Βιέννη, 25 Νοεμβρίου

Οι μέρες είναι μικρές. Έξω έχει ακόμα φως, αλλά εδώ μέσα, στο δωμάτιο με τα αποκόμματα ,
έχει αιώνιο σκοτάδι. Στο φως της λάμπας του γραφείου τα πρόσωπα στις φωτογραφίες που
κρέμονται στον τοίχο φαίνονται εκνευριστικά χαρούμενα και ανύποπτα. Τα αποκόμματα είναι
από εφημερίδες. Πιο εκεί στην ίδια ακόμη θέση είναι το κούτσουρο του χασάπη με ξεραμένο
αίμα πάνω του. Στον τοίχο κοντά στην πόρτα είναι ακουμπισμένη μια αξίνα, κατάλληλη για
σκάψιμο στο χώμα. Δίπλα από το παράθυρο ένας πίνακας με κρεμασμένα εργαλεία. Το
περίγραμμα του μικρού μπαλτά, που λείπει από τη θέση του, θυμίζει περίγραμμα από
κιμωλία. Σταγόνες από αίμα στο πάτωμα είχαν διαποτίσει το ξύλο. Η αίθουσα μύριζε αργό
θάνατο και μούχλα. Τα σανίδια τρίζουν. Μια καταπακτή οδηγεί στο υπόγειο, Το ίδιο σκοτάδι,
αλλά αυτή η μυρωδιά δεν είναι από μούχλα, είναι κάτι άλλο. Στη μέση του υπογείου ένα
χειρουργικό κρεβάτι με ένα λερωμένο σεντόνι πάνω του. Γύρω στο χώρο ράφια με μικρά και
μεγάλα γυάλινα μπουκάλια. Φορμόλη, αυτό μυρίζει. Τα μπουκάλια είναι γεμάτα με φορμόλη
και όργανα, ανθρώπινα όργανα. Στα πιο μεγάλα επιπλέουν ανθρώπινες καρδιές, στα πιο
μικρά μάτια, τα ασπράδια τους είναι κόκκινα. Το μόνο που ακούγεται είναι οι στάλες της
βροχής που μοιάζουν με παράφωνη μεταλλική συγχορδία.

Συζήτηση
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος-Γιάννης Ριτσος
Το ποίημα διαδραματίζεται σε εσωτερικό χώρο. . Ο παρενθετικός πρόλογος είναι σύντομος
και περιέχει τις αναγκαίες οδηγίες για την απεικόνιση του σκηνικού. Το χρόνο :«ανοιξιάτικο
βραδύ», το χώρο :«Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού», την ατμόσφαιρα :«Δεν έχουν ανάψει
φως. Αμείλικτο φεγγαρόφωτο».
Ο ποιητής επιλέγει ως προς την παρουσίαση του σκηνικού την επιδέξια αποκάλυψη. Μέσω
της εστίασης της προσοχής σε αντικείμενα, π.χ. των επίπλων που είναι φθαρμένα και
σκονισμένα, με την εικόνα ενός παλιού σπιτιού, με τα ρούχα και τα παπούτσια της γυναίκας.
Δυο πρόσωπα συζητούν μέσα σ ένα δωμάτιο με 2 παράθυρα. Οι κουρτίνες είναι ανοιχτές και
το φεγγάρι που εισχωρεί στο δωμάτιο φωτίζει το πιάνο και τη σκόνη που επικάθεται σε αυτό.
Το σπίτι είναι παλιό και το χαρακτηρίζει η φθορά και η εγκατάλειψη. Μια «πολυθρόνα
ξεκοιλιασμένη», ένας «μεγάλος μπουφές», ένα «πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι» με τις καρέκλες
του απαρτίζουν το σκηνικό και το χώρο οπού ξετυλίγεται η εξομολόγηση. Δεν περιγράφεται
όμως μόνο το σπίτι εσωτερικά αλλά και γύρω η πλατεία με τα στιλβωτήρια, τα επιπλοποιεία
κτλ. Στο ποίημα βλέπουμε τη συνεχής αντιπαράθεση του μέσα και του έξω. Ο αφηγητής εδώ
χρησιμοποιεί ένα συμβολικό σκηνικό.  Το «μέσα» είναι ο τόπος της παρακμής, του θανάτου
και της μοναξιάς, σε αντίθεση με το «έξω» που είναι ο τόπος  της εργασίας και της ζωής, της
λύτρωσης.
 
Γας Ομφαλός-Κική Δημούλα
Ο χώρος ορίζεται στην αρχή του ποιήματος με την τεχνική της έκθεσης. Ο αναγνώστης
λαμβάνει συγκεντρωτικά τις πληροφορίες . Επιτυγχάνεται έτσι η αμεσότητα. Το σκηνικό είναι
οι Δελφοί, ο ιερός χώρος του Μαντείου, που αποκαλούνταν στην αρχαιότητα ο «ομφαλός της
γης» Το ποίημα αποτελεί μια εσωτερική περιδιάβαση στον αρχαιολογικό τόπο, από την
είσοδο με τις ρωμαϊκές σαρκοφάγους μέχρι το αρχαίο θέατρο και κλείνει με την έξοδο του
ποιητικού υποκείμενου στο χώρο οπού πάλλεται η σύγχρονη ζωή. Ο χρόνος είναι το
φθινόπωρο όπως φαίνεται από τις τσουκνίδες , τα ξερόχορτα, τα κίτρινα φύλλα και το
απόβροχο.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο ο χώρος παραπέμπει σε σκέψεις για την ερήμωση και τη φθορά που
επιφέρει ο χρόνος στα πράγματα και στα πρόσωπα, οπότε και εδώ πρόκειται για ένα
συμβολικό σκηνικό.