VIII Symfonia F-dur op.93 Ludwika van Beethovena została skomponowany w 1812 roku.

Premiera
odbyła się 27 lutego 1814 roku w Redoutensaal w Wiedniu. Kompozytor był wtedy coraz bardziej
schorowany, jednak postanowił zadyrygować orkiestrą. W odróżnieniu od innych symfonii tego
kompozytora, ta nie zawiera dedykacji. Artysta komponował to dzieło niemal równocześnie
z VII  Symfonią, która została skończona i wystawiona jako pierwsza. Została również znacznie lepiej
odebrana przez publiczność. Beethoven zapytany przez swojego ucznia dlaczego ósma jest mniej
popularna, odpowiedział: „ponieważ ósma jest o wiele lepsza”.

Jest to utwór czteroczęściowy i w odróżnieniu od innych symfonii tego kompozytora, nie zawiera
części wolnej.

I. Allegro vivace e con brio

Ta część jest w tonacji F-dur i metrum 3/4. Utrzymana jest w formie sonatowej z rozbudowaną
kodą

II. Allegretto scherzando

Opiera się na tonacji B-dur i metrum 2/4. Ten fragment uznawany jest za czułą parodię
metronomu

III. Tempo di menuetto

W tej części znów powraca tonacja F-dur i metrum 3/4. Przybiera ona formę menueta, jednak nie
jest on szczególnie zbliżony do jego XVIII wiecznego wzorca.

IV. Allegro vivace

Ostatni fragment oparty jest na tonacji F-dur oraz metrum 2/2. Utrzymany jest w formie ronda
sonatowego w bardzo szybkim tempie.