J.

SILVA “samokontrola umysłu metodą SILVY”

(ważniejsze fragmenty)

JAK WYKORZYSTAĆ
W SZCZEGÓLNY SPOSÓB
ZDOLNOŚCI WŁASNEGO UMYSŁU
Wyobraź sobie, że wchodzisz w bezpośredni kontakt ze wszystko-przenikającą Wyższą Inteligencją i w
przypływie nadprzyrodzonej radości dowiadujesz się, że stoi ona po twojej strome. Wyobraź też sobie, że nawiązałeś ten
kontakt tak prostymi sposobami, że już do końca życia nie masz potrzeby odczuwać bezsilnego oddzielenia od tego,
czego obecność zawsze wyczuwałeś, lecz nigdy nie mogłeś dosięgnąć - pomocnej mądrości, błysku olśnienia
pojawiającego się we właściwym momencie, odczucia życzliwej ci, ogromnej siły.
Byłoby to tzw. doświadczenie szczytowe, nie tak różne - a być może wcale nie różniące się - od duchowego
uniesienia.
Takiego właśnie uczucia doznaje większość ludzi po skończeniu czterodniowego kursu samokontroli Metodą
Silvy. Do tej chwili już setki tysięcy ludzi na całym świecie doświadczyło tego uczucia. Codzienność tych ludzi zmieniała
się, w miarę jak przyzwyczajali się do spożytkowania nowych form energii ukrytej w ich umyśle; w celu lepszej kontroli
własnego przeznaczenia dla osiągnięcia bogatszego, zdrowszego, wolniejszego od problemów życia.
Josć Silva opisuje w tej książce niektóre z metod, których opanowanie możliwe jest przez regularne stosowanie
ćwiczeń w domu. Przyjrzyjmy się, jak wyglądają pierwsze lekcje.
Kurs zaczyna się wykładem wprowadzającym, który trwa około godziny i dwudziestu minut. Wykładowca
wyjaśnia, na czym polega Samokontrola Umysłu, oraz streszcza okres dwudziestu pięciu lat badań naukowych, które
doprowadziły do stworzenia tej metody. Następnie przytacza w skrócie przykłady różnych zastosowań i korzyści, jakie
wynoszą absolwenci po skończeniu kursu w dziedzinie poprawy własnego zdrowia, rozwiązywania problemów życia
codziennego oraz pogłębiania i rozwoju własnego życia duchowego. Następuje dwudziestominutowa przerwa. Przy kawie
wzajemnie poznają się uczestnicy kursu. Wywodzą się z najróżniejszych środowisk. Są wśród nich sekretarki, lekarze,
nauczyciele, taksówkarze, studenci, księża, gospodynie domowe, renciści, psychologowie itd.
Po przerwie zaczynają się kolejne sesje od pytań i odpowiedzi, po czym następują konkretne ćwiczenia
relaksowe, które mają na celu wprowadzenie uczestników w stan medytacji. Wykładowca wyjaśnia, że celem ćwiczeń jest
wprowadzenie organizmu w stan głębokiego rozluźnienia, tak głębokiego jak podczas snu. Jest to rozluźnienie, któremu
towarzyszy specjalny rodzaj świadomości. Faktycznie jest to zmodyfikowany stan świadomości, którym charakteryzuje się
niemal każda dyscyplina medytacyjna, oraz stan żarliwej modlitwy.
Stan ten osiąga się bez użycia narkotyków czy aparatów typu “biofeedback" (Aparaty do badania biologicznego
sprzężenia zwrotnego). Wykładowca określa taki stan rozluźnienia jako “osiągnięcie własnego poziomu" lub “wejście w
alfa". Pierwsze ćwiczenie trwa około trzydziestu minut, podczas których za pomocą bardzo prostych zwrotów, bez użycia
naukowego żargonu czy dalekowschodnich wyrażeń, wykładowca łagodnie wprowadza słuchaczy w pożądany stan
spokoju i rozluźnienia.
Ci, którzy wykonywali już podobne ćwiczenia, ucząc się medytacji na innych kursach lub przerabiając je samemu
przez wiele tygodni lub miesięcy, najbardziej zdumieni są prostotą i łatwością tego pierwszego ćwiczenia.
Jedna z pierwszych sugestii, którą wykładowca przekazuje słuchaczom podczas ćwiczenia, brzmi następująco:
“Uczysz się teraz używania w specjalny sposób większych obszarów twojego umysłu". Pełne znaczenie tego zdania jest
dla wielu oszałamiające. Metoda sugeruje, iż każdy człowiek, bez wyjątku, jest w stanie wytrenować swój umysł tak, aby
funkcjonował w zakresach, na temat których ogromna większość początkujących ma prawo mieć jeszcze poważne
wątpliwości. Dopiero kiedy ludzie praktycznie zaczynają doświadczać na sobie efekty owych nowo nabytych umiejętności,
początkowa niewiara przeradza się w entuzjazm.
Jedną z kolejnych sugestii, którą wykładowca powtarza podczas ćwiczeń, jest: “Proszę się teraz przenieść w
wyobraźni do miejsca idealnego wypoczynku". Niezwykle przyjemne, bardzo uspokajające i ogromnie wyraziste
ćwiczenie, które pobudza wyobraźnię i pogłębia
jednocześnie stan rozluźnienia.
Parę słów na temat samej medytacji. W języku codziennym oznacza po prostu rozważanie jakiejś sprawy. Jeżeli
odłożycie tę książkę i zaczniecie myśleć, co by tu warto zjeść dzisiaj na obiad, będzie to medytacja.
Jednakże w szkołach medytacji na całym świecie słowo to ma węższe znaczenie i odnosi się do szczególnego
stanu umysłu. W niektórych dyscyplinach osiągnięcie takiego stanu lub całkowite odseparowanie się umysłu od
otaczającej rzeczywistości jest celem samym w sobie. Stan taki powoduje przyjemne uczucie spokoju oraz całkowitego
rozluźnienia, jak również zwiększa odporność organizmu na choroby, szczególnie te, które związane są ze stresem i
napięciem nerwowym, jak wykazują to niezliczone badania naukowe w tym zakresie.
Jest to jednak bardzo pasywny sposób medytacji. Metoda Silvy idzie o wiele dalej. W metodzie tej uczymy się
posługiwania owymi zmodyfikowanymi stanami umysłu do rozwiązywania konkretnych problemów, małych i wielkich. To
właśnie Jose Silva nazywa medytacją dynamiczną.
W obecnych czasach mówi się coraz częściej o częstotliwościach fal mózgowych typu alfa. Są to częstotliwości,
które mierzy się za pomocą elektroencefalografu (EEG). Zakres tych częstotliwości mierzony jest za pomocą liczby
impulsów elektrycznych na sekundę. Częstotliwość od mniej więcej czternastu cykli na sekundę wzwyż nazywamy
częstotliwością typu beta; częstotliwość od siedmiu do czternastu cykli na sekundę - typu alfa; od czterech do siedmiu
cykli - teta; oraz poniżej czterech - delta. Gdy wykonujemy codzienne czynności w stanie pełnej świadomości, dominującą
częstotliwością naszego mózgu jest częstotliwość beta. W słownictwie Silvy jest to stan świadomości zewnętrznej. Gdy
nasz umysł znajduje się w stanie głębokiej fantazji, gdy w łóżku szykujemy się do snu, ale jeszcze nie śpimy, lub gdy rano
budzimy się ze snu, ale nie jesteśmy jeszcze całkowicie przebudzeni, dominującą częstotliwością naszego mózgu jest
alfa. Silva nazywa to stanem świadomości wewnętrznej. Podczas snu, w zależności od jego fazy częstotliwość fal
mózgowych zmienia się pomiędzy alfa, teta i delta. Po treningu Silvy człowiek potrafi świadomie wprowadzić się w stan
alfa, czyli zwolnić częstotliwość dominujących fal mózgowych, lecz jednocześnie utrzymać stan pełnej świadomości.
Nasuwa się w tym momencie pytanie: co właściwie człowiek odczuwa, gdy z pełną świadomością wprowadza się
w poziom alfa? Wiemy dobrze, że stan lub poziom beta nie powoduje jakichś specjalnych sensacji. W stanie tym możemy
czuć się znudzeni lub zafascynowani, pewni siebie lub przerażeni, możliwości w beta są praktycznie nieograniczone.
Jeżeli chodzi o alfa, czyli stan wewnętrznej świadomości, możliwości takie u ogromnej większości ludzi są dość
ograniczone. Życie nauczyło nas po prostu funkcjonować w beta, a nie w alfa lub teta, i kontakt z głębszym poziomem
naszego umysłu ogranicza się do fantazjowania oraz do stanów przed zaśnięciem i po przebudzeniu, o których przed
chwilą wspominaliśmy. Jednakże w miarę treningu możliwości zaczynają się nagle mnożyć. Harry McKnight, zastępca
dyrektora Silva Mind Control, opisał to w następujący sposób: “Wymiar alfa posiada własną pełną gamę zdolności
czuciowych, tak jak beta." Innymi słowy, w alfa możemy robić co innego niż w beta. Jest to kluczowa koncepcja w Kontroli
Umysłu.
W momencie gdy zaczynamy zapoznawać się bliżej ze zmienionymi stanami percepcji i uczymy się nimi
posługiwać, nasz umysł zaczyna funkcjonować w szczególny sposób. Zaczynamy świadomie operować w zakresie
metapsychicznym, czerpiąc informacje - jak to
określa Jose - z tzw. Wyższej Inteligencji lub nadświadomości, która nas otacza.
Większość ludzi przychodzi na kursy, aby nauczyć się relaksacji, pozbyć się bólu głowy lub bezsenności, albo
nauczyć się robić rzeczy, które w normalnej sytuacji wymagają ogromnego nakładu pracy lub wysiłku woli, takich jak
rzucenie palenia papierosów, utrata nadwagi, poprawa pamięci, efektywniejsze uczenie się itp. Otrzymują to, po co
przychodzą, i wiele, wiele więcej.
Okazuje się nagle, że naszych pięć zmysłów, tzn. dotyk, smak, węch, słuch i wzrok, to tylko część zmysłów, z
którymi przyszliśmy na świat. Odkrywamy obecność innych, nazwijmy je, sił czy zmysłów, które kiedyś dostępne były
tylko dla wąskiej grupy ludzi, którzy - aby je rozwinąć - niejednokrotnie przechodzili przez życie oddaleni od aktywnego
świata. Zadaniem treningu Silvy jest obudzenie i wyćwiczenie tych dodatkowych zdolności.
Nadine Berlin, redaktor “Mademoiselle", opisuje w numerze pisma z marca 1972 roku, co właściwie znaczy owo
przebudzenie:
“Nasza współczesna kultura wszechmogącej pigułki jest oczywiście w stanie dostarczyć nam proszków czy
zastrzyków, zwiększających chwilowo percepcję naszego umysłu. Ja jednak sięgam do źródła. Kurs Kontroli Własnego
Umysłu zwiększa tę percepcję w sposób naturalny. Uczy, JAK to robić. Już sama nazwa odzwierciedla fakt, że w
odróżnieniu od pigułek, narkotyków czy hipnozy, to MY kontrolujemy NASZ umysł przez CAŁY czas. Poszerzanie zakresu
naszej świadomości, zdobywanie wiedzy niekonwencjonalnymi metodami i pomaganie innym ludziom dzięki
wykorzystywaniu właściwości umysłu ograniczone są jedynie naszymi wewnętrznymi oporami i przeświadczeniami, do
których zostaliśmy przyzwyczajeni. Wreszcie przychodzi moment, gdy nabieramy przekonania, że właściwie nie ma
rzeczy niemożliwych, i nagle używanie tych nowych właściwości umysłu staje się rzeczą najzupełniej naturalną. Słyszymy
to od innych ludzi i staje się to również naszym udziałem."

W JAKI SPOSÓB MEDYTOWAĆ

(Rozdział ten oraz następne, aż do szesnastego, napisane przez Josć Silvę, wlicza się być może do
najważniejszych, jakie kiedykolwiek czytałeś, Josć będzie nauczał w nich podstawowych elementów kursu Samokontroli
Umysłu. Aby w pełni skorzystać z tych rozdziałów, upewnij się, czy dobrze pamiętasz^ w jaki sposób je czytać. Informacje
na ten temat znajdziesz we wstępie.)
Pomogę ci nauczyć się medytacji. Umiejętność ta pozwoli ci na penetrację rejonów mózgu, które kontrolują
wyobraźnię, a pełne uruchomienie wyobraźni pozwoli następnie na efektywniejsze rozwiązywanie problemów, z którymi
borykasz się w codziennym życiu. Obecnie skupimy się jednak na medytacji. Pora na rozwiązywanie problemów przyjdzie
później.
Ponieważ twoja nauka odbywać się będzie bez pomocy doświadczonego wykładowcy, zmuszony jestem
przedstawić nieco inny i o wiele wolniejszy sposób treningu niż podczas kursów. Nie będziesz miał z nim żadnych
trudności.
Nawet jeśli przerwiesz kurs po nauczeniu się medytacji, i tak będziesz w stanie lepiej rozwiązywać problemy. W
medytacji dzieje się coś pięknego; i to piękno, które odnajdujesz, niesie uspokojenie. Im więcej medytujesz, tym głębiej w
siebie wchodzisz, nawiązujesz silniejszy kontakt ze swoim wnętrzem, tak głęboki, że nic nie jest w stanie go zakłócić.
 Skorzysta również całe twoje ciało. Najpierw zauważysz, że w czasie medytacji znikają twoje zmartwienia oraz
poczucie winy. Piękno medytacji w alfa polega między innymi na tym, że nie jesteś w stanie zabrać tam negatywnych
uczuć gniewu czy poczucia winy. Jeśli któreś z tych uczuć wtargną w ten stan, medytacja zostanie po prostu przerwana.
Z czasem owe uczucia będą pozostawały z dala coraz dłużej i dłużej, aż któregoś dnia w ogóle nie powrócą. Będzie to
znaczyło, że aktywne impulsy umysłowe prowadzące do choroby naszego ciała zostały zneutralizowane.
Ciało człowieka zostało stworzone do zdrowia. Posiada wrodzony system samoregulacji i samogojenia.
Mechanizmy te mogą być blokowane przez umysły niewytrenowane w kontrolowaniu siebie. Medytacja jest pierwszym
krokiem w kierunku takiej kontroli. Sama z siebie uczyni wiele dla uwolnienia uzdrawiających mocy ciała i zwrócenia mu
energii, trwonionej kiedyś na napięcie (Dokładniejsze uwagi na ten temat znajdują się w następnych rozdziałach).
Oto co należy zrobić, aby osiągnąć stan medytacji, czyli stan alfa:
Gdy się obudzisz rano, skorzystaj w razie potrzeby z ubikacji i powróć do łóżka. Nastaw budzik na piętnaście
minut, na wypadek gdybyś zasnął w czasie wykonywania ćwiczeń. Zamknij oczy i pod powiekami “spójrz" w górę, tak aby
gałki oczne znalazły się mniej więcej pod kątem 20 stopni. Z przyczyn nie bardzo jeszcze wiadomych, ta pozycja gałek
ocznych powoduje zwiększenie częstotliwości alfa w mózgu.
Teraz powoli, w odstępach mniej więcej dwusekundowych, zacznij liczyć od 100 do 1. Staraj się skupić całą
uwagę na liczeniu. Jeżeli ci się to uda, osiągniesz alfa już za pierwszym razem.
Po pierwszym ćwiczeniu rozluźniającym podczas kursu reakcje słuchaczy są bardzo zróżnicowane. Od “To było
zachwycające" do “Nie czułem (czułam) zupełnie nic". Różnica nie polega jednak na tym, co się ze słuchaczami dzieje
podczas samego ćwiczenia, lecz przede wszystkim jak często mieli poprzednio okazję doświadczać stanów, przy których
częstotliwość fal mózgowych jest znacznie zwolniona, a świadomość jeszcze zachowana. Stany te są w mniejszym lub
większym stopniu udziałem każdego z nas. Doświadczamy ich każdego ranka po przebudzeniu i każdego wieczora przed
zaśnięciem. Aby przebudzić się ze snu, podczas którego w większości wypadków dominuje częstotliwość typu teta,
musimy przejść przez alfa, w którym wielu z nas pozostaje poprzez cały czas rutynowych zajęć poranka.
Jeżeli więc odczuwasz, że podczas tego pierwszego ćwiczenia niewiele się właściwie działo, znaczy to po prostu,
że - nie zdając sobie z tego sprawy - wiele już razy twoja świadomość była utrzymywana w alfa. W takim wypadku należy
się po prostu dalej rozluźnić i nie martwiąc się o wynik kontynuować ćwiczenia.
Nawet jeśli potrafiłeś już w czasie pierwszej koncentracji wprowadzić się w stan alfa, powinieneś przejść przez
siedem tygodni regularnych ćwiczeń aby dotrzeć do niższych poziomów alfa, a potem teta.
Pierwsze ćwiczenie, czyli liczenie wstecz od stu do jednego, należy przerabiać codziennie rano przez dziesięć
dni. Przez następne dziesięć dni licząc od pięćdziesięciu do jednego, potem od dwudziestu pięciu do jednego, od
dziesięciu do jednego, aż wreszcie przez ostatnie dziesięć dni od pięciu do jednego.
Aby zapobiec spontanicznemu przejściu w stan beta, każde ćwiczenie należy zakończyć mówiąc do siebie w
myślach:
“Za chwilę policzę od jednego do pięciu, otworzę oczy i będę całkowicie przebudzony (przebudzona), w stanie
doskonałego samopoczucia... jeden... dwa... trzy... za chwilę otworzę oczy... cztery... pięć, mam oczy otwarte, czuję się
doskonale, czuję się znacznie lepiej niż poprzednio".
W ten sposób ustanowione zostały dwa podstawowe mechanizmy. Pierwszy - wprowadzenie się w poziom alfa,
oraz drugi - wychodzenie z tego poziomu. Gdyby ktoś zdecydował się na stosowanie lub wyćwiczenie innego sposobu
wchodzenia w alfa, jest to oczywiście możliwe, jednak wymagałoby to przejścia przez podany rygor treningu od początku,
co w praktyce jest niezbyt sensowne.
W momencie, gdy rano będziesz w stanie osiągnąć pogłębiony stan alfa za pomocą liczenia od pięciu do
jednego, będziesz również w stanie osiągnąć ten stan w podobny sposób o każdej innej porze dnia. Do tego potrzebne
będzie jednak nieco więcej czasu - od 10 do 15 minut, gdyż w tym wypadku będziesz przechodzić ze stanu beta, nie
korzystając już z porannej “półdrzemki" i jej naturalnych wolniejszych częstotliwości.
Wykonując ćwiczenie w czasie dnia, należy usiąść w wygodnym fotelu lub na brzegu łóżka, tak aby obydwie
stopy opierały się płasko na podłodze, a ręce mogły swobodnie spocząć na udach. Ci, którzy są zaznajomieni i wprawieni
w ćwiczeniach jogi, mogą usiąść na podłodze w pozycji lotosu. Głowa nie powinna być zwieszona, lecz ustawiona w
pozycji zapewniającej równowagę. Następnie koncentruj się na poszczególnych częściach ciała, aby świadomie je
rozluźnić. Zacznij od lewej stopy, potem lewej nogi, prawej stopy, prawej nogi i tak dalej, aż dotrzesz do szyi, twarzy, oczu
i mięśni pokrywających czaszkę. Wykonując to ćwiczenie po raz pierwszy będziesz zdumiony, ile w twoich mięśniach
zgromadziło się niepotrzebnego napięcia.
Teraz wybierz dowolny punkt na suficie lub na przeciwległej ścianie, około 45 stopni nad poziomem oczu. Wpatruj
się w ten punkt, aż poczujesz, że twoje powieki robią się coraz cięższe. Pozwól im się zamknąć i rozpocznij odliczanie od
pięćdziesięciu do jednego. Postępuj tak przez 10 dni, a następnie licz od 10 do l przez 10 dni, wreszcie od 5 do l.
Ponieważ ćwiczenie to może być wykonywane o każdej porze dnia, nie tylko rano, dobrze jest wypracować sobie pewną
rutynę i wykonywać je przez około piętnaście minut dwa lub trzy razy dziennie.
W tym momencie nasuwa się pytanie, co robić, gdy osiągniemy stan alfa? O czym myśleć?
Od początku należy ćwiczyć wizualizację. Jest to zasadnicza koncepcja samokontroli. Im lepiej i dokładniej
potrafisz wykorzystać obrazy myślowe, tym głębsze i mocniejsze będą przeżycia podczas przerabiania kolejnych
ćwiczeń.
Pierwszym krokiem jest stworzenie w wyobraźni instrumentu, który ułatwi ci wizualizację. Tym instrumentem
będzie tzw. ekran wyobraźni. Powinien być szeroki, taki jak w kinie, nie zapełniając jednak całej wewnętrznej wizji. Ekran
ten należy sobie wyobrazić w odległości około dwóch metrów, a nie tuż przed powiekami. Na tym ekranie będziesz
wymyślał wszystko, na czym postanowisz się koncentrować. Później stosować go będziemy również w innych celach.
Pierwszym z przedmiotów wyświetlanych na naszym ekranie powinna być jakaś prosta i dobrze nam znana
rzecz, na przykład pomarańcza lub jabłko. Za każdym razem po osiągnięciu stanu alfa, pozostawaj z jednym obrazem.
Będziesz go mógł zmienić podczas następnej sesji. Koncentracja powinna polegać na stworzeniu obrazu z jak
największą dokładnością - w trzech wymiarach, w kolorze, ze wszystkimi szczegółami. Obraz powinien zdominować całą
uwagę. Nie myśl o niczym innym.
Istnieje powiedzenie, że umysł ludzki jest jak pijana małpa, która skacze bez ładu i składu z jednego drzewa na
drugie. Zdumiewające jest, jak mało czasami mamy kontroli nad własnymi myślami i własnym umysłem. Mimo że często
tak dobrze potrafi nam służyć, kiedy indziej działa zdradziecko za naszymi plecami, wywołując ból głowy, wysypkę, a na
koniec wrzód żołądka. Mózg posiada zbyt wielką moc, by pozostawać bez kontroli. Kiedy nauczymy się używać swojego
umysłu do trenowania go, o czym niedługo przekonasz się sam, będzie w stanie dokonywać zadziwiających rzeczy.
Tymczasem jednak musisz cierpliwie wykonywać pierwsze ćwiczenia, mające na celu świadome zwolnienie
częstotliwości fal mózgowych i wprowadzenie umysłu w stan alfa oraz zmuszenie go do koncentracji na wybranym
przedmiocie, jak również wyobrażanie sobie tego przedmiotu z coraz większą dokładnością i precyzją. Początkowo, gdy
podczas wykonywania ćwiczeń inne myśli będą przychodziły do głowy, należy być wyrozumiałym i cierpliwym. My śli takie
należy po prostu spokojnie ignorować i odsuwać, po czym powrócić do obrazu na ekranie. Napięcie lub irytacja
spowoduje natychmiastowy wzrost częstotliwości fal mózgowych w kierunku beta.
Taki oto stan koncentracji, nazywany medytacją, jest szeroko praktykowany na całym świecie. Jeżeli będziesz
ćwiczyć tylko to, nic więcej, osiągniesz stan, który William Wordsworth nazywa stanem szczęśliwej ciszy umysłu,
głębokiego, trwałego wewnętrznego spokoju. Jest to bardzo ciekawe i niezwykłe przeżycie, w którym głębsze zakamarki
umysłu stają się nagle dostępne dla naszej świadomości. Po pewnym czasie zaczynamy jednak traktować to jako rzecz
naturalną, oczywistą. Podniecenie mija. W takim momencie wielu ludzi zaprzestaje ćwiczeń. Zapominają po prostu, że nie
jest to “wycieczka turystyczna", lecz pierwszy etap podróży, która może okazać się najważniejszą wędrówką życia.

