Dr Novica Vojinović

ZLOČINI KOMUNISTA NAD

SRPSKIM NARODOM U 20. VIJEKU

Pravoslavni narod napale su u dvadesetom vijeku dvije najmračnije organizacije svijeta,

dvije internacionale: crna – vatikanska internacionala, i crvena – komunistička
internacionala –Kominterna, nastala u Moskvi 1919. godine, a korijeni joj potiču iz
Vatikana.

Ove dvije aveti, ova dva osvjedočena zla, dvije krupne pošasti i u osnovi dvije zločinačke
ideologije – dovele su potkaraj dvadesetog vijeka, srpski i ruski pravoslavni narod ne
samo na ivicu materijalne bijede, nego su ih ekonomski upropastile za cijeli jedan vijek, a
možda i duže. One su oba ova junačka, dostojanstvena naroda sa najstarijima državama u
svijetu, sa najsvjetlijim tardicijama, istorijom, kulturom i civilizacijom, dovele na ivicu
biološkog opstanka, nad ponor, do istrebljenja i nestanka sa lica zemlje. (...)

Da bi efikasnije uništili Rusiju kao ekonomskog konkurenta Zapadu, Vatikan je

početkom dvadesetog vijeka lansirao destruktivnu, regresivnu ideologiju – komunizam,
koji je 1917. godine u Rusiju unio haos i rasulo u tzv. Oktobarskoj revoluciji, čiji je vođa
bio komunista, boljševik, kosooki Vladimir Iljič Lenjin, po ocu Kalmik – musliman, a po
majci Jevrej iz poljske jevrejske porodice Bank.

Lenjin je 1917. godine iz emigracije u Švajcarskoj u zapečaćenom vagonu sa ogromnom

sumom njemačkog novca u zlatu, prebačen preko Njemačke u Rusiju. Njegovi su
boljševici iskoristili rat, zamutili i srušili pravoslavnu carsku Rusiju, u njoj uspostavili
sovjetsku, komunističku vlast, koja će za 74 godine vladavine uništiti rusku ekonomiju,
bitno ugroziti rusku duhovnost i dovesti u pitanje postojanje pravoslavnog naroda u
cjelini.

Komunisti su u toj revoluciji u Rusiji ubili oko 30 miliona pravoslavnih Rusa, a do pada
komunizma 1989. godine 55-60 miliona. Komunisti su 1918. godine ubili 1.500 članova
ruske carske porodice Romanovih kaja je vladala Rusijom više od 300 godina – ubili su
sve koji su imali bilo kakve rodbinske veze sa njima. Komunisti su u Rusiji ubili 130.000
pravoslavnih sveštenika i dva moskovska patrijarha, srušili su oko 60.000 pravoslavnih
crkava, manastira i drugih sakralnih objekata. Da bi uništili porodicu kao osnovnu ćeliju
svakog društva, komunisti su u Rusiji uveli tzv. "slobodan brak", što je za samo nekoliko
godina imalo za rezultat nekoliko miliona vanbračne djece kaja su postala veliki
društveni problem te zemlje.

Komunisti su 1934. godine uveli tzv. "kolektivizaciju ruskog sela", stvarali kolhoze i
sovhoze, što je imalo za rezultat oko 11 miliona umrlih od gladi i potpuno uništenje ruske
poljoprivrede.
Ruski komunisti, predvođeni Staljinom, od 1934-1940. godine sprovodili su tzv. "čistku
partije", što je imalo za rezultat ubijanje oko dva miliona najuglednijih ruskih
rukovodilaca, među kojima i tri od pet maršala ruske vojske i nekoliko miliona ljudi
uhapšenih i poslanih u sibirske logore odakle se malo ko vraćao živ. Te logore opisao je
jedan od sibirskih zatočenika, književnik Aleksandar Solženjicin, u svom romanu
"Arhipelag gulag" i u knjizi "Jedan dan Ivana Denisoviča"

U Drugom svjetskom ratu poginulo je oko 20 miliona Rusa, a poslije rata nastavljeno je
uništenje ruske nacije, ruskog pravoslavlja i ruske privrede. Najzad poslednji predsjednik
komunističke Rusije Mihail Gorbačov 1989. godine naredio je rušenje Berlinskog zida, i
tako ujedinio Istočnu i Zapadnu Njemačku, poništavajući time rezultat Drugog svjetskog
rata. Istovremeno je Gorbačov proglasio "perestrojku", reorganizaciju sovjetske države,
što je dovelo do njenog konačnog sloma i raspada na desetak samostalnih država koje u
poslednje vrijeme sve više ugrožava američki kapital (privatne investicije, šverc,
kriminal, droga, prostitucija) i širenje NATO pakta na istok.

Pored zločina nad ruskim pravoslavnim narodom, komunizam je u dvadesetom vijeku

izvršio zločin i nad Srbima. Stoga je vatikansko-katolički poglavar, rimski papa, 1994.
godine zadovoljno izjavio da je komunizam u Rusiji i uopšte među pravoslavnim
narodima odigrao ulogu koja mu je bila namijenjena, destruktivnu ulogu, i da sada treba
nastaviti definitivno uništenje ekonomije i duhovnosti naročito dvije najjače pravoslavne
države Rusije i Srbije. Zato je 1982. godine papa, prvi put u istoriji, prisustvovao
stvaranju saveza sa protestanskom Amerikom: stvorio je osovinu Rim-Vašington u
okviru Trilateralne komisije. To je savez koji su formirali predsjednik SAD Ronald
Regan i rimski papa Poljak Vojtila, koji je u maju 2001. godine putovao u Jerusalim da
se, po nalogu Amerikanaca i Trilaterale, izvini Jevrejima za dvijehiljedegodišnji progon
od strane katoličke crkve, i da se takođe izvini pravoslavnima za 1.000-godišnji progon i
ubijanje od strane Vatikana i za lažnu optužbu da su "šizmatici".

Idejne pripreme i komunističko obrazloženje zločina

Kakve je zločine komunizam počinio prema srpskom narodu u dvadesetom vijeku, kojim
metodama je to činio, koji je konačni rezultat komunističkih zločina nad srpskim
narodom od 1919. godine kada je osnovana Komunistička partija Jugoslavije, pa do
njenog pada zajedno sa Jugoslavijom koja je postojala od 1945 do 1991. godine?

Treba odmah reći da za vrijeme Brozovog komunističkog režima u Jugoslaviji nije bilo
moguće ni govoriti ni pisati o njihovim zločinima prema srpskom narodu. A zločini su
prema Srbima stalno činjeni – genocid nad Srbima u jačem ili slabijem obliku trajao je od
1919. do 1991. godine, zločin je 1992-1995. godine dobio finale u razbijanju Jugoslavije,
iniciranju vjerskog (građanskog) rata u Jugoslaviji, vršenju trećeg genocida nad Srbima u
20. vijeku, i ubijanju Srba u Sloveniji, Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini pod zaštitom
stranog faktora. To je produženje genocida koji je 1941. godine vršen pod zaštitom
Hitlera i fašizma, a 1991-1995. godine pod zaštitom Zapadnih sila i NATO pakta.
Prema tome, Srbe u dvadesetom vijeku ubijaju i papa i fašisti i komunisti i zapadni
demokrati, svaki na svoj način, u svom interesu, sa svojim razlozima, svaki u svoje
vrijeme, a ponekad i u kombinovanom vidu – na primjer, Vatikan, komunisti i fašisti
zajedno.

Stvarajući Kominternu za uništenje pravoslavnih slovenskih naroda, Lenjin je formulisao

i neke njene principe i metode borbe za vlast i metode upravljanja u društvu.

Lenjin se pozivao na Marksa, naročito na stav u "Manifestu komunističke partije" (1848.

godine), koji glasi:

"Komunisti izjavljuju da njihovi ciljevi mogu biti postignuti samo putem nasilnog
obaranja svih dosadašnjih društvenih poredaka."

Da bi to komunisti postigli, Lenjin utvrđuje nekoliko principa.

Prvo, treba uzeti vlast silom, pa tek onda stvarati većinu. To je suprotno od demokratskih
parlamentarnih sistema u Evropi, koji traže većinu na izborima, pa putem demokratski
dobijene većine uzimanje vlasti.

