Aleksandra Pusz (431060)

Jak Horace Walpole zrobił wszystkich w

bambuko
Kontrowersje wokół Zamczyska Otranto i Strawberry Hill

Horace Walpole to jedna z najbardziej znanych angielskich osobistości XVIII wieku.

Wzbudzał swoim zachowaniem wiele kontrowersji, z których niektóre ciągną się po dziś dzień.
Do jego dorobku można zaliczyć wiele elementów, był bowiem politykiem, historykiem sztuki,
napisał wiele listów…, jednak za najbardziej charakterystyczne uważane są jego powieść –
Zamczysko w Otranto oraz dom Strawberry Hill w Twickenham, które stały się prekursorami
nowych tendencji, zarówno w literaturze, jak i architekturze.

Mówiąc o kształtowaniu się nowych nurtów (czarnego romantyzmu, neogotyku) nie sposób
pominąć specyfiki Wysp Brytyjskich, które już chociażby ze względu na samo usytuowanie,
zachowywały pewnego rodzaju odrębność i niezależność kulturową od reszty Europy. Tak więc,
gdy wszędzie panowała moda na neoklasycyzm i trwały spory o prymat sztuki starożytnego
Rzymu nad sztuką grecką, w Anglii problematyka ta nie była na tyle silna. „Maniera gotycka”1
obecna była w budownictwie i architekturze wyspiarzy przez wiele wieków, co nie zmienia
jednak faktu, iż odrodzenie się tego gotyku (już w jego neogotyckim rozumieniu), ma bardzo
wyraźną cezurę. Początki datowane są na drugą połowę XVII wieku, kiedy to zaczęły pojawiać
się ruchy preromantyczne. Podkreślano wówczas średniowieczną estetykę związaną z
naturalnością, tajemniczością i malowniczością.

Istotną rolę odegrał dla rodzącego się preromantyzmu także papież Benedykt XIV, za
którego pontyfikatu rozpoczęto liczne wykopaliska, a także restaurowanie rzymskiego
Koloseum, co wprowadziło dyskurs nad pięknem ruin do obiegu publicznego. Z tego powodu
w Wiecznym Mieście osiedlił się, m.in. Giovanni Battista Piranesi, któremu zawdzięczamy
cykl rysunków zatytułowanych „Więzienia”. Ukazują one fantazyjnie przetworzone wnętrza
potężnych, antycznych budowli poprzez wrysowanie w nie plątanin schodów, korytarzy,

1 Baraniewski Waldemar, Historyzm w architekturze XIX wieku [w:] Sztuka świata, tom 8, Warszawa 1994, str. 164.
łańcuchów, krat i narzędzi tortur. Cały cykl stanowi doskonałe zobrazowanie istoty prądu,
nazywanego później czarnym romantyzmem, i jak najbardziej można określić go mianem
„gotyckiego”.

Horace Walpole był pionierem reinterpretującym i wskrzeszającym nowe formy gotyckie.

W 1750 roku rozpoczął przebudowę swojej siedziby Strwaberry Hill wraz z architektem
Richardem Bentleyem oraz Johnem Chutem , których w swoich listach nazywał „Komisją
Smaku”. Pierwotnie mały dom rozbudował i przekształcił na wzór gotyckich zamków, a raczej
w taki sposób, w jaki je sobie wyobrażał. „Wizje – pisał - zawsze były moimi pastwiskami…
nie ma mądrości porównywalnej z zamianą tego, co nazywa się rzeczywistością życia, na sny.
Stare zamki, stare obrazy, stare historie, bełkot starych ludzi sprawiają, że można przeżyć wieki,
które nie mogą nas zawieść2”. Horace Walpole zbierał i kolekcjonował w swoim domu różnego
rodzaju antyki tworząc z niego pewnego rodzaju muzeum. Ta mieszanka mniej lub bardziej
„gotyckich” elementów przyczyniła się do powstania fantazyjnego, niecodziennego zamku,
który stał się reprezentacyjny dla nowego nurtu w architekturze nazywanym „Strawberry Hill
Gothic”.

