej błękitne oczy lśnią, kiedy uśmiecha się do mnie.
– Chcesz poczuć, jak kopie?
– Nie – protestuję nieco zbyt stanowczo.
Wstyd mi, bo widzę, że trochę ją zaskoczyła moja szorstka reakcja. Zdziwiona uniosła
brwi. Ale chodzi o to, że nie chcę zarazić pechem tego perfekcyjnego, zdrowego maleństwa.
Na szczęście wzrok Julie pada na tapetę w moim laptopie.
– To twoje fotografie z zimowego balu? Widziałam ich całkiem sporo na Instagramie! –
mówi podekscytowana. – Jak było?
– Megafajnie! – wykrzykuję entuzjastycznie i resztki zakłopotania znikają bez śladu.
Otwieram w komputerze folder ze zdjęciami. – Szalałam na parkiecie przez bite trzy piosenki.
Jechałam limuzyną. Przekąski były nawet jadalne. A na dodatek wytrzymałam do wpół do
jedenastej, czyli o wiele dłużej, niż ktokolwiek się spodziewał! Komu potrzebna godzina
policyjna, kiedy ciało samo ją narzuca, no nie?
Pokazuję Julie i Barb zdjęcia, które zrobiłyśmy z dziewczynami przed balem w domu
Myi, a tymczasem Julie podłącza kroplówkę, mierzy mi tętno i poziom tlenu we krwi. Pamiętam,
że kiedyś bałam się igieł, ale po każdym pobraniu krwi i kroplówce ten strach coraz bardziej
słabł. Teraz już nawet się nie wzdragam. Czuję się silna za każdym razem, gdy jestem kłuta.
Jakbym była w stanie wszystko pokonać.
– W porządku – mówi Barb, kiedy obie już kończą wszystkie pomiary i przestają
wzdychać z zachwytem nad moją brokatową, srebrzystą suknią balową i przypinanym
bukiecikiem z białych róż. Camila, Mya i ja postanowiłyśmy, że wymienimy się bukietami, bo
wszystkie poszłyśmy na bal bez partnerów. Żaden chłopak mnie nie zaprosił, ale i tak chciałam
iść sama. Istniało duże prawdopodobieństwo, że w ostatniej chwili będę musiała odwołać mój
udział albo że źle się poczuję podczas tańca, a to byłoby nie fair wobec kolegi, który by mi
towarzyszył.
Przyjaciółki nie chciały, żebym czuła się osamotniona, więc zamiast rozejrzeć się za
partnerami, zdecydowały, że pójdziemy razem. Jednak sądząc po rozwoju sytuacji z Masonem,
wydaje mi się, że nie mogę liczyć na podobną solidarność na balu maturalnym.
Barb wskazuje ruchem głowy na pełny po brzegi wózek z lekarstwami i opierając dłoń na
biodrze, mówi:
– Będę sprawdzać, czy wszystko w porządku, ale w gruncie rzeczy jesteś dobrze
zaopatrzona. – Podnosi fiolkę z tabletkami. – Pamiętaj, że te masz łykać razem z jedzeniem. –
Odstawia buteleczkę i sięga po drugą. – A tych nigdy nie...
– Rozumiem, Barb – wchodzę jej w słowo.
Po prostu jak zwykle mi matkuje, ale unosi ręce na znak, że się poddaje. W głębi duszy
i tak wie, że absolutnie nic złego mi się nie stanie.
Wciskam przycisk z boku łóżka, żeby trochę podnieść oparcie, i macham im na
pożegnanie, kiedy ruszają w kierunku drzwi.
– Przy okazji – zaczyna wolno Barb, gdy Julie już jest na korytarzu. Mruży oczy i daje mi
wzrokiem życzliwe ostrzeżenie. – Chcę, żebyś najpierw skończyła kroplówkę, ale właśnie
przyjęliśmy Poego do pokoju trzysta dziesięć.
– Co? Naprawdę?! – wykrzykuję z okrągłymi oczami, już zrywając się z łóżka, żeby go
znaleźć. Nie do wiary, że mnie nie uprzedził!
Barb robi krok do przodu, opiera dłonie na moich ramionach i delikatnie sadza mnie
z powrotem na łóżku.
– Hola, hola, nie dosłyszałaś, że najpierw masz skończyć kroplówkę?
Uśmiecham się do niej zawstydzona, ale czy można mi się dziwić? Poe był pierwszą
osobą, z którą się zaprzyjaźniłam w szpitalu. Tylko on mnie w pełni rozumie. Kurczę, już od
dziesięciu lat razem zmagamy się z mukowiscydozą. To znaczy razem, ale w bezpiecznej
odległości od siebie.
Nie możemy się do siebie za bardzo zbliżać. Jedną z najbardziej ryzykownych rzeczy dla
pacjentów z muko jest zarażenie się niektórymi bakteriami od innych pacjentów. Wystarczy
jeden dotyk, który może dosłownie zabić nas oboje.
Na twarzy Barb poważna mina ustępuje łagodnemu uśmiechowi.
– Uspokój się, dziewczyno. Weź coś na wstrzymanie. – Żartobliwie spogląda na wózek
z lekarstwami. – Oczywiście nie dosłownie.
Kiwam głową, ledwo powstrzymując śmiech, bo spłynęła na mnie kolejna fala ulgi
wywołana informacją, że Poe też tu jest.
– Wpadnę później, żeby ci pomóc przy VisiVest – rzuca Barb przez ramię, gdy wychodzi.
Biorę do ręki telefon i decyduję się wysłać szybkiego SMS-a, zamiast pędzić na złamanie
karku do pokoju 310:
Jesteś tu? Ja też.
Nie mija nawet sekunda, a już wyświetlacz mojego telefonu rozbłyskuje na znak, że
dostałam odpowiedź:
Zapalenie oskrzeli. Dopadło mnie. Przeżyję. Wpadnij za jakiś czas pomachać do mnie.
Teraz muszę przekimać.
 Opieram się na poduszkach i robię długi, wolny wydech.
Prawdę mówiąc, denerwuję się tym spotkaniem.
Wydolność moich płuc tak nagle spadła do trzydziestu pięciu procent. Teraz jeszcze ta
gorączka i infekcja gardła, a na domiar złego wizja spędzenia miesiąca w szpitalu, gdzie czeka
mnie seria zabiegów łagodzących objawy, kiedy wszyscy przyjaciele są daleko stąd – to trochę
mnie przeraża. Bardziej niż trochę. Trzydzieści pięć procent to wskaźnik, który nie daje spać
mojej mamie. Sama tego nie przyzna, ale mówi mi to jej komputer. Znalazłam w nim ślady wielu
poszukiwań informacji o przeszczepach oraz wskaźnikach wydolności płuc i chociaż używa
różnych kombinacji słów, za każdym razem posługuje się nowymi hasłami, to sens zawsze jest
ten sam – w jaki sposób dać mi jeszcze trochę czasu. Przez to napędza mi większego strachu niż
kiedykolwiek przedtem. Ale nie boję się o siebie. Kiedy chorujesz na mukowiscydozę, to
w pewnym sensie przyzwyczajasz się do myśli, że młodo umrzesz. Paraliżuje mnie raczej strach
o nich. Teraz, kiedy już nie mają siebie, nie wiem, co się z nimi stanie, kiedy przyjdzie najgorsze.
Jednak jakoś sobie poradzę z tymi myślami dzięki Poemu, człowiekowi, który mnie
rozumie. O ile w końcu pozwolą mi się z nim spotkać.
Reszta dnia upływa leniwie.
Trochę pracuję nad apką, sprawdzam, czy na pewno pozbyłam się błędu
programistycznego, który wciąż się pojawiał, kiedy próbowałam uruchomić aplikację na moim
telefonie. Smaruję fucidinem podrażnioną skórę wokół sondy żołądkowej, mając nadzieję, że
dzięki temu nie będzie czerwona jak wóz strażacki, tylko przynajmniej różowa jak letni
zmierzch. Upewniam się drugi i trzeci raz, czy mam wszystkie buteleczki i tabletki oznaczone
etykietką: NA DOBRANOC. Odpisuję na SMS-y rodziców wysyłane co godzina dokładnie
o pełnych godzinach. Wyglądam za okno, gdzie już zaczyna się ściemniać, i widzę parę mniej
więcej w moim wieku – śmieją się i całują, idąc w kierunku szpitala. Nie co dzień widuje się
szczęśliwe pary wchodzące do szpitala. Patrząc na tych dwoje, którzy trzymają się za ręce
i patrzą na siebie tęsknym wzrokiem, zastanawiam się, jakby to było mieć kogoś, kto patrzyłby
na mnie w taki sposób. Zwykle ludzie widzą raczej mój wenflon, blizny i sondę żołądkową, a nie
mnie.
Te atrybuty nie sprawiają, że przed moją szafką w szkole gromadzą się tłumy adoratorów.
W pierwszej klasie liceum chodziłam – o ile można to tak nazwać – z Tylerem Paulem,
ale nasz romans trwał ledwo miesiąc, dopóki nie złapałam przeziębienia i musiałam iść na kilka
tygodni do szpitala. Już po kilku dniach jego SMS-y stały się rzadsze, więc sama postanowiłam
z nim zerwać.
Ponadto nasz związek w ogóle nie przypominał tej pary sprzed szpitala. Tylerowi zawsze
pociły się dłonie, kiedy trzymaliśmy się za ręce, i używał tak dużo Axe, że kręciło mnie w nosie
i dostawałam napadu kaszlu za każdym razem, gdy się przytulaliśmy.
Takie myśli niekoniecznie pomagają w odwróceniu uwagi od problemów, więc
poświęcam trochę czasu punktowi 22 na mojej liście: Zastanowić się, co nas czeka po śmierci,
a nawet lekturze książki Podróż duszy. Życie, śmierć i nieśmiertelność.
Jednak już po chwili po prostu kładę się na łóżku, patrzę w sufit i wsłuchuję się w swój
świszczący oddech. Słyszę, jak powietrze próbuje się przedrzeć przez zwały śluzu zalegające
w moich płucach. Przewracam się na bok i otwieram fiolkę floventu, żeby trochę pomóc płucom.
Wlewam płyn do nebulizatora przy łóżku. Po chwili urządzenie budzi się do życia, zaczyna
szumieć, a z maski wydobywa się mgiełka.
Siadam i patrząc na rysunek z płucami, wdycham i wydycham powietrze.
Wdycham i wydycham.
Wdycham i... wydycham.
 Mam nadzieję, że kiedy rodzice odwiedzą mnie w ciągu najbliższych dni, mój oddech już
będzie bardziej swobodny. Rano powiedziałam każdemu z nich, że to drugie podwiezie mnie do
szpitala, ale naprawdę złapałam taksówkę na skrzyżowaniu koło nowego domu mamy. Nie chcę,
żeby znowu musieli mnie tu oglądać, przynajmniej dopóki nie poczuję się lepiej.
Mama już i tak wyglądała na dosyć zatroskaną, kiedy wkładała mi do torby koncentrator
tlenu na drogę.
Słyszę pukanie do drzwi, więc odrywam wzrok od ściany i odwracam się z nadzieją, że to
Poe wpadł pomachać mi na powitanie. Zdejmuję maskę tlenową w chwili, gdy Barb wsuwa
głowę do pokoju. Pielęgniarka kładzie na stoliku przy drzwiach maskę chirurgiczną i lateksowe
rękawiczki.
– Mamy nowego pacjenta na górze. Spotkamy się pod piętnastką?
Serce zaczyna mi bić szybciej.
Kiwam głową, a Barb uśmiecha się szeroko, po czym wraca na korytarz. Przykładam
maskę z powrotem do ust, żeby jeszcze raz zaciągnąć się floventem i jak najdokładniej wypełnić
nim płuca, zanim wstanę i zacznę się krzątać. Wyłączam nebulizator, podchodzę do drzwi,
nakładam niebieskie rękawiczki i zaczepiam za uszami gumki maseczki chirurgicznej.
Wsuwam na stopy swoje białe converse’y, uchylam drzwi i przeciskam się przez
szczelinę na śnieżnobiały korytarz. Wybieram dłuższą drogę, żeby przejść koło pokoju Poego.
W połowie korytarza mijam dyżurkę pielęgniarek i macham ręką do młodziutkiej salowej
o imieniu Sarah, która uśmiecha się do mnie nad nową, lśniącą, metalową ścianką boksu.
Szpital wymienił te ścianki przed moim ostatnim pobytem, od którego minęło pół roku.
Są tej samej wysokości, co poprzednie, ale tamte były drewniane i tak wysłużone, że na pewno
zainstalowano je jeszcze podczas budowy oddziału ponad sześćdziesiąt lat temu. Pamiętam
czasy, kiedy byłam tak mała, że mogłam przemknąć do pokoju Poego niezauważona przez
nikogo, bo moja głowa znajdowała się dobre kilkanaście centymetrów poniżej krawędzi ścianek.
Teraz sięgają mi do łokcia.
Idę dalej korytarzem i uśmiecham się, widząc małą flagę Kolumbii przyklejoną taśmą do
uchylonych drzwi, które przytrzymuje leżąca do góry kołami deskorolka.
Zaglądam do środka, gdzie Poe śpi na łóżku z podciągniętymi pod brodę kolanami.
Wydaje się zaskakująco drobny pod kraciastą kołdrą. Wymuskany Anthony Bourdain patrzy na
niego z plakatu nad łóżkiem, jakby nad nim czuwał.
Rysuję serduszko na tablicy, którą Poe powiesił przy wejściu. Będzie wiedział, że go
odwiedziłam. Potem ruszam dalej w kierunku drewnianych dwuskrzydłowych drzwi, które
prowadzą do głównej części szpitala, skąd można wjechać windą do bloku C i przejść łącznikiem
do drugiego budynku prosto na Oddział Intensywnej Terapii Noworodka.
Jedną z korzyści wynikających z częstego przebywania w szpitalu od ponad dziesięciu lat
jest to, że znam go tak dobrze, jak dom, w którym się wychowałam. Każdy zakręt korytarza,
ukrytą klatkę schodową czy tajne przejście zwiedziłam wiele razy.
Wyciągam rękę do klamki, gdy nagle otwierają się drzwi koło mnie, a kiedy odwracam
się zaskoczona, widzę profil wysokiego, chudego chłopaka, którego nigdy przedtem tu nie
spotkałam. Stoi w drzwiach pokoju 315. W jednej ręce trzyma szkicownik, w drugiej ołówek,
a na nadgarstku nosi białą opaskę szpitalną, tak samo jak ja.
Nie mogę się ruszyć.
Jego ciemnobrązowe włosy są w idealnym nieładzie, jakby dopiero co wyskoczył ze
zdjęcia w „Teen Vogue” i wylądował prosto w szpitalu St. Grace’s. Wokół niebieskich oczu
robią mu się drobne zmarszczki, kiedy mówi.
Ale to przede wszystkim jego uśmiech zwraca moją uwagę. Jest asymetryczny, uroczy
i promieniuje magnetycznym ciepłem.
Ten chłopak jest tak słodki, że mam wrażenie, jakby wydolność płuc spadła mi jeszcze
o dziesięć procent.
Jak to dobrze, że pół twarzy zasłania mi maseczka chirurgiczna, bo nie byłam
przygotowana na spotkania ze słodkimi facetami na oddziale mukowiscydozy.
– Mam tu zapisany ich rozkład dnia – mówi, wsuwając sobie nonszalancko ołówek za
ucho. Odchylam się trochę w lewo i widzę, że uśmiecha się do tamtej pary, którą wcześniej
widziałam przed szpitalem. – Więc o ile nie posadzisz tyłka na dzwonku, to co najmniej przez
godzinę nikt nie będzie wam przeszkadzał. Tylko pamiętaj, stary, że to łóżko służy mi do spania.
– Wiedzieliśmy, że tak powiesz. O wszystko zadbaliśmy.
Widzę, że dziewczyna rozsuwa zamek sportowej torby, którą przyniosła, i pokazuje mu
leżące w niej koce.
Zaraz, zaraz. Cooo?
Słodziak gwiżdże z podziwem.
– Patrzcie państwo! Prawdziwa harcerka.
– Myślałeś, że jesteśmy jakimiś dzikusami? – pyta kumpel i uśmiecha się
porozumiewawczo.
O Boże. To obrzydliwe. On wpuszcza znajomych do swojego pokoju, jakby to był motel.
Ze zdegustowaną miną ruszam do końca korytarza, chcąc już się znaleźć jak najdalej od
tego, co tam się dzieje, cokolwiek to mogło być.
No i tyle w temacie słodyczy.
 ROZDZIAŁ 2

WILL

– Okej, do zobaczenia później – mówię, puszczając oko do Jasona, i zamykam pokój,

żeby dać im trochę prywatności.
Patrzę prosto w puste oczodoły czaszki na rysunku wiszącym na moich drzwiach. Jej
dolną część zasłania maska tlenowa, a hasło poniżej głosi: „Porzućcie wszelką nadzieję wy,
którzy tu wchodzicie”.
To powinien być oficjalny slogan tego szpitala. I w ogóle każdego z pięćdziesięciu
szpitali, w których spędziłem ostatnie osiem miesięcy życia.
Patrzę na drzwi na końcu korytarza zamykające się za dziewczyną, którą widziałem
dzisiaj rano, jak wprowadzała się do jednego z pokojów. Jeszcze tylko mignęły mi jej zakurzone
białe trampki. Przyjechała sama i ciągnęła za sobą sportową torbę, w której zmieściłoby się ze
troje dorosłych ludzi, ale wyglądała na całkiem niezłą laskę.
Powiedzmy sobie szczerze: nie co dzień zdarza się spotkać w szpitalu przyzwoicie
wyglądającą dziewczynę, i to zaledwie pięć pokojów od ciebie.
Zerkam na szkicownik, wzruszam ramionami, zwijam go w rulon i wsuwam do tylnej
kieszeni spodni, a potem idę korytarzem za tamtą laską. I tak nie mam nic lepszego do roboty,
a przecież nie będę tu sterczeć przez godzinę.
Popycham drzwi i widzę ją wyraźnie na tle szarych płytek podłogi. Idzie na drugi koniec
korytarza, pozdrawiając wszystkich i zagadując ich, jakby odstawiała jakąś jednoosobową paradę
z okazji Święta Dziękczynienia. Wchodzi do wielkiej, oszklonej windy z widokiem na recepcję
po wschodniej stronie, gdzie już stoi wysoka, kompletnie ubrana choinka, która musiała się tu
pojawić dzisiaj rano, chociaż ludzie nawet nie zdążyli dojeść resztek po Święcie Dziękczynienia.
Nie do pomyślenia, żeby wystawka z indykiem miała tu zostać jeszcze choćby minutę
dłużej.
Patrzę, jak dziewczyna unosi ręce, żeby poprawić maskę chirurgiczną, kiedy pochyla się
i wybiera przycisk piętra. Po chwili drzwi wolno się za nią zamykają.
Ruszam w górę po schodach, uważając, żeby na nikogo nie wpaść, gdy miarowym
krokiem zasuwam na czwarte piętro. Jasne. Biegnę po schodach tylko na tyle szybko, na ile
pozwalają mi płuca. Docieram do celu w samą porę, żeby dostać ataku kaszlu i jeszcze się
pozbierać, zanim ta dziewczyna wysiądzie z windy i zniknie za zakrętem. Pocieram klatę,
odchrząkuję, żeby oczyścić gardło, i idę za nią najpierw dwoma korytarzami, a potem otwartym,
oszklonym pasażem wiodącym do drugiego budynku.
Wprowadziła się dopiero dzisiaj, ale wygląda na to, że dobrze zna drogę.
Sądząc po jej pewnym kroku i po tym, że zachowuje się, jakby znała wszystkich na
każdym oddziale, nie zdziwiłbym się, gdyby wyszło na jaw, że jest w szpitalu jakąś ważną
szychą. Sam mieszkam tu od dwóch tygodni, ale dopiero wczoraj odkryłem, jak bezpiecznie
wymknąć się z mojego pokoju do kafeterii w drugim budynku, a na pewno nie mam problemów
z orientacją w terenie. Tyle już lat leżałem w różnych szpitalach, że rozpracowywanie ich stało
się dla mnie czymś w rodzaju hobby.
Dziewczyna zatrzymuje się przed wahadłowymi drzwiami z napisem: Oddział
Intensywnej Terapii Noworodka i zagląda przez szybę, a potem wchodzi do środka.
OITN.
Dziwne.
Urodzenie dziecka, kiedy chorujesz na muko, to rzecz mało prawdopodobna, o ile nie
niemożliwa. Słyszałem, że dziewczyny ciężko to przeżywają, ale chodzenie na OITN, żeby się
gapić na maluchy, których sama nigdy nie będzie miała, to już zupełnie inny poziom.
Kompletna, kurde, deprecha.
Jeśli o mnie chodzi, wiele rzeczy w muko mnie wkurza, ale na pewno nie to. Prawie
wszyscy chorzy faceci są bezpłodni, więc przynajmniej nie muszę się bać, że jakaś laska przeze
mnie zaciąży i będzie chciała się bawić w rodzinę.
Założę się, że akurat w tej chwili Jason chętnie zamieniłby się ze mną.
Rozglądając się na boki, pokonuję odległość dzielącą mnie od drzwi. Zerkam przez
wąskie okienko i widzę, że dziewczyna stoi przed szklaną ścianą wpatrzona w noworodka
w inkubatorze po drugiej stronie. Drobne ramiona i nóżki dziecka są podczepione do maszyny
dziesięć razy większej od niego.
Popycham drzwi i wślizguję się do pogrążonego w półmroku korytarza. Uśmiecham się,
patrząc przez chwilę na dziewczynę w converse’ach. Trudno mi oderwać wzrok od jej odbicia
w szkle, pokój za szybą zmienia się w niewyraźną plamę. Z bliska wydaje się jeszcze ładniejsza –
ma długie rzęsy i mocno zarysowane brwi.
Nawet w masce chirurgicznej dobrze wygląda. Obserwuję ją, gdy odgarnia z oczu
falowane, jasnobrązowe włosy i skupiona wpatruje się przez szybę w noworodka.
Odkasłuję, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę.
– No proszę. A już myślałem, że znowu trafiłem do drętwego szpitala pełnego drętwych
zdechlaków. I nagle zjawiasz się ty. Szczęściarz ze mnie.
Patrzy na mnie w odbiciu w szybie. W pierwszej chwili widzę w jej oczach zdziwienie,
ale niemal od razu zastępuje je coś w rodzaju niechęci. Dziewczyna odwraca się z powrotem do
dziecka i nic nie mówi.
Aha, obiecujący początek. Nie ma to jak wzbudzić odrazę już po pierwszych słowach.
– Widziałem, jak się wprowadzałaś. Zostaniesz tu trochę?
Nie odpowiada. Gdyby nie tamten grymas, pomyślałbym, że w ogóle mnie nie usłyszała.
– Och, rozumiem. Jestem takim przystojniakiem, że w moim towarzystwie nawet nie
jesteś w stanie sklecić zdania.
To wystarcza, by ją rozdrażnić na tyle, żeby odpowiedziała.
– Nie powinieneś przypadkiem przygotować pokojów dla swoich „gości”? – pyta ostro,
zwracając się do mnie i ze złością zdejmując maskę.
Na chwilę mnie zatyka, a potem śmieję się zaskoczony jej bezceremonialnością.
To naprawdę ją wkurza.
– Wynajmujesz im pokój na godziny czy jak? – pyta dalej, a jej ciemne oczy zwężają się
w szparki.
– Ha! To ty czaiłaś się na korytarzu.
– Ja się nie czaję – odpowiada. – To raczej ty przylazłeś tu za mną.
Ma trochę racji. Ale na sto procent to ona czaiła się pierwsza. Udaję, że zbiła mnie
z tropu, i unoszę dłonie, udając, że się poddaję.
– Chciałem się tylko przedstawić, ale widzę, że przy tym nastawieniu...
– Niech zgadnę – mówi, wchodząc mi w słowo. – Uważasz się za nonkonformistę.
Ignorujesz zasady, bo to ci daje poczucie pełnej kontroli. Zgadza się?
– Nie mylisz się – odpowiadam i od niechcenia opieram się o ścianę.
– Myślisz, że dzięki temu jesteś atrakcyjny?
Uśmiecham się do niej.
– No wiesz, na ciebie to wyraźnie działa. Pamiętasz, jak długo stałaś na korytarzu i się
gapiłaś?
 Zniechęcona przewraca oczami. Widać, że nie bawi jej moja gadka.
– Nie ma nic atrakcyjnego w udostępnianiu znajomym swojego pokoju, żeby mogli
uprawiać seks.
Aha, a więc to taka ciotka-cnotka.
– Seks? Dobry Boże, nie! Powiedzieli mi, że przez większość czasu będą może w dość
ożywiony sposób dyskutować o książkach.
Dziewczyna piorunuje mnie wzrokiem, zupełnie ignorując mój sarkazm.
– Aaa, teraz rozumiem, o co ci chodzi – mówię, krzyżując ramiona na piersi. – Ty
z jakiegoś powodu nie lubisz seksu.
– Wcale nie! Uprawiałam seks – wybucha, robiąc wielkie oczy, jakby zdziwiona, że te
słowa same wypadły jej z ust. – Był... w porządku.
To największa ściema, jaką słyszałem w tym roku, a coś o tym wiem, bo otaczają mnie
ludzie, którzy wciąż próbują zamaskować słodkimi kłamstwami fakt, że umieram.
Śmieję się.
– „W porządku” to nieszczególnie entuzjastyczna recenzja, ale zgodzę się, że myślimy
podobnie.
Słysząc to, groźnie marszczy gęste brwi.
– Nie myślimy podobnie.
Puszczam do niej oko. Śmiesznie jest ją wkurzać.
– Zimna jak lód. Lubię takie.
Drzwi otwierają się z hukiem i Barb wpada prosto na nas. Oboje podskakujemy nagle
przestraszeni hałasem.
– Will Newman! A ty co tu robisz?
Zwracam się z powrotem do dziewczyny.
– No i masz. Imię i nazwisko do krótkiego profilu psychologicznego, który sobie
stworzyłaś. A ty jesteś...?
Patrzy na mnie gniewnie, szybko wkładając z powrotem maseczkę chirurgiczną, zanim
Barb zobaczy, że ją zdjęła.
– Niezainteresowana.
Dobre. Ciotka-cnotka jednak ma trochę ikry.
– A do tego pewno szkolna prymuska.
– Trzy kroki od siebie! Znacie zasady!
Dociera do mnie, że stoję za blisko, więc cofam się o krok w chwili, kiedy Barb wdziera
się w pełną napięcia przestrzeń między nami. Pielęgniarka patrzy na mnie, mrużąc oczy.
– Może mi wytłumaczysz, co tu robisz?
– Hę... – zaczynam, wskazując na szybę. – Oglądam bobasy?
Ale to jej nie bawi.
– Wracaj do swojego pokoju. Gdzie masz maskę? – Sięgam ręką do swojej nieosłoniętej
twarzy, a Barb zwraca się do dziewczyny: – Stella, dziękuję, że przynajmniej ty o niej
pamiętałaś.
– Jeszcze pięć sekund temu też jej nie miała – bąkam pod nosem.
Stella posyła mi mordercze spojrzenie nad głową Barb, a ja odpowiadam szerokim
uśmiechem.
Stella.
Ma na imię Stella.
Czuję, że jeszcze chwila, a Barb mnie zwymyśla, więc decyduję się na odwrót. Na razie
wystarczy mi kazań.
 – Rozchmurz się, Stella – mówię, idąc swobodnym krokiem do drzwi. – Takie już jest
życie. Skończy się, zanim zdążymy się obejrzeć.
Przemierzam blok C i idę dalej pasażem. Zamiast wybrać dłuższą drogę, wsiadam do
rozdygotanej windy, którą odkryłem przed dwoma dniami i która wiezie mnie tuż przed dyżurkę
pielęgniarek na oddziale muko, gdzie Julie przegląda jakieś dokumenty.
– Hej, Julie! – zagaduję, opierając się o barierkę i biorąc z biurka ołówek.
Julie zerka na mnie, ale po chwili znowu kieruje wzrok na dokumenty.
– Co tam u ciebie?
– A, tak sobie łaziłem po szpitalu. Trochę wkurzyłem Barb – mówię, wzruszając
ramionami i obracając w palcach ołówek. – Ostra z niej piła.
– Wcale nie piła, tylko, no wiesz...
Patrzę znacząco na nią.
– Tylko ostra piła.
Julie opiera się o ścianę i kładzie dłoń na swoim przeogromnym brzuchu.
– Jest stanowcza. Zasady są ważne. Szczególnie dla Barb. Nie chce ryzykować.
Unoszę głowę i widzę, że drzwi na końcu korytarza znowu się otwierają. Wchodzi przez
nie Barb z ciotką-cnotką we własnej osobie.
Widząc mnie, Barb mruży oczy, a ja niewinnie wzruszam ramionami.
– Co znowu? Rozmawiam z Julie.
Barb tylko prycha i obie oddalają się korytarzem w kierunku pokoju Stelli. Stella
poprawia maseczkę chirurgiczną, odwraca się i przez ułamek sekundy patrzy mi w oczy.
Wzdycham, odprowadzając ją wzrokiem.
– Ona mnie nienawidzi.
– Która? – pyta Julie, unosząc głowę i patrząc w tym samym kierunku, co ja.
Drzwi pokoju zamykają się, a ja zwracam się z powrotem do Julie.
Patrzy na mnie wzrokiem, który widziałem u niej już z milion razy, odkąd przyjęli mnie
do szpitala w zeszłym tygodniu. W jej niebieskich oczach widzę pytanie: „Czyś ty oszalał?” i coś
w rodzaju troski.
Ale przede wszystkim: „Czyś ty oszalał?”.
– Wybij to sobie z głowy, Will.
Zerkam na teczkę, która leży przed nią na biurku. W lewym górnym rogu wyraźnie widać
nazwisko.
Stella Grant.
– Okej – mówię, jakby nigdy nic. – Dobranoc.
Wracam pod trzysta piętnastkę, a kiedy staję przed drzwiami, zanoszę się kaszlem. Mam
gęsty śluz w płucach i gardle, czuję ból w piersiach spowodowany wycieczką po szpitalu.
Gdybym wiedział, że czeka mnie taki maraton po korytarzach, to przynajmniej pomyślałbym
o wzięciu aparatu tlenowego.
Nie, no kogo chcę oszukać?
Sprawdzam zegarek, żeby się upewnić, że minęła godzina, a potem otwieram drzwi.
Włączam światło i widzę leżący na białej jak śnieg szpitalnej pościeli złożony na pół liścik od
Hope i Jasona.
Proszę, jacy romantycy.
Staram się stłumić rozczarowanie faktem, że już sobie poszli. Osiem miesięcy temu,
kiedy lekarze wykryli u mnie zakażenie bakterią B. cepacia, mama wypisała mnie ze szkoły
i załatwiła mi prywatne lekcje w domu, co chwila przerywane międzynarodowymi wycieczkami
po szpitalach. W moim przypadku spodziewana długość życia jest już i tak żałośnie krótka, ale
jakby tego było mało, B. cepacia sprawia, że moje gówniane płuca zużywają się jeszcze szybciej.
Na domiar złego nie masz co liczyć na nowe płuca, kiedy w twoim organizmie szaleje odporna
na antybiotyki bakteria.
Jednak słowo „nieuleczalna” jakoś nie dociera do mojej matki, która nie przestaje
poszukiwać jedynej w swoim rodzaju cudownej kuracji. Nawet jeżeli ceną za to ma być odcięcie
mnie od reszty świata.
Całe szczęście, że ten szpital znajduje się tylko pół godziny od Hope i Jasona, którzy
mogą odwiedzać mnie kilka razy w tygodniu i opowiadać o wszystkim, co ominęło mnie
w szkole. Od kiedy mam B. cepacia, czuję się tak, jakby już tylko oni nie traktowali mnie jak
szczura laboratoryjnego. Zawsze tacy byli i może właśnie dlatego tak idealnie do siebie pasują.
Rozkładam liścik i widzę narysowane serce, a pod spodem wiadomość wykaligrafowaną
starannym pochyłym pismem Hope: „Do zobaczenia wkrótce! To już tylko dwa tygodnie do
Twojej osiemnastki! Hope i Jason”. Trudno mi powstrzymać uśmiech.
Osiemnastka. Jeszcze dwa tygodnie i będę sam za siebie odpowiadał. Koniec ze
zgłaszaniem się do klinicznych testów nowych lekarstw, koniec z pobytem w tym szpitalu.
Nareszcie coś zrobię ze swoim życiem, zamiast pozwalać, żeby mama je marnowała.
Nigdy więcej nie pójdę do szpitala. Już nie dam się zamknąć w monotonnie białych
czterech ścianach klinik na całym świecie, gdzie lekarze próbują na mnie lekarstwo za
lekarstwem, kurację za kuracją, ale za każdym razem bez skutku.
Jeśli mam umrzeć, to najpierw chciałbym trochę pożyć.
A potem sobie umrę.
Mrużę oczy, patrząc na serce, i wyobrażam sobie ten nieuchronny ostatni dzień. Niech to
będzie w jakimś nastrojowym miejscu. Na przykład na plaży. Albo na łódce dryfującej po
Missisipi. Byle nie w czterech ścianach. Mógłbym naszkicować krajobraz albo swój ostatni
autoportret z wystawionym środkowym palcem dla całego świata, a potem kopnąć w kalendarz.
Upuszczam liścik na łóżko. Dokładnie oglądam pościel, a potem pochylam się, żeby na
wszelki wypadek powąchać pościel. Krochmal i chlor. Zwykły zapach szpitalnej wody
kolońskiej. Dobrze.
Mimo to wybieram skrzypiącą skórzaną leżankę przy oknie. Zgarniam na bok kredki
i szkicowniki i wygrzebuję laptopa spod sterty skserowanych karykatur politycznych z lat
czterdziestych, które przeglądałem wcześniej dla inspiracji. Otwieram przeglądarkę i wpisuję
nazwisko Stelli Grant w wyszukiwarkę Google’a, nie obiecując sobie jednak zbyt wiele. Laska
wygląda na taką, która ma jedynie lamerskie konto na Facebooku, i to pilnie strzeżone. Albo na
Tweeterze, gdzie w najlepszym razie retweetuje memy o zaletach mycia rąk.
Tymczasem pierwszy wynik odsyła mnie na kanał YouTube’a pod tytułem: „Nie taki
znowu sekretny dziennik dziewczyny z mukowiscydozą”, zawierający ze sto filmów
zamieszczanych co najmniej od sześciu lat. Mrużę oczy, bo tytuł brzmi dziwnie znajomo. Aha,
o Jezu, to ten lamerski kanał, który mama mi podlinkowała kilka miesięcy temu, chcąc mnie
przekonać, żebym poważnie potraktował swoje leczenie.
Może gdybym wiedział, że laska tak wygląda...
Przewijam stronę w dół do pierwszego filmu i klikam na okienko ze zdjęciem o wiele
młodszej Stelli, z ustami pełnymi żelastwa i kucykiem na czubku głowy. Z trudem powstrzymuję
śmiech. Ciekawe, jak teraz wyglądają jej zęby – jeszcze nie widziałem, żeby się śmiała.
Pewnie są całkiem ładne. Wygląda mi na taką, co naprawdę wkłada na noc aparat
retencyjny, zamiast pozwalać mu zarastać kurzem na półce w łazience.
Mojego, o ile pamiętam, nawet nie doniosłem do domu po wizycie u ortodonty.
Wciskam klawisz głośności i z głośników dobiega jej głos.
 – Jak wszyscy z mukowiscydozą, już od urodzenia jestem skazana na śmierć. Nasze
organizmy wytwarzają za dużo śluzu, który dostaje się do płuc, wywołując infekcje i coraz
bardziej je uni...cestwiając. – Dziewczynka ledwo sobie radzi z trudnym słowem, ale po chwili
promiennie uśmiecha się do kamery. – Obecnie moje płuca działają na pięćdziesiąt procent.
Następuje niezdarne cięcie, a potem w kamerze pojawiają się znajome schody sprzed
wejścia do szpitala. Nic dziwnego, że tak dobrze znała drogę. Spędziła tu całe życie.
Uśmiecham się do tej małej dziewczynki, chociaż nigdy nie widziałem tak gównianego
montażu. Mała siada na schodach i bierze głęboki wdech.
– Doktor Hamid mówi, że przy tym tempie rozwoju choroby będę potrzebowała
przeszczepu, zanim pójdę do liceum. Przeszczep mnie nie wyleczy, ale da mi więcej czasu!
Przyda mi się więcej lat życia, o ile będę miała szczęście i dostanę ten przeszczep!
Coś o tym wiemy, no nie, Stella?
Ona przynajmniej może mieć nadzieję.
 ROZDZIAŁ 3

STELLA

Wkładam niebieską kamizelkę VisiVest i z pomocą Barb zapinam na wszystkie rzepy.

Wygląda prawie jak kamizelka ratunkowa – tyle że z wystającymi rurkami. Przez mgnienie oka
wyobrażam sobie, że to naprawdę kamizelka ratunkowa, i patrzę za okno, wyobrażając sobie, że
jestem na Cabo, siedzę w łódce z Myą i Camilą, a horyzont różowieje w popołudniowym słońcu.
Krzyczą mewy, w oddali widać piaszczystą plażę oraz nagie torsy surferów – i nagle
wbrew samej sobie myślę o Willu. Mrugam i Cabo znika, a w polu widzenia pojawiają się gołe
gałęzie drzew za oknem.
– A więc ten chłopak, Will, też jest chory na mukowiscydozę? – pytam, chociaż to
oczywiste.
Barb pomaga mi przypiąć ostatni pasek. Pociągam za rękaw kamizelki, żeby nie
podrażniała mi skóry na kości obojczykowej.
– Ma B. cepacia. Bierze udział w testach nowego leku, cevaflomalinu.
Barb wyciąga rękę, żeby włączyć urządzenie, i patrzy na mnie znacząco.
Robię wielkie oczy i odruchowo zerkam na wielką butlę środka dezynfekującego do rąk.
Stałam tak blisko niego, a teraz się okazuje, że ma B. cepacia? Dla ludzi z mukowiscydozą to
właśnie wyrok śmierci. Będzie mógł się uważać za szczęściarza, jeśli przeżyje jeszcze kilka lat.
Pod warunkiem, że będzie przestrzegał dyscypliny – tak samo, jak ja.
Kamizelka zaczyna wibrować. Mocno. Czuję, że wydzielina w moich płucach powoli się
odrywa.
– Jeśli się tym zarazisz, to możesz na zawsze pożegnać się z szansą na nowe płuca –
dodaje, patrząc na mnie stanowczo. – Trzymaj się od niego z daleka.
Potakuję skinieniem głowy. O, tego może być pewna. Potrzebna mi każda chwila życia.
Ponadto Will okazał się zbyt zapatrzony w siebie. Jest nie w moim typie.
– Te testy... – zaczynam, ale od razu zerkam na Barb i unoszę rękę, żeby przerwać
rozmowę, bo muszę odkaszlnąć gęsty śluz. Barb zachęcająco kiwa głową i podaje mi różową,
nerkowatą miskę. Wypluwam do niej flegmę i wycieram usta, a potem zadaję pytanie: – Jakie są
szanse na ich skuteczność?
Barb głęboko wzdycha, potrząsając głową. Dopiero po chwili patrzy mi w oczy.
– Nikt nie wie. To zbyt nowe lekarstwo.
Jednak jej wzrok mówi mi wszystko. Przez jakiś czas milczymy, słychać jedynie warkot
urządzenia i wibrującej kamizelki.
– Chyba już mogę cię zostawić samą. Potrzebujesz czegoś, zanim sobie pójdę?
Uśmiecham się do niej i dla żartu robię błagalną minę.
– Małego koktajlu mlecznego?
Barb przewraca oczami i bierze się pod boki.
– Służącą sobie znalazłaś?
– Ale, Barb, przecież muszę skorzystać ze wszystkich atrakcji – mówię.
To ją rozbawia. Wychodzi, a ja siadam na łóżku. Od wibracji VisiVest cała dygoczę.
Moje myśli błądzą i znowu widzę odbicie Willa w szybie na oddziale terapii noworodków, kiedy
stanął tuż za mną z tym swoim wyzywającym uśmiechem.
B. cepacia. Grubsza sprawa.
Ale żeby chodzić po szpitalu bez maski? Nic dziwnego, że dostał zakażenia, jeśli
odstawia takie numery. Widziałam w szpitalu więcej takich chojraków, niż mogłabym zliczyć.
Niefrasobliwych, brawurowych, desperacko buntujących się przeciwko diagnozie, nie uznających
jej aż do końca. To już nawet nie jest oryginalne.
– W porządku – mówi Barb, niosąc mi nie jeden, ale dwa koktajle. Jest prawdziwą
królową oddziału. – To powinno ci wystarczyć na jakiś czas.
Stawia kubki na szafce nocnej, a ja unoszę głowę i uśmiecham się, patrząc w jej tak
drogie mi ciemnobrązowe oczy.
– Dzięki, Barb.
Lekko skinąwszy głową, Barb rusza w kierunku drzwi.
– Dobranoc, kochana. Do jutra.
Siedzę i gapię się w okno. Odkasłuję jeszcze więcej flegmy, bo kamizelka dalej sprawnie
oczyszcza moje drogi oddechowe. Kieruję wzrok ku rysunkowi płuc i zdjęciu wiszącemu obok.
Kiedy myślę o moim łóżku w domu, czuję ukłucie w piersi, które nie ma nic wspólnego
z chorobą. Myślę o rodzicach. O Abby. Sięgam po telefon i czytam wiadomość od taty. Przysłał
mi zdjęcie starej gitary akustycznej stojącej w podniszczonym stojaku w jego nowym
mieszkaniu. Poświęcił cały dzień na zamontowanie tego stojaka, ale dopiero po tym, jak
namówiłam go, żeby się nim zajął, zamiast odwieźć mnie do szpitala. Udawał, że wcale mu nie
ulżyło, kiedy nazmyślałam, że mama mnie odwiezie. Chciałam mu oszczędzić wyrzutów
sumienia.
Po tym ich bzdurnym rozwodzie każde z nas wciąż coś udaje.
Minęło sześć miesięcy, a oni nadal nie potrafią nawet na siebie spojrzeć.
Z jakiegoś powodu mam wielką ochotę usłyszeć jego głos. Znajduję w telefonie jego
numer i już niemal dotykam przycisku z zieloną słuchawką, ale w ostatniej chwili się rozmyślam.
Jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żebym dzwoniła już pierwszego dnia w szpitalu, a poza tym tak
się rozkaszlałam przez tę kamizelkę, że tylko by się zaniepokoił. Wciąż wysyła mi SMS-y, żeby
się upewnić, czy wszystko w porządku.
Nie chcę martwić rodziców. Nie mogę.
Lepiej poczekam z tym do rana.
Rano czuję się nagle wyrwana ze snu i rozglądam się, żeby sprawdzić, co mnie zbudziło.
Mój wzrok pada na telefon wibrujący głośno na podłodze. Pewno spadł z szafki. Marszczę brwi,
widząc, że niemal cały blat jest zastawiony pustymi opakowaniami po puddingu czekoladowym.
Nic dziwnego, że komórka wylądowała na ziemi.
Jeżeli sześćdziesiąt procent masy ludzkiego ciała stanowi woda, to w moim przypadku już
niewiele brakuje, żeby pozostałe czterdzieści procent stanowił pudding.
Stękając, wyciągam rękę po telefon. Kiedy naprężam mięśnie brzucha, piecze mnie skóra
wokół sondy. Chwytam się za bok i unoszę koszulę, żeby odpiąć rurkę. Zdziwiona zauważam, że
skóra jest jeszcze bardziej czerwona i zaogniona niż przedtem.
Niedobrze. Odrobina fucidinu zwykle łagodzi podrażnienia, ale wygląda na to, że
wczorajsze smarowanie nie pomogło.
Nakładam większą ilość kremu, mając nadzieję, że to wystarczy, a potem dopisuję do
listy dzisiejszych zadań obserwację rumienia. W telefonie czekają na mnie dwa zdjęcia od
zaspanych, ale szczęśliwych Myi i Camili, wsiadających o świcie na pokład samolotu. Rodzice
też przysłali SMS-y, żeby zapytać, jak mi minęła noc, czy już się zadomowiłam i czy mogę do
nich zadzwonić, kiedy wstanę.
Właśnie zamierzam im odpisać, lecz nagle telefon znowu wibruje, więc przesuwam
palcem po wyświetlaczu i od razu widzę wiadomość od Poego:
Wstałaś?
Odpisuję mu szybko pytaniem, czy ma ochotę na naszą tradycyjną randkę przy śniadaniu
pod dwudziestką, a potem odkładam telefon, siadam na łóżku i sięgam po laptopa.
Nie minęła nawet sekunda, a już słyszę sygnał SMS-a:
Taak!
Uśmiecham się i wciskam guzik interkomu przy łóżku. Po chwili z trzeszczącego
głośnika dobiega przyjacielski głos Julie:
– Dzień dobry, Stello! Wszystko w porządku?
– Tak. Mogę dostać śniadanie? – proszę, włączając laptopa.
– No jasne!
Zegar na ekranie laptopa wskazuje dziewiątą rano. Przyciągam do łóżka wózek
z lekarstwami i patrzę na oznaczone kolorami grupy fiolek i buteleczek, które wczoraj sobie
przygotowałam. Uśmiecham się pod nosem, gdy dociera do mnie, że jutro o tej porze wersja beta
mojej apki już będzie ogólnodostępna, a ja dostanę prosto na telefon informację
z przypomnieniem godzin dawkowania i dokładnych dawek każdego lekarstwa.
Ponad rok wytężonej pracy w końcu zaczyna przynosić efekty – powstała aplikacja
wspierająca leczenie wszystkich chorób przewlekłych, zawierająca tabele lekarstw oraz plan ich
przyjmowania i dawkowania.
Łykam tabletki i otwieram Skype’a, w którym szybko sprawdzam listę kontaktów, żeby
zobaczyć, czy któreś z rodziców jest online. Koło imienia taty widzę zieloną kropkę, więc
wybieram przycisk połączenia i czekam, słuchając hałaśliwego dzwonka.
Na ekranie pojawia się jego twarz. Właśnie zakłada na zmęczone oczy okulary w grubych
oprawkach. Widzę, że jeszcze jest w piżamie, siwiejące włosy sterczą mu na wszystkie strony,
a zza jego pleców wychyla się wygnieciona poduszka. Tata zawsze wcześnie wstawał. Co dzień
zrywał się z łóżka przed wpół do ósmej, nawet w weekendy.
Zmartwienie chwyta mnie za wnętrzności i zaczyna się wić wokół nich.
– Potrzebny ci krem i żyletka – mówię, patrząc na niezwykłą u niego szczecinę na
brodzie.
Zawsze był gładko ogolony, jeśli nie liczyć krótkiego, zimowego okresu za czasów mojej
podstawówki, kiedy zapuścił brodę.
Tata chichocze, pocierając szorstki podbródek.
– A tobie potrzebne nowe płuca. Werble! Tadam!
Śmieje się ze swojego żartu, a ja udaję, że jestem zdegustowana.
– Jak tam koncert?
Tata wzrusza ramionami.
– Ech, no wiesz.
– Fajnie, że znowu występujesz! – mówię wesoło, starając się specjalnie dla niego tryskać
optymizmem. – Podoba ci się nowe mieszkanie?
Robi przesadnie zachwyconą minę.
– I to jak! Jest w nim łóżko i łazienka! – Potem jego uśmiech nieco gaśnie, a on wzrusza
ramionami. – I niewiele ponadto. Na pewno mama mieszka ładniej. Zawsze umiała w każdym
miejscu stworzyć prawdziwy dom.
– Może jeśli do niej zadzwonisz...
Tata kręci głową i wchodzi mi w słowo:
– Trzeba żyć dalej. Poważnie, to nic takiego, słonko. To miejsce jest fajne, mam ciebie
i moją gitarę! Czego chcieć więcej?
Coś mnie ściska w żołądku, ale nagle rozlega się pukanie do drzwi i wchodzi Julie
z ciemnozieloną tacą zastawioną jedzeniem.
Tata dostrzega ją i twarz mu się rozjaśnia.
 – Julie! Co u ciebie?
Julie stawia tacę i pokazuje mu brzuch. Jak na kobietę, która od pięciu lat powtarzała, że
nigdy nie zamierza mieć dzieci, zdaje się absurdalnie podekscytowana swoją ciążą.
– Widzę, że nie próżnowałaś – mówi z szerokim uśmiechem tata.
– Zadzwonię później, tato. – Przesuwam kursor nad przycisk kończący połączenie. –
Kocham cię.
Zanim się rozłączymy, jeszcze salutuje mi dla żartu. Nad talerzem unosi się zapach jajek
i bekonu, a obok na tacy stoi wielki kubek koktajlu czekoladowego.
– Potrzebujesz jeszcze czegoś, Stell? Może towarzystwa?
Zerkam na jej wielki brzuch i kręcę głową, czując, że w piersi wzbiera mi fala niechęci.
Uwielbiam Julie, ale nie mam nastroju na pogaduszki o jej nowej rodzince, kiedy moja się
rozpada.
– Poe zaraz do mnie zadzwoni.
Jak na zawołanie z laptopa dobiega krótki brzdęk i na ekranie wyświetla się zdjęcie Poego
z symbolem zielonej słuchawki. Julie głaszcze się po brzuchu i patrzy na mnie jakoś dziwnie,
a w końcu uśmiecha się zakłopotana z zaciśniętymi ustami.
– Okej. Bawcie się dobrze!
Akceptuję połączenie i znajoma twarz Poego pojawia się na ekranie. Gęste, czarne brwi
osłaniają brązowe oczy o ciepłym spojrzeniu. Zmienił fryzurę, odkąd ostatni raz go widziałam.
Teraz ma krótsze włosy, staranniej uczesane. Uśmiecha się od ucha do ucha, a ja próbuję się
odwzajemnić tym samym, lecz z marnym skutkiem.
Nie mogę się pozbyć z pamięci obrazu mojego taty. Był taki żałosny i samotny, siedząc
na łóżku z twarzą pobrużdżoną zmęczeniem.
A ja nawet nie mogę go odwiedzić.
– Hej, mami! Coś marnie wyglądasz – mówi Poe, odstawiając koktajl i patrząc na mnie
zmrużonymi oczami. – Znowu się szlajałaś całą noc po czekoladowo-puddingowych balangach?
Wiem, że powinnam się teraz zaśmiać, ale czuję się tak, jakbym zużyła już cały dzisiejszy
zapas udawania, choć przecież jeszcze nawet nie ma wpół do dziesiątej.
Poe marszczy brwi.
– Oho. Co się stało? Chodzi o Cabo? Przecież wiesz, że poparzenie słoneczne to rzecz,
której i tak nie warto żałować.
Zbywam go machnięciem ręki i zamiast ciągnąć ten temat, unoszę tacę niczym
prezenterka w telewizyjnym show, żeby pochwalić się Poemu moim godnym drwala śniadaniem.
Pokazuję mu po kolei jajka, bekon, ziemniaki i koktajl! To nasz typowy zestaw śniadaniowy.
Poe patrzy wyzywająco, jakby dawał mi do zrozumienia, że tak łatwo się nie wykręcę
zmianą tematu, ale nie może się oprzeć pokusie, żeby pokazać mi swój identyczny posiłek. Tyle
że jego jajka są pięknie przystrojone świeżym szczypiorkiem, pietruszką i... czekaj tylko.
Niemożliwe! Trufle?
– Poe! Skąd ty wytrzasnąłeś trufle?
Poe unosi z figlarnym uśmiechem brwi.
– Trzeba je sobie przynieść, mija! – mówi, odwracając kamerę, żeby mi pokazać wózek
na lekarstwa, który przerobił na perfekcyjnie zorganizowany stojak na przyprawy.
Półki są pełne słoiczków i przysmaków zamiast fiolek z lekarstwami. Postawił go pod
kapliczką dla swojego ulubionego skateboardzisty Paula Rodrigueza i całej piłkarskiej
reprezentacji Kolumbii. To właśnie klasyczny Poe.
Jedzenie, skateboarding i piłka nożna to absolutna czołówka jego zainteresowań.
Ma na ścianie dosyć koszulek piłkarskich, by ubrać w nie wszystkich pacjentów na tym
piętrze i utworzyć z nich beznadziejnie słabą trzecioligową drużynę w totalnej zapaści
kondycyjnej.
Poe kieruje obiektyw z powrotem na siebie i widzę górujące nad nim popiersie
Anthony’ego Bourdaina.
– Ale najpierw... przystawki!
Poe wyciąga do kamery garść kreonu – tabletek, które pomagają naszym organizmom
przyswoić pokarm.
– Najlepsza część każdego posiłku! – dodaję sarkastycznie i też wyjmuję białe i czerwone
pigułki z plastikowego kubeczka stojącego koło tacy.
– Okej – mówi Poe, połknąwszy ostatnią ze swoich tabletek. – Widzę, że dzisiaj niczego
się od ciebie nie dowiem, porozmawiajmy zatem o mnie. Znowu jestem singlem! Gotowym na...
– Zerwałeś z Michaelem?! – krzyczę rozdrażniona. – Poe!
Poe pociąga długi łyk koktajlu.
– A może to on zerwał ze mną?
– Tak?
– Tak! Razem podjęliśmy tę decyzję. – Wzdycha, a potem potrząsa głową. – Zresztą
nieważne. Już nie jesteśmy ze sobą.
Marszczę brwi. Tak dobrze do siebie pasowali. Michael lubił skateboard i prowadził
megapopularnego bloga o gotowaniu, który Poe czytał przez pięć lat z niemal nabożną czcią,
dopóki w końcu nie poznał jego autora. Ten różnił się od wszystkich innych chłopaków Poego.
Sam Poe też zachowywał się przy nim inaczej.
– Przecież on naprawdę ci się podobał. Sądziłam, że to właśnie ten jedyny na całe życie.
Jednak wiem, że to tylko pobożne życzenia. Poe mógłby napisać całą książkę na temat
swoich problemów z zaangażowaniem. Przed Michaelem był Paul, a już za tydzień miejsce
każdego z nich mógł zająć jakiś David. Szczerze mówiąc, trochę mu zazdrościłam tych gorących
romansów.
Sama jeszcze nikogo nie pokochałam. Tylera Paula oczywiście nie liczę. Ale nawet
gdybym miała okazję, to randki stanowią ryzyko, na które obecnie nie mogę sobie pozwolić.
Muszę być maksymalnie skoncentrowana. Chcę jeszcze pożyć. Doczekać przeszczepu. Ulżyć
w cierpieniu rodzicom. Można to porównać do pracy na cały etat. I to na pewno pracy
nieszczególnie atrakcyjnej dla płci przeciwnej.
– Jak widać, nie był – mówi Poe takim tonem, jakby nic się nie stało. – Pieprzyć go, nie?
– No, ty przynajmniej wiesz, jak to jest.
Wzruszam ramionami, obierając jajka ze skorupek. Przypomina mi się drwiący uśmieszek
Willa, kiedy mu powiedziałam, że mam doświadczenie w seksie. Dupek.
Poe śmieje się, popijając koktajl, ale krztusi się i zaczyna desperacko łapać oddech.
Urządzenia do monitorowania jego funkcji życiowych zaczynają wydawać ostrzegawcze
sygnały, a on dusi się coraz bardziej.
O Boże. Nie. Nie, nie. Zrywam się z łóżka.
– Poe!
Odsuwam laptop i wybiegam na korytarz. Z dyżurki pielęgniarek dochodzi alarm. Czuję,
że strach wyłazi ze mnie wszystkimi porami. Ktoś krzyczy: „Pod trzysta dziesiątkę! Poziom tlenu
we krwi leci na łeb, na szyję. Pacjentowi spada saturacja!”.
Spada mu saturacja. Nie może oddychać, nie może oddychać.
– Dusi się! Poe się dusi! – krzyczę ze łzami w oczach, pędząc korytarzem za Julie
i nakładając po drodze maskę chirurgiczną.
Julie pierwsza wpada do sali i podbiega do piszczącego monitora. Boję się zajrzeć do
środka. Boję się zobaczyć, jak Poe cierpi. Boję się, że...
Wszystko w porządku.
Wszystko z nim w porządku. Siedzi na krześle, jakby nigdy nic.
Zalewa mnie fala ulgi i czuję na skórze zimny pot, kiedy widzę Poego, który patrzy
z zakłopotaniem to na mnie, to na Julie, pokazując nam pulsoksymetr.
– Przepraszam. Odpiął się. Nie przykleiłem go plastrem po kąpieli.
Wolno wypuszczam powietrze z płuc. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że przez cały
czas wstrzymywałam oddech. To trudna sztuczka, kiedy twoje płuca ledwo żyją.
Julie opiera się o ścianę. Zdaje się, że jest w nie mniejszym szoku niż ja.
– Poe. Jezu. Kiedy tlen tak bardzo ci spada... – Potrząsa głową. – Po prostu załóż ten
czujnik z powrotem.
– Już go nie potrzebuję, Jul – mówi Poe, patrząc na nią. – Pozwól mi go zdjąć.
– Absolutnie wykluczone. Twoje płuca kompletnie się nie wyrabiają. Musimy cię mieć na
oku, więc masz nosić ten cholerny czujnik, czy tego chcesz, czy nie. – Julie bierze głęboki wdech
i przytrzymuje plaster, żeby Poe mógł z powrotem przykleić pulsoksymetr. – Proszę.
Poe demonstracyjnie wzdycha, ale przypina pulsoksymetr do monitora saturacji, który
nosi na nadgarstku.
Odzyskuję oddech i potakuję ruchem głowy.
– To prawda, Poe. Nie zdejmuj go.
Zerka na mnie, przyklejając czujnik do środkowego palca, a potem wystawia go w moim
kierunku i głupkowato się uśmiecha.
Robię kwaśną minę, a potem patrzę na drugi koniec korytarza, gdzie znajduje się pokój
tamtego drugiego dupka – 315. Mimo zamieszania drzwi są szczelnie zamknięte, a ze szczeliny
pod nimi sączy się światło. Nawet nie wychylił głowy, żeby sprawdzić, czy nikomu nic się nie
stało? Normalnie takie zdarzenia działają na cały oddział jak wezwanie – wszyscy otworzyli
drzwi, żeby się upewnić, czy nic złego się nie dzieje. Niespokojnie się wiercę i poprawiam włosy,
a kiedy zerkam na Poego, ten unosi brwi.
– Co jest? Próbujesz się zrobić dla kogoś na bóstwo?
– Chyba śnisz. – Rzucam mu i Julie mordercze spojrzenie, bo oboje przyglądają mi się
z niezdrowym zainteresowaniem. Wskazuję na talerz Poego. – Zmarnują ci się dobre trufle, jeśli
będziesz czekać, aż kompletnie wystygną ci jajka.
Czym prędzej wracam korytarzem do swojego pokoju, żeby dokończyć rozmowę przez
laptopa. Im większa odległość będzie mnie dzielić od pokoju 315, tym lepiej.
 ROZDZIAŁ 4

