Μυστικά του Εδάφους

Peter Tompkins and Christopher Bird

“Όσο τρεφόµαστε από άρρωστα χώµατα

το πνεύµα δεν έχει το σφρίγος που χρειάζεται
για να ελευθερωθεί από τη φυλακή του σώµατος”
Ρούντολφ Στάινερ

∆εν υπάρχει πλάσµα, συµπεριλαµβανοµένων και αυτών των γουρουνιών,

που να βροµίζει µε τόση αδιαφορία την φωλιά του όση ο homo sapiens,
δηλητηριάζοντας το άµεσο περιβάλλον του µε σατανικά επινοηµένες χηµικές
ουσίες και τα θανατηφόρα τοξικά υπολείµµατά τους. Προορισµός όλων µας
είναι ένας βάλτος από αποσυντεθειµένες ανθρώπινες σάρκες, αν δεν
χρησιµοποιηθούν επειγόντως τα αντίδοτα που υπάρχουν. Χάρη σε µια θεία
πρόνοια, υφίστανται, φέρνουν αποτελέσµατα και, όπως περιγράφονται στις
σελίδες που ακολουθούν, µπορούν ν’ αποκαταστήσουν την υγεία µας.

Το ότι νοσεί η γη - ανίατα σχεδόν - το είχε διαγνώσει από το 1912 κιόλας ο

νοµπελίστας δρ. Αλέξις Καρέλ. Με το βιβλίο του Άνθρωπος, Αυτός ο
Άγνωστος, ο διακεκριµένος Γάλλος επιστήµονας µας προειδοποιούσε ότι από
την στιγµή που βάση για κάθε µορφή ανθρώπινης ζωής είναι το έδαφος η
µοναδική µας ελπίδα για έναν υγιή κόσµο εναπόκειται στην επαναφορά της
αρµονίας µες στο έδαφος που διαταράξαµε µε τις σύγχρονες µεθόδους
αγρονοµίας. Ανάλογα µε το πόσο γόνιµο είναι το έδαφος, είπε ο Κάρελ, σαν
σύνολο η ζωή µας θα είναι υγιής ή θα υποφέρει. Άµεσα ή έµµεσα, οτιδήποτε
τρώµε έρχεται από το έδαφος.
Στην εποχή µας το χώµα είναι κουρασµένο, µισερό, άρρωστο,
δηλητηριασµένο από συνθετικές χηµικές ουσίες. Γι’αυτό το λόγο έχει πέσει
τόσο το επίπεδο ποιότητας της τροφής κι έχει επιδεινωθεί η κατάσταση της
υγείας µας. Ο υποσιτισµός αρχίζει από το έδαφος. Η ανθρώπινη υγεία
βασίζεται στη σωστή διατροφή και σωστή διατροφή µπορεί να υπάρξει µόνο
όταν το έδαφος είναι γόνιµο και παραγωγικό. Τα ορυκτά που υπάρχουν στο
έδαφος, είπε ο Καρέλ, ρυθµίζουν το µεταβολισµό των κυττάρων σε φυτά, ζώα
κι ανθρώπους. Πρωταρχική αιτία κάθε αρρώστιας είναι η απώλεια της
υφιστάµενης αρµονίας µεταξύ των ορυκτών ουσιών που υπάρχουν σε
απειροελάχιστες ποσότητες µέσα στην ατµόσφαιρα, στο νερό, στην τροφή,
αλλά κυρίως στο έδαφος. Αν παρουσιάζουν ελλείψεις τα βασικά συστατικά
του εδάφους, τις ίδιες ελλείψεις θα παρουσιάσουν η τροφή και το νερό.

Στη συνέχεια ο Καρέλ µπήκε στο ψαχνό: τα χηµικά λιπάσµατα δεν µπορούν
να επαναφέρουν τη γονιµότητα του εδάφους. ∆ε συνεργάζονται µε το χώµα,
αλλά απορροφώνται δια της βίας από τα φυτά, δηλητηριάζοντας έτσι φυτά και
έδαφος. Ζωή προσφέρει µονάχα το οργανικό λίπασµα.

Τα φυτά, είπε ο Καρέλ, είναι οι µεσάζοντες για τη διάθεση σε ζώα και

ανθρώπους των στοιχείων της πέτρας που έχουν µετατραπεί από
µικροοργανισµούς σε λίπασµα, έτσι ώστε να δηµιουργηθούν η σάρκα, τα οστά
και το αίµα. Αντιθέτως, τα χηµικά λιπάσµατα δεν µπορούν ούτε να βελτιώσουν
το οργανικό περιεχόµενο του εδάφους ούτε να το αντικαταστήσουν.
Καταστρέφουν τις φυσικές του ιδιότητες και κατά συνέπεια τη ζωή του. Όταν
µπαίνουν στο χώµα, τα χηµικά λιπάσµατα διαλύονται και αποζητούν το
φυσικό συνδυασµό µε τα ορυκτά που ήδη υπάρχουν στο έδαφος. Οι νέοι
συνδυασµοί παραφουσκώνουν ή παραµορφώνουν το φυτό, κάνοντάς το να
χάσει την ισορροπία του. Αλλά παραµένουν µες στο έδαφος, πολλά από αυτά
µε µορφή δηλητηρίων.

Τα φυτά που λιπαίνονται µε χηµικές ουσίες µπορεί να φαίνονται εύχυµα, αλλά

η πλούσια βλάστηση παράγει υδαρείς ιστούς πιο ευάλωτους σε ασθένειες, µε
αποτέλεσµα να υποφέρει η ποιότητα των πρωτεϊνών. Τα χηµικά λιπάσµατα,
έγραψε ο Καρέλ, µε το να αυξάνουν την αφθονία της συγκοµιδής χωρίς
ν’αντικαθιστούν όλα τα στοιχεία που βγαίνουν από το έδαφος, έχουν συµβάλει
στη διαφοροποιηµένη θρεπτική αξία των δηµητριακών µας. “Όσο
περισσότερο προοδεύει ο πολιτισµός, τόσο πιο πολύ αποµακρύνεται από τη
φυσική διατροφή”. Το διαιτολόγιό µας σήµερα αποτελείται από νοθευµένες και
αποφυσικοποιηµένες τροφές, που έχουν χάσει τα πολυτιµότερα βασικά
συστατικά τους λόγω χρωστικής, λεύκανσης, θέρµανσης και συντήρησης. Η
παστεριοποίηση του γάλατος σκοτώνει τα ένζυµα που είναι απαραίτητα για τη
διατροφή µας κι αφήνει µόνο τα αποσυντεθειµένα κουφάρια των βακτηριδίων.
Το γάλα είναι επίσης η δεύτερη σε µέγεθος πηγή - µετά το κρέας -
υπολειµµάτων από ζιζανιοκτόνα στο αµερικανικό διαιτολόγιο. Το άσπρο
ψωµί, δήθεν “εµπλουτισµένο”, χάνει το σπέρµα του που περιέχει τις
ζωτικότερες θρεπτικές ουσίες τελετουργικά, σε µια σκόπιµη πράξη
ευνουχισµού.

Όσοι ζούσαν πριν από τον ∆εύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο, ιδίως στην Ευρώπη,
ξέρουν ότι το ψωµί, τα φρούτα και το κρέας δεν έχουν καµιά σχέση σήµερα µε
τα προπολεµικά. Η εσοδεία µας µπορεί να έχει διπλασιαστεί ή τριπλασιαστεί,
αλλά η θρεπτική της ποιότητα όσο πάει και χειροτερεύει. Η οπτική εντύπωση
αυτών που τρώµε έχει γίνει ο σηµαντικότερος παράγοντας, παρ’όλο που
οποιοσδήποτε από µας κοιτάξει λίγο προσεκτικότερα τα κοσµητικά,
κρυσταλλωµένα εκθέµατα των παντοπωλείων, θα καταλάβει ότι δεν είναι
ζωντανότερα από τα κέρινα οµοιώµατα στο µουσείο της µαντάµ Τισό.
Αφθονία δεν σηµαίνει ότι η τροφή περιέχει σε επαρκείς ποσότητες τα
αναγκαία συστατικά και βιταµίνες. ∆ε χωράει αµφιβολία, λέει ο δρ. Μέλχιορ
Ντίκερς, καθηγητής βιοχηµείας και οργανικής χηµείας στο πανεπιστήµιο
Λογιόλα, ότι ο υποσιτισµός είναι το µεγαλύτερο πρόβληµα που αντιµετωπίζει
η ανθρωπότητα στην εποχή µας. Κάθε δυο δευτερόλεπτα ένα παιδί χάνει τη
ζωή του από πείνα και εξήντα εκατοµµύρια ενήλικοι πεθαίνουν κάθε χρόνο.
Στις Ηνωµένες Πολιτείες, παρά την πολυδιαφηµισµένη παραγωγικότητά τους
σε είδη διατροφής, υποσιτίζονται σε τροµακτικό βαθµό. Και παρά το γεγονός
ότι η δαπάνη ανά κεφαλή για θέµατα υγείας στις Ηνωµένες Πολιτείες είναι η
υψηλότερη στον κόσµο, τα πρωτεία κατέχουν και στο χώρο του καρκίνου, της
παχυσαρκίας, της καρδιοπάθειας και των νοσηµάτων κυκλοφορικής φύσης.