Inspiracją dla Walpole’a do stworzenia Strawberry Hill House była kaplica w King’s
College uniwersytetu w Cambridge. Jak sam twierdził to właśnie patrząc na nią stracił swe
serce dla gotyku. Piękne, wysokie sklepienie z rzeźbioną na nim plątaniną łuków kaplicy,
nazywane sklepieniem wachlarzowym przeniesione zostało do Twickenham. Patrząc na nie w
kontekście całego Strawberry Hill zauważyć można, że Walpole’a nie tyle interesowały same
przedmioty, ale powiązania i relacje pomiędzy nimi. W ten sposób kształtowała się gotycka
przestrzeń, w której „gotyckie” zdobienia nie były powierzchowne, lecz były niezbędne do jej
odtworzenia. W ten sposób można by przyznać rację samemu Walpole’owi, który określił
Strawberry Hill mianem „toy house” – miał to być raczej opis gotyku niż jego realna imitacja.

Podobną tendencję widać w Zamczysku w Otranto Horacego Walpole’a wydanym w 1764

roku. W liście do przyjaciela pisze:

Dear Sir, I had time to write but a short note with The Castle of Otranto, as your messenger
called on me at four o'clock as I was going to dine abroad. Your partiality to m e and Strawberry
have I hope inclined you to excuse the wildness of the story. You will even have found some
traits to put you in mind of this place. Whe n you read of the picture quitting its panel,2 did not
you recollect the portrait of Lord Falkland3 all in white in m y gallery? Shall I even confess to

2Harney Marion, Horace Walpole and Strawberry Hill. London. UK ., Horace Walpole and Strawberry Hill, London, UK -
Architectural Review (architectural-review.com), 29.12.2021.: ‘Visions… have always been my pastures… there is no wisdom
comparable to that of exchanging what is called the realities of life for dreams. Old castles, old pictures, old histories, the babble
of old people make one live back into centuries that cannot disappoint one.’
 you what was the origin of this romance? I waked one morning in the beginning of last June
from a dream, of which all I could recover was, that I had thought myself in an ancient castle
(a very natural dream for a head filled like mine with Gothic story) and that on the upper most
bannister of a great staircase I saw a gigantic hand in armour. In the evening I sat down and
began to write, without knowing in the least what I intended to say or relate. Th e work grew on
m y hands, and I grew fond of it—add that I was very glad to think of anything rather than
politics—In short I was so engrossed with m y tale, which I completed in less than two months,
that one evening I wrote from the time I had drunk m y tea, about six o'clock, till half an hour
after one in the morning, when m y hand and fingers were so weary, that I could not hold the
pen to finish the sentence, but left Matilda and Isabella talking, in the middle of a paragraph3.

(Warto zwrócić uwagę na ciekawe sformułowanie: left Matilda and Isabella talking, in the middle
of a paragraph. Kwestia graficznej oragnizacji tekstu, przytaczania wypowiedzi bohaterów nie
była jeszcze sformalizowana. W pierwszym wydaniu komunikaty postaci mieszają się ze sobą,
tworzą jakoby oniryczną warstwę głosów. A może miało tak być? Często paragrafy urywają się
lub zaczynają imieniem bohatera. Wprowadzany jest na scenę bez wyjaśnienia, które dopiero
nastąpi w kolejnym paragrafie, co wpływa na tempo fabuły, tajemniczość, właśnie na
„gotyckość”, więc może działanie to było celowe?)

Historia była zainspirowana snem autora, w którym to widział gigantyczną rękę w zbroi, i tak
to wydarzenie rozrosło się w wielostronicową powieść, w której zamek z Otranto tak często
utożsamia się ze Strawberry Hill House.

Tak jak siedziba w Twickeham jest reprezentatywna dla gotycyzmu w architekturze, tak
Zamczysko w Otranto otwiera nurt czarnego romantyzmu w literaturze. Nawiązuje swą treścią
do dorobku średniowiecznej kultury, a także samymi okolicznościami powstania, które
wywołały sporo kontrowersji. Pierwsze wydanie dzieła nie zostało wydrukowane przez
drukarnie Walpole’a, ale przez Thomasa Lowndesa w Londynie w Wigilię Bożego Narodzenia
w 1764. Co więcej, w przedmowie Walpole pozostaje anonimowy twierdząc, iż są to
odnalezione, średniowieczne manuskrypty oraz podaje dokładnie szczegóły o ich rzekomym
pochodzeniu. Oprócz odwołania się do minionych wartości, jest również w ten sposób spojrzeć
na dzieło z innej perspektywy, wyrazić opinię, zachowując przy tym pozory średniowiecznego
autentyzmu. Jesteśmy z niej w stanie wyszczególnić jakoby ars poeticę rodzącego się
preromantyzmu, przemowa (zarówno do pierwszego, jak i drugiego wydania) stanowi manifest
literacki gotyku Horacego Walpole’a.

