Sevginin türlerine ilişkin ilk psikiyatri dalında çalışma Sigmund Freud tarafından

yapılmıştır. Freud, sevginin her türlüsünün kaynağının cinsellik olduğunu öne

sürer. Bu görüşüyle çok büyük eleştirilere maruz kalsa da, biyolojik olarak
sevginin, hormonlar ya da kimyasallar bakımından cinsellikten başka bir kaynağı
yoktur. Freud'a göre sevginin bütün diğer türleri (aile sevgisi, tanrı sevgisi)
uygarlıkla gelişen yüceltmelerin sonucudur ve cinsellikten türemiştir. Bu konuda
özellikle yerli kültlerindeki totem-tabu anlayışı üzerinde durarak inceleme yapar.

Psikanalist Erich Fromm, sevgiyi insanlığın sorunlarına bir yanıt olarak, kişideki
aktif ve yaratıcı gücün kaynağı bir enerji olarak ve bu söz konusu yaratıcılıkla
sevmeyi de bir sanat olarak tanımlar. Bu çerçevede sevgiyi biyolojik kaynağı ne
olursa olsun beş türde sınıflandırır: kardeşçe sevgi, anaç sevgi, cinsel sevgi, öz
sevgi ve tanrı sevgisi.[2]