WILL

Pocieram zmęczone oczy i klikam link do kolejnego wideo. Niedojedzona jajecznica

z bekonem już dawno wystygła na szafce nocnej. Całą noc oglądałem jeden po drugim filmy
Stelli Grant. Zrobiłem sobie prawdziwy maraton jej twórczości, nie zważając na lamerską treść
dotyczącą niemal wyłącznie mukowiscydozy.
Pobieżnie przeglądam zawartość okienka z boku strony i wybieram następny klip.
Ten nagrała w ubiegłym roku. Jest beznadziejnie ciemny – jedyne źródło światła stanowi
flesz aparatu w telefonie. Zdaje się, że pokazuje jakąś zbiórkę pieniędzy zorganizowaną w słabo
oświetlonym barze. Nad sceną wisi wielki baner z napisem: RATUJ PLANETĘ – WESPRZYJ
DZIEŃ ZIEMI.
W kadrze widać faceta, który siedzi w swobodnej pozie na drewnianym taborecie i gra na
gitarze akustycznej, a dziewczyna o kręconych włosach śpiewa piosenkę. Poznaję tych dwoje
z innych filmików, które obejrzałem.
To jej tata i siostra Abby.
Kamera odwraca się i pokazuje uśmiechniętą Stellę – tak jak sobie wyobrażałem, ma
białe, równe zęby. Nosi makijaż i wygląda na tyle inaczej, że z zaskoczenia aż mnie zatyka. Ale
to nie makijaż tak ją odmienił. Zdaje się szczęśliwsza. Spokojniejsza. Nie taka najeżona jak
wtedy, kiedy ją spotkałem.
Kiedy tak się uśmiecha, nawet wenflon w jej nosie nie psuje efektu.
– To tata i Abby! Porwali całą salę! Jeśli umrę, zanim skończę dwadzieścia jeden lat, to
przynajmniej mogę powiedzieć, że byłam w barze.
Kieruje obiektyw na dorosłą kobietę o tak samo długich brązowych włosach, która siedzi
z nią na jasnoczerwonej kanapie. To jej mama.
– Pozdrów wszystkich, mamo.
Kobieta macha ręką i uśmiecha się szeroko do kamery.
Stella przywołuje do stolika przechodzącą obok kelnerkę.
– Uhm, proszę mi podać burbon. Czysty.
Parskam śmiechem, słysząc przerażony głos jej mamy:
– O nie! Na pewno nie!
– Niezła próba, Stello – mówię, śmiejąc się, a tymczasem zapalają się jasne światła
i wydobywają z półmroku ich twarze.
Piosenka w tle się kończy, a Stella zaczyna klaskać jak szalona, znowu zwracając kamerę
na Abby, która uśmiecha się do niej ze sceny.
– Jest tu dzisiaj z nami moja młodsza siostra Stella – mówi Abby, wskazując palcem
prosto na Stellę.
– Jakby mało jej było walki o własne życie, postanowiła też zawalczyć o planetę. Chodź tu,
Stella, pokaż im, jak to się robi!
Z offu dobiega zdezorientowany, zaskoczony głos Stelli:
– Och, ukartowaliście to?
Kamera zwraca się z powrotem na mamę. Ta potakuje z uśmiechem.
– Idź, kochanie. Ja się zajmę nagrywaniem! – mówi mama, po czym obraz się rozmywa,
kiedy Stella podaje jej kamerę.
Cała sala bije brawo, kiedy Stella wciąga na scenę swój przenośny koncentrator tlenu.
Abby pomaga jej na schodach i prowadzi pod snop światła. Stella nerwowo poprawia wenflon,
biorąc od taty mikrofon, a potem zwraca się do tłumu:
– To mój pierwszy publiczny występ. W każdym razie przed żywą widownią. A zatem
nie śmiejcie się!
Naturalnie wszyscy wybuchają śmiechem, nawet sama Stella. Tyle że jej śmiech jest
oznaką stresu.
Zerka z rezerwą na siostrę. Abby mówi do niej coś, co mikrofon ledwo wyłapuje.
– Krztynkę albo dwie.
Co to może znaczyć?
Mniejsza z tym, zaklęcie działa i nerwowość znika z twarzy Stelli jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki.
Jej tata zaczyna brzdąkać na gitarze, a ja łapię się na tym, że nucę melodię, jeszcze zanim
mój umysł przywołuje tytuł piosenki. Ludzie na widowni też się kołyszą, ich głowy kiwają się
w lewo i prawo, stopy wystukują rytm.
Now I’ve heard there was a secret chord...

Nieźle. Obie umieją śpiewać.

Siostra Stelli ma czysty, mocny, potężny głos. Głos Stelli jest lekko chropawy, miękki,
opanowany w taki szczególny sposób, że miło się go słucha.
Włączam pauzę, kiedy kamera robi zbliżenie na twarz Stelli – w blasku reflektora
wygląda jak żywa. Jest beztroska, uśmiechnięta, szczęśliwa, stojąc na scenie z siostrą i tatą.
Ciekawe, dlaczego wczoraj zdawała się taką... sztywniarą.
Przeczesuję palcami włosy, przyglądając się jej długim lokom, zarysowi obojczyka,
brązowym oczom, które błyszczą, kiedy się uśmiecha. Przypływ adrenaliny dodał kolorów jej
twarzy – policzki zaróżowiły się ze szczęścia.
Nie ma co ściemniać. Jest ładna.
Naprawdę ładna.
Odrywam od niej wzrok i... czekaj no. To niemożliwe. Zaznaczam kursorem liczbę.
– Sto tysięcy odsłon? Jaja sobie robicie?
Kim jest ta dziewczyna?
Niecałą godzinę później moją przedpołudniową drzemkę – której potrzebuję nawet po
przespanej nocy – przerywa najpierw dźwięk dzwonka na korytarzu, a potem wizyta mamy
i doktor Hamid. Znudzony ledwo powstrzymuję ziewanie i wyglądam na pusty dziedziniec przed
szpitalem. Zimny wiatr i zapowiedź opadów śniegu zapędziły wszystkich pod dach.
Śnieg. Jedna z niewielu rzeczy, na które warto czekać.
Opieram czoło o zimną szybę i wyobrażam sobie cały świat za oknem przykryty warstwą
bieli. Nie dotykałem śniegu od pierwszego razu, kiedy mama wysłała mnie do jednego
z najlepszych ośrodków terapii jako świnkę morską, na której lekarze mieli testować
eksperymentalny specyfik zwalczający B. cepacia. Ośrodek znajdował się w Szwecji,
a naukowcy od pięciu lat udoskonalali to lekarstwo.
Widocznie nie udoskonalili go wystarczająco, bo już mniej więcej po dwóch tygodniach
zostałem wypisany i wróciłem do domu.
Do tej pory już niewiele pamiętam z tamtego ośrodka. Tym, co najdłużej zostaje mi
w pamięci po wszystkich pobytach w szpitalach, jest biel. Białe szpitalne pościele, białe ściany,
białe fartuchy laboratoryjne – wszystko zlewa się ze sobą. Ale pamiętam ciągnące się po
horyzont zaspy śniegu, który spadł, kiedy tam przebywałem. Ta sama biel, tyle że piękna, nie tak
sterylna. Prawdziwa. Marzyłem o wyjeździe na narty w Alpy bez względu na tę cholerną
niewydolność płuc. Ale udało mi się dotknąć śniegu jedynie na dachu wynajętego przez mamę
mercedesa.
– Will. – Surowy głos mamy wdziera się w moje marzenia o białym puchu. – Słuchasz, co
mówimy?
To żart?
Patrzę na nią i na doktor Hamid, kiwając głową jak manekin, chociaż nie dotarło do mnie
ani jedno słowo z ich rozmowy. Omawiają pierwsze wyniki moich testów, które zacząłem kilka
dni temu, ale jak zwykle nic się nie zmieniło.
– Musimy zachować cierpliwość – mówi doktor Hamid. – Pierwsza faza badań
klinicznych na ludziach trwa dopiero od półtora roku.
Przyglądam się mamie, która potakuje z zaangażowaniem. Jej jasne, obcięte na pazia
włosy podrygują w rytm słów lekarki.
Ciekawe, za ile sznurków musi pociągnąć i ile pieniędzy wyrzucić w błoto, żeby mnie
w to wmieszać.
– Obserwujemy go cały czas, ale sam Will też powinien nam pomóc. Musi ograniczyć do
minimum czynniki, które mogą wpłynąć na wynik. – Patrzy teraz prosto na mnie. Jej wąska
twarz jest bardzo poważna. – Will, obecnie ryzyko zakażenia krzyżowego jest jeszcze wyższe niż
zwykle, więc...
– Mam nie kaszleć na innych pacjentów – wchodzę jej w słowo. – Rozumiem.
Lekarka marszczy czoło, a jej czarne brwi układają się w trójkąt.
– Nie zbliżaj się do nich bardziej niż na trzy kroki. Dla waszego wspólnego
bezpieczeństwa.
Unoszę dłoń jak do ślubowania i recytuję formułkę, która pewno już jest oficjalnym
mottem wszystkich chorych na mukowiscydozę:
– Trzy kroki od siebie i ani centymetra bliżej.
Lekarka kiwa głową.
– Widzę, że masz to opanowane.
– A ja widzę, że mam B. cepacia, więc ta rozmowa jest nudna i bezsensowna.
To się na pewno nie zmieni w przewidywalnej przyszłości.
– Nie ma rzeczy niemożliwych! – twierdzi entuzjastycznie doktor Hamid, ale tylko mama
łyka przynętę. – Ja w to wierzę. Ty też musisz uwierzyć.
Uśmiecham się do niej demonstracyjnie z przesadnym optymizmem i unoszę kciuki, lecz
po chwili opuszczam je i kręcę głową, już bez cienia uśmiechu. Gówno prawda.
Doktor Hamid lekko odkasłuje, zerkając na mamę.
– Hm. Zostawię to w pani rękach.
– Dziękuję, pani doktor – mówi mama, gorliwie potrząsając głową, jakby właśnie udało
jej się podpisać kontrakt z najtrudniejszym klientem.
Doktor Hamid ostatni raz uśmiecha się do mnie przez zaciśnięte usta i wychodzi. Mama
obraca się na pięcie, wbija we mnie swoje niebieskie oczy i cedzi:
– Musiałam ciężko się napracować, Will, żeby cię umieścić w tym programie.
Jeżeli „napracować się” oznacza wypisanie czeku, za który można by wysłać do
college’u małą wioskę, to na pewno wymagało od niej wiele wysiłku zrobienie ze mnie żywego
naczynia laboratoryjnego.
– Czego oczekujesz? Podziękowań za to, że zamknęłaś mnie w kolejnym szpitalu, żebym
zmarnował jeszcze więcej czasu? – Wstaję i podchodzę do niej. – Za tydzień kończę osiemnaście
lat. W obliczu prawa będę pełnoletni. Już nie będziesz mnie trzymać na smyczy.
Przez chwilę wygląda na zbitą z tropu. Mruży oczy, a potem zdejmuje z oparcia krzesła
przy drzwiach swój płaszcz z najnowszej kolekcji Prady, wkłada go i zerka na mnie przez ramię.
 – Do soboty.
Wychylam się za drzwi i patrzę, jak odchodzi, stukając obcasami. Zatrzymuje się jeszcze
przy dyżurce, gdzie Barb przegląda jakieś dokumenty.
– Barb, dobrze pamiętam? Zostawię pani mój numer. – Dobiega mnie głos mamy.
Otwiera torebkę i wyjmuje z niej portfel. – Jeżeli cevaflomalin nie zadziała, Will może...
sprawiać kłopoty.
Widząc, że Barb milczy, wyjmuje z portfela wizytówkę.
– Często przeżywał zawód, a teraz spodziewa się kolejnego rozczarowania.
Zatelefonujecie do mnie, jeśli będzie odmawiał współpracy?
Upuszcza wizytówkę na biurko, a po chwili kładzie na niej studolarowy banknot, jakby
przyszła do jakiejś drogiej restauracji, a ja byłbym stolikiem, który wymaga szczególnej uwagi
kelnera. Kurczę! Nieźle.
Barb przygląda się banknotowi. Po chwili unosi wzrok na moją matkę.
– Zachowałam się niewłaściwie, prawda? Przepraszam. Byliśmy już w tylu...
Głos więźnie jej w gardle. Barb podnosi z blatu wizytówkę i pieniądze, a potem patrzy
matce w oczy z taką samą determinacją, z jaką przygląda się mnie, kiedy każe mi wziąć
lekarstwo.
– Proszę się nie przejmować. Jest w dobrych rękach.
Znacząco wsuwa sto dolarów z powrotem w dłoń matki, a wizytówkę chowa do kieszeni,
zerkając nad ramieniem matki w moim kierunku.
Czmycham do pokoju, zamykam drzwi i rozciągając T-shirt przy szyi, najpierw
podchodzę do okna, a potem wracam, siadam na łóżku i znowu zrywam się do okna, żeby
odsłonić żaluzje, bo ściany zaczynają mnie osaczać.
Muszę się wydostać na zewnątrz. Muszę odetchnąć powietrzem, które nie zostało
wyjałowione środkiem antyseptycznym.
Otwieram szafę, wyjmuję z niej bluzę z kapturem, wkładam ją i wyglądam na korytarz
w kierunku dyżurki, żeby sprawdzić, czy droga wolna.
Po Barb i mamie nie ma już ani śladu, ale widzę Julie. Rozmawia z kimś przez telefon,
siedząc za biurkiem w połowie drogi między mną i wyjściem prowadzącym na jedyną klatkę
schodową w tym budynku, którą można się wydostać na dach.
Cicho zamknąwszy drzwi, skradam się korytarzem. Pochylam się pod oknem dyżurki,
żeby przejść niezauważony, jednak gdy dwumetrowy dryblas próbuje się skradać, przypomina
raczej subtelnego słonia, który bawi się w ciuciubabkę. Kiedy Julie unosi głowę, przywieram
plecami do ściany i udaję, że mnie nie ma. Julie mruży oczy i odsuwa od ust słuchawkę telefonu.
– A ty dokąd się wybierasz?
Robię w powietrzu gest palcami naśladujący człowieka, który idzie na spacer.
Julie potrząsa głową. Na pewno pamięta, że mam zakaz opuszczania oddziału
mukowiscydozy, odkąd w ubiegłym tygodniu zasnąłem przy automatach ze słodyczami
w drugim budynku, przez co postawiłem na nogi cały szpital. Składam ręce w błagalnym geście
i mogę jedynie mieć nadzieję, że desperacja sącząca się z głębi mojej duszy skruszy jej serce.
W pierwszej chwili moje starania nic nie dają. Jej twarz pozostaje zacięta, wyraz oczu się
nie zmienia. W końcu jednak Julie przewraca oczami i kiwa ręką, wskazując drogę do wolności.
Jeszcze tylko rzuca mi na odchodne maskę chirurgiczną.
Dzięki Bogu. Niczego nie pragnę bardziej, niż wydostać się z tego piekła o jednolitych,
białych ścianach.
Puszczam oko do Julie. Przynajmniej ona jedna zachowała ludzkie odruchy.
Wychodzę z oddziału przez ciężkie drzwi na klatkę schodową i przeskakuję po dwa
stopnie, chociaż już po jednym piętrze czuję, że płuca płoną mi żywym ogniem. Kaszląc
i chwytając się kurczowo poręczy, mijam trzecie piętro, czwarte, potem piąte, aż w końcu
docieram do szerokich, pomalowanych na czerwono drzwi z wielkim napisem: „Wyjście
awaryjne. Otwarcie uruchomi alarm”.
Wyjmuję z tylnej kieszeni portfel, w którym noszę specjalnie na takie okazje ciasno
złożony dolarowy banknot. Wsuwam banknot w szczelinę pod przełącznikiem alarmu na
framudze, żeby go zablokować, a potem uchylam lekko drzwi i przeciskam się przez szparę na
dach.
Po drugiej stronie pochylam się i kładę portfel między drzwiami i deską progową, żeby
nie zatrzasnąć sobie drogi powrotnej. Już dawno doświadczyłem na własnej skórze, jakie to
ważne.
Mama dostałaby ataku serca, gdyby zobaczyła, że portfel Louis Vuitton, który dostałem
od niej kilka miesięcy temu, służy mi jako stoper do drzwi, ale to od samego początku był głupi
prezent dla kogoś, kto robi zakupy jedynie w szpitalnych kafeteriach.
Przynajmniej jako stoper do czegoś się przydaje.
Prostuję plecy, biorę głęboki wdech i od razu zaczynam kaszleć, bo zimne, ostre, zimowe
powietrze wdziera mi się do płuc. Mimo to dobrze jest znaleźć się na dworze. Nie być
uwięzionym w jednobarwnych murach szpitala.
Przeciągam się, patrząc na blade, szare niebo, z którego nareszcie zaczynają spadać
zapowiadane przez meteorologów płatki śniegu i osiadają na moich policzkach oraz włosach.
Podchodzę wolno do końca dachu i siadam na lodowatym, kamiennym gzymsie, spuszczając
nogi na zewnątrz. Wypuszczam z płuc powietrze. Mam wrażenie, jakbym od dwóch tygodni
wstrzymywał oddech.
Stąd wszystko wydaje się piękne.
Bez względu na to, do którego szpitala trafiam, zawsze staram się znaleźć wyjście na
dach.
Widziałem parady w Brazylii, ludzi jak kolorowe mrówki, tańczących na ulicach,
wolnych i pełnych energii. Widziałem pogrążoną we śnie Francję, rozjarzoną wieżę Eiffla
w oddali, gasnące po kolei światła w mieszkaniach na ostatnich piętrach kamienic i księżyc
wypływający leniwie na niebo. Widziałem plaże w Kalifornii, wodę płynącą przez wiele
kilometrów, ludzi pluskających się w falach z samego rana.
Każde miejsce jest inne. Każde jest wyjątkowe. Tylko szpitale, z których je oglądam, są
zawsze takie same.
Tu, gdzie teraz trafiłem, życie toczy się spokojnym rytmem. To prowincjonalne, przytulne
miasto, jakich wiele. Może z tego powodu powinienem się tutaj czuć bardziej komfortowo, ale
raczej działa mi na nerwy. Pewnie dlatego, że po raz pierwszy od ośmiu miesięcy znalazłem się
o parę godzin jazdy od domu. Domu. Miejsca, w którym mieszkają Hope i Jason. W którym moi
dawni kumple z klasy mozolnie próbują dobrnąć do egzaminów, a potem dostać się do któregoś
z renomowanych college’ów wybranych im przez rodziców. W którym został mój pokój – całe
moje cholerne życie – teraz pusty, niezamieszkany.
Widzę reflektory samochodów sunących ulicą koło szpitala, mrugające w oddali lampki
świąteczne, roześmiane dzieciaki jeżdżące na łyżwach po zamarzniętym stawie w małym parku.
Jest w tym jakaś prostota. Wolność, od której aż mrowi mnie w palcach.
Pamiętam czasy, kiedy to ja i Jason chodziliśmy na łyżwy na staw przy jego ulicy
i świetnie się bawiliśmy pomimo zimna przenikającego aż do kości. Spędzaliśmy tam długie
godziny, urządzaliśmy zawody, kto poślizgnie się dalej bez wywrotki, rzucaliśmy się śnieżkami,
robiliśmy orły na śniegu.
 Korzystaliśmy z każdej chwili, dopóki moja mama nie pojawiała się nieuchronnie na
lodowisku i nie kazała mi wracać do domu.
Zapalają się latarnie na dziedzińcu szpitala. Zerkam w dół i widzę na drugim piętrze
dziewczynę ze słuchawkami na uszach, która pisze coś na laptopie wpatrzona w ekran.
Zaraz, zaraz.
Mrużę oczy. To Stella.
Zimny wiatr rozwiewa mi włosy, więc nakładam kaptur i dalej patrzę na jej twarz, kiedy
stuka w klawisze.
Ciekawe, nad czym tak pracuje. Przecież jest sobotni, wieczór.
Na filmach, które obejrzałem, wyglądała zupełnie inaczej. Zastanawiam się, co się
zmieniło. Czy chodzi o to, co nas tutaj otacza?
O szpitalną rzeczywistość? Tabletki, terapie i białe ściany, które przytłaczają cię i powoli,
dzień po dniu odbierają ci oddech.
Wstaję, balansując na krawędzi i spoglądając w dół z wysokości siedmiu pięter. Przez
chwilę wyobrażam sobie upadek, uczucie absolutnej nieważkości. Nagle widzę, że Stella unosi
głowę, patrzy przez okno i w ułamku sekundy nasze oczy się spotykają, ale po chwili silny
powiew wiatru pozbawia mnie powietrza. Próbuję złapać oddech, ale moje gówno warte płuca
nie chcą wchłonąć tlenu.
Niewielka ilość powietrza, którą udało mi się zaczerpnąć, więźnie mi w gardle i zanoszę
się kaszlem. Silnym, gwałtownym.
Ból w klatce piersiowej staje się nie do wytrzymania, bo po każdym kaszlnięciu mam
w płucach coraz mniej tlenu. Zaczynają mi łzawić oczy.
W końcu odzyskuję kontrolę, ale...
Ciąży mi głowa, w oczach pojawiają się czarne plamy.
Potykam się przerażony, potrząsam wściekle głową, próbuję odnaleźć wzrokiem
czerwone drzwi albo przynajmniej ziemię czy cokolwiek. Patrzę na swoje dłonie, próbuję siłą
woli rozwiać tę czarną mgłę i przywołać z powrotem w pole widzenia resztę świata, cały czas
mając świadomość tego, że od otwartej przestrzeni za krawędzią dachu dzieli mnie ledwie kilka
centymetrów.
 ROZDZIAŁ 5

STELLA

Popycham na oścież drzwi na klatkę schodową i zapinam w biegu kurtkę, pędząc po

schodach na dach. Tętno wali mi w uszach tak mocno, że niemal nie słyszę swoich kroków.
On chyba oszalał.
Wciąż go widzę, kiedy stoi na krawędzi dachu, o krok od runięcia w dół z wysokości
siedmiu pięter. Z miną wyrażającą paniczny strach. Tak niepodobną do tamtego drwiącego,
pewnego siebie uśmieszku.
Świszcząc i sapiąc, mijam czwarte piętro. Zatrzymuję się tylko na chwilę, żeby złapać
oddech. Moje spocone dłonie mocno obejmują chłodną metalową poręcz. Patrzę w górę
schodów, żeby cenić odległość do końca. Kręci mi się w głowie. Nie zdążyłam nawet wziąć
aparatu tlenowego. Zostały mi jeszcze dwa piętra. Tylko dwa. Zmuszam się do dalszej
wspinaczki, wydaję stopom rozkazy: prawa, lewa, prawa, lewa, prawa, lewa.
Nareszcie. Już widzę drzwi na dach. Są uchylone, a nad nimi znajduje się czerwona
lampka gotowa w każdej chwili rozbłysnąć i ogłosić alarm.
Waham się, patrząc to na alarm, to na drzwi. Ale dlaczego syrena się nie włączyła, kiedy
Will otworzył drzwi? Czyżby się zepsuła?
Nagle dostrzegam przyczynę. Złożony banknot dolarowy, który przytrzymuje w miejscu
włącznik, żeby alarm nie zaczął wyć, informując wszystkich, że jakiś szaleniec z mukowiscydozą
i autodestrukcyjnymi tendencjami kręci się po dachu szpitala.
Kręcę głową. Może i zwariował, ale to całkiem sprytne.
Drzwi są podparte portfelem. Przeciskam się na dwór tak szybko, jak to możliwe,
upewniwszy się, że banknot mocno siedzi w szczelinie pod włącznikiem. Zatrzymuję się w pół
kroku i łapię pierwszy od czterdziestu ośmiu stopni oddech. Z ulgą stwierdzam, że Will oddalił
się na bezpieczną odległość od krawędzi, zamiast spaść na pewną śmierć. Słysząc mój
świszczący oddech, zwraca się do mnie ze zdziwioną miną. Szczelniej otulam się czerwonym
szalikiem, bo mroźne powietrze szczypie mnie w twarz i szyję. Upewniam się, że portfel nadal
leży pod drzwiami, i podchodzę zdecydowanym krokiem do Willa.
– Życie ci niemiłe?! – krzyczę, zatrzymując się na wszelki wypadek ponad trzy kroki od
niego. Może jemu spieszno do śmierci, ale mnie na pewno nie.
Ma czerwone z zimna policzki i nos, a jego falowane, brązowe włosy i kaptur bordowej
bluzy pokrywa cienka warstwa śniegu. Kiedy tak wygląda, niemal mogłabym sobie wmówić, że
nie jest aż takim idiotą.
Ale potem znowu otwiera usta.
Beztrosko wzrusza ramionami i wskazuje ręką za krawędź dachu.
– Moje płuca są w totalnej rozsypce. Dlatego chcę się nacieszyć widokiem, dopóki
jeszcze mogę.
Co za poeta.
Dlaczego w ogóle spodziewałam się czegoś innego?
Patrzę nad jego ramieniem na migoczącą daleko, daleko panoramę miasta. Świąteczne
iluminacje szczelnie otulają korony drzew. Nigdy przedtem nie widziałam, żeby świeciły tak
jasno. Dzięki nim park pod szpitalem zdaje się tętnić życiem. Łańcuchy świateł są rozciągnięte
nawet między niektórymi pniami, wyznaczając magiczny szlak, którym można spacerować
z uniesioną do nieba twarzą i otwartymi ustami.
Przez te wszystkie lata, które tu spędziłam, jeszcze nigdy nie byłam na dachu. Drżąc,
otulam się kurtką i obejmuję się ramionami. Kieruję wzrok z powrotem na niego.
– Widoki widokami, ale czy warto ryzykować upadek z siódmego piętra? – pytam,
szczerze zastanawiając się, co mogło podkusić człowieka z chorymi płucami do wyjścia na dach
budynku w środku zimy.
Jego niebieskie oczy rozbłyskują w taki sposób, że coś dziwnego dzieje się w moim
żołądku.
– Zdarzyło ci się oglądać Paryż z dachu szpitala, Stello? Albo Rzym? Albo nawet to
miasto? To jedyna rzecz, przy której cała ta gówniana terapia zdaje się mała i nieistotna.
– Gówniana terapia? – powtarzam, postępując dwa kroki w jego kierunku. Dzielą nas
wciąż dwa metry. Nieprzekraczalna granica. – Ta niby gówniana terapia utrzymuje nas przy
życiu.
Will prycha i demonstracyjnie przewraca oczami.
– Ta gówniana terapia powstrzymuje nas przed wyjściem do ludzi i nie pozwala cieszyć
się z życia.
Krew zaczyna mi wrzeć w żyłach.
– Zdajesz sobie w ogóle sprawę z tego, jakie masz szczęście, że bierzesz udział w testach
nowego leku? Ale widocznie uważasz, że tobie się to po prostu należy, bo jesteś zepsutym
chłopakiem z bogatego domu.
– Czekaj, a skąd ty wiesz o testach? Wypytywałaś o mnie?
Ignoruję jego pytanie, nie daję się zbić z tropu.
– Jeśli ci nie zależy, to wypad – mówię prosto z mostu. – Niech ktoś inny zamiast ciebie
podda się tym testom. Ktoś, komu jeszcze chce się żyć.
Patrzę mu w oczy przez zasłonę śniegu, który sypie między nami i znika w puchu pod
naszymi stopami. Przyglądamy się sobie w milczeniu. W końcu on z nieodgadnioną miną
wzrusza ramionami. Robi krok w tył, w kierunku gzymsu.
– Masz rację. Że, no wiesz, i tak niedługo umrę.
Mrużę oczy. Nie zrobi tego. Prawda?
Jeszcze jeden krok w tył. I jeszcze jeden. Świeży śnieg skrzypi pod jego butami. Nie
spuszcza ze mnie wzroku, jakby rzucał mi wyzwanie, żebym coś powiedziała, spróbowała go
powstrzymać. Chce mnie zmusić, żebym go przywołała.
Już jest blisko. Prawie na krawędzi dachu.
Gwałtownie nabieram powietrza, igły mrozu kłują mnie w płucach.
Wystawia jedną nogę za gzyms, ale od świeżego powietrza ściska mnie w gardle.
Przecież on nie może...
– Will! Nie! Przestań! – krzyczę, robiąc krok naprzód, ogłuszona hukiem krwi
w skroniach.
On zatrzymuje się z jedną nogą w powietrzu. Jeszcze krok i runąłby w dół. Jeden krok i...
Bez słowa mierzymy się wzrokiem. Jego niebieskie oczy przyglądają mi się wyczekująco,
z zainteresowaniem. I nagle wybucha śmiechem – głośnym, dzikim, płynącym prosto z wnętrza
i tak dziwnie znajomym, jak ból, kiedy dotykasz stłuczonego miejsca na ciele.
– O do licha! Twoja mina była bezcenna. – Przedrzeźnia mnie: – Will! Nie! Przestań!
– Kurwa! Porąbało cię?! Dlaczego to zrobiłeś? Skok z dachu to nie jest jakiś śmieszny
żart!
Cała się trzęsę. Wbijam paznokcie w dłonie, próbuję powstrzymać drżenie.
– Daj spokój, Stella! – krzyczy do mnie. – Robiłem sobie jaja.
Otwieram drzwi na dach. Chcę znaleźć się jak najdalej od niego. Po co w ogóle
zawracałam sobie nim głowę? Dlaczego szłam aż siedem pięter, żeby sprawdzić, czy nie zrobił
sobie krzywdy? Ruszam biegiem w dół, ale już po kilku stopniach uświadamiam sobie, że...
zapomniałam maski chirurgicznej.
Nigdy o niej nie zapominam.
Zwalniam, a w końcu się zatrzymuję, bo wpadł mi do głowy pewien pomysł. Cofam się
do zamkniętych drzwi, ostrożnie wysuwam dolara spod włącznika alarmu i wkładam go do
kieszeni, a potem czym prędzej wracam na oddział mukowiscydozy.
Opierając się o ceglany mur, wyrównuję oddech, po czym zdejmuję kurtkę i szalik,
otwieram drzwi i wchodzę do pokoju tak beztrosko, jakbym właśnie wróciła z OITN-u. Gdzieś
w oddali włącza się alarm, kiedy Will otwiera drzwi, żeby wejść z powrotem do szpitala.
Odległy, ale głośny dźwięk syreny odbija się echem od ścian klatki schodowej, rozchodzi się po
korytarzach.
Mimowolnie się uśmiecham.
Julie rzuca niebieską teczkę pacjenta na blat w dyżurce pielęgniarek, potrząsa głową
i mamrocze pod nosem:
– Poniosło cię na dach, Will? Naprawdę nie ma już innych miejsc?
Dobrze wiedzieć, że jego zachowanie nie tylko mnie wyprowadza z równowagi.
*
Stoję w oknie i patrzę na płatki śniegu wirujące we fluorescencyjnym świetle latarń na
dziedzińcu. Na korytarzu w końcu zapadła cisza po trwającej godzinę reprymendzie, której
musiał wysłuchać Will. Zerkam na zegarek – wskazuje dopiero ósmą wieczorem, a zatem przed
pójściem spać mam jeszcze mnóstwo czasu na zajęcie się punktem 14 na mojej liście:
Przygotować aplikację do beta-testów oraz 15: Opracować tabelę dawkowania lekarstw dla
cukrzyków.
Jeszcze tylko szybko sprawdzam Facebooka, gdzie od razu rzuca mi się w oczy czerwony
symbol zaproszenia do udziału w „Plażowych baletach uczestników wycieczki szkolnej na Cabo”
w piątek wieczorem. Klikam na stronę wydarzenia i widzę, że wykorzystali opis, który
przygotowałam, kiedy jeszcze zajmowałam się organizacją tego wyjazdu. Nie jestem pewna, czy
dzięki temu czuję się lepiej, czy gorzej. Przebiegam wzrokiem listę osób, które potwierdziły swój
udział, i wyławiam fotografie Camili, Myi, Masona (już bez Brooke) oraz kilku innych uczniów
mojej szkoły.
Nagle jakby pod wpływem telepatycznych impulsów wysyłanych przez mój mózg iPad
zaczyna wibrować i widzę, że Camila próbuje się ze mną połączyć przez FaceTime. Uśmiecham
się i przesuwam palcem w prawo po wyświetlaczu, żeby odebrać rozmowę. Niemal oślepia mnie
bijący z ekranu blask słońca nad uroczą plażą, na której siedzą dziewczyny.
– Okej, i jak tu nie zazdrościć? – zaczynam, kiedy na ekranie pojawia się opalona twarz
Camili.
Mya wychyla się znad ramienia Camili, a jej kręcone jak sprężyny włosy wypełniają cały
kadr. Nosi kostium w kropki, który pomogłam jej wybrać, ale widać, że nie ma czasu na
uprzejmości, tylko od razu przechodzi do rzeczy:
– Są tam jacyś fajni faceci? I tylko mi nie mów, że...
– Jedynie Poe – mówimy jednocześnie.
Camila wzrusza ramionami, poprawiając okulary.
– Poe też się liczy. Jest bardzo słodki.
Mya prycha i trąca w bok Camilę.
– Poe na tysiąc procent nie jest tobą zainteresowany.
Camila dla żartu oddaje jej kuksańca w ramię, a potem zamiera bez ruchu i przygląda mi
się przez zmrużone powieki.
 – O mój Boże. Tak, Stello? Masz tam jakiegoś fajnego faceta, co?
Zdegustowana przewracam oczami.
– On na pewno nie jest fajny.
– On!
Dziewczyny piszczą z zachwytu, a ja już czuję, że za chwilę zaleje mnie wodospad pytań.
– Muszę lecieć! Pogadamy jutro! – mówię i rozłączam się, chociaż protestują.
Tamta scena na dachu wciąż jest zbyt świeża i dziwaczna, żeby o niej teraz dyskutować.
Na ekran wraca strona plażowej imprezy na Cabo. Przesuwam kursor nad przycisk: „Nie wezmę
udziału”, ale jeszcze nie jestem gotowa, żeby się z tym pogodzić, więc po prostu zamykam stronę
i uruchamiam Visual Studio.
Otwieram projekt, nad którym ostatnio pracowałam, i zaczynam przeglądać linijkę po
linijce kodu. Znajduję błąd w linii 27, gdzie wpisałam zmienną c zamiast x, oraz brakujący znak
równości w linii 182, ale poza tym apka wygląda na gotową do publikacji w wersji beta. Trudno
mi w to uwierzyć. Później urządzę sobie z tej okazji uroczysty bankiet przy puddingu.
Teraz próbuję się skupić na tabeli dawek dla diabetyków w arkuszu najczęstszych chorób
przewlekłych. Dostosowuję je do przedziałów wiekowych i wagowych oraz do konkretnych
lekarstw.
Jednak wkrótce łapię się na tym, że siedzę wpatrzona w puste kolumny, bezwiednie
bębniąc palcami w obudowę laptopa, a moje myśli błądzą milion kilometrów stąd.
Skup się.
Sięgam po notes, skreślam pozycję 14 i czekam, aż ogarnie mnie spokój, który zwykle
czuję po wykonaniu kolejnego planu, ale tym razem bezskutecznie. Zastygam bez ruchu
z ołówkiem nad punktem piętnastym, mój wzrok wędruje między pustymi kolumnami i rzędami
arkusza kalkulacyjnego a Kompletną tabelą dawkowania lekarstw dla cukrzyków.
Niedokończona. Uch!
Upuszczam notes na łóżko. Jakiś dziwny niepokój i niepewność ciążą mi na żołądku.
Wstaję, podchodzę do okna, dłonie jakby same rozchylają żaluzje.
Mój wzrok wędruje w kierunku dachu i miejsca, w którym stał Will. Wiem, że kiedy
pobiegłam na górę, znowu był sobą, ale nie wyobrażałam sobie, że może tak kaszleć i chwiać się
nad przepaścią. Ani tak bardzo się bać.
Pan Prędzej-Czy-Później-Każdego-Czeka-Śmierć naprawdę nie chciał umrzeć.
Niespokojna podchodzę do wózka medycznego z nadzieją, że zajęcie się punktem:
Lekarstwa na dobranoc pomoże mi się uspokoić. Moje palce nerwowo przebierają po metalowym
stelażu, kiedy patrzę na morze buteleczek, a potem spoglądam za okno na dach i znowu na fiolki.
Ciekawe, czy on w ogóle bierze zapisane lekarstwa.
Barb pewnie umie go zmusić, żeby brał większość z nich, ale nie może przy nim siedzieć
cały czas. Może pomóc mu włożyć VisiVest, ale nie wie, czy będzie ją nosił przez pół godziny.
Nie, na pewno nie bierze wszystkiego, co powinien.
Próbuję ułożyć lekarstwa według kolejności zażycia. Przesuwam je po blacie wózka, ale
nazwy rozmywają mi się przed oczami. Zamiast się uspokoić, czuję się coraz bardziej
sfrustrowana, złość pełznie mi po bokach głowy aż do skroni.
Mocuję się z nakrętką na butelce środka rozrzedzającego śluz. Przyciskam ją z całej siły
i próbuję odkręcić.
Nie chcę, żeby umarł.
Ta myśl wdrapuje się na szczyt frustracji i zatyka na wierzchołku flagę – symbol wyraźny
i zrozumiały, choć tak zaskakujący, że jego znaczenie jeszcze do mnie nie dociera. Znowu widzę
Willa, jak cofa się do krawędzi dachu. I chociaż jest naprawdę najgorszym...
 Nie chcę, żeby umarł.
Gwałtownie pociągam za nakrętkę, która nagle przestaje stawiać opór, a tabletki
rozsypują się po całym wózku. Ze złością odstawiam głośno butelkę. Pod wpływem uderzenia
tabletki znowu podskakują.
– Cholera jasna!
 ROZDZIAŁ 6

