❤🌷 Converted By Annie 🌷❤

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - Fluke and Dean

flukedean08
1 minute

Parts 41

Complete, First published Jan 23

HIDING SERIES 3 [Mpreg|BxB]

Angel Smith, a successful CEO of his own business Smith Perfume is living
peacefully with his son named Hansy. Even though he doesn't have a husband and a
father of his son, he still managed to raise his son on his own.

Henry Sylvester, a known doctor in Asia for not only his capability as a doctor but
for his very charismatic look that a lot of women fall for. A famous bachelor
indeed. But all of his fame and wealth aren't enough because he lost his husband (a
gay) and their future child because of a mistake.

Both lives were peaceful until they met AGAIN.

"I'll heal your heart no matter what."

- Dr Henry Sylvester

Written: @Dean

All Rights Reserved

Table of contentsLast updated Jul 12

❤🌷 Converted By Annie 🌷❤
HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - Prologue
by flukedean08
7 - 9 minutes

Angel's Point of View

I was running papunta sa entrance ng company, sobrang late ko na kasi sa meeting

namin ng bagong investor including the boards.

Actually, dapat wala talaga ako dito ngayon at hindi tumatakbo papunta sa building
because this is my rest day at movie marathon or should I say disney marathon namin
ni Carlo ngayon kasama si Hansy, dahil nga pinangakuan ko siya kahapon, pero bigla
nalang akong tinawagan kagabi ng 10:00 pm ng secretary ko and she said na may
bagong investor daw. Sinabi ko naman sa secretary ko na set another date para sa
meeting pero she said na gusto daw ng investor na ngayon, kaya nga hindi ko nga
niyan alam kung anong sasabihin ko kay Carlo ukol sa plano namin, dahil alam ko sa
sarili ko na magtatampo ‘yun sa‘kin.

Anyway, dahil nga tulog mantika ako kagabi, ay nakalimutan kong mag-set ng alarm na
dahilan para magising ako ng 9:45 am kanina, kaya naman ngayon ay tumatakabo ako
dahil sobrang late na nga.

Mga ilang pagtakbo pa ay nakarating na ako sa entrance...

“Good morning Sir!” Masayang bungad agad sa'kin ni manong guard pagpasok ko.

“Good morning.” Nakangiting saad ko na naman sa kanya, pinagpatuloy ko na ang

pagtakbo patungo naman sa lobby.

“Good morning po Sir. Sir nandito na po ang bagong investor, 8:30 am palang po ay
nandito na siya and kanina pa po siya naghihintay sa meeting room kasama ang
secretary niyo and mga board po.” Bungad agad sa'kin ni Lily.

“Oh Shookt! Thank you!” Gulat na saad ko sa kanya sabay takbo papunta sa elevator.

Takte! It's freaking 8:30 am nandito na pala siya? Shookt natutulog pa ako sa oras
na 'yun! Sana na lang hindi siya nainip or mainis...

Mga ilang sandali pa ay nakarating na ako sa elevator, pero ang takte! Bakit ang
malas ko ngayon? Naka out of order kasi ang elevator kaya no choice ako ngayon na
magtake ng stairs.

Tumakbo na ako papunta sa stairs kahit pang 10th floor pa ang meeting room, sobrang
lapit lang non, sobra!

Bakit ang malas ko ngayon? Wala naman akong balat sa pwet, ang kinis kinis pa!

Anyway, I don't know kung babae ba siya or lalaki because ngayon ko lang nga siya
makikita, at isa lang talaga ang masasabi ko sa kanya, sobrang yaman niya, based on
my secretary he or she just bought a freaking 50% in our company. I wonder kung isa
siya sa mga famous and most richest business man or woman dito sa Asia, aside kina
Leo, Hunter, Louise, Philip and more.

Pero sana lang talaga hindi na siya naiinip or naiinis ngayon. Kasi kung naiinip or
naiinis man siya ay nakakahiya 'yun, lalo na sobrang laki ang binili niya.
Anyway, I am currently running on the stairs, takte nasa 4th floor palang ako ay
pagod at hingal na ako.

“T*ngina! Bakit pa kasi sira ang elevator?!” Daing na sigaw ko na nagpaalingawngaw

dito.

Pinagpatuloy ko na ang paglalakad kahit sobrang pagod ko na, for the sake of
meeting and investor, kakayanin ko 'to.

Mga ilang sandali pang paglalakad ay nasa 7th floor na ako...

“Argh! 7 floors down and 3 floors to go!” Hingal na sigaw ko.

Umupo muna ako sa stair's step at nagpahinga doon. Kinuha ko rin ang tumbler ko sa
dala kong bag, mabuti nalang nakapagbaon pa ako ng tubig, dahil kung hindi ay
mamatay ako sa uhaw.

Habang umiinom ako ay nabigla ako dahil biglang nag-ring ang phone ko mula sa loob
ng bag...

“Tsk! Sino naman kaya 'to?! Pagod na ang ako may tatawag pa!” Iritableng saad ko
sabay kuha sa phone mula sa loob ng bag ko.

Pagkakuha dito ay agad ko itong sinagot without knowing who's calling...

“Hello?! Bakit ka napatawag? Alam mo bang pagod ako huh?! Tapos makikisabay ka pa!”
Inis na sigaw ko sa kabilang linya.

Pagkatapos kong bitawan ang mga katagang 'yun ay biglang tumahimik, ngunit mga
ilang saglit lang ay biglang may nagsalita, na ikinagulat ko dahil nabosesan ko
ito...

“Ahmm S-Sir, si Lea po ito, ang secretary niyo, sorry po pero pinapatanong po ng
bagong investor kung nasaan na po daw kayo kasi po daw magtatanghali na ay wala ka
pa rin po, kung 'di po raw kayo makararating dito before 12:00 pm ay may gagawin po
daw siyang 'di kaaya aya.” Mahinaho’t may halong kaba na saad ni Lea.

Nang marinig ko ang mga sinabi niya ay agad ko itong pinatay at tumayo na mula sa
pagkakaupo.

Tinignan ko ang oras mula sa phone ko at laking gulat ko nalang kung anong oras
na... Because it's freaking 11:56 am!

Meron nalang akong last 4 minutes para makapunta roon, dahil kung hindi ay baka may
gawin daw 'yun ng 'di ka nais nais, tsk! Ano 'yun? Panakot? Wala akong paki!
Charot!

Nagsimula na ako ulit tumakbo. Takbo rito, takbo roon... Kahit hingal na hingal na
ay takbo pa rin...

“T*ngina! I hate this life!” Hingal na sigaw ko habang tumatakbo.

Pawis; sobrang pawis ko na, tila bang bagong ligo, mabuti nalang kahit na pawis na
pawis na ako, mabango pa rin ang amoy ko.

Mga ilang sandali pa ay nakarating na rin ako sa 10 floor, nakikita ko na rin ang
pinto ng meeting room, bago ako pumunta roon ay nagpahinga muna ako ng sandali at
tinignan ko ulit ang phone, at laking gulat ko nalang na last minute nalang 12:00
pm na, kaya naman wala na akong sinayang na oras pa at tumakbo na ako ulit papunta
sa pinto ng meeting room kahit na masakit na ang mga legs at tuhod ko.

Mga ilang segundo lang ay nakarating na ako sa pinto at marahas ko itong binuksan
at sumigaw na kumuha ng atensyon ng mga board....

“Sorry I'm late! Who's the new investor?!” Hingal na sigaw ko habang nakayuko...

“I'm the new investor! Ikaw ba ang CEO? Mabuti naman dumating kana, dahil sobrang
inaamag na kami dito, konti nalang tubuan na kami ng mga ugat! At mabuti rin dahil
nakarating ka sa oras dahil kung hindi, alam mo na kung anong mangyayari.” Baritono
at mariin na saad ng bagong investor...

Tila bang binuhusan ako ng malamig na tubig ng marinig ko muli ang boses na 'yun.
Parang biglang nawala lahat ang sakit ng paglakad at pagtakbo ko kanina papunta
dito nang marinig kong muli ang boses na 'yun.

Ang p*tanginang boses na 'yun! How dare he doing here?! How dare he step on my
company?! Sobrang kapal naman ng mukha niya para pumunta dito, matapos niya akong
niloko! T*ngina niya!

Mga ilang sandali lang ay may naramdaman akong presensya mula sa gilid ko at alam
ko kung sino ang taong ito...

“Miss me babe...” Henry's said seductively whispered to my ear.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 1 - Page 2

by flukedean08
8 - 11 minutes

Angel’s Point of View

Habang nagbabasa ako ng mga reports ay bigla akong napatingin sa pinto nang biglang
may kumatok...

‘Knock!’ ‘Knock!’ ‘Knock!’

“Come in!” Sigaw ko at muling tumingin sa mga reports na binabasa ko.

“Sir, good morning po.” Saad ng secretary ko na si Brenda.

“Good morning. What do you want? Bakit ka napunta here? Natapos mo na ba ang mga
pinapagawa ko?” Sunod sunod na tanong ko sa kanya sabay closed sa mga reports na
hawak ko at hinarap ito.

“Sir no po, hindi pa po tapos but I'm working on it na po.” Umiiling na saad nito.
Tinaasan ko naman ito ng kilay...

“Then what?!”

“Sir napunta lang po ako here because nakatanggap po ako ng tawag from lobby na may
naghahanap po raw sa inyo, his named po is Mr. Louise Suarez - Caribbean. And
nagpakilala po siya bilang kaibigan niyo, kilala mo po ba siya?” Mahabang saad nito
na ikinagulat ko, ngunit hindi ko ‘yun pinahalata.

‘What the f*ck is he doing here?! May kailangan ba siya?’ Tanong ko sa sarili ko.

“Y-Yes, he's my friend. Papasukin mo siya.” Nag-aaalanganin kong saad sa kanya

sabay bukas muli sa mga reports na hawak ko kanina.

“Noted po Sir. Thank you po!” Masiglang saad nito.

“Okay.” Simpleng saad ko lang. Pagkatapos non ay narinig ko nalang ang pagbukas at
pagsara ng pinto and it means wala na siya dito, kaya naman muli kong isinara ang
mga reports na hawak ko at ibinaba muli ang mga ito sa mesa ko.

I let out a heavy sigh at muli akong nag-isip kung bakit napunta dito ang asawa ni
Hunter na si Louise.

‘May kailangan ba siya?’

‘May plano ba siya?’

‘May gusto ba siyang alamin?’

Argh! Sobrang daming mga katanungan ang mga umiikot sa ulo ko ngayon. Napaka-
unusual kasi ang pagbisita niya, kasi naman, four years na ang nakakalipas at
ngayon niya pa lang akong naisipang bisitahin?

Mga ilang sandali pa ay narinig ko ng bumukas ang pinto kaya naman agad akong
napaupo ng maayos at napaayos din sa sarili ko. I don't know why bakit pati sarili
ko inayos ko, dati wala naman akong paki kung pangit ang itsura ko sa harapan ng
mga nakakasalamuha ko, but now, iba ang nararamdaman ko kaya siguro napaayos ako.

“Angel! I miss you! How are you?” Masayang pagbati nito saakin sabay upo sa upuan
na nasa harap ng table ko.

Infairness, ang ganda niya pa rin kahit sobrang tagal na naming hindi nagkikita.
Kung maganda siya noon, sobrang ganda niya naman ngayon. I wonder kung anong
sikreto niya para gumanda? Para naman gumanda rin ako.

“Well, as usual. Ikaw kumusta kana? Long time no see, I guess.” Nahihiyang saad ko
sa kanya.

“Okay lang naman, malaki laki na rin sina Sofie and Jacob.At saka anong I guess ka
diyan! Talagang matagal na, buti nga nakabisita ako sa‘yo. Sorry dahil sobrang busy
and sorry rin dahil kahapon ko lang nalaman ang name ng company mo kaya ngayon lang
din kita nabisita.” Mahabang saad nito. Bigla naman akong nagulat sa sinabi niya na
kahapon lang daw niya nalaman ang name ng company ko! Seriously?!

“Huh?! Four years na ang nakakalipas Louise, tapos ngayon mo pa lang nalaman ang
name ng company ko?” Naguguluhang tanong ko sa kanya.

“No, I mean alam ko naman ang name ng company mo, but I didn't know na ikaw pala
ang may ari, sinabi lang sa‘kin ni Hunter kahapon about sa company mo dahil
talagang kinukulit ko siya, ayaw niya kasing sabihin sa‘kin noon pa. Baka raw
sinong kitain ko dito or something na nakakabaliw!” Iritableng saad nito. Halatang
stress na stress siya sa asawa niya.

Tsk! Sobrang possessive talaga ang lalaking ‘yun pagdating kay Louise. Well, hindi
ko naman siya masisi kasi, Louise is beautiful at halos na sakanya na ang lahat,
kaya naman siguro na ganoon nalang maka-asta si Hunter sa kanya.

“Anyway, bakit ka nga pala napadalaw?” Takang tanong ko sa kanya.

“Well... May itatanong lang sana ako, kung okay lang...” Mahinang saad nito. Bigla
naman akong natigilan sa sinabi nito.

“O-Okay. Spill the tea!” Kinakabahang saad ko sa kanya, ngunit hindi ko ‘yun
pinahalata baka hindi niya ituloy ang sasabihin niya.

“Ganito kasi ‘yun, itatanong ko lang sana kung kailan mo babalikan si Henry? Palagi
nalang kasi siyang umiinom at nangayayat na rin siya dahil sa kakahanap sa‘yo dahil
sa pag-iwan mo sa kanya.” Nahihiyang saad nito. Bigla naman akong napatayo sa
sinabi nito na dahilan para matumba ang upuan ko na gumawa ng ingay na dahilan para
mapatingin sa‘kin si Louise. Tila bang muling nabuhay ‘yung galit ko sa p*tanginang
lalaking ‘yun!

“So, anong gusto mong sabihin? Pupunta ako sa kanya para magkabalikan kami? Pupunta
ako sa kanya para i-cheer up siya?! At saka ako pa pala ang may kasalanan bakit
siya nangangayayat ngayon at sino bang hangal ang nagsabing hanapin niya ako huh?!”
Galit na sigaw ko sa kanya. Gusto ko man kontrolin ang galit ko ngayon, pero parang
‘di ko magawa, dahil naalala ko na naman ang mga nakaraan na ayaw ko ng alalahanin
pa.

“Angel calm down, hindi ‘yun ang ibig kong sabihin, sorry. At saka hinahanap ka
siguro ni Henry because hanggang ngayon mahal ka pa niya.” Mahinahing saad nito,
sabay tayo mula sa pagkakaupo.

Bigla naman akong napangisi at napatawa ng mapait sa sinabi niya na dahilan para
tignan niya ako ng may pagtataka.

“You don't need to say sorry Louise. At saka mahal? Ako mahal niya?! Baliw na siya
Louise!” Natatawang saad ko sa kanya.

“Look Angel, I don't know. Actually, kahit na four years na kayong walang
connection, ay mapasahanggang ngayon hindi ko pa rin o namin alam kung ano ang
dahilan kung bakit mo siya iniwan noon.” Mahinahong saad nito.

Sasagot pa sana ako sa kanya nang marinig namin ang pagbukas ng pinto, kaya naman
sabay kaming napatingin doon.

Pagtingin namin doon ay biglang iniluwa ng pinto ang anak ko...

“Papa!” Masiglang saad nito habang tumatakbo papalapit sa kinaroroonan ko. Nasa
likod naman nito ang secretary ko na si Brenda.

Nang nasa kinaroroonan ko na ang anak ko ay agad ako nitong niyakap sa binti.

“Papa!”

“Sir sorry po dahil hindi ko siya napigilan. Sinabi ko na po sa kanya na may kausap
kayong tao pero tinakbuhan niya lang po ako.” Hinihingal na saad nito.

“No, it's okay. You can go now, ako na ang bahala sa kanya.” Nakangiti kong saad sa
kanya, ngumiti naman ito ng pabalik at umalis na sa loob hg office.

Pagkalabas nito sa office ay agad akong lumuhod upang pantayan ang anak ko.

“Baby, bakit ka naman tumakbo papunta rito? Tignan mo tuloy, sobrang pawis na pawis
ka!” Mahinahong pagpuna ko sa kanya sabay kuha sa towel na nasa upuan ko at
ipinunas ito sa kanya.

“Sorry po Papa. I just miss you po kasi kaya pumunta po ako dito.” Nakapout na saad
nito.

“I miss you too baby. But ‘wag mo ng gawin ulit ‘yun okay?” Nakangiti kong saad sa
kanya.

“Aye aye Papa!” Masayang saad nito na nagpatawa sa‘kin. How adorable he is!

“Anyway po Papa, sino po ‘yung beautiful girl na ‘yun?” Biglang tanong nito sabay
turo kay Louise.

Bigla naman akong napatawa sa tanong nito, ngunit nawala rin ‘yun nang mapatingin
ako kay Louise, tinitignan niya kasi ako na para bang handa niya na akong patayin,
kaya naman humarap muli ako sa anak ko para sagutin ang tanong nito.

“He's your Tita Louise baby, say hi to him!” Nakangiti kong utos sa kanya.

Akala ko babati siya sa kanya, ngunit bigla itong tumakbo papunta kay Louise at
nahagip kong niyakap niya ito sa binti, kaya naman napatayo ako sa pagkakaluhod at
tinignan ang mga ‘to.

“Hi po Tita Louise! Tita you know what, you're so beautiful even tho you're a boy
just like my Papa po.” Masiglang saad nito.

Bigla naman yumuko si Louise, at mga ilang sandali pa ay nagulat ako nang bigla
niya itong buhatin...

“You're so adorable baby. What's your name?”

“My name is Hansy Smith and I'm 3 years old!” Masayang saad ng anak ko kay Louise.
Bigla naman humarap sa‘kin si Louise at binibigyan ako nito ng masamang tingin.

“Wow, Hansy Smith! Sobrang gandang pangalan.” Nakangiting saad nito ngunit ramdam
ko sa tono nito ang tensyon...

‘I don't know Louise kung anong nasa isip mo ngayon, pero sana ‘wag kang
magkamaling labanan ako.’ Mahinahon kong saad sa sarili ko.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 2

by flukedean08
8 - 10 minutes

Angel's Point of View

“Angel, let's talk. Kailangan nating mag-usap ng maayos.” Malamig na saad nito.

“Fine! You know what Louise, hindi ko alam kung anong nilalaman ng utak mo ngayon,
pero sana mali ang akala ko.” Tanging saad ko lang sa kanya.

“Whatever.” Saad lang nito sabay upo muli sa upuan sa harap ng table ko.

Anyway, hanggang ngayon nandito pa rin kami sa opisina ko at hanggang ngayon 'di ko
pa rin natatapos ang mga reports na binabasa ko dahil nga hanggang ngayon ay
nandito pa rin si Louise, si Hansy naman ay pinauwi ko na sa secretary ko awhile
ago lang, ayaw pa nga nitong umuwi dahil gusto pa raw niya dito but I insist na
ipauwi na siya.
“So, Hansy pala ang name niya.” Nakangising saad nito habang nakatingin sa mga
furnitures ng office ko.

“Oo, may problema ba doon Louise?” May diin kong saad sa kanya.

“Wala naman, so saan mo nakuha ang name niya? Pinahalo mo ba ang name mo at ang
name ni Henry, kaya naging Hansy?” Nakangising saad nito sabay harap sa'kin.

“No! Ipinangalan ko 'yun sa anak ko dahil gusto ko at may meaning 'yun. It's means
gift of God.” Pagtanggi ko sa paratang niya.

“Okay. So, kailangan mo balak sabihin kay Henry ang tungkol kay Hansy?” Biglang
tanong nito, kaya naman bigla akong kinabahan, ngunit hindi ko 'yun pinahalata sa
kanya.

‘How did he know?’ Tanong ko sa isip ko.

“A-Ano naman ang kinalaman ni Henry dito Louise?!” Iritableng tanong ko sa kanya,
kunwari hindi ko rin alam ang tinutukoy niya but knowing Louise, alam kong hindi
lang 'to gumagawa ng kwento.

Bigla naman itong napatawa sa narinig niya sa'kin, ngunit mga ilang sandali lang ay
nawala rin 'yun at napalitan 'yun ng galit...

“Don't play dumb Angel! I already knew that kid was Henry's son too!” Galit na
sigaw nito, na sobrang nagpabigla sa'kin.

“Sige nga, patunayan mo!” Pabalik na sigaw ko sa kanya.

“Hindi na kailangan Angel dahil si Henry mismo ang nagsabi niyan, he said that
pagkatapos ng labanan sa rest house Island ng asawa ko na si Hunter, you know what
he said Angel?! He said that nawala at iniwan mo raw siya kasama ang anak niyo!”
Nakangising sigaw nito at ramdam ko sa tono nito ang galit.

“I don't know what are you talking about Louise.” Malamig na saad ko sa kanya sabay
tayo sa upuan ko at nagsimulang maglakad patungo sa pintuan ng office ko, ngunit
hindi ko pa man nakakalahati ang paglakad ko ay bigla itong tumawa at napalakpak ng
sarkisto...

“Wow! Ano 'to nagka-amnesia ka?! Nagka-amnesia ka na dahilan para makalimutan mo

rin na anak ni Henry ang batang 'yun!” Natatawang saad nito.

Tumigil naman ako sa paglalakad at hinarap ko 'to...

“Oo na! Anak din niya si Hansy! Ano masaya kana? Alam mo na ang sagot kaya umalis
kana! But lemme tell you this Louise, tinago ko ang anak ko sa kanya dahil may
dahilan; malalim na dahilan, hindi ko ipagkakait kay Henry ang anak namin kung
hindi niya ako ginago noon. At saka kahit wala si Henry sa tabi namin ay kaya namin
mabuhay; kaya kong buhayin ang anak ko at ang sarili ko na wala siya!” Humahagulgol
na saad ko sa kanya habang nakayuko, actually ayoko talagang umiyak sa harap niya
dahil ayokong kaawaan ako but I can't help myself na ilabas ang emosyon ko.

Mga ilang sandali pa ay humarap muli ako sa kanya, at kita ko sa mukha nito ang
shock dahil siguro sa mga sinabi ko...

“I-I think you already knew what I mean Louise, dahil alam kong naranasan mo rin
ang naranasan ko noon at ngayon, iba nga lang ang mga nangyari saatin pero pareho
lang tayo... Pareho lang natin tinago ang mga anak natin sa mga tatay nila dahil
nasaktan tayo!” Humahagulgol na sigaw ko sa kanya, nahagip ko naman itong nagpunas
ng luha niya, ngunit hindi ko na pinansin pa 'yun.

“At isa pa Louise, 'wag kang maki-alam sa isang situation kung hindi mo pa alam ang
background nito.” May diin na saad ko sa kanya sabay lakad patungo sa pinto ng
office ko at lumabas na.

“A-Angel I'm so sorry...” Rinig kong sigaw nito mula sa loob ng office ko, ngunit
hindi ko na pinansin pa 'yun at pinagpatuloy nalang ang paglalakad ko. I badly
wanted na makalabas sa lugar na ito as soon as possible, dahil sobrang bigat na ng
nararamdaman ko.

_____

Louise's Point of View

I'm currently driving pauwi sa bahay namin, at hanggang ngayon ay speechless pa rin
ako dahil sa mga narinig ko kay Angel. Actually, that was my first time na marinig
kong umiyak nor sumigaw si Angel dahil sa isang bagay or situation, dahil dati
kasi, hindi siya ganoon, parang ngang wala man nangyayari sa buhay niya but umiba
lahat ang pananaw ko nang magkaroon kami ng arguments kanina, and pinagsisihan ko
'yun because I hurt his feeling, instead na i-cheer up at tanungin siya ng maayos
sa mga nangyari at nangyayari sa kanya, ay ginawa ko ay kabaliktaran.

Pero, isa lang talaga ang tumatak sa isipan ko sa mga sinabi niya, ang salitang
'ginago'. Kanina pa umiikot sa isip ko ang salitang 'yan, ngunit hindi ko talaga
alam kung what does he mean. 'Yan din sana ang itatanong ko sa kanya kanina but
suddenly he run away.

Mga ilang sandali pa ay nakarating na ako sa baha, kaya naman dali dali ko ng
ipinasok at ipinark ang kotse sa loob. Pagkatapos non ay agad na rin akong bumaba
mula sa kotse at naglakad patungo sa pinto ng bahay.

Pagkarating ko sa pinto ng bahay ay agad ko itong pinihit, pagkabukas ko ng pinto

ay bumungad sa'kin ang barkada na sina, Troy, Philip, Jerald, Henry, ang ang asawa
ko na si Hunter, halatang seryosong nag-uusap ang mga ito dahil bigla silang
napatigil at napaharap sa'kin, bigla naman tumayo si Hunter at lumapit sa'kin.

“Sweetie, kumusta ka? Kumain kana ba?” Malambing na saad nito sabay bigay ng isang
smack na halik.

“Yeah, I'm okay at kumain na rin ako sa labas. Kayo kumain na kayo? Anong ginagawa
niyo? Mukhang ang seryoso.” Tanong ko sa kaniya at tumingin sa barkada.

"Nothing sweetie. Anyway, napuntahan mo na ba ang pinupuntahan mo?" Mahinahong

tanong nito, bigla naman akong nagulat at the same time kinabahan sa tanong niya.

Anong isasagot ko?

Sasabihin ko ba sa kanya ang totoo?

Sasabihin ko ba sa kanila ang mga nalaman ko tungkol kay Angel?

Sasabihin ko ba ang mga sinabi ni Angel kanina sa kanila?

Sobrang daming mga katanungan ang mga umiikot ngayon sa isip ko, at 'di ko alam
kung anong isasagot ko sa kaniya o sa kanila, lalong lalo na, nandito si Henry.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang may sumigaw...

“Louise!”

Kaya, naman napatingin ako sa sumigaw na 'yun at nakita ko si Hunter habang

nakakunot ang noo.

“What?! Bakit ka sunisigaw?!” Iritableng tanong ko sa kanya.

“Kanina pa kasi kita tinatawag, ano napuntahan mo ba ang pinupuntahan mo?" Tanong
muli nito.

“Ahhmmm... No! H-Hindi pa.” Pagsisinualing ko, for the mean time ito muna ang
gagawin ko, ayokong ako mismo ang magsabi, gusto ko si Angel mismo. At saka, ito
muna rin ang magagawa ko kay Angel ngayon, dahil I literally know na ayaw niya
munang ipagsabi ang bagay na tungkol sa anak nila Henry na si Hansy, at saka siguro
napilitan lang siyang sabihin 'yun dahil kinulit ko siya kanina.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 3

by flukedean08
7 - 9 minutes

Henry's Point of View

“Ano?! Tutulad ka rin ba kay Hunter noon?! ‘Yung palagi nalang kayong nakatunganga
at ang iisa lang ang goal niyo. At ang goal na ‘yun ay mahanap ang mga asawa niyo!”
Galit na sigaw sa‘kin ni Philip, ngunit hindi ko lang ito pinansin at pinagpatuloy
lang ang pagyuko.

Nandito kami ngayon sa bahay ni Hunter sa sala, at kaming magbabarkada lang ang
nandito, wala si Louise dahil may pinuntahan daw, wala rin ang dalawang anak nila
na sina Sofie at Jacob. Anyway, nandito kami dahil gusto lang namin.

“Wait what?! Bakit pati ako nadamay sa situation na ‘to?!” Rinig kong iritableng
saad ni Hunter kay Philip.
“Hindi kita dinadamay, sinasabi ko lang. Ganitong - ganito ka kasi noon.”
Mahinahong saad ni Philip kay Hunter.

“Alam mo Ry, instead na magtunganga ka diyan, bakit hindi mo nalang baguhin ang
sarili mo? Look at yourself on the mirror, sobrang laki ng pinagbago mo, dati
sobrang active mo sa gym at sa health mo, but when Angel came out in your life,
parang nawala ang lahat ng ‘yun.” Mahinahong saad nito sa‘kin.

“I-I know, but hindi pa ito ang tamang oras para baguhin ko ang sarili ko.”
Mahinang saad ko habang nakayuko pa rin.

“What the f*ck Ry?! Hindi pa ang tamang oras? So kailan ang tamang oras Ry? At saka
naririnig mo ba ang sarili mo? You know what, paano ka magugustuhan ulit ni Angel
if ever man na magkikita kayo kung ganiyan ang itsura mo? Nakakaawa ka Ry. Parehong
- pareho kayo ni Hunter, sobrang tigas ng mga ulo niyo!” Galit na sigaw nito.

Tila bang uminit ang ulo ka sa mga binitawan niyang mga kataga, kaya naman bigla
akong napatayo sa kinauupuan ko at hindi ko namalayan na nasuntok ko na pala si
Philip na dahilan para matumba ito sa sahig. Dali - dali naman na pinuntahan ng mga
barkada si Philip upang itayo ito.

“Oo na! And please, stop comparing us, hindi kami pareho!” Galit na sigaw ko sa
kanya.

Nang matayo na ito ng mga barkada, ay bigla kaming nagtaka dahil bigla lang itong
tumawa...

“Pareho nga talaga kayo! Pare - parehas kayo! Kayo na nga ang tinutulungan, kayo pa
ang may ganang magalit!” Natatawang sigaw nito saakin, ngunit alam ko rin na
pinapatamaan niya rin si Hunter.

“Wait lang bro, bakit palagi nalang akong nadadamay sa situation na ‘to? I know na
ganito rin ang ginawa ko noon pero sana, hindi mo na pinapaalala pa. Nanunumbat ka
ba sa mga ginawa mo?” Naguguluhang tanong ni Hunter kay Philip. Ramdam ko sa tono
ni Hunter na napupuno na rin ito dahil sa mga sinabi ni Philip saamin.

“Hunter, calm down. Hindi niya naman sinusumbat ang mga ginawa niya sa‘yo, I think
ang point niya lang ay dapat hindi ka na gayahin pa ni Henry, lalo na pareho kayo
ng situation.” Mahinahong saad naman ni Troy kay Hunter.
“Guys! Please stop na ang away na ‘to, dahil wala rin naman mangyayari kung mag-
aaway kayo. And please calm down, ‘wag puro galit at kamao ang pairalin; pairalin
niyo rin ang mga isip niyo.” Pagsabat naman ni Jerald at inalalayan si Philip upang
maupo sa sofa, umupo na rin kami ni Hunter sa dalawang single sofa at tinikom ang
mga bibig namin.

Well, Jerald has a point. Kung tutuosin nga ako o kami pa ang magpasalamat sa kay
Philip dahil sa ginagawa niya saamin.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang magsalita si Hunter,
kaya naman sabay sabay kaming napatingin sa kanya...

“O-Okay Philip. I just want to say sorry dahil sa mga sinabi ko, I know you just
want to help Henry dahil sa situation niya ngayon. And I'm sorry dahil minasama ko
ang mga sinabi mo.” Mahinahong saad nito, nahagip ko naman napangiti si Jerald,
Troy, at Philip.

“Nah, it's okay bro. Sa una palang naman ako na ang mali dahil pinagkumapara ko
kayo ni Ry at the same time nakapagtapon din ako ng mga masasakit na sali...” Hindi
ko pinatuloy ang sasabihin nito nang bigla akong magsalita.

“Nah Philip, wala kang nagawang mali at kung may nasabi ka man saamin na masasakit
na salita, ay deserve namin ‘yun. Kagaya nga ng sinabi ni Hunter kanina, alam ko na
tinutulungan mo lang akong makarecover sa situation ko ngayon and I really
appreciated it, kaya naman nagpapasalamat ako ng marami sa ‘yo at sa inyo. Thank
you! And I realized that tama nga sinabi mo, from now on babaguhin ko na ang sarili
ko, dapat maging handa ako sa pagdating ni Angel.” Nakangiting saad sa kanya.

“That’s great!”

“‘Yan dapat ganiyan, palaging peace, ilang years na tayong magkakaibigan at pamilya
na ang turingan natin dito, kaya sana wala ng away na magaganap.” Masayang saad
naman ni Jerald.

Mga ilang sandali pa ay sabay sabay kaming napatingin sa pinto nang bigla bumukas
at inluwa nito si Louise, kaya naman dali - daling tumayo si Hunter at sinalubong
ang asawa niya...

“Sweetie, kumusta ka? Kumain kana ba?” Malambing na saad ni Hunter kay Louise sabay
bigay ng smack na halik sa kanya, umiwas naman ako ng tingin sa lambingan nilang
dalawa, dahil habang tinitigan ko ang mga ito ay parang lalo lang akong naiingit.

‘I wonder kung hanggang ngayon ay nandito pa rin si Angel, magiging ganoon din kaya
kami ka-sweet?’ Tanong ko sa isip ko.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang sumigaw si Hunter, kaya
naman napatingin ako sa gawi nila...

“Louise!” Pagtawag sa asawa nito, tila bang nabalik sa ulirat si Louise dahil sa
pagsigaw ng asawa niya.

“What?! Bakit ka sumigaw?!” Iritableng tanong nito.

“Kanina pa kasi kita tinatawag, ano napuntahan mo ba ang pinupuntahan mo?” Takang
tanong ni Hunter sa asawa niya, bigla naman akong nagtaka sa tinanong ni Hunter sa
asawa niya.

Ano kaya ang ibig niyang sabihin?

“Ahhmmm... N-No! H-Hindi pa!” Sagot naman ni Louise kay Hunter, ngunit may kakaiba
akong nararamdaman sa sagot nito. Tila bang hindi talaga ‘yun ang dapat niyang
isagot.

“Anyway Henry, may itatanong sana ako.” Biglang pagtawag pansin naman ni Troy
sa‘kin, kaya naman tinignan ko ito.

“Curious lang ako, kasi ‘di ba, it's been four years simula nang mawala si Angel sa
buhay mo at hanggang ngayon hindi mo pa rin sinasabi saamin ang dahilan kung bakit
ka niya iniwan. Pwede mo bang sabihin saamin?” Tanong nito sa‘kin.

Bigla naman akong nagulat sa tanong nito, kasi naman, sa lahat ng dapat itanong,
bakit ang tanong pa na ‘yun ang dapat niyang tanungin?

Sasabihin ko na ba ang totoo? Alam kong apat na taon ko ng itinatago ito, ngunit
parang hindi pa ako handang ibunyag ito, dahil I know na magagalit sila sa‘kin, and
ayaw kong mangyari ‘yun.
“I...” Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang biglang magsalita si Louise, kaya
naman napatingin kaming lahat sa kanya...

“Ahmm... Kahit ‘wag mo munang sabihin Henry, okay lang, hindi ka namin pipilitin na
sabihin saamin because we understand.” Saad nito.

Parang nabunutan naman ako ng isang malaking tinik mula sa dibdib nang biglang
banggitin ‘yun ni Louise. Tila bang nakahinga ako nang maluwag dahil sa sinabi
nito.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 4

by flukedean08
8 - 10 minutes

Angel’s Point of View

“I-I thought Louise is a good friend, at ang dahilan ng pagpunta niya kanina ay
para kumustahin ako, at tama ako doon. Ngunit bakit tinanong niya pa ang mga
ganoong bagay na hindi niya alam na ikasasakit ko, at tila bang ako pa ang
nagmumukhang mali o masama dahil sa ginawa kong pag-iwan kay Henry noon at sa
ginawa kong pagtago sa anak namin na si Hansy.” Umiiyak na saad ko kay Carlo sabay
tunga sa isang baso ng alak.

“Shhhh~ It's okay Gel, alam mo sa sarili mo na mabait or should I say mabuting
kaibigan si Louise, at saka nasabi niya lang siguro ang mga ganoong bagay sa
kadahilanang hindi niya pa alam ang mga nangyari noon sa inyo ni Henry.” Mahinahong
pagtahan naman nito saakin habang hinihimas ang likod ko.

Nandito kami ngayon sa isang sikat na pub, I guess. Para kasing sikat ang pub na
‘to dahil nakakamangha ang loob nito, parang naka - VIP class ka dahil sa mga
design ng loob, pinaghalong gray, brown, white ang kulay at hinaluan pa ng mga
wooden at brick design ang wall nito. Parang modern pub I think. Anyway, I don't
know kung anong name ng pub na ito, sadiyang napunta lang ako dito dahil siguro sa
halo-halong emosyon na nararamdaman ko kanina.

Oo nga pala, kasama ko ngayon si Carlo Kio, ang kaibigan ko. He's my bestfriend
simula nang pumasok ako sa College. He's already 27 years old bata ng isang taon
kay Henry, anyway kahit ganoon na ang edad ni Carlo, sobrang gwapo niya pa rin
dahil half Chinese and Filipino siya, he's Mom was Filipino and he's Dad was
Chinese, at idagdag mo pa ang pagka-masculine ng katawan nito, but aside from his
charismatic look, wala pa siyang nagiging girlfriend and I don't know why.
One more thing, actually dapat hindi ko kasama ngayon si Carlo dahil sobrang tagal
na naming walang communication and ang pagkakaalam ko nasa state na siya with his
Mom and Dad, but when I run away from Henry, bigla nalang siyang lumitaw na parang
mushroom. Then again, naging close kami ulit.

“Kahit na Carlo! Dapat kung kukumustahin niya lang ako, dapat kumustahan lang, wala
ng mga investigation o mga tanong pang dapat sabihin. Tapos nang makita niya pa ang
anak ko na si Hansy, ay sobra ang galit na ibinuhos niya sa‘kin!” Humahagulgol kong
saad sa kanya, tila bang naalala ko muli ang mga binitawang mga masasakit na salita
sa‘kin ni Louise.

“Shhh~ stop crying, baka pumangit ka pa niyan. You know what Angel, I think nagulat
lang siya na may anak ka na.” Pagtatahan muli nito, hinarap ko naman ito sabay
punas sa mga luha kong kumalat sa‘king mukha.

“Anong nagulat? Hindi nga siya nagulat dahil noon pa lang ay alam niya na may anak
kami ni Henry, at si Henry pa mismo ang nagsabi sa kanila na may anak kami!”
Iritableng saad ko sa kanya.

Bigla naman kumunot at tumaas ang isang kilay nito, halatang naguguluhan sa sinabi
ko...

“Wait what?! How did they know?” Naguguluhang tanong nito, bigla naman kumunot ang
noo ko sa sinabi nito.

“Seriously Carlo? Are dumb or deaf? Kakasabi ko palang na si Henry mismo ang
nagsabi, tapos itatanong mo pa na bakit nila nalaman.” Sarkistong saad ko sa kanya
at muling tumungga ng isang basong alak.

“Tsk! You're so mean.” Nakasibangot na saad nito, ngunit hindi ko na pinansin pa

‘yun at muling humingi ng alak sa bartender...

“Hey, kindly give me one more glass of vodka please.” Nakangiting saad ko sa
bartender.

“Noted sir.” Nakangiting saad naman nito at sinimulan na ang pagkuha sa alak na
hinihingi ko, mga ilang sandali pa ay binigay na rin ang alak na hinihingi ko.

“Here Sir, enjoy!” Husky na saad nito sabay winked, ngunit hindi ko na pinansin pa
‘yun, dahil I already knew that old trick, kaya naman nagpasalamat nalang ako sa
kanya.

Habang ninanamnam ko ang alak na iniinom ko ay biglang nagsalita si Carlo mula sa

gilid ko...

“Anyway, what's your plan now?” Biglang tanong nito, kaya naman hinarap ko ito ng
nakakunot ang noo.

“What do you mean? What kind of plan? Bakit ako gagawa ng plano?” Naguguluhang
tanong ko sa kanya but instead of answering my question he just rolled his eyes and
look at me like ‘What the f*ck?!’

“What do you mean kasi? Arte mo! May pa-roll-roll eyes ka pang nalalaman, I rolyo
ko ng deretso mga eyeballs mo, gusto mo? Tsk!” Inis kong saad sa kanya.

“Tsk! I mean, ‘di ba nalaman na ni Louise na nandito ka sa Pilipinas at sa sariling

company mo ka lang nagtatrabaho, tapos nalaman pa niya ang pangalan ng anak mo na
si Hansy, kaya naman panigurado niyan na sasabihin niya lahat ang mga nalaman niya
sa ‘yo sa asawa niya na si Hunter, tapos si Hunter naman ay sasabihin niya kay
Henry. Then after Henry do know your location at ang tungkol sa bata which is ang
anak niyo, panigurado ako na gagawa na ‘yun ng plano o paraan para makuha ka, ang
bata o kayong dalawa.” Seryoso’t mahabang paliwanag nito saakin.

Bigla naman akong napaisip sa sinabi nito, well, he has a point but I think ‘di
naman siguro mangyayari ang ganoong pangyayari.

“Actually ‘di naman siguro mangyayari ang mga sinasabi mo, lalo na knowing Louise
ay may consideration ‘yun pagdating sa mga ganitong situation.” Mahinahon kong saad
sa kanya, ngunit parang hindi ito kumbinsido sa sinabi ko...

“Sana nga na hindi niya sasabihin at sana nga may consideration ‘yun, hindi mo alam
Angel. Hindi mo alam ang mga umiikot sa ulo ng mga tao. Nowadays Angel, you can't
trust anyone kahit sobrang tagal niyo ng magkakilala.” Saad nito habang nakatingin
sa mga mata ko ng seryoso.

“Like you?” Biglang saad ko sa kanya, I don't know kung bakit ko nasabi ang
katagang ’yun, tila bang lumabas lang ito ng kusa sa bibig ko.
“Tsk! No, excluding na ako doon, at saka alam mo naman kung sino ako. And one more
thing Angel, I promise that I won't ruin your trust in me.” Seryosong saad nito.

“Okay if you say so. Aasahan ko ‘yan Carlo.” Nakangiting saad ko sa kanya.

Pagkatapos ng serysosong usapan ay nagkwentuhan nalang kami sa bawat buhay namin.

Naging mahaba rin ang kwentuhan namin kaya naman hindi namin napansin ang oras na
9:00 PM na pala ng gabi, kaya naman ay napagdesisyonan na namin umuwi.

Nandito kami ngayon sa parking lot ng pub na pinuntahan namin.

“Tara ihatid na kita sa inyo.” Pag-anyanya nito, agad-agad naman akong umiling sa
alok nito.

“No thanks, kailangan mo na rin umuwi dahil sobrang gabi na. Anyway, thank you for
being with me this night, kahit konti nabawas din ang sakit ng nararamdaman ko.
Sana magkita ulit tayo.” Nakangiti kong saad sa kanya, ngumiti naman ito ng pabalik
saakin.

“You‘re welcome basta ikaw. Just call me if you need someone to lean on.” Sincere
na saad nito.

“Okay then goodbye!” Masayang saad ko sa kanya sabay lakad patungo sa kotse ko.

“Goodbye and goodnight Angel! Mag-ingat sa pagmamaneho!” Nakangiting sigaw nito.

“Goodnight and ingat din!” Sigaw ko sa kanya sabay unlocked sa kotse ko, pagkatapos
non ay pumasok na rin ako, at sinimulang paandarin ito.

Bago ako tuluyang umalis sa lugar na ‘yun, tinignan ko muna si Carlo mula sa side
mirror, at nakita ko itong pasakay na rin sa kotse niya, kaya naman napagdesisyonan
ko ng umalis ng tuluyan sa lugar na ‘yun.

“Thank you Carlo dahil naging kaibigan kita. Thank you dahil nakasama at nasabihan
kita ng mga saloobin ko na dahilan para guminhawa ng konti ang loob ko. Carlo
you're a good friend and real one, thank you!” Nakangiting bulong ko.
HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 5 - Page 2
by flukedean08
9 - 12 minutes

Angel’s Point of View

“Hansy baby, please wake up! Handa na ang almusal!” Sigaw ko mula sa labas ng
kwarto ng anak ko na si Hansy sabay katok ng tatlong beses...

‘Knock!’ ‘Knock!’ ‘Knock!’

“Argh!” I heard him growl.

“Hansy, I know you're already awake, kaya naman bumangon kana diyan para makakain
na tayo! I did cooked your favorite meal!” Masayang sigaw ko.

“Papa! I don't want to eat, po, because I am not starving!” Sigaw naman nito mula
sa loob ng kwarto niya, ramdam ko sa tono nito na parang wala siyang gana; walang
ganang makipag-usap saakin.

Bigla naman akong nagtaka sa sinagot nito, sobrang unusual kasi ang sinabi niya,
dati kasi pag-niluto ko ang mga paborito niyang breakfast meal which is bacon and
egg rice ay kakaripas na siya ng takbo patungo sa kusina.

“Bakit ‘di ka nagugutom huh? Wala ka naman kinain kagabi. May sakit ka ba baby? May
nangyari ba? Buksan mo nga itong pinto para makapag-usap tayo.”

“No! Wala pong nangyari and I'm not sick, ayaw ko lang po talagang kumain. And
kumain po ako kagabi, you just didn't know because wala ka naman po dito last
night.” Malamig na sigaw nito sa‘kin, bigla naman kumunot ang noo ko sa sinabi
nito.

“Wait... What? Sinong nagpakain sa‘yo? Wala naman tayong katulong para magapakain
sa‘yo because you hate it pagkumukuha ako, tapos hindi naman pwede ang kapit bahay
dahil hindi naman natin sila kakilala. So, sino ang nagpakain sa‘yo?” Takang tanong
ko sa kanya.
Hell yes, ayaw niya ang may maid kami dito sa bahay dahil sayang lang daw ang pera
na ipapasweldo sa maid na kukunin ko, but sinabi ko naman sa kanya na marami kaming
pera para ipasweldo sa maid na kukunin ko, but he insisted na ‘wag na kaming kumuha
ng maid dahil nga dadalawa lang daw kami, pero sinabi ko rin naman sa kanya na
kailangan namin ng maid para if ever man na aalis ako na hindi siya kasama may
taong magbabantay sa kanya, but he insisted talaga na ‘wag na kaming kumuha ng maid
and sinabi pa nito na malaki na raw siya, kaya naman hindi na namin kailangan ng
maid. And you know what, kahit sobrang haba pa ng alitan na ginawa namin ng anak
ko, ako pa rin ang talo sa huli, kaya wala kaming maid ngayon.

“Wala pong nagpakain sa‘kin, kumain po ako ng mag-isa, kahit na three years old
palang po ako I already know how to feed myself!” Iritableng saad nito.

Napangiti naman ako sa sinabi nito. Alam ko na kung bakit ayaw niyang kumain at
bakit sobrang lamig ang pakikitungo niya sa‘kin ngayon. He's mad.

He's mad at me dahil umuwi ako sobrang oras na kagabi na dahilan para hindi ko siya
mapakain, and that was my first time na hindi siya mapakain. Nakauwi na kasi ako sa
bahay kagabi ng 11:00 PM, sobrang traffic kasi sa dinaan ko, tila bang rush hour
kahit sobrang oras na.

“Hansy, buksan mo na ang pinto please, I know you're mad and I'm so sorry.”
Malambing na saad ko sa kanya.

“I'm not mad!” Inis na sigaw nito.

Natawa naman ako ng mahina sa inasal nito. Minsan lang kasi maging ganito si Hansy
saakin, and I'm really happy dahil nagiging ganito siya. I know sobrang unusual
bilang parent na matatawa sa anak na nagagalit sa parent, pero ibahin niyo ako
because I know that he just need more attention from me kaya nagkakaganito siya.

“Hansy, could you please open the door, ‘wag mong hintayin ako ang magalit sa‘yo.
Dahil if ever man na magalit ako sa‘yo, ‘di kita papansinin, at lalong lalo na ‘di
kita hahalikan pag-umaga’t gabi at yayapusan.” May diin kong saad sa kanya habang
pinpigilang mapangiti at matawa.

Mga ilang sandali pa ay biglang bumukas ang pinto at iniluwal nito ang anak ko na
namamaga ang mga mata, tila bang galing ito sa pag-iyak, kaya naman agad akong
lumuhod upang mapantayan ito.
Pagkaluhod ko ay agad kong hinawakan ang mukha nito at pinunasan ang mga luhang
kumalat sa mukha nito...

