Translated from Spanish to Galician - www.onlinedoctranslator.

com

Ética kantiana: que debo facer?

Kant tentará responder a esta pregunta a través de dúas obras: “Fundamentos da
metafísica dos costumes” de 1785 e “A crítica da razón práctica” de 1788. Neles exporá o seu
pensamento ético.

Toda a ética anterior a Kant podía ser clasificada como ética material xa que todas
comezaron propondo un ben supremo a perseguir: a felicidade, o pracer,... e as regras de
conduta que había que seguir se se quería obter ese ben ou último. obxectivo do ser humano.
Este ben supremo e as propias normas foron considerados asunto da ética. Kant criticará toda
esta ética por diferentes motivos. En primeiro lugar, por crer que non son universais, xa que se
basean en experiencias empíricas de homes particulares e os seus mandatos son hipotéticos
ou condicionados ("Se queres ser feliz debes..."), se alguén non o fai. aspirar a conseguir o que
se propón como ben supremo (por exemplo a felicidade) o mandato deixará de ter valor para
el.

Por outra banda, Kant defenderá unha ética que non é material senón formal, que
carecerá de contido xa que non hai un ben supremo que perseguir nin normas heterónomas
que cumprir. Kant propón unha ética formal, universal, racional, autónoma e ética.

Kant dinos que non debemos actuar para acadar un fin senón que debemos actuar só
por deber (ética ética). O que determina que unha acción sexa unha boa acción, ou que unha
vontade humana sexa unha boa vontade, é a forma en que se realiza a acción e non o seu
contido. O importante, segundo Kant, son as intencións da vontade á hora de realizar a acción.
Se unha acción se fai por deber, será unha boa acción, pero se se actúa contra o deber ou
segundo o deber, non se actúa moralmente. Un individuo actúa contrario ao deber cando
coñece a súa obriga moral e non fai o que se prescribe, é unha acción inmoral. Un individuo
actúa conforme ao deber cando a razón pola que segue a obriga moral é allea ao seu propio
deber. En cambio,

Actuar por deber é actuar segundo unha lei moral que nos demos a nós mesmos (ética
autónoma) que ten a forma dun imperativo categórico (ética formal e universal). Kant fai
varias formulacións do imperativo categórico, unha delas é a seguinte: “Traballa segundo unha
máxima que podes querer, ao mesmo tempo, converterse nunha lei universal”. Kant indica así
a universalidade das leis morais autónomas, cada individuo debe recibir os seus propios
estándares morais e ao facelo debemos considerar se podería ser unha lei válida para calquera
individuo. Kant non indica o contido destas normas senón só a súa forma. Outra formulación
do imperativo categórico di o seguinte: “Actúa de forma que te relacione coa humanidade,
tanto na túa persoa como en calquera outra, sempre como fin e nunca só como medio”.

Ademais, Kant defende que para que este comportamento moral se leve a cabo é
necesario que se dean os postulados da razón práctica. Para que a vida moral sexa posible é
preciso afirmar aquelas realidades metafísicas ás que desde o punto de vista da razón teórica
se lles negara a posibilidade do coñecemento. A Razón teórica ou especulativa chegara á
conclusión de que non é posible coñecer o mundo na súa totalidade, a alma e a Deus porque
non son fenómenos senón que serán, segundo Kant, os postulados da razón práctica:

 liberdade humana:Para que exista unha acción moral, a vontade debe actuar
de forma autónoma, dándose a si mesma as leis morais que guían as súas
accións. Kant afirma que para a razón teórica, que coñece o mundo a través
das leis da física, defende que non hai liberdade no mundo, pero a razón
práctica afirma que hai liberdade para que se produza a moral.
 A inmortalidade da alma.Os actos morais teñen unha transcendencia que vai
máis alá da propia vida humana. Para acadar a perfección moral, para ter unha
vontade santa, necesitamos a vida eterna. Debemos, segundo Kant, perseguir
esta perfección moral e actuar sempre por deber, pero en moitos casos non o
conseguiremos.
 A existencia de Deus.Deus é o único ser no que coinciden o deber de ser e o
ser, Deus é o modelo moral a seguir. Ademais, Kant defende que o ser humano
sente un desexo natural de felicidade. Isto só se consegue cumprindo o deber
moral e sendo recompensado por Deus por ter acadado a virtude. A existencia
de Deus garante que o home poida nalgún momento acadar a felicidade
eterna.

Kant afirmara na "Crítica da razón pura" que: "e tiven que abandonar a razón para deixar paso
á fe racional". O que non se pode coñecer, segundo Kant, pódese crer que existe, establecendo
así unha fe racional.