Pierwszym postulatem jest cudowność wydarzeń, której najlepiej, aby w żaden sposób
nie dało się usprawiedliwić. Drugim jest prostota języka i fabuły, która zmierza do katastrofy.

3
Walpole Horace, List do Cole, volume 1, page 88, Yale edition of Walpole’s correspondence, 29.12.2021.
Trzecim, postaciowanie - na człowieku ciąży piętno winy4. Czwartym jest obecność morału –
wywodzącego się z moralności ludowej, prawa naturalnego. Piątym jest adekwatność języka.
Walpole poświęca temu zagadnieniu dłuższą refleksję. Krytykuje język ojczysty za skrajność
wyrażania w nim myśli, albo zbyt patetycznie, albo zbyt nisko. Podziwia włoski i francuski za
swobodę wyrażania w nim danej myśli. Kolejną kwestią jest zwrócenie uwagi czytelnika na
czas i przestrzeń w utworze. Przestrzeń w gotycyzmie ma dualistyczny charakter – jest to realna
przestrzeń, w której bohater nie może ograniczyć się jedynie do jednej z części swego ludzkiego
jestestwa, lecz postrzegać go i funkcjonować z poszanowaniem swojej natury. Czas w gotyckiej
przestrzeni jest precyzyjny. W Zamczysku w Otranto wyznaczają go na przemian wschody i
zachody (trzydniowa akcja), ale też ponadnaturalne elementy, tu: hełm, stopa, miecz, ręka, itp.
Wszystkie te gotyckie zabiegi mają przyczynić się do „przeżywania” historii przez czytelnika
podczas jej lektury: If a catastrophe, at all resembling that which he describes, is believed to
have given rise to this work, it will contribute to interest the reader, and will make the “Castle
of Otranto” a still more moving story5.

Wydanie Zameku w Otranto zakończyło się ogromnym sukcesem – wszystkie 400 kopii
zostały sprzedane, więc zdecydowano się na dodruk. Przy drugiej edycji Horace Walpole
postanowił ujawnić swoje autorstwo oraz dodać podtytuł: powieść gotycka. W drugiej
przedmowie zamieścił również wyjaśnienie swoich poprzednich działań. Zaznacza także
stanowczo swoje stanowisko, co do rozumienia gatunku gotyckiego – jest to wynalazek łączący
romans starożytnego ze współczesnym, wyobraźni i nieprawdopodobieństwa z naturą i
prawdopodobieństwem. Wskazuje też na komizm, który pragnął osiągnąć w kreowaniu postaci
– tracą oni zmysły, gdy natura działa wbrew swoim prawom, oraz kierują się prostymi
odruchami chociaż „wrzuceni” są w patetyczną scenerię. Usprawiedliwia się dramatami
Shakespeare’a, jako najdoskonalszych, którego geniusz starał się jedynie naśladować w
Zamczysku w Otranto.

4 Walpole Horace, preface to the First Edition, The Castle of Otranto Full Text - Preface to the First Edition - Owl Eyes,
29.12.2021: If this air of the miraculous is excused, the reader will find nothing else unworthy of his perusal. Allow the
possibility of the facts, and all the actors comport themselves as persons would do in their situation. There is no bombast, no
similes, flowers, digressions, or unnecessary descriptions. Everything tends directly to the catastrophe. Never is the reader’s
attention relaxed. The rules of the drama are almost observed throughout the conduct of the piece. The characters are well
drawn, and still better maintained. Terror, the author’s principal engine, prevents the story from ever languishing; and it is so
often contrasted by pity, that the mind is kept up in a constant vicissitude of interesting passions.
5Walpole Horace, preface to the First Edition, The Castle of Otranto Full Text - Preface to the First Edition - Owl Eyes,
29.12.2021.
 Szczerość Walpole’a wzbudziła sporo kontrowersji. Jedni chwalili i porównywali go do
Jamesa Macphersona, inni podkreślali jego obłudę wspominając incydent z Thomasem
Rowleyem (właściwie: Chattertonem). Pomimo tego oszustwa, jedno jest pewne – o Walpole’u
było wówczas głośno. Wzrosło zainteresowanie samym Strawberry Hill, aż do tego stopnia, że
właściciel zdecydował się na wybudowanie w pobliżu siedziby stacji kolejowej, aby ułatwić
turystom dojazd, a w samym budynku sprzedawał bilety na zwiedzanie. Napisał też
przewodnik-katalog, opisujący historię miejsca i zawierającą się w nim kolekcję gotyckich
pamiątek utożsamianych przez Walpole’a ze świadectwami historii. Strawberry Hill stało się
pewnego rodzaju sceną – jego gospodyni Margaret oprowadzała zwiedzających dokładnie
wytyczoną trasą – sam Walpole nie mieszkał w nim, pod naporem turystów wolał nocować w
ogrodowym domku.