“Hansy, bakit ka umiiyak?” Mahinahon kong tanong sa kanya, but instead answering my
question he suddenly hug me tightly, at bigla itong humagulgol, kaya naman niyakap
ko ito ng pabalik at hinagod ang likod nito.

“Shhh~ don't cry baby.” Pagpapatahan ko sa kanya.

“P-Papa, I'm s-sorry dahil nagalit po ako sa ‘yo.” Humahagulgol na saad nito at
lalong siniksik ang ulo niya saakin.

“Baby, shhh~ ‘wag kang magsorry, ako dapat ang magsorry because hindi kita
naalagaan kahapon here lalo na ikaw lang mag-isa dito sa bahay.” Mahinahon kong
paghingi ng tawad sa kanya.

Hindi ako makapaniwala na mangyayari ang ganito, this is my first time na makita
kong umiyak si Hansy bukod noong baby pa siya.

Mga ilang sandali pa ay kumalas na rin kami sa yakapan, nang muli kaming magkaharap
ay agad-agad kong pinunasan ang mga luhang kumalat sa mukha niya. Namamaga rin ang
mga mata nito dahil sa pag-iyak.

“Baby, I'm so sorry. Anyway, para makabawi ako sa‘yo we're going to the mall!”
Masayang saad ko sa kanya, bigla naman sumilay ang magandang ngiti sa labi nito.

“But bago tayo pumunta doon, we're having breakfast muna.” Nakangiting saad ko sa
kanya na mabilis naman nitong tinanguan.

...

As I promised to my baby kanina, nandito kami ngayon sa Mall, at ang Mall na

pinuntahan namin ay ang ‘The L Royal’ which is pagmamay-ari nina Louise at Hunter,
but I don't care anyway, basta pumunta lang kami dito para mamasyal.

Anyway, nasa toy section kami ngayon...

“Papa, pwede mo po ba akong bilhan ng ganoon please? I badly wanted to buy that toy
po...” Naka-pout na saad sa‘kin ni Hansy habang turo turo ang Silver Replica
Lamborghini Aventador Model Car na nasa glass shelf. Nilapitan naman namin ito,
para tignan kung magkano ang presyo.

Pagkarating namin sa pwesto kung saan naka-display ang kotse ay agad-agad kong
tinignan ang presyo nito, ngunit parang bigla akong nalula sa presyo nito dahil
kung sobrang liit lang ng laruan na ‘to ay kabaligtaran naman nito ang presyo niya,
dahil ito’y nagkakahalaga ng $4.6 Million (Php 220,712,600.00), t*ngina! Mas mahal
pa siya sa totoong Lamborghini na nagkakahalaga lang ng $380 Thousand (Php
18,219,290.00).

Tinignan ko naman ang anak ko na parang sinasabing ‘Are you sure you want to buy
this thing?’, ngunit todo ngiti lang ito, tila bang hindi niya napapansin ang
binibigay kong sign, at parang gusto niya talagang ipabili ang replikang ‘to.

T*ngina! Sobrang mahal naman kasi. Oo, marami akong pera at afford ko naman ang
ganitong halaga, but hindi ko lang basta-basta ginagastos ang mga pera ko lalo na
kung ganito kalaki ang halagang mawawala.
Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat ng bigla itong magsalita...

“Papa, how much po? Mabibili mo po ba?” Biglang tanong nito habang tinitignan ang
laruang pinapabili niya, ngunit instead na sagutin ang tanong niya ay ako naman
ngayon ang nagtanong.

“Ahm.. Baby, are sure you want to by this?” Nag-aalinlangang tanong ko sa kanya,
bigla naman itong tumango.

I let out a heavy sigh sabay tango sa kanya, and it means na pumapayag na ako na
bilhin ‘yun para sa kanya, bigla naman sumilay ang malaking ngiti sa labi nito, at
mga ilang sandali pa ay bigla ako nitong niyakap sa binti...

“Thank you po Papa! I love you!” Masayang saad nito.

“You're welcome baby, basta ikaw. I love you too!” Nakangiting saad ko sa kanya,
kumalas naman ito sa yapos na ibinigay niya.

Anyway, pumunta na kami sa cashier upang makapagbayad at para makauwi na rin,

bigla-bigla nalang kasi akong nahilo and I don't know why. Siguro dahil sa init ng
panahon I guess.

Nang matapos na kaming magbayad ay agad na rin kaming nagtungo sa exit upang
makalabas na sa toys section na ‘to, nang makarating kami sa exit ay dali-dali na
kaming lumabas, ngunit pagkalabas pa lang namin ay bigla kaming napahinto ng anak
ko nang makita ko ang unang taong bumungad sa‘kin...

Si Henry. Si Henry na may kasamang maliit at cute na batang lalaki na hula ko ay

kasing edad lang ng anak ko na si Hansy.

Tila ba na-estatwa ako sa kinatatatayuan ko ngayon, I badly wanted to leave this

place immediately dahil bumibigat na ang atmosphere na nararamdaman ko at sinabayan
pa nito ang hilong nararamdaman ko but hindi ko magawa dahil parang nakadikit na
ang mga paa ko sa sahig ng Mall na ito.

Nagkakatitigan kami ngayon, at sa bawat titig na binibigay nito saakin ay parang

naalala ko ang mga masasakit na nakaraan na ginawa nito.

“A-Angel...” Malumanay na pagtawag nito sa pangalan ko na dahilan para bigla nalang

tumulo ang mga luhang nagbabadiya na kanina ko pa pinipigilan.

“A-Angel...” Muling pagtawag nito sa pangalan ko, at bigla itong tumingin na may
pagtataka sa anak ko. Tinignan niya ito mula ulo hanggang paa, tila bang sinusuri
niya ito.

Mga ilang sandali pa ay bigla nalang akong napahawak sa sintido ko, dahil bigla ko
nalang naramdaman ang sakit ng ulo ko.

“Ahh!” Tili ko, bigla naman lumapit sabay hawak si Henry sa kamay ko upang
alalayan ako, ngunit agad-agad ko itong ‘tinaboy na dahilan para lumungkot ang
expression nito, ngunit hindi ko na pinansin pa ‘yun dahil wala naman akong paki sa
kanya.

“Ahh!” Muli kong tili, dahil parang dumoble ang sakit na nararamdaman ko, kaya
naman bigla akong napaupo sa sahig na dahilan para mapaupo rin si Henry at ang anak
ko upang alalayan ako, bakas sa mga mukha ng mga ito ang pag-aalala...

“Papa!”
“Babe!”

Puno ng pag-aalala na sigaw ng dalawang taong importante sa buhay ko, ngunit mga
ilang sandali pa ay bigla nalang naging blanko ang paningin ko.

“Babe!/Papa!”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 6 - Page 2

by flukedean08
9 - 11 minutes

Henry’s Point of View

I and my nephew Jacob was walking patungo sa toys section ng Mall na pagmamay-ari
ng Daddy and Papa niya ‘The Royal L’. Yes, nandito kami ngayon sa Mall, ginawa kasi
akong chaperone ng Daddy at Papa niya para samahan siyang mamasiyal at mamili na
rin ng mga laruan, hindi kasi nila ito masasamahan dahil may mga urgent meeting
sila sa mga company nila. Mabuti nalang hindi ako pumasok ngayon sa trabaho dahil
kung hindi, wala itong kasama ngayon.

Habang naglalakad kami ay bigla itong nagsalita...

“Uncle Ry, bakit hindi po si Daddy at si Papa ang namamasyal sa‘kin ngayon para
bumili ng laruan ko? They’d promise me po na sasamahan po ako today but hindi man
po nila tinupad ang promise nila. ” Malungkot na saad saakin ni Jacob, kaya naman
tumigil kami sa paglakalad sabay luhod upang mapantayan at maharap ito.

“Jacob look, they're so busy sa kanilang trabaho, kaya hindi ka nila nasamahan
ngayon kaya sana maintindihan mo and one more thing, ayaw mo ba akong kasama? Ayaw
mo bang may kasama kang gwapo at matinupunong Uncle?” Nakangiting saad ko sa kanya
sabay flex sa braso ko, bigla naman itong natawa dahil sa inasal ko.

“Uncle Ry, may kapatid po ba kayong ceiling fan?” Biglang tanong nito.

Bigla naman kumunot ang noo ko sa tanong nito...

“Wala bakit? Mukha ba akong bagay?” Takang tanong ko sa kanya.

“Hindi naman po, sobrang hangin mo po kasi, nahiya pa nga po ang mga AC ng Mall
namin!” Natatawang saad nito.

Aba! Loko ang batang ‘to, pati ako dinadamay niya sa kalokohan niya!

“Tsk! Loko kang bata ka, tara na nga para makabili na tayo ng laruan mo!” May diin
na saad ko sa kanya, ngunit tinawanan niya lamang ito.

Tumayo na ako sa pagkakaluhod at muling hinawakan ang kamay nito upang alalayan sa
paglalakad. Mas maganda na ang safe ‘no, baka mawala siya bigla sa paningin ko na
dahilan para mapatay ako ni Hunter, magulo pa naman ang batang ‘to.

Habang naglalakad kami patungo sa toys section ay bigla akong nakaramadam ng

kakaiba. Kinakabahan na may halong saya ang nararamdaman ko, tila bang mayroong
mangyayari, ngunit hindi ko alam kung maganda ba ito o hindi.

Nang malapit na kami sa toys section ay bigla akong nakahagip ng isang pamilyar na
bulto ng tao at may kasama itong bata, halatang paalis na rin ang mga ito, kaya
naman minadali namin ang paglalakad ni Jacob upang maabutan pa namin ang mga ‘to.

Nang makalapit na kami sa entrance ng toys section ay sakto ring paglabas ng

pamilyar na taong tinutukoy ko, kaya naman sabay kaming napatigil sa paglalakad at
nagkatitigan, tanging gulat sa aming mga mukha ang nakapinta.

Tila bang huminto ang pag-ikot ng mundo ko nang makita kong muli ang taong
tinutukoy ko, at tila bang bumilis muli ang tibok ng puso ko nang makita kong muli
ang mahal ko... Si Angel.

Ito ba ang nararamdaman ko mula kaninang papunta kami dito? Ito ba ang kinakabahan
na may halong saya? Dahil kung oo, tama nga, dahil ‘yan ngayon ang nararamdaman ko.

“A-Angel...” Muli kong banggit sa pangalan niya. Sa sobrang tagal ng hindi ko

pagbanggit o pagtawag sa pangalan nito ay tila bang naging musika ito sa aking
pandinig dahil sobrang sarap itong pakinggan at pakiramdaman.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang makita ko itong umiiyak...
“A-Angel...” Nag-aalalang pagtawag ko sa kanya, ngunit lalo lang itong
humahagulgol.

Napatingin naman ako sa kaliwa niya, at nakita ko ang isang batang lalaki na
sobrang kamukha ko, sinuri ko ito mula ulo hanggang paa.

‘Ito na ba ang anak natin?’ Katagang gusto kong itanong sa kanya ngayon, ngunit
parang nalunok ko ang aking dila dahil sa mga nakikita ko ngayon.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong napatingin kay Angel nang bigla itong
napatili...

“Ahh!” Tili nito habang nakahawak siya sa kaniyang sintido, lumapit naman ako sa
kanya sabay hawak sa kamay nito upang alalayan, ngunit paghawak ko palang sa kamay
nito ay hindi ko inaasahan ang susunod na nangyari dahil pagkahawak dahil agad-agad
niya itong itinaboy na dahilan upang mapalayo ako sa kanya at the same time
nasaktan ako sa inasal niya. Tila bang libo-libong mga karayom ang mga tumutusok sa
aking puso ngayon, well, I guess I deserve it tho, siguro kulang pa ‘to sa ginawa
ko sa kanya.

Mga ilang sandali pa ay nabalik muli ako sa ulirat nang muli itong napahawak sa
sintido niya at bigla ko naman nabitawan sa pagkakahawak sa kamay si Jacob at
napalapit including his son kay Angel nang bigla itong mapaupo sa sahig, pagkalapit
ko sa kanya ay agad ko akong umupo sa sahig at inalalayan ang ulo nito...

“Ahhh!” Tili nito, tila ba naging doble pa ang sakit na nararamdaman niya.

“Babe!” Nag-aalalang pagtawag ko sa kanya.

“Papa!” Rinig kong naiiyak na pagtawag sa kanya ng anak niya.

“Babe!” Nag-aalalang sigaw ko nang makita ko itong pumipikit na, at mga ilang
sandali pa ay tuluyan ng pumikit ang mga mata nito, and it means na wala na itong
malay, bigla naman pumatak ang mga masasaganang luha na nagmula sa mga mata ko.

Tumayo na ako mula sa pag-kakaupo at inalalayan ito, napagdesisyonan kong buhatin

na ito upang maisugod ko na siya sa hospital na pagmamay-ari ko, tutal malapit lang
naman dito ‘yun.

Nang mabuhat ko na ito na pa-bridal style ay agad na akong nagmadali sa paglalakad

patungo sa exit ng Mall na ito, naramdaman ko naman na may sumusunod sa‘kin, kaya
naman huminto muna ako sa paglalakad at tumingin sa likod ko, at nakita ko naman
ang anak ni Angel na umiiyak habang nasa likod ko, pagkatapos non ay nagpatuloy
muli ako sa paglalakad.

Nang malapit na kami sa exit ay biglang may humarang na lalaki sa’min...

“Hey! Saan mo dadalhin si Angel at si Hansy?! At bakit walang malay si Angel? Bakit
umiiyak si Hansy?! At sino ka?” Nakakunot noo na sunod-sunod na tanong nito sa‘kin
at ramdam ko sa tono nito ang tensyon.

“Dy Carlo!” Biglang pagtawag sa kanya ni Hansy at lumapit sa lalaking humarang

saamin sabay yakap dito.

“First of all ‘di kita kilala, asawa ko si Angel kaya wala ka ng pakialam kung saan
ko siya dadalhin. At anak ko ang batang ‘yan!” May diin na saad ko sa kanya.

“Asawa? Are you kidding me?! Bakit ka niya magiging asawa kung ako ang asawa niya?!
At anak namin ang batang ‘to kaya ‘wag ka!” Galit na sigaw nito sa‘kin.

Tila bang binuhusan ako ng malamig na tubig sa sinabi nito, ngunit hindi ko
pinahalata ‘yun at ang ginawa ko nalang ay napangisi at napatawa sa sinabi nito...

“Sa tingin mo maniniwala ako sa‘yo? Ulol! Hindi ako naniniwala sa‘yo! Umalis kana
sa harapan ko at ibigay mo na saakin ang anak ko dahil nagmamadali kami! Puounta
kami ngayon sa hospital dahil nawalan bigla ng malay ang asawa ko!” Mahabang saad
ko sa kanya. Bawat katagang tinatapon ko sa kanya ay puno ‘yun ng galit at poot,
ngunit puno rin ito ng lungkot.

“Wala akong paki kung hindi ka maniniwala! Ngayon, ibigay mo na saakin si Angel at
ako na ang magdadala sa kanya hospital!” May diin na sigaw nito.

“No! Ako ang magdadala sa kanya!”

“Ako na! Dahil ako naman ang totoong asawa dito!”

“Hind...” Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang biglang tumunog ang main speaker
sa Mall na ito.

“Good Afternoon everyone. Calling for the attention of Mr. Henry Sylvester, please
proceed to the main office on the 10th floors. Again Calling for the attention of
Mr. Henry Sylvester, please proceed to the main office on the 10th floors.” Saad ng
speaker, bigla naman akong napakunot ng noo sa sinabi nito.

‘Bakit nila ako pinapatawag?!’ Iritableng tanong ko sa isip ko, ngunit bigla nalang
akong kinabahan nang maalala ko na kasama ko pala si Jacob, kaya naman napatingin
ako sa paligid ko at napansin ko na wala si Jacob sa paligid ko.

“T*ngina! Nasaan ang batang ‘yun?!” Naiinis na mahinang bulong ko, siguro ‘yun ang
dahilan bakit nila ako pinapunta sa main office.

“Parang may importanteng gagawin ka pa hata pare, kaya ibigay mo na saakin si Angel
para madala ko na siya agad sa hospital!” Nakangising saad nito, ngunit bakas sa
tono nito ang inis, kaya naman ibinigay ko na agad sa kanya si Angel kahit masakit
sa loob ko, well, I don't have any choice kasi talagang mapapatay ako ni Hunter
kung ‘di ko mahanap si Jacob.

Pagkatapos ko itong ibinigay ay agad na akong kumaripas ng takbo papunta elevator

ng Mall na ‘to...

Habang tumatakbo ako ay hindi ko mapigilang muling mapaluha dahil sa nangyari

ngayon. Siguro, ito talaga ang totoong meaning ng nararamdaman ko kanina, kaba na
may halong saya. Naging masaya ako sapagkat nakita ko na muli ang pinakamamahal ko
na si Angel, at kaba naman dahil baka hindi na muli kami magkita.
HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 7
by flukedean08
8 - 11 minutes

Angel's Point of View

Nagising ako nang bigla kong maramdaman ang sakit ng ulo ko...

“Ahhh!” Mahinang daing ko.

“Dy Carlo! Nagigising na po si Papa!” Rinig kong sigaw ng maliit na boses, ngunit
hindi ko naintindihan ng maayos ang sinabi nito.

Kaya naman dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata, ngunit pagkamulat ko
palang, puting ilaw agad ang bumungad sa‘kin na dahilan upang masilaw ako, kaya
naman pumikit ako kaagad. Mga ilang sandali pa ay dahan-dahan ko muling binuksan
ang aking mga mata, at pagkabukas ko ay agad akong nag-adjust.

Pagkatapos kong mag-adjusted sa ilaw ay unti-unit ko ng nakikita ang mga nasa

paligid ko. Nang tuluyan na akong nakapag-adjust sa ilaw ay agad bumungad sa‘kin
ang gwapong mukha ni Carlo at ang anak ko na si Hansy...

“Gel, are you okay?/Papa you okay po?” Sabay bungad na tanong sa‘kin ng dalawa,
bakas din sa tono ng mga ito ang pag-aalala.

“I-I'm okay, but a little bit dizzy...” Mahinang saad ko sa kanila, bigla naman
umalis si Carlo at mga ilang sandali pa ay iniabot nito sa‘kin ang isang basong
tubig, ngunit bago ko ito tanggapin ay umayos muna ako ng upo...

“Ahhh!” Daing ko sabay hawak sa aking ulo, sobrang sakit kasi.

Nahagip ko naman na inilagay muna ni Carlo ‘yung baso ng tubig sa nightstand,

pagkatapos non ay inalalayan ako nitong maupo.

Nang makaupo na ako ng maayos ay muli nitong kinuha ang tubig mula sa nightstand at
iniabot sa‘kin na malugod ko naman tinanggap.
Pagakatapos kong uminom ay iniabot kong muli ang baso sa kanya na tinaggap naman
nito...

“Thank you!” Nakangiting pagpapasalamat ko sa kanya.

“Nah don't mention it, basta ikaw.” Masayang saad naman nito.

“Papa, okay na po ba ang nararamdaman mo?” Nag-aalalang tanong sa‘kin ni Hansy,

kaya naman hinarap ko ito...

“I'm good baby, so don't worry about me. Anyway, Carlo where are we?” Takang tanong
ko naman kay Carlo sabay tingin sa kinapapaligiran namin ngayon.

It was black, blue, brown, and gray mixed colored ang wall ng kwartong ‘to, and sa
kaliwa ko naman ay malaya kong nakikita ang nasa labas dahil glass wall lang ‘to,
tila bang kwarto rin ng lalaki ang kinalalagyan ko ngayon aside sa desenyo, kundi
dahil na rin sa amoy...

“Nasa bahay ko. Nasa kwarto tayo ngayon.” Simpleng saad nito.

Nanlaki naman ang mata ko dahil sa narinig ko sa kanya at tinignan ito ng may
pagtataka...

“Anong ginagawa ko dito, or should I say anong ginagawa namin dito?” Naguguluhang
tanong ko sa kanya. Kaya pala amoy panlalaki at desenyong panlalaki ang
kinaroroonan namin ngayon.

“Papa, nagkaroon ka po ba ng amnesia ng mahimatay ka kanina kaya ‘di mo po

naalala?” Biglang tanong naman sa‘kin ni Hansy, kaya naman hinarap ko rin ito ng
pagtataka...

“Himatay? Nahimatay? Saan?” Naguguluhan kong tanong sa anak ko, tinignan ko naman
muli si Carlo...

“Sadiyang ‘di mo nga naalala. So heto, nahimatay ka kanina sa Mall and someone
carried you na pa-bridal style kasama si Hansy palabas ng Mall, sa tingin ko rin ay
dadalhin ka niya sa hospital. And anyway, I already knew kung sino ang taong ito
and you know it who it is, kaya naman dali-dali kitang kinuha mula sa kaniya, sa
una ayaw niya pa kayong ibigay but something really happened na dahilan para ibigay
ka niya saakin. And instead sa Hospital kita dalhin, dinala nalang kita dito sa
bahay at napagdesisyonan ko nalang na tawagan ang private doctor ko, and she said
that nahimatay ka raw dahil sa init ng panahon, pero wala raw dapat tayong ipag-
alala dahil normal lang ‘yun.” Seryoso’t mahabang paliwanag nito.

“Tama po ang sinabi ni Dy Carlo, Papa!” Masiglang saad naman ni Hansy habang
nakapout ito.

Dahil sa narinig ko kay Carlo, ay bigla ko nalang naalala ang mga nangyari kanina,
kaya naman lumabas bigla ang masasagana kong mga luha mula sa aking mga mata...

“N-Nagkita na kami...” Umiiyak kong saad sa kanila, bigla naman umupo si Carlo sa
higaan at bigla ako nitong niyakap, kaya naman niyakap ko rin ito ng pabalik.

Tila bang bumalik muli ang mga masasakit na nakaraan na ginawa nito saakin nang
makita ko siyang muli; sobrang sakit!

Tanging galit at poot ang nararamdaman ko sa kanya nang muli kaming magkita.

It's been years simula nang mangyari ang bagay na ‘yun pero hanggang ngayon hindi
pa rin nawawala ang sakit mula sa puso ko.

“Shhh~ It's okay, don't cry... ” Pagtahan nito sa‘kin habang hinahagod ang likod
ko.

“M-May kasama pa siyang bata C-Carlo!” Humahagulgol kong saad sa kanya. Hindi ko
alam kung bakit ko nasabi ang katagang ‘yun, tila bang lumabas nalang ito sa aking
bibig, pero may iba sa parte ko na sobrang sakit at nang sinasabi ko ang katagang
‘yun.

Bigla naman itong kumalas sa aming pagkakayakap at hinarap ako nito ng seryoso...

“Bakit? Big deal pa ba ‘yun sa‘yo? Nagseselos ka ba? Nagseselos ka ba na may anak
na siya?” Seryosong sunod-sunod na tanong nito. Iba rin ang tingin na ibinibigay
nito sa‘kin, ngunit hindi ko alam kung ano ito dahil ngayon ko lang nakita ang
ganitong klasing awra nito.
Selos? Big deal?

Selos at big deal na ba ang tawag sa ikinilos ko ngayon? I mean tinanong ko ngayon?

Mga ilang sandali pa ay biglang nagsalita si Hansy, hinarap ko naman ito...

“Papa at Dy Carlo, bakit ka umiiyak Papa? May masakit po ba sa sa‘yo? Ano rin po
ang pinag-uusapan niyo?” Inosenteng tanong nito, kaya naman hinarap muna siya ni
Carlo.

“Hansy baby, pang matanda ang pinag-uusapan namin and don't worry about your Papa
because he's okay, and could you do me one favor please, pwedeng lumabas ka muna?
You can play the clay sand there.” Nakangiting tanong nito sa anak ko, dali-dali
naman tumango ang anak ko sabay tayo sa higaan at karipas ng takbo palabas ng
kwarto.

Nang mawala na ito sa paningin namin ay muling nagsalita si Carlo...

“Angel? Ano?” Nakakunot noo tanong nito.

“N-No... I don't know!” Naguguluhang sagot ko sa kanya, at muling bumuhos ang mga
masasagana kong mga luha, bigla naman lumambot ang expression niya...

“Shhh~ ‘Wag ka ng umiyak.” Pagtahan nito sa‘kin.

“Y-You know what Carlo, I really don't know kung anong nararamdaman ko nang makita
ko na may bata itong kasama at bakit ko nasabi sa‘yo ‘yun ngayon, but I assure you
that I'm not jealous and it's not a big deal.” Humahagulgol kong saad sa kanya.

I know that I am being defensive right now but I don't care, basta alam ko sa
sarili ko na hindi ako nagseselos at hindi rin big deal saakin ‘yun.

“I know and I'm sorry...”

“So, anong gagawin mo niyan? Paano kung magkita muli kayo?” Curious na tanong naman
nito...

Bigla naman akong napaisip sa tanong nito, paano nga kung mangyayari na magkita
kami muli, ano kaya ang gagawin ko?

“I don't know but I'll avoid him as soon as possible at hanggang makakaya ko, lalo
na kung muli kaming magkita o aksidente kaming magkita sa isang lugar.” Serysosong
saad ko sa kanya sabay punas sa mga luha ko.

“O paano ang anak mo? Paano kung kunin niya sa‘yo? I know na nag-hihinala na ‘yun
na anak niya si Hansy lalo na nagkita na sila.” Tanong nito.

Dahil sa sinabi nito, tila bang nagbago ang emosyon ko, at pumalit ito ng galit.

“I know, pero kung mangyayari man na malalaman niya na anak niya si Hansy, ay hindi
mangyayari ang sinasabi mo na kukunin niya ang anak ko dahil hindi ko ito ibibigay
sa kanya dahil wala siyang karapatan! Kahit na magpatayan pa kami!” Galit na saad
ko sa kanya.

Wala talagang karapatan ang p*tanginang lalaking ‘yun sa anak ko! Kahit
magkamatayan kami, hindi ko pa rin isusuko ang anak ko sa kanya! Wala rin akong
paki kung ako ang nag-iwan sa kanya, dahil in the first place ay siya ang may
kasalanan kung bakit ko siya iniwan!

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 8

by flukedean08
9 - 11 minutes

Henry’s Point of View

“Look what you've done! Muntik mo ng mawala ang anak ko, kung wala lang sigurong
tumulong sa anak ko kanina para madala siya sa main office, i'll kill you! I don't
care kung kaibigan pa kita!” Galit na sigaw sa‘kin ni Hunter habang nakatayo.

“S-Sorry...” Mahinahon kong saad sa kanya hanbang nakayuko. Well, ano ba dapat ang
dapat kong sabihin? Pagtatanggol pa sarili ko? No, talagang paghingi lang ng tawad
ang masasabi ko dahil kasalanan ko rin naman.
“Sorry?! Mababalik ba ng sorry mo ang nangyari huh?! T*ngina mo!” Nag-aapoy sa
galit na sigaw nito.

Hindi ko rin naman masisi si Hunter sa reaction niya, he's father and muntik ko ng
mawala ang anak niya dahil sa katangahan ko, kung ako rin naman ang nasa posisyon
niya, sasabihin ko rin ang mga sinasabi niya ngayon saakin sa taong muntik ng
makawala sa anak ko.

Nandito pala kami ngayon sa bahay nila Hunter at Louise, kasama sina Troy, Jerald,
at ang kasinatahan nito na si Caleb. Anyway, nang makuha ko na kasi si Jacob mula
sa main office ng Mall ay agad na kaming dumeretso sa bahay nila, ngunit hindi ko
inaasahan ang susunod na nangyari dahil pagkauwi namin dito ay sermon at galit
agad ang bumungad saakin, sapagkat alam pala nila ang pagkawala ni Jacob, dahil
ipinaalam ng Manager ng Mall kina Hunter at Louise ang nangyari.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong napa-harap sa kanila nang biglang magsalita si
Louise...

“Hunter tama na kaibigan mo ‘yan! Palagi nalang galit ang pinapairal mo! Alam mo,
kung palagi nalang galit ang pinapairal mo, walang mangyayaring maganda’t hindi
masosolba ang problemang ‘to. At saka alam naman natin na may magandang dahilan
naman siguro si Henry kung bakit niya nawala si Jacob, kaya sana pakinggan muna
natin siya.” Mahaba’t iritableng saad ni Louise sa asawa nito habang nasa gilid
siya ni Hunter. Ngunit kahit na ganoon ang narinig ko kay Louise, alam ko rin naman
sa sarili ko na hindi makikinig si Hunter, lalo na galit ito.

“Tama ang sinabi ni Louise, Hunter. Kaya naman makinig muna tayo sa dahilan o
totoong nangyari na sasabihin ni Henry kung bakit niya nawala ang anak niyo.”
Pagsang-ayon naman ni Troy habang prenteng nakaupo sa sofa.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong napatingin kay Hunter nang bigla itong tumawa
na tila ba demonyo...

“Bakit pa ako makikinig sa dahilan niyan? Alam ko naman na babae ang dahilan kung
bakit niya nawala ang anak ko, siguro habang nakikipag-usap ito sa babae niya,
nakalimutan niya na ang anak ko!” Natatawang saad nito, ngunit napatigil ito sa
pagtawa nang biglang sumigaw si Louise...

“Hunter Royal Caribbean!” Galit na sigaw ni Louise sa asawa niya na dahilan upang
umalingawngaw ang boses nito sa loob ng bahay.
“Ahhmm... Mawalang galang na, sisingit lang ako, siguro tama naman ang sinabi ni
Louise na ‘wag pairalin ang galit dahil nga walang mangyayari, at saka pag kasi ang
galit ang pinairal, iba-iba na rin ang lumalabas sa bibig natin like ‘yung sinabi
mo ngayon na may kausap siyang babae kaya nawala ang anak mo, tila bang agad mong
hinusgahan ang isang tao kahit hindi ka naman sigurado, at saka alam naman natin na
mahal niya pa si Angel kaya hindi niya naman magagawa ang bagay na ‘yun. And kagaya
nga ng sinabi ni Louise at Troy na makinig muna tayo sa dahilan o totoong nangyari
kung bakit niya nawala ang anak niyo.” Mahaba’t mahinahong saad naman ni Caleb
habang naka-kandong sa kasintahan nito na si Jerald.

Well, he has a point but I already tell you people, hindi makikinig si Hunter sa
mga sinasabi ng mga ‘to lalo na galit siya.

“Yes! That's my baby! Dean Lister ‘to kaya naman matalino at mature ng mag-isip.”
Masiglang saad naman ni Jerald kay Caleb, tila bang proud na proud ito sa sinabi ng
kasintahan. Si Caleb naman ay napaiwas ng tingin saamin, tila bang nahihiya ito sa
sinabi ng kaniyang kasintahan.

“S-Shut up! S-Seryoso ang pinag-uusapan kaya itabi mo muna ang kalokohan at
kaharutan mo. Pag ‘di ka tumahimik, ‘di na kita kakausapin, tandaan mo ‘yan.”
Pagbabanta naman ni Caleb ngunit nababakas sa tono nito ang kilig.

To be honest, naiingit ako sa dalawang ‘to, pag-kasing nagkikita-kita kami ay

palagi nalang silang masaya, palagi nalang kiligan, at iba pa, tila bang perpekto
na ang kanilang relasyon at wala silang dinadalang problema o suliranin.

“Anyway, tama ang sinabi ni Caleb, Hunter Royal Caribbean!” May diin na saad ni
Louise kay Hunter.

“Argh! Fine! Sige kung hindi ang akala ko ang nangyari, ano ang totoing nangyari
kung bakit nawala sa paningin mo ang anak ko?!” Pagsuko nito.

“T-The truth is, nakita ko si Angel...” Mahinang saad ko sa kanila at muling

napayuko. Nagbabadiya na naman kasing lumabas ang masasagan kong mga luha.

“Hunter look, mali talaga ang akala mo, agad ka kasing nanghuhusga. Hindi naman
talaga siya nambabae at ang totoong nangyari ay nakita niya na si Angel... Wait,
what?! Nagkita na kayo?!” Gulat na saad ni Jerald, kaya naman humarap ako sa kanya
at tinignan ito ng may pagkadismaya...

“Tsk! Are you deaf? Oo nga nagkita na kami! P-Pero merong nangyari na nagpapakaba
sa‘kin ngayon...”

“Well, well, well, kaya naman pala!” Mahinahong saad ni Hunter ngunit ramdam ko pa
rin sa tono nito na naiinis pa siya saakin. Siguro dahil sa pagkawala ng anak
niya...

“Ano ba ang kabuoang nangyari?” Biglang tanong naman ni Caleb.

“Ganito kasi talaga ang nangyari, habang papunta kami ni Jacob sa toys section, may
nahagip akong pamilyar na tao at may kasama pa itong bata, kaya naman minadali
namin ni Jacob upang makarating kami doon. Nang makarating kami roon, sakto naman
ang paglabas nila, at tama nga ang hinala ko na siya ‘yun dahil nagkatitigan pa
kami, then tinignan ko rin ang batang kasama niya, lalaki ito at kamukhang kamukha
ko pa, parang little version ko siya, kaya naman bigla akong napatanong sa sarili
ko kung ang bata na ba ‘yun ang anak namin. And anyway, hula ko rin ay kasing-edad
lang din ito ni Jacob. Then habang nagkakatitigan kami ay mga ilang sandali lang
bigla itong nahimatay, kaya naman binuhat ko ito ng pa-bridal style at minadaling
naglakad upang lumabas sa Mall niyo upang madala ko na siya sa hospital but nang
makarating na kami sa exit ng Mall, ay biglang may nangharang saakin, and he said
that he's Angel’s husband and the father of their son named Hansy, kinukuha niya pa
saakin si Angel but I didn't bother to give it to him, but mga ilang sandali lang
ay napilitan din akong ibigay ito sa kanya dahil nga biglang tumawag ang manager ng
Mall niyo and she said that kailangan ko raw pumunta sa main office, bigla naman
akong nagtaka but nawala rin ang pagtataka ko nang marealized ko na bakit niya ako
pinapunta roon, it was because Jacob, and I'm really sorry. Pero you what, sa lahat
ng mga sinabi ng lalaking nagpapakilala na asawa niya si Angel, hindi ako
kumbinsido sa part na anak niya si Hansy at asawa niya si Angel.” Serysoso’t
mahabang paliwanag ko sa kanila.

“Kaya naman pala. Henry look, I know that Angel is important to you because he's
your love of your life, pero sana kung magkita kayong muli at kasama mo pa si Jacob
or kung sino man sa mga anak namin, ay ‘wag mong tanggalin ang tingin mo sa
kanila.” Mahinahong saad naman ni Louise saakin na ikinangiti ko naman.

“Yes and I'm sorry...” Paghingi ko muli ng tawad.

“Oo nga pala, sa lahat ng mga sinabi mo ay wala ka man nabanggit tungkol sa
binanggit mo kanina na nagpapakaba sa‘yo. So, what is it?” Curious na tanong naman
ni Jerald, kaya naman napatingin ako sa kanya.

“Kinakabahan ako na baka hindi na muli kaming magkita...” Mahinang saad ko sa

kaniya.
Bigla naman akong napatingin kay Louise nang muli itong magsalita...

“Papabayaan mo bang mangyari ‘yun?” Nakataas kilay na tanong nito.

“Siyempre hindi!”

“So what's your plan now?”

“Well, currently wala pa akong plano but for the mean time meron na akong
ginagawang pag-iimbestiga kung nasaan siya, dahil may kutob ako na malapit lang
siya sa kinaroroonan natin.” Seryosong saad ko na ikinatango naman nila.

“Okay if you say so, maghihintay nalang kami.” Nakangiting saad naman ni Caleb,
ngunit hindi ko na sinagot pa ang sinabi nito bagkus nginitian ko nalang ito ng
pabalik.

‘Angel Smith that soon to be Sylvester, magkikita na rin tayo muli at sa pagkikita
natin hindi na muli kita pakakawalan dahil you're mine! Mine alone!’

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 9 - Page 2

by flukedean08
9 - 11 minutes

Angel's Point of View

“Carlo, maraming salamat sa pag-aalaga sa‘kin, pati na rin sa pagbabantay kay

Hansy.” Nakangiting pagpapasalamat ko kay Carlo, bigla naman nitong hinawakan ang
kamay ko.

It's saturday and it’s 8:30 am, nandito kami ngayon sa harap ng bahay niya dahil
ngayon na kami uuwi ni Hansy, magaling-galing na rin naman kasi ako, at saka mag-
dadalawang linggo na rin kasi kami dito, nakakahiya naman sa kanya kung magtatagal
pa kami dito, and you know, I do have a job na kailangan kong pasukan, even tho ako
ang CEO ng kumpanya ko, hindi ibig sabihin non papabayaan ko nalang at
magpapakasarap nalang.

“No problem Angel, basta ikaw. At saka, sure ka na bang uuwi na kayo? Magaling ka
na ba talaga? Kasi baka hindi ka pa magaling at bigla ka nalang mahilo habang
nagbiyabiyahe kayo pauwi at ito’y magiging dahilan upang madisgrasya kayo.” Nag-
aalalang saad nito habang naka-pout.

Napatawa naman ako ng mahina sa sinabi at inasal nito. Takte ang cute niya!

“Carlo naman, sobrang oa mo naman, akala mo naman sobrang lala ng sakit ko para ‘di
gumaling. And you know, hindi mangyayari ang sinasabi mo dahil fully recover na
ako, at saka ikaw pa nga ang nagsabi, I mean ‘yung private doctor mo pa nga ang
nagsabi na wala dapat tayong ipag-alala ‘di ba? Kaya naman don't worry.” Natatawang
saad ko sa kanya na dahilan upang ikasimangot niya.

“Tsk! Kahit na, mag-stay na muna kaya kayo dito kahit isang buwan lang, baka kasi
bumalik na naman ang sakit mo, ang init pa naman ng panahon theses upcoming days!”
Nakakunot noo na pagkukumbinsi nito, bigla naman akong napataas ng kilay dahil sa
sinabi nito...

“Weh? Paano mo nalaman na mainit ang panahon theses upcoming days?” Nakataas kong
kilay na saad ko kanya, tila bang hindi ako kumbinsido sa sinabi niya, ngunit totoo
naman na hindi ako kumbinsido. Knowing Carlo, he literally hates the news or
watching a news in TV nor reading a news papers, ewan ko ba sa kaniya kung bakit
ayaw niyang manood o magbasa man lang ng mga balita, tila bang ayaw niyang malaman
ang mga nangyayari sa bansa o sa mundo.

“Ahhmm... N-Nanood ako ng balita k-kagabi! Tama, nanood ako ng balita kagabi at
‘yun ang sinabi ng anchor sa TV!” Nabubulol na saad nito, para bang kumakapa nalang
siya ng kaniyang idadahilan upang may masagot.

“You sure?” Nakataas ko pa rin kilay na tanong sa kanya, nag-cross armed pa ako
upang lalo pa itong ma-tense sa pagsagot.

“Y-Yes!” Saad nito at awkward na tumawa, sinabayan pa nito ang pagkamot sa kaniyang
ulo.

Mga ilang sandali pa ay bigla kaming napayuko at napatingin kay Hansy na nasa
kaliwa namin nang bigla itong magsalita...

“Papa, nagsisingualing po si Dy Carlo, hindi naman ka naman po nanood ng balita

last night, nanood ka po kaya ng Frozen 2!” Seryosong saad nito, bigla naman
nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang mga katagang ‘yun, kaya naman
napatingin ako kay Carlo at tila bang hindi ko maipinta ang mukha nito, dahil
sobrang pula at tila bang hindi mapakali, dahil hindi niya alam kung kanino siya
titingin, kung saakin ba o sa anak ko.

“Wait! What?! F-Frozen 2? Bakit ‘di ko alam?” Hindi makapaniwalang tanong ko kay
Carlo.

“H-Hoy bata ka! A-Anong p-pinagsasabi mo?!” Iritble’t nabubulol na saad nito habang
nakatingin kay Hansy, ngunit si Hansy, instead na matakot siya ay ngumingisi pa
ito.

Mga ilang sandali pa ay bigla naman humarap sa‘kin si Carlo sabay hawak sa dalawa
kong kamay...

“A-Angel look, n-nagsisingualing ang batang ‘yan!” Natatarantang saad nito habang
umiliing.

You know what people, gusto ko man matawa sa inaasal ni Carlo ngayon ay hindi ko
magawa, dahil parang naawa ako sa kanya kaya naman pinipigilan ko lang.

Normal lang naman ang manood ng mga Disney movies ‘di ba? Lalo na kung favorite mo
ito, but parang nakikita ko kay Carlo ay hindi, kasi naman sobrang masculine at
gwapo niya, tapos tigasin pa siya, kaya naman hindi ko akalain na may side pala
siyang ganito.

“Dy Carlo, bawal po ang magsingualing, minus 1000+ points ka po sa langit niyan.
Anyway po Papa, kaya ‘di mo po alam, natutulog kana po kasi, mga 11:35 PM na po
hata ‘yun, nagising po kasi ako dahil sa kanta ng Frozen 2, narinig ko po kasi ito.
At saka alam mo naman po Papa na favorite ko po ang mga Disney movies, kaya naman
familiar po ako sa mga kanta nila lalo na ang Frozen 2.” Seryosong saad muli ni
Hansy saamin na lalong ikinapula’t ikinataranta ni Carlo.

Well, that's true. Disney movies ay isa sa mga favorites ni Hansy, halos araw-araw
nga siyang nanonood ng mga Disney movies sa bahay, tapos ang pinaka favorite part
niya sa mga movies na ‘yun ay ‘yung pag-kumakanta na ang mga main characters.

“Argh! Fine! T-Tama ang sinabi ni Hansy!” Pulang-pulang saad ni Carlo sa‘kin habang
nakaiwas ng tingin.

Napatawa naman ako ng mahina sa inasal nito, tila bang isa siyang bata na
natuklasan ang kaniyang sikreto...
“Ano bang sinabi ni Hansy?” Nakakalokong tanong ko sa kanya.

“A-Alam mo na ‘yun Angel, kaya you don't need to asked!”

“Hala! Hindi ko nga alam, nakalimutan ko na ang sinabi niya kaya naman sabihin mo
ulit!” Pigil tawang saad ko sa kanya, bigla naman akong napatigil sa pagtawa nang
bigla itong humarap sa‘kin ng seryoso.

“Sabi ko, I did watch last night a Frozen 2, hindi ko pa kasi ito napapanood simula
nang mag-released ito. And plano ko sanang panoorin ito these past few days, pero
‘di ko magawa kasi nandito kayo sa bahay, nahihiya kasi ako lalo na pag nalaman
niyong favorite ko ang Disney. Anyway, ngayon alam niyo na, especially you Angel,
pwede mo na akong pagtawanan. Pagtawanan mo na ako kasi isa akong tigasin na lalaki
ngunit nananood ng mga Disney movies!” Seryoso’t mahinahong saad nito.

“Hoy Carlo! Tumahimik ka nga, hindi kita pagtatawanan ‘no, at saka wala naman akong
magagawa kung favorite mo ang Disney, bakit ito bang anak ko na si Hansy
pinagtawanan ko? Hindi naman ‘di ba, at saka kahit na tigasin ka pa, ay pwede ka pa
rin manood ng mga ganoon, bakit babae at bata lang ba ang pwedeng manood ng Frozen
2?” Seryosong saad ko sa kanya, ngunit sa huling parte ay hindi ko napigilan ang
sarili kong mapatawa na dahilan upang tignan ako nito ng masama...

“Tignan mo, nag-cocomfort ka pero pinagtatawanan mo pa rin ako, comfort ba ‘yang

ginagawa mo o paglalait?” Nakakurot kilay nitong saad sa‘kin, hinawakan ko naman
ang magkabilang pisngi nito at kinurot...

“Ouch!” Naka-pout na daing nito.

“Sorry na, ‘di ko lang mapigilan ang mapatawa. And anyway seryoso na ‘to, hindi
kita lalaitin o pagtatawanan kahit na nanonood ka pa ng ganiyan, kung gusto mo
samahan ka pa namin manood ni Hansy! And you know what, kaibigan kita at tanggap
kita, tanggap kita na tulad ng pagtanggap mo saakin.” Nakangiting saad ko sa kanya
na dahilan upang mapangiti ito.

“Oo na! Aasahan ko ‘yan!” Nakangiting saad nito...

Mga ilang sandali pa ay bigla kaming napatingin sa kaliwa namin ng biglang bumisina
ang Uber na nireserved namin kanina...

“Okay then anyway, aalis na kami, Carlo!” Nakangiting pagpapaalam ko sa kanya,

bigla naman lumungkot ang expression nito...

“Carlo, may problema ba?” Takang tanong ko sa kanya.

“Nothin’, malungkot lang ako kasi aalis na kayo dito sa bahay, kaya naman magiging
malungkot at tahimik na muli ang bahay ko.” Malungkot na saad nito.

“Hey! Babalik din naman kami dito, don't worry bibisita kami tomorrow, rest day ko
naman bukas sa trabaho, then manonood tayo ng disney.” Nakangiting saad ko sa kanya
na dahilan upang mag-liwanag ang expression nito.

“You sure?” Paninigurado nito na dali-dali ko namang tinanguan.

“Well, anyway, uuwi na kami. See you tomorrow!” Pagpapaalam ko sa kanya.

Lumapit na kami sa kotse at pinagbukas kami nito ng pinto. Inuna ko ng pinasok si

Hansy sa back seat, ako naman ay hinarap muna si Carlo...

“Okay then, tomorrow nalang. Thank you ulit!” Nakangiting pagpapasalamat ko sa

kanya.

“Okay, see you then. Ingat kayo sa pag-uwi, then call me if nasa bahay na kayo.”
Saad nito na dali-dali ko naman tinanguan, mga ilang sandali pa ay bigla akong
nagulat nang bigla ako nitong hinalikan sa pisngi.

“Goodbye then. ‘Yung bilin ko sa‘yo!” Nakangiting saad nito, ako naman ay pumasok
na sa kotse na hindi ito pinapansin, pagkapasok ko sa kotse ay pinagsara pa kami
nito ng pinto.

Mga ilang sandali pa ay umandar na rin ang kotse, and I didn't bother to look back.

Habang nagbiyabiyahe kami, ay hindi ko maiwasang isipin ang nangyari kanina.

Sobrang gulat ko nang bigla niyang gawin ‘yun, ewan ko ba, pero dati ginawa niya na
rin saakin ‘yun pero parang normal lang, pero ngayon, hindi ko alam kung anong
mararamdaman ko.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 10

by flukedean08
7 - 9 minutes

Henry’s Point of View

“Sure ka ba sa mga sinasabi mo Henry? Kasi kung hindi naman, ‘wag ka muna sanang
mag-jump sa conclusion at mag-overthink, dahil lalo mong ikasasakit ‘yan.”
Mahinahong saad sa‘kin ni Hunter na mula sa gilid ko, kaya naman hinarap ko ito at
tinapunan ng nakakamatay na tingin...

“F*ck you! Ano ako? Sinungaling? Alam niyo naman na isa lang ang salita ko, at
hindi ko sasabihin ‘yun kung hindi ako sure, kaya naman sure na sure na ako sa mga
sinabi ko Hunter, dahil kitang-kita ng dalawang mata ko kung paano sila mag-
lambingan sa harap ng bahay ng p*tanginang pastilyas na ‘yun!” Galit na sigaw ko sa
kanya sabay tunggang muli sa isang basong alak.

—Flashback—

I was driving pauwi sa bahay dahil galing ako sa kumapanya, may mga inasikasong
papeles lang na kailangang gawin. Anyway, bigla akong napahinto sa pagmamamaneho
nang bigla kong mahagip ang hinahanap ko sa harap ng isang mansyon dito sa
dinadaanan ko; si Angel Smith, ang asawa ko, kasama rin nito ang anak niya na si
Hansy.

“Angel dito lang kayo nakatira?” Mahinang tanong ko sa sarili ko.

