Bitwa pod Sokołowem – starcie zbrojne, które miało miejsce 2 maja 1848 w czasie

powstania wielkopolskiego, pod Sokołowem pomiędzy powstańcami wielkopolskimi a

Prusakami.
Po bitwie pod Miłosławiem oddziały powstańcze opanowały Wrześnię i jej okolice. 2
maja w rejon ten zapuścił się liczący ok. 1800 ludzi oddział pruskich żołnierzy,
którymi dowodził gen. Hirschfeld. Polacy, dowodzeni przez Ludwika
Mierosławskiego, zagrodzili nieprzyjacielowi drogę pod Sokołowem. Powstańcy
podzielili się na kilka oddziałów i zorganizowali punkty oporu, gdzie mieli się
skutecznie bronić.
Wymiana ognia przerodziła się w walkę bezpośrednią, ponieważ do ataku ruszyła
pruska kawaleria. Sformowane przez oddziały polskich kosynierów dowodzonych
przez Ludwika Oborskiego oraz mjra Jabłkowskiego czworoboki skutecznie odparły
pruską szarżę. Kosynierzy ponieśli jednak bardzo duże straty w walce z piechotą. Do
starcia włączyły się jednak formowane pospiesznie oddziały chłopów z lokalnych wsi,
które zmusiły żołnierzy pruskich do rozproszenia się i uniemożliwiły im koncentrację
w jednym miejscu. Jednocześnie polscy ułani obeszli Sokołowo i, dostając się na tyły
pruskie, zadali nieprzyjacielowi znaczne straty.
Wieczór zmusił obie strony do zaprzestania walki. Sytuację tę wykorzystał gen.
Hirschfeld, który pośpiesznie wycofał swoich ocalałych ludzi na północ, do Gulczewa.
Bitwa pod Sokołowem była najkrwawszym starciem powstania wielkopolskiego. Po
stronie powstańców poległo ok. 300 ludzi, znaczne straty ponieśli też Prusacy.
Zachęceni tym sukcesem chłopi w następnych dniach zorganizowali ruch partyzancki
w tej części Wielkopolski. Sam Mierosławski planował poprowadzić uderzenie w
kierunku Gniezna. Jednak pomimo tego sukcesu, wśród oficerów i ziemiaństwa
polskiego zaczęło dominować przekonanie o bezcelowości dalszej walki. W tej
sytuacji do większych starć już nie doszło.