Trzymając się tej metaforyki można rzec, iż zarówno Strawberry Hill, jak i Zamek w
Otranto zostały od początku do końca dokładnie wyreżyserowane przez Horacego Walpole’a.
Jako dzieła sztuki mają ze sobą wiele wspólnego, ale nie jest to jedynie podobieństwo miejsca.
Oba ukazują bowiem podejście Walpole’a do średniowiecznych czasów, ich interpretacja i
naśladowanie, które niosą za sobą konkretne intencje. Nie wiem, czy nazwanie go skandalistą
byłoby dobrym porównaniem, ale jak najbardziej można uznać go za jednoosobową awangardę
rodzącego się romantyzmu.
Literatura przedmiotu:
1. Lim Amy, Gothic ‘artefictions’: fabricating history in Horace Walpole’s Strawberry Hill and
The Castle of Otranto, Gothic artefictions_Amy Lim.pdf (ox.ac.uk), 29.12.2021.
2. Reeve Mathiew, Gothic Architecture. Sexuality and License at Horace Walpole's Strawberry
Hill, MatthewMReeveArticle.pdf (queensu.ca), 29.12.2021.
3. Uden James, Horace Walpole. Gothic Classicism and the Aesthetics of Collection,
Horace_Walpole_Gothic_Classicism_and_the.pdf, 29.12.2021.
4. Baraniewski Waldemar, Historyzm w architekturze XIX wieku [w:] Sztuka świata, tom 8,
Warszawa 1994.
5. Lewicka-Morawska Anna, Klasycyści w Rzymie i Paryżu na przełomie XVIII i XIX wieku [w:]
Sztuka świata, tom 8, Warszawa 1994.
6. Silver Sean, Visiting Strawberry Hill: Horace Walpole’s Gothic
Historiography,Visiting_Strawberry_Hill_Horace_Walpole.pdf, 29.12.2021.
7. Harney Marion, Horace Walpole and Strawberry Hill. London. UK ., Horace Walpole and
Strawberry Hill, London, UK - Architectural Review (architectural-review.com), 29.12.2021.

Literatura podmiotu:
1. Walpole Horace, The Castle of Otranto, The Project Gutenberg eBook of The Castle of Otranto,
by Horace Walpole, 29.12.2021.
2. Walpole Horace, Preface to the Second Edition, The Castle of Otranto Full Text - Preface to the
Second Edition - Owl Eyes, 29.12.2021.
3. Walpole Horace, Preface to the First Edition, The Castle of Otranto Full Text - Preface to the
First Edition - Owl Eyes, 29.12.2021.
4. Walpole Horace, A description of the villa of Horace Walpole, A description of the villa of
Horace Walpole, youngest son of Sir Robert Walpole earl of Orford, at Strawberry-hill, near
Twickenham. With an inventory of the furniture, pictures, curiosities, &c : Walpole, Horace,
1717-1797 : Free Download, Borrow, and Streaming : Internet Archive, 29.12.2021.
5. Piranesi, Carceri, Piranesi & Muniz: Prisons of the Imagination (archive.org), 29.12.2021.
6. Walpole Horace, List do Cole, volume 1, page 88, Yale edition of Walpole’s correspondence,
29.12.2021.
How Horace Walpole pulled everyone’s leg : Controversy over Otranto Castle and Strawberry Hill