WILL

Otwieram drzwi pokoju i zaskoczony widzę po drugiej stronie korytarza opartą

o ścianę Stellę. Sądziłem, że po numerze, który odstawiłem, będzie mnie unikała co najmniej
przez tydzień. Włożyła chyba ze cztery maski chirurgiczne i dwie pary rękawiczek. Kurczowo
ściska palcami plastikową poręcz biegnącą wzdłuż ściany. Kiedy się porusza, dochodzi do mnie
zapach lawendy.
Przyjemnie pachnie. To pewnie dlatego, że mój nos już stęsknił się za każdym innym
zapachem, który nie przypomina chloru.
Uśmiecham się.
– Czyżby cię wyznaczyli na moją proktolog?
Posyła mi chyba mordercze spojrzenie, ale trudno powiedzieć, bo niewiele widać spod
tych masek. Wychyla się, żeby zerknąć nad moim ramieniem na pokój. Odwracam się, chcąc
sprawdzić, czego może szukać. Widać tylko książki o sztuce, kamizelkę VisiVest zwisającą
z brzegu łóżka, gdzie ją odłożyłem tuż po wyjściu Barb, oraz szkicownik na szafce nocnej. I to
wszystko.
– Wiedziałam! – mówi w końcu takim tonem, jakby znalazła rozwiązanie jakiejś zagadki
Sherlocka Holmesa. Wyciąga przed siebie dłoń w podwójnej rękawiczce. – Mogę zobaczyć twój
plan dawkowania lekarstw?
– Jaja sobie robisz, nie?
Mierzymy się wzrokiem, jej brązowe oczy przebijają mnie jak sztylety, a ja próbuję
odwzajemnić się równie deprymującym spojrzeniem. Ale nudzę się jak mops, więc ulegam
ciekawości i się poddaję. Robię zblazowaną minę i odwracam się, żeby przetrząsnąć pokój
w poszukiwaniu świstka, który pewno już od dawna jest na wysypisku śmieci.
Odsuwam czasopisma i sprawdzam pod łóżkiem. Wertuję dwa szkicowniki, a nawet na
pokaz podnoszę poduszki, ale nigdzie go nie ma.
Stoję na środku pokoju i kręcę głową.
– Nie mogę go znaleźć. Sorry. Na razie.
Jednak nie udaje mi się jej spławić. Tkwi w drzwiach ze skrzyżowanymi rękami i nie
chce się ruszyć.
Szukam więc dalej. Przebiegam wzrokiem zakamarki, a tymczasem Stella niecierpliwie
tupie nogą na korytarzu. To na nic. Przepad... Czekaj no.
Patrzę na swój kieszonkowy szkicownik leżący na toaletce. Spod okładki wystaje
starannie złożona, nieco większa od stron notesika kartka z planem przyjmowania lekarstw.
Mama musiała ją tam włożyć, żeby nie wylądowała w koszu na śmieci.
Wyciągam ją i rozkładam, wracając do drzwi. Pokazuję ją Stelli.
– Wprawdzie to nie twój interes, ale...
Stella wyrywa mi z ręki kartkę, a potem robi krok w tył i znowu opiera się o ścianę.
Widzę, że z irytacją przygląda się równym rzędom i kolumnom tabelki, które podczas rozmowy
mamy z doktor Hamid przerobiłem na całkiem niezły komiks inspirowany poziomem z gry
Donkey Kong. Drabiny wyrastają z informacji o dawkowaniu lekarstw, beczki toczą się po
poziomach i odbijają się od nazw zabiegów, w lewym górnym rogu za moim nazwiskiem chowa
się paniusia krzycząca: RATUNKU! Sprytne, nie?
– Co to ma... jak mogłeś... dlaczego?
Aha, czyli nie wszyscy doceniają mój pomysł.
 – Czy tak wygląda atak apopleksji? Mam wezwać Julie?
Stella z marsową miną wpycha mi kartkę z powrotem w dłoń.
– Ej! – mówię, unosząc ręce. – Rozumiem, że masz jakiś kompleks na punkcie ratowania
świata, ale mnie do tego nie mieszaj.
Widzę, że groźnie kręci głową.
– Will. Twoje zabiegi nie są opcjonalne. A lekarstw nie możesz brać, kiedy ci przyjdzie
ochota.
– Aha! To dlatego oni wciąż mnie zmuszają, żebym je łykał?
Warto jednak dodać, że przy odrobinie kreatywności wszystko może być opcjonalne.
Stella potrząsa głową, unosi ze złością ręce i niczym huragan oddala się korytarzem.
– Zwariuję przez ciebie!
Rozbrzmiewają mi w głowie słowa wypowiedziane wcześniej przez doktor Hamid: „Nie
zbliżaj się do nich bardziej niż na trzy kroki. Dla waszego wspólnego bezpieczeństwa”. Nieco
zaskoczony, że o tym pomyślałem, biorę maskę chirurgiczną z jeszcze niezaczętego pudełka,
które Julie zostawiła koło moich drzwi, wkładam ją do kieszeni i ruszam za Stellą.
Zerkam w prawo i widzę niskiego chłopaka z brązowymi włosami, ostro zakończonym
nosem i jeszcze bardziej kanciastymi kośćmi policzkowymi. Wychyla się z pokoju 310
i zaintrygowany unosi brwi, przyglądając mi się, kiedy biegnę za Stellą w kierunku windy. Ona
pierwsza dociera do celu, wchodzi do kabiny i odwraca się do mnie, wciskając numer piętra.
Robię krok naprzód, by wsiąść razem z nią, ale ona wyciąga rękę, żeby mnie zatrzymać.
– Trzy kroki.
Cholera.
Drzwi się zasuwają, a ja postukuję niecierpliwie stopą i co chwila wciskam guzik
wzywający windę. Widzę, że kabina sunie niespiesznie na czwarte piętro, a potem wraca do
mnie. Nerwowo spoglądam na pustą dyżurkę za moimi plecami, wsiadam do windy i wbijam
palec w przycisk zamykający drzwi. Patrzę na swoje niewyraźne odbicie w metalu, przypominam
sobie o masce w kieszeni i nakładam ją po drodze na drugie piętro. To głupie. Po co ja w ogóle
gonię tę młodszą wersję siostry Barb?
Rozlega się brzęczyk i drzwi wolno się rozsuwają. Wysiadam i zdecydowanym krokiem
ruszam przez korytarz, a potem przechodzę pasażem na OITN. Po drodze kilka razy mijam
lekarzy, ale staram się unikać kontaktu z nimi. Ci jednak wyraźnie są zajęci swoimi sprawami,
więc nikt mnie nie zatrzymuje. Delikatnie uchylam drzwi i przez chwilę obserwuję Stellę.
Otwieram usta, żeby zapytać ją, co to wszystko, do diabła, miało znaczyć, ale w samą porę
dostrzegam jej minę. Jest poważna, skupiona.
Zatrzymuję się w bezpiecznej odległości i podążam za wzrokiem Stelli ku noworodkowi,
z którego ciała wystaje więcej rurek i przewodów niż członków.
Widzę malutką pierś, z trudem wznoszącą się i opadającą, z wysiłkiem chwytającą każdy
oddech. Czuję bicie serca w mojej własnej piersi, osłabione płuca desperacko próbują wypełnić
się powietrzem po dzikim pościgu przez pół szpitala.
– Malutka walczy o życie – mówi w końcu Stella, patrząc na mnie w odbiciu w szybie. –
Jeszcze nie wie, co ją czeka ani dlaczego walczy. To po prostu... instynkt, Will. Instynkt pcha ją
do walki. Do życia.
Instynkt.
Ja już dawno go straciłem. Może to było w moim pięćdziesiątym szpitalu w Berlinie.
A może mniej więcej osiem miesięcy temu, kiedy zakaziłem się B. cepacia i moje nazwisko
zostało wykreślone z listy oczekujących na przeszczep.
Różnie mogło być.
 Zaciskam zęby.
– Słuchaj, jeśli zamierzasz teraz palnąć mówkę inspiracyjną, to znalazłaś sobie
niewłaściwego słuchacza...
– Proszę cię. – Wchodzi mi w słowo. Gdy zwraca się do mnie, widzę na jej twarzy
zaskakującą determinację. – Zależy mi na tym, żebyś przestrzegał swojego planu leczenia.
W całości i co do minuty.
– Chyba się przesłyszałem. Czyżbyś naprawdę użyła słowa... proszę?
Próbuję nieco uciec od powagi tej rozmowy. Jednak wyraz twarzy Stelli się nie zmienia.
Kręcę głową i podchodzę bliżej, ale nie za blisko. Kroi się coś dziwnego.
– Okej, o co naprawdę ci chodzi? Obiecuję, że nie będę się śmiał.
Stella bierze głęboki oddech i cofa się. Na każdy krok, który zrobiłem do przodu, robi
dwa kroki w tył.
– Mam... obsesję na punkcie kontroli. Muszę wiedzieć, że wszystko działa, jak należy.
– I co z tego? Co ja mam z tym wspólnego?
– Wiem, że nie przestrzegasz swoich zaleceń. – Opiera się o szybę i patrzy na mnie. – To
burzy mój spokój. Bardziej, niż ci się wydaje.
Lekko odkasłuję, patrząc na bezbronne maleństwo za jej plecami, po drugiej stronie okna.
Czuję coś jakby wyrzut sumienia, chociaż to totalnie nie ma sensu.
– No wiesz, chciałbym ci pomóc. Ale to, o co prosisz... – Potrząsam głową i wzruszam
ramionami. – Ech, nie umiem.
– Bzdura, Will. – Stella protestuje, tupiąc nogą. – Wszyscy chorzy na mukowiscydozę
wiedzą, jak i kiedy zażywać swoje lekarstwa. Prawdę mówiąc, już w wieku dwunastu lat
jesteśmy doświadczeni jak lekarze.
– Nawet zepsuci chłopacy z bogatych domów? – pytam wyzywająco, zdejmując maskę.
Stelli jednak nie bawi moja uwaga, nadal wygląda na potwornie sfrustrowaną,
przygnębioną. Nie wiem, na czym naprawdę polega jej problem, ale wyraźnie go nie ogarnia. To
coś więcej niż obsesja na punkcie kontroli. Biorę głęboki oddech i przestaję się zgrywać.
– Mówisz poważnie? Zakłócam twój spokój?
Nie odpowiada, więc stoimy, patrząc w milczeniu na siebie. Przez chwilę czuję, jakby
wytworzyło się między nami coś niemal graniczącego ze zrozumieniem. W końcu cofam się
o krok i jako gest dobrej woli nakładam z powrotem maskę, a potem opieram się o ścianę.
– No dobrze – mówię, patrząc jej w oczy. – Powiedzmy, że się zgodzę. Co będę z tego
miał?
Stella przymyka powieki i otula się swoją szarą bluzą z kapturem. Przyglądam się jej
lokom spływającym na ramiona i oczom, które wyrażają niewiele z tego, co czuje.
– Chcę cię narysować – wypalam bez zastanowienia.
– Co? – Kategorycznie potrząsa głową. – Nie ma mowy.
– Dlaczego? – pytam. – Jesteś piękna.
O kurde. To mi się kompletnie wymknęło. Stella patrzy na mnie zaskoczona i, o ile sobie
czegoś nie wmawiam, chyba jest trochę zadowolona.
– Dziękuję, ale to wykluczone.
Wzruszam ramionami i odchodzę w kierunku drzwi.
– W takim razie wygląda na to, że nie dobiliśmy targu.
– Nie możesz chociaż spróbować przestrzegać dyscypliny? Trzymać się planu? Nawet
jeżeli to ci uratuje życie?
Zatrzymuję się w pół kroku i zerkam w tył na nią. Jak ona nic nie rozumie.
– Nic nie uratuje mi życia, Stello. Ani tobie. – Idę dalej korytarzem. Na odchodne
krzyczę, odwracając się przez ramię: – Oddechy ludzi na całym świecie są policzone!
Popycham drzwi i już wychodzę, ale w ostatniej chwili zza moich pleców dobiega głos:
– Zgoda!
Odwracam się, nie kryjąc szoku. Drzwi zamykają się z cichym stuknięciem.
– Byle nie nago – dodaje.
Zdjęła z twarzy maskę chirurgiczną, więc widzę, że jej usta wyginają się w łuk. Po raz
pierwszy uśmiecha się do mnie. Żartuje.
Proszę państwa, Stella Grant żartuje.
Śmieję się i kręcę głową.
– Hm, powinienem wiedzieć, że znajdziesz sposób na to, żeby pozbawić mnie
przyjemności.
– I żadnego pozowania przez wiele godzin – dodaje, odwracając się z powrotem do
wcześniaka w inkubatorze. Znowu robi poważną minę. – W zamian za to będziesz przestrzegać
planu. Zrobimy to po mojemu.
– Umowa stoi – zgadzam się, wiedząc z góry, że bez względu na to, co rozumie przez „po
mojemu”, czeka mnie coś potwornie upierdliwego. – Na potwierdzenie powinniśmy uścisnąć
sobie ręce, ale...
– Ha, ha, ale śmieszne – mówi zgryźliwie Stella, a po chwili wskazuje ruchem głowy na
drzwi. – Pierwsze, co musisz zrobić, to postarać się o wózek medyczny do twojego pokoju.
Posłusznie salutuję.
– Tak jest. Skombinować wózek do pokoju.
Otwieram drzwi i posyłam jej szeroki uśmiech, który nie znika z mojej twarzy aż do
powrotu na oddział muko.
Wyciągam telefon i wysyłam Jasonowi szybkiego SMS-a:
Rozejm z tą laską, o której ci mówiłem. Czaisz?
Jason ma niezły ubaw, kiedy mu o niej opowiadam. Wczoraj normalnie się popłakał,
słuchając o alarmie z powodu mojego wyjścia na dach.
Przesuwam palcem po ekranie, żeby przeczytać odpowiedź, i śmieję się, gdy winda
zwalnia, a potem staje na drugim piętrze.
Pewno poleciała na twój wygląd, bo na pewno nie na ujmującą osobowość.
Wkładając telefon do kieszeni, wyglądam za zakręt korytarza, żeby sprawdzić, czy
w dyżurce nadal nikogo nie ma, i dopiero wtedy ukradkiem wysiadam z windy. Nagle
podskakuję przestraszony trzaskiem dobiegającym zza otwartych drzwi.
– Auć! Kurde – przeklina głos za drzwiami.
Zaglądam do środka i widzę tamtego ciemnowłosego gościa we flanelowych spodniach
od piżamy i T-shircie z logo Food Network. Siedzi na podłodze koło odwróconej do góry kołami
deskorolki i pociera łokieć. Trudno nie zauważyć, że się wyłożył.
– Och, hej! – mówi, wstając i podnosząc deskę. – Spóźniłeś się na najlepszą część
pokazu.
– Robisz w pokoju triki?
Chłopak wzrusza ramionami.
– A gdzie byłoby bezpieczniej złamać nogę? Poza tym Barb właśnie skończyła swoją
zmianę.
Słuszna uwaga.
– Trudno się nie zgodzić z potęgą logiki. – Śmieję się i pozdrawiam go skinieniem dłoni.
– Jestem Will.
– Poe – odpowiada i też się uśmiecha.
 Przysuwamy krzesła do drzwi swoich pokoi i ucinamy sobie pogawędkę przez szerokość
korytarza. Fajnie znaleźć do pogadania kogoś, kto nie jest na mnie cały czas wkurzony.
– Co cię sprowadza do Saint Grace’s? Nigdy przedtem cię tu nie widziałem. Stell i ja
znamy właściwie każdego, kto się tędy przewija.
Stell. A więc się kumplują?
Huśtam się na krześle, pozwalam mu oprzeć się o framugę i próbuję jak
najswobodniejszym tonem sprzedać sensację o B. cepacia.
– Próby eksperymentalnego lekarstwa na B. cepacia.
Zwykle unikam tego tematu w rozmowie z innymi muko, bo potem za wszelką cenę
unikają mnie jak dżumy.
Poe robi wielkie oczy, ale nie próbuje się odsunąć. Jakby nigdy nic toczy stopą deskę
w przód i w tył.
– B. cepacia? Grubo. Od kiedy ją masz?
– Od jakichś ośmiu miesięcy.
Pamiętam, że pewnego dnia zbudziłem się i było mi jeszcze trudniej oddychać niż
zwykle. Nie mogłem przestać kaszleć. Moja mama, jak zawsze obsesyjnie obserwująca mój
każdy oddech, zawiozła mnie prosto do szpitala na testy. Do dzisiaj słyszę głośny stukot jej
obcasów koło mojego łóżka i rozkazujący ton, którym rozstawiała wszystkich po kątach, jakby
była co najmniej ordynatorką oddziału.
Dopóki nie nadeszły wyniki, sądziłem, że jak zawsze przesadza. Niepokoił ją każdy
głośniejszy kaszel albo oddech. Nie pozwalała mi wtedy iść do szkoły, kazała odwoływać plany
po to, żebym bez powodu szedł do lekarza albo do szpitala.
Pamiętam, jak pewnego razu brałem udział w obowiązkowym występie chóru
trzecioklasistów i rozkaszlałem się w trakcie naszego lipnego wykonania This Little Light of
Mine. Matka dosłownie przerwała koncert w pół piosenki i ściągnęła mnie ze sceny, żeby mnie
zawieźć na badanie.
Ale wtedy jeszcze nie zdawałem sobie sprawy, jak miałem dobrze. Teraz jest o wiele
gorzej.
Szpital za szpitalem, eksperymentalne leczenie za eksperymentalnym leczeniem. Co
tydzień nowa próba naprawienia problemu, wyleczenia tego, co nieuleczalne. Każda minuta bez
kroplówki albo bez gadania o następnym etapie jest minutą straconą.
Ale już nic mnie nie przywróci na listę kandydatów do przeszczepu. I tak każdego
tygodnia, który spisuję na straty, moje płuca coraz bardziej się wyniszczają.
– Nie do wiary, jak szybko się rozmnożyły – mówię Poemu, opierając przednie nogi
krzesła z powrotem na podłodze. – Już byłem na szczycie listy oczekujących na transplant,
a wystarczyło tylko jedno badanie gardła, żeby... – Odchrząkuję, nie chcąc dać poznać po sobie,
jak wielkie przeżyłem rozczarowanie. Wzruszam ramionami. – Szkoda gadać.
Nie ma sensu rozwodzić się nad tym, co mogłoby być, ale nie jest.
Poe prycha pod nosem.
– Jestem pewien, że to właśnie taka postawa doprowadza Stellę do szału. – Naśladuje
moje wzruszenie ramion i nonszalancki gest, kiedy przeczesuję włosy.
– Wygląda na to, że nieźle się znacie. Co z nią jest? Powiedziała mi, że ma obsesję na
punkcie kontroli, ale...
– Możesz to nazwać, jak chcesz, ale Stella dobrze wszystko ogarnia. – Poe przestaje
toczyć deskorolkę i uśmiecha się do mnie. – W każdym razie nie pozwala mi za bardzo popłynąć.
– Lubi się rządzić.
– Nie, ona rzeczywiście rządzi – mówi Poe i poznaję po jego minie, że naprawdę tak
myśli. – Była przy mnie w najlepszych i najgorszych chwilach.
Coś mi przychodzi na myśl. Mrużę oczy.
– Czy wy się ze sobą...
– Czy się bzykaliśmy? – Poe kończy pytanie za mnie i śmieje się tak, że aż odchyla
głowę. – O, stary. Nic z tych rzeczy. Nie. Nie. Nie.
Patrzę na niego znacząco. No co? Stella jest całkiem do rzeczy. A jemu wyraźnie na niej
zależy. I to bardzo. Nie uwierzę, że nigdy nawet nie próbował szczęścia.
– No wiesz, choćby dlatego, że oboje jesteśmy muko. Zero kontaktu fizycznego – mówi.
Tym razem to on przygląda mi się badawczo. – Jeśli chcesz znać moje zdanie, to nie warto
umierać dla seksu.
Prycham, potrząsając głową. Zaczynam podejrzewać, że wszyscy na tym oddziale
uprawiali jedynie „fajny” seks. Z jakiegoś powodu każdy tutaj myśli, że jeśli jesteś chory albo
cierpisz na jakieś zaburzenia, to od razu stajesz się świętym.
A to oczywiście stek bzdur.
Jeśli już, to dzięki mukowiscydozie moje życie seksualne stało się bogatsze. Ponadto
jedną z zalet częstego zmieniania adresu jest to, że nigdzie nie zostaję wystarczająco długo, by
się nabawić uczuć. Jason zdaje się całkiem szczęśliwy, odkąd zmiękł pod wpływem Hope, ale
mnie zdecydowanie wystarczy poważnych tematów w życiu.
– Po drugie, właściwie od dzieciństwa jest moją najlepszą przyjaciółką – mówi Poe,
przywołując mnie do rzeczywistości.
Mógłbym przysiąc, że chyba zakręciły mu się łzy w oczach.
– Myślę, że ją kochasz – podpuszczam go.
– O tak, stary. Uwielbiam ją – potakuje Poe, jakby w ogóle nie namyślał się nad
odpowiedzią. – Gdyby zaszła taka potrzeba, mógłbym się dla niej położyć na rozżarzonych
węglach. Oddałbym jej moje płuca, gdyby były coś warte.
Cholera. Próbuję ignorować zazdrość, która wzbiera w moim sercu.
– No to już nie kumam. Dlaczego...
– Bo ona to nie on – mówi Poe, nie czekając, aż dokończy pytanie.
Potrzebuję sekundy, żeby ta wiadomość dotarła do mnie, ale po chwili wybucham
śmiechem i kręcę głową.
– Trzeba było tak od razu mówić, gościu.
Nie jestem pewien, dlaczego czuję taką ulgę, ale muszę to przed sobą przyznać. Patrzę na
tablicę wiszącą na drzwiach dokładnie nad jego głową i dostrzegam narysowane na niej wielkie
serce.
Jeśli Stelli zależy, żebym nie umarł, to chyba nie nienawidzi mnie aż tak bardzo, no nie?
 ROZDZIAŁ 7

STELLA

– Dajcie mi dziesięć minut. – Mówiąc to, zamykam drzwi za Willem i Poem, którzy
wychodzą na korytarz.
Rozglądam się po pokoju Willa, czekając, aż moja apka skończy się instalować w jego
telefonie. Wpada mi w oko liścik, który wsunęłam w szparę pod drzwiami – teraz leży na łóżku.
Puść mi SMS-a, kiedy dostaniesz wózek od Barb. (718) 555 3295. Wpadnę po południu,
żeby ci go zorganizować, jak należy.
Wiedziałam, że to może być niełatwe, zwłaszcza że Will i Barb nie przepadają za sobą,
a jednak w jakiś sposób udało mu się oczarować ją na tyle, że dostał ten wózek. Podnoszę z łóżka
liścik i widzę, że dorysował na marginesie malutką scenkę przedstawiającą Barb
w charakterystycznym kolorowym fartuchu, która pcha wózek medyczny, krzycząc: OBYM NIE
MUSIAŁA TEGO ŻAŁOWAĆ!
Kręcę głową. Na usta wypływa mi uśmiech, kiedy odkładam liścik i podchodzę do
wózka. Przestawiam kilka buteleczek, sprawdzając kolejny raz, czy wszystko jest ułożone
w porządku chronologicznym, zgodnie z kolejnością zaprogramowaną w aplikacji według planu
pomazanego rysunkami z Donkey Kongiem.
Zerkam na laptopa Willa, żeby zobaczyć, jak długo jeszcze będzie trwało pobieranie pliku
spod linka, który mu wysłałam. Próbuję oddychać jak najpłycej w tym pomieszczeniu pełnym
bakterii B. cepacia.
Ukończono 88 procent.
Serce mi zamiera, kiedy słyszę dobiegający zza drzwi hałas, i cofam dłoń znad klawiatury
przerażona, że dałam się przyłapać na gorącym uczynku. „Proszę, niech to nie będzie Barb.
Niech to nie będzie Barb”. Powinna być teraz na przerwie, ale jeśli już wróciła z lunchu, to mnie
zamorduje.
Kroki Willa chodzącego nerwowo w tę i z powrotem odbijają się echem w tej części
korytarza. Podchodzę na palcach i niemal przykładam ucho do drzwi. Na szczęście słyszę jedynie
dwa głosy.
– Na pewno wszystko dokładnie wytarłeś? – pyta Poe.
– Oczywiście. I to dwa razy dla bezpieczeństwa – odpowiada Will. – Ale sam rozumiesz,
że to nie był mój pomysł. No wiesz...
Poprawiam na sobie szpitalny strój ochronny i otwieram drzwi. Uważnie patrzę przez
gogle na tych dwóch.
Poe robi zwrot na deskorolce w moim kierunku.
– Ja cię, Stella. Czy ktoś już ci mówił, że pięęęknie dzisiaj wyglądasz?
Obaj już trzeci raz tego dnia rechoczą na widok mojego zaimprowizowanego
kombinezonu antybakteryjnego. Posyłam im mordercze spojrzenie, a potem rozglądam się po
korytarzu.
– Nadal bezpiecznie?
Poe odpycha się i przejeżdżając na deskorolce przed oknem dyżurki, zagląda do środka.
Pokazuje mi uniesione w górę kciuki.
– Tylko się pospiesz.
– Już kończę! – zapewniam, po czym znikam z powrotem w pokoju i zamykam drzwi.
Patrzę na wózek i cicho wzdycham zadowolona, że udało mi się wszystko tak dobrze
zorganizować.
 W pewnej chwili, spoglądając na biurko, na którym stoi laptop Willa, dochodzę do
wniosku, że tam też przydałoby się trochę posprzątać. Podchodzę zdecydowanym krokiem,
zbieram garść kolorowych kredek i wkładam je do kubeczka, gdzie jest ich miejsce. Sortuję stertę
czasopism i szkicowników – od największego do najmniejszego – a kiedy to robię, z jednego
z nich wypada kartka.
To komiksowy portret chłopca bardzo podobnego do Willa, który trzyma dwa baloniki
i czerwony z wysiłku próbuje wycisnąć z nich powietrze do swoich sflaczałych płuc. Uśmiecham
się, widząc podpis pod rysunkiem: TO ŁATWE JAK ODDYCHANIE.
Dobre.
Wyciągam rękę i delikatnie wodzę palcem wzdłuż konturu płuc Willa, tak samo jak
przedtem na rysunku Abby. Moje palce w gumowych rękawiczkach dotykają komiksowego
Willa, jego kanciastej szczęki, potarganych włosów, niebieskich oczu i tej samej bordowej bluzy,
którą miał na sobie na dachu.
Brakuje jedynie uśmiechu.
Patrzę na ścianę i widzę, że nad łóżkiem wisi tylko jeden rysunek wykonany w dawnym
stylu.
Wyciągam ze słoiczka pinezkę i wieszam pod starą karykaturą rysunek Willa.
Z laptopa dobiega brzęczyk. Mrugam i szybko cofam dłoń. Koniec pobierania. Odwracam
się, podchodzę do biurka i odłączam telefon. Zbieram rzeczy z blatu, otwieram drzwi i podaję
komórkę Willowi – temu prawdziwemu, nie rysunkowemu.
Pochyla się, żeby ją ode mnie wziąć, a drugą ręką poprawia maskę chirurgiczną.
– Stworzyłam aplikację wspomagającą leczenie chorób przewlekłych. Z tabelami leków,
godzinami podawania i tak dalej. – Wzruszam jakby nigdy nic ramionami. – Powiadomi cię,
kiedy masz wziąć tabletkę albo pójść na zab...
– Stworzyłaś aplikację? To znaczy napisałaś ją od zera? – Nie daje mi dokończyć zdania
i patrzy z niedowierzaniem to na mnie, to na telefon. Jego niebieskie oczy są okrągłe ze
zdumienia.
– Hej, wiadomość dnia! Dziewczyny też umieją programować.
Nagle odzywa się sygnał w telefonie, a na wyświetlaczu pojawia się animowana
buteleczka pigułek.
– Ivacaftor. Sto pięćdziesiąt miligramów – mówię.
Do diabła, czuję się lepiej.
Unoszę brwi i patrzę spod oka na Willa, który chyba po raz pierwszy przygląda mi się bez
kpiny. Super.
– Moja apka jest taka prosta, że nawet chłopaki zrozumieją, jak jej używać.
Odchodzę pewnym krokiem, kołysząc biodrami – pomimo że właściwie ich nie mam –
z rozpalonymi policzkami w kierunku wspólnej łazienki na końcu korytarza, z której nikt nigdy
nie korzysta.
Światło samoczynnie się zapala, kiedy zamykam za sobą drzwi na klucz. Sięgam do
okrągłego pojemnika przy wejściu po waciki dezynfekujące i dokładnie czyszczę dłonie,
powtarzając ten zabieg trzy razy. Wyrzucam waciki do kosza, upycham je i zamykam pokrywę,
a potem biegnę do umywalki.
Skóra swędzi mnie tak, jakbym czuła wijące się na niej bakterie B. cepacia, które tylko
szukają sposobu, żeby się wedrzeć do organizmu i zjeść mnie od środka.
Podchodzę do umywalki, przesuwam zawór i z kranu zaczyna hałaśliwie płynąć gorąca
woda. Opieram ręce na gładkiej porcelanie, patrzę na swoje odbicie w lustrze. Stoję przed nim
w samej bieliźnie. Kilka wypukłych blizn przecina moją pierś i brzuch – to pozostałości po
operacjach. Przy każdym oddechu wystają mi spod skóry żebra, a blade światło dodatkowo
podkreśla już i tak ostrą linię obojczyka. Czerwona obwódka wokół sondy brzusznej wygląda
coraz gorzej – już na pewno wiem, że to początek infekcji.
Jestem za chuda, za bardzo pokancerowana, za bardzo... Patrzę prosto w swoje piwne
oczy w lustrze.
Dlaczego Will miałby chcieć mnie rysować?
Słyszę w głowie echo jego słów. Powiedział, że jestem piękna. Piękna. Serce mi
trzepocze w dziwny sposób, chociaż wcale nie powinno.
Na lustrze zaczyna osiadać para, obraz robi się coraz bardziej zamglony. Odwracam się
i wyciskam z dozownika tak dużo mydła, że aż wylewa mi się z dłoni. Zawzięcie szoruję ręce,
ramiona, twarz, a potem dokładnie spłukuję wszystko do umywalki. Na końcu dla pewności
odkażam się silnym środkiem dezynfekującym.
Wycieram się, a potem otwieram pokrywkę drugiego kosza i wyjmuję z niego torbę ze
zmianą ubrań, którą umieściłam tam godzinę wcześniej po drodze do pokoju Willa. Ubrana
jeszcze raz przeglądam się w lustrze i wychodzę z łazienki, zachowując maksymalną ostrożność,
żeby nikt mnie nie zauważył.
Znowu jestem jak nowa.
*
Odpoczywając na łóżku, zerkam z rezerwą na moją listę poniedziałkowych zadań, ale
zamiast się nimi zająć, przeglądam portale społecznościowe w telefonie. Klikam Instagram Story
Camili i po raz nie wiadomo który widzę, jak macha z kajaku do kamery, trzymając telefon nad
głową, żeby pokazać wiosłującą zawzięcie za jej plecami Myę.
Większość czasu, który upłynął od operacji przeprowadzonej potajemnie
w prowizorycznym kombinezonie antybakteryjnym, spędziłam, chłonąc łapczywie uroki Cabo za
pośrednictwem Instagram Stories moich kolegów z klasy. Nurkowałam z Melissą
w kryształowej, błękitnej wodzie. Wyruszyłam na żagle z Mikiem, żeby obejrzeć łuk skalny na
Przylądku Świętego Łukasza. Smażyłam się na plaży z Brooke, która nie wyglądała na
szczególnie załamaną swoimi sprawami sercowymi.
Już zamierzam kolejny raz odświeżyć stronę, gdy nagle słyszę pukanie do drzwi i widzę
przez szparę głowę Barb. Jej wzrok na chwilę pada na mój wózek medyczny, a ja już chyba
wiem, co się szykuje.
– Byłaś w pokoju Willa? Porządek na jego wózku wydaje mi się... dziwnie znajomy.
Kręcę przecząco głową. To nie ja. Zaletą wynikającą z bycia „ciotką-cnotką”, jak mnie
kreatywnie nazwał Will, jest to, że Barb zapewne mi uwierzy.
Czuję ulgę, kiedy rozlega się sygnał przychodzącego połączenia na FaceTimie, a na
ekranie wyświetla się twarz Poego. Truchleję, nie spieszę się z odebraniem rozmowy i po cichu
modlę się, żeby nie chlapnął nic na temat Willa. Odwracam laptopa i mówię:
– Zobacz, kto wrócił z przerwy obiadowej!
Na szczęście wzrok Poego od razu wędruje ku Barb stojącej w drzwiach. Ten widok
skutecznie powstrzymuje jego komentarze.
– Och, cześć, Barb.
Odkasłuje nerwowo. Barb uśmiecha się do niego, a on zaczyna pleść o pomyśle na
płonące gruszki z jakimś sosem. Widzę, że Barb wolno zamyka drzwi, a mnie huczy w głowie,
dopóki nie słyszę cichego stuku zapadki wskakującej na swoje miejsce w zamku.
Wypuszczam powietrze z płuc, wytrzymując porozumiewawcze spojrzenie Poego.
– Słuchaj. Wiem, co tobą kieruje. To miłe. – Do diaska. Jak zwykle czyta w moich
myślach. – Ale ta cała historia z Willem... Czy to naprawdę najlepszy pomysł? To znaczy, kto jak
kto, ale ty masz dosyć oleju w głowie.
Wzruszam ramionami, bo wiem, że ma rację. Mam dosyć oleju w głowie. Chyba tak. Ale
także wiem lepiej niż inni, jak zachować ostrożność.
– To tylko dwa tygodnie, a potem wychodzę. Wtedy może znowu zmienić zwyczaje. Nie
zależy mi aż tak bardzo.
Poe unosi brwi i prycha kpiąco.
– Unik godny senatora. Dobra robota.
Myśli, że zadurzyłam się w Willu. Że się zabujałam w najbardziej sarkastycznym,
wkurzającym, a na domiar złego niebezpiecznym dla mojego zdrowia chłopaku, jakiego
kiedykolwiek spotkałam.
Pora zmienić temat.
– Nie robię żadnych uników! – protestuję. – To twoja specjalność.
– Niby co masz na myśli? – pyta, mrużąc podejrzliwie oczy, chociaż z góry zna
odpowiedź.
– Zapytaj Michaela – wypalam.
Poe ignoruje mój atak i wraca do przerwanego wątku.
– Proszę, nie mów mi, że skoro już zainteresowałaś się jakimś facetem, to wybrałaś akurat
chorego na muko.
– Poe, ja tylko pomogłam mu uporządkować wózek z lekarstwami! Jeśli komuś ratuję
życie, to nie znaczy, że od razu go pragnę – mówię rozdrażniona.
Nie interesuje mnie Will. Nie mam ochoty umierać. A gdybym chciała chodzić
z dupkiem, to naprawdę jest w czym wybierać, i to wśród gości bez mukowiscydozy. Co za
idiotyczny pomysł.
No nie?
– Znam cię, Stello. Zrobienie komuś porządku na wózku z lekarstwami jest dla ciebie jak
gra wstępna.
Uważnie mi się przygląda, próbując ocenić, czy przejrzał moje intencje. Przewracam
oczami i zatrzaskuję pokrywę laptopa, zanim któreś z nas odkryje, jak jest naprawdę.
– Hej, istnieje coś takiego jak dobre maniery! – słyszę poirytowany głos Poego
dobiegający z korytarza, a parę sekund później głośny trzask zamykanych drzwi.
Komórka wibruje, więc podnoszę ją i czytam wiadomość od Willa:
Kłótnia małżeńska?
Żołądek znowu fika mi koziołki, ale marszczę nos i unoszę palec, żeby skasować
SMS-a. Na ekranie wyświetla się roztańczony, animowany symbol fiolki i przypomnienie, że już
czwarta po południu, więc czas na VisiVest. Przygryzam usta, wiedząc, że Will właśnie dostał
takie samo przypomnienie. Tylko czy go posłucha?
 ROZDZIAŁ 8

WILL

Starannie cieniuję włosy Barb, a potem odchylam się, żeby popatrzeć z szerszej
perspektywy na jej portret z widłami. Zadowolony kiwam głową, gdy nagle telefon na szafce
nocnej wpada w hałaśliwe wibracje, od których kredki podskakują na blacie. To Stella. Na
FaceTimie.
Zaskoczony sięgam do laptopa, żeby zatrzymać kawałek Pink Floydów, a drugą ręką
odbieram rozmowę.
– Wiedziałam! – mówi, kiedy jej szeroko otwarte oczy wypełniają wyświetlacz. – Gdzie
twoja VisiVest? Miałeś jej nie zdejmować jeszcze przez piętnaście minut. A kreon wziąłeś?
Założę się, że nie.
Udaję głos automatycznej sekretarki:
– Przepraszamy, ale numer, z którym się połączyłeś, został zablokowany. Jeśli uważasz,
że słyszysz tę wiadomość z niewłaściwego powodu...
– W ogóle nie można ci ufać – przerywa mi w pół zdania, wyraźnie nie doceniając
perfekcji, z jaką wcieliłem się w tę rolę. – A więc od tej pory obowiązują nowe zasady.
Będziemy razem się leczyć, żebym widziała, jak to robisz.
Wsuwam kredkę za ucho, chcąc jej pokazać, jak mało mnie to rusza.
– Widzę, że jak zwykle szukasz sposobu, żeby spędzać więcej czasu w moim
towarzystwie.
Rozłącza się, ale mógłbym przysiąc, że przez sekundę widziałem na jej twarzy uśmiech.
Ciekawe.
Przez dwa dni spędzamy ze sobą większość czasu na Skypie i ku mojemu zaskoczeniu nie
jest to czas wypełniony wysłuchiwaniem suchych rozkazów. Stella pokazuje mi, jak łykać
tabletki z puddingiem czekoladowym. Genialne! I pyszne. Razem wdychamy lekarstwa przez
nebulizator, razem podpinamy się pod kroplówkę i oboje odhaczamy w jej apce kolejne dawki
lekarstw oraz zabiegi. Trzeba przyznać, że kilka dni temu miała rację. Z jakiegoś powodu fakt, że
leczę się zgodnie z planem, pomaga jej wyluzować. Stopniowo staje się coraz mniej spięta.
Ponadto, słowo daję, już po dwóch dniach łatwiej mi się rano wstaje z łóżka.
A na pewno łatwiej się oddycha.
Wieczorem drugiego dnia zaczynam nakładać VisiVest. Nagle podskakuję zaskoczony,
kiedy drzwi pokoju otwierają się z impetem i do środka wpada Barb jak zwykle gotowa do walki,
żeby mnie do tego zmusić. Zawsze wygrywa tę bójkę dzięki argumentowi, że w przeciwnym
razie zamknie mnie w izolatce, ale to mnie nie powstrzymuje przed zdjęciem kamizelki zaraz po
jej wyjściu.
Zamykam laptopa, brutalnie przerywając połączenie przez Skype ze Stellą. Mierzymy się
wzrokiem z Barb niczym kowboje w klasycznym westernowym pojedynku. Pielęgniarka patrzy
to na mnie, to na kamizelkę. Widzę, że jej stalowa, zacięta mina topnieje, zmienia się, wyraża
totalny szok.
– Nie wierzę własnym oczom. Sam z nieprzymuszonej woli wkładasz VisiVest?
Wzruszam ramionami, jakby to była normalka. Zerkam na koncentrator, chcąc się
upewnić, że wszystko jest poprawnie przypięte. Wygląda w porządku, ale minęło już trochę
czasu, odkąd ostatni raz robiłem to samodzielnie.
– A co? Przecież już czwarta, nie?
Barb przewraca oczami, a potem patrzy, jakby chciała przygwoździć mnie wzrokiem.
 – Nie zdejmuj jej aż do końca – mówi, wychodząc na korytarz.
Ledwo znika za drzwiami, otwieram z powrotem laptopa i zwisając z brzegu łóżka głową
w dół z różową miską na flegmę w jednej ręce, wywołuję przez Skype Stellę.
– Przepraszam za tę krótką przerwę, ale Barb... – zaczynam od razu, kiedy pojawia się
online, ale milknę w pół zdania, bo widzę jej nieobecny wzrok. Kąciki jej pełnych ust wyginają
się w dół, gdy siedzi wpatrzona w wyświetlacz telefonu. – Wszystko w porządku?
– Tak – odpowiada. Unosi wzrok i wzdycha. – Cała moja klasa pojechała na obóz
pożegnalny na Cabo.
Zwraca telefon w moim kierunku, żeby mi pokazać zdjęcie na Instagramie – grupę
uczniów pozujących beztrosko na piaszczystej plaży w strojach kąpielowych, okularach
przeciwsłonecznych i kapeluszach.
Stella wzrusza ramionami i odkłada telefon. Słyszę w głośniku jednostajny warkot jej
kamizelki, wibrującej w harmonii z moją.
– Po prostu trochę mi żal, że mnie tam nie ma.
– Rozumiem – potakuję, myśląc o Jasonie i Hope, i o wszystkim, co mnie ominęło przez
ostatnie miesiące i co przeżywałem jedynie za pośrednictwem SMS-ów i wpisów w mediach
społecznościowych.
– W dodatku sama zaplanowałam cały ten wyjazd – dodaje.
Jakoś mnie to nie dziwi. Pewnie zaplanowała każdy krok, jaki w życiu zrobiła.
– A co na to twoi rodzice? Pozwoliliby ci pojechać? – pytam szczerze zainteresowany.
Moja mama już przed B. cepacia nie chciałaby nawet słyszeć o takim pomyśle. Szkolne
wakacje kojarzą mi się tylko z igłami.
Stella kiwa głową. Widzę w jej oczach, że zaintrygowało ją to pytanie.
– Oczywiście. Pod warunkiem, że nie miałabym żadnej infekcji. A twoi nie?
– Nie ma szans, no chyba że tamtejszy szpital wynalazłby jakąś nową magiczną metodę
leczenia B. cepacia komórkami macierzystymi.
Siadam, odkasłuję i wypluwam do miski wielki glut flegmy.
Zniesmaczony kładę się z powrotem. Właśnie dlatego zawsze zdejmowałem tę kamizelkę,
zanim się rozkręcała na dobre.
– Poza tym już tam byłem. To piękne miejsce.
– Naprawdę? I jak było? – pyta podekscytowana, przyciągając laptop bliżej oczu.
Niewyraźne wspomnienia nabierają wyraźniejszych kształtów i po chwili widzę tatę,
który stoi koło mnie na plaży, fale próbują podciąć nam nogi, a palce naszych stóp zagrzebują się
w piasku.
– Tak, pojechałem tam z tatą, kiedy jeszcze byłem mały. Zanim od nas odszedł.
Jestem zbyt głęboko pogrążony we wspomnieniach, by zarejestrować, co właściwie
mówię, ale słowo „tata” dziwnie brzmi w moich ustach.
Dlaczego jej to powiedziałem? Z nikim nie poruszam tego tematu. Chyba od lat ani
słowem nie wspomniałem o tacie.
Stella otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale szybko zmieniam temat. Wracam do
widoków na Cabo. To nie miała być opowieść o nim.
– Plaże są ładne. Woda jest kryształowo czysta. A na dodatek wszyscy mieszkańcy są
megaprzyjacielscy i mają totalny luz.
Poznaję po oczach, że z każdym słowem staje się coraz bardziej przygnębiona, więc
dorzucam do mojej entuzjastycznej recenzji fakt, który przypadkiem usłyszałem w jakimś
programie podróżniczym:
– Ale żebyś ty widziała, jakie tam są silne prądy! Prawie nie da się pływać – najwyżej
godzinę, może dwie dziennie. Pozostaje tylko smażenie się na plaży, bo przez większość dnia nie
można wejść do wody.
– Naprawdę? – pyta ze sceptyczną miną, ale widzę, że jest mi wdzięczna za tę próbę.
Potakuję gorliwie, a ona się nieco rozchmurza.
No i tak wibrujemy sobie oboje, pogrążeni w przyjemnym milczeniu. Oczywiście jeśli nie
liczyć charkania towarzyszącego od czasu do czasu wypluwaniu płuc.
Po skończeniu sesji z VisiVest oboje łykamy tabletki na noc i szykujemy worki do sond
żołądkowych. Wlewamy do nich substancję odżywczą, wieszamy je na stojakach, a potem
nastawiamy częstotliwość pracy pompy tak, żeby wystarczyło nam pokarmu na cały sen. Nie
mam w tym wprawy, więc zerkam na Stellę, żeby sprawdzić, czy wszystko robię dobrze. Trochę
czasu już upłynęło, odkąd robiłem to samodzielnie. W końcu puszczamy pompy w ruch, żeby
wypchnąć z przewodów resztki powietrza. Nasze oczy się spotykają, kiedy czekamy, aż płyn
dotrze do końca rurek.
Dla zabicia czasu gwiżdżę pod nosem melodię z teleturnieju Va Banque. To rozśmiesza
Stellę.
– Zamknij oczy! – mówi, kiedy odżywka już jest u wylotu rurki. Podciąga koszulę tylko
na tyle, żeby przymocować przewód do sondy.
Odwracam wzrok, staram się ukryć uśmiech i biorąc gwałtowny wdech, napinam mięśnie.
Unoszę T-shirt i przypinam rurkę do guzika wystającego mi z brzucha.
Kątem oka dostrzegam, że podgląda mnie na video-chacie.
– Strzel fotkę, wystarczy ci na dłużej – mówię, obciągając T-shirt.
Stella przewraca oczami. Jej policzki odrobinę się zaróżowiły.
Siadam na łóżku i przyciągam bliżej laptop.
Stella ziewa. Kiedy rozpuszcza kok, jej długie, brązowe włosy delikatnie opadają na
ramiona. Staram się nie gapić, ale nieźle wygląda. Bardziej przypomina tę Stellę z filmów. Jest
zrelaksowana. Szczęśliwa.
– Powinnaś się przespać – mówię, widząc, że sennym gestem pociera oczy. – Masz za
sobą kilka dni intensywnego stawiania mnie po kątach.
Śmieje się i potakuje.
– Dobranoc, Will.
– Dobranoc, Stello – mówię. Dopiero po chwili wahania rozłączam rozmowę i zamykam
laptop.
Kładę się na plecach i wsuwam ręce pod głowę. Zdaje mi się, że w pokoju jest nieznośnie
cicho, choć zwykle jestem tu sam. Jednak kiedy obracam się na bok, żeby zgasić światło, zdaję
sobie sprawę, że naprawdę po raz pierwszy od bardzo dawna nie czuję się samotny.
 ROZDZIAŁ 9

STELLA

Kiedy unoszę koszulę, doktor Hamid marszczy czoło, a jej gęste, ciemne brwi niemal
krzyżują się nad nasadą nosa, gdy patrzy na zainfekowaną skórę wokół sondy. Tkanka jest
zaczerwieniona i wrażliwa – zakażenie postępuje coraz bardziej.
Dzisiaj rano po przebudzeniu zobaczyłam, że rurkę wypełnia nie wiadomo co.
Wypłukałam z niej żółtobrązową maź, a dopiero potem wezwałam lekarkę.
Po trwającej całą minutę inspekcji doktor w końcu wstaje i wzdycha.
– Spróbujmy bactrobanu i jutro albo pojutrze znowu sprawdzimy, jak to wygląda. Może
uda nam się zlikwidować zakażenie.
Obciągam koszulę i posyłam jej sceptyczne spojrzenie. Już od tygodnia jestem w szpitalu
i chociaż spadła mi temperatura, ta rzecz wygląda coraz gorzej. Doktor Hamid wyciąga rękę
i pocieszającym gestem ściska moje ramię. Mam jednak nadzieję, że jej słowa się sprawdzą. Bo
jeśli nie, to czeka mnie operacja.
W ten sposób na pewno nie ujmę zmartwień mamie i tacie. Wręcz przeciwnie.
Mój telefon brzęczy. Zerkam na wyświetlacz, spodziewając się, że to Will, ale widzę
wiadomość od mamy.
Lunch w kafeterii? Spotkamy się o 15?
Piętnasta oznacza, że mama już jest w drodze. Przez cały tydzień trzymałam ją na
dystans, mówiłam, że nie chcę jej zanudzać, bo to rutynowa wizyta w szpitalu, ale tym razem nie
przyjmuje żadnych wymówek. Wysyłam krótką odpowiedź: Tak i wzdychając, wstaję, żeby się
przebrać.
– Dziękuję, pani doktor.
Doktor Hamid uśmiecha się, zanim wyjdzie.
– Informuj mnie, Stello, jeśli zauważysz zmiany. Barb też będzie cię mieć na oku.
Wkładam czyste legginsy i bluzę, zapisuję sobie na kartce, żeby dodać do apki bactroban,
a potem wjeżdżam windą na górę i przechodzę do drugiego budynku. Mama już stoi przed
kafeterią. Ściągnęła włosy w luźny kucyk, a pod oczami ma ciemne sińce.
Wygląda na jeszcze bardziej wychudzoną niż ja.
Przytulam ją mocno. Próbuję zignorować ból, kiedy niechcący dotyka sondy.
– Wszystko w porządku? – pyta, badawczo we mnie wpatrzona.
Potakuję skinieniem głowy.
– Super! Lekarstwa działają jak marzenie. Już mi się lepiej oddycha. A u ciebie wszystko
dobrze? – pytam, obserwując jej twarz.
Kiwa głową i uśmiecha się, ale jej oczy mówią co innego.
– Tak, jak najbardziej!
Stajemy w długiej kolejce i zamawiamy to, co zwykle: sałatkę Cezar dla niej, burgera
i koktajl mleczny dla mnie oraz wielki talerz frytek do podziału.
Udaje nam się znaleźć miejsca w kącie pod szerokimi oknami, w wygodnej odległości od
reszty ludzi. Wyglądam za okno i widzę, że płatki śniegu wciąż delikatnie spadają na ziemię,
przykrywając ją coraz grubszą warstwą bieli. Mam nadzieję, że mama wróci do domu, zanim
warunki staną się naprawdę niesprzyjające.
Kończę burgera i trzy czwarte frytek w czasie, który mamie zajmują ledwie trzy kęsy
sałatki. Patrzę na jej zmęczoną twarz, kiedy przesuwa jedzenie po talerzu. Wygląda tak, jakby
znowu spędzała każdą chwilę w Internecie, googlując do świtu strony i artykuły poświęcone
przeszczepom płuc.
Tata był jedynym człowiekiem na świecie, który umiał ją uspokoić, jednym spojrzeniem
wyrwać ze spirali zmartwień i dać jej ukojenie, jakiego nic innego nie mogło jej dać.
– Dieta rozwodowa ci nie służy, mamo.
Patrzy na mnie zaskoczona.
– O czym ty mówisz?
– Jesteś za chuda. Tacie przydałaby się porządna kąpiel. Oboje zaczynacie wyglądać
gorzej ode mnie!
Mam ochotę dodać: „Nie widzicie, że potrzebujecie siebie nawzajem?”.
Mama śmieje się i sięga po mój koktajl.
– Nie! – krzyczę, kiedy demonstracyjnie pociąga wielki łyk. Rzucam się na nią nad
stołem, próbuję jej wyrwać kubek, ale nagle spada z niego pokrywka, a my jesteśmy od stóp do
głów oblane czekoladowym koktajlem. Pierwszy raz od bardzo dawna dostajemy kompletnej
głupawki.
Mama bierze garść serwetek i delikatnie ściera resztki deseru z mojej twarzy. W pewnej
chwili jej oczy wypełniają się łzami. Przytrzymuję jej rękę i marszczę czoło.
– Mamo. Co jest?
– Patrzę na ciebie i myślę, że... Wszyscy mówili, że nie dożyjesz... – Potrząsa głową
i z mokrymi od łez oczami obejmuje moją twarz. – A jednak jesteś. Zobacz, jak wyrosłaś. I jaka
jesteś piękna. Cały czas im udowadniasz, że się mylili. – Bierze jeszcze jedną serwetkę i ociera
łzy. – Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.
Czuję ucisk w żołądku. Ja też nie wiem, co zrobiłabym bez ciebie.
Przełykam ślinę i pocieszająco ściskam jej dłoń, ale moje myśli już wracają do sondy
żołądkowej. Do tabel. Do apki. Wielkie 35 procent dosłownie ciąży mi na sercu. Dopóki nie
dostanę przeszczepu, ta liczba na pewno nie się zwiększy. Do tej pory tylko ja sama mogę
utrzymać się przy życiu. I muszę się o to bardzo starać. Muszę żyć.
Bo jestem niemal pewna, że tylko dopóki żyję, oni jakoś sobie radzą.
Po wyjściu mamy idę z Willem prosto do siłowni, bo chcę wzmocnić swoje osłabione
płuca na tyle, na ile to możliwe. Miałam zamiar powiedzieć mu, że chcę tam pójść sama, żebym
mogła wszystko przemyśleć, ale wiem, że jego stopa pewnie od wieków nie stanęła w sali
gimnastycznej.
Ponadto zmartwienia o rodziców w połączeniu z tymi myślami nie pozwoliłyby mi
skoncentrować się na niczym innym. Nakłonienie Willa do pójścia na siłownię to problem, który
przynajmniej da się rozwiązać od ręki.
Zaczynam pedałować na rowerze treningowym. Polubiłam te popołudniowe sesje
treningowe, odkąd siłownia stała się jednym z najfajniejszych miejsc w całym szpitalu. Odnowili
ją trzy lata temu, czterokrotnie zwiększając jej rozmiar. Dodali boiska do koszykówki, basen
z wodą morską, lśniący nowością sprzęt do ćwiczeń z monitorowaniem pracy serca i kilka
rzędów sztang oraz hantli. Pojawiła się nawet specjalna sala do praktykowania jogi i medytacji,
której szerokie okna wychodzą na dziedziniec. Przedtem siłownia była jedynie starym,
odrapanym pokoikiem z przypadkową zbieraniną niedopasowanych do siebie ciężarów
i zapyziałego sprzętu, który wyglądał, jakby wyprodukowano go mniej więcej rok po
wynalezieniu koła.
Zerkam przez ramię na Willa, który za wszelką cenę próbuje utrzymać się na bieżni
i ciężko dyszy podczas wytężonego marszu. Przewiesił koncentrator tlenu przez ramię zgodnie
z trendem panującym wśród wysportowanych pacjentów oddziału mukowiscydozy.
Właściwie przyciągnęłam go tutaj siłą i muszę przyznać, że dobrze się bawię, patrząc na
niego, kiedy męczy się tak, że nie ma już energii na głupie uwagi. Nie mógł nawet skorzystać ze
swojej sztandarowej wymówki, że dostał zakaz opuszczania oddziału, bo Barb przychodzi
dopiero na nocną zmianę, a Julie przyjęła z wielkim entuzjazmem pomysł, by Will zrobił
w końcu coś, co pozytywnie wpłynie na wydolność jego płuc i na ogólny stan zdrowia.
– No to kiedy ta nasza mała umowa zacznie przynosić zyski obu stronom? – udaje mu się
wydyszeć, gdy patrzy na mnie z drugiego końca sali. Zmniejsza prędkość bieżni i mówi dalej
między kolejnymi oddechami: – Zrobiłem wszystko, o co mnie prosiłaś, ale wciąż nie widzę
zwrotu inwestycji.
– Tylko popatrz, jak okropnie wyglądam. Jestem za bardzo spocona – mówię, a kropla
potu spływa mi po twarzy.
Will grzmoci dłonią w przycisk STOP-u na bieżni. Maszyna gwałtownie się zatrzymuje,
a on zwraca się ku mnie, poprawiając wenflon pod nosem i z trudem łapiąc oddech.
– Następnym razem pewno będziesz miała przetłuszczone włosy albo będziesz zmęczona,
albo twój wózek z lekarstwami się...
– Chcesz mnie narysować spoconą? W porządku! Spocę się jeszcze bardziej!
Zaczynam pedałować tak, jakby mnie kto gonił, zwiększam cztery razy szybkość
obrotów. W końcu czuję pieczenie w płucach i zanoszę się kaszlem. Tlen wydobywa się z sykiem
z mojego wenflonu, gdy próbuję wciągnąć powietrze. Moje nogi ruszają się coraz wolniej i nie
mogę już powstrzymać kaszlu. Dopiero po chwili uspokaja mi się oddech.
Will kręci głową. Czym prędzej kieruję wzrok z powrotem na cyfrowy wykres na
rowerowym wyświetlaczu. Staram się nie myśleć o tym, że moja twarz oblewa się intensywną
czerwienią.
Po takim wycisku oboje przechodzimy do pustej sali do jogi. Ja idę przodem, a Will dwa
metry za mną. Siadam pod szerokim oknem o szybach chłodnych od białego puchu, który zasnuł
wszystko jak okiem sięgnąć po drugiej stronie.
– Mam się specjalnie upozować czy coś? – pytam, poprawiając włosy.
Przybieram dramatyczną pozę, co wywołuje u Willa wybuch śmiechu.
Wyjmuje szkicownik i ołówek węglowy.
– Nie, po prostu zachowuj się naturalnie.
O, aha, no tak. To będzie łatwe.
Przyglądam się mu – jego ciemnoniebieskim oczom wpatrzonym w kartkę, ciemnym
brwiom, które marszczy, kiedy się koncentruje. Will unosi wzrok i patrzy mi w oczy. Szybko
odwracam wzrok, wyjmuję swój kieszonkowy notes i otwieram go na dzisiejszej dacie.
– Co to? – pyta Will, wskazując ołówkiem na notes.
– Moja lista zadań – wyjaśniam.
Przekreślam punkt 12: Trening i na samym dole strony dopisuję: Rysunek Willa.
– Lista zadań? – dziwi się Will. – Dość staromodne rozwiązanie jak na kogoś, kto tworzy
apki.
– Tak, ale apka nie zapewni mi satysfakcji, którą daje to.
Biorę ołówek i kreślę grubą linię przez słowa: Rysunek Willa.
– Ranisz moje uczucia – mówi Will z udawanym smutkiem.
Niby zawstydzona pochylam głowę, ale wiem, że zauważył uśmiech, który ledwo próbuję
ukryć.
– Co jeszcze tam masz? Na tej liście? – pyta, zerkając na swój rysunek, a potem znowu na
mnie, i zaczyna cieniować jakieś szczegóły.
– Na której? – pytam. – Na ogólnej czy dziennej?
Will śmieje się dobrodusznie i kręci głową.
 – Mogłem się spodziewać, że masz dwie listy.
– Sprawy do zrobienia teraz oraz w dłuższej perspektywie! To ma sens – tłumaczę, ale on
tylko się podśmiechuje.
– Wytocz od razu najcięższe działa. Dawaj listę ogólną.
Wertuję strony aż do głównej listy. Od dawna tu nie zaglądałam. Użyłam do jej
wykonania różnych kolorów: czerwonego, niebieskiego i czarnego, a nawet dwóch metalicznych
fluorescencyjnych odcieni z kompletu długopisów żelowych, który dostałam w ostatniej klasie
podstawówki.
– Zobaczmy, co tu jest. – Mój palec wędruje do szczytu listy. – Zgłosić się do
wolontariatu w ważnej kampanii politycznej. Zrobione.
Przekreślam ten punkt.
– Przeczytać wszystkie dzieła Williama Shakespeare’a. Zrobione!
Ten punkt też przekreślam.
– Podzielić się z innymi całą wiedzą, jaką posiadam, na temat mukowiscydozy. Prowadzę
ten, no, kanał na YouTubie...
Odkreślam ten punkt i zerkam na Willa, który wcale nie wygląda na zdziwionego. Aha,
ktoś tu szukał informacji o mnie w Internecie.
– A więc zaplanowałaś sobie, żeby jeszcze przed śmiercią stać się omnibusem, bo potem
chcesz się zapisać do kółka dyskusyjnego umarlaków? – Will wskazuje ołówkiem na okno. –
Marzyły ci się kiedyś, no nie wiem... dalekie podróże czy coś w tym guście?
Mój wzrok pada na punkt 27: Kaplica Sykstyńska z Abby. Nie skreślony.
Odkasłuję przed dalszą częścią listy, a potem czytam:
– Nauczyć się gry na fortepianie. Zrobione! Mówić płynnie po francusku...
– A tak na poważnie – przerywa mi Will. – Zdarzyło ci się zrobić coś spoza listy? Nie
chcę ci sprawić przykrości, ale żadna z tych rzeczy nie brzmi jak coś fajnego. – Zamykam notes,
a on mówi dalej: – Chciałabyś wiedzieć, co jest na mojej liście? Wziąć udział w warsztatach
malarskich prowadzonych przez Boba Rossa. Dużo sielankowych, młodych drzewek i żółci
kadmowej, która na pierwszy rzut oka nie powinna wyglądać zbyt dobrze, a jednak...
– On nie żyje – uświadamiam go.
Will uśmiecha się krzywo.
– Och, w takim razie chyba będzie musiał mi wystarczyć seks w Watykanie!
Unoszę z powątpiewaniem brwi.
– Myślę, że już nawet spotkanie z Bobem Rossem jest bardziej realne.
Will puszcza do mnie oko, ale po chwili robi poważną minę. Jeszcze nigdy nie widziałam,
żeby był tak poważny.
– Okej, okej. Chciałbym podróżować po świecie, ale tak naprawdę go poznać, wiesz? Nie
tylko zza okien szpitali. – Patrzy z powrotem na szkicownik i wraca do rysowania. – Szpitale są
wszędzie takie same. Mają bardzo podobne sale i pokoje. Takie same płytki na podłodze. Ten
sam zapach środków sterylizujących. Byłem wszędzie, a właściwie niczego nie widziałem.
Przyglądam mu się naprawdę uważnie. Patrzę na jego włosy wpadające do oczu, kiedy
rysuje. Widzę skupienie na jego twarzy, już bez kpiącego uśmieszku. Zastanawiam się, jak to
jest: jeździć po całym świecie, ale nigdzie nie móc wyjść poza mury szpitala. Mnie szpital nie
ogranicza. Czuję się tu bezpieczna. Jest mi wygodnie. Tyle że ja prawie całe życie przychodzę do
tego samego szpitala. To mój dom.
Gdybym cały ubiegły tydzień spędziła na Cabo, ale musiała siedzieć w tamtejszym
szpitalu, nie byłoby mi bardzo przykro.
Byłoby mi cholernie przykro.
 – Dziękuję – mówię.
– Za co? – pyta Will.
Unosi głowę i patrzy mi w oczy.
– Za to, że powiedziałeś mi coś prawdziwego.
Przygląda mi się przez chwilę, potem przeczesuje włosy palcami. A więc teraz to dla
odmiany on czuje się niezręcznie.
– Masz piwne oczy – mówi, wskazując na światło słoneczne, które wpada przez szyby za
moimi plecami. – Nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki nie zobaczyłem ich w słońcu.
Myślałem, że są brązowe.
Serce tłucze mi się głośno w piersi, kiedy słyszę jego słowa i widzę czuły wzrok
przeznaczony dla mnie.
– To naprawdę ładne oczy – mówi po chwili. Ledwo widoczne rumieńce wypełzają mu na
policzki. Spuszcza wzrok i odkaszlnąwszy cicho, dalej skrobie ołówkiem. – To znaczy, wiesz,
fajnie wychodzą na rysunku.
Przygryzam dolną wargę, żeby ukryć uśmiech.
Po raz pierwszy dotkliwie czuję każdy centymetr, każdy milimetr tych dwóch metrów,
trzech kroków, które nas dzielą. Otulam się ciaśniej bluzą i odwracam twarz w kierunku leżących
w kącie mat do uprawiania jogi. Próbuję nie myśleć o tym, że ta pusta przestrzeń... Że ona
zawsze będzie między nami.
Wieczorem czytam wpisy na Facebooku – pierwszy raz tego dnia – i oglądam zdjęcia
z Cabo, które zamieścili moi znajomi. Daję serduszko pod nowym zdjęciem profilowym Camili –
na desce surfingowej, w bikini w paski, które pomogłam jej wybrać, z durnowatym uśmiechem
i ramionami spieczonymi na skwarki, bo jak widzę, kompletnie zignorowała moje ostrzeżenia
dotyczące ochrony przed słońcem. Ale nieco wcześniej Mya przysłała mi przez Snapchat
zakulisowe nagranie wideo zrobione tuż po pstryknięciu tego zdjęcia. Widać na nim, że Camila
nadal nie ma pojęcia o surfowaniu. Utrzymała się na desce przez mniej więcej trzy i pół sekundy
– dosyć, żeby wykonać promienny uśmiech do aparatu – a potem wymachując rękami, runęła jak
kłoda do wody.
Odstawiam krótki zwycięski taniec na siedząco, kiedy znajduję na dole strony
zamieszczone przez Masona zdjęcie, na którym obejmuje Myę swoim opalonym ramieniem.
Niemal spadam z krzesła, widząc podpis: „Słodziak z Cabo”. Z uśmiechem lajkuję fotkę
i zamykam apkę, żeby wysłać Myi SMS-a: Tak trzymać, Mya!!! Na końcu doklejam jeszcze
buźkę z oczkami z serduszek.
Mój wzrok pada na notes, wciąż otwarty na stronie z ogólną listą rzeczy do zrobienia. Od
razu rzuca mi się w oczy punkt 27: Kaplica Sykstyńska z Abby. Otwieram laptop i przesuwam
kursor nad błękitny folder zatytułowany Abs.
Waham się chwilę przed kliknięciem w niego, ale już po chwili ekran zalewa morze
zdjęć, nagrań wideo i prac plastycznych mojej siostry. Wybieram filmik z GoPro, który przysłała
mi nieco ponad rok temu, siedząc na wysokim, chybotliwym moście. Ekran wypełnia
przyprawiający o zawrót głowy widok z mostu z płynącym daleko w dole bystrym potokiem,
który zabiera wszystko, co napotka po drodze.
– Niezły odlot, nie, Stella? – mówi Abby i znowu kieruje kamerę na siebie. Widać, że
jeszcze raz poprawia uprząż. – Pomyślałam, że może chciałabyś zobaczyć, jakie to uczucie!
Zapina kask, a widok z GoPro przesuwa się i widzę kawałek mostu oraz daleką, daleką
otchłań pod nim.
– Wzięłam ze sobą kumpla, który też uwielbia skoki!
Pokazuje do kamery mojego pluszowego pandę – tego samego, który teraz koło mnie
siedzi – i mocno go przytula.
– Będę go dobrze trzymać, nie bój się!
Potem bez zastanowienia rzuca się w dół z mostu. Lecę razem z nią, a jej szczęśliwe
pohukiwania odbijają się echem w moich głośnikach.
W końcu następuje odbicie. Wracamy do góry, na ekranie pojawia się pluszowy pyszczek
i znowu słyszę jej zdyszany, roześmiany głos. Ściskając pandę, Abby krzyczy:
– Wszystkiego najlepszego, Stella! Szczęśliwych urodzin!
Przełykam ślinę i zatrzaskuję laptop, potrącając puszkę coli na szafce nocnej.
Gazowany napój rozlewa się po całej szafce i kapie na podłogę. Brawo.
Sięgam, żeby podnieść colę, przeskakuję kałużę i po drodze na korytarz wyrzucam
puszkę do kosza. Mijając dyżurkę, widzę Barb, która drzemie na fotelu. Głowa bezwładnie jej
ciąży, ma lekko rozchylone usta. Ostrożnie otwieram drzwi do schowka na przybory do
sprzątania i starając się nie zbudzić Barb, biorę ręczniki papierowe z ciasno zastawionej półki na
środki czystości.
Jednak ona mnie słyszy i patrzy na mnie zaspanym wzrokiem.
– Za bardzo się przepracowujesz – mówię do niej, widząc, że mnie zauważyła.
Barb uśmiecha się i rozkłada ramiona tak samo jak kiedyś, gdy byłam mała i miałam za
sobą trudny dzień w szpitalu.
Wdrapuję się jej na kolana niczym dziecko i obejmuję ramionami jej szyję. Wdycham
znajomy, waniliowy zapach perfum. Daje mi poczucie bezpieczeństwa. Opieram głowę na jej
ramieniu, zamykam oczy i pozwalam się ponieść wyobraźni.
 ROZDZIAŁ 10