Halos araw-araw na kasi akong dumadaan dito galing sa trabaho, at sa araw-araw na

pagdaan ko ay dito ko lang pala mahahanap ang hinahanap ko.

Habang tinititigan ko sila, ay mukhang aalis ang mga ito, sapagkat may dala-dalang
mga bagahe ang mga ‘to. Mga ilang saglit pa ay biglang napakunot ang aking noo nang
may nahagip din akong isang tao, kaya naman lalo ko itong pinaka-titigan, at nang
makita ko na ang mukha nito ay bigla akong napamura sa sarili ko, sapagkat ang
taong ito ay walang iba kundi ang p*tanginang pastilyas.

“F*ck!”

Oo, tinawag ko siyang pastilyas kasi sobrang puti niya, at chinito pa, tila bang
may lahi ito, at saka I don't know his name kaya ‘yun ang itatawag ko sa kanya.
Gwapo rin ito, pero kahit na ganoon, mas gwapo pa rin ako sa kanya.

“T*ngina! Hanggang ngayon kasama niya pa ang asawa ko?!” Galit na saad ko sabay
suntok sa steering wheel ng kotse ko.

Pinaka-titigan ko ang mga ito, at sobrang sweet nila. Puro tawa rin si Angel, tila
bang kinikilig ito sa mga sinasabi ng pastilyas na ‘yun.

Tsk! ‘Di hamak na mas magaling pa ako sa kanya, si Angel nga dati, pag sinisimulan
ko palang ang pag-babanat sa kanya, ay agad na itong namamalipit sa kilig.
Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang may dumating na kotse sa
harap ng mansyon, at mukhang Uber ito. I think aalis na ang mga ‘to, ngunit bigla
naman napakunot ang aking noo at kasabay nito ang pagtataka nang bigla kong
marealize na kung aalis sina Angel and Hansy sa bahay na ‘to ay it means na hindi
nila bahay ang mansyon na kinaroroonan nila ngayon. And kung hindi siguro ako
nagkakamali, sa p*tanginang pastilyas ang bahay na ‘to? Or maybe, live-in na
sila...

“F*ck! Hindi maari! Dahil ako lang ang natatanging asawa ni Angel! Only me!” May
diin kong saad habang mahigpit na nakahawak sa steering wheel, ngunit lalo akong
napahawak ng mahigpit sa steering wheel ng dahil sa galit nang makita ko ang
sumunod na nangyari, dahil biglang hinalikan ng p*tanginang pastilyas na ‘yun ang
asawa ko sa pisngi!

“T*ngina niyo!” Galit na saad ko, ngunit may parte sa puso ko na tila bang nasaktan
sa nakita ko.

Mga ilang sandali pa ay pumasok na sa kotse ang anak niya na si Hansy, tapos si
Angel naman ay kinakausap pa ang pastilyas, mukhang nag-papaalam na ito.

Ilang saglit pa ay pumasok na rin si Angel sa kotse, at pinagsara pa ng pinto ang

pastilyas, kasabay nito ang pag-alis nila, kaya naman sinimulan ko na rin buksan
ang makina ng kotse ko. Nahagip ko naman ang pastilyas na napatingin sa
kinaroroonan ko at binibigyan ako nito ng pagtataka at suspicious na tingin, dahil
siguro sa biglaang pag-bukas ng makina ng kotse ko, but anyway, wala na akong paki
pa roon, kaya naman agad ko ng pina-andar ang kotse ko at sinundan ang daan kung
saan patungo sina Angel...

“Humanda ka sweetie, dahil paparating na ako, I just need to clarify something!”

—End of Flashback—

“That’s not what I meant Henry, ang sinasabi ko lang ay ‘wag ka muna sanang mag-
jump sa conclusion, dahil baka malay mo, magkaibigan lang pala sila.” Saad nito na
dahilan upang matawa ako ng mapait...

“I know Hunter, but hindi ako naniniwala sa mag kaibigan lang sila. Kaibigan?
Hinahalikan?!” Natatawang saad ko.

“Tsk! Wala naman masama roon, masyado ka kasing ma malisya, tayo nga noon nag-
wawanking pa ng sabay sabay, may malisya ba? Wala naman ‘di ba.” Mahinahong saad pa
rin nito.

“Mag-kaiba ang situation Hunter, lalaki tayong lahat na nagmamahal ng mga

magagandang gay! O sila? Angel was gay, and he was beautiful as flower, at ‘yung
pastilyas na ‘yun ay kagaya natin!” May diin na saad ko sa kanya.

Pagkatapos ng pagtatalo namin ay hindi na muli ito nag-salita, bagkus ay uminom

nalang kami ng tahimik. Tanging bote ng alak, baso, at ang alak lang na iniinom
namin ang gumagawa ng ingay.

Anyway, nandito kami ngayon sa bahay niya. Well, ano pa bang gagawin? Edi iinom,
para kahit konti man lang ay mawala ang sakit na nadarama ko ngayon. Mabuti nga
wala sina Louise at ang dalawang ang anak nila ngayon sa bahay upang pumunta kina
Ashley at Leo upang mag-bonding, dahil kung hindi, hindi kami makaka-inom ngayon ni
Hunter dahil sagradong ipinag-babawal ni Louise ang uminom sa bahay nila, dahil nga
nangangamoy nga raw ang alak.

It's already 9:30 pm, and still umiinom pa rin kami. Kami lang ni Hunter ang
umiinom ngayon, hindi kasi pwede ang barkada. Si Troy and Philip, ay may pinuntahan
sila, at importante raw ‘yun, humingi pa nga sila ng pasensya dahil wala sila
ngayon sa side ko para damayan ako, ngunit sabi ko naman sa kanila ay okay lang,
dahil alam ko naman na hindi sa lahat ng problema, ay palagi silang na riyan. At
saka alam naman natin sa sarili natin na meron din silang mga personal problems at
inaasikaso. Anyway, si Jerald naman hindi rin daw ito makakapunta dahil inaayos
niya ang relasyon nila ni Caleb, hindi ko lang alam kung anong klasing ayos pa ang
aayusin niya sa relasyon nila dahil sobrang ayos naman nito, tila bang perpekto na
nga ang relasyon nila; pero nagkamali ako roon.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong napatingin kay Hunter nang bigla itong
magsalita...

“Anyway, nahanap mo na ba ang location ni Angel?” Tanong nito.

“Yes.”

“So, what's your plan now?” Biglang tanong naman muli saakin ni Hunter.

“Well, I do have a plan now, but hindi ko muna ito sasabihin sa inyo, just wait and
see.” Nakangising saad ko sa kanya.
HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 11
by flukedean08
7 - 9 minutes

Angel's Point of View

I was running papunta sa entrance ng company, sobrang late ko na kasi sa meeting

namin ng bagong investor including the boards.

Actually, dapat wala talaga ako dito ngayon at hindi tumatakbo papunta sa building
because this is my rest day at movie marathon or should I say disney marathon namin
ni Carlo ngayon kasama si Hansy, dahil nga pinangakuan ko siya kahapon, pero bigla
nalang akong tinawagan kagabi ng 10:00 pm ng secretary ko and she said na may
bagong investor daw. Sinabi ko naman sa secretary ko na set another date para sa
meeting pero she said na gusto daw ng investor na ngayon, kaya nga hindi ko nga
niyan alam kung anong sasabihin ko kay Carlo ukol sa pag-cancel ng plano namin,
dahil alam ko sa sarili ko na magtatampo ‘yun sa‘kin.

Anyway, dahil nga tulog mantika ako kagabi, ay nakalimutan kong mag-set ng alarm na
dahilan para magising ako ng 9:45 am kanina, kaya naman ngayon ay tumatakabo ako
dahil sobrang late na nga.

Mga ilang pagtakbo pa ay nakarating na ako sa entrance...

“Good morning Sir!” Masayang bungad agad sa'kin ni manong guard pagpasok ko.

“Good morning.” Nakangiting saad ko na naman sa kanya, pinagpatuloy ko na ang

pagtakbo patungo naman sa lobby.

“Good morning po Sir. Sir nandito na po ang bagong investor, 8:30 am palang po ay
nandito na siya and kanina pa po siya naghihintay sa meeting room kasama ang
secretary niyo and mga board po.” Bungad agad sa'kin ni Lily.

“Oh Shookt! Thank you!” Gulat na saad ko sa kanya sabay takbo papunta sa elevator.

Takte! It's freaking 8:30 am nandito na pala siya? Shookt natutulog pa ako sa oras
na 'yun! Sana na lang hindi siya nainip or mainis...
Mga ilang sandali pa ay nakarating na ako sa elevator, pero ang takte! Bakit ang
malas ko ngayon? Naka out of order kasi ang elevator kaya no choice ako ngayon na
magtake ng stairs.

Tumakbo na ako papunta sa stairs kahit pang 10th floor pa ang meeting room, sobrang
lapit lang non, sobra!

Bakit ang malas ko ngayon? Wala naman akong balat sa pwet, ang kinis kinis pa!

Anyway, I don't know kung babae ba siya or lalaki because ngayon ko lang nga siya
makikita, at isa lang talaga ang masasabi ko sa kanya, sobrang yaman niya, based on
my secretary he or she just bought a freaking 50% in our company. I wonder kung isa
siya sa mga famous and most richest business man or woman dito sa Asia, aside kina
Leo, Hunter, Louise, Philip and more.

Pero sana lang talaga hindi na siya naiinip or naiinis ngayon. Kasi kung naiinip or
naiinis man siya ay nakakahiya 'yun, lalo na sobrang laki ang binili niya.

Anyway, I am currently running on the stairs, takte nasa 4th floor palang ako ay
pagod at hingal na ako.

“T*ngina! Bakit pa kasi sira ang elevator?!” Daing na sigaw ko na nagpaalingawngaw

dito.

Pinagpatuloy ko na ang paglalakad kahit sobrang pagod ko na, for the sake of
meeting and investor, kakayanin ko 'to.

Mga ilang sandali pang paglalakad ay nasa 7th floor na ako...

“Argh! 7 floors down and 3 floors to go!” Hingal na sigaw ko.

Umupo muna ako sa stair's step at nagpahinga doon. Kinuha ko rin ang tumbler ko sa
dala kong bag, mabuti nalang nakapagbaon pa ako ng tubig, dahil kung hindi ay
mamatay ako sa uhaw.

Habang umiinom ako ay nabigla ako dahil biglang nag-ring ang phone ko mula sa loob
ng bag...
“Tsk! Sino naman kaya 'to?! Pagod na ang ako may tatawag pa!” Iritableng saad ko
sabay kuha sa phone mula sa loob ng bag ko.

Pagkakuha dito ay agad ko itong sinagot without knowing who's calling...

“Hello?! Bakit ka napatawag? Alam mo bang pagod ako huh?! Tapos makikisabay ka pa!”
Inis na sigaw ko sa kabilang linya.

Pagkatapos kong bitawan ang mga katagang 'yun ay biglang tumahimik, ngunit mga
ilang saglit lang ay biglang may nagsalita, na ikinagulat ko dahil nabosesan ko
ito...

“Ahmm S-Sir, si Lea po ito, ang secretary niyo, sorry po pero pinapatanong po ng
bagong investor kung nasaan na po daw kayo kasi po daw magtatanghali na ay wala ka
pa rin po, kung 'di po raw kayo makararating dito before 12:00 pm ay may gagawin po
daw siyang 'di kaaya aya.” Mahinaho’t may halong kaba na saad ni Lea.

Nang marinig ko ang mga sinabi niya ay agad ko itong pinatay at tumayo na mula sa
pagkakaupo.

Tinignan ko ang oras mula sa phone ko at laking gulat ko nalang kung anong oras
na... Because it's freaking 11:56 am!

Meron nalang akong last 4 minutes para makapunta roon, dahil kung hindi ay baka may
gawin daw 'yun ng 'di ka nais nais, tsk! Ano 'yun? Panakot? Wala akong paki!
Charot!

Nagsimula na ako ulit tumakbo. Takbo rito, takbo roon... Kahit hingal na hingal na
ay takbo pa rin...

“T*ngina! I hate this life!” Hingal na sigaw ko habang tumatakbo.

Pawis; sobrang pawis ko na, tila bang bagong ligo, mabuti nalang kahit na pawis na
pawis na ako, mabango pa rin ang amoy ko.
Mga ilang sandali pa ay nakarating na rin ako sa 10 floor, nakikita ko na rin ang
pinto ng meeting room, bago ako pumunta roon ay nagpahinga muna ako ng sandali at
tinignan ko ulit ang phone, at laking gulat ko nalang na last minute nalang 12:00
pm na, kaya naman wala na akong sinayang na oras pa at tumakbo na ako ulit papunta
sa pinto ng meeting room kahit na masakit na ang mga legs at tuhod ko.

Mga ilang segundo lang ay nakarating na ako sa pinto at marahas ko itong binuksan
at sumigaw na kumuha ng atensyon ng mga board....

“Sorry I'm late! Who's the new investor?!” Hingal na sigaw ko habang nakayuko...

“I'm the new investor! Ikaw ba ang CEO? Mabuti naman dumating kana, dahil sobrang
inaamag na kami dito, konti nalang tubuan na kami ng mga ugat! At mabuti rin dahil
nakarating ka sa oras dahil kung hindi, alam mo na kung anong mangyayari.” Baritono
at mariin na saad ng bagong investor...

Tila bang binuhusan ako ng malamig na tubig ng marinig ko muli ang boses na 'yun.

Parang biglang nawala lahat ang sakit ng paglakad at pagtakbo ko kanina papunta
dito nang marinig kong muli ang boses na 'yun.

Ang p*tanginang boses na 'yun! How dare he doing here?! How dare he step on my
company?! Sobrang kapal naman ng mukha niya para pumunta dito, matapos niya akong
niloko! T*ngina niya!

Mga ilang sandali lang ay may naramdaman akong presensya mula sa gilid ko at alam
ko kung sino ang taong ito...

“Miss me babe...” Henry's said seductively whispered to my ear.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 12

by flukedean08
7 - 9 minutes

Henry’s Point of View

“Miss me, babe...” I whispered seductively into his ear.

Kahit hindi ko ito nakikita, nararamdaman ko naman na tanging gulat lang ang
nakapinta sa kaniyang mukha. Ramdam ko rin sa ibinubugnos nitong presensya.

Napakabango niya talaga, tila bang hanggang ngayon hindi niya pa pinapalitan ang
pabangong pinili ko sa kaniya noon.

“Hmmm...” Nakapikit kong pag-halimuyak sa amoy ng kaniyang leeg.

I miss his smell, I miss his taste, and mostly I miss his body. I badly wanna touch
and eat him right now, but I can't dahil nandito kami sa harap ng mga board.

Hindi sa nahihiya akong kainin siya ngayon sa harap ng mga walang kwentang taong
ito, dahil kung pwede ko lang siyang kainin ngayon, ay kakainin ko na siya para
naman wala ng mag-tangka pang kunin ang asawa ko, ngunit hindi, kundi baka masira
ang plano ko kung gagawin ko ‘yun sa kaniya.

Anyway, nagtataka siguro kayo kung bakit ako naririto? Well, simula kasi nang
masundan ko si Angel at malaman ko kung saan sila nakatira kasabay nito na pag-
kumpirmado na bahay talaga ng p*tanginang pastilyas na ‘yun ang mansyon kung saan
ko sila nakita noon, ay gumawa na ako ng plano, at ang plano na ‘yun ay ang lalong
paglapit sa kaniya. Alam kong lalo siyang maiinis sa‘kin lalo na’t makakalapit na
ako sa kaniya at magkikita na kami araw-araw sa kadahilanang magkasama lang kami sa
iisang kumapanya, ngunit wala akong paki kung mainis siya saakin, ang mahalaga ay
magkasama na muli kami ngayon at wala ng takasan, and at least kampante na ako.

“Shut up!” Mahinang bulong nito, ngunit ramdam kong puno ito ng galit, pagka-poot,
at pagpipigil.

Mga ilang saglit pa ay itinulak ako nito na dahilan upang mapalayo ako sa kanya
sabay lakad papunta sa kaniyang upuan; sa pinaka likod.

Ako naman ay tinitignan ko lang ang bawat galaw o kilos nito. Nang makaupo na ito
ay bigla itong sumigaw...

“Meeting adjourn!” Sigaw nito, na dahilan upang tignan siya ng may pagtataka ng mga
board.

“What? What are you talking about? Hindi pa nga ako nag-papakilala Mr. Smith, bakit
kilala mo na ba ako?” Nakangisi kong saad sa kanya, but he just rolled his eyes.

“Who cares? Wala akong paki kung ‘di ka pa nakakapag-pakilala Mr. Sylvester, and
yes I already know you; alam na alam kita Mr. Sylvester.” May diin na saad nito.
Puno ng tensyon ang bawat pag-bitaw sa mga katagang sinabi nito.

“Well, baka nag-kakamali ka sa pagkakaalam mo sa‘kin Mr. Smith.” Nakangisi kong

muling saad sa kaniya, bigla naman kumunot ang noo nito, ngunit sandali lang ‘yun
dahil bigla itong napalitan ng ngisi at kasabay nito ang pagtayo niya sa kaniyang
upuan.

“I don't know what are you talking about Mr. Sylvester, and I don't want to know
it, because I don't care! And anyway, nandiyan lang sa gilid mo ang pinto, at sa
labas ng meeting room na ito ay malapit lang ang hagdanan dahil nga sira ang
elevator ay bababa ka roon hanggang makababa at makalabas ka sa kumpaniyang ito
dahil hindi kita kailangan sa kumpaniyang ito!” Galit na sigaw nito, na lalong
nagpagulat sa mga board.

“S-Sir y-you c-can't do that...” Nabubulol na saad ng kaniyang secretary na si

Lily, siguro dahil sa takot. Ngayon, niya lang sigurong nakita ang kaniyang boss na
magalit.

“At bakit hindi ko pwedeng gawin ‘yun?! I'm the CEO of this company at gagawin ko
kung anong gusto ko!” Iritableng sigaw nito, ngunit bigla siyang napatigil nang
biglang sumigaw ang isa sa mga board...

“Mr. Smith enough! ‘Di mo lang pwedeng paalisin ang bagong investor na si Mr.
Sylvester, dahil malaki ang naitulong niya sa kumpanyang ‘to dapat pa nga
magpasalamat ka pa sa kaniya. you know what, akala mo siguro na katulad pa rin ng
dati na matataas pa rin ang sale ng mga products na inilalabas natin, but no, mali
ka, ilang weeks lang ang pag-alis mo sa kumpaniyang ito pero tila bang bumagsak
kaagad at patuloy pang bumabagsak and hindi natin alam kung bakit nangyayari ito.
Ngunit, dahil sa pag-bili ng kalahati sa kumpaniya mo ni Mr. Sylvester, na-isalba
ito.” Mahaba’t serysosong paliwanag ng isa sa mga board.

“And S-Sir hindi mo rin pong pwedeng gawin ‘yung because he’s the vice president
now.” Dugtong naman ng secretary niya.

Nakangisi at taas noo naman akong tumingin kay Angel nang marinig ko ang mga
katagang ‘yun sa isa sa mga boards ng company at ng secretary niya, siya naman ay
tila bang binuhasan siya ng malamig na tubig dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin
siya makapaniwala sa mga narinig nito.
“Ehem! Okay then let us stop this arguing, anyway, I'm Henry Sylvester, hot and
handsome but not available. That's all.” Nakangising saad ko sa kanila, kasunod non
ang pagpalakpak nilang lahat.

“Okay then, welcome to the Smith Corp. Mr. Sylvester. Meeting adjourn!” Malamig na
saad nito, kasunod naman nito ang pagtayo ng mga boards including his secretary, at
isa-isang paglabas sa loob ng meeting room.

Nang kami nalang dalawa ni Angel sa apat na sulok na kwartong ito, ay tumayo na rin
siya sabay lakad papunta sa pinto. Nang makarating na siya sa pinto ay akala ko
lalabas na ito, ngunit akala ko lang pala ‘yun dahil bigla itong humarap at
naglakad papalapit sa‘kin, ako naman ay napalakad ng paatras, hindi ko alam kung
bakit ako naglalakad ng paatras ngayon dahil kanina ay sobrang tapang at lakas pa
ng confident ko, but dahil nga sa kakaibang awrang binibigay saakin ngayon ni Angel
ay parang nalunok ko lahat ‘yun.

Nabalik ako sa ulirat nang bigla kong maramdaman ang glass wall sa likod ko and it
means na wala na akong maatrasan pa.

Mga ilang sandali pa ay nagulat ako ng bigla niyang hawakan ang neck tie ko, at
pasimpleng niya itong inayos...

“Nice to meet you Mr. Sylvester slash manloloko! Firstly, I just wanna say thank
you for saving my company. Secondly, alam kong marami kang planong binabalak Mr.
Sylvester, ngunit kailangan mo rin siguraduhing matutupad ang mga planong ginawa
mo.” Nakangising saad nito habang inaayos pa rin ang neck tie ko.

Ngunit sa lahat ng mga sinabi niya isang salita lang talaga ang tumatak sa utak ko,
at ito ang salitang manloloko.

“Hindi mo alam ang nangyari Angel; hindi mo alam. I know that galit ka sa‘kin
Angel, but lemme tell you something, I'll heal your heart no matter what, kahit
pagtabuyan mo pa ako sa buhay mo, ay gagawa’t gagawa pa rin ako ng paraan upang
mapa-ibig at mapa-balik kitang muli sa buhay ko.” Mahinaho’t mahabang saad ko sa
kaniya, kasabay naman nito ang pag-bitaw niya sa neck tie ko, at tinignan ako nito
ng malamig.

“Wala akong paki at saka ayoko na rin pang malaman, Mr. Sylvester, at ito ang
pakakantandaan mo kahit ano pang gawin mo, hindi na kong muling babalik sa buhay
mo!” May diin na saad nito sabay lakad papunta sa pinto ng kwartong ito.
Pagkarating niya roon ay binuksan niya na agad ito at lumabas ng pabagsak...
‘Blag!’

“Let see Angel, let see.” Mahinang bulong ko.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 13

by flukedean08
7 - 9 minutes

Angel’s Point of View

“Could you please stop following me?! It irritates me you know.” Iritableng saad ko
sa kay Henry, at tumigil sa paglalakad upang harapin ito...

“I know, but bakit ayaw mo pa kasing sabihin kung saan ka pupunta?” Mahinahong
tanong nito habang nakapamulsa, tila bang lalo ako nitong iniinis.

2 days past simula nang pumasok siya sa kumapaniya ko. At sa dalawang araw na ‘yun
ay sinubukan ko na ang lahat upang maiwasan ito, ngunit parang napakahirap hata ang
pag-iwas sa kaniya, sapagkat walang oras o segundo ako nitong iniinis at
nilalapitan, tulad ng pag-istorbo sa‘kin pag may ginagawa akong mga reports, pag-
kwento sa‘kin ng mga walang kwentang bagay na wala naman akong paki, at mostly ang
pagsunod nito sa‘kin kahit saan man ako pumunta, katulad ngayon...

Nandito kami ngayon sa labas habang naglalakad. Lunch time na namin, at naghahanap
ako ng makakainan, sarado kasi ang restaurant na pinagkakainan ko noon and I dunno
why kung bakit sarado, gutom na gutom pa naman na ako. Hindi ko na nga alam kung
saan ako pupunta upang makakain, sapagkat kanina pa sunod ng sunod ang p*nyetang
Henry na ‘to.

“Ito lang ang sasabihin ko sa‘yo Mr. Sylvester, wala ka ng paki pa roon kung saan
man ako pupunta. Sabihin mo nga sa‘kin, wala ka bang ginagawa sa buhay mo, para
manggulo ka sa buhay ko?!” Inis na saad ko sa kaniya habang nakataas ang kaliwa
kong kilay.

“Firstly, hindi ako nanggugulo sa buhay mo. Secondly, I do have care to you,
because I love you. And Lastly, meron akong ginagawa.” Nakangising saad nito,
nabigla naman ako sa mga salitang binitawan nito, ngunit hindi ko ito pinahalatala,
bagkus humarap na muli ako sa daan at muling naglakad.
‘Paano niya nasasabi ang mga salitang ‘yun kung sa‘king harapan kung hindi naman
niya alam ang totoong meaning ng I love you?’ Malungkot na tanong ko sa sarili ko.

Tila bang biglang nagbago ang atmosphere namin ngayon, kung kanina ay sobrang gaan
at tanging inis lang ang nararamdaman ko sa kaniya, ngayon naman ay parang
nabibigatan ako.

“O-Oh! M-Meron ka palang ginawa, kaya naman bakit mo ako sinusundan ngayon?!”
Nabubulol kong saad sa kaniya, ngunit hindi ko ito pinahalata habang patuloy na
naglalakad.

Mga ilang sandali pa ay nabigla naman ako nang bigla ako nitong hawakan sa braso na
dahilan upang mapaharap ako ng aggressive sa kaniya na dahilan din upang
mapadausdos ako sa malaki at matigas na parang bato nitong dibdib. Siya naman ay
nakapalupot sa aking beywang ang kaniyang kaliwang kamay mula sa aking likod, at
ang kanang kamay naman nito ay nakawak pa rin sa kanan kamay ko. Sa madaling
salita, magkayakap kami ngayon.

Tila bang biglang huminto ang pag-ikot ng mundo ko nang muli ko siyang mayakap
ngayon. T*ngina! Alam kong gulat na gulat ako sa nangyayari ngayon, at gusto ko na
ring kumalas sa pagkakayakap niya saakin, ngunit hindi ko ito magawa, tila bang
naka-dikit na ang aming mga katawan.

Tumingala naman ako upang makita ang mukha nito. Pagkatingala ko ay agad ko itong
tinignan sa mata, na dahilan upng magkakatitigan kami, hindi ko alam kung anong
klaseng tingin ang binibigay nito sa‘kin, sapagkat ngayon ko palang nakita ang
ganoong klasing tingin. Sinubukan ko rin basahin ang mga kayumangging mata nito,
ngunit hindi ko talaga ito mabasa.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang bigla itong magsalita...

“‘Yun ang ginagawa ko; ang pagsunod sa‘yo. And kanina ko pa kasi tinatanong sa‘yo
kung saan ka pupunta, but you didn't gimme respond, kaya naman mag-tiis ka na
palagi mo akong kasama hanggang mamaya.” Husky na saad nito at tawa ng mahina,
sinabayan pa nito ng isang nakakalokong kindat, ngunit ramdam ko sa tono nito ang
nakakalokong pagtawa, na biglang nagpa-inis sa‘kin.

“Argh! Leave me alone!” Inis na saad ko sa kaniya habang kinakalas ang pagyakap
nito sa‘kin, ngunit sadiyang malakas at mahigpit talaga ang pagkakayakap nito, kaya
‘di ko makalas.
“You know what Angel, lemme tell you this; mabuti na rin na kasama mo ako or should
I say palagi mo akong kasama.” May diin na saad nito, bigla naman napakunot ang noo
ko at napatawa ng bigla niyang sambitin ang mga katagang ‘yun.

“Mabuti?! Nagpapatawa ka ba Mr. Sylvester? Nakakabwisit nga pag-kasama kita!”

Natatawang kong saad sa kaniya, ngunit may halo pa rin ito ng inis.

“Nah! I already knew that. Anyway, mabuti na palagi mo akong kasama, para walang
makalandi sa‘yo.” Nakangising saad nito habang binibigyan ako ng nakakalokong
tingin, nawala na rin ang kakaibang tingin na binibigay nito sa‘kin kanina.

“What the f*ck are you talking about Mr. Sylvester?! Nakasingot ka ba ng katol?
Bakit sa tingin mo kaladkarin ako?! Hell, no!” Iritableng saad ko sa kaniya.

“Tsk! Wala na tayo sa loob ng kumpaniya mo, kaya naman drop the Mr. Sylevester.”
Saad nito, ngunit I just rolled my eyes dahil sa sinabi nito.

“Wala akong paki, tatawagin kita ng kahit anong gusto ko!” Iritableng saad ko sa
kaniya habang patuloy at pinipilit na kumakalas sa mahigpit na yakap nito.

“Like what? Like babe? Sweetie? Hubby? Mahal?” Nakangising saad nito habang
binibigyan niya ako ng nakakalokong tingin, kasabay din nito ang pag-taas baba ng
kaniyang mga kilay.

Bigla naman akong napaiwas ng tingin sa mga sinabi nito. Hindi ko alam kung bakit
ako napaiwas ng tingin sa kaniya, hindi ko rin alam kung anong nararamdaman ko
ngayon dahil sobrang bilis ng tibok ng puso ko. May parte ko rin na inabahan ako,
dahil baka marinig niya o maramdaman niya ang bilis ng tibok ng puso ko, lalo na’t
magkayakap kami ngayon.

“Y-Yuck! J-Just shut up Henry, kahit na kailan hindi ko itatawag ang mga salitang
‘yan sa‘yo!” Nabubulol kong saad sa kaniya habang nakaiwas pa rin ng tingin.

“At bakit hindi?!” Tanong nito, kaya naman hinarap ko itong muli...

“Duh! M-May girl kana, mahiya ka nga.” Malamig at kinakabahang saad ko sa kaniya,
bigla naman namutla ang itsura nito dahil sa sinabi ko, tila bang nabigla ito,
ngunit sandali lang ‘yun dahil bigla itong napalitan ng seryoso.
Hindi ko alam kung bakit ko nasabi ang mga katagang ‘yun, tila bang bigla nalang
ang mga itong lumabas sa aking bibig. Ngunit, may parte sa‘kin na hindi ako nag-
sisisi sa mga sinabi ko sa kaniya.

“Angel, look...” Seryosong panimula nito ngunit hindi niya naituloy ang kaniyang
sasabihin nang biglang may mga tumawag sa aking pangalan mula sa aking likod...

“Papa!/Angel?!”

Alam ko kung sino ang mga ito, dahil alam ko ang mga tono ng mga boses nila, kaya
naman bigla akong napakalas sa yakapan namin ni Henry, at hinarap ang mga ito..

“C-Carlo. H-Hansy...” Kinakabahang pagtawag ko sa kanila.

Binibigyan ako ng mga ito ng may pagtatakang tingin, lalo na’t si Carlo, sapagkat
hindi lang takang tingin ang binibigay nito, dahil ramdam ko rin sa mga tingin nito
na may halong tensyon. Palipat-lipat din ang mga tingin ng mga ito; saakin at kay
Henry.

“T*ngina! Maghanda kana Angel.” Mahinang bulong ko.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 14

by flukedean08
7 - 9 minutes

Angel's Point of View

“Angel, kasama mo pala ang VP ng company mo, why you didn't tell me? At kailan pa?”
Malamig na mga tanong sa'kin ni Carlo.

“L-Last 2 days after ng pag-uwi namin galing sa inyo ni Hansy, and sorry dahil
hindi sa pag-sabi sa'yo, sasabihin ko naman talaga but nakalimutan ko lang.”
Kinakabahang saad ko sa kaniya.

“Ah, kaya pala.” Simpleng saad nito. Ngunit kahit gaano pa ka-simple 'yun, ramdam
ko pa rin na may iba itong tinutukoy, at 'yun ang hindi ko pagtupad sa pangako ko
sa kaniya na mag-didisney marathon kami.
Nandito kami ngayon sa restaurant, pagkatapos kasi nang biglaang pagkikita namin sa
daan nina Carlo, at ang anak ko na si Hansy kanina ay sabay-sabay na kaming
naghanap ng makakainan, sakto rin kasi na naghahanap din ang mga ito ng makakainan
dahil hindi pa sila kumakain.

Halos ang lahat ng mga restaurant dito ay nakasara and hindi ko alam why, kaya
naman minabuti pa namin ang paghahanap at sakto naman ay nakahanap kami ng isa.
Masasabi kong simple lang ang restaurant na 'to ngunit sobrang gaan ng atmosphere,
mala-vintage ang interior design nito, and dahil nga malapit lang kami sa bukirin
ng nga tubo (sugarcane) ay sobrang lamig at sarap ng hangin. Don't get me wrong
people, wala kami sa probinsya, still nasa city pa rin kami, malayo nga lang ng
konti.

By the way ang sitting arrangements namin ay, si Hansy and Carlo ay magkatabi, at
ako naman pati si Henry ay ang magkatabi. Si Carlo ang kaharap ni Henry, ako naman
ay ang anak ko na si Hansy.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang may magsalita mula sa
kaliwa ko; Si Henry, kaya naman hinarap ko ito...

“Angel, bakit ka humihingi ng tawad sa pastilyas na 'yan? Bakit kailangan ba lahat

ng mga ginagawa mo sa buhay alam niya? Bakit asawa ka ba niya? Hindi naman 'di ba?”
Sunod-sunod na tanong nito habang nakangisi, nahagip ko naman si Carlo na biglang
umigting ang panga nito and his hand was already clenched, masama rin ang binibigay
na tingin kay Henry.

Oh no! I hope hindi mangyari ang iniisip ko ngayon.

“Mr. Slyves...”Hindi ko naituloy ang sasabihin ko when he suddenly cut me off...

“I do have name babe, at saka I already told you na Henry ang itawag mo sa'kin pag
wala tayo sa loob ng company mo.” Nakakalokong saad nito sabay harap kay Carlo
habang may nakaguhit na malaking ngisi sa kaniyang labi.

I let out a heavy sigh and I rolled my eyes before I answer his question awhile
ago...

“Henry look, firstly stop calling me like that, it's so uncomfortable! Secondly he
do have name too kaya 'wag mo siyang tatawaging pastilyas, sa gwapo ng mukha ni
Carlo, tatawagin mo siyang ganoon? Anyway, he's Carlo Kio, my bestfriend since
college. Henry, Carlo, and Carlo, Henry.” Pilit ngiting saad ko habang palipat-
lipat ang tingin sa kanila, nahagip ko naman na napangisi si Carlo habang
nakatingin kay Henry.

“Tsk! Whatever.” Saad lang ni Henry.

“Papa, matagal pa po ba ang pagkain? I'm starving na po.” Naka-pout na saad naman
sa'kin ni Hansy habang nakahawak sa kaniyang tiyan.

“Bab...” Hindi ko muli naituloy ang sasabihin ko nang biglang sumigaw ng sabay ang
dalawa...

“Hey nasaan na ang mga pagkain namin?! Nagugutom na ang anak ko!/ Hoy waiter nasaan
na ang mga pagkain namin?! Nagugutom na ang anak ko!” Iritableng sabay na sigaw ng
mga ito na nagpakuha sa atensyon ng mga tao dito sa loob.

T*ngina! I hate this life! Gusto ko nalang mag-palamon sa lupa ngayon dahil sa hiya
na kagagawan ng dalawang damuhong 'to!

Napasalamukot nalang ako sa aking mukha at tumayo sa aking pagkakaupo at hinarap

ang mga tao sa loob...

“A-Ahmm everyone I am so sorry about the shout earlier, sadiyang gutom lang talaga
ang mga kasama ko kaya nasabi nila 'yun, but don't mind them, kumain na kayo ulit.
Sorry ulit.” Mahinahong paghingi ko ng tawad sa kanila at muling umupo...

“T*ngina mo kasi! Ikaw ang may kasalanan nito, bakit mo kasi ginaya ang sinabi
ko?!” Rinig kong mahinang inis na saad ni Henry kay Carlo.

“Wow! Ako pa talaga ang nanggaya? Ikaw kaya 'tong manggagaya, at saka hindi mo anak
si Hansy dahil anak ko siya!” Inis na sagot naman ni Carlo.

Grabe ang mga p*tanginang 'to! Bulungan pa talaga ang pag-babangayan nila huh?!
Sobrang rinig na rinig naman!

“Henry and Carlo, stop arguing may bata.” Mahinahong pag-awat ko sa kanila, I don't
wanna be mad at them dahil nakakahiya na sa mga tao na nandito.
“Bakit may katunayan ka ba na anak mo ang anak ko?! Wala naman 'di ba? Doctor ako,
dumbest pastilyas!” Inis na sagot naman ni Henry.

T*ngina talaga ng mga 'to ayaw talagang patigil!

“Kahit wala akong katunayan anak ko pa rin siya! Doctor quack quack ny...” Hindi ko
na pinatuloy pa ang sasabihin ni Carlo nang padabog kong hinampas ang mesa namin...

‘Blag!’

Tumingin naman saakin ang mga tao na may pagtataka, ngunit wala akong paki kahit
ano pang tingin ang ibigay nila, gusto ko lang mailabas ang galit ko na kanina pa
gustong lumabas dahil sa dalawang damuhong ito!

“Carlo and Henry, would you please shut your f*cking mouth! Ano kayo bata?
Nagbabangayan?! Kanina bigla nalang kayong sumigaw dahil sa pagkain, hindi ba
pwedeng maghintay nalang tayo, at saka pwede naman natin silang paki-usapan o
magtanong ng mahinahon 'di ba? Hindi na kailangan ng sigawan! Nakakahiya sa mga tao
dito! Tapos naman ngayon nagbabangayan kayo! T*ngina!” Galit na sigaw ko sa
kanilang dalawa, tanging gulat ang nakapinta sa kanilang mga mukha ngayon, tila
bang hindi sila makapaniwala dahil sa inasal ko. Well, siguro ngayon lang nila
akong nakitang ganito, pero wala na akong paki pa roon!

Mga ilang sandali pa ay sakto naman na dumating ang mga order...

“Sir, here are your ord...” Hindi ko na pinatuloy pa ang sasabihin ng waiter at
tumayo na ako sa pagkakaupo...

“Hansy, let's go home. I already lose my appetite. Sa bahay nalang tayo kakain, at
pagluluto nalang kita ng favorite meal mo.” Nakangiting saad ko sa anak ko na agad
niya naman ikinatango kasabay nito ang pag-tayo niya galing sa pag-kakaupo at
lumapit saakin.

“Wait uuwi na kayo? Hindi pa nga natin nakakain ang mga inorder natin.” Takang saad
ni Carlo sa'kin habang nilalantakan ang mga pagkain na inihahapag ng waiter.
“Kung uuwi na kayo, ihahatid ko na kayo.” Saad naman ni Henry, at nagbabadiyang
tumayo.

“No need, dito nalang kayo, mag-pakasasa at mag-pakabusog sa mga pagkain. 'Di ba
gutom na gutom kayo? Kaya nga napasigaw pa kayo kanina, at nag-away. Anyway, we'll
going now.” Sarkistong saad ko sa kanila sabay alis sa mesang 'yun habang hawak-
hawak ang kaliwang kamay ng anak ko.

“I hate this day! I hate this! My mood was already ruined dahil lang sa dalawang
damuhong 'yun!”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 15 - Page 2

by flukedean08
9 - 11 minutes

Angel’s Point of View

“Angel, kaya mo ‘to. Just say sorry to him and it'll be fixed. And babalik na muli
ang dati.” I nervously said to myself and I did an inhale and exhale.

Nandito ako ngayon sa harap ng pinto ng condo ni Carlo. Well, hihingi lang naman
ako ng tawad sa kaniya dahil sa hindi pagtupad sa pangako ko na manonood kami ng
Disney movie last week at para na rin makausap ko siya kung may problema o anong
problema.

Simula kasi nang iwan ko sila ni Henry sa restaurant na pinuntahan namin last week,
ay hindi na niya ako pinapansin, kaya naman feeling ko iniiwasan niya talaga ako.
Kasi naman, everytime na tinatawagan ko siya, pinapatayan niya ako. Pag naman
pumupunta ako sa bahay niya —sa totoong bahay niya—, ay palagi siyang wala. Kaya
naman napag-isipan kong pumunta sa condo nito, dahil kung palagi siyang wala sa
totoong bahay nito, ay may posibilidad na nandito siya ngayon.

Nagsimula na akong kumatok sa pinto ng condo niya...

‘Knock!’ ‘Knock!’ ‘Knock!’

Kumatok ako ng tatlong beses ngunit walang sumagot. Kaya naman, kumatok muli ako...
‘Knock!’ ‘Knock!’ ‘Knock!’

Ngunit wala talagang sumasagot, kaya naman parang bigla akong nainis.

“Carlo, I know nandiyan ka lang, kaya naman buksan mo ang pinto! We need to talk!”
Inis na sigaw ko mula sa labas sabay katok ng marahas sa pinto...

‘Knock!’ ‘Knock!’ ‘Knock!’

“Carlo, buksan mo sabi ang pinto! Kung ‘di mo binuksan ang pinto sisira...” Hindi
ko na ituloy ang sasabihin ko nang biglang bumukas ang pinto, at iniluwa nito ang
gwapong si Carlo, at mukhang bagong gising pa ‘to dahil sobrang gulo ng kaniyang
buhok at pang-tulog pa ang suot nito.

“Bakit ang ingay mo huh? Alam mo bang natutulog ako?!” Malamig na mga tanong nito
sa‘kin, and its kinda hurt me. Ngayon niya lang kasi ako kinausap ng ganito.

“We need to talk!” Inis na saad ko sa kaniya, habang ‘di pinapahalata na na-
apektuhan ako sa malamig na pakikitungo nito.

“Talk about what? Wala naman dapat tayong pag-usapan huh!” Nakakunot noong saad
nito.

“Sa loob na tayo mag-usap, I need to talk to you formally para mag-kalinawagan
tayo.”

“Ano? Pwede mo naman sabihin dito. Gaano ba ka-importante ang sasabihin mo huh?!”
Iritableng saad nito, ngunit instead na sagutin ang sinabi nito, ay nilampasan ko
‘to at pumasok sa loob ng condo niya.

“Tsk!” Rinig kong saad nito, kasabay nito ang pagsara ng pinto.

Umupo na ako sa sofa dito sa sala, kasabay nito ang pag-libot ng aking mga mata sa
apat na sulok na kwartong ‘to. Bigla naman gumuhit sa aking labi ang isang ngiti
nang mapansin kong hindi pa rin niya pinapalitan ang interior design ng condo niya.
Simula nang unang beses akong pumunta sa condong ito noong college pa kami, at
mapasahanggang ngayon ay kulay blue, black, and gray pa rin ang wall nito. Napansin
ko rin na pati ang kaniyang mga furnitures ay hindi niya pa pinapalitan.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang may magsalita mula sa
kanan ko...

“Ano na? Pumunta ka lang dito para suriin ang condo ko? Ano ‘to, exhibit?” Inis na
mga tanong nito.

“S-Suplado mo naman, heto na nga!” Iritableng saad ko sa kaniya, habang pinipigilan

pa rin ang pagiging apektado sa pagtrato nito sa‘kin ngayon.

“Tsk! Sabihin mo na.” Seryosong saad nito habang seryoso ring nakatingin saakin.

“C-Carlo, umiiwas ka ba saakin?” Kinakabahang tanong ko sa kaniya habang nakatingin

sa kaniyang mga mata.

Iba ang binibigay nitong tingin ngayon, kumapara sa mga tingin na binibigay nito
saakin dati, ay pansin kong tila bang sobrang lalim at may gusto itong iparating.

“No, I'm not avoiding you.” Malamig na saad nito sabay iwas ng tingin.

Bigla naman akong napatayo sa pag-kakaupo nang marinig ko ang sagot nito...

“Anong wala, Carlo? Kung wala, bakit ganiyan ang pagtrato mo saakin? Bakit
pinapatayan mo ako ng telepono pag-tumatawag ako sa‘yo? Bakit pag-pumupunta ako sa
totoo mong bahay ay palagi kang wala? Tapos sasabihin mo saakin, hindi mo ako
iniiwasan?! Sa tingin mo tanga ako, Carlo?!” Galit na sigaw ko sa kaniya habang
dinuro-duro pa ito.

Humarap naman ito saakin at seryosong tinignan...

“I'm just busy.” Simpleng saad lang nito, at umiwas muli ng tingin na dahilan upang
lalo akong manlumo sa kaniya.

“T*ngina naman, Carlo! Busy? Busy ka simula last week?! Grabe naman ang ginagawa
mo, Carlo! Ano ‘yan? OT? Hindi pwedeng mag-pahinga huh?! Carlo naman, ‘wag mo naman
sana akong bigyan ng pala-isipan, hindi ako manghuhula upang hulaan ang dahilan
kung bakit mo ako iniiwasan!” Sunod na sunod na galit na pagsigaw ko sa kaniya, but
he didn't bother to look at me, still, nakiwas pa rin ito.

“Ano?! Hind...” Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang bigla itong tumayo’t
humarap saakin, kasabay nito ang kaniyang pagsigaw na ikinagulat ko. Hindi ako
nagulat sa sigaw nito, kundi nagulat ako sa sinabi nito...
“Anong gustong sabihin ko, Angel?! Sasabihin ko na nabwibwisit at nagseselos ako
huh?!”

“W-Wait, what? What are you talking about, Carlo?” Naguguluhang tanong ko sa
kaniya.

Bigla naman itong napatawa ng mapait...

“Siyempre ‘di mo talaga alam ang sinasabi ko kasi sobrang manhid mo! Manhid ka,
Angel!” Natatawang saad nito, ngunit mga ilang sandali pa ay tumigil din ito sa
pag-tawa at tinignan ako nito ng masama at seryoso...

“Alam mo ba kung bakit ako nabwibwisit huh?! Nabwibwisit ako kasi pinangako mo
sa‘kin ay manonood tayo ng disney movies, pero you know what? Hindi mo tinupad ang
pangako mo, at ang mas malala pa, in-entertain mo pala ang p*tanginang ex mo sa
company mo, at siya pa ang VP. Alam mo ba kung ano pa, Angel? Nabwibwisit pa ako
dahil kung hindi lang namin kayo nakita nang last week na magkayakapan sa daan ay
hindi ko malalaman ang tungkol sa punyetang pag-bili niya sa kalahati ng company
mo!” Mahabang saad nito, ramdam ko sa tono nito ang galit at poot na may halong
sakit.

Hindi ko alam kung bakit sobrang big deal sa kaniya ang hindi ko pag-tupad sa
pangako ko at sa pagsabi sa kaniya tungkol kay Henry. Tila bang napaka-walang
kwenta kong kaibigan dahil lang sa hindi pagtupad sa aking pangako at pagsabi sa
kaniya ng mga nangyayari sa aking buhay.

“I-I know, and I'm sorry sa hindi ko pagtupad sa pangako ko sa‘yo, Carlo. But
sinabi ko naman na sa‘yo ang dahilan sa restaurant na pinuntahan natin, and I
thought that okay na ang lahat pero hindi pa pala. And about sa pagbili niya ng
kalahati sa company ko sa malaking tulong ‘yun, kasi kung hindi niya binili ay baka
babagsak ang company ko! At saka ‘yung sa yakap na tinutukoy mo, wala ‘yun!” Pigil-
iyak kong saad sa kaniya.

“‘Yan ang problem sa‘yo, Angel, hindi ka kasi nagsasabi, kahit ako naman kaya
kitang tulungan sa company mo lalo na naghihirap ka na pala, kaibigan mo ako,
Angel, at kahit na ano tutulungan kita, basta magsabi ka lang. Pero hindi, hindi mo
pa rin sinabi kahit naghihirap kana, at ang mas malala pa roon ay pinabayaan mo ang
ex mo na siya ang bumili sa kalahati ng company mo! Akala ko ba iiwasan mo na
siya?! Akala ko ba lalayo kana sa kaniya? Pero tila bang ikaw pa ang lumalapit sa
kaniya, sabihin mo nga saakin, may feeling ka pa ba sa punyetang lalaking ‘yun?!”
Mahaba’t galit na saad nito saakin, at doon na tuluyang tumulo ang aking
masasaganang mga luha, kaya naman bigla akong napayuko.

Sa lahat ng mga sinabi niya, ay isang sentence lang talaga ang tumatak sa aking
isipan, at ‘yun ang; may feeling pa ba ako kay Henry? Meron ba? Wala ba? Hindi ko
alam.

“W-Wala akong feeling sa kaniya, Carlo.” Humahagulgol kong saad sa kaniya habang
nakayuko pa rin, ngunit nabigla ako nang bigla nitong tinapon ng marahas ang maliit
na flower vase mula sa mesa sa sahig...

