Professional Documents
Culture Documents
ابر و کوچه
ابر و کوچه
ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى
ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎي ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز
زﻧﻲ رﻧﺠﻮر
اﻣﻴﺪش دور
اﺟﺎق آرزوﻳﺶ ﻛﻮر
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻲ ﺗﻔﺘﻮت ﺑﻲ زﺑﺎن ﺑﻲ ﻧﻮر
ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺘﺮي اﻓﺘﺎده ﺑﻲ آرام
ﻧﺸﺴﺘﻪ آﻓﺘﺎب ﻋﻤﺮ او ﺑﺮ ﺑﺎم
ﻧﻔﺲ ﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ و ﻛﻮﺗﺎه
ﻓﺮو ﺧﺸﻜﻴﺪه ﺑﺮ ﻟﺐ آه
ﺗﻨﺶ ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﻣﺒﻬﻤﻲ ﺳﺮﻣﻴﻜﻨﺪ ﻧﺎﮔﺎه
ﺻﺪاي ﭘﺎي ﺗﻨﺪ و در ﻫﻤﻲ در ﭘﻠﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ
ﻓﺮوغ ﺳﺮد ﻳﻚ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎي ﻛﺒﻮدش روﺣﺦ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ
دﻟﺶ را اﺷﺘﻴﺎق واﭘﺴﻴﻦ در ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﺪ
ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ اش را ﻣﻴﻜﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻟﺐ درﮔﺎه
ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺻﺪاي ﻗﻠﺐ او آﻫﻨﮓ زﻧﺪﮔﻲ در ﻫﻢ ﻣﻲ آﻣﻴﺰد
ﺑﺰﺣﻤﺖ دﺳﺖ ﻫﺎي ﻻﻏﺮش را ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺑﺎز
ﻧﮕﺎه ﺑﻲ زﺑﺎﻧﺶ ﻣﻴﻜﺸﺪ ﻓﺮﻳﺎد
ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﺼﻮر
اﻳﻦ ﻓﺮﻧﻮش
اﻳﻦ ﻓﺮﻫﺎد
ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﻫﺮ ﺳﻪ را ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﻓﺸﺎرد ﺷﺎد
ﺟﻬﺎن ﺑﺎ اوﺳﺖ
ﺟﺎن ﺑﺎ اوﺳﺖ
ﻋﺸﻖ ﺟﺎودان ﺑﺎ اوﺳﺖ
ﻧﮕﺎه ﺳﺮد او اﻳﻨﻚ ز ﺷﻮر و ﺷﻮق ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺖ
ﻫﻼل ﺑﺎزوان را ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ اﻣﺎ آه
ﻧﻔﺲ ﻳﺎري ﻧﺪارد
ﻣﺮگ ﻫﻤﺮاه ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﺣﺼﺎر ﻣﺤﻜﻢ آﻏﻮش او را ﻣﻲ ﮔﺸﺎﻳﺪ درد ﺳﺮش ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ
ﻻل
ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﺟﺎم
ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ
ﺳﻔﺮ
ﺳﺮﮔﺮدان
درﺧﺖ
درﻳﭽﻪ