WILL

– Czas na cevaflomalin! – wita mnie śpiewnym głosem Julie, kiedy rano następnego
dnia otwiera drzwi i staje w nich z workiem lekarstw w ręce.
Kiwam głową. Już dostałem przypomnienie wysłane przez apkę Stelli, więc zdążyłem
odejść od biurka i położyć się na łóżku, gdzie trzymam stojak na kroplówkę gotowy na przyjście
pielęgniarki.
Obserwuję Julie. Ta wiesza worek, unosi przewód kroplówki i odwraca się do mnie. Jej
wzrok wędruje ku portretowi Stelli, który narysowałem w recepcji i powiesiłem koło rysunku
płuc, który Stella przypięła nad moim biurkiem. Kąciki jej ust unoszą się, gdy patrzy na tę
wystawkę.
– Takiego cię lubię – mówi, patrząc mi w oczy.
– Jakiego? – pytam, odciągając T-shirt przy szyi.
Julie wpina gumowy przewód do portu na mojej piersi.
– Pełnego nadziei.
Myślę o Stelli, a mój wzrok pada na wiszącą na stojaku torbę cevaflomalinu. Wyciągam
rękę i lekko jej dotykam, ważę ją w dłoni. Ta kuracja została opracowana tak niedawno, że
jeszcze nie wiadomo, na ile okaże się skuteczna.
Pierwszy raz w życiu pozwalam sobie choćby na myśl o tym... a to może okazać się
niebezpieczne. Albo nawet głupie.
Nie wiem. Wzbudzanie niepotrzebnej nadziei w sprawach związanych ze szpitalami nie
wydaje mi się dobrym pomysłem.
– A jeśli to nie pomoże? – pytam.
Nie czuję żadnej zmiany. W każdym razie jeszcze nic nie zauważyłem.
Patrzę na torbę z lekarstwem, na krople płynu miarowo spływające do mojego organizmu.
Kap, kap, kap. Zwracam głowę do Julie. Oboje przez chwilę milczymy.
– A jeśli jednak pomoże? – odpowiada pytaniem Julie, lekko dotykając mojego ramienia.
Patrzę na nią, kiedy znika za drzwiami.
A jeśli jednak pomoże?
Po kroplówce ostrożnie wkładam niebieskie rękawiczki, żeby broń Boże nie zostawić
moich bakterii na niczym, czego Stella może dotknąć.
Jeszcze raz zerkam na portret narysowany w sali gimnastycznej, oceniam go krytycznym
okiem, a potem przypinam do ściany.
To portret w komiksowym stylu, ale trudno się nie domyślić, kogo przedstawia. Stella
nosi na nim biały fartuch lekarski, na szyi ma zawieszony stetoskop, a drobne, komiksowe dłonie
groźnie opiera na biodrach. Patrząc na obrazek przez przymknięte powieki, nagle zdaję sobie
sprawę, że czegoś brakuje.
Aha.
Biorę czerwoną, pomarańczową i żółtą kredkę i dorysowuję ogień wydobywający się
z ust. Tak, teraz wygląda bardziej realistycznie. Śmiejąc się pod nosem, otwieram szarą kopertę,
którą zwędziłem z dyżurki, wsuwam do niej rysunek i piszę na wierzchu: „Uwaga, włożyłem
w zawartość koperty serce i duszę. Bądź wyrozumiała”.
Idę korytarzem do jej pokoju. Wyobrażam sobie, jak otwiera kopertę, oczekując czegoś
niezwykłego, głębokiego. Rozglądam się na boki, a potem wsuwam kopertę pod drzwi
i nasłuchuję, oparłszy się o ścianę.
 Słyszę dobiegające zza drzwi ciche kroki, odgłos, jaki wydaje guma, kiedy Stella nakłada
rękawiczki. W końcu schyla się po kopertę. Zapada cisza. Przedłuża się. I w końcu... śmiech!
Szczery, dobroduszny śmiech.
Zwycięstwo! Wracam korytarzem, pogwizdując, a potem siadam na łóżku i sięgam po
telefon, z którego dobiega dżingiel rozmowy przez FaceTime. To Stella, tak jak się
spodziewałem.
Odbieram, na wyświetlaczu pojawia się jej twarz. Kąciki różowych ust są uniesione do
góry.
– Smoczyca? Ale szowinista!
– Hej, masz szczęście, że nie pozwoliłaś mi narysować aktu!
Stella znowu się śmieje. Patrzy na rysunek, a po chwili znowu na mnie.
– Dlaczego lubisz rysować karykatury?
– Mają w sobie coś z buntu, wiesz? Na pierwszy rzut oka mogą się zdawać lekkie,
zabawne, ale niosą przekaz. – Mógłbym o tym opowiadać cały dzień. Gdybym miał nazwać
swoją pasję, byłoby nią właśnie to. Podnoszę z szafki nocnej album z najlepszymi rysunkami
satyrycznymi o treści politycznej z „New York Timesa”. – Mogą dotyczyć polityki, religii,
społeczeństwa. Moim zdaniem dobry żart rysunkowy potrafi powiedzieć więcej niż słowa. Może
zmienić sposób myślenia.
Stella patrzy na mnie zdziwiona i nic nie mówi.
Wzruszam ramionami, czując, że wyszedłem na totalnego nerda.
– Zresztą, co ja tam wiem. Jestem tylko niedoszłym rysownikiem. – Wskazuję na wiszący
za nią rysunek – piękną grafikę, która przedstawia płuca eksplodujące kwiatami na tle
rozgwieżdżonego nieba. – To dopiero jest sztuka! – Przysuwam bliżej laptopa i dopiero wtedy
widzę dokładnie, co znaczy ten rysunek. – Zdrowe płuca! Genialne. Kto to narysował?
Stella odwraca się i przez chwilę milczy.
– Moja starsza siostra Abby.
– Ale talent! Chciałbym zobaczyć jej inne prace!
Nagle zachodzi w niej zmiana. Robi dziwną minę, a jej głos staje się lodowaty.
– Słuchaj. Nie jesteśmy parą przyjaciół. Nie dzielimy się historyjkami z prywatnego
życia. Łączy nas tylko terapia, jasne?
Połączenie zostaje gwałtownie zerwane i widzę na ekranie tylko swoją zbaraniałą twarz.
Do diabła, co to było? Rozzłoszczony zeskakuję z łóżka i otwieram na oścież drzwi na korytarz.
Ruszam jak burza w kierunku jej pokoju, gotów wygarnąć jej, co o tym myślę. Może mnie
cmoknąć w...
– Hej! Will! – zaskakuje mnie głos zza pleców.
Odwracam się i zaskoczony widzę Hope i Jasona idących w moją stronę. Przed godziną
wysłałem SMS-a do Jasona i kompletnie wypadło mi z głowy, że mają dzisiaj przyjść, jak
w każdy piątek. Jason niesie torbę z jedzeniem i szczerzy się do mnie, a z torby rozchodzi się
zapach frytek z mojej ulubionej knajpy znajdującej się jedną przecznicę od naszej szkoły. Trudno
się oprzeć pokusie.
Zamieram bez ruchu, patrząc to na drzwi Stelli, to na moich gości.
I nagle coś do mnie dociera.
Widziałem jej rodziców, czasami ją odwiedzają. Widziałem jej przyjaciółki, które wpadły
do niej pierwszego dnia pobytu.
Ale Abby? Ona nawet nie mówi o Abby.
Gdzie jest Abby?
Zbliżam się do Jasona i Hope, biorę od nich torbę i ruchem głowy zapraszam ich do
pokoju.
– Chodźcie!
Otwieram laptopa, a moi goście stoją za mną ze zdziwionymi minami i czekają, aż system
się uruchomi.
– Ciebie też fajnie zobaczyć, stary – mówi Jason, pochylając się nad moim ramieniem.
– Pamiętasz, że poznałem tu dziewczynę, nie? – pytam, patrząc na nich oboje. Kręcę
głową, widząc, że Hope uśmiecha się do mnie znacząco, a w jej oczach da się dostrzec rosnącą
ekscytację. Jason jest na bieżąco w temacie Stelli, ale z Hope jeszcze o niej nie rozmawiałem.
Przede wszystkim dlatego, że spodziewałem się właśnie takiej reakcji. – Nie, to nie ten rodzaj
dziewczyny! Okej, no może tak. Ale nie ma szans, żeby tak było. Mniejsza z tym.
Odwracam się z powrotem do komputera, otwieram zakładkę z kanałem Stelli na
YouTubie i przewijam stronę do wideo sprzed roku pod tytułem: Polipektomia Party! Klikam
i od razu wciskam klawisz spacji, żeby spauzować odtwarzanie. Odwracam się, aby zapoznać
przyjaciół z sytuacją.
– Ona też ma mukowiscydozę i coś w rodzaju obsesji na punkcie kontroli. Namówiła
mnie, żebym się poddał wszystkim zabiegom, no i tak dalej.
W oczach Hope wyraźnie widać ulgę, a Jason promienieje.
– Znowu się leczysz, Will? To świetnie! – wypala Hope.
Macham ręką, żeby przerwać te zachwyty, ale trochę się dziwię, że moje słowa wywołały
aż taką reakcję.
Hope przez jakiś czas suszyła mi o to głowę, ale kiedy im powiedziałem, żeby dali mi
święty spokój, nie robili z tego wielkiej afery. Sądziłem, że myślimy podobnie.
A tymczasem widzę, że obojgu spadł ciężar z serca. Marszczę brwi. Nie chcę im dawać
zbyt wielkiej nadziei.
– No tak. Nieważne. Skumajcie to. Laska ma siostrę, Abby.
Przesuwam znacznik odtwarzania o kilka minut do przodu i wciskam PLAY, żeby mogli
obejrzeć film.
Stella siedzi z Abby w szpitalnym pokoju, którego ściany są obwieszone rysunkami tak
samo, jak teraz. Na wideo widać doktor Hamid, która przykłada stetoskop do piersi Stelli
i osłuchuje jej płuca.
Stelli nerwowo drżą nogi, kiedy zerka to na doktor Hamid, to na kamerę.
– Dobrze. A więc czeka mnie poli...?
– Polipektomia – podpowiada doktor Hamid, stając prosto. – Usuniemy ci polipy z nosa.
Stella uśmiecha się do obiektywu.
– Próbuję namówić panią doktor, żeby przy okazji poprawili mi trochę kształt nosa.
Abby mocno ją przytula.
– Stella się denerwuje. Ale nie musi, bo będę śpiewać jej do snu. Jak zawsze! – Zaczyna
nucić łagodnie, czule: – Kocham cię krztynkę albo dwie...
– Przestań! – mówi Stella, zasłaniając dłonią usta siostry. – Zapeszysz!
Pauzuję wideo i odwracam się do przyjaciół.
Wyglądają na zagubionych. Widać, że nie rozumieją tego, co właśnie sobie
uświadomiłem. Patrzą na siebie z uniesionymi brwiami, aż w końcu Hope spogląda na mnie
z szerokim uśmiechem i pochyla się, żeby zerknąć na listę ostatnio odtwarzanych filmów.
– Obejrzałeś wszystkie?
Postanawiam ją zignorować.
– Jakieś pięć minut temu, kiedy powiedziałem, że chciałbym obejrzeć więcej prac jej
siostry, kompletnie jej odwaliło. Ten film pochodzi sprzed roku – dodaję w charakterze
wyjaśnienia.
– Okej, ale co z tego? – pyta Jason, marszcząc brwi.
– Abby nie ma na żadnym z późniejszych nagrań.
Hope i Jason kiwają głowami. Hope wyciąga telefon i w skupieniu stuka w klawiaturę.
– Znalazłam Abby Grant na Instagramie. Pokazuje przede wszystkim swoje rysunki
i fotografie z siostrą. – Patrzy na mnie i potakuje. – Ale masz rację. Od roku nie zamieściła nic
nowego.
Spoglądam to na nią, to na Jasona.
– Myślę, że coś się stało Abby.
*
Następnego dnia po południu mój telefon rozdzwania się, hałaśliwie przypominając
o treningu zaprogramowanym dla mnie przez Stellę. Nie widziałem jej, od kiedy się domyśliłem,
że coś nieprzyjemnego spotkało Abby, i dziwnie się denerwuję na samą myśl o tym, że za kilka
minut znowu się zobaczymy. Nawet dalsza część odwiedzin Hope i Jasona już nie sprawiała mi
przyjemności, chociaż omówiliśmy przy frytkach i nowym odcinku Westworld najświeższe
szkolne dramaty.
Zawsze staramy się razem obejrzeć nowe odcinki tego serialu, nawet jeśli jestem na
zupełnie innym kontynencie i muszę się z nimi połączyć przez Skype.
Biorąc głęboki oddech, ruszam do sali ćwiczeń. Popycham drzwi i idę wzdłuż rzędów
bieżni, orbitreków oraz rowerów treningowych.
Zaglądam do sali do jogi. Stella siedzi na zielonej macie i medytuje ze skrzyżowanymi
nogami i zamkniętymi oczami.
Wolno otwieram drzwi szerzej, a potem podchodzę tak cicho, jak to możliwe, do maty
rozłożonej naprzeciw niej.
Oddalonej o trzy kroki.
Siedzę wpatrzony w jej łagodną, spokojną twarz. Wygląda na absolutnie odprężoną. Ale
po chwili wolno otwiera oczy, widzi mnie i sztywnieje.
– Nie spotkałeś Barb?
– Abby nie żyje, prawda? – mówię prosto z mostu.
Stella milczy zapatrzona we mnie.
W końcu przełyka ślinę i kręci głową.
– No ładnie, Will. Delikatność młota pneumatycznego.
– A kto ma czas na cackanie się, Stello? Nam na pewno nie...
– Stop! – ucisza mnie stanowczo. – Przestań mi wciąż przypominać, że umieram. Wiem.
Wiem, że umieram.
Z poważną miną potrząsa głową.
– Ale nie mogę, Will. Nie teraz. Muszę żyć jak najdłużej.
Czuję się skołowany.
– Nie rozu...
– Umieram, odkąd pamiętam. Każde moje urodziny obchodzimy tak, jakby były
ostatnimi.
Zwiesza głowę, jej piwne oczy błyszczą od łez.
– Aż tu nagle Abby odeszła. To miałam być ja, Will. Wszyscy byli przygotowani na moją
śmierć.
Wzdycha głęboko, jakby niosła na barkach ciężar całego świata.
– Jeśli ja też umrę, moi rodzice tego nie przeżyją.
Czuję się tak, jakbym wyrżnął w mur z cegieł. Jak bardzo się myliłem.
 – Ten twój reżim. Cały czas sądziłem, że boisz się umrzeć, ale wcale nie o to chodzi. –
Obserwuję jej twarz i mówię dalej: – Umierasz, a jednocześnie dręczy cię poczucie winy, że
przeżyłaś siostrę. Co za pochrzaniona sytuacja. Jak się żyje z taką...
– Życie to jedyny wybór, jaki mi został, Will! – wchodzi mi w słowo.
Wstaje i patrzy na mnie z góry ze złością.
Ja też wstaję, nie spuszczając z niej wzroku. Chciałbym podejść, zamknąć tę pustą
przestrzeń między nami. Mam ochotę potrząsnąć Stellą, zmusić ją, żeby przejrzała na oczy.
– Obudź się, Stello. To nie jest życie.
Stella odwraca się, zasłania twarz maską chirurgiczną i wybiega za drzwi.
– Stella! Czekaj! Zatrzymaj się! – Biegnę kilka kroków za nią. Żałuję, że nie mogę po
prostu wyciągnąć ręki i złapać jej, żeby wszystko naprawić. – Nie odchodź. Przecież mieliśmy
medytować, pamiętasz? Już się zamykam, dobra?
Drzwi zatrzaskują się za nią z hukiem. Kurde, nie ma co. Koncertowo spieprzyłem
sprawę.
Odwracam głowę i stoję wpatrzony w matę, na której jeszcze przed chwilą siedziała.
Marszcząc czoło, gapię się na puste miejsce.
W tej chwili dociera do mnie, że robię dokładnie to, od czego zawsze uciekałem –
powtarzałem sobie, że nigdy do tego nie dopuszczę. Pragnę czegoś, czego nie mogę mieć.
 ROZDZIAŁ 11

STELLA

Otwieram zamaszyście drzwi do mojego pokoju. Rysunki Abby zamazują się, a ból
i poczucie winy, które do tej pory spychałam w najdalsze zakamarki świadomości, unoszą głowę
niczym wąż, powodują, że uginają się pode mną kolana. Padam na podłogę, wbijam palce
w zimne linoleum, a w uszach rozbrzmiewa mi wrzask mamy tak samo głośny, jak tamtego dnia.
Miałyśmy razem spędzić weekend w Vermoncie, ale noc przed wyjazdem tak ciężko mi
się oddychało, że musiałam zostać w domu. Było mi głupio, przepraszałam i przepraszałam. To
miał być jej prezent urodzinowy dla mnie. Nasza pierwsza wspólna wyprawa, tylko we dwie. Ale
Abby jedynie machnęła ręką, mocno mnie przytuliła i obiecała, że wróci za tydzień z tyloma
zdjęciami i wrażeniami, że będę się czuła tak, jakbym tam była razem z nią.
Tyle że już nie wróciła.
Pamiętam dzwonek telefonu. Mama stała zapłakana na schodach, tata zapukał do moich
drzwi, a potem kazał mi usiąść. Stało się coś strasznego.
Nie wierzyłam mu.
Potrząsnęłam ze śmiechem głową. To jeden z niemądrych żartów Abby. Na pewno. To
przecież nieprawda.
Nie mogło być prawdą. To ja miałam umrzeć, znacznie wcześniej niż cała reszta rodziny.
Abby była niemal ucieleśnieniem witalności.
Ogromne poczucie straty dotknęło mnie dopiero trzy dni później. Dopiero kiedy
wylądował samolot, którym miałyśmy przylecieć z wakacji, zrozumiałam, że Abby naprawdę nie
wróci. Było to dla mnie niczym zaskoczenie. Bite dwa tygodnie nie wstawałam z łóżka, ignorując
terapię VisiVest i plan przyjmowania lekarstw, a kiedy w końcu się zwlekłam, okazało się, że nie
tylko moje płuca są w rozsypce. Rodzice nie byli w stanie ze sobą rozmawiać. Nie mogli nawet
na siebie patrzeć.
Przewidziałam taki rozwój wypadków, jeszcze zanim do tego doszło. Przygotowywałam
Abby do takiej sytuacji. Mówiłam jej, co robić, żeby uratować ich związek, kiedy mnie już nie
będzie. Ale nie spodziewałam się, że to zadanie stanie się właśnie moim udziałem.
Bardzo dbałam o to, żeby pielęgnować ich relacje. Planowałam wypady rodzinne,
gotowałam obiad, kiedy nie byli w stanie nic robić, tylko patrzyli przed siebie pustym wzrokiem.
Jednak wszystko na nic. Gdy tylko wypływał temat Abby, rozmowa zawsze kończyła się kłótnią.
A gdy nie wypowiadano jej imienia, to i tak czuło się w milczeniu jej duszącą obecność. Po
trzech miesiącach rodzice żyli w separacji. Po sześciu już byli po rozwodzie. Unikali się, jak
tylko mogli, oddalali się od siebie, a ja znajdowałam się w coraz większym rozkroku między
nimi.
To jednak nie pomogło. Od tamtej pory żyję jak we śnie, skupiam całą uwagę na tym, by
przetrwać kolejny dzień i nie dać im zatonąć. Wyznaczam sobie zadania i sumiennie odhaczam
poszczególne punkty na liście. Próbuję zająć czymś myśli, żeby nie pogrążyć się w rozpaczy
i bólu i ustrzec rodziców przed tym samym.
I w tej sytuacji Will – spośród wszystkich ludzi akurat on – próbuje mi mówić, co
powinnam, a czego nie. Jakby mu się zdawało, że coś wie o życiu.
Najgorsze, że jedyną osobą, z którą chcę o tym porozmawiać, jest Abby.
Ocieram ze złością łzy wierzchem dłoni, wyciągam z kieszeni telefon i wysyłam
SMS-a do drugiego człowieka, który na pewno mnie zrozumie:
Świetlica. Teraz.
 Myślę o rysunkach na ścianach pokoju. Każdy z nich wiąże się z kolejnym pobytem
w szpitalu, podczas którego Abby była przy mnie i trzymała mnie za rękę. A teraz to już trzy
pobyty. Trzy kuracje, którym nie towarzyszyły nowe rysunki.
Pamiętam mój pierwszy dzień w szpitalu St. Grace’s. Jakby już wcześniej mało mi było
strachu, ogrom tego miejsca wystarczył, żeby mnie kompletnie przytłoczyć. Wielkie okna,
urządzenia, hałaśliwe dźwięki. Szłam korytarzem recepcji, kurczowo trzymając się ręki Abby,
i z całej siły starałam się być dzielną sześciolatką.
Rodzice rozmawiali z Barb i doktor Hamid. Obie jeszcze nie zdążyły mnie poznać, a już
stanęły na wysokości zadania i sprawiły, że od początku poczułam się w szpitalu St. Grace’s jak
w drugim domu.
Ale ze wszystkich osób to właśnie dzięki Abby naprawdę się tak poczułam. To ona dała
mi tego dnia trzy bezcenne prezenty.
Pierwszym był mój pluszowy miś panda Gałgan, którego starannie wybrała w szpitalnym
sklepie z upominkami.
Drugim był pierwszy z długiej serii rysunków – przedstawiał gwiezdne tornado. To był
początek mojej szpitalnej „tapety” złożonej z jej prac.
A kiedy Barb opowiadała rodzicom o najnowszym, najbardziej zaawansowanym
technicznie wyposażeniu szpitala, Abby oddaliła się od nich i dała mi trzeci, ostatni tego dnia
prezent.
Najlepszy ze wszystkich prezentów, które otrzymałam w ciągu lat spędzonych w szpitalu
St. Grace’s.
– Rzeczywiście, robi wrażenie – słuchałam głosu mamy, patrząc na Abby, która pobiegła
na koniec korytarza i zniknęła za zakrętem.
– Stelli będzie u nas bardzo dobrze! – zapewniła Barb, uśmiechając się do mnie
serdecznie.
Pamiętam, że ściskałam w ramionach Gałgana i próbowałam znaleźć w sobie dosyć
odwagi, żeby odwzajemnić jej uśmiech.
Nagle Abby wybiegła sprintem zza rogu, ledwo wymijając pielęgniarkę, a za nią truchtał
bardzo drobny, chudziutki chłopczyk z brązowymi włosami, noszący kilka rozmiarów za dużą
koszulkę piłkarskiej reprezentacji Kolumbii.
– Patrz! Są tu inne dzieci!
Pomachałam do chłopca, ale Barb stanęła między nami – jej kolorowy fartuch oddzielił
nas niczym mur.
– Poe, znasz zasady – skarciła chłopca, a Abby czule wzięła mnie za rękę.
Ale tego dnia Abby wprawiła machinę w ruch. Pomimo dzielącej nas dwumetrowej
odległości Poe został moim najlepszym przyjacielem. I właśnie dlatego jest jedynym
człowiekiem, który teraz może mnie przeprowadzić przez burzę.
Chodzę nerwowo w tę i z powrotem po świetlicy, szczegóły otoczenia zlewają się
w niewyraźne smugi. Próbuję się uspokoić, zatrzymać wzrok na akwarium, na telewizorze albo
na szumiącej w kącie lodówce, ale wciąż jestem wściekła po kłótni z Willem.
– Wiedziałaś, że ma problem z przestrzeganiem granic – dobiega zza moich pleców głos.
Poe przygląda mi się z brzegu kanapy. – Nie wiem, czy to cię w ogóle pocieszy, ale nie sądzę,
żeby celowo chciał cię urazić.
Robię szybki zwrot w miejscu i mocno chwytam się barowego blatu.
– Kiedy powiedział: „Abby nie żyje”... – Głos mi się załamuje. Wbijam palce w chłodny
marmur blatu. – Takim tonem, jakby nic się nie stało. Coś we mnie...
Poe potrząsa głową, patrząc na mnie smutno.
 – Powinnam być wtedy przy niej, Poe.
Dławi mnie w gardle. Pocieram oczy wierzchem dłoni. Abby zawsze była ze mną, kiedy
jej potrzebowałam. A kiedy sama potrzebowała mnie najbardziej, ja byłam gdzie indziej.
– Dość! Tylko znowu nie zaczynaj. To nie twoja wina. Ona też powiedziałaby ci to samo.
– Czy ją bolało? A jeśli się bała?
Wzdycham. Oddech więźnie mi w piersi. Wciąż mam przed oczami moją siostrę lecącą
w dół, jak na tym nagraniu z GoPro i milion razy wcześniej, kiedy jakby nigdy nic skakała na
bungee albo rzucała się do wody z wysokich klifów.
Tyle że tym razem nie słychać dzikich okrzyków radości i podniecenia. Wpada do wody
i już nie wypływa.
Śmierć nie była jej przeznaczona.
Ona miała żyć dalej.
– Hej! Przestań. Popatrz na mnie.
Stoję wpatrzona w niego, a z oczu płyną mi strumienie łez.
– Musisz z tym skończyć – mówi Poe, ściskając palcami podłokietnik kanapy tak mocno,
że bieleją mu kostki. – Nie ma sposobu, żeby się tego dowiedzieć. Nie da się. Zwariujesz, jeśli
będziesz się tym cały czas zadręczać.
Biorę głęboki wdech i potrząsam głową. Poe wstaje, podchodzi do mnie, jęcząc
z frustracji.
– Do diabła! Ta choroba jest jak cholerne więzienie! Chcę cię objąć i przytulić.
Pociągam nosem, potakując lekko.
– Udawajmy, że to zrobiłem, dobrze? – mówi.
Widzę, że on też mruga, żeby strząsnąć z powiek łzy.
– I pamiętaj, że cię kocham. Okej? Bardziej niż jedzenie. A nawet bardziej niż
reprezentację Kolumbii!
Uśmiecham się przez łzy i kiwam głową.
– Ja też cię kocham, Poe.
Widzę, że posyła mi całusa, ale bez dmuchnięcia w moim kierunku.
Siadam bezwładnie na kanapie w odcieniu miętowej zieleni, na której jeszcze przed
chwilą siedział Poe, i nagle przeszywa mnie taki ból, że zaczynam widzieć podwójnie. Jęcząc,
wyciągam się jak struna i łapię się za bok. Sonda żołądkowa piecze mnie niczym żywy ogień.
Twarz Poego blednie.
– Stella! Wszystko w porządku?
– Moja... sonda... – sapię. Ból zaczyna łagodnieć. Siadam wygodniej, kręcąc głową
i łapczywie chwytając oddech. – Wszystko dobrze, już dobrze.
Nabieram głęboko powietrza i unoszę koszulę. Infekcja zdaje się jeszcze gorsza niż
przedtem – tkanka jest kompletnie czerwona i nabrzmiała, a z sondy i rany wokół niej sączy się
ropa. Zaskoczona otwieram szeroko oczy. Jestem tu dopiero od ośmiu dni. Dlaczego nie
zauważyłam, jak źle to wygląda?
Poe patrzy z dezaprobatą i potrząsa głową.
– Wracajmy do pokoju. I to już.
Piętnaście minut później doktor Hamid delikatnie dotyka mojej zainfekowanej sondy, a ja
krzywię się z bólu, który promieniuje na cały brzuch i klatkę piersiową. Lekarka cofa rękę i kręci
głową, a potem zdejmuje rękawiczki i ostrożnie wyrzuca je do kosza przy drzwiach.
– Musimy się tym zająć. Zakażenie już postąpiło za daleko. Trzeba ci wymienić sondę
i oczyścić zainfekowaną ranę.
Robi mi się słabo, moje wnętrzności mrozi lód. Tych słów bałam się od pierwszej chwili,
kiedy rana zaczęła podejrzanie wyglądać. Obciągam koszulę, starając się nie drażnić wrażliwego
miejsca.
– Ale...
Lekarka nie pozwala mi dokończyć.
– Żadnych „ale”. Trzeba to zrobić. Nie chcemy ryzykować sepsy. Jeżeli ci się pogorszy,
drobnoustroje mogą się dostać do układu krwionośnego.
Obie milczymy. Wiemy, jak wielkie ryzyko wchodzi w grę. Jeżeli dostanę sepsy, to na sto
procent już po mnie.
Ale jeśli poddam się operacji, moje płuca mogą okazać się zbyt słabe, żeby umożliwić mi
powrót na tę stronę życia.
Doktor Hamid siada obok, trąca mnie w ramię i uśmiecha się.
– Będzie dobrze.
– Nie ma takiej pewności – odpowiadam zdławionym głosem.
Zamyślona lekarka kiwa głową.
– Masz rację. Nie ma. – Bierze głęboki wdech i patrzy prosto w moje przestraszone oczy.
– Operacja jest ryzykowna. Nie twierdzę inaczej. Ale sepsa to znacznie większy i o wiele
bardziej prawdopodobny potwór.
Strach pełznie mi po szyi i owija się wokół mnie. Ale doktor Hamid ma rację. Podnosi
siedzącego koło mnie misia pandę, patrzy na niego i blado się uśmiecha.
– Jesteś dzielną wojowniczką, Stello. Zawsze nią byłaś.
Podaje mi Gałgana, nie spuszczając ze mnie wzroku.
– A zatem jutro rano?
Wyciągam rękę, biorę od niej miśka i kiwam głową.
– Jutro rano.
– Poinformuję twoich rodziców – mówi, a mnie paraliżuje fala przerażenia.
– Może pani poczekać kilka minut, żebym mogła ich uprzedzić? Będzie łatwiej, jeśli
usłyszą o tym ode mnie.
Lekarka kiwa głową i na odchodne uspokajająco ściska moje ramię. Kładę się
z powrotem, tulę Gałgana, a na myśl o czekającej mnie rozmowie telefonicznej tężeję ze strachu.
Słowa wypowiedziane przez mamę w kafeterii dźwięczą mi w uszach i krążą wokół mojej głowy:
„Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.
Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.
Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła”.
Nagle słyszę szelest przy drzwiach. Zwracam głowę w tym kierunku i widzę kopertę
wślizgującą się przez szparę przy podłodze.
Patrzę na pasek światła sączącego się pod drzwiami. Widzę cień stóp, które przez chwilę
stoją bez ruchu, a potem wolno odwracają się i odchodzą.
Ostrożnie wstaję i sięgam po kopertę. Wyciągam ze środka komiksowy rysunek
w smutnych, zgaszonych kolorach. Przedstawia Willa ze zmarszczonym czołem i bukietem
zwiędłych kwiatów w ręce. Czytam podpis w dymku pod spodem: „Przepraszam”.
Wracam na łóżko, przykładam rysunek do piersi i mocno zaciskam powieki.
Doktor Hamid nazwała mnie wojowniczką.
Tyle że naprawdę nie wiem, czy nadal nią jestem.
 ROZDZIAŁ 12

WILL

Spartoliłem na całego. Wiem.

Po podrzuceniu liściku wymykam się z naszego oddziału i skradam się do recepcji we
wschodniej części szpitala. Ściskam w ręce telefon, czekając na coś. Na SMS-a, sygnał
FaceTime’a, cokolwiek.
Do tej pory już na pewno znalazła mój rysunek, no nie? Miała zapalone światło w pokoju.
Ale od naszej kłótni do teraz trwa cisza w eterze.
Co robić? Ona nawet nie chce ze mną gadać.
Wysyłam SMS-a do Jasona, chociaż chce mi się śmiać z samego siebie. Już czuję, jaki
będzie miał ubaw, kiedy zobaczy, że się w kimś zabujałem na tyle, żeby go prosić o rady
sercowe.
Daj jej trochę czasu, stary – odpisuje.
Sfrustrowany głośno wzdycham. Czas. Zwariuję od tego czekania.
Siadam na ławce i obserwuję ludzi, którzy przechodzą przez rozsuwane drzwi szpitala.
Dzieci bojaźliwie ściskające za rękę rodziców. Pielęgniarki nareszcie kończące zmianę,
pocierające zaspane oczy. Gości energicznie wkładających kurtki i udających się na noc do
domów. Po raz pierwszy od kilku dni marzę o tym, by być jednym z nich.
Burczy mi głośno w brzuchu, więc postanawiam iść do kafeterii, żeby zająć myśli jakąś
przekąską. W drodze do windy nagle zastygam, słysząc znajomy głos dobiegający z sąsiedniego
pokoju.
– No envíe dinero, no puede pagarlo. – Głos jest poważny, smutny.
Dinero.
Pieniądze. Dwa lata hiszpańskiego w liceum, a ja znam tylko garść zwrotów, ale akurat to
słowo poznaję. Wsuwam głowę za uchylone drzwi i widzę, że to kaplica z wysokimi
witrażowymi oknami i tradycyjnymi drewnianymi ławkami. Ten styl imitujący stary kościół
kontrastuje z nowoczesnym, oszczędnym wystrojem reszty szpitala.
Mój wzrok wędruje ku Poemu, który siedzi w pierwszym rzędzie. Opiera łokcie na
kolanach i rozmawia z kimś przez FaceTime.
– Yo también lo extraño – mówi. – Lo sé. Te amo, Mamá.
Kończy rozmowę i opiera głowę na dłoniach. Otwieram nieco szerzej ciężkie, drewniane
drzwi. Zawiasy głośno skrzypią.
Poe zwraca się do mnie zaskoczony.
– Ty i kaplica? – dziwię się, a mój głos odbija się za głośno od ścian w przestronnej
nawie, kiedy podchodzę do pierwszego rzędu.
Poe dyskretnie się uśmiecha.
– Moja mama lubi mnie tu widzieć. Jestem katolikiem, ale moja mama jest prawdziwą
katoliczką. – Wzdycha, odchyla się i opiera głowę o ławkę. – Nie widziałem jej od dwóch lat.
Chce, żebym ją odwiedził.
Patrząc na niego rozszerzonymi ze zdumienia oczami, siadam po drugiej stronie przejścia,
w bezpiecznej odległości.
– Od dwóch lat nie widziałeś swojej mamy? Co ci zrobiła?
Kręci głową. Jego ciemne oczy są pełne smutku.
– To nie tak. Deportowano ich z powrotem do Kolumbii. Ale ja urodziłem się tutaj, a oni
nie chcieli mnie pozbawić opieki lekarskiej. Dopóki nie ukończę osiemnastu lat, jestem „pod
opieką państwa”.
O kurde. Trudno to sobie nawet wyobrazić. Jak można deportować rodziców osoby
z mukowiscydozą? Rodziców śmiertelnie chorego człowieka.
– Przerąbane – mówię.
Poe potakuje.
– Tęsknię za nimi. Bardzo.
Marszcząc brwi, przeczesuję palcami włosy.
– Poe, musisz do nich jechać! Musisz ich odwiedzić.
Ten wzdycha, wpatrzony nieruchomym wzrokiem w duży, drewniany krzyż za ołtarzem,
a ja przypominam sobie podsłuchaną rozmowę. Dinero.
– To droga impreza. Mama chce mi przysłać pieniądze, ale wiem, że jej na to nie stać. Nie
chcę, żeby z tego powodu się głodziła...
– Słuchaj, jeśli chodzi o forsę, to mogę ci pomóc. Poważnie. Nie chcę wyjść na jakiegoś
bogatego dupka, ale to naprawdę nie problem...
Jeszcze nie skończyłem zdania, a już widzę, że nic z tego.
– Daj spokój. Przestań. – Patrzy na mnie z zawziętą miną, ale po chwili twarz mu
łagodnieje. – Jakoś... Coś wymyślę.
Zapada między nami milczenie. Cisza panująca w kaplicy dzwoni mi w uszach. Zdaję
sobie sprawę, że nie chodzi tylko o pieniądze. Ponadto kto jak kto, ale ja już coś wiem o tym, że
pieniądze nie rozwiązują wszystkich problemów.
Może pewnego dnia moja mama też się tego nauczy.
– W każdym razie dzięki – mówi w końcu z uśmiechem Poe. – Wiem, że chciałeś dobrze.
Potakuję ruchem głowy i znowu milczymy. To nie fair, że moja mama wbrew mojej woli
wciąż na mnie chucha i dmucha, a komuś innemu siłą zabierają rodziców. Nie fair, że ja
niecierpliwie odliczam dni do osiemnastki, a tymczasem Poe marzy o tym, żeby rozciągnąć czas,
chciałby go mieć trochę więcej.
Więcej czasu.
Mnie wcale nie było trudno się poddać. Bez problemu broniłem się przed leczeniem,
wolałem się skupić na jak najlepszym wykorzystaniu czasu, który mi został. Łatwo mi było
cieszyć się z każdej sekundy, w której nie musiałem się tak cholernie starać. Ale z powodu Stelli
i Poego zaczyna mi zależeć na każdej dodatkowej sekundzie życia.
I tego najbardziej się boję.
Wieczorem leżę na łóżku i gapiąc się w sufit, robię inhalację, tym razem bez Stelli.
Coś się ruszyło? – pyta w SMS-ie Jason, ale wcale nie dodaje mi tym otuchy, bo mogę
mu odpisać jedynie, że nie.
Nadal nie dostałem od niej żadnego sygnału. Ani słowa. Ale nie mogę przestać o niej
myśleć. A im dłużej milczy, tym gorzej się z tym czuję. Cały czas wyobrażam sobie, jakby to
było: usiąść koło niej, wyciągnąć rękę i tak naprawdę ją objąć, żeby ją pocieszyć po tamtej
cholernej wpadce.
Czuję, że coś rośnie mi w piersi, skrada się aż do czubków palców, wypełnia żołądek.
Potem próbuje dosięgnąć gładkiej skóry na ramieniu Stelli i wypukłych blizn, których na pewno
nie brakuje na jej ciele.
Lecz to się nigdy nie zdarzy. Przepaść między nami nigdy nie zniknie ani nawet się nie
zmniejszy.
Zawsze będą nas dzielić trzy kroki.
Odzywa się brzęczyk. Podnoszę komórkę pełen nadziei, ale to tylko powiadomienie
z Twittera. Sfrustrowany rzucam telefon na łóżko.
 Do diabła, co z tobą, Stello? Przecież nie może się gniewać już do końca życia.
Czy może?
Muszę sam coś w tej sprawie zrobić.
Wyłączam nebulizator i siadam na brzegu łóżka, wkładam buty, a potem wyglądam na
korytarz, żeby sprawdzić, czy droga wolna. Widzę Julie – wchodzi z kroplówką do jednego
z pokoi na końcu korytarza, więc szybko wykorzystuję tę sytuację, bo wiem, że teraz mam trochę
czasu. Skradając się, mijam pustą dyżurkę i zatrzymuję się przed pokojem Stelli, z którego
dobiega cichy dźwięk muzyki.
A więc jest w środku.
Biorę głęboki wdech i pukam do drzwi. Kostki palców bębnią w wysłużone drewno.
Muzyka milknie, słychać kroki – są coraz bliżej i bliżej, a w końcu zatrzymują się przy
drzwiach, jakby z wahaniem. Po chwili Stella otwiera drzwi. Na widok jej piwnych oczu serce
zaczyna mi walić jak młotem.
Dobrze znowu ją widzieć.
– Jesteś – mówię cicho.
– Jestem – odpowiada jakby nigdy nic. Opiera się o framugę i zachowuje się tak, jakby
wcale nie ignorowała mnie przez cały dzień. – Dostałam twój rysunek. Wybaczam ci. Cofnij się.
Szybko robię krok w tył aż pod ścianę, żeby zachować ten frustrujący odstęp.
Przez jakiś czas patrzymy na siebie, aż w końcu Stella mruga, zerka w bok, żeby
zobaczyć, czy na korytarzu nie kręcą się pielęgniarki, a potem wbija wzrok w płytki na podłodze.
– Opuściłaś zajęcia rehabilitacyjne.
Wygląda na zaskoczoną faktem, że o nich pamiętałem, ale nic nie mówi. Widzę, że ma
zaczerwienione oczy, jakby płakała. Ale nie sądzę, że to przeze mnie.
– Co się stało?
Stella przeciągle wzdycha, a kiedy zaczyna mówić, wyczuwam zdenerwowanie w jej
głosie.
– Wdało się zakażenie wokół mojej sondy żołądkowej. Doktor Hamid martwi się, że to
może doprowadzić do sepsy. Rano mi ją wymieni.
Kiedy patrzę w jej oczy, widzę coś więcej niż zdenerwowanie. Boi się. Mam ochotę
złapać ją za rękę. Chciałbym jej powiedzieć, że wszystko będzie dobrze i że to nie powinno być
nic wielkiego.
– Będą mnie operować pod narkozą.
Co? Pod narkozą? Przy trzydziestopięcioprocentowej wydolności płuc? Czy doktor
Hamid postradała zmysły?
Chwytam się poręczy biegnącej wzdłuż ściany, żeby uspokoić nerwy.
– O nie! Twoje płuca to wytrzymają?
Przez chwilę patrzymy na siebie, a przestrzeń między nami zdaje się szeroka na wiele
kilometrów.
Stella odwraca wzrok. Ignoruje moje pytanie.
– Pamiętaj, żeby wziąć wieczorną dawkę lekarstw i nastaw sondę na noc, dobrze?
Nie czekając na moją odpowiedź, zamyka drzwi.
Podchodzę do nich wolno i opieram dłoń o drewnianą płytę. Wiem, że Stella stoi po
drugiej stronie. Biorę głęboki oddech, dotykam czołem drzwi i mówię ledwo słyszalnym
szeptem:
– Wszystko będzie dobrze, Stello.
Ruszam z powrotem do pokoju. Po drodze dostrzegam stertę teczek pacjentów w okienku
dyżurki. Rozglądając się na boki, podchodzę ukradkiem i szukam jej nazwiska.
 Stella Grant.
Otwieram folder i czytam jej kartę.
Godzina operacji: 6.00.
Cofam rękę, zanim ktoś mnie przyłapie na szpiegowaniu, i wracam korytarzem do
swojego pokoju. Kładę się na łóżku. Stella zwykle jest taka opanowana. Dlaczego tym razem
zachowuje się inaczej? Czy to z powodu rodziców? Czy może raczej przez opłakany stan jej
płuc?
Przewracam się na bok. Mój wzrok pada na obrazek z płucami, który narysowałem,
i przypominam sobie rysunek wiszący w jej pokoju.
Abby.
Oczywiście. Dlatego jest taka wystraszona. To pierwsza operacja, odkąd nie ma przy niej
siostry.
Czuję, że jeszcze mogę zrobić coś dobrego. Coś mi przychodzi na myśl i podrywam się
z łóżka.
Wyciągam z kieszeni telefon, nastawiam budzik na piątą rano – chyba po raz pierwszy
w życiu – potem zdejmuję z półki przybory do rysowania i zaczynam planować.
 ROZDZIAŁ 13

STELLA

Przyciskam do piersi Gałgana i patrzę na mamę i tatę, którzy siedzą po obu stronach
łóżka. Oboje uśmiechają się do mnie z zaciśniętymi ustami, ale ich oczy wyrażają coś innego.
Unikają swojego wzroku. Zerkam na nasze wspólne zdjęcie przypięte do drzwi i po cichu marzę,
żeby znowu mieć tamtych rodziców – takich, którzy zawsze mi powtarzali, że wszystko jakoś się
ułoży.
Nabieram głęboko powietrza do płuc i próbuję powstrzymać kaszel, kiedy tata stara się
prowadzić beztroską pogawędkę.
Bierze do ręki różowy kalendarz ze specjalnościami dnia w kafeterii, który rozdano
wszystkim pacjentom szpitala.
– Oho, dzisiaj na kolację szykują zupę krem z brokułów. To twoja ulubiona, Stell!
– Wątpię, Tom, żeby od razu po operacji mogła coś zjeść – mówi surowym tonem mama,
a jemu od razu rzednie mina.
Zdobywam się na entuzjastyczny ton.
– Jeśli wieczorem będę się dobrze czuła, to na pewno zamówię sobie porcję!
Rozlega się pukanie do drzwi i do pokoju wchodzi sanitariusz z siatką na włosach
i w niebieskich lateksowych rękawiczkach. Rodzice wstają, a tata pochyla się, żeby złapać mnie
za rękę.
Ogromnym wysiłkiem woli staram się uspokoić drżenie dłoni.
– Do zobaczenia wkrótce, kochanie – mówi mama i oboje przytulają mnie mocniej
i dłużej niż zwykle.
Zaciskam zęby z bólu, kiedy ich ciała napierają na sondę, ale obejmuję ich z całej siły.
Jeszcze nie chcę, żeby odeszli.
Sanitariusz podciąga barierki z boków mojego łóżka i zabezpiecza je, żeby się nie
zsunęły. Kiedy wytaczają mnie na korytarz, patrzę na obrazek Abby – narysowane przez nią
zdrowe płuca wzywają mnie. Najbardziej na świecie chciałabym, żeby Abby teraz przy mnie
była, trzymała mnie za rękę i śpiewała piosenkę.
Jadę korytarzem, twarze rodziców stają się coraz bardziej odległe, aż w końcu docieramy
do windy. Kiedy drzwi się zasuwają, sanitariusz uśmiecha się do mnie.
Próbuję odpowiedzieć tym samym, ale moje mięśnie odmawiają posłuszeństwa. Wbijam
paznokcie w prześcieradło, palce zanurzają się w materiał.
Po jakimś czasie słyszę brzęczyk windy i drzwi znowu się otwierają. Ściany znajomych
korytarzy przesuwają się obok, wszystko zdaje się zbyt jasne, tak jednolicie białe, że nie można
dostrzec szczegółów.
Mijamy ciężkie, dwuskrzydłowe drzwi na oddział przedoperacyjny i wjeżdżamy do
pomieszczenia na końcu korytarza. Sanitariusz zatrzymuje łóżko w przygotowanym wcześniej
miejscu.
– Potrzebujesz czegoś, zanim wyjdę? – pyta.
Potrząsam lekko głową i biorę głęboki wdech, patrząc, jak wychodzi. W sali zapada
absolutna cisza przerywana jedynie rytmicznymi sygnałami wydawanymi przez sprzęt
monitorujący.
Gapię się na sufit i staram się nie poddawać panice, która coraz bardziej wgryza się
w moje wnętrzności. Robiłam wszystko, co trzeba. Pamiętałam, żeby smarować się fucidinem.
Brałam lekarstwa o wyznaczonej porze, a mimo to leżę tu i czekam na operację.
 Cała ta obsesja na punkcie dyscypliny na nic się zdała.
Chyba już rozumiem. Po co Will wychodzi na dach. Ja też zrobiłabym teraz wszystko,
byleby tylko wstać z łóżka i uciec daleko stąd. Na Cabo. Do Watykanu, żeby zobaczyć Kaplicę
Sykstyńską. Do wszystkich miejsc, których unikałam ze strachu przed pogorszeniem się mojego
stanu, a na końcu i tak znalazłam się tutaj, czekając na kolejną operację, po której tym razem
mogę się nie wybudzić.
Obejmuję palcami barierki ochronne po obu stronach łóżka, zaciskam dłonie tak mocno,
że bieleją mi kostki. Wmawiam sobie, że naprawdę jestem wojowniczką, którą wczoraj nazwała
mnie doktor Hamid. Jeżeli chcę spełnić wszystkie marzenia, potrzebuję więcej czasu. Muszę
o nie zawalczyć.
Drzwi wolno się uchylają i do środka wchodzi jakiś wysoki, chudy człowiek. Ma na sobie
zielony fartuch, maskę i niebieskie rękawiczki, jakie noszą wszyscy sanitariusze i pielęgniarki,
ale spod przezroczystego czepka chirurgicznego wystają falowane, brązowe włosy.
Patrzy mi prosto w oczy, a ja ze zdziwienia puszczam barierki łóżka.
– Co ty tu robisz? – szepczę, obserwując go, gdy siada na krześle, odsunąwszy je
najpierw na bezpieczną odległość.
– To twoja pierwsza operacja bez Abby – wyjaśnia.
Poznaję w jego niebieskich oczach coś, czego jeszcze nigdy w nich nie widziałam. Nie
patrzy na mnie z tą typową dla niego błazeńską kpiną, tylko na sto procent szczerze.
Niemal poważnie.
Czuję w gardle gulę, próbuję powstrzymać emocje, które we mnie wzbierają, rozmazuje
mi się obraz przed oczami.
– Skąd wiesz?
– Obejrzałem wszystkie twoje filmy – mówi. W kącikach jego oczu pojawiają się drobne
zmarszczki, kiedy uśmiecha się do mnie. – Można powiedzieć, że jestem twoim fanem.
Wszystkie? Nawet ten, którego wciąż się wstydzę – z czasów, kiedy miałam dwanaście
lat?
– Przepraszam z góry, jeśli coś pokręcę – mówi, odkasłując, i wyciąga z kieszeni kartkę. –
Kocham cię krztynkę albo dwie – zaczyna cicho nucić.
– Przestań, bo się rozkleję – bełkoczę, ocierając łzy wierzchem dłoni i kręcąc głową.
– Krztynkę albo dwie, uwielbiam tulić cię.
Piosenka Abby. Śpiewa piosenkę Abby. Łzy płyną mi po policzkach tak, że już nie
nadążam ich wycierać. Patrzę na jego niebieskie oczy śledzące słowa tekstu na pogniecionym
strzępie papieru.
– Uwielbiam tulić cię i za rękę trzymać chcę. Za rękę trzymać chcę i powtarzam imię twe.
Nawet kiedy śpię.
Mam wrażenie, że pęknie mi serce. Wypełnia je tak wiele emocji naraz.
– Moja babcia śpiewała nam tę piosenkę. Nigdy za nią nie przepadałam, ale Abby ją
uwielbiała.
Will śmieje się i kręci głową.
– Musiałem wygooglować tekst. Boże, co to za staroć!
Potakuję, wtórując mu śmiechem.
– Wiem. Co to w ogóle znaczy...
– Krztynkę albo dwie? – kończymy jednocześnie.
Oboje parskamy śmiechem. Patrzymy sobie w oczy i moje serce puszcza się w dziki
taniec. Pulsometr koło Willa wydaje coraz szybsze dźwięki. Will pochyla się, naruszając nieco
strefę bezpieczeństwa – nie za bardzo, ale wystarczająco, żeby pozwolić mi zapomnieć o bólu
promieniującym z sondy.
– Dasz sobie radę, Stello.
Jego głos brzmi ciepło. Miękko. W tej chwili uświadamiam sobie – chociaż nie wiem, czy
może być coś głupszego – że nawet jeśli umrę na stole operacyjnym, to nie odejdę, nie
zakochawszy się ani razu.
– Słowo? – pytam.
Will potakuje i wyciąga do mnie rękę, wysuwając mały palec w lateksowej rękawiczce.
Zahaczam o niego swój mały palec dłoni i od tej pory jesteśmy związani obietnicą. To tylko
przelotny kontakt, ale dotknęliśmy się po raz pierwszy w życiu.
I w tej chwili ten fakt nie budzi we mnie przerażenia.
Gwałtownie zwracam głowę w kierunku drzwi, bo słyszę zbliżające się kroki. Wchodzi
doktor Hamid, a za nią przepycha się jej asystentka.
– Gotowa do wyjścia na scenę? – pyta lekarka, unosząc kciuk.
Zerkam na krzesło, na którym siedział Will. Strach ściska mi serce.
Puste.
Nagle go widzę – stoi za szarym parawanem, rozpłaszczony pod ścianą. Przykłada palec
do ust i zsuwa maskę, żeby mi posłać uśmiech.
Ja też się uśmiecham i kiedy na niego patrzę, zaczynam wierzyć w to, co powiedział.
Dam sobie radę.
Kilka minut później leżę na stole operacyjnym. Na sali panuje półmrok, tylko nad moją
głową świeci oślepiający reflektor.
– Dobrze, Stello, wiesz, co robić – rozbrzmiewa mi w uszach głos i w polu widzenia
pojawia się maska chirurgiczna trzymana przez dłoń w niebieskiej lateksowej rękawiczce.
Serce nerwowo tłucze się w mojej piersi. Zwracam głowę w bok, żeby popatrzeć na
lekarkę. Widzę jej ciemne oczy, kiedy zasłania mi maską nos i usta. Gdy się zbudzę, już będzie
po wszystkim.
– Dziesięć – zaczynam odliczać, patrząc na ścianę za postaciami lekarzy.
Mój wzrok zatrzymuje się na dziwnie znajomym kształcie.
To rysunek Abby przedstawiający płuca.
Ale jak?
No oczywiście. Dzięki Willowi. Zakradł się na salę operacyjną. Pojedyncza łza spływa mi
po policzku. Liczę dalej:
– Dziewięć. Osiem.
Kwiaty zaczynają pływać mi przed oczami, błękitne, różowe i białe kształty wirują,
tworzą esy-floresy i zlewają się ze sobą. Kolory wyskakują z kartki i sięgają w moim kierunku.
– Siedem. Sześć. Pięć.
Nagle nocne niebo ożywa, wpływa między kwiaty, powietrze dokoła mnie rozbłyskuje
gwiazdami, które migoczą i tańczą nad moją głową na tyle blisko, że wystarczy wyciągnąć rękę,
żeby ich dotknąć.
Słyszę głos, który nuci gdzieś w oddali. „Krztynkę albo dwie...”.
– Cztery. Trzy.
W pole widzenia wdziera się czerń, mój świat staje się coraz ciemniejszy. Skupiam wzrok
na jednej z gwiazd, pojedynczym punkciku światła, który jaśnieje coraz bardziej, cieplej, coraz
bardziej hipnotycznie.
Piosenka milknie i słyszę dobiegający z bardzo daleka, zniekształcony głos. Abby.
O Boże. To głos Abby.
– ...zawróć... nie.
 – Dwa – szepczę, chociaż nie wiem, czy mówię to naprawdę, czy tylko sobie wyobrażam.
Po chwili ją widzę. Widzę Abby jak na dłoni, tuż przede mną. Najpierw tylko zamglony
kształt, ale już po chwili ostro i wyraźnie. Kręcone włosy po tacie, szeroki uśmiech i piwne oczy,
takie same jak moje.
– ...jeszcze... raz...
Odpycha mnie od źródła światła.
– Jeden.
Ciemność.
 ROZDZIAŁ 14

