Środki stylistyczne charakterystyczne dla Iliady Homera?

Porównanie homeryckie – to wyjątkowo rozbudowane porównanie. Jest ich w całej epopei

kilkaset (np. w pojedynku Achillesa z Hektorem Achilles porównany do atakującego orła). Jeden
element porównania jest zaledwie wspomniany, natomiast drugi człon porównania bardzo
rozbudowany, stanowiący wręcz osobną historię, cały obrazek.

 Porównanie homeryckie – jest to porównanie, którego drugi człon jest tak rozbudowany,
że stanowi odrębną, epizodyczną scenkę, oddzielny obrazek. Przykładem może być
porównanie walczących (Achillesa i Hektora) do orła i gołębicy, umieszczone w pieśni 54.
pt. Pojedynek.

I tak jak orzeł, ptak górski, najszybszy wśród uskrzydlonych,

spada i lekko dopędza z chmur gołębicę spłoszoną –
Ona wymyka się, pierzcha, lecz orzeł z wrzaskiem straszliwym
Z bliska uderza, w drapieżnej duszy zdobyczy spragniony –
Tak z zaciętością Achilles pędził, a Hektor uciekał […].

Stałe epitety – Homer używa tych samych epitetów dla określenia bohaterów, np. szybkonogi
Achilles, Jutrzenka różanopalca, niezłomny Pelida, modrooka Atena.

 Epitety powtarzają się często jako określenia wojowników, z których niemal każdy ma
przypisaną jakąś cechę.
Najczęściej powtarzające się (stałe) epitety:
 Hektor – o hełmie spiżowym, o hełmie wiejącym kitami, wielki, przesławny,
niewzruszony.
 Achilles – szybkonogi lub szybki, niezłomny, do bogów podobny.
 Bogowie:
 Hefajstos – przesławny w sztuce, wsławiony sztuką, sławny sztuką
(Kulawiec),
 Dzeus co dzierży egidę,
 Atena o jasnych oczach,
 Ares tarczozbrojny.

Zwróć uwagę! na epitet „boski”, który używany jest w odniesieniu do wielu bohaterów Iliady. W
wybranych tu fragmentach boskim nazywany jest zarówno Achilles, jak i Hektor, a nawet Priam.

 Występują epitety („czytelniku wybredny”, „ślepy człowiek”, „dobry Pryjamie”), które mają na

celu uplastycznić sytuację liryczną i zbudować odpowiednią atmosferę wiersza.

Porównania
Jest ich sporo w Iliadzie i badacze literatury uznają je za zdecydowanie oryginalniejsze od stale
powtarzających się epitetów. Szczególnie długie, rozbudowane porównania (nazwane zostały
homeryckimi) stały się wzorcem kunsztu literackiego dla późniejszych twórców.

Rytm
Homer napisał Iliadę heksametrem daktylicznym, który był wówczas najczęściej używanym
rodzajem wiersza. Rytm polega na silniejszym wymawianiu (akcentowaniu) niektórych zgłosek
(sylab) tworzących kilkusylabowe stopy i regularnej powtarzalności akcentów długich i krótkich.
Heksametr (sześciomiar od gr. héx – sześć i métron – miara) składał się z sześciu takich
akcentowanych stóp w jednym wersie.

Horacjańska koncepcja artysty

Horacjańska teoria wykuwa portret artysty, któremu talent zapewnia nieśmiertelność, który podobny
jest do ptaka – obcy na ziemi, marzący o podniebnym locie.
Exegi monumentum
Oznacza „Stawiam sobie pomnik” – tak zaczyna się oda Horacego, która podejmuje temat
nieśmiertelności poety i poezji. „Non omnis moriar” brzmi słynny cytat, który oznacza „nie
wszystek umrę”, bo pozostanie po mnie sława i poezja. Horacy zwraca uwagę na dwoistą naturę
poety – śmiertelną i nieśmiertelną. 

Sztuka trwalsza jest niż wszystko inne na tym świecie, a dzięki poezji właśnie nie śmiertelny staje
się również artysta. "Nie wszystek umrę" - pozostaną po mnie moje słowa, a moja sława żywa
będzie wśród wszystkich narodów. "Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu,/ strzelający nad
ogrom królewskich piramid").

Carpe diem
To powszechnie znana sentencja, którą można przetłumaczyć łap lub chwytaj dzień! Jest
odzwierciedleniem epikurejskiej postawy zachęcającej do czerpania radości z życia, a przede
wszystkim z chwili obecnej.

Aurea mediocritas
Zgodnie z zasadą złotego środka należy odrzucić skrajności i szukać kompromisowych
rozwiązań. Przykładowo pomiędzy rozrzutnością a skąpstwem jest hojność, jako pożądana
cecha. Aby osiągnąć satysfakcję, należy zachować umiar we wszystkim. Cenić rozum, zdrowie,
żyć zgodnie z naturą i brać z życia tyle, ile potrzeba – nie za dużo i nie za mało.