Μεγάλη δυστυχία είναι να έχει κανείς πολύ ευαίσθητο σύζυγο.

Όταν παντρευτήκαμε είμασταν

πολύ ευτυχείς, αλλά μετά από λίγο καιρό άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια η ευαισθησία του. Κάθε
μέρα έφευγε από το σπίτι ,αλλά δεν τον ερωτούσα που θα πήγαινέ, διότι πίστευα πως θα
πληγωνόταν τόσο ευαίσθητος που ήταν. Με άφηνε μονάχη στο σπίτι, χωρίς καμιά συντροφιά να
του καθαρίζω συνεχώς. Όταν ερχόταν στο σπίτι πάντα έβρισκε έτοιμο, ζεστό φαγητό πάνω τραπέζι.
Δεν έφτανε πως ο ίδιος μου βγήκε ευαίσθητος ήταν και το στομάχι του, δεν μπορούσε σε καμία
περίπτωση να χωνέψει τον αστακόν, όμως εγώ όπου είμαι εξαιρετική νοικοκυρά του έφτιαξα μία
πεντανόστιμη αμερικάνικη σάλτσα που τον βοηθούσε να χωνέψει τον αστακόν. Όταν αρρώστησα
αυτός δεν μπόρεσε να με αντικρίσει στα ματιά και έτσι έφυγε και με άφησε ολομόναχη και
αβοήθητη. Αυτό με έκανε να νιώσω παρατημένη και είχα μεγάλη θλίψη. Όταν όμως αυτός
αρρώστησε ήμουν διαρκώς στο πλευρό του, μέρα και νύχτα να τον περιποιούμαι. Στεναχωρήθηκα
πολύ που εγώ τον βοηθούσα και αυτός όχι. Ένιωθα πιο πολύ σαν σκλάβα παρά γυναίκα του. Εγώ
είχα στην πάντα χρήματα και έτσι τα δώριζα στους φτωχούς, δεν άντεχα να τους βλέπω έτσι, κρυφά
βέβαια από τον σύζυγο, γιατί θα μου πάθαινε και τίποτα. Ήταν τόσο ευαίσθητος που δεν δώριζε σε
κανέναν ούτε καν στους φίλους του. Τώρα καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να έχει κανείς ένα
ευαίσθητο σύζυγο.