MEDYTACJA DYNAMICZNA
Istnieje kilka sposobów osiągnięcia stanu biernej medytacji, która opisana została w poprzednim rozdziale (i
której, mam nadzieję, doświadczysz osobiście już w niedługim czasie). Zamiast koncentrowania się na stworzonym przez
wyobraźnię przedmiocie, można skoncentrować się na dźwięku, takim jak “OM", “RAZ" czy “AMEN", wypowiadanym
głośno lub w myśli. Można skoncentrować się na rytmie własnego oddechu. Można również skupiać się na centrum
energii w naszym ciele lub na rytmicznym dźwięku bębnów i tańcu do tego rytmu. Nasza koncentracja może się skupić na
monotonnych psalmach gregoriańskich; podczas słuchania ich możemy jednocześnie wpatrywać się w znajomy rytuał
ceremonii religijnych. Wszystkie te sposoby lub ich kombinacje będą w stanie wprowadzić nasz umysł w stan spokojnej,
biernej medytacji.
Osobiście jednak do osiągnięcia stanu medytacji wolę liczenie wspak. Przede wszystkim wymaga ono pewnej
koncentracji, która jest kluczem do sukcesu. Poza tym kiedy kilka razy uda nam się osiągnąć ten stan za pomocą
liczenia, metoda ta stanie się automatyczna, gdyż w podświadomości skojarzy się z końcowym efektem.
Każde zakończone sukcesem ćwiczenie staje się swoistym “punktem odniesienia" -- powracamy do niego
świadomie lub nieświadomie, inspiruje nas do dalszych poszukiwań.
Osiągnięcie stanu medytacji nie powinno być celem samym w sobie. Jest to oczywiście piękne i uspokajające
uczucie, które ma pozytywny wpływ na stan naszego zdrowia, są to jednak bardzo skromne osiągnięcia w porównaniu z
dalszymi możliwościami. Wychodź poza medytację bierną, ćwicz umysł w kierunku zorganizowanej, dynamicznej
aktywności, do której, według mnie, został on przeznaczony, a osiągnięte rezultaty zadziwią cię.
Mówię o tym teraz, gdyż jest to moment, kiedy będziemy musieli wyjść poza technikę biernej medytacji, o której
przed chwilą wspomnieliśmy, i zacząć wykorzystywać medytację dynamiczną do rozwiązywania problemów. Zaraz
przekonasz się, dlaczego tak ważne było koncentrowanie się na obrazie jabłka czy jakiegokolwiek innego przedmiotu na
ekranie umysłowym.
Przed rozpoczęciem ćwiczenia pomyśl o czymś przyjemnym, o czymś, co się zdarzyło niedawno, dziś lub
wczoraj, nawet jeśli było to zdarzenie bardzo mało znaczące. Przypomnij je sobie w skrócie, a następnie wprowadź się w
stan głębokiego rozluźnienia (alfa) i wyświetl cale to zdarzenie na ekranie swojej wyobraźni. Jakie wiążą się z nim
obrazy? Jakie zapachy? Jakie dźwięki? Jakie były nasze odczucia? Będziesz zaskoczony różnicą pomiędzy twoim
wspomnieniem zdarzenia w stanie beta a jego postacią w stanie alfa. Różnica jest niemal tak wielka jak między
powiedzeniem “pływam" a rzeczywistym
pływaniem.
Jakie wartości ma to ćwiczenie? Po pierwsze, jest to kolejny krok do znacznie większych osiągnięć, a po drugie,
jest ono samo w sobie użyteczne. Oto jak możemy je praktycznie wykorzystać.
 Pomyśleć o jakimś drobiazgu, na przykład o kluczykach do samochodu lub innej rzeczy, której odnalezienie
wymaga nieco wysiłku. Czy kluczyki są w kieszeni płaszcza, na biurku, czy też zostały w drzwiach samochodu? Jeżeli nie
jesteś pewien, wprowadź się w stan alfa i cofnij w myślach do momentu, gdy ostatni raz miałeś je w ręku, by jeszcze raz
“przeżyć" ten moment. Następnie posuwaj się powoli w czasie; jeżeli klucze są tam, gdzie zostały przez ciebie po-
zostawione, z łatwością powinieneś je odnaleźć. (Inny problem, bardziej skomplikowany i wymagający zastosowania
wysublimowanej techniki, zaistnieje w wypadku, kiedy ktoś je stamtąd zabrał.)
Wyobraź sobie studenta, który pamięta, że wyznaczono mu egzamin na środę, ale nie jest pewien, czy ma to być
najbliższa środa, czy też następna. W stanie alfa może rozwiązać tę zagadkę sam.
Są to typowe, małe problemy codziennego życia, które mogą być rozwiązywane za pomocą tej prostej techniki
medytacyjnej.
Teraz przyszedł czas na wykonanie gigantycznego skoku. Powiążemy ze sobą dwa zdarzenia. Prawdziwe
zdarzenie i zdarzenie pożądane, ale jedynie wyobrażone - po czym przekonamy się, co stanie się ze zdarzeniem
wyobrażonym. Jeżeli zastosujemy kilka bardzo prostych zasad, zdarzenie wyobrażone stanie się zdarzeniem
rzeczywistym.
Prawo pierwsze:
Trzeba pragnąć, aby zdarzenie wyobrażone stało się faktem. Życzenie takie, jak: “chciałbym, aby pierwsza
osoba, którą spotkam na ulicy, wycierała sobie nos", jest tak trywialne i bezużyteczne, że nasz umysł go po prostu nie
przyjmie. Życzenia tego typu mają bardzo małe szansę na realizację. O wiele większe szansę mają jednak życze nia
takie, jak: “mój dyrektor będzie dzisiaj dla mnie o wiele przyjemniejszy", “klient będzie bardziej skłonny kupić oferowany
towar" lub “zadanie lub czynność, która normalnie jest bardzo nudna, tym razem sprawi mi dużo satysfakcji". Cele tego
typu prawdopodobnie będą w stanie wywołać w nas wystarczającą motywację.

Prawo drugie:
Należy wierzyć, że dane zdarzenie może mieć miejsce. Jeżeli wiemy, że nasz klient ma magazyn załadowany
towarem, który chcemy mu sprzedać, trudno nam będzie wzbudzić w sobie przekonanie, że taka transakcja jest możliwa.
Jeżeli zaś nie jesteśmy w stanie uwierzyć, że zdarzenie, którego pragniemy, może rzeczywiście dojść do skutku, umysł
będzie pracował przeciwko nam.

Prawo trzecie:
Trzeba oczekiwać, że dane zdarzenie nastąpi. Jest to subtelna zasada. Dwie pierwsze są proste i pasywne.
Trzecia wymaga działania, dynamiki. Można pragnąć czegoś i wierzyć, że jest to możliwe, a mimo to nie oczekiwać, że
zdarzenie takie nastąpi. Można na przykład pragnąć, aby dyrektor był miły jutro przez cały dzień, i wierzyć, że jest to
możliwe, a mimo to, na podstawie poprzednich doświadczeń, nie bardzo oczekiwać takiego obrotu sprawy. W tej właśnie
sytuacji, o czym za chwilę się przekonamy, wkraczają na scenę Samokontrola Umysłu i skuteczna wizualizacja.

Prawo czwarte:
Nie możesz, stworzyć problemu. Nie dlatego, że ci nie wolno; po prostu jest to niemożliwe. To podstawowe,
nadrzędne prawo. “Czy nie byłoby wspaniale, gdybym umiał spowodować, aby dyrektor zrobił z siebie takiego barana, że
wyleją go z pracy, a ja przejmę jego stanowisko?" Gdy jesteś w stanie dynamicznej medytacji alfa, masz również
bezpośredni kontakt z Wyższą Inteligencją, a z punktu widzenia tejże Inteligencji zaszkodzenie dyrektorowi nie byłoby
dobrym pomysłem. Można oczywiście dyrektorowi podłożyć świnię i spowodować jego usunięcie z pracy, będzie to
jednak wyłącznie sprawa twoja i poziomu beta. W alfa działania tego typu po prostu nie wyjdą.
Jeżeli w stanie medytacji ktoś będzie usiłował dostroić się do takiego rodzaju inteligencji, która miała by mu
pomóc w czynieniu krzywdy lub zła, jego wysiłki będą tak bezowocne, jak bezowocne jest usiłowanie dostrojenia radia do
stacji, która nie istnieje.
Prawdopodobnie wielu z was zarzuci mi w tym miejscu przesadny optymizm. Tysiące ludzi uśmiechało się
pobłażające, gdy wyjaśniałem absolutną niemożność czynienia krzywdy w alfa, dopóki sami się o tym nie przekonali. Na
naszej planecie roi się od nieszczęść i homo sapiens ma w tym swój niekwestionowany wkład. Wszystko to dzieje się w
stanie beta, nie w alfa, nie w teta i prawdopodobnie nie w delta. Dowiodły tego moje dotychczasowe badania.
Nigdy nie byłem zwolennikiem straty czasu, lecz jeżeli ktoś z was chce to sobie na własną rękę udowodnić, to
proszę wprowadzić się w stan rozluźnienia (alfa) i spróbować wywołać u kogoś ból głowy. Jeżeli wyobrazicie sobie ten
“przypadek" z wystarczającą, potrzebną do osiągnięcia czegokolwiek wyrazistością, zdarzyć mogą się dwie następujące
rzeczy: ból głowy pojawi się u was, a nie u osoby upatrzonej na “ofiarę" oraz/lub wyjdziecie ze stanu alfa.
Przykład ten nie daje oczywiście odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące dobrych i złych właściwości
naszego umysłu. Powrócimy do tej sprawy później. Na razie wybierz zdarzenie, które stanowi rozwiązanie jakiegoś
problemu, a które jest przez ciebie pożądane i, twoim zdaniem, możliwe do zaistnienia. Ćwiczenie opisane poniżej
pomoże spełnić trzecie prawo - oczekiwanie, że planowane zdarzenie nastąpi.
Oto co należy zrobić:
Wybierz prawdziwy, nie rozwiązany jeszcze problem, który masz przed sobą. Dla ilustracji tego przykładu
powiedzmy, że twój szef byt przez ostatni miesiąc w wyjątkowo złym humorze, co stanowi poważny problem emocjonalny
dla całego zakładu. Po osiągnięciu stanu alfa musisz teraz przejść przez następujące trzy etapy:
Krok pierwszy:
Na ekranie wyobraźni dokładnie odtwórz ostatnie wydarzenie, które wiąże się z problemem. Przeżyj je przez
chwilę powtórnie.
Krok drugi:
Łagodnie przesuń teraz całą scenę na prawo od ekranu i wprowadź na ekran inną scenę, tę, którą chcesz, aby
nastąpiła jutro. W scenie tej sam szef i całe jego otoczenie jest w znakomitym humorze. Docierają do nich dobre
wiadomości. Jeżeli znasz problem, z którym borykał się szef, wyobraź sobie jego rozwiązanie tak wyraźnie, jak
poprzednio wyobrażałeś sobie sam problem.
Krok trzeci:
Przesuń teraz całą scenę na prawo od twojego ekranu i z lewej strony wprowadź na ekran inną scenę. Tym
razem wyobraź sobie szefa w doskonałym nastroju, szczęśliwego, miłego i uprzejmego dla wszystkich. Tak jak
poprzednio, scena ta powinna być jak najwyrazistsza, jak gdyby zdarzenia te rzeczywiście wokół ciebie się rozgrywa ły.
Pozostań przez chwilę z tą sceną. W pełni ją odczuj.
Teraz, przy odliczaniu od l do 5, będziesz całkowicie rozluźniony i poczujesz się znacznie lepiej niż poprzednio...
Możesz być pewny, że wprawiłeś w ruch siły, które będą działały na rzecz spowodowania pożądanego zdarzenia.
Czy stosując te trzy etapy, zaplanowane zdarzenie zawsze i nieodwołalnie dojdzie do skutku? Nie.
Niemniej jednak jeżeli będziecie powtarzali te ćwiczenia, zaczniecie zauważać pewne prawidłowości. Najpierw
zadziała jedna z waszych wcześniejszych medytacyjnych sesji rozwiązywania problemów. Kto może jednak zapewnić, że
to nie przypadek? W końcu zdarzenie, które wybraliście, musiało być wystarczająco prawdopodobne, abyście mogli
uwierzyć, że może rzeczywiście zaistnieć. Potem jednak pojawi się drugi podobny “przypadek", a za nim trzeci.
“Przypadki" te nagle zaczną się mnożyć. Zaniechacie ćwiczeń, będzie ich znacznie mniej. Kiedy do nich wrócicie -
“przypadki" znowu się pojawią.
Później, gdy wzrosną wasze umiejętności, zauważycie, że jesteście w stanie wierzyć w zaistnienie zdarzeń coraz
mniej prawdopodobnych. Z upływem czasu i w miarę stosowania praktyki rezultaty waszych medytacji będą was coraz
bardziej zdumiewać.
Pracując nad problemem, najlepiej jest rozpoczynać medytację od ponownego przeżycia w wyobraźni waszego
dotychczasowego największego sukcesu. Jeżeli z czasem zdarzy się coś, co uznacie za jeszcze większy sukces, od tej
pory używajcie go jako punktu odniesienia. Stosując wyrażenie, które w słownictwie Samokontroli Umysłu ma dla nas
wszystkich specjalnie głęboką symbolikę, będziecie “coraz lepsi".
Tim Masters, student a jednocześnie taksówkarz z Fort Lee w stanie New Jersey, postanowił medytować w
czasie oczekiwania na klientów. Gdy interes szedł słabo, Tim zaczął wyobrażać sobie na swoim ekranie obładowanego
walizkami klienta, który chce jechać na lotnisko Kennedy'ego w Nowym Jorku. Oto jak opisał potem swoje
doświadczenia:
“Przez pierwszych kilka razy, kiedy próbowałem, nic się nie działo. A potem nagle stało się - podszedł facet z
walizkami i kazał się wieźć na lotnisko. Następnym razem “wyświetliłem" sobie tego gościa na moim ekranie. Wczułem
się w sytuację, gdy sprawy rozwijają się tak jak trzeba i zjawił się następny klient na lotnisko. To rzeczywiście działa! To
tak jak gdybym wygrał stolik, który się sam nakrywa."
Na pewno nasuwa się wam pytanie, dlaczego przesuwamy sceny na ekranie umysłowym z lewej strony na
prawą. Wprawdzie bardziej szczegółowo poruszę ten problem w dalszych rozdziałach, ale zanim przejdziemy do
następnego ćwiczenia, chciałbym to zagadnienie krótko skomentować.
Z moich eksperymentów wynika, że na głębszych poziomach czas doświadczany jest przez nasz umysł jako ruch
ze strony lewej do prawej. Innymi słowy, przyszłość postrzegamy w lewo od siebie a przeszłość - w prawo. Jest to
niezmiernie intrygujący temat, lecz zanim poruszymy go szerzej, musimy omówić pewne inne zagadnienia.

POPRAWA PAMIĘCI
Techniki poprawy pamięci, nauczane podczas kursów Metody, byłyby w stanie zminimalizować konieczność
używania książek telefonicznych oraz zaszokować naszych znajomych i przyjaciół. Niemniej jednak ilekroć muszę do
kogoś zadzwonić, sprawdzam numer w notesie. Być może niektórzy absolwenci naszych kursów stosują, nasze techniki
do zapamiętywania numerów telefonicznych, jednak jak wspomniałem w poprzednim rozdziale, dla urzeczywistnienia dą -
żeń niezwykle ważna jest wewnętrzna motywacja, zaś moja motywacja do zapamiętywania numerów telefonicznych nie
jest imponująca. Prawdopodobnie byłaby znacznie silniejsza, gdybym musiał maszerować z jednego końca miasta na
drugi za każdym razem, gdy mam sprawdzić numer telefonu.
Używanie technik Samokontroli Umysłu do celów trywialnych nie jest wskazane ze względu na wymagane
współdziałania, pragnienia i oczekiwania. Du z nas jednak posiada tak sprawną pamięć, jakiej byśmy sobie życzyli? Być
może po wykonaniu ćwiczeń opisanych w poprzednich rozdziałach wasza pamięć zaczęła się już niespodziewanie
poprawiać. Zdobywane przez was umiejętności wizualizacji i odtwarzania zdarzeń z przeszłości mają reperkusje w stanie
beta, dlatego też wasz umysł prawdopodobnie już w tej chwili zaczął rozszerzać zakres działania, bez specjalnego
wysiłku i treningu z waszej strony. Zawsze istnieją jednak możliwości dalszego doskonalenia.
W czasie kursów stosujemy specjalne ćwiczenia wizualizacji w celu poprawy funkcji pamięciowych. Podczas
takich ćwiczeń wykładowca pisze na tablicy numery od l do 30, a uczestnicy kolejno podają nazwy różnych przedmiotów,
na przykład: bałwan ze śniegu, łyżwy, kolczyki, co tylko nasunie się na mysi. Wykładowca zapisuje nazwy tych
przedmiotów przy każdym numerze, po czym odwraca się tyłem do tablicy i recytuje z pamięci całą listę. Uczestnicy
mogą spytać o dowolne hasło z tej listy, a wykładowca jest w stanie podać im numer, pod którym ono występuje.
Nie jest to sztuczką, lecz lekcją wizualizacji. Wykładowca wcześniej już przyporządkował każdej liczbie jakieś
słowo, a stąd każda liczba wywołuje wizualny obraz związanego z nią znaczenia . Obrazy te nazywamy zakładkami
pamięci. Kiedy uczestnicy podają przedmiot, wykładowca łączy go w pewien znaczący i nietypowy sposób z obrazem,
jaki kojarzy z daną liczbą. Przyjmijmy, że zakładką dla numeru 10 jest “taras". Jeżeli uczestnik poda jako wyraz numer
dziesięć “bałwana ze śniegu", wykładowca może wyobrazić sobie bałwana opalającego się na pięknym tarasie. Jest to
bardzo prosty zabieg dla umysłu wprawionego w wizualizacji.
Uczestnicy zaczynają naukę “zakładek" w stanie alfa słuchając, jak wykładowca powoli powtarza słowa, które
należy zapamiętać. Kiedy następnie uczestnicy uczą się ich w stanie beta, praca jest ła twiejsza, gdyż słowa wydają się
znajome.
Ponieważ nauka zakładek zajęłaby zbyt dużo miejsca w książce, zmuszony jestem je opuścić. Już w tej chwili
jednak dysponujesz niezwykle efektywnym sposobem poprawy zarówno pamięci, jak i wizualizacji. Jest nim ekran
wyobraźni.
Każda informacja, która wydaje się zapomniana, kojarzy się przecież z jakimś wydarzeniem. Jeśli jest to np. imię
- wydarzeniem będzie moment, kiedyśmy to imię usłyszeli lub przeczytali. Kiedy już umiemy posługiwać się ekranem
wyobraźni, trzeba po prostu wyświetlić na nim wydarzenia z przeszłości otaczające informację, którą uważamy za
zapomnianą, a informacja ta się odnajdzie.
Użyłem wyrażenia “informacja uważana za zapomnianą", ponieważ w rzeczywistości była ona przez cały czas
zakodowana w naszej pamięci. Jedynie w danym momencie nie byliśmy w stanie przywołać jej do sfery świadomości,
czyli spowodować jej przypomnienia. Różnica ta jest bardzo istotna. W USA cały mechanizm reklam oparty jest na owej
subtelnej różnicy między pamiętaniem a przypominaniem. Programy telewizyjne zalewają nas potokami reklam tak
licznych i krótkich, że gdyby ktoś poprosił nas o wyliczenie kilku, które widzieliśmy w ostatnim tygodniu, prawdopodobnie
nie bylibyśmy w stanie opowiedzieć więcej niż trzy lub cztery.
Reklamy te stwarzają popyt na propagowane produkty, ponieważ zapadają w naszą pamięć poniżej granicy
świadomości. Badania sugerują, iż najprawdopodobniej nigdy niczego tak naprawdę nie zapominamy. Nasz mózg
zachowuje obrazy nawet najbardziej trywialnych zdarzeń. Im ważniejsze zaś jest dla nas zdarzenie, tym wyraźniejszy
jego obraz i tym łatwiej je potem sobie przypomnieć.
Elektroda lekko dotykająca odsłonięty w czasie operacji mózg jest w stanie spowodować przypomnienie
najdrobniejszych szczegółów dawno “zapomnianych" zdarzeń. Przypomnienie jest tak dokładne, że “słyszy się" dźwięki,
“czuje" zapachy i w pełni doświadcza obrazów towarzyszących temu zdarzeniu. W tym wypadku wpływ wywierany jest
jednak oczywiście na mózg, nie na umysł, i chociaż obrazy ofiarowywane świadomości pacjenta przez jego mózg mogą
być ogromnie realistyczne, będzie on wiedział - coś mówi mu - że nie przeżył ich naprawdę. Dzieje się tak za sprawą
umysłu - naszego wszystkowiedzącego przewodnika, którego nigdy nie dosięgnie żadna elektroda. Umysł, w odróżnieniu
od nosa czy ręki, nie istnieje w konkretnym miejscu ani przestrzeni.
Wracając do sprawy pamięci. Tysiące kilometrów od miejsca, w którym teraz siedzisz, spada liść z drzewa.
Oczywiście nie będziesz tego zdarzenia pamiętał, ponieważ ani go nie doświadczyłeś, ani nie ma ono dla ciebie żadnej
wagi. A jednak nasz mózg notuje o wiele
więcej, niż nam się wydaje.
Podczas lektury tej książki doświadczasz tysięcy różnych wrażeń, których przy obecnym poziomie koncentracji
sobie nie uświadamiasz. Są to dźwięki, zapachy, obrazy na skrajach widoczności, może uczucie uciskania butów czy
krzesła, temperatura w pokoju - wyliczać można by bez końca. Jesteśmy świadomi tych wrażeń, ale nie uświadamiamy
sobie tej świadomości. Brzmi to jak wewnętrzna sprzeczność, jednak postaram się wyjaśnić to stwierdzenie, posługując
się przypadkiem pewnej kobiety poddanej ogólnej narkozie.

