Δεν κατάλαβε αν ήταν το βλέμμα του ή ο περίεργος τρόπος που

μιλούσε. Μα ούτε εκείνος κατάλαβε τι ήταν αυτό που τον έκανε να

κολλήσει τα μάτια του πάνω της. Στο κάτω κάτω μία συνάντηση ήταν,
σε φιλικό σπίτι, δεν ήθελε και πολλή ανάλυση, τουλάχιστον έτσι νόμιζε
εκείνος.
- Με τι ασχολείστε; Ρώτησε πρώτη εκείνη μετά από τις τυπικές
χαιρετούρες.
- Α…ε…μηχανικός είμαι…δηλαδή έχω το δικό μου συνεργείο
αυτοκινήτων. Εξουσιοδοτημένο Ford αλλά αναλαμβάνω γενικά
και άλλες μάρκες. Εσείς;
- Εγώ βαριέμαι…
- Δεν είναι δουλειά αυτή, έτσι δεν είναι;
- Όχι, αλλά βαριέμαι…βαριέμαι εύκολα..
Όσο την κοίταζε, τόσο καταλάβαινε πως ήταν μάλλον το βάθος του
βλέμματός της που τον έκανε να μην ξεκολλάει τα μάτια του από πάνω
της, αλλά και η περίεργη κατατομή του προσώπου της…
- Τι κάνεις απόψε; Πού θα πάμε να γνωριστούμε καλύτερα; της
είπε σχεδόν ξεδιάντροπα.
- Έχω πολλά να κάνω, αποφεύγω και τις γνωριμίες…θέλω να είμαι
ειλικρινής μαζί σου… Και όπως σου είπα…βαριέμαι εύκολα…
Μάζεψε το φαγωμένο από την πολλή χρήση τσαντάκι της και
χαιρέτησε όλους. Χαιρέτησε κι εκείνον.
Είχαν περάσει αρκετές ημέρες και ακόμα πιο πολλές νύχτες κι
αποφάσισε να πάει μία νυχτερινή βόλτα μόνη της, γύρω από το σπίτι
της, έτσι να ξεμουδιάσει… Δεν είχε κάνει εκατό μέτρα όταν την
προσπέρασε μία φιγούρα ενός άντρα που κάνοντας την νυχτερινή του
άσκηση έτρεχε. Με το που την προσπέρασε γύρισε πίσω, σταμάτησε
να τρέχει και…
 - Συγγνώμη, εσείς δεν είσαστε στο σπίτι της κυρίας Θέλξης πριν
από…
- Ναι, είναι κάνας χρόνος τώρα… Εσείς είστε με τα αυτοκίνητα…
Συνέχισαν να περπατάνε μαζί, είχε ξαστεριά και ο μηχανικός της
έδειχνε τον ουρανό, τους αστερισμούς και την άκρη του γαλαξία…
- Πού τα ξέρεις αυτά; Είναι περίεργο ένας μηχανικός αυτοκινήτων
να γνωρίζει ουρανογραφία…
Έμπλεξαν τα χείλια τους και ενώθηκαν τα σώματά τους σαν να ήταν
φτιαγμένα το ένα για το άλλο. Το πρωινό έμοιαζε τόσο άδικο μετά από
τέτοια νύχτα…
- Δεν μπορείς να μείνεις εδώ…καταλαβαίνεις…όπως σου είπα
βαριέμαι…πολύ εύκολα…
- Ναι, καταλαβαίνω, είμαι προετοιμασμένος να φύγω ή
τουλάχιστον έτσι νομίζω…
Χάθηκε κάπως απότομα και δεν τον ξαναείδε από τότε.
…….
- Να σας βοηθήσω κυρία μου;
- Όχι τα καταφέρνω και μόνη μου…κρατήστε αν είναι δυνατόν τον
καφέ μου μόνο…
Δύσκολη η επιβίβαση σε πλοίο της γραμμής ειδικά αν κουβαλάς δέκα
αποσκευές και ένα ποτήρι ξέχειλο καφέ αλλά της άρεσαν τα ταξίδια με
το πλοίο. Της άρεσε κι ο καπετάνιος. Όχι ότι δεν θα τον βαριόταν
αλλά…
- Το βράδυ θα είμαι στο Deck A, κάτω ακριβώς από την Γέφυρα. Αν
θέλετε ελάτε και στην Γέφυρα να σας δείξω το πώς λειτουργεί
ένα πλοίο, θα το βρείτε ενδιαφέρον και θα περάσει όμορφα η
νύχτα…
Όχι ότι έμαθε πολλά για το πώς λειτουργεί ένα πλοίο, αλλά έμαθε
πολλά για τον καπετάνιο. Και όλο και κάτι της θύμιζε το βλέμμα του…
σαν να γνωριζόταν από χρόνια…
Έμπλεξαν τα χείλια τους και ενώθηκαν τα σώματά τους σαν να ήταν
φτιαγμένα το ένα για το άλλο. Το πρωινό έμοιαζε τόσο άδικο μετά από
τέτοια νύχτα…
- Θα ήθελα να κρατηθούμε σε επαφή…
- Ξέρεις…βαριέμαι πολύ εύκολα…και το ταξίδι τελειώνει αύριο…
Το πλοίο έπιασε το τελευταίο λιμάνι και εκείνη αποβιβάστηκε χωρίς
καν να χαιρετήσει… τον καπετάνιο…δεν τον ξαναείδε από τότε. Ταξίδια
ήταν το χόμπι της, όχι παραμονές στα ίδια και τα ίδια… Ι έτσι έκανε.