Προξενεί κατάπληξη, αλλά ο δρ. Τζόζεφ Ν. Βάισµαν, επίτιµος καθηγητής στη

σχολή ιατρικής του πανεπιστηµίου του Λος Άντζελες, εξειδικευµένος στην
προληπτική ιατρική και την ανοσολογία, ανακάλυψε, µετά από χρόνια
ερευνών, ότι όλες σχεδόν οι µη µεταδοτικές ασθένειες που µαστίζουν στην
εποχή µας την ανθρωπότητα έχουν πρόσφατη προέλευση, εφόσον
αναπτύχθηκαν στη διάρκεια του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα, κι ότι τα
δισεκατοµµύρια δολαρίων που έχουν ξοδευτεί για έρευνες, πιο σύγχρονες
διαγνωστικές τεχνικές, µεταµοσχεύσεις οργάνων, επεµβάσεις παράκαµψης
της στεφανιαίας, χηµειοθεραπεία, ακτινοβολία και όλα τα διάφορα φάρµακα,
δεν έχουν ανακόψει σε µεγάλο βαθµό την προέλαση αυτών των
θανατηφόρων ασθενειών, απλώς έκαναν πλουσιότερους τους
φαρµακοποιούς και τους γιατρούς.

Ο δρ. Βάισµαν υποστηρίζει ότι οι περισσότερες από τις θανατηφόρες

ασθένειες της εποχής µας οφείλονται σε τοξίνες του περιβάλλοντος,
που δηµιουργούνται από τη βιοµηχανοποιηµένη µας κοινωνία. Πολλοί
γιατροί συµφωνούν, γνωρίζοντας ότι η µεγάλη αύξηση σε εκφυλιστικά
νοσήµατα, όπως είναι ο καρκίνος και οι καρδιοπάθειες, απτόητη παρά
τις προόδους της σύγχρονης ιατρικής, προέρχεται κυρίως από την
εκτεταµένη χρήση συνθετικών χηµικών ουσιών στο καθηµερινό µας
διαιτολόγιο, συντηρητικών, εντοµοκτόνων, παρασιτοκτόνων,
ζιζανιοκτόνων, και πάει λέγοντας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, λέει ο Βάισµαν, πιστεύουν ότι οι παθήσεις τους
οφείλονται σε αίτια που ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους χωρίς να ξέρουν ότι
µπορούν να διαλέξουν έναν τρόπο ζωής πολύ πιο υγιεινό, διατηρώντας την
ενεργητικότητα, τις ικανότητες και την πνευµατική τους διαύγεια ακόµα και
στον δεύτερο αιώνα του βίου τους. Πιστεύει ότι οι επιλογές διατροφής και
τρόπου ζωής στις βιοµηχανοποιηµένες κοινωνίες µας παίζουν ένα σηµαντικό
ρόλο, ίσως το σηµαντικότερο, στο αν θα παραµείνουµε ή όχι γεµάτοι από
ζωντάνια σε προχωρηµένη ηλικία.
Γενικά όµως οι γιατροί γνωρίζουν ελάχιστα για θέµατα διατροφής. Ο µέσος
όρος εκµάθησης σε τέσσερα χρόνια ιατρικών σπουδών φτάνει τις 2,5 ώρες
ανά γιατρό. Ωστόσο ο δρ. Ρόµπερτ Σ. Μέντελσον, επίτιµος καθηγητής
προληπτικής ιατρικής στην ιατρική σχολή του πανεπιστηµίου του Ιλινόις - που
χαρακτηρίζεται ως µέλος µιας µικρής αδελφότητας αφοσιωµένης στην
απαλλαγή της ιατρικής από την κυριαρχία των φαρµακευτικών εταιριών -
ρίχνει το λάθος στην πληθώρα παραπλανητικών πληροφοριών για θέµατα
διατροφής που δίνονται σε ιατρικές σχολές και πιστεύει ότι θα ήταν καλύτερα
αν δε δίδασκαν καθόλου το µάθηµα.

Ακόµα εκπληκτικότερο είναι το γεγονός ότι οι έρευνες του δρα Βάισµαν

αποκαλύπτουν πως πολλές από τις θανατηφόρες ασθένειες αναπτύχθηκαν
µόνο µέσα στα τελευταία εκατό χρόνια, κυρίως λόγω των τοξικών χηµικών
ουσιών που πήραν τη θέση τους στο περιβάλλον και στα τρόφιµα σαν
παράγωγα της Βιοµηχανικής Επανάστασης - χηµικών ουσιών όπως είναι το
χλώριο και οι ενώσεις του, τα παράγωγα της ανθρακόπισσας, οι
φαρµακευτικές ουσίες, τα πετροχηµικά προϊόντα και ούτω καθεξής.

Η εµφάνιση της βιοµηχανοποίησης, µε τα τεράστια σε όγκο τοξικά

απορρίµµατά της, συνέπεσε µε την εµφάνιση πολλών από τις νέες ασθένειες.
Οι πρόγονοί µας µπορεί να ζούσαν λιγότερο κατά µέσο όρο, κυρίως λόγω της
βρεφικής θνησιµότητας, λέει ο Βάισµαν, αλλά, όπως οι πρωτόγονοι λαοί της
εποχής µας, ήταν σχεδόν ολότελα απαλλαγµένοι από “εκφυλιστικά”
νοσήµατα.

Πριν εκατό χρόνια η πάθηση της στεφανιαίας ήταν κυριολεκτικά άγνωστη στην
Ευρώπη και στην Αµερική. Το πρώτο ιστορικό σε ιατρικό έντυπο ήρθε στην
επιφάνεια το 1910. Σήµερα είναι η κυριότερη αιτία θανάτων. Ο καρκίνος, που
στην εποχή µας θεωρείται υπεύθυνος για το 3,4% όλων των θανάτων στην
Ευρώπη και την Αµερική, ήταν υπεύθυνος µόνο για το 1% πριν εκατό χρόνια.
Σήµερα ακόµα και τα νεογέννητα και τα πολυ µικρά παιδιά πέφτουν θύµατα
του καρκίνου και της λευχαιµίας. Ο διαβήτης, η τρίτη στη σειρά αιτία θανάτων,
κάποτε χτυπούσε µόνο έναν στους πενήντα χιλιάδες Αµερικανούς. Τώρα
χτυπάει έναν στους είκοσι.

Το νερό σε πρωτόγονα εδάφη - όπως συνέβαινε και σε ανεπτυγµένες χώρες

πριν τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα - δεν χρειαζόταν απολύµανση. Όταν
δεν υπάρχουν βιοµηχανίες ή εργοστάσια που να αδειάζουν στο περιβάλλον
τα ρυπαντικά τους απορρίµµατα, τα φυτά, ό,τι ζει στο νερό κι ό,τι ζει στη
στεριά δεν µολύνονται από επικίνδυνες χηµικές ουσίες.
Τώρα, όχι µόνο το νερό αλλά και το έδαφος και η ατµόσφαιρα είναι παντού
µολυσµένα, µια µόλυνση που µεταδίδεται από τα φυτά και τα ζώα στον
άνθρωπο. Στον ανεπτυγµένο κόσµο, λέει ο Βάισµαν, δεν έχουν µείνει ούτε
νερό ούτε έδαφος καθαρό. Υπάρχουν τοξίνες στο φαγητό που τρώµε, στο
νερό που πίνουµε, στον αέρα που αναπνέουµε. Φρούτα, λαχανικά,
δηµητριακά, ψάρια, πουλερικά, κρέατα, αβγά, γαλακτοκοµικά προϊόντα είναι
όλα µολυσµένα. Ορισµένες µάλιστα τροφές συγκεντρώνουν και µεγεθύνουν
τη ρύπανση καθώς οι µεγαλύτερες ποσότητες τοξινών παρατηρούνται στο
ζωικό λίπος και τη χοληστερόλη. Το µητρικό γάλα δε θα µπορούσε ποτέ να
πουληθεί νόµιµα στο σουπερµάρκετ, γιατί δε θα περνούσε από τον
κυβερνητικό έλεγχο ασφαλείας. Το ποσοστό µητρικού γάλατος στις ΗΠΑ που
περιέχει επικίνδυνες ποσότητες DDT φτάνει στο απίστευτο ύψος του 99%.
Η προστασία από την αρρώστια, λέει ο Βάισµαν, είναι σηµαντικότερη
και αποτελεσµατικότερη από τη µεταγενέστερη θεραπεία. Και η
προστατευτική ιατρική ξεκινάει από το έδαφος.