Drugo, u borbi za vlast treba biti spreman:

"na sve moguće smicalice, lukavstva, ilegalne metode, na prećutkivanje istine, samo da bi
se po svaku cijenu vršio komunistički posao... Mi će mo iskoristiti svaku podvalu i svako
lukavstvo, svaku nezakonitu metodu ili manevar, a zatim svako falsifikovanje gole istine,
sve što odgovara nama i našim interesima".

Komunistička vlast se mora oslanjati na silu.

"Komunistička vlast znači ni manje ni više nego punu neograničenu vlast, koja se oslanja
na silu, apsolutnu vlast bez ikakvih granica, bez ikakvih pravila, bez ikakvih zakonskih
okvira."

U toj borbi Lenjin kaže:

"Nikakvi obziri nikakvo milosrđe ni milost makar to bili otac, majka, makar to bila žena.
Ko nije sa nama on je protiv nas i mora biti ubijen."

Lenjin kaže da komunisti moraju uništiti opoziciju:

"Komunisti na svaki način moraju doći što prije glave svojoj opoziciji – likvidiranje
opozicije komunisti smatraju pitanjem života i smrti."

Lenjinov ministar kulture, Anatolij Vasliljevič Lunačarski, vrstan stilist, književnik,

istoričar, publicista i kritičar, čovjek široke kulture, koji se razvijao pod uticajem
Fojerbaha i Černiševskog i koji je napisao istoriju zapadnoevropske književnosti, ipak
nije mogao da izbjegne zločinačke komunističke principe. Jedan takav princip formulisao
je i on sam, a odnosi se na biblisku pravoslavnu ljubav prema bližnjemu i kaže:

"Neka ide do đavola svaka ljubav prema bližnjima, jer nama komunistima je potrebna
mržnja a ne ljubav, moramo da se učimo kako da mrzimo jer ćemo samo na taj način
osvojiti i uzeti vlast."

To su bila neka od načela boljševičkih vođa kada su vodili Oktobarsku revoluciju u

Rusiji. To je ideologija nasilja, mržnja i zla i opravdanje sile mržnja i zla i opravdanje sile
mržnje i zločina među pravoslavnim marodima.

Zločin komunista prema srpskom narodu između dva svjetska rata 1919-
1941. godine

Prihvatajući bez rezerve sva načela Kominterne i boljševičke partije, Komunistička

partija Jugoslavije (KPJ) je 1924. godine proglasila da su Srbi u tek stvorenoj Jugoslaviji
"ugnjetačka nacija", da ugnjetavaju sve narode u toj državi i sve ih pozvala da zajedno
ustanu protiv srpske nacije i svim srestvima se bore protiv, navodno, njene zločinačke,
"ugnjetačke" politike u zemlji.

Tako se ranije antisrpska politika Vatikana sada podudarila sa politikom jugoslovenskih

komunista – da Srbe treba uništiti kao "ugnjetače" drugih naroda, kao okupatore tuđih
teritorija, kao "velikosrbe", i "imperijaliste" čije je uništenje uslov za opstanak, miran
život i prosperitet drugih naroda na Balkanu. Jugoslovenski komunisti su razradili i
teoriju nacionalnog pitanja po ugledu na Lenjina: treba pomagati manje nacije i na njih se
oslanjati u borbi protiv velikodržavne politike velikih nacija. U jugoslovenskom slučaju
to znači da se treba oslanjati na sve pokrete i organizacije nacionalnih manjina da se sruši
"velikosrpska vladavina i velikosrpski teror u Jugoslaviji", pa makar ti nacionalni pokreti
imali i izrazito genocidan karakter, kakav ima ustaški pokret u Hrvatskoj, balisti kod
Šiptara, hortijevci u mađarskoj nacionalnoj manjini u Vojvodini i njemački "kulturbund",
koji su se 1933. godine bili produžena ruka Hitlerovog fašizma u Njemačkoj, ili kakav
karakter danas ima pokret šiptarskih terorista na Kosmetu.

Komunistička parola u Jugoslaviji bila je: "Što manja i što slabija Srbija – to će biti jača i
veća Jugoslavija." Treba da se Srbija, srpski narod, vojno, ekonomski i politički dovede
na stepen male zemlje, male oblasti, kako bi se drugi narodi u Jugoslaviji zaštitili od
"velikosprskog ugnjetavačkog naroda" i njegovih imperijalnih planova na štetu i na račun
drugih naroda u Jugoslaviji i na Balkanu. Još od 1930. godine komunisti i ustaše u horu
viču: "Bez uništenja velikosrpske vladavine, bez uništenja srpske ekonomije, politike,
vojne i teritorijalne moći, Jugoslavija ne može postati ravnopravna, demokratska država."
Stoga se, kažu oni, u svim akcijama treba držati načela: "Što slabija Srbija, to jača
Jugoslavija".
Ovakva podvala i lažna ustaško-komunistička optužba protiv srpskog naroda, da su Srbi
"ugnjetači", ovakva hipoteka i presuda srpskom narodu, ostala je na snazi do danas,
zahvaljujući ogromnoj antisrpskoj propagandi. Ta lažna optužba važi i kada se radi o
samoodbrani Srba od genocida koji se nad njima čini već tri puta u ovom vijeku: 1914-
1918; 1941-1945 i 1991-1995. godine. Stalno se Srbi nazivaju "ugnjetačima" ,
imperijalistima, najopasnijim elementima na Balkanu, okrivljuju ih za razbijanje
Jugoslavije 1991. godine, nepravedno i bez razloga ih optužuju za sva zla koja se
dešavaju na Balkanu u dvadesetom vijeku, iako su za to najmanje krivi. Srbe optužuju da
ubijaju druge, iako je opštepoznato da su Srbi u ovom vijeku najviše ubijani.

Po ocjeni komunista, glavni protivnik nastanka progresivnog društva i poretka u

Jugoslaviji je srpska ili "velikosrpska" buržoazija, a to je za komuniste sam srpski narod,
i samim tim je od njih osuđen na uništenje. Sa takvom genocidnom ideologijom
komunisti su u Jugoslaviji od svog nastanka sprovodili i genocidnu praksu – svestrano su
doprinosili masovnom ubijanju Srba, i sami činili masovne zločine nad Srbima, čime su
se izjednačili sa ustašama i drugim zločincima koji su ubijali srpski narod u Drugom
svjetskom ratu.

U vezi sa zločinima nad srpskim narodom stalno se vrši zamjena teza: Srbi kao žrtve
proglašavaju se zločincima a zločinci žrtvama. Tako, na primjer, kada su Srbi 1991-1995.
godine pružili otpor na svojim vjekovnim ognjištima, da se brane od trećeg genocida –
oni su od napadača, ustaša, drugih neprijatelja, i stranog faktora proglašeni za agresore,
za genocigan narod, sa genocidnim vođama koje ubijaju druge narode, etnički čiste i
uzimaju tuđe teritorije. To je najveća laž dvadesetog vijeka, jer su Srbi na svojim
istorijskim teritorijama, autohtoni i stariji narod od svih drugih naroda na Balkanu.

Tako se u naše vrijeme Srbima dešava istorijski paradoks i namjerna zamjena pojmova –
Srbi se kao žrtve ovoga rata proglašavaju za napadače i zločince nad drugim narodima od
kojih stradaju, a zločinci se proglašavaju žrtvama. Nad Srbima se u ovom ratu, kao i u
prethodna dva, vrši genocid, a u isto vrijeme Srbe optužuju za genocid nad drugima: Srbe
etnički čiste sa njihovih vjekovnih teritorija (Krajina, Zapadna Bosna, Hercegovina,
Kosovo i Metohija), a istovremeno Srbe proglašavaju zločincima i optužuju ih za etničko
čišćenje drugih i zauzimanje tuđih teritorija. Srbe optužuju za stvaranje "Velike Srbije", a
stvara se na srpskom teritoriju Velika Hrvatska i Velika Albanija.

I ne samo to, nego traže glave nekoliko desetina najistaknutijih srpskih vođa, da im sude
samo zato što su organizovali srpski narod i pružili otpor zločinu nad njim, što nisu mirno
išli na jame i druga stratišta kao i 1941. godine, i što su spasili svoj narod od trećeg
genocida koji mu je bio spremljen i na više mjesta već započet.

A što se tiče konkretnih zločina komunista protiv srpskog naroda između dva svjetska
rata, može se reći sledeće.