WILL

Cicho otwieram drzwi, rozglądam się i ukradkiem opuszczam oddział

przedoperacyjny. W przejściu niemal potrącam pielęgniarkę. Czym prędzej odwracam się
i nakładam maskę chirurgiczną, żeby mnie nie poznała.
Robię kilka szybkich kroków i ukrywam się za ścianą koło schodów. Dopiero teraz
zauważam mężczyznę i kobietę siedzących naprzeciw siebie w pustej poczekalni.
Mrużąc oczy, przyglądam im się dokładniej.
Skądś ich znam.
– Mogę cię o coś zapytać? – zagaduje mężczyzna, a kobieta unosi głowę, żeby na niego
spojrzeć. Zaciska zęby.
Wygląda jak starsza wersja Stelli. Ma takie same pełne usta, gęste brwi i nasycone
ekspresją oczy.
Rodzice Stelli.
Mama potakuje krótkim skinieniem. Wygląda tak, jakby wolała się trzymać na baczności.
Atmosfera między nimi jest tak gęsta, że można by ją ciąć nożem. Wiem, że powinienem się stąd
zmywać. Powinienem otworzyć drzwi na klatkę schodową i wycofać się, zanim wpadnę
w kłopoty, ale coś mi każe zostać.
– Mam w łazience hm... purpurowe płytki. Jaki kolor dywanika do nich...
– Czarny – odpowiada lakonicznie mama.
Znowu zwiesza głowę i przygląda się swoim dłoniom za zasłoną włosów, które opadają
jej na twarz.
Następuje chwila milczenia. Widzę, że drzwi na korytarz uchylają się i do poczekalni
dyskretnie wchodzi Barb. Żadne z rodziców jej nie zauważyło. Tata odchrząkuje.
– A ręczniki?
Mama zniecierpliwiona unosi ręce.
– Tom, czy to ma znaczenie?
– Miało, kiedy malowaliśmy gabinet. Powiedziałaś, że dywan...
– Nasza córka jest na stole operacyjnym, a tobie zachciało się podyskutować
o ręcznikach?! – odburkuje z wściekłą miną mama Stelli.
Jeszcze nigdy nie widziałem tak niezadowolonej Barb. Stoi sztywno wyprostowana ze
skrzyżowanymi na piersiach rękami i obserwuje tych dwoje.
– Po prostu chciałem porozmawiać – mówi cicho tata. – O czymkolwiek.
– O Boże. Oszaleję przez ciebie. Przestań...
Jej głos zamiera w chwili, gdy oboje odwracają się i widzą Barb, która patrzy na nich
z coraz bardziej zagniewaną miną, aż w końcu jej twarz przybiera ten sam wyraz, którym
częstuje nas za każdym razem, kiedy jej podpadniemy.
Robi tak głęboki wdech, jakby chciała wciągnąć do płuc całe powietrze z poczekalni.
– Trudno sobie wyobrazić, przez co musieliście przejść po stracie Abby – mówi
śmiertelnie poważnie. – Ale Stella... – Wskazuje ręką na drzwi bloku operacyjnego, gdzie
w jednej z sal Stella leży na stole i czeka na zabieg. – Stella tam walczy o życie. I robi to dla was.
Oboje odwracają się zawstydzeni.
– Nie umiecie żyć w przyjaźni? To przynajmniej zachowujcie się jak dorośli – przygania
im Barb głosem przesiąkniętym frustracją.
Kurczę, Barb. Ale im dogadałaś.
 Mama Stelli potrząsa głową.
– Nie mogę znieść jego obecności. Patrzę na jego twarz i od razu widzę Abby.
Tata Stelli unosi głowę, ale udaje mu się jedynie przez chwilę zerknąć na swoją byłą
żonę, bo ta znowu się odwraca.
– A ja widzę Stellę, kiedy patrzę na ciebie.
– Jesteście jej rodzicami. Zapomnieliście o tym? Wiecie, że kiedy się dowiedziała
o operacji, koniecznie chciała wam sama o niej powiedzieć, bo bała się, że ta informacja może
być dla was ciosem?
Boże, nic dziwnego, że Stella ma taką obsesję na punkcie przeżycia. Ci ludzie stracili
córkę, a potem stracili siebie. Gdyby umarła, pewnie straciliby rozum.
Mój tata odszedł od nas, kiedy zacząłem chorować – jeszcze zanim mukowiscydoza
zrujnowała mój organizm. Nie mógł znieść myśli o tym, że jego syn jest ciężko chory. Na pewno
nie poradziłby sobie psychicznie ze śmiercią swojego dziecka. Ani tym bardziej ze śmiercią
dwojga dzieci.
Jej rodzice w końcu patrzą na siebie – tak naprawdę patrzą – i zapada między nimi
nabrzmiałe łzami milczenie.
Stella zaopiekowała się nami wszystkimi. Swoją mamą, tatą, mną. Odliczam czas do
osiemnastki, do wejścia w dorosłość, przejęcia steru. Może już pora, żebym zaczął się
zachowywać odpowiednio do swoich planów. Może czas, żebym zadbał o siebie.
Mrugam, patrząc na Barb. Jej oczy robią się tak samo okrągłe jak moje.
Ooo, czuję się jak sarna oślepiona reflektorami samochodu, niezdecydowana, czy rzucić
się do ucieczki, czy przygotować się na zderzenie. Waham się zbyt długo. Barb podchodzi
zdecydowanym krokiem, mocno chwyta mnie za ramię i prowadzi korytarzem do windy.
– O do diabła, nie!
Nic nie mówię, kiedy drzwi windy się rozsuwają i Barb wpycha mnie do środka.
Kilka razy wciska przycisk pierwszego piętra, kręcąc z niedowierzaniem głową.
Dosłownie czuję promieniującą z niej złość.
– Słuchaj, Barb. Wiem, że jesteś na mnie wściekła, ale ona się bała. Musiałem do niej
pójść...
Drzwi się zasuwają, a Barb staje przodem do mnie. Jej twarz wygląda jak chmura
gradowa.
– Mogłeś ją zabić, Will. Mogłeś pozbawić ją szansy na nowe płuca.
– Większe niebezpieczeństwo grozi jej pod narkozą niż w moim towarzystwie –
odpowiadam ze złością.
– Mylisz się! – krzyczy Barb.
Winda zwalnia i zatrzymuje się, drzwi się otwierają, Barb wypada jak burza na korytarz,
a ja za nią. Teraz ja też krzyczę:
– O co ci chodzi, Barb?!
– Pewno nie słyszałeś o Trevorze Vonie i Amy Presley. Byli naszymi pacjentami, takimi
jak ty i Stella – mówi Barb. Obraca się na pięcie i patrzy prosto na mnie. – Amy przyszła tu
z kompleksem Mycobacterium avium.
To jeden z wielu horrorów, którymi nas karmią na oddziale muko. Lista przypadłości,
które mogą nas wykończyć, jest niemal nieskończona. Prycham drwiąco.
– Masz na myśli MAC? Tę starą bajkę dla niegrzecznych dzieci?
Barb patrzy na mnie z poważną miną, więc już się zamykam i słucham jej dalej.
– To nie bajka, Will. Byłam wtedy młoda, mniej więcej w wieku Julie. Dopiero od
niedawna pracowałam jako pielęgniarka. Jeszcze nie znałam życia.
 Patrzy na mnie niewidzącym wzrokiem, jakby spoglądała w przeszłość.
– Trevor i Amy zakochali się w sobie. Wszyscy znaliśmy zasady. Żadnych kontaktów, nie
zbliżać się do siebie na odległość mniejszą niż trzy kroki. A tymczasem ja... – Wskazuje na
siebie. – Ja sama pozwoliłam im złamać te zasady, bo chciałam, żeby byli szczęśliwi.
– Niech zgadnę: umarli? – pytam, domyślając się zakończenia.
– Tak – odpowiada Barb. Patrzy mi teraz prosto w oczy. Próbuje powstrzymać łzy. –
Trevor zaraził się MAC od Amy. Amy zmarła. Ale wiesz, co się stało z Trevorem? Żył jeszcze
trzy lata po leczeniu, ale z powodu MAC stracił wzrok. I słuch.
Kurczę.
Przełykam ślinę i zerkam w kierunku pokoju Stelli za dyżurką pielęgniarek. B. cepacia to
wprawdzie nie MAC, ale też nic przyjemnego.
– To się zdarzyło na mojej zmianie, Will – mówi Barb, wskazując palcem na siebie,
a potem kategorycznie kręci głową. – Prędzej padnę trupem, niż pozwolę, żeby ta historia się
powtórzyła.
Odwraca się i odchodzi, a mnie z wrażenia odbiera mowę.
Zerkam przez ramię i widzę Poego, który stoi w drzwiach swojego pokoju. Trudno coś
wyczytać z jego twarzy. Słyszał całą rozmowę. Otwiera usta, chce coś powiedzieć, ale unoszę
dłoń, żeby go uciszyć. Szybkim krokiem wracam do siebie i zatrzaskuję z hukiem drzwi.
Biorę z szafki nocnej laptopa i siadam na łóżku. Moje palce niepewnie zatrzymują się nad
klawiaturą, ale w końcu wpisuję hasło do wyszukiwarki. Szukam informacji o B. cepacia.
Zasypują mnie groźnie brzmiące słowa.
Infekcja.
Ryzyko.
Zarażenie.
Wystarczy kaszlnięcie albo jeden dotyk, żeby zrujnować jej życie. Mogę pozbawić ją
szansy na nowe płuca. Mogę skrzywdzić Stellę.
Właściwie wiedziałem o tym. Ale nie dopuszczałem do siebie tej myśli.
Na myśl o tym czuję przejmujący do szpiku kości ból. Jest gorszy niż wszystkie operacje,
infekcje czy pobudka nad ranem z tak zatkanymi płucami, że nie można oddychać. Jest nawet
silniejszy od bólu, który wywołuje przebywanie z nią w tym samym pokoju bez możliwości
dotknięcia jej.
Śmierć.
Tym jestem. Jestem śmiertelnym zagrożeniem dla Stelli.
Jedyną rzeczą gorszą niż brak możliwości bycia z nią albo w pobliżu niej byłoby życie
w świecie, w którym by jej zabrakło. Szczególnie jeśli stałoby się tak z mojej winy.
 ROZDZIAŁ 15

STELLA

– Zbudź się, skarbie – wywołuje mnie dobiegający z oddali głos.

To głos mamy – teraz jest o wiele bliżej. Tuż obok mnie.
Biorę głęboki wdech. Świat przestaje się kołysać i nabiera kształtów, ale wciąż czuję,
jakbym miała głowę wypełnioną watą. Mrugam, gdy twarz mamy pojawia się w zasięgu wzroku.
Tata stoi koło niej.
Żyję. Udało mi się.
– Już tu jest, nasza śpiąca królewna – mówi mama, a ja półprzytomnie pocieram oczy.
Wiem, że dopiero co się zbudziłam, ale jestem kompletnie wyczerpana.
– Jak się czujesz? – pyta tata.
Odpowiadam zaspanym jękiem, uśmiechając się do nich.
Słyszę pukanie do drzwi. Julie wchodzi z wózkiem inwalidzkim, żeby mnie zawieźć do
pokoju. I do łóżka. Dzięki Bogu.
Unoszę ciężką rękę, wystawiam kciuk jak autostopowiczka i wołam:
– Podwiezie mnie pani kawałek?
Julie się śmieje, a tata pomaga mi usiąść na wózku. Nie wiem, jakie środki
przeciwbólowe dostałam, ale są naprawdę mocne. Nie czuję twarzy ani tym bardziej sondy.
– Wpadniemy później, żeby cię odwiedzić! – obiecuje tata.
Unoszę kciuk do obojga rodziców, a po chwili zastygam.
Zaraz, zaraz.
My?
„Wpadniemy później, żeby cię odwiedzić?”.
– Czyżbym się obudziła w alternatywnej rzeczywistości? – mamroczę, pocierając oczy
i przyglądając się rodzicom.
Mama się uśmiecha i uspokajająco głaszcze mnie po głowie. Zerka na tatę.
– Jesteś naszą córeczką, Stello. Zawsze nią byłaś i zawsze będziesz.
Te lekarstwa muszą być naprawdę silne.
Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale jestem zbyt oszołomiona i wykończona, by
wydukać choć jedno sensowne zdanie, więc tylko kiwam głową, od czego świat znowu zaczyna
mi wirować.
– Prześpij się, kotku – mówi mama i całuje mnie w czoło.
Julie odwozi mnie korytarzem w kierunku windy. Ledwo mi się udaje utrzymać otwarte
oczy, powieki ważą więcej niż worek ziemniaków.
– Fiu, fiu, Jul, ale jestem padnięta – bełkoczę, patrząc na nią z ukosa.
Jej wielki brzuch znajduje się tuż nad moim ramieniem, na wysokości wzroku.
Drzwi windy otwierają się. Julie wiezie mnie do pokoju, a kiedy docieramy na miejsce,
blokuje kółka wózka.
– Po południu już powinnaś poczuć się na tyle dobrze, żeby wstać. Tylko nie zacznij od
razu ćwiczyć brzuszków.
Z jej pomocą unoszę się z wysiłkiem, wolno wstaję i przechodzę na łóżko. Ręce i nogi
ciążą mi, jakby były z ołowiu. Julie poprawia mi poduszkę i delikatnie okrywa mnie kołdrą.
– Niedługo będziesz trzymać w ramionach swoje własne dziecko – mamroczę smutno,
sennie.
Julie patrzy mi w oczy. Siada na brzegu łóżka i przeciągle wzdycha.
 – Będzie mi potrzebna pomoc, Stello. Nie mogę polegać tylko na sobie. – Uśmiecha się
do mnie. Jej niebieskie oczy patrzą na mnie ciepło. – Nie znam nikogo, komu mogłabym bardziej
zaufać.
Wyciągam rękę i tak delikatnie, jak to tylko możliwe, klepię ją dwa razy po brzuchu.
Zrobione.
Posyłam jej szeroki uśmiech.
– Będę najlepszą ciocią na świecie.
Ciocia Stella. Ja? Ciocią? Zapadam się sennie w poduszkę – operacja i lekarstwa w końcu
biorą górę nade mną. Julie cmoka mnie w czoło i wychodząc, cicho zamyka drzwi. Wtulam się
w poduszkę, podciągam kolana i mocno obejmuję pluszowego misia pandę. Patrzę na szafkę
nocną spod półprzymkniętych powi... Zaraz, co to?! Siadam i biorę z szafki przewiązane
czerwoną wstążką pudełeczko ze złożonej kartki papieru.
Zdejmuję wstążkę, a pudełeczko rozkłada się i wysuwają się z niego zmyślnie wklejone
papierowe kwiaty – takie same purpurowe bzy, różowe hortensje i białe polne kwiatki, jak na
rysunku Abby. Jakby nagle ożyły.
Will.
Uśmiecham się i delikatnie składam z powrotem pudełeczko, a potem szukam ręką
telefonu. Gdy już udaje mi się go znaleźć, bronię się całym wysiłkiem woli przed snem.
Przesuwam listę kontaktów, znajduję numer Willa, wybieram go i słucham dzwonka, a kiedy
włącza się sekretarka, oczy same mi się zamykają. Ostry brzęczyk wyrywa mnie z letargu
i zaczynam niewyraźnie bredzić do słuchawki:
– To ja, Stella. Nie dzwoń do mnie, okej? Bo właśnie wróciłam z operacji i jestem
zmęczona, ale zadzwoń, kiedy... odsłuchasz tę wiadomość. Albo nie. Nie dzwoń. Dobrze? Bo jak
usłyszę twój seksowny głos, nie będę mogła zasnąć. No. To zadzwoń, tak?
Ledwo trzymając telefon w dłoni, rozłączam się. Podciągam kolana pod brodę, owijam
się kocem i znowu biorę w objęcia miśka. Nie odrywając wzroku od papierowych kwiatów,
w końcu odpływam w sen.
Telefon rozdzwania się i wyrywa mnie z głębokiej pooperacyjnej drzemki. Odwracam się
na bok – moje powieki są już o wiele lżejsze niż przedtem – i widzę, że Poe próbuje się ze mną
skontaktować przez FaceTime. Błądzę palcem po wyświetlaczu, aż w końcu udaje mi się
zlokalizować zielony przycisk i twarz Poego pojawia się na ekranie.
– Hura, żyjesz!
Uśmiechając się, pocieram oczy i siadam. Nadal czuję senność, ale objawy narkozy
zelżały przynajmniej na tyle, że głowa już mi nie ciąży jak przycisk do papieru.
– Cześć. Tak, żyję – mówię. Otwieram szerzej oczy, kiedy mój wzrok pada na piękny
bukiet kwiatów, nadal leżący na szafce nocnej. – Sonda też ma się nieźle.
Will. Jak przez mgłę pamiętam, że otworzyłam bukiecik.
Rzucam okiem na SMS-y. Dwa od mamy. Trzy od Camili. Jeden od Myi. Cztery od taty.
Wszyscy pytają, jak się czuję.
Ani słowa od Willa.
Mój nastrój spada o jakieś dwadzieścia poziomów.
– Rozmawiałeś z Willem? – pytam, marszcząc brwi.
– Nie.
Poe kręci głową. Wygląda, jakby chciał coś dodać, ale zmienia zdanie.
Nabieram głęboko powietrza i zanoszę się kaszlem. Czuję ból z boku, gdzie lekarze
umieścili nową sondę. Auć. Rozciągam się. Boli, nie da się ukryć, ale można wytrzymać.
Dostałam wiadomość na Instagram, więc przełączam się i widzę, że to odpowiedź od
Michaela, która przyszła, kiedy spałam. Wczoraj przysłał mi SMS-a, żeby zapytać, co u Poego
i czy już mu przeszło zapalenie oskrzeli. Ale najbardziej zaskakujące było jego pytanie, czy Poe
jedzie do Kolumbii odwiedzić rodziców. Nie miałam pojęcia, że w ogóle to rozważał.
Pisaliśmy do siebie przez niemal godzinę – głównie o tym, jak dobrze, że Poe ma mnie
w szpitalu i jaki z niego fajny gość.
I o tym, że Michael nie rozumie, co poszło nie tak.
Że naprawdę mu zależy na Poem.
– Michael do mnie napisał – mówię, przełączając się z powrotem na FaceTime
i obserwując reakcję Poego na moje słowa.
– Co? – pyta zaskoczony. – Czego chciał?
– Pytał, czy wszystko u ciebie w porządku. – Trudno mi wyczytać coś z twarzy Poego.
Jego ciemne oczy zdają się poważne. – Jest uroczy. Wygląda na to, że bardzo cię kocha.
Poe robi zniecierpliwioną minę.
– Znowu się wtrącasz w moje sprawy. Widzę, że już zupełnie wydobrzałaś.
Poe odwraca się od prawdziwej miłości. Bo się jej boi. Boi się zaangażowania. Boi się, że
bariery, z którymi musimy żyć, odstraszą tę drugą osobę. Ja też dobrze znam ten strach.
Ale ten strach wcale nie zapobiegł budzącym grozę powikłaniom.
Już nie chcę się bać.
– Chcę tylko powiedzieć, że dla niego nie ma znaczenia, że jesteś chory – mówię,
wzruszając ramionami, chociaż moje słowa brzmią poważnie.
Michaelowi nie przeszkadzało, że Poe ma mukowiscydozę. Ważniejsze było to, że nie
może być przy nim.
Kiedy chorujesz na mukowiscydozę, nigdy nie wiesz, ile czasu ci zostało. Ale jeśli się
zastanowić, to nie wiesz też, ile życia zostało tym, których kochasz. Mój wzrok pada na
papierowy bukiet.
– A o co chodzi z tymi odwiedzinami rodziców w Kolumbii? Jedziesz, tak?
– Zadzwoń do mnie, jak już przestaną działać prochy.
Przygląda mi się jeszcze chwilę ze złością, a potem się rozłącza.
Wysyłam krótkiego SMS-a do rodziców. Piszę, żeby poszli do domu odpocząć, bo dzień
już się kończy, a ja jeszcze muszę pospać. Tkwią tu od kilku godzin, a ja nie chcę, żeby czekali,
aż się zbudzę, bo powinni raczej zająć się sobą.
Oni jednak nie zgadzają się ze mną i już po kilku minutach słyszę pukanie do drzwi.
Oboje jednocześnie zaglądają do pokoju, żeby mnie zobaczyć.
Jak przez mgłę pamiętam, że kiedy się ocknęłam po operacji, mówili o sobie „my” –
w liczbie mnogiej – po raz pierwszy od śmierci Abby.
– Jak się czujesz? – pyta mama i z uśmiechem całuje mnie w czoło.
Siadam i potrząsam głową.
– Słuchajcie, naprawdę powinniście już iść do domu. Jesteście tutaj od...
– Stell, jesteśmy twoimi rodzicami. Nawet jeśli nie mieszkamy razem, to wciąż możesz
na nas liczyć – mówi tata. Czule ściska moją dłoń. – Ty zawsze jesteś dla nas na pierwszym
miejscu. A przez kilka ostatnich miesięcy... na pewno nie daliśmy ci tego poczuć.
– Te kilka miesięcy było trudne dla nas wszystkich – dodaje mama, patrząc wyrozumiale
na tatę. – Ale to nie do ciebie powinno należeć zadanie leczenia nas z traumy. Jesteśmy twoimi
rodzicami, kotku. Najbardziej na świecie zależy nam, żebyś była szczęśliwa.
Kiwam głową. Nigdy w życiu nie spodziewałabym się takich słów.
– A przy okazji – wtrąca tata, siadając na krześle koło łóżka. – Zupa była doskonała.
Mów, co chcesz, o stołówkowym jedzeniu, ale nigdzie indziej nie jadłem tak boskiej brokułowej
z serem.
Zerkamy z mamą na siebie i nasze uśmiechy przeradzają się w szczery śmiech, który
muszę z całej siły powstrzymywać, bo boli mnie świeżo założona sonda. Smutek nie rozwiał się
na dobre, ale czuję, że jakaś część ciężaru wolno spływa mi z ramion. Biorę wdech i pierwszy raz
od dawna przychodzi mi to nieco łatwiej. Może ta operacja ostatecznie nie była taka najgorsza.
Po wyjściu rodziców znowu zapadam w drzemkę, odsypiam resztki stuporu, a trzy
godziny później nie czuję po przebudzeniu ani śladu zmętnienia umysłu środkami
anestetycznymi. Ostrożnie siadam, przeciągam się, analizuję ból z boku ciała i w piersi
wywołany założeniem nowej sondy. Środki przeciwbólowe też już przestają działać.
Unoszę koszulę, żeby popatrzeć na nową sondę. Skóra wciąż jest zaczerwieniona
i wrażliwa po operacji, ale już wygląda milion razy lepiej niż przedtem.
Zwracam oczy w kierunku papierowego bukietu na szafce i uśmiecham się
podekscytowana. Wstaję i delikatnie biorę głęboki wdech. Płuca z wysiłkiem zasysają
i wypychają powietrze, więc biorę z szafki mój przenośny koncentrator tlenu, zakładam wenflon
i włączam urządzenie, żeby im pomóc.
Oddzwaniam do Myi i Camili. Chcę im powiedzieć, że już się ocknęłam i żeby się nie
martwiły. Jestem jak nowo narodzona. No, w każdym razie odzyskałam swoją
trzydziestopięcioprocentową sprawność.
Jeszcze nie podzieliłam się z nimi informacją o zmianie, jaka zaszła u moich rodziców,
ale dziewczyny są zajęte – właśnie wsiadają do łódki, a ja też mam coś do zrobienia.
Przebieram się wolno, ostrożnie – wkładam legginsy i kolorowy T-shirt, który Abby
kupiła dla mnie podczas wyprawy do Wielkiego Kanionu. Zerkam na swoje odbicie w lustrze,
sińce pod oczami zdają się jeszcze ciemniejsze niż zwykle. Przeczesuję szczotką włosy
i związuję je w ciasny kucyk, marszcząc przy tym brwi, bo fryzura nie wygląda tak dobrze, jak
chciałam.
Rozpuszczam włosy i zadowolona kiwam głową, widząc w lustrze, że włosy łagodnie
opadają mi na ramiona. Wyciągam z dna szuflady kosmetyczkę, żeby nałożyć maskarę
i pociągnąć błyszczykiem usta. Uśmiecham się na myśl, że Will zobaczy mnie nie tylko żywą,
ale i umalowaną. Nie będzie mógł oderwać swoich niebieskich oczu od moich błyszczących ust.
Ciekawe, czy będzie chciał mnie pocałować?
To znaczy, wiem, że to niedozwolone, ale czy miałby ochotę?
Czerwienię się ze wstydu i kręcąc głową, wysyłam mu krótką wiadomość, że za dziesięć
minut czekam na niego w atrium szpitala.
Poprawiam na ramieniu pasek koncentratora tlenu, po czym ruszam na skróty windą
i pasażem do drugiego budynku. Atrium zajmuje dużą część tego bloku. Siadam na ławce
i leniwie obserwuję drzewka, rośliny oraz kamienną fontannę cicho pluskającą za moimi plecami.
Serce wyrywa mi się z piersi, kiedy myślę o tym, że już za parę minut go zobaczę.
Podniecona i nieco zaniepokojona wyjmuję telefon, żeby sprawdzić, która godzina.
Upłynęło dziesięć minut od wysłania SMS-a do Willa, a jego wciąż nie ma.
Piszę do niego drugą wiadomość:
Już jestem. Dostałeś mojego SMS-a? Gdzie się podziewasz?
Kolejne dziesięć minut. I jeszcze dziesięć.
Może zasnął? A może koledzy wpadli z wizytą i nie miał okazji sprawdzić wiadomości?
Obracam się, słysząc, że drzwi za mną się otwierają. Uśmiecham się szczęśliwa, że
w końcu przyszedł...
Poe. Co tu robi Poe?
Ten patrzy na mnie z poważną miną.
 – Will nie przyjdzie.
– Co? – ledwo udaje mi się wykrztusić. – Dlaczego?
– Bo nie chce się z tobą spotkać. Nie przyjdzie.
Nie chce się ze mną spotkać? Jak to? Poe podaje mi opakowanie chusteczek
higienicznych, a ja wyciągam po nie rękę, marszcząc brwi i nic nie rozumiejąc.
– Kazał mi powtórzyć, że to już koniec waszej małej przygody.
Szok i uczucie skrzywdzenia zmieniają się we wściekłość, głęboką, bardzo rzeczywistą,
chwytającą w szpony mój żołądek. No to dlaczego przed operacją zaśpiewał mi kołysankę Abby?
Po co się zakradł na oddział przedoperacyjny i ryzykował, że ktoś go przyłapie? Po co tyle się
napracował nad papierowym bukietem, jeśli „nasza mała przygoda” się skończyła?
Łzy frustracji zaczynają się toczyć po moich policzkach. Rozrywam opakowanie
chusteczek.
– Nienawidzę go – mówię, ocierając ze złością oczy.
– Nieprawda – odpowiada Poe.
Opiera się o ścianę i patrzy prosto na mnie. Jego głos brzmi spokojnie, ale stanowczo.
Śmieję się gorzko i potrząsam głową.
– Pewnie miał niezły ubaw z powodu głupiej laski spod trzysta dwójki z obsesją na
punkcie kontroli, nie? Dlaczego nie chciał mi tego sam powiedzieć? Przynajmniej mógłby
parsknąć mi śmiechem w twarz. To byłoby w jego stylu.
Pociągam nosem i gryzę się w język, bo chociaż jestem zła, czuję, że coś tu nie gra. To
nie ma sensu.
– Wszystko u niego w porządku? Coś mu się stało?
Poe potrząsa głową.
– Nie, nic się nie stało. – Milknie, jego wzrok wędruje gdzieś ponad moim ramieniem,
w kierunku fontanny. – A właściwie wróć, powiem inaczej. – Patrzy mi prosto w oczy. – Barb się
stała.
Powtarza mi, co podsłuchał na korytarzu. Opowiada, jak Barb skarciła Willa za mieszanie
mi w głowie i ostrzegła, że to może nas zabić.
Nie daję mu nawet dokończyć. Jak długo jeszcze mam się bać tego, co może się zdarzyć?
Cała moja egzystencja opiera się na przestrzeganiu surowej dyscypliny, najważniejszą rzeczą
w moim życiu są dawki, procenty, a ryzyko i tak nie maleje, o czym świadczy fakt, że dopiero co
przeszłam operację. Każda minuta jest podszyta lękiem, że coś złego może się przydarzyć, i Will
nie może tego jeszcze bardziej pogorszyć.
Mogę za to śmiało powiedzieć, że dzięki niemu boję się mniej.
Wymijam Poego, otwieram ciężkie drzwi i idę po schodach na pasaż, a potem w kierunku
windy.
– Stella! Czekaj! – krzyczy Poe, ale ja koniecznie muszę dotrzeć do Willa.
Muszę usłyszeć bezpośrednio od niego, że właśnie tego chce.
Raz po raz grzmocę pięścią w przycisk windy, jednak ta jak na złość się nie spieszy.
Rozglądam się na boki i widzę, że Poe mnie goni. Ma zakłopotaną minę. Ruszam na klatkę
schodową, kaszląc i trzymając się za bok. Od bólu promieniującego z mojej nowej sondy kręci
mi się w głowie. Popycham drzwi i biegnę schodami w dół.
Po chwili jestem na naszym piętrze, otwieram dwuskrzydłowe drzwi na oddział
mukowiscydozy i bębnię w drzwi pokoju 315. Zerkam na dyżurkę i z ulgą stwierdzam, że nikogo
w niej nie ma.
– Will – sapię. Dusi mnie w piersi. – Nie ruszę się stąd, dopóki ze mną nie porozmawiasz.
Odpowiada mi cisza. Ale wiem, że jest w środku.
 Słyszę głośne kroki Poego na korytarzu. Zatrzymuje się trzy kroki ode mnie.
– Stella – dyszy, kręcąc głową. Po pościgu za mną jemu też brakuje tchu.
Nie zwracam na niego uwagi. Pukam jeszcze raz, głośniej.
– Will!
– Odejdź, Stello – dobiega zza drzwi jego głos. Po chwili milczenia dodaje: – Proszę.
Proszę.
Mówi to w szczególny sposób. W jego głosie słychać tęsknotę – dojmującą, autentyczną
i silną.
Męczy mnie taka egzystencja, jakbym w ogóle nie żyła. Męczy mnie rezygnacja
z pragnień. Nie możemy mieć wielu rzeczy. Ale tego nikt nam nie może odmówić.
Po prostu wiem.
– Will, otwórz drzwi, żebyśmy mogli porozmawiać.
Upływa co najmniej minuta, ale w końcu drzwi uchylają się na tyle, że widzę jego cień na
kafelkowej podłodze. Will nie wychodzi, więc robię krok w tył pod ścianę, jak zawsze.
– Zachowam odstęp, dobrze? Nie ruszę się spod ściany. Będę wystarczająco daleko.
Łzy znowu zaczynają napływać mi do oczu, dławią mnie w gardle. Próbuję z całej siły je
powstrzymać.
– Nie mogę, Stello – mówi cicho.
Przez szparę w drzwiach widzę jego dłoń opierającą się o futrynę.
– Dlaczego? Will, posłuchaj...
On jednak zdecydowanym tonem wchodzi mi w słowo:
– Wiesz, że chciałbym. Ale nie mogę.
Głos więźnie mu w gardle i już wiem.
Już wiem, że „nasza mała przygoda” wcale się nie skończyła. Dopiero się zaczęła.
Robię krok w kierunku drzwi. Pragnę go zobaczyć w tej chwili jeszcze bardziej, niż
pragnę oddychać.
– Will...
Zamyka mi drzwi przed nosem. Słyszę metaliczny stuk zasuwki. Patrzę oszołomiona
przed siebie i czuję się tak, jakby nagle uszło ze mnie powietrze.
– Może to i lepiej – dobiega głos zza moich pleców.
Odwracam się i widzę Poego, który cały czas tam stał. Ma smutny wzrok, ale jego głos
brzmi zdecydowanie.
– Nie. – Kręcę głową. – Nie. Coś wymyślę. Ja... muszę coś wymyślić, Poe. Jakoś to...
Brakuje mi słów. Musi być jakiś sposób.
– Nie jesteśmy normalnymi ludźmi, Stell – tłumaczy łagodnie Poe. – Nie stać nas na takie
ryzyko.
Unoszę głowę i piorunuję go wzrokiem. Że też ze wszystkich ludzi, którzy stają nam na
drodze, akurat on to mówi!
Och, daj spokój! Teraz jeszcze ty!
– Po prostu przyznaj, o co naprawdę chodzi – wypala z równie silną frustracją. Mierzymy
się wzrokiem, a po chwili Poe potrząsa głową. – Will jest typem buntownika. Lubi ryzyko, tak
samo jak Abby.
Jego słowa skuwają moje wnętrzności lodem.
– Chcesz mnie uczyć, jak żyć?! – wykrzykuję. – A co z twoim życiem?! Z tobą i Timem!
I z Rickiem! Z Marcusem! Z Michaelem!
Poe zaciska zęby.
– Nie zapędzaj się, Stello!
 – A właśnie, że się zapędzę! – odszczekuję. – Każdy z nich wiedział, że jesteś chory,
a i tak cię kochali. Ale ty brałeś nogi za pas, Poe. Nie oni. Ty. Za każdym razem. – Zniżam głos
i kręcąc głową, rzucam mu wyzwanie: – Czego się boisz, Poe?
– Nie wiesz, co mówisz! – krzyczy na mnie.
Słyszę w jego głosie furię i wiem, że uderzyłam w czułą strunę.
Podchodzę kilka kroków bliżej, żeby mu spojrzeć prosto w oczy.
– Zmarnowałeś każdą szansę na miłość, która pojawiła się w twoim życiu. Więc możesz
zatrzymać swoje rady dla siebie.
Obracam się na pięcie i jak burza idę z powrotem do swojego pokoju. Powietrze nadal
zdaje się naelektryzowane złością. Słyszę huk zamykanych drzwi – głośny, niosący się po
korytarzu. Wchodzę do siebie i trzaskam drzwiami z taką samą siłą.
Stoję wpatrzona w drzwi, a moje płuca wydymają się i kurczą, walcząc o oddech. W ciszy
słychać jedynie syk tlenu i łomotanie mojego serca. Nagle uginają mi się kolana i osuwam się na
podłogę – wszystkie mięśnie jednocześnie poddają się, pokonane operacją oraz zachowaniem
Willa i Poego.
Musi być jakiś sposób. Jest na pewno. Muszę go tylko znaleźć.
Następne dni zlewają się ze sobą. Odwiedzają mnie rodzice – osobno, ale w środę po
południu znowu są razem. Nawet jeśli nie są dla siebie serdeczni, to przynajmniej starają się być
mili. Łączę się przez FaceTime z Myą i Camilą, ale za każdym razem tylko na chwilę, bo są
bardzo zajęte wypoczywaniem na Cabo. Kręcę się po szpitalu, bez większego zainteresowania
dodaję plany leczenia do mojej apki, automatycznie przestrzegam godzin zabiegów
i przyjmowania leków, jak należy, ale bez szczególnej satysfakcji.
Jeszcze nigdy nie czułam się taka samotna.
Nie odzywam się do Poego. Will nie odzywa się do mnie. A ja próbuję wymyślić, jak
wszystko poskładać z powrotem. Jednak żaden dobry pomysł nie wpada mi do głowy.
W czwartek wieczorem siedzę na łóżku i po raz nie wiadomo który szukam w Google
informacji o B. cepacia. Nagle słyszę jakiś stuk przy drzwiach. Nadstawiam uszu, marszcząc
brwi. Co to mogło być? Podchodzę i wolno otwieram. Tuż za drzwiami stoi słoik z elegancką,
odręcznie wypisaną etykietą: Czarne trufle. Pochylam się i podnoszę słoik, żeby przeczytać
wiadomość na przyklejonej na pokrywce różowej samoprzylepnej karteczce: Miałaś rację.
Chociaż raz w życiu :).
Poe. Zalewa mnie fala ulgi.
Uśmiecham się po raz pierwszy od czterech dni. Unoszę głowę i widzę, że drzwi na
końcu korytarza się zamykają. Wyciągam telefon i wybieram jego numer.
Odbiera niemal w tej samej chwili.
– Postawić ci pączka? – proponuję.
Spotykamy się w świetlicy. Kupuję w automacie opakowanie jego ulubionych
czekoladowych minipączków i rzucam mu na kanapę.
Poe łapie je w locie i niby jest zszokowany, gdy widzi, że sobie też kupuję drugie
opakowanie.
– Dzięki.
– Nie ma za co – odpowiadam i siadam naprzeciw niego.
Poe patrzy na mnie wzrokiem ostrym jak brzytwa.
– Jędza – mówi.
– Dupek.
Uśmiechamy się do siebie. A więc wojna oficjalnie zakończona.
Poe otwiera opakowanie, wyjmuje pączka i odgryza kawałek.
 – Boję się – przyznaje, patrząc mi w oczy. – Wiesz, co człowiek dostaje ode mnie
w zamian za swoją miłość? Może mi najwyżej pomóc w płaceniu rachunków za leczenie,
a potem popatrzeć, jak umieram. Myślisz, że to fair?
Słuchając jego argumentów, rozumiem, skąd się biorą. Sądzę, że wszyscy chorzy na
nieuleczalne choroby zmagają się z takimi myślami. Czują, że są ciężarem dla innych. Sama też
czułam się tak wobec rodziców częściej, niż jestem w stanie sobie przypomnieć, zwłaszcza
w ciągu ostatnich kilku miesięcy.
– Odliczenia od podatku. Lekarstwa. Pobyty w szpitalu. Operacje. A kiedy skończę
osiemnaście lat, stracę prawo do całkowitego zwrotu kosztów. – Poe bierze głęboki wdech, głos
więźnie mu w gardle. – Czy Michael powinien się tym przejmować? Albo moja rodzina? Nie. To
moja choroba, Stello. Mój problem.
Łza toczy się mu po policzku, ale szybko ją ociera. Pochylam się, żeby go pocieszyć, lecz
jak zwykle jestem o trzy kroki za daleko.
– Hej – mówię, uśmiechając się do niego. – Może uda ci się namówić Willa, żeby wziął
z tobą ślub. Ma kupę forsy.
Poe prycha i mówi kokieteryjnie:
– Brakuje mu wyrobionego gustu. Poleciał na ciebie.
Rzucam w niego pączkiem. Trafiam prosto w pierś.
Poe śmieje się, lecz po chwili znowu poważnieje.
– Przykro mi. Z powodu Willa i ciebie.
– Mnie też.
Ściska mnie w gardle, patrzę nad jego ramieniem na tablicę obwieszoną kartkami
i ogłoszeniami. Wpada mi w oko... plansza informacyjna. Są na niej szczegółowe rysunki
z instrukcjami prawidłowego mycia rąk i kasłania w miejscach publicznych.
Niemal podskakuję z emocji, gdy w mojej głowie zaczyna formować się pewien pomysł.
Moja lista zadań właśnie wydłużyła się o jeden punkt.
 ROZDZIAŁ 16

WILL

Zwieszam nogi z gzymsu i odsłuchuję raz po raz wiadomość, którą Stella nagrała na
sekretarce – tylko po to, żeby usłyszeć jej głos. W jej pokoju panuje półmrok, jedynie na biurku
pali się lampka. Widzę, że coś pisze, energicznie stukając w klawisze komputera. Upięła swoje
długie włosy w luźny kok.
Ciekawe, co robi tak późno w nocy?
Czy nadal o mnie myśli?
Unoszę głowę i widzę, że na niebie zaczynają wirować płatki śniegu, które miękko lądują
na moich policzkach, powiekach i czole.
Byłem w życiu na dachach wielu szpitali. Patrzyłem z góry na świat i w każdym miejscu
doświadczałem tego samego uczucia. Tęsknoty za tym, by przejść się ulicami, popływać
w oceanie i żyć w taki sposób, w jaki nigdy nie miałem szansy.
Chciałem tego, czego nigdy nie mogę mieć.
Ale tym razem wcale mi nie zależy na tym, żeby się znaleźć na zewnątrz. Marzę o czymś
innym. To coś jest tutaj, na wyciągnięcie ręki. Tyle że i tak poza zasięgiem. Nie wiedziałem, że
można czegoś chcieć tak bardzo, że czujesz to w całym ciele – w ramionach, nogach i w każdym
oddechu.
Dzwoni alarm w telefonie, więc zerkam na ekran i widzę powiadomienie wysłane przez
apkę Stelli – z roztańczoną uśmiechniętą tabletką.
Wieczorne lekarstwa!
Nie wiem, po co nadal to robię. Jednak zerkam ostatni raz na Stellę, wstaję, podchodzę do
drzwi na dach i wyciągam zza progu portfel, który je blokuje. Powoli schodzę na oddział
mukowiscydozy i przed wejściem na korytarz sprawdzam, czy nikt nie widzi, jak skradam się do
pokoju.
Podchodzę do wózka i łykam lekarstwa z puddingiem czekoladowym, tak jak nauczyła
mnie Stella. Gapię się na rozpoczęty wcześniej szkic – jestem na nim kościotrupem z kosą, na
której ostrzu widnieje napis: LOVE.
Wszystko w porządku? – pyta w SMS-ie Hope.
Wzdycham, zsuwam z głowy kaptur i odpisuję, podkolorowując rzeczywistość:
Tak, jakoś leci.
Przygotowuję kroplówkę z odżywką i kładę się na łóżku. Zdejmuję z szafki laptopa,
otwieram YouTube i niemal uroczyście klikam w proponowany mi filmik Stelli, który już
widziałem kilka razy – taki ze mnie w tej chwili oszołom.
Hope i Jason nie poznaliby mnie.
Wyciszam dźwięk w laptopie i patrzę, jak Stella zakłada włosy za ucho, kiedy się na
czymś koncentruje, jak odchyla głowę, gdy się śmieje, i jak krzyżuje ręce na piersi, kiedy jest
nerwowa albo zirytowana. Analizuję sposób, w jaki patrzy na Abby, na rodziców, a nawet na
koleżanki podczas wspólnych żartów – ale przede wszystkim widzę, jak ludzie ją kochają. Nie
tylko najbliższa rodzina. Widzę to w oczach Barb, Poego i Julie. To uczucie promieniuje
z każdego lekarza, pielęgniarki i wszystkich innych osób, które pojawiają się na jej drodze.
Do diabła, nawet komentarze pod jej filmami brzmią zupełnie inaczej niż śmietnik pod
większością klipów na YouTubie.
Po jakimś czasie już nie jestem w stanie dalej oglądać jej filmów. Zamykam laptopa,
gaszę światło i leżę w ciemności, wyraźnie czując każde uderzenie serca – głośne i zdecydowane.
 Następnego dnia patrzę przez okno na popołudniowe, zimowe słońce, które powoli chowa
się za horyzontem w rytm wibracji VisiVest na mojej piersi. Sprawdzam telefon i zaskoczony
widzę wiadomość od mamy. Po raz pierwszy od swojej wizyty – od której minęło już półtora
tygodnia – kontaktuje się ze mną wprost, a nie przez personel szpitala.
Słyszałam, że sumiennie współpracujesz z lekarzami. Cieszę się, że w końcu dałeś się
przekonać.
Z kwaśną miną rzucam telefon na łóżko i odkasłuję flegmę do miski, którą trzymam
w ręce. Zerkam na drzwi, bo moją uwagę przykuwa koperta wślizgująca się do pokoju przez
szparę nad podłogą. Jest na niej moje imię.
Wiem, że nie powinienem się ekscytować, a mimo to odpinam paski VisiVest i doskakuję
do drzwi, żeby podnieść kopertę. Rozrywam ją i wyjmuję ze środka starannie złożoną kartkę
z rysunkiem wykonanym kredkami.
Przedstawia wysokiego chłopaka z falowanymi włosami stojącego naprzeciw niskiej
dziewczyny. Podpisy dodane czarną kredką wyjaśniają, że to Will i Stella. Uśmiecham się,
widząc różowe serduszka nad ich głowami, i chichoczę pod nosem, bo między nimi znajduje się
gruba strzała z wielkimi, ogniście czerwonymi literami tworzącymi napis: DWA KROKI I ANI
CENTYMETRA MNIEJ.
Widać, że Stelli brakuje talentu artystycznego Abby, ale jej rysunek i tak jest fajny.
Ciekawe, co chce przez to powiedzieć? I dlaczego pisze o dwóch krokach? Przecież dobrze wie,
że obowiązują nas trzy.
Z laptopa za moimi plecami dochodzi brzęczyk. Odwracam się, biegnę do komputera
i przesuwam palcami po touchpadzie, żeby odczytać nową wiadomość. Od Stelli.
Nie ma w niej nic oprócz odnośnika do filmu na YouTubie. Klikam w link, który przenosi
mnie prosto do jej nowego wideo zamieszczonego dokładnie przed trzema minutami.
Rozważania o B. cepacia.
Uśmiecham się niepewnie, widząc taki tytuł, i patrzę na Stellę, która macha ręką do
obiektywu. Ma włosy upięte w luźny kok, taki sam, jaki widziałem wczoraj wieczorem z dachu.
Przed nią na łóżku leżą starannie ułożone różne przedmioty.
– Cześć wszystkim! Dzisiaj chciałabym wam opowiedzieć o czymś innym niż zwykle.
Burkholderia cepacia. Zagrożenia, ograniczenia, sztuczki taktyczne i jak szybko wymówić tę
nazwę dziesięć razy z rzędu! No bo chyba zgodzicie się ze mną, że nie jest to bułka z masłem.
Oglądam dalej, nie wiedząc, czego się spodziewać.
– No dobrze, a więc B. cepacia jest niezwykle krzepką bakterią. Adaptuje się tak dobrze,
że penicylina jest dla niej wręcz pokarmem, a nie trucizną. A zatem naszą pierwszą linią obrony
jest...
Robi pauzę i sięga po średniej wielkości butelkę, którą przybliża do kamery.
– Cal Stat! To nie byle jaki płyn do dezynfekcji rąk, tylko wyjątkowo silny żel
przeznaczony do stosowania w szpitalach. Stosować obficie i często!
Nakłada niebieskie lateksowe rękawiczki, poruszając palcami, żeby dobrze się ułożyły na
dłoniach.
– Następne w kolejności są stare dobre rękawiczki z gumy lateksowej. Sprawdzone
i skuteczne. Służą do ochrony podczas... – Opuszcza głowę i odkasłuje, patrząc na przedmioty na
łóżku. – ...każdego rodzaju kontaktów.
Każdego rodzaju kontaktów? Potrząsam głową, a na mojej twarzy wolno pojawia się
uśmiech. Co to ma znaczyć?
Dalej widzę, że wyjmuje z pudełka garść masek chirurgicznych. Jedną z nich zawiesza
sobie na szyi.
 – B. cepacia najlepiej radzi sobie w ślinie i flegmie. Kiedy kaszlemy, kropelki śliny
przemieszczają się na odległość około metra. Kichnięcie wyrzuca je w dal nawet do sześciu
metrów, więc nie kichajcie w mieszanym towarzystwie.
Sześć metrów! Nieźle. Szczęście, że nie jestem alergikiem, bo wszyscy mielibyśmy
pozamiatane.
– Unikanie kontaktu ze śliną oznacza też, że nie możecie się całować. – Bierze głęboki
wdech i patrzy przez obiektyw prosto na mnie. – Nigdy.
Wzdycham, z ponurą miną kiwając głową. Rzeczywiście przechlapane. Wizja pocałunku
ze Stellą jest... Otrząsam się.
Serce bije mi trzy razy szybciej od samego myślenia o tym.
– Naszą najlepszą bronią jest odległość. Złota zasada mówi o trzech krokach, czyli około
dwóch metrach. – Stella pochyla się, żeby podnieść leżący koło łóżka kij bilardowy. – Tyle zaś to
mniej więcej dwa kroki. Dwa. Kroki.
Zerkam na jej rysunek, na którym bije po oczach czerwony napis: DWA KROKI I ANI
CENTYMETRA MNIEJ.
Skąd ona wytrzasnęła kij bilardowy?
Stella wyciąga go w kierunku kamery i demonstracyjnie się mu przygląda.
– Długo się zastanawiałam nad tym jednym krokiem. I szczerze mówiąc, w końcu się
wkurzyłam.
Patrzy prosto w obiektyw.
– Jako chorzy na mukowiscydozę jesteśmy pozbawieni wielu rzeczy. Rytm dnia
wyznaczają nam godziny zażywania lekarstw i zabiegów.
Chodzę po pokoju w tę i z powrotem, słuchając jej głosu.
– Większość z nas nie może mieć dzieci, a wielu nawet nie dożywa wieku, w którym
mogliby spróbować je mieć. Tylko inni muko rozumieją, jak to jest, ale nie wolno nam się
w sobie zakochać. – Stella wstaje, wygląda na zdeterminowaną. – A skoro mukowiscydoza tak
wiele mi... nam... ukradła, to teraz ja zamierzam jej coś ukraść.
Wyzywająco unosi kij bilardowy i składa deklarację w imieniu każdego z nas:
– Kradnę jej dokładnie jeden krok. Pięćdziesiąt centymetrów. Cholerne pół metra
odległości i niech się odpieprzy!
Patrzę na ekran absolutnie zachwycony jej występem.
– Zwłóknienie torbielowate już nic więcej mi nie ukradnie. Od teraz to ja jestem
złodziejką.
Mógłbym przysiąc, że gdzieś w oddali słyszę wiwatujący tłum, który skanduje na jej
cześć. Stella milknie wpatrzona w obiektyw. Patrzy prosto na mnie. Stoję oszołomiony, lecz
nagle trzy głośne łupnięcia w drzwi wyrywają mnie z osłupienia.
Otwieram i już ją widzę. Stoi przede mną. Na żywo.
Stella.
Trzyma przed sobą kij bilardowy – dotyka jego końcem mojej piersi. Prowokacyjnie
unosi swoje gęste brwi.
– Dwa kroki. Umowa?
Wypuszczam powietrze z płuc, kręcąc głową. Jej przemowa na wideo sprawiła, że już
teraz mam wielką ochotę zignorować ten dystans i ją pocałować.
– To będzie dla mnie trudne, nie chcę cię okłamywać.
Patrzy mi intensywnie w oczy.
– Po prostu powiedz, Will. Wchodzisz w to?
Nie muszę się zastanawiać ani chwili.
 – No to wchodzę.
– W takim razie bądź w atrium o dziewiątej.
Po tych słowach opuszcza kij, odwraca się i odchodzi do swojego pokoju. Patrzę na nią
i czuję, że podniecenie zaczyna wygrywać z niepewnością, która od jakiegoś czasu leżała mi na
wątrobie.
Śmieję się, widząc, że przed wejściem do pokoju 302 unosi kij zwycięskim gestem jak
w Klubie winowajców.
Biorę głęboki wdech i kiwam głową.
Zwłóknienie torbielowate już nic więcej mi nie ukradnie.
 ROZDZIAŁ 17

STELLA

– Że też nie spakowałam tym razem nic ładnego! – skarżę się Poemu, który stoi
w drzwiach i stara się mi pomóc.
Wyrzucam z szuflad piżamy, spodnie dresowe i rozciągnięte T-shirty, rozpaczliwie
szukając czegoś wyjściowego na dzisiejszy wieczór.
Poe prycha kpiąco.
– Jasne. Bo zwykle jesteś gotowa na gorący szpitalny romans, tak?
Wyciągam krótkie, jedwabne bokserki, żeby się im przyjrzeć. E tam, odpada. A może
nie? Bo jeśli odpada, to będę skazana na rozwleczone dresy, które dostałam w spadku po Abby.
– Mam wystarczająco ładne nogi, prawda?
– Wybij to sobie z głowy, dziewczyno! – mówi i patrzy na mnie z udawanym
oburzeniem, a potem oboje wybuchamy śmiechem.
Myślę o moich przyjaciółkach, które spędzają swoją ostatnią noc na Cabo, i po raz
pierwszy, odkąd przyszłam do szpitala, nie żałuję, że nie ma mnie z nimi. Żałuję raczej, że nie
ma ich tutaj, żeby mi pomóc w tych przygotowaniach. Przynajmniej nie myślę o tym, żeby być
daleko stąd.
Zerkam na zegar na szafce nocnej. Piąta. Mam cztery godziny, żeby coś
wykombinować...
Wchodząc do atrium, widzę wazon pełen białych róż. Wyjmuję jedną z nich, zginam
łodygę, żeby odłamać kwiat, i wsuwam go za ucho. Oceniam swoje odbicie w szklanych
drzwiach. Szybko sprawdzam z nerwowym uśmiechem, czy wszystko jest na swoim miejscu.
Włosy mi nie sterczą, zaczesałam je do tyłu i związałam wstążką, którą Will ozdobił swój
papierowy bukiet. Pomimo kpiących uwag Poego włożyłam skąpe, jedwabne bokserki i top bez
rękawów.
Całość prezentuje się całkiem dobrze, jeśli wziąć pod uwagę, że są to rzeczy wybrane
z najgorszej na świecie randkowej garderoby.
Dobrze wiedzieć, że Will lubi mnie taką, jaka jestem. Przecież do tej pory widział mnie
tylko w piżamie albo szpitalnym szlafroku, więc na pewno nie poleciał na moją stylizację ani na
wytworną kolekcję mody Szpitalna Jesień 2018.
Poprawiam na dłoniach niebieskie, lateksowe rękawiczki i upewniam się, że Cal Stat
nadal jest przyczepiony do paska koncentratora tlenu.
Siadając na ławce, zerkam w kierunku bocznych drzwi prowadzących na oddział
dziecięcy i ogarnia mnie nostalgia. Kiedy byłam mała, wymykałam się tam i bawiłam się
z dziećmi nie cierpiącymi na mukowiscydozę. No i z Poem. Atrium nie zmieniło się za bardzo od
tamtych czasów. Rosną w nim te same wysokie drzewa, kolorowe kwiaty, a przy drzwiach
znajdują się te same akwaria, z powodu których popadliśmy z Poem w kłopoty, kiedy Barb
odkryła, że dokarmiamy tropikalne ryby okruszkami pączków.
Atrium nie zmieniło się w czasie moich pobytów w szpitalu St. Grace’s, ale ja tak.
Trudno zliczyć, ile rzeczy spotkało mnie tutaj po raz pierwszy.
Moja pierwsza operacja. Pierwszy przyjaciel. Pierwszy czekoladowy koktajl mleczny.
A teraz moja pierwsza prawdziwa randka.
Słysząc ciche skrzypienie drzwi, odwracam się i widzę Willa.
– Tutaj – przywołuję go szeptem.
Wstaję i wyciągam przed siebie kij bilardowy.
 Na jego twarzy pojawia się radosny uśmiech, kiedy chwyta dłonią w rękawiczce drugi
koniec kija. Z kieszeni wystaje mu wielka butla środka dezynfekcyjnego.
– Wow! – mówi, mierząc mnie zachwyconym wzrokiem, a moje serce zaczyna fikać
koziołki.
Will ma na sobie flanelową koszulę w niebieską kratę, która przylega do jego szczupłego
ciała i sprawia, że jego niebieskie oczy nabierają nawet jaśniejszego odcienia. Wygląda na to, że
trochę zmienił fryzurę. Jego włosy są uczesane, ale wciąż nie straciły tego niesfornego
charakteru, który nadaje im nieprawdopodobnego uroku.
– Piękna róża – mówi, ale nie spuszcza wzroku z moich odsłoniętych nóg i dekoltu.
Czerwienię się zawstydzona, unosząc dłoń do kwiatu wetkniętego za ucho.
– Och, ta róża? Tutaj? W tym miejscu?
Will w końcu unosi wzrok i patrzy mi w oczy tak, jak jeszcze nigdy żaden chłopak na
mnie nie patrzył.
– Tak, właśnie ta – potakuje.
Pociągam za kij i idziemy razem przez atrium w kierunku głównej recepcji. Will zerka
w bok i zauważa wazon pełen białych róż. W kącikach oczu robią mu się drobne zmarszczki,
uśmiecha się.
– Kradniesz kwiaty z wazonów, Stello? Najpierw pół metra, a teraz to?
Śmieję się i sięgam dłonią do róży wetkniętej za ucho.
– Odkryłeś mój sekret. Ukradłam go.
Kręcąc głową, Will pociąga za drugi koniec kija bilardowego.
– Nie, po prostu dałaś mu lepszy dom.
 ROZDZIAŁ 18

WILL

Nie mogę oderwać on niej wzroku.