Η δηλητηρίαση του εδάφους µε τεχνητά γεωργικά πρόσθετα άρχισε στα µέσα

του περασµένου αιώνα όταν ένας Γερµανός χηµικός, ο Ιούστος φον Λίµπιχ,
γνωστός σαν “ο πατέρας της χηµικής γεωργίας”, λαθεµένα συµπέρανε απ’τις
στάχτες ενός φυτού που είχε κάψει ότι αυτό που έτρεφε τα φυτά ήταν το
άζωτο, ο φώσφορος και η ποτάσα (ή ανθρακικό κάλιο) - το ΝΡΚ της
σηµερινής χηµικής γεωργίας.

Οι ρήσεις του Λίµπιχ - και ήταν πολυγραφότατος - οδήγησαν σε µια τεράστια

και επικερδή εµπορική ανάπτυξη συνθετικών χηµικών ουσιών. Ναρκωµένοι
από την προπαγάνδα, οι αγρότες όλου του κόσµου άρχισαν να εξαρτώνται
από τα γερµανικά ορυχεία για την προµήθεια καλιούχων αλάτων, γνωστών
σαν “χλωριούχο κάλι”, χωρίς το οποίο είχαν ακούσει ότι τίποτε δε θα
βλάσταινε στα χωράφια τους. Όταν ο Πρώτος Παγκόσµιος Πόλεµος διέκοψε
τις εξαγωγές από την Γερµανία, οι ορυκτοδίφες βρήκαν κοιτάσµατα στις
Ηνωµένες Πολιτείες, και οι αµερικανικές εταιρίες δεν άργησαν να
εκµεταλλευτούν αυτό το δώρο των περιττών χηµικών ουσιών.
Από την ποσότητα φωσφορικού οξέος που βρήκε επίσης στις στάχτες του
καµένου του φυτού, ο Λίµπιχ συνήγαγε επιπλέον ότι ο φώσφορος θα πρέπει
ν’αποτελούσε βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη των φυτών. Οι γεωργοί
χρησιµοποιούσαν από τη ρωµαϊκή εποχή κοπανισµένα κόκαλα για να
προµηθεύονται το φώσφορό τους. Από την επεξεργασία οστών µε θειϊκό οξύ,
ο Λίµπιχ δηµιούργησε αυτό που ονόµασε “υπερφωσφορικό άλας”. Όταν
ανακαλύφτηκαν τεράστιες ποσότητες φωσφορικού ασβεστίου στη θάλασσα -
από τους σκελετούς κητών, όπως πίστευαν, που είχαν συσσωρευτεί σε
εκατοµµύρια χρόνια - γεννήθηκε µια ολόκληρη νέα βιοµηχανία τεχνητών
“ανόργανων λιπασµάτων”.

Μέχρι την εποχή του Λίµπιχ, ο κόσµος πίστευε ότι επειδή τα παρθένα εδάφη
ήταν τα πιο εύφορα και περιείχαν πολύ χούµο, οι διάφορες φάσεις αυτής της
καφετιάς σε κατάσταση αποσύνθεσης οργανικής ύλης θα πρέπει να ήταν η
βασική πηγή θρέψης των φυτών. Ο Λίµπιχ πολέµησε µε πάθος αυτή την ιδέα.
Σχετικά µε το χούµο και το παράγωγό του, το χουµικό οξύ, έγραψε: “∆εν
υπάρχει ούτε ίχνος απόδειξης ότι ασκούν οποιαδήποτε επιρροή στην
ανάπτυξη των φυτών ή στον τρόπο της θρέψης τους ή σε οτιδήποτε άλλο”.

Όπως το έθεσε κι ο Ουίλιαµ Σέστον στη βιογραφία του Λίµπιχ που έγραψε το
1875: “Αυτά ήταν τα στοιχεία και τα επιχειρήµατα µε τα οποία, µια για πάντα,
ο Λίµπιχ αφαίρεσε κάθε βάση από τη θεωρία του χούµου για οποιοδήποτε
λογικό ανθρώπινο πλάσµα”.

Το µυστικό για το ότι η λίπανση του εδάφους γίνεται ακριβώς από αυτά τα
οργανικά περιττώµατα κι όχι τις χηµικές ουσίες, ο Λίµπιχ το ανακάλυψε δέκα
ολόκληρα χρόνια αργότερα. Πολύ αργά. Ήταν τόσο επικερδής η φόρα που
είχαν πάρει ως τότε οι χηµικές εταιρείες που τίποτε δεν µπορούσε να τις
σταµατήσει από την κούρσα τους µε σκοπό την καταστροφή του εδάφους και
όλων όσων εξαρτώνται από αυτό.

Η πρώτη χηµική ουσία που παρουσιάστηκε σε εµπορική κλίµακα στην

αρτιγενή “χηµική εποχή” ήταν το θειϊκό οξύ που χρησιµοποιήσε ο Λίµπιχ για
να δηµιουργήσει το “υπερφωσφορικό άλας” του, ένα διάφανο, διαβρωτικό,
λιπαρό υγρό, που εξακολουθεί και σήµερα να παρουσιάζει τις µεγαλύτερες
πωλήσεις ανάµεσα στις χηµικές ουσίες, απαραίτητο για την παρασκευή ενός
πλήθους άλλων χηµικών ουσιών, όπως και για την παραγωγή βαφών,
φαρµάκων, χαρτιού, χρωστικών ουσιών και εκρηκτικών.

∆εύτερη σε σπουδαιότητα απ’όλες τις χηµικές ουσίες που παρασκευάστηκαν

στο εργαστήριο για εµπορική χρήση ήταν το άλκαλι, ένα διαλυτό ορυκτό άλας
που του έδωσαν το όνοµά του οι Άραβες από το αλκυόνιο, ένα παραθαλάσσιο
φυτό από τις στάχτες του οποίου είχαν πρωτοπάρει αυτή την ουσία. Ενώ στις
αρχές το χρησιµοποιούσαν κυρίως για την κατασκευή σαπουνιών και γυαλιού,
µέχρι τα µέσα του δέκατου ένατου αιώνα όλοι οι βασικοί χηµικοί παράγοντες
εκείνης της εποχής είχαν κάποια σχέση µε το άλκαλι. Η βρετανική εταιρεία
United Alkali, που ιδρύθηκε το 1891, έγινε η µεγαλύτερη χηµική επιχείρηση
όλου του κόσµου, µε 43 θυγατρικές εταιρίες, 50 χηµικούς και 12,000 εργάτες.
Στο τέλος την κατάπιε το γιγαντιαίο κρατικό συγκρότηµα των Αυτοκρατορικών
Χηµικών Βιοµηχανιών (ICI).
Τελείως τυχαία, αναπτύχθηκε ένας ολοκαίνουργιος κλάδος χηµείας στα µέσα
του 19ου αιώνα από έναν νεαρό Άγγλο φοιτητή της χηµείας καθώς δούλευε
σ’ένα αυτοσχέδιο εργαστήριο στο σπίτι του πατέρα του κατά τις διακοπές του
Πάσχα το 1856. Ενώ πειραµατιζόταν µε την ανθρακόπισσα, ο Ουίλιαµ Πέρκιν
έβγαλε από το συστατικό της, το βενζόλιο, µια µοβ βαφή, την πρώτη από τις
επονοµαζόµενες βαφές ανιλίνης, αξιοσηµείωτη για την αντοχή της και το
γεγονός ότι δεν ξεθώριαζε όπως τα φυσικά χρώµατα.

Πατενταρισµένο, το µοβ χρώµα του έγινε της µόδας στις αυλές τόσο της
Βικτορίας όσο και του Ναπολέοντα του Γ΄, χαρίζοντας στον Πέρκιν µια
σεβαστή περιουσία και τον τίτλο του ιππότη. Το µοβ δεν άργησε
ν’ακολουθηθεί από το κόκκινο ανιλίνης, το κίτρινο και το µαύρο, ενώ πολλά
εκατοµµύρια θα φτιάχνονταν ακόµη από τη συνθετική ινδική βαφή, το χρώµα
των µπλου τζιν.

Όταν ένας µαθητής του Λίµπιχ, ο Φρίντριχ φον Κέκουλε, συνειδητοποίησε - σε

µια στιγµή που ονοµάστηκε “το εξοχότερο δείγµα πρόβλεψης σε ολόκληρο το
φάσµα της οργανικής χηµείας” και που τον ανύψωσε στα στρώµατα της
αριστοκρατίας - ότι 6 άτοµα άνθρακα µέσα στο µόριο του βενζολίου
µπορούσαν να είναι ενωµένα σ’έναν κύκλο, µε ένα άτοµο υδρογόνου
κολληµένο στο καθένα, οι Γερµανοί χηµικοί ανακάλυψαν τον τρόπο
κατασκευής αναρίθµητων νέων συνθέσεων ενώνοντας στους δοκιµαστικούς
σωλήνες τους άνθρακα µε άζωτο, υδρογόνο, θείο, χλώριο κ.λπ. σε κάτι που
θα µπορούσε να χαρακτηριστεί πανηγύρι µαθητευόµενων µάγων.