Čim su nastali kao organizovane grupacije, komunisti i ustaše su odmah počeli svoj
krvavi pir nad srpskim narodom, počeli su masovne zločine za njihovo potpuno uništenje.
Prvo su razradili plan ubijanja srpskih vođa i uglednih ljudi. Tako je jedan komunista
1921. godine pokušao atentat na srpskog kralja Aleksandra, ali nije uspio, a drugi
komunista, musliman iz Bosne, ubio je ministra unutrašnjih poslova Jugoslavije, Srbina
Milorada Draškovića dok se odmarao sa svojim djetetom u parku u Delnicama.

Da bi razbili jedinstvo srpskog naroda i lakše ga uništili, komunisti su na svom četvrtom

kongresu 1928. godine u Drezdenu u Njemačkoj donijeli odluku da se radi na tome da se
Crna Gora odvoji od Srbije i Jugoslavije i da se priprema teren za predaju Kosova i
Metohije Šiptarima.

Kada je kralj Aleksandar 1928. godine, zbog stalnih sukoba u njoj, raspustio Skupštinu,
ukinuo Vidovdanski ustav i zabranio rad političkim partijama, hrvatski fašisti su u
katoličkoj crkvi na Kaptolu u Zagrebu osnovali zločinačku, terorističku, fašističku
organizaciju pod nazivom "ustaše", uzevši kraće ime srpskih ustanika protiv Turaka
1875. godine ("Nevesinjska puška"). Jedini cilj ustaške terorističke organizacije bio je
uništenje srpskog naroda u Hrvatskoj, pa i šire.

Zbog terorizma ustaša i komunista, režim Kraljevine Jugoslavije je zabranio obje

organizacije: komuniste 1920. godine, a ustaše 1929. godine, zajedno ih hapsili i sudili,
zbog antidržavne terorističke djelatnosti, pa su zajedno bili u kaznionama. U zatvorima su
sarađivali i dogovarali se o zajedničkoj borbi protiv "velikosrpskog zločinačkog režima"
– kako su komunisti i ustaše nazivali režim tadašnje Jugoslavije. Zbog njihovih tijesnih
kontakata i prijateljskih veza, bilo je dosta slučajeva da je neko došao u zatvor kao ustaša,
a izašao kao komunista. Takav je bio slučaj Maksa Baće, koji je kasnije kao komunista
bio potpredsjednik hrvatskog Sabora u Brozovoj Jugoslaviji 1969. godine. Ovaj ustaša-
komunista bio je i aktivan učesnik u "masovnom pokretu" u Hrvatskoj 1971. godine, tj. u
ustaškom pokretu koga su predvodili vodeći hrvatski komunisti Mika Tripolo i Savka
Dapčević-Kučar, o čemu će kasnije biti govora.

Ustaše su 1932. godine u dogovoru sa komunistima pokušali da dignu "lički ustanak" u

selu Brešani u Lici. To je bila jedna manja ustaška grupa diverzanata-terorista,
predvođena Andrijom Artukovićem (pokatoličeni Srbin, Kovačević sa Grahova),
kasnijim Pavelićevim ministrom policije, tada advokatom u Gospiću. Oni su bacili
nekoliko bombi na žandarsku kasarnu u tom selu, zapucali iz pušaka, a zatim pobjegli u
Dalmaciju i preko Zadra prešli u Italiju. Fašistička štampa je od toga pravila veliku
galamu, kao o početku oružane borbe hrvatskog naroda za osobađanje od "velikosrpske
beogradske vlasti i terora".

Povodim ustaškog "ličkog ustanka" komunisti su izdali Proglas – poziv komunistima da

pomognu ustašku borbu protiv "krvavog beogradskog režima" – kako su zajedno sa
ustašama nazivali vlast u Beogradu, vlast u kojoj su bili zastupljeni i Hrvati: braća Radići,
Vlatko Maček, kao i Slovenci – Anton Korošec, zakleti antisrbin i šef najreakcionarnije
Slovenačke narodne stranke. Jezuita Korošec bio je stalno podpredsjednik Jugoslovenske
vlade, a od 1929. godine ministar jugoslovenske policije gdje ga je imenovao lično kralj
Aleksandar, koga su oni nazivali svojim najvećim neprijateljem.
U navedenom Proglasu Centralnog komiteta KPJ od 1932. godine za pomoć ustaškom
ustanku u Lici stoji i ovo:

"Komunistička partija se obraća cijelom hrvatskom narodu sa pozivom da svim snagama

pomogne borbu ustaša i da se u tome ne oslanja samo na ustaške terorističke akcije, nego
da se oslanja na najšire mase hrvatskog naroda protiv velikosrpskih gospodskih
ugnjetača... Komunisti u krajevima gdje je buknuo ustaški pokret dužni su da se povežu
sa ustašama, da im pomognu, da u tu akciju uvlače široke slojeve naroda... a ustaškom
pokretu osiguraju rukovodeću ulogu radnika i seljaka (komunista – prim. N. V.)... da
organizuju akcije solidarnosti sa ustaškim pokretom... Komunisti treba da vode akciju
kod željezničara, da organizuju akciju protiv prevoženja vojske i municije protiv ustaša,
da agituju među vojnicima protiv gušenja ustaškog ustanka, a za pomoć njihovoj borbi."

Proglas je potpisao sekretar Centralnog komiteta KPJ Milan Gorkić (pravo ime Josip
Čižinski, Čeh, katolik).

Istovremeno su komunisti novčano pomagali izdavanje ustaških listova i druge štampe,

kritikovali ustaškog vođu Antu Pavelića što se energičnije ne bori protiv "velikosrpskog
režima" i prijetili mu da će preuzeti rukovodstvo ustaškim pokretom, da će njime
rukovoditi komunisti ako nastavi sa takvim nedovoljnim radom protiv Srba.

Da bi mogli uspješnije djelovati protiv srpskog naroda u Jugoslaviji, vatikansko-

komunistička (masonska) trojka Broz-Kardelj-Bakarić sazvala je 1934. godine Četvrtu
konferenciju KPJ u Ljubljani, u biskupskom dvoru, uz crno vino iz biskupskog podruma i
uz pečenu jagnjetinu kaju je biskupija posebno pripremila za komuniste kao "svoje drage
goste", kako je rekao sam biskup kada ih je pozdravio na tom skupu.

Na toj konferenciji su formirane nacionalne komunističke partije Hrvatske i Slovenije i

donesena odluka da ne treba formirati komunističku pariju Srbije jer su Srbi "ugnjetački
narod", pa se drugi narodi, posebno Hrvati i Slovenci, treba da od Srba brane tako što će
imati svoje nacionalne komunističke partije.

Pošto je 1934. godine preuzela svu vlast u KPJ, katolička masonska trojka Broz-Kardelj-
Bakarić je pojačala antisrpsku propagandu u zemlji, vršeći satanizaciju Srba i cijelog
srpskog naroda, optužujući ga da predstavlja glavnu kočnicu u stavaranju nove,
demokratske, socijalističke, bratske zajednice naroda i narodnosti u Jugoslaviji, u čemu
su imali punu podrsku iz Moskve, od Kominterne, i sovjetskog rukovodstva. Tako je
srpski narod de fakto već tada proglašen za reakcionaran narod, koga treba uništiti jer
stoji na putu stvaranja boljeg, pravednijeg, socijalističkog društva, kakvo je u Sovjetskoj
Rusiji, iako je upravo u to vrijeme u Rusiji vladao najdemokratskiji režim u svijetu. (...)

Kominterna je 1935. godine na sedmom kongresu dala direktivu komunistima Jugoslavije

da sačuvaju Jugoslaviju radi zajedničke borbe protiv nove opasnosti u Evropi –
njemačkog fašizma i Hitlera – ali je to trojka Broz-Kardelj-Bakarić shvatila na svoj način.
Oni su, primjenjujući marksizam-lenjinizam u specifičnim jugoslovenskim uslovima –
kako je objašnjavao partiski teoretičar Kardelj, smatrali da borba protiv fašizma znači
borbu protiv "srpskog fašizma", protiv "monarhofašističke diktature kralja Aleksndra i
velikosrpske hegemonije u Jugoslaviji", što je u komunističkoj interpretaciji značilo –
borbu svih naroda u zemlji protiv jednog, srpskog naroda koji je po njima fašistički i čiji
je fašizam jedino opasan, a svi drugi fašizmi – ustaški, njemački i drugi, nisu niti se
protiv njih treba boriti.