Horace Walpole is one of the most famous English personalities of the 18th century. He
stirred up many controversies with his behavior, some of which continue to this day. There are
many elements to his oeuvre, for he was a politician, an art historian, and letterman. . . , but the
most characteristic are considered to be his novel, The Castle of Otranto, and Strawberry Hill
House (in Twickenham), which became the forerunners of new tendencies, both in literature
and architecture.
Speaking about the formation of new trends (dark romanticism, neo-gothic) it is
impossible to ignore the specificity of the British Isles, which, even if only because of its
location, retained a kind of cultural distinctiveness and independence from the rest of Europe.
Thus, when neoclassicism was in vogue everywhere and arguments were going on about the
primacy of ancient Roman art over Greek art, the issue was not so strong in England. "Gothic
manner6" was present in the building and architecture of the islanders for many centuries, but
this does not change the fact that the revival of this Gothic (already in its neo-Gothic sense),
has a very clear caesura. The origins date to the second half of the 17th century, when pre-
Romantic movements began to emerge. Medieval aesthetics associated with naturalness,
mystery and picturesqueness were emphasized at the time.
Pope Benedict XIV also played an important role for the emerging pre-Romanticism,
during whose pontificate numerous excavations and restoration of the Roman Colosseum began,
which introduced the discourse on the beauty of the ruins into public circulation. For this reason,
in the Eternal City settled, among others, Giovanni Battista Piranesi, to whom we owe a series
of drawings entitled "Prisons". They show fancifully transformed interiors of massive, ancient
buildings by drawing into them tangles of stairs, corridors, chains, bars and instruments of
torture. The whole cycle is a perfect illustration of the essence of the current, later called dark
romanticism, and it can be described as "gothic".
Horace Walpole was a pioneer in reinterpreting and resurrecting new Gothic forms. In
1750 he began rebuilding his Strwaberry Hill House with the architect Richard Bentley and
John Chut , whom he referred to in his letters as the "Commission of Taste". Originally a small
house, he extended it and transformed it on the model of Gothic castles, or rather the way he
imagined them. "Visions7," he wrote, "have always been my pastures. . there is no wisdom
comparable to that of exchanging what is called the realities of life into dreams. Old castles, old
pictures, old stories, the babble of old people make one live back into centuries that cannot
disappoint one". Horace Walpole collected and hoarded all sorts of antiques in his home making
it a museum of sorts. This mixture of more or less "Gothic" elements contributed to the creation

6
Baraniewski Waldemar, Historyzm w architekturze XIX wieku [w:] Sztuka świata, tom 8, Warszawa 1994, str. 164.

7
Harney Marion, Horace Walpole and Strawberry Hill. London. UK ., Horace Walpole and Strawberry Hill, London, UK -
Architectural Review (architectural-review.com), 29.12.2021.
of a fanciful, unusual castle that became representative of a new trend in architecture called
"Strawberry Hill Gothic".
Walpole's inspiration for Strawberry Hill House was the chapel at King's College of
Cambridge University. As he himself claimed, it was while looking at it that he lost his heart
for Gothic. A beautiful high vault with a tangle of carved chapel arches on it, called a fan vault
was moved to Twickenham. Looking at them in the context of Strawberry Hill as a whole, one
can see that Walpole was not so much interested in the objects themselves, but in the
connections and relationships between them. In this way, a Gothic space was shaped in which
"Gothic" ornamentation was not superficial, but was essential to its reproduction. In this way,
one could concede the point to Walpole himself, who referred to Strawberry Hill as a "toy
house" - it was meant to be a description of the Gothic rather than a viable imitation of it.
A similar tendency can be seen in Horace Walpole's The Castle at Otranto, published
in 1764. In a letter to a friend, he writes:
Dear Sir, I had time to write but a short note with The Castle of Otranto, as your
messenger called on me at four o'clock as I was going to dine abroad. Your partiality
to m e and Strawberry have I hope inclined you to excuse the wildness of the story. You
will even have found some traits to put you in mind of this place. Whe n you read of the
picture quitting its panel,2 did not you recollect the portrait of Lord Falkland all in
white in m y gallery? Shall I even confess to you what was the origin of this romance?
I waked one morning in the beginning of last June from a dream, of which all I could
recover was, that I had thought myself in an ancient castle (a very natural dream for a
head filled like mine with Gothic story) and that on the upper most bannister of a great
staircase I saw a gigantic hand in armour. In the evening I sat down and began to write,
without knowing in the least what I intended to say or relate. Th e work grew on m y
hands, and I grew fond of it—add that I was very glad to think of anything rather than
politics—In short I was so engrossed with m y tale, which I completed in less than two
months, that one evening I wrote from the time I had drunk m y tea, about six o'clock,
till half an hour after one in the morning, when m y hand and fingers were so weary,
that I could not hold the pen to finish the sentence, but left Matilda and Isabella talking,
in the middle of a paragraph8.
(Note the interesting wording: left Matilda and Isabella talking, in the middle of a
paragraph. The issue of the graphic oragnization of the text, quoting the statements of the
characters was not yet formalized. In the first edition, the characters' messages blend together,
creating a supposedly dreamlike layer of voices. Or was it meant to be? Often the paragraphs
break off or begin with the character's name. He is introduced into the scene without an
explanation, which will only come in the next paragraph, which affects the pace of the plot, the
mystery, the very "gothicness", so perhaps this action was intentional?)