Τα φάρµακα σύνοµα προστέθηκαν στον κατάλογο προϊόντων των χηµικών

εταιριών, καθώς γερµανικές κι ελβετικές εταιρείες βαφών ανακάλυπταν
ατέλειωτους νέους τρόπους µετατροπής της ανθρακόπισσας και άλλων
καταλοίπων σε µια καταστροφική για την υγεία αλλά επικερδέστατη
φαρµακοποιία. Στις Ηνωµένες Πολιτείες µόνο, ξοδεύονται 8 δισεκατοµµύρια
δολάρια το χρόνο για φάρµακα, όπως θέλουν να τα αποκαλούν. Όσο για την
ανθρακόπισσα, βρέθηκαν κι άλλες φονικές χρήσεις της, µια και θεωρήθηκε
χηµικά απαραίτητη για την τεράστια επέκταση των εκρηκτικών υλών.

Απόµεινε για έναν Γερµανό χηµικό, τον Φριτς Χάµπερ, ν’ανακαλύψει το 1905
µια εργαστηριακή διαδικασία µε την οποία µπορούσε να µετατρέπει τους
ανεξάντλητους τόνους ελεύθερου αζώτου στην ατµόσφαιρα σε υγρή αµµωνία,
το 82% της οποίας είναι άζωτο. Το 1915 ο Καρλ Μπος, ένας Γερµανός
µηχανικός, συνεταιρίστηκε µε τον Χάµπερ στην ίδρυση του πρώτου
εργοστασίου συνθετικής αµµωνίας στο Ράιχ, προσφέροντας έτσι τη
δυνατότητα στη Γερµανική Ανώτατη ∆ιοίκηση να παίξει το πολεµικό παιχνίδι
του Κάιζερ. Οι γερµανικές εταιρείες βαφών, ενωµένες για πατριωτικούς και
κερδοσκοπικούς λόγους, παρήγαν εκρηκτικές ύλες, χηµικά λιπάσµατα,
φάρµακα και σαν έξτρα παροχή τα δηλητηριώδη αέρια που στοίχισαν τη ζωή
κάπου 800,000 ατόµων κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσµιου Πολέµου.

Όταν τέλειωσαν οι εχθροπραξίες, οι τεράστιες ποσότητες αερίων που είχαν

αποµείνει χρησιµοποιήθηκαν για τα έντοµα - αλλά σε ευρύτερη κλίµακα, χάρη
στις βελτιωµένες µεθόδους επίπασης και ψεκασµού που είχαν αναπτύξει για
τους ανθρώπους οι στρατιωτικοί. Αυξηµένες δόσεις αζώτου, που δε
χρειάζονταν πλέον για εκρηκτικές ύλες, έπεφταν αδιάκριτα σε καλλιέργειες
εξασθενώντας την αντίστασή τους στα έντοµα και δηµιουργώντας ένα φαύλο
κύκλο που πήρε σταδιακά τη µορφή χιονοστιβάδας καθώς έφερνε όλο και
περισσότερα κέρδη στους λίγους, ενώ ταυτόχρονα δηλητηρίαζε το έδαφος για
τους πολλούς.

Οι γερµανικές χηµικές εταιρίες, µε χρήµατα από τις αντίστοιχές τους στις

Ηνωµένες Πολιτείες - που είχαν πραγµατοποιήσει εξίσου τεράστια κέρδη από
τον πόλεµο - συγχωνεύτηκαν το 1925 για να σχηµατίσουν το συγκρότηµα I.G
Farben, που σύντοµα έγινε η µεγαλύτερη χηµική επιχείρηση στην Ευρώπη,
διατηρώντας στενότατους δεσµούς µε τους Αµερικανούς εταίρους της. Από
κοινού αυτά τα συγκροτήµατα χρηµατοδότησαν τον Χίτλερ, επανεξοπλίζοντας
την Wehrmacht του σαν “προπύργιο ενάντια στους Σοβιετικούς”. Και µε το
πετρέλαιο, που φρόντισε ευγενώς να τους δώσει η Στάνταρντ Όιλ στο Νιου
Τζέρσι, ο Χίτλερ µπόρεσε να τσουλήσει τα τανκς του µέσα στην Πολωνία και
στο ∆εύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο.

Ενώ οι στρατιώτες αγωνίζονταν, λοιπόν, µε τη ζωή τους για να

επανορθώσουν το κακό, στο Άουσβιτς η I.G Farben, µε το εργατικό δυναµικό
που της είχε εγγυηθεί ο Χίτλερ, άρχισε την παραγωγή ενός ειδικού αερίου για
την εξόντωση εκατοµµυρίων ανύποπτων θυµάτων, κυρίως Εβραίων.

Από το ∆εύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο, οι αµερικανικές χηµικές εταιρίες, που

είχαν ήδη θησαυρίσει ανάµεσα στους δυο πολέµους, βρήκαν ένα ακόµα
µεγαλύτερο δώρο στη δωρεάν αµµωνία που είχε κλέψει ο Μπος µε
ταχυδακτυλουργικό τρόπο από την ατµόσφαιρα. Ένα εκατοµµύριο τόνοι
βοµβών έπεσαν µόνο στη Γερµανία, διοχετεύοντας εκατοµµύρια δολάρια από
τις τσέπες των Αµερικανών φορολογούµενων στα χρηµατοκιβώτια των
χηµικών εταιριών, καθώς η ίδια η Αµερική πλήρωνε µε αίµα και χρήµα την
πλεονεξία αυτών των προδοτικών επιχειρήσεων.

Με το τέλος του πολέµου, 18 νέα εργοστάσια αµµωνίας, που άνοιξαν στις

ΗΠΑ µε χρήµατα φορολογουµένων για να κατασκευάζουν εκρηκτικές ύλες,
αναγκάστηκαν να βρουν καινούργιες αγορές για το πλεόνασµά τους. Οι Du
Pont, Dow, Monsanto, American Cyanamid, µε τα αστρονοµικά κέρδη τους
από τον πόλεµο, παρήγαν ακόµα περισσότερο λίπασµα για τον αθώο αγρότη,
που το έριχνε στα χωράφια του για να σκοτώσει την κότα µε το χρυσό αβγό.

Σαν υποπαράγωγο του πολέµου, για να µην ενοχλούνται οι έφεδροι

στρατιώτες από ψύλλους, ψείρες κι άλλα έντοµα, παρασκευάστηκε το
τοξικότερο ίσως µίασµα που έχει επινοηθεί ποτέ από έναν Ελβετό χηµικό, τον
Πολ Μύλερ, ο οποίος προτίµησε να δώσει το µυστικό της παρασκευής του
στους Συµµάχους: ήταν το DDT. Προερχόµενο αποκλειστικά από το
δοκιµαστικό σωλήνα, ήταν το ισχυρότερο εντοµοκτόνο που είχε παρουσιαστεί
ποτέ, ικανό να σκοτώνει κάθε είδους έντοµο σ’ένα ευρύτατο φάσµα µε
εκπληκτική ταχύτητα και αποτελεσµατικότητα. Στα µετόπισθεν, µε τεράστιες
ελλείψεις εργατικού δυναµικού, οι γεωργοί το χρησιµοποιούσαν για
ν’αυξάνουν τη συγκοµιδή τους και να εξοικονοµούν στον τοµέα των εργατικών
χεριών.
Αµέσως µετά τη νίκη των Συµµάχων το 1945, το DDT άρχισε να
χρησιµοποιείται σαν νεράκι, ώσπου να χωθεί η τοξίνη σε όλα τα ζώα κι όλα τα
ανθρώπινα σώµατα στην Αµερική. Παντού, οι χηµικές επιχειρήσεις
επανεπένδυαν τα κέρδη τους από τον πόλεµο, σε µια τεράστιων διαστάσεων
έρευνα για νέα συνθετικά γεωργικά φάρµακα ευρέος φάσµατος, µε
εντυπωσιακά αποτελέσµατα. Ο αγρότης, που φοβόταν την καταστροφή - τα
φυτά του, εξασθενηµένα από µια πληθώρα χηµικών ουσιών, προσέλκυαν όλο
και περισσότερα έντοµα - άρχισε να χρησιµοποιεί ακόµα πιο πολλές χηµικές
ουσίες. Ικανοποιηµένες, οι εταιρείες συνέχισαν να βγάζουν σωρεία νέων
προϊόντων, κυρίως χλωριωµένους υδρογονάνθρακες, παρόµοιους µε το DDT,
όπως τα chlordane, heptachlor, dieldrin, aldrin, endrin και “οργανοφωσφορικά
άλατα” σαν το παραθείο και το µαλαθείο.

Σε µια απόπειρα να κρατηθούν στην επιφάνεια µε ακόµα µεγαλύτερη

παραγωγή, οι εύπιστοι αγρότες της Αµερικής, ωθούµενοι από τραπεζίτες,
χηµικές εταιρείες και τους κατασκευαστές γεωργικών µηχανηµάτων, άλλαξαν
τρόπο ζωής και από τη στέρηση πέρασαν στη δηµιουργία εµπορικών
επιχειρήσεων, επενδύοντας µεγάλα χρηµατικά ποσά στην αγορά νέας γης κι
εξοπλισµού, δηµιουργώντας τεράστια χρέη µε την αγορά λιπασµάτων,
εντοµοκτόνων και ζιζανιοκτόνων - και µε αυτό τον τρόπο έβαλαν οι ίδιοι τη
σφραγίδα στην καταδίκη τους.