Kobieta ta w okresie ciąży nawiązała bardzo dobry kontakt ze swoim ginekologiem. Zawiązała się między nimi
przyjaźń i zaufanie. Kiedy przyszedł czas porodu, kobieta poddała się ogólnej narkozie i urodziła ładne, zdrowe dziecko.
Jednakże gdy po porodzie lekarz odwiedził ją w sali szpitalnej, kobieta przyjęła go bardzo chłodno, wręcz wrogo. Ani
lekarz, ani pacjentka nie potrafili wyjaśnić przyczyn tej nagłej zmiany nastawienia! oboje pragnęli odkryć istotę sprawy. W
celu przywołania ukrytyh wspomnień, które być może
byłyby w stanie wyjaśnić ową niezrozumiałą zmianę, postanowili zastosować hipnozę
Pod hipnozą kobieta została poddana tzw. regresji w czasie, począwszy od ostatnich zdarzeń związanych z jej
kontaktami z lekarzem. Nie trzeba było daleko szukać.. W głębokim śnie hipnotycznym zamiast pominąć okres, kiedy
pacjenta leżała w czasie porodu “nieprzytomna" pod narkozą, powtórzyła, wszystko, o czym lekarz i pielęgniarki mówili w
sali porodowej. To zaś, co mówili w obecności uśpionej pacjentki, było niekiedy nie wiązane bezpośrednio z akcją
porodową: czasami były to dowcipy a czasami małowybredne komentarze na temat samej pacjentki i powolnego tempa
porodu. Była dla nich “przedmiotem", a nie osobą;,jej uczucia nie były brane pod uwagę. W końcu znajdowała się
przecież pod narkozą, a więc była nieprzytomna. Czy było tak jednak rzeczywiście?
Wątpię, czy kiedykolwiek można    być nieprzytomnym. Człowiek przypomina sobie, albo nie, różne przeżycia i
zdarzenia, jednakże wszystko, czego kiedykolwiek doświadcza, zostaje bardzo dokładnie zanotowane w jego mózgu.
Czy oznacza to, że używając techniki, której za chwilę będziesz się uczyć, za dziesięć lat będziesz w stanie
przypomnieć sobie numer strony, którą teraz czytasz? Być może lik, ale to raczej wątpliwe. Nu mer tej strony nie jest i
chyba nie będzie dla ciebie sprawą wystarczająco ważną. Niemniej jednak, mimo iż; prawdopodobnie świadomie go nie
sprawdzałeś, numer tej strony jest przecież wydrukowany i kątem oka z pewnością go zauważyłeś, a to zastało
zakodowane w mózgu.
Czy będziesz w stanie przypomnieć sobie imię atrakcyjnej osoby spotkanej w zeszłym tygodniu na obiedzie u
znajomych? Gdy po raz pierwszy usłyszałeś to imię, fakt jego usłyszenia był zdarzeniem. Po prostu musisz odtworzyć na
ekranie umysłu fakty i szczegóły związane z tym zdarzeniem, a imię zabrzmi ponownie.
Rozluźnij się, wprowadź w poziom alfa, stwórz ekran i przeżyj na nim wybrane wydarzenie jeszcze raz. Zajmie to
piętnaście do dwudziestu minut. Istnieje również inny sposób, skrócona wersja, wygodna do stosowania w nagłych
wypadkach, dzięki której będziecie w stanie w jednej chwili osiągnąć poziomy umysłu, w których przy wołanie
pożądanych informacji jest o wiele łatwiejsze.
Metoda ta polega na stworzeniu mechanizmu odruchu warunkowego, który w momencie przyswojenia działa tym
lepiej, im częściej jest używany. Przyswojenie tej techniki wymagać będzie kilku sesji medytacyjnych, mających na celu
pełną internalizację procedury. Metoda jest w zasadzie bardzo prosta. Polega na tym, że należy złączyć razem opuszki
trzech palców: kciuka, palca wskazującego i palca środkowego lewej lub prawej ręki, a wasz mózg automatycznie zarea-
guje zwolnieniem częstotliwości. Oczywiście, jeżeli spróbujemy tego teraz, nic nie będziemy w stanie odczuć lub
zauważyć. W tym momencie nie jest to jeszcze odruch warunkowy. Aby wyćwiczyć taki odruch, należy wprowadzić się w
stan alfa i (w myśli lub na głos) powtórzyć następujące zdanie:
“W momencie gdy złączę palce w ten sposób (tu należy złączyć trzy palce w opisany przed chwilą sposób) w celu,
który jest dla mnie ważny, natychmiast osiągnę poziom umysłu potrzebny do osiągnięcia
tego celu".
Wykonuj to ćwiczenie przez jakieś siedem dni, za każdym razem używając tych samych słów. W niedługim czasie
powinno wytworzyć się w mózgu stałe skojarzenie takiego złączenia palców z natychmiastowym osiągnięciem poziomu
medytacji. Jeżeli w następne dni będziesz próbował sobie coś przypomnieć, na przykład czyjeś imię, ale nie będzie ono
przychodziło ci do głowy, to im bardziej będziesz starał się skoncentrować na przypomnieniu, tym mniej będzie to sku-
teczne. Próby takie są nie tylko bezużyteczne, lecz również bardzo denerwujące. Zamiast tego rozluźnij się i zdaj sobie
sprawę, że pamiętasz wszystko i znasz sposób przywołania żądanej informacji.
Nauczycielka czwartej klasy szkoły podstawowej w Denver uczy dzieci poprawnej pisowni używając ekranu
umysłowego i techniki trzech palców. W ten sposób przerabia ona około dwudziestu słów dziennie. Na klasówce
uczniowie mają za zadanie napisać wszystkie słówka, które zostały podane w danym tygodniu. “Pamiętają słowa oraz
poprawną pisownię - łącząc trzy palce wyobrażają to sobie na ekranach. Dzieci mniej zdolne potrzebują około piętnastu
minut na skończenie całego sprawdzianu..." Używając tej samej techniki, nauczycielka ta uczy dzieci również tabliczki
mnożenia do 12. Nauka kończy się w listopadzie, choć w normalnych warunkach trwa przez cały rok szkolny.
Wspomniany uprzednio Tim Masters, student i taksówkarz, ma często pasażerów, którzy proszą o zawiezienie do
jednego z sąsiednich miasteczek, na adres, do którego dojazdu Tim nie bardzo już pamięta. Prawdopodobnie niewielu
spieszących się pasażerów wykazałoby zrozumienie dla szofera taksówki, który przed wyruszeniem w drogę wprowadza
się w stan medytacji. Tim używa techniki trzech palców, pozwalającej mu na odtworzenie w pamięci drogi pod dany
adres, jeżeli już kiedykolwiek tam był.
Przed ukończeniem kursu Samokontroli Umysłu Tim, który studiuje w Instytucie Technologii w Nowym Jorku, miał
jedną piątkę, a z reszty przedmiotów czwórki i trójki. “Teraz - mówi -jestem stypendystą: same piątki i tylko jedna
czwórka." Metoda, której używa Tim do szybkiego studiowania, jest opisana w następnym rozdziale. Podczas egzaminów
Tim trzyma złączone trzy palce.
Technika trzech palców ma również różne inne zastosowania, o których piszę dalej. Przez wieki stosowana była w
różnych szkołach medytacji. Kiedy następnym razem będziecie oglądać rzeźbę lub malowidło przedstawiające postać z
Dalekiego Wschodu, na przykład jogina siedzącego, w stanie medytacji ze skrzyżowanymi nogami, zwróćcie uwagę na
znajome ułożenie trzech palców rąk.

PRZYSPIESZONA NAUKA
 Gdy opanujesz już opisaną w poprzednim rozdziale technikę pamięci, będziesz gotów do uczynienia następnego
kroku, czyli do opanowania techniki przyspieszonej nauki. Oto jak w skrócie wyglądają kolejne “stopnie wtajemniczenia".
Pierwszy krok to umiejętność osiągnięcia stanu medytacji. Będąc w stanie medytacji, stwarzamy ekran umysłowy,
który służy - między innymi - do odtwarzania potrzebnych informacji. Następnie jako metody szybkiej relaksacji uczymy
się techniki trzech palców. Jednym z jej zastosowań jest szybkie przypominanie sobie potrzebnych infor macji. W
momencie, gdy ją opanujemy, gotowi jesteśmy do przyswajania sobie mateńału w nowy sposób, dzięki któremu
odtwarzanie informacji staje się o wiele łatwiejsze. Równie ważny jest fakt, iż ten nowy sposób nauki nie tylko
przyspiesza przyswajanie samego materiału, lecz również pogłębia jego zrozumienie.
Poniżej przedstawione są dwie techniki szybkiej nauki. Zacznijmy od prostszej.
W momencie, gdy technika trzech palców jest opanowana na tyle dobrze, że pozwoli na szybkie osiąganie poziomu
alfa i świadome operowanie na tym poziomie, można stosować ją podczas słuchania wykładu lub lektury książki. Użycie
tej techniki powinno zwiększyć koncentrację i pozwolić na lepsze przyswajanie słyszanego czy czytanego materiału.
Później łatwo też będzie ten materiał odtwarzać w stanie beta, a jeszcze łatwiej w stanie alfa. Student, który używa
techniki trzech palców podczas egzaminu pisemnego, niemalże widzi przed sobą podręcznik, z którego się
przygotowywał, lub słyszy wykład profesora.
Druga technika nie jest już tak prosta, lecz mimo to będziesz w stanie opanować ją w dość wczesnym stadium
treningu Samokontroli Umysłu. Wiąże ona skuteczność nauki w alfa z dodatkowym wspomaganiem w postaci nauki w
beta. Potrzebny do tego będzie magnetofon.
Powiedzmy, że musisz przyswoić sobie skomplikowany rozdział z podręcznika, który wymaga nie tylko zapamiętania,
lecz również zrozumienia. Na początku pozostając w stanie beta, przeczytaj tekst na glos i nagraj go na kasetę
magnetofonową. Następnie wprowadź się w stan medytacji alfa i przesłuchaj taśmę, koncentrując się na własnym głosie.
W początkowym stadium treningu, a w szczególności jeżeli nie jesteś dobrze zaznajomiony z obsługą danego
magnetofonu, naciskanie guzików może powodować powrót do beta, zaś dźwięk własnego głosu może sprawić pewną
trudność w powrocie do alfa. W niektórych wypadkach, zanim ponownie osiągnie się stan medytacji, “stracić" można
część lub nawet cały przeczytany tekst. Niemniej jednak w miarę zdobywania doświadczenia wypadków takich będzie
coraz mniej. Oto kilka rad.
Wprowadzając się w stan alfa od razu trzymaj palec na odpowiednim przycisku. Zapobiegnie to konieczności
szukania go z otwartymi oczami.
Można także poprosić kogoś innego, aby na umówiony sygnał włączył magnetofon.
W wypadku konieczności ponownego, szybkiego osiągnięcia stanu alfa stosuj technikę trzech palców.
Początkowe trudności, które na ogół świadczą o postępach w stosowaniu samej techniki, często wydają się większe,
niż są w rzeczywistości. W związku z adaptacją organizmu, odczucia w stanie alfa mogą się zmieniać i z biegiem czasu,
w miarę jak nasza świadomość przyzwyczaja się do operowania w tym stanie, będzie on coraz bardziej przypominał stan
beta. Utrzymanie całkowitej świadomości i pełnej władzy funkcji umysłowych w stanie alfa jest specjalnym etapem
treningu Samokontroli Umysłu.
Postępy w ćwiczeniach i nawrót poprzednich odczuć stanu alfa świadczą w rzeczywistości o pogłębieniu się tego
stanu czy wręcz osiągnięciu poziomu teta. Prowadząc kursy Samokontroli Umysłu często widziałem absolwentów, którzy
byli w stanie operować w głębokim poziomie alfa z otwartymi oczami, przy utrzymaniu całkowitej świadomości otoczenia,
rozmawiając, zadając pytania, żartując.
Wróćmy jednak do nagrywania. Dla uzyskania dodatkowego wzmocnienia zaleca się odczekać, jeżeli to możliwe,
pewien czas -np. kilka dni - a następnie ponownie przeczytać dany materiał w stanie beta oraz przesłuchać go w stanie
alfa. Po takiej serii powtórzeń wiadomości będą bardzo silnie i głęboko utrwalone.
Jeżeli stworzyliście grupę, która wspólnie wykonuje ćwiczenia z tej książki, możecie wymieniać się taśmami, aby
skrócić czas nagrywania. Doskonale zdaje to egzamin, mimo iż zasadniczo nieco korzystniejsze jest słuchanie własnego
głosu.
Wielu absolwentów naszych kursów oceniło technikę przyspieszonej nauki oraz technikę trzech palców jako
doskonałą metodę oszczędności czasu. Jest to szczególnie widoczne w takich dziedzinach jak handel (szczególnie
transakcje ubezpieczeniowe), studia uniwersyteckie, nauczanie, prawo, aktorstwo. Oto kilka przykładów.
Kanadyjski agent ubezpieczeniowy nie denerwuje już swoich klientów długim przerzucaniem papierów w teczce, nim
znajdzie odpowiedź na pytania dotyczące skomplikowanych problemów związanych z nieruchomościami i podatkami..
Dzięki zastosowaniu techniki przyspieszonej nauki i techniki trzech palców wszystkie potrzebne
informacje ma w głowie
Adwokat z Detroit uwolnił się od niezliczonych notatek, które były dlań dotąd niezbędne przy wygłaszaniu
ostatecznego podsumowania skomplikowanych spraw sądowych przed lawą przysięgłych. Prawnik ten nagrywa swoją
prezentację na magnetofon i przesłuchuje ją w stanie alfa wieczorem, przed rozprawą i następnego dnia rano. W czasie
podsumowania utrzymuje przez cały czas kontakt wzrokowy z ławnikami, co daje mu więcej pewności siebie i w
porównaniu z dawniejszymi wystąpieniami, kiedy ciągle musiał zaglądać do notatek. Wszystko to sprawia, że
przemówienie brzmi bardziej przekonywająco. Nikt zaś nie zwraca uwagi na trzy palce jego lewej dłoni.
 Znany satyryk w klubie nocnym w Nowym Jorku każdego wieczoru zmienia treść swojego występu. Improwizuje
komentarze na temat aktualnych doniesień. Na godzinę przed przedstawieniem satyryk przesłuchuje taśmę z własnym
głosem, po czym gotów jest do improwizacji, ze “spontanicznymi", wywołującymi niepohamowane wybuchy śmiechu
żartami. “Dawniej zaciskałem kciuki, żeby wszystko poszło dobrze. Teraz zaciskam trzy palce i wiem, co będzie - salwy
śmiechu".
Techniki przyspieszonej nauki i trzech palców znajdują oczywiście największe zastosowanie na studiach. Dlatego też
do tej pory kursy Samokontroli Umysłu były oferowane oraz przeprowadzone w USA w dwudziestu czterech wyższych
szkołach i uniwersytetach, szesnastu szkołach średnich i ośmiu szkołach podstawowych. Dzięki zastosowaniu tych
technik tysiące studentów studiuje krócej, a wie więcej.

TWÓRCZY SEN

Jakże wolni czujemy się podczas snu! Znikają bariery czasu i przestrzeni, prawa logiki, ograniczenia narzucone przez
sumienie, wszystko to przestaje istnieć, a my stajemy się władcami swoich ulotnych wyobrażeń. Sny są wyłącznie naszą
własnością. Freud przykładał do nich ogromną wagę. Według niego, rozumieć sny człowieka,
znaczy rozumieć jego samego.
Również w Samokontroli Umysłu traktujemy sny bardzo poważnie, a ponieważ uczymy ludzi posługiwać się umysłem
w szczególny sposób, sny także traktujemy szczególnie. Freud analizował sny, które pojawiały się spontanicznie. My
zainteresowani jesteśmy w tworzeniu snów z premedytacją, snów, które mogą nam pomóc w rozwiązywaniu konkretnych
problemów. Ponieważ zawczasu programujemy temat naszych snów, interpretacja ich kieruje się odmiennymi zasadami i
daje zdumiewające rezultaty. Wprawdzie w pewnym stopniu ogranicza to spontaniczność marzeń sennych, lecz
jednocześnie pozwala na osiągnięcie istotnej wolności - większej kontroli nad własnym życiem.
Interpretując uprzednio zaprogramowany sen, oprócz uzyskania wglądu w patologię naszej psychiki, znajdujemy też
rozwiązania problemów naszego dnia powszedniego.
Kontrola snów wymaga ćwiczeń, które wykonujemy w trzech etapach. Wszystkie etapy wymagają osiągnięcia
poziomu medytacji.
Pierwszy etap to nauka zapamiętywania snów. Wielu ludzi ma wrażenie, że nigdy nic im się nie śni, co oczywiście nie
jest zgodne z prawdą. Wszyscy mamy sny, nie zawsze jednak potrafimy je sobie przypomnieć. Badania wykazały, że
gdyby ktoś nas pozbawił naszego conocnego cyklu snów, po kilku dniach nie bylibyśmy w stanie normalnie
funkcjonować.

Kiedy w 1949 roku rozpoczynałem badania nad możliwością wykorzystania snów do rozwiązywania problemów, nie
byłem wcale pewien, czy do czegoś dojdę. Oczywiście słyszałem, tak jak na pewno każdy z czytelników, wiele
anegdotycznych opowieści na temat proroczych snów. Czytałem histońę o Cezarze, któremu w dniu zabójstwa śniły się
Idy Marcowe. Słyszałem o Abrahamie Lincolnie, który podobno miał również proroczy sen w noc poprzedzającą zamach.
Jeżeli owe sny i wiele innych podobnych były po prostu niepowtarzalnymi zbiegami okoliczności, moje badania były
zwykłą stratę czasu.
W pewnym momencie byłem zresztą rzeczywiście przekonany, że tracę czas. Przez prawie cztery lata studiowałem
psychologię - Freuda, Adiera, Junga -- i miałem wrażenie, że im więcej studiuję i czytam, tym mniej wiem. Pewnego dnia
miałem już tego wszystkiego serdecznie dość. Było to około godziny drugiej nad ranem. Zdenerwowany i zniechęcony
studiowaniem geniuszy, którzy ostro z sobą polemizowali, cisnąłem książkę na podłogę i poszedłem spać, zdecydowany
nie marnować więcej czasu na psychologię. Odtąd będę się zajmował już tylko elektroniką, tym bardziej że w mojej
kieszeni zaczęło się robić coraz bardziej pusto.
Mniej więcej dwie godziny później obudził mnie dziwny sen. Nie była to seńa epizodów, jak zwykle bywa w snach,
lecz po prostu światło. Cała moja wizja senna sprowadzała się do potoku słonecznie jaskrawego, południowego, złotego
światła. Otworzyłem oczy. Moja sypialnia tonęła jak zwykle w mroku. Zamknąłem oczy i znów roz błysła jasność.
Powtórzyłem to kilkakrotnie, z tym samym rezultatem:
oczy otwarte - ciemno, oczy zamknięte -jasno. Za trzecim lub czwartym razem, po zamknięciu oczu, zobaczyłem trzy
liczby: 3-4-3. Potem kolejny zestaw: 3-7-3. Następnym razem powróciły trzy pierwsze cyfry, a po nich znowu drugie.
W tym momencie nie tyle interesowały mnie liczby, co samo światło, które powoli zaczęło słabnąć. Zacząłem
zastanawiać się, czy przypadkiem nie dobiega kresu moje życie, tak jak przepala się elek tryczna żarówka - nagłym
impulsem światła. Kiedy zorientowałem się jednak, że na razie nie umieram, chciałem zatrzymać to słabnące światło, aby
lepiej mu się przyjrzeć. Zmieniłem sposób oddychania, pozycję w łóżku, stopień relaksacji - nic nie działało. Światło
stawało się coraz słabsze i po upływie około pięciu minut od pierwszego pojawienia zamarło całkowicie.
Może w takim razie - pomyślałem - jakieś znaczenie mają liczby? Przez pozostałą część nocy leżałem rozbudzony,
próbując przypomnieć sobie telefony, adresy, numery rejestracyjne samochodów, cokolwiek, co mogło mieć związek z
tymi zestawieniami.
 Przy mojej obecnej wiedzy jestem już w stanie całkiem efektywnie analizować znaczenie snów. W tamtym jednak
czasie moje badania na ten temat znajdowały się w dość wczesnym stadium i nie czułem się w tej dziedzinie zbyt
pewnie. Następnego dnia, niewyspany po zaledwie dwóch godzinach snu, w dalszym ciągu usiłowałem powiązać owe
numery z czymś, co mogło być mi znajome.
W tym miejscu chciałbym opowiedzieć o pewnym trywialnym zdarzeniu, które w efekcie doprowadziło do rozwiązania
owej tajemnicy i tym samym przyczyniło się do powstania jednego z ważniejszych fragmentów systemu Samokontroli
Umysłu.
Tego dnia mniej więcej na piętnaście minut przed zamknięciem mojego sklepu ze sprzętem elektronicznym wpadł do
mnie przyjaciel i zaproponował, abyśmy poszli gdzieś na kawę. W tym samym czasie przyszła do sklepu moja żona i gdy
dowiedziała się o naszych planach, zaproponowała, abyśmy poszli do meksykańskiej części miasta, gdyż przy okazji
mógłbym jej kupić alkohol do nacierania. Tam bowiem zaraz za mostem granicznym jest sklep, w którym można było ten
środek dostać o wiele taniej niż w Teksasie.
Po drodze zacząłem opowiadać przyjacielowi mój sen i w czasie opowiadania wpadła mi do głowy myśl, że może
numery, które widziałem mają coś wspólnego z biletami na loterię. Po meksykańskiej stronie mijaliśmy sklep, w którym
mieściło się główne przedstawicielstwo meksykańskiej loterii państwowej. Była późna godzina i w sklepie były już
opuszczone rolety, w związku z czym doszedłem do wniosku, że pomysł z loterią nie był chyba trafiony. Pojechal iśmy
przecznicę dalej, aby kupić alkohol. Kiedy sprzedawca pakował alkohol, mój przyjaciel zapytał mnie z innej części sklepu:
- Jakie liczby chciałeś znaleźć?
- Trzy, siedem, trzy, trzy, cztery, trzy.
- Chodź tutaj i popatrz!
Pokazywał mi połowę biletu loteryjnego z numerami 3-4-3.
W całej Republice Meksyku każdy z tysięcy sklepików, takich jak ten, otrzymuje bilety loterii krajowej, które co
miesiąc mają te same trzy pierwsze numery. Sklep, w którym byliśmy, był jedynym w ca łym kraju, gdzie sprzedawano
bilety zaczynające się od 343. Numer 373 sprzedawany był w Mexico City.
W kilka tygodni później dowiedziałem się, że na moją połowę pierwszego nabytego w życiu biletu na loterię
przypadła wygrana dziesięciu tysięcy bardzo mi wtedy potrzebnych dolarów. Pomimo całej euforii zajrzałem temu
darowanemu koniowi dokładniej w zęby i to, co odkryłem, okazało się o wiele bardziej wartościowe niż sam prezent.
Znalazłem wreszcie solidną podstawę, by sądzić, że moje dotychczasowe studia nie były stratą czasu. Zrozumiałem, że
w jakiś sposób nawiązałem kontakt z tym, co nazywam Wyższą Inteligencją. Zdałem też sobie sprawę, że być może
kontakt taki był już niejednokrotnie nawiązywany nieświadomie. Tym razem jednak wiedziałem.

