Professional Documents
Culture Documents
Swiderska Gertruda K Red Wzorcowy Plan Kont Z
Swiderska Gertruda K Red Wzorcowy Plan Kont Z
Autorzy fragmentu:
Kariozen Michał
Świderski Radosław
Borowski Szczepan
Świderska Gertruda K.
Pozostali autorzy monografii:
Spis treści
Strona redakcyjna
WYKAZ SKRÓTÓW
WPROWADZENIE
Układ i treść opracowania
Problemy do rozstrzygnięcia przy opracowywaniu lub aktualizowaniu dokumentacji opisującej
przyjęte zasady (politykę) rachunkowości
3.
podobnych
1.2. Zmiana stanu produktów
1.2.1. Krąg kosztowy
2. Zasady wyceny
2.1. Wycena przychodu wyrobów gotowych
2.2. Wycena rozchodu wyrobów gotowych
2.3. Rozwiązania szczegółowe dla oprogramowania i projektów typowych
2.4. Odpisy aktualizujące wartość produktów
3. Ustawa o rachunkowości a Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej i
Międzynarodowe Standardy Rachunkowości – najważniejsze różnice
3.1. Zmiana stanu produktów według MSSF/MSR
USTALENIA SZCZEGÓŁOWE
Konto 601 – Wyroby gotowe
Konto 602 – Półfabrykaty
Konto 603 – Produkcja w toku
Konto 620 – Odchylenia od cen ewidencyjnych wyrobów gotowych
Konto 626 – Odpisy aktualizujące wartość produktów
Konto 641 – Rozliczenia międzyokresowe czynne kosztów
Konto 645 – Rozliczenia międzyokresowe bierne kosztów z tytułu świadczeń emerytalnych i
podobnych
Konto 646 – Rozliczenia międzyokresowe bierne kosztów z tytułu innych świadczeń
Konto 647 – Rozliczenie kosztów usług długoterminowych
Konto 648 – Rozliczenie przychodów długoterminowych z usług długoterminowych
Konto 650 – Rozliczenia międzyokresowe przychodów
BILANS
RACHUNEK ZYSKÓW I STRAT
13. BIBLIOGRAFIA
2. Zasady wyceny
Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, w celu uwzględnienia utraty ich wartości na skutek
używania lub upływu czasu przez okres ich ekonomicznej użyteczności, podlegają amortyzacji
(umarzaniu). Ustawa o rachunkowości dopuszcza stosowanie dowolnej metody amortyzacji.
Wysokość odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych przypadających na jednostkę ekonomicznej
użyteczności środka trwałego zależy od ustalonych na moment jego przyjęcia do użytkowania: wartości
podlegającej amortyzacji, okresu ekonomicznej użyteczności oraz metody amortyzacji (por. pkt 8.3 KSR
11).
Rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania.
Zakończenie amortyzacji następuje nie później niż z chwilą zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych
lub umorzeniowych z wartością początkową środka trwałego lub przeznaczenia go do likwidacji, sprzedaży
lub stwierdzenia jego niedoboru, z ewentualnym uwzględnieniem przewidywanej przy likwidacji ceny
sprzedaży netto pozostałości środka trwałego (por. art. 32 ust. 1 u.r.).
Przy ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej uwzględnia się okres ekonomicznej
użyteczności środka trwałego, na którego określenie wpływają w szczególności:
• wydajność środka trwałego mierzona liczbą godzin jego pracy lub liczbą wytworzonych produktów
albo innym właściwym miernikiem;
• przewidywana przy likwidacji cena sprzedaży netto istotnej pozostałości środka trwałego (por. art. 32
ust. 2 u.r.).
Na dzień przyjęcia środka trwałego do używania należy ustalić okres lub stawkę i metodę jego amortyzacji.
W praktyce najczęściej stosowane są: metoda liniowa, metoda degresywna (określana również jako metoda
amortyzacji przyspieszonej lub metoda amortyzacji malejącej) i metoda naturalna (określana również jako
metoda jednostek produkcji lub metoda zróżnicowanego odpisu) – por. pkt 8.10 KSR 11.
■ Metoda liniowa
Metoda liniowa polega na równomiernym rozłożeniu w czasie wartości środka trwałego. Jest ona oparta na
założeniu, że użyteczność środka trwałego ulega pomniejszeniu w równych częściach w każdym kolejnym
okresie użytkowania środka. Wiąże ona bezpośrednio amortyzację z upływem czasu, a nie z faktycznym
wykorzystaniem środka trwałego.
Wzór na obliczenie amortyzacji metodą liniową (por. pkt 8.16 i 8.17 KSR 11):
gdzie:
A% – stopa amortyzacji;
N = ilość (liczba) lat amortyzacji.
gdzie:
At – roczna stawka amortyzacji;
WA – wartość podlegająca amortyzacji;
N = ilość (liczba) lat amortyzacji (okres ekonomicznej użyteczności).
Amortyzacja liczona tą metodą jest często wyrażana jako procent od wartości początkowej pomniejszonej o
wartość odzysku. Jest on stały przez cały okres użytkowania środka trwałego, np. amortyzacja wynosząca
10% oznacza, że środek będzie użytkowany przez 10 lat, 20% – że środek będzie użytkowany przez 5 lat.