‘Plask!’

“Damm it, Angel! Kung wala bakit kayo mag kayakapan sa daan?! ” Galit na sigaw
nito, kaya naman humarap ako sa kaniya at binigyan ito ng isa at malutong na
sampal...

‘Pak!’
“T*ngina, Carlo! Sinabi ko na sa‘yo wala lang ‘yun. It was all misunderstood! Bakit
mo ba pinag-pipilitan na may feeling ako sa kaniya huh?!” Humahagulgol na pag-sigaw
ko sa kaniya.

Ngunit tila bang bigla akong nabingi sa sinagot nito. Tila bang huminto ang pag-
ikot ng mundo ko ng marinig ko ‘yun sa kaniya...

“Kasi gusto kita! Gusto kita, Angel, matagal na!”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 16

by flukedean08
9 - 11 minutes

Angel's Point of View

“Papa, bakit hindi na po bumubisita dito, si Dy Carlo? At saka akala ko po ba

manonood tayo ng disney movie sa bahay niya po? Ang tagal na po non ngunit hanggang
ngayon hinihintay ko pa rin ang pag-punta natin sa kanila. Papa, I miss Dy Carlo
po.” Biglang saad sa akin ng anak ko na si Hansy, kaya naman hinarap ko ito...

“I don't know, baby; kung kailan siya muli bibisita rito, but baka hindi na siya
bumisita pa rito. And anyway, ‘wag mo ng isipin ‘yung disney movie na gagawin natin
because hindi na matutuloy ang bagay na ‘yun.” Seryosong saad ko sa kaniya at
muling uminom ng alak.

It was 6:00 pm and nandito kami ngayon sa kusina ng bahay ko, at umiinom ng mag-isa
habang nasa tabi ko si Hansy na naglalaro ng kaniyang iPad. Pagkatapos kasi ng pag-
uusap or should I say pagtatalo namin ni Carlo kanina ay agad-agad na akong
dumeretso a bahay upang uminom ng alak, para kahit konti man lang ay maintindihan
ko ang mga sinabi nitong katagang:

‘Kasi gusto kita! Gusto kita, Angel, matagal na!’

Hindi ko alam kung bakit niya nasabi ang mga katagang ‘yun sa akin, at hindi ko rin
alam kung totoo ba ang sinabi nito o nagloloko lang siya, kasi naman nakakapagtaka
kasi ang sinasabi nito.

Hindi ko naman kasi akalain na ang dati kong kaibigan ay may gusto pala sa akin,
kaya naman nang marinig ko sa kaniya ang mga katagang ‘yun ay umalis na ako kaagad
sa condo nito without bothering to looked at him even tho he was calling my name
dahil ayoko ng marinig pa ang karugtong ng sasabihin nito.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang muling magsalita ang anak ko,
kaya naman muli ko itong hinarap...

“Papa, may problema po ba kayo ni Dy Carlo?” Mahinang tanong nito habang nakatingin
sa aking mga mata.

“Nah, we don't have, just a little bit misunderstanding.” Pag-sisingualing ko sa

kaniya.

I don't wanna hurt my son’s feeling, dahil alam kong masasaktan siya pag-sinabi ko
sa kaniya ang totoong dahilan, sa tagal ba naman ng pagiging magkaibigan namin ni
Carlo ay alam kong maghihinayang at masasaktan ito kung sinabi ko man ang totoong
dahilan, lalo na’t mag-ama na ang turingan nila sa isa’t-isa.

Anyway, don't get me wrong people, Carlo and I ay hindi pa friendship over. Wala
naman kasi kaming pinag-usapan tungkol sa pagtatapos ng pagiging magkaibigan namjn
lalo na't umalis ako kaagad sa condo niya kanina. Well, kung tatapusin niya man ang
pagiging magkaibigan namin ay okay lang, desisyon niya ‘yun at kailangan ko ‘yun
respetuhin, ngunit kahit na tinapos niya na, hindi pa rin mag-iiba ang turing ko sa
kaniya.

“Okay po, Papa, but I hope na maayos na po ang misunderstanding niyo po kasi miss
na miss ko na po ulit na maka-bonding si Dy Carlo.” Nakangiting saad ng anak ko at
bumalik na sa kaniyang ginagawa.

Mga dalawang segundo lang ang lumipas ay nagulat ako nang biglang may magsalita
mula sa door way ng kusina namin, kaya sabay kami ng anak kong napatingin doon, at
nagulat nalang ako kung sino ito...

“Gusto mo lang ba ang Dy Carlo mo? And me? Ayaw mo ba akong ka-bonding, kiddo?”
Seryosong saad ni Henry habang naglalakad patungo sa amin na may dala-dalang mga
paper bags at isang boquet of red flowers sa kaniyang mga kamay.

“Hoy! Paano ka nakapasok dito?! Trespasser ka huh! Gusto mo bang tumawag ako ng
pulis?!” Nakakunot noo kong sigaw sa kaniya, ngunit instead na pakinggan ako nito
ay bigla lang itong napangisi at nagpatuloy lang sa kaniyang paglakad patungo sa
amin.

Ano kaya ang kailangan ng lalaking ‘to?! Bakit siya naririto? At paano siya
nakapasok sa pamamahay ko na naka lock naman ang pinto sa harap.
“Papa, ‘di ba po siya ‘yung guy na kasama natin nang kumain po tayo sa labas and at
the same time po nakaaway ni Dy Carlo? At naalala ko po na siya rin ‘yung kayakapan
mo po sa daan non?” Sunod-sunod na mahinang tanong sa akin ng anak ko.

Tila bang bigla naman akong pinamulahan sa huling tanong nito, kaya naman bigla
akong napaiwas ng tingin sa kaniya, tila bang naalala kong muli ang mga nangyari at
naramdaman ko sa araw na ‘yun, at hanggang ngayon ay nakatatak pa rin sa aking
puso.

“Y-Yes, baby. But forget kung ano man ang nakita mo sa daan non. Okay?”

“Okay po, Papa.” Pag-sangayon nito, kaya naman muli akong tumingin kay Henry na
ngayon ay nasa harapan na namin.

“Paano ka nakapasok dito huh?! Dati ka bang magnanakaw?” Iritableng saad ko sa

kaniya na dahilan upang kumot ang noo nito...

“Grabe ka naman sa‘kin, Angel. Hindi naman ako magnanakaw, sa gwapo’t yaman kong
‘to magnanakaw? At saka, nakabukas ang pinto kaya pumasok ako, akala ko kasi merong
namasok dito sa inyo, lalo na’t sobrang dilim na ng gabi.” Seryosong paliwanag
nito.

Bigla naman akong napa-isip sa sinabi nito. Alam ko kanina na sinara ko ang pinto
pagkapasok ko palang sa bahay, or kung nakabukas man ang pinto ay ibig sabihin nito
ay hindi ko nasara ng maayos kanina.

Tama ‘yun nga!

Mga ilang sandali pa ay nagulat nalang ako nang biglang niyang ini-abot sa aking
harapan ang isang boquet ng red roses.

“Flowers for you, babe.” Nakangising saad nito kasabay nito ang pagtaas-baba ng
kaniyang katamtamang kapal na mga kilay.

Bigla naman napakunot ang aking noo sa sinabi nito...

“H-Hoy! Damuho ka, sinabi ko na sa‘yo na ‘wag na ‘wag mo akong tatawaging ganiyan!”
Iritableng saad ko sa kaniya, ngunit lalo lang lumaki ang nakaguhit na ngisi sa
kaniyang maninipis na labi.

“Tsk! Pabebe pa, tatawagin mo rin naman ako ng ganiyan pag naging tayo na muli. And
I'll assure you that you're just going to say that when you're begging for
something. Something like...” Pagtigil nito habang binibigyan niya ako ng
nakakalokong tingin at ngiti, mga ilang sandali lang ay bigla nitong ibinaba ang
hawak nitong boquet at kasabay nito ang paglapit ng kaniyang mukha sa tenga ko...

“Pleasure.” Mahina ngunit husky na saad nito, at ramdam ko talaga ang init ng
hangin na binubuga ng kaniyang bibig, at sobrang bango pa nito.

Mga ilang sandali pa ay napitlag ako sa kakaisip nang biglang magsalita ang aking
anak mula sa gilid namin...

“Ehem po! Nandito pa po ako, Papa. Ikaw manong ‘wag ka nga ng dikit ng dikit sa
Papa ko!” Cute na sigaw nito habang naka-cross armed.

Dali-dali ko naman itinulak si Henry na dahilan upang mapalayo ito ng konti sa

akin.

“I like you, kiddo. Nagmana ka nga talaga sa‘kin.” Nakangising saad nito sa aking
anak sabay abot sa mga paper bags sa kaniya, ngunit ang huling sinabi nito ay hindi
ko masyadong narinig sapagkat bigla nitong inihina ang kaniyang boses.

“Here, take it.” Nakangiting saad nito kay Hansy habang iniabot sa kaniya ang mga
paper bags na dala-dala nito. Kita ko naman sa mga ngiti nito na sobrang genuine.

Bigla naman napatingin sa‘kin si Hansy, at tila bang humihingi ito ng permiso kung
tatanggapin niya ba ang mga paper bags na ini-aabot sa kaniya ni Henry, kaya naman
dali-dali akong tumango bilang pag-sangayon na ikinangiti naman nito at sabay kuha
sa mga paper bags.

“Thank you po, Manong!”

“Nah, you're welcome, kiddo. But don't call me again manong because my name is
Henry. Just call me Daddy Henry.” Nakangiting saad nito sa anak ko.
Bigla naman bumilis ang tibok ng puso ko nang sabihin niya ang huling katagang
‘yun. Samo’t sari rin ang aking mga nararamdaman. Hindi ko alam kung kinakabahan ba
ako o sadiyang normal lang ang ganitong bilis ng pagtibok ng aking puso. Argh!
Ewan!

“Okay po, D-Daddy Henry.” Rinig kong pagpapasalamat ni Hansy kay Henry, ngunit
ramdam ko sa pagbigkas nito sa parteng daddy ay tila bang na-awkwardan ito.

Well, siguro ‘di na bago ‘yun, kasi si Carlo lang ang tinatawag niyang Daddy or for
short Dy. At sa buong buhay niya ay tinuring ng anak ko na ama si Carlo, and kaya
siguro na-awkwardan din ito sa pagtawag ng salitang daddy kay Henry, dahil bago
palang ito sa kaniya; sa ibang tao.

Mga ilang sandali pa ay nabalik muli ako sa ulirat nang biglang may magsalita mula
sa aking harapan...

“Angel, can we talk?” Seryosong tanong nito na sobrang ikinabigla ko.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 17 - Page 2

by flukedean08
10 - 12 minutes

Henry’s Point of View

“So, what's your plan now? It looks Angel won't talk to you again, even tho you and
him is working in the same company because of you and that Carlo’s childish
argument.” Nakangising saad sa‘kin ni Philip habang prenteng nakaupo sa single
sofa.

Ikinuwento ko kasi sa kanila ang mga nangyari noong last week, at ang mga reactions
ng mga ‘to ay priceless, dahil puro lang sila tawa, except kay Louise dahil
masinsinan itong nakikinig.

Anyway, ngayon ko lang nakwento sa kanila sapagkat ngayon lang naging free ang
lahat except kay Jerald dahil hanggang ngayon hata ay ‘di pa na-aayos ang problema
nila ni Caleb. Could you imagine that couple? I thought they're the perfect couple,
but I was wrong. Sana maayos na kung ano man ang problema nila dahil sa tutuusin,
sobrang sayang ng kanilang relasyon kung mag-hihiwalay sila.
Nandito pala kami ngayon sa bahay ni Hunter at Louise. As usual, halos ito na ang
pangalawang bahay at tambayan naming mga magbabarkda lalo na’t ngayong sobrang
daming mga nangyayaring mga bagay sa buhay namin.

“Shut up! I do have plan now and I'll do it now, so, I need to go, bye!” Iritableng
saad ko sa kanila at tumayo na mula sa pagkakaupo sa sofa.

“Wow! Ang bilis naman magplano ng doctor natin?” Natatawang tanong naman sa‘kin ni
Troy na ikinasagakgak ng lahat except kay Louise dahil seryoso lang itong
nakatingin sa‘kin, ngunit hindi ko na ‘to pinansin pa at naglakad na patungo sa
pinto ng bahay.

“Tsk!”

Nang makarating na ako sa pinto ay pipihitin ko na sana ang door knob nito, ngunit
bigla akong napatingin sa kanila nang biglang sumigaw si Louise na ikinatigil ng
barkada sa kakatawa...

“Tumahimik nga kayo sa kakatawa, kayo ang nagmumukhang isip-bata kaysa sa pag-aaway
nila ng Carlo na ‘yun ‘e. Kaibigan natin siya, at kailangan niya ng suporta natin,
lalo na kayo, dahil kilalang-kilala niyo ang isa’t-isa.” Seryosong pangangaral niya
kina Hunter, Philip, at Troy na ngayon ay seryoso ng nakikinig kay Louise.

Bigla naman akong napangiti nang marinig ko kay Louise ‘yun. Mabuti pa siya ay
naiintindihan niya ang sitwasyon ko, ngunit ang tatlong damuho ay ‘di ako
naiintindihan, at pinagtatawanan pa ako.

“Thanks, Louise!”

“No problem, Henry. Basta nandito lang kami pag may kailangan ka. Anyway, mag-ingat
ka lalo na’t sobrang gabi na.” Nakangiting saad nito sa‘kin. At ramdam ko talaga na
sincere ito sa mga sinasabi niya.

“I will.”

Pagkatapos kong sabihin ‘yun ay lumabas na ako sa bahay nila at dumeretso na sa

labas kung saan naka-parked ang kotse ko.
Nang makarating na ako sa kotse ko ay agad na akong sumakay kasabay nito ang
pagsindi ko sa makina at pinaandar ito.

...

Nagbiyabiyahe na ako ngayon patungo sa bahay ni Angel. Kakatapos ko lang din bilhin
ang mga ibibigay ko sa kanila.

Bumili ako ng isang bouquet of red roses and some chocolates and toys na nasa paper
bags ngayon.

Ayoko naman kasing pumunta ako roon na walang dala-dala, minus pogi points kaya
‘yun at saka baka isipin niya pa na sobrang yaman ko ngunit hindi ako galante, or
for short ay sobrang kuripot ko.

Anyway, ang plano ko ay ang mag-sorry sa kaniya about sa nangyari noong last week
at sa panggugulo ko sa kaniya sa opisina pag may trabaho kami.

Mga ilang sandali pang pagbiyabiyahe ay nakarating na rin ako sa bahay ni Angel.
Kaya naman dali-dali ko ng pinark ang kotse ko sa harap ng bahay nila, pagkatapos
non ay bumaba na rin ako dala-dala ang aking mga ipinamili.

Nasa harap na ako ngayon ng gate nila, pipindutin ko na sana ang door bell nang
makita kong nakabukas ng bahagya ang gate ng bahay kaya naman biglang napakunot ang
noo ko.

“Bakit nakabukas ‘to? Nakalimutan bang isara ni Angel ang gate? Kahit kailan talaga
ulyanin ang asawa ko.” Mahinang bulong na tanong ko sa sarili ko.

Binuksan ko na ang gate at pumasok dito, pagkatapos non ay muli akong naglakad
patungo sa pinto ng bahay.

Mga ilang sandali pa ay nakarating na rin ako sa harap ng pinto, ngunit biglang
napakunot muli ang aking noo nang makita kong nakabukas rin ng bahagya ang pinto.

“Bakit nakabukas din ito?! ‘Di ba niya sinasara ang mga pinto?” Mahinang mga tanong
ko sa aking sarili. Bigla naman akong kinabahan nang may na-isip akong ibang
scenario.
“Sana hindi tama ang iniisip ko.” Kinakabahang bulong ko at dali-daling pumasok sa
loob ng bahay.

I did checked sa sala kung merong kahina-hinala, ngunit wala akong nakita. Kaya
naman umakyat ako sa 2nd floor at binuksan ang tatlong kwarto roon ngunit wala rin
akong nakita. Ni sina Angel at Hansy ay hindi ko makita.

“F*ck! Angel, where are you?! Damn it!” Inis na saad ko’t napasalamukot sa aking
mukha.

Napagdesiyunan ko ng bumaba at pumunta sa kusina dahil ‘yun nalang ang ‘di ko

napupuntahan. Habang patungo ako roon ay bigla akong naririnig na nag-uusap kaya
naman lalo kong binilisan ang pag-lakad patungo roon.

Mga ilang sandali pa ay nakarating na ako sa kusina, at tila bang nabunutan ako ng
isang malaking tinik mula sa aking dibdib nang makita ko ang mag-ama ko na nandito.
Si Angel ay umiinom, habang si Hansy naman ay naglalaro sa kaniyang iPad.

Magsasalita na sana ako upang kunin ang atensyon nila nang biglang magsalita si
Hansy...

“Okay po, Papa, but I hope na maayos na po ang misunderstanding niyo po kasi miss
na miss ko na po ulit na maka-bonding si Dy Carlo.” Nakangiting saad nito sa Papa
niya.

Tila bang biglang uminit ang ulo ko nang marinig ko ang mga katagang ‘yun kay
Hansy. Hanggang ngayon pala pinag-uusapan pa nila si Carlo? T*ngina!

“Gusto mo lang ba ang Dy Carlo mo? And me? Ayaw mo ba akong ka-bonding, kiddo?”
Seryosong mga tanong ko sa kaniya na kumuha naman ng atensyon nila. Gulat; tanging
gulat ang mapipinta sa mga mukha nila ngayon, lalo na si Angel.

“Hoy! Paano ka nakapasok dito?! Trespasser ka huh! Gusto mo bang tumawag ako ng
pulis?!” Nakakunot noong sigaw ni Angel sa‘kin.

Ngunit hindi ko ‘yun pinakinggan, instead ay naglakad ako patungo sa kinaroroonan

nila. Nang makarating ako sa harapan nila, ay bigla akong sinigawan muli ni
Angel...

“Paano ka nakapasok dito huh?! Dati ka bang magnanakaw?” Iritableng saad nito.

Bigla naman kumunot ang noo ko sa sinabi nito. T*ngina! Sa lahat ng pwedeng i-
describe sa‘kin magnanakaw pa talaga? Kung ‘di ko lang ‘to mahal, kanina ko pa ‘to
sinuntok sa mukha.

“Grabe ka naman sa‘kin, Angel. Hindi naman ako magnanakaw, sa gwapo’t yaman kong
‘to magnanakaw? At saka, nakabukas ang pinto kaya pumasok ako, akala ko kasi merong
namasok dito sa inyo, lalo na’t sobrang dilim na ng gabi.” Seryosong paliwanag ko
sa kaniya.

Bigla naman itong napaiwas ng tingin saakin, at tila bang napapaisip ito sa mga
sinabi ko, bigla naman akong napangisi sa inasal nito, kaya naman dali-dali kong
hinarap sa kaniya ang bouquet na dala-dala ko na sakto naman ng pagharap nito
sa‘kin.

“Flowers for you, babe.” Nakangising saad sa kaniya, habang taas-baba ko ang mga
kilay ko. Bigla naman napakunot ang noo nito, ngunit ang pinaka napansin ko ay ang
pamumula ng kaniyang pisngi.
“H-Hoy! Damuho ka, sinabi ko na sa‘yo na ‘wag na ‘wag mo akong tatawaging ganiyan!”
Nabubulol na saad nito saakin, halatang iritable ngunit hindi pa rin matatago ang
kilig, kaya naman lalo akong napangiti sa inasal nito, bigla naman ako nakaisip ng
kalokohan.

‘I know you'll like what I'm going to do, babe.’ Nakangising saad ko sa sarili ko.

“Tsk! Pabebe pa, tatawagin mo rin naman ako ng ganiyan pag naging tayo na muli. And
I'll assure you that you're just going to say that when you're begging for
something. Something like...” Pagtigil ko habang binibigyan ito ng nakakalokong
tingin. Lumapit ako sa bandang tenga niya’t binulong...

“Pleasure.”

Mga ilang sandali pa ay nagulat ako nang biglang may magsalita mula sa gilid namin,
kasabay nito ang pagtulak sa akin ni Angel na dahilan upang mapalayo ako ng konti
sa kaniya.

“Ehem po! Nandito pa po ako, Papa. Ikaw manong ‘wag ka nga ng dikit ng dikit sa
Papa ko!” Cute na sigaw ni Hansy habang naka-cross armed.

“I like you, kiddo. Nagmana ka nga talaga sa‘kin.” Nakangiting saad ko habang
nakatingin kay Hansy.

Kinuha ko naman ang mga paper bags mula sa ibaba at iniabot ang mga ito sa kaniya.

“Here, take it.” Nakangiting saad ko sa kaniya. Mukhang nag-aalanganin naman na

kunin ang mga paper bags na iniaabot ko sa kaniya.

Mga ilang sandali pa ay bigla itong napatingin kay Angel, tila bang humihingi ito
ng permiso kung tatanggapin niya ba ang mga paper bags na ini-aabot ko sa kaniya.

Tumingin naman ako kay Angel at lalo akong napangiti nang dali-dali itong tumango,
kasabay nito ang pagkuha sa mga paper bags na mga hawak ko ni Hansy.

“Thank you po, Manong!”

“Nah, you're welcome, kiddo. But don't call me again manong because my name is
Henry. Just call me Daddy Henry.” Nakangiting saad ko sa kaniya.

“Okay po, D-Daddy Henry.” Saad nito, ngunit ramdam kong awkward ang pagsabi niya
sa parteng daddy, pero okay lang ‘yun dahil alam kong simula palang ‘to. Ayoko
naman na habang buhay niya akong tawaging manong ‘no.

Nang mapansin kong busy na ito sa mga toys at chocolates na laman ng mga paper bags
na bigay ko sa kaniya ay nilapitan ko na si Angel.

“Angel, can we talk?” Seryosong saad ko sa kaniya, bigla naman itong nagulat sa
sinabi ko.

‘It's time, Angel.’ Saad ko sa isip ko.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 18 - Page 2

by flukedean08
8 - 11 minutes
Angel's Point of View

“How are you, Angel? I thought hindi na muli tayo magkikita.” Panimulang tanong
nito habang nakatingin sa kalangitan.

“I'm okay.” Simpleng saad ko habang nakatingin sa gwapong mukha nito, mga ilang
sandali pa ay bigla itong napatingin sa‘kin kaya naman agad akong umiwas ng tingin,
bagkus ay tumingin nalang ako sa kalangitan na ngayon ay sobrang dilim, tila bang
bubuhos ang ulan kahit anong oras.

“That’s great.”

Pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang ‘yun ay hindi na muli ito nagsalita,
tanging simoy nalang ng hangin at ingay ng mga insekto ang nag-bibigay ingay sa
kapaligiran namin ngayon.

Nandito kami ngayon sa labas ng bahay ko, sa may garden habang nakaupo sa damuhan
at nakatingin sa madilim na kalangitan.

Kaninang sabihin niyang gusto niya akong kausapin ay pumayag na ako, at agad kaming
dumeretso dito upang mag-usap. Ako na rin ang nag-rekomenda sa kaniya na dito na
kami mag-usap, sapagkat mukhang seryoso ang pag-uusapan namin at saka kung sa loob
kami mag-uusap ay ayoko naman marinig ng anak ko ang pag-uusapan namin lalo na’t
nasa sala lang ‘to habang naglalaro ng mga toys at kumakain ng mga chocolates na
bigay sa kaniya ni Henry kanina

Hindi ko alam kung anong pag-uusapan namin at sobrang clueless ko. Hindi ko rin
alam kung bakit ako kinakabahan ngayon sa gagawing pag-uusap namin.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong nabalik sa ulirat nang biglang magsalita si
Henry, kaya naman agad akong napatingin sa kaniya...

“Saan ka pumunta noon? Bakit mo ako iniwan noon? Bakit mo ako tinakasan noon?”
Sunod-sunod na mga tanong nito na sobrang ikinagulat ko, ngunit hindi ko ‘yun
pinahalata bagkus, tumingin muli ako sa kalangitan.

“H-Hindi na importante ‘yun, Henry, kaya ‘di mo na kailangang malaman pa,

nakalimutan ko na rin naman.” Simpleng saad ko sa kaniya.

Hindi ko alam kung bakit niya nabanggit ang mga tanong na ‘yun. Hindi ko rin alam
kung anong purpose niya bakit niya binanggit ang mga tanong na ‘yun ngayon. Ngunit,
isa lang talaga ang masasabi ko, sobrang lakas ng impact sa‘kin nang bigla niyang
banggitin ang mga tanong na ‘yun. Tila bang bumabalik ang mga nakaraan na sobrang
limot ko na.

“Importante ang mga ‘yun at gusto kong malaman. So why did you leave me without my
permission?!” Mahinahong tanong nito, ngunit ramdam kong puno ‘yun ng sakit at
galit.

Bigla naman akong napatawa ng mapait nang banggitin niya ang mga katagang ‘yun,
kaya naman tumingin ako sa kaniya na sakto naman ang pagharap niya sa‘kin.

“Seriously? Don't play innocent, Henry...” Natatawang saad ko sa kaniya, ngunit

saglit lang ‘yun sapagkat biglang sumeryoso ang tingin nito sa‘kin, kaya naman
napatigil ako sa pagtawa at tumigin din sa kaniya ng seryoso.

“Alam ko sa sarili ko that you know the reason why did I left you, kaya naman
instead sa‘kin mo itanong, tanungin mo nalang sarili mo!” Iritableng saad ko sa
kaniya at tumayo na sa pagkakaupo.

Ayoko ng ituloy pa ang pag-uusap naming ‘to, wala rin naman patutunguhan at sa huli
ako rin ang masasaktan.

Aalis na sana ako sa pwesto naming ‘yun, ngunit bigla akong napatigil nang bigla
niyang hawakan ang left wrist ko, kaya naman hinarap ko ito na sakto naman nang
pagtayo nito mula sa pagkakaupo at hinarap din ako.

“Seryoso ako, Angel. Hindi ako nagpapanggap. Kaya nga tinatanong ko sa‘yo upang
malaman ko!” Sigaw nito sa‘kin habang tinitignan ako ng blanko.

“Galing mo rin! Sobrang galing mong p*tnagina ka! Ano nagka-amnesia ka ba kaya
ngayon ‘di mo naalala?! Sige, ipapaalala ko sa‘yo!” Natatawang saad ko sa kaniya,
ngunit puno ‘yun ng galit at pagkapoot sa kaniya.
—Flashback—

I was walking patungo sa kwarto namin ni Henry dito sa hotel na pagmamay-ari ni

Hunter dito sa Isla niya. Nakitulog kasi ako last night sa bahay na tinutuluyan
nina Hunter at Louise, sapagkat nag-away na naman kami ni Henry.

Well, as usual, palagi naman kaming nag-aaway these past days simula nang pumunta
kami dito sa isla upang antabayan sina Hunter at Louise.

Habang naglalakad ako patungo sa kwarto namin ay bigla akong nakaramdam ng kaba na
‘di ko naman alam kung bakit? Kaya naman, lalo kong binilisan ang aking paglalakad
patungo sa kwarto namin.

Mga ilang sandali pa ay malapit na rin ako sa kwarto namin, ngunit kung saang
palapit na ako ng palapit, ay lalong bumibilis ang pagtibok ng puso ko, at alam
kong kaba ‘yun.

Nang makarating na ako sa harap ng kwarto namin, ay agad kong inilabas ang key card
ko mula sa aking bulsa, ngunit binalik ko rin ito kaagad nang mapansin kong
nakabukas ng bahagya ang pinto, kaya naman biglang napakunot ang noo ko, ngunit
pinabayaan ko nalang ‘yun at dali-daling binuksan ang pinto ng kwarto.

Tila bang binuhusan ako ng malamig na tubig sa nakikita ko ngayon. Bigla naman
akong napakuyom dahil sa galit at pandidiri na nararamdaman ko ngayon.

“Henry...” Mahinang bulong ko nang makita ko Si Henry at isang babae na

magkayakapan habang wala itong mga saplot sa higaan.

Mga ilang sandali pa ay naramdaman ko nalang ang pagtulo ng mga luha ko, ngunit
agad ko rin pinunasan ang mga luhang kumalat sa mukha ko. Kailangang magpakatatag
ako’t ‘di magpa-apekto sa nakikita ko, kaya naman taas noo akong lumabas sa
kwartong ‘yun na tila bang walang nangyari’t nakita.

—End of Flashback—

“At nang araw na iniwan mo ako sa office

sa hospital ni Hunter, ay ginawa ko ‘yun opportunity upang makalayo at makawala na
sa buhay mo!” Galit na sigaw ko sa kaniya habang dinuduro-duro ito.

“‘Y-Yan lahat ang mga nangyari, Henry, kaya ‘wag mong itanong sa‘kin kung bakit
kita iniwan noon!” Humahagulgol kong saad sa kaniya na dahilan ng samo’t saring
emosyon.

“I-I'm so sorry, I didn't mean to hurt you, but please let you hear my explanation
first.” Nagmamakaawang saad nito.

Hindi ko alam kung bakit, pero tila bang lumambot ang puso ko at naawa sa kaniya
nang bigla itong umiyak, ngunit pumaibabaw pa rin sa puso ko ang galit at
pandidiri.

“Tama na, Henry! Tama na ang mga nakita ko, hindi mo na kailangang mag-explain pa
dahil pagod na pagod na ako!” Galit na sigaw ko sa kaniya habang humahagulgol.

Bigla naman akong napayuko nang maramdaman ko ang pagbuhos ng ulan mula sa langit.
Tila bang pati ang panahon ay nararamdaman ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

“I-I'm so sorry...”
Humarap naman ako sa kaniya at tumawa ng mapait...

“T*ngina, Henry, sobrang sakit! Nagkulang ba ako sa ‘yo upang magawa mo ‘yun huh?!
Kating-kati na ba ang titi mo nang gabi na ‘yun upang kumantot ng iba?!” Galit na
sigaw ko sa kaniya, siya naman ay nakatingin lang sa aking mga mata at patuloy lang
‘to sa pag-iyak.

“S-Sobrang sakit, Henry! Alam mo, kung sa bakla mo sana ginawa ‘yun ay okay lang
sa‘kin, ngunit hindi ‘e, sa babae mo ginawa. Sa babae na meron sila na wala ako!
Babae na sobrang laki at dami ng mga insecurities ko! Sila na may puki at susu na
wala ako!” Dugtong ko pa na dahilan upang lalo akong humagulgol, kasabay naman nito
ay ang lalong paglakas ng ulan.

Basang-basa na kami ngayon, ngunit wala na akong paki pa roon, basta ang gusto ko
lang ay malabas ko ang lahat ng sakit at galit na dati ko pa kinikimkim.

“I-I'm so sorry, babe. B-But please, just one more time, lemme explain.” Umiiyak na
saad nito and he tried to touch me but I pushed him away.

“Shut up, Henry! ‘Di mo na kailangang mag paliwanag pa!”

“Alam kong meron akong kasalanan, Angel, at alam ko na sobrang laki non para sa‘yo
kahit ‘di mo pa naririnig ang paliwanag ko. Pero you know what, hindi lang naman
ako ang may kasalanan dito, kundi pati ikaw may kasalanan din dito!” Humahagulgol
din na saad nito, ngunit ramdam ko ang galit at sakit din doon.

Bigla naman kumunot ang aking noo at bigla akong napanganga sa sinabi nito, tila
bang ‘di ako makapaniwala sa sinabi nito, kaya naman agad kong pinunasan ang mga
bakas ng luha sa aking mukha, kahit hindi halata sapagkat umuulan, at tinignan ito
ng masama.

“Ano?! Ni-isa wala akong kasalanan sa‘yo, Henry. Ano ‘to, baliktaran? Ulol mo!”
Galit na sigaw ko sa kaniya, bigla naman itong napatawa ng nakakaloko at napangisi.

“Tinago mo ang anak natin mula sa‘kin, Angel! Tapos sasabihin mo sa‘kin na wala
kang kasalanan! Nagpapatawa ka ba?!”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 19 - Page 2

by flukedean08
9 - 12 minutes

Henry's Point of View

“Tinago mo ang anak natin mula sa‘kin, Angel! Tapos sasabihin mo sa‘kin na wala
kang kasalanan! Nagpapatawa ka ba?!” Nakangising saad ko habang binibigyan ito ng
matalim na tingin.

“Grabe ka, Henry. You're being ridiculous! So, parang nagiging upside down niyan
ang p*tanginang away na ‘to?! Sige, aaminin ko, may kasalanan din ako sa‘yo at ‘yun
ang pagtago kay Hansy mula sa‘yo. Pero ginawa ko ang bagay na ‘yun sapagkat meron
akong dahilan, at ‘yun ang pambabae mo!” Galit na sigaw nito sa‘kin, kaya naman
napasalamukot nalang ako sa mukha.

T*ngina! Kahit anong ipaglaban o sasabihin ko sa kaniya hindi niya ako

pinapakinggan. Ulit-ulit ko nalang sinasabi sa kaniya na pakinggan niya muna ang
paliwanag ko, but no, he always refused it.

“Sinabing hindi nga ako nambabae! Bakit ang kulit-kulit mo?! Pwede mo ba akong
bigyan ng chance upang ipaliwanag ko naman ang side ko?!” Iritableng saad ko sa
kaniya.

“Hindi ka nambabae?! So ano ang nakita ko roon, huh?! Session lang? Massage
ganoon?!” Natatawang saad nito na lalong ikina-inis ko.

“Pwede ba, Angel?! Makinig ka muna sa‘kin, hindi mo alam ang lahat kaya ‘wag ka
munang tumalon sa conclus...” Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang bigla kaming
nakarinig ng boses ng babae mula sa gilid namin, kaya naman sabay kaming napatingin
doon, at laking gulat ko nalang kung sino ito; Si Claire.

T*ngina! Paano nakapasok ang babaeng ‘to rito? Hindi ko ba nasara ang pinto
kaninang pumasok ako sa bahay?

“No need to explain, Henry. Ako na ang magpapaliwanag sa kaniya, mukhang hindi ka
talaga paniniwalaan ng asawa mo, kahit ano pang sabihin mo.” Seryosong saad nito
habang nakatingin sa akin ng nakakaloko.

‘Claire, shut the f*ck up! I know what's your thinking right now, and I don't know
if it's bad or good idea.’ Saad ko sa isip ko.

“S-Sino ka?! B-Bakit ka nakapasok sa pamamahay ko?!” Nakakunot noo’t naguguluhang

mga tanong ni Angel sa kaniya.

Bigla naman napangisi si Claire dahil sa inasta ni Angel...

“Well, magpapakilala nalang ako sa‘yo, Angel mamaya, mukhang hindi pa kasi ako
napapakilala ni Henry sa‘yo. Anyways, pumasok muna kayo sa loob at magpalit ng mga
damit, sobrang basa niyo na, baka magkasakit pa niyan kayo. Anong isip meron kayo
at bakit niyo naisipang magpaulan huh?! Nakakaloka!” Maarteng saad nito sabay lakad
papasok sa bahay.
Nang mawala na sa harap paningin namin si Claire, ay agad kong hinarap si Angel na
ngayon ay takang-taka at gulong-gulo sa nangyayari ngayon.

“Hey, babe! Pumasok na tayo, baka magkasakit ka pa.” Nakangising saad ko sa kaniya,
bigla naman ako nitong tinignan ng masama at umalis sa harapan ko’t naglakad
patungo sa loob ng bahay, bigla naman akong natawa sa inasal nito.

“Pakipot ka pa!” Natatawang sigaw ko, ngunit alam kong hindi na niya ‘yun maririnig
sapagkat nasa loob na ‘to ng bahay niya.

Tumingin ako sa kalangitan and I let out a heavy sigh. I hope maaayos na ang
problemang ‘to, gusto ko na muling buoin ang pamilya ko. At sana pagkatapos ng
problemang ito, wala ng darating pa.

...

“Thank you, babe. Akala ko itatapon mo na ang damit na ‘to, pero hindi pa pala.”
Nakangising saad ko kay Angel habang binibigyan ito ng nakakalokong tingin.

Binigyan niya kasi ako ng damit at ang damit na ibinigay niya sa‘kin ay ang damit
na isa sa mga paborito kong damit. Ilang beses ko rin itong hinahanap sa bahay ko
pero ‘di ko mahanap, at kaya pala ‘di ko mahanap ay nasa kaniya pala.

“S-Shut up! N-Nakalimutan ko lang itapon ang damit na ‘yan, actually gagawin ko
talagang basahan ‘yan, pero baka hanapin mo kaya naman tinago ko nalang.”
Namumulang saad nito at umiwas ng tingin.

Napangiti naman ako sa sinabi’t inasal nito, I know that he didn't mean to say that
lalo na’t mukhang kinikilig pa ‘to.

Nandito kami ngayon sa sala. Pagkatapos kasi namin magpalit ng damit, ay agad na
kaming dumeretso rito. Mabuti nalang ay nakatulog na si Hansy, dahil kung hindi
baka mapakinggan niya pa ang pag-uusapan namin.

______

Angel's Point of View

“So, what's now, Claire? Paliwanag ka na! I know that you're the slut na kasama ni
Henry sa kwarto noon!” Galit na saad ko sa babaeng kaharap namin ngayon, bigla
naman itong napangiti ng nakakaloko.

“Angel, pwede ba huminahon ka muna?!” Pagsabat naman ni Henry.

“Why would I be, huh?! Ngayon pinagtatanggol mo na ang kabit mo?”

“Angel, firstly calm down first. Secondly, hindi ako kabit ni Henry. Thirdly,
magpapaliwanag ako kaya huminahon ka muna.” Maarteng saad ni Claire na dahilan
upang lalong uminit ang dugo ko, ngunit hindi ko ‘yun pinahalata at umayos nalang
ng umupo.

“I and Henry wasn't what you think. Hindi ako ang kabit niya dahil hindi naman kami
magkarelasyon at hindi kami nagkaroon ng relasyon kahit kailan and kung iniisip
mong f*ck buddy kami, mali ka rin, dahil kasal na ako sa pinakakamahal kong asawa
na si Richard.” Seryosong saad nito, bigla naman akong napakunot-noo’t naguluhan sa
sinabi nito.

“Niloloko mo ba ako, Claire? Kung hindi kayo nagkarelasyon o ano pa man ng

p*tanginang manlolokong ‘to, ano ‘yung nakita ko sa hotel room namin?!” Natatawang
mga tanong ko sa kaniya. Ano ako tanga? Ginawa pa akong tanga ng malandi.

“Angel, shhh~. Makinig ka muna sa paliwanag ko at mamaya ka na magbigay ng mga

tanong at reaction. Anyway, I said a while ago that I was married to my man, kung
ayaw mong maniwala here's our weeding photo.” Nakangiting saad nito sabay abot
sa‘kin ng phone niya, kaya naman agad ko itong tinanggap at kita ko ngang kasal na
‘to.

Sinwipe ko pa ‘to upang tumingin pa ng ibang pictures, ngunit muntik nang lumuwa
ang aking mga mata sa aking nakita, pagkaswipe ko kasi ay agad bumungad sa akin ang
naka-boxer na asawa nito na si Richard at kitang-kita talaga ang masculine na
katawan nito. T*ngina! Ang gwapo ng asawa niya at mukhang model at artisita.

Nabigla naman ako nang may humablot sa phone na hawak ko, kaya naman napatingin ako
roon at nakita ko si Henry na matalim ang tingin sa‘kin.

“Ate, here's your phone at itago mo na ‘yan sa bag mo. Mukhang maglalaway na ang
asawa ko kung patatagalin mo pa sa kaniya ang phone na ‘yan.” Seryosong saad ni
Henry, ngunit tinawan lang ito ni Claire.

Bigla naman napakunot ang noo ko nang marinig ko ang salitang ‘ate’...

“A-Ate? M-Magkapatid kayo?” Tanong ko habang palipat-lipat ang aking tingin sa

kanilang dalawa.

“Yes, Angel, magkapatid kami. Kaya naman pilit kong sinasabi sa‘yo na wala kaming
relasyon ni Henry. Ayoko kaya ang family stroke, yuck!” Natatawang saad nito.

“Anyway, about naman sa hotel. Nang makita mo kaming magkatabi nang araw na ‘yun,
ay mali ang inaakala mo. Nang gabing ‘yun ay umuwi ako rito sa Pilipinas without my
husband, susupresahin ko sana kayong dalawa especially you, Angel, dahil gusto na
kitang makita, pag kasing nag-uusap kami nitong si Henry ay palagi nalang ikaw ang
bukang bibig niya. But then, pagkarating ko sa kwarto niyo ay si Henry lang ang
nakita ko kaya naman I felt disapointment dahil nga ‘di kita nakita, tinanong ko
naman kay Henry kung nasaan ka, and he said that nakitulog ka nga raw doon sa
kaibigan niyo dahil nag-away kayo nitong si Henry. Then, about naman doon sa nakita
mong nakahubad kami, actually hindi naman talaga kami nakahubad nang araw na ‘yun,
ako ay naka-bikini at si Henry naman ay naka short, sobrang init kasi nang gabing
‘yun kaya naman nagtanggal kami ng damit. At saka tutal magkapatid naman kami, kaya
walang malisya ang pagtanggal namin ng damit.” Nakatngiti’t mahabang paliwanag nito
sa‘kin.

Bigla naman akong napayuko pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang ‘yun, hindi
ko na kasi alam kung saan pa ako haharap dahil sa hiya, ang dami ko pa naman sinabi
sa kaniya ng mga masasakit na salita. At saka kaya pala noon ay palaging may kausap
si Henry, hindi ko nga lang alam kung sino ito noon, pero ngayon alam ko na kung
sino at ‘yun si Claire; ang ate niya.

“Angel, don't be shy. Alam ko naman kaya mo nasabi sa‘kin ang mga bagay ‘yun sa‘kin
ay dahil sa galit.” Mahinahong saad sa‘kin ni Claire. Ramdam ko rin na sincere ito
sa mga sinasabi niya, kaya naman hinarap ko na ‘to.

“O-Okay. But sorry pa rin, Claire, sa mga sinabi ko sa‘yo.” Paghingi ko ng tawad sa
kaniya. Sobrang nakakahiya kasi ang mga sinabi ko sa kaniya, lalo na masasakit ang
mga ‘yun.

“Nah, don't mention it. Sinabi ko na rin naman sa‘yo na nasabi mo lang ang mga
bagay na ‘yun dahil galit ka. Anyway, okay na ba ang pakiramdam mo?”

“Yes?” Nag-aalanganin kong saad. Hindi naman kasi ako sigurado kung okay na ba ako
o hindi. Pero dahil nga sa paliwanag na sinabi ni Claire ay parang guminhawa na rin
ang pakiramdam ko.

“Edi ibig sabihin niyan ay ayos na tayo?” Pagsabat naman ni Henry kaya naman
hinarap ko ‘to. Pagkaharap ko sa kaniya ay bumungad saakin ang sobrang lawak na
ngiti at tila bang kumiskislap din ang mga mata nito habang hinihintay ang sagot
ko.

“Nope, asshole. Asa ka!” Saad ko sa kaniya na dahilan upang sumimangot ang mukha
nito, tila bang pinagbagsakan siya ng langit at lupa.

“I like you na!” Natatawang saad naman ni Claire sa akin.

Akala niya siguro, easy to get ako. Tsk! Kahit ayos na ang problema at naliwanagan
na ako, ay hindi pa rin ako bibigay sa mga sinasabi nito. Ang sarap kayang mabuhay
ng single, at saka magpopokus muna ako ngayon kay Hansy.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 20

by flukedean08
7 - 9 minutes

Angel’s Point of View

“Papa, may tao po hata sa labas. Tumutunog po ang doorbell ‘e.” Tawag pansin sa‘kin
ng aking anak habang nilalaro niya ang kaniyang mga bagong toys na bigay ni Henry,
kaya naman tumingin muna ako sa gawi niya...

“Naririnig ko nga, baby. Hansy, pwedeng ikaw nalang ang bumukas sa pinto? Busy kasi
si Papa, pakititingin nalang kung sino ang taong ‘yun.” Naka-pout na saad ko sa
kaniya.
“Okay po, Papa.” Tumango naman siya kasabay nito ang pagtayo’t paglakad niya
papunta sa pinto ng bahay.

“Thank you, Baby!”

It's been one week simula nang umalis si Claire dito sa bahay at bansa, habang nag-
bobonding kasi kami nang matapos na ang problema ay biglang tumawag ang asawa niya
na si Richard, at pinapauwi niya na ito sa Los Angeles, California kung saan sila
nakatira’t nagtatrabaho. Nalaman ko rin na si Richard pala ay totoong isang model,
at isa siya sa mga model ni Louise.

It's been one week din simula nang malaman ko ang totoo tungkol sa isyung
kinakaharap ko noon; ang pambabae ni Henry. Mabuti nalang nasabi ni Claire ang
lahat ng bagay na ‘yun, dahil kung hindi mapasahanggang ngayon ay kinamumuhian ko
pa rin si Henry.

Anyway, nandito kami ngayon sa sala; sa bahay. Ginagawa ko ngayon ang mga hindi ko
pa nagagawang files na kailangan na sa kumpaniya. Papasok sana ako ngayon sa
kumpaniya upang magtrabaho ngunit hindi ko nagawa sapagkat walang kasama si Hansy,
lalo na't wala itong pasok ngayon sa kanilang school.

Ito ang isa sa mga inaasahan kong mangyari pag wala akong pasok o si Hansy, kaya
naman talagang gusto kong kumuha ng magbabantay sa kaniya, pero alam ko naman ang
anak ko, alam kong hindi niya magugustuhan ‘yun.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang magsalita si Hansy, kaya
naman agad akong napatingin sa kaniya...

“Papa, nandito po si Daddy Henry!” Masiglang saad ni Hansy habang hawak-hawak ang
maraming paketeng chocolates sabay takbo patungo sa mga lauran niya, kasunod naman
nito si Henry na nakasuot ng white plain v-neck shirt matching with his grayish
smart pants and white non label sneaker shoes. May dala-dala rin itong isang
malaking bouquet ng rosas at tila bang nanalo ito ng loto, sapagkat sobrang laki ng
kaniyang ngiti.

Sobrang gwapo, dalawang kataga ngunit sa kaniya ko lang nakita. T*ngina! Sobrang
bagay ng mga suot niya ngayon, simple pero may dating. Dahil na rin sa kaniyang
malalapad na shoulder at chest, mga malalaking braso, ang pamatigasang eight packs
abs nito, at idagdag mo pa ang mala-diyos nitong itsura ay lalo at sobrang nagpa-
hot sa kaniya.
Mga ilang sandali pa ay nabalik ako muli sa ulirat nang bigla siyang magsalita...

“Done searching?” Nakangising saad nito, kaya naman bigla akong napaiwas ng tingin
sa kaniya, bagkus ay tumingin nalang muli ako sa laptop ko na kasalukuyang nasa
mesa ngayon.

‘T*ngina, nakakahiya ka, Angel! Alam ko na rin niyan ang mangayari ngayon, alam
kong bwibiwisitin niya ako dahil sa pagtingin ko sa kaniya. Argh!’ Inis na saad ko
sa sarili ko sabay kamot sa‘king ulo.

Nagulat naman ako nang may magsalita sa gilid ko, kaya naman tinignan ko ito...

“Wala ka naman kuto, bakit ka kumakamot sa ulo mo?” Nakangising tanong nito sa‘kin
sabay bigay ng dala-dala nitong bulaklak, ngunit hindi ko ‘to tinanggap bagkus ay
inilayo ko pa ‘to sa harapan ko, at tinignan ito ng masama na dahilan upang kumunot
ang noo’t tignan ako ng may pagtataka.