Rozważmy łańcuch pozornych przypadków, który doprowadził do takiego obrotu sprawy. W desperacji przyśniła mi
się seria numerów, w sposób tak dalece odbiegający od zwykłego przebiegu marzeń sennych, że musiałem je
zapamiętać. Potem mój przyjaciel wpadł do mnie do sklepu, aby mnie zaprosić na kawę, które to zaproszenie -mimo
zmęczenia całodzienną pracą - przyjąłem. Następnie przyszła moja żona i poprosiła, abym jej kupił alkohol leczniczy, co
z kolei zaprowadziło mnie przez granicę do jedynego miejsca w Meksyku, gdzie ten właśnie bilet można było kupić.
Osoby, które sądziły, że to zbieg okoliczności, będą miały poważne trudności z wyjaśnieniem zadziwiającego, w pełni
sprawdzalnego faktu, iż czterech absolwentów kursu Samokontroli Umysłu w USA również wygrało na loterii stosując
różne techniki, które później rozwinąłem. Są to Regina M. Fomecker z Rockfort, stan Illinois, która wygrała 300.000 dół.,
David Sikich z Chicago, który wygrał 300.000 dół., Frances Morroni z Chicago, która wygrała 50.000 dół., John Fle-ming
z Buffalo, stan Nowy Jork, który wygrał 50.000 dół.
W programie zajęć z zakresu Samokontroli Umysłu nie mamy nic przeciwko używaniu wyrażenia “zbieg
okoliczności". W istocie nadajemy mu specjalne znaczenie. Jeżeli zaistnieje seria trudnych do wytłumaczenia
przypadków, które w rezultacie doprowadzają do konstruktywnego rozwiązania problemu, nazywamy to zbiegiem okolicz-
ności. Jeżeli seria przypadków doprowadza do katastrofy, nazywamy to wypadkiem. Samokontrola Umysłu ma za
zadanie nabycie umiejętności powodowania zbiegów okoliczności. Zdania “to tylko zbieg okoliczności" po prostu nie
używamy.
Mój sen i wygrana na loterii przekonały mnie o istnieniu Wyższej Inteligencji i możliwości komunikacji z nią. Zgodnie z
moją obecną interpretacją, nie był specjalnie znaczący fakt, że doszło do niej podczas snu i że byłem w głębokim stresie
z powodu mizernego, jak mi się wydawało, dorobku badawczego mojego życia. Tysiące ludzi w momentach wyjątkowej
rozpaczy lub zagrażającego niebezpieczeństwa miało różnego rodzaju prorocze sny lub otrzymywało informacje w inny,
paranormalny sposób. Wiele takich snów opisanych jest w Biblii. Niemniej jednak w tamtym czasie fakt, że zdarzyło się
to mnie, wydawał mi się cudem.
Pamiętam z przeczytanych prac, że według Freuda sen stwarza odpowiednie warunki do telepatii. Biorąc pod uwagę
moje własne doświadczenie, rozwinąłem tę tezę, stwierdzając, że sen stwarza odpowiednie warunki do otrzymywania
informacji i kontaktu z Wyższą Inteligencją. Potem poszedłem jeszcze jeden krok dalej i zacząłem za stanawiać się, czy
muszę zachowywać się jak kochanek, który czeka biernie w domu na telefon od swojej wybranki. Czy jest możliwe -
spekulowałem - samemu wykręcić numer telefonu i z własnej inicjatywy nawiązać kontakt z Wyższą Inteligencją? Jako
dla osoby wierzącej było dla mnie zrozumiałe, że skoro można nawiązać kontakt z Bogiem przez modlitwę, to na pewno
można również opracować sposób, aby komunikować się z Wyższą Inteligencją (jak się później zorientujecie z rozdziału
piętnastego, mówiąc o Bogu i o Wyższej Inteligencji mam na myśli dwa różne byty).
Jak dowiodły moje późniejsze badania, istnieje kilka sposobów nawiązania kontaktu z Wyższą Inteligencją. Jednym z
nich jest kontrola snów, której opanowanie jest sprawą bardzo prostą.
Nie możemy wprawdzie liczyć na to, że promienisty strumień światła pomoże w przypominaniu naszych snów,
możemy jednak liczyć na nawarstwiający się efekt własnego programowania, by go pamiętać, gdy jesteśmy na poziomie
medytacji. W czasie medytacji przed zaśnięciem powinniśmy powiedzieć sobie w myśli: “Chcę zapamiętać sen. Będę
pamiętać sen". Następnie należy pójść spać, mając przy łóżku przygotowane kartkę i ołówek. Jeżeli obudzisz się w nocy
lub nad ranem pamiętając fragment lub fragmenty marzeń sennych, zapisz to, co pamiętasz. Po kilkakrotnym
powtórzeniu podobnego ćwiczenia przy kolejnych próbach zauważysz, że zapamiętane obrazy są coraz pełniejsze i
wyraźniejsze. Gdy stwierdzisz, że etap ten jest już dostatecznie opanowany, będziesz gotowy na przejście do drugiego.
W czasie medytacji przed snem przemyśl wymagający rozwiązania problem. Powinien być to problem, który
rzeczywiście leży ci na sercu, a jego rozwikłanie wymaga uzyskania jakiejś informacji lub rady. Pamiętaj, że głupie
pytania wywołują głupie odpowiedzi. Następnie zaprogramuj się używając następujących słów: “Pragnę mieć sen
zawierający informacje, które pomogą mi w rozwiązaniu problemu, który mam na myśli. Taki sen mi się przyśni,
zapamiętam go i zrozumiem".
Wyrazisty sen obudzi cię w czasie nocy lub nad ranem. Zanalizuj go i staraj się zrozumieć jego znaczenie w
kontekście postawionego wcześniej problemu.
Jak już wspomniałem, nasza metoda interpretacji snu różni się od opracowanej przez Freuda, ponieważ zajmujemy
się snami, które sami wywołujemy. Dlatego też jeżeli ktoś z was zaznajomiony jest z Freudowską interpretacją snów, dla
dobra Samokontroli Umysłu należy o niej po prostu zapomnieć.
Wyobraźmy sobie Freudowską interpretację następującego snu:
Mężczyzna znajduje się w dżungli, otoczony przez hordę dzikusów, którzy krok za krokiem zbliżają się do niego,
potrząsając dzidami. Każda dzida ma dziurę w ostrzu.
Gdy człowiek ten obudził się, sen stanowił dla niego rozwiązanie problemu, z którym nie potrafił sobie poradzić od
bardzo długiego czasu. Przyśnił się on Eliasowi Howe i dopomógł w wynalezieniu pierwszej na świecie maszyny do
szycia. Problemem był fakt, że Elias Howe potrafił skonstruować prototyp, w którym igła była wprawiana mechanicznie w
ruch pionowy, lecz maszyna nie była w stanie szyć. Dopiero w czasie snu przyszedł mu do głowy pomysł, aby dziurkę na
nitkę umieścić na ostrzu igły.
Jeden z naszych absolwentów twierdzi, że prawdopodobnie zawdzięcza kontroli snów swoje życie. W przeddzień
wyruszenia na siedmiodniową wycieczkę motocyklową zaprogramował, że będzie miał ostrzegawczy sen, gdyby czekało
na niego podczas drogi jakieś niebezpieczeństwo. W czasie poprzednich dłuższych podróży przytrafiały mu się na ogół
drobne nieprzewidziane przeszkody: raz miał przebitą oponę, kiedy indziej zabrudzony przewód paliwowy, a podczas
ostatniej dłuższej wycieczki niespodziewanie spadł śnieg.
Tej nocy śniło mu się jednak, że jest na obiedzie u swego przyjaciela i podano mu talerz wypełniony po brzegi
surowymi strączkami zielonego groszku, mimo że wszyscy inni zajadali wspaniałe francuskie danie Quiche Lorraine.
Czyżby miało to oznaczać, że w czasie wycieczki powinien unikać jedzenia surowego groszku - zastanawiał się. Nie
bardzo mógł zrozumieć, jakie miałoby w tym tkwić niebezpieczeństwo, tym bardziej że nigdy nie jadł zielonego groszku, a
w szczególności na surowo. Czyżby sen miał oznaczać, że nie jest mile widziany w domu swojego przyjaciela? Takie
wytłumaczenie też nie bardzo pasowało, bo pewien był tej przyjaźni, a poza tym nie miało to nic wspólnego z planowaną
wyprawą.
Dwa dni później o świcie jechał dość szybko jedną z autostrad pod Nowym Jorkiem. Był śliczny poranek, droga w
doskonałym stanie, nie było na niej nikogo oprócz jadącej w przedzie niewielkiej półcię-żarówki. Gdy zbliżył się do niej,
zauważył nagle, że jest po brzegi wyładowana strąkami zielonego groszku. Pamiętając swój sen natychmiast zwolnił z
szybkości 120 km do 40, a potem, gdy zbliżył się do zakrętu, do 20 km na godzinę. Kiedy mijał zakręt z szybkością 20
km, poczuł nagle lekki poślizg tylnego koła, który z łatwością opanował. Poślizg został spowodowany strączkami
zielonego groszku, wysypującymi się z przeładowanego nimi samochodu. Przy większej szybkości taki poślizg na
motocyklu spowodowałby niechybnie bardzo poważny, być może śmiertelny wypadek.
Morał tej opowieści jest taki, że tylko ten, kto zaprogramuje swój sen, może potem ten sen zinterpretować.
Zrozumienie prawidłowo zaprogramowanego snu często przychodzi w formie “przeczucia" jego właściwej interpretacji.
Przeczucia takie to sposób, w jaki komunikuje się z nami niema podświadomość. Z biegiem czasu i nabywaniem
doświadczenia wiara w wartość takiego zaprogramowanego przeczucia staje się coraz mocniejsza i trwalsza.
Słowa, których używanie do programowania snów sugerujemy w tej książce, są dokładnie takie jak te, które używane
są podczas kursów Samokontroli Umysłu. Można oczywiście ułożyć do tego celu własny tekst i przyniesie to taki sam
pozytywny efekt. Niemniej jednak, jeżeli kiedykolwiek znajdziesz się na naszym kursie, twoje doświadczenia z tej jego
części będą o wiele bogatsze, jeśli twoje sa-mozaprogramowanie w alfa będzie takie jak stosowane przez nas.
Jestem pewien, że w kontroli snów odkryjesz klucz do najcenniejszych skarbów własnego umysłu. Trzeba się jednak
uzbroić w cierpliwość. Nie należy się spodziewać, że od razu spadnie z nieba główna wygrana na loterii; taka jest natura
loterii, że tylko niewielu wygrywa. Taka jest jednak natura samego życia, że każdy człowiek jest w stanie wygrać o wiele
więcej, niż loteria może kiedykolwiek zaoferować.

POTĘGA TWOICH SŁÓW

We wstępie sugerowaliśmy, aby podczas pierwszego czytania tej książki nie wykonywać żadnych ćwiczeń. Poniższe
uwagi będą stanowić jednak wyjątek. Spróbuj od razu. Dajmy wspólnie ponieść się wyobraźni i wczujmy się w
następującą sytuację:

Stoisz w kuchni i w ręku trzymasz świeżą, wyjętą właśnie z lodówki cytrynę. Jest zimna i lekko porowata. Spójrz na
jej powierzchnię, na żółtą skórkę. Jest woskowożółta, a na zwężeniach obu wierzchołków - zielona. Lekko ściśnij i wyczuj
jej elastyczność
i wagę.
Teraz podnieś ją do nosa i powąchaj. Nic nie pachnie tak jak cytryna. Przekrój ją na pół i znów powąchaj. Zapach jest
o wiele intensywniejszy. Wgryź się zębami w jej miąższ pozwalając, aby sok pociekł dookoła ust. Nic nie ma takiego
smaku jak cytryna.
W tym momencie, jeżeli wyobraźnia dobrze ci służy, ślina powinna napłynąć ci do ust. Zastanów się chwilę, jakie są
tego implikacje.

Na nasze gruczoły ślinowe zadziałały same słowa. Słowa, które nie były nawet odbiciem rzeczywistości, a jedynie
odbiciem wyobrażeń. Kiedy czytałeś słowa opisujące cytrynę, twój mózg mimo woli potraktował to tak, jak gdyby w twoim
ręku znajdowała się prawdziwa cytryna, sygnalizując to gruczołom ślinowym: “Hej, on się wgryza w cytrynę. Pospieszcie
się, trzeba zaraz przepłukać usta". Gruczoły wykonały to polecenie.
Większość z nas uważa, że słowa, których używamy, mają po prostu różne znaczenia: dobre lub złe, prawdziwe lub
nieprawdziwe, mocne lub słabe. To jednak tylko część prawdy. Słowa nie tylko odzwierciedlają rzeczywistość, one
również tę rzeczywistość tworzą, tak jak opis cytryny spowodował napływ śliny do ust.
Nasz mózg nie zna się na subtelnościach naszych intencji. Otrzymuje jedynie i przechowuje otrzymane informacje
oraz zarządza funkcjami ciała. Powiedz mu coś w rodzaju: “teraz zjadam cytrynę", a natychmiast zareaguje w
odpowiedni sposób.
Nadszedł teraz czas na tak zwane uporządkowanie myśli. Nie wymaga to specjalnych ćwiczeń, jedynie nieco
samoanalizy i uwagi w stosunku do słów, którymi na co dzień uruchamiamy nasz mózg.
Ćwiczenie, które przed chwilą wykonaliśmy, było raczej neutralne. W sensie fizycznym nic złego ani nic dobrego z
tego nie wynikło. Okazuje się jednak, że słowa mogą powodować zarówno pożytek, jak i szkodę.
Często się zdarza, że dzieci bawią się podczas jedzenia, obrzydzając je sobie nawzajem. Obrzydzanie to polega na
obrazowym i jak najbardziej odrażającym opisie tego, co się właśnie je. Pamiętam z dzieciństwa, że na przykład masło
opisywane było jako “zmiażdżone larwy much", by ograniczyć się do niewinniej szych określeń. Przedmiotem tej zabawy
było z jednej strony udawanie, że to obrzydzanie wcale na nas nie działa, a z drugiej strony obrzydzenie komuś * posiłku
do tego stopnia, że delikwent nie był w stanie dalej udawać i naprawdę tracił apetyt.
Jako dorośli często zabawiamy się w podobny sposób. Używając negatywnych słów, które przez powtarzanie
nabierają coraz większej mocy, obrzydzamy sobie chęć do życia. Słowa te powodują z kolei negatywne formy zachowań,
co jeszcze bardziej wzmacnia naszą niechęć. Weźmy na przykład następujące odpowiedzi na pozdrowienie Jak się
masz?!"
- Dziękuję, nie mogę narzekać.
- Nie ma co narzekać.
- Nie najgorzej
Jak sądzisz, w jaki sposób twój mózg reaguje na ten ponury punkt widzenia?
Robienie zakupów “przyprawia mnie o ból głowy". “Jestem cho-ry(a)" na widok tej pogody za oknem. “Rzygać mi się
chce", kiedy myślę, że znowu muszę zmywać naczynia. Mam to wszystko “w..." Jestem przekonany, że proktolodzy
(Proktolog - lekarz specjalista zajmujący się chorobamt odbytu). zawdzięczają dużą część swoich dochodów wyrażeniom
i słowom, których na co dzień używamy. Pamiętaj - mózg nie zna się na subtelnościach intencji. “Ta pani prosi o ból
głowy... proszę bardzo... ból głowy zaserwowany".
Jest sprawą oczywistą, że ból nie pojawia się natychmiast i za każdym razem, kiedy o nim mówimy. Naturalnym
stanem naszego organizmu jest przecież zdrowie i wszystkie jego funkcje nastawione są w kierunku utrzymania
doskonałego samopoczucia. Niemniej jednak w miarę upływu czasu i cierpliwego kierowania energii słownej na
osłabienie funkcji obronnych, mózg w końcu dostosowuje się do składanego przez nas zamówienia na chorobę.
Dwa czynniki dodają naszym słowom większej mocy: poziom rozluźnienia oraz zaangażowanie emocjonalne. “O
 Boże, jak to boli", wypowiedziane z odpowiednim przekonaniem, stanowi serdeczne zaproszenie dla prawdziwego bólu.
Zdanie: “W tym cholernym biurze nie jestem w stanie nic zrobić!", wypowiedziane z głębokim uczu ciem, staje się faktem,
który automatycznie uwierzytelnia to uczucie.
Samokontrola Umysłu oferuje efektywną obronę przeciwko naszym złym przyzwyczajeniom. Moc naszych słów jest
wielokrotnie zwiększona, kiedy operujemy w poziomach alfa lub teta. Z poprzednich rozdziałów dowiedziałeś się, jak za
pomocą zadziwiająco prostych słów można zaprogramować treść snów lub nadać twoim trzem palcom zdolność
wprowadzania cię w stan alfa.
Wielu ludzi do dziś śmieje się z Emila Coue, który znany był z powtarzanej przez siebie sentencji:
“Z każdym dniem i pod każdym względem czuję się ęoraz lepiej".
To zdanie wypowiedziane publicznie potrafi spowodować wybuch śmiechu jak dobry dowcip. Mimo to słowa te
pomogły tysiącom ludzi pokonać choroby, które wydawały się nie do wyleczenia. Ja się z nich nigdy nie śmiałem i
doprawdy nie są to żarty! Mam największe uznanie i wdzięczność dla dr. Emila Coue za nieocenioną naukę, jaką
zaczerpnąłem z jego książki pt. Opanowanie siebie przez autosugestię (Tytuł oryginału angielskiego: Self-Mastery
Through Autosuggestion).
(Nowy Jork, Samuel Weiser, 1974).
Dr Coue, urodzony we Francji, był z zawodu chemikiem i przez prawie trzydzieści lat mieszkał i pracował we
francuskim miasteczku Troyes. W pewnym momencie zaczął studiować i eksperymentować z hipnozą. W rezultacie tych
badań i eksperymentów dr Coue stworzył własny system psychoterapii oparty na autosugestii. W roku 1910 otworzył
własną klinikę w Nancy, w której za darmo z powodzeniem pomagał tysiącom pacjentów z takimi cierpieniami, jak
reumatyzm, chroniczny ból głowy, astma, paraliż kończyn, jąkanie, bóle gardła, nowotwór włókniak, wrzody żołądka -
zadziwiająca różnorodność schorzeń. “Nigdy nikogo nie wyleczyłem - twierdził zawsze - jedynie uczyłem ludzi, jak mają
się leczyć sami".
Nie ma wątpliwości, że metoda dr. Coue okazała się niezwykle skuteczna. Są to fakty sprawdzone i bardzo
dobrze udokumentowane. Niemniej jednak po śmierci swego twórcy w 1926 roku została ona niemal całkowicie
zapomniana. Prawdopodobnie do dziś cieszyłaby się ogromnym uznaniem, gdyby była na tyle skomplikowana, aby zr o-
zumieć ją mogło jedynie wąskie grono specjalistów. Zasady były jednak tak proste, że mógł się ich nauczyć każdy.
Na tej metodzie oparta została centralna koncepcja Samokontroli Umysłu.
Jej podstawą są dwa zasadnicze założenia:
1. W jednym momencie jesteśmy w stanie myśleć tylko o jednej rzeczy.
2. Kiedy koncentrujemy się na jednej myśli, staje się ona faktem, gdyż nasze ciało przetwarza ją w działanie.
Dlatego też, aby pobudzić procesy gojenia w organizmie, które mogą być zablokowane wskutek działania
negatywnych myśli (świadomych lub nieświadomych), należy powtórzyć dwadzieścia razy po kolei: “Z każdym dniem i
pod każdym względem czuję się coraz lepiej". Wykonując to ćwiczenie dwa razy dziennie stosujesz metodę dr. Coue.
Ze względu na fakt, że -jak wykazały moje własne badania - moc sugestywna słów zwielokrotnia się, gdy
człowiek znajduje się w stanie medytacji, wprowadziłem pewne modyfikacje do oryginalnej metody. Będąc w stanie alfa
lub teta mówimy: “Z każdym dniem i pod każdym względem czuję się coraz lepiej, lepiej i lepiej". Zdanie to należy
wypowiedzieć tylko raz w czasie medytacji. Należy również powtarzać w myśli inne zdanie (również zapożyczone od drą
Coue):
“Niezależnie od stanu mojego umysłu, negatywne myśli i negatywne sugestie nie mają na mnie żadnego
wpływu".
Te dwa zdania były w stanie przynieść imponujące i konkretne rezultaty. Jednym z ciekawszych przypadków były
przeżycia pewnego żołnierza, który po ukończeniu pierwszego dnia kursu Samokontroli Umysłu nagle dostał powołanie
na wyjazd do jednostki do Indochin. Wyjeżdżając, zapamiętał jedynie technikę medytacji i dwa wyżej wymienione zdania.
Żołnierz ten został przydzielony do plutonu dowodzonego przez pewnego sierżanta-alkoholika, który upodobał
sobie wymyślne szykanowanie nowo przybyłego. Po kilku tygodniach żołnierz ów zaczął budzić się w nocy, najpierw ze
względu na nagłe napady kaszlu, a potem z powodu ataków astmy, której nigdy przedtem nie miał. Dokładne badania
lekarskie wykazały, że mężczyzna cieszy się doskonałym zdrowiem. W tym czasie stawał się jednak coraz bardziej
przemęczony i coraz gorzej wykonywał wyznaczane zadania, przez co zwracał na siebie jeszcze większą uwagę
sierżanta.
Inni żołnierze w jego jednostce szukali zapomnienia w narkotykach, on zwrócił się do Samokontroli Umysłu i
owych dwóch zdań. Na szczęście miał możliwość medytować trzy razy dziennie. Oto jak potem opisał swoje przeżycia:
“Po trzech dniach byłem całkowicie uodporniony na sierżanta. Robiłem, co mi kazał, i potrafiłem nie przejmować
się tym, co do mnie mówił. Po tygodniu przestałem kasłać i bezpowrotnie znikły moje ataki astmy".
Gdyby tę historię opowiedział mi jeden z naszych absolwentów, byłbym oczywiście bardzo rad, gdyż zawsze
cieszę się, gdy słyszę o sukcesach naszych uczniów, ale nie byłbym pod szczególnym wrażeniem. W programie kursu
jest sporo technik, które zostaną przedstawione w kolejnych rozdziałach, a których celem jest powrót do zdrowia. Historia
ta jest jednak wyjątkowo interesująca z tego względu, że nasz żołnierz nie znal ani jednej z tych technik, a użył jedynie
owych dwóch zdań, których zdążył się nauczyć podczas pierwszego dnia.
Słowa mają zadziwiającą siłę, również w poziomach o wiele głębszych niż te używane w Samokontroli Umysłu.
Jean Mabrey, pielęgniarka z Okłahomy, pracująca jako asystentka anestezjologa, jedna z instruktorek naszej Metody -
wykorzystuje tę wiedzę przy operacjach. Natychmiast po podaniu narkozy, gdy pacjent jest już “nieprzytomny", pani
Mabrey szepcze mu do ucha specjalne sugestie, które mogą przyspieszyć powrót do zdrowia, a niekiedy wręcz ocalić
życie.
Podczas jednej z operacji, w trakcie której spodziewane jest na ogół obfite krwawienie, chirurg był zaszokowany:
krwawienie było minimalne. Najbardziej zadziwił go fakt, że stało się tak, gdy pani Mabrey szepnęła pacjentce: “Poleć
swemu ciału, aby nie krwawiło". Sugestia ta przekazana była przed pierwszym cięciem skalpela i po tem mniej więcej co
dziesięć minut w czasie operacji.
W czasie innej operacji pani Mabrey szeptała pacjentce: “Po przebudzeniu będziesz czuła, że jesteś otoczona
ludźmi, którzy cię bardzo kochają i pokochasz również sama siebie..."
Chirurg bardzo się o tę pacjentkę martwił, gdyż przed operacją była niezwykle napięta, każdy ból był dla niej “nie
do zniesienia". Stwarzało to negatywne nastawienie, które mogło w poważnym stopniu opóźnić jej powrót do zdrowia.
Pacjentka przebudziła się z narkozy z dużo lepszym samopoczuciem. Trzy miesiące po operacji chirurg powiedział pani
Mabrey, że ta niegdyś znerwicowana pacjentka przeszła istną metamorfozę. Zniknęło jej napięcie, stała się optymistką i
bardzo szybko po operacji wyzdrowiała.
Na podstawie doświadczeń pani Mabrey nasuwają się trzy oczywiste wnioski:
Po pierwsze, na głębszych poziomach umysłu słowa nabierają specjalnej mocy.
Po drugie, nasz umysł ma o wiele większy wpływ na funkcje naszego ciała, niż nam się wydaje.
Po trzecie -jak już zaznaczałem w rozdziale piątym - nasz mózg rejestruje wszystko, przez cały czas.
Ilu rodziców wpada na chwilę do pokoju dziecka, aby mu popra-| wić kołderkę i natychmiast stamtąd wychodzi. A
przecież parę życzliwych, ciepłych słów jest w stanie spowodować, że dziecko będzie się czuło w czasie dnia
spokojniejsze i bezpieczniejsze.
Bardzo wielu absolwentów naszych kursów uzyskuje poprawę zdrowia nawet jeszcze przed ukończeniem kursu.
Tak wielu, że pewnego razu mało brakowało, a w moim własnym miasteczku zostałbym oskarżony o uprawianie praktyki
medycznej bez odpowiednich uprawnień. Po prostu niektórzy pacjenci mówili swoim lekarzom, że wyleczyliśmy ich z
takich czy innych dolegliwości. Lekarze z kolei poszli ze skargą do miejskiego prokuratora. Dzięki Bogu, sam fakt, że kurs
Samokontroli Umysłu wpływa pozytywnie na zdrowie, nie jest przestępstwem, gdyż w innym wypadku instytucja nasza już
by nie istniała.

