Mapagpalang araw po sa mga kapwa ko mag-aaral,

guro, mga tagapanood at tagapakinig. Mula po sa

ikatlong distrito, ako po si Axel Bryne M. Abesamis ika-
anim na baitang mula sa paaralan ng Platero Elementary
School.

PANANAMPALATAYA SA GITNA NG PANDEMYA

Natigil ang mundo sa hindi inaasahang giyera. Sadya nitong dinudurog ang
mga haligi ng mundo para sa kaaway na hindi nakikita. Ang mga baril, tanke ng
militar, at sandatang nukleyar ay walang silbi upang matalo ito. Libu-libong mga
pagkamatay ang tumataas araw-araw. Ang pananampalataya ang tanging nag-
iisang pag-asa - ang sandatang pinaniniwalaan na ang pinakamalakas na kalasag
na hawak ng bawat isa. Ang mundo ng mga tao ay tumigil sa pag-ikot.

Ilang buwan na ngayon mula nang magsimulang labanan natin ang hindi
nakikitang kaaway. Ang COVID – 19 na nagsimula noong 2019 ay hindi
maikakailang kumalat na sa iba't ibang mga bansa. Dumaan ang mga buwan, mula
sa nag-iisang biktima, umabot na sa milyun-milyong mga nasawi hanggang sa ito
ay mabansagan bilang isang pandaigdigang pandemya. Maraming naging epekto
ang nakamamatay na virus sa buong mundo. Ang ekonomiya ng mga malalagong
bansa ay nagsimulang bumagsak. Ang pagkaubos ng mga magpagkukunan ng
makakain ay nagdulot ng takot. Ang buhay ng tao ay unti-unting nagbago.
Ang pandaigdigang pandemikong ito ay nagdala ng dalawang magkakaibang
pananaw kung saan dumating tayo sa punto ng pag-iisip kung aling tinig ang dapat
marinig at kung aling mga ideya ang dapat isaalang-alang. Ang intelektuwal at
moral ay naging magkaribal. Ang ating pakikipaglaban sa COVID-19 ay nagbibigay
buhay sa mga bagong pagkakakilanlan, pag-asa, at pananampalataya. Ang
kabayanihan ay hindi na tungkol sa pagdanak ng dugo.
 Ang milyun-milyong dolyar na mga sandata ay walang nagawa upang
ipagtanggol ang buhay. Ang isang pinakasimpleng kilos ng pagtulong ay naging
pinakamahalaga. Ang paglayo ng ating sarili mula sa ating mga mahal sa buhay ay
naging isang kilos ng pag-ibig. Ang kalinisan at pag-aalaga sa sarili ay naging pang-
araw-araw na gawain. Mas simpleng pamumuhay ang itinangi. Ang ating pasensya
ay masidhing nasubukan. Natutuhan nating pahalagahan ang ating tahanan. Ang
pananampalataya ang naging matibay na sandigan. Ito ay naging susi para
mabuhay. Isinantabi ang pagkamakasarili. Ang pagpapatawad at pagtulong ay
namayani.
Hindi na tayo makakatakas sa reyalidad na lahat tayo ay nabubuhay sa pinaka-
mapanganib na oras - sa mga huling araw tulad ng nakasulat sa Banal na Aklat. Ang mga
kaguluhan at matinding pagkabalisa ay nagdulot ng panganib sa ating buhay. Habang ang
hangin ay halos hindi na umiihip, patuloy tayong gumagalaw habang hawak ang daan-daang
lubid. Kaagad, ang pag-asa at pananampalataya ay nabago. Ginising tayo kung kanino dapat
nating itakda ang ating katapatan. Marahil pinuno ng kadiliman ang ating buhay ngunit sa ating
paglalakbay, nagtitiwala pa rin tayo na sa dulo nito ay naghihintay pa rin sa atin ang muling
pagsikat ng araw. MAGTIWALA AT MANAMPALATAYA!