lopare porijeklo

Nakon zauzimanja Skadra i zetske ravnice 1479. godine, od strane Turaka, na širem području nastaju novi
politički, ekonomski i prezni uvjeti koji dovode do jačanja međusobnih saveza kroz plemenske zajednice.
Ove zajednice, kao manje samoobrambene državice štitile su svoja dobra i članove. Unutar plemena
razvijala se patrijahalna kultura i osoben način života koji je u surovim uvjetima neprekidnih borbi, gladi,
bolesti i odmazdi upio stoljećima zadržati svoju samostalnost i slobodu. [3]

Budući da su Kuči po turskom osvajanju pripojeni Skadarskom Sandžakatu (podgorička administrativna

jedinica Sandžakbega) prvi podaci o stanovništvu potječu iz popisa - Deftera, koje su provele turske vlasti
1485, 1497 i 1570. godine. Tako znamo da je po prvom popisu iz 1485. godine kučku nahiju sačinjavalo
osam sela sa 253 kuće. Već u drugom popisu iz 1497. godine, uočavaju se neki novostvoreni katuni
(Lješevići, Petrovići i Pavlovići, Lopari, Banjevci i Koći) a broj kuća se povećao za 135 domaćinstava,
ukupno 388 kuća. Od ovog broja kuća, 1570. godine, što zbog gubitka u borbama s Turcima, iseljavanja i
pomora od kuge, ostalo je svega oko 200 kuća.

U vrijeme vladavine Otomanskog Carstva na ovim prostorima dolazi do pojave pojedinačne ili kolektivne
islamizacije ili pokatoličenja stanovništva, tako se često događalo da su dvije ili tri generacije iste obitelji
bili različitih vjeroispovijesti. Kuči su s okolnim arbanaškim plemenima: Klimetima, Hotima, Grudima,
Kastratima i Škreljama, koje u svom izvješću upućenom Rimu 1610. godine, navodi barski nadbiskup
Marino Bizzi, uglavnom imali dobre odnose, i često pružali zajednički otpor turskim osvajačima. No, da to
nije imalo kontinuitet govori fra Carlo della Mirandola iz Grude, obraćajući se 16.4.1643. godine prefektu,
ocu Kerubinu, priopćivši mu kako su pravoslavni Kuči u krvnoj zavadi s rimokatoličkim Hotima, te ih je
morao miriti i kako je u tome bio uspješan.

Bratonožići su malo pleme u crnogorskim brdima između Morače, Male Rijeke i Crne planine.
Graniči s ostalim crnogorskim plemenima: pleme Morača je prema sjeveru, Vasojevići prema
sjeveroistoku, Kuči prema jugoistoku, Piperi prema zapadu i Rovca (Rovčani) na
sjeverozapadu. Početkom 20. stoljeća brojalo je oko 400 domova. Gornji dio plemenskog
područja se zove Brskut. Zemljište je krško i siromašno vodom. Klima je u južnom dijelu
sredozemna

uslijedili izvjesni tursko-tatarski uticaji, koji su

ostavili traga i u balkanskim jezicima. Jireček u svojoj »Istoriji Srba«
(izdanje 1952) na str. 4. navodi: »Glavna žena kod Avara zvala se katun (tur,
chatun, ugledna žena, otuda novosrpski kaduna, turska žena)«,
. Ovo područje dobio je 1284. g. kralj Dragutin od svog tasta, ugarskog kralja Vladislava. Do 1324. g. držao
ich je Dragutinov sin Vladislav. Tada je te oblasti pridružio bosanskoj državi ban Stjepan Kotromanić.
Mađari drže Majevicu od 1464-1512. g.; posle pada Bosne pod Turke(1463), Mađari su osvojili grad
Srebrenik („zapadna podgorina Majevice“) sa okolinom i formirali srebreničku banovinu.

Filipović navodi, prema F. Račkom, jedan dokument iz srenjeg vijeka, iz doba prije poslednjeg mađarskog
osvajanja Majevice: „To je povelja koju je u oktobru 1458. g. u Žepču izdao kralj St. Tomaš, u svojstvu
bosanskog kralja i gospodara srpske države (despotovine) logofeldu St. Ratkoviću, koji je bio veliki
logofeld na despotskom dvoru. Ratković je imao i mnoga imanja u raznim kraljevinama. Kralj mu je dao i
neka sela u Majevici i njenoj podgorini: `u vlasti teočačkoj selo Lukova i selo Prekopac dolni i Prekopac
srenji i selo Kunceli i drugi Kunceli i Podlužje i Pelave i Tobut dolni, što su držali Veskovići`“. Peljave i Tobut
su i danas sela sa tim imenom na Majevici, i Teočak je muslimansko selo na istočnoj majevičkoj
podgorini.

Bivši sandžakbeg    Smederevskog sandžaka    Turali-beg sin Isa-hana,    doveo je na svoj vakuf u okolini
Tuzle 1558. godine Vlahe iz Semendrije i Albanije iz slijedećih rodova: Dragiše, Niki, Peruše, dva
Radosava, Stojke, Vukosae, Vukove i dr. Dao im je zemlju pod zakup, uz obavezu da on njima daje sjeme i
radne volove, a oni njemu jednu četvrtinu uroda. Oni su sa sobom donijeli toponime Visori i Piperi 8vo je
neki muslimanski izvor)

Na temelju opsežnih istraživanja porijekla pravoslavnog stanovništva na području bivše Tuzlanske oblasti,
Risto Jeremić je došao do istog    zaključka do kojih su došli    Miljenko Filipović I VLadislav Skarić. Iz
dugačkog popisa rodovskih prezimena, zaključio je da su u sjeveroistočnoj Bosni bili    zastupljeni skoro svi
vlaški katuni, grupacije i plemena sa područja Hercegovine i Crne Gore, ali i sva arbanaška    brđanska
/malesijska plemena.

    Velike skupine Vlaha i Arbanasa bile su u sjeverozapadnoj i zapadnoj Bosni (Bosanski sandžak),
sjeveroistočnoj Bosni (Zvornički sandžak od 1480/148l. godine) i jugozapadnoj (Kliški sandžak od 1537.
godine) i zapadnoj Bosni (Bosanski i Bihaćki sandžak od kraja XVI stoljeća), ali to sada više nisu bili samo
hercegovački Vlasi, nego i oni iz drugih južnoslavenskih prostora (Makedonija, Kosovo, Srbija, Crna Gora,
Grkovlasi ili Cincari iz Grčke    i Arbanasi iz    Brda/Malesija. Vlasi i Arbanasi tada su, praktički, preplavili
Bosnu i sve od strane Osmanlija zaposjednute hrvatske zemlje.

Симикићи (9д), Спасојевићи (2д) и Прелићи (4д) заједничког су порекла и звани су и Ерићи
(Јовањдан, прислужују Арханђеловдан). Из Херцеговине дошла браћа Јован, Тодор и Ђуро, и то
најпре у Јабланицу, па после у Лабудску и у Вукасовце. Јованови синови су били Симика, Спасоје и
Ристо (од кога су Радићи).

Ивезић (1д) родом је (1904) из Црнојевића Ријеке у Црној Гори. Населио се пре неких 40г, као
рудар на крчевини.