Ψαλμός ριζ’ (117ος) (21-29)

[…]
21 ἐξομολογήσομαί σοι, ὅτι ἐπήκουσάς μου καὶ
ἐγένου μοι εἰς σωτηρίαν. 22 λίθον, ὃν
ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη
εἰς κεφαλὴν γωνίας· 23 παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη
καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν. 24 αὕτη ἡ
ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· ἀγαλλιασώμεθα καὶ
εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ. 25 ὦ Κύριε, σῶσον δή, ὦ
Κύριε, εὐόδωσον δή. 26 εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος
ἐν ὀνόματι Κυρίου· εὐλογήκαμεν ὑμᾶς ἐξ οἴκου
Κυρίου. 27 Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν·
συστήσασθε ἑορτὴν ἐν τοῖς πυκάζουσιν ἕως τῶν
κεράτων τοῦ θυσιαστηρίου. 28 Θεός μου εἶ σύ, καὶ
ἐξομολογήσομαί σοι· Θεός μου εἶ σύ, καὶ ὑψώσω
σε· ἐξομολογήσομαί σοι, ὅτι ἐπήκουσάς μου καὶ
ἐγένου μοι εἰς σωτηρίαν. 29 ἐξομολογεῖσθε τῷ
Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος
αὐτοῦ.
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση

[…]
21 Ἐγώ, Κύριε, θὰ σὲ δοξολογήσω διὰ τὰ μεγαλεῖα
σου, θὰ ἐκφράσω τὴν εὐγνωμοσύνην μου διὰ τὰς
εὐεργεσίας σου, διότι ἤκουσες εὐμενῶς καὶ
ἐδέχθης τὴν προσευχήν μου καὶ ἀνεδείχθης σωτήρ
μου. 22 Ἐγώ, ποὺ εἰς τὴν περίστασιν αὐτὴν
προεικονίζω καὶ προαναγγέλλω τὸν σωτῆρα,
ὁμοιάζω μὲ λίθον, τὸν ὁποῖον κατεφρόνησαν
ὀκνηροὶ καὶ ἀνίκανοι οἰκοδόμοι. Αὐτὸς ὅμως ὁ
λίθος ἔγινεν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ ἐμπείρου
οἰκοδόμου θεμέλιος καὶ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ
θείου οἰκοδομήματος. 23 Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ
οἰκοδομή, ἡ Ἐκκλησία τῆς λυτρώσεως καὶ
σωτηρίας, ἐθεμελιώθη καὶ οἰκοδομήθη ἐκ μέρους
τοῦ Κυρίου καὶ εἶναι ἀξιοθαύμαστος εἰς τοὺς
ὀφθαλμούς μας. 24 Αὐτὴ εἶναι ἡ πανηγυρικὴ καὶ
χαρμόσυνος ἡμέρα, τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος ἔκαμε. Ἂς
ἀγαλιασθῶμεν καὶ ἂς εὐφρανθῶμεν κατ' αὐτήν. 25
Ὦ Κύριε, σῶσον λοιπὸν τὸν λαόν σου.
Κατευόδωσον αὐτόν, εἰς τὸ νὰ ἐπιτύχῃ τὸν
προορισμόν του. 26 Εὐλογημένος ἂς εἶσαι σύ, ὁ
εὐσεβὴς ἰσραηλιτικὸς λαός, ὁ ὁποῖος ἔρχεσαι εἰς
τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου. Εἰς σᾶς τοὺς εὐλαβεῖς
δίδομεν τὰς εὐλογίας, αἱ ὁποῖαι ἀναβλύζουν ἀπὸ
τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου. 27 Ὁ Θεὸς καὶ Κύριός μας
μᾶς ἐφώτισε μὲ τὸ φῶς τῆς θείας του παρουσίας·
Ὀργανώσατε καὶ εὐτρεπίσατε ἐορταστικὴν
πομπήν, κρατοῦντες πυκνοφύλλους κλάδους καὶ
προχωροῦντες μέχρι τῶν κεράτων τοῦ
θυσιαστηρίου τῶν ὁλοκαυτωμάτων. 28 Καὶ ὁ λαὸς
ἀπαντᾷ: Σύ, Κύριε, εἶσαι ὁ Θεός μου, καὶ σὲ ἐγὼ θὰ
δοξολογῶ πάντοτε. Σὺ εἶσαι ὁ Θεός μου καὶ ἐγὼ
θὰ ἀνυμνῶ τὸ μεγαλεῖον καὶ τὴν δόξαν σου. Θὰ σὲ
δοξολογῶ διὰ τὸ μεγαλεῖον σου, θὰ σὲ εὐγνωμονῶ
διὰ τὰς εὐεργεσίας σου, διότι, Κύριε, ἔκαμες δεκτὴν
τὴν προσευχήν μου καὶ ἔγινες ὁ σωτήρ μου. 29
Δοξολογεῖτε, λοιπὸν τὸν Κύριον, διότι εἶναι
πανάγαθος, διότι εἶναι αἰώνιον καὶ πλουσιόδωρον
τὸ ἔλεός του.

Ἑρμηνεία Ὁσίου Ἀρσενίου Καππαδόκου

Ὁ Ψαλμὸς ριζ’ διαβάζεται γιὰ νὰ ταπεινώσει ὁ

Θεὸς τοὺς βαρβάρους, ὅταν κυκλώνουν τὸ χωριὸ
καὶ τὸ ἀπειλοῦν, καὶ νὰ ἀνατρέψει τὶς κακὲς
διαθέσεις τους.