……
- Ο κυβερνήτης είμαι. Μου είπαν ότι θα θέλατε να δείτε το
πιλοτήριο, ελάτε να σας δείξω… Εδώ είμαστε! Από εδώ αυτό το
μικρό και στενό δωματιάκι πιλοτάρουμε. Ναι, είναι μικρά τα
παράθυρα αλλά δεν χρειάζεται να κοιτάμε και πολύ έξω. Είναι τα
όργανα που βοηθούν να πετάμε χωρίς να κοιτάμε. Τα μάτια σας
όμως… Συγγνώμη παρασύρθηκα…
- Δεν πειράζει, κι εσείς κάτι μου θυμίζετε όμως…
- Μπα…πού να έχουμε συναντηθεί; Θα σας θυμόμουν σίγουρα.
Βρεθήκανε στην έξοδο, κάπως τυχαία αν και εκείνη θα ορκιζόταν ότι
μάλλον το επεδίωξε ο άγνωστος πιλότος…
- Πού μένετε;
- Σε ένα ξενοδοχείο στην παραλία;
- Εσείς;
- Κι εγώ, στο Golden Beach, όλο το πλήρωμα μένουμε εκεί…
- Α! Θα σας δω λοιπόν…
- Το ελπίζω…
Στο πιάνο μπαρ ο πιανίστας έπαιζε ό,τι του κατέβαινε αλλά καθόλου
δεν τον ένοιαζε. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς θα ξαναέβλεπε την
άγνωστη εκείνη. Περνούσε η ώρα και δεν φαινόταν.
Έστρεψε το βλέμμα του έξω από τους γυάλινους τοίχους προς την
παραλία και διέκρινε την φιγούρα της. Άφησε πίσω το πούρο του και
το μισοτελειωμένο μπράντι του και έτρεξε κοντά της.
- Εδώ είστε…
- Ναι…κι εσείς…
- Ναι. Καθόλου τυχαίο…το προσδοκούσα…
Και όλο και κάτι της θύμιζε το βλέμμα του… σαν να γνωριζόταν από
χρόνια…
Έμπλεξαν τα χείλια τους και ενώθηκαν τα σώματά τους σαν να ήταν
φτιαγμένα το ένα για το άλλο.
Έκτοτε έκαναν πολλή παρέα, μετά από έξι μήνες ήρθε πρόταση γάμου
από τον πιλότο. Κανονική. Με μονόπετρο, ανθοδέσμη.
- Δέχεσαι;
- Ναι είπε εκείνη…αλλά βαριέμαι πολύ εύκολα…
Ήταν ήδη μαζί δύο έτη και είχε αρχίσει να βαριέται πάλι. Πολύ…
Εκείνος το κατάλαβε… Ένα ξημέρωμα εκείνος δεν ήταν εκεί πλέον. Είχε
φύγει αφήνοντας και ένα σημείωμα.
Δεν σε βαρέθηκα ποτέ αλλά δεν θα ήθελα να μείνω εδώ να με
βαριέσαι. Εύχομαι από καρδιάς ό,τι καλύτερο. Σ’ ευχαριστώ που
υπήρξες.
Είχε μείνει μόνη της, χωρίς να βαριέται, χωρίς κάποιον να ενοχλεί την
ζωή της. Και δεν της έλειπε κανείς. Έκανε και την αναδρομή της. Ούτε ο
ναυτικός, ούτε ο πιλότος ούτε βέβαια ο μηχανικός αυτοκινήτων.
….
Βαρέθηκε… Βαρέθηκε να βαριέται…
- Ανακαίνιση θέλω. Θα ανακαινίσω το σπίτι…
Μπαινοβγαίνανε μάστορες, βαφείς, διακοσμητές και κάποιες μέρες
μετά, εκεί που διόρθωναν αυτό το απαίσιο τζάκι, ένα κλειδί έπεσε από
μια κρύπτη χτισμένη μέσα σε αυτό… Ήταν σίγουρα το κλειδί που
άνοιγε εκείνη την σκουριασμένη πόρτα με τις παλιατζούρες που
μάζευε ο πιλότος. Βαριόταν αλλά η περιέργεια την έτρωγε, χώρια που
θα έπρεπε να καθαρίσει τα παλιά, όχι μόνο τις μνήμες αλλά και τη
σαβούρα…
Γύρισε το κλειδί και η πόρτα άνοιξε χωρίς μεγάλη δυσκολία. Μέσα
ήταν εντελώς ασύνδετα, μία στολή μηχανικού αυτοκινήτων, μία
καπετάνιου, μία πιλότου, μέχρι και ένα ράσο, όλα στο ίδιο μέγεθος,
βιβλία αστρονομίας, όργανα ναυσιπλοΐας, μία Βίβλος και χάρτες και
λογής λογής εξαρτήματα ψαρικής. …
Και μία κάρτα…με ένα στίγμα που παρέπεμπε σε ένα νησάκι του
Ειρηνικού και ένα ανοιχτό προπληρωμένο εισιτήριο. Και χειρόγραφα:
Κάθε φορά που με βαριόσουν με ξεχνούσες, με βαρέθηκες ό,τι κι αν
έγινα για να μην με βαρεθείς. Εγώ, όποιος και να γινόμουν…δεν σε
βαρέθηκα ποτέ.