19) Czy rada gminy musi oddzielnie przegłosować uwagi złożone do studium uwarunkowań i

kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy? 

21) Wielkopowierzchniowe obiekty handlowe w planowaniu przestrzennym .

Obecnie obowiązujące przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

jednoznacznie określają, że lokalizacja obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000
m2 może nastąpić wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Oznacza to, że w aktualnym stanie prawnym nie jest możliwe sytuowanie tego rodzaju obiektów
budowlanych na podstawie decyzji o warunkach zabudowy. Co więcej, przepisy ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym stanowią, że jeżeli na terenie gminy przewiduje się lokalizację
obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2, obszary usytuowania takich
obiektów powinny być określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy. Obowiązujące regulacje prawne wymagają zatem, aby zagospodarowanie
nieruchomości wielkopowierzchniowymi obiektami handlowymi stanowiło element polityki
przestrzennej gminy opisanej w studium, a następnie uszczegółowionej w planie miejscowym.
Podkreślenia wymaga jednak, że nie każdy obiekt handlowy powyżej 2000 m2 podlega opisanym
wyżej restrykcjom. Przepisy definiują bowiem powierzchnię sprzedaży jako część ogólnodostępnej
powierzchni obiektu handlowego stanowiącego całość techniczno-użytkową, przeznaczonego do
sprzedaży detalicznej, w której odbywa się bezpośrednia sprzedaż towarów (bez wliczania do niej
powierzchni usług i gastronomii oraz powierzchni pomocniczej, do której zalicza się powierzchnie
magazynów, biur, komunikacji, ekspozycji wystawowej itp.). Oznacza to, że powierzchnią sprzedaży
nie są objęte między innymi pomieszczenia obiektu handlowego zajęte pod restauracje, kawiarnie,
bary, bankomaty, punkty usługowe, ciągi komunikacyjne czy magazyny. Dosyć szeroki katalog
wyłączeń spod definicji powierzchni sprzedaży umożliwia zatem sytuowanie małych marketów czy
centrów handlowych także w braku odpowiednich przepisów planu miejscowego. Ponadto
dopuszczalne wydaje się także zbudowanie na nieruchomości nieobjętej planem miejscowym kilku
mniejszych obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży do 2000 m2 każdy, nawet jeśli korzystają
one ze wspólnych urządzeń budowlanych takich jak wspólne drogi dojazdowe, parking, stacja
transformatorowa czy instalacje podziemne. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w
Warszawie z dnia 10 października 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt: II OSK 2398/16, sąd
stwierdził, że takie obiekty handlowe nie tworzą automatycznie "całości techniczno-użytkowej"
obiektu handlowego, a tym samym ich powierzchnia sprzedaży nie powinna podlegać zsumowaniu.
Zdaniem NSA o odrębności każdego z obiektów handlowych może przesądzać m.in.: lokalizacja na
działce o dużej powierzchni, możliwość samodzielnego funkcjonowania każdego z obiektów
handlowych, możliwość ubiegania się przez inwestora o udzielenie oddzielnych pozwoleń na budowę
dla każdego z obiektów handlowych.