To pewnie przez czerwoną wstążkę w jej włosach. Przez różę za uchem. Przez sposób,
w jaki na mnie patrzy.
Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Nigdy się tak nie czułem, przede wszystkim
dlatego, że moje związki były napiętnowane przekonaniem, że muszę żyć szybko i umrzeć
młodo, a ponadto wciąż zmieniałem szpitale. Nigdzie nie zostawałem na tyle długo, żeby się
autentycznie zakochać.
Zresztą żadnej dziewczynie nie dałem nawet cienia szansy na głębszy związek. Żadna
z nich nie była taka jak Stella.
Zatrzymujemy się przed dużym akwarium z rybami tropikalnymi. Z całej siły muszę się
zmuszać do tego, żeby nie patrzeć na nią, tylko zwrócić wzrok na kolorowe stworzenia za szybą.
Moje oczy śledzą pomarańczową rybkę w białe paski, która pływa dokoła koralowca przy dnie
akwarium.
– Kiedy byłam bardzo mała, często im się przyglądałam, myśląc o tym, jakby to było,
gdybym umiała wstrzymać oddech i pływać tak, jak one – mówi Stella, patrząc w tym samym
kierunku, co ja.
Jestem zaskoczony. Wiedziałem, że od jakiegoś czasu wciąż wraca do szpitala St.
Grace’s, ale nie sądziłem, że była tu już w dzieciństwie.
– Ile miałaś wtedy lat?
Stella obserwuje rybkę, która podpływa do powierzchni wody, a potem znowu nurkuje na
dno.
– Doktor Hamid, Barb i Julie opiekują się mną, odkąd skończyłam sześć lat.
Sześć. Nieźle. Mnie nawet trudno sobie wyobrazić tak długi pobyt w jednym miejscu.
Przechodzimy przez drzwi do recepcji. Przed nami wznoszą się szerokie schody.
Stella zerka na mnie, pociąga za kij i wskazuje głową w ich kierunku.
– Chodźmy schodami.
Schodami? Patrzę na nią tak, jakby nagle straciła rozum. Czuję ucisk w płucach już na
samą myśl o tym. Jeżeli liczy na to, że nasza randka będzie trwała dłużej niż godzinę, to nie ma
mowy, żebyśmy się pchali na schody.
Na jej twarzy pojawia się uśmiech.
– Żartowałam.
Krążymy po niemal pustym szpitalu, godziny zlewają się ze sobą, kiedy spacerujemy,
opowiadając sobie o naszych rodzinach, kolegach i o różnych innych sprawach. Kij bilardowy
cały czas kołysze się między nami. Zbliżamy się do otwartego pasażu między budynkami
szpitala, przechodzimy na drugi koniec, wyciągając szyje, żeby popatrzeć przez szklany dach na
zaciągnięte szarymi, burzowymi chmurami nocne niebo, a śnieg nie przestaje sypać na pasaż, jest
wszędzie wokół nas.
– Opowiesz mi o twoim tacie? – pyta w końcu Stella, a ja wzruszam ramionami.
– Zwiał od nas, kiedy jeszcze byłem mały. Nie miał w planach opieki nad chorym
dzieckiem. – Stella obserwuje moją twarz, próbując doszukać się jakiejś reakcji towarzyszącej
tym słowom. – Od tamtej pory upłynęło tyle czasu, że mam wrażenie, jakbym opowiadał o kimś
innym. O jakimś obcym człowieku, którego historię przypadkiem zapamiętałem.
Jeśli nie masz czasu dla mnie, to ja nie mam czasu dla ciebie. Proste.
 Stella widzi, że naprawdę tak myślę, więc nie drąży tego tematu.
– A co z twoją mamą?
Przytrzymuję dla niej drzwi, co okazuje się trudną sztuką, kiedy w jednej ręce trzymasz
kij bilardowy i cały czas musisz zachowywać półtorametrowy odstęp od drugiej osoby, ale do
licha, udowodnię, że jestem dżentelmenem.
Wzdycham i przedstawiam jej krótką, bezosobową charakterystykę:
– Piękna. Inteligentna. Zdeterminowana. I skupiona wyłącznie na moim zdrowiu.
Stella patrzy na mnie wzrokiem, który wyraźnie daje mi do zrozumienia, że tak łatwo się
nie wykpię.
– Kiedy zostaliśmy sami, zaczęła zachowywać się tak, jakby postanowiła opiekować się
mną za dwoje. Czasami mam wrażenie, jakby w ogóle mnie nie dostrzegała. Jakby mnie nie
znała. Widzi tylko mukowiscydozę. A teraz jeszcze B. cepacia.
– Próbowałeś z nią o tym porozmawiać?
Potrząsam głową, chcąc już mieć ten temat z głowy.
– Nigdy nie ma jej w pobliżu na tyle długo, żeby mnie wysłuchać. Zawsze tylko wydaje
rozkazy i już znika za drzwiami. Ale za dwa dni, kiedy skończę osiemnaście lat, sam zacznę
podejmować wszystkie decyzje.
Stella nagle zatrzymuje się i nie wypuszczając z ręki kija, ciągnie mnie do tyłu.
– Poczekaj. Za dwa dni masz urodziny?
Uśmiecham się do niej, ale ona wciąż jest poważna.
– Tak! Stuknie mi szczęśliwa osiemnastka.
– Will! – mówi i niezadowolona tupie nogą. – Nie mam dla ciebie prezentu!
No i czy można sobie wyobrazić kogoś słodszego?
Stukam ją w udo końcówką kija, ale tym razem wyjątkowo się nie zgrywam. Chcę ją
poprosić o coś, na czym naprawdę mi zależy.
– Może w takim razie coś mi obiecasz? Że będziesz ze mną świętować następne urodziny.
Wygląda na zaskoczoną, ale po chwili kiwa głową.
– Obiecuję.
Stella prowadzi mnie do siłowni. Zapalają się kolejne światła aktywowane fotokomórką,
a ona wiedzie mnie wzdłuż rzędów sprzętu gimnastycznego do zielonych drzwi w kącie na
drugim końcu sali, których przeznaczenia nigdy przedtem nie chciało mi się zbadać.
Rozgląda się na boki, a potem unosi pokrywkę nad szyfrowym zamkiem i wybiera ciąg
cyfr.
– Widzę, że nie ma tu dla ciebie żadnych tajemnic? – zauważam, kiedy rozlega się cichy
trzask, a pod klawiszami zapala się zielona dioda.
Stella uśmiecha się przebiegle i zamykając pokrywkę, zerka na mnie.
– To jedna z zalet, które daje bycie szkolną prymuską.
Śmieję się. Dobra riposta.
Kiedy otwieramy drzwi, uderza mnie ciepłe, pachnące basenem powietrze. Mój śmiech
odbija się echem od ścian. W pomieszczeniu panuje półmrok, który rozpraszają jedynie
reflektory pod powierzchnią, rzucające jasne refleksy zniekształcone ruchem wody. Zdejmujemy
buty i siadamy na brzegu basenu. Na początku woda wydaje się chłodna pomimo dosyć wysokiej
temperatury w pomieszczeniu, ale powoli się z nią oswajamy, poruszając stopami w tę
i z powrotem.
Zapada między nami przyjemne milczenie. Zerkam na nią z odległości wyznaczonej
przez kij bilardowy.
– Co twoim zdaniem stanie się z nami po śmierci?
 Stella z kpiącym uśmieszkiem potrząsa głową.
– To nieszczególnie atrakcyjny temat rozmowy podczas pierwszej randki.
Śmieję się i wzruszam ramionami.
– Daj spokój, Stello. Nasza choroba zawsze kończy się śmiercią. Na pewno masz na ten
temat jakieś przemyślenia.
– To jeden z punktów na mojej liście.
Aha, no oczywiście.
Stella patrzy na wodę, robi stopą kółka na powierzchni.
– Podoba mi się jedna z teorii, która mówi, że jeśli chcemy zrozumieć śmierć, musimy się
przyjrzeć narodzinom. – Bezwiednie bawi się wstążką we włosach. – Kiedy jesteśmy w łonie
matki, jest to dla nas cały świat. Nie mamy pojęcia, że od następnego etapu egzystencji dzieli nas
zaledwie kilka centymetrów. – Wzrusza ramionami i patrzy na mnie. – Może ze śmiercią jest tak
samo. Może to jedynie kolejny etap życia. O kilka centymetrów stąd.
Następny etap życia jest o kilka centymetrów od nas. Zamyślam się nad tymi słowami.
– A zatem, jeśli początek jest śmiercią, a śmierć jest jednocześnie końcem, to co było na
samym początku?
Stella unosi gęste brwi. Nie bawi jej ta zagadka.
– Proszę bardzo, doktorze Seuss, może więc pan mi zdradzi swoją teorię?
Wzruszam ramionami i odchylam się do tyłu.
– Zapadamy w wielki sen, dziewczyno. Gasimy światła i do widzenia. Znikamy na
zawsze.
Stella kręci głową.
– Nieprawda. Niemożliwe, żeby Abby po prostu zniknęła. Nigdy w to nie uwierzę.
Przyglądam się jej w milczeniu, pragnąc zadać pytanie, które dręczy mnie, odkąd
zrozumiałem, że Abby zmarła.
– Co jej się stało? – pytam w końcu.
Stella przestaje zataczać kręgi stopą. Woda jeszcze faluje wokół jej łydek. Po chwili
odpowiada:
– Skakała do wody z klifów w Vermoncie. Uderzyła pod złym kątem w powierzchnię.
Złamała kręgosłup i utonęła. Wszyscy mówili, że nie czuła bólu. – Ze smutkiem patrzy mi
w oczy. – Skąd mogą to wiedzieć, Will? Skąd mogą wiedzieć, że jej nie bolało? Zawsze była
przy mnie, pomagała zapomnieć o bólu, a ja nie mogłam odwdzięczyć się jej tym samym.
Potrząsam głową. Muszę się bronić przed instynktem, który nakazuje mi wziąć ją za rękę.
Nie wiem, co powiedzieć. Nie da się odgadnąć właściwych słów. Stella znowu patrzy na wodę.
Ma szklany wzrok, jest myślami daleko stąd, na szczycie klifu w Vermoncie.
– Miałyśmy tam być razem, ale się rozchorowałam. Jak zwykle. – Wzdycha przeciągle,
z wysiłkiem. Jej oczy są nieruchomo wpatrzone w jakiś punkt na dnie basenu. – Ciągle to sobie
wyobrażam, na okrągło. Chcę wiedzieć, co czuła albo myślała. Dopóki się nie dowiem, dla mnie
nigdy nie przestanie umierać. Wciąż widzę w wyobraźni ten moment.
Kręcąc głową, stukam kijem w jej nogę. Stella mruga i zerka w moim kierunku. Jej oczy
znowu nabierają wyrazu.
– Stello, nawet gdybyś tam była, to i tak wiedziałabyś tyle samo.
– Ale, Will, ona w chwili śmierci była zupełnie sama.
Trudno temu zaprzeczyć.
– Jakkolwiek by na to patrzeć, wszyscy umieramy samotnie, prawda? Nie możemy wziąć
ze sobą ludzi, których kochamy.
Myślę o Hope i Jasonie. Potem o mamie. Zastanawiam się, co bardziej ją zmartwi: że już
nie ma mnie czy mojej choroby?
Stella znowu miesza nogami wodę.
– Jak myślisz, czy utonięcie boli? Czy człowiek się boi?
Wzruszam ramionami.
– My właśnie w ten sposób odejdziemy, no nie? Utoniemy. Tyle że bez wody. Nasze
własne płyny odwalą całą mokrą robotę.
Kątem oka widzę, że wzdryga się, więc posyłam jej wymowne spojrzenie.
– Myślałem, że nie boisz się śmierci.
Stella ciężko wzdycha i patrzy na mnie z rozdrażnieniem.
– Nie boję się śmierci, ale samego momentu umierania. Jakie to uczucie? – Milczę, więc
mówi dalej: – A ty się nie boisz?
Gryzę się w język, nie chcąc instynktownie uderzyć w sarkastyczny ton. Zależy mi na
tym, żeby z nią porozmawiać szczerze.
– Myślę o swoim ostatnim oddechu. O tym, jak będę próbował nabrać powietrza do płuc.
Będę się starał i starał, ale mi się nie uda. Myślę o tym, jak będą mnie bolały z wysiłku wszystkie
mięśnie w klatce piersiowej, jednak na próżno. Zero tlenu. Nic. Tylko czarna otchłań. – Patrzę na
wodę pluskającą pod stopami. Szczegółowa wizja, którą przed chwilą zrelacjonowałem, nadal
tkwi w mojej głowie, lecz sięga aż do splotu słonecznego. Doskonale ją znam. Otrząsam się
i patrzę z uśmiechem na Stellę. – Ale takie myśli nachodzą mnie tylko w poniedziałki.
W pozostałe dni w ogóle się nad tym nie zastanawiam.
Stella wyciąga rękę i wiem, że chciałaby dotknąć mojej dłoni. Wiem, bo sam też o tym
marzę. Moje serce odrobinę zwalnia. Widzę, że dłoń Stelli zatrzymuje się w pół drogi, palce się
podkurczają i ręka opada na ziemię.
Gdy na mnie patrzy, widzę w jej oczach pełne zrozumienie. Ona też zna ten strach. Ale po
chwili lekko się uśmiecha i nagle dociera do mnie, że mimo wszystko jesteśmy tu razem.
Dzięki niej.
Biorę z wysiłkiem głęboki oddech, obserwując taniec refleksów światła na jej obojczyku,
szyi i ramionach.
– Boże, jesteś taka piękna. I dzielna – mówię. – To zbrodnia, że nie mogę cię dotknąć.
Unoszę kij, żałując z całego serca, że to nie moje palce.
Delikatnie przesuwam drewnianą końcówką po jej ręce, pokonuję nierówność ramienia
i wolno skradam się ku szyi. Stella drży pod moim „dotykiem”, nie spuszcza ze mnie wzroku,
a na jej policzkach pojawiają się bladoróżowe wypieki.
– Twoje włosy – mówię, przesuwając końcówką kija wzdłuż miejsca, gdzie włosy
opadają jej na ramiona. – Twoja szyja. – Refleksy odbite od powierzchni basenu rozjaśniają jej
skórę. – Twoje usta.
Czuję niebezpieczną siłę grawitacji, która przyciąga mnie do Stelli i domaga się, żebym ją
pocałował.
Ona odwraca się, nagle onieśmielona.
– Skłamałam tamtego dnia, kiedy się poznaliśmy. Nigdy nie uprawiałam seksu. –
Gwałtownie nabiera powietrza do płuc, przytrzymując się dłonią z boku ciała, i mówi dalej: – Nie
chcę, żeby ktoś mnie widział w tym stanie. Całą pokrytą bliznami. Z sondą żołądkową. Nie ma
nic atrakcyjnego w...
– Wszystko w tobie jest atrakcyjne – wchodzę jej w słowo. Zwraca się do mnie, a ja
bardzo chcę, żeby widziała, jak szczere są te słowa. No bo są. – Jesteś idealna.
Patrzę na nią, kiedy odsuwa kij bilardowy i wstaje. Cała drży. Chwyta rąbek jedwabnego
topu i nieruchomo wpatrzona we mnie zdejmuje go, odsłaniając czarny koronkowy stanik. Rzuca
top na podłogę koło basenu, a moja szczęka dosłownie ląduje w tym samym miejscu.
Potem Stella zsuwa szorty, pozwala im opaść na ziemię, robi krok w bok i staje
wyprostowana przede mną.
Zaprasza mnie milcząco, żebym na nią popatrzył.
Jestem w takim szoku, że brakuje mi tchu. Próbuję napatrzeć się, ile się da, łapczywie
wodzę wzrokiem po jej ciele, chłonę widok jej nóg, piersi, bioder. Plamy światła tańczą na jej
wypukłych bliznach wojennych pokrywających tułów i nogi.
– Boże...
Tylko tyle zdołałem wykrztusić. Nigdy nie sądziłem, że można odczuwać zazdrość wobec
kija bilardowego, ale tak bardzo chciałbym sam dotknąć jej ciała.
Stella uśmiecha się uwodzicielsko, a potem zanurza się w basenie. Całkowicie znika pod
powierzchnią.
Patrzy na mnie spod wody, jej długie włosy układają się dokoła głowy niczym wachlarz.
Wygląda jak syrena. Mocno ściskam w ręce kij bilardowy, ale już po chwili Stella wynurza się
i łapczywie chwyta powietrze.
Śmieje się.
– Jaki miałam czas? Pięć sekund? Dziesięć?
W końcu zamykam usta i odkasłuję. Moim zdaniem mógł to być równie dobrze cały rok.
– Nie liczyłem. Byłem za bardzo zajęty patrzeniem.
– Okej, ja już pokazałam to, co mam. – Rzuca mi wyzwanie.
Wyzwania to moja specjalność.
Wstaję i rozpinam guziki koszuli. Teraz to ona jest we mnie wpatrzona. Nic nie mówi, ale
widzę jej rozchylone usta. W każdym razie nie marszczy brwi, nie patrzy z politowaniem.
Podchodzę do drabinki, zdejmuję spodnie i przez chwilę stoję w samych bokserkach.
Czuję, jak wzywa mnie woda – i Stella. Powoli wchodzę do basenu. Cały czas patrzymy sobie
w oczy, ciężko dysząc.
Tyle że tym razem ciężki oddech nie ma nic wspólnego z mukowiscydozą.
Zanurzam się, a Stella nurkuje ze mną. Banieczki powietrza unoszą się ku powierzchni,
kiedy patrzymy na siebie w tym rozmytym, podwodnym świecie, oboje w koronach
z dryfujących włosów, w blasku reflektorów, które malują na naszych chudych ciałach głębokie
cienie.
Uśmiechamy się do siebie i pomimo miliona powodów, które stoją nam na przeszkodzie,
nie mogę się oprzeć przeczuciu, że się w niej szczerze zakochuję.
 ROZDZIAŁ 19

STELLA

Wychodzimy z basenu. Nasze włosy wolno wysychają, a noc tymczasem już zaczyna
się zmieniać w świt. Mijamy rzeczy i miejsca, które widziałam milion razy podczas pobytów
w szpitalu St. Grace’s. Drzemiących dozorców i chirurgów wyżywających się ze złością na
zepsutym automacie z przekąskami w recepcji, te same co zawsze białe płytki na podłodze i te
same oświetlone mdłym światłem korytarze, ale wszystko wygląda inaczej, kiedy Will idzie koło
mnie. Tak, jakbym znowu widziała wszystko po raz pierwszy. Nie wiedziałam, że to możliwe, by
stare rzeczy mogły nabrać tak wyraźnie nowego charakteru.
Idziemy wolno przez recepcję, a potem stajemy przed wielką szklaną ścianą z boku, gdzie
nie widać przechodniów, i patrzymy na coraz bardziej widniejące niebo. Za szybą nadal panuje
cisza i spokój. Mój wzrok pada na świąteczne lampki w parku.
Biorę głęboki wdech i wskazuję na nie.
– Widzisz te światełka?
Will potakuje i zwraca się w moim kierunku. Jego mokre po basenie włosy leżą gładko
zaczesane do tyłu.
– Tak. Zawsze na nie patrzę, kiedy siedzę na dachu.
Obserwuje mnie, kiedy odwracam się z powrotem do świateł.
– Co roku chodziłyśmy tam z Abby. Mówiła, że to gwiazdy, dlatego że jest ich tak dużo.
– Uśmiecham się. – Wszyscy w domu nazywali mnie gwiazdeczką.
Słyszę w myślach głos Abby wołającej mnie tym przezwiskiem. To bolesne
wspomnienie, ale ból już nie jest tak dotkliwy, jak przedtem.
– Abby myślała o jakimś życzeniu, ale nigdy, przenigdy nie chciała zdradzić, co to było.
Żartowała, że jeśli powie je na głos, to nigdy się nie spełni. – Malutkie punkciki światła migoczą
w oddali, jakby mnie pozdrawiały. Jakby Abby tam teraz była. – Ale i tak wiedziałam. Marzyła
o nowych płucach dla mnie.
Robię głęboki wdech i wydech, zdając sobie sprawę z tego, jak wielką walkę mój układ
oddechowy musi toczyć za każdym razem, kiedy wypełnia się powietrzem lub je wypycha,
i zastanawiam się, jak by to było mieć nowe płuca. Płuca, które na jakiś czas kompletnie
zmieniłyby moje życie. Płuca, które działają. Płuca, które umożliwiają mi oddychanie, bieganie
i pozwalają mi naprawdę żyć trochę dłużej.
– Mam nadzieję, że jej życzenie się spełni – mówi Will.
Opieram czoło o zimną szybę i patrzę z boku na niego.
– A ja mam nadzieję, że nie żyję na darmo.
To moje własne życzenie skierowane do tych migoczących światełek.
Will długo się mi przygląda.
– Twoje życie jest bardzo wartościowe, Stello. Masz większy wpływ na ludzi, niż sobie
wyobrażasz. – Dotyka swojej piersi, przykłada dłoń do serca. – Wiem to z własnego
doświadczenia.
Mój oddech zostawia mgiełkę na szybie. Wyciągam rękę i rysuję na niej duże serce.
Patrzymy na swoje odbicia w oknie i czuję magnetyczną siłę, która mnie pcha w jego kierunku.
Każda komórka mojego ciała wyrywa się do niego. Czuję to w piersi, w ramionach, nawet
w czubkach palców. Absolutnie niczego nie pragnę bardziej, niż go pocałować.
Pochylam się i całuję jego odbicie w szybie.
Will wolno unosi rękę i dotyka opuszkami palców ust, jakby poczuł mój pocałunek.
Zwracamy się do siebie. Obserwuję go, kiedy słońce wolno wychyla się zza horyzontu, rzucając
ciepły blask na jego twarz. Jego oczy błyszczą i widzę w nich coś zupełnie nowego, chociaż
jakby znajomego.
Przechodzą mnie ciarki.
Will robi mały krok w moim kierunku, jego dłoń w gumowej rękawiczce wolno sunie
wzdłuż kija bilardowego. Patrzy na mnie uważnie, a moje serce zaczyna bić szybciej. Podsuwam
się o krok, żeby znaleźć się chociaż kilka centymetrów bliżej niego.
Nagle dzwoni telefon, sygnał niecierpliwie brzęczy raz za razem i magia chwili ulatuje
niczym powietrze z balonu. Wyciągam telefon z tylnej kieszeni spodni i widzę SMS-a od Poego.
Odsuwamy się od siebie z uczuciem balansującym między smutkiem i ulgą.
SOS
Barb was szuka!!!
GDZIE JESTEŚCIE?
O Boże. Panika wdziera się w każdą szczelinę mojego umysłu. Patrzę rozszerzonymi
oczami na Willa. Jeśli Barb znajdzie nas razem, nigdy więcej nie pójdziemy na randkę.
– O nie, Will. Barb nas szuka!
Co robić? Jesteśmy za daleko od naszego oddziału.
Przez ułamek sekundy Will też wygląda na spanikowanego, ale szybko się otrząsa.
Marszczy brwi i przechodzi w tryb minimalizacji strat.
– Stella, gdzie Barb będzie cię szukać w pierwszej kolejności?
Mój umysł pracuje na najwyższych obrotach.
– Na OITN-ie!
Zachodnie wejście. Jeśli się pospieszę, to może zdążę.
Zwracam głowę w kierunku wind i widzę, że drzwi akurat wolno się zamykają. Z kwaśną
miną opieram kij bilardowy o ścianę i puszczam się pędem ku schodom w głównej recepcji,
a tymczasem Will rusza w przeciwnym kierunku, z powrotem na oddział mukowiscydozy.
Krok za krokiem wdrapuję się po schodach. Zaczynają mnie boleć ręce i nogi, ale wlokę
się dalej na czwarte piętro. Poprawiam na ramieniu przenośny kondensator tlenu i biegnę pustym
korytarzem. Moje stopy głośno klapią na płytkach podłogi, a oddech się urywa.
Niedobrze, bardzo niedobrze. Barb mnie zabije. Oczywiście najpierw zabije Willa, ale
mnie też.
Płoną mi płuca, kiedy całym ciężarem ciała wpadam na drzwi z namalowaną wielką,
czerwoną cyfrą 5. Zachodnie wejście na Oddział Intensywnej Terapii Noworodka już majaczy
w polu widzenia. Próbuję wciągnąć do płuc tyle powietrza, ile się da. Zanosząc się kaszlem,
unoszę pokrywkę zamka szyfrowego, ale ręce za bardzo mi drżą, nie mogę trafić w klawisze.
Już po mnie. Za późno.
Przytrzymuję jedną rękę drugą i uspokajam drżenie na tyle, że wreszcie udaje mi się
wybrać cyfry: 6486. OITN. Zamek otwiera się z cichym stuknięciem. Padam jak kłoda na pustą
kanapę. Kręci mi się w głowie, zamykam oczy i udaję, że śpię.
Niecałą sekundę później drzwi po wschodniej stronie otwierają się z hukiem. Słyszę
kroki, potem czuję zapach perfum Barb, która zatrzymuje się przy mnie. Moje płuca płoną, ale
desperacko próbuję kontrolować oddech i udaję absolutny spokój, chociaż moje ciało wrzeszczy,
błaga o tlen.
Czuję miękki dotyk koca, a po chwili słyszę odgłos wolno oddalających się kroków.
Wschodnie drzwi otwierają się i zamykają.
Podrywam się z kanapy i kaszlę, ile sił w płucach. Oczy zachodzą mi łzami, oślepiający
ból przeszywa pierś i całe ciało. Ból stopniowo słabnie, a wzrok odzyskuje ostrość, kiedy ciało
dostaje powietrze, którego tak potrzebowało. Uczucie ulgi, które mnie ogarnia, jest potężne jak
strumień adrenaliny tętniący w moim ciele.
Wyciągam telefon i wysyłam Willowi emotkę z wystawionym kciukiem. On niemal w tej
samej chwili odpisuje:
NIE DO WIARY, ŻE UDAŁO NAM SIĘ ZWIAĆ.
Wtulam się z cichym śmiechem w ciepłą kanapę, a moje serce porwane wirem zdarzeń
ubiegłej nocy nadal szybuje wiele kilometrów nad szpitalem.
Pukanie do drzwi wyrywa mnie z niewygodnej drzemki na stojącym pod oknem fotelu
w ohydnym zielonkawym kolorze. Pocieram sennym gestem oczy i zerkam na telefon, żeby
sprawdzić, która godzina.
Już pierwsza. To tłumaczy trzy miliony SMS-ów od Camili, Myi i Poego, którzy pytają,
jak mi minęła wczorajsza noc.
Wczorajsza noc.
Uśmiecham się, myśląc o niej. Czuję, że zalewa mnie fala szczęścia. Wstaję i człapię do
drzwi, ale zdezorientowana widzę, że nikogo nie ma na korytarzu. Dziwne. Potem zerkam w dół
i zauważam stojący na podłodze kubek koktajlu mlecznego z kafeterii, a pod nim liścik.
Pochylam się, żeby go podnieść. Poe powiedział mi, że lubisz czekoladowy. Oczywiście
waniliowy smakuje o niebo lepiej, ale powiedzmy, że tym razem przymknę na to oko, bo Cię lubię.
Poświęcił nawet trochę czasu na to, żeby narysować podium z rożkiem lodów
waniliowych zajmującym pierwsze miejsce przed czekoladowymi i truskawkowymi.
Śmieję się i wyglądam na korytarz. Will stoi przed swoim pokojem w masce
chirurgicznej i gumowych rękawiczkach. Zsuwa maskę i puszcza do mnie oko, ale mina mu
kwaśnieje, kiedy Barb wychodzi zza zakrętu korytarza.
Popycha drzwi i znika w swoim pokoju, zanim pielęgniarka go zauważy.
Chowam koktajl oraz liścik za plecami i uśmiecham się promiennie.
– Zapowiada się ładny dzień, prawda, Barb?
Ta zerka na mnie nad kartą choroby, którą czyta, i podejrzliwie mi się przygląda.
– Chyba już raczej niedługo się kończy.
Kiwam głową, wolno wycofując się do pokoju.
– A, no jasne. Kończy się. – Robię nieokreślony gest ręką. – To przez ten śnieg. Wiesz,
trudno powiedzieć... Pory dnia zlewają się ze sobą.
Zażenowana zamykam drzwi, żeby nie palnąć kolejnych głupstw.
Do końca dnia zachowujemy się bardzo porządnie, żeby Barb nie nabrała podejrzeń. Nie
ryzykujemy nawet rozmów przez Skype ani SMS-ów. Zmieniam organizację mojego wózka
z lekarstwami, robiąc przy tym sporo zamieszania i przemycając liściki do pokoju Willa za
każdym razem, kiedy wychodzę na korytarz po nowe zapasy.
Will co chwila idzie do automatu z przekąskami. Wracając z każdą paczką chipsów albo
batonikiem, podrzuca mi odpowiedź.
„Kiedy randka numer dwa?” – pisze, a ja uśmiecham się nad zeszytem do tego, nad czym
cały dzień pracowałam.
Mojego planu jutrzejszej imprezy urodzinowej.
 ROZDZIAŁ 20

WILL

Siedząc na brzegu łóżka, patrzę zaspanym wzrokiem na matkę, która kłóci się z doktor
Hamid. Jakby krzyk mógł jakimś cudem zmienić wyniki moich badań. Leczenie cevaflomalinem
nie poprawiło mojego stanu.
Trudno to nazwać wymarzonym prezentem na urodziny.
– Może zachodzi jakaś niekorzystna interakcja farmakologiczna? Coś powoduje, że nowe
lekarstwo nie działa tak, jak powinno? – burzy się mama niemal z obłędem w oczach.
Doktor Hamid bierze głęboki wdech i potrząsa głową.
– Kolonia bakteryjna w płucach Willa jest bardzo rozbudowana. Trzeba czasu, żeby
lekarstwo mogło przeniknąć do tkanki. – Lekarka wskazuje na moją codzienną dawkę
cevaflomalinu. – Dotyczy to także tego środka.
Mama głośno wzdycha, mocno ściskając brzeg mojego łóżka.
– Ale jeśli nie widać żadnych efektów...
Tylko nie to. Ani mi się śni zaczynać wszystko od nowa. Wstaję i mówię, przerywając jej
w pół zdania:
– Dosyć! Wystarczy, mamo. Mam osiemnaście lat. Pamiętasz? Koniec przenoszenia mnie
z jednego szpitala do drugiego.
Obraca się, żeby na mnie spojrzeć. Domyślam się, że była przygotowana na tę chwilę.
W jej oczach widzę złość.
– Przepraszam, Will, że psuję ci zabawę, próbując uratować ci życie! Najgorsza matka na
świecie, prawda?
Doktor Hamid wolno wycofuje się w kierunku drzwi. Wie, że to dla niej sygnał do
odwrotu. Zwracam głowę z powrotem ku mamie, piorunuję ją wzrokiem.
– Dobrze wiesz, że to przegrana sprawa. Ty tylko ją pogarszasz. Żadne leczenie mnie nie
uratuje.
– W porządku! – odpowiada. – Przerwijmy leczenie. Skończmy już wyrzucać pieniądze.
Przestańmy próbować. Ale co potem, Will? – Patrzy na mnie rozdrażniona. – Położysz się na
jakiejś tropikalnej plaży i będziesz czekał, aż cię zabierze odpływ? Albo coś równie głupiego, ale
poetycznego? – Bierze się pod boki i kręci głową. – Sorry, ale ja nie żyję w bajce. Żyję
w prawdziwym świecie, w którym ludzie jakoś sobie radzą ze swoimi...
Nie kończy, a ja robię krok naprzód, unoszę brwi i czekam, aż wykrztusi to słowo.
– Problemami. No dalej, mamo. Powiedz to głośno.
To słowo podsumowuje, czym zawsze dla niej byłem.
Mama wolno wypuszcza powietrze z płuc, a jej wzrok łagodnieje pierwszy raz od dawna.
– Nie jesteś dla mnie problemem, Will. Jesteś moim dzieckiem.
– W takim razie zachowuj się jak mama! – krzyczę. Robi mi się czerwono przed oczami.
– Kiedy ostatni raz nią byłaś, co?
– Will – mówi, podchodząc o krok. – Próbuję ci pomóc. Staram się...
– Czy ty w ogóle mnie znasz? Widziałaś chociaż jeden z moich rysunków? Wiesz, że
poznałem dziewczynę, którą bardzo lubię? Założę się, że nie! – Potrząsam głową, wściekłość
sączy się ze mnie wszystkimi porami skóry. – Niby skąd miałabyś wiedzieć? Widzisz we mnie
jedynie tę pieprzoną chorobę! – Wskazuję na stertę książek i czasopism o sztuce leżącą na szafce
nocnej. – Kto jest moim ulubionym artystą, mamo? Nie masz pojęcia, prawda? Chcesz rozwiązać
problem? To zacznij od tego, jak mnie postrzegasz.
 Mierzymy się wzrokiem. Matka przełyka ślinę, odzyskuje zimną krew, podnosi z łóżka
torebkę i mówi spokojnym, rzeczowym tonem:
– Postrzegam cię takim, jakim jesteś.
Wychodzi i cicho zamyka za sobą drzwi. No jasne, najlepiej odwrócić się i wyjść. Siadam
wkurzony na łóżku i wtedy zauważam starannie opakowany prezent, obwiązany szeroką
czerwoną wstążką. Mam ochotę od razu go wyrzucić, ale korci mnie, żeby zobaczyć, co też, jej
zdaniem, mogło mi sprawić przyjemność. Zdejmuję wstążkę, rozrywam papier i widzę... ramkę.
Nie rozumiem. Nie dlatego, że nie wiem, na co patrzę. Właśnie dlatego, że wiem.
To polityczna karykatura z lat czterdziestych. Oryginał tej, której ksero powiesiłem
w swoim pokoju.
Z autografem, datą, no i w ogóle. Niezwykle rzadki egzemplarz – nawet nie wiedziałem,
że jeszcze można go dostać.
O kurczę.
Kładę się na łóżku, zasłaniam twarz poduszką, a cała wściekłość na mamę teraz zwraca
się przeciwko mnie.
Miałem wielkie pretensje o to, że nie traktuje mnie jak człowieka, a tymczasem nie
zdawałem sobie sprawy, że robię dokładnie to samo.
Czy wiem, dokąd teraz poszła? Czy wiem, co lubi robić? Tak bardzo mnie zajmowało
myślenie o tym, jak chciałbym spędzić resztę swojego czasu, że kompletnie zapomniałem o jej
życiu.
To ja.
Beze mnie mama jest kompletnie sama. Cały czas sądziłem, że widzi jedynie moją
chorobę. Problem, który trzeba rozwiązać. Tymczasem naprawdę była skupiona na mnie,
próbowała mnie namówić, żebym razem z nią stawił czoło chorobie, a ja zamiast tego broniłem
się przed nią rękami i nogami. Zależało jej, żebym został i walczył, a nie szykował się ciągle na
odejście z tego świata.
Siadam, zdejmuję ze ściany skserowany rysunek, a na jego miejscu wieszam oprawiony,
jedyny w swoim rodzaju oryginał.
Ona pragnie tego samego, co Stella. Więcej czasu.
Więcej czasu, który może spędzić ze mną.
Odpycham się od biurka i wyjmuję z uszu słuchawki. Spędziłem dwie godziny, rysując
i próbując się otrząsnąć po konfrontacji z mamą.
Wiem, że powinienem coś powiedzieć. Wyciągnąć do niej rękę, zatelefonować albo
wysłać SMS-a, ale wbrew zdrowemu rozsądkowi wciąż jestem na nią trochę wkurzony. No bo
czy tylko ja jestem winny? Ona też nie zachowywała się wzorowo. Gdyby tylko dała mi poczuć,
że słucha, co mam do powiedzenia, chociaż trochę...
Wzdycham, sięgam do wózka po pudding czekoladowy oraz popołudniową porcję
tabletek i sumiennie je łykam. Wyjmuję telefon, siadam na brzegu łóżka i mało uważnie
przeglądam na Instagramie życzenia urodzinowe od moich dawnych kolegów ze szkoły.
Jeszcze nic nie dostałem od Stelli. Nie przysłała mi nic od wczoraj, kiedy zapytałem ją
o następną randkę.
Dzwonię do niej przez FaceTime. Uśmiecham się, widząc jej twarz.
– Jestem wolnym człowiekiem!
– Co masz... – zaczyna, ale nagle otwiera szeroko oczy, jakby dopiero sobie
przypomniała. – Ojej, wszystkiego najlepszego! Nie do wiary, jak mogłam...
Macham zdawkowo ręką. Nic się nie stało.
– Masz coś do roboty? Idziemy na spacer? Barb przychodzi dopiero po południu.
 Stella pokazuje mi w kamerce telefonu rozłożone przed nią podręczniki.
– Teraz nie mogę. Uczę się.
Robi mi się żal. Naprawdę?
– No dobrze. Tylko myślałem, że...
– Może później? – proponuje, znowu patrząc w obiektyw.
– Później wpadają do mnie znajomi – odpowiadam ze smutkiem, wzruszając ramionami.
– Nie ma sprawy. Coś wykombinujemy. – Patrzę na nią z zakłopotaniem. – Po prostu wiesz,
tęsknię za tobą.
Uśmiecha się do mnie. Wygląda na szczęśliwą, z jej oczu promienieje ciepło.
– O, właśnie to chciałem zobaczyć! Ten uśmiech. – Przeczesuję palcami włosy. – Okej,
już ci nie przeszkadzam. Wracaj do swoich książek.
Rozłączam rozmowę, kładę się na łóżku, a telefon rzucam obok na poduszkę.
Niemal w tej samej chwili odzywa się dzwonek telefonu. Odbieram, nawet nie patrząc na
wyświetlacz, żeby sprawdzić, kto to.
– Wiedziałem, że zmienisz...
– Hej, Will!
Głos na drugim końcu należy do Jasona.
– Och, Jason! Cześć – mówię trochę rozczarowany, że to nie Stella, ale i tak cieszę się, że
zadzwonił.
Sprawy dotyczące Stelli nabrały takiego tempa, że nie miałem okazji z nim pogadać.
– Coś nam wypadło – mówi Jason, ale jego głos brzmi jakoś dziwnie. – Sorry, stary. Nie
damy rady dzisiaj przyjść.
Poważnie? Najpierw Stella, a teraz Jason i Hope? Urodziny to taka rzecz, na której
nadmiar raczej nie będę narzekał. Ale nie zamierzam się użalać.
– Aha, no dobra. Rozumiem, stary.
Jason zaczyna przepraszać, ale nie daję mu dokończyć.
– Naprawdę, chłopie, nic się nie stało. Zdarza się.
Rozłączam się, głośno wzdycham, a mój wzrok pada na nebulizator. Sięgam po albuterol
i kręcąc głową, mamroczę pod nosem:
– No to sto lat, Will!
Sygnał wiadomości w telefonie wyrywa mnie z popołudniowej drzemki. Siadam, patrzę
wciąż jeszcze zamglonym wzrokiem na wyświetlacz i przesuwam po nim palcem, żeby
przeczytać SMS-a od Stelli.
RAZ, DWA, TRZY, SZUKASZ TY. XOXO – S.
Staczam się z łóżka zdezorientowany, ale ciekawy, o co chodzi. Wkładam swoje białe
vansy i otwieram na oścież drzwi. Niemal dostaję w twarz żółtym balonem przywiązanym do
klamki.
Mrużę oczy, widząc, że w środku, na dnie balonika coś jest.
Liścik?
Upewniam się, że po korytarzu nie kręcą się pielęgniarki, a potem staję na balonie, który
pęka z hukiem. Chłopiec wracający do swojego pokoju z paczką chipsów podskakuje ze strachu
na jakieś trzy metry w górę, chrupki wylatują mu z torebki i rozsypują się po podłodze. Czym
prędzej wyciągam z balonu samoprzylepną karteczkę, rozwijam ją i czytam wiadomość napisaną
starannym charakterem pisma Stelli:
Zacznij tam, gdzie się spotkaliśmy po raz pierwszy.
Na OITN-ie! Skradam się korytarzem, mijam obrażonego chłopca zbierającego z podłogi
chipsy i jadę windą na czwarte piętro. Pokonuję sprintem pasaż między budynkami, starając się
nie wpaść na pielęgniarki, pacjentów ani na lekarzy, aż docieram do dwuskrzydłowych drzwi na
Oddział Intensywnej Terapii Noworodka. Rozglądam się na wszystkie strony, szukając kolejnej...
O, jest! Żółty balonik przywiązany do pustej kołyski. Podchodzę ostrożnie, na palcach, a potem
męczę się z rozplątaniem węzła, który przytrzymuje balon.
Jezu, Stella. Czy ty jesteś marynarzem?
W końcu mi się udaje, wymykam się na korytarz, patrzę w obie strony i...
BUM!
Rozwijam karteczkę, żeby przeczytać następną wskazówkę:
Nie wszystkie róże są czerwone.
Marszczę brwi, wpatrując się w liścik. Nie wszystkie czerwone... Och, aha! Przypominam
sobie wczorajszy wieczór i białą różę wsuniętą za jej ucho. Wazon. Idę prosto do atrium,
zbiegając po schodach do głównej recepcji, a potem do części o szklanych ścianach. Już
otwierając drzwi, widzę unoszący się nad klombem żółty balonik mocno przywiązany do
wazonu.
Macham ręką do ochroniarza, który przygląda mi się podejrzliwie, kiedy odwiązuję
balon, dysząc ciężko, bo moje płuca buntują się przeciwko temu bieganiu. Uśmiecham się
i wzruszam przepraszająco ramionami, gdy przebijam z hukiem balon.
– To moje urodziny.
Wyjmuję ze środka wiadomość, która brzmi:
Gdybym tylko mogła wstrzymać oddech...
Ledwo udaje mi się doczytać do końca, bo już patrzę na akwarium, a pomarańczowe
i żółte ryby migają mi przed oczami, kiedy niecierpliwie próbuję wypatrzyć balon.
Czyżbym się pomylił?
Zastanawiam się jeszcze raz. Basen.
Wybiegam z atrium i ściskając w dłoni ostatnią wskazówkę, kieruję się do siłowni
w naszym budynku. Otwieram drzwi, mijam nieużywany przez nikogo sprzęt sportowy i wpadam
na basen. Oddycham z ulgą, widząc żółty balonik, który dryfuje na powierzchni wody, nieco
ponad metr od brzegu.
Zerkam w bok i widzę zostawiony tu wczoraj kij bilardowy.
Wsuwam czubek kija pod balon, zahaczam go o sznurek i ciągnę do brzegu. Czuję, że
balon jest obciążony jakimś balastem, który wlecze się po dnie.
Wyciągam go i śmieję się, widząc, że to butelka Cal Statu z filmu Stelli.
Przebijam balonik czubkiem kija i wyjmuję spośród strzępów gumy kolejną wiadomość:
Dokładnie 24 godziny od naszej pierwszej randki...
Odwracam liścik na drugą stronę, marszcząc brwi, ale to wszystko. Zerkam na zegarek.
Ósma pięćdziesiąt dziewięć. Za minutę upłyną dokładnie dwadzieścia cztery godziny od naszej
pierwszej... Słyszę sygnał wiadomości.
Na wyświetlaczu pojawia się zdjęcie Stelli. Wygląda piekielnie kusząco w czapce
kucharskiej, z żółtym balonikiem w ręce i uśmiechem na twarzy. Podpis brzmi:
...zaczyna się nasza druga randka!
Mrużę oczy i powiększam zdjęcie, żeby zobaczyć, gdzie zostało zrobione. Takie
metalowe drzwi mogą być gdziekolwiek – pełno ich w całym szpitalu. Ale zaraz! Robię zbliżenie
na prawy róg zdjęcia i widzę fragment maszyny do mieszania koktajli mlecznych stojącej
w kafeterii. Ruszam zdecydowanym krokiem do windy, wjeżdżam na czwarte piętro, a potem
przechodzę pasażem do drugiego budynku. Wsiadam do drugiej windy i zjeżdżam dwa piętra
w dół, bo na tym poziomie znajduje się kafeteria. Uspokajam oddech i z kijem bilardowym
w dłoni przygładzam włosy, patrząc na swoje odbicie w metalowej płycie na ścianie.
 Nonszalancko wychodzę zza zakrętu prosto na Stellę, która stoi oparta o drzwi kafeterii.
Kiedy mnie zauważa, jej mina wyraża absolutną radość. Zrobiła sobie makijaż. Zaczesała swoje
długie włosy do tyłu i związała je opaską.
Wygląda prześlicznie.
– Już myślałam, że nigdy mnie nie znajdziesz.
Wyciągam do niej kij bilardowy, Stella chwyta jego drugi koniec, otwiera drzwi
i prowadzi mnie przez ciemne pomieszczenie.
– Już późno, wiem, ale musieliśmy poczekać, aż zamkną kafeterię.
Mrużę oczy i rozglądam się.
– My?
Stella zerka na mnie i zatrzymuje się przed drzwiami z matowego szkła. Trudno coś
wyczytać z jej twarzy, kiedy wciska klawisze kodu w zamku szyfrowym. Rozlega się stłumiony
trzask i drzwi stają otworem, a chór głosów krzyczy:
– Niespodzianka!
Zaniemówiłem. Hope i Jason, ale oprócz nich także przyjaciółki Stelli, Mya i Camila,
świeżo po powrocie z Cabo, siedzą przy uroczyście zastawionym stole nakrytym szpitalnym
prześcieradłem. Na obu końcach palą się białe świeczki, które rzucają ciepłe światło na kosz
wypełniony świeżym pieczywem i idealnie pokrojoną sałatką.
Jestem w totalnym szoku.
Odrywam wzrok od stołu i patrzę na Stellę. Brakuje mi słów.
– Wszystkiego najlepszego, Will – mówi, delikatnie szturchając mnie w bok kijem
bilardowym.
– On naprawdę istnieje! – wykrzykuje Camila (a może ta to Mya?), a ja się śmieję.
Hope podbiega i mocno mnie przytula.
– Nie masz pojęcia, jak głupio się czuliśmy, mówiąc, że nie mamy dla ciebie czasu! –
wyznaje.
Jason też mnie obejmuje i klepie po plecach.
– Ale twoja dziewczyna znalazła nas na Facebooku i namówiła nas, żebyśmy zrobili ci
niespodziankę.
Mya i Camila przybijają sobie piątkę, słysząc, jakiego słowa użył. Stella piorunuje je
wzrokiem, a potem zerka na mnie. Patrzymy sobie w oczy. Moja dziewczyna. To brzmi
fantastycznie.
– Naprawdę mnie zaskoczyliście – mówię, patrząc na wszystkich z zachwytem.
W tej chwili wchodzi do kafeterii Poe. Ma na sobie maskę chirurgiczną, czepek, gumowe
rękawiczki i wymachuje w powietrzu metalowymi szczypcami.
– Hej, jedzenie już prawie gotowe!
Siadamy, zachowując bezpieczny odstęp między wszystkimi muko – Stella przy jednym
końcu, ja przy drugim, a Poe pośrodku, między Hope i Jasonem. Mya i Camila siedzą po drugiej
stronie stołu, bezpiecznie oddzielają mnie od Stelli. Patrzę z uśmiechem na wszystkich moich
gości, którzy właśnie zaczynają jeść sałatkę i chleb. Jest mi tak lekko na sercu, że to aż
niezdrowe.
Uśmiecham się nad stołem do Stelli i bezgłośnie szepczę: „dziękuję”, a ona kiwa głową
i zawstydzona spuszcza oczy.
Moja dziewczyna.
Poe serwuje najpiękniejszy makaron z homarem, jaki zdarzyło mi się widzieć w życiu.
Udekorował go liśćmi bazylii, parmezanem, a nawet truflami! Patrzymy na to danie kompletnie
oczarowani.
 – Skąd to wszystko wytrzasnąłeś? – pytam.
Głośno burczy mi w brzuchu.
– Stąd! – Poe wskazuje za siebie, na kuchnię. – Każdy szpital ma specjalną kuchnię dla
VIP-ów, w której trzyma to, co najlepsze, dla celebrytów albo polityków. – Wzrusza ramionami.
– No wiecie, dla różnych ważnych gości. – Sięga po szklankę ze stołu i wznosi toast. – Drogi
jubilacie, dzisiejszy wieczór należy do ciebie! ¡Salud!
Wszyscy unoszą swoje szklanki.
– ¡Salud!
Zerkam nad stołem na Stellę i puszczam jej oko.
– Ech, Poe, jaka szkoda, że mam alergię na owoce morza.
Poe nieruchomieje z łyżką w powietrzu i wolno zwraca się do mnie. Uśmiecham się,
kręcąc głową.
– Żartuję, robię cię w konia.
– Już chciałem rzucić w ciebie homarem – mówi ze śmiechem Poe.
Wszyscy wtórują nam śmiechem, a po chwili zaczynamy jeść. To zdecydowanie
najlepsza pasta ze wszystkich, których próbowałem, nawet we Włoszech.
– Poe! – mówię, unosząc pełny widelec. – To jest przepyszne!
– Pewnego dnia zostaniesz najlepszym kucharzem na świecie – mówi z uznaniem Stella.
Poe posyła jej szeroki uśmiech oraz całusa.
Wkrótce zaczynamy przerzucać się różnymi historiami. Jason opowiada, jak
w przeddzień wakacji w zeszłym roku namówił wszystkich uczniów, żeby przyszli do szkoły
w samej bieliźnie. To osiągnięcie zasługuje na szczególny podziw, jeśli wziąć pod uwagę, że
mogliśmy trafić na dywanik do dyrektora, nawet gdyby przekrzywił nam się krawat.
To jedna rzecz, za którą w ogóle nie tęsknię. Szkolne mundurki.
Stella zaczyna opowieść o psotach, których dopuszczała się w szpitalu razem z Poem –
o próbie podwędzenia z kafeterii maszyny do koktajli, o wyścigach wózków inwalidzkich na
oddziale dziecięcym i innych wybrykach.
Zaczynam nabierać przekonania, że nie jestem jedynym pacjentem, którego Barb miałaby
ochotę udusić.
– O, przypomniało mi się jeszcze jedno zdarzenie! – mówi Poe, zerkając na Stellę. –
Pamiętasz tamto Halloween, dawno temu?
Stella już zaczyna chichotać, dobrodusznie patrzy na niego i kręci głową.
– Ile mieliśmy lat, Stella? Dziesięć?
Stella potakuje i wchodzi mu w słowo:
– Okryliśmy się prześcieradłami i...
Poe zaczyna potępieńczo wyć jak duch, chodząc z uniesionymi rękami wokół stołu.
– Zakradliśmy się na oddział psychiatryczny.
Chyba się przesłyszałem. Ale jaja...
Śmieję się tak głośno, że łapie mnie kaszel. Odsuwam krzesło od stołu i daję im znać
gestem, żeby nie przerywali. Po prostu muszę złapać oddech.
– Niemożliwe! – mówi Jason. – Nie zrobiliście tego.
– Mówię ci, stary – Poe ociera łzę z oka. – Wybuchło kompletne szaleństwo, ale nigdy nie
przeżyłem fajniejszego Halloween. Nieźle się nam oberwało.
– Chociaż to nawet nie był nasz pomysł – dodaje Stella. – Abby...
Nagle milknie. Dezynfekując dłonie Cal Statem z mojej butelki podróżnej, patrzę na nią
i widzę, że męczy się z dokończeniem tej myśli.
– Brakuje mi jej – mówi Camila.
 Mya ze łzami w oczach potakuje.
– Abby była szalona. Prawdziwy wolny duch. – Poe kiwa głową. – Zawsze powtarzała, że
będzie żyła za dwoje, bo Stella nie może sobie na to pozwolić.
– I żyła za dwoje – potakuje Stella. – Dopóki jej to nie zabiło.
W kafeterii zapada milczenie. Widzę, że Stella patrzy na Poego – uśmiechają się ze
smutkiem do siebie, rozumieją się bez słów, dzieląc się wspomnieniami o niej.
Szkoda, że nie poznałem Abby.
– Ale żyła naprawdę z rozmachem. O wiele intensywniej niż ktokolwiek z nas – mówi
z uśmiechem Poe. – Spodobałoby jej się nasze tajne przyjęcie.
– Tak – odzywa się w końcu Stella. – Bardzo by jej się spodobało.
Wznoszę toast.
– Za Abby – mówię.
– Za Abby! – powtarzają wszyscy z uniesionymi szklankami.
Stella patrzy na mnie z drugiego końca stołu, a wyraz jej piwnych oczu jest najlepszym
prezentem urodzinowym, jaki mógłbym sobie wymarzyć.
 ROZDZIAŁ 21