SIŁA WYOBRAŹNI
Siła woli wymaga przeciwnika, zanim może osiągnąć swój cel. Wola potrafi być nieugięta, ale jak to się często
zdarza z tym co twarde, gdy podłoże jest chropowate, ściera się na miękki pył. Istnieje o wiele łatwiejszy i przyjemniejszy
sposób pozbycia się nie chcianych nawyków - wyobraźnia... Wyobraźnia skupia się od razu na celu i osiąga to, do czego
dąży.
W poprzednich rozdziałach bardzo dużą wagę przykładaliśmy do ćwiczenia wyobraźni, umiejętności tworzenia na
głębszych poziomach umysłu obrazów jak najbardziej zbliżonych do rzeczywistości. Jeżeli będziesz w stanie pobudzić
swoją wyobraźnię wiarą, pragnieniem oraz oczekiwaniem i jednocześnie tak ją wyćwiczyć, że będziesz w stanie “widzieć"
swój cel, “odczuć" go, “usłyszeć", “wyczuć" jego smak, jego dotyk, wtedy osiągniesz to, do czego dążysz.
“Jeżeli wola jest w kontakcie z wyobraźnią, wyobraźnia zawsze zwycięża" - napisał Emile Coue.
Jeżeli koncentrujesz się na zwalczaniu nie chcianego nawyku, w wielu wypadkach będziesz sam siebie
oszukiwać. Gdybyś naprawdę chciał się go pozbyć, nawyk ten sam by z czasem ustąpił. Koncentracja nie powinna
dotyczyć samego pozbycia się nawyku, lecz korzyści, jakie stąd płyną. Od niepożądanych przyzwyczajeń uwolni cię
wyrobienie w sobie wystarczająco mocnego pragnienia osiągnięcia tych korzyści
Skupianie się na nawyku i solenne postanowienie jego odrzucenia w wielu wypadkach jeszcze mocniej nas z nim
związuje. Trochę to przypomina silne postanowienie zaśnięcia: już samo takie postanowienie potrafi nas utrzymywać
godzinami w stanie pobudzenia utrudniając sen.
Zobaczmy teraz, w jaki sposób można teorie te zastosować. Jako przykład podam dwa nałogi, w pozbyciu się
których nasi absolwenci notują najwięcej sukcesów. Są to nadmierne jedzenie i palenie papierosów.
Jeżeli chcesz pozbyć się nadwagi, przemyśl najpierw problem w stanie zewnętrznym beta. Czy przyczyną jest
przejadanie się, czy też zbyt mała ilość ćwiczeń fizycznych, a może jedno i drugie? Być może problem nie polega na
przejadaniu się, ale na jedzeniu nie tego co należy? Rozwiązaniem może być odpowiednia dieta, złożona z tych
składników, które potrzebne są w twoim indywidualnym wypadku. Najlepiej będzie to wiedział twój lekarz.
Trzeba też zadać sobie pytanie: “Dlaczego chcę stracić na wadze?" Czy jestem tak gruby, że zagraża to mojemu
zdrowiu, czy też po prostu wydaje mi się, że szczuplejszy będę bardziej atrakcyjny? I jedno, i drugie jest wystarczającym
powodem do pozbycia się nadwagi, trzeba jednak zdawać sobie sprawę, jakich oczekuje się korzyści, zanim jeszcze
rozpoczną się ćwiczenia.
Jeżeli odżywiasz się prawidłowo i w odpowiednich ilościach oraz ćwiczysz tyle, ile jest w twojej sytuacji możliwe,
a mimo to masz niewielką nadwagę, radzę pogodzić się z nią (chyba że lekarz zaleca co innego). Ja tak postępuję. Poza
tym prawdopodobnie masz w życiu większe zmartwienia, do pokonania których może być użyta Samokontrola Umysłu.
 Jeżeli jednak naprawdę zależy ci na stracie nadwagi i znasz dokładnie powody takiej decyzji, następnym krokiem
jest analiza wszystkich korzyści, które dzięki temu osiągniesz. Nie chodzi tu tylko o ogólnikowe stwierdzenia, takie jak
“lepszy wygląd", ale bardziej konkretne i w miarę możliwości angażujące wszystkie pięć zmysłów.
Wzrok: Znajdź zdjęcie, na którym wyglądasz tak, jak chciałbyś wyglądać teraz.
Dotyk: Wyobraź sobie, jak gładka po zrzuceniu wagi będzie skóra na twoich rękach, udach, brzuchu.
Smak: Wyobraź sobie smak potraw, które będą stanowić twoje nowe menu.
Zapach: Wyobraź sobie zapach jedzenia, które będziesz spożywać. Słuch: Wyobraź sobie, co powiedzą znajomi,
na zdaniu których ci zależy, gdy zauważą twój sukces na tym polu.
Jednakże nawet tych pięciu zmysłów nie wystarczy do prawdziwie dogłębnej wizualizacji. Bardzo ważnym
czynnikiem jest włączenie emocji.
Wyobraź sobie, jak dumny i pełen wiary w siebie jesteś wyglądając tak, jak pragniesz.
Mając mocno zakodowane w głowie wszystkie wyżej wymienione elementy wprowadź się w stan alfa. Przywołaj
swój ekran wyobraźni i na tym ekranie wyobraź sobie siebie z taką sylwetką, jaką masz obecnie. Następnie wymaż ten
obraz i z lewej strony (przyszłość) wprowadź obraz (na przykład ze starej fotografii) takiego siebie, jakim chciałbyś być.
Gdy w myślach przypatrujesz się nowemu Ja", wyobraź sobie ze wszystkimi możliwymi szczegółami uczucie,
które towarzyszy figurze szczupłej jak ta, której obraz widzisz na swoim ekranie. Co czujesz schylając się, by zawiązać
sobie sznurowadło? Wchodząc po schodach? Wkładając ubrania, które teraz są za ciasne? Spacerując w kostiumie
kąpielowym po plaży? Bez pośpiechu kolejno wczuj się w te sceny używając wszystkich pięciu zmysłów w opisany
wcześniej sposób. Jak zmieni się twoje samopoczucie po osiągnięciu celu?
Następnie w myślach, proszę, przejrzyj listę potraw, które będziesz jadł. Zanalizuj nie tylko co, lecz również ile
będziesz jeść, oraz wybierz kilka przekąsek na okres między posiłkami, na przykład surową marchewkę.
Powiedz sobie w myśli, że ta dieta daje ci wszystko, czego twój organizm potrzebuje do normalnego
funkcjonowania i że nie będzie sygnalizował przez uczucie głodu, że chce więcej.
Ta autosugestia zakończy sesję medytacji. Powtarzaj to ćwiczenie dwa razy dziennie.
Zauważ, że ani razu w czasie ćwiczenia nie myśleliśmy ani nie wyobrażaliśmy sobie potraw, których powinniśmy
unikać. Na ogół przejadamy się tym, co nam najbardziej smakuje. Myśl skierowana w stronę takich potraw spowoduje, że
wyobraźnia zboczy na niewłaściwe tory.
Oto co powiedziała aktorka Alexis Smith w wywiadzie dla pisma “Mercury News" z San Jose (13 października
1974): “Pozytywne myślenie fantastycznie wpływa na zredukowanie ilości jedzenia. Nigdy nie myśl o tym, co tracisz, a
koncentruj się na tym, co zyskujesz". Alexis często otrzymuje komplementy, że wygląda obecnie znacznie atrakcyjniej, niż
w czasie gdy grała w filmach Wamer Brothers pokazywanych teraz w telewizji. Według niej, zmiana ta nastąpiła w dużej
części dzięki Samokontroli Umysłu. “Różnica polega na tym - twierdzi aktorka - że jestem teraz bardziej zrównoważona i
mam lepszą
kontrolę nad sobą".
Trzeba pamiętać, że cel wybrany w programie odchudzania powinien być realistyczny. W innym wypadku
zburzona zostanie wiarygodność całego zamierzenia. Osoba z 25 kilogramami nadwagi nie powinna spodziewać się, że
po tygodniu będzie wyglądać jak Mark Spitz czy Audrey Hepbum. Wizualizowanie sobie tego nie przyniesie
wielkich efektów.
W pierwszych paru dniach stare upodobania mogą dawać o sobie znać, przypominając np. o rozkoszach lodów z
bitą śmietaną. Jeżeli nawał zajęć spowoduje, że nie będziesz miał czasu na medytację, złącz trzy palce i powtórz w myśli
te same słowa, których używałeś w czasie medytacji - że twoje żywienie daje ci wszystko, czego organizm potrzebuje do
normalnego funkcjonowania i że nie będzie sygnalizował przez uczucie głodu, że chce więcej. Rzut oka na zdjęcie z
docelową, wymarzoną figurą jest również w takiej sytuacji pomocne.
Wraz z doskonaleniem Samokontroli Umysłu w tej i w innych dziedzinach poprawi się wasze ogólne
samopoczucie, a to z kolei będzie miało niebagatelny wpływ na poprawę funkcjonowania całego ciała. Pobudzony lekko
przez wyobraźnię, organizm z większym zapałem sam poszuka właściwej wagi.
Opisana technika ma kilka wariantów, które również mogą być stosowane. Warianty te mogą przyjść do głowy w
czasie medytacji. Na przykład pewien robotnik z Omaha powiedział sobie w myśli podczas medytacji: “Będę miał apetyt
tylko na te potrawy, które są dobre dla mojego organizmu".
Niespodziewanie zaczęły mu smakować różne sałatki i soki jarzynowe, stracił natomiast apetyt na dania
wysokokaloryczne. W rezultacie stracił 20 kilogramów w przeciągu czterech miesięcy.
Pewna kobieta z Ames w stanie Iowa posłużyła się tą samą techniką. W kilka dni później przyniosła do domu
sześć pączków: trzy dla dzieci i trzy dla ich kolegów. “Zupełnie zapomniałam o sobie. Niemalże rozpłakałam się z radości.
Samokontrola Umysłu działa!"
Pewien rolnik z Mason City w stanie Iowa kupił sobie garnitur za 150 dolarów, który - mówiąc oględnie -- nie
bardzo na niego pasował. Założenie spodni było absolutnie niewykonalne, również dopięcie guzików marynarki było
marzeniem ściętej głowy. “Sprzedawca patrzył na mnie jak na wariata" - opowiadał później. Niemniej jednak, dzięki
zastosowaniu ekranu wyobraźni mężczyzna ten stracił 23 kilogramy w przeciągu czterech miesięcy. “Garnitur leży teraz
na mnie, jak szyty na miarę".
 Nie w każdym wypadku wyniki są tak spektakularne. I prawdę mówiąc, nie zawsze powinny. Aby jednak
udowodnić wiarygodność naszego programu odchudzania, państwo Caroline de Sandre i Jim Williams, którzy są
dyrektorami ośrodka Metody Silvy w Kolorado, przeprowadzili eksperyment z grupą osób, które rzeczywiście chciały
stracić wagę. Pani Caroline organizowała spotkania z grupą 25 absolwentów zajęć raz w tygodniu przez jeden miesiąc.
Wśród 15 osób, które przyszły na wszystkie spotkania, przeciętny ubytek wagi był nieco powyżej 1,70 kg. Wszystkie
osoby zeszczuplały. Miesiąc później te same osoby zostały ponownie sprawdzone. Siedem osób w dalszym ciągu traciło
na wadze, osiem utrzymywało się na tym samym poziomie. Nikt nie przybrał na wadze!
Według pani Caroline, doświadczenie to było dla grupy absolwentów nie tylko “bezbolesne", ale nawet
przyjemne. Osoby te nie tylko straciły zbędne kilogramy bez ataków głodu czy innych niedogodności, ale również
stosując wiele technik opanowanych podczas treningu Silvy, wzmocniły swoją wiarę w skuteczność tych umiejętności.
Przeciętny ubytek na wadze był mniej więcej taki, jaki spodziewany jest po zastosowaniu którejś ze znanych diet.
Pani Caroline znała doskonale te problemy oraz sprawy związane z prawidłowym odżywianiem i kontrolą wagi, gdyż
przez półtora roku pracowała jako wykładowca na jednym z kursów odchudzania oraz piastowała stano wisko zastępcy
dyrektora do spraw wyżywienia w Szwedzkim Instytucie Medycznym w Denver. Planuje teraz kontynuację programu
opartego na Samokontroli Umysłu oraz opracowanie podobnego programu dla osób, które chcą rzucić palenie.
Palenie papierosów jest tak poważnym nałogiem, że jeżeli jesteś palaczem, czas na przekształcenia się w byłego
palacza powinien nadejść teraz. Podobnie jak miało to miejsce w wypadku odchudzania, proces ten dokona się w
łagodnych etapach, aby dać organizmowi wystarczającą ilość czasu na przyzwyczajenie się i całkowite podpo-
rządkowanie nowym poleceniom płynącym z umysłu.
W tym wypadku nie ma potrzeby analizować w poziomie beta przyczyn, dla których chcesz przestać palić. Lista
tych smutnych powodów jest bardzo dobrze znana. Potrzebna natomiast będzie lista korzyści, które później staną się tak
wyraziste, że chęć rzucenia nałogu przyjdzie sama.
Będziesz mieć więcej energii, twoje zmysły fizyczne będą bardziej wyostrzone, będziesz mógł pełniej delektować
się życiem. Zresztą, sam wiesz lepiej niż ja - niepalący - ile zyskasz.
Wprowadź się w poziom alfa i na ekranie wyobraźni wyświetl siebie w sytuacji, w której masz zwyczaj zapalać
pierwszego papierosa. Wyobraź sobie, jak wykonujesz z uczuciem całkowitego rozluźnienia i swobody wszystkie - oprócz
palenia - czynności, które normalnie stanowią twoją codzienną rutynę od tego momentu do końca następnej godziny.
Jeżeli jest to na przykład okres pomiędzy 7.30 a 8.30 rano, powiedz do siebie w myśli: “Pomiędzy 7.30 i 8.30 jestem teraz
i pozostanę byłym palaczem. Sprawia mi przyjemność pozostawanie byłym palaczem podczas tej godziny. Jest to dla
mnie łatwe i przyzwyczajam się do tego".
Kontynuuj to ćwiczenie do czasu, kiedy świadomie będziesz się czuł zupełnie swobodnie w przeciągu pierwszej
godziny wolności od codziennego papierosa. To samo powtórz teraz, przesuwając czas zapalenia pierwszego papierosa
o kolejną godzinę, potem o jeszcze jedną godzinę i tak dalej. Postępuj powoli. Narzucanie zbyt szybkiego tempa jest
niezasłużoną karą dla organizmu, co nie jest sprawiedliwe, gdyż to umysł, a nie organizm, wprowadził cię w ten nałó g.
Pozwól więc, aby przy udziale wyobraźni umysł wykonał teraz całą pracę.
Oto kilka rad, które powinny przyspieszyć nadejście dnia całkowitego wyzwolenia.
Należy często zmieniać rodzaj palonych papierosów.
W godzinach, w których nie jesteś “byłym palaczem", ilekroć zaciągasz się nikotyną, zadaj sobie w myśli pytanie:
“Czy tego naprawdę teraz chcę?" Zadziwiająco często odpowiedzią jest “nie". Zaczekać wtedy, aż naprawdę przyjdzie ci
ochota na palenie.
Jeżeli podczas którejś z “niepalących" godzin twój organizm gwałtownie zażąda papierosa, weź głęboki oddech,
złącz trzy palce i używając tych samych słów, których używasz w medytacji w alfa -przypomnij sobie, że w czasie tej
godziny jesteś “byłym palaczem".
Przy odzwyczajaniu się od palenia do tej podstawowej metody dodawać można również inne techniki.
Mieszkaniec miasta Omaha, który palił przeciętnie półtorej paczki dziennie, w stanie alfa zaczął sobie wyobrażać
wszystkie papierosy, które kiedykolwiek wypalił. Był to ogromny stos papierosów. Następnie wsypał je wszystkie do pieca
i spalił.
Potem wyobraził sobie wszystkie papierosy, które prawdopodobnie będzie musiał jeszcze wypalić w przyszłości,
jeżeli nie zaprzestanie palenia - wrzucił je do pieca i też z przyjemnością spalił. W przeszłości człowiek ten już kilkakrotnie
bezskutecznie próbował odzwyczaić się od palenia. Tym razem pozbył się nałogu po zaledwie jednej medytacji, bez
głodu nikotynowego, bez nadmiernego apetytu, bez żadnych efektów ubocznych.
W przypadku odzwyczajania się od palenia ilość sukcesów jest nieco niższa, niż to ma miejsce w przypadkach
odchudzania. Niemniej jednak znam wystarczającą liczbę absolwentów, którzy pozbyli się tego nałogu lub radykalnie
zmniejszyli ilość wypalanych papierosów, aby móc z czystym sumieniem polecić wszystkim, którzy chcą przestać palić,
Samokontrolę Umysłu.

