13.

Dometi i ograničenja teorija implicitnog pamćenja koje insistiraju na procesima

Termin obrada prilagođena uslovima pod kojim će se izvesti izvlačenje nastao je kao odgovor
na teroriju nivoa obrade Krejka i Lokharta. Meri Brenofrod i saradnici su tvrdili da to da li će
bilo plitko ili bilo duboko kodovanje dovesti do boljeg učenja, u potpunosti zavisi od toga koja
će mjera učenja biti primjenjena.

Osnovan ideja je da je učenje najefikasnije kada se proces izvlačenja poklopi sa procesom

učenja. Ono što je osnovni problem kod ove teze jeste cirkularnost. Učenje se manje tretira kao
proces pristupanja prethodno stvorenom memorijskom tragu, a više kao ponovno izvođenje
prvobitnog akta. Pri čemu dokaz da je učenja bilo predstavlja pozitivan transfer efekata
prethodog preocesa obrade.

Rediger je utvrdio da je razlikovanje implicitnog i eksplicitnog učenja konfundirano sa

razlikovanjem vrsta informacija na kojima ovi oblici učenja počivaju. Zadaci za koje se obično
smatra da odražavaju eksplicitno učenje su po pravilu zadaci pohranjivanja inormacija na
pojmovnom nivou, dok se implicitno učenje po pravilu definišenzadacima u kojima je obrada
rukovođena podacima i koja se odigrava na predpojmovnom nivou. Inače, empirijski podaci su
pokazali da se eksplicitno ili epizodičko učenje na duži rok obično u najvećoj mjeri oslanja na
semantičko(pojmovno)kodovanje, dok tipični postupci implicitnog učenja(primovanja)
odražavaju djelovanje perceptivnih sistema, koji djeluju na predpojmovnom nivou. Sledeća
karakteristike ove kategorizacije jeste to da se njom podrazumijeva da se efekti pojmovog učenja
lakše generalizuju i razliku od efekata predpojmovnog učenja, što takođe važi za odnos efekata
eksplicitnog i implicitnog učenja.. zatim pojmovno učenje niije osjetljvo na modalitet izlaganja
materijala, dok je predpojmovno učenje vrlo osjetljivo na fizičke promjene koje se načine na
stimulusu onda kada se provjerava njegova obrada, sve ovo opet važi za eksplicitno i implicitno
učenje.

Problemi – iako se ova hipoteza slaže sa najvećim brojem podataka postoji i određeni broj
izuzetaka koji upućuju na to da iako se implicitno učenje odslikava u zadacim arukovođenim
podacima, a eksplicitno u zadacima zasnovanim na pojmovnoj osnovi, to ne mora uvijek biti
slučaj.

Ortografska svojstva imaju uticaj i na efekte preimovanja i na efekte slobodnog prisjećanja.

Pored toga isti zadatak učenja sa identičnim materijalom može predstavljati osno za eksplicitno
odnsosno implicitno učenje, zavisno od uputstva.

I efekti primovanja se mogu uočiti i u zadacima koji počivaju na baratanju pojmovnim nivoom,
kakav je generisanje semantičke kategorije
35. Načela za klasifikovanje poremećaja pamćenja prednosti I nedostaci

Jedan od mogućih načina za klasifikovanje poremećaja pamćenja jeste

1) Prema porijeklu poremećaja . amnezije mogu biti posledica specifične bolesti ili oštećenja
mozga. Do amnezije može doći usled virusnog encefalitisa, zbog zatvorene povrede glave ili
alkoholizma. Ono što je problem sa ovakvom klasifikacijom je taj što pacijenti koji imaju istu
bolest ne ponašaju se uvijek isto, i ista bolest ili stanje dovodi do različitih oštećenja mozga,
kako u pogledu lokalizacije tako i u pogledu inteziteta.

Drugi način klasifikacije pacijenta je prema lokalizaciji moždanog oštećenja . ovo je kkasičan i
istorijski možda najstariji metod. Međutim, postoje slučajevi sa različitim oštećenjima a pacijenti
pokazuju slično ponašanje. S druge strane tehnike lokallizacije moždanih oštećena su još uvijek
dalkeo od savršenih i nke vrste možda nih oštećenja kao što su ona koj anastaju usled trovanja
ugljen-monoksidom ne moraju biti vidljive standardnim skeniranjem mozga. I sama oštećena kad
su vidljiva su rijetko kad janso ograničena i obično zahvataju više od jednog dijela mozga.

I treći način klasifikovanja pacijentajeste prema funkcionalnim deficitima. Ukoliko nas recimo
interesuje dugoročna memorija svoje istraživanje ćemo ograničiti na pacijente koji su amnezični
ali imaju normalnu radnu memoriju i koji su u drugim pogledima intelektualno neoštećeni. Ovo
će nam pomoći da donesemo zaključke o pamćenju koji nisu iskrivljeni prisustvom drugih
zasebnih deficita kao što su problemi sa opažanjem ili pažnjom.

Ako nas primarno interesuju teorijska pitanja koja se tiču funkcionisanja ljudskog pamćenja onda
pacijenti sa čistim deficitima nude najveći izvor dokaza, i takvi pacijenti su doveli do najvećih
otkrića. Primjer takvih pacijenta su klasični slučajevi HM sa očuvanom kratkoročnom
memorijom i narušenom dugoročnom, i slučaj pacijenta K. F.iz Šeris Varingtonove studije sa
narušenom kratkoročnom mem.i očuvanom dugoročnom.