“Henry, look, hindi sa pinagbabawalan kita na magpunta rito, pero matanong ko lang
bakit ka na naman nandito? Kakapunta mo lang kahapon tapos buong magdamag ka pa
rito. Alam mo bang halos araw-araw nandito ka nalang, wala ka bang pasok? ‘Di ba
doctor ka?” Mahina ngunit iritableng saad ko sa kaniya. Ayaw ko kasi lakasan ang
boses ko dahil baka biglang marinig ni Hansy ang walang kwentang bangayan namin ng
lalaking ‘to.

“Bakit bawal bang bistahin ang asawa't anak ko? Hindi ko ba kayo pwedeng maka-
bonding?” Nakangising saad nito, but I just rolled my eyes because of his corny and
nonsense jokes.

“Shut up, Henry! I'm not your husband, I'm just the father of our son. And that's
not what I meant, sinasabi ko lang na palagi ka nalang nandito, dahil halos araw-
araw ka nalang nandito, Henry. Wala ka bang trabaho?” Inis na saad ko sa kaniya
sabay slamukot sa‘king mukha.

Simula rin kasi nang maayos ang problema ay halos 24/7 na siyang nandito sa bahay.
Halos araw-araw at ultimo gabi nandito siya. Minsan nga hindi na rin siya umuuwi at
nakikitulog siya sa sofa dito sa sala.

“Sige kung ayaw mo lagi akong nandito or should I say palaging pumupunta rito,
bakit hindi nalang kayo tumira sa bahay ko? Lalo na’t na ayos ko na rin naman ang
kwarto ni Hansy doon at ang kwarto natin.” Saad nito habang binibigyan ako ng
nakakalokong ngiti at tingin, ako naman ay napanganga lang sa sinabi nito.
T*ngina! Well prepared niya na pala ang lahat, tapos tatanungin niya pa kami?!

“Ayokong tumira sa bahay mo, Henry, at saka ang pinupunto ko lang sa sinabi ko ay
dapat hindi ka laging pumupunta rito.”

“E’ gusto kong makasama ang anak ko, gusto ko siyang makilala’t maka-bonding lalo.”
Seryosong saad nito habang nakatingin kay Hansy na mapasahanggang ngayon ay
naglalaro pa rin at kumakain ng mga sweets.

Pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang ‘yun ay hindi na muli ito nagsalita,
kaya naman tinuon ko nalang muli ang aking pansin sa mga files na ginagawa ko.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong napatingin sa kaniya nang muli itong
magsalita...

“Angel, kailan mo ba ako pakikilala sa anak natin bilang ama? Isang linggo na ang
lumilipas ngunit hanggang ngayon hindi mo pa sinasabi sa kaniya ang totoo? Alam mo
bang napapagod na akong mag-panggap sa kaniya bilang isang ordinaryong
acquaintance.” Malamig na saad nito sabay tingin sa‘kin ng seryoso.

I let out heavy sigh first before I answer his question...

“Henry, look, sobrang dami pang mga oras, makakapaghintay naman siguro ‘yan, lalo
na't hinahanda ko pa ang mga sasabihin ko sa kaniya dahil alam kong hindi magiging
madali ang pagsabi sa kaniya.” Iritableng saad ko sa kaniya sabay tingin muli sa
mga ginagawa ko.

Totoo naman kasi na naghahanda pa rin ako dahil alam ko sa sarili ko na hindi
magiging madali ang lahat lalo na’t hindi ko pa nababanggit sa kaniya ang tungkol
kay Henry.

“Okay then kung ayaw mong sabihin sa kaniya ay maghihintay ako, ngunit sa isang
condition...” Saad nito, kaya naman hinarap ko itong muli at kita ko ang isang
malaking ngisi na nakaguhit sa kaniyang maninipis na laba.

“Anong condition?” Matapang na saad ko sa kaniya kahit alam kong hindi maganda ang
ibibigay na condition nito.

“Tumira kayo sa bahay ko.”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 21 - Page 2

by flukedean08
9 - 12 minutes

Spencer’s Point of View

“Why don't you say sorry to him? Mag-apologize ka sa kaniya, siguro sa ganoong
paraan mababalik muli ang pagkakaibigan niyo.” Mahinahong saad ko kay Carlo sabay
harap sa kaniya at the same time naman ay pagharap din nito sa‘kin sabay tingin sa
aking mga mata.

Puno ng emosyon ang tinatapong tingin nito sa‘kin. Nakikita ko rin sa mga luhaang
mga mata nito ang sakit at galit, na sobrang ikinaaawa ko sa kaniya.

“S-Sa tingin mo magagawa ko pa ang sinasabi mo? Gugustuhin ko man mag-apologize sa

kaniya pero hindi ko magawa, dahil alam ko sa sarili ko na babakuran na siya ng
Henry na ‘yun! At saka bakit ko kailangang humingi ng tawad kay, Angel? Bakit meron
ba akong nagawang kasalanan? Wala naman ‘di ba? Ang tanging ginawa ko lang naman sa
kaniya ay ang sabihin ang nararamdaman ko sa kaniya, at ‘yun ang pagmamahal ko.”
Humahagulgol na saad nito sabay inom ng isang basong alak.

“I-I know, Carlo. I know that wala kang ginawa sa kaniya pero you need to apologize
to him dahil baka nabigla siya sa sinabi mo.” Pilit ko pa sa kaniya, ngunit mga
ilang sandali pa ay nabigla ako nang bigla itong humarap sa‘kin kasabay nito ang
biglaan niyang pag-sakal sa aking leeg gamit ang kaniyang dalawang malalaking kamay
ng puno ng pwersa at higpit na dahilan upang hindi ako makahinga ng maayos...

“A-Ackk!”

“T*ngina naman, Spencer! Mali ba ang ginawa ko? Mali ba na sabihin ko sa kaniya ang
nararamdaman ko? Mali ba na mag-mahal ako?!” Humahagulgol nitong saad sa‘kin,
ngunit puno ‘yun ng galit at poot.

“A-Ackk!” Daing ko pa, kasabay nito ang pagtagos ng masasagana kong mga luha.
Tumagos ang luha ko hindi dahil malapit na akong mamatay, kundi dahil sa nangyayari
ngayon kay Carlo, alam kong hindi siya ang dating kaibigan ko, alam kong nabubulag
lang siya ngayon, alam kong wala lang siya sa sarili ngayon dahil alam ko na naging
ganito lamang siya dahil sa pagmamahal niya sa walang kwentang baklang ‘yun.

Mga ilang sandali pa ay naramdaman ko na lang pagluwag ng pagkakasakal nito, na

dahilan upang mapangiti ako. Alam ko na masakit ang ginawa nito, ngunit alam ko na
wala lang ‘to sa kaniyang sarili kaya nagawa niya ‘yun, nasa mabigat siyang
pagsubok ngayon kaya naman dapat ko muna siyang intindihin.

Nang tuluyan na nitong matanggal ang pagkakasakal niya ay dali-dali na akong uminom
ng tubig at nag-adjust sa paghinga ko, siya naman ay muli itong umupo sa kaniyang
upuan at tila bang wala man nangyari. Pagkatapos non ay pinunasan ko ang mga luhang
kumalat sa aking mukha at muling umupo sa aking upuan sabay harap sa kaniya...

“C-Carlo, I am so sorry, hindi ko naman intention sabihin ang bagay na ‘yun. And
please, kumalma ka muna.” Nakangiti kong saad sa kaniya, nagulat naman ako nang
bigla itong sumigaw...

“Paano ako kakalma kung ang nararamdaman ko pala kay Angel ay sobrang mali!” Sigaw
nito sa‘kin habang tinatapunan niya ako mg masamang tingin.

“Carlo, I didn't say na mali ang mahalin si Angel. Sinabi ko lang na kailangan mo
pa rin mag-sorry sa kaniya dahil baka nabigla siya nang mag-confessed ka sa
kaniya.”

Pagkatapos kong sabihin ang mga katagang ‘yun ay hindi na ako nito pinansin, bagkus
tinuon nalang nito ang kaniyang pansin sa iniinom nitong alak.

Nandito kami ngayon sa isang sikat na pub, ang P'pub na pagmamay-ari ni Philip
Tanjuakio. Nandito ako ulit ngayon upang samahan si Carlo na makalimot. Gusto na
kasi raw nitong kalimutan si Angel, ang first love niya. Siyempre dahil nga
kaibigan niya ako, susuportahan ko nalang siya.

Halos araw-araw na rin ang gawi namin dito at halos
nangyayari, like pupunta kami rito na dala-dala ang
iiyak siya at sasabihin niya ulit ang mga past nila
non ay malalasing siya, and then pagna-knock out na
sa condo niya.
ulit-ulit na rin ang mga
mabigat na atmosphere, tapos
ng Angel na ‘yun, pagkatapos
siya ay hahatid ko na naman ito
Anyway, ako nga pala si Spencer De Vero, I'm 25 years old and I'm proudly to say
that I'm gay. Yes, I'm gay. Pero kahit na bakla ako, mukha pa rin naman akong
babae, dahil sa sobrang puti ng balat ko, at sa balingkinitan ko ring katawan, or
for short I'm androgynous.

Kilala na namin ni Carlo ang isa't-isa simula nang bata pa kami, Carlo’s Dad and my
Dad kasi was bestfriend simula nang bata sila, and mapasahanggang ngayon ay
magkaibigan pa rin sila’t magkasosyo rin sa kanilang negosyo sa ibang bansa.

Noon ay hindi lang bestfriend ang turing ko kay Carlo, kundi pati na rin knight in
shining armor, simula kasi nang bata kami ay palagi na siyang nasa tabi ko at pag
may umaaway sa‘kin ay palagi niya akong pinagtatanggol, kaya naman habang patagal
ng patagal at habang palaki rin kami ng palaki ay lumalalim na rin ang pagtingin ko
sa kaniya, and it turns out that I like or should I say love him.

Kaya naman nang tumuntong na kami sa elementary; grade 6, ay napagdesisyonan kong

sabihin na sa kaniya ang nararamdaman ko, at tila bang naging disaster ang buhay ko
nang araw na ‘yun dahil sinabi niya sa‘kin...

“Sorry, Spencer. I love you pero hanggang kaibigan lang ang turing ko sa‘yo at saka
I'm not gay, kaya hindi kita kayang patulan, at hinding-hindi ako papatol sa mga
kagaya mo.”

Tila bang biglang gumuho noon ang mundo ko, kaya naman sobrang iyak ko pag-kauwi ko
sa bahay namin. Sakto naman na nasa bahay din noon si Daddy at nakita niya ang pag-
iyak ko, tinanong pa nga niya kung bakit ako umiiyak, ngunit ang tanging sagot ko
lang ay gusto ko ng umuwi sa state dahil namimiss ko na si Mommy, ayoko naman kasi
sabihin sa kaniya ang tungkol sa ginawang pagbusted sa‘kin ni Carlo dahil alam kong
magagalit si Daddy sa kaniya at bukod pa roon ay baka masira ang pagkakaibigan ng
daddy niya at Daddy ko, at ayokong mangyari ang bagay na ‘yun, kaya naman
nagsingualing nalang ako.

Anyway, nang sinabi ko kay Daddy na namimiss ko na si Mommy ay mabilis niya itong
inaprobahan, and the next day ay umalis na kami sa Pilipinas na hindi nagpapaalam
kay Carlo. Sobrang bigat non ang pakiramdam ko dahil sa hindi pagsabi sa pag-alis
namin, ngunit mas nangibabaw sa‘kin ang ang ginawang pag-busted nito.

Tatlong buwan ang lumipas na hindi kami nag-uusap, panay tawag din nito ngunit
hindi ko sinasagot. Dumagdag ng isang buwan ang tatlong buwan at naging apat na
buwan ang lumipas, at tila bang nag-sawa na ito sa kakatawag sa‘kin dahil bigla
nalang ito nawala na parang bula.

Umaga, tanghali, hapon, at ultimo gabi ay hinahanap ko ang tunog ng telepono na

galing sa pagtawag niya. Labis non ang pagsisi ko dahil sa hindi pagsagot sa mga
tawag nito saakin noon. Sinabi ko pa nga noon sa sarili ko na ‘Kung sanang sinagot
ko na ang tawag niya noon ay maayos na kami ngayon.’

Ilang taon ang lumipas ang paninirahan ko sa state, at hanggang ngayong

kasulukuyan. Isang araw habang nasa trabaho ako ay biglang tumunog ang aking
telepono, kaya naman agad ko ‘tong sinagot, at laking gulat ko nalang kung sino ang
tumawag sa‘kin, dahil si Carlo ‘to at sabi niya ay miss na raw niya ako at tulungan
ko raw siya. At dahil nga miss na miss ko na rin siya at dahil na rin sa sobrang
rupok ko pagdating sa kaniya ay dali-dali na akong umuwi sa Pilipinas.

Nang makauwi na ako sa Pinas a week ago ay sinalubong ako nito sa Royal Caribbean
Airline, at doon, muli kong naramdaman ang dati kong nararamdaman sa kaniya.

Nang araw na rin ‘yun ay sinabi niya lahat saakin ang mga nangyayari sa buhay niya,
kasama na roon ang sa baklitang Angel, sobrang galit at sakit non ang nararamdaman
ko sapagkat sabi niya hindi siya papatol sa mga kagaya ko ngunit nabalitaan ko
nalang na pumatol na pala siya.

Kaya naman ngayon, kahit ano pang gawin ko na pwedeng makatulong kay Carlo upang
maka-move on siya sa baklitang Angel na ‘yun ay gagawin ko para lang gumaling ang
duguang puso niya, dahil ramdam ko sa sarili ko na meron pa akong natitirang pag-
asa sa kaniya, lalo na't nalaman ko na pumapatol pala siya sa mga kagaya ko.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong nabalik sa ulirat nang biglang may magsalita
mula sa gilid ko, kaya naman dali-dali ko itong hinarap...

“Hey, baby. What sup? May kasama ka ba, baby?” Seductively said ng isang lalaki
sa‘kin, kinagat-kagat pa nito ang labi niya.

Sasagot na sana ako sa kaniya ngunit nabigla nalang ako nang bigla itong matumba sa
sahig, kaya naman agad akong napatingin kay Carlo na ngayon ay sobrang talim ang
tingin na binibigay niya sa‘kin at sa lalaking tinumba niya ngayon...

“Huwag na huwag kang lalapit sa kaibigan ko!” May diin na saad nito.

Tila naman binuhusan ako ng malamig na tubig nang marinig ko ang salitang ‘yun.
T*ngina!

***

Spencer De Vero

Spencer De Vero

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue
publishing, please remove it or upload a different image.

Carlo Kio
 Carlo Kio

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue
publishing, please remove it or upload a different image.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 22

by flukedean08
8 - 11 minutes

Henry’s Point of View

“Congrats, Henry! Sobrang galing mo talaga. Akalain mo ‘yun, ilang taon kayong
hindi nagkikita, tapos mga ilang weeks lang ay bigla kayong nagkita, pagkatapos non
ay mga ilang weeks lang din ang lumipas ay hindi ako makapaniwalang nauwi mo na
pala siya sa mansion mo! Idol na talaga kita, Ry!” Masiglang saad sa‘kin ni Jerald,
sabay lagok ng isang basong alak.

Hindi ko masukat ang aking sayang nararamdaman ko, at tila bang nanalo ako sa lotto
dahil sa sobrang saya ng nararamdaman ko ngayon. Hindi ko rin akalain na ang dati
kong pinapangarap lang na makasama ko na ulit si Angel ay matutupad, at may bonus
pa ito, at ‘yun ang anak namin na si Hansy.

Nandito kami ngayon sa bahay ko upang mag-celebrate ng pagkapanalo ko or should I

say pagpapapayag kay Angel na tumira na sila dito sa bahay. Anyway, hindi namin
ginawa ang celebration na ‘to sa bahay nila Hunter at Louise dahil may final exam
ang anak nila na si Sofie sa school bukas at kailangang mag-review siya para roon,
hindi rin kasi sound proof ang study room at kwarto niya kaya hindi namin magawang
makapag-celebrate roon, lalo na’t usually kasi roon kami nag-cecelebrate.

10:45 PM na ng gabi, at hanggang ngayon ay umiinom pa rin kami, at mabuti nalang

natutulog na rin ang anak namin ni Angel na si Hansy sa kaniyang kwarto. Anyways,
buo na rin ang barkada namin ngayon sapagkat finally nandito na ulit si Jerald,
mukhang na ayos na ang kanilang problema nila ni Caleb sapagkat nakakangiti at
nakakatawa na rin ito na katulad ng dati.

“Tsk! Ako pa, sinabi ko naman sa inyo na panoorin niyo lang ako at makikita niyo
ang mga magagawa ko. At saka, wala naman siguro tatanggi sa charismatic look ko ‘di
ba?” Nakangising saad ko sa kanila sabay tingin kay Angel na ngayon ay sobrang sama
ng tingin na binibigay nito sa‘kin, tila bang mapapatay niya ako ng kahit anong
oras dahil sa sobrang sama ng tingin nito, idagdag mo pa ang nakaguhit nitong ngisi
sa kaniyang labi habang may hawak-hawak itong kutsilyu na ngayon ay ginagamit
niyang panghiwa sa isang malaking pipino (cucumber).

‘Ano kayang problema ni Angel? May nagawa na naman ba akong kasalanan sa kaniya?’
Sari-saring mga tanong na ngayon ay umiikot sa aking isipan.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang magsalita si Louise,
kaya naman hinarap ko ‘to...

“Henry, ano bang ginawa mong plano at bakit sobrang bilis naman ng pag-payag ni
Angel upang sumama sa‘yo?” Seryosong tanong nito habang nakakandong siya sa asawa
niya na si Hunter.

“Actually, napapayag ko lang siyang sumama or should I say napapayag ko lang silang
tumira dito dahil sa isang condition.” Seryosong saad ko sa kanila. Napansin ko
naman ang pagkunot ng noo ni Troy, kasabay nito ang pagtanong niya...

“Anong klasing condition naman ‘yan?”

“Conditon na huwag ko munang sabihin kay Hansy ang tungkol saakin. Ang hindi
pagsabi sa kaniya na ako ang tunay niyang ama.” Saad ko sa kanila na lalong
ikinakunot ng kanilang mga noo. Tila bang hindi nila nagustuhan ang mga sinagot ko.

“Wait lang, Henry. Hindi naman hata maganda ang condition na ginawa niyo? Alam mong
ikaw ang totoong ama ni Hansy at dapat niying sabihin ‘yun sa kaniya as soon as
posssible dahil karapatn niyo ‘yun, ngunit mas pinili niyong hindi muna ‘to sabihin
sa kaniya. Nahihibang na ba kayo? Alam niyo naman siguro na masasaktan ang bata
kung patatagalin niyo pa ang sikretong ‘yan.” Mahinahong saad naman ni Louise
ngunit ramdam ko sa tono nito ang tensyon.

“May point nga si Louise, Henry. At saka, okay lang ba sa‘yo? Okay lang ba sa‘yo na
lokohin niyo ang sarili niyong anak? At okay lang ba sa‘yo na ganiyan muna ang set-
up niyo?” Biglang tanong naman ni Philip habang nakatingin sa‘kin ng seryoso.
“Yes, alam ko naman na masasaktan siya sa huli, ngunit siguro mas masasaktan siya
kung sasabihin na namin ngayon ‘di ba? At saka, si Angel naman ang nagsabi na sa
susunod nalang daw namin sabihin kay Hansy ang totoo, lalo na’t naghahanda pa ‘to
sa kaniyang sasabihin. And, para naman sa tanong mga tanong mo, Philip, hindi naman
namin niloloko ang anak namin, s-siguro ahm mas hinahanda lang namin ang feelings
niya lalo na't sobrang bata pa nito. And anyway, okay lang din naman sa‘kin ang
set-up naming ganito.” Mahabang paliwanag ko sa kanila.

Alam kong napapasama na si Angel sa usapin namin ngayon. Tila si Angel na ang
nagiging masama dahil nga sa ginawang condition namin, well, siguro nasasabi lang
nila ang mga bagay na ‘yun sapagkat mas iniisip nila ang nararamdaman ni Hansy at
ang nararamdaman ko, at saka, hindi ko rin naman makokontrol ang isip ng bawat isa
sa‘min lalo na si Louise at Philip, alam kong magbibigay at magbibigay sila ng
kanilang mga opinions either harsh o hindi ang mga opinyon nila, lalo na pag
talagang nag-open ang bawat isa sa‘ming magbabarkada, katulad ng ngayon.

“Oo nga pala kailan niyo niyan balak sab...” Hindi ko na pinatapos pa ang sasabihin
ni Hunter when I cut him off...

“Guys, wait lang. Kukuha lang ako ng alak natin.” Pagsisingualing ko sa barkada
sabay tayo mula sa aking pagkakaupo at naglakad patungo sa kusina kung nasaan si
Angel ngayon.

Alam kong magiging mahaba na naman ang bangayan namin kung naituloy pa ni Hunter
ang kaniyang tanong, alam ko naman kasi kung ano ang gusto niyang itanong, at ‘yun
ang kailan namin sasabihin kay Hansy ang totoo? Well, kahit ako nga hindi ko alam
ang sagot kung kailan, basta magdedepende nalang muna ako ngayon kay Angel kung ano
pa ba ang plano niya bukod sa kondisyong ginawa namin.

Nang makarating na ako sa kusina ay napansin kong bising-bisi na ito sa pag-hihiwa

sa mga sahog para sa lulutuin niya, kaya naman may naisip akong nakakalokong plano.

Dahan-dahan akong naglakad patungo sa kaniyang likuran, nang makarating na ako sa

likuran niya ay biglaan ko itong niyakap mula sa kaniyang likod at inamoy-amoy ang
kaniyang leeg, naramdaman ko naman ang pagkagulat nito...

“Babe, ano na naman bang kasalanan ko sa‘yo, huh? Bakit sobrang sama ng tingin mo
sa‘kin kanina?” Bulong ko sa tenga niya sabay himas sa kaniyang tiyan.

“Hoy, damuho! Anong mga pinagsasabi mo huh? Akala mo siguro hindi ko naririnig
‘no?! Tandaan mo, napilitan lang akong sumama sa‘yo ‘no, kaya huwag kang filingero
na sumama ako sa‘yo ng kusa!” Mahinang saad nito, ngunit ramdam ko sa tono niya ang
pagka-iritable na dahilan upang mapatawa ako ng mahina.

“Totoo naman ang sinasabi ko, Babe. Hindi ka ba nagwapuhan sa‘kin kaya ka sumama?”

“Henry, firstly, huwag na huwag mo akong tatawaging babe and lastly, hindi ako
nagwapuhan sa‘yo kaya ako sumama, kundi condition natin ‘to.” Saad nito sabay lagay
ng mga ingredients sa hot pot, ako naman ay pinagpatuloy lang aking paglanghap sa
mabango nitong leeg at pagdama sa mainit nitong katawan. T*ngina! Tinitigasan ako.

“Anyway, gusto mo na bang sabihin kay Hansy ang totoo?” Biglang saad nito, na
nagpatigil sa‘kin sa ginagawa ko, kasabay nito ang pagkalas sa pagkakayakap ko sa
kaniya at hinarap ito ng seryoso.

“What do you mean?”

“Hindi naman sa tsismoso ako, sadiyang malakas lang talaga ang pag-babangayan niyo
a while ago. Narinig ko kasi ang tungkol sa ginawa nating condition, so now, kung
gusto mong sabihin kay Hansy ang totoo, pwede mo naman sabihin. At saka, I think
may point naman sila.” Seryosong saad nito sabay harap sa‘kin.

“You sure?”

“Oo, naman. At saka nagmumukha akong unfair sa‘tin ‘e.” Natatawang saad nito na
ikinangiti ko, kasabay nito ang pagyakap ko muli sa kaniya, niyakap naman ako nito
ng pabalik.

Another achivement na naman ang nabuksan. Una ang pagpapatawad sa‘kin ni Angel
dahil sa mga kasalanan ko noon sa kaniya, pangalawa ang pagpayag ni Angel na tumira
sila dito sa bahay kasama ang anak namin, although alam kong napilitan sila, at
ngayon naman ay pwede ko ng masabi sa anak ko ang totoo, ang totoo na ako ang ama
niya.

Hindi na ako makapaghintay na tawagin niya akong daddy. Hindi daddy na alam niyang
simpleng aquaitance lang, kundi bilang tunay niyang ama.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 23 - Page 3

by flukedean08
12 - 16 minutes
Henry’s Point of View

“Henry, ano ba? Nakikita mo nang nagluluto ako ng almusal ‘e. Mabuti pa’t umalis ka
rito sa harapan ko’t pumunta ka sa taas upang maka-ligo na, ang baho-baho mo kaya.
At saka alam mo ng may trabaho ka pero hanggang ngayon ‘di ka pa naka-handa!”
Iritableng saad ko sa kaniya habang bising-bisi sa kaniyang mga ginagawa, ako naman
ay hindi nalang pinansin ang mga sinabi nito, bagkus ay lalo ko pang hinigpitan ang
pagkakayakap na binibigay ko sa kaniya mula sa kaniyang likod.

Mag-iisang linggo na simula nang tumira si Angel kasama ang anak namin na si Hansy,
at masasabi ko naman na sobrang daming mga nagbago sa relasyon namin, hindi lang
kay Hansy kundi na rin kay Angel, sapagkat kung sa mga nakaraang araw ay panay ang
iwas nito na tila bang may malala akong sakit, kasabay din nito ang hindi pag-usap
saakin ng matino, ngunit ibahin naman natin ngayon dahil hindi na niya ako
iniiwasan, bagkus ay siya pa ang unang kumakausap at lumalapit sa‘kin na sobrang
ikinatuwa ko naman.

Mag-iisang linggo na rin simula nang mangayari ang celebration na ginawa namin
kasama ang barakada dito sa bahay, kasabay naman nang celebration na ‘yun ay ang
pag payag ni Angel na sabihin na kay Hansy ang totoo na sobrang ikinatuwa ko.

Ngunit kahit na pumayag na si Angel na sabihin na kay Hansy ang totoo ay

mapasahanggang ngayon ay hindi ko pa rin nasasabi sa kaniya, tila bang naduduwag
akong mareject sa sarili kong anak, at ‘yun ang sobra kong kinakatakot.

Pero ngayon; ngayong araw na ‘to ay napagdesisyunan ko ng sabihin kay Hansy ang
totoo, naghanda pa nga ako ng mga supresa para sa kaniya upang hindi siya mabigla,
at saka naisip ko rin na pwedeng makatulong ang hinanda kong surpresa upang lalo
niya akong tanggapin, ngunit alam ko naman sa sarili ko na ang anak namin na si
Hansy ay hindi siya mabibili sa pamamagitan lang ng mga bagay-bagay o makamundong
kasiyahan, kaya naman bukod sa mga surpresang inihanda ko sa kaniya, inihanda ko
rin ang puso ko na punong-puno ng pagmamahal.

Anyway, nandito kami ngayon sa kusina ni Angel upang mag-luto ng almusal or should
I say nandito kami ngayon sa kusina upang siya ay magluto ng almusal at ako naman
ay chumansing sa kaniya lol!

“Alam mo, babe, kahit ano pang sabihin mo upang mapa-alis ako sa pagkakayakap sa
mabango at masarap mong katawan, ay hindi ko gagawin ‘yun. At saka, don't worry,
babe, ako naman ang boss sa hospital ko kaya naman pwede akong pumasok kahit kailan
o oras ko gusto.” Nakangising bulong ko sa kaniyang tenga habang inaamoy-amoy ang
mabango nitong balat mula sa kaniyang leeg.

T*ngina! Hindi talaga nakakasawa ang amoy niya, nakaka-adik at nakaka-sira ng ulo!

“W-What the f*ck are you sayin’, Henry? N-Naririnig mo ba ang mga sinasabi mo? A-At
saka wala naman akong sinabing pinapaalis kita sa pagkakayakap mo...” Naguguluhang
saad nito, tila bang hindi niya inaasahan ang mga sinabi kong pag-described sa
kaniya, ngunit tila bang ako ang nabigla dahil sa mga huling sinabi.

Hindi ko inaasahan ang narinig ko sa kaniya, hindi ko rin inaasahan na masasabi

niya ang mga katagang ‘yun, ngunit may ibang parte sa‘kin na tila bang nagustuhan
ko ang sinabi nito, kaya naman bigla nalang akong napangisi.

“Wait, what? So gusto mo rin ang pagkakayakap ko sa‘yo? Naku, babe, you're being
naughty sometimes and I like it or should I say I love it.” Husky na bulong ko sa
kaniyang tenga.

“S-Shut up, Henry, iniiba mo na naman ang usapanan. Umalis kana nga rito at mag-
handa kana para sa trabaho mo, nakakairita!” Inis na saad nito, ngunit bakas pa rin
ang kilig sa kaniyang tono.

Pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang ‘yun ay hindi ko na pinansin o sinagot
pa ang mga sinabi nito, bagkus ay inilibot ko nalang ang aking mga kamay sa
kaniyang katawan habang inaamoy ang kaniyang leeg.

Hindi ko na rin mapigilan ang sarili kong mapa-ulos ng bahagya mula kaniyang likod,
maliban sa nakaka-adik nitong amoy natatamaan din kasi ng malaki kong ahas ang
kaniyang pang-upo.

Habang bising-bisi ako sa aking makalamang ginagawa sa kaniya, ay bigla akong

nabalik sa ulirat nang bigla itong mag-salita na dahilan upang tumigil ako...

“H-Henry, k-kung a-ayaw mong umalis dito, pwede bang lumayo ka ng konti sa‘kin, m-
may matigas kasing tumatama sa pang-upo ko...Ugh!” Napalitan nang mapakas na ungol
ang kaniyang susunod na sasabihin nang bigla akong umulos sa kaniyang pang-upo,
kasabay nito ang pagtakip sa kaniyang bibig gamit ang kaliwa niyang kamay.

“Shhh~, ‘wag kang maingay, babe, baka marinig ka ng natutulog nating anak ang pag-
ungol na bakas ang sarap ng kaniyang Papa habang binibigyan siya ng malakas at
makalaman na ulos ng kaniyang Daddy.” Nakangisi kong bulong sa kaniyang tenga at
muli ko ‘tong binigyan ng ulos na lalong nagpaungol sa kaniya.
“Ugh! H-Henry, what are you doing?!”

Kahit hindi nakalabas at sobrang sakal na ng ang aking naninigas at naglalaway na

ahas mula sa loob ng aking manipis na underwear ay ramdam pa rin nito ang makalaman
kong pag-ulos na binibigay ko sa kaniya, at ‘yun ang pinaka-gusto ko dahil
pinapatunayan lang nito kung gaano kalaki ang aking kargada.

“Just stay still, Ange...” Hindi ko naituloy ang aking sasabihin nang biglang
tumunog ang doorbell, at sinyales ito na mayroong tao sa labas...

‘Ding dong! Ding dong! Ding dong!’

Ngunit kahit paulit-ulit itong tumunog ay hindi ko pa rin ito pinansin, bagkus ay
pinagpatuloy ko lang ang makalaman kong ginagawa kay Angel.

Mga ilang sandali pa ay tumigil na rin ang pagtunog ng doorbell, kaya naman
napagdesiyunan kong ilabas na ang naglalaway at naninigas kong ahas sapagkat sakal
na sakal na ‘to sa loob ng aking manipis na underwear at saka hindi ko na rin
kayang i-handle ang libog na aking nararamdaman mula kay Angel, ngunit bago ko ‘to
ilabas, napagdesiyunan ko munang tanungin si Angel...

“Angel, ready ka na ba?”

“I don't know, I think hindi pa rin ako handa sa ganito, Henry.”

“Shhh~, don't worry I'll be gentl...” Hindi ko muli naituloy ang sasabihin ko nang
bigla na naman tumunog ang p*tanginang doorbell...

‘Ding dong! Ding dong! Ding dong!’

T*ngina! Sino ba ang nga taong ‘yun at sa ganitong oras pa ng umaga niyang
naisipang mag-istorbo?! Nabibitin tuloy ako sa ginagawa namin ngayon ni Angel,
hindi ko pa nga napapasok ang ahas ko sa kaniya ay meron pang istorbo.

“H-Henry, p-parang kailangan muna nating isantabi ang ginagawa natin ngayon at
papasukin muna ang tao na kanina pa nasa labas.” Mahinahong saad sa‘kin ni Angel na
sobrang nag-pairita sa‘kin, ngunit kahit na ganoon ay sinunod ko pa rin ang sinabi
nito, kaya naman agad akong lumayo sa kaniya at inayos ang sarili ko.

“H-Henry, s-sorry...” Naiiyak na saad nito, tila naman nawala bigla ang
pagkairitable ko nang bigla kong makita ang mala-anghel at inosente nitong mukha,
kaya naman nilapitan ko ‘to at hinawakan ang kaniyang magkabilang pisngi.

“Angel, look, huwag kang humingi ng tawad dahil wala ka naman ginawang kasalanan,
at saka tama ka nga naman sa sinabi mo na isantabi muna natin ang ginagawa natin
kanina, siguro hindi pa oras at saka siguro natukso lang din tayo sa init ng ating
mga katawan, kaya naman okay lang and don't feel bad, kaya ko naman mag-hintay ‘e.
Okay?” Nakangiti kong saad sa kaniya na dali-dali naman niyang tinanguan.

Pagkatapos ng pag-uusap namin ay naglakad na ako patungo sa labas ng bahay upang

pag-buksan kung sino man ang taong nagpabitin sa‘kin kanina, mabuti nalang lumambot
na rin ang ahas ko ngunit ramdam ko pa rin na paglalaway nito, t*ngina!

Nang makarating na ako sa labas ay agad na akong nagtungo sa gate ng bahay at dali-
dali itong binuksan, at laking gulat ko nalang kung sino ang mga ‘tong nag-istorbo
sa‘min mula kanina; ang barkada at kumpleto pa sila.

“Anong ginagawa niyo rito?” Nakakunoot noo’t inis kong tanong sa kanila, ngunit
tinawanan lang nila akong lahat except kay Louise na ngayon ay sobrang seryoso ang
tingin sa‘kin.

“Grabe ka naman kung makatanong ka ng ganiyan, parang hindi mo naman kami kaibigan.
Bawal na ba kaming pumunta sa bahay mo?” Pagdadrama naman ni Jerald at kunwaring
umiyak.

T*nginang abnormal na batang ‘to! Bakit nagkaroon ako ng kaibigang abnormal?!

Binitin na nga nila ako dahil sa maagang pagpunta nila tapos magdadrama pa siya?!
Argh!

“I think hindi ‘yun ang dahilan, Jerald, siguro naiinis siya sa‘tin dahil sa
pagkabitin, because it looks like he have a morning erection! And they're currently
doing something hot at these freeze morning.” Nakangising saad ni Philip habang
nakatingin sa pang-ibaba ko, kaya naman bigla akong napatingin doon at nakita ko
ang konting precum na lumabas mula sa aking pang-ibabang suot.

T*ngina!

“Kaya naman pala bad mood ang bro natin kasi hindi niya nailabas sa loob ng asawa
niya!” Natatawang saad naman ni Hunter na sobrang ikinatawa naman ng buong barkada
except muli kay Louise na sobrang seryoso ang tingin sa‘kin.

“Shut up y'all! Parang hindi niyo rin naranasan ang nararanasan niyo ngayon ah,
ikaw Hunter matulog ka sa sala mamaya at walang s*x ng isang week!” Seryosong sigaw
ni Louise na nagpatigil sa pagtawa ng barkada. Si Hunter naman ay tila bang hindi
‘to makapaniwala sa sinabi ng kaniyang asawa dahil hindi maipinta ang mukha nito.

“Seriously, sweetie?!”

“Yes, kaya manahimik ka, dahil kung hindi, magiging isang buwan ang pagtulog mo sa
sala at isang buwan din ang walang s*x!” Simpleng saad lang ni Louise sa kaniyang
asawa na sobrang nagpahalakhak sa buong barkada, including me.

“Pain, bro! Kamay nalang muna niyan ang pag-asa mo.” Natatawang saad sa kaniya ni
Troy, ngunit napatigil naman ito nang bigyan siya ni Hunter ng nakamamatay ng
tingin.

“Shut up!”

Siguro kung ako ang nasa posisyon ni Hunter ay hindi ko kakayanin ‘yun, lalo na
kung ganoong katagal, kaya naman mabuti nalang hindi ako ang nasa posisyon niya.

“Anyway, may sasabihin kami sa‘yo or should I say sa inyo kaya naman nandito kami.
At ito’y sobrang napakahalaga.” Seryosong saad nito na dahilan upang lalo akong
mapakunot.

“What is it?”

“Sa loob nalang natin pag-usapan.” Simpleng saad nito at nagsimula nang maglakad
patungo sa loob ngunit agad kong hinawakan ang kaniyang kaliwang braso na dahilan
upang mapahinto ‘to mula sa kaniyang paglalakad at mapaharap sa‘kin.

“No, dito niyo na sabihin, gusto ko ng malaman.”

“Okay fine. Nanganganib ngayon ang buhay ni Angel at Hansy kaya naman paka-ingatan
mo sila.” Saad nito na sobrang ikinagulat ko, napatingin naman ako kay Philip nang
magsalita ito.

“Kung ayaw mong maniwala, tignan mo ‘to. Kaming lahat ay naka-recieved ng ganiyang
message sa isang unknown number, and kung hindi mo pa nachecheck ang mga phone niyo
ay sinisigurado ko na meron din kayong message na kagaya ng saamin.” Seryosong saad
nito sabay abot sa‘kin ng kaniyang cellphone.

Pagka-abot sa‘kin ng kaniyang cellphone ay agad kong chineck ang sinasabi nilang
message at tila bang binuhusan ako ng malamig na tubig nang mabasa ko ang message
dito...

From: Anonymous,

‘Hello, everyone. It's me. I know y'all ay hindi ako kilala, at sobrang saya ko
dahil hindi niyo ako kilala. Anyways, may gagawin tayong laro, at tatawagin ko
itong “Hide and Seek with a Twist” ang laro natin. Tayong lahat ay maglalaro at
dahil nga mabait ako, napagdesiyunan kong ako ang magiging taya at kayo ang
maglalaro. Ngunit sa gagawin nating laro ay dalawa lang ang dapat niyong itago at
‘yun ay ang bago niyong pamilya na sina Angel at Hansy. Ang kailangan niyo lang
gawin ay paka-tago at paka-ingatan niyo sila ng maayos, dahil kung makikita ko
sila, merong consequence. At ang consequence na ‘yun ay mawawala sila sa buhay
niyo, for short mamatay sila!’

Pagkatapos kong basahin ay sa ibaba ng kaniyang message ay may nakita akong isang
litrato ni Angel at Hansy habang magkayakap, at ang litratong ‘yun ay puno ng dugo
at mga insektong nakapalibot.

Hindi ako makapaniwala sa nakita’t nabasa ko ngayon. Wala naman akong alam na
naging kaaway ni Angel upang maghiganti ng ganito katindi.

Puno na ng takot ang puso ko ngayon, hindi takot dahil merong ganitong pagbabanta,
kundi takot dahil baka mawala muli si Angel sa buhay ko, at ang masaklap pa roon ay
kasama ang anak namin na si Hansy. Kaya naman dapat ngayon palang ay makagawa na
kami ng plano.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ako sa ulirat nang biglang may sumigaw mula sa loob
ng bahay ko, at alam kong si Angel ‘yun...

“HENRY!”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 24

by flukedean08
7 - 9 minutes

Angel’s Point of View

Nang tuluyan ng mawala sa paningin ko si Henry dahil nga lumabas ito upang tignan
kung sino ang tao sa labas, ay bigla nalang akong napasalamukot ng mukha at
napabuntong ng hininga.

Hindi ako makapaniwalang nagawa namin ang bagay na ‘yun, hindi rin ako
makapaniwalang agad bumigay ang katawan ko sa mainit at makalamang binibigay nito
sa‘kin.

Aaminin ko man o hindi, pero may parte sa aking katawan at sa aking puso na
nagustuhan ko ang bagay na ‘yun, kaya naman may parte saakin ang sobrang
pagkabitin, dahil nga sa sobrang init na ng aking katawan kanina na siya ang
dahilan, ay hindi ko na mapigilan ang sarili kong mapa-ungol at mapasabay sa
ginagawa nito.

Ngunit may parte sa‘kin na hindi ako nagsisi dahil sa hindi pag-katuloy ng
ginagawang makalaman namin ni Henry, dahil kung hindi, alam kong hindi na naman ako
makakalakad ng maayos sa buong linggo, maliban doon, I think hindi ko pa talaga
kayang tumanggap muli ng ganoon or for short hindi pa ako handa.

Anyway, mag-iisang linggo na simula nang sumama kami sa kaniya at tumira rito sa
kaniyang bahay or should I say mansion. Sa mag-iisang linggong ‘yun ay hindi ko
naman masasabi na sinasanay pa rin namin ang mga sarili namin sa presensya ng
mansion nito, dahil sa totoo lang, noong unang pumunta kami rito ng anak ko ay
hindi talaga ako komportable sa atsmosphere ng mansion niya, maliban doon hindi rin
ako sanay o komportable sa presensya niya dahil palagi nalang ‘to nasa gilid namin,
at halos hindi na rin ‘to pumasok sa kaniyang trabaho bagkus ay binabantayan niya
kami, tila bang natatakot o nagsususpetya itong tatakas kami mula sa kaniya and I
really find it annoying dahil sa pagbabantay niya.

Kaya naman napag-isipan kong hindi nalang ‘tong kausapin at pansinin, ngunit ilang
araw ko palang ‘tong hindi pinapansin at kinakausap ay tila bang nakokonsensya’t
naawa ako dahil sa pagtrato ko sa kaniya, kaya naman noong isang araw ay
napagdesisyunan kong kausapin at pansinin na ‘to na sobrang ikinatuwa niya.

Pagkatapos ko ‘tong pansinin at kausapin ay bigla kong naramdaman sa sarili ko ang

kakaibang feelings, at hindi ko alam kung ano ‘yun, pero napapansin ko nalang sa
sarili ko na sobrang lapit ko na sa kaniya na tila bang sobrang gaan na ng aking
pakiramdam.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong nabalik sa ulirat nang biglang tumunog ang
cellphone ko, ‘Ting!’, na senyales na meron akong message. Kaya naman dali-dali ko
‘tong kinuha mula sa countertop at binuksan ito upang tignan ang nag-pop na
message.

“Sino naman kaya ‘tong magsesend ng messsage ng ganitong oras? Siguro si Lily, pero
ang pagkakaalam ko nagpaalam naman na ako sa kaniya na magleleave muna ako ng
panasamantala.” Mahinang bulong ko sa aking sarili.

Nang makita ko ang nagsend ng message sa‘kin ay bigla akong napakunot ng noo
sapagkat unknown number ‘to, kaya naman agad ko ‘tong binuksan at tila bang
binuhusan ako ng malamig na tubig nang makita ko ang message na ‘yun...

From: Anonymous

‘Hey, b*tch na baklitang Angel! Mag-ingat at mag-tago kana sapagkat paparating na

ako’t papatayin kita, kasama ang p*nyeta mong anak!’

Nang matapos kong basahin ang message na ‘yun ay bigla nalang akong kinabahan at
bumilis ang tibok ng aking puso. Napansin ko naman sa bandang ibaba ng message ay
may isang litrato na kalakip nito, kaya naman dahil sa curiosity ay agad ko ‘tong
pinindot.

Bigla naman nanghina ang aking mga tuhod at napaluhod sa sahig, kasabay nito ang
aking pagyuko’t pagtulo ng aking masasaganang mga luha nang makita ko ang litratong
‘yun. Ako at ang anak ko na si Hansy ang nasa litratong ‘yun, at sa litrato naming
‘yun ay napapaligiran kami ng maraming dugo’t mga nakakadiring insekto.

“HENRY!” Humahagulgol kong sigaw sabay bato sa aking cellphone sa wall dito sa
kusina na dahilan upang gumawa ng ingay...

‘Plask!’

“Angel, anong nangyari! Babe!” Rinig kong sigaw ni Herny, at bakas sa tono nito ang
matinding pag-aalala.

Mga ilang sandali pa ay naramdaman ko nalang ang presensya nito mula sa aking
harapan. Naramdaman ko naman lumuhod ito upang pantayan ako, kasabay naman ng
kaniyang pagluhod ang paghawak niya ng dahan-dahan sa aking magkabilang pisngi na
dahilan upang matingala’t mapatingin ako sa kaniyang gwapong mukha...

“A-Angel...”

“A-Angel, w-what happened? May masakit ba sa‘yo? B-Bakit ka umiiyak? Bakit bigla ka
nalang sumigaw?” Nag-aalalang mga tanong nito, ngunit instead na sagutin ang
kaniyang mga katanungan, ay dali-dali ko nalang ‘tong niyakap ng mahigpit at
binuhos lahat ang mga masasagana kong mga luha, naramdaman ko naman na niyakap din
ako nito ng pabalik.
“H-Henry, n-natatakot ako.” Humahagulgol kong saad kay Henry, siya naman ay hinagod
lang ang aking likod na sobrang nagpagaan sa‘kin. Ewan ko ba, pero simula nang
kausapin ko siya noong isang araw ay palagi kong nararamdam na safe kami sa kaniya.

“What do you mean natatakot ka? Saan ka natatakot? Meron bang nagtatangka sa‘yo,
babe?” Naguguluhang tanong nito at ramdam ko sa kaniyang tono ang galit at pag-
pipigil.

“O-Oo...”

Mga ilang sandali pa ay bigla akong napakalas sa yakapan namin ni Henry, nang
biglang may magsalita, kaya naman napatingin ako sa bandang ‘yun...

“Ahm... I think, Henry, nakita na ni Angel ang text message, pero magkaiba nga lang
ang message na nasend saamin. ‘Yung sa kaniya halos straight forward ‘yung message,
‘yung nasend saamin ay parang may pa-keme-keme pa.” Seryosong saad ni Louise habang
hawak-hawak at seryosong nakatingin sa aking cellphone.

Bigla naman kumunot ang aking noo nang marinig ko ‘yun sa kaniya, kaya naman agad
akong napatingin kay Henry...

“W-What did he mean? So, p-pati kayo nasendan din ng death threat?” Nakakunot noo
kong tanong sa kaniya.

“Yes, but apparently, kayo lang dalawang mag-ama ang target, which is you and your
son Hansy.” Pagsabat naman ni Troy mula sa gilid ni Louise, kaya naman lalo akong
napakunot ng noo’t kasabay nito ang aking paghagulgol muli...

“H-Henry, natatakot ako. Natatakot ako na bigla nalang mawala sa‘kin si Hansy, at
‘yun ang pinaka-ayaw ko. Kahit ako nalang ang mawala huwag lang ang anak ko, kasi
hindi ko kakayanin!” Humahagulgol kong saad sa kaniya, siya naman ay bigla akong
tinignan ng seryoso.

“Angel, naririnig mo ba ang sinasabi mo? Kung mawawala ang anak natin lalo na ikaw
ay magiging walang saysay ang buhay ko. Kaya naman walang mawawala sa inyo, walang
mapapahamak sa inyo, dahil kahit anong mangyari, poprotektahan ko kayo.” Seryosong
saad nito na puno ng sinseridad, kasabay non ang muling pagyakap nito sa‘kin,
niyakap ko naman ito ng pabalik.
HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 25 - Page 3
by flukedean08
14 - 17 minutes

Angel’s Point of View

“Angel, can we talk?” Mahina’t seryosong rinig kong saad ni Louise na nagpakuha ng
attention sa‘kin, kaya naman itinigil ko muna ang aking pagluluto para sa breakfast
namin at hinarap ‘to.

“Anong pag-uusapan natin? Kung ang pag-uusapan natin ay ang tungkol sa anak ko na
si Hansy na hindi pag-sabi kay Henry, ay ‘wag na nating pag-usapan pa sapagkat na-
ayos na rin naman, dahil alam na ni Henry ang tungkol kay Hansy.” Monotonous kong
saad sa kaniya at binalik muli ang aking attention sa pagluluto.