Το ότι οι χηµικές ουσίες δηλητηρίαζαν χωρίς κανένα λόγο το έδαφος,

σκοτώνοντας µικροοργανισµούς, µαραίνοντας φυτά και εξαπλώνοντας τις
εκφυλιστικές ασθένειες σε ανθρώπους και ζώα, ήταν ολοκάθαρο για µια
ολόκληρη οµάδα από ευαίσθητα µυαλά στην Ευρώπη και στην Αµερική από
τον Πρώτο κιόλας Παγκόσµιο Πόλεµο. ∆ιακεκριµένοι, ανήσυχοι και σωστά
ενηµερωµένοι, πολλοί συγγραφείς κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού
ζητούσαν και προπαγάνδιζαν µια βιώσιµη εναλλακτική µέθοδο γεωργίας που
δεν είχε ανάγκη από χηµικές ουσίες.

Βασικό τους επιχείρηµα ήταν ότι σ’ένα έδαφος που τρέφεται σωστά από
επαρκείς ποσότητες χούµου, οι καλλιέργειες δεν πάσχουν από ασθένειες και
δε χρειάζονται δηλητηριώδεις ψεκασµούς για ν’απαλλαγούν από τα παράσιτα.
Ότι τα ζώα που τρέφονται από αυτά τα φυτά αναπτύσσουν υψηλού βαθµού
αντίσταση στις ασθένειες κι ότι ο άνθρωπος, που ζει απ’αυτά τα φυτά κι αυτά
τα ζώα, µπορεί να φτάσει σ’ένα εξαιρετικό (και στην πραγµατικότητα απόλυτα
φυσιολογικό) επίπεδο υγείας, ικανός ν’αντισταθεί σε αρρώστιες και µολύνσεις
απ’όπου κι αν προέρχονται.

Ένας από τους πρώτους που διαισθάνθηκαν ότι η χρήση χηµικών

λιπασµάτων έκανε περισσότερο κακό παρά καλό, ότι κατέστρεφε τη ζωή και
τη ζωτικότητα του εδάφους, ερεθίζοντας προσωρινά την ανάπτυξη των φυτών
ενώ στην πραγµατικότητα άνοιγε την πόρτα σε ασθένειες, ήταν ο σερ
Άλµπερτ Χάουαρντ. Σαν Βρετανός αξιωµατικός στην Ινδία, µε τον
εντυπωσιακό τίτλο του Αυτοκρατορικού Χηµικού Βοτανολόγου για την
Κυβέρνηση του Ινδού Ηγεµόνα στην Πούζα, ο σερ Άλµπερτ είχε τη σπάνια
ευκαιρία να κάνει πειράµατα χωρίς περιορισµούς, να φυτεύει ό,τι ήθελε µε
όποιο τρόπο ήθελε, µε γη, χρήµατα, και εξοπλισµό που του παρείχε η
κυβέρνηση. Έτσι είχε τη δυνατότητα να παρατηρεί, αντικειµενικά και χωρίς
προσωπικά συµφέροντα, την αντίδραση διάφορων ποικιλιών φυτών, σωστά
µεγαλωµένων, στις επιδροµές εντόµων και άλλων δυνητικών παρασίτων.

∆ιαπίστωσε ότι ο σηµαντικότερος συντελεστής στη µεταχείρηση του εδάφους

ήταν η τακτική προµήθεια νωπού χούµου, κατασκευασµένου από ζωικά και
φυτικά περιττώµατα, κι ότι πρωταρχικός παράγοντας υγείας ήταν η διατήρηση
της γονιµότητας του εδάφους. Υποστήριζε ότι τα φυτά του, µεγαλωµένα σε
αυτό το είδος εδάφους, αντιστέκονταν σε όλα τα παράσιτα που ήταν
πάµπολλα στην περιοχή κι ότι η ικανότητα αντίστασής τους µεταβιβαζόταν και
στα ζωντανά που τρέφονταν από αυτά.

Πρόσεξε ότι οι ντόπιοι δε χρησιµοποιούσαν ποτέ τεχνητά λιπάσµατα ή

δηλητηριώδεις ψεκασµούς, αλλά φρόντιζαν πάντοτε να επιστρέφουν στο
έδαφος όλα τα ζωικά και φυτικά κατάλοιπα. Κάθε φύλλο χορταριού που
µπορούσε να σωθεί, όλα τα φύλλα των δέντρων που έπεφταν, όλα τα
αγριόχορτα που κόβονταν ξανάβρισκαν το δρόµο τους µέσα στο έδαφος για
ν’αποσυντεθούν σε χούµο και να ξαναγυρίσουν στον κύκλο της ζωής.

Ο σερ Άλµπερτ απέδειξε ότι τα ζωντανά που βοσκούσαν σε οργανικά

καλλιεργηµένη φορβή είχαν την ικανότητα ν’αντιστέκονται στις ασθένειες,
όπως τα βόδια του, που ακόµα και κατά τη διάρκεια µιας επιδηµίας αφθώδους
πυρετού, έβοσκαν πλάι πλάι µε άρρωστα ζώα χωρίς να πάθουν απολύτως
τίποτε. “Τα υγιή, καλοθρεµµένα ζώα αντιδρούσαν στην αρρώστια ακριβώς µε
τον ίδιο τρόπο που αντιδρούσαν τα σωστά καλλιεργηµένα και βελτιωµένα
σπαρτά σε έντοµα και ζιζάνια - δεν υπάρξε µόλυνση”.

Σαν αποτέλεσµα των πειραµάτων του, ο σερ Άλµπερτ κατέληξε στο

συµπέρασµα ότι τα φυτά έχουν τη φυσική ικανότητα να αντιστέκονται στη
µόλυνση κι ότι η σωστή διατροφή είναι το µόνο που χρειάζεται για να τεθεί σε
λειτουργία αυτή η ικανότητά τους. “Τη στιγµή όµως που θα εισαγάγουµε ένα
υποκατάστατο στον κύκλο του αζώτου µέσω κάποιου τεχνητού λιπάσµατος,
όπως είναι το θειϊκό άλας αµµωνίας, τότε αρχίζουν τα προβλήµατα που
σχεδόν πάντοτε καταλήγουν σε ασθένειες και στην εξόντωση της ποικιλίας”.

Φυτά και ζωντανά που τράφηκαν σε έδαφος γονιµοποιηµένο από το χούµο

του ανέπτυξαν έναν υψηλό βαθµό ανοσίας σε µολυσµατικές, παρασιτικές κι
εκφυλιστικές ασθένειες. Πέρα απ’αυτό, η µέθοδός του αποδείχτηκε όχι µόνο
προληπτική αλλά και θεραπευτική.

Το 1916 ο σερ Άλµπερτ ήδη διακήρυσσε ότι τα χηµικά λιπάσµατα ήταν

καθαρή σπατάλη χρηµάτων, υποστηρίζοντας ότι η οργανική ύλη, σε
συνδυασµό µε το σωστό αερισµό που πρόσφερε, ήταν αρκετή από µόνη της
για να επιτρέπει στα µικρόβια να παρέχουν ποσότητες θρεπτικών υλών
επαρκείς για όλο τον κόσµο.

Επιστρέφοντας στην Αγγλία το 1931 µετά από 30 χρόνια στην Ινδία, ο σερ
Άλµπερτ έγινε γνωστός σαν ιδρυτής του “οργανικού” κινήµατος κι επιδόθηκε
στην εξάπλωση των ιδεών του. Πριν αρχίσει ο ∆εύτερος Παγκόσµιος Πόλεµος
είχε ήδη εκδώσει τη Γεωργική ∆ιαθήκη του και την ακολούθησε, όταν
σταµάτησαν οι πυροβολισµοί, το Έδαφος και Υγεία, ένα βιβλίο µε το οποίο
προειδοποιούσε ότι η χρήση συνθετικών χηµικών λιπασµάτων έχει σαν
αποτέλεσµα την ελαττωµατική σύνθεση πρωτεϊνης στα φύλλα και κατά
συνέπεια πολλές από τις αρρώστειες που χτυπούν τα φυτά, τα ζώα και τους
ανθρώπους.
Σαν υγιή εναλλακτική λύση πρότεινε ένα απλό σύστηµα µε το οποίο οι
πρωτεϊνες αυτές παράγονται από φρέσκο χούµο και τα παράγωγά του,
γεγονός που, όπως υποστήριζε, κάνει “τα πάντα να πηγαίνουν καλά. Το φυτό
αντιστέκεται στην ασθένεια και η ποικιλία του κυριολεκτικά διαιωνίζεται”.