POPRAWA ZDROWIA
Mniej więcej połowę mojego czasu poświęcam na podróże po USA oraz innych krajach z wykładami dla
absolwentów kursów Metody Silvy. W czasie tych podróży spotykam nie setki, ale tysiące absolwentów, którzy donoszą o
- prawdziwie - cudownych przypadkach samowyleczenia. Relacje te stały się dla mnie -codziennością i zadziwiają mnie
teraz w zupełnie innym sensie. Dziwi mnie mianowicie dlaczego tak mało ludzi zdaje sobie sprawę z olbrzymiej władzy
ich umysłu nad organizmem. Leczenie metodami metapsychicznymi traktowane jest przez wielu ludzi jako dziwaczne i
ezoteryczne. Czy może jednak być coś dziwniejszego i bardziej ezoterycznego niż recepty na silne proszki, z groźnymi
dla zdrowia efektami ubocznymi? We wszystkich moich dotychczasowych doświadczeniach z leczeniem
metapsychicznym ani razu nie doświadczyłem, ani nie widziałem, ani nie słyszałem o jednym chociażby przypadku
negatywnych
efektów ubocznych.
Badania naufcowe w dziedzinie medycyny odkrywają coraz więcej współzależności pomiędzy ludzkim
organizmem i umysłem. Wiele nie związanych z sobą na pierwszy rzut oka badań prowadzi konsekwentnie do jednego
wniosku: umysł spełnia ogromną, nie poznaną jeszcze do końca rolę w naszym życiu.
Gdyby Samokontrola Umysłu była metodą doskonałą (a taką nie jest - ciągle się jeszcze uczymy), wszyscy
mielibyśmy doskonałe, zdrowe organizmy. Jest jednak niezaprzeczalnym faktem, że do tej pory wiemy już wystarczająco
dużo, aby przy pomocy naszego umysłu do tego stopnia wzmocnić system gojenia, że będzie on w stanie lepiej zwalczać
ewentualne choroby. Nawet tak prosta metoda jak opracowana przez drą Coue, okazała się skuteczna. W naszym sy-
stemie Samokontroli Umysłu metoda ta stosowana jest ze zwielokrotnioną skutecznością.
Jest oczywiste, że im lepiej umiemy stosować metody samoleczenia, tym rzadziej bywamy z wizytą u lekarza.
Muszę jednak mocno podkreślić, że przy obecnym stadium rozwoju Samokontroli Umysłu jest jeszcze za wcześnie,
abyśmy mogli zacząć posyłać lekarzy na emeryturę. W przypadku choroby konieczna jest konsultacja lekarska i ścisłe
stosowanie się do zaleceń. Możecie jednakże zadziwić lekarzy szybkim powrotem do zdrowia. W pewnym momencie
mogą nawet podejrzewać, że po kryjomu odwiedzacie ich konkurentów.
Wielu absolwentów opowiadało o odwoływaniu się do Samokontroli Umysłu w opanowaniu bólu i krwawienia w
nagłych wypadkach. Pani Donald Wildowsky uczestniczyła z mężem w konferencji w Teksasie. Według sprawozdania
zamieszczonego w “Bulletin" z Nor-wich w stanie Connecticut, kiedy pani Wildowsky wskoczyła do basenu kąpielowego,
nastąpiło u niej pęknięcie błony bębenkowej.
“Byliśmy daleko od jakiegokolwiek miasta - opowiadała potem -i nie chciałam wywoływać męża w środku
konferencji. Wprowadziłam się w stan alfa, przyłożyłam rękę do ucha, skoncentrowałam się na bolącym miejscu i
powiedziałam w myśli “Przeszło! Przeszło! Przeszło!" Krwawienie i ból natychmiast ustały. Gdy wreszcie znalazłam
lekarza, ten zaniemówił ze zdumienia."
Technikę samogojenia ćwiczymy w sześciu łatwych etapach.
Etap pierwszy:
Rozpoczynamy w stanie beta. Pomyśl o sobie jako o osobie pełnej miłości i przebaczenia. Potraktuj miłość jako
cel sam w sobie. Będzie to prawdopodobnie wymagało dosyć dokładnego “uporządkowania myśli" (patrz rozdział ósmy).
Etap drugi:
Wejdź w stan alfa. Jak wcześniej wspomniałem, już sam fakt rozluźnienia stanowi duży krok w kierunku
samogojenia, gdyż w stanie alfa zneutralizowana jest negatywna praca umysłu - złość i poczucie winy - i organizm jest w
stanie robić to, do czego natura go stworzyła, tj. regenerować się. Być może zawładnęły tobą realne uczucia gniewu czy
winy, jednak jak wynika z naszych badań, uczuć tych doświadcza się jedynie w “zewnętrznym" poziomie beta i zanikają
one samoczynnie podczas ćwiczenia technik Samokontroli Umysłu.
Etap trzeci:
Omów w myśli pierwszy etap. Wyraź w słowach chęć, abyś dzięki “uporządkowaniu myśli" oraz stosowaniu
pozytywnych zwrotów i słów był w stanie myśleć pozytywnie i stać się kochającą, przebaczającą osobą.
Etap czwarty:
Wyobraź sobie chorobę, która ci dolega. Należy użyć do tego ekranu wyobraźni, na którym zobaczysz i wczujesz
się w dolegliwość. Taka analiza powinna być dość krótka. Celem jej jest skupienie uzdrawiających energii w rejonach, w
których są potrzebne.
Etap piąty:
Szybko wymaż obraz swojej dolegliwości i wyobraź sobie całkowite wyzdrowienie. Wczuj się w uczucie wolności i
szczęścia płynące z doskonałego zdrowia. Przytrzymaj ten obraz, naciesz się nim, naciesz się świadomością, że
zasługujesz na doskonałe zdrowie i że w tym idealnym stanie znajdujesz się w całkowitej harmonii z prawami przyrody.
Etap szósty:
Raz jeszcze wzmocnij efekt “uporządkowania myśli", kończąc powiedzeniem do siebie: “Z każdym dniem i pod
każdym względem jest mi coraz lepiej, lepiej i lepiej..."
Jak długo i jak często powinniśmy odbywać taką sesję? Z mojego doświadczenia wynika, że najlepszym czasem
na to ćwiczenie jest piętnaście minut. Wykonuj je tak często, jak możesz, minimum jednak dwa razy dziennie. W tym
wypadku nie istnieje pojęcie “za dużo".
W tym miejscu pozwolę sobie na dygresję. Mówi się czasami, że wprawdzie medytacja jest rzeczą pozytywną,
ale trzeba być ostrożnym, gdyż za częste medytowanie może spowodować oderwanie się od świata zewnętrznego i
zasklepienie w sobie. Czy to prawda - nie wiem. Opinię tę wypowiada się o innych dyscyplinach związanych z medytacją,
jednakże nie o Samokontroli Umysłu. Naszym celem jest włączenie się w sprawy tego świata, a nie odseparowanie od
nich; nie bierne ignorowanie praktycznych problemów, ale wyzwanie ich i rozwiązywanie. Tego typu medytacji nigdy nie
jest za dużo.
Wracając do samogojenia: etap pierwszy powinien być praktykowany właściwie przez cały czas. Należy go
ćwiczyć w beta, w alfa i w teta i do głębi przeżywać. Jeżeli w ciągu dnia macie wrażenie, że to uczucie wam umyka,
złączcie trzy palce w celu jego natychmiastowego wzmocnienia.
Wiele z naszych ośrodków Samokontroli Umysłu wydaje dla swoich absolwentów specjalne biuletyny. Zawierają
one relacje absolwentów o skuteczności metod Samokontroli. Opowiadania na temat kontroli bólu głowy, astmy,
zmęczenia czy wysokiego ciśnienia są tak liczne, że przytoczenie ich tu wszystkich byłoby niepodobieństwem.
Poniższe sprawozdanie cytuję jednak, ponieważ jego autor jest praktykującym lekarzem.
“W wieku jedenastu lat zacząłem cierpieć na migrenę. Początkowo były to sporadyczne ataki, łatwe do
opanowania, z biegiem jednak czasu stany te zaczęły się pogłębiać, aż w końcu zacząłem mieć bóle głowy trwające
przez trzy lub cztery dni z jedno- lub dwudniową przerwą między atakami. W pełni rozwinięta migrena jest bardzo gro -
źna... zwykle atakuje jedną połowę twarzy i głowę. Człowiek ma wrażenie, że oczy wychodzą z orbit. Ból jest tak
świdrujący, że czuje się go aż w żołądku. Czasami atak migreny może powstrzymać środek powodujący skurcz naczyń
krwionośnych, który należy przyjąć od razu przy pierwszych objawach, kiedy ból jest jeszcze do wytrzymania. Jeśli ból
głowy ciągnie się już przez pewien okres, nic, z wyjątkiem czasu, nie jest w stanie go opanować. Dochodziło do tego, że
musiałem brać lekarstwa co cztery godziny, a nawet wtedy doznawałem tylko częściowej ulgi.
Byłem u specjalisty od migreny, który najpierw zbadał mnie bardzo dokładnie, aby się upewnić, że nie mam
żadnych schorzeń fizycznych czy neurologicznych i następnie poradził mi leczenie, które już i tak praktykowałem. Bóle
głowy trwały dalej.
Jedna z moich pacjentek była absolwentką kursu Metody Samokontroli Umysłu i prawie przez rok namawiała
mnie, abym poszedł na kurs. Odpowiadałem jej ciągle, że nie wierzę w tego typu nonsensy. Pewnego dnia była u mnie w
czwartym dniu mojej migreny. Musiałem wyglądać bardzo kiepsko, gdyż bez wahania powiedziała:
«Chyba już najwyższy czas, żeby wybrał pan się na kurs Samokontroli Umysłu! W przyszłym tygodniu się właśnie
zaczyna. Chętnie wezmę tam pana z sobą».
Zapisałem się na kurs i każdego wieczoru pilnie uczęszczałem na zajęcia. Ku mojemu zdumieniu, w przeciągu
tego tygodnia nie miałem bólu głowy. W tydzień po ukończeniu kursu obudziłem się z atakiem straszliwej migreny, co dało
mi pierwszą szansę na wypróbowanie mojego nowego programowania. Wykonałem cykl przepisanych ćwiczeń,
odliczyłem do pięciu... i ból zniknął... czułem się fantastycznie. To był cud! Po pięciu sekundach ból jednak powrócił i to
jeszcze gorszy. Nie poddałem się i ponownie wykonałem ten sam cykl ćwiczeń. Ból znowu na moment ustąpił i zaraz
wrócił. W ten sposób przeszedłem chyba przez dziesięć cykli nie biorąc lekarstwa. Postanowiłem się nie poddawać i
powtarzałem ćwiczenie tak długo, aż ból całkowicie ustąpił.
Przez pewien czas nie miałem ataku, a kiedy nastąpił, trzy powtórzenia cyklu spowodowały jego zniknięcie.
Potem w ciągu trzech miesięcy miewałem od czasu do czasu bóle głowy, ale nie musiałem brać nawet aspiryny. Od
momentu skończenia kursu Samokontroli Umysłu nie wziąłem ani jednej aspiryny. To rzeczywiście działa!"
A oto inna historia, opowiedziana przez zakonnicę, siostrę Barbarę Burns z Detroit w stanie Michigan. Wybrałem
ten przykład ze względu na niezwykle oryginalny sposób, w jaki siostra Barbara potrafiła wykorzystać zaprogramowany
mechanizm pobudzania.
Ze względu na krótkowzroczność przez dwadzieścia siedem lat siostra Barbara nosiła okulary. W miarę
powiększania się jej krótkowzroczności zwiększała się siła soczewek w jej okularach, co z kolei powodowało zakłócenia w
percepcji odległości. Zanim wzrok jej się zaczął poprawiać, zmuszona była do używania podwójnych soczewek. W lipcu
1974 roku postanowiła zastosować Samokontrolę Umysłu. W stanie głębokiej medytacji powiedziała do siebie: “ Z
każdym mrugnięciem powiek ostrość mojego wzroku staje się tak dokładna, jak dokładna jest ostrość soczewek w
aparacie fotograficznym." Ta autosugestia powtarzana była podczas każdej medytacji. Po dwóch tygodniach siostra
Barbara zaczęła obchodzić się bez okularów, chociaż w dalszym ciągu potrzebowała ich do czytania. Następnie
skonsultowała się z doktorem Włodygą, okulistą, który również był absolwentem kursu Samokontroli Umysłu. Doktor
stwierdził u niej drobne zniekształcenie rogówki. W okresie kilku tygodni przed następnym badaniem u drą Włodygi
siostra Barbara wprowadziła do swoich medytacji sugestię korygującą rogówkę. Poniżej przytaczam fragment listu drą
Włodygi, który został napisany na prośbę siostry Barbary:
“Siostra Barbara była u mnie po raz pierwszy na badaniu 20 sierpnia 1974 roku (...)
Ponowny egzamin przeprowadziłem 26 sierpnia 1975. Przez cały rok nie używała okularów...
Pacjentka wykazała redukcję ujawnionej poprzednio krótkowzroczności do poziomu, w którym noszenie okularów
stało się niepotrzebne".
Ani lekarz, ani siostra Barbara Bums nie cierpieli oczywiście na “śmiertelną chorobę" z rodzaju tych, które tak
często stają się przedmiotem obaw wielu ludzi. W tym momencie nasuwa się oczywiście pytanie, czy Samokontrola
Umysłu jest w stanie pomóc ludziom chorym naprawdę poważnie. Przyjrzyjmy się zatem chorobie, która budzi zwykle
największy strach - rakowi.
Być może niektórym z czytelników znane są prace onkologa dr. O. Carla Simontona. Marilyn Ferguson pisała o
nim w cieszącej się dużą popularnością książce Rewolucja mózgu(Tytuł oryginału angielskiego: The Brain Revolution). W
styczniu 1976 roku Grace Halsel napisał o nim artykuł pod tytułem Rak pod kontrolą urny-slu(Tytuł oryginału angielskiego:
Mind Over Cancer)., opublikowany w czasopiśmie “Prevention Magazine". Dr Simonton zaznajomiony jest z technikami
Samokontroli Umysłu i z wielkim sukcesem zaadoptował wiele z nich do leczenia swoich pacjentów.
W czasie piastowania funkcji kierownika oddziału terapii radiologicznej w bazie lotniczej w Travis, pod San
Francisco, dr Simonton
zaczął studiować rzadkie, ale dobrze znane w medycynie zjawisko: przypadki ludzi, którzy w medycznie
niewytłumaczalny sposób wyleczyli się z raka. Przypadki takie, określane mianem “spontanicznej remisji", stanowią
bardzo mały procent populacji chorych na raka. Gdyby możliwe było znalezienie przyczyny - rozumował dr Simon ton - tej
spontanicznej poprawy zdrowia, być może zaistnieje szansa na znalezienie sposobu wywoływania takiej remisji.
Dr Simonton doszedł do wniosku, że ludzie ci mieli jedną bardzo ważną wspólną cechę - były to najczęściej
osoby o usposobieniu
optymistycznym, pozytywnym i stanowczym.
W przemówieniu do słuchaczy na Bostońskiej Konferencji Samokontroli Umysłu w 1974 roku dr Simonton
powiedział co następuje:
“W badaniach nad rozwojem nowotworów złośliwych najbardziej znaczącym, zidentyfikowanym przez badaczy
czynnikiem emocjonalnym jest strata kogoś bliskiego na sześć do osiemnastu miesięcy przed
ujawnieniem się choroby.
Zostało to udowodnione w szeregu długoterminowych studiów przez różnych, nie związanych z sobą badaczy i z
użyciem grup kontrolnych (...). Wiemy, że nie tyle sama strata jest znaczącym czynnikiem, ale także sposób, w jaki ta
strata jest odebrana przez daną osobę.
Strata taka musi być na tyle poważna, aby móc spowodować u pacjenta przygniatające uczucie beznadziejności i
bezradności. Wygląda na to, że w takiej sytuacji obniżają się naturalne funkcje obronne organizmu, co umożliwia kliniczny
rozwój nowotworu."
Na początku lat siedemdziesiątych dr Simonton przeprowadził badania związane z nastawieniem psychicznym u
152 pacjentów chorych na raka. Powyższe badania opublikowane zostały w periodyku naukowym “Journal of
Transpersonal Psychology" (tom 7, nr l, 1975). W trakcie tych badań dr Simonton oceniał pacjentów w skali liczbowej od l
do 5, gdzie l oznaczało “wyjątkowo negatywne nastawienie", a 5 “wyjątkowo pozytywne". W kolejnym etapie badań oce-
niana była efektywność zastosowanej terapii, która również mierzona była w skali liczbowej, posiadającej z jednej strony
“wyjątkowo pozytywny wynik", a z drugiej - “negatywny". U dwudziestu pacjentów wyniki leczenia ocenione zostały jako
“wyjątkowo pozytywne", pomimo że u czternastu z nich stan nowotworu był już tak zaawansowany, iż pacjentom dawano
mniej niż 50% szans przeżycia pięciu lat. Według dr. Simontona, decydującym czynnikiem było w tym wypadku
pozytywne nastawienie psychiczne tych pacjentów. Po drugiej stronie skali u dwudziestu dwóch pacjentów wyniki
leczenia ocenione zostały jako “negatywne". Żaden z tych pacjentów nie odznaczał się pozytywnym nastawieniem
psychicznym.
W dalszym ciągu zaobserwowano, że gdy niektórzy z “pozytywnych" pacjentów powrócili do domu i ich
nastawienie z takich czy innych powodów uległo zmianie na negatywne, “odpowiednio zmieniły się również postępy
choroby". Było rzeczą jasną, że najistotniejszą rolę odgrywa tu nastawienie psychiczne pacjentów, a nie zaawansowanie
samej choroby.
Dr Elmer Green z Fundacji Menninger cytowany jest przez wydawcę “Journal of Transpersonal Psychology":
“Imponujące wyniki w opanowaniu raka osiągnięte przez Carla i Stefanię Simonton (...) zawdzięczają oni połączeniu
wizualizacji dla samoregulacji fizjologicznej z tradycyjną radiologią".
Podczas przemówienia w Bostonie dr Simonton przeczytał słowa prezesa Amerykańskiego Stowarzyszenia do
Walki z Rakiem, Eugene Pendergrassa, który w 1959 roku powiedział: “Istnieją świadectwa, że napięcia emocjonalne
pacjenta wpływają na ogólny przebieg choroby. Mam głęboką nadzieję, że będziemy w stanie rozszerzyć nasze badania,
akceptując realną możliwość, że umysł człowieka dysponuje siłami, które są w stanie przyspieszyć albo zahamować
rozwój tej choroby".
Dr Simonton jest obecnie dyrektorem medycznym Poradni Onkologicznej i Centrum Badawczego w Fort Worth.
Razem z Stefanią Mathews-Simonton, która jest jego współpracownikiem, uczą pacjentów włączenia się do własnej
terapii za pomocą ćwiczeń umysłowych.
“Wychodzę z założenia, że nastawienie psychiczne pacjenta odgrywa rolę w jego reakcji na jakąkolwiek formę
leczenia i że jest on w stanie wpłynąć na przebieg choroby. Gdy przyjrzałem się temu za łożeniu dokładniej, doszedłem do
wniosku, iż Samokontrola Umysłu - koncepcja biologicznego sprzężenia zwrotnego i medytacji – dają mi do rąk
instrumenty, dzięki którym jestem w stanie zacząć uczyć pacjentów nowych współzależności i pomóc im aktywnie
włączać się w procesy związane z ich własnym zdrowiem. Mogę śmiało powiedzieć, że w dziedzinie emocjonalnej jest to
jeden z najpotężniejszych instrumentów, które jestem w stanie ofiarować pacjentom".
Jednym z pierwszych kroków, które dr Simonton podejmuje z pacjentami, jest trening przezwyciężania strachu
przed chorobą. W czasie nauki “uświadamiamy sobie, że choroba raka jest normalnym procesem, który toczy się w nas
wszystkich - wszyscy mamy w sobie komórki, które degenerują się i przeradzają w złośliwe komórki rakowe. Organizm
rozpoznaje te komórki i niszczy je w taki sam sposób, jak niszczy każde obce proteiny (...) - Nie jest to więc tylko kwestia
pozbycia się wszystkich komórek rakowych, ponieważ komórki takie powstają u nas ciągle. Jest to kwestia ponownego
ustawienia systemu kontroli nad własnym organizmem i nad jego procesami".
Po przemówieniu drą Simontona zabrała głos pani Simonton, która powiedziała:
“Większość ludzi (...) wyobraża sobie komórkę rakową jako coś
wstrętnego, złośliwego, podstępnego, posiadającą nieograniczoną władzą, gdyż w momencie kiedy zacznie się
mnożyć, organizm nic nie jest w stanie zrobić, aby ją zniszczyć. W rzeczywistości komórka rakowa jest normalną
komórką, która po prostu zwariowała (...). Jest to ogłupiała komórka. Rozmnaża się tak szybko, że często odcina od
siebie dopływ krwi i umiera z głodu. Jest słaba. Gdy się ją natnie lub podda radiacji albo chemioterapii, rozchoruje się do
tego stopnia, że
nie jest już w stanie wyzdrowieć. Ginie.
Proszę ją teraz porównać do zdrowej komórki. Wiemy, że mając zdrowe tkanki, możemy skaleczyć się w palec i
skaleczenie zagoi się samo, mimo że nie zrobimy nic ponad założenie plastra opatrunkowego (...). Zdrowe komórki nie
pozbawiają się same dopływu krwi. Pomimo to proszę się przyjrzeć naszym wyobrażeniom o komórce ra kowej. Tylko
strach i obrazy, które ten strach wytwarza w naszym umyśle, powodują, że przypisujemy tej chorobie tak wielką moc."
Nawiązując do technik relaksacji i wizualizacji, które razem z mężem stosują wraz z terapią radiologiczną, pani
Simonton powiedziała:
“Technika naszej wyobraźni jest prawdopodobnie najpotężniejszym narzędziem, które w tej chwili posiadamy. Są
trzy podstawowe zalecenia, które dajemy pacjentom podczas ćwiczeń: wyobrażanie choroby, wyobrażanie jej procesu
