Os desertos aparecerán sen previo aviso

lema: bella lola

ou quizais diagnostique o mar os vieiros polos que navegar
rumbo a ningures
e debuxe sombras nos meus ollos, cheos de sede
seguíndo a estela dos pescadores de mans feridas
- se é que a poesía nos dá o pulo preciso
para ondear regras de tres
e coordenadas inconexas

alén do sur, medos que son case desertos

peteiran oasis de eucaliptos e lagos infestos de lixo gris cincento
tras o cumio daquela duna
o sondeo dunha apisonadora terquea en aianar a areia
acumulada dende tempos de Cleopatra
fóra, as pirámides de keops
auguran malos presaxios
de anos de chuvias abundantes
e outras de area pulida
menceres vermellos
baixo a turba húmida dos castiñeiros
sen flor
máis alá, os noticieiros dán as 12 badaladas
e os corvos
a brisa das montañas

sairemos desta
(se é que topamos a saída)
Ferreira de Patón, e xa chegamos
agora chove menos
moito menos que naqueles días

nos guindastres a choiva énchese dos balbordos dos corpos dos operiarios
e Vigo vive e móvese e expándese por entre a ferruxe

aquí a morte existe, non ten deuses

- dan ganas de despeitearse, de que o mar rebote nos miolos

Ferreira de Patón
e a rúa Lois Pereiro
o centro de saúde Lois Pereiro
a estatua Lois Pereiro
chaqueta de coiro vella
roída pola néboa

onde deixamos as armas?

onde remataron os mitos?

se é que vou e vai e imos, coiro nos zapatos

viño nas meixelas

estamos vivos
maniquíes doutro tempo
doutra tarde
doutro espanto

bonecas que berran ó son do asfalto

e todo ule a piche e sangue
das veas todo arrecende a mazá podre
e sardiña vella

corpos magullados
queimados
pola salitre e o sol
infernos prelados
melocotóns en almibre
é o único que queda para o almorzo
das tres da mañá

e todo se ispe de tormenta seca

os tellados van e veñen e volven caer no mesmo rueiro infesto
de noxo fumeante pola ponte da ría de Vigo
a casa embarrada de lodo negro
e a varrer
que mañá é domingo
e deus non veu ver amencer
sempre chegando tarde
esgotando os segundos
desesperados os nosos petos
e o peito que non amansa

sempre agochados nas estruturas

salinas
purpúreas
bebendo da nostalxia
dos conservantes que nos erguen as moas
e salivan os beizos

soños aqueles dos antergos da boina, arrimando a cara ó barril

debuxando de madeira as meixelas
enrugando as mans
e, outra vez, o pó debuxa
de esguello
duras liñas
nos rostros
pétreos
ogallá o deserto aventure unha nova morte
os montes arden
xa non queda salitre nin algas nos mares

e eu que gosto de chupar o sal todo que enchoupa a pel

e dicias que un día se acabaría todo e ... bum!!

as follas polos aires
os aires cheos de brea
area grosa nas axilas suorosas

e ti que dicías que un día se acabaría todo

e aí vai todo, todo polo chan
nin amianto
nin asfalto
quedan xa
nesta terra árida
inscrita na pedra

e dicías

e dicías.....
xa non chega a auga para enchouparnos as botas
como o facía antes en días de inverno
agora todo é seco
todo é árido
e a calor abafa como vrao de agosto, sen tormentas
sen choivas que aclaren os ollos cheos de pó
acedo

e xa o dicia o home do tempo:

chegarán días de penumbra

sequías invernais
sol de espanto
e moreas de formigas a cruzar
os charcos
enfarrulladas en cacerolas
rotas
as botas
e sangue nos dedos
dos pés
de camiñar a eito
de camiñar ergueito
de camiñar polos penedos
pedra a pedra
baixo herba blanca
de tanta suor
que derrama

e xa non chega a auga para enchouparnos as botas

agarimar gotas nos beizos
agrietados
a pel das pernas
cuarteadas
oleadas de rostros
queimados polo carbón
do sol

e xa non chega a auga para enchouparnos as botas

xa non queda, non

aqueles días de longas festas
onde quedaron, onde?
recitabamos versos brancos
- agora todo é lume

o sangue nas veas

ficou sen suor
escorrega gota a gota
por debaixo da gorxa
por debaixo dos peitos
húmedas as pálpebras
que non deixan ver
entre o inferno de esqueletos de toxos
e espiñas negras

