Układ Słoneczny

Wykonał – Oliwier Marciniak 1TIN

 Budowa Układu Słonecznego
W Układzie Słonecznym jest
osiem (do niedawna dziewięć)
planet: Merkury, Wenus, Ziemia,
Mars, Jowisz, Saturn, Uran i
Neptun. Pierwsze cztery obiekty
to planety skaliste, kolejne zaś to
gazowe olbrzymy. Każda planeta
zewnętrzna otoczona jest
pierścieniami pyłu kosmicznego.
 Planety Układu Słonecznego
Planety skaliste

Merkury jest najbliższą Słońca i najmniejszą planetą . Merkury nie ma naturalnych satelitów, a jedyne
znane jego cechy geologiczne oprócz kraterów uderzeniowych to obłe grzbiety i urwiska, prawdopodobnie
powstałe w okresie kurczenia się jego stygnącego wnętrza we wczesnej historii planety.

Wenus jest zbliżona rozmiarami do Ziemi i podobnie jak ona, ma gruby płynny płaszcz wokół żelaznego
jądra i masywną atmosferę, 90 razy gęstszą niż ziemska. Wenus nie ma naturalnych satelitów. Jest
najgorętszą planetą, o temperaturze powierzchni powyżej 400 °C, z powodu dużej zawartości gazów
cieplarnianych w atmosferze.

Ziemia jest największą i najgęstszą z planet wewnętrznych, jedyną z pewnością aktywną geologicznie i
jedyną znaną planetą, na której istnieje życie. Jej hydrosfera jest unikalna wśród planet skalistych. Jest
także jedyną planetą gdzie została zaobserwowana tektonika płyt. Atmosfera ziemska jest odmienna od
atmosfer pozostałych planet i jest wciąż kształtowana przez procesy biologiczne, dzięki którym zawiera
21% wolnego tlenu.

Mars jest mniejszy niż Ziemia i Wenus. Ma rzadką atmosferę złożoną głównie z dwutlenku węgla. Jego
powierzchnia jest usiana wieloma wulkanami takimi jak Olympus Mons i dolinami pochodzenia
tektonicznego takimi jak Valles Marineris. Nie wiadomo, czy Mars wykazuje współcześnie aktywność
geologiczną. Jego czerwona barwa pochodzi od gleby bogatej w tlenki żelaza.
 Planety Układu Słonecznego
Planety Gazowe Olbrzymy
Jowisz ma masę równą 318 mas Ziemi, czyli 2,5 razy więcej niż wszystkie pozostałe
planety Układu. Składa się w większości z wodoru i helu.Jowisz ma 79 znanych
księżyców.

Saturn słynie z szerokich i jasnych pierścieni. Pod względem budowy i składu

atmosfery bardzo przypomina on Jowisza. Ma jednak bardzo małą gęstość; przy
średnicy równej ok. 84% średnicy Jowisza jest ponad trzykrotnie mniej masywny. Ma
82 znane satelity. Największe spośród nich są zbudowane w dużym stopniu z lodu.

Uran, przy masie 14 mas Ziemi, jest najlżejszą z planet-olbrzymów. Jego unikalną
cechą jest to, że obiega Słońce „leżąc na boku”; jego oś obrotu jest nachylona do
ekliptyki pod kątem bliskim 0°. Ma także znacznie mniej aktywne jądro i
wypromieniowuje mniej ciepła niż pozostałe olbrzymy Uran ma 27 znanych księżyców.

Neptun , chociaż nieco mniejszy od Urana, ma większą masę (równą 17 mas Ziemi) i
większą gęstość. Wypromieniowuje też więcej ciepła, ale nie tak dużo jak Jowisz czy
Saturn. Neptun ma 14 znanych księżyców.
 Księżyc
Księżyc to jedyny naturalny satelita Ziemi
(nie licząc tzw. księżyców
Kordylewskiego, które są obiektami
pyłowymi i przez niektórych badaczy
uważane za obiekty przejściowe). Jest
piątym co do wielkości księżycem w
Układzie Słonecznym. Przeciętna
odległość od środka Ziemi do środka
Księżyca to 384 399 km, co stanowi mniej
więcej trzydziestokrotność średnicy
ziemskiej. Średnica Księżyca wynosi 3474
km, nieco więcej niż 1/4 średnicy Ziemi.
Oznacza to, że objętość Księżyca wynosi
około 1/50 objętości kuli ziemskiej.
Przyspieszenie grawitacyjne na jego
powierzchni to 1,622 m/s², a to 1/6
przyspieszenia na Ziemi. Pierwszą osobą
która stanęła na powierzchni Księżyca
jest Neil Armstrong.
 Czarne Dziury
Czarna dziura to obszar czasoprzestrzeni,
którego z uwagi na wpływ grawitacji, nic –
łącznie ze światłem i informacją – nie
może opuścić. Zgodnie z ogólną teorią
względności, do jej powstania niezbędne
jest nagromadzenie dostatecznie dużej
masy w odpowiednio małej objętości.
Czarną dziurę otacza matematycznie
zdefiniowana powierzchnia nazywana
horyzontem zdarzeń, która wyznacza
granicę bez powrotu. Nazywa się ją
„czarną”, ponieważ pochłania całkowicie
światło trafiające w horyzont, nie odbijając
niczego, zupełnie jak ciało doskonale
czarne w termodynamice.
 Galaktyka
Galaktyka Czarne Oko