leczenia oraz wyobrażenie mechanizmu immunologicznego w organizmie.
Podczas naszych sesji grupowych mówimy o tym, w jaki sposób należy sobie to wyobrażać oraz do czego ma to
prowadzić. Wydaje się, że jest istotne, aby pacjenci tworzyli obrazy w ten właśnie sposób oraz mieli większą wiarę w
pozytywny wynik swoich wyobrażeń.
Jednym z głównych tematów, który również omawiamy, jest medytacja. Jak często medytować oraz co robić
podczas medytacji?"
INTYMNE ĆWICZENIA DLA KOCHANKÓW
W czasie prelekcji dla grupy uczestniczącej w kursie Samokontroli Umysłu pani Simonton mówiła między innymi
o licznych stresach życia, które mogą prowadzić do choroby, jeżeli odpowiednio nie reagujemy na nie.
“Szczęśliwe małżeństwo jest zjawiskiem bardzo nietypowym u naszych pacjentów. Jeżeli ktoś ma dobre pożycie
małżeńskie, stanowi to jedno z najlepszych rokowań w naszej pracy z nim i jeden z najważniejszych powodów dla niego,
aby pozostać przy życiu."
Co czyni małżeństwo szczęśliwym? Na to pytanie nie potrafię dać pełnej odpowiedzi. Moje małżeństwo z Paulą
jest wyjątkowo udane. Przez trzydzieści sześć lat był to związek emocjonalnie bogaty i interesujący, ale nie jestem w
stanie dokładnie zrozumieć, dlaczego tak się stało. Być może właśnie fakt, że nie bardzo to rozumiem, jest czę ścią
sukcesu. Piszę to, abyście zdali sobie sprawę, że nie mam bezpośrednich doświadczeń z nieszczęśliwym małżeństwem,
a w związku z tym nie wiem, jak się je ratuje - i czy w ogóle należy je ratować.
Znam jednakowoż kilka sposobów wzbogacenia i poprawy życia małżeńskiego, jeśli mąż i żona tego sobie życzą.
Prawdopodobnie wielu z was spodziewa się, że zacznę mówić na temat seksu, ponieważ według obiegowej
opinii życie seksualne to podstawa dobrego małżeństwa. Dla mnie jest ono raczej wynikiem dobrego małżeństwa. Lecz
do dyskusji nad sprawą powrócimy później..
Według mnie, najlepszą podstawą małżeństwa jest intymność. Nie chodzi mi jednak o wchodzenie w
zabłoconych butach do czyjejś duszy, lecz intymność, która wypływa z głębokiego wzajemnego zrozumienia i akceptacji.
Mam zamiar zasugerować coś może nieco dziwnego, ale muszę najpierw zrobić drobne wprowadzenie.
Wspominaliśmy poprzednio, że pod koniec kursów Samokontroli Umysłu uczestnicy doznają uczucia radosnego
uniesienia. Występuje również coś innego. Jest to subtelniejsze i głębsze uczucie. Na kilka chwil przed rozdaniem
dyplomów uczestnicy odczuwają, że łączy ich intymny, niemalże miłosny kontakt. Przychodzą na kurs jako nieznajomi,
których ścieżki życia nigdy by się prawdopodobnie nie zbiegły, i wkrótce rozstaną się, aby iść dalej naprzeciw swojemu
przeznaczeniu. Niemniej jednak przy następnym spotkaniu to uczucie wzajemnego kontaktu łatwo jest ponownie
wzbudzić.
Wielu ludzi wierzy, iż wypływa ono z faktu intensywnego, wspólnego i jedynego w swoim rodzaju przeżycia. Tego
samego uczucia doświadczają często żołnierze, których łączą wspólne przeżycia wojenne. Podobne uczucie może
związać grupę zamkniętych w windzie nieznajomych, którzy spędzili w niej całe popołudnie.
Jest to jednak tylko część prawdy. Część najbardziej zrozumiała, gdyż najłatwiejsza do zauważenia.
Dzieje się jeszcze coś innego, co spróbuję teraz wytłumaczyć. Podczas długich i głębokich ćwiczeń
medytacyjnych nawiązują się pewne kontakty - umysły, bardziej wyczulone na odbiór, odczuwają łagodny wpływ umysłów
innych osób w sposób znany tylko tym, którzy spędzają razem całe życie. W większości przypadków nagłe sytuacje
intymne są powierzchowne, nieprawdziwe i pozostawiają poczucie lekkiego niesmaku. W tym przypadku dzieje się
inaczej. Uczucie zostaje utrwalone na głębszym poziomie metapsychicznym.
Ponieważ jest to uczucie bardzo subtelne, nie bądźcie zdziwieni, jeśli żaden z absolwentów kursu nie będzie
wam o nim opowiadał. Jednak kiedy ten temat zostanie poruszony - pytana osoba odpowie prawdopodobnie:
“Rzeczywiście odczuwaliśmy coś takiego. To było wspaniałe!"
Jest to coś w rodzaju “produktu ubocznego" treningN Samokontroli Umysłu, gdyż kurs nie jest specjalnie
nastawiony na osiągnięcie tego stanu. Niemniej jednak (i to jest właśnie sugestia, którą chcę zrobić) możliwe jest, abyście
wspólnie, jako mąż i żona, użyli swojej wiedzy o Samokontroli Umysłu do celowego wywołania uczucia głębokiej
intymności, które w innych wypadkach osiągnięte może być jedynie po wielu latach wspólnego pożycia. Rezultaty będą
lepsze i trwalsze niż te, które wynoszą uczestnicy naszych kursów. Oto co należy robić:
1. Wybierzcie miejsce, w którym obydwoje czujecie się najbardziej szczęśliwi, najbardziej rozluźnieni. Może to
być miejsce, gdzie razem byliście na wakacjach lub inne, z którym łączą was jakieś przyjemne wspomnienia. Może to być
również miejsce, w którym żadne z was jeszcze nie było - możecie je wspólnie wymyślić. Nie powinno to być jednak
miejsce, które zna tylko jedno z was. Zepsuje to symetrię przeżycia i zmniejszy poczucie wspólnoty wrażeń.
2. Usiądźcie naprzeciwko i blisko siebie. Wprowadźcie się w stan rozluźnienia i pozwólcie, by zamknęły się
powieki.
3. Jedno z was powinno teraz powiedzieć do drugiego np.: “Będę teraz powoli liczył (liczyła) od dziesięciu do
jednego, a ty z każdą liczbą wchodzić będziesz w coraz głębszy, przyjemny medytacyjny poziom umysłu: dziesięć -
dziewięć - osiem - siedem - sześć - pięć -cztery - trzy - dwa - jeden. Jesteś teraz rozluźniony (rozluźniona) i osiągnąłeś
(osiągnęłaś) głęboki, przyjemny stan umysłu. Z twoją pomocą dołączę teraz do ciebie."
4. Druga osoba powinna teraz powiedzieć: “Będę powoli liczył (liczyła) od dziesięciu do jednego i z każdą liczbą
będziemy się do siebie zbliżali na głębszym poziomie umysłu. Dziesięć - dziewięć -czujesz, jak razem osiągamy coraz
głębsze rozluźnienie, osiem - siedem - sześć - razem coraz bliżej i bliżej, pięć - cztery - coraz głębiej i bliżej, trzy - dwa -
jeden. Obydwoje jesteśmy teraz rozluźnieni na głębokim poziomie umysłu. Zejdźmy razem jeszcze głębiej".
5. Pierwsza osoba powinna teraz powiedzieć: “Dobrze, pogłębimy ten stan razem. Spróbujmy teraz odtworzyć
wrażenia z naszego ulubionego miejsca odpoczynku. Im pełniej je doświadczymy, tym głębsze będzie nasze rozluźnienie.
Spójrz na niebo (...)".
6. “Tak (...) jest czyste, widać tylko kilka wędrujących chmurek". Każde z was powoli i spontanicznie opisuje
scenę, której razem doświadczacie: temperaturę, kolory, dźwięki, wszystkie przyjemne szczegóły.
7. Gdy będziecie obydwoje w stanie głębokiego rozluźnieniu i na głębokim poziomie umysłu, nie spieszcie się
zbytnio. W pełni ciesząc się pozostawaniem przez was w stanie rozluźnienia, jedno z was powinno powiedzieć do
drugiego: “Moim największym pragnieniem w życiu jest, abym cię mógł (mogła) uczynić szczęśliwym (szczęśliwą). Tylko
wówczas sam (sama) chcę stać się szczęśliwym (szczęśliwą)."
8. Druga osoba mówi: “I ja najbardziej pragnę uczynić cię szczęśliwym (szczęśliwą) i tylko wówczas sam (sama)
chcę stać się szczęśliwym (szczęśliwą)."
9. Po tych słowach powinien nastąpić okres komunikacji bez słów tak długi, jak długo macie ochotę w tym stanie
pozostać. Potem łagodnie wyprowadź się z tego stanu. Niektóre pary przeżywają ten okres intensywniej, jeśli patrzą
sobie w oczy. Dla ludzi doświadczonych w medytacji jest rzeczą zupełnie możliwą pozostawanie z otwartymi oczyma w
stanie alfa lub teta. Jeżeli jednak nie czujecie się swobodnie, proszę się do tego nie zmuszać.
Możecie mi wierzyć, że jest to przeżycie o wiele mocniejsze niż można to sobie wyobrazić podczas lektury.
Przekonacie się o tym już po pierwszej próbie i ćwiczenie to może stać się stałym elementem w waszym wspólnym życiu,
przy wprowadzaniu różnych wariantów, które możecie sobie później wypracować.
Kilka słów przestrogi. Piękno tego ćwiczenia zniknie, jeśli użyte ono zostanie w niewłaściwy sposób. Jeżeli któraś
ze stron nie w pełni rozumie lub nie całkowicie zgadza się z jego celem, rezultat tej intym nej komunikacji może być daleki
od przyjemnego. Polecam je tylko dla mężczyzny i kobiety, którzy zdecydowani są dążyć do głębszego, bogatszego,
trwalszego wzajemnego zaangażowania.
Każdy z nas otoczony jest aurą, którą niektórzy ludzie są w stanie widzieć jako słabo wyczuwalne pole
energetyczne otaczające nasze ciało. Można wykształcić w sobie umiejętność widzenia aury. W samej rzeczy, jak wynika
ze sprawozdań naszych absolwentów, zdolność widzenia aury u siebie i innych ludzi jest kolejnym “produktem
ubocznym" treningu Samokontroli Umysłu. Aura u człowieka jest tak indywidualna jak odciski palców.
Gdy ludzie znajdują się fizycznie blisko siebie, ich pola energetyczne zachodzą na siebie. Zmienia się ich kształt,
kolor, intensywność, wibracje. Dzieje się to w teatrach, w autobusach oraz w łóżku, w którym śpią dwie osoby. Im
częstsze są takie kontakty, tym trwalsze zmiany zachodzące w aurach.
W wypadku męża i żony jest to pozytywny proces, gdyż obie aury stają się bardziej komplementarne. Długa
separacja fizyczna powoduje odwrócenie tych zmian, co naturalnie nie wpływa pozytywnie na zgodność małżeństwa.
Warunkiem takiej zgodności jest bliskość fizyczna. Dlatego polecam dwuosobowe łóżka.
Z kolei - życie seksualne. Przede wszystkim seks nie jest doświadczeniem jednorazowym. W tej dziedzinie
istnieje ogromna skala możliwości. Nie mam na myśli różnych technik kochania czy pozycji. Mam na myśli przeżycia - ich
charakter, głębię i intensywność. Występuje tam tak szeroki wachlarz możliwości jak między chwilą zabawy a trwałą
radością.
Zbyt wiele małżeństw czyta podręczniki techniki seksualnej i wydaje im się, że osiągnięcie sprawności w łóżku
zapewni im piękne pożycie erotyczne. Jeśli jednak każdy ruch jest rozważany, każdy następny jest jego logiczną
kontynuacją, wówczas to, co mogłoby być głębokim przeżyciem, utrzymuje się na powierzchownym, świadomym
poziomie beta. W seksie zaś ważniejsze jest, by dać się ponieść przeżyciu w stanie głębokiego rozluźnienia i na poziomie
medytacji.
Uwrażliwienie na poziomie metapsychicznym jest w stanie ogromnie wzbogacić, poprawić małżeństwo. Nawet
bez specjalnego treningu w długotrwałych i szczęśliwych małżeństwach nawiązuje się między partnerami głębokie
porozumienie metapsychiczne. Dlaczego więc czekać?
KAŻDY MOŻE NAUCZYĆ SIĘ ESP
Czy ESP(Extra Sensory Perception (percepcja pozazmysłowa)).
rzeczywiście istnieje? W obecnych czasach wszyscy ludzie, którzy posiadają na ten temat jakąś wiedzę, zgodni są, że
tak. To, że jesteśmy w stanie otrzymywać informacje w inny sposób niż tylko za pomocą naszych pięciu zmysł ów, zostało
dowiedzione do ostatniej cyfry po przecinku w statystyce probabilistycznej. Mogą to być informacje z przeszłości,
teraźniejszości czy przyszłości. Mogą dotyczyć miejsca, które znajduje się bardzo blisko lub bardzo daleko. Ani czas, ani
przestrzeń, ani klatka Faradaya nie stanowią bariery dla owych “pozazmysłowych" czynników, które wchodzą w grę w
przypadku ESP.
Angielski skrót ESP oznacza “percepcję pozazmysłową". Muszę przyznać, że nie lubię tego określenia.
“Pozazmysłowa" oznacza coś niezwykłego, co leży poza zasięgiem naszego normalnego systemu odbioru informacji.
Zdaje się przeczyć istnieniu aparatu zmysłowego innego niż pięć zmysłów, choć taki oczywiście istnieje, skoro odbie ramy
pewne informacje bez pośrednictwa pięciu zmysłów. W ESP nie ma nic “pozazmysłowego". Słowo “percepcja" pasuje do
eksperymentów, które przeprowadzał dr J.B. Rhine na Uniwersytecie Duke'a;
ich uczestnicy zgadywali, z dokładnością eliminującą jakąkolwiek możliwość przypadku, kolejność specjalnych
kart. Niemniej jednak w Samokontroli Umysłu nasza rola nie polega na biernej “percepcji", lecz raczej na ukierunkowaniu
świadomości w stronę pożądanej inIjbnnacji. “Percepcja" jest w tym wypadku słowem zbyt biernym, nie oddającym istoty
naszego działania. Dlatego też w Samokontroli lUmysłu używamy określenia projekcja świadomości. Projekcja
świadomości zawiera w sobie wszystkie elementy, które składają się
ma ESP, oraz dodaje nowe.
Studiujący Samokontrolę Umysłu nie muszą odgadywać kart, aby poświadczyć ESP. Karty są stosowane w celu
sprawdzenia, czy dana osoba wykazuje zdolności metapsychiczne. My wiemy, że tak jest, dlatego też stawiamy przed
sobą większy cel, którym jest nauczenie ludzi posługiwania się tymi zdolnościami w codziennym życiu. Jest to sposób tak
niezwykły, że doświadczają oni prawdziwego oszołomienia, tak intensywnego, iż od tej pory ich życie nigdy już nie jest
takie jak przedtem. Dzieje się to pod koniec czterdziestu godzin wykładów i ćwiczeń.
W systematyczny i wiarygodny sposób uczymy ludzi funkcjonowania na poziomie metapsychicznym, o czym
przekonało się już ponad pół miliona naszych absolwentów.
W momencie, gdy praktycznie przerobisz wszystkie, opisane do tej pory ćwiczenia, będziesz już całkiem
zaawansowany na drodze do ESP. Będziesz w stanie z pełną świadomością wniknąć w głębsze po ziomy swojego umysłu
i używać wyobraźni z wyrazistością pięciu zmysłów. Te dwa czynniki są furtką do świata metapsychiki.
Na kursach Samokontroli Umysłu pod koniec drugiego dnia uczestnicy są już blisko operowania na poziomie
metapsychicznym. Operują na tym poziomie trzeciego dnia, w czasie ćwiczeń projekcji swojej świadomości poza własne
ciało.
Zaczyna się od bardzo prostego ćwiczenia związanego z wyobraźnią wizualną. W stanie głębokiej medytacji
uczestnicy przenoszą się przed drzwi własnego domu wyobrażając sobie, że tam są. Przed wejściem do środka notują
wszystkie zauważone szczegóły, po czym wchodzą głównymi drzwiami do mieszkania, aby stanąć w pokoju stołowym,
zwróceni twarzą w kierunku południowej ściany. “Obserwują" pokój w nocy przy zapalonych lampach, potem w dzień, gdy
przeświecające przez firanki słońce oświetla znajome meble. Studiują każdy szczegół, który są w stanie zapamiętać.
Następnie “podchodzą" do południowej ściany pokoju, “dotykają" jej i w nią “wchodzą". Brzmi to oczywiście nieco dziwnie,
zapewniam jednak, że dla tych, którzy przeszli intensywny trening wizualizacji, jest to sprawa zupełnie naturalna.
Nikt z uczestników fizycznie w ścianie własnego domu prawdopodobnie jeszcze nie przebywał, w związku z czym
przeprowadzają oni kilka “testów" nowego środowiska “obserwując" natężenie światła, zapach, temperaturę, a za pomocą
“pukania" w wewnętrzną powierzchnię ściany “sprawdzają" solidność materiału. Znajdując się ponownie na zewnątrz,
zwróceni twarzą do ściany, uczestnicy zmieniają jej kolor na czarny, czerwony, zielony, niebieski i fioletowy, aby na koniec
znów przywrócić jej faktyczny kolor. Następnie podnoszą z podłogi krzesło - nie ma ono w tym wymiarze ciężaru - i
obserwują je na tle ściany, ponownie zmieniając kolory. To samo robią obserwując arbuza, cytrynę, pomarańczę, trzy
banany, trzy marchewki oraz główkę sałaty.
W momencie zakończenia tego ćwiczenia wykonany został pierwszy poważny krok w kierunku odsunięcia naszej
logiki na drugi plan, a wysunięcia na pierwszy, sterowniczy plan - naszej wyobraźni. Podczas ćwiczenia, które zostało
opisane powyżej, logika uczestników argumentuje: “Nie staraj mi się wmówić, że jesteś we wnętrzu ściany czy w jakimś
innym idiotycznym miejscu. Przecież wiesz, że to niemożliwe, bo siedzisz na krześle".
Tym razem jednak, wzmocniona serią ćwiczeń z zakresu wizualizacji, wyobraźnia jest w stanie to zignorować. W
miarę wzrostu potęgi naszej wyobraźni, wzrastają również nasze zdolności metapsychiczne, które są w wyobraźni
zawarte.
 Podczas kolejnego ćwiczenia uczestnicy “wnikają" we wnętrze przedmiotów zrobionych ze stali, miedzi,
mosiądzu i ołowiu, mających kształt cylindra lub sześcianu. Podobnie jak we wnętrzu ściany, przeprowadzane są tam
“próby" na intensywność światła, zapach, kolor, temperaturę oraz solidność materiału, wszystko w spokoju i w
wystarczającym tempie, aby nie wtrącało się nam logiczne rozumowanie.
Przechodząc od rzeczy mniej do bardziej skomplikowanych, uczestnicy rozpoczynają “badanie" materii ożywionej
od drzewa owocowego. Drzewo to badane jest z zewnątrz na ekranie wyobraźni, brane są pod uwagę jego wygląd w
każdej z czterech pór roku oraz tło o całej gamie kolorów, a następnie od wewnątrz, dzięki autoprojekcji do środka liści i
owoców.
Potem następuje gigantyczny skok naprzód: uczestnicy wybierają ulubione zwierzę domowe, po czym badają w
wyobraźni jego anatomię. Ćwiczenia te przychodzą im z taką łatwością, że pytanie: “Czy rzeczywiście jestem w stanie to
robić?", nasuwa się tylko nielicznym. Najpierw badają zwierzę z zewnątrz na ekranie wyobraźni na tle zmieniających się
kolorów. Następnie z taką samą pewnością siebie “przenikają" przez kości czaszki i badają wnętrze żywego mózgu. Po
kilku minutach takiego rekonesansu we wnętrzu głowy ponownie oglądają zwierzę z zewnątrz, tym razem koncentrując
się na klatce piersiowej. Z kolei rekonesans we wnętrzu klatki piersiowej pozwoli sprawdzić układ żeber, kręgosłup, serce,
płuca, wątrobę, by znów wrócić do “badania zewnętrznego". W ten sposób uczestnicy, uzbro jeni w swoiste, indywidualne
punkty odniesienia, zostają przygotowani do kolejnych ćwiczeń wykonywanych w czwartym dniu kursu, podczas których
praca odbywa się z najwyższą formą materii ożywionej - organizmem ludzkim. Zanim jednak do tego dochodzi, należy
wykonać kilka ćwiczeń przygotowawczych.
Podczas jednego z takich ćwiczeń uczestnicy kursu wprowadzani są w wyjątkowo głęboki stan medytacji,
osiągając niejednokrotnie poziom teta, w którym - przy użyciu dobrze już wyćwiczonej wyobraźni - stwarzają
laboratorium, wybierając najpierw najbardziej odpowiadający im kształt, wielkość i kolor pomieszczenia. We wnętrzu tego
laboratorium znajduje się biurko, specjalnie zaprojektowany fotel, zegar, kalendarz zawierający wszystkie daty z
przeszłości, teraźniejszości i przyszłości oraz segregatory. Na razie nie ma w tym jeszcze nic
nadzwyczajnego.
Abyś zrozumiał kolejny krok, muszę jeszcze raz podkreślić dystans dzielący nasze właściwości metapsychiczne
od myślenia logicznego, a zarazem ich bliskość do naszych wyobrażeń i symboli. Podkreślam to, gdyż krokiem tym jest
“wyposażenie" laboratorium w “instrumenty", za pomocą których w sposób metapsychiczny trzeba będzie skorygować
wszelkie anomalie “zauważone" u ludzi, których trzeba będzie następnego dnia w wyobraźni “przebadać". Większość z
tych instrumentów niepodobna jest do niczego, co mogłeś kiedykolwiek widzieć w jakimkolwiek laboratońum. Są to
zinstrumentalizo-wane symbole lub -jeśli ktoś woli - instrumenty symboliczne.
Wyobraź sobie niezwykle gęste sito do filtrowania nieczystości z krwi; miękką szczoteczkę do wymiatania białego