“Angel, I know na galit ka pa sa‘kin dahil sa mga sinabi ko sa‘yo noon, pero sana
naman ‘wag mong masamain ang mga sinasabi ko dahil tama naman ang mga ‘yun, at saka
dapat maging fair ka sa feeling ni Henry, dahil nasasaktan din siya.” Rinig kong
saad nito na sobrang nagpakulo sa dugo ko, kaya naman inihina ko ang apoy ng stove
at muli itong hinarap.

“Wow, Louise, coming from you! Sinabi ko na sa‘yo noon pa na may dahilan ang
pagtago ko sa anak ko mula sa kaniya, dahil hindi ko naman gagawin ang pagtatagong
‘yun kung hindi niya ako g*nago! At saka ikaw, ginawa mo rin naman ang ginawa ko
ah, pero ang pagkakaiba lang ay mag-kaiba tayo ng sitwasyon!” Mahina ngunit galit
kong saad sa kaniya, ayoko naman kasing marinig ng barkada mula sa sala ang pag-
aaway namin ‘no.

“At saka, Louise, heto ang pakakantandaan mo, hindi ako naging unfair kay Henry
dahil pareho lang kaming gumawa ng condition, at ako ang nasaktan dito Louise,
hindi siya. Ako!” Dagdag ko pa habang tinitignan ‘to ng masama, bigla naman ‘tong
napatawa na tila bang isang demoniyo.

“Ikaw? Oo sabihin na natin ikaw ang nasaktan, Angel, pero hindi mo ba naisip na
nasaktan din si Henry dahil sa ginawang pag-iwan mo sa kaniya? Alam naman natin na
sinabi na sa‘yo ni Claire ang totoong nangyari sa nakita mo noon, at ang mga
iniisip mo kay Henry ay kabaliktaran lang, kaya naman mas nasaktan si Henry kaysa
sa‘yo!” Galit na saad nito.

Hindi ko alam kung anong pinupunto ni Louise pag nag-aaway kami? Ano pa bang
pakialam niya kung nangyari sa relasyon namin ni Henry noon? Hindi niya ba alam ang
salitang privacy at don't mind someone's business?

Anyway, nandito kami ngayon sa kusina upang ituloy na ang pagluluto ko sa almusal
namin. Ang barkada naman ay nasa sala, at mukhang nag-uusap ang nga ito ukol sa mga
text messages na death threat na sinend saamin kanina.

“Siguro, Louise, kung ikaw ang nasa sitwasyon ko noon ay mararamdaman mo ang sakit
na nararamdaman ko. Hindi naman natin alam lahat kung ano ang totoong nangyari
noon, kaya ganoon talaga ang iisipin ko.” Simpleng saad ko sa kaniya, kasabay nito
ang pag-pokus kong muli sa‘king pagluluto.

“Malamang sa malamang na ganiyan talaga ang iisipin mo! Hindi ka naman kaya nakinig
sa paliwanag niya, bagkus ay lumayo’t nagtago ka sa kaniya!”

“Ewan ko sa‘yo, Louise, ikaw na bahala kung anong isipin mo.” Saad ko sa kaniya at
hindi na ‘to pinansin, bagkus ay tinapos ko nalang ang aking pagluluto dahil
malapit na rin ang oras upang makapag-almusal kami.

Pagkatapos ko rin sabihin ang mga katagang ‘yun ay hindi na rin ‘to nagsalita pero
ramdam ko pa rin ang presensya nito sa gilid ko.

Habang hinahanda ko na ang mga kakainin sapagkat natapos na rin ang aking pagluluto
ay may narinig akong tumatawa ng mahina, kaya naman napatingin ako kay Louise na
ngayon ay tawang-tawa, kaya naman biglang napakunot ang noo’t napataas ang kilay ko
sa kaniya.

“Angel, It's a prank!” Masiglang sigaw nito na sobrang nagpakunot ng noo sa‘kin.

“What do you mean?”

“Actually, hindi naman talaga kita aawayin ‘e, kundi sinusubukan lang kita kung
anong mga isasagot mo sa‘kin. At saka ang intention ko talaga ay humingi ng sorry
sa‘yo about sa pag-uusap natin noon sa company mo, you know sobrang mali ko kasi,
dapat talaga hindi ako nakekelam sa mga ganiyang bagay. I'm so sorry, Angel, I hope
you'll give a second chance...” Mahinahong saad nito at ramdam ko sa tono nito na
sincere siya, kaya naman bigla akong napangiti sa sinabi nito.
“Louise, noon palang pinatawad na kita, at saka siguro nasabi mo lang ang mga bagay
na ‘yun saakin dati ay sapagkat concern ka lang sa feelings ni Henry.” Nakangiting
saad ko sabay lapit at yakap sa kaniya, niyakap naman ako nito ng pabalik at
mahigpit...

“Thank you, Angel! Sorry, talaga ah!”

“Nah, don't mention it, we're bestfriend kaya naman pagtatawarin kita, at sino ba
naman ako upang hindi ako magpatawad ‘di ba? Kaya naman huwag mo nang isipin pa
‘yun, ang mahalaga ay maayos na tayo.” Masayang saad ko sa kaniya sabay kalas sa
yakapan namin.

...

Pinagsasaluhan namin ang mga niluto ko kanina, at napapangiti nalang ako dahil
ramdam kong nagugustuhan nila ang aking niluto.

Katabi ko ngayon si Hansy mula sa aking kaliwa, habang si Henry naman ay katabi si
Hansy mula sa kaniyang kanan. Si Troy at Philip naman magkatabi mula sa aking
harapan. Si Hunter at Louise naman ay katabi ko mula sa aking kanan, habang si
Jerald ay nakaupo sa pinakadulo.

“Angel, ang sarap talaga ng luto mo ‘no, kaya sobrang swerte sa‘yo ni Henry ‘e.
Kung ako siguro ang una mong nakilala, ay sobrang swerte ko.” Natatawang biro ni
Philip sa‘kin na tinawanan ko lang, napansin ko naman si Henry na sobrang sama ng
tingin sa‘min ni Philip, kaya naman pinagpatuloy ko nalang ang pagkain ko.

“Bro, chill! Biro lang ‘yun, ‘wag mo naman seryosohin, alam mo naman na kaibigan mo
‘yan ‘e.” Pagsabat naman ni Troy na tila bang napansin niya rin ang masamang tingin
na binibigay nito saamin ni Philip.

Pagkatapos nang usapin naming ‘yun ay wala na muling nagsalita’t pinagpatuloy

nalang ang kanilang pagkain ng matiwasay, ngunit mga ilang sandali lang ay biglang
binasag ni Hansy ang katahimikan...

“Papa, ‘di ba po siya ‘yung beautiful girl na kumausap noon sa company mo?” Tanong
nito habang nakatingin kay Louise, bigla naman napatingin si Louise sa gawi ni
Hansy at ngumiti ito ng alinlangan, na dahilan upang magtaka ako.

“Yes, baby.”

“Papa, bakit ngayon ko lang po nakita ‘yung apat na manong? Kaibigan niyo po ba
sila? At saka, bakit sobrang gwagwapo po nila, Papa?” Curious na saad muli ni Hansy
habang nakatingin kina Troy, Hunter, Philip, at Jerald na biglang nagpatawa sa
buong barkada, including me. Hindi sila napatawa dahil sa mga tinanong nito sa una,
kundi dahil sa huling tanong nito.

“I like you, baby. I'll give you a mansion and a sports car when you turn 18.”
Nakangising saad ni Philip sa anak ko.

“Ako naman ay bibigyan kita ng Luxury Jet Plane.” Pagsabat naman ni Troy.

“Hoy! Grabe naman kayo, bakit si Jacob at Sofie hindi niyo pinapangakuan? Sobrang
unfair naman ng mga damuhong ‘to.” Sigaw naman ni Louise na sobrang nagpatawa
sa‘min.

“Ganoon talaga, Louise.” Natatawang saad naman ni Jerald at pinagpatuloy na ang

kaniyang pagkain.
“Sweetie, ganiyan talaga ang mga ‘yan, pero don't worry dahil kung hindi nila
bibigyan sina Sofie at Jacob ay hindi ko na sila tutulungan sa mga problema nila sa
kanilang mga kumpaniya.” Nakangising saad naman ni Hunter habang nakatingin ng
nakakaloko kina Troy and Philip.

“Naku, Angel and Henry. Sobrang bata palang ng anak niyo pero alam kong kamukha
niya na sina Louise, Caleb, at siyempre ikaw; Angel.” Nakangiting saad sa‘min ni
Jerald na ikinangiti ko.

Well, kahit ako naman ay napapansin kong magiging kamukha ko siya dahil na rin sa
mga galaw at pananalita nito.

“Anyway, baby, kaibigan ko sila or should I say kaibigan sila ng Daddy mo.”
Nakangiting saad ko na sobrang nagpabigla sa kaniya, si Henry naman ay biglang
napatingin sa‘kin kasama na rin ang buong barkada, tila bang hindi makapaniwala ang
mga ‘to sa sinabi ko.

Well, kung hindi ako unang magbubukas ay hindi agad sasabihin ni Henry. Simula kasi
nang pumayag ako na sabihin na kay Hansy ang totoo ay mapasahanggang ngayon ay
hindi pa rin niya sinasabi, bagkus ay nag-iisip pa raw ‘to ng kaniyang mga
sasabihin.

“M-May... D-Daddy po ako? K-Kilala niyo po, Daddy ko?”

“Yes, baby, may Daddy ka. At saka hindi lang nila kilala, kaibigan niya rin sila
pero ang turingan nila ay pamilya.”

“N-Nasaan p-po ang D-Daddy ko?” Naiiyak na tanong nito kaya naman agad akong
napatingin kay Henry na ngayon ay naiiyak na rin dahil sa nangyayari ngayon,
sinenyasan ko naman ‘to na siya na ang mag-sabi, kaya naman agad siyang humarap kay
Hansy at hinawakan ang maliliit na mga kamay ng anak namin.

“Hansy, baby, I'm your father. Your real father.” Nakangiting saad ni Henry,
kasabay nito ang pagtulo ng kaniyang mga luha. Kami naman ay nanonood lang sa
moment revealing ng mag-ama.

“D-Daddy...” Mangiyak-ngiyak na saad ni Hansy sabay tingin sa‘kin na tila bang

kailangan niya pa ng kasiguraduhan, kaya naman dali-dali akong tumango habang
nakangiti.

“H-Hansy, can you give your Daddy a hug and kiss with full of love?” Nakangiti’t
humahagulgol na saad ni Henry kay Hansy. Puno ng pagmamahal ang bawat pagbigkas ni
Henry sa mga katagang sinasabi nito.

Matagal, salitang ngayon ay ginagawa ni Hansy. Sobrang tagal ng kaniyang sagot ukol
sa request ng kaniyang ama na ngayon ay naghihintay ng kaniyang malugod na sagot.
Seryoso rin ‘tong nakatingin kay Henry, ngunit nababasa ko sa kaniyang mata ang
kakaibang feelings, hindi ko lang mawari kung ano ‘yun.

Mga ilang sandali pa ay nagulat nalang kami nang dahan-dahang bumaba si Hansy mula
sa kaniyang upuan, kami naman ay pinapanood lang namin ‘to at hinihintay kung anong
muli niyang gagawin.
Nang makababa na ‘to sa kaniyang upuan, ay agad-agad niyang nilapitan ang kaniyang
Daddy at binigyan niya ‘to ng isang mahigpit na yakap.

“D-Daddy, bakit ngayon mo lang po sinabi sa‘kin?” Umiiyak na tanong ni Hansy kay
Henry na dahilan upang ma-iyak din ako.

‘Hansy, hindi kasalanan ng Daddy mo, dahil ako ang may kasalanan. Patawarin mo ako,
anak...’ Saad ko sa aking sarili.

“I-I'm so sorry, baby, natatakot pa kasi si Daddy dahil baka hindi mo ako
tanggapin, kaya naman hindi ko muna sinabi sa‘yo. I'm sorry, baby... I'm sorry.”
Humahagulgol na saad ni Henry sa anak namin habang hinihimas nito ang kaniyang
likod.

Mga ilang sandali pa ay kumalas na rin ang mga ‘to sa yakapan...

“D-Daddy, maraming salamat po, dahil sinabi niyo na po sa‘kin ang totoo.”
Nakangiting saad ng anak ko kay Henry na dahilan upang kumunot ang noo ni Henry.

“Baby, huwag kang magpasalamat. Dapat nga ako ang magpasalamat sapagkat tinanggap
mo ako.”

“Daddy, no matter what po ay tatanggapin pa rin po kita, kasi nga po Daddy kita. At
saka nagpapasalamat po talaga ako kasi po napagdesisyonan niyo ng sabihin saakin
ang totoo, sobrang tagal ko po kayang hinihintay ‘to.” Masiglang saad ng aking anak
na sobrang ikinakunot ng aking noo, si Henry at ang barkada naman ay hindi maipinta
ang kanilang mga mukha sapagkat puno ‘to ng pagtataka...

“What do you mean, baby?” Tanong ko sa kaniya, hinarap naman ako nito.

“Actually po, Papa and Daddy, narinig ko po kasi kayo noon; noong nasa bahay pa po
tayo.” Simpleng saad lang nito, na sobrang nagpamangha sa‘kin, hindi ako namangha
dahil sa ginawang pakikinig nito sa usaping matatanda, ngunit namangha ako dahil sa
pag-intindi nito sa kaniyang Daddy.

“Hansy, maraming salamat, pero sa susunod ‘wag kang makikinig sa usapan ng mga
matatanda ah? Bad ‘yun.”

“Opo, Papa.”

“Anyway, hindi mo ba ako bibigyan ng kiss and another hug, baby?” Nakangiting saad
naman ni Henry sa anak namin, na dahilan upang mapangiti ako.

Mabilis namang binigyan ni Hansy ang kaniyang Daddy ng yakap at mga halik na
sobrang ikinangiti ko’t ikinaiyak. Tears of joy indeed.

...

Naging masaya ang buong araw ko dahil sa mga nangyari kanina, dahil pagkatapos ng
bulgaran kanina ay nagsaya-saya at nag bonding-bonding silang mag-ama. Ang barkada
naman ay umuwi na pagkatapos ng almusal.

10:45 PM na ng gabi na sobrang aliwalas ng kalangitan. Natutulog na si Hansy mula

sa kaniyang kwarto, ako’t si Henry naman ay nandito sa labas sa may pool. Nakaupo
kami ngayon sa gilid ng pool habang nakakababad ang aming mga paa.

“Angel, thank you!” Biglang saad ni Henry kaya naman napaharap ako sa kaniya.

“Huwag kang mag-pasalamat, Henry, dahil karapatan mo ‘yun bilang isang ama sa anak
natin.” Nakangiti kong saad sa kaniya, pagkatapos non ay hindi na muli ‘to
nagsalita at naging tahimik muli ang kapaligiran.

“Babe...” Mahinang bulong ni Henry sa‘kin, kaya naman agad akong humarap sa kaniya,
ngunit ang sumunod na nangyari ay hindi ko inaasahan, sapagkat pagkaharap ko sa
kaniya ay saktong pagdampi ng labi ko sa kaniyang labi.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko ngayon but I feel strange feeling, kaya
naman napagdesisyonan kong tanggalin na ang nakadampi naming mga labi, ngunit
tatanggalin ko palang sana ‘to nang bigla niya ng hawakan ang magkabila kong pisngi
at ginalaw ang kaniyang labi.

Sobrang kakaiba ang nararamdaman habang hinahalikan niya ako ngayon, ngunit pilit
ko ring inaalala ang nararamdaman ko sapagkat, alam ko sa sarili ko na naramdaman
ko na ‘to dati. Pabilis na rin ng pabilis ang tibok ng puso ko.

Mga ilang sandali pa ay bigla nalang akong tumugon nang maalala ko ang dating
nararamdaman ko sa kaniya na dahilan upang mabigla ‘to, dahil napansin ko ang
paglaki ng kaniyang mga mata.

Nang kakalasin na sana nito ang halikan namin ay agad-agad kong hinawakan ang
kaniyang ulo mula sa kaniyang likod at lalong sinunggaban ng halik, naramdaman kong
nabigla ‘to pero ramdam ko rin na nagustuhan niya ang ginawa ko.

Napapikit nalang ako sa halik na binibigay nito sa‘kin ngayon, dahil ramdam ko na
puno ‘to love and pleasure.

Nabalik na naman... Ngunit alam kong iba ang nararamdaman ko ngayon, dahil lalo
‘tong nadagdagan. Lalong nadagdagan ang pagmamahal ko sa kaniya simula noon.

Pero ang tanong, handa na ba ako?

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 26

by flukedean08
8 - 10 minutes

Angel's Point of View

“Hansy, ‘wag ka ng matutulog dahil malapit na tayo sa pinagtatrabauhan ng Daddy

mo.” Nakangiti kong saad sa anak ko na dali-dali naman niyang tinanguan.

I and my son’s Hansy was driving papunta sa Hospital; kung saan nagtatrabaho si
Henry. Hahatid kasi namin ang pagkain for his lunch, sobrang aga kasi nitong
pumasok kaninang umaga kaya naman hindi na ‘to nakapag-almusal.

Kaya naman napagdesisyonan kong ipaghanda ‘to ng lunch para naman kahit papaano ay
magkaroon ng laman ang kaniyang tiyan at saka para na rin maging healthy ang
kinakain niya kahit ngayon lang, nang unang punta kasi namin doon noong last week,
ay nadatnan namin ‘tong kumakain ng spicy cup noodles, sabi ko pa nga non sa sarili
ko, “Doctor siya, pero ‘yung mga kinakain niya pang tambay.”, kaya naman pinaghanda
ko siya ng one of his favorites meals sa mga luto ko, at ‘yun ay ang ‘Spicy Turkey
Stuffed Zucchini Boats’. And I really hope that he'll like it, sobrang tagal ko na
rin kasi simula nang iluto ko ang recipe na ‘to para sa kaniya, kaya naman baka o
siguro hindi na rin siya pamilyar sa lasa nito.

Anyway, hindi niya rin alam na pupunta kami ngayon sa trabaho niya, kaya naman
magiging surprise ‘tong pagpunta namin doon.

Month has past simula nang magkaayos-ayos ang lahat, like ‘yung nabigyan ako ng
kaliwanagan about sa pambabae ni Henry, ‘yung pagkaka-ayos namin ni Louise dahil sa
maliit na away, ‘yung alam na ni Hansy ang totoong ama nito at ‘yun ay si Henry.
Sobrang laki ng pasasalamat ko sa Diyos dahil kahit sobrang dami ng mga suliraning
dumaan sa buhay namin ay mapasahanggang ngayon ay ginagabayan pa rin niya kami.

Kung tatanungin niyo naman kung ano na ang status namin ni Henry ngayon, ang sagot
diyan ay wala pa. Pero, malapit na rin naman mabigyan ulit dahil na rin sa
ginagawang mga moves nito na lalong nagpapahulog sa‘kin patungo sa kaniya.

Mga ilang sandali pa ng pagbiyabiyahe namin ay nakarating na rin kami sa Hospital

ni Henry, kaya naman agad-agad ko ng pinark ang kotse ko sa parking lot, pagkatapos
non ay bumaba na kami sa kotse habang dala-dala ang lunchbox para kay Henry.

“Papa, bilisan mo po, gusto ko ng makita si Daddy, ‘e!” Masiglang saad sa‘kin ni
Hansy na biglang napatawa sa‘kin.

“Ganiyan mo na ba talaga ka-miss ang Daddy mo?” Nakangiting tanong ko sa kaniya.

“Opo!”

Hinawakan ko na ang kanan kamay ni Hansy habang hawak-hawak nito ang kaniyang iPad
mula sa kaniyang kaliwang kamay at nagsimula na kami maglakad papunta sa entrance
ng Hospital.

Habang naglalakad kami patungo sa entrance ng Hospital ay hindi ko maiwasang

mapayuko dahil sa ginagawa ng mga nadaraan naming mga tao. Kapag kasing nakikita o
nadaraan nila kami ay panay ang mga ngiti ng mga ‘to sa‘min, pero mostly sa‘kin,
kaya naman sobrang nahihiya ako and at the same time nagtataka ako. Nang unang
punta kasi namin dito ay tila isang ordinaryong bisita lang kami rito, ngunit
ngayon, sobrang kakaiba na tila bang kilala nila kami upang ngitian.

“Papa, bakit po sobrang weird ng mga tao ngayon?” Biglang tanong sa‘kin ni Hansy na
nagpagulat sa‘kin, kaya naman agad akong yumuko upang tignan ‘to na ngayon ay
sobrang kunot na ng kaniyang noo.

“Hansy, sa susunod huwag mo ng sasabihin ang salitang weird, ah? Baka kasi marinig
ng ibang tao’t iba pa ang isipin nila. Okay?” Pangangaral ko sa kaniya na dahilan
upang lumungkot ang expression nito’t mapayuko.

Iba na kasi ang ikot ng isip ng mga tao ngayon, kahit simpleng bagay o salita na
hindi naman ka-offend-offend ay nagiging big deal na sa kanila, kaya naman ngayon,
kung may sasabihin man tayong alam na nating ma-ooffend sila, kailangang tayo na
ang mag-adjust upang hindi na tayo makasakit pa ng ibang tao, at saka para iwas na
rin sa gulo.

“Sorry po, Papa.”

“It's okay, baby. Anyway, hindi ko rin alam kung bakit nginingitian tayo ng mga tao
ngayon. Pero siguro dahil sa‘yo, sobrang cute mo kaya ngayon!” Masiglang saad ko sa
kaniya sabay hawak sa kaniyang pisngi’t kinurot ‘yun na dahilan upang mapatawa ‘to.

Pinagpatuloy na namin ang paglalakad mula sa entrance. Nang makarating na kami sa

entrance ay agad kaming binati ni manong guard...

“Good afternoon po, Mrs. Sylvester and young master!” Masiglang bati nito sa‘min na
sobrang ikinagulat ko.

What the f*ck?! Kaya siguro simula kanina ay sobrang kakaiba na ng mga tao rito
dahil sa kalokohan ng p*nyetang Henry na ‘yun! Pag-talagang nakapunta na kami sa
office niya ay talagang pagsasabihan ko siya.

“G-Good a-afternoon din po.” Nahihiyang saad ko sa kaniya sabay pasok na sa loob ng
Hospital.

“Humanda ka talaga, Henry. P*nyeta ka!” Mahinang bulong ko at pinagpatuloy na ang

paglalakad patungo sa office nito.
...

“Ikaw, wala ka bang magawa kaya naman gumawa ka ng bagong kalokohan?!” Iritableng
sigaw ko kay Henry habang inihahanda ang pagkain na dala-dala namin kanina para sa
kaniya na ngayon ay prenteng nakaupo sa sofa sa kaniyang office habang suot-suot pa
rin ang kaniyang white coat na lalong nagpapagwapo at nagpapa-hot sa kaniya.

“Anong problema roon? Sinabi ko lang naman kung sino ang pagmamay-ari ko at sino
ang mga nagmamay-ari sa‘kin. Ikaw ba, baby, meron bang problema roon?” Nakangising
saad nito sa‘min ng anak niya, na sobrang ikinagulat ko.

“Wala po, Daddy, ang cool nga po ‘e!” Masiglang saad naman ng anak ko na ngayon ay
nakakandong sa dalawang hita ng ni Henry habang naglalaro sa kaniyang iPad.

“Oh, tignan mo, wala naman problema, eh. Ikaw lang talaga ang namomroblema, at saka
ano bang magagawa mo kung pagmamalaki ko ang ko kayo sa ibang tao? Wala naman, kay
naman manahimik ka nalang diyan at pakainin mo nalang ako.” Mala-boss na saad nito
na lalong nagapainis sa‘kin, ngunit hindi ko nalang pinansin ang sinabi nito’t
hindi rin nilabas ang pagkainis ko sapagkat ayokong mapahaba pa ang gulo.

Naglakad na ako patungo sa kinaroroonan nila habang dala-dala ang plato ng inihanda
kong pagkain. Pagkarating ko roon ay umupo na ako sa upuan kung saan ay katabi
nila...

“Say ah!” Nakangangang saad ko kay Henry habang hawak-hawak ang kutsarang puno ng
pagkain, mga ilang sandali pa ay ngumanga na rin ito’t sinubo ang pagkain.

T*ngina! Susubo lang siya sobrang sexy at hot pa niya. Ganoon ba talaga siya kumain
or he just trying to seduce me?

“Mmm... Ang sarap talaga ng luto mo, babe, mabuti nalang naisipan mong iluto ang
favorite ko ngayon? Miss na miss ko ‘to! At saka, mabuti nalang napunta kayo rito?”
Sunod-sunod na mga tanong nito habang nakapikit at umuungol pa ng konti, tila bang
sarap na sarap ‘to na lalong nagpangiti sa‘kin.

“A-Ahmm, una naisipan kong magluto kasi nga sobrang tagal ko ng hindi naluluto
itong recipe na ‘to, pangalawa nagluto ako dahil alam kong paborito mo ‘to,
pangatlo dahil hindi ka pa kumain, sobrang aga mo kayang umalis kanina.” Simpleng
saad ko sa kaniya, nagulat naman ako nang biglang gumuhit ang isang nakakalokong
ngiti sa kaniyang maninipis na labi habang tinitignan ako nito ng nakakaloko,
tinaas-taas pa nito ang kaniyang makakapal na kilay.

“So, nag-aalala ka pala sa‘kin dahil hindi pa ako kumakain simula kanina, kaya
naman nagluto’t pumunta ka rito upang pagdala ako ng pagkain?”
“H-Hindi ‘no?! A-Anong p-pinagsasabi mo? K-Kumain ka na nga lang diyan, ang dami mo
pang sinasabi!” Nabubulol kong saad sa kaniya sabay harap sa bibig niya ang
kutsarang puno ng pagkain, sinubo niya naman ‘to. Ngunit hindi pa rin niya
tinatanggal ang nakakalokong tingin at ngisi na binibigay nito sa‘kin na lalong
nagpapangiti sa‘kin.

T*ngina! Kilig ‘yarn?!

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 27

by flukedean08
7 - 9 minutes

Carlo's Point of View

Nagbiyabiyahe kami ngayon ni Spencer patungo sa bahay mg barkada ng p*nyetang Henry

na ‘yun, nagbabakasakali kasi ako na alam nila kung nasaan si Angel at ang
p*nyetang Henry na ‘yun. Kakagaling palang kasi namin sa bahay ni Angel, ngunit
wala kaming nadatnan doon, at tila bang sobrang tagal nang walang tao roon sapagkat
ang daming mga basura at mga sanga’t dahon ng mga puno ang nakakalat sa sahig, kaya
naman napagdesisyonan namin pumunta sa bahay ni Henry, ngunit ni bakas ng kaniyang
mga paa ay wala akong nakita. Kaya naman ngayon ay tutungo kami sa bahay ng barkada
ni Henry, ngunit ang t*nginang Spencer na ‘to ay walang tigil sa pag-kuda’t pag-
pigil sa‘kin.

“Sigurado ka na ba sa gagawin mo? Alam mo naman sigurong gugulpihin ka ng mga ‘yun

lalo na’t kaibigan nila ang kinakalaban mo.” Mahinahong saad sa‘kin ni Spencer na
lalong nagpa-inis sa‘kin.

“What the f*ck, Spencer?! Dati sinasabi mo sa‘kin na dapat mag sorry ako kay Angel
dahil sa ginawa ko sa kaniyang pagbigla, tapos ngayon, pinipigilan mo ako? Ano ba
talaga, huh?!” Galit na sigaw ko sa kaniya habang nakatutok pa rin sa daan patungo
sa bahay ng barkada ng p*nyetang Henry.

“Iba naman ang sitwasyon ngayon, Carlo, ‘yung sinabi ko sa‘yo dati ay tama lang
naman na mag-sorry ka kay Angel, pero wala akong sinabing puntahan mo ang barkada
niya para kausapin sila!” Saad pa nito, kaya naman agad kong inihinto ang kotse sa
may bandang gilid ng daan sabay suntok sa steering wheel at harap sa kaniya,
napansin ko naman napaatras ‘to sa kaniyang kinauupuan at kita ko rin ang pamumutla
niya, ngunit hindi ko na pinansin pa ‘yun.

Takot, salitang pinapakita sa‘kin ngayon ni Spencer. I already knew kung bakit
ganito siya sobrang katakot sa‘kin, at ‘yun ang pagsakal ko sa kaniya noon, siguro
akala niya sasaktan ko muli siya. Well, hindi ko nga ma-imagine ang sarili ko kung
bakit ko nagawa sa kaniya noon ang ganoong bagay, pero siguro nagawa ko ang bagay
na ‘yun sa kaniya ay dahil sa galit na nararamdaman ko. Pero ngayon, dahil nga may
konsensya pa ako, hindi ko na gagawin ‘yun muli sa kaniya kahit sobrang galit ko
pa.

“Tanga ka ba, Spencer?! Alam mo naman na kapupunta palang natin sa bahay ni Angel
at sa bahay ng p*nyetang Henry na ‘yun, ngunit wala tayong nadatnan, kaya naman
ngayon pupunta tayo sa barkada ng p*nyetang Henry na ‘yun, dahil alam kong sila
lang ang may alam kung nasaan si Angel ngayon. At saka, umayos ka nga ng upo!”
Galit kong sigaw sa kaniya, napansin ko naman na lalo ‘tong namutla, nakita ko rin
ang pagtulo ng luha nito mula sa kaniyang mga mata, ngunit muli ay hindi ko ulit
‘to pinansin.

“S-Sorry...” Naiiyak na saad nito sabay ayos sa kaniyang sarili mula sa pagkakaupo,
ako naman ay tumingin muli sa daan at pinaandar muli ang sasakyan na tila bang
walang nangyari.

Habang nagbiyabiyahe kami patungo sa bahay ng barkada ni Henry, ay bigla kong

naiisip ang pagtrato ko kay Spencer. I know simula nang humingi ako ng tulong sa
kaniya ay pinapakita ko na ang pagiging isang masamang kaibigan sa kaniya, at ang
halos pagtrato ko sa kaniya ay tila isang alipin at hindi kaibigan.

Ngunit kahit na ganoon, meron pa rin naman akong natitirang pagmamahal sa kaniya
bilang isang kaibigan, pero hindi ko nga lamang ‘to pinapakita sapagkat baka mag-
assume siya na meron akong gusto sa kaniya katulad ng nararamdaman niya sa‘kin;
mahal.

Yes, I knew na mahal niya ako, at mapasahanggang ngayon. Kita ko kasi sa kaniyang
mga galaw at kung paano niya ako alagaan, ngunit hindi ko lang pinapansin ang mga
pinapakita nito, dahil alam ko sa sarili ko kapag pinansin ko ang mga ginagawa niya
para sa‘kin ay lalo lang siyang masasaktan. Alam ko rin ang dahilan kung bakit niya
ako tinutulungan, at dahil ‘yun sa kaniyang nararamdaman.

Mga ilang sandali pa ng aming pagbiyabiyahe ay nakarating na rin kami sa isa sa mga
barkada ni Henry; Si Hunter Royal Caribbean. Dito kami pumunta dahil alam kong
halos dito nagtatambay ang buong barkada nila. Pinark ko na ang kotse ko sa bandang
gilid ng daan, pagkatapos non ay bumaba na rin kami.

“C-Carlo, sure ka ba talaga? Baka paaway ka pa...” Mahinahong saad muli sa‘kin ni
Spencer habang nakayuko ‘to. Napa-buntong hininga naman ako dahil sa sinabi nito.

“Spencer, don't worry about me, kaya ko naman sarili ko kung mapa-away man ako, at
saka magtatanong lang naman tayo ng mahinahon, ngunit kung hindi nila sasagutin ng
maayos, makakatikim sila sa‘kin.” Blanko kong saad sa kaniya at nilaktawan ‘to at
nagtungo sa gate ng bahay.

Pagkarating ko sa gate ng bahay ay dali-dali ko ng pinindot ang door bell...

‘Ding dong!’ ‘Ding dong!’ ‘Ding dong!’

Mga ilang sandali pa ay bumukas na ang pinto ng bahay at iniluwal nito si Hunter,
halatang hindi pa siya nakakaligo sapagkat hanggang ngayon ay suot-suot pa rin niya
ang kaniyang pantulog. Bigla naman napakunot ang noo nito nang makita niya ako,
ngunit nginitian ko lang ‘to.

“Anong ginagawa mo rito?” Malamig na tanong nito sa‘kin habang tinitignan ako ng
masama.

“Nasaan si Angel? Alam kong alam mo kung nasaan si Angel at ang p*tanginang Henry
na ‘yun. Ilabas mo ang kaibigan ko!” May diin na saad ko sa kaniya, bigla naman
umigting ang panga nito’t napangisi.

“Hoy! T*ngina mong chinito ka, ‘wag kang umasatang ganiyan, huh?! Tandaan mo, wala
ka sa lugar para maka-asta ka ng ganiyan.”

“C-Carlo, huminahon ka muna kasi. Sinabi ko na sa‘yo kanina pa ‘e. At saka tama
naman ang sinabi niya, baka matawag pa tayong trespasser sa ginagawa mong ‘yan.”
Bulong sa‘kin ni Spencer mula sa aking kanan, ramdam ko rin sa tono nito ang takot,
ngunit pinabayaan ko lang ‘to.

“Hoy ka rin! T*ngina mong damuho ka, nagtatanong lang naman ako, huh?! Sabihin mo
nalang kung nasaan ang si Angel?!”

Bigla naman akong napatingin sa kaliwang gilid ko nang biglang may magsalita...

“Hey, motherf*cker! Could you please shut up your f*cking mouth? Umalis na kayo
ngayon din, dahil wala kayong makukuha kay Hunter, pati sa‘min!” May diin na saad
sa‘kin ni Philip habang nakatingin naman ng masama sa‘kin mula sa kaniyang likod
sina Troy at Jerald.

“Sinabing umalis na kayo ‘e!” Galit na sigaw naman sa‘kin ni Jerald habang
nakahawak sa kaniyang tagiliran; baril.

“C-Carlo, umalis na tayo...” Natatakot na bulong na saad sa‘kin ni Spencer habang

hinihila ako patungo sa kotse namin kung saan naka-park. Tila bang nakita niya ang
baril na bubunutin ni Jerald mula sa kaniyang tagiliran.

“Hindi pa ‘to ang huling pagkikita natin, mga p*tanginang damuho!” Huling salita ko
sa kanila at naglakad na patungo sa kotse, nakita ko naman na napatawa ang mga ‘to.

Sumakay na kami sa kotse ni Spencer at pinaandar ‘to pauwi sa bahay.

“Sabi ko naman kasi sa‘yo, Carlo, na huminahon ka muna, ‘yan tuloy, instead na
makuha mo ang sagot na hinahanap mo naging bokya pa!” Biglang sermon naman sa‘kin
ni Spencer na sobrang nagpa-init sa ulo ko.

“Will you shut up o itutulak kita?!” Galit na sigaw ko sa kaniya, bigla naman ‘tong
tumahimik at inayos ang pagkakaupo.

‘Maghihiganti ako, gaganti ako! Tandaan niyo ‘yan!’

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 28

by flukedean08
8 - 10 minutes

Henry’s Point of View

10:45 AM at nandito kami ngayon sa bahay ni Hunter, well, as usual, magkwekwentuhan

at mag-iinuman na naman niyan mamaya. Halos dito na nga kami tumira, ‘e. Mabuti
nalang hindi sumama si Angel ngayon dahil may trabaho siya, dahil kung hindi,
bubungain ako non lalo na’t kung iinom kami.

“Saan kayo galing kahapon ni Angel kasama ang anak niyo?” Monotonous na tanong
sa‘kin ni Hunter habang prente ‘tong naka-upo sa sofa dito sa kaniyang sala sa
bahay. Napakunot naman ang noo ko dahil sa tanong nito.

“What do you mean saan kami pumunta kahapon? Bobo ka ba? Malamang sa hospital,
nagtrabaho kaya ako.”
“At saka, kasama ko ang mag-ama ko kahapon. Pinagdala kasi ako ng mga ‘to ng
pagkain for my lunch na sakto naman ng lunch time ko.” Nakangiting saad ko sa
kaniya, nabigla naman ako nang biglang mapatili si Jerald na tila bang kinikilig.

“Kyahhh! Nakakakilig naman. Ako kaya, when kayang may pupunta sa office para
ipagdala ako ng lunch, tapos siya na ang dessert.” Masiglang saad nito habang
nakahawak sa kanang braso ni Philip. Si Philip naman ay pinapabayaan niya lang ‘to
sa pagtili niya’t paghawak sa kaniyang braso, tila wala ‘tong pakialam sa kaniya.

“G*go ka talaga! Bakit hindi mo sabihin ‘yan kay Caleb? Sigurado naman akong hindi
ka lang sa dessert pagbibigyan non, kundi pati na rin dinner, at may kasama pang
midnight snacks!” Nakangising saad naman sa kaniya ni Troy, tatawa na sana ako
dahil sa sinabi nito ngunit biglang napaatras ang dila ko nang biglang tumahimik si
Jerald at mapalitan ang kaniyang expression na tila bang buhat-buhat niya ang
langit at lupa.

Ang barkada naman ay biglang napatingin ng masama kay Troy na dahilan upang
mapaiwas ng tingin si Troy sa‘min. Bigla naman napakunot ang noo ko sa nangyayari,
naramdaman ko rin ang pagbigat bigla ng atmosphere sa kinaroroonan namin.

‘Meron ba akong hindi nalalaman? Marami bang mga nangyari nang inaasakaso ko ang
mag-ama ko ng hindi ko alam?’ Takang tanong ko sa sarili ko.

Mga ilang sandali pa ay magtatanong na sana ako sa kanila kung ano ba talaga ang
nangyayari, ngunit hindi ko nagawang magtanong nang biglang magsalita si Louise...

“Henry, matanong ko lang, bakit ka hinahanap ng kaibigan ni Angel dito kahapon? May
kasama pa siyang isang cute guy ‘e.” Biglang tanong nito sa‘kin habang may dala-
dala ang mga orange juice na ginawa nito, bigla naman napakunot ang noo ko nang
marinig ko ang sinabi nito.

Naisip ko naman na baka ang p*nyetang Carlo na ‘yun ang tinutukoy nito. Siya lang
naman kasi ang kilala kong kaibigan ni Angel, ‘e. Hindi ko lang alam kung sino ang
tinutukoy pa nitong cute guy.

“What?! ‘Yun ba ang dahilan kung bakit tinanong sa‘kin ni Hunter kanina kung saan
kami galing ng mag-ama ko kahapon?”

“Yup!”
“At saka, kung hindi lang dumating sina Troy, Philip, at Jerald kahapon? Baka
nasapak ko na ang tarantandong ‘yun. Pilit kasi tinatanong ng chinitong ‘yun kung
nasaan ka at si Angel, pero dahil wala rin akong alam, ang sinabi ko nalang ay wala
silang makukuha sa‘kin tungkol sa inyo; tungkol kung nasaan kayo.” Paliwanag sa‘kin
ni Hunter na lalong nagpakunot sa noo ko.

“Tinanong niyo ba kung bakit nila kami hinahanap kahapon?” Takang tanong ko sa
kanila, bigla naman sumagot si Troy...

“Nope, pinaalis lang namin sila.”

Bigla naman akong napaisip sa mga sinabi ng mga ‘to. Bakit nila kami hinahanap
kahapon? May kailangan ba sila sa‘min? May sasabihin ba sila sa‘min, lalo na kay
Angel? Akala ko bang wala ng connection si Angel at ang p*nyetang Carlo na ‘yun,
bakit ngayon hinahanap niya kami?

“May clue ka ba kung bakit ka nila hinahanap?” Biglang tanong naman sa‘kin ni
Jerald, kaya naman napatingin ako sa kaniya.

“I don't have. Hindi ko nga alam kyng bakit nila kami hinahanap, pero may kutob ako
na may balak ang mga ‘yun ng masama.” Sagot ko sa kaniya, napatango naman ‘to.

“Basta kung ano man ang mangyari, tulong-tulong tayo, lalo na't meron nagbabanta sa
buhay niyo, Henry at ang mag-ama mo. Tutulungan namin kayo katulad ng ginawa namin
pagtulong kay Hunter at Louise noon dahil sa kagagawan ni Mark at Ariana.”
Seryosong saad sa‘min lalo na sa‘kin ni Philip, napatango naman ang barkada na
dahilan upang mapangiti ako.

“Thank you, mga bro!”

______

Narrated

Habang nagmamaneho ang isang lalaki patungo sa paaralan kung saan nag-aaral ang
kaniyang anak upang sunduin ‘to ay bigla ‘tong nakaramadam ng kakaibang pakiramdam,
at ‘yun ang kakaibang pagkabilis ng pagtibok ng kaniyang puso.
Bigla naman pumasok sa kaniyang isipan kung may mangyayari bang hindi maganda? Pero
dahil nga ayaw niyang mag-isip ng masama ay binelawala niya na lamang ‘to at inisip
nalang na normal lang ang nararamdaman niya.

Pinagpatuloy niya na ang kaniyang pagmamaneho patungo sa paaralan ng kaniyang anak

upang masundo na ‘to, lalo na't malapit na rin naman siya.

Kakagaling palang nito sa kaniya trabaho, kahit alas onse palang ng umaga ay
napagdesisyunan niya na ‘tong umuwi't sunduin ang kaniyang anak sapagkat wala rin
naman na ‘tong gagawin. At saka, wala rin naman susundo sa anak niya dahil wala ang
asawa nito, nakikibonding kasi ‘to sa mga barkada niya, ayaw niya naman na
istorbohin ‘to dahil minsan lang ‘yun, kaya naman siya na ang susundo sa anak nila.

Sa kabilang banda naman ay merong batang lalaki palabas sa kaniyang paaralan,

masaya ‘tong naglalakad habang hawak-hawak ang magkabilang sabitan ng kaniyang bag
pack.

Excited na rin ‘tong umuwi sapagkat alam niyang magiging masaya’t proud ang
kaniyang mga magulang sa kaniya kapag pinakita niya ang kaniyang magandang balita;
ang pagiging valedictorian ng kanilang klase.

Nang makalabas na ang batang lalaki sa kaniyang paaralan ay nahagip niya agad ang
kaniyang Papa mula sa kabilang daan, kaya naman dali-dali ‘tong tumakbo patungo sa
kinaroroonan ng kaniyang Papa.

“Papa!” Masayang sigaw ng batang lalaki habang tumatakbo ‘to patungo sa kaniyang
Papa.

Ngunit, ang isang karumaldumal na pangyayari na hindi inaasahan ng mag-ama.

Habang tumatakbo kasi ang kaniyang anak patungo sa kaniya ay bigla niyang nakita
ang isang itim na sasakyan na sobrang bilis patungo sa kaniyang anak, kaya naman
bigla ‘tong kinabahan.

“Baby, watch out!” Sigaw niya sa kaniyang anak ngunit tila bang walang narinig ang
kaniyang anak at patuloy lang ‘to sa pagtakbo.
Nang mapansing malapit na ang sasakyan sa kaniyang anak ay dali-dali ‘tong tumakbo
patungo sa kaniyang anak. Takot at kaba ang nararamdaman niya ngayon, bilang isang
magulang hindi niya mawari sa kaniyang sarili kung mangyayari ang tradhedyang hindi
niya inaasahan sa kaniyang anak.

Mga ilang sandali pa at konting hakbang nalang ay maliligtas niya na ang kaniyang
anak sa trahedyang naka-abang sa kanila, ngunit tila bang nakaplano na ang lahat at
mga ilang sandali lang ay hindi ‘to makapaniwala sa nakikita niya ngayon. Tila
binuhusan ito ng malamig na tubig.

Puno ng dugo ang daan, at ang kaniyang anak ay nakahandusay habang walang malay,
ang mga tao naman ay nakatingin lang at tila bang isang sinehan ang pinapanood nila
ngayon.

Ang itim na kotse naman na nakabangga sa kaniyang anak ay agad-agad umalis, ngunit
napansin niyang pamilyar ang kotseng ‘yun at ang nagmamaneho nito, ngunit hindi
niya na lamang ‘to pinansin.

“Hansy!” Humahagulgol na tawag nito sa walang malay at duguan niyang anak at dali-
daling tumakbo sa kinaroroonan ng kaniyang anak.

Nang makarating na siya sa kinaroroonan ng kaniyang anak ay agad ‘tong umupo't

dali-daling niyakap ang anak.

“H-Hansy, gising, baby...”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 29

by flukedean08
8 - 9 minutes

Angel’s Point of View

“H-Hansy, p-please wake up...” Humahagulgol kong saad sa anak ko habang yakap-yakap
ko ‘to, napansin ko naman na halos panonood lang ang mga ginagawa ng mga tao, at
ni-isa sa kanila wala man tumatawag ng ambulansya.

“P-Please, call an ambulance. Tulungan niyo ang anak ko!”

Hindi ko mawari sa aking isipan na mangyayari ang ganitong bagay sa aking anak; ang
aksidente.

Kung sa‘kin lang nangyari ang trahedyang ‘to ay okay lang sa‘kin as long as ligtas
ang anak ko. Bilang isang magulang ay poprotektahan ko ang aking anak kahit ano man
ang mangyari, kahit ikamamatay ko pa ‘to ay okay lang. Ngunit ang salitang
pagprotekta ay bigo kong nagawa ngayon, na sobrang pinagsisihan ko.

Mga ilang sandali pa ay may narinig na akong siren ng isang ambulansiya, kaya naman
lalo kong niyakap ang anak ko at hinalik-halikan pa ‘to sa noo...

“B-Baby, maliligtas ka na, kaya kapit ka lang. H-Huwag mo munang iiwan sina Papa at
Daddy...” Humahagulgol bulong ko sa kaniya, kasabay nito ang pag-lapit sa‘kin ng
mga nurses.

“Sir, kami na po bahala sa anak ninyo.” Nakangiting saad nito sa‘kin, kaya naman
dali-dali kong binitawan ang aking anak at tumayo mula sa aking pag-kakaupo.
Pinunasan ko na rin ang luhang kumalat sa‘king mukha.

Habang pinapanood ko ang mga kung paano nila ilagay ang aking anak sa hospital bed
ay hindi ko maiwasang mapahagulgol muli, masakit para sa‘kin bilang isang magulang
ang makita ang aking anak na duguan habang walang malay.

Nang mailagay na ng mga ‘to ang aking anak sa hospital bed ay dali-dali na nilang
ipinasok sa loob ng ambulansya, ako naman ay sumunod na.
...

Nagbiyabiyahe na kami patungo sa hospital kung saan pagmamay-ari ni Henry, mabuti

nalang sa hospital niya tumawag ang mga tao kanina.

Hawak-hawak ko ngayon ang kaliwang kamay ni Hansy habang umiiyak. Nang mabigyan na
siya ng first aid kit ng mga nurses, ay tila bang lalo akong binuhusan ng malamig
na tubig sapagkat kitang-kita ko ang mga malalaking galos at sugat na natamo niya
sa tradheyang nangyari kanina.

“H-Hansy, tatagan mo ang loob mo para sa‘kin at para kay Daddy ah. H-Huwag ka
munang susuko, baby. Isipin mo kami ng Daddy mo, dahil hindi namin kakayin kung
mawawala ka. Sa lahat ng yaman na hawak-hawak ko ngayon, ay ikaw ang pinaka-
mahalagang yaman na hawak ko. K-Kaya naman, a-anak, ‘wag mo muna kaming iiwan,
ah...” Humahagulgol kong saad sa kaniya habang hawak-hawak ang kamay nito't
hinahalikan.
Habang nagbiyabiyahe kami ay naisipan kong tawagan si Henry upang ipaalam ang
nangyari sa anak namin, kaya naman dali-dali kong kinuha ang aking cellphone mula
sa aking bulsa at dinial ang number ni Henry.