STELLA

Opieram się łokciami o ladę i obserwuję z uśmiechem Poego, który w tej chwili
wyjmuje z pieca świeżo upieczone ciasto. Jest w swoim żywiole. Zerka na mnie, unosząc
pytająco brwi.
– Chciałam popatrzeć na mistrza przy pracy.
Poe puszcza do mnie oko, a ja przyglądam się dalej, gdy z wprawą operując nożem,
finezyjnie dzieli ciasto na osiem równych kawałków.
Klaszczę w dłonie, kiedy sięga po świeżą truskawkę, mruży oczy, pochyla się nad nią
i przycina to tu, to tam – jest absolutnie, całkowicie skupiony na tym zadaniu. Po chwili
truskawka zmienia się w piękną, misternie wyciętą rozetę, którą Poe układa na górze tortu.
Zaniemówiłam.
– Poe! Niesamowite!
On jakby nigdy nic wzrusza ramionami.
– Ćwiczyłem to na wizytę u mojej mamy. Wybieramy się do niej z Michaelem
w przyszłym miesiącu.
Patrzy na mnie wzrokiem, który ma oznaczać, że to nic niezwykłego.
A więc oczywiście nie mogę się powstrzymać i piszczę z radości. Nareszcie!
– No tak – mówi, uśmiechając się od ucha do ucha. – Miałaś rację, Stella. On mnie kocha.
I te kilka tygodni bez niego było dla mnie trudniejsze, niż mogłem sobie wyobrazić. Kocham go.
– Dosłownie widzę, jak bije od niego radość. – Jutro przychodzi do mnie na lunch. Chcemy
spróbować jeszcze raz.
Niewiele brakuje, żebym podbiegła i go uściskała, ale nie mogę naruszyć bezpiecznej
odległości. Patrzę na ladę, widzę rękawicę kuchenną i nakładam ją, żeby móc w miarę
bezpiecznie złapać jego dłoń.
Mam łzy w oczach. Pociągam nosem i kręcę głową.
– Poe. Tak się...
On zdejmuje rękawicę z mojej ręki i figlarnie trzepie mnie nią po głowie, ale jego oczy
też zachodzą łzami.
– Dios mio! Tylko mi się tu nie rozklejaj, Stella! Wiesz, że nie mogę pozwolić, by kobieta
płakała sama w moim towarzystwie.
– To łzy szczęścia, Poe – mówię. Stoimy naprzeciw siebie, pociągając nosami. – Jestem
taka szczęśliwa!
Z drugiego pomieszczenia dobiega śmiech. Poe ociera oczy.
– Chodź! Ominie nas cała zabawa!
Poe ostrożnie wnosi swoje piękne ciasto udekorowane lasem świeczek i zaczynamy
śpiewać. Will uśmiecha się w blasku płomyków. Wodzi wzrokiem wokół stołu, patrzy na
każdego z nas.
– Wszystkiego najlepszego, Will!
– I sto lat – mówię szeptem do niego.
Jeszcze nigdy nie mówiłam tych słów z tak silnym pragnieniem, żeby się spełniły.
– Przepraszam, że to tylko zwykły placek! – Poe uśmiecha się do Willa. – Jestem w tym
niezły, ale zrobienie tortu w godzinę to zupełnie inna liga.
– Jest fantastyczny, Poe. Dziękuję bardzo – odpowiada Will z uśmiechem, ale gdy patrzy
na świeczki, jego uśmiech gaśnie. – Jeśli je zdmuchnę, nie będziecie mogli go spróbować.
 Zerka to na mnie, to na Poego, a my z namysłem kiwamy głowami.
Nagle Hope się pochyla i zdmuchuje świeczki. Mierzwi włosy Willowi i mówi
z uśmiechem:
– Pomyślałam życzenie za ciebie!
Will odpowiada jej uśmiechem i puszcza do niej oko.
– Mam nadzieję, że w tym życzeniu było coś o Stelli wyskakującej w bikini z tortu!
Wszyscy wybuchają śmiechem, a Mya wyciąga telefon na statywie do selfie, żeby
wszystkich uchwycić w kadrze. Zbliżamy się do siebie na tyle, na ile pozwalają nasze strefy
bezpieczeństwa. Słychać pstryknięcie migawki i... BUM!
Metalowe drzwi za naszymi plecami otwierają się z łoskotem. Wszyscy podskakujemy ze
strachu, odwracamy się, a tam... Barb. Oho. Stoi wpatrzona w nas, a my w nią. Jesteśmy w takim
szoku, że kompletnie nas zatkało.
Poe cicho odkasłuje.
– Cześć, Barb. Myśleliśmy, że dzisiaj masz wolne. Przynieść ci talerz? Stella właśnie
miała zacząć program artystyczny.
Wygląda na to, że Barb wzięła podwójną zmianę. Jestem pewna, że nieprzypadkowo nic
o tym nie mówiła. Zbyt dobrze mnie zna. I wiedziała, że dzisiaj Will ma urodziny. Cholera.
Patrzy na nas, a wściekłość sączy się ze wszystkich porów jej ciała. Wskazuje palcem na
nas troje, a mnie zamiera serce.
– Na górę. Już!
Wstajemy z ociąganiem i podchodzimy do niej. Barb potrząsa głową, nie spuszczając nas
z oczu. Ze złości brakuje jej słów.
– Za mną.
Rusza do wyjścia, znika za metalowymi drzwiami i idzie przez kafeterię.
Dyskretnie machamy na pożegnanie Hope, Jasonowi, Myi i Camili, a potem wychodzimy
za nią. Jest źle. Wiele razy widziałam Barb w złym humorze, a nawet rozwścieczoną, ale nigdy
aż tak bardzo jak teraz. To budzi we mnie zupełnie inny rodzaj strachu.
Idziemy za nią korytarzem. Patrzę zmartwiona na Willa, a on szepcze:
– Będzie dobrze.
Uśmiecha się, ale jego oczy wyrażają co innego.
– Zostaniecie w swoich pokojach, dopóki nie zrobię wam kompleksowego badania krwi –
mówi Barb, a potem zwraca się do Willa: – A ciebie rano przeniesiemy do innego szpitala.
– Nie! – protestuję. Barb przenosi wzrok na mnie. – Nie. To nie jego wina...
Barb unosi dłoń, żeby mnie uciszyć.
– Może wam zachciewa się igrać ze śmiercią, ale nie mnie.
Zapada grobowa cisza, którą nagle przerywa śmiech Poego. Spoglądamy na niego, a on
kręci głową, kompletnie niewzruszony. Patrzy mi w oczy i uśmiecha się szeroko.
– Zupełnie jak w dawnych czasach, kiedy byliśmy dziećmi...
– Już nie jesteście dziećmi, Poe! – krzyczy Barb, przerywając mu w pół zdania.
– Byliśmy ostrożni, Barb – mówi już poważniejszym tonem Poe. – Uważaliśmy.
Dokładnie tak, jak nas nauczyłaś.
Wskazuje dłonią na odstęp, który nawet w tej chwili utrzymujemy.
Odkasłuje. To tylko pojedyncze, krótkie kaszlnięcie. Po chwili dodaje:
– Przepraszam, Barb. Ale dobrze się bawiliśmy.
Barb otwiera usta, żeby coś powiedzieć, lecz się rozmyśla. Odwraca się na pięcie
i prowadzi nas dalej na oddział muko. Do końca drogi nikt już nie mówi ani słowa. Zerkam na
Willa. Chciałabym podejść bliżej, gdyby nie fakt, że właśnie to stało się przyczyną naszych
kłopotów.
Rozchodzimy się do swoich pokojów. Poe mruga do mnie i Willa, a potem znika za
drzwiami.
Barb ostatni raz zerka na mnie rozczarowana. Zamykam przed nią drzwi.
Wskazówki zegara coraz bardziej zbliżają się do północy. Patrzę na pogrążonego we śnie
Willa na ekranie laptopa. Ma spokojny, błogi wyraz twarzy. Pocieram zaspane oczy, zmęczona
po całym dniu planowania przyjęcia urodzinowego i wpadce z Barb. Nie rozłączamy się, bo
wiemy, że wkrótce Will będzie daleko, odizolowany ode mnie. Koniec spacerów w środku nocy.
Koniec wspólnych ćwiczeń na siłowni. Koniec liścików podrzucanych sobie pod drzwiami. Nie
będzie już niczego.
Wolno opadają mi powieki, lecz nagle rozlega się alarm, który wyrywa mnie z drzemki.
– Kod niebieski. Cały dostępny personel...
Zeskakuję z łóżka i biegnę do drzwi, żeby lepiej słyszeć zniekształcony głos dobiegający
z głośnika. O Boże. Kod niebieski. Czyjeś serce się zatrzymało. A obecnie nie ma nas wielu na
oddziale.
Otwieram drzwi. Na korytarzu wyraźniej słyszę powtarzane od nowa ogłoszenie:
– Kod niebieski. Cały dostępny personel proszony jest do pokoju trzysta dziesięć.
Pokój 310.
Poe. Proszę, niech się okaże, że znowu nie przypiął monitora.
Przytrzymuję się ściany. Korytarz zaczyna wirować mi przed oczami, kiedy mijają mnie
sanitariusze pchający puste łóżko na kółkach. Widzę, że Julie wchodzi z nimi do pokoju Poego.
Właśnie zaczęła dyżur. Dociera do mnie z oddali głos Barb:
– Nie oddycha! Nie czuję tętna. Musimy działać szybko.
To nie może być prawda.
Zrywam się do biegu. Zataczam się do jego pokoju. Widzę jego nogi, czerwone trampki
skierowane na boki. Nie. Nie, nie, nie.
Barb okrywa jego ciało. Pompuje mu powietrze do płuc za pomocą resuscytatora. Nie
oddycha. Poe nie oddycha.
– No, dalej, dziecko, nie rób mi tego! – krzyczy Barb.
Ktoś inny wrzeszczy:
– Dajcie łyżki defibrylatora!
Pochyla się nad nim jakaś postać, rozcina jego ulubioną koszulkę reprezentacji Kolumbii,
którą dostał od mamy na urodziny, i przyciska elektrody do jego piersi. W końcu udaje mi się
dostrzec jego twarz. Oczy wywróciły mu się tak, że nie widać źrenic, ma siną skórę.
Tracę czucie w rękach i nogach.
– Poe!
Chcę się do niego dostać. Chcę, żeby wyzdrowiał.
Barb zauważa mnie, patrzy mi w oczy i krzyczy:
– Nie! Niech ktoś ją stąd wyprowadzi!
– Rozległy zawał płuca! Robi się zator! Proszę o zestaw do intubacji! – ponagla czyjś
głos, a ja wpatruję się w nieruchomą pierś Poego i próbuję ją poruszyć siłą woli.
Oddychaj. Musisz oddychać.
Dokoła kręci się mnóstwo postaci, próbuję między nimi lawirować, muszę się do niego
dostać. Muszę się dostać do Poego. Przepycham się między rękami i ramionami, próbuję je
odepchnąć.
– Zamknijcie drzwi! – rozkazuje Barb, a czyjeś ręce wyciągają mnie z powrotem na
korytarz. Jeszcze raz słyszę jej głos. Mówi do Poego: – Walcz, dziecko! Walcz, do cholery!
 Widzę Julie, jej oczy zdają się dziwnie ciemne.
A potem drzwi zamykają mi się przed nosem.
Zataczam się do tyłu, odwracam się i wpadam na stojącego za mną Willa. Jego twarz jest
nie mniej blada niż twarz Poego.
Wyciąga do mnie ręce, ale tylko zaciska pięści, a w jego oczach da się zobaczyć
frustrację. Czuję, że chce mi się wymiotować. Sięgam do ściany, osuwam się na podłogę, mój
oddech staje się płytki i urywany. Will siada pod ścianą półtora metra ode mnie. Obejmuję
ramionami swoje rozedrgane nogi, opieram czoło o kolana i zaciskam z całej siły powieki. Wciąż
widzę jedynie leżącego na ziemi Poego.
Czerwone converse’y.
Żółta koszulka piłkarska.
To nie może być prawda.
Wyliże się. Musi. Usiądzie i będzie się żartobliwie tłumaczył, że zjadł za dużo pasty albo
zbyt intensywnie rozmyślał o Andersonie Cooperze, a ja go namówię na ostatni przed snem
koktajl mleczny. Od dziesięciu lat zawsze robimy to razem.
I przez kolejne dziesięć lat mamy utrzymywać ten zwyczaj.
Słyszę kroki i unoszę głowę. Widzę idącą szybko korytarzem doktor Hamid.
– Pani doktor... – wołam ją zdławionym, zachrypniętym głosem.
– Nie teraz, Stello – odpowiada stanowczo lekarka i otwiera drzwi.
Otwierają się szeroko i znowu go widzę.
Leży z twarzą zwróconą w moim kierunku i zamkniętymi oczami.
Nadal się nie rusza.
Ale jeszcze bardziej przeraża mnie Barb. Ukryła twarz w dłoniach. Porzuciła próby
ratowania Poego. O nie.
Odpinają mu wszystko. Rurki, przewody sondy żołądkowej.
– Nie! – słyszę swój własny głos. Całe moje ciało krzyczy: – Nie! Nie, nie, nie!
Podpieram się ręką i wstaję, a potem biegnę do mojego pokoju. Umarł.
Poe umarł.
Potykając się o własne nogi, spieszę korytarzem. Mam przed oczami jego twarz z czasów,
kiedy się poznaliśmy. Widzę jego uśmiech, kiedy obserwował mnie, stojąc w drzwiach swojego
pokoju. Wciąż czuję dotyk jego dłoni, którą zaledwie kilka godzin temu uścisnęłam przez
rękawicę kuchenną. Moje palce wymacują klamkę i wpadam do pokoju, nic nie widząc, bo przez
łzy wszystko się rozmywa.
Odwracam się i zdaję sobie sprawę, że Will stoi za mną. Zbliżam się do niego o krok.
Moim ciałem wstrząsają spazmy, boli mnie w piersi i oddychanie zdaje się niemożliwe.
– On umarł, Will! Umarł! Michael, jego rodzice... o Boże! – Potrząsam głową, obejmując
dłońmi skronie. – Will! On właśnie się do nich... Już nigdy go nie zobaczą.
Ta myśl uderza mnie jak obuchem.
– I ja już nigdy go nie zobaczę.
Zaciskam pięści i chodzę w tę i z powrotem.
– Nigdy go nawet nie przytuliłam. Ani razu. Zakaz dotykania! Nie zbliżać się do siebie!
Tego nie wolno, tamtego nie wolno, same zakazy! – krzyczę niemal histerycznie. Zanoszę się
kaszlem, kręci mi się w głowie. – Był moim najlepszym przyjacielem, a ja go nawet ani razu nie
przytuliłam. – I już nigdy tego nie zrobię. To uczucie zdaje się tak znajome, że trudno mi
wytrzymać. – Tracę wszystkich po kolei.
Głośno wzdycham. Abby. Poe. Wszyscy odchodzą.
– Mnie nie tracisz – mówi Will.
 Jego głos jest spokojny, ale zdeterminowany. Podchodzi, wyciąga ręce, już niemal mnie
obejmuje.
– Nie! – Powstrzymuję go i robię kilka kroków w tył. O wiele więcej niż przepisowe dwa.
Opieram się plecami o ścianę pokoju. – Co ty wyprawiasz?!
Patrzy na mnie tak, jakby nagle zdał sobie sprawę z tego, co zrobił. Cofa się przerażony
pod drzwi.
– O do diabła, Stella! Zapomniałem się. Chciałem tylko...
– Wyjdź! – rozkazuję, ale on już jest na korytarzu. Już biegnie do pokoju.
Zatrzaskuję drzwi, a w głowie huczy mi ze złości. Ze strachu. Rozglądam się, ale
wszystko, na co spojrzę, wywołuje jeszcze silniejsze poczucie straty. Ściany zdają się zbliżać do
siebie, jakby chciały mnie zgnieść.
To nie jest normalny pokój w domu.
Podbiegam do ściany, zaciskam palce na brzegu plakatu. Nie stawia oporu, zrywam go.
Ściągam kołdrę z łóżka, rozrzucając po podłodze poduszki. Sięgam po Gałgana i rzucam
nim w drzwi. Zsuwam z biurka wszystkie książki i listy zadań, które spadają z trzaskiem na
ziemię. Zaślepiona opieram się o szafkę nocną, chwytam pierwszą rzecz, która wpada mi w ręce,
i rzucam nią w ścianę.
Szklany słoik rozbija się, a podłogę zasypuje morze czarnych trufli.
Zamieram bez ruchu, patrząc, jak toczą się we wszystkie strony.
Trufle od Poego.
Zapada cisza, w której słychać jedynie świst mojego ciężkiego oddechu. Osuwam się na
kolana i wstrząsana szlochem, rozpaczliwie próbuję pozbierać grzyby. Zerkam na Gałgana, który
leży na boku, wytarty i pocerowany, kompletnie samotny obok przeoczonej przeze mnie trufli,
wsparty na jednej z podniszczonych łapek.
Patrzy na mnie smutnymi, brązowymi oczami tak żałośnie, że go podnoszę. Tulę go do
piersi, a mój wzrok wędruje ku grafice narysowanej przez Abby oraz do naszej wspólnej
fotografii.
Wstaję roztrzęsiona i kładę się bezwładnie na gołym, winylowym materacu łóżka.
Podciągam pod brodę kolana, a łzy płyną mi strumieniem z oczu, kiedy tak leżę, czując się
kompletnie samotna.
Sen w końcu przychodzi, ale od czasu do czasu wyrywa mnie z niego mój własny płacz,
który przypomina mi o rzeczywistości zbyt bolesnej, żeby w nią uwierzyć. Przewracam się
z boku na bok, w moim śnie pojawiają się twarze Poego i Abby. Ich uśmiechy zmieniają się
w grymas bólu, a potem rozpływają się w nicość. Barb, a po niej Julie odwiedzają mnie, ale nie
otwieram oczu, więc po chwili wychodzą i zostawiają mnie samą.
Potem leżę wpatrzona w sufit. W pokoju robi się jasno, a wszystkie emocje ustępują
otępieniu, kiedy dzień powoli zmierza ku popołudniu.
Mój telefon głośno wibruje na podłodze, ale go ignoruję. Nie chce mi się z nikim
rozmawiać.
Z Willem. Z rodzicami. Ani z Camilą i Myą. Po co? I tak umrę albo oni umrą i ten cykl
umierania oraz żałoby będzie się wciąż powtarzał.
Jeżeli miałabym wybrać jedną rzecz, której nauczył mnie ostatni rok, to byłaby nią
świadomość, że strata kogoś bliskiego może kompletnie zniszczyć człowieka. Zniszczyła moich
rodziców. Zniszczy rodziców Poego. Michaela.
I mnie.
Od wielu lat byłam pogodzona ze śmiercią. Zawsze wiedziałam, że wkrótce po mnie
przyjdzie. To nieuniknione fatum, z którym żyłam, odkąd pamiętam – świadomość, że umrę
długo przed Abby i rodzicami.
Ale nigdy, przenigdy nie byłam przygotowana na przeżywanie śmierci najbliższych.
Słyszę głosy dobiegające z korytarza, więc wstaję i brodzę wśród bałaganu na podłodze
w kierunku drzwi. Po drodze podnoszę telefon i czuję, że od razu zaczyna wibrować mi w dłoni.
Wychodzę na korytarz, idę pod pokój Poego i widzę, że ktoś właśnie tam wchodzi z kartonowym
pudłem. Kiedy zaglądam do środka, podświadomie spodziewam się, że zobaczę Poego
siedzącego na łóżku i zerkającego przelotnie na mnie, jakby to wszystko było jedynie złym snem.
Słyszę, jak wypowiada moje imię: Stella. Jak zwykle z przyjaznym spojrzeniem
i uśmiechem błąkającym się na ustach.
Widzę jednak tylko pusty szpitalny pokój i deskorolkę opartą o łóżko. To jedyny ślad, że
Poe, mój cudowny, najlepszy przyjaciel Poe, tu mieszkał. Jest też Michael. Siedzi na łóżku,
z twarzą w dłoniach, koło pustego kartonu. Przyszedł po rzeczy Poego. Po plakat z Anthonym
Bourdaine’em. Po piłkarskie koszulki. Stojak na przyprawy.
Jego ciałem wstrząsają spazmy. Chciałabym coś powiedzieć, żeby go pocieszyć. Ale
brakuje mi słów. Nie jestem w stanie wyczołgać się z głębokiego dołu, w który wpadłam.
Zamykam więc oczy, wycofuję się na korytarz i idę dalej.
Kiedy przechodzę koło pokoju Willa, czuję, że jakaś siła pcha mnie do środka. Jest tam
zapalone światło, poświata sączy się pod drzwiami i zachęca, żebym zapukała. Żebym weszła.
Jednak snuję się dalej. Stopy same prowadzą mnie korytarzami, przez kolejne drzwi, aż
w końcu unoszę głowę i widzę nad sobą tablicę z nazwą oddziału dziecięcego. Na chwilę
przestaję oddychać, kiedy stoję wpatrzona w kolorowe litery. Tutaj wszystko się zaczęło. To tu
bawiłam się z Poem i Abby. Żadne z nas nie wiedziało, że mamy przed sobą tak niewiele życia.
A tak wiele z tego życia spędzimy tutaj, w tym szpitalu.
Poprawiam kołnierzyk koszuli. Pierwszy raz w życiu czuję się tak, jakby białe ściany
szpitala St. Grace’s mnie osaczały. Brakuje mi tchu.
Potrzebuję świeżego powietrza.
Biegiem wracam do drugiego budynku, wciskam przycisk windy, dopóki metalowe drzwi
się nie rozsuną przede mną, a potem jadę z powrotem na oddział muko. Szarpię za klamkę
i otwieram drzwi mojego pokoju. Patrzę chłodno na zorganizowany z obsesyjną starannością
wózek z lekarstwami. Już od dłuższego czasu moim podstawowym zajęciem jest branie lekarstw
i wykonywanie zadań z głupiej listy, którą sobie stworzyłam po to, żeby jak najdłużej mieć
motywację do życia.
Ale dlaczego?
Moje życie skończyło się tego dnia, w którym zginęła Abby. Po co więc się wysilać?
Poe wszystkich od siebie odpychał, żeby ich nie zranić, ale i tak nie zmienił
przeznaczenia. Michael siedzi załamany na jego łóżku, a jego myśli krążą wokół wspólnych
tygodni, które ich czekały. Moi rodzice będą zdruzgotani bez względu na to, czy umrę teraz, czy
za dziesięć lat.
Jedyne, co udało mi się osiągnąć, to zatruć sobie życie w imię kilku dodatkowych
oddechów.
Otwieram z hukiem szafę, żeby wyjąć płaszcz, szalik i rękawiczki i uciec jak najdalej od
tych myśli. Wkładam do małego plecaka przenośne koncentratory tlenu, podnoszę z podłogi
telefon i ruszam do drzwi.
Wychylam się. Widzę, że w dyżurce nikogo nie ma.
Przytrzymując paski plecaka, zmierzam szybkim krokiem do klatki schodowej na końcu
korytarza.
Udaje mi się zniknąć za drzwiami, zanim ktoś mnie zauważył. Teraz przede mną
wspinaczka schodami. Pokonuję je po jednym stopniu, każdy krok przybliża mnie do wolności,
a każdy ciężki oddech jest wyzwaniem rzuconym światu. Biegnę, dobry nastrój pomaga usunąć
inne myśli w cień.
Wkrótce stoję przed czerwonymi drzwiami. Wyjmuję z kieszeni złożony banknot
dolarowy Willa, który jakimś cudem wciąż się tam uchował. Używam go do zablokowania
alarmu, otwieram drzwi i podpieram je cegłą opartą o ścianę.
Wychodzę na dach i zbliżam się do jego krawędzi, żeby popatrzeć na świat w dole.
Nabieram głęboko do płuc lodowatego powietrza i z mojego gardła wydobywa się długi wrzask.
Krzyczę tak długo, aż mój głos zmienia się w kaszel. Ale dobrze mi z tym. Zerkam z obolałymi
płucami w dół i widzę Willa przez okno jego pokoju. Zarzuca na ramię dużą sportową torbę
i rusza do drzwi.
Will się wyprowadza.
Przenoszą go.
Patrzę na świąteczne lampki w oddali. Migoczą jak gwiazdy, wołają mnie.
Tym razem odpowiadam na ich wezwanie.
 ROZDZIAŁ 22

WILL

Siedzę na krześle i czekam, aż przyjdzie Barb i przeniesie mnie do miejsca izolacji, na

którą w pełni sobie zasłużyłem. Ranek zmienia się w południe, południe w wieczór, wieczór
w noc, ale nadal nie widziałem Barb. Groźba, którą wczoraj rzuciła, została usunięta w cień przez
to, co się później stało.
Mój wzrok wędruje ku budzikowi na szafce nocnej. Mija kolejna minuta. Każda zmiana
czerwonych cyfr na wyświetlaczu coraz bardziej oddala wczorajsze wydarzenia.
Oddala Poego.
Poe zmarł w dniu moich urodzin.
Kręcę żałośnie głową. Wciąż mam w uszach jego śmiech podczas tamtego przyjęcia.
Wyglądało na to, że czuje się dobrze, a tymczasem ni stąd, ni zowąd...
Nagle przytomnieję, kiedy przypominam sobie, już chyba po raz milionowy od początku
dnia, szok i przerażenie na twarzy Stelli, gdy na mnie spojrzała i odepchnęła mnie ze złością.
Dlaczego to zrobiłem? Myślałem, że co?
Nic nie myślałem. I właśnie w tym sęk. Stella ustaliła wyraźne zasady. Czy
przestrzeganie ich to aż taki problem? Co jest ze mną nie tak? Tylko patrzeć, a zrobię coś
naprawdę głupiego.
Coś, co nas oboje zabije.
Muszę stąd spieprzać.
Zrywam się z krzesła, wyjmuję spod łóżka moją sportową torbę, otwieram szuflady
i przekładam ubrania, opróżniając komodę tak szybko, jak to możliwe.
Wzywam taksówkę, jednocześnie pakując do plecaka przybory plastyczne i szkicowniki.
Na końcu, po wszystkich ważnych rzeczach, wrzucam luzem kredki i gazety. Oprawioną w ramki
karykaturę od mamy owijam koszulą i kładę ostrożnie na wierzchu, a potem zapinam torbę.
Wysyłam kierowcy wiadomość, żeby czekał na mnie przed wschodnim wejściem do szpitala.
Wkładam płaszcz i wymykam się z pokoju, biegnę korytarzem do dwuskrzydłowych
drzwi prowadzących do recepcji we wschodniej części szpitala. Naciągam wełnianą czapkę,
popycham ramieniem drzwi i zatrzymuję się tuż za nimi, żeby poczekać na taksówkę.
Niecierpliwie postukując stopą, sprawdzam status mojego zamówienia. Mrużę oczy,
widząc jakiś ruch za drzwiami. Szyba pokrywa się mgiełką, a po chwili pojawia się na niej
rysunek w kształcie serca.
Stella.
Teraz widzę ją w ciemności.
Patrzymy na siebie oddzieleni szklanymi drzwiami. Stella jest szczelnie otulona grubą,
zieloną kurtką. Ciasno owinęła szyję szalikiem, ma rękawiczki na swoich drobnych dłoniach
i plecak przerzucony przez ramię.
Wyciągam rękę, przykładam dłoń do szyby – dotykam narysowanego przez nią serca.
Stella przywołuje mnie ruchem palca. Pokazuje, żebym wyszedł na dwór.
Serce podskakuje mi w piersi. Co ona wyprawia? Powinna wrócić do środka, żeby nie
przemarznąć. Muszę ją przyprowadzić.
Ostrożnie wychodzę za drzwi, lodowate powietrze uderza mnie w twarz. Naciągam
czapkę mocniej na uszy i podchodzę do Stelli. Śnieg głośno chrupie pod moimi stopami, gdy
brnę przez idealnie gładką biel.
– Chodź ze mną popatrzeć na lampki – mówi Stella, kiedy zatrzymuję się koło niej,
w odległości, na jaką pozwala nam niewidzialny kij bilardowy.
Jest podekscytowana. Wygląda niemal jak jakaś fanatyczka.
Patrzę na nią, a potem na świąteczne dekoracje. Są daleko.
– Stello, to co najmniej trzy kilometry. Wracajmy do środka...
Nie pozwala mi dokończyć.
– Ja idę. – Patrzy mi w oczy z determinacją i czymś jeszcze, czego do tej pory nie
widziałem. Czymś nieokiełznanym. Wiem, że postawi na swoim, ze mną albo beze mnie. –
Chodź ze mną.
Spokojnie, rebelia to mój żywioł, ale ten pomysł wygląda raczej na proszenie się
o nieszczęście. Dwoje dzieciaków z ledwo funkcjonującymi płucami wybiera się na
trzykilometrowy – w jedną stronę – spacer, żeby popatrzeć na światełka?
– Stello, to nie czas na bunt. Chodzi o Poego? To z jego powodu, tak?
Stella zwraca się przodem do mnie.
– Oczywiście, że chodzi o Poego. I o Abby. O ciebie i o mnie, Will. I o wszystko, czego
nigdy nie będziemy mogli razem zrobić.
Stoję wpatrzony w nią, milcząc. Jej słowa brzmią tak, jakby wyjęła mi je z ust, ale kiedy
je słyszę, brzmią zupełnie inaczej.
– Jeżeli tylko na tyle możemy sobie pozwolić, to wykorzystajmy tę możliwość. Chcę się
poczuć wolna i nieustraszona. – Patrzy na mnie wyzywająco. – To tylko życie, Will. Zanim się
obejrzymy, już będzie po nas.
Idziemy opustoszałym chodnikiem, zamarznięte kałuże błyszczą w świetle latarni. Staram
się cały czas trzymać o trzy kroki od Stelli. Posuwamy się wolno, ostrożnie stawiając stopy, żeby
się nie poślizgnąć.
Zerkam na znikającą w oddali ulicę, a potem znowu na Stellę.
– Może przynajmniej zamówimy taksówkę?
Myślę o tej, która już jest w drodze do szpitala.
Stella robi zdegustowaną minę.
– Wolę iść, żeby się nacieszyć tym nocnym spacerem – mówi.
Pochyla się do mnie i bierze mnie za rękę.
Odruchowo próbuję się wyrwać, ale nie puszcza. Nasze palce splatają się.
– Mamy rękawiczki! Nic nam nie grozi.
– Ale mamy się trzymać o trzy kroki... – Gdy tylko zaczynam to mówić, odsuwa się ode
mnie na odległość wyciągniętych rąk, ale dalej nie puszcza mojej dłoni.
– Chyba raczej dwa – odpowiada zdecydowanym głosem. – Trzymajmy się tej wersji.
Przyglądam się jej przez chwilę, studiuję jej twarz i czuję, że opuszcza mnie strach oraz
nerwowość. W końcu znalazłem się poza szpitalem. Idę coś naprawdę zobaczyć, zamiast patrzeć
na to z okna albo dachu.
Jest ze mną Stella. Trzymamy się za ręce. I chociaż wiem, że nie powinniśmy tego robić,
nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy przestać.
Odwołuję taksówkę.
Brniemy przez śnieg, światła wzywają nas z oddali, granica parku powoli się zbliża.
– Nadal chcę zobaczyć Kaplicę Sykstyńską – mówi Stella, idąc naprzód pewnym krokiem
przez skrzypiący śnieg.
– Fajny pomysł – odpowiadam i wzruszam ramionami.
Nie umieściłbym tego miejsca na pierwszym miejscu mojej listy, ale jeżeli ona miałaby
tam być, to ja też.
– A ty dokąd chciałbyś pojechać? – pyta.
 – Właściwie to wszędzie. – Myślę o wszystkich miejscach, które odwiedziłem, w ogóle
ich nie poznając. – Do Brazylii, Kopenhagi, na Fidżi, do Francji. Chcę się wybrać w podróż
dokoła świata, odkryć od nowa miejsca, w których już byłem, ale znam tam jedynie szpitale.
Jason powiedział, że jeśli się kiedyś zdecyduję, pojedzie ze mną.
Stella ściska moją dłoń, potakuje ze zrozumieniem. Śnieg oblepia nasze ręce, ramiona
i kurtki.
– Wolisz ciepły klimat czy zimny? – pytam.
Stella przygryza wargę i chwilę się namyśla.
– Lubię śnieg. Ale chyba mimo wszystko wolę ciepłą pogodę. – Patrzy na mnie
z ciekawością. – A ty?
– Dobrze się czuję w zimnie. Ale nie jestem fanem długich spacerów przy takiej pogodzie
– dodaję, poprawiając czapkę i posyłając jej przewrotny uśmiech. Pochylam się, zgarniam trochę
śniegu i lepię kulkę. – Jestem za to wielkim fanem bitew na śnieżki.
Stella zasłania się rękami, potrząsa głową i chichocze, odsuwając się na bezpieczną
odległość.
– Will, nie!
Nagle sama szybko jak błyskawica robi śnieżkę i trafia mnie nią prosto w pierś.
Robię zaszokowaną minę i z przesadnym dramatyzmem padam na kolana.
– Aaa, dostałem!
Stella w odpowiedzi poprawia jeszcze jedną celną śnieżką – ze snajperską precyzją trafia
mnie w ramię. Gonię ją przez chwilę. Śmiejąc się i obrzucając się śniegiem, zbliżamy się coraz
bardziej do świateł.
Wkrótce, o wiele za szybko, zaczyna nam brakować tchu.
Na znak rozejmu chwytam ją za rękę i sapiąc, wspinamy się na pagórek. Na szczycie
w końcu przystajemy i oglądamy się za siebie.
Stella wydycha chmurę pary. Patrzy na płachtę śniegu i widniejący za nami szpital.
– Z daleka wygląda znacznie lepiej.
Obserwuję jej twarz i włosy, na których łagodnie osiadają płatki śniegu. Mrużę
podejrzliwie oczy i pytam:
– Miałaś ten punkt na swojej liście? Ucieczkę z Willem?
Stella śmieje się szczerze, radośnie, wbrew wszystkiemu, co się zdarzyło.
– Nie. Ale na mojej liście zaszły pewne zmiany.
Rozkłada szeroko ramiona i przewraca się na plecy. Śnieg ustępuje pod jej ciężarem,
wydając cichy, miękki odgłos. Patrzę na nią, kiedy robi orła, śmiejąc się przy każdym wymachu
rąk i nóg. Wolna od list, dusznej atmosfery szpitala, obsesyjnych zasad i od ludzi, którymi wciąż
musi się przejmować.
Jest po prostu Stellą.
Rozkładam ręce i przewracam się koło niej, zostawiam w śniegu odcisk mojego ciała. Ze
śmiechem sam też zaczynam robić orła. Czuję w całym ciele chłód od śniegu, ale jednocześnie
jest mi ciepło dzięki magii tej chwili.
Zamieramy bez ruchu, patrząc w niebo. Gwiazdy zdają się zaledwie na wyciągnięcie ręki.
Są tak jasne i bliskie, że wystarczy po nie sięgnąć. Zerkam na Stellę i marszczę brwi, widząc
wybrzuszenie pęczniejące na jej piersi pod kurtką.
Nie żebym zwracał na to szczególną uwagę, ale na pewno nie miała tak dużego biustu.
– Co to, u diabła? – pytam, wskazując na tę wypukłość.
Stella rozpina suwak i pokazuje wypchaną pandę, którą trzyma pod kurtką. Parskam
stłumionym śmiechem i unoszę wzrok, żeby spojrzeć jej w oczy.
 – Już nie mogę się doczekać, kiedy mi o tym opowiesz.
Stella wyjmuje pandę spod kurtki i trzyma ją przed sobą.
– Abby dała mi tego miśka za pierwszym razem, kiedy poszłam do szpitala. Od tamtej
pory zawsze mi towarzyszy.
Wyobrażam ją sobie – małą, przerażoną dziewczynkę, która przyszła pierwszy raz do
szpitala St. Grace’s, ściskając pod pachą tanią pandę. Śmieję się i odkasłuję.
– Całe szczęście. Nie chciałem cię martwić, że to koniec z nami, bo trzy cycki to dla mnie
za dużo.
Stella zerka na mnie surowo, ale szybko się rozchmurza. Wkłada pandę z powrotem na
miejsce, siada i zapina kurtkę.
– Chodźmy zobaczyć te twoje światła – mówię, wstając.
Stella też próbuje się podnieść, ale upada z powrotem na ziemię. Klęcząc przy niej widzę,
że pasek kondensatora tlenu zahaczył się o jakiś korzeń. Odczepiam go, a potem wstrzymując
oddech, wyciągam rękę, żeby pomóc jej wstać. Stella przyjmuje pomoc, pozwala się pociągnąć
do góry, traci równowagę i przez chwilę dzieli nas ledwie kilka centymetrów.
Patrzę jej w oczy, wydychane przez nas powietrze miesza się w ciasnej przestrzeni
między nami, robi to, czego nie wolno naszym ciałom. Widzę za jej plecami dwa orły w śniegu
oddalone od siebie idealnie o dwa kroki. Puszczam jej dłoń i szybko się cofam, walcząc
z przemożną chęcią, by ją pocałować. Od tego uczucia kręci mi się w głowie.
Idziemy dalej. W końcu docieramy do parku i rozległego stawu. Świąteczne lampki palą
się kawałek stąd. Blask księżyca odbija się od ciemnej, pięknej tafli lodu.
Odwracam się do Stelli, która ciężko dyszy i z trudem łapie oddech.
– W porządku? – pytam, podchodząc o krok.
Kiwa głową i wskazuje nad moim ramieniem.
– Zatrzymajmy się tam na chwilę, muszę odpocząć.
Zerkam za siebie i widzę kamienny mostek. Uśmiecham się do Stelli rozbawiony jej
doborem słów. Wolno zbliżamy się do mostu, ostrożnie posuwając się wzdłuż brzegu.
Nagle Stella zatrzymuje się i delikatnie stawia stopę na lodzie. Stopniowo zwiększa
nacisk, próbuje wytrzymałość tafli.
– Stella, przestań! – upominam ją, już widząc oczami wyobraźni, jak wpada do lodowatej
wody.
– Zamarznięta na kamień. No chodź!
Rzuca mi szczególne spojrzenie, które tej nocy widziałem u niej już kilka razy –
odważne, przekorne, zuchwałe.
Przychodzi mi na myśl także określenie: „brawurowe”. Ale staram się o tym nie myśleć.
To wszystko, na co możemy sobie pozwolić. Nacieszmy się.
Biorę zatem głęboki wdech, podejmuję wyzwanie, podaję jej dłoń i wchodzimy razem na
lód.
 ROZDZIAŁ 23

STELLA

Pierwszy raz od dawna nie czuję się chora.

Trzymam Willa mocno za rękę, kiedy ślizgamy się na lodzie. Śmiejemy się, próbując
utrzymać równowagę. Piszczę, bo czuję, że mnie się to nie udaje, puszczam Willa, żeby nie
pociągnąć go ze sobą, i twardo ląduję na pupie.
– Wszystko w porządku? – pyta Will, ale śmieje się jeszcze głośniej.
Szczęśliwa kiwam głową. Lepiej niż w porządku. Widzę, że się rozpędza, i głośno mu
kibicuję, gdy po chwili sunie na kolanach po lodzie. Patrzenie na niego pomaga mi znieść
oślepiający ból po stracie Poego. Moje serce wciąż jest w rozsypce, ale dzięki Willowi wypełnia
się po brzegi pozytywnymi uczuciami.
Telefon dzwoni mi w kieszeni, ale ignoruję go tak, jak przez większość dnia. Siedzę
wpatrzona w Willa ślizgającego się po stawie. W końcu dzwonek milknie, a ja powoli wstaję. Po
chwili jednak głośny sygnał znowu rozbrzmiewa raz po raz. Dostaję całą serię wiadomości.
Zirytowana wyjmuję komórkę i widzę, że ekran jest zasypany SMS-ami od mamy, taty
i Barb.
Spodziewam się, że to znowu pocieszenia z powodu Poego, ale zaskakują mnie zupełnie
inne treści:
PŁUCA DLA CIEBIE. BĘDĄ ZA TRZY GODZINY. GDZIE JESTEŚ???
Stella. Odpowiedz! JADĄ NOWE PŁUCA.
Zamieram. W starych płucach brakuje mi tchu. Patrzę na Willa po drugiej stronie stawu –
robi wolne piruety. Na tym mi cały czas zależało. Mnie i Abby. Nowe płuca.
Ale mój wzrok znowu wędruje ku Willowi – chłopakowi, którego kocham, który ma
B. cepacia i który nigdy nie dostanie swojej szansy.
Patrzę na telefon, a w głowie wirują mi myśli.
Nowe płuca wiążą się z kolejnym długim pobytem w szpitalu, lekarstwami
i rekonwalescencją. Wiążą się z terapią, groźbą infekcji i potwornym bólem. Ale przede
wszystkim wiążą się z jeszcze surowszym ograniczeniem kontaktu z Willem. Może nawet
z kompletną izolacją, żeby wyeliminować możliwość zarażenia B. cepacia.
Muszę w tej chwili podjąć decyzję.
Nowe płuca?
Czy Will?
Patrzę na niego, a on uśmiecha się do mnie tak promiennie, że w ogóle nie ma się nad
czym zastanawiać.
Wyłączam telefon i rozpędzam się na lodzie, ślizgam się coraz bliżej i bliżej, aż w końcu
wpadam na niego całym impetem. Will łapie mnie i ledwo udaje mu się zachować równowagę,
ale utrzymuje nas i nie wykładamy się jak dłudzy.
Niepotrzebne mi nowe płuca, by czuć, że żyję. To teraz naprawdę czuję, że żyję. Rodzice
chcieli, żebym była szczęśliwa. Muszę zaufać sobie, że wiem, co to znaczy. Oni i tak mnie
w końcu stracą i nie mam na to wpływu.
Will miał rację. Czy chcę spędzić całą resztę życia, wciąż walcząc z nurtem?
Odpycham się od niego i próbuję zrobić piruet. Rozkładam ramiona, zwracam twarz do
nieba. Wiruję jak bąk na śliskiej tafli. Dobiega mnie jego głos:
– Boże, ależ cię kocham.
Mówi to tak łagodnie i autentycznie. To najcudowniejsze słowa, jakie słyszałam.
 Opuszczam ręce, przestaję wirować, zwracam się do niego, mój oddech jest płytki,
urywany. Will wytrzymuje moje spojrzenie i czuję ten sam pociąg, który zawsze pchał mnie ku
niemu – niczym grawitacja, z którą nie da się walczyć, kiedy każe mi zamknąć tę próżnię między
nami. Pokonać każdy centymetr dwóch kroków, które nas dzielą.
A więc tym razem z nią nie walczę.
Nasze usta się spotykają – zimne od śniegu i lodu, ale idealne. Chwytam go za kurtkę
i przyciągam bliżej. Motyle w moim brzuchu wzbijają się do lotu, wypełniają ciało aż do stóp.
Will traci równowagę i przewracamy się ze śmiechem na lód. Zachęcam go gestem, żeby
mnie objął, opieram głowę na jego piersi, dokoła nas sypie śnieg, a moje serce bije tak głośno, że
Will niemal na pewno je słyszy.
– To obrzydliwie romantyczne – mówi, w końcu się poddając, i przyciąga mnie do siebie.
– Wiem – potakuję. – I właśnie dlatego to lubię.
Znowu milczy. Czuję, jak pod moją głową jego pierś rytmicznie unosi się i opada. Z jego
ust wydobywa się ciche westchnienie.
– Przerażasz mnie, Stello.
Unoszę głowę i marszczę brwi.
– Co? Dlaczego?
Patrzy mi w oczy. Jego głos brzmi zupełnie poważnie:
– Bo sprawiasz, że pragnę takiego życia, jakiego nigdy nie będę miał.
Dobrze wiem, co ma na myśli.
Will z posępną miną kręci głową.
– Nigdy w życiu niczego tak się nie bałem.
Przypomina mi się dzień, w którym się poznaliśmy, a potem tamten moment, kiedy
zachwiał się na krawędzi dachu.
Will wyciąga rękę, delikatnie dotyka dłonią w rękawiczce mojej twarzy. Jego niebieskie
oczy zdają się ciemniejsze, kiedy przygląda mi się poważnym wzrokiem.
– No, może oprócz tego.
Milczymy wpatrzeni w siebie w blasku księżyca. I nagle: trrrach, trzask, trach. Lód pod
nami zaczyna się załamywać. Roześmiani czym prędzej wstajemy i trzymając się za ręce,
zataczamy się do brzegu.
 ROZDZIAŁ 24

WILL

– Gdzie najbardziej chciałabyś mieszkać? – pytam ją, kiedy wolnym krokiem

wracamy w kierunku mostku. Jej koścista dłoń ufnie spoczywa w mojej.
Zgarniamy świeży śnieg z barierki mostu i siadamy na niej. Nasze nogi kołyszą się
w jednakowym rytmie.
– W Malibu – odpowiada, stawiając obok koncentrator tlenu. Patrzymy przez chwilę na
staw. – Albo w Santa Barbara.
Wiedziałem, że wybierze Kalifornię.
Zerkam na nią znacząco.
– W Kalifornii? Naprawdę? A czemu nie w Kolorado?
– Will! – śmieje się. – W Kolorado? Z naszymi płucami?
Uśmiecham się do niej i wzruszam ramionami. Wyobrażam sobie fantastyczne krajobrazy
Kolorado.
– No co? Góry są przepiękne!
– O nie. – Wzdycha przeciągle. Przekomarza się ze mną. – Ja kocham plażę, a ty góry.
Nad naszym związkiem ciąży klątwa!
Mój telefon nagle dzwoni, więc sięgam do kieszeni, żeby sprawdzić, kto to. Stella chwyta
mnie za rękę, próbuje mnie powstrzymać.
Wzruszam ramionami.
– Powinniśmy przynajmniej dać im znać, że nic nam nie jest.
– Taki z ciebie buntownik? Dopiero teraz pokazujesz swoją prawdziwą twarz?
Próbuje mi zabrać telefon. Śmieję się, ale nagle zamieram bez ruchu, widząc, że
wyświetlacz jest zasypany wiadomościami od mamy.
O tej godzinie?
Wyrywam się Stelli i widzę, że wszystkie SMS-y brzmią dokładnie tak samo: SĄ PŁUCA
DLA STELLI. WRACAJCIE.
Przerzucam nogi na drugą stronę barierki, podniecenie wypełnia mnie bez reszty.
– O Boże! Stella, musimy szybko wracać! – Łapię ją za rękę, żeby pomóc jej zejść na
most. – Płuca... mają płuca dla ciebie!
Stella ani drgnie. Musimy jak najszybciej znaleźć się z powrotem w szpitalu. Dlaczego
nie reaguje. Nie rozumie?
Patrzę na jej twarz zwróconą ku świątecznej iluminacji, zdaje się kompletnie obojętna na
moje słowa.
– Jeszcze nie widziałam świateł.
Co jest, do cholery?!
– Wiedziałaś? – pytam. Czuję się tak, jakby potrąciła mnie potężna osiemnastokołowa
ciężarówka. – Co my tu w ogóle jeszcze robimy? Stello, te płuca są dla ciebie szansą na
prawdziwe życie.
– Nowe płuca? Maksymalnie pięć lat, Will. Potem kończy się ich okres ważności. –
Prycha drwiąco i zerka na mnie. – A co potem, kiedy te płuca też zaczną zawodzić? Znowu
wrócę na start.
To moja wina. Stella sprzed dwóch tygodni nigdy nie zrobiłaby czegoś tak głupiego. Ale
teraz z mojego powodu chce ze wszystkiego zrezygnować.
– Pięć lat to kawał życia dla kogoś takiego jak my, Stella! – wybucham. Usiłuję ją
zmusić, żeby otworzyła oczy. – Zanim zaraziłem się B. cepacia, dałbym się pokroić za nowe
płuca. Bądź rozsądna. – Wyciągam telefon i zaczynam wybierać numer. – Dzwonię do szpitala.
– Will! – krzyczy, robiąc krok w moim kierunku, żeby mnie powstrzymać.
Przerażony widzę, że przewód wenflonu znowu się zahaczył – utknął w szczelinie między
kamiennymi elementami balustrady. Głowa Stelli odchyla się gwałtownie do tyłu i dziewczyna
traci równowagę. Próbuje złapać się oblodzonego gzymsu pod balustradą, ale jej dłoń ześlizguje
się. Stella spada bezwładnie w dół.
Rzucam się, żeby ją złapać, ale upada na wznak na lód, a koncentrator tlenu ląduje
z głuchym stukiem obok niej.
– Stella! Do diabła! Nic ci się nie stało? – wrzeszczę, przymierzając się do skoku.
Stella się nie rusza.
I nagle wybucha śmiechem. Nie zrobiła sobie krzywdy. Dzięki Bogu. Jest cała. Kręcę
głową, zalewa mnie fala ulgi.
– To był niezły...
Wtem rozlega się głośny trzask. Stella próbuje się odczołgać, ale już za późno.
– Stella! – krzyczę, lecz lód pęka, a ciemna woda ją wciąga i zamyka się nad nią.
 ROZDZIAŁ 25

STELLA

Miotam się desperacko, lodowata woda wdziera mi się do ust, zalewa płuca, ale wciąż
próbuję wypłynąć na powierzchnię. Kurtka mi ciąży, nasiąka i ciągnie mnie coraz głębiej, na
dno. Pospiesznie rozpinam suwak, zaczynam się z niej uwalniać, gdy nagle widzę Gałgana, który
odpływa ode mnie. Czuję ogień w płucach, patrzę na plamę światła wpadającego przez dziurę
w lodzie, z powierzchnią łączy mnie jedynie cienka rurka koncentratora.
Zwracam głowę w kierunku Gałgana.
Zanurzam się coraz głębiej i głębiej, lodowaty chłód wypycha tlen z moich płuc,
banieczki powietrza unoszą się do powierzchni.
Płynę w kierunku miśka, desperacko próbuję go dosięgnąć, opuszkami palców już
dotykam jego futra. Wypuszczam resztkę powietrza, huczy mi w głowie, a woda wypełnia płuca.
Oczy zachodzą mi mgłą, obraz ciemnieje, woda wolno zmienia się w czarne niebo,
pojawiają się w niej punkciki światła.
Gwiazdy.
Gwiazdy z rysunku Abby. Dryfują ku mnie, otaczają mnie i wirują dokoła. Unoszę się
wśród nich, przyglądam się, jak migoczą.
Zaraz, zaraz.
Coś tu nie gra.
Mrugam i znowu jestem w wodzie, czuję przypływ energii i z całej siły ruszam znowu do
góry. Widzę wyciągniętą w moim kierunku rękę. Obejmuję ją rozpaczliwie palcami i pozwalam
się wyciągnąć bez wysiłku na powierzchnię.
Leżę, ciężko dysząc, a po chwili siadam i rozglądam się dokoła.
Gdzie jest Will?
Unoszę rękę, dotykam włosów. Suche. Dotykam koszuli i spodni. Suche. Opieram dłoń
płasko na lodzie, przygotowana na kontakt z zimną skorupą. Ale... nic nie czuję. Coś jest nie
w porządku.
– Wiem, że za mną tęsknisz, ale chyba posunęłaś się za daleko – dobiega głos z boku.
Odwracam się i widzę brązowe loki, piwne oczy, takie same jak moje, znajomy uśmiech.
Abby.
To Abby.
Nie rozumiem. Zarzucam jej ramiona na szyję, przytulam z całej siły, żeby się upewnić,
że jest tu naprawdę.
Naprawdę tu jest. Ona... Chwileczkę.
Odchylam się i patrzę dokoła na zamarznięty staw i kamienny most.
– Abby. Czy ja... umarłam?
Abby potrząsa głową, mrużąc oczy.
– Eee... No niezupełnie.
Niezupełnie? Bardzo się cieszę, że ją widzę, ale mimowolnie czuję, że ogarnia mnie
uczucie ulgi, kiedy to mówi. Jeszcze nie chcę umierać.
Chcę żyć.
Obie słyszymy plusk gdzieś w oddali. Rozglądam się, szukając źródła tego hałasu, ale nic
nie widzę. Co to było?
Nastawiam uszu i wtedy dociera do mnie słaby niczym echo dźwięk dobiegający z oddali.
Jego głos.
 Głos Willa – chropowaty, przerywany gwałtownymi, płytkimi oddechami.
– Trzymaj się, Stello!
Patrzę na Abby i wiem, że ona też go słyszy. Zerkamy w dół, na moją pierś, która zaczyna
wolno unosić się i opadać, unosić się i opadać, równomiernie, rytmicznie.
Jakby ktoś mnie reanimował.
– Nie... teraz. No dalej... tylko nie teraz. Oddychaj.
Teraz słyszę jego głos wyraźniej.
– Co się dzieje? – pytam Abby.
Świat wokół mnie zaczyna się wolno zmieniać. Will. Wyłania się jego postać, tak blisko,
że mogę go dotknąć.
Pochyla się nad czyimś ciałem.
Moim ciałem.
Widzę, że cały się trzęsie, kaszle, kiwa się tak, jakby miał się przewrócić. Każdy jego
oddech jest okupiony olbrzymim wysiłkiem. Widzę, jak desperacko chwyta ustami powietrze,
stara się nabrać go jak najwięcej do płuc.
A potem każdy oddech oddaje mnie.
– Oddycha za ciebie – mówi Abby, a moja pierś znowu się unosi.
Z każdą porcją powietrza, które wdycha mi do płuc, mój wzrok coraz bardziej odzyskuje
ostrość. Widzę, że sinieje mu twarz, oddychanie sprawia mu ból.
– Will – szepczę, obserwując jego walkę o to, żeby wpompować powietrze do mojego
ciała.
– Naprawdę cię kocha, Stell – mówi Abby, patrząc z boku.
Im wyraźniejsza staje się ta scena, tym bardziej znika Abby.
Spanikowana zwracam się do niej, znowu przepełniona poczuciem straty, które nie daje
mi spać w nocy. Znowu drąży mnie tamto pytanie bez odpowiedzi.
Abby uśmiecha się do mnie, potrząsa głową. Wyprzedza moje myśli.
– Nie bolało. I nie bałam się.
Biorę głęboki wdech i wzdycham z ulgą, jakbym od ponad roku wstrzymywała powietrze.
Moja pierś nagle się unosi i zanoszę się kaszlem, a woda wylewa się z moich ust.
Widzę, że z moim ciałem leżącym obok dzieje się dokładnie to samo.
Abby uśmiecha się jeszcze weselej.
– Masz żyć dalej, okej? Żyj, Stello. Dla mnie.
Zaczyna się rozpływać, a ja wpadam w panikę.
– Nie! Nie odchodź! – wołam, przytrzymując ją.
Abby mocno mnie przytula, trzyma mnie w objęciach na tyle długo, że czuję zapach jej
kwiatowych perfum. Szepcze mi do ucha:
– Nie odchodzę daleko. Zawsze tu będę. O parę centymetrów od ciebie. Obiecuję.
 ROZDZIAŁ 26

WILL

Moje gardło trawi żywy ogień.