■ Metoda degresywna (przyspieszonej amortyzacji)
Metoda degresywna amortyzacji polega na takim rozłożeniu w czasie wartości środka trwałego
podlegającego amortyzacji, że odpisy amortyzacyjne w początkowych okresach użytkowania środka
trwałego są wyższe od przeciętnych (ustalanych metodą liniową) i stopniowo maleją. Metodę tę stosuje się
najczęściej do takich maszyn, urządzeń i środków transportu, które w początkowych okresach użytkowania
podlegają szybszemu zużyciu (zwłaszcza tzw. zużyciu moralnemu) niż w okresach późniejszych. Metoda
degresywna amortyzacji pozwala m.in. skompensować zmniejszającymi się w czasie kosztami amortyzacji
potencjalnie wyższe koszty eksploatacji środka trwałego w późniejszych okresach jego użytkowania,
wynikające z wyższych kosztów remontów (por. pkt 8.12 KSR 11).
Przy tej metodzie stawka amortyzacji dla metody liniowej mnożona jest przez dwa. Tak obliczona stopa
amortyzacji jest mnożona przez wartość księgową netto środka trwałego (wartość początkową
pomniejszoną o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne) bez uwzględniania wartości odzysku (por. pkt 8.19 i
8.20 KSR 11).
Odmianą metody przyspieszonej podwójnej jest metoda degresywna dopuszczona dla niektórych grup
środków trwałych przez polskie przepisy podatkowe. Metoda ta charakteryzuje się tym, że zakłada
przejście na metodę liniową, począwszy od roku podatkowego, w którym roczna kwota amortyzacji metodą
degresywną miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody
liniowej 4 .
Ustawa o rachunkowości nie przewiduje stosowania przepisów podatkowych do ustalania kosztów
amortyzacji. Przepisy podatkowe mogą być stosowane, gdy są zgodne z wymogami ustawy o
rachunkowości.
■ Metoda naturalna
Metoda naturalna amortyzacji umożliwia najdokładniejsze odzwierciedlenie zużywania się potencjału
ekonomicznego danego środka trwałego. Pozwala również na bezpośrednie odzwierciedlenie czasowego
wyłączenia środka trwałego z użytkowania m.in. na skutek jego wykorzystania tylko w okresie sezonu (por.
pkt 8.25 KSR 11). Warunkiem stosowania metody naturalnej jest zdefiniowanie jednostki miary i wielkości
potencjału użytkowego danego środka trwałego (mierzonego czasem pracy tego środka trwałego lub
jednostek produktów wytworzonych przy jego wykorzystaniu), a następnie ich pomiar (por. pkt 8.13 i 8.24
KSR 11).
Wzór na obliczanie stawki amortyzacyjnej na jedną godzinę pracy jest następujący:
gdzie:
As – stawka amortyzacji naturalnej;
X – ilość (liczba) jednostek produkcji lub czas pracy środka trwałego dostępne w okresie jego
ekonomicznej użyteczności;
t – kolejny rok, za który ustalana jest stopa amortyzacji (to jest 1 dla roku 1., 2 – dla roku 2., itd.).
Przy ustalaniu metody i stawki amortyzacji środka trwałego, w skład którego wchodzą części składowe,
dodatkowe lub peryferyjne, jednostka może uwzględnić potencjalne zróżnicowanie okresu ekonomicznej
użyteczności poszczególnych części lub sposobu konsumowania wynikających z nich korzyści
ekonomicznych. W takim przypadku jednostka:
b) wyodrębnia w ramach ewidencji środków trwałych każdą wydzieloną część składową, dodatkową i
peryferyjną, nadając jej podnumer inwentarzowy (por. pkt 5.4 KSR 11);
c) ustala jedną stawkę lub stopę amortyzacji dla środka trwałego, stanowiącą wypadkową stawek (stóp)
amortyzacji wyodrębnionych części składowych, dodatkowych i peryferyjnych. W przypadku
metody linowej amortyzacji tak ustalona stawka lub stopa amortyzacji stanowi średnią ważoną
stawek lub stóp amortyzacji zidentyfikowanych części (por. pkt 8.26 KSR 11 oraz przykład do tego
punktu).
Poprawność stosowanych okresów i stawek amortyzacji środków trwałych powinna być przez jednostkę
okresowo weryfikowana, powodując odpowiednią korektę dokonywanych w następnych latach obrotowych
odpisów amortyzacyjnych.
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w ciężar konta 408 – Amortyzacja w korespondencji z kontem 070
– Umorzenie środków trwałych lub 075 – Umorzenie wartości niematerialnych i prawnych.
Dla środków trwałych o niskiej jednostkowej wartości początkowej można ustalać odpisy amortyzacyjne
lub umorzeniowe w sposób uproszczony, przez dokonywanie zbiorczych odpisów dla grup środków
zbliżonych rodzajem i przeznaczeniem, lub jednorazowo odpisując wartość tego rodzaju środków trwałych
(por. art. 32 ust. 6 u.r.).
Przykład 0.6 – amortyzacja środków trwałych przy różnych metodach (por. Wzorcowy..., s. 68–69).
Przykład 0.6
Środek trwały został oddany do użytkowania 31.12.20X0 r. i jest amortyzowany począwszy od stycznia
20X1 r.
Dane są następujące informacje dotyczące środka trwałego:
Wartość początkowa na dzień 12 500 zł
31.12.20X0
31.12.20 12 500
X0
31.12.20 12 500
X0
31.12.20 12 500
X0
20X1 1 000 mh × 1,1 1 100 1 100 11 400
4
Por. art. 16k ust. 1 u.p.d.o.p.