Professional Documents
Culture Documents
Το Νησί Των Κανιβάλων Η Ιστορία Φρίκης Ενός Σοβιετικού Πειράματος
Το Νησί Των Κανιβάλων Η Ιστορία Φρίκης Ενός Σοβιετικού Πειράματος
1/13
Η οικογένεια της Φεοφίλα ήταν γέννημα θρέμμα της Σιβηρίας,
γνωστοί
και ως Οστιάκ, και ζούσαν σε ένα μικρό και απομονωμένο χωριό στις
όχθες του ποταμού Ομπ, το Ναζίνο. Το μέρος ήταν τόσο απομονωμένο
που εύκολα
χανόταν μέσα στις τεράστιες εκτάσεις της Ρωσίας. Ωστόσο,
το τελευταίο διάστημα
όλο και περισσότεροι ξένοι περνούσαν από εκεί.
Αρχικά, βάρκες είχαν αρχίσει να
πηγαινοέρχονται στο ανώνυμο νησί
που κείτεται μέσα σε ένα άνοιγμα του ποταμού
κοντά στο χωριό. Στη
συνέχεια όλο και πιο συχνά κραυγές και πυροβολισμοί
ακούγονταν
μέσα στη νύχτα και τώρα αυτή η γυναίκα είχε έρθει για να ξεκουραστεί
σπίτι τους.
Υπό το φως μόνο των κεριών, την πήγαν σε ένα πίσω δωμάτιο
του
σπιτιού και προσεκτικά αφαίρεσαν τα κουρέλια από τα πόδια της. Αυτό
που η
Φεοφίλα είδε την στοίχειωσε για όλη της την ζωή.
Όλο το κρέας από την γάμπα της έλειπε και, όπως τους είπε η
γυναίκα,
αυτοί που το είχαν κάνει αυτό, έφαγαν ό,τι έκοψαν. Όλα αυτά
συνέβησαν
στο ανώνυμο νησί που η ίδια η γυναίκα αποκάλεσε «Νησί
του Θανάτου».
2/13
Στο κέντρο του ποταμού το νησάκι
Το σχέδιο
3/13
Γι’ αυτό – ιδανικά- οι
άνθρωποι που θα μεταφέρονταν εκεί θα έπρεπε
να ήταν αγρότες.
4/13
μπορούσαν να
επιζήσουν. Ταυτόχρονα όμως ζώντας στην απομονωμένη
και παγωμένη Σιβηρία θα
ήταν για αυτούς η τέλεια
τιμωρία.
Η πράξη
5/13
προσπαθώντας να βρει τους επόμενους
συλληφθέντες. Ο Σαλνίκοβ
συνελήφθη χωρίς καν να έχει την ευκαιρία να
αποχαιρετίσει τη γυναίκα
του. Δεν είδε ξανά τα δύο του παιδιά.
6/13
Πρώτη στάση ήταν η περιοχή του Τομσκ στη Σιβηρία. Σε ένα
στρατόπεδο που βρισκόταν υπό κατασκευή για να φιλοξενήσει 15.000
ανθρώπους έφτασαν 25.000 συλληφθέντες μέσα σε λίγες μέρες και ενώ
ακόμα το στρατόπεδο δεν ήταν ολοκληρωμένο. Στη συνέχεια περίπου
5.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν στο νησάκι κοντά στο χωριό Ναζίνο –
800 περίπου χιλιόμετρα βόρεια του Τομσκ- με ποταμόπλοια που ήταν
σχεδιασμένα για να μεταφέρουν ξυλεία. Στο ταξίδι είχαν στη διάθεσή
τους καθημερινά 200 γραμμάρια ψωμί, μικρότερη μερίδα και από αυτή
που είχαν στη διάθεσή τους οι κρατούμενοι στο Άουσβιτς. Όσοι
επέζησαν από το ταξίδι έπρεπε να αντιμετωπίσουν ακραίες συνθήκες.
7/13
Οι φρουροί είχαν στη διάθεσή τους 20 τόνους αλεύρι για να
μοιράσουν
στους χιλιάδες ανθρώπους που είχαν μεταφερθεί στο νησάκι. Ωστόσο,
ακόμα
και η διανομή ήταν δύσκολη καθώς ξεσπούσαν επιθέσεις από
αυτούς που ήθελαν
μεγαλύτερη μερίδα. Τελικά, οι φρουροί χώρισαν τον
κόσμο σε περίπου 150 ομάδες
θέτοντας ορισμένα άτομα ως επικεφαλής
αυτών των ομάδων, οι οποίοι με τη σειρά
τους θα μοίραζαν το αλεύρι
στους υπολοίπους. Η τακτική αυτή αποδείχθηκε καταστροφική. Οι
περισσότεροι επικεφαλής ήταν κοινοί εγκληματίες που παρακρατούσαν
μεγαλύτερες μερίδες για τους
ίδιους με αποτέλεσμα στους
περισσότερους να φτάνει μια χούφτα αλεύρι – αν όχι
καθόλου.