Płuca już nie dają rady.
Jeszcze jeden raz. Dla Stelli.
– Nie teraz... No dalej, tylko nie teraz... Oddychaj – błagam.
Mróz przeszywa moje ciało, kiedy trzymam w dłoniach jej twarz i wdycham powietrze do
jej płuc.
Boli tak, że ledwie to wytrzymuję.
Robi mi się ciemno w oczach, w pole widzenia wdziera się czerń, która wolno zalewa
wszystko, aż w końcu widzę jedynie twarz Stelli unoszącą się na czarnym morzu.
Nic więcej nie mogę jej dać. Nie zostało mi już... Nie.
Unoszę głowę i z determinacją biorę jeszcze jeden płytki oddech, w głębi duszy czując, że
to już ostatni oddech w moim życiu.
Oddaję go jej. Wszystko, co mam, oddaję jej – dziewczynie, którą kocham. Zasługuje na
to.
Pompuję całe powietrze z mojego ciała do jej płuc, a potem upadam wprost na nią. Nie
mam pojęcia, czy to wystarczyło. W oddali słyszę syreny karetek, które wezwałem. Strużki wody
spływają po moim czole, po omacku znajduję dłoń Stelli, chwytam ją i w końcu poddaję się
ciemności, pozwalam się jej połknąć.
 ROZDZIAŁ 27

STELLA

Coś mnie kłuje w ramię.

Otwieram szeroko oczy, mam zawroty głowy, ale powoli wraca mi wzrok. Widzę jasne
światła nad moją głową. Ale to nie lampki świąteczne, które tak pięknie otulają drzewa w parku,
tylko szpitalne jarzeniówki.
Potem zasłaniają je twarze.
Mama.
Tata.
Siadam, zsuwam koce i odwracam głowę. Widzę Barb. Pobiera ode mnie krew.
Próbuję odepchnąć jej dłonie, chcę wstać, ale jestem za słaba.
Will.
Gdzie jest Will?
– Stella, uspokój się – dobiega czyjś głos. Doktor Hamid pochyla się nade mną. – Twoje
nowe płuca...
Zrywam z twarzy maskę tlenową, szukam wzrokiem Willa. Doktor Hamid próbuje
nałożyć mi maskę z powrotem, ale odwracam głowę, bronię się przed nią.
– Nie! Nie chcę ich!
Tata obejmuje mnie, próbuje mnie uspokoić.
– Stella, przestań się wiercić.
– Kochanie, proszę – mówi mama, biorąc mnie za rękę.
– Gdzie jest Will?! – krzyczę, ale nigdzie go nie widzę.
Wodzę oszalałym wzrokiem, lecz organizm w końcu poddaje się i padam bezwładnie na
łóżko.
Mam przed oczami jedynie jego nieruchome ciało. Upadł na mnie, oddawszy mi cały
swój oddech.
– Stello – słyszę cichy głos. – Jestem tu.
Will.
Żyje.
Zwracam głowę w kierunku, skąd dobiega głos, i odnajduję go wzrokiem.
Dzieli nas nie więcej niż trzy metry, ale mam wrażenie, jakby to była większa odległość
niż kiedykolwiek do tej pory. Chcę wyciągnąć do niego rękę, dotknąć go. Chcę się upewnić, że
nic mu nie jest.
– Weź te płuca – szepcze, patrząc na mnie tak, jakbym była jedyną osobą na sali.
Nie. Nie mogę. Jeżeli przyjmę płuca, to przeżyję go o prawie dziesięć lat. Jeżeli
zdecyduję się na przeszczep, Will będzie dla mnie jeszcze większym zagrożeniem. Nie pozwolą
nam przebywać w tym samym mieście, a co dopiero w tym samym pomieszczeniu. A jeśli zarażę
się B. cepacia już po otrzymaniu zdrowych płuc, na które czeka każdy chory na mukowiscydozę?
To nie w porządku. Załamałabym się.
– Masz przyjąć te płuca, Stello – mówi mama, zaciskając dłoń na moim ramieniu.
Zerkam na tatę i z determinacją łapię go za rękę.
– Wiesz, ilu rzeczy pozbawi mnie mukowiscydoza? Ilu już mnie pozbawiła? Nowe płuca
tego nie zmienią.
Jestem zmęczona. Zmęczona walką z samą sobą.
Wszyscy milczą.
 – Ale nie chcę, żeby pozbawiła mnie Willa – mówię z pełnym przekonaniem. – Kocham
go, tato.
Spoglądam to na tatę, to na mamę, to na Barb i na doktor Hamid. Chciałabym, żeby mnie
dobrze zrozumieli.
– Weź je. Proszę – mówi Will i z wysiłkiem wstaje, odrzucając na bok koc termiczny.
Skóra na jego piersi i brzuchu ma bladosiny kolor. Ramiona mu wiotczeją, kiedy Julie i kobieta
o oczach podobnych do jego sadzają go z powrotem na łóżku.
– Ale to dla nas nic nie zmieni, Will. Chyba że na gorsze – tłumaczę, wiedząc, że nowe
płuca nie wyleczą mnie z mukowiscydozy.
– Wszystko w swoim czasie – odpowiada, wytrzymując moje spojrzenie. – To twoja
szansa. A oboje chcemy, żebyś ją dostała. Nie myśl o tym, co straciłaś. Myśl, ile możesz zyskać.
Żyj, Stello.
Przypomina mi się uścisk Abby, kiedy mnie przytuliła przy stawie. Słyszę w głowie jej
głos, który powtarza słowa wypowiedziane przed chwilą przez Willa.
Żyj, Stello.
Biorę głęboki oddech, któremu towarzyszy znane mi na co dzień uczucie walki o każdy
gram powietrza. Rozmawiając z Abby, przyznałam, że chcę żyć. Dopiero później będę się
zastanawiać nad tym, jak mam zamiar to zrobić.
– Dobrze.
Potakuję ruchem głowy, patrząc na doktor Hamid, i klamka zapada.
W oczach Willa pojawia się ulga. Wyciąga rękę i opiera ją na wózku medycznym
stojącym między naszymi łóżkami. Sięgam dłonią z drugiej strony wózka. Dzieli nas bariera
z nierdzewnej stali, ale to nie ma znaczenia.
Jego dłoń nadal dotyka wózka, kiedy sanitariusze wolno wytaczają moje łóżko z sali. Po
nowe płuca. Po nowy start.
Ale z dala od niego.
Słyszę dobiegające z tyłu kroki moich rodziców, Barb i doktor Hamid, ale jeszcze raz
zerkam na Willa, patrzę mu w oczy. Widzę w tym spojrzeniu chłopaka, którego zobaczyłam po
raz pierwszy na korytarzu, przeczesującego palcami włosy. Widzę go, jak trzymał drugi koniec
kija bilardowego, kiedy spacerowaliśmy po szpitalu, i kazał mi obiecać, że za rok wciąż tu będę.
Widzę go w basenie, z roztańczonymi refleksami w oczach. Widzę go naprzeciw przy stole
podczas przyjęcia urodzinowego, śmiejącego się do łez.
Widzę, jak na mnie patrzył, mówiąc, że mnie kocha, ledwie kilka godzin wcześniej, na
tym zamarzniętym stawie.
Widzę, jak mnie pocałował.
A teraz uśmiecha się, unosząc jeden kącik ust, tak jak tamtego dnia, kiedy się poznaliśmy.
Znajomy blask migocze w jego oczach, dopóki nie znika mi z pola widzenia. Ale nadal słyszę
jego głos. Nadal słyszę głos Abby.
Żyj, Stello.
 ROZDZIAŁ 28

WILL

Osłabiony kładę się ciężko na łóżku. Boli mnie całe ciało. A więc dostanie nowe płuca.
Stella dostanie nowe płuca. Pomimo bólu moje serce bije radośnie. Mama delikatnie
opiera dłoń na moim ramieniu, kiedy Julie zakłada mi maskę tlenową.
Nagle sobie przypominam.
O nie.
Siadam jak oparzony, kłuje mnie w piersi, gdy krzyczę na całe gardło:
– Pani doktor!
Na końcu korytarza doktor Hamid odwraca się, marszczy brwi i ruchem głowy wskazuje
Barb, żeby poszła z nią, a pielęgniarzowi każe zawieźć Stellę na salę operacyjną. Zerkam na
lekarkę i Barb, a potem spuszczam wzrok i patrzę na swoje dłonie.
– Zrobiłem jej sztuczne oddychanie.
Wszyscy w pokoju nieruchomieją, próbując przyswoić sobie tę informację, która znaczy,
że Stella zapewne została zakażona B. cepacia. I że to moja wina.
– Przestała oddychać – mówię, przełykając ślinę. – Musiałem to zrobić. Przepraszam.
Patrzę najpierw w oczy Barb, a potem doktor Hamid.
– Dobrze zrobiłeś, Will – zapewnia mnie lekarka, kiwając głową. – Uratowałeś jej życie,
jasne? A jeśli zaraziła się B. cepacia, poradzimy sobie z tym problemem. – Patrzy na Barb,
potem na Julie i w końcu znowu na mnie. – Ale jeśli nie wykorzystamy tych płuc, to się
zmarnują. Nie odwołujemy operacji.
Wychodzą, a ja wolno opadam z powrotem na łóżko. Przytłacza mnie ciężar wszystkiego,
co się stało. Czuję zmęczenie we wszystkich komórkach ciała. Przechodzą mnie dreszcze,
z zimna boli mnie w piersi. Zerkam na mamę, a Julie znowu zasłania mi usta maską, obserwując
mamę, która delikatnie głaszcze mnie po włosach tak jak wtedy, gdy byłem mały.
Zamykam oczy, oddycham miarowo i wreszcie pozwalam, by sen przegonił ból oraz
chłód.
Zerkam na zegarek. Cztery godziny. Upłynęły cztery godziny, odkąd ją zabrali.
Siedzę w poczekalni, gapiąc się przez okno na śnieg. Moja noga cały czas nerwowo
podryguje, a całym ciałem wstrząsają mimowolne drgawki, jakby wciąż pod wpływem szoku
wywołanego kontaktem z lodowatą wodą.
Mama próbowała namówić mnie, żebym wrócił do pokoju, okrył się kilkoma
dodatkowymi warstwami koców, ale wolę być tutaj. Muszę tu być. Tak blisko Stelli, jak to
możliwe.
Odrywam wzrok od okna, słysząc odgłos zbliżających się kroków. Odwracam się i widzę
mamę Stelli. Siedzi na krześle obok, ściskając w dłoniach kubek kawy.
– Dziękuję – mówi w końcu, patrząc mi w oczy. – Za to, że uratowałeś jej życie.
Potakuję skinieniem głowy i wkładam do nosa wenflon. Tlen ulatuje z głośnym sykiem.
– Nie oddychała. Na moim miejscu każdy...
– Mam na myśli raczej tę sprawę z płucami – wtrąca mama Stelli. Jej wzrok wędruje
w kierunku okna. – Ani ja, ani jej ojciec nie mogliśmy... – Głos jej więźnie w gardle, ale wiem,
co chce powiedzieć. Potrząsa głową i zerka na zegar nad drzwiami sali operacyjnej. – Jeszcze
kilka godzin.
Uśmiecham się do niej.
– Spokojna głowa. Ani się spostrzeżemy, jak zacznie wdrażać autorski program
trzydziestu ośmiu kroków do rekonwalescencji po przeszczepie.
Mama Stelli śmieje się, wyciąga rękę i delikatnie ściska moją dłoń. Przez jakiś czas trwa
przyjemne milczenie, a potem mama idzie na lunch.
Siedzę sam, nadal pełen nerwów. Raz po raz wysyłam SMS-y do Jasona i Hope albo po
prostu gapię się na ścianę, a w głowie wirują mi oderwane od siebie sceny ze zdarzeń ostatnich
tygodni.
Mam ochotę to wszystko narysować.
Dzień, kiedy się poznaliśmy, Stella w zaimprowizowanym kombinezonie
antybakteryjnym, przyjęcie urodzinowe. Każde z tych wspomnień zdaje się cenniejsze niż
poprzednie.
Jakby pod wpływem telepatycznie wysłanych impulsów drzwi windy rozsuwają się
i pojawia się w nich Barb obładowana moimi przyborami do rysowania.
– Przyglądanie się gołym ścianom po jakimś czasie może się znudzić – mówi, podając mi
przybory.
Śmieję się. Coś o tym wiem.
– Są jakieś nowe wiadomości? – pytam, koniecznie chcąc wiedzieć, jak się udała
operacja. Ale jeszcze bardziej zależy mi na wynikach badania bakteriologicznego. Muszę się
dowiedzieć, czy nie sprzedałem jej B. cepacia. Czy nowe płuca dadzą jej szansę na dłuższe życie,
na którym tak jej zależało?
Barb kręci głową.
– Jeszcze nie. – Zerka na drzwi oddziału operacyjnego i bierze głęboki wdech. – Powiem
ci, jak tylko czegoś się dowiem.
Otwieram szkicownik na pierwszej pustej stronie i zaczynam rysować. Przed oczami
znowu ożywają mi wspomnienia. Powoli nadchodzi południe i drzwi otwierają się z hukiem – to
wracają rodzice Stelli, a kilka kroków za nimi idą Camila i Mya. Każdy niesie przed sobą wieżę
z pojemników na dania na wynos z kafeterii.
– Will! – woła Mya.
Podbiega i obejmuje mnie ramieniem, uważając, żeby nie upuścić jedzenia. Staram się
ukryć grymas bólu. Mój organizm wciąż jest osłabiony po wczorajszej nocy.
– Nie wiedziałyśmy, na co miałbyś ochotę, więc wzięłyśmy dla ciebie kanapkę – mówi
Camila.
Siadają na krzesłach koło mnie, mama Stelli otwiera torebkę i wyjmuje z niej
zafoliowanego sandwicha.
Uśmiecham się z wdzięcznością. Mój żołądek burczy zadowolony.
– Dziękuję.
Unosząc głowę znad rysunku, patrzę na nich, jak jedzą, rozmawiają o rzeczach, które
teraz będzie mogła robić Stella, a ich słowa są przepełnione miłością do niej. Stella jest spoiwem,
które ich łączy. Rodziców. Camilę i Myę. Każde z nich jej potrzebuje.
Pochylam głowę i rysuję dalej – na każdej stronie pojawia się obrazek ilustrujący inny
fragment naszej wspólnej historii.
Trzy godziny upływają niepostrzeżenie, Camila i Mya idą do domu, Barb i Julie
przychodzą i wychodzą, a ja rysuję dalej. Chcę na zawsze utrwalić każdy szczegół. Patrzę na jej
rodziców, mama zasnęła wtulona w pierś taty, który czule obejmuje ją ramionami i też powoli
zamyka oczy.
Uśmiecham się pod nosem. Wygląda na to, że nie tylko Stella dostała dzisiaj drugą
szansę.
Drzwi oddziału operacyjnego otwierają się. Wchodzi doktor Hamid z grupką chirurgów.
 Otwieram szeroko oczy, pochylam się i szturcham rodziców Stelli, żeby ich zbudzić,
a potem wstajemy i z niepokojem przyglądamy się twarzom lekarzy. Udało się? Wszystko
w porządku?
Doktor Hamid zsuwa maskę chirurgiczną, uśmiecha się, na co wszyscy troje oddychamy
z ulgą.
– Świetnie się zapowiada – mówi jeden z chirurgów.
– Och, dzięki Bogu!
Mama Stelli mocno obejmuje tatę. Wybucham śmiechem, kiedy łapie mnie za ramię
i przyciąga z drugiej strony. Jesteśmy w euforycznych nastrojach. Udało się!
Stella ma nowe płuca.
Padam bezwładnie na łóżko. Czuję się kompletnie wypompowany, ale szczęśliwszy niż
kiedykolwiek przedtem. Unoszę głowę i widzę moją mamę na krześle obok.
– Jest ci dosyć ciepło? – pyta mnie po raz milionowy, odkąd wróciła do szpitala.
Patrzę znacząco na dwie pary spodni dresowych i trzy T-shirty, które włożyłem specjalnie
po to, żeby jej sprawić przyjemność. Na mojej twarzy pojawia się uśmiech.
– Właściwie to już zaczynam się pocić.
Wachluję się kołnierzykiem bluzy z kapturem.
Rozlega się pukanie, po którym Barb uchyla drzwi. Patrząc na mnie, unosi kartkę
z wynikami badań. Paraliżuje mnie strach. Jej mina ani trochę nie zdradza, co zaraz usłyszę.
Barb przez chwilę milczy, opiera się o drzwi i przebiega wzrokiem dokument.
– Wróciły wyniki posiewu. Nie wiem, jak to... – W końcu jednak uśmiecha się i kręci
głową. – Jest czysta. Nie zaraziła się.
O mój Boże.
Nie zaraziła się.
Podrywam się z łóżka i obejmuję Barb. Drugi raz tego dnia wpadam w ekstatyczny stan.
Barb wzdycha zaskoczona, a po chwili przytula mnie ze śmiechem.
– A co z Willem? – rozlega się za moimi plecami głos mamy. – Cevaflomalin mu
pomógł?
Patrzę w oczy Barb, nawiązuje się między nami cienka nić porozumienia. Pielęgniarka
przełyka ślinę, spuszcza głowę i zerka na dokumenty – wyniki testów, które już znam, zanim je
usłyszałem.
– Nie działa na mnie, prawda? – pytam.
Barb wzdycha przeciągle i kręci głową.
– Tak. To prawda.
Ech, do diabła.
Siadam z powrotem na łóżku i biorę kilka oddechów. Staram się nie patrzeć na mamę, ale
czuję, że jej mina nie wyraża nic dobrego. Wiem, że jest smutna. Biorę ją za rękę i lekko
ściskam.
Po raz pierwszy czuję się rozczarowany tak samo jak ona.
Zerkam ze skruchą na Barb.
– Przepraszam za to wszystko.
Ona potrząsa głową i wzdycha.
– Nie przepraszaj. – Zamyśla się, a po chwili wzrusza ramionami i dodaje z uśmiechem: –
Miłość to miłość.
Barb wychodzi, a ja trzymam mamę za rękę, dopóki się nie wypłacze. Wiem, że zrobiła
wszystko, co w jej mocy. Niestety, to niczyja wina.
W końcu mama zasypia. Siadam na krześle pod oknem i patrzę na słońce wolno zniżające
się do horyzontu. Lampki w parku, których Stella nie zdążyła zobaczyć, zapalają się i kolejny
dzień dobiega końca.
Budzę się nagle w środku nocy. Wkładam buty i wymykam się z pokoju. Idę na parter, do
sali pooperacyjnej, gdzie śpi Stella. Patrzę na nią przez uchylone drzwi. Jej drobne ciało jest
podłączone do aparatury, która oddycha za nią.
Udało jej się.
Nabieram powietrza do płuc, na ile to możliwe, aż zaczyna mnie cisnąć w piersi. Ale
kiedy je wypuszczam, w końcu czuję ulgę, na którą tak długo czekałem.
Ulgę spowodowaną faktem, że nie zaraziłem Stelli.
Ulgę spowodowaną tym, że za kilka godzin Stella się zbudzi i będzie miała przed sobą co
najmniej pięć lat wspaniałego życia więcej. Będzie mogła realizować różne rzeczy, które wpisała
na tę swoją listę. A może nawet zbierze się na odwagę i zrobi parę rzeczy, których tam nie ma,
takich jak pójście o pierwszej w nocy do parku, żeby popatrzeć na świąteczne światełka.
Zaciskam zęby i chociaż wszystko we mnie stanowczo się wzbrania, wiem dokładnie, co
muszę zrobić.
Rozglądam się po pokoju, patrzę na oddział, który tu zwołałem. Barb, Julie, Jason, Hope,
Mya, Camila, rodzice Stelli. Najbardziej eklektyczna zbieranina ludzi, jaką widziałem. Stoją
przede mną i patrzą na pudełka, które rozłożyłem na moim łóżku. Każdy dostał inną, ale tak
samo ważną rolę. Pokazuję im mój rysunek przedstawiający misterny plan, nad którym
pracowałem prawie cały ranek. Uwzględniłem każdy szczegół – i zadanie każdej osoby zazębia
się z zadaniami innych uczestników.
Stella byłaby ze mnie dumna.
Słyszę dobiegający z korytarza głos mamy – donośny, zdecydowany i rozkazujący.
Dokładnie taki, jak w moim scenariuszu.
Przechodzą mnie ciarki, kiedy sobie przypominam chwile, gdy zwraca się takim tonem do
mnie.
– No dobrze – mówię, patrząc na każdego z członków mojego zespołu. – Musimy to
przeprowadzić wspólnie.
Spoglądam na Hope, która ociera łzę, przytulona do Jasona. Przenoszę wzrok na Julie,
Camilę i Myę. Na rodziców Stelli.
– Wszyscy się zgadzają?
Julie entuzjastycznie kiwa głową, rozlega się chór zgodnych głosów. Wszyscy zwracają
się ku Barb – jedynej, która milczy jak kamień.
– Och, do diabła. No dobrze! Wchodzę w to – mówi w końcu z uśmiechem.
Chyba po raz pierwszy w życiu zgadzamy się ze sobą.
– Jak długo jeszcze Stella będzie pod narkozą?
Barb zerka na zegarek.
– Na pewno kilka godzin. – Przenosi wzrok na pudełka i na listę naszych zadań. – Mamy
mnóstwo czasu.
Doskonale.
Zaczynam rozdawać pudełka, przydzielam wszystkim zadania.
– Dobrze. Camila i Mya. – Podaję im listę oraz przypisane do niej pudełko. – Wy dwie
dołączycie do Jasona i Hope, żeby...
Moja mama kończy rozmowę telefoniczną i zagląda do pokoju.
– Gotowe. Zgodzili się.
TAK! Wiedziałem, że jej się uda.
– Wiesz, że czasami aż strach się ciebie bać?
 Mama uśmiecha się do mnie.
– Lata praktyki – mówi.
Rozdzielam resztę pudełek, po czym wszyscy wychodzą na korytarz, żeby zacząć
przygotowania. Mama jeszcze chwilę się ociąga. Uchyla z powrotem drzwi i pyta:
– Niczego ci nie potrzeba?
Potrząsam przecząco głową.
– Zaraz tam będę. Muszę jeszcze zrobić jedną rzecz.
Drzwi się zamykają, a ja odwracam się do biurka, nakładam lateksowe rękawiczki
i wyciągam kredki. Już od jakiegoś czasu pracuję nad tym rysunkiem – przedstawia Stellę
ślizgającą się na lodzie chwilę przed tym, kiedy powiedziałem, że ją kocham.
Staram się dobrze uchwycić każdy, nawet najdrobniejszy szczegół. Blask księżyca na jej
twarzy. Rozwiane pędem włosy. Czystą radość widoczną w każdym ruchu i detalu.
Łzy napływają mi do oczu, kiedy patrzę na ten rysunek, ale ocieram je rękawem, wiedząc,
że tym razem dla odmiany robię coś z gruntu dobrego.
Znowu stoję w drzwiach pokoju Stelli i patrzę, jak jej zabandażowana pierś miarowo
wznosi się i opada. Nowe płuca doskonale wykonują swoją robotę. Suchy już miś panda siedzi
bezpiecznie wtulony pod jej ramieniem. Jej twarz wygląda we śnie spokojnie i błogo.
Kocham ją.
Wciąż czegoś poszukiwałem. Wychodziłem na każdy dach, szukając czegoś, co nada sens
mojemu życiu.
W końcu to znalazłem.
– Budzi się – oznajmia jej tata, widząc, że Stella zaczyna się wiercić na łóżku.
Unoszę głowę i widzę, że jej mama podchodzi z drugiego końca sali, obejmuje mnie
i mocno przytula.
– Dziękuję, Will.
Odpowiadam skinieniem głowy, sięgam do torby i podaję jej owinięty papierem pakunek.
– Da jej to pani, kiedy się zbudzi?
Mama Stelli bierze ode mnie upominek i znowu kładzie dłoń na moim ramieniu.
Potem jeszcze raz rzucam okiem na Stellę. Już zaczynają jej drżeć powieki. Tak bardzo
chcę zostać. Chcę dalej stać w drzwiach, być przy niej. Nawet jeżeli zawsze mają nas dzielić dwa
kroki.
A nawet trzy.
Jednak właśnie z tego powodu w końcu wypuszczam powietrze z płuc, targany emocjami
odwracam się i odchodzę.
 ROZDZIAŁ 29

STELLA

Otwieram oczy.
Patrzę w sufit, obraz nabiera ostrości, całe ciało mam obolałe po operacji.
Will.
Próbuję się rozejrzeć, ale jestem za słaba. W pokoju są inni ludzie, lecz ich nie widzę.
Usiłuję coś powiedzieć, lecz przeszkadza mi respirator.
Kieruję wzrok na mamę. Ta trzyma coś w ręce.
– Kochana – mówi szeptem mama i podaje mi tę rzecz. – To dla ciebie.
Prezent? Dziwne.
Mocuję się z papierem, jednak brakuje mi siły. Mama pochyla się, żeby mi pomóc
rozpakować czarny szkicownik. Tytuł na okładce brzmi: TRZY KROKI OD SIEBIE.
To od Willa.
Przerzucam strony, oglądam rysunki ilustrujące historię naszej znajomości. Są pełne
kolorów. Na tym przytulam pandę, na innym stoimy po obu końcach kija bilardowego,
dryfujemy pod wodą, siedzimy przy urodzinowym stole, a tu ślizgam się wkoło po zamarzniętym
stawie.
Na ostatniej stronie widzę nas dwoje. Trzymam w małej, kreskówkowej ręce balonik. Jest
przebity na górze i ulatują z niego setki gwiazd, które płyną na drugi koniec kartki, do Willa.
On trzyma w ręce pióro i zwój papieru z nagłówkiem: Lista zadań Willa.
Pod spodem znajduje się tylko jeden punkt:
#1: Kochać Stellę do końca świata.
Uśmiecham się i patrzę na twarze dokoła mnie. Dlaczego go tu nie ma?
Julie robi krok naprzód, kładzie mi na kolanach iPada. Marszczę brwi, nie rozumiejąc,
o co chodzi.
Julie dotyka ikonki: PLAY.
– Moja śliczna, apodyktyczna Stello – rozlega się głos Willa. Jego twarz pojawia się na
ekranie: włosy jak zwykle w uroczym nieładzie i ten jego uśmiech z uniesionym kącikiem ust. –
To chyba prawda, co piszą w twojej książce: że dla duszy nie istnieje pojęcie czasu. Ostatnie
kilka tygodni będzie dla mnie trwało wiecznie. – Bierze głęboki wdech, uśmiechając się swoimi
niebieskimi oczami. – Żałuję jedynie, że nie udało ci się zobaczyć tamtej świątecznej iluminacji.
Zaskoczona unoszę głowę znad ekranu, bo światło w moim pokoju zgasło. Widzę Julie
stojącą przy włączniku.
Nagle dziedziniec za oknem rozbłyskuje – zalewa go blask mrugających świątecznych
lampek, takich samych jak w parku, oplecionych wokół latarni i drzew. Wzdycham oczarowana.
Cały mój pokój jest zalany kolorowym światłem. Barb i Julie zwalniają blokadę łóżka i pchają je
pod samo okno, żebym miała jak najlepszy widok.
Za szybą, pod baldachimem tych pięknych lampek stoi Will.
Otwieram szeroko oczy, kiedy dociera do mnie, co się dzieje.
Odchodzi! Will odchodzi! Chwytam się kurczowo prześcieradła, ogarnia mnie inny
rodzaj bólu.
Will uśmiecha się, patrzy w dół i wyciąga telefon. Za moimi plecami rozlega się
dzwonek. Julie podaje mi komórkę i przełącza na tryb głośnomówiący. Otwieram usta, żeby coś
powiedzieć, prosić go, żeby został, ale słowa więzną mi w gardle.
Słychać tylko syk z rurki respiratora.
 Próbuję mu zakomunikować wyrazem twarzy, żeby nie odchodził. Że go potrzebuję.
Will uśmiecha się blado, widzę łzy w jego niebieskich oczach.
– Nareszcie cię zatkało na mój widok – słyszę dobiegający z głośnika telefonu jego głos.
Unosi dłoń i przykłada ją do szyby. Ja też z wysiłkiem unoszę moją, dotykam szyby
w tym samym miejscu. Dzieli nas tylko cienkie szkło.
Chce mi się wrzeszczeć.
Zostań.
– W filmach często mówią: „Trzeba naprawdę kogoś kochać, żeby pozwolić mu odejść”.
– Potrząsa głową, przełyka ślinę i z trudem mówi dalej: – Zawsze sądziłem, że to brednie. Ale
gdy prawie umarłaś na moich oczach...
Głos więźnie mu w gardle, a ja zaciskam pięści. Mam ochotę rozbić szybę, lecz udaje mi
się jedynie lekko w nią stuknąć.
– W tamtej chwili nic innego się dla mnie nie liczyło. Nic. Tylko żebyś przeżyła.
On też mocniej przyciska dłoń do szyby. Głos mu drży, kiedy kontynuuje:
– Pragnę tylko jednego: być z tobą. Ale zależy mi na twoim bezpieczeństwie. Ze mną nie
jesteś bezpieczna.
Widać, że walczy sam ze sobą, łzy płyną mu po policzkach.
– Nie chcę cię opuszczać, ale za bardzo cię kocham, żeby zostać. – Śmieje się przez łzy
i potrząsa głowa. – Kurczę, czyli jednak tamte filmowe bzdury okazały się prawdą.
Opiera czoło o szybę w miejscu, gdzie trzymam dłoń. Czuję go nawet przez szkło.
Naprawdę go czuję.
– Zawsze będę cię kochał – mówi, unosząc głowę.
Stoimy przed sobą twarzą w twarz. Oboje widzimy w swoich oczach ten sam ból. Na
moim sercu pod świeżą blizną pojawia się długie pęknięcie.
Mój oddech tworzy obłoczek pary na szybie. Jeszcze raz unoszę drżący palec, żeby
narysować serce.
– Zamkniesz oczy? – pyta Will załamującym się głosem. – Nie będę w stanie od ciebie
odejść, wiedząc, że na mnie patrzysz.
Nie ma mowy. Widząc moją upartą minę, Will unosi wyżej głowę. Zaskakuje mnie taka
sama determinacja widoczna na jego twarzy.
– Nie martw się o mnie. – Uśmiecha się zapłakany. – Nawet jeżeli jutro miałbym przestać
oddychać, nie zmieniłbym ani jednej sekundy.
Kocham go. Ale znika z mojego życia właśnie po to, żebym mogła żyć.
– Proszę, zamknij oczy – błaga, zaciskając zęby. – Pozwól mi odejść.
Jeszcze przez chwilę przyglądam się mu, chcę zapamiętać każdy centymetr jego twarzy,
lecz w końcu zmuszam się, by zacisnąć powieki. Wstrząsają mną spazmy płaczu, dławię się
pomimo respiratora.
Odchodzi.
Will odchodzi.
Kiedy otworzę oczy, jego już nie będzie.
Zalewając się łzami, czuję, że się oddala. Dzieli nas już o wiele więcej niż dwa kroki, na
które się umawialiśmy. Które zawsze między nami były.
Wolno otwieram oczy. Wciąż mam cień nadziei, że jednak go zobaczę tuż za szybą. Ale
widzę jedynie migoczące lampki na dziedzińcu i limuzynę, która znika daleko w ciemności.
Unoszę drżące palce i dotykam odciśniętego na szybie śladu ust. Jego pożegnalnego
pocałunku.
OSIEM MIESIĘCY PÓŹNIEJ
 ROZDZIAŁ 30

WILL

Głośnik w poczekalni lotniska zaczyna trzeszczeć, stłumiony głos przedziera się przez
poranny gwar i turkot walizek toczących się po gładkiej, ceramicznej podłodze. Wyjmuję z ucha
jedną słuchawkę, żeby nie przegapić komunikatu. Boję się usłyszeć, że zmieniono bramkę i że
z tymi moimi gównianymi płucami będę musiał gnać na drugi koniec hali odlotów.
– Uwaga, pasażerowie lotu numer cztery-cztery-osiem-siedem linii Delta do Houston...
Zakładam z powrotem słuchawki. To nie mój lot. Ja lecę za granicę.
Sadowię się w fotelu i po raz nie wiadomo który otwieram YouTube, jak zwykle na
playliście Stelli. Gdyby ktoś z YouTube’a sprawdzał liczbę indywidualnych odtworzeń filmów
przez poszczególnych użytkowników, pod moim domem już powinien stać oddział policji.
Wyglądałbym na wzorcowego stalkera. Ale mam to w nosie, bo film, który tak namiętnie
oglądam, jest o nas. Kiedy wciskam PLAY, Stella opowiada naszą historię.
– Dotyk drugiego człowieka. Nasza pierwsza forma komunikacji – mówi.
Jej głos brzmi czysto i dźwięcznie. Bierze głęboki wdech – jej nowe płuca działają bez
zarzutu.
W całym nagraniu najbardziej mi się podoba ten jej oddech. Nie czuć w nim wysiłku. Nie
słychać świstu ani charczenia.
Jest idealnie płynny. Niewymuszony.
– Poczucie bezpieczeństwa, spokój, komfort. Zawdzięczamy je delikatnemu muśnięciu
palca albo dotykowi warg na miękkim policzku – mówi Stella, a ja unoszę głowę znad iPada,
rozglądam się po zatłoczonym lotnisku, patrzę na ludzi, którzy co chwila wchodzą do hali
i wychodzą z niej, taszcząc ciężkie walizki, ale nawet w tym tłoku widać, że Stella ma rację.
Objęcie na powitanie po przylocie, dodające otuchy poklepanie w ramię przed przejściem przez
bramkę bezpieczeństwa, a nawet czuły uścisk pary młodych osób czekających na wejście na
pokład samolotu – dotyk jest wszędzie. Dotyk ukochanego człowieka jest nam potrzebny niemal
tak samo, jak oddech. Nie rozumiałam, jak ważny jest dotyk – jego dotyk... dopóki nie zostałam
go pozbawiona.
Widzę ją. Dwa kroki ode mnie, tamtej nocy przy basenie, podczas spaceru do parku, za
szybą ostatniego wieczoru przed rozstaniem. Zawsze towarzyszyło nam pragnienie, by
zmniejszyć dzielącą nas odległość.
Zatrzymuję wideo, żeby się na nią napatrzeć.
Wygląda... jeszcze lepiej niż kiedykolwiek, gdy widziałem ją na żywo. Nie nosi
koncentratora tlenu. Nie ma ciemnych obwódek wokół oczu.
Dla mnie zawsze była piękna, ale teraz jest także wolna. Pełna życia.
Co dzień pluję sobie w brodę, że odszedłem. Przeżywam od nowa tamtą chwilę, kiedy
nogi mi ciążyły niczym cementowe bloki i zmagałem się z siłą, która przyciągała mnie niczym
magnes z powrotem do okna. Sądzę, że już zawsze będę czuł to przyciąganie i ból. Ale wystarczy
spojrzeć na nią w obecnym stanie, by wiedzieć, że ta decyzja opłaciła się po stokroć.
Na ekranie wyskakuje powiadomienie z jej aplikacji, które przypomina mi o wzięciu
przedpołudniowej dawki lekarstw. Uśmiecham się do emotki przedstawiającej roztańczoną
pigułkę. Myślę o niej jak o małej, przenośnej Stelli, która zawsze jest przy mnie, zerka mi przez
ramię i nie pozwala zapomnieć o lekarstwach. Nie pozwala zapomnieć o tym, jak ważne jest
zyskanie choćby odrobiny czasu.
– Gotowy? – pyta Jason, szturchając mnie w bok, bo właśnie zaczynają wpuszczać
pasażerów na pokład samolotu do Brazylii. Uśmiecham się szeroko, połykam bez popicia pigułki,
wrzucam apteczkę z powrotem do plecaka i zapinam suwak.
– Urodziłem się gotowy.
W końcu wybieram się zobaczyć miejsca, o których marzyłem.
W każdym mieście mam umówione spotkanie z lekarzami. To był jeden z trzech
warunków, które postawiła mi mama przed wyjazdem w tę podróż. Pozostałe dwa to drobnostka.
Mam jej wysłać jak najwięcej zdjęć i bez względu na okoliczności w każdy poniedziałek rano
dzwonić do niej przez Skype. Poza tymi rzeczami mogę nareszcie żyć tak, jak chcę. Oczywiście
to znaczy także, że mogę ją wesprzeć w codziennej walce.
Ostatecznie znaleźliśmy wspólny język.
Wstaję, robię głęboki wdech, poprawiając na swoim kościstym ramieniu paski
koncentratora tlenu. Jednak w tej samej chwili powietrze staje mi w gardle, ponieważ przez
lotniskowy gwar i zgiełk, przez charkot śluzu w moich własnych płucach przebija się mój
ulubiony dźwięk.
Jej śmiech. Dźwięczny jak dzwoneczki. Szybko wyjmuję z kieszeni telefon, pewny, że
nie wyłączyłem filmu. Jednak wyświetlacz jest wygaszony, a dźwięk nie dochodzi z oddali ani
nie brzmi jak głos z telefonu.
Jego źródło jest o kilka kroków ode mnie.
Moje nogi odbierają sygnał z mózgu, że należy iść, wejść na pokład samolotu, nie
zatrzymywać się. Ale oczy już skanują otoczenie. Muszę wiedzieć.
Znalezienie jej zajmuje mi około sześciu sekund. Nawet nie czuję zdziwienia, widząc, że
jej oczy już są zwrócone na mnie.
Stelli zawsze udawało się pierwszej mnie wypatrzyć.
 ROZDZIAŁ 31

STELLA

– Czy już nie istnieje coś takiego jak improwizacja? Spróbuj to zrobić tak, jak
zrobiłaby to Abby – mówi Mya, szturchając mnie szelmowsko w bok.
Unoszę głowę znad mojego planu i śmiejąc się, składam go, a potem wsuwam do tylnej
kieszeni spodni.
– Nie od razu Rzym zbudowano. – Uśmiecham się do niej i do Camili zadowolona ze
swojego żartu nawiązującego do Watykanu. – Rozumiecie, nie? Rzym.
Camila śmieje się, robiąc przesadnie zażenowaną minę.
– Nowe płuca niestety nie dały jej lepszego poczucia humoru.
Nabieram powietrza głęboko do płuc, które rozszerzają się bez najmniejszego wysiłku. To
taki cud, że aż trudno uwierzyć. Ostatnie osiem miesięcy upłynęło mi w gorzko-słodkim nastroju.
Moje nowe płuca są niesamowite, a ból po operacji stopniowo ustępuje zupełnie nowej
jakości życia. Rodzice znowu są razem i w końcu zaczynamy wychodzić z cierpienia. Ten fakt –
podobnie jak moje płuca – nie sprawił, że wszystko magicznie się naprawiło. Strata Abby i Poego
nadal mnie boli i chyba nigdy nie przestanie. Wiem też, że nigdy nie otrząsnę się na sto procent
po stracie Willa. Ale to dobrze. Ten ból mi wciąż przypomina, jak bardzo byli dla mnie ważni,
i dzięki niemu wiem, że żyję.
Dzięki Willowi dostałam szansę na przeżycie wielu nowych rzeczy. Dostałam
w prezencie dużo czasu, czyli tego, co najcenniejsze. Trudno uwierzyć, że niemal odrzuciłam ten
dar.
Rozglądam się po lotnisku, mój wzrok wędruje do wysokiego sufitu, szerokich okien,
a w żyłach krąży mi adrenalina wywołana podnieceniem, kiedy podchodzę do bramki numer 17,
skąd odlatuje samolot do Rzymu. W podróż, w którą w końcu mogę się wybrać. Do Watykanu
i Kaplicy Sykstyńskiej – pierwszej z wielu rzeczy, które chcę zobaczyć i zrobić. Wprawdzie nie
lecę tam z Abby ani na pewno nie będę mogła skreślić tego punktu z listy celów Willa, ale już
sam fakt, że się tam wybieram, sprawia, że w pewnym sensie czuję się bliżej nich.
Nagle łapię się na tym, że to ja nadaję tempo, a Camila i Mya ledwo za mną nadążają.
Jeszcze kilka miesięcy temu przekręciłabym się, gdybym miała tyle chodzić, ale teraz czuję, że
mogę iść i iść bez końca.
– Wszyscy do zdjęcia! – ogłasza Mya, kiedy znajdujemy naszą bramkę.
Unosi telefon, a my przybliżamy się do siebie i uśmiechamy się do obiektywu.
Po błysku flesza rozdzielamy się. Zerkam na mój telefon, w którym pojawiło się zdjęcie
od taty – jedzą z mamą śniadanie, a jajecznica z bekonem na jego talerzu jest ułożona w kształt
smutnej buźki. Podpis pod zdjęciem brzmi:
JUŻ ZA TOBĄ TĘSKNIMY, STELL! Przyślij zdjęcia!
Śmieję się i trącam łokciem Myę.
– Hej, wyślij tę fotkę moim rodzicom. Już zaczynają się domagać zdjęć z...
Nie kończę zdania, bo Mya z otwartymi ustami wytrzeszcza oczy na Camilę.
– Co? Znowu zrobiłam głupią minę? – pyta Camila, głośno wzdychając. – Nie wiem,
dlaczego mój uśmiech zawsze wygląda tak, jakby...
Mya unosi rękę, żeby ją uciszyć. Wskazuje oczami dużą grupę ludzi szykujących się do
wejścia na pokład jednego z samolotów. W końcu wbija wzrok w jeden punkt znajdujący się za
moimi plecami. Camila wydaje stłumiony okrzyk.
Odwracam się i próbuję się zorientować, co je tak zszokowało. Jeżą mi się włoski na
karku, gdy przeczesuję wzrokiem długą kolejkę pasażerów.
Serce zaczyna mi bić szybciej, kiedy mój wzrok wyławia z tłumu Jasona.
I nagle już wiem. Wiem, że on też tam jest, chociaż jeszcze go nie widzę.
Will.
Stoję jak wryta, a on unosi głowę i nasze oczy się spotykają. Znajomy błękit, który od tak
dawna śni mi się po nocach, niemal ścina mnie z nóg. Will nadal jest chory, nosi przewieszony
przez ramię koncentrator tlenu, a jego twarz wygląda na wychudłą i zmęczoną. Patrząc na niego,
czuję niemal fizyczny ból i głupio mi, że moje płuca działają tak sprawnie, a jego wciąż nie mogą
wypełnić się powietrzem.
Ale po chwili kącik jego ust unosi się w uśmiechu i w mgnieniu oka cały świat topnieje.
To mój Will.
To naprawdę on. Chory, ale żywy. Oboje żyjemy.
Biorę głęboki, niewymuszony oddech i podchodzę. Zatrzymuję się dokładnie trzy kroki
przed nim. Will patrzy na mnie ciepło. Nie potrzebuję koncentratora, oddychanie nie sprawia mi
trudności, nie noszę wenflonu.
Jestem już właściwie inną Stellą.
Ale jedna rzecz się nie zmieniła.
Uśmiecham się do niego i wykradam chorobie jeszcze kilkadziesiąt centymetrów. Znowu
dzielą nas tylko dwa kroki od siebie.
 OD AUTORKI

Cevaflomalin – lekarstwo, które testuje Will, to wytwór wyobraźni autorów. Mamy

nadzieję, że prędzej czy później taka kuracja zostanie wynaleziona.
 PODZIĘKOWANIA

Rachael
Przede wszystkim dedykuję tę książkę tysiącom pacjentów z mukowiscydozą. Mam
wielką nadzieję, że dzięki niej wiedza o zwłóknieniu torbielowatym się upowszechni, a Wasz
głos zostanie usłyszany na całym świecie.
Proszę, by podziękowania przyjęli Mikki Daughtry i Tobias Iaconis, którzy powierzyli mi
swój piękny scenariusz oraz opowieść o Willu i Stelli. Praca z Wami była dla mnie przywilejem.
Jestem szczególnie wdzięczna wydawnictwu Simon & Schuster za tę szansę, a także
niesamowitej redaktor, absolutnie doskonałej w swojej roli Alexie Pastor.
Wielkie podziękowania za całą pomoc składam także Rachel Ekstrom Courage z agencji
Folio Literary Management.
Dziękuję ponadto najcudowniejszej z moich mentorów, Siobhan Vivian.
Moja najlepsza przyjaciółka Lianna Rana, a także drużyna Monday Night Trivia
w składzie: Larry Law, Alyssa Zolkiewicz, Kyle Richter i Kat Loh, to kolejne osoby, którym
jestem winna podziękowanie. A także Judy Derrick – dziękuję za bezmiar Twojego wsparcia
i miłości. Bez Ciebie nie dokończyłabym pracy.
Specjalne podziękowania kieruję do mojej mamy, która od urodzenia we mnie wierzy.
Można śmiało powiedzieć, że stworzyłaś nową wartość, jeśli chodzi o wychowywanie dzieci
w pojedynkę. Będę do końca życia wdzięczna za Twoją siłę, odwagę i opiekę przez wszystkie
lata.
I w końcu zwracam się do mojej ukochanej Alyson Derrick. Dziękuję, dziękuję, dziękuję
za to, że jesteś dokładnie tym, kim jesteś. Światło to Ty.
Mikki i Tobias
Dedykujemy tę opowieść Claire Wineland i wszystkim chorym na mukowiscydozę,
którzy nadal dzielnie zmagają się z chorobą. Odwaga i wytrwałość Claire w trwającej całe życie
walce ze zwłóknieniem torbielowatym powinny nam wszystkim służyć za przykład. Niech
Twoimi hasłami nadal będą walka, uśmiech i spokój. Znaliśmy się krótko, ale jej postawa zawsze
będzie nas inspirować. Claire miała ogromny wpływ na treść tej historii. Jej wpływ na
zdefiniowanie ludzkiej kondycji był – i zawsze będzie – jeszcze większy.
Justin Baldoni nigdy nie akceptuje, że czegoś się nie da zrobić. Jego poświęcenie,
determinacja i życzliwość wciąż pobudzały nas do działania. Jego niezachwiana wizja
przyświecająca temu projektowi nauczyła nas, że jeśli masz talent, ambicję i wyraźny cel, to
możesz dokonać wielkich rzeczy. Dziękujemy mu z głębi serca.
Cathy Schulman była na każde wezwanie dwadzieścia cztery godziny na dobę, nawet gdy
desperacko potrzebowaliśmy jej towarzystwa o trzeciej nad ranem. Jej wiedza, doświadczenie
i dojrzała wizja artystyczna przebija z każdej strony tej książki, z każdej zawartej w niej sceny.
Możliwość obserwowania jej przy pracy była prawdziwym wyróżnieniem i źródłem radości.
Ponadto pozwoliła nam potrzymać swoją statuetkę Oscara. To dopiero była frajda!
Podziękowania dla Terry Press, Marka Rossa, Seana Ursani i całego zespołu CBS Films.
Uważamy się za szczęściarzy, mogąc na każdym kroku liczyć na ich pomocną dłoń. Bez ich
wiary w ten projekt nic by się nie udało. To prawdziwy dream team, z którym udało nam się
nawiązać współpracę, z czego każdego dnia byliśmy wniebowzięci.
Rachael Lippincott podjęła herkulesowe zadanie przerobienia tej historii na powieść. Jej
pracę niesamowicie się oglądało, a jeszcze lepiej się czyta jej efekt. Dziękujemy, dziękujemy,
dziękujemy!
Bez niezmordowanego wysiłku wszystkich zaangażowanych osób nie byłoby scenariusza.
Nie powstałby film. Nie mielibyśmy książki. Jesteśmy za to dozgonnie wdzięczni.