Zato, po ocjeni komunista, "ugnjetačku" i "fašističku" srpsku naciju treba svim snagama
slomiti, razbiti, uništiti.

Komunisti su već 1935. godine izašli na petomajske izbore u koaliciji sa ustašama i

Mačekom i na taj način učinili ustaški pokret u Jugoslaviji još jačim. Dvije godine
kasnije rukovodstvo KPJ je donijelo odluku da se osnuje oblasni komitet KPJ za
Vojvodinu i Kosovo i Metohiju, čime je počelo cijepanje jedinstvene srpske teritorije na
tri dijela, što će kasnije u Brozovoj "socijalističkoj" Jugoslaviji dobiti i ustavni okvir
samostalnih državnih jedinica.

Od 1936. do 1939. godine Broz je pomoću Staljinove policije poubijao sve srpske
komunističke rukovodioce koji su se nalazili u emigraciji u Rusiji: Simu Markovića,
profesora matematike na Beogradskom univerzitetu; zatim profesora Filipa Filipovića,
jednog od osnivača KPJ; trojicu braće Vujovića; Vladimira Ćopića; Petka Miletića, koji
je bio kandidat Kominterne za sekretara CK KPJ, i mnoge druge, optužujući ih
Staljinovoj policiji da su "imperijalistički špijuni". Broz je optužio i neke komuniste
Hrvate i Slovence, koji su bili za saradnju sa srpskim komunistima. Zatim je poubijao sve
srpske komunističke rukovodioce u zemlji i u građanskom ratu u Španiji, koji je trajao od
1936. do 1939. godine. Među njima u Španiji ubijen je član CK KPJ Blagoje Parović.

Kada je "sredio stanje u partiji" ili kada je "očistio partiju" od oportunista, špijuna i
neprijatelja – kako je Broz nazivao ubijanje svojih neistomišljenika, on je formirao novi
politički biro, kao vrhovno tijelo KPJ koje je imalo sva ovlaštenja u odnosu na
komunističko članstvo u Jugoslaviji. Taj Politbiro sastojao se od propalih đaka i
studenata, od nepismenih ili polupismenih ljudi kao što su Josip Broz, koji je ponavljao
prvi razred osnovne škole (završio je samo četiri razreda), dva Slovenca – Edvard Kardelj
je propao u drugom razredu učiteljske škole i to mu je sva školska sprema, i Franc
Leskošek, fizički radnik u željezari; Đuro Pucar-Stari, kovač; Crnogorac Milovan Đilas,
propao na drugoj godini književnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu; Srbin
Aleksandar Ranković, abadžija, pravio samare za konje i imao četiri razreda osnovne
škole; Makedonac Lazar Koliševski, fizički radnik u željezari, kao i Leskošek.

To je ekipa "stručnjaka" koja je počela komunističku revoluciju u Jugoslaviji 1941.

godine, po ugledu na revoluciju u Rusiji, i koja je ubijala srpski narod po ugledu na
Lenjina i Staljina u Rusiji od 1918. do 1941. godine.

Komunisti su održali petu konferenciju KPJ pod neposrednim rukovodstvom Broza i

novog Politbiroa 1941. godine u Zagrebu u Dubravi, gdje je, pored ostalih, donijeta
odluka da se poslije rata formira šiptarska država na Kosmetu pod nazivom "Radničko-
seljačka republika Kosovo", a svi Srbi i Crnogorci protjeraju sa tog prostora kao navodni
oslonac "velikosrpskoj hegemoniji" nad nacionalnim manjinama. Tako su komunisti
predali Kosovo Šiptarima prije NATO – pakta i aameričke ministarke Madlen Olbrajt.

Zločini komunista nad Srbima u Drugom svjetskom ratu 1941-1945.

godine

Čim su fašisti srušili 1941. godine Kraljevinu Jugoslavije, hrvatski fašisti, ustaše, uz
blagoslov Vatikana počeli su drugi genocid nad Srbima u kome su od 1941. do 1945.
godine ubili oko dva miliona Srba, računajući i ustaški logor Jasenovac u kome je ubijeno
više od milion Srba, Jevreja i Roma.

A kako su se držali jugoslovenski komunisti – njihovo rukovodstvo u okupiranoj zemlji?

Oni su, kao i Maček i ustaše, pred sami rat izdali rezoluciju svojim članovima da
sabotiraju borbu jugoslovenskih naroda protiv fašističkih sila. U jednoj takvoj rezoluciji
Centralnog komiteta KPJ stoji i ovo:

"Prvo, mobilisani članovi KPJ moraju potkopavati otpor jugoslovenske vojske stvarajući
intrige i konfuzije među oficirima i vojnicima...

Drugo, ukazati svaku potrebnu pomoć ustašama i ostalim separatističkim organizacijama

u zemlji, koji su za njeno rušenje... Tako će Jugoslavija biti rasturena u više dijelova, a
KPJ će poslije toga djelovati u svakom od njih..."

Samo nedjelju dana poslije osnivanja "Nezavisne Države Hrvatske" (NDH) i dva dana
prije kapitulacije Jugoslavije 16. aprila 1941. godine, član Centralnog komiteta KPJ i šef
KP u Hrvatskoj Vladimir Bakarić se vozio kroz Zagreb u luksuznom autu sa Pavelićevim
doglavnikom Milom Budakom. Prema izjavama i pisanju Brozovog četvorostrukog
špijuna Josipa Kopiniča, Slovenca (njemački, engleski, ruski i Brozov obaveštajac, umro
1998. godine). Bakarić i Budak su se tada dogovorili da hrvatski komunisti uđu u
Pavelićevu vladu ili Sabor kao opoziciona partija, da bi Pavelić imao alibi za
"demokratsku vlast". Ne zna se zašto nisu ušli, ali se zna da su komunisti i ustaše održali
stalne veze u toku cijelog rata.

Komunisti i ustaše su u borbi protiv srpskog naroda imali iste ciljeve i iste parole: borili
su se "protiv velikosrpskog terora", protiv tzv. "velike Srbije" protiv Jugoslavije koja je
za jedne i druge "proširena velika Srbija", stvorena samo zato "da uništi katoličke Hrvate
i da ih srbizuje". Za ustaše i za komuniste prva Jugoslavija je bila "prevara, zamka, kazan
za asimilaciju nesrpskih naroda", pomoću koje će sve narode u njoj posrbiti, pretopiti,
uništiti.

Zato, kada su ustaše vršile drugi genocid nad Srbima 1941. godine, komunisti ne samo da
nisu branili Srbe, nego im je odgovaralo ustaško ubijanje Srba – išlo im je u prilog. Tako,
kada je general engleske obaveštajne službe pri partizanskom štabu 1941. godine Meklin
Ficroj rekao Brozu da su ustaše poubijale veliki broj Srba u Hrvatskoj (Lici, Kordunu,
Baniji i Slavoniji), Broz je odgovorio: "Ne mari, da ih nijesu poubijali, naš parizanski
pokret u Hrvatskoj ne bi se održao ni tri nedelje – četnici bi ga savladali."

A kada su četnici 1941. godine počeli da oružjem brane srpski narod od ustaških zločina
(na primjer pop, kasnije četnički vojvoda Momčilo Đujić u Strmici u Lici) Centralni
komitet KP Hrvatske je, po nalogu Broza, proglasio te četnike zločincima, iako su oni
ubijali samo naoružane ustaše koji su napadali srpska sela i masovno ubijali srpsku nejač
bacajući ih u jame i likvidirali na druge načine. Znači, dok su srpski četnici branili srpski
narod od zločina hrvatskih fašista-ustaša, komunisti su napadali četnike i sprečavali ih da
brane srpski narod od uništenja. Naravno, komunisti su govorili da i četnici ubijaju
hrvatske civile, pa su ih već tada izjednačili sa fašistima, iako oni nisu bili fašisti, nego
antikomunisti, i borili su se za svoga kralja i otadžbinu.

Prvo, genocid komunista nad Srbima vršen je namjernim slanjem partizanskih srpskih
jedinica protiv daleko nadmoćnijeg i bolje naoružanih okupatorskih trupa, da bi što više
ginuli (Kadinjača, Pljevlja, Sremski front).

