Κωστας Βαζούρας: Ο άνθρωπος που νίκησε την αναπηρία

με τον αθλητισμό

Το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή

Ο Κώστας Βαζούρας υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις ως βατραχάνθρωπος
μέχρι που ένα ατύχημα, σε εμπόλεμη ζώνη, τον καθήλωσε στο αναπηρικό
καροτσάκι. «Βρήκα τη δύναμη μέσα μου να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβη. Είχα
μείνει ανάπηρος. Κι αυτό δεν θα άλλαζε. Το θέμα ήταν να μην το βάλω κάτω και να
συνεχίσω να ζω φυσιολογικά», αναφέρει στο WE του Νews247. Γι’ αυτό και δεν
σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με τον αθλητισμό. Μέχρι το 1989, οπότε
αναγκάστηκε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό, υπήρξε αθλητής της πυγμαχίας
με πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων.
Από το 1990 έως το 1994 ο Κώστας Βαζούρας έπαιζε μπάσκετ. Στο διάστημα αυτό πήρε
μέρος σε 4 πανελλήνια πρωταθλήματα και το 1995 συμμετείχε στη μεικτή Ευρώπης.
Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τη Τζένη Ράπτη, σύζυγός του εδώ και πάρα πολλά
χρόνια και αθλήτρια του αγωνιστικού χορού με αναπηρικό αμαξίδιο. Έτσι, αποφάσισε
να συμμετέχει κι εκείνος στο άθλημα. Μαζί διακρίθηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο
Χορού στην Ολλανδία το 1997-1998, λαμβάνοντας την πρώτη θέση στην κατηγορία
DUO ενώ το 1999 απέσπασαν την έβδομη θέση στο παγκόσμιο της Νορβηγίας.

Εκείνη τη χρονιά, συγχρόνως με το χορό, ο Κώστας άρχισε να ασχολείται και με το

τένις με αναπηρικό αμαξίδιο. Συμμετείχε στο προολυμπιακό τουρνουά του 2000 στην
Κροατία και μέχρι το 2002 έλαβε μέρος σε κάποια τουρνουά με προσωπικό κόστος. Το
2003 ο αθλητής συμμετείχε στην Ευρώπη σε 10 τουρνουά και το 2004 στην
Παραολυμπιάδα στην Αθήνα σε 8. Επίσης, παρακολούθησε και συμμετείχε σε πολλά
προγράμματα και σεμινάρια με θέμα την κοινωνική συμπεριφορά των κινητικά
αναπήρων παιδιών και μη ενάντια στη διαφορετικότητα. Ακόμη, έδωσε εξετάσεις στο
τμήμα ειδικής φυσικής αγωγής και απέκτησε το πτυχίο του γυμναστή.
Η απομάκρυνση από την Αθήνα και η αγάπη του για τα παιδιά
Το 2004 ο Κώστας Βαζούρας έφυγε από την Αθήνα για τη Λάρισα, τον τόπο
καταγωγής της συζύγου του. «Ήθελα περισσότερη ηρεμία. Η Αθήνα είναι μια
ζούγκλα και μέσα σε αυτή τη ζούγκλα δεν μπορούσα να επιβιώσω», διηγείται. Και
συνεχίζει: «Εδώ είμαι ελεύθερος, δεν με ενοχλεί κανείς. Δεν υπάρχει ο πανικός και το
άγχος της πρωτεύουσας».

Στη Λάρισα συνέχισε να παίζει τένις και μαζί με τη σύζυγό του αποφάσισαν,
μέσα από την εμπειρία που είχε εκείνος στο άθλημά του, να αρχίσουν τη
λειτουργία προγράμματος για παιδιά με αναπηρίες και μη. Το πρόγραμμα είχε
στόχο, μέσα από ήπιας μορφής αθλητικό παιχνίδι, να φέρει σε επαφή παιδιά με
αναπηρία και μη. Το 2014, μάλιστα, αποφάσισε, δεδομένης της οικονομικής
κρίσης, να προπονεί παιδιά εντελώς δωρεάν. Έτσι, τα τελευταία δύο χρόνια
κάθε Σαββατοκύριακο αφιερώνει δύο ώρες (την ημέρα) σε συνολικά 16 παιδιά
από 4 έως 16 ετών. «Δεν κάνω τα μαθήματα δωρεάν γιατί μου περισσεύουν τα
χρήματα ή γιατί δεν έχω ανάγκη από αυτά. Το κάνω γιατί εγώ μαθαίνω από αυτά τα
παιδιά. Αν δεν είχα αυτά τα παιδιά, δεν ξέρω αν θα ήμουν ακόμη μέσα στο στίβο. Τα
παιδιά αυτά μου δίνουν κουράγιο να συνεχίζω», αναφέρει. Και τον ρωτάμε, στη
συνέχεια, πως πήρε αυτή την απόφαση: «Δεν μπορούσα να τα βλέπω να κάθονται
σε παγκάκια, να μην έχουν ασχολίες. Είναι πολύ σημαντικό να ενταχθούν στον
αθλητισμό. Κι επειδή γνώριζα ότι κάποιες οικογένειες δεν είχαν ούτε 10 με 15 ευρώ
για να τους προσφέρουν μια δραστηριότητα, αποφάσισα να κάνω δωρεάν
μαθήματα». Εκτός από τα μαθήματα, φυσικά, τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να
συμμετέχουν και σε τουρνουά, κάτι που τους δίνει ιδιαίτερη χαρά.

Φιλιππος Κοντογιαννης
Γρηγορης Λελλος