Mga ilang sandali pa ay agad din nitong sinagot ang kaniyamg cellphone...

“H-Hello, H-Henry...” Saad ko, at muli, hindi ko na naman napigilan ang mabigat na
emosyon na aking dala-dala.

“Babe, may nangyari ba? Bakit ka umiiyak?!” Nag-aalalang saad nito mula sa kabilang
linya.

“H-Henry, si H-Hansy...”

“Napano si Hansy?!”

“H-Henry, si Hansy, na-aksidente...” Humahagulgol kong saad sa kaniya at dali-

daling pinatay ang tawag.

Agad naman akong napahawak sa aking bibig upang hindi makagawa ng ingay habang
humahagulgol. Hindi ko kayang i-recap lahat ang mga nangyari kanina, ayoko na muli
‘tong alalahanin pa sapagkat sobrang sakit nito para sa‘kin, lalo na sa anak ko.

Mga ilang sandali pa ng pagbiyabiyahe ay narating na rin namin ang hospital. Dali-
dali na nilang binaba ang aking anak at ipinasok na namin ‘to sa loob. Hawak-hawak
ko pa rin ang kamay ni Hansy, habang humahagulgol.

“Sir, dito nalang po kayo. Kami na po bahala.” Nagmamadaling saad ng nurse habang
tinatanggal ang pagkakahawak ng aking kamay sa kamay ni Hansy, na dahilan upang
lalo lang akong mapahagulgol.

“M-Miss, gusto ko p-pumasok. G-Gusto ko makita ang anak ko!” Humahagulgol kong
sigaw sa kaniya habang hawak-hawak pa rin ang kamay ng anak ko.
“Sir, hindi po pwede. Maiwan nalang po kayo rito sa labas...” Pamimilit pa nito,
nagulat naman ako nang biglang may yumakap sa aking likod...

“B-Babe, calm down. Hindi ka pwedeng pumasok sa loob, maghintay nalang tayo dito,
okay? Si Dr. Pj na ang bahala sa anak natin.” Naiiyak na saad sa‘kin ni Henry
habang kinakalas ang aking kamay sa pagkakahawak sa kamay ng anak namin.

“A-Ayoko! Gusto kong pumasok, gusto kong makita ang anak natin! ‘Di ba hospital mo
‘to?! At asawa mo ako, kaya naman pwede kong gawin ang gusto kong gawin!”

“Angel! Pwede bang makinig ka muna sa‘kin, kahit ngayon lang? H-Hindi ka pwede
roon, hindi ka pwede! Kahit sino ka pa, hindi pwede!” May diin na saad nito and
finally, he's voice crack, nilabas na nga niya ang kaniyang masasaganang luha.

“B-Babe...” Humahagulgol na saad nito, kasabay nito ang pagkalas ng aking kamay sa
pagkakahawak sa kamay ni Hansy at pagharap kay Henry sabay yakap sa kaniya ng
mahigpit, niyakap naman ako nito ng mahigpit.
...

“Paano siya na-aksidente?”

Nakaupo kami ngayon sa mga bench dito sa loob ng kaniyang hospital. Gusto pa nga
niya sa office nalang niya kami mag-stay para hintayin ang anak namin, ngunit
nagpumilit ako na dito nalang kami, upang sa paglabas ni Dr. Pj, agad na akong
papasok.

Tinanong ko rin sa kaniya, bakit hindi nalang siya ang gumamot sa anak namin, but
sabi niya hindi raw pwede sapagkat naka-inom siya, na ramdam at amoy ko naman.

Gumaan na rin ang aking pakiramdam kahit konti, dahil sa ginawang pag-comfort
sa‘kin ni Henry.

“P-Pagkalabas ko sa trabaho ay agad akong nagtungo sa school niya para sunduin

siya, lalo na’t uwian na rin naman niya. So, pagkarating ko roon ay nakita ko agad
siya, kaya naman agad ‘tong tumawid sa daan patungo sa‘kin, ngunit mga ilang
sandali lang ay may nakita akong mabilis na itim na kotse na papunta sa
kinaroroonan ni Hansy, at ‘yun, huli na ang lahat.” Saad ko sa kaniya, at muli,
bigla na naman bumigat ang aking pakiramdam at nabuhos ko ulit ang masasagana kong
mga luha, bigla naman akong niyakap ni Henry at hinimas-himas ang aking likuran.
“Shhh~ don't cry. Anyway, nakulong na ba ang nakabangga sa anak natin?”

“‘Yun nga ang problema, h-hindi nakulong ‘yung taong ‘yun sapagkat agad-agad ‘tong
umalis nang time na ‘yun.” Nag-aalinlangan kong saad sa kaniya sabay kalas sa yakap
namin. Hinarap naman ako nito’t hinawakan ang aking magkabilang balikat.

“Nakita mo ba ang plate number ng kotse? Nakita mo ba kung sino ang nagmamaneho ng
p*tanginang kotseng ‘yun?!” May diin na saad nito habang naka-kunot ang kaniyang
noo, ramdam ko rin ang galit sa kaniyang tono.

Bigla naman akong kinabahan sa tanong nito. Hindi ko alam kung sasabihin ko ba ang
totoo o hindi sapagkat hindi pa naman ako sure kung siya ba talaga ‘yun o hindi,
ngunit kung siya talaga ‘yun ay magbabayad siya at hindi ko siya mapapatawad.

“H-Hindi...” Simpleng saad ko sa kaniya na dahilan upang mapatayo nito at pagsuntok

sa pader ng hospital.

“T*ngina! P*tangina! Kung sino ka man, magbabayad ka!”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 30

by flukedean08
8 - 10 minutes

Henry’s Point of View

“T*ngina! P*tangina! P*ta, gusto kong pumatay ngayon. Gusto kong patayin ‘yung
nambundol sa anak ko!” Galit kong sigaw sabay hagis sa wall ang babasaging flower
vase na dahilan upang gumawa ‘to ng ingay...

‘Plask!’

“Bro, calm down. Kahit gusto mong gawin ang mga sinasabi mo, hindi mo pa rin
magagawa sapagkat hindi naman natin alam kung sino ang taong nasa loob ng kotseng
‘yun.” Mahinahong saad naman sa‘kin ni Jerald.

“P*tangina! Kahit gusto kong kumalma, hindi pa rin ako makakalma, dahil
nakahandusay habang walang malay ngayon ang anak ko sa hospital!” Galit na sigaw ko
sa kaniya, siya naman ay hindi na sumagot pa.
2 days past simula nang mangyari ang tradheyang hinding-hindi namin inaasahan ni
Angel; ang aksidente.

At sa dalawang araw na ‘yun ay puro pokus ang aking trabaho sa anak ko, halos buong
magdamag ko ‘tong chinecheck kung stable ba ang lahat at inulit-ulit ang mga test,
but then iisa lang ang palaging lumalabas sa resulta, he's under coma but he's
stable.

Sa dalawang araw ding ‘yun at hanggang ngayong kasalukuyan ay pina-iimbestiga ko na

sa mga private investigator ko, kasama na rin ang mga barkada kung sino nga ba ang
nagmamaneho ng p*tanginang sasakyang ‘yun, ngunit mapasahanggang ngayon ay ni-isa
sa kanila ay wala pa ring nahahanap na impormasyon ukol sa aksidente.

Anyway, nandito ako ngayon sa Company ni Angel which is the Smith Perfume, kasama
si Jerald na ngayon ay siya muna ang pansamantalang nagpapalakad sa Company ng
asawa ko. Dahil sa mga nangyayari sa buhay namin ngayon ay hindi na namin
napagtutuonan ng pansin ang negosyo namin, kaya naman ang mga p*tanginang ahas
which is the boards ay pinagsasamantalahan ang Company ng asawa ko.

Kaya naman humingi muna ako ng favor kay Jerald na siya muna ang mamahala dahil isa
siyang business man at dahil na rin magaling siyang mamalakad. Si Hunter or Philip
sana pero masiyadong marami na ang mga Companies na pinapalakad ng mga ‘to at baka
hindi na nila mapagtuonan ng pansin ang kanilang mga negosyo kung pati ang negosyo
ng asawa ko ay hahawakin nila.

Kung itatanong niyo naman kung nasaan si Angel, nasa hospital siya ngayon at
binabantayan ang anak namin kasama si Louise, para naman kahit papaano may kasama
pa rin siya. Nagpadala na rin ako ng mga tao kong armado sa bawat parte ng
hospital, upang walang magtangka sa kanila.

Mga ilang sandali pa ay bigla akong nabalik sa ulirat nang biglang may mag-pop sa
cellphone ko, senyales na may nag-message sa‘kin. Kaya naman dali-dali kong kinuha
ang aking cellphone mula sa table ko upang tignan ang nag-message.

Pagkabukas ko sa aking cellphone ay dali-dali kong tinignan kung sino ang nag-
message, ngunit biglang napakunot ang aking noo’t biglang nag-usok sa galit nang
makita ko kung sino ang nag-message at kung ano ang minessage nito.

Habang binabasa ko ang message nito ay hindi ko mapigilang mapakuyom aking kamao sa
hawak kong cellphone...
From: Anonymous,

Hey there, baby, kumusta ka naman? Alam mo bang sobrang ganda ng mood ko simula
nang isang araw? Alam mo ba kung bakit? Maganda ang mood ko kasi muntik ng mamatay
si Baby Hansy, sobrang lungkot ko nga kasi hindi siya tuluyang namatay ‘e! HAHAH!

Next target ko naman ngayon ay ang baklitang Angel; ang asawa mo. Paka-ingatan mo
siya, ah? Baka magaya rin siya sa butiki mong anak, at siya ang tuluyan!

Nang matapos ko ‘tong basahin ay hindi ko napigilan ang sarili kong ihagis ang
hawak-hawak kong cellphone sa floor na dahilan upang mapatingin sa‘kin si Jerald ng
may pagtataka.

“P*tangina! Kung sino ka mang p*tangina ka, ay papatayin kita kapag nakita’t nahuli
kita! Kakatayin ko ang bawat parte ng katawan mo at isasabit ang mga ‘to sa bawat
parte ng Pilipinas!” Galit na sigaw ko habang nakakuyom ang aking mga kamao,
napatingin naman ako kay Jerald nang bigla ‘tong magsalita...

“Bro, what happened? Bakit nag-uusok ka na naman sa galit?”

“The f*cking, anonymous, bro! Nag-message na naman siya sa‘kin, and he or she's
f*cking happy about sa nangyari sa anak ko!”

‘Kung sino ka man p*tangina ka ay sana maaga palang itigil mo na ang pagsira at
patuloy na pagsisira sa pamilya ko, dahil kung hindi, I'll f*cking kill you!’ Galit
na saad ko sa sarili ko.

“Bro, meron ba kayong naka-away na tao upang maghiganti siya ng ganiyang kabigat sa
inyo?” Biglang tanong naman nito na biglang napa-isip sa‘kin.

“Oo, meron. Isa lang naman ang naka-away ko noon; si Carlo Kio. Ngunit, alam kong
bestfriend siya ni Angel kaya naman kahit na naka-away ko siya noon ay hindi ko pa
rin siya pagbibintangan, sapagkat alam ko sa sarili ko na hindi niya magagawa ang
bagay na ‘yun, lalo na’t ang pinaka-target ng anonymous na ‘yan ay ang mag-ama ko.”
Mahabang paliwanag ko sa kaniya, napakunot naman bigla ang noo nito't napangisi.

“Huwag kang pasisiguro, Henry. Hindi natin alam ang totoo. Alam naman natin na
sobrang daming mga taong nagbabalat-kayo ngayon, kaya naman ‘wag ka lang mapalagay
sa isang gilid.” Seryosong saad naman nito.

Well, he has a point, katulad nalang sa nangyayari ngayon sa Company ni Angel,

sobrang daming mga ahas na sobrang gahaman. Tila isa silang mga kambing na
nagdadamit tupa.

Mga ilang sandali pa ay nabalik ulit ako sa ulirat nang biglang magsalita si
Jerald...

“Ry, nagsend din siya ng message sa‘kin.” Seryosong saad nito sa‘kin sabay lakad
patungo sa‘kin at inabot ang kaniyang cellphone na malugod ko naman tinanggap at
dali-dali ‘tong binasa...

From: Anonymous,

Hello, my dear friends, kumusta kayo? I hope nasa mabuti kayong kalagayan. Anyways,
alam niyo bang napaka-bobo niyong mag-laro mga t*ngina kayo?! ‘Yan tuloy, biglang
dumugo ang daan, nakakalungkot ‘di ba? Sa susunod kasi, ayusin niyo na ang
paglalaro niyo.

Para rin pala hindi na kayo mahirapan, I do have riddle na kailangan niyong sagutin
upang maligtas niyo kaagad ang baklitang Angel, pinapadali ko ‘to dahil meron pa
akong konsensya. Anyways, here's the riddle:

“There’s one house and it’s filled a lot of rooms. What is it?”

Goodluck!

Pagkatapos kong basahin ang sinabi ng p*tanginang anonymous na ‘to, ay bigla akong
napaisip dahil sa binigay na riddle nito.

“What’s your plan now? Naisip mo na ba ang paisipan na binigay niya?” Biglang
tanong naman sa‘kin ni Jerald, kaya naman agad akong napatingin sa kaniya, ngunit
hindi ko muna ‘to sinagot, bagkus inisip ko muna ang riddle.

“One house but it's filled a lot of rooms?!” Pag-uulit ko, at mga ilang sandali pa
ay bigla nalang akong kinabahan nang bigla kong maisip ang imposibleng sagot.
“Jerald, let's go!” Sigaw ko sa kaniya at dali-daling tumakbo palabas sa office na
‘to.

“We‘re we going?”

“P*tangina! ‘Wag ka ng magtanong pa, basta sumunod ka nalang!” Galit na sigaw ko sa

kaniya.

Sana hindi pa huli ang lahat. T*ngina!

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 31 - Page 2

by flukedean08
8 - 11 minutes

Angel’s Point of View

“Angel, bibili lang ako ng pagkain natin, ah? Para sana may makain na tayo, gutom
na gutom na rin kasi ako, ‘e. 12:35 PM na wala pa si Henry, akala ko pa naman
darating siya ng maaga. Anyway, may gusto ka bang ipabiling pagkain or something
you like, na mabibili ko?” Nakangiting saad sa‘kin ni Louise habang inaayos niya
ang kaniyang bag.

“Ayaw kong kumain, Louise, ikaw nalang. At wala rin akong pabibili, wala pa kasi
ako gana at busog pa ako.” Monotonous kong saad sa kaniya, narinig ko naman ‘tong
napabuntong hininga.

“Angel, look. Paano mo masusubaybayan at mababantayan ang anak mo kung pati ikaw ay
magkakasakit? Mag-isip ka nga, Angel. Alam kong nagdudusa ka ngayon dahil sa
nangyari sa anak mo o niyo ni Henry, but please, Angel, alagaan mo rin sana ang
sarili mo kagaya ng pag-alaga mo sa anak mo.” Mahabang sermon na naman nito, ngunit
hindi ko nalang ‘to pinansin bagkus tinuon ko nalang ang aking pansin sa anak ko na
mapasahanggang ngayon ay wala pa ring malay.

“Bahala ka nga sa buhay mo, basta pagkabalik ko rito ay kailangan mong kumain,
whether you like it or not. Nagsasalita ako hindi bilang isang kaibigan, Angel,
kundi bilang isang kapatid.” Huling saad nito’t narinig ko nalang ang pagbukas at
pagsara ng pinto.
Napabuntong hininga na lamang ako dahil sa ginawang pag-asal nito.

Habang pinagmamasdan ko si Hansy ay hindi ko maiwasan ang sarili kong mapa-iyak

muli. Dalawang araw na ngunit mapasahanggang ngayon ay wala pa ring pagbabago sa
kaniyang kalagayan, still under coma pa rin ‘to.

Ang mga sugat at galos naman nito sa kaniyang katawan ay nag-hihilom na, nakabenda
rin ang kaniyang ulo sapagkat meron din daw ‘tong natamong sugat mula sa aksidente.

Sobrang dami rin ang mga nakasasak na kung ano-ano sa anak namin na tila ang mga
bagay nalang na ito ang nagbibigay buhay sa anak namin, ngunit kahit na ganoon
sobrang laki pa rin ng pasalamat ko dahil hindi siya natuluyan, dahil kung hindi,
baka hindi ko kakayanin. Malaki rin ang pasasalamat ko kay Henry sapagkat ang
trabaho nito ay nakatuon lang sa anak namin.

“Pagaling ka, baby, ah. Pagaling ka para sa‘min ng Daddy mo.” Nakangiti kong bulong
sa kaniya habang umiiyak.

Napapunas naman ako sa mga kumalat na luha sa aking mukha nang marinig kong bumukas
ang pinto.

“Bakit sobrang bilis mo naman, Louise? May naiwan ka bang gamit, huh?” Sumisinghot
kong tanong sa kaniya habang pinupunasan pa ang mga luhang kumalat sa aking mukha’t
mata.

“Louise?” Tanong kong muli, ngunit hindi ako nito sinagot, kaya naman agad ko ‘tong
hinarap.

Ngunit pagharap ko ay nagulat nalang ako bigla at the same time ay napaatras sa
pagkakaupo nang makita ko kung sino ‘to, dahil hindi pala si Louise ang kinakausap
ko, kundi si Carlo.

Blanko ‘tong nakatingin sa‘kin, deretso rin sa mata ko ang tingin nito. Hindi ko
alam kung bakit? Pero bigla nalang ako nakaramadam ng kaba.

“C-Carlo, a-anong ginagawa mo rito?”

“Angel, kumusta kana?” Tanong nito habang naglalakad ng mabagal patungo sa
kinaroroonan ko, nilibot din nito ang kaniyang mga mata sa loob ng room namin.

“C-Carlo, okay lang ako. P-Papaano ka n-nakapasok dito?” Kinakabahang tanong ko sa

kaniya, bigla naman ‘tong napatingin muli sa‘kin kasabay nito ang kaniyang pag-
ngisi na dahilan upang lalo akong kabahan.

“Bakit naman ganiyan ang tanong mo sa‘kin, Angel? Kaibigan mo ako ‘di ba? Bawal
bang bisitahin si Hansy?” Nakangising saad nito at naglakad patungo sa kaliwang
gilid ni Hansy, nasa kanang gilid kasi ako naka-upo, ‘e.

“H-Hindi naman sa ganoon, C-Carlo. Curious lang kasi ako, ‘e.”

Meron kasing mga pinadalang taong armado si Henry para sa‘min nang malipat namin
dito sa VIP room dito sa hospital sa top floor ang anak namin, kaya naman hindi
lang basta-basta ang pagpasok dito sa room lalo na’t hindi naman nila kilala si
Carlo. Kaya naman sobra ang pagtataka ko sapagkat, bakit siya nakapasok?

Bigla naman akong nabalik sa ulirat nang biglang magsalita si Carlo na ngayon ay
nasa kaliwang gilid na pala siya ni Hansy.

“Sobrang cute pala ni Hansy, ‘no? Ngayon ko lang napansin, ‘e...” Nakangising saad
nito sabay ayos sa kumot ni Hansy na sobrang ikinakaba, tila nararamdaman ko na may
balak ‘tong masama.

“C-Carlo, ano ba talagang concern mo at bakit ka pa napadapad dito?” Saad ko sa

kaniya na dahilan upang mapatingin ‘to sa‘kin kasabay nito ang paglakad niya muli
ng mabagal patungo sa kinaroroonan ko.

“Kukumustahin ko sana talaga kayo, lalo na si Hansy. Kahapon ko lang kasi nalaman
na na-aksidente pala siya noong isang araw, tapos hindi mo lang sinabi sa‘kin?” May
diin na saad nito habang naglalakad na dahilan upang mapakunot ang aking noo.

“Kanino mo nalaman ang a...Ahh!” Hindi ko naituloy ang aking sasabihin at napalitan
‘to ng tili’t sakit nang biglang hawakan ng may diin ang panga ko ni Carlo.

“Kaibigan mo ba talaga ako, Angel? Bakit hindi mo inabalang sabihin sa‘kin ang
tungkol sa aksidente?!” Nag-uusok sa galit na saad nito at lalong hinigpitan ang
pagkakahawak sa panga ko na dahilan upang lalo akong mapatili sa sakit.

“Ahhh! C-Carlo, t-tama na!” Daing ko sa kaniya sabay hawak sa kamay nito upang
tanggalin ang pagkakahawak sa aking panga, ngunit tila wala ‘tong narinig at
patuloy lang ‘to sa kaniyang ginagawa.

Bigla naman tumulo ang aking masasaganang mga luha dahil sa sakit na nararamdaman
ko.

“Anong tama na?! Deserve mo lang masaktan, p*tangina mo!” Galit na sigaw nito sabay
tanggal sa pagkakahawak sa panga ko na sobrang ikinagaan ko naman, ngunit akala ko
tapos na ang pananakit nito sa‘kin, pero akala ko lang pala ‘yun sapagkat aamba pa
pala ‘to ng suntok, kaya naman agad akong napapikit at hinihintay nalang ang
pagbagsak ng kaniyang kamao mula sa aking mukha.

Ngunit napamulat nalang ako ng mata nang marinig ko ang boses ni Henry...

“P*tangina ka, may balak ka pang saktan ang asawa ko, huh! At sa puder ko pa
talaga!” Galit na sigaw nito habang pinagsusuntok si Carlo, sa gilid naman nito ay
ang nakangising Jerald habang pinapanood ang mga ‘to.

Nakahiga si Carlo habang si Henry naman ay nasa ibabaw nito, puro suntok sa mukha
ang natatamo ni Carlo mula kay Henry. Si Carlo naman ay hindi ‘to makalaban
sapagkat nasasahol ang kaniyng mga kamao sa katawan ni Henry.

Nang makita kong namumuro na sa pagsuntok si Henry ay agad akong napatayo sa aking
kinauupuan at dali-daling pinuntahan si Henry upang awatin na ‘to.

“Henry, tama na! Baka mapatay mo pa siya!” Sigaw ko sa kaniya habang inaawat, mga
ilang suntok pa ay doon lang siya nagpaawat kasabay nito ang kaniyang pagtayo.

“T*ngina ka, Carlo, mabuti nalang may konsensya pa ang asawa ko, dahil kung hidni
baka naoatay na kita!” Galit na sigaw nito habang duro-duro ang walang malay at
duguang, Carlo.

“Jerald, pabuhat mo ‘yan sa mga tao ko sa labas, at ilagay niyo siya sa lugar kung
saan siya nararapat habang wala pa siyang malay, itali niyo rin siya ng kadena!”
Utos nito kay Jerald na dali-dali naman sinunod ni Jerald, pagkatapos non ay
hinarap naman ako nito at hinawakan ang magkabila kong pisngi...

“You okay?” Malambing na tanong nito.

“O-Okay lang ako, maraming salamat.”

“Tsk! Okay lang ‘yan, asawa kita at ama ka ng anak natin. Kaya naman tungkulin kong
protektahan kayo.” Nakangiting saad nito. Hindi ko naman mapigilan ang sarili ko na
mapangiti dahil sa sinabi nito.

“Che! Tara na nga para gamutin natin ‘yang mga sugat mo, ikaw ang hindi okay, ‘e.”
Nakangiting saad ko sa kaniya habang pinagmamasdan ang kaniyang gwapong mukha.

“Oo nga pala, nasaan si Louise? Bakit niya kayo iniwan ng mag-isa rito? Yawa talaga
ang Louise na ‘yun, malilintikan din ‘yun kapag nakita ko siya.” Nakakunot noong
saad nito sa‘kin.

“Tumigil ka nga, bumili siya ng pagkain namin, gutom na gutom na raw kasi siya.”

“Tsk! Tara na nga.”

Napakaswerte ko talaga kay Henry. Sa lahat ng bakla ako hata ang pinakaswerte sa
lalaking ‘to. Hindi lang kasi siya maskulado, gwapo, at mayaman, kundi malalahanin
pa. .

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 32 - Page 2

by flukedean08
9 - 11 minutes
Angel’s Point of View

“Ouch! Dahan-dahan naman, babe, ang hapdi kaya.” Naka-pout na daing ni Henry sa‘kin
na dahilan upang matawa ako ng mahina, parang bata kasi ‘to; sobrang cute!

“Tumahimik ka nga, paano gagaling ang mga ‘yan kung palagi kang reklamo? Basta
tiisin mo nalang matatapos na rin naman ‘to, ‘e.” Natatawang saad ko sabay dampi
muli ng bulak na may alcohol sa kaniyang sugat.

Ginagamot at nililinis ko ngayon ang mga sugat sa kaniyang mukha na natamo niya
kaninang nagsusuntukan sila ni Carlo. Alam kong hindi malala ang mga ‘to at malayo
sa bituka upang gamutin lalo na’t isa siyang doctor, ngunit dahil nga niligtas niya
ako kanina gagawin ko pa rin ‘to sapagkat ito nalang ang maibabayad ko dahil sa
ginawa niyang pagliligtas sa‘kin.

Anyway, magkaharap kami ngayon habang naka-upo sa sofa ng sala sa room ni Hansy
dito sa hospital.

“O-Ouch!” Daing na naman nito sabay hawak sa aking kanang kamay kung saan may hawak
akong bulak, napabuntong hininga naman ako dahil sa inasal nito.

“Isa, Henry. Huwag ka ngang pasaway.” Pangangaral ko sa kaniya sabay dampi muli ng
bulak na may alcohol.

Naging tahimik naman ang panggagamot ko sa kaniya, hindi na rin ‘to dumaing sa
bawat pagdampi ng bulak na may laman na alcohol.

Habang ginagamot ko ang huling sugat nito sa kaniyang mukha na nasa bandang gilid
ng kaniyang kanang kilay ay hindi ako mapakali sapagkat ramdam ko ang kakaibang
tingin na pinupukol nito, tila bang sinusuri niya ang bawat galaw ko na sobrang
nagpapailang sa‘kin.

“H-Henry, a-ayusin mo nga ang tingin mo.” Hindi nakatingin kong saad sa kaniya,
nahagip ko naman ‘to na napangisi at napataas ang kaniyang kaliwang kilay.

“What do you mean? Ano bang tingin na binibigay ko sa‘yo upang ayusin ko? May mali
ba?” Nakangising saad nito habang nakataas ang kaniyang kaliwang kilay kasabay nito
ang pagtingin niya sa‘kin ng nakakaloko.

Hindi ko na lamang pinansin at sinagot pa ang mga tinanong nito, bagkus ay tinuon
ko nalang ang aking pansin sa paggagamot sa kaniyang sugat upang mapadali na ‘to.

Mga ilang sandali pa ay natapos ko na rin ang panggamot at paglilinis sa kaniyang

sugat, kaya naman niligpit ko na ang mga ginamit kong gamit sa iisang lalagyan at
pinulot lahat ang mga kalat, katulad ng pinaggamitang bulak.

Nang matapos kong gawin ‘yun ay tumayo na ako mula sa pagkakaupo, ngunit nabigla
ako nang bigla niyang hawakan ang kaliwa kong kamay na dahilan upang mabitawan ko
ang mga hawak-hawak kong mga gamit sa sahig kasabay nito ang pagbagsak ko sa
kaniyang malalaking braso’t pagkandong sa kaniyang mga hita, bali pa-bridal style
niyan ang posisyon namin ngayon.

“H-Henry, ano bang problem mo’t bakit ka nalang nanghihila?” Mahinang bulong ko sa
kaniya habang deretsong nakatingin sa kaniyang mga mata na ngayon ay nakatingin
sa‘kin ng kakaiba, at hindi ko mawari sa aking sarili kung ano ‘to ngunit
nagbibigay ‘to ng galak sa aking damdamin.

“Babe, I miss you.” Mahinahong saad nito using his husky voice, kasabay nito ang
pagyakap niya sa‘kin ng mahigpit na sobrang ipinagtaka ko, ngunit niyakap ko pa rin
‘to pabalik.

“Henry, anong nakain mo at bigla-bigla ka nalang mayayapos? May problema ka ba? May
nangyari ba?” Mahinahong mga tanong ko sa kaniya na dahilan upang mapakalas ‘to sa
yakapan, ngunit nakapalupot pa rin ang kaniyang kaliwang kamay sa aking baywang,
kasabay naman nito ang pag-tingin niya sa‘kin ng seryoso.

“Angel, I love you. Mahal kita...” Out of the blue na saad nito na sobrang
ikinabigla ko, napanganga na lamang ako dahil sa sinabi nito, bumilis din ang
pagtibok ng puso ko.

“H-Huh?”

“Sabi ko mahal kita, I love you. Angel, ilang months na tayong magkasama, ngunit
mapasahanggang ngayon ay clueless pa rin ako kung ano ba talaga tayo? Or ano tayo?”
Seryosong paliwanag nito na lalong ikinabigla ko.
“H-Huh?!” Sigaw ko sa kaniya na sobrang ikinakurot ng kaniyang mga kilay kasabay
nito ang lalong pagbilis ng pagtibok ng puso ko.

“Nakikinig ka ba o ano? Puro ka nalang ‘Huh?’ ‘Huh?’, seryoso ako sa mga sinasabi
ko, Angel. Pero kung ang kausap ko ay hindi seryoso, sa susunod ko nalang itutuloy
ang mga sasabihin ko.” Dismayadong saad nito sabay tanggal ng kaniyang kamay na
nakapalupot sa aking beywang, aalisin na rin sana nito ang aking pagkakaupo mula sa
kaniyang hita ngunit napatigil ‘to nang magsalita ako...

“H-Henry, hindi naman sa hindi ako nakikinig, sadiyang nagugulat o nabibigla lang
ako sa mga sinasabi mo sapagkat hindi ako makapaniwala.” Mahinang saad ko sa kaniya
sabay yuko, bigla naman nitong hinawakan ang baba ko upang mapaharap ako sa kaniya
kasabay nito ang pagtingin niya sa‘kin ng seryoso.

“Bakit hindi ka ba naniniwala sa mga sinasabi ko?”

“Naniniwala lang ako, ngunit hindi lang talaga ako makapaniwala sa mga sinasabi mo.
Hindi ko naman kasi alam kung totoo ba ang mga ‘yan o niloloko mo lang ako.”
Mahinang saad ko sa kaniya, bigla naman gumuhit ang genuine smile sa kaniyang
maninipis na labi na ikinataka ko.

“Naka-singhot ka ba ng katol, Henry, upang ganiyan ka ngumiti o sadiyang nababaliw

ka lang ngayon?” Nakakunot noo kong tanong sa kaniya.

“None of the above, babe. I'm just happy.”

“Happy? Saan naman? Nababaliw ka na talagang damuho ka, mga ilang sandali lang ay
sobrang ayos at seryoso ng usapan natin tapos ngayon bigla ka nalng naging masaya?”
Nakunot noo kong tanong sa kaniya na ikinatawa niya ng mahina na dahilan upang lalo
akong maguluhan.

“Masaya ako kasi alam ko na pareho lang tayo nararamdaman; na mahal natin ang
isa't-isa...” Nakangising saad nito habang tinataas-baba pa ang kaniyang mga
makakapal na kilay.

“W-Wait, what?!”

“Huwag ka ng magmaangmaangan pa, Angel, na mahal mo rin ako. Nakuha ko lang naman
ang sinabi mo sa sinabi mo kanina na kung baka niloloko o hindi totoo ang mga
sinabi ko sa‘yo, so it means na mahal mo rin ako.” Nakangiting saad nito.

“T*ngina! Oo na mahal na kita, masaya ka na ba?” Pag-amin ko sa kaniya. Totoo

naman, ‘e, mahal ko na siya; noon pa.

Simula nang lumipat kami sa bahay niya ay doon ko lang na-figure out na mahal ko pa
rin siya. Nang una ay naguguluhan pa ako sa nararamdaman ko sapagkat ayoko muna
talagang magkaroon kami ng relasyon, basta ang pagiging magulang lang namin kay
Hansy ang gagawin namin, ngunit dahil sa paninirahan namin sa kaniya at idagdag ko
pa ang unexpected kissing scene namin sa pool noon ay hindi ko mawari sa aking
sarili na bumalik muli ang nararamdaman ko sa kaniya at hindi ko rin maitatanggi na
lalo ‘tong nadagdagan.

“Masayang-masaya. Pero seriously, Angel, kahit na mahal natin ang isa't-isa, gusto
ko pa rin na ligawan kita ng maayos, ayoko ‘yung sinabi lang natin na mahal natin
ang isa't-isa ay ‘yun na ‘yun. Gusto ko munang magpakahirap na kunin ka.” Masayang
saad nito. Hindi ko alam kung bakit pero bigla nalang akong napangiti dahil sa
sinabi nito, sobrang sweet kasing pakinggan.

“I-Ikaw bahala.”
“Anyway, aalis muna ako. May importate lang akong pupuntahan.” Saad nito sabay
nakaw ng halik mula sa aking labi na ikinagulat ko, ngunit ang halik na ‘yun ay
mabilis lang.

Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa kaniyang hita upang makaupo ‘to.

“Bye, babe! Babalik din ako kaagad.” Masiglang saad nito sabay lakad patungo sa
pinto, ako naman ay muling umupo sa sofa at iniisip ang mga nangyari awhile ago.

Mga ilang sandali lang ay nabalik ako sa ulirat nang bigla kong marinig ang
pagbukas ng pinto at pagsara nito, kaya naman agad akong napatingin doon, at nakita
ko si Louise na sobrang kunot ng kaniyang noo habang may dala-dalang mga paper bag
na hula ko ay mga pagkain na nabili niya.

“Hoy, bakla! Sabihin mo nga sa‘kin ang totoo, may nangyari sa inyo ni Henry, ‘no”
Sigaw na tanong nito sa‘kin sabay upo sa tabi ko. Napaluwa naman ang aking mga mata
dahil sa tanong nito at dali-daling umiling sa akusa nito.

“Huh? Wala ‘no. Anong pinagsasabi mo?!”

“Anong wala ka riyan? Bakit daig niya pa ang nanalo sa lotto kung makangiti? Naku,
kaya pala tumatanggi kang magpabili ng pagkain kanina kasi may nagpakain sa‘yo
ngayon, ‘no. Sana all nadiligan!” Natatawang saad nito habang binibigyan ako ng
nakakalokong tingin.

“Hoy, bakla! Anong pinagsasabi mo? Maghulos-dili ka nga, sumamba ka rin anytime
para naman mabasbasan ang dila at isip mong sobrang dumi.” Saad ko sa kaniya na
dahilan upang mapasimangot ‘to at mapatayo.

G*go talaga ang Louise na ‘to!

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 33 - Page 2

by flukedean08
9 - 12 minutes

Henry’s Point of View

“Kayo na bahala sa kaniya, basta 'wag niyo muna siyang gagalawin. Gusto ko, mismong
mga kamao ko ang matikman niya upang malaman niya kung gaano kabangis ang mga
kinalaban niya at kung gaano kamali na kalabanin niya tayo, lalo na ako.” May diin
kong utos kay Jerald mula sa kabilang linya.

Kahit sobrang saya ng araw na ‘to sapagkat nagkamaliwanagan na kami ni Angel dahil
nalaman ko na mahal niya rin pala ako, ay isasantabi ko muna ‘to at pansamantalang
papalitan ‘to ng pagkamuhi’t galit upang ibuhos sa p*tanginang Carlo.
“Noted, Ry.” Rinig kong saad nito mula sa kabilang linya sabay putol sa tawagan
namin, ako naman ay pinagpatuloy nalang ang pagbiyabiyahe patungo sa abandonadong
Hospital kung saan ko pinadala si Carlo.

Ang abandonadong Hospital na ‘to ay binenta lang sa‘kin noon. Nang una ay wala
talaga akong balak bilhin ‘to maliban sa luma‘t bulok na, ay may pera rin ako upang
magpaggawa ng bago, ngunit dahil nga naawa rin ako sa nagbebenta noon sapagkat
kailangan niya raw talaga ng pera na hindi ko naman alam kung bakit niya kailangan
sapagkat mukhang mayaman naman ‘to, pero kalaunan dahil sa pagmamakaawa niya ay
nagpagdesisyunan kong bilhin na ‘to.

Pagkatapos kong bilhin ang Hospital na ‘to ay agad-agad kong pina-rebuild hindi
para gawing paggamutan, kundi para gawing dungeon sa mga bumabangga sa aming
magbabarkada, lalo na sa‘kin at sa aking pamilya.

Sikreto rin ang lugar na ‘to at sobrang daming mga high-tech-securities. Tanging
ako, ang barkada, at mga tauhan ko lang ang nakakalam nito. At saka hindi rin
halata na isang dungeon ang abandonadong Hospital na ‘to, sapagkat sa labas nito ay
kagaya pa rin ng dati.

Mga ilang sandali pang pagbiyabiyahe ay nakarating na rin ako sa abandonadong

Hospital. Dali-dali ko ng pinark ang aking kotse sa gilid ng Hospital na ‘to,
pagkatapos kong pinark ay dali-dali na akong bumaba at naglakad patungo sa
entrance.

Nang nasa entrance na ako ay agad naman akong binati ng isa sa mga tauhan ko...

“Good afternoon, Boss. Kanina pa po kayo hinihintay ni Boss Jerald.” Nakangiting

saad nito na agad ko naman tinanguan at naglakad muli kung nasaan sina Jerald at
Carlo.

Nang makarating na ako sa room kung saan sina Jerald ay dali-dali na akong pumasok,
napatingin naman sa'kin si Jerald pagpasok ko...

“Mabuti nalang nakarating kana, dahil kung hindi baka ako na ang namuro sa kaniya,
sobrang kati na kasi ng mga kamao ko, gusto na ulit makatikim ng dugo.” Nakangising
saad nito sabay tayo‘t lapit sa‘kin. Napangisi naman ako sa narinig ko sa kaniya.

“Don't worry, Jerald, makakatikim din siya mula sa mga kamao mo, basta maghintay ka
lang. Gising na ba siya?” Tanong ko sa kaniya habang nakatingin kay Carlo, na
ngayon ay walang malay habang nakatali ng magkasama ang kaniyang dalawang kamay
gamit ang kadena at nakabitin 'to sa ceiling, ngunit naabot pa rin nito ang sahig
upang hindi siya agad mamatay.

“Nope, hanggang ngayon wala pa rin siyang malay. Napalakas hata ang suntok mo, Ry,
para makatulog siya ng mahimbing!” Natatawang saad nito ngunit hindi ko na lamang
'to pinansin, bagkus nilapitan ko nalang ang walang malay at nakabiting si Carlo.

Pagkalapit ko kay Carlo ay dali-dali ko ‘tong pinagsusuntok sa tiyan tila isa

siyang punching bag. Bigla naman ‘tong nagising na dahilan upang mapatigil ako sa
pagsuntok, kasabay din nito ang pag-ubo niya na may kasamang dugo.

“Henry, chill lang. Baka mapatay mo siya, ‘e.” Mahinahong saad naman sa'kin ni
Jerald, na agad ko naman sinunod.

Tama siya, dahil kapag napatay ko siya ay baka hindi ko na matanong ang dapat kong
itanong sa p*tanginang Carlo na 'to.

“Bakit ako nandito?! At bakit ako nakabitin, huh?! Anong kailangan niyo sa‘kin mga
p*tangina kayo?!” Galit na sigaw na mga tanong sa'min ni Carlo habang sinusubukang
makawala sa pagkakabitin.

“Huwag ka ng magbalak pang tanggalin ‘yan dahil baka mapagod ka lang.” Natatawang
saad ko sa kaniya na lalo niyang ikinagalit.

“P*tangina mo!”

“P*tangina mo rin! T*ngina ka, bakit mo ginagalaw ang pamilya ko, huh?! Bakit may
balak kang saktan ang asawa ko kanina, huh?! Ikaw ba ang p*tanginang anonymous?
Ikaw din ba ang nagpasagasa sa anak ko, huh?!” Nag-uusok sa galit kong mga tanong
sa kaniya.

Bigla naman ‘tong napatawa na tila bang isang demoniyo, na dahilan upang muli ko
‘tong masuntok sa tiyan.

“P*tangina mo, ‘wag mo akong tawanan. Sagutin mo ng maayos ang p*tanginang tanong
ko!” Sigaw ko sa kaniya habang walang tigil ‘tong pinagsusuntok sa tiyan.

“K-Kahit anong g-gawin mo, ay h-hindi ko p-pa rin sasagutin ang mga tanong mo!”
Natatawang saad nito habang umuubo ng dugo, bigla naman akong napatigil sa sinabi
nito.

“Sige, kung wala rin pala akong mapapala sa'yo, siguro kailangan na kitang patayin,
lalo na’t ayaw mo rin naman mag-salita!” Nakangising saad ko sa kaniya sabay kuha
sa bakal na pamalo mula sa sahig, at dali-daling hinampas 'to sa bawat parte ng
kaniyang katawan.
“Ahhh!” Daing nito, ramdam kong nasasaktan 'to sa bawat paghampas ko sa kaniya ng
pamalo, ngunit wala rin naman akong magagawa kung wala rin pala siyang kwenta.

Mga ilang palo ko pa sa kaniya ay tumigil na rin ako sapagkat ramdam ko na ang
pagkasawa. Pinagmasdan ko ang katawan nito na punong-puno ng nagkalat na dugo at
mga sugat na kaniyang natamo.

“Ano, magsasalita ka na ba?!”

“Sumagot kang t*ngina ka! Magsasalita ka na ba o tutuluyan na kita hayop ka?!”

Galit na sigaw ko muli sa kaniya, ngunit hindi pa rin ‘to nagsasalita, bagkus ay
nakayuko lang ‘to, na dahilan upang lalong magdilim ang paningin ko.

“Ayaw mo talagang, sumagot t*ngina ka!” Galit na sigaw ko sa kaniya, aambahin ko na

sana ang bakal na pamalo sa kaniya ng bigla ‘tong magsalita...

“H-Hindi ako ang anonymous, inutusan lang din ako sa planong pananakit kay Angel
kanina. H-Hindi ko rin intensyong sagasaan si H-Hansy, aksidente lahat ang
nangyari... Sorry, p-patawarin mo ako. I-I was driving home that day, galing non
ako sa trabaho, I'm feeling exhausted and I really wanted to sleep dahil wala akong
tulog ng ilang araw, but suddenly while I was driving ay bigla akong nakatulog na
hindi ko alam. Mga ilang sandali lang ay bigla akong nagising nang mapansin kong
sobrang bilis na ng takbo ng kotse, sinubukan ko rin ipreno pero hindi gumagana
dahil nasira hata na sobrang pinagtaka ko. And too bad dahil malapit na rin ako non
sa school ni Hansy, then mga ilang sandali lang ay naramdaman ko nalang na meron
akong nasagasa. Dahil sa takot ko non, ay hindi na ako bumaba upang tignan kung
sino ‘yun basta nakita ko nalang na nagkakagulo na ang mga tao and dahil na rin sa
takot non ay umalis na ako sa lugar na ‘yun. Kaya naman sana mapatawad niyo ako.
Hindi ko alam na si Hansy ‘yun... Sorry...” Humahagulgol na paliwanag nito na
lalong nagpa-usok sa galit sa‘kin na dahilan upang masuntok ko ‘to muli.

“P*tangina mo! Bakit mawawala ba ang mga sugat at galos na natamo niya sa sorry mo,
huh?! Magigising ba siya ngayon sa sorry mo, huh?!” Galit na sigaw ko sa kaniya
habang pinagsusuntok ‘to sa bawat parte ng kaniyang katawan.

“Ahhh! T-Tama n-na, s-sinabi ko na ang l-lahat...” Nanghihinang saad nito ngunit
patuloy lang ako sa pagsuntok sa kaniya.

“Deserve mo lang ‘to, p*tangina ka!”

“Henry, tama na ‘yan, baka mapatay mo pa siya. Hindi natin alam kung totoo lahat
ang mga sinabi niya, kaya naman kung mapatay mo siya ay baka wala na tayong
pagtanungan.” Pag-aawat naman sa‘kin ni Jerald habang naka-cross armed pa ‘to na
dahilan upang magpatigil muli sa‘kin.

“Oo nga pala. Hindi ba sinabi mo na hindi ikaw ang, Anonymous? Kung hindi ikaw ang
Anonymous, sino?” Seryosong tanong nito kay Carlo, sabay lapit sa kinaroroonan
namin.

“H-Hindi ko alam...”

“Imposibleng hindi mo alam, t*ngina mo!” Galit na sigaw ni Jerald sabay bigay ng
isa ngunit malakas at mapwersang suntok sa katawan ni Carlo na sobrang nagpadaing
sa kaniya.

“Ahhh... Si S-Spencer, S-Spencer D-De Vero ang a-anonymous...” Pag-amin nito na

sobrang ikinataka ko.

Sa pagkakatanda ko ay wala naman akong kilalang Spencer De Vero, ngayon ko pa nga

lang din narinig ang pangalan na ‘yun. Wala rin naman nabanggit sa‘kin si Angel
tungkol sa kaniya kung kilala niya man ang Spencer na tinutukoy ng p*tanginang
Carlo.

“Sino si Spencer De Vero? Saan namin soya matatagpuan?! Sumagot ka kaagad kung
hindi malilintikan ka ulit!” Galit na mga tanong ko sa kaniya.

“Kilala siya ni J-Jerald, siya ‘yung kasama ko noon, nang hinahanap kita at si
Angel sa bahay nina Hunter at Louise. Hindi ko lang alam kung nasaan siya...”

So, ang so called cute guy pala na sinasabi sa‘kin noon nina ng barkada ang
tinutukoy niya. Humanda siya sa'kin ngayon!

“Mabuti naman. Madali ka lang palang kausap pinahirapan mo pa kami! Jerald ikaw na
bahala riyan, may pupuntahan lang ako!” Nakangising saad ko na dahilan upang
mapangiti ng malawak si Jerald, tila bang isa ‘tong bata na nabigyan ng candy.

“‘Yun! Sige, ingat ka!” Sigaw nito, ako naman ay lumabas na, ngunit pagkalabas ko
palang sa kwartong ‘yun ay narinig ko na ang boses ni Carlo.

“Ahhh!”

‘One cockroach down, ngayon ay isa nalang ang ipis na aking tatapusin.’ Nakangiti
na tila isang demonyong saad ko sa aking isipan.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 34 - Page 2

by flukedean08
9 - 11 minutes

Angel’s Point of View

“Bakit ayaw mo pang kumain? Siguro totoong nakakain kana kanina, ‘no? Naku! naku,
Angel, ‘wag ako.” Natatawang saad sa‘kin ni Louise habang binibigyan ako nito ng
nakakalokong tingin, kasabay naman nito ang pagsubo niya ng kanin.

Napabuntong naman ako ng hininga ng marinig ko muli ang akusa nito. Simula kasi
kanina ay palagi niya na akong inaasar, bakit kasi ngiting tagumpay ang suot-suot
ng damuhong Henry na ‘yun kaninang lumabas siya? ‘Yan tuloy, inaasar na ako ng
berdeng kaisipan ni Louise.

“Ano ba, Louise? Hindi lang kakain ibig bang sabihin non ay nakakain na? Hindi lang
talaga ako gutom ngayon at wala lang talaga akong gana kaya hindi ako kakain.
Kumain ka nalang diyan and don't worry about me, okay?” Mahinahong saad ko sa
kaniya sabay tayo at nagtungo sa refrigerator dito sa kwarto upang kumuha ng
malamig na tubig, nauuhaw na kasi ako.

Habang umiinom ako ng tubig ay hindi ko alam kung bakit pero bigla ko nalang
nabitawan ang basong hawak-hawak ko na dahilan upang gumawa ‘to ng ingay at
mapatingin sa‘kin si Louise...

‘Plask!’

Kinakabahan ako, hindi ko rin alam kung bakit, pero kakaiba ang kabang ito tila
bang may mangyayaring hindi maganda o hindi inaasahan, o kaya naman merong hindi
nangyaring maganda.

