Powstanie cywilizacji starożytnego Egiptu było ściśle związane z rzeką Nil.

Dolina Nilu doskonale

nadawała się do zasiedlenia. Ludzie zamieszkiwali długi, wąski pas urodzajnej ziemi wzdłuż rzeki oraz
jej deltę – trójkątny obszar przy ujściu Nilu do morza. Na południe od delty deszcz był rzadkością,
dlatego rolnictwo egipskie opierało się niemal wyłącznie na wylewach Nilu. Rozbudowana sieć
kanałów doprowadzała wodę do bardziej oddalonych pól.

Ze względu na swoje położenie geograficzne Egipt przez wiele wieków nie był narażony na najazdy z
zewnątrz. Chroniły go: Pustynia Libijska na zachodzie, Morze Czerwone i wąski przesmyk łączący
Pustynię Arabską z Półwyspem Synaj na wschodzie, od południa katarakty - naturalne progi wodne
na Nilu, a od północy Morze Śródziemne i bagnista, pozbawiona portów delta.

Państwo faraonów powstało na początku III tysiąclecia p.n.e. i przetrwało prawie 3 tys. lat do 30 r.
p.n.e., wtedy włączone zostało do cesarstwa rzymskiego. Historię Egiptu dzieli się na podokresy:
Stare Państwo, Średnie Państwo, Nowe Państwo i Okres Późny. Były one czasami stabilizacji
politycznej oraz rozwoju gospodarki i kultury. Między nimi następowały tzw. Okresy Przejściowe.
Nazwa ta odnosi się do okresów kryzysu i upadku. Jest ona nieco myląca – może się wydawać, że
okresy te trwały krótko, gdy tymczasem każdy z nich liczył setki lat i stanowił odrębną epokę.

Dzieje Egiptu można także rozpatrywać z perspektywy dynastycznej: w starożytności panowało aż 31

dynastii (władców pochodzących z tego samego rodu), przez mniej więcej 2800 lat. Najdłużej, bo aż
257 lat, rządziła XVIII dynastia Tutenchamona (XV–XIII w. p.n.e.). Najkrócej – XXVIII dynastia, przy
czym jeden z władców z niej się wywodzący władał Egiptem tylko przez sześć lat.