proszku (wapnia), który można metapsychicznie zauważyć w przypadkach artretyzmu; maść przyspieszającą gojenie;
“wannę" do zmywania poczucia winy; wieżę hi-fi ze specjalną muzyką do uspokajania zestresowanych. Każdy uczestnik
wymyśla własne narzędzia pracy, nie ma dwóch identycznych zestawów instrumentów. Pomysły przychodzą z głębokich
poziomów umysłu, w każdy możliwy sposób. Wielu absolwentów przekonuje się, że wykonywana za pomocą tych
“instrumentów" praca ma swoje realne konsekwencje w świecie, który nazywamy obiektywnym.
Podczas pracy i używania owych instrumentów uczestnik może w trudnych momentach potrzebować mądrej rady
- “wewnętrznego doradczego głosu". W Samokontroli Umysłu jest to nie jeden, lecz dwa głosy. Uczestnik “stwarza" w
swoim laboratorium dwóch doradców: mężczyznę i kobietę. Przed wprowadzeniem w stan medytacji jest informowany o
treści tego ćwiczenia i w ogromnej większości przypadków ma od razu dość dobrze skrystalizowany pogląd co do osób,
które pragnie mieć jako doradców. Rzadko jednak życzenia te spełniają się, chociaż prawie nigdy nie powoduje to
rozczarowania.
Jeden z uczestników wybrał sobie na doradcę Alberta Einsteina. Zamiast niego znalazł w laboratorium małego
człowieczka w spodniach cyrkowego klowna, z różową piłeczką do ping-ponga zamiast nosa i w okrągłym kapeluszu z
zapalonych sztucznych ogni. Ten śmieszny jegomość okazał się później doskonałym źródłem praktycznych rad.
Inny uczestnik - Sam Merrill (autor artykułu na temat Samokontroli Umysłu w “New Times" z 2 maja 1975 r.)
wywołał jako swoich doradców w laboratorium dwoje realnych ludzi, chociaż ich zachowanie dalekie było od ich
prawdziwej natury.
Na swoje laboratorium wybrał wnętrze łodzi podwodnej Nautiius. Pan Merrill tak potem opisał swoje przeżycia:
“Z komory dekompresyjnej wyłonił się niski mężczyzna w pod-kolanówkach i w jedwabnej koszuli. Był szczupły,
lekko łysiejący, z łagodnymi, podobnymi do sarnich, głęboko osadzonymi oczyma. Moim doradcą był William
Shakespeare. Powiedziałem «Dzień do-bry», ale nic mi nie odpowiedział.
(...) jakiś głos z oddali oznajmił, że wychodzimy na brzeg, i razem z Willem wyskoczyliśmy z luku na opuszczoną
plażę (...)
Na plaży spotkaliśmy mojego drugiego doradcę - Sophię Loren, która właśnie wyszła z kąpieli w morzu. Jej
bawełniana koszulka przylegała do okrytych nią cudowności. Ona również mnie zignorowała, niemniej jednak była
zaintrygowana spotkaniem z Shakespea-rem. Podali sobie ręce, wymienili grzeczności, a potem legli na piasku i zaczęli
rzucać się, stękać i popiskiwać".
Następnego dnia przyszedł czas na poważne sprawy, gdyż pracowano nad konkretnymi przypadkami ludzi,
którzy potrzebowali pomocy. Nad takimi przypadkami pracuje się pod kierownictwem tak zwanego “orientologa".
Orientolog pana Merrilla podał mu nazwisko sześćdziesięciodwuletniej kobiety z Florydy. Doradcy, którzy bardziej
interesowali się sobą niż starą kobietą, obejrzeli ją, po czym powrócili
do pilniejszych zajęć.
Czyżby doradcy odeszli bez udzielenia jakiejkolwiek rady? Nie -zniknął brzuch Sophii! “W jego miejscu - pisał
Merrill - zobaczyłem długie, neonoworóżowe, świecące groźnie jelito". Potem został poinformowany przez orientologa, że
kobieta, która została poddana badaniu, przebywała właśnie w szpitalu, cierpiąc na ostre zapalenie
jelit - diverticulitis.
“Doradcy" mogą być dla absolwentów kursu bardzo realnymi postaciami. Kim lub czym są naprawdę - nie
jesteśmy pewni. Być może stanowią wymysł naszej prawyobraźni, być może są uosobieniem naszego wewnętrznego
głosu, być może są jeszcze czymś innym. Wiemy jednak, że odkąd nauczymy się z nimi pracować, związek z nimi jest
szanowany i bezcenny.
Grecki filozof Sokrates, żyjący ponad cztery wieki przed narodzeniem Chrystusa, również miał swojego
wewnętrznego “doradcę", który jednak -- w odróżnieniu od naszych doradców - ograniczał się do udzielania ostrzeżeń.
Oto jak Platon przytacza słowa Sokratesa:
“Od dzieciństwa nawiedzała mnie jakaś na poły cudowna istota, której glos niekiedy odradzał mi pewne
przedsięwzięcia, chociaż nigdy nie mówił mi, co mam czynić". Inny pisarz, Ksenofont, cytuje taką wypowiedź Sokratesa:
Jak do tej pory, głos ów nigdy się nie mylił".
Jak się wkrótce przekonacie, każdy absolwent kursu Samokontroli Umysłu, który w swoim laboratorium
wyobraźni konsultuje się z wewnętrznymi doradcami, zostaje dzięki temu obdarzony wręcz niezwykłymi zdolnościami
oraz umiejętnością służenia sobie i innym. Na tym etapie treningu uczestnik rozumie to, lecz jeszcze tego nie do -
świadcza.
Następnego dnia powietrze jest naelektryzowane ciekawością. Czują to nawet nasi absolwenci, którzy
przychodzą powtórzyć nasz kurs. Do tej pory wszystkie doświadczenia uczestników były udziałem tylko ich samych,
ukryte w przeżyciach własnego umysłu. Teraz przychodzi czas na występ publiczny.
Zanim jednak do niego dojdzie, uczestnicy przechodzą przez dwa ćwiczenia przygotowawcze. Polegają one na
“badaniu" w wyobraźni organizmu któregoś ze swoich znajomych, w taki mniej więcej sposób, jak było to robione z
organizmem zwierzęcia, lecz tym razem bardziej szczegółowo. Po zakończeniu tego ćwiczenia uczestnicy dobierają się
parami.
W każdej parze jedna osoba nazywana jest “psychoorientolo-giem", a druga “psychooperatorem" (określenie
psychoorientolog wywodzi się od słowa psychoorientologia, w którym zawiera się wszystko, co dzieje się podczas
Samokontroli Umysłu: jest to po prostu kierowanie umysłem).
Na przygotowanej kartce papieru psychoorientolog pisze imię i nazwisko znanej sobie osoby, jej wiek, miasto, w
którym mieszka, i krótki spis poważniejszych dolegliwości, na które cierpi. Następnie psychooperator, sam lub z pomocą
orientologa, wprowadza się w stan alfa, prawdopodobnie po raz pierwszy i ostatni z niepewnością co do wyniku całego
ćwiczenia.
Na znak, że psychooperator osiągnął już należyty poziom rozluźnienia i jest w swoim laboratorium w obecności
doradców, orien-tolog podaje mu imię i nazwisko, wiek, płeć i ogólnie miejsce pobytu wspomnianej osoby. Zadaniem
psychooperatora jest “zbadanie" jej, mimo że nigdy do tej pory o niej nie słyszał i nigdy jej nie spotkał. Badanie w
wyobraźni wewnętrznych struktur organizmu przeprowadzane jest bardzo dokładnie, w sposób zorganizowany, zgodnie z
rutyną, do której wyobraźnia została już przyzwyczajona podczas ćwiczeń. Gdy trzeba, psychooperator może
“konsultować się" ze swymi “doradcami" lub nawet “rozmawiać" z badaną osobą.
Orientolog zachęca dość często psychooperatora do przekazywania ustnie wszystkiego, co zauważa w czasie
“badania", mówiąc:
“Proszę mówić, nawet jeżeli wydaje ci się, że zgadujesz". Typowe zakończenie takiej sesji jest następujące
(przytoczony przykład oparty
jest na prawdziwym przypadku):
Orientolog: “Nazwisko osoby, którą mam na liście, brzmi John Summers. Ma czterdzieści osiem lat, mieszka w
Ełkhart, w stanie Indiana. Raz, dwa, trzy - John Summers z Ełkhart w stanie Indiana pojawił się teraz na twoim ekranie
umysłowym. Proszę go wyczuć, wyobrazić sobie, stworzyć, wiedzieć, że tam jest. Używając wyobraźni i inteligencji,
przejrzyj jego organizm od głowy do stóp, w górę i w dół, w górę i w dół, raz na sekundę.
W czasie tego badania twoja wyobraźnia musi wybrać trzy narządy organizmu, które najbardziej ją przyciągają.
Utrzymuj tempo badania - raz na sekundę - i wymień te części w kolejności, w jakiej
przychodzą ci na myśl."
Psychooperator: “On chodzi z prawym barkiem nieco obniżonym, wysuniętym do przodu... Poza tym wszystko
wygląda w porządku, być może poza lewą kostką... Sprawdzam wnętrze klatki piersiowej... Wszystko ciepłe... Nieco
chłodniej na prawej stronie... chłodniej i ciemniej... Jego prawe płuco zniknęlo... Teraz do tej kostki... Wydaje się w
porządku, tylko jest tam jakaś postrzępiona biała linia... boli przy wilgotnej pogodzie... widocznie było tam kiedyś
złamanie... To chyba wszystko... Zaraz, moja doradczyni obraca go tyłem do mnie i pokazuje miejsce za uszami... tak,
strasznie głębokie blizny... miał tam coś wycinane, bardzo głęboko... Dobrze, to wszystko..."
Orientolog: “Bardzo dobrze. On nie ma prawego płuca i ma głęboką bliznę za jednym uchem. Nie wiem nic na
temat kostki. Teraz przypomnij sobie uczucia, które miałeś, mówiąc na temat prawego płuca i blizny za uchem. Jeszcze
raz przeżyj te uczucia i potem posługuj się nimi jako punktem odniesienia, gdy następnym razem będziesz pracował nad
jakimś przypadkiem."
Po chwili przerwy psychooperator powraca do stanu beta i uśmiechając się wykrzykuje: “Ojej - to było
niesamowite!"
Tak, to niesamowite. Zaprzecza wszystkiemu, czego dotychczas doświadczyliśmy w naszym świecie zdrowego
rozsądku. Niemniej jednak w scenie, która przed chwilą została opisana, nie ma nic nadzwyczajnego. Niektórzy z
uczestników nie zauważą pewnych szczegółów badając swój pierwszy przypadek. Inni za pierwszym, drugim czy nawet
trzecim razem nie zauważą zupełnie nic. Ale gdy dzień zbliża się ku końcowi, dosłownie każdy ma wystarczającą liczbę
“trafień w dziesiątkę", aby wiedzieć, że nie są to “czyste przypadki", że dzieje się tu coś rzeczywistego i prawdziwego.
Wytwory naszej wyobraźni traktujemy często jak stek nonsensów. Nieraz tak zresztą bywa. Niemniej wszelkie
dzieła sztuki są wytworem wyćwiczonej fantazji. Zaś wyćwiczona w specjalny sposób wyobraźnia pozwala również na
osiągnięcia w dziedzinie meta-psychicznej. Uczestnikowi kursu Samokontroli Umysłu, który po raz pierwszy funkcjonuje
na poziomie metapsychicznym, wydaje się, że to, co widzi, jest jedynie wytworem jego fantazji. Dlatego właśnie
orientolog przypomina mu podczas sesji: “...proszę mówić dalej, nawet jeśli uważasz, że zgadujesz". Przerwa w
monologu może spowodować rozpatrywanie sprawy przy udziale logiki, co obniża nasze właściwości metapsychiczne,
tak jak się to dzieje w życiu codziennym.
Po pierwszym strzale w dziesiątkę uczestnik kursu Samokontroli Umysłu wie, że nie jest to “tylko zgadywanie".
Zaczyna wierzyć pierwszym impulsom, które przychodzą do głowy w czasie ćwiczenia. Tak właśnie ujawniają się
zdolności metapsychiczne.
Działają tutaj naturalne prawa. Umysł nie jest uwięziony w głowie, lecz sięga daleko na zewnątrz. Aby efektywnie
wykonać taką projekcję, umysł musi być motywowany pragnieniem, zasilany wiarą i rozpalony oczekiwaniem.
Przeciętny uczestnik nie ma specjalnie wygórowanych oczekiwań przy rozpracowywaniu pierwszego przypadku.
Jeżeli jest oczytany w temacie i ma otwartą głowę, wie doskonale, że istnieją takie zjawiska jak ESP. Jednakże
doświadczenia całego jego dotychczasowego życia dowiodły, że zdolności metapsychiczne posiadają pewni nieliczni inni
ludzie - nie on. W momencie gdy okazuje się, że nie jest to prawdą, gdy po raz pierwszy trafia w sedno, niepomiernie
zwiększa się czynnik oczekiwania i osoba ta jest już na drodze do pełnego roz-1 woju tych zdolności. Za kilka godzin,
mając już za sobą osiem lub ; dziewięć udanych przypadków, stanie się absolwentem kursu Samokontroli Umysłu.
“Raz za razem widziałem uczestników kursu Samokontroli Umysłu dających prawidłową diagnozę choroby(...)" -
pisał Bili Starr ^ w artykule zatytułowanym Kursy Samokontroli Umysłu SĄ W STANIE zwiększyć twoją władzę
wewnętrzną opublikowanym 19 października 1973 roku w czasopiśmie “Midnight". Starr opisał między innymi przypadek,
który przedstawiony został do rozpracowania jednemu z uczestników i który wydawał mu się wyjątkowo trudny, gdyż ani
ten, kto konkretny przypadek referował, ani nikt w grupie nie wiedział, na co dana osoba była chora.
W dniu tym absolwent kursu Samokontroli Umysłu, pan Thomas, odwiedził w szpitalu swojego syna, który leżał w
towarzystwie innego chorego, o którym Thomas nie dowiedział się niczego, oprócz jego imienia.
Oto co powiedział na temat tego pacjenta psychooperator: “osoba ta cierpi na «coś w rodzaju paraliżu» prawej
nogi, ma sztywne ramiona i barki, a niektóre kręgi w kręgosłupie są na skutek choroby zrośnięte. Ponadto człowiek ten
cierpi na ból gardła i ma zaognione jelita. Ma pięć i pół stopy wzrostu i waży sto pięćdziesiąt funtów."
Po powrocie do szpitala Thomas dowiedział się, że pacjent przeszedł w młodości chorobę Heinego-Medina,
wypadł z wózka inwalidzkiego i złamał prawe biodro oraz że wszystko to, co powiedział uczestnik kursu Samokontroli
Umysłu, było prawdą, oprócz bólu gardła i stanu zapalnego jelit - na to cierpiał jego syn.
W czasie ćwiczeń zdarza się dość często, że to, co wydaje się chybione, jest po prostu trafieniem w niewłaściwy
cel. Precyzja zwiększa się z praktyką. W miarę ćwiczeń psychooperator jest w stanie przeprowadzać badania zarówno
rzeczy, jak ludzi.
Aktor i piosenkarz z Nowego Jorku, Dick Mazza, dorabia sobie przepisywaniem na maszynie rękopisów i książek
dla pisarzy i wydawców. Któregoś dnia Dick zgubił taki manuskrypt i w panice zadzwonił do jednego z absolwentów kursu
Samokontroli Umysłu z prośbą o pomoc. Pamiętał, że miał ten rękopis z sobą, gdy szedł na próbę sztuki, która odbywała
się w salce wykładowej przy małym kościółku. W tym czasie kościół opuszczała grupa kierowników zakładów
pogrzebowych, którzy właśnie kończyli jakieś przeszkolenie. Rękopis znajdował się w białej kopercie, na której napisane
było nazwisko i adres Dicka oraz słowo “Pilne".
Absolwent kursu Samokontroli Umysłu miał dwoje wewnętrznych “doradców": starszą panią, która była
“niemową" i która ograniczała się do potakiwania lub zaprzeczania oraz swoistego języka migowego, oraz mężczyznę,
który służył jako “tłumacz", od czasu do czasu dorzucając własne rady.
Absolwent wyobraził sobie rękopis, tak jak go opisał Dick. “Zobaczył" go; był przygnieciony pokaźną stertą
papierów na dużym, za-bałaganionym biurku.
- Czy rękopis jest tam bezpieczny? - zapytał doradcę-kobietę. Przytaknęła.
- Czy ma go któryś z kierowników zakładu pogrzebowego?
 - Nie.
- Czy biurko jest w kościele?
-Nie.
- Czy rękopis będzie wkrótce zwrócony?
-Tak.
- Kto go ma?
- Wskazała palcem na niego samego.
- Ja go mam? - zapytał zdumiony.
- Nie.
“Ona ma na myśli, że ma to ktoś, kto jest mniej więcej w twoim wieku" - pospieszył z pomocą męski doradca. -
“Ten ktoś poprosił młodą kobietę, aby zabrała papiery do biura, ponieważ sam chciał pójść ze znajomymi na piwo. Teraz
leżą na jego biurku. Nie martw się. Kiedy je zobaczy, wyśle do Dicka."
Dwa dni później prelegent, który tamtego dnia przeprowadzał w kościele wykład dla kierowników domów
pogrzebowych, zadzwonił do Dicka. Wyjaśnił, że po wykładzie zabrał z sali stertę papierów, pośród których zaplątał się
ów rękopis. Potem poprosił sekretarkę, aby zaniosła te papiery do biura.
Wielu osobom wydaje się, że rozpracowywanie przypadków jest jedynie przenoszeniem myśli - niczym więcej.
(Niczym więcej! Jak dokładne informacje posiadają niektórzy ludzie!)
Przytoczony tutaj przypadek związany z mężczyzną, który miał wycięte płuco, jest prawdziwy, wzięty z życia.
Proszę sobie przypomnieć, że zaszła tam jedna pomyłka - złamana kostka u nogi. Orien-tolog był w stanie potwierdzić
(było to zresztą zapisane poprzednio na kartce) wycięcie narośli i brakujące płuco. Jedyne, co mógł powie dzieć na temat
kostki to: “Nie mam na ten temat żadnych informacji".
Osoba, której przypadek był wtedy badany, potwierdziła później, że rzeczywiście wiele lat temu miała złamanie
kostki, które od czasu do czasu dawało o sobie znać przy dużej wilgotności powietrza. Transfer myśli? Na pewno nie w
postaci przez nas rozumianej, gdyż informacji na ten temat nie było w umyśle ońentologa, który w tym czasie nie wiedział
nic na temat złamanej kostki. Jest też mało prawdopodobne, aby osoba “badana" w tym akurat momencie myślała na
temat swojego złamania.
Ktoś może jednak argumentować, że jest to przecież możliwe, że taka myśl przemknęła wtedy w jego głowie.
Tak, taka możliwość oczywiście istnieje.
Inny przykład. Uczestnik pracujący nad przypadkiem pewnej kobiety stwierdził, że ma ona bliznę po złamaniu
kości łokciowej. Orientolog, który nie miał na ten temat dotąd żadnych informacji, w rozmowie z ową kobietą uzyskał
zapewnienie, że nigdy nie miała żadnego uszkodzenia łokcia. W parę dni później kobieta ta wspomnia ła o tym swojej
matce. Okazało się, że łokieć uległ złamaniu, gdy pani ta miała trzy lata! Czy to przenoszenie myśli?
Energia metapsychiczna wysyłana przez ludzi jest najsilniejsza przy zaistnieniu jakiegoś niebezpieczeństwa, gdy
w grę wchodzi instynkt samozachowawczy. Dlatego też tyle jest przypadków spontanicznego ESP przy nieszczęśliwych
wydarzeniach czy nagiej śmierci.
Dlatego właśnie opisane przed chwilą ćwiczenie dotyczy ludzi cierpiących na poważniejsze dolegliwości.
Absolwenci, którzy świadomie je ćwiczą, uczą się w końcu odbierania coraz słabszych sygnałów metapsychicznych, aż
pewnego dnia zdolni są do nawiązania kontaktu praktycznie z każdą osobą, niezależnie od tego, czy ma jakieś
dolegliwości. Nabierając praktyki stajemy się coraz bardziej wrażliwi na te sygnały.
Moje wczesne doświadczenia przekonały mnie, że dzieci znacznie łatwiej niż dorośli przejawiają zdolności
metapsychiczne. Ich światopogląd nie jest jeszcze ograniczony przez myślenie typu beta o tym, co jest możliwe, co nie,
zaś ich poczucie rzeczywistości nie rozwinęło się jeszcze do tego stopnia, aby miały mówić tylko to, co wydaje się
logiczne.
Jeden z moich eksperymentów, który przeprowadziłem w krótkim czasie po opracowaniu podstaw kursu
Samokontroli Umysłu, miał być pomocny do opracowania struktury sesji pracy nad “przypadkami" podobnymi do
opisanych przed chwilą. Jak się przekonacie, moja
wcześniejsza technika różniła się znacznie od tej, której używamy obecnie.
Dwóch chłopców, Jima i Tima, którzy w czasie eksperymentu posiadali już podstawy Samokontroli Umysłu,
umieściłem w osobnych pokojach. Z każdym z nich przebywał asystent, pełniący rolę dzisiejszych orientologów. Jeden z
chłopców, Jim, miał za zadanie wprowadzić się w stan alfa i stworzyć w wyobraźni cokolwiek, co mu przyszło do głowy. W
tym samym czasie Tim, który znajdował się w drugim pokoju, miał za zadanie również wprowadzić się w stan alfa i
dowiedzieć się, o czym myśli Jim. Jim powiedział do swojego asystenta: “Robię teraz małą ciężarówkę. Ma zieloną
karoserię i czerwone koła".
Asystent Tima zapytał:
- Co teraz robi Jim?
- Ach, buduje małą ciężarówkę.
- No to ją opisz.
- A ma zieloną karoserię i czerwone koła.
Jest to przykład pracy na poziomie o wiele bardziej subtelnym, niż ma to miejsce na zajęciach Samokontroli
Umysłu. “Stanie się małym dzieckiem" wymaga wielu godzin cierpliwych ćwiczeń...

fin