Drugo, "slučajnim pogibijama" naročito srpskih komunističkih rukovodilaca, kao što su,
na primjer, pogibija crnogorskih komunističkih rukovodilaca Buda Tomovića i Baja
Sekulića, komandanta Save Kovačevića, Ivana Milutinovića, Save Belovića i desetine
drugih srpskih komandanata koje su kasnije proglašavali narodnim herojima. Prema
nekim ispitivanjima, od oko 1.200 narodnih heroja, oko 900 su Srbi, a većinu njih ubili su
s leđa njihovi drugovi po "zadatku partije", zbog navodnih grešaka ili promašaja u borbi.

Treće, partizani su strijeljali sve zarobljene četnike i to po Brozovoj naredbi "na licu
mjesta", a ostalim zarobljenicima: ustašama, domobranima, muslimanskoj miliciji,
balistima, madjarskim honvedima, i drugim, nudili su primanje u partizanske redove, a
ako nijesu htjeli, uzimano im je oružje i puštani su kućama. Na ovakav način je strijeljano
na destine hiljada srpskih četnika još u toku rata, a poslije rata nekoliko stotina hiljada.

Četvrto, strijeljanje samo Srba prilikom zauzimanja gradova i sela naročito pred kraj rata.
Tako je, na primjer, samo u Beogradu od oslobođenja 20. oktobra 1944. godine do kraja
rata ubijeno 30.000 Srba od kojih je veliki broj učestvovao u borbi za oslobođenje
Beograda, a među njima oko 60 profesora i drugog osoblja beogradskog Univerziteta.

Poseban zločin komunista je neposredno poslije rata kada su kao "škripare" ubili oko
350.000 Srba bez suda i zakona. Deset godina poslije rata trajala je hajka na "škripare",
među kojima su 99 procenata bili Srbi.

Inače, Srbi su počeli ustanak protiv okupatora pod vođstvom pukovnika Draže
Mihailovića 13. maja 1941. godine, u Ivanjici, i do početka avgusta zauzeli veći dio
Šumadije sa gradovima Užice, Čačak i Loznica. Istovremeno su na tom prostoru četnici
dozvolili komunistima da provode mobilizaciju svojih pristalica koje su nazivali
parizanima (partizani – parijska vojska), da formiraju komunističke organizacije i nove
organe vlasti u vidu narodnooslobodilačkih odbora. Četnici su obnavljali staru vlast
parlamentarne monarhije Jugoslavije.
Četnici su nastojali u ratu da sačuvaju srpski narod od velikih borbi zbog kojih je
okupator vršio odmazdu, radili su na tome da ga sačuvaju od uništenja, da sačuvaju
biološku supstancu svoga naroda jer su znali da se rat na Balkanu vodi uglavnom protiv
Srba. Ali komunisti nisu vodili računa o žrtvama, jer se radilo o srpskom narodu, srpskoj
nejači i srpskim četnicima i partizanima koje su Njemci ubijali. Prema tome, komunisti
su bili spremni da vode rat "do posljednjeg Srbina", srpskog djeteta i srpske kuće i
imanja. Sve treba podrediti osvajanju vlasti – govorili su komunisti, a koliko će Srba biti
ubijeno – to nije važno.

Prema tome, osnovni cilj komunista nije bio borba protiv okupatora za oslobađanje
zemlje, nego borba za vlast: ne borba protiv okupatora, nego borba protiv suparnika u
vlasti – protiv srpskih četnika. Komunistima je bilo važno da unište srpske četnike, borbu
sa okupatorom su izbjegavali gdje god su mogli. Partizani su svoju borbu protiv
okupatora svrstali u tzv. sedam ofanziva, što je u stvari bilo sedam njihovih defanziva,
sedam odstupanja pred okupatorskim snagama i sedam bježanja od velikih sukoba, iako
neke nisu mogli izbjeći – na primjer, Neretva, Sutjeska, desant na Drvar, i sl.

U prvim mjesecima ustanka 1941. godine u Srbiji četnici i partizani nisu imali velikih
sukoba, ali čim je 17. septembra došao među njih Josip Broz, podjela i sukoba između
njih bili je. Podjelom ustaničkih snaga na dva ideološka bloka, na četnike i partizane,
komunisti su Starčićevsko-ustašku parolu "Srbe na vrbe!" zamijenili parolom "Srbe na
Srbe!"; četnike protiv partizana; neka ginu samo Srbi. To je jedan od najkrupnijih
komunističkih zločina u Jugoslaviji 1941-1945. godine.

Evo još nekih konkretnih zločina komunista nad Srbima u toku rata.

Prvo, poznato je da su komunisti prvi počeli da razoružavaju i ubijaju srpske četnike u

Srbiji u jesen 1941. godine, a za odmazdu četnici su ubijali komuniste, što je bio pravi
cilj komunističkog vođstva, tj. da se na obje strane ubijaju Srbi, jer su oni bili četnici i
partizani.

Drugo, komunističko rukovodstvo vodilo je borbe na srpskoj teritoriji, u Srbiji, gdje su

stradali ne samo srpski vojnici kao četnici i kao partizani, nego i srpski civili, njihove
porodice i njihova imanja. Nijemci su donijeli odluku da se za jednog ubijenog
njemačkog vojnika strijelja 100 Srba, pa su fašisti na osnovu toga 21. oktobra 1941.
godine strijeljali 7.000 đaka u Kragujevcu, 6.000 građana u Kraljevu, 5.000 u Šapcu,
4.000 u Nišu na Bubnju, itd. Kada su Brozu kazali da su strijeljani đaci u Kragujevcu, on
je odgovorio slično kao i Ficroju Meklinu: Ne mari, oni bi za nekoliko godina porasli i
svi bi bili četnici i ratovali bi protiv nas.

Treće, komunističko vođstvo je poslalo oko 300 Srba radnika iz Užica, pred njemačku
tenkovsku kolonu, koja je nastupala od Bajine Bašte prema Užicu, da ih dočeka samo sa
golim prsima i lakim pješadijskim naoružanjem. Na uzvisini Kadinjača, 14 km zapadno
od Užica, svi su u neravnopravnoj borbi izginuli, a preko preostalih ranjenika Nijemci su
prešli tenkovskim gusjenicama. Komunističko rukovodstvo je pobjeglo preko Zlatibora
prema Sjenici, a da nisu ni znali šta je bilo sa žrtvovanim "radničkim bataljonom" koga
su oni zločinački bacili na klanicu pod njemačke tenkove. U ratu je strijeljan svaki
komandir koji svoju jedinicu natjera u tako neravnopravnu borbu sa neprijateljima.

Četvrti komunistički zločin desio se takođe tih decembarski dana1941. godine, ali u
Crnoj Gori, u Pljevljima. Bježeći iz Srbije pred četničkim snagama, komunistički vođa
Broz je naredio partizanskom rukovodstvu Crne Gore da napadne i zauzme grad Pljevlja
u kome je bila jedna kompletna talijanska divizija i još 1.000 ustaša-mještana, uglavnom
muslimana koji odlično poznaju teren oko grada utvrđenog bunkerima, rovovima,
bodljikavom žicom, minskim poljima i tenkovima i topovima u samom gradu. A na tako
utvrđena Pljevlja upućeno je oko 3.500 hrabrih crnogorskih momaka, uglavnom
neiskusnih u ratovanju, bez teškog naoružanja, tako da su i oni poslani na klanicu i pravo
u smrt. Samo u toku 24 sata borbe poginulo je i ranjeno oko 580 boraca, a grad nije
zauzet. Istoričari i dans optužuju ovog ili onog komandanta bataljona, komandira čete i
slično, za neuspijeh na Pljevljima, ili glavnokomandujućeg Ivana Milutinovića, ali niko
ni danas ne smije da za tu tragediju, za taj zločin prema ovim mladim borcima, optuži
pravog krivca, bivšeg austriskog kaplara Josipa Broza, kome je bilo u interesu da je što
manje Srba, Crnogoraca, uopšte pravoslavnih. Što manje Srba, to će manje biti i četnika –
imao je Broz običaj da kaže, uz osmijeh.