a humidade fíxose
pó
e o pó, regueiros de sangue calcinada

quen diría que un día amenceriamos sen sol

sóas cas nuves grises
e montañas escuras
alá no fondo do horizonte
o abismo a nos chamar
nas portas
os niños dos paxaros xa non berran
non berran as mazarocas
nin as flores dos campos
vellos
os bois
as vacas
nin camiñan xa
polos prados verdes
todo é ósos
esqueletos dos vermes

as antenas da tv
solitarias
espertan ó alba
averdentada
e un cheiro a bile
percorre os campos cheos de fume

xa nin o lume apreixa os pinos

as fontes calan, rin as pedras
de antaño
claras
o deserto enche os lagos
de húmido lodo
os espantallos choran
remansos de amarelas bágoas
que queiman no atardecer
co voo dos corvos
en bandadas
en manadas de formigas
e ratas espantadas

que xa nin os moscas poden vivir aquí

entre tanta montaña de lixo de plástico
cartóns de cores extridentes de tempos pasados
carmín nos beizos sucios dos maniquíes nos anuncios
alá no alto
carreiros de bechos nauseabundos
e corpos degolados polos cables
inalámbricos
debuxan estampas
modernistas
a gusto dos buitres
merenda dos lobos
chuchados
os corpos
e xa non pasamos fame, non
porque non hai alimento que pasar pola gorxa
cantos corpos calcinados
montañas de corpos
baixo cal viva
para que non feda
para que non veñan os vermes
chuchar nas feridas
e un regueiro de vómito
sede das alimañas
que peteiran cartóns vellos
amarelos
os ollos en curva
cara este ceo
de inverno

e máis inverno

cando virá o vento refrescar?

poderiamos invocar ó sol
poderiamos invocar ó vento
poderiamos invocar á chuva
poderiamos invocar á bruma

e refrescar as serpes
os corpos mancados pola névoa da brisa que queima
invocar furacáns
invocar tormentas
invocar neves
para que volvan crecer verdencentes prados
cantar paxaros
e a frauta nos soutos
outra vez
soprar

canto azul bucólico enchen os versos

canta duzura de melodías doutros tempos
que xa pasaron
e non retoman, non
canta ledicia nos beizos
canta sangue derramada nas follas en branco
cantas notas sostidas en si bemol
cantos peixes
e mazarocas

cantos soños furtivos

peneirados nun sol temprano
cheo de cores luminosas
cheo de volvoretas os lagos
de xuncos nos ríos
gaivotas nas illas anunciando chuvas benideiras
chuvas que renxen as meixelas
e acubillan os ollos horfos
de mañás de leite con manteiga
e arrecendo do pan de broa
nos beizos, mel doce
das abellas

e onde irán as abellas, onde?

por entre a ferraia
despuntan ó alba
teas ondeantes
e baras afiadas

remato de atar as sabas a teu peito

coma unha sombra nas costelas
o tempo detido
neste instante
a morte
sorrí
e escapan das cloacas
berros de corvos
que co seu pico descorchan as porcas
das tv solitarias
dos micro-ondas sen portas
coas que bate o vento
e agrieta a terra
un ruxe ruxe silandeiro
da maruxía en onda expansiba

e o canto
e o berro
e a sede
que martela teu alento
seco
e alimentan o fume das fogueiras
o cheiro a inverno invande os pulmóns
noctámbula semellas
nesta noite de escuma
negra
teu cantar de espanto
o silencio que todo o enche
de frio
en sol ardente

a túa lembranza esváece

nas alturas da marea, pouco a pouco
as sabas se adentran
na escuridade
e eu lambo as bágoas
que escorregan polo rostro
duro
cor de ferruxe
e pel de esparto

teu calor
teu calor

máis alá do horizonte

máis alá do ventre
famento
máis alá dos días e das horas
da conta atrás
que nos atravesan
da conta atrás que se ispen de seda
verde os tules
dos abedules
sen follas
vermellos os ollos
do rozar dos dedos
que aventuan oasis
de carbón
e arame
aparece o sereo arrolando os sonos ainda invermes
aínda tíbios
deámbulando de beirarrrúa en beirarrua
a tumbos coa súa cunca de viño
para esquecer, temos tempo
de pensar e atravesar o calvario ollando escaparates
derruídos
de manequís sen cabeza
de mans rotas
e media perna

na porta do antigo correos un cartaz, entre o escombro, asoma

como un alento
un premio final
impacta na cara
e arrecende a folla murcha

- ai tempo que non ule a escarcha

andan a facer as beiras
por un anaco de pan mohoso
quen dispara sen tremer?

