Kreta, 567 r. p. n. e.

Moja najdroższa Ariadno!

Chciałem Ci Najdroższa przekazać, że wszystko u mnie dobrze. Przycupnąłem na

kamieniu idąc tymi długimi zawiłymi ścieżkami labiryntu. Jestem ci bardzo wdzięczny za
przekazanie mi tej nici, dzięki tobie nie boje się, że się zgubie i Cię już nigdy więcej nie
zobaczę. Wierzę, że niedługo wrócę i znów będę mógł Cię ujrzeć.

Siedzę i zastanawiam się nad spotkaniem z Minotaurem. Nie to, żebym się go bał, bo
przecież gdyby tak było, nie wyruszyłbym go zabić. Staram się go sobie wyobrazić, czy jest
naprawdę tak zły i brzydki, jak go opisują? W tak ciasnych i ciemnych lochach labiryntu
zapewne nie będzie łatwo go pokonać. Jednak w moim sercu jesteś Ty i wiara w to, że
powrócę do Ciebie i razem uciekniemy do Aten.

Dziękuję bogom, że Cię poznałem, myśl o Tobie dodaje mi sił i odwagi, by stanąć
oczy w oczy z tym potworem. Mam tylko nadzieję, że Minos nie zrobi Ci nic złego przed
moim powrotem. To równie okrutny człowiek, jak jego niedoskonały syn. Wiem, że jesteś
odważna i sprytna i poradzisz sobie, ale lęk zawsze pozostaje.

Ruszam, Kochana, w dalszą drogę z Twoją nicią – moją drogą powrotną – i kierując
się ku Minotaurowi będę marzył o naszej wspólnej przyszłości na bezpiecznej greckiej ziemi,
gdzie my i nasze dzieci będziemy wieść cudowne życie.

Kończę ten list z nadzieją, że dotrze on do Ciebie.

Twój na zawsze

Tezeusz
 PODZIĘKOWANIE
Serdecznie dziękuję Ci Ariadno za Twoje wsparcie dobrym słowem i pomoc.
Gdyby nie Ty, nigdy nie powróciłbym z labiryntu po zabiciu Minotaura. W
związku z tym, na Twoje ręce składam bukiet kwiatów i podziękowanie, którym
nie jestem w stanie wyrazić swojej wdzięczności w takiej postaci, w jakiej ona
drzemie w moim sercu.
Wielkie podziękowania przekazuję również w imieniu moich rodziców,
szczególnie zatroskanych w chwili, gdy wyruszałem na Kretę. Oni dzięki Tobie
odzyskali syna, ale i wierzą, że zyskali córkę – Ciebie, o cudowna Ariadno.

Z wyrazami ogromnego szacunku i miłości

Tezeusz z rodzicami