Peti zločin komunističkog vođstva nad srpskim narodom u toku rata 1941-1945. bilo je
tzv. "lijevo skretanje" u Crnoj Gori i Hercegovini, što u stvari predstavlja poseban oblik
komunističkog genocida nad srpskim narodom. To se može nazvati "sječom srpskih
knezova" jer su ubijani najugledniji Srbi. To je poseban oblik komunističkog zločina,
primjenjivan na više načina i u više mjesta nad srpskim narodom. Ovaj masovni zločin
komunisti su nazvali "lijevo skretanje", tobože, to su samo greške pretjerivanja komunista
u revolucionarnosti, u "ljevičarenju", a inače većina ubijenih su, i po današnjoj ocjeni
komunista, bili krivi – zaslužili su smrt. U tom zločinu je u Crnoj Gori ubijeno oko 1.600
najobrazovanijih ljudi: oficira, đaka, pravnika, profesora, ljekara, inženjera, studenata,
uglednih domaćina, junaka sa Mojkovca, Bregalnice, Taraboša, najuglednijih ljudi toga
vremena u Crnoj Gori. Da je toliko intelektualaca i obrazovanih ljudi ubijeno u cijeloj
Evropi osjetilo bi se u svim oblastima njenog života, a ne u maloj Crnoj Gori u kojoj je
tada bilo jedva 400.000 stanovnika. Samo za jednu noć 1942. godine u Kolašinu ubijeno
je oko 300 najuglednijih ljudi toga kraja. Čak su ubili i jednog psa koji nije htio da se
odvoji od svoga gazde, pa su ga razapeli na groblju tih nesrećnika i to nazvali "Pasje
groblje". U srpskom plemenu Vasojevićima ubili su samo za jedan dan 250 ljudi, a u
brastvu Karadžića ubili su 72 muškarca, napunili su Srbima oko sedam dubokih jama u
Crnoj Gori, čime su se izjednačili sa ustašama koji su u približno u isto vrijeme u
Hercegovini bacili 12 hiljada Srba u oko 30 hercegovačkih jama dubokih i do 200
metara.

Prema tome, komunisti su u Hercegovini i Crnoj Gori isto kao i ustaše bacale Srbe u
jame, ubijali noževima, kamama, sjekiricama, maljevima, raznim tupim predmetima,
kidali dijelove tijela živih nevinih ljudi, sve dakle kao i hrvatskih fašisti-ustaše, jer su
direktive dobijali iz istog centra – iz Vatikana.
Komunisti su tokom "lijevog skretanja" u Hercegovini ubili oko 500 najuglednijih Srba,
gotovo u isto vrijeme kad su i ustaše u njoj ubili oko 12.000 Srba, od čega su veliki broj
bile žene, djeca i starci. Za razliku od njih, komunisti su se trudili da ubiju što više Srba
muškaraca, naročito srpske intelegencije i srpskih uglednika, srpsku nacionalnu elitu, da
bi na taj način obezglavili sav srpski narod i tako ga lakše pretvorili u poslušno roblje.

Šesti veliki komunistički zločin nad Srbima u tom ratu bio je odluka partizanskog
Vrhovnog štaba 12. marta 1943. godine na Neretvi da se svaki zarobljeni srpski četnik
strijelja na "licu mjesta", bez bilo kakvog ispitivanja. Istovremeno je izdata naredba da se
svi drugi zarobljenici – ustaše, domobrani, balisti, hortijevci, pripadnici muslimanske
milicije, "Handžar – divizije" i drugi, ponude da pređu u partizane, a ako neće, da im se
samo uzme oružje i puste kućama. To je, ne samo genocidna odluka prema srpskom
narodu, nego i ratni zločin – jer se po ratnom pravu zarobljenici ne smiju ubijati. Broz je
to znao, pa je naredio članu Vrhovnog štaba, jednom Crnogorcu, da to potpiše. Kada smo
pitali toga generala zašto je to potpisao, odgovorio je: "Neizvršavanje naredbe Vrhovnog
komandanta povlači smrtnu kaznu – strijeljanje na licu mjesta."

Sedmi zločin komunista prema srpskom narodu desio se takođe tih martovskih dana
1943. godine, a za vrijeme bitke na Neretvi ili, kako to parizani nazivaju, za vrijeme
četvrte neprijateljske ofanzive, kada su svi partizani sa Vrhovnim štabom bili sabijeni u
kanjon Neretve.

To je ugovor o napadanju između njemačke komande u Zagrebu sa generalom Gleze fon

Horstenauom na čelu i Brozove delegacije od članova Vrhovnog štaba, Milovanom
Đilasom, Kočom Popovićem i Vladimirom Velebitom (sva trojica Srbi, Brozovi generali
i članovi najužeg rukovodstva). U ugovoru su Brozovi predstavnici potpisali ono što
nikada Draža Mihailović nije potpisao sa okupatorima, iako je i on u borbi protiv
komunista-partizana sarđivao sa okupatorima. To su dvije tačke: 1) da parizanima nisu
Nijemci glavni protivnici i neprijatelji, nego su to srpski četnici, i 2) ako se Englezi
iskrcaju na Jadransku obalu, partizani će sa Nijemcima ratovati protiv njih i i njihovih
saveznika četnika.

Broz je, dakle, na Neretvi 1943. godine počinio dvostruki zločin prema srpskom narodu:
naredio je strijeljanje zarobljenih četnika i obećao fašistima savez protiv Engleza i
četnika.

Osmi zločin protiv srpskog naroda bila su dva dogovora Broza i pape 1943. godine: da
partizani ne zauzimaju logor Jasenovac i da Broz primi cijelu Pavelićevu vojsku u
partizane. Kada su se dvije partizanske brigade sastavljene od Krajišnika Srba, čije su
porodice bile zatočene u logoru Jasenovac, spremale da napadaju logor i da iz njega
oslobode nekoliko desetina hiljada Srba, Jevreja i Cigana, Broz je, po nalogu pape, to
zabranio preko Bakarića i Josipa Krajačića-Steve koji je bio Staljinov obavještajac i
kasnije šef komunističke policije u Hrvatskoj. Za uništenje oko milion Srba u tom
ustaškom logoru, rimski papa je poslije rata nagradio zagrebačkog nadbiskupa Alojzija
Stepinca i unaprijedio ga u kardinala te proglasio blaženim.
Drugi zahtjev pape Brozu bio je prijem Pavelićeve vojske u partizane, tj. prevođenje
hrvatskih ustaša iz bloka fašista u antifašiste, jer je međunarodna situacija za njih tada
bila nepovoljna pa ih je trebalo spašavati. Broz je na papski zahtjev 1943. godine izdao
takvu naredbu te je za nepunih godinu dana u partizane došlo oko 250.000 ustaša i
domobrana kojima su priznat puni ratni staž i oficirski činovi, nekima dati veći činovi
kao da su sve vrijeme, umjesto u fašističkim vojnim formacijama, bili u parizanima. Tako
su desetine hiljada najvećih zločinaca koji su po Krajini, Hercegovini i Bosni ubijali
srpski narod učestvovali u genocidu nad Srbima 1941. godine, sada došle u partizane sa
istim pravima kao i Srbi koji su ratovali od 1941. i koji su pobjegli sa jama i stratišta na
koja su ih vodili i gonili mnogi od ovih Pavelićevih vojnika.

Primanje tolikog broja zločinaca nad srpskim narodom, tolikog broja vojnika i oficira
koji su tri godine ratovali u fašističkim vojnim formacijama, njihovo prevođenje u
antifašistički blok, od poraženih proizvesti pobjednike i čak im davati u toku rata sve
veće funkcije – bio je pravi zločin, jer su time početni principi partizana: jugoslovenstvo i
bratstvo i jedinstvo – počeli naglo da gube na značaju, da se jednostavno gase, da nestaju.
To je bio pravi zločin, u prvom redu prema srpskom narodu i Srbima partizanskim
borcima koji su otišli u partizane i naivno vjerovali da su komunisti borci za slobodu
srpskog naroda, borci za slobodu i pravdu za Jugoslaviju, za bratstvo i jedinstvo, za
kažnjavanje svih zločinaca, za ravnopravnost među jugoslovenskim narodima. Sve je to u
očima Srba partizana, prijemom u partizane Pavelićeve vojske, stavljeno pod veliki znak
pitanja kao velika prevara srpskog naroda, a kasnije se vidjelo da je upravo to pravo lice
komunista i njihove borbe, da je to suština njihove antisrpske politike, njihova prava
strategija od početka djelovanja u Jugoslaviji.