Μάταια ισχυροί υποστηρικτές του σερ Άλµπερτ, όπως η λαίδη Εύα

Μπάλφουρ, βοήθησαν τον αγώνα στην Βρετανία, διοργανώνοντας το
Σύνδεσµο Εδάφους και εκδίδοντας ένα πειστικότατο έργο µε τίτλο Η Ζωντανή
Γη. ∆ικαίωνε το βασικό επιχείρηµα του Χάουαρντ ότι ο χούµος χαρίζει στα
φυτά µια ικανότητα αντίστασης στις ασθένειες, που ισοδυναµεί σχεδόν µε
ανοσία, κάτι το οποίο δεν µπορούσαν να προσφέρουν τα τεχνητά λιπάσµατα.

Η λαίδη Εύα υπέδειξε µε σαφήνεια ότι η ενέργεια του λιπάσµατος δεν

οφείλεται στις φυτικές θρεπτικές ουσίες που περιέχει αλλά στη βιολογική του
αντίδραση, η οποία τροποποιεί ριζικά τη µικροχλωρίδα του εδάφους. “Όλες
αυτές οι ουσίες είναι απλώς µερικές από τις πρώτες ύλες απ’τις οποίες µπορεί
να φτιαχτεί ο χούµος. ∆εν µπορούν να γίνουν χούµος αν δεν
πραγµατοποιηθεί ο µεταβολισµός τους από τους οργανισµούς του εδάφους”.

Οι αντίπαλοι που είχε ν’αντιµετωπίσει όµως ήταν πολύ ισχυρότεροι. Οι

Αυτοκρατορικές Χηµικές Βιοµηχανίες συνέχισαν το έργο τους απτόητες. Στις
Ηνωµένες Πολιτείες, ύψωσε το λάβαρο ο Τ.Ι. Ροντέιλ και ξεκίνησε την
εκστρατεία του µε το περιοδικό Οργανική Κηπουρική και Αγροκαλλιέργεια, τα
αξιώµατα του οποίου βρήκαν υποστήριξη στο Pay Dirt, που εκδόθηκε το
1945. Στο Έµαους της Πενσιλβάνια, ο Ροντέιλ δηµιούργησε ένα πειραµατικό
οργανικό αγρόκτηµα κι έλαβε ενεργό µέρος στη διοργάνωση οργανικών
κηπουρικών συλλόγων σε όλες τις Ηνωµένες Πολιτείες. Τόνιζε ότι στην Κίνα η
οργανική καλλιέργεια έτρεφε έναν πληθυσµό εννεακοσίων εκατοµµυρίων,
σχεδόν άλλων τόσων ζώων κι ότι περίπου στην ίδια έκταση αρόσιµης γης µε
εκείνη των Ηνωµένων Πολιτειών τον τριπλάσιο αριθµό χοίρων.

Χρησιµοποιούσε αναφορές από επισκέπτες της Κίνας που έλεγαν ότι δεν
υπήρχαν πείνα ή φτώχεια κι όλα αυτά χωρίς τεράστιες δόσεις χηµικών ουσιών
εντοµοκτόνων και τερατωδών πετρελαιοβόρων µηχανηµάτων, αλλά µόνο µε
την προσεκτική ανάµειξη κάθε οργανικής ύλης και µια µέθοδο εντατικής
εργασίας.

Επιστηµονική υποστήριξη για τα επιχειρήµατα υπέρ της οργανικής

καλλιέργειας προσφέρθηκε σε έξοχη γλώσσα από έναν απ’τους πιο
εξαιρετικούς εδαφολόγους που έβγαλε ποτέ η Αµερική, τον δρ. Ουίλιαµ Α.
Άλµπρεχτ, πρόεδρο του τµήµατος εδαφολογίας στο πανεπιστήµιο του
Μιζούρι, µε τέσσερα πτυχία από το πανεπιστήµιο του Ιλινόις.
Πολυταξιδεµένος, είχε µελετήσει από κοντά τα εδάφη της Μεγάλης Βρετανίας,
της ευρωπαϊκής ηπείρου και της Αυστραλίας, συνάγοντας συµπεράσµατα
πλουτισµένα από το µεγάλωµά του σαν αγροτόπαιδο. Τα εκτεταµένα
πειράµατά του στη φυτοκαλλιέργεια και την κτηνοτροφία, επιβεβαίωσαν τις
παρατηρήσεις του σχετικά µε το ότι η φθίνουσα γονιµότητα του εδάφους,
οφειλόµενη σε έλλειψη οργανικής ύλης, βασικών συστατικών και
ιχνοστοιχείων, έφερε την ευθύνη για κάθε ανεπαρκή συγκοµιδή και
παράλληλα για κάθε παθολογικό πρόβληµα ζώων που τρέφονταν
ελλειµµατικά από αυτό το έδαφος, χωρίς ν’αποτελεί εξαίρεση ο άνθρωπος. Τα
εκφυλιστικά νοσήµατα σαν αιτίες θανάτου στις Ηνωµένες Πολιτείες είχαν
ανέβει από 39% στη δεκαετία 1920-29 σε 60% το 1948.

Η οργανική ύλη, είπε ο Άλµπρεχτ, θα µπορούσε να ονοµαστεί κράση του

εδάφους. Και µια καλή κράση, πρόσθεσε µελαγχολικά, είναι η ικανότητα,
σύµφωνα µε το νόηµά της όπως χρησιµοποιείται στο ιατρικό επάγγελµα, ενός
ατόµου να επιβιώνει παρά την ύπαρξη των γιατρών και όχι επειδή υπάρχουν.
Τα έντοµα και οι αρρώστιες, παρατήρησε, είναι τα συµπτώµατα ενός
πάσχοντος φυτού, όχι τα αίτια. “Η χρήση δηλητηριωδών ψεκασµών είναι µια
πράξη απόγνωσης σε µια γεωργία που πεθαίνει. Η τοποθέτηση λιπασµάτων
είναι η τέχνη τού να βάζεις αλάτι στο χώµα έτσι ώστε οι ρίζες των φυτών να τα
καταφέρνουν µε κάποιο τρόπο να του ξεφεύγουν!”

Συνοπτικά αυτό που διακήρυσσε ήταν ότι τα αγριόχορτα δεν είναι τίποτα άλλο
από ένας γνώµονας της φύσης του εδάφους.

“Γι’αυτό το λόγο είναι λάθος να βασιζόµαστε σε ζιζανιοκτόνα για να τα

εξολοθρεύσουµε, αφού οι χηµικές ουσίες έχουν να κάνουν µε το αποτέλεσµα
κι όχι το αίτιο. Τα έντοµα και τα αρπαχτικά της φύσης είναι συνεργεία
καθαρισµού που τα φωνάζουµε όταν χρειάζονται και τα διώχνουµε όταν δε
χρειάζονται. Οι απώλειες φυτών σε περιόδους ξηρασίας ή ψύχους δεν είναι
τόσο το αποτέλεσµα της ανοµβρίας ή του κρύου όσο της έλλειψης θρεπτικών
ουσιών. Οι φόρµουλες ΝΡΚ (άζωτο, φώσφορος, κάλιο), όπως νοµοθετήθηκαν
κι εφαρµόστηκαν από το υπουργείο Γεωργίας, σηµαίνουν υποσιτισµό,
επιδροµές από έντοµα, βακτηρίδια και παράσιτα, κατάληψη από αγριόχορτα,
απώλεια καλλιεργειών σε περιόδους ξηρασίας και γενική κατάπτωση στην
πνευµατική διαύγεια του πληθυσµού, που οδηγεί σε εκφυλιστικά µεταβολικά
νοσήµατα και στον πρόωρο θάνατο”.
Η τεράστια σε όγκο βιβλιογραφία που συνοδεύει τα επιστηµονικά κι
εκλαϊκευµένα άρθρα του Άλµπρεχτ µαρτυρεί µια ολόκληρη ζωή ενδελεχούς
επιστηµονικής µελέτης τόσο της χηµείας όσο και της βιολογίας του πλανήτη,
εµφανίζοντας τη θεµελιακή ανάγκη διατροφής φυτών, ζώων και ανθρώπων
µέσω της φροντίδας του ίδιου του εδάφους και της διόρθωσης διαιτολογικών
ατελειών στην αφετηρία τους: το έδαφος.

Αν κέρδιζε τις εκλογές του 1948 ο Τόµας Ε. Ντιούι από τον Χάρι Σ. Τρούµαν,
ο Μπρόµφιλντ θα γινόταν υπουργός Γεωργίας στις ΗΠΑ, µε στόχο του “τον
εκτροχιασµό της απολιθωµατικής τεχνολογίας που είχε καταδυναστεύσει το
µηχανισµό παιδείας, το ΑΥΓ και όλο τον αγροτικό Τύπο”.