8
Walpole Horace, List do Cole, volume 1, page 88, Yale edition of Walpole’s correspondence, 29.12.2021.
 The story was inspired by the author's dream in which he saw a giant hand in armor, and
so the event grew into a multi-page novel in which the castle of Otranto is so often equated with
Strawberry Hill House.
Just as the seat at Twickeham is representative of Gothicism in architecture, the Castle
at Otranto opens the current of Dark Romanticism in literature. It refers with its content to the
achievements of medieval culture, as well as the very circumstances of its creation, which
caused a lot of controversy. The first edition of the work was not printed by Walpole's printers,
but by Thomas Lowndes in London on Christmas Eve in 1764. Moreover, in the preface,
Walpole remains anonymous in claiming that these are found, medieval manuscripts and gives
precise details about their supposed provenance. Apart from appealing to past values, it is also
in this way to look at the work from a different perspective, to express an opinion, while
preserving a semblance of medieval authenticity. From it we are able to detail the supposed ars
poetica of nascent pre-Romanticism; the preface (to both the first and second editions) is Horace
Walpole's Gothic literary manifesto.
The first postulate is the miraculousness of events, which ideally cannot be justified in
any way. The second is the simplicity of the language and the plot, which is headed for disaster.
Third, characterization - there is a stigma of guilt on a person . The fourth is the presence of a
moral - derived from folk morality, natural law. The fifth is the appropriateness of language.
Walpole devotes a longer reflection to this issue. He criticizes the mother tongue for the
extremity of expressing thoughts in it, either too pathetically or too lowly. He admires Italian
language and French language for the freedom to express a given thought in it. Another point
is to draw the reader's attention to time and space in the piece. Space in Gothicism is dualistic
in nature - it is a real space in which the protagonist cannot limit himself to only one part of his
human being, but perceive and function with respect to his nature. Time in Gothic space is
precise. In The Castle of Otranto it is marked by alternating sunrises and sunsets (a three-day
action), but also by supernatural elements, here: helmet, foot, sword, hand, etc. All these gothic
treatments are intended to contribute to the reader's "living" of the story while reading it: If a
catastrophe, at all resembling that which he describes, is believed to have given rise to this work,
it will contribute to interest the reader, and will make the "Castle of Otranto" a still more moving
story .
The release of Castle of Otranto was a huge success - all 400 copies were sold, so it was
decided to have a reprint. For the second edition, Horace Walpole decided to reveal his
authorship and add a subtitle: gothic novel. He also included an explanation of his previous
actions in the second preface. He also makes a strong statement about his understanding of the
Gothic genre - it is an invention combining the romance of the ancient with the modern, of
imagination and improbability with nature and probability. He also points out the comedy he
wanted to achieve in creating the characters - they lose their senses when nature acts against its
laws, and are guided by simple reflexes even though they are "thrown" into a pathetic setting.
He justifies himself by the dramas of Shakespeare, as the most perfect, whose genius he only
sought to imitate in The Castle of Otranto.
Walpole's outspokenness has caused quite a bit of controversy. Some praised and
compared him to James Macpherson, while others highlighted his hypocrisy by recalling the
incident with Thomas Rowley (actually: Chatterton). Despite the hoax, one thing is for sure -
Walpole was famous at the time. Interest in Strawberry Hill itself grew, to the point that the
owner decided to build a train station near the headquarters to make it easier for tourists to get
there, and sold tickets for tours in the building itself. He also wrote a guide-catalogue,
describing the history of the site and containing a collection of Gothic memorabilia identified
by Walpole as testimonies of history. Strawberry Hill became a scene of sorts - its housekeeper
Margaret gave visitors a tour along a carefully laid out route - Walpole himself did not live
there, under the onslaught of tourists he preferred to spend the night in a garden cottage.
According to this metaphor, one can say that both Strawberry Hill and The Castle of
Otranto have been carefully directed by Horace Walpole from beginning to end. As works of
art, they have a lot in common, but it's not just the similarity of place. For both show Walpole's
approach to medieval times, their interpretation and imitation carrying specific intentions. I
don't know if calling him a scandalist would be a good comparison, but by all means he can be
considered a one-man avanguard of emerging Romanticism.