8/13
από τα πυρά των
φρουρών που κυνηγούσαν όσους προσπαθούσαν να
ξεφύγουν.
9/13
με σημάδια
κανιβαλισμού. Τα νέα έφτασαν ως το Τομσκ, ωστόσο η
απάντηση ήταν να στείλουν
άλλους 1.200 κρατούμενους στο νησί.
«Επέλεγα αυτούς που δεν θα ζούσαν πολύ ακόμα, αλλα δεν ήταν
ακόμα
πεθάνει. Μπορούσες να δεις ότι κάποιος ήταν χαμένος, ότι θα πέθανε
ούτως
ή άλλως σε μια-δυο μέρες. Οπότε θα ήταν καλύτερο γι’ αυτούς να
πεθάνουν τώρα,
αντί να υποφέρουν κι άλλο», ανέφερε ένας άντρας
ονόματι Ούγκλοβ που
κατηγορήθηκε για κανιβαλισμό σε μετέπειτα
έρευνες.
Όλη αυτή κόλαση επί της γης κράτησε έναν μήνα πριν οι αρχές
από το
Τομσκ αποφασίσουν την διάλυση του στρατοπέδου στο νησάκι.
Σύμφωνα με τις αναφορές, ο Στάλιν δεν ενέκρινε τελικά το σχέδιο και
γι' αυτό το στρατόπεδο εγκαταλείφθηκε. Από τους 6.200
ανθρώπους
που είχαν μεταφερθεί εκεί συνολικά ζούσαν πλέον μόλις 2.856. Αυτοί
μεταφέρθηκαν σε άλλες μικρότερες εγκαταστάσεις, ενώ 157 άνθρωποι
έμειναν στο
νησί καθώς δεν μπορούσαν να μετακινηθούν για ιατρικούς
λόγους. Ουσιαστικά πέθαιναν.
Εκατοντάδες ακόμα πέθαναν κατά την
μετακίνησή τους.
10/13
Αρχικά μόνο οι φρουροί, οι κρατούμενοι και όσοι έμεναν κοντά
στο
νησάκι γνώριζαν τις φρικαλεότητες που συνέβησαν εκεί και η ιστορία
του Νησιού
των Κανιβάλων θα είχε ξεχαστεί για πάντα αν δεν υπήρχε
ένας άνθρωπος. Ο Βασίλι
Βελίτσκο ήταν ένα μέλος του κομμουνιστικού
κόμματος που ζούσε σε μια κολεκτίβα
κοντά στον ποταμό Ομπ. Τον
Ιούλιο του 1933 άκουσε τις πρώτες φήμες για την
καταστροφή που είχε
σημειωθεί στην φάρμα του Ναζίνο. Χωρίς να ενημερώσει τους
ανωτέρους
του, αποφάσισε να ερευνήσει τις πληροφορίες ωστόσο δεν
μπόρεσε να φτάσει στο
νησάκι παρά τον Αύγουστο.
11/13
του Ναζίνο οδήγησε στο τέλος των επιχειρήσεων μεγάλης έκτασης για
μετοίκιση
εντός της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ σταμάτησαν να
χρησιμοποιούν «αστικά υποβαθμισμένα υποκείμενα»
με εγκληματικό
παρελθόν στα μελλοντικά πλάνα κολεκτιβοποίησης.
Έτσι, η αναφορά του Βελίτσκο είδε για πρώτη φορά το φως της
δημοσιότητας
και η οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Memorial,
άρχισε να συλλέγει μαρτυρίες κυρίως από τους ντόπιους που
ζούσαν
στην περιοχή, όπως της Φεοφίλα. Ιστορίες κανιβαλισμού, βιαιότητας
και
εγκλημάτων ήρθαν στο
φως.
12/13
της, ό,τι μπορούσαν να φάνε, τα πάντα. Όταν ο φρουρός επέστρεψε, η
κοπέλα
δεν είχε ακόμα πεθάνει. Προσπάθησε να την σώσει, αλλά είχε
χάσει πολύ αίμα…»,
ανέφερε μια μάρτυρας στο Memorial.
13/13