Ο θρίαµβος όµως του Τρούµαν σήµαινε την πολιτική του σκόπιµου

αφανισµού µικρών αγροτών από βιοµηχανικά κέντρα και της εξαπόλυσης των
πετροχηµικών προϊόντων. Με την δηµιουργία της CIA και του Συµβουλίου
Εθνικής Ασφάλειας από τον Τρούµαν, ειδικά εκπαιδευµένων σε “βροµιές”, οι
πολυεθνικές µπόρεσαν, συχνά µε την αµφίεση της AID, να επιβάλουν τις
θανάσιµες χηµικές ουσίες τους όχι µόνο στην Αµερική, Βόρεια και Νότια, αλλά
και σε όλες τις αγορές του Τρίτου Κόσµου. Οι Ινδοί του σερ Άλµπρεχτ
υπέστησαν πλύση εγκεφάλου και διαφθάρηκαν σε σηµείο που πότισαν τα
υγιή σπαρτά τους µε κάθε είδος δηλητηρίου. Η κατανάλωση χηµικών
λιπασµάτων στην Ινδία ανέβηκε από 1,1 εκατοµµύριο τόνους το 1966-67 σε
50 εκατοµµύρια τόνους το 1978-79. (Κατά τα τέλη της δεκαετίας 1960-70 οι
Ηνωµένες Πολιτείες και η Παγκόσµια Τράπεζα άσκησαν πίεση στην Ινδία για
να επιτρέψει σε δυτικές χηµικές εταιρίες όπως η Standard Oil της Καλιφόρνιας
και η International Minerals & Chemicals να χτίσουν εργοστάσια λιπασµάτων
στα εδάφη της. Η συµπαιγνία αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι αγρότες
λάβαιναν επιχορηγήσεις από την ινδική κυβέρνηση 10 ως 20% για λιπάσµατα
και 25% για γεωργικά φάρµακα επιπλέον των κυβερνητικών δανείων που
έπαιρναν για να τα ξεπληρώσουν. Το αποτέλεσµα ήταν ν’ανέβει η
κατανάλωση λιπασµάτων σ’ένα τµήµα της Ινδίας µεταξύ 1969 και 1979 από
3,5 σε 50 χιλιόγραµµα ανά εκτάριο).

Παρ’όλο που ο Άλµπρεχτ ήταν ο σηµαντικότερος επιστηµονικός υποστηριχτής

της οργανικής αγροκαλλιέργειας στην Αµερική, καµιά σύγχρονη φωνή δεν έχει
ακουστεί ενάντια στην κοινωνική αδικία, την περιβαλλοντολογική απάτη και
την εµπορική υποκρισία σε ό,τι έχει σχέση µε την αγρονοµία καθαρότερα,
ειλικρινέστερα και µαχητικότερα από εκείνη του Τσάρλς Γουόλτερς, Τζούνιορ.
Γερµανικής καταγωγής και γεννηµένος στο Κάνσας, ο Γουόλτερς επιµελείται κι
εκδίδει από το 1971 ένα µηνιαίο περιοδικό που τα λέει έξω από τα δόντια, το
Acres U.S.A.: A Voice for Eco-Agriculture κι όπου το Eco σηµαίνει τόσο
οικονοµικό όσο και οικολογικό.

Με σπουδές οικονοµολογίας κοντά στους ιησουίτες δασκάλους του, ο

Γουόλτερς έχει αγωνιστεί σχεδόν ολοµόναχος ενάντια στην κληρονοµιά του
Τρούµαν που θέλει τον αφανισµό του αγρότη, υποστηρίζοντας την αρχή της
γεωργικής ισότητας, µιας ιδέας τόσο ευκολονόητης ώστε οι περισσότεροι
οικονοµολόγοι και αρθρογράφοι οικονοµικών εφηµερίδων να τη
χαρακτηρίζουν “αφελή”. *(Καθισµένοι στο γραφείο του, στο Ρεϊτάουν του
Μιζούρι, ακούσαµε τον Γουόλτερ να µιλάει στο τηλέφωνο µε έναν από τους
εκατοντάδες αγρότες που προσπαθούν να λύσουν το µυστήριο της ισότητας
και να δίνει αµέσως την εξήγηση µε λίγα λόγια: “Όταν υπάρχει ανταλλαγή στο
άρτιο”, είπε ο Γουόλτερς, “δηλαδή όταν ο αγρότης παίρνει το συνολικό
αντίτιµο για το προϊόν του κι όχι αυθαίρετα πετσοκοµµένο - σε ίση βάση µε
όσα χρειάστηκε να πληρώσει για ό,τι εισήγαγε στο αγρόκτηµά του - τότε
ευηµερεί. Έχει τη δυνατότητα να εξοφλήσει τα χρέη του. Μπορεί ν’απολαύσει
τα κέρδη του δικαίου. Από την άλλη πλευρά αυτής της εξίσωσης - κι εδώ
δηµιουργείται το πρόβληµα - θα πρέπει να πεινάσουν οι τραπεζίτες και οι
δανειστές χρηµάτων. Ο αγρότης δε χρειάζεται τα χρήµατά τους. Οι ανά τον
κόσµο εκµεταλλευτές χάνουν τη βάση τους, οι κατασκευαστές πυροµαχικών
βλέπουν τα κέρδη τους να διαβρώνονται από την ειρήνη. Όταν οι βασικές
πρώτες ύλες διασχίζουν σύνορα σε επίπεδα χαµηλότερα από το συνάλλαγµα
στο άρτιο, ακολουθούν στρατεύµατα”. Τέτοια λόγια, όσο λογικά κι αν
ακούγονται σήµερα, στην εποχή του Μακάρθι θα έβαζαν σε µπελάδες αυτόν
που τα ‘λεγε)*. Το σύνθηµα του Γουόλτερς, “Φτηνή τροφή σηµαίνει
άρρωστους ή πεινασµένους ανθρώπους”, προσδίνει δραµατική έµφαση στο
πιστεύω του ότι µε τον ίδιο τρόπο που δεν µπορεί ένας αγρότης του Κάνσας
να επιτύχει ένα δίκαιο αντίτιµο για τα προϊόντα του, δεν µπορεί κι ένας
Αφρικανός Ζουλού να πληρώσει για να τ’αγοράσει, εφόσον η τιµή των
τροφίµων διατηρείται αυθαίρετα κάτω από την κανονική τιµή τους στην αγορά.

Το 1962, µε την έκδοση του αιφνιδιαστικά αποκαλυπτικού βιβλίου Βουβή

Άνοιξη της Ρέιτσελ Κάρσον, ο κόσµος συνειδητοποίησε σοκαρισµένος τον
κίνδυνο της κατάστασης και τα οργανικά απέκτησαν ένα καινούργιο νόηµα
στην Αµερική. Είχε ασκηθεί µεγάλη πίεση στο περιοδικό The New Yorker από
τις χηµικές εταιρίες για να µη δηµοσιεύσει τα άρθρα της, ενώ ο εκδοτικός οίκος
Χόουτον Μίφλιν είχε απειληθεί µε δικαστικές αγωγές για να µη βγάλει το
βιβλίο της, επειδή κυκλοφορούσαν φήµες ότι ήταν κοµουνίστρια *(Ο Τζακ
Ντόιλ, διευθυντής Γεωργικών Προγραµµάτων για το Ίδρυµα
Περιβαλλοντολογικής Πολιτικής, στο έξοχο βιβλίο του Αλλοιωµένη Σοδειά,
αναφέρει ότι από τη στιγµή που το βιβλίο της Κάρσον τράβηξε την προσοχή
του κόσµου στην οξεία τοξικότητα ορισµένων ζιζανιοκτόνων και στην
ανεξέλεγκτη χρήση τους σε ολόκληρη τη χώρα, αρκετά µέλη της Εθνικής
Ακαδηµίας Επιστηµών που ασχολούνταν µε προβλήµατα των γεωργικών
φαρµάκων και άλλα παρεµφερή θέµατα επέκριναν το βιβλίο. Ο Ι.Λ.
Μπόλντουιν, πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου παρασίτων, έγραψε µια
µακροσκελή κριτική στο περιοδικό Επιστήµες. Ένα άλλο µέλος της επιτροπής
ελέγχου παρασίτων, ο οικονοµολόγος και εντοµολόγος Τζορτζ Κ. Ντέκερ -
που ασκούσε επίσης συχνά καθήκοντα συµβούλου σε χηµικές βιοµηχανίες -
αποκάλεσε το βιβλίο “επιστηµονική φαντασία” µε µηνύµατα ανάλογα εκείνων
του τηλεοπτικού προγράµµατος Ζώνη του Ηµίφωτος. Σε συνεδριάσεις του
Κογκρέσου, ο Μίτσελ Ρ. Ζέιβον, σύµβουλος της εταιρείας Σελ Κέµικαλ, επίσης
µέλος της ακαδηµαϊκής επιτροπής ελέγχου παρασίτων, χαρακτήρισε την
Κάρσον σαν µια από τους “δηµαγωγούς φόβου”, η εκστρατεία των οποίων
ενάντια στα παρασιτοκτόνα “θα στερούσε την τροφή από ανθρώπους όλου
του κόσµου”. ∆υο άλλοι ακαδηµαϊκοί επιστήµονες παρατήρησαν ότι το βιβλίο
της Κάρσον έπασχε από άγνοια και προκατάληψη κι ότι είχε αγνοήσει τους
αντικειµενικούς ελέγχους παρασιτοκτόνων από υπεύθυνα σώµατα όπως η
ίδια η ακαδηµία!)* .