Ali, tada je za Srbe u partizanima i izvan njih sve bilo kasno jer je Broz već obezbijedio
dovoljan broj poslušnih ljudi čak među Srbima, koji su spremni za svoju funkciju da
izvrše svaku Brozovu zapovijest, pa čak da ubiju svoje najbliže. Komunisti su sa
pomenutom katoličko-masonskom trojkom Broz-Kardelj-Bakarić forsirali i unapređivali
one koji su im podobni, one koji su za lični interes spremni na sve, i tako stvorili
pozamašan sloj i među Srbima, koji su izvršavali sve antisrpske odluke komunističkog
rukovodstva. Broz je dakle još u ratu stvorio lični kult, mit o nepogrešivom, mudrom,
genijalnom, nenadmašnom vođi, čiji autoritet više niko nije ni pomišljao da dovede u
pitanje jer bi nestajao sa lica zemlje čim bi na takvo nešto i pomislio. Broz je jednostavno
likvidirao svoje protivnike, neistomišljenike, ljude koji mu se zbog bilo čega nisu svidjeli
– tako kaže njegov prvi saradnik Milovan Đilas, koga je Broz poslije rata, kad je odslužio
svoje, politički likvidirao i držao na robiji nekoliko godina.

Naredni komunistički zločin protiv Srba bilo je ubijanje oko 30.000 Beograđana poslije
oslibođenja toga grada tj. poslije 20. oktobra 1944. godine. Među ubijenim
Beograđanima bilo je oko 60 profesora univerziteta i drugog univerzitetskog osoblja, kao
i veliki broj onih Srba koji su izašli na ulice Beograda, uzeli oružje i pomogli partizanima
i Crvenoj armiji da oslobode grad. Svi oni su gonjeni u "crnoj marici" kao što su Nijemci
za vrijeme rata odvodili Jevreje u kamionima-gasnim komorama, ubijali ih otrovnim
gasom za vrijeme vožnje kroz grad, a usput puštali muziku da se ne čuju krici umirućih u
tim komorama. Za razliku od Nijemaca, Srbe je Brozova UDB-a (tajna policija) trpala u
kamione i "marice" odvozila izvan grada i tamo ubijala ispred velikih grobnica koje bi
sami uhapšenici iskopali. Komandant beogradske policije bio je tada jedan Crmogorac,
kasnije ambasador u Moskvi, a Broz ga je izabrao zato da bi Srbi u Beogradu što više
zamrzili Crnogorce. Broz je, pored ostaloga, u zauzimanje Beograda poslao Osmu
crnogorsku brigadu sa istim ciljem – da svi u Beogradu znaju da su svi poginuli u toj
borbi od crnogorskih partizana. To je komunistička politika "Srbe na Srbe!". Komunisti
su sve radili planski i ništa nisu prepuštali slučaju. Mnogo su lukavije ubijali Srbe od
ustaša, pa ih i sada neki naivni Srbi hvale.

Jedan od najtežih komunističkih zločina za vrijeme Drugog svjetskog rata nad srpskim
narodom bila je pogibija oko 180.000 srpskih mladića za samo dva mjeseca borbe na
Sremskom frontu od februara do aprila 1945. godine, neposredno pred kraj rata. Naime,
čim je Broz stigao na ruskim tenkovima 1944. godine u Beograd, naredio je mobilizaciju
svih mladića od 17 godina pa dalje u cijeloj Srbiji, i poslao ih samo sa pješadijskim
naoružanjem, potpuno neiskusne, golobrade momke, koji boja ni vidjeli nisu, da svojim
grudima razbijaju dobro utvrđene njemačke bunkere, rovove, šančeve, da raskidaju
nekoliko redova žice kojima su njemačke jedinice bile okružene na području kod Šida i
Sremske Mitrovice. Dva mjeseca su ti mladići jurišali na njemačke utvrde i ginuli kao
snoplje, kao glineni golubovi, od njemačkih mitraljeza sa tenkovima i dobro utvrđenim
bunkerima. Za dva mjeseca te zločinačke akcije komunističkog vođstva, od oko 250
hiljada srpskih mladića, koliko ih je stiglo na front, za dva mjeseca je poginulo, ranjeno i
nestalo oko 180 hiljada, a da se mnogima ni za grob ne zna, ostali su u kaljavoj sremskoj
ravnici u to rano, zlo proljeće 1945. godine.

Sremski front nije trebalo probijati, jer su u febraru i martu 1945. godine ruske trupe već
zauzele Mađarsku i približavale se Beču, pa su Nijemci iz Srema za nekoliko nedelja
sami morali da odstupaju prema Zagrebu, kako tu ne bi bili zarobljeni. Ali Broz nije htio
da čeka da oni sami odu, nego je na njih poslao srpsku omladinu da izgine, da se tako
osveti Srbima što su ga 1941. godine protjerali i nije mogao da priviri u Srbiju sve dok
nisu stigli ruski tenkovi generala Birjuzova, koji se srao na sred Beograda sa Crnogorcem
Pekom Dapčevićem, i tu gdje su se oni bratski poljubili napravljena je zgrada ruske
ambasade.

Zločin na Sremskom frontu je Brozov genocid nad srpskom omladinom, osveta za

progon iz Srbije 1941. godine i želja da što više Srba baci na klanicu, da ih on kasnije ne
bi ubijao i kažnjavao kao četnike i saradnike sa okupatorom, jer su za komuniste svi Srbi
uvijek bili četnici i uvijek određeni za odstrel. Komunisti su Srbe koristili u ratu kao
dobre borce, kao sredstvo pomoću kog su dolazili na vlast, u čemu su potpuno uspjeli.

Naredni zločin je ubijanje Srba u aprilu 1945. godine na Lijevče Polju kod Banja Luke.
Tu su komunisti sa ustašama poubijali nekoliko hiljada četnika i njihovih porodica,
pretežno iz Crne Gore i Hercegovine, koje je vodio Pavle Đurišić u odstupanju prema
austrijskoj granici. Komunisti i ustaše su zarobili oko 150 najuglednijih hercegovačkih i
crnogorskih četnika oficira, odveli ih u Jasenovac i tamo spalili. Tamo je ubijen i srpski
književnik Dragiša Vasić, koga je čak i hrvatski književnik Miroslav Krleža smatrao
dobrim piscem i literatom.
Jedan od najtežih zločina nad Srbima desio se na krajnjem sjeveru države, u Sloveniji,
kod Zidanog Mosta i Blajburga. Tu su komunisti po završetku rata 13. maja 1945. godine
zarobili oko 20 hiljada četnika i u toku ljeta iste godine u takozvanim "vozovima smrti"
odvozili ih po slovenačkim provalijama i rupama i tamo ubijali. Time je učinjen
dvostruki zločin: ubijanje zarobljenika i ubijanje po završetku rata, bez suda i zakona.

Zločin nad srpskim narodom bilo je i bombardovanje srpskih gradova iz engleskih aviona
1944-1945. godine po navođenju partizanskih navigatora. Oni su bili dužni da navode
avione na kasarne i druge vojne objekte okupatora, ali su ih navodili na srpske trgove.
Tako je Beograd bombardovan šest puta i to uvijek civilni centar grada gdje nije bilo
vojnih objekata, a jedno bombardovanje je bilo na Vaskrsenje Gospodnje 17. aprila 1944.
godine, i tom prilikom ubijeno je oko 2.000 civila, najviše žena i djece. Niš je
bombardovan dvanaest puta, Kruševac šest, a Podgorica 73 puta. U njoj je ubijeno više
od 5.000 ljudi, pa su crnogorski komunisti u znak zahvalnosti "drugu Titu" što ih je tako
uspješno bombardovao, prvi u Jugoslaviji svoj grad Podgoricu nazvali Titogradom.

Ukupno su saveznočki engleski i američki avioni bombardovanjem srpskih gradova ubili

oko 50.000 civila – najviše žena, djece i staraca koji nisu mogli da se sklanjaju u
podrume i druga skloništa.

