Lupit Ng Kalikasan

Ni: Pat Villafuerte

Lulan ng isang maliit na sasakyang pandagat

Na pinapatnubayan ng mapagpalang araw
Sa tangkilik ng isang samahang makalinga sa aming mga dukha
Limang dayo kaming sa kariwari’y biniyayaan ng maykapal
Dahil narating namin ang isang pagkaganda – gandang pulong
Di pa nababasbasan ng sangkatauhan
Di pa naaangkin ng mga mamamayang mamumuhunan
Di pa nalalapastanganan ng mga politikong tuso at gahaman

Ni sa panaginip, Ni sa pangarap
Hindi sumagi sa aming isipan na mararating namin
Ang paraisong kinandili ng likas na yaman
Mala – krystal na dagat
Mala – nyebeng daloy ng tubig – talon
Mala – higanteng mga puno
Matarik ng burol, at abot langit na bundok
Naglalaparang mga bato’t yungib
Sa paligid, isinasayaw ng masuyong hangin
Ang mga nakakahalinang mga bulaklak at halaman
Habang masiglang humuhuni ng awit-paglaya ang mga ibon
Habang malayang naglilisawan ang mga galang hayop
Habang masayang sumasayaw ang mga isda’t lamang dagat
Dahil dito,
Tugon ng isang panalangin, ang aming narating
Tugon ng isang pangarap, ang aming nalakbay
Tugon ng isang panaginip, ang aming nakamit
Isang mala – paraisong panalangin
Isang mala – paraisong pangarap
Isang mala – paraisong panaginip
ISANG PARAISO.

Sandali naming nalimutan ang karalitaang bumabalot

Sa aming pagkatao
Ang maruming esterong aming pinagmulan
 Ang patung – patong na bubungang lata
At pira pirasong kartong dingding
Na yumayakap sa tinatawag naming tahanan
Dito kami isinilang, lumaki, nagdalaga’t nagbinata
Marami nang dito ay sumuong sa mga nagbabantang gulo at panganib
Marami nang dito ay nangagutom, nangagkasakit, nangamatay
Marami nang dito ay naalisan ng karapatan at kalayaan
Salamat sa aming paglalakbay at naibsan ang mga alalahaning
Sumusugat sa aming mga puso
Bumibiyak sa aming mga utak
Pumapatay sa aming buong pagkatao
Sa paraisong ito pala ang gagamot sa aming alinlangan
At babaybay sa aming mga naunsiyaming pangarap
Ay, salamat . . . salamat.
Saaming pag – uwi,
Kakaibang dilim ang inilatag ni Haring Araw
Sinalubong kami ng umaalimpuyong hangin
Habang ibinabato sa amin ang malalakas na alon ng dagat
Habang binabagsakan kami ng malalaking patak ng ulan
Malalakas, walang tigil . . . tuloy – tuloy (3x)
Umaapaw ang tubig, umaakyat sa aming buong katawan
Papaakyat . . . papaakyat . . . papaakyat nang papaakyat
Tangay ng tubig – baha
Sinasalubong kami ng samut – saring mga bagay
Putol – putol na mga puno, pira – pirasong yero
Tambak – tambak na karton at halaman
Samut – saring basurang kinandili ng pamayanan

Magkakahawak – kamay,
Sunod – sunuran kami sa utos ng umaalimpuyong hangin
Mapa – kaliwa, mapa – kanan, mapa – timog, mapa – silangan
“Ito na kaya ang wakas ng hiram naming buhay”?
Kahit malayo, nababanaagan ko ang lugar na aking sinilangan
Ngunit . . .
Wala na ang patung – patong na bubungang – lata
Wala na ang pira – pirasong kartong dingding
Na yumayakap sa tinawag naming tahanan
 Wala na rin kaya ang mga buhay na kaluluwang iniwan ko kanina?

Silang nagsabi sa akin kung paano maging mabuti at mahinahon

Silang nagmulat sa akin kung paano tanggapin ang buhay – mahirap
Silang nagturo sa akin kung paano mangarap at mangarap nang mangarap
Huwag sana . . . Huwag sana . . .
Lalong dumami ang nagbabagsakang mga bagay
Ngayon, ang sumasalubong sa amin ay mga katawang
Dati’y masisigla’t nabubuhay sa pangarap:
Bata’t matanda, lalaki’t babae
Babae’t lalaki, matanda’t bata
Magkasunod na tinangay ng malalaking alon
Ang babad na katawang walang nang buhay
Nangakapikit, nangakalahad ang mga kamay

Wala nang buhay

Wala nang pangarap.
Ngayon, naririto kami
Sa gitna ng malupit na unos
Sa banta ng naghuhumiyaw na panganib
Sa sumpa ng nag – aalimpuyong kalikasan
May nabago ba sa pagdaraan ng mga taon?
Napigil ba ang mga unos at panganib na dumating?
Nailigtas ba ang maraming buhay na nasawi?
Palakasin ang diwa, kalabitin ang puso
Ipasagot sa ating mga nabuong pangarap
Pangarap na mananatiling pangarap