Ωστόσο, το 1963, ο δρ. Τζέροµ Βάισνερ, επιστηµονικός σύµβουλος του

προέδρου Τζον Φ. Κένεντι, καταθέτοντας σε µια επιτροπή που είχε συγκληθεί
για να εξετάσει τα επιχειρήµατα της Βουβής Άνοιξης, δήλωσε: “Η χρήση
γεωργικών φαρµάκων είναι πιο επικίνδυνη κι από την ατοµική ραδιενέργεια”.

Η Κάρσον είχε γράψει: “Με το δίκιο µας πανικοβαλλόµαστε από τις γενετικές
συνέπειες της ραδιενέργειας… Πώς µπορούµε λοιπόν να µείνουµε αδιάφοροι
για τις ίδιες συνέπειες από γεωργικές χηµικές ουσίες που χρησιµοποιούνται
ελεύθερα στο περιβάλλον;”

Το νόηµα αυτής της παράξενης γλώσσας, όπως έσπευσε να παρατηρήσει ο

Τσαρλς Γουόλτερς στο Acres U.S.A., έγινε καταληπτό µόνο όταν ένας Ιταλός
επιστήµονας, ο Αµέριγκο Μόσκα, που είχε κερδίσει το βραβείο χηµείας στην
Παγκόσµια Έκθεση των Βρυξελλών, έκανε γνωστές ορισµένες εκπληκτικές
διαπιστώσεις του. Ο Μόσκα τόνισε ότι οι τοξικές γεωργικές χηµικές ουσίες
είναι ραδιενεργοµιµητικές επειδή αντιγράφουν πιστά τη φύση της
ραδιενέργειας.
H ζηµιά που προκαλείται από την πυρηνική ραδιενέργεια είναι ίδια µε τη ζηµιά
που προκαλεί η χρήση τοξικών γενετικών χηµικών ουσιών, είπε ο Μόσκα. Και
η χρήση παρασιτοκτόνων από οργανικές συνθέσεις (Ζινέµπ, Καπτάν,
Φαλτάν, κ.λπ.) προκαλεί κάθε χρόνο την ίδια ζηµιά σε σηµερινές και
µελλοντικές γενεές µε την ατοµική ραδιενέργεια 29 βοµβών υδρογόνου των 14
µεγατόνων - κάτι που ισοδυναµεί µε τη ραδιενέργεια 14,500 ατοµικών βοµβών
του τύπου της Χιροσίµα.

Σύµφωνα µε τους υπολογισµούς του Μόσκα, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας

1970-80 η ετήσια χρήση τοξικών γενετικών χηµικών ουσιών στις Ηνωµένες
Πολιτείες έφτασε περίπου τους 453,000 τόνους, προξενώντας ζηµιά ανάλογη
µε εκείνη της ατοµικής ραδιενέργειας 145 βοµβών υδρογόνου των 14
µεγατόνων ή 72,000 ατοµικών βοµβών του τύπου της Χιροσίµα. Και µε
χάρτες, σχεδιαγράµµατα και στατιστικές - όλα µέρος των αποκαλύψεών του -
ο Ιταλός επιστήµονας απέδειξε ότι τα διανοητικά καθυστερηµένα νεογνά είχαν
φτάσει στο απίθανο ποσοστό του 15% επί όλων των γεννήσεων. Το
συµπέρασµά του ήταν ότι η ζηµιά σε φυτά, σπαρτά και στη γονιµότητα του
εδάφους, σε συνδυασµό µε τη ρύπανση του νερού, ήταν εκ των πραγµάτων
ανυπολόγιστη. Η µέτρηση σπέρµατος του µέσου Αµερικανού έχει
παρουσιάσει µείωση 30% σε σύγκριση µε 30 χρόνια πριν και αποδίδεται στα
παρασιτοκτόνα από χλωριωµένο υδρογονάνθρακα (PCB, DDT, κ.τ.λ.), ενώ το
25% των φοιτητών στα πανεπιστήµια είναι ήδη στείροι. Αν συνεχιστεί το
σενάριο µε τον ίδιο τρόπο, θα δούµε την καταστροφή του αµερικανικού λαού
το πολύ σε µια γενεά.
Η πλήρης έκθεση του Μόσκα κρίθηκε απόρρητη από την ιταλική κυβέρνηση
και θα δηµοσιευτεί µόνο µετά από 50 χρόνια - µέχρι τότε, ίσως, ελπίζεται ότι οι
φοβερές φήµες για τη Μοντέντισον - κατασκευάστρια µεγατόνων λιπασµάτων,
ζιζανιοκτόνων και παρασιτοκτόνων - θα έχουν καλυφτεί και λησµονηθεί. *(Το
1975, ο Τσέζαρε Μερτσαγκόρα ισχυρίστηκε ότι όταν ανέλαβε την προεδρία
της Μοντέντισον ο προκάτοχός του του έδωσε 4 χαρτοσακούλες γεµάτες µε
στοιχεία για τις οικονοµικές ατασθαλίες της εταιρίας)*.

∆ιασχίζοντας µε το αυτοκίνητό του εκατοντάδες µίλια δρόµων στην ύπαιθρο, ο

Γουόλτερς δεν µπορούσε να µην προσέξει τον αυξηµένο αριθµό κηδειών
φίλων του αγροτών, που οφείλονταν σε θανάτους από καρκίνο, και πολλά
τερατόµορφα παιδιά, µε παραµορφωµένα σώµατα ή διανοητικά
καθυστερηµένα. Πενθώντας για τον πρόωρο θάνατο από καρκίνο της
αδελφής του, που είχε εκτεθεί σε γεωργικές χηµικές ουσίες στο εργοστάσιο
που εργαζόταν, έβαλε σαν τίτλο σε ένα πρωτοσέλιδο άρθρο του: “Αξίζει να
Υπάρχει η Σύγχρονη Γεωργία;”

Κι ο Γουόλτερς ήταν από τους πρώτους που αποκάλυψαν τους κινδύνους

πίσω από την πολυδιαφηµισµένη σήµερα ακτινοβολία τροφίµων για την
εξολόθρευση των παθογόνων και την παράταση της ζωής τους πάνω στα
ράφια.

“Όταν είδα την παρασκηνιακή προώθηση αυτής της διαδικασίας (είπε ο

Γουόλτερς), ανέφερα τα ονόµατα δεκάδων επιστηµόνων που είχαν
προειδοποιήσει τις αρχές για ορισµένες από τις επιπτώσεις που θα είχαν τα
τρόφιµα τα οποία είχαν υποστεί ακτινοβολία: βλάβες στο έµβρυο, µειωµένη
πεπτικότητα, κακοήθη λυµφώµατα σε ποντικούς, µεταβολές οργάνων και
άλλα πολλά. Επειδή οι παρενέργειες της κατανάλωσης τροφίµων που έχουν
υποστεί ακτινοβολία για το ζωντανό ιστό είναι παρόµοιες µε εκείνες της
άµεσης ραδιενέργειας, τα συναφή προβλήµατα, που συµπεριλαµβάνουν τη
σταδιακή µείωση αντίστασης σε µολυσµατικές ασθένειες, µαζί και του AIDS,
άξιζαν κάποιας προσοχής, αλλά οι επικυρίαρχοι των επιστηµών
υπερασπίζονται την ακτινοβολία µε το επιχείρηµα ότι είναι φτηνή”.

Το ότι όλη αυτή η φρίκη είναι άσκοπη, περιττή και αποφευκτέα το έχουν
αποδείξει σήµερα µερικοί χαρούµενοι πολεµιστές µε τον αγώνα τους για την
οργανική αγροκαλλιέργεια. Υγιεινές και οικονοµικές εναλλακτικές λύσεις
υπάρχουν, αν κι ορισµένες από αυτές φαίνονται εξωπραγµατικές. Για να
διαπιστώσουµε τι ακριβώς είναι, ταξιδέψαµε από τη µια ως την άλλη άκρη του
πλανήτη. Το βιβλίο αυτό το εκδώσαµε για να τις περιγράψουµε, µαζί µ’ένα
παράρτηµα για το πού και πώς µπορούν να εφαρµοστούν αυτές οι γνώσεις.
Με µια µικρή προσπάθεια, ο πλανήτης µπορεί να σωθεί από την καταστροφή,
τη διαφθορά, τη δηλητηρίαση και τη ρύπανση. Η Γη της Επαγγελίας δε
χάθηκε για πάντα. Το µυστικό της αναγέννησής της δεν είναι θαµµένο
βαθύτερα από τα πρώτα λίγα εκατοστά του εδάφους σας.

http://biostore-aloa.blogspot.com/2006/08/ii.html