Galaktyka to duży, grawitacyjnie związany układ gwiazd,

pyłu i gazu międzygwiazdowego oraz niewidocznej
ciemnej materii. Typowa galaktyka zawiera od 107 do
1012 gwiazd orbitujących wokół wspólnego środka
masy. Oprócz pojedynczych gwiazd, galaktyki zawierają
dużą liczbę układów gwiazd oraz różnego rodzaju
mgławice. Większość galaktyk ma rozmiary od kilku
tysięcy do kilkuset tysięcy lat świetlnych. Odległości
między galaktykami sięgają milionów lat świetlnych.
Galaktyka, wewnątrz której znajduje się Układ
Słoneczny, to Droga Mleczna. Najdalsza znana obecnie
galaktyka (o potwierdzonej odległości) to GN-z11. Galaktyka IC1101
Największą znaną galaktyką jest IC 1101. widziana przez
teleskop Hubble’a
 Ewolucja Wszechświata
Ewolucja Wszechświata w ujęciu kosmologicznym

We Wszechświecie wyróżniamy 5 er:

1. Era Plancka,

2. Era hadronowa

3.Era leptonowa

4. Era promienista

5. Era galaktyczna
 Ewolucja Wszechświata
Era Plancka była początkową, gorącą fazą,
trwającą od t = 0 do t = 10−43 s. W erze
Plancka wszystkie rodzaje materii, energii
oraz cała czasoprzestrzeń były
skoncentrowane w gęstym stanie, gdzie
grawitacja była tak silna jak inne
oddziaływania podstawowe, a wszystkie siły
mogły być zunifikowane. Od ery Plancka
Wszechświat rozszerzył się do obecnych
rozmiarów, prawdopodobnie wraz z bardzo
krótkim okresem (mniej niż 10−32 s)
kosmologicznej inflacji, która spowodowała,
że Wszechświat niemal natychmiast zyskał
znacznie większe rozmiary.
 Teoria Wielkiego Wybuchu
Przed powstaniem teorii Wielkiego Wybuchu obowiązywał powszechnie
uznawany pogląd, że Wszechświat jako całość (rozpatrywany w
największej skali) jest niezmienny w swej budowie i wieczny. Pogląd ten
popierał początkowo między innymi Albert Einstein.

W 1912 r. amerykański astronom Vesto Slipher zmierzył widmo

promieniowania elektromagnetycznego dla pobliskich „mgławic spiralnych”
(tak wówczas nazywano galaktyki spiralne) i odkrył, że widmo niemal
wszystkich jest znacząco przesunięte ku czerwieni, co zinterpretował jako
dowód, że galaktyki oddalają się od obserwatora. Astronom nie wyciągnął
jednak kosmologicznych konsekwencji tej informacji, z uwagi na toczące
się debaty dotyczące tego, czy mgławice te są częścią Drogi Mlecznej, czy
oddzielnymi „wyspowymi wszechświatami”, jak to wówczas określano.

W 1922 roku Aleksandr Friedman wyprowadził równania postulujące

rozszerzanie się Wszechświata na podstawie ogólnej teorii względności,
pokazując tym samym, że Wszechświat może ulegać ekspansji.
Niezależnie od niego, w 1927 roku wyprowadził je również ksiądz Georges
Lemaître. Poszedł jednak dalej w swoich przewidywaniach i stwierdził, że
jeżeli cofnęlibyśmy się jeszcze dalej w czasie, w pewnym momencie
natrafilibyśmy na stan, w którym cały wszechświat był skondensowany do
pojedynczego punktu w przestrzeni, wysuwając tym samym termin
„pierwotny atom”.
 Teoria Wielkiego Wybuchu
Pojawiły się dwie główne teorie wyjaśniające ten stan. Pierwszą
była teoria stanu stacjonarnego autorstwa Freda Hoyle'a,
Thomasa Golda i Hermanna Bondiego, która zakładała, że
gęstość Wszechświata nie maleje, mimo jego rozszerzania się,
dzięki ciągłej kreacji nowej materii..

Przez pewien czas naukowcy byli podzieleni, jeśli chodzi o

poparcie dla tych teorii. Jednak w latach 60. ubiegłego wieku
odkrycie mikrofalowego promieniowania tła przechyliło szalę na
korzyść teorii Wielkiego Wybuchu.

Duże postępy w zakresie teorii Wielkiego Wybuchu zostały

poczynione w latach 90. XX i w pierwszej dekadzie XXI wieku.
Dzięki kosmicznemu teleskopowi Hubble’a możliwe stały się
pomiary o niespotykanej wcześniej precyzji, które doprowadziły
do odkrycia, że tempo rozszerzania się Wszechświata wydaje się
przyspieszać.
Dziękuje za Uwagę!!!

Wykonał - Oliwier
Marciniak 1TIN