os corpos deambulan entre restos de paus e hormigón

zombis de asfalto
petan nas portas
asoman os dentes

e o Celta fichou por un portugués

e os bicos da alemana
cheiran a tabaco vello
na taberna de embaixo da rúa das Angustias
mollan o bico en cuncas de viño bañado de glifosato
mentres cuspen novas deslucidas en caixas de cartón de tabaco
que travesan o peirao até onde as vellas meten os fuciños
nos restos de polbo e cunchas de cascudas tiradas ó mar

ogallá fose erguerme cedo

e esquecerme de min mesma
e atravesar a rúa espertando ás crianzas cos zapatos de latón
e mendigos con migas nas barbas

ogallá fose erguerme cedo

e saudar ó deuses que moran no peirao
que sería deles
sen as crianzas e os mendigos, dime?
que sería?
atopei un oco para verte dende lonxe
entre cartóns e ferraia
algodón cravos retortos
papeis usados e bolsas de plástico
rotas

e os anacos de tempo esparexido polas paredes

en melocotóns en almibre

o sereo anda a botar peito na Porta do Sol

por se alguén escorrega na noite pecha
por se a chuva dá en chegar
na calor dos rueiros
nesta friaxe dos teus beizos
entre montes de botes e latas de conserva oxidadas
e todo ten seu fin, un día deixas estar e xa non voltas máis
como a chuva
como as estrelas que agora xa nin se ven brilar

algún día todo remata

e sae o camión das mudanzas
atravesando avenidas cos perros de caza
alborotado o aire, cheo de ladridos furtivos
que buscan carne fresca
vixiantes da noite

das sardiñas nacen os barrotes

e todo é susto
e imprevistos
as chaves polo chan, as patacas a rolos entre os semáforos sen luces
podres, cheas de ácaros

e ó final da estrada
unha bola de fútbol pinchada
que arrastran as crianzas, os pés descalzos
xa non hai ceas na mesa
nin sopa os domingos
só queda os melocotóns en almibre
e a espiña do peixe
dun futuro incerto
que afia lembranzas
desafiando o presente

para quen escribo

sen horizonte á vista?

os papeis manchados do café da mañá

non respiran primaveiras
se non outonos
descosidos
guindastres oxidados
punzantes
fábricas baleiras
arames separando rueiros
velocidade e suor, armas de nostalxia
avións que se perden
en proxectis de bombas de racimo
entrecruzados os dentes
e algo se escoita ó fondo
como un adeus
impredecible
imperceptible
ós grilos que xa nin cantan ó poñerse a noite
e todo ule a manteiga agrietada de hai meses
a pan duro
e leite ágria

derrúbase todo arredor

todo o que antes era coñecido
derrúbase
e só fican os ollos que ollan para a vertixe do edificio alto
como canto angustiado
e lóstregos de aceiro húmido
e o mundo podería ser coma antes
e ni tan sequera coma antes

antes da metralla
antes dos arames
antes da fame
antes da desolación, antes

e os desertos apareceron sen previo aviso

e o león, a dentadas
degolou o pescozo do coello
á caza dos infernos
denantes que a fin do século
aventurase a calor dos invernos

antes de chegar ti, aquí

as xentes mataban por un puñado de dólares
agora, por unha bocanada de aire
e un trago de auga

e ti pechaches os ollos
sen que eu te puidera debuxar
a herba verde que se albiscaba alén de mar
os ruieros de fiestras de cores
o tintiear dos barcos amarrados no peirao
a brisa sacudindo o po das areas
e os bicos das cerceiras, doce mes de maio

antes de que chegase este inverno sen voz

de gorxa reseca
de pimentón picante
ondeante o vento
arres da pedra
seca
que arrinca
abafantes alentos
arrastras
rúa abaixo
por uns poucos grans de millo
por unha laranxa
que levar á boca

denantes que o sol remate con nós

habemos invocar de novo ós deuses
das tormentas cegas
e plagas venideiras
a ver se rematan
dunha vez
por sempre
até o último sopro
e fin da batalla
464 versos