Nabalik naman ako sa ulirat nang maramdaman kong nasa harapan ko si Louise...

“Angel, chill lang okay? May masakit ba sa‘yo? Tara umupo ka muna sa sofa, mag-
uutos nalang ako na mag-lilinis sa nabasag mo, baka mapano ka pa.” Nag-aalalang
saad nito sa‘kin na agad ko naman sinunod.

Inalalayan niya akong umupo sa sofa dito sa sala, ako naman ay sumunod lang sa
kaniya, nang makaupo kami ay dali-dali niya akong inabutan ng tubig na malugod ko
naman tinanggap sabay inom nito. Nang matapos ko ‘tong inumin ay nilagay ko na ‘to
sa mesa at tinignan si Louise sabay pasalamat sa kaniya...

“Maraming salamat.”

“Wala ‘yun, maliit na bagay. Ano ba kasing nangyari at bakit mo nalang nabitawan
ang basong hawak mo? May naisip ka ba or something?” Sunod-sunod na mga tanong nito
sa‘kin habang hawak-hawak ang dalawa kong kamay.

“Actually, hindi ko rin alam kung ano ba talaga ang nangyari, basta nakaramadam
nalang ako ng kaba. Kaba na parang may mangyayaring hindi maganda...” Naiiyak kong
saad sa kaniya, bigla naman ako nitong niyapos at hinagod ang aking likod.

“Angel, walang mangyayari, okay? Walang mangyayari masama, ‘wag kang masyadong mag-
isip ng ganiyan lalo na’t pagod ka. Basta think positive and don't forget to Pray,
okay?” Malumanay nitong saad sa‘kin na agad ko naman tinanguan.

Dahil sa pag-confort sa‘kin ni Louise ay kahit konti ay nabawasan ang kabang

nadarama ko simula kanina. Kahit palagi akong iniinis ni Louise ay hindi pa rin
mawawala sa side niya ang pagiging malalahaning tao, kaya naman sobra ang
pasasalamat ko sapagkat nakilala siya ni Hunter at naging kaibigan namin siya.
Mga ilang sandali pa ay bigla kaming napakalas sa yakapan nang biglang may
magsalita mula sa gilid namin, kaya naman agad-agad kaming napatingin doon.

“Tapos na ba ang dramahan niyo? Nakakatawa, ‘no? ‘Di ba sinabi ko na sa inyo na

itago niyo na ang mga ‘to, bakit mapasahanggang ngayon ay kalat-kalat pa rin sila?”
May diin na saad sa‘min ng isang lalaki na hula ko ay kagaya rin namin ni Louise.
Sa kilos at pananalita pa lang kasi nito ay kagayang-kagaya na namin, ‘e.

Bigla naman akong kinabahan sa sinabi nito at the same time bigla akong napakunot
ng noo.

“I-Ikaw si Anonymous?! S-Sino ka ba talaga, huh? B-Bakit mo ginugulo ang pamilya

ko?! At bakit ka rin nakapasok dito?!” Kinakabahang tanong ko sa kaniya, bigla
naman ‘tong napangisi sa mga tanong ko na dahilan upang lalo akong kabahan.

Nakapwesto rin ‘to sa gilid ni Hansy na talagang ikinakaba ko, baka kasi meron
siyang gawing masama sa anak ko.

“Well, well, well! Finally, nakita na kita ng malapitan. Well, maganda ka nga naman
talaga at hindi ko masisi si Carlo na nagustuhan ka niya, pero hindi pa rin
lalamang ang ganda ko sa‘yo, ‘no.” Nakangising saad nito sa‘kin na dahilan upang
lalong kumunot ang noo ko.

‘Kilala niya si Carlo? Magkakilala sila ni Carlo? Bakit hindi ko alam na may
kaibigan pala ‘tong si Carlo?’ Naguguluhang tanong ko sa isip ko.

Bigla naman akong napatingin kay Louise nang bigla ‘tong tumawa at pumalakpak ng
sarkisto...

“Hindi ba ikaw ‘yung baklang kasama ni Carlo noon? Finally din, nakita na kita ng
malapitan, mas chaka ka pa pala sa aso ng anak ko ‘no.” Natatawang saad nito na
dahilan upang mapatawa ako ng mahina.

G*go talaga ang Louise na ‘to, pero infairness, sobrang galing niyang makipag-
okrayan, mapapakinabangan talaga ang pangit nitong dila sa mga ganitong sitwasyon.

Bigla naman akong napatigil sa pagtawa nang biglang sumigaw ang bakla...

“Shut up! Walang nakakatawa. At saka hindi ikaw ang kinakakausap ko, ‘no. Anyways,
tama ka, baklitang Angel, na ako ang Anonymous. Ako ang laging nagtetext sa inyo.”

Dumoble naman ang kaba ko dahil sa ginawang pag-amin nito. Paano hindi ako
kakabahan kung nasa aming harapan ang gustong pumatay sa‘min ng anak ko.

“A-Anong kailangan mo sa‘min, huh? Sa pagkakaalam ko wala naman akong atraso sa‘yo,
sa pagkakaalam ko rin ngayon lang din kita nakita.” Sunod-sunod kong tanong sa
kaniya na dahilan upang mapangisi ‘to.

“Oo, hindi pa tayo nagkikita. Oo, wala kang atraso sa‘kin, ngunit sa kaibigan ko
slash mahal ko ay may atraso ka. Alam mo siguro kung sino ang tinutukoy ko, dahil
‘to ay walang iba kundi si Carlo!” Galit na sigaw nito sa‘kin, bigla naman akong
naguluhan sa sinabi nito.

“N-Nagkakamali ka hata, dahil sa pagkakatanda ko ay wala akong ginawang kasalanan o

atraso sa mahal mo.”

“Akala mo lang ‘yun, Angel. Bakit hindi mo isipin ang ginawa mong pag-basted sa
kaniya, huh?! Alam mo bang mahal na mahal ko si Carlo simula pa noon? Ngunit hindi
niya ako mahal kagaya ng nararamdaman ko sa kaniya, sapagkat ikaw ang laman ng puso
niya. Kaya naman nang malaman kong sinaktan mo siya ng ganoon-ganoon lang ay sobra
ang galit na naramdaman ko sa‘yo, t*ngina mo!” Galit na sigaw nito sa‘kin, kasabay
nito ang kaniyang pagyuko’t paghagulgol.

Hindi ko alam kung bakit pero nakaramadam ako ng awa sa kaniya. At narealized ko
lang din na mali ang pagkakakilala ko sa kaniya, hindi siya masama, nabulag lamang
siya sa pag-ibig na kaniyang nadarama patungo kay Carlo.

“P-Patawarin mo ako... Hindi ko intensyong saktan si Carlo; Ikaw.” Malumanay kong

saad sa kaniya, bigla naman ‘tong napatingin sa‘kin.

Napaatras naman ako dahil sa binibigay na tingin nito. Tila bang mapapatay niya ako
kahit anong oras dahil sa tingin niya.

Mga ilang sandali pa ay bigla ‘tong may kinuha sa kaniyang tagiliran at nagulat
nalang ako kung ano ‘to; isang baril.

“Walang magagawa ang sorry mo p*tangina ka!” Galit na sigaw nito sabay tutok sa‘kin
ng baril na dahilan upang lalo akong mapaatras.

“H-Hey, hindi biro ang ginagawa mo. I-Ibaba mo ’yan...” Mahinahong saad ko sa
kaniya habang umaatras. Mga ilang sandali pa ay bigla nalang akong napatigil nang
maramdaman ko ang malamig na wall sa likod ko. Tinignan ko naman si Louise na
ngayon ay nasa gilid pa rin kung nasaan kami kanina.

“Wala akong paki sa‘yo, t*ngina ka! Mag-paalam ka ng baklita ka, pagsasasabayin ko
kayo ng p*tangina mong anak!” Sigaw nito at mga ilang sandali pa ay agad niya ‘to
kinasa na dahilan upang mapapikit ako.

Hinihintay ko nalang ang pagputok ng baril nito ngunit wala akong naramdaman, kaya
naman dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata at nagulat nalang ako nang
makita ko ‘tong nakabulagta habang sobrang daming mga dugong dumadaloy sa sahig
mula sa kaniyang ulo.

Napatingin naman ako kay Louise nang bigla ‘tong magsalita...

“Ano? Pwede na ba? Sobrang yabang ng t*ngina, wala naman palang ibabatbat. Kung
gusto ka niyang patayin, dapat kanina niya pa pinutok, hindi puro kuda ang bibig
niya.” Natatawang saad ni Louise habang may hawak-hawak ‘tong bakal na bagay, may
mantsa rin ‘tong dugo.

“P-Patay na ba siya?”

“Bakit natatakot ka bang mamatay siya? Kung ganoon ay ‘wag kang mag-alala dahil
hindi pa siya patay, na-knock out lang ‘yan dahil sa ginawa kong paghampas sa
kaniyang ulo. Makaka-survive pa ‘yan.” Paliwanag nito na sobrang nagpaginhawa
sa‘kin, bigla naman akong napaupo sa sahig at napahawak sa ulo.

Kahit sobra ang galit na nadarama ko sa Anonymous na ‘to ay hindi pa rin ako
papayag kung mamatay siya.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 35 - Page 2

by flukedean08
9 - 11 minutes

Angel’s Point of View

“Dr. Pj, kumusta naman po siya? Okay lang po ba siya? Gagaling pa po ba siya?
Kailan po niyan siya magigising?” Nag-aalalang mga tanong ko sa kaniya, bigla naman
‘tong napatawa ng mahina sabay hawak sa‘king balikat.

“Angel, calm down. ‘Wag ka nang mag-alala sa kaniya dahil ligtas na siya, okay? And
magigising na rin siya mga mayamaya lang. Mabuti nalang ay agad niyong sinabi
sa‘kin dahil kung hindi ay may posibilidad na mamatay siya, lalo na’t sobrang
daming dugo ang nawala sa kaniya, kaya naman maraming salamat!” Nakangiti’t
mahabang paliwanag nito na sobrang nagpaginhawa sa‘kin, tila bang nawala ang
malaking tinik na nakabara sa dibdib ko.

Mabuti naman ganoon ang nangyari, dahil kung hindi, baka hindi ako tantanan ng
konsensya ko kung mamatay siya. Lalo na’t sobrang babaw lang ng aking konsensya,
nakagawa lang ako ng mali ay nakokonsensya na ako, kaya naman laking pasasalamat ko
na hindi siya natuluyan.

“Maraming salamat po, Dr. Pj!”

“Nah, don’t mention it. Tungkulin ko naman ‘yun, kaya naman kailangan kong
gampanin. At saka boss kaya kita, kaya naman walang problema.” Masayang saad nito
sabay gulo sa‘king buhok na dahilan upang mapatawa ako ng mahina.

Naku, kung wala lang akong Henry ngayon, baka lumandi na ako kay Dr. Pj. Sobrang
bait at malalahanin kasi nito, tapos bonus pa ang gwapo niyang mukha at mala-greek
god niyang katawan, pero too bad, meron na akong Henry at sapat na siya sa‘kin.

“Oo nga po pala, Dr. Pj, kumusta naman po pala ang kondisyon ng anak ko?”
“Well, okay naman na siya. Pero under coma pa rin siya, pero sobrang dami ng mga
progress ang nangyayari sa kaniya now, kaya naman may posibilidad na magising na
siya next week.” May galak na saad nito na dahilan upang mapangiti ako ng maluwalas
sabay yakap sa kaniya.

Napansin ko naman na nagulat ‘to sa ginawang pagyakap ko sa kaniya, pero kalaunan

ay niyakap din ako nito ng pabalik.

“Maraming, maraming salamat po, Dr. Pj!” Nakangiti kong pagpapasalamat sa kaniya
sabay kalas ng yakap.

“No problem, Angel. Anyway, gotta go now, may appointment pa kasi ako, ‘e.” Paalam
naman nito na dali-dali ko naman tinanguan.

Pagkatapos ay naglakad na siya paalis sa kinaroroonan namin ngayon. Ako naman ay

naglakad na rin patungo sa room ni Hansy.

Nang makarating na ako sa harap ng room ay agad akong pinagbuksan ng mga tao ni
Hunter. Pinatay kasi ng Anonymous na ‘yun ang mga tao ni Henry na dahilan upang
makapasok ito kanina, at dahil nga ayaw ko munang istorbohin si Henry sapagkat
marami niyang inaasikaso, ay si Louise nalang ang tumawag sa kaniyang asawa upang
mag-utos ng kaniyang mga tauhan na pumunta rito upang bantayin kami, na sobrang
pinasasalamat ko.

Pumasok na ako sa loob ng room bumungad naman sa‘kin si Louise...

“Papunta raw dito si Henry, sinabi ko na rin sa kaniya ang lahat ng mga nangyari
kanina. And he was thankful because walang nasaktan sa‘ting tatlo and one more
thing, tumawag na rin siya ng mga pulis upang ipakulong si Spencer.” Monotonous na
saad nito sabay upo sa sofa, ako naman ay pinuntahan ‘to sa kaniyang kinaroroonan
at umupo rin.

“Mabuti naman kung ganoon. At saka alam mo pala ang totoong pangalan ng Anonymous
na ‘yun, bakit hindi mo binaggit sa‘kin kanina?” Tanong ko sa kaniya na dahilan
upang mapatingin ‘to sa‘kin.

“Sinabi lang sa‘kin kaninang tumawag sa cellphone mo si Henry, at si Carlo mismo

ang nagsabi sa kaniya kung anong name niya. Si Henry na ang magpapaliwanag sa‘yo
mamayang dumating siya rito. And anyway, uuwi muna ako pagkarating niya, hinahanap
na kasi ako ni Jacob, palagi raw ‘tong umiiyak sabi sa‘kin ni Hunter.”

“Okay then. Louise, maraming salamt, ah! Kung wala ka siguro sa tabi ko ngayon ay
baka nabaliw na ako. Maraming salamat din sa pagliligtas mo sa‘kin kanina.”
Nakangiting pagpapasalamat ko sa kaniya, napangiti naman ‘to dahil sa sinabi ko,
kasabay naman nito ang paglapit niya sa‘kin.

“Angel, remember, hindi lang tayo basta magkakilala o magkaibigan dito, kundi
magkapatid din. Simula noon, Angel, ay kapatid na ang turing ko sa‘yo, kaya naman
kahit anong mangyari ay aasahan mong palagi akong nasa tabi mo.” Sincere na saad
nito habang nakangiti, bigla naman akong napaluha dahil sa sinbi nito sabay yakap
sa kaniya, niyakap naman ako nito ng pabalik at hinagod ang aking likod.

“Maraming salamat!”

Mga ilang sandali pa ay bigla kaming napakalas sa yakapan nang bigla naming narinig
ang pagbukas at pagsara ng pinto, kaya naman agad kaming napatingin doon, nakita
naman namin si Henry na sobrang daming mantsa ng dugo sa kaniyang damit na dahilan
upang mag-alala ako.

“Henry, saan ka galing at bakit sobrang daming ng mantsa ng dugo ng damit mo?” Saad
ko sa kaniya sabay tayo’t lapit sa kaniya, hinawakan naman nito ang pisngi ko at
hinalikan ang aking noo.

“I'm okay, babe. Don't worry about me. And itong nga mantsang dugo na ‘to ay galing
sa dugo ng p*tangina mong kaibigan na si Carlo. I did punched him over and over
again para mapa-amin siya sa mga ginawa niya sa pamilya natin.” Malumanay na saad
nito, ngunit ramdam ko pa rin sa kaniyang tono ang galit nang bigkasin niya ang
pangalan ni Carlo.

“Guys, bago kayo mag-harutan ay uuwi na ako. Mag-ingat kayo, dadalaw nalang kami
mamaya or tomorrow kasama ang mga bata.” Masayang pagpapaalam nito na dali-dali ko
naman tinanguan.

“Maraming salamat, ingat ka sa biyahe, text or tawag ka nalang if nakauwi kana,

okay?” Nakangiting saad ko sa kaniya at dali-dali ako rin nitong tinanguan.

Pagkatapos non ay lumabas na siya, kaya naman hinarap ko muli si Henry...

“Henry, okay ka lang ba talaga?” Nag-aalalang tanong ko sa kaniya, gumuhit naman

ang genuine smile nito sa kaniyang maninipis na labi.

“Okay lang ako, babe, kaya naman don't worry. Anyway, nariyan na ngayon ang mga
pulis. Sinabi ko na rin lahat sa kanila ang mga nangyari, and hinihintay nalang
nila na magising si Spencer para makulong siya.” May diin na saad nito.

Sa totoo lang, naawa ako kay Spencer. Actually wala naman talaga siyang kasalanan,
sadiyang nagpabulag lang talaga siya sa pag-ibig na kaniyang nadarama patungo kay
Carlo kaya niya nagawa ang mga bagay na ‘yun sa‘min.

“Paano si Carlo?” Mahinahong tanong ko sa kaniya, bigla naman nagsalubong ang

kaniyang makakapal na kilay habang tinitignan ako ng masama.

“Anong paano si Carlo? Makukulong din siya siyempre, sinabi ko na kay Jerald na
idala si Carlo dito sa Hospital upang maaresto na siya ng mga pulis. At saka siya
kaya ang bumundol sa anak natin, ngunit sinabi niya na aksidente lang daw ang lahat
kaya niya nabundol si Hansy, pero hindi ako naniniwala sa kaniya. At saka siya rin
ang dahilan bakit tayo nahihirapan ngayon. Oo pala, bakit mo siya natanong, bakit
may gusto ka ba sa Carlo na ‘yun? Sabihin mo lang para pagsamahin ko na kayong
dalawa.” Mahabang saad nito. Bigla naman akong napayukom ng kamao nang marinig ko
ang bagay na ‘yun.

Tama nga ang hula ko, siya nga ang bumundol sa anak ko, siya nga ang nakita ko nang
araw na ‘yun. Hindi ko aakalain na magagawa niya ang bagay na ‘yun sapagkat sobrang
tagal ng mga pinagsamahan namin, sobrang tagal ng pagkakaibigan namin.

“Ano, sagot?!”

“Grabe ka naman, ang oa mo. Nagtatanong lang. Alam mo naman na ikaw lang ang mahal
ko...” Saad ko sa kaniya ngunit mahina kong sinabi ang huling kataga, pero sakto
lang din upang marinig niya.

Bigla naman ‘tong napangiti nang marinig niya ang sinabi ko...

“Ano?”

“Anong, ano?” Maangmaangan kong saad sa kaniya habang pinipigilang mapangiti’t

mamula.

Nagulat naman ako nang bigla niyang ipalupot ang kaniyang kamay sa aking beywang
sabay lapit sa kaniya na dahilan upang magdikit ang aming mga katawan na dahilan
din upang bumilis ang tibok ng puso ko.

Pagkatapos ay dahan-dahan niyang inilapit ang kaniyang mukha malapit sa tenga’t

leeg ko, ramdam ng aking mapusok na balat ang kaniyang mainit at mabangong hininga
sa bawat pagbuga niya.

“Iyung huli mong sinabi, sabihin mo nga ulit, ang sarap kasing pakinggan sa tenga,
‘e.” Bulong nito sa‘king tenga using his husky voice, tila naman na hypnotize ako
sa kaniyang boses at napasunod niya ako...

“Sabi ko, alam mo naman na ikaw lang ang mahal ko, kaya naman ‘wag ka ng mag-selos
pa.” Pag-uulit ko sa sinabi ko kanina, pagkatapos ay naramdaman ko nalang bigla ang
mainit at matamis nitong labi sa aking labi, banayad at puno ng pagmamahal ang
binibigay nitong halik na dahilan upang mapatingkad ako.

Sana pagkatapos ng gulong ‘to ay wala ng dumating pa. Oo, alam ko na hindi mawawala
sa buhay ang suliranin o problema, ngunit sana naman ay kahit isang araw lang ay
may pahinga kami sa mga suliraning ‘to. At saka, sana kung magkaroon man kami muli
ng mga problema ay hindi sa ganitong sitwasyon aabot.

Mga ilang sandali pa ay bigla kaming napakalas sa aming halikan nang bigla kaming
makarinig ng boses na sobrang tagal na naming hinihintay na marinig muli...

“P-Papa, D-Daddy...”

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - 36 - Page 3

by flukedean08
13 - 17 minutes
Angel’s Point of View

“Hansy, huwag kang tumakbo at dahan-dahan ka lang sa paglalakad. Gusto mo bang

bumalik sa Hospital, huh?” Pangangaral ko sa anak ko. Napatigil naman ‘to sa
kaniyang pagtakbo sabay harap sa‘kin. Nakasimangot naman ‘tong umiling sa pananakot
na tanong ko sa kaniya.

“Hindi naman pala, ‘e. Kaya naman ‘wag matigas ang ulo mo, okay?” Nakangiti kong
saad sa kaniya at dali-dali naman ‘tong tumango.

Bigla naman akong napatingin nang may pagtataka kay Henry nang bigla ako nitong
hawakan sa balikat...

“Babe, calm down. Okay lang kahit tumakbo pa siya ng tumakbo, pabayaan muna natin
si Hansy, alam naman natin na ilang weeks na siyang nasa Hospital, ‘e. Kaya naman
talagang magkakaganiyan ‘yan.” Mahinahong saad nito na biglang nagpa-inis sa‘kin,
kaya naman agad ko ‘tong pinalo sa kaniyang balikat na dahilan upang mapa-daing
‘to.

“Ouch!”

“Isa ka pa, susulsulan mo pa talaga ang anak natin, huh? Ikaw, doctor ka kaya alam
mo ang bawal at hindi, sapakin kita riyan, ‘e.” Iritableng saad ko sa kaniya sabay
lakad patungo sa kwarto namin. Napansin ko naman na napa-awang ang labi nito habang
hinihimas ang palo ko sa kaniya.

Sa isang linggong nakalipas ay ngayon palang kami naka-uwi galing sa Hospital. Nang
magising kasi si Hansy nang nakaraang linggo ay hindi muna namin ‘to inuwi kahit
pwede na sapagkat sinisigurado ko pa rin na 100% na bang ligtas ang anak ko, baka
kasi bigla siyang mabinat kung inuwi namin siya ng maaga.

Nag-pagawa rin ako ng maraming test kina Henry at Dr. Pj, para masigurado ang
kaligtasan ng anak ko. At natuwa naman ako sapagkat halos normal naman ang mga
lumabas na resulta, kaya naman ngayong 5:30 ng hapon ay napagdesisyunan na naming
iuwi na si Hansy galing sa Hospital.

Nang makarating na ako sa kwarto namin dito sa bahay ni Henry ay agad-agad na akong
pumasok sabay higa sa malambot at komportableng kama na dahilan upang mapaungol
ako.

“Ahhhh~ Sarap!”

Habang nakahiga ako ay hindi ko mapigilang mapapikit at maisip ang mga nangyari sa
mga nagdaang araw. Hindi ko mawari sa aking isipa’t puso na mangyayari lahat ang
mga bagay na ‘yun.

Anyway, nakulong na pala sina Spencer at sina Carlo. Hindi ko nga lang alam kung
anong kaso ang ipinataw sa kanila ni Henry.

Awang-awa non ako kay Spencer sapagkat grabe ang iyak niya, nagmamakaawa rin ‘to na
pakawalan na siya ng mga pulis. Ngunit kung awang-awa ako kay Spencer ay mas awang-
awa naman ako kay Carlo, sapagkat nang makita ko siya nang idala siya ni Jerald sa
Hospital ay ako agad ang kaniyang tinignan deretso sa aking mga mata; nagkatitigan
kami at kita ko sa kaniyang mga mata ang sakit, kaya naman agad akong napaiwas nang
tingin noon sapagkat hindi ko kaya, bagkus tinignan ko nalang ang katawan nito na
puno ng mga sugat, bugbog, at kumalat na mga dugo. Napansin ko rin na pumayat ito.

Mga ilang sandali pa ay napamulat ako nang bigla akong nakaramdam ng presensya ng
tao mula sa gilid ko, kaya naman agad ko ‘tong hinarap at bumungad sa‘kin ang
gwapo’t mistisong mukha ni Henry.

“You okay?” Nakangiting tanong nito na dali-dali ko naman tinanguan sabay harap sa
ceiling.

“Angel, may problema ba? Bakit sobrang lalim naman hata ng iniisip mo?”

“Wala; walang problema. Iniisip ko lang ‘yung mga nangayari nang nakaraang linggo.”
Monotonous kong saad sa kaniya, bigla naman ‘tong napabuntong hininga.

“Huwag mo nang isipin pa ang mga ‘yun, Angel, dahil ang mga nangyaring ‘yun ay
kailangan nang mabura sa ating isipan, at saka, alam naman natin sa ating mga
sarili na masamang bangungot ang mga nangyari. Kaya naman ang isipin mo nalang ay
ang ngayon at ang magiging future natin.” Saad nito, kahit hindi kami magkaharapan
ngayon ay ramdam ko pa rin na malawak ang ngiti nito.
He has a point, ang mga masasamang nakaraan ay dapat nang ibaon sa hukay. Oo, alam
ko na hindi mawawala sa isip at puso namin ang mga masasamang nangyaring ‘yun,
ngunit maari naman ‘tong takpan ng mga bagong alaala; alaalang masasaya.

“Angel, let's go to the beach and watch the starry night together. ‘Yung tayo lang
dalawa, ‘yung walang istorbo at mag-iistorbo.” Biglang banggit nito na dahilan
upang mapataas ang kaliwang kilay ko.

“Paano si Hansy? Wala siyang kasama, wala rin mag-aalaga sa kaniya. At saka, alam
mo naman na kaka-uwi palang natin sa Hospital, kaya naman pagod ako, ayoko munang
gumala o mag-libot.” Pagtutol ko sa kaniya.

Napatingin naman ako sa kaniya nang bigla ‘tong napa-upo sa kaniyang pagkakahiga at
hinarap ako, kasabay naman nito ang paglagay ng kaniyang daliri sa labi ko.

“You don't need to worry, Angel, dahil si Louise na ang bahala sa anak natin. At
saka, kaya nga tayo pupunta sa beach dahil doon ay makakapagpahinga tayo ng deretso
at makakalanghap din tayo ng presko’t sariwang hangin.” Nakangiting saad nito sabay
tanggal ng daliri niya sa labi ko. Napatango naman ako sa sinabi nito.

Nakaplano na pala ang lahat, ayoko naman humindi dahil baka mag-away pa kami, na
sobrang pinaka-ayaw ko.

“Okay, then...”

Tumayo naman ‘to sa kaniyang pagkaka-upo at sobrang saya ako nitong tinignan,
kasabay naman nito ang kaniyang pag-palakpak na tila bang inuutusan or minamadali
niya ako.

“Let’s go! Pack your things now, para maka-alis na tayo, na-text ko na rin si
Louise para pumunta rito’t sunduin si Hansy.” Masayang saad nito na tila isa siyang
bata na dahilan upang mapatawa ako ng mahina kasabay naman nito ay ang pag-tayo ko
sa pagkakahiga’t sinunod ko ang inutos nito.
...

“Louise, maraming salamat talaga. Huwag kang mag-alala, ibibili kita ng mga
pasalubong.” Nakangiting pagpapasalamat ko kay Louise habang hawak-hawak niya ang
kaliwang kamay ni Hansy.

Nandito kami ngayon sa harap ng bahay dito sa gate, alas-siyete na ng gabi ngunit
ngayon pa lang kami aalis. Sa sobrang tagal ko kasing mag-handa ay ngayon pa lang
kami aalis.

“Ano ka ba? Wala ‘yun, ‘no. Kaya naman kahit ‘wag ka nang mag-alala pa.”

“Louise, ikaw na bahala sa anak namin. Ikaw naman Hansy, mag-behave ka at huwag
mong bibigyan ng sakit ng ulo ang tita mo, okay?” Pangangaral naman ni Henry kay
Hansy na dali-dali naman nitong tinanguan.

“Good.” Nakangiting saad nito sabay gulo sa buhok ng anak namin.

“Sige, aalis na kami.”

Nauna nang pumunta sa may kotse si Henry, ako naman ay hinalikan ko muna sa noo si
Hansy sabay ngiti sa kaniya. Pagkatapos non ay pumunta na ako sa kotse, pinagbuksan
naman ako ng pinto ni Henry at pinagsara.

“Bye bye po, Papa and Daddy!/Ingat sa pagmamaneho!” Pahabol na saad ng dalawa na
dahilan upang lalo akong mapangiti, kasabay naman nito ang pag-papaandar ni Henry
sa saksakyan, pagkatapos non ay umalis na kami.

Habang nagbiyabiyahe kami ay napapansin kong kakaiba ang daang pinupuntahan namin,
kaya naman agad akong napatingin kay Henry.

“Henry, saan tayo pupunta? Sa pagkakaalam ko hindi ito ang daan papunta sa beach na
pupuntahan natin.” Takang tanong ko sa kaniya, humarap naman ‘to sa‘kin sabay
ngiti.

“Maghintay ka nalang, Babe, kung gusto mo matulog kana muna, then gigisingin nalang
kita kapag nandoon na tayo. Okay?”

Hindi ko na lamang pinansin ang sinabi nito, bagkus tinuon ko nalang ang aking
pansin sa daan.

Habang nakatuon ako sa daan ay hindi ko namalayang nakatulog na pala ako...

_____

Henry’s Point of View

Habang nagbiyabiyahe kami ay hindi ko mapigilang mapatingin sa asawa ko na ngayon

ay tulog-mantika.

Papunta kami ngayon sa ginawa kong surprise sa kaniya, actually hindi talaga kami
sa beach pupunta, kundi sa Airport dahil pupunta kami sa ibang bansa; New York.
Kaya naman kanina ay pinag-impake ko siya ng maraming mga damit, mostly makakapal
ang mga damit na pinadala ko kasi sobrang lamig doon.

Anyway, nang nakaraang linggo ko pa ‘to pinlano, at kakuntsyaba ko ang barkada, si

Louise, kasama na rin ang anak namin sa surprise na gagawin naming ‘to. Ang Airport
na ginamit namin sa surpresang ‘to ay ang Airport ni Hunter na pagmamay-ari na ni
Troy ngayon.

Mga ilang sandali pang pagbiyabiyahe ay nakarating na rin kami sa Airport, kaya
naman dali-dali ko nang pinark ang kotse sa parking lot. Pagkatapos non ay agad na
akong bumaba sa kotse upang pagbuksan ng pinto si Angel.

Binuksan ko na ang pintuan at mapasahanggang ngayon ay tulog-mantika pa rin ang

future wife ko.

“Angel, babe...” Mahinang bulong sa kaniya habang tinatapik-tapik ang balikat nito,
mga ilang sandali pa ay nagising na rin naman ‘to.

“Nasaan na tayo?” Tanong nito habang nililibot ang kaniyang mga mata sa paligid.

Nang marealized niya siguro na nasa Airport kami ay dali-dali ‘tong humarap sa‘kin
at binigyan ako ng nakamamatay na tingin, napangiti naman ako ng alinlangan at
hindi nalang pinansin ang tingin nitong nakamamatay.

“Tara na.”

Bumaba na ‘to sa kotse na hindi ako pinapansin, ako naman ay sinara nalang ang
pinto at nilapitan siya sabay hawak sa kaniyang kamay, at nagsimula na kaming mag-
lakad.

“Bakit tayo nandito? Akala ko ba sa beach tayo pupunta? Sa pagkakaalam ko wala

naman beach dito sa Airport, huh?!” Iritableng saad nito sa‘kin, napatawa naman ako
ng mahina sa inasal nito.

“Basta, maghintay ka nalang.”

_____

Angel’s Point of View

Nakakainis! Hindi ko alam bakit dito kami pumunta, nagdala pa naman ako ng mga
pang-swimming na suit tapos dito niya lang ako dadalhin?!

Nandito na kami ngayon sa loob ng Airport at tila lalong nadadagdagan ang pagkainis
ko dahil sobrang kakaiba ang mga tingin na binibigay saamin ng mga tao.

Napahinto naman ako sa paglalakad nang buglang huminto si Henry sa paglalakad, kaya
naman nakakunot-kilay ko ‘tong tinignan, ngunit ang damuho ay tinawanan lang ako.

Mga ilang sandali pa ay bigla nalang pumalibot sa‘min ang mga tao, at hugis puso
ang pamamalibot nila sa‘min, pagkatapos non ay nagulat nalang ako nang bigla silang
sumigaw ng sabay-sabay...

“Go, Doc!”

“Go, Doc!”

“Go, Doc!”

“Go, Doc!”

“Go, Doc!”

Kasabay nang kanilang pagsigaw ay ang pag-dim ng ilaw at ito’y naging kulay pula na
dahilan upang lalo akong maguluhan.

“Henry, anong nangyayari?!” Inis na bulong ko kay Henry, ngunit ang damuho ay
tinawan lang ako ulit, bigla naman akong napatingin sa may likod ko nang makarinig
ako nang pamilyar na boses.

“Go, Daddy!”

“Go, Daddy!”

At hindi nga ako nagkakamali sa hula ko sapagkat ‘to ay si Hansy, kasama nito sina
Sofie, Jacob, at ang dalawang anak ng pamilyang Hughe na sina Harley at Zayn, sa
likod naman ng mga ‘to ay ang barkada; Louise at ang mga magulang nina Zayn at
Harley.

‘Paano? Paano sila nakapunta rito nang sobrang bilis? Ano ba talaga ang
nangyayari?’ Naguguluhang tanong ko sa sarili ko.

Muli akong tumingin kay Henry, ngunit nabigla ako nang tignan ko ‘to sapagkat may
hawak-hawak ‘tong mic sa kaniyang kanang kamay habang may hawak-hawak na isang
boquet ng pulang rosas sa kaniyang kaliwang kamay, kasabay naman nito ang kaniyang
paglapit sa‘kin sabay abot sa‘kin ng boquet ng pulang rosas na malugod ko naman
tinanggap.

Nagulat naman ako nang bigla niyang hawakan ang kanang kamay ko at inilagay ito sa
kaniyang dibdib na dahilan upang maramdaman ko ang bilis ng tibok ng puso niya.
Hindi ko alam kung bakit, pero bigla nalang nawala ang inis ko dahil sa ginawa
niya.

Mga ilang sandali pa ay bigla ‘tong magsalita...

“Angel, babe, my love, sweetheart, sweetie, my cupcake, kahit ano pang itawag ko
sa‘yo ay hindi pa rin mababago ang nararamdaman ko sa‘yo at ‘yun ang mahal kita...
Sobrang dami ng mga nangyari sa mga nakaraang araw sa buhay natin ngunit
mapasahanggang ngayon ay matatag pa rin tayo, at ‘yun ang pinasasalamat ko. Angel,
alam kong sobrang dami ng mga kasalanan ko sa‘yo, ngunit mas pinili mong patawarin
ako, at doon ay lalo kitang minahal. Angel, ayokong ganito nalang tayo habang
buhay; parang magkilala lang ngunit alam na mahal ang isa’t-isa, gusto ko na
magkaroon tayo ng relasyon na hindi masisira kahit mag-away pa tayo, hindi masisira
kahit na may magtangkang manira...” Nakangiting mahabang saad nito na dahilan upang
mapaluha ako.

Binitawan nito ang kamay ko at ang hindi ko inaasahang mangyari ay mangyayari

ngayon, dahil bigla ‘tong lumuhod sa harap ko at inilabas ang isang maliit na kulay
gintong kahon.

“Angel, nandito tayo ngayon sa Airport na dahilan upang maraming makasaksi sa pag-
iibigan natin. Angel, sana tanggapin mo ako bilang makakasama mo sa hirap at
ginhawa, sa sarap at sakit, sa ngayon at kamatayan. Angel Smith, will you marry
me?” Nakangiting saad nito sabay bukas sa kulay gintong kahon, at nakita ko roon
ang singsing na dahilan upang lalo akong mapa-iyak.

“Y-Yes!” Humahagulgol kong saad sa kaniya na dahilan upang mapangiti ‘to at mapa-
iyak.

“Yes, daw!” Sigaw nito na dahilan upang magsipalpakan ang mga tao, kasabay naman
nito ang pagsuot niya ng singsing sa aking daliri, sabay tayo’t yakap ng mahigpit
sa‘kin.

“I love you, Babe!” Saad nito sabay halik sa aking labi, humalik naman ako ng
pabalik. The kiss is full of passion and love, mga ilang sandali pa nang maramdaman
naming nawawalan na kami ng hininga ay kumalas na kami sa halikan.

“I love you, too.”

Tumingin naman ako kina Louise na ngayon ay sobrang lawak nang kanilang mga ngiti,
nakita ko naman na tumakbo bigla si Hansy papunta sa‘min, sinalubong naman ‘to ng
Daddy niya at binuhat ‘to.

“Congrats po, Daddy at Papa.”

“Thank you, baby!” Nakangiti naming saad sa kaniya, at hinalikan ‘to ng sabay sa
kaniyang magkabilang pisngi na dahilan upang mapatawa ‘to.

This is it, ito na ang hinihintay ko. This is the life that I want. Ang buhay na
maikasal sa lalaking pinaka-mamahal ko at mabuhay na may kasamang anak na
mapagmahal.

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - Epilogue - Page 2

by flukedean08
9 - 11 minutes

Angel’s Point of View

“Angel...” Tawag pansin sa‘kin ni Louise, kaya naman tinignan ko ‘to mula sa‘king
kaliwang gilid.

Nakita ko naman ‘to na sobrang lawak nang kaniyang ngiti sabay tango na dahilan
upang humarap muli ako sa harapan kung nasaan ang pinakamamahal kong lalaki na
sobrang lawak ng kaniyang ngiti at nagsimulang maglakad, kasabay naman nito ang
pag-play nang music...

[Starting to play the dramatic instruments]

Nakangiti akong nakatingin sa kaniyang mga mapupungay niyang mata. Kita ko sa

kaniyang mga mata kung gaano siya kasaya sa araw na ‘to, kung gaano niya ako
kamahal, na nararamdaman ko rin patungo sa kaniya.

[dramatic instruments]

Sa buhay natin ay palaging may mga problema, at hindi mawawala ang mga bagay na
‘yun.

Napakabigat kapag dinadala natin ang bawat problemang kinakaharap natin lalo na
kapag mag-isa lang tayo, ngunit kung meron tayong kaagapay o kasama upang tayo ay
tulungan at gabayan, ay sigurado akong gagaan ang problema at kaagad ‘tong
masosolusyunan.

[dramatic instruments]

Kaya naman sobra ang pasasalamat ko, sapagkat palaging nasa tabi ko ang mga pinaka-
mamahal kong lalaki sa buhay; si Henry at ang anak namin na si Hansy, na handang
umagapay sa‘kin sa hirap man at ginhawa.

Tila isa silang mga baterya at isa akong uri ng bagay na hindi gagana kung wala
sila.

Laking pasasalamat ko rin sa barkada na talaga naman sobra ang suporta’t pagtulong
sa‘min. Para sa‘kin ay hindi lang sila basta barkada, dahil sobrang especial nila
sa‘kin/sa buhay ko.

Habang naglalakad kami ay hindi ko mapigilan ang sarili kong mapaluha, at mga ilang
sandali pa ay bigla akong napatingin sa pinakamamahal kong anak na sobrang gwapo sa
kaniyang puting tuxedo nang bigla ako nitong abutan ng puting panyo na nakangiti ko
naman tinanggap sabay punas sa mga luhang kumalat sa‘king mukha.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang ikakasal na ako ngayon sa

pinakamamahal kong lalaki at, sa pinapangarap kong lalaki, ang lalaking magmamahal
sa‘kin at sa aming anak at magiging anak ng habang buhay.

Anyway, ang tema ng kasal namin ay garden theme. Sobrang sarap at presko kasing
tignan sa mata, idagdag mo pa ang mababangong halimuyak ng mga nagkakalat na mga
bulaklak lalo na’t umaga ngayon.

Mag-iisang linggo na rin kami rito sa New York, kasama na rin doon ang pagpaplano
namin sa kasalan namin ngayon. Sobrang bilis nga ng mga proseso, ‘e. Actually dapat
sa next week pa talaga ang kasal namin dahil gusto ko munang magpahinga sa
kadahilanang pagod ako, ngunit si Henry ay nagpumilit siya na ngayon na ang kasal,
hindi raw kasi siya makapag-hintay at baka raw maagaw pa ako ng ibang mga lalaki
rito, muntik pa nga kaming mag-away dahil sa kasalan na ‘to ngunit dahil ayoko na
ngang mangyari pa ‘yun ay pumayag na lang ako sa gusto niya.

Kaya naman ngayon ay naglalakad ako sa aisle kasama ang anak ko at ang kaibigan
slash kapatid ko na si Louise patungo sa future husband ko.

Si Louise ang nagsilbing magulang ko ngayon, wala naman kasi akong mga magulang,
isa lang naman kasi akong pulubi noon na iniwan ng mga magulang na nagsumikap mag-
aral upang ma-abot ang aking mga pangarap na ngayon ay hawak-hawak ko na.

[Starting to end the dramatic instruments]

Mga ilang sandali pa ay nakarating na rin ako sa kinaroroonan ni Henry, kasabay

naman nito ang pagtatapos ng musika.
Bumitaw naman sa pagkakawak sa aking mga kamay ang aking anak at si Louise,
nakangiti naman akong humarap sa kanila.

“Congrats, Angel.” Nakangiting saad sa‘kin ni Louise na agad ko naman tinanguan,

kasabay naman nito ang kaniyang paglakad patungo sa kinaroroonan ng kaniyang
asawa’t mga anak, kasama rin doon ang barkada, ang mag-asawa na sina Claire at
Richard, at ang mag-asawang Hughe, kasama ang kanilang mga anak.

Napatingin naman ako kay Hansy nang bigla ‘tong magsalita...

“Congratulations po, Papa at Daddy...” Masayang saad nito na biglang nag-paluha

sa‘kin.

Yumuko naman ako at binigyan ito ng mabilis na halik sa kaniyang pisngi at noo,
napangiti naman ‘to ng maluwalas. Pagkatapos non ay umalis na ‘to at pumunta na sa
kinaroroonan nina Louise na sobrang lawak ng kanilang mga ngiti.

Humarap na ako muli kay Henry na ngayon ay konti nalang ay maiiyak na siya, anyway,
pinalupot na niya ang kaniyang kaliwang braso sa aking kanang braso, at nagsimula
na kaming maglakad.

Mga ilang sandali pa ay nakarating na rin kami sa Altar, kaya naman kinalas na niya
ang pagkapalupot ng kaniyang braso sa aking braso, at tumingin na kami sa
officiant.

“Sa mundong ito ay wala ng hihigit pa sa paghahanap sa taong makakatuwang mo sa

iyong buhay, sa taong mararamdaman natin sa ligtas tayo, sa taong tanggap tayo ng
buong-buo, at higit sa lahat, sa taong mahal na mahal tayo kahit sino o ano man
tayo...” Pagsisimula ng officiant.

“Nandito tayo ngayon upang masaksihan ang malalim na pagmamahalan nina Angel at
Henry na babasbasan ng Panginoon. Kaya naman Angel and Henry, to take more
seriously than opportunity to demonstrate your faith in the future for all of us to
hear. Let's begin, Henry, you may...” Dugtong pa nito, pagkatapos non ay nagkaharap
na kami ni Henry, hinawakan naman nito ang kamay ko.

“Angel, nang makita palang kita noon ay sobrang naakit na ako ng matamis mong
ngiti. Hindi ko alam kung bakit ngunit bigla nalang tumibok nang ganoon kabilis ang
puso ko, at mapasahanggang ngayon ay nararamdaman ko ‘yun. Ni-isang babaeng
nakakasalamuha ko noon ay walang nagpatibok ng ganito kabilis sa puso ko kundi ikaw
lamang. I wonder what kind of magic or poison did you used, to make me fall in love
deep and crazy to you.” Masayang saad nito na dahilan upang mapatawa ako at ang mga
guests ng mahina, nahampas ko naman ‘to ng mahina sa kaniyang braso na ikinatawa
naman niya.

“Anyway, Angel, kahit anong mangyari ay hindi kita iiwan, mapa-hirap at sarap man
‘yan. Tandaan mo na palagi lang ako nasa tabi mo upang gabayan ka. Babe, mahal na
mahal kita, kaya naman kung mawawala kayo ng anak natin muli sa buhay ko ay baka
ikamatay ko. And no matter what happen, I'll always heal your heart.” Nakangiting
saad nito na dahilan upang mapaluha ako na agad ko naman pinunasan ng panyo, ramdam
ko naman na gusto niya ring umiiyak ngunit pinipigilan niya lang ito.
Sobra ang kabang nararamdaman ko ngayon, lalo na’t hindi man ako nagpractice at
nagsulat ng vow nang nakaraang linggo, kaya naman mang-huhula nalang ako, basta
kung anong nararamdaman ng puso ko ay ‘yun nalang ang sasabihin ko.

Bago ako magsalita ay hinawakan ko muna ang kamay nito...

“Henry, minsan kahit loko-loko ka at hindi ko alam kung baliw ka ba o ano, ngunit
ito lang ang tatandaan mo, mahal na mahal kita; mahal na mahal ko kayo ng anak
natin. Hindi ko kayo pagpapalit sa anumang bagay. Kayong dalawa ang pinaka-
importante sa buhay ko, kaya naman kung mawawala rin kayo sa‘kin ay magiging walang
saysay ang buhay ko.” Saad ko sa kaniya na dahilan upang mapaluha ako muli, nakita
ko naman ‘tong nagpunas ng kaniyang luha.

Pagkatapos non ay agad naglakad papalapit sa‘min ang anak namin na may dala-dalang
ring cushion. Pagkalapit niya sa‘min ay agad namin kinuha ang mga singsing, kasabay
naman nito ang pagtayo lahat ng mga guests.

Bago bumalik si Hansy sa kaniyang kinaroroonan kanina ay pinasalamatan ko muna ‘to.

“Thank you, baby!”

Humarap na ako muli kay Henry, kasabay nito ang pagsasalita ng officiant.

“Henry, repeat after me...”

“I, Henry Sylvester, take you, Angel Smith, to be my husband. I promise to be

faithful to you, in good times and in bad, in sickness and in health, to love you
and to honor you all the days of my life.” Nakangiting saad nito sabay suot ng
singsing sa daliri ko.

“Angel, repeat after me...”

“I, Angel Smith, take you, Henry Sylvester, to be my husband. I promise to be

faithful to you, in good times and in bad, in sickness and in health, to love you
and to honor you all the days of my life.” Saad ko sa kaniya sabay suot ng singsing
sa kaniyang daliri.

“Well there’s no turning back now! I now pronounce you spiritually and legally
united. You may kiss!” Masayang sigaw sa‘min ng officiant, kasabay nito ang
paghalik sa‘kin ng malumanay at puno ng pagmamahal ni Henry, kasabay din nito ang
pagpalakpak ng mga tao.

Sa mga karahasan at problemang aming naranasan at mararanansan pa ay nandito kami

ngayon sa harap ng maraming tao, sa harap ng officiant, at lalo na sa harap ng
Panginoon, na nasaksihan ang matagumpay at malalim na pagmamahalan naming dalawa.

I, Angel Smith - Slyvester is officially signing off.

The End

HIDING SERIES 3: The Doctor's Care (COMPLETED) - Author's Note

by flukedean08
1 - 2 minutes

Dear babies,
Thank y’all for supporting me. Thank you for supporting my story entitled “The
Doctor’s Care” because it's a lot to me.
I might not finish this story if y’all not supporting me.

Y’all encouragements and being here on my journey, are my energy and strength to
write and to pursue my dream to be an exclusive writer or published author.

Thank you also because we bloomed and keep blooming. We gain so many followers,
reads, and votes.

So, thank you so much, everyone! Hope y’all keep supporting my upcoming story
entitled “The Business Man’s Precious”

Thank you!

Your yummy author,

Dean

❤🌷 Converted By Annie 🌷❤