Jedan od posljednjih komunističkih zločina nad srpskim narodom u Drugom svjetskom

ratu bilo je ubijanje 20.000 Srba u Miljevini kod Foče, početkom avgusta 1945. godine.
Ova grupacija srpskih mladića od 16 do 20 godina kretala se iz Bosne u Srbiju svojim
kućama u Užice, Čačak i Valjevo. Komunisti su im bacali letke iz aviona da se predaju,
jer im garantuju život, i kamionima će ih prebaciti u Srbiju, u što su ovi naivni, iscrpljeni
i izbezumljeni dječaci povjerovali. Kada su ih komunisti zarobili, povezali su ih u konope
po 20 u grupi i tako ih većinom žive pobacali u jamu Ponor u Miljevini, 10 km zapadno
od Srbinja.

Poubijali su ih muslimani koji su samo tri mjeseca prije toga primljeni iz Pavelićeve
vojske u partizane, a koji su kao ustaše 1941. godine učestvovali u masovnom ubijanju
srpskog naroda. Dakle, isti ljudi 1941. godine, kao ustaše, a 1945. godine, kao partizani,
ubijaju Srbe i to na najgrozniji način. Tako su komunisti ovdje počinili četvorostruki
zločin: ubijali su zarobljenike, ubijali maloljetnike, ubijali poslije završetka rata i ubijali
bez suda i zakona. Ali sve su to zapadni saveznici oprostili komunistima jer su ubijali
Srbe, kao što su 1991-1995. godine oprostili bivšem komunističkom generalu Franji
Tuđmanu masovno ubijanje i progon Srba u Krajini i Zapadnoj Bosni, jer je bio
savjetovan od američkog ambasadora u Zagrebu Pitera Galbrajta koji je na čelu ustaške
kolone 8. avgusta 1995. godine pobio ustašku šahovnicu na Kninsku tvrđavu.

Zločini komunističke vlasti nad srpskim narodom u "socijalističkoj

Jugoslaviji" 1945-1991. godine
Srpski narod je sa zadovoljstvom doživio kapitulaciju fašističke Njemačke, ali je dolazak
na vlast Komunističke partije Jugoslavije doživio kao svoju drugu nesreću, svoju drugu
tragediju. Usljed stalne komunističke antisrpske propagande i satanizacije, Srbi su iz rata
izišli ozloglašeni gotovo kao zločinački narod. Komunisti su sve Srbe, osim Srba koji su
bili pravi komunistički poltroni, prikazivali kao četnike, kao ubice, razbojnike, pljačkaše,
pa je većina Srba ušla u novi državni sistem kao građani drugog reda, iako su srpski
partizani najzaslužniji za pobjedu nad fašizmom na području Jugoslavije. Zvanično je od
strane vlasti prihvaćena antisrpska komunistička teza da su Srbi i njihovi četnici u toku
rata, bili jedina snaga i prijetnja stvaranju nove Jugoslavije, bratske zajednice "naroda i
narodnosti" koji bi živjeli u velikoj slozi i ljubavi da nije Srba. Prema tome, rezultat
višedecenijske antisrpske propagande bio je takav da su Srbi faktički i pravno bili
pribijeni na stub srama kao najgori narod. Stoga su poslije rata sva važnija mjesta u svim
oblastima u komunističkoj Jugoslaviji zauzeli antisrpski kadrovi iz nesrpskih nacija ili
pak iz srpske nacije, srpsko-komunistički kadrovi, koji su u toku rata provjereni kao
srboubice, srbožderi, srbomrsci, karijeristi, poltroni, klimoglavci, takojevići i kako ih nije
sve srpski narod sa odvratnošću nazivao. Oni su često za Srbe bili gori od komunista iz
drugih nacija, jer su se morali svaki dan dokazivati u antisrpstvu, pa makar i kroz sitne
antisrpske akcije. Prema tome, većina Srba bila je potčinjena, osjećali su se kao u nekoj
okupiranoj zemlji koja nije njihova. Položaj Srba definisao je Broz kada je 1944. godine
došao u Beograd i rekao: "Srbija je okupirana, pokorena zemlja i ona mora da se tako
tretira i osjeća."

Prema tome, Srbi su postali taoci novog komunističkog režima i stalno su pozivani u
policiju na informativne razgovore "radi ratne prošlosti". Hapšeni su bez poziva ili čak u
toku noći trpani u kamione i odvoženi daleko od naselja i ubijani, zatim trpani u
zajedničke grobnice za koje niko nikada nije saznao, niti je iko ikada smio da pita gde su
i kako izgledaju. Srpski narod je znao za jame i stratišta u koje su ga 1941. godine bacale
ustaše, ali nikada nije smio da pita gdje su grobnice onih koje su komunisti pobili poslije
rata, a ubijeno je oko 350.000, a više od tri miliona prošlo je kroz zatvore.

Da su ovi podaci tačni znamo iz izvještaja šefa komunističke policije Aleksandra

Rankovića koji je u javnom izvještaju rekao da je od 1945. do 1950. godine kroz
komunističke zatvore prošlo oko 3,5 miliona građana od kojih je polovina bila nevina, a
trećina maloljetna. Ali Ranković nikada nije iznio dva mnogo važnija podatka o
komunistočkom zločinu nad srpskim narodom poslije rata.

Prvi takav zločin je hajka komunističke policije, ozloglašene OZN-e (Odjeljenje zaštite
naroda), kasnije UDB-e, od 1944. do 1954. godine u hvatanju tzv. "škripara" tj. odbjeglih
građana Jugoslavije koji su se krili od nove vlasti u pećinama i škripovima (škripama), a
od kojih su 99 procenata bili Srbi i Crnogorci. Plašeći se "strijeljanja na licu mjesta",
kako je glasila Brozova naredba za srpske četnike od 1943. godine, srpski mladići koji
nisu bili u partizanima krili su se jedno vrijeme poslije rata da ne bi bili ubijeni, ali su oni
proglašeni za neprijatelje i dato je pravo policiji da vrši stalne potjere i ubijanja "ako
pokuša da bježi" svakog koga zatekne izvan naselja i kuća. U tim hajkama, u tom lovu na
srpske glave, ubijeno je oko 350.000 uglavnom Srba, a poslednji su ubijeni 1956. godine
u Crnoj Gori.
Drugi poslijeratni zločin je amnestija od komunističke vlasti za sve ratne zločince i
zabrana suđenja tim zločincima, jer su 99 procenata to bili Hrvati, muslimani, Šiptari i
ostali pripadnici nesrpskih nacionalnosti.

Treći veliki poslijeratni zločin komunista nad srpskim narodom je bilo hapšenje i
uništavanje tzv. "informbirovaca", srpskih komunističkih rukovodilaca koji su se izjasnili
za tzv. "Rezoluciju Informbiroa" 1948. godine. Pošto su u ratu i poslije rata likvidirali
Srbe četnike, komunisti su riješili da likvidiraju i srpske komunističke kadrove i tako
ispune svoj antisrpski plan masovnog uništenja srpskog naroda.

Sve pohapšene pristalice Rezolucije Informbiroa ulogorili su na Golom otoku, njih

60.000, uglednih Srba. Tada je stradala srpska komunistička elita, koja je stvorila Brozu
oreol pobjednika u ratu. To su bili partizanski oficiri, istaknuti funkcioneri, komandanti,
nosioci spomenica, heroji, generali, ministri UDB-e i drugi bivši Brozovi kadrovi.

Komunističko rukovodstvo Jugoslavije je time 1948-1956. godine dobrim dijelom

zaokružilo svoj plan uništavanja srpskog naroda, srpske četničke i parizanske elite.
Najzad je Broz likvidirao i svoja dva najbliža saradnika, dva nesrećna Srbina, koji su mu
dvadeset godina (1934-1956) pomagali da izvrši to nečasno djelo – zločin nad srpskim
narodom. To su bili Milovan Đilas, koji je za zasluge od Broza dobio devet godina robije
u Sremskoj Mitrovici, i Aleksandar Ranković, šef OZN-e i UDB-e, kome je podmetnuto
da prisluškuje Brozove razgovore, da bi bio smijenjen. Đilas je odbačen 1954. godine, a
Ranković 1966. godine i oba su umrli a da im nije bilo jasno zašto su kažnjeni. Oni su
umrli a nisu shvatili da su bili obično sredstvo i oruđe za uništavanje Srba od vatikansko-
komunističke (masonske) trojke Broz-Kardelj-Bakarić. Umrli su, a da nisu čak ni saznali
ko je Broz, kakvo mu je pravo ime i odakle je; nisu saznali da se Bakarić zove
Kuperštajn, a Kardelj Eduardo Kardeli.