Isan bathalan masipa s Tungkung

Langit, at isinaloob niya ang i tungkuling

isaayos ang kilos ng sanlibutan. Sa kabilang
dako, isang masiyahin at mapagwalang-
bahalang diwata si Alunsina.

Isang araw nagpaalam si Tungkung Langit

upang magsiyasat sa napansin niyang
pagbabago sa daloy ng panahon. Matagal
siyang nawala kaya naghinala si Alunsina.
Nabatid ito ni Tungkung Langit at
ipinagdamdam. Pagbalik sa tahanan,
hinarap niya at pinangaralan si Alunsina.
Tumaas ang tinig ni Tungkung Langit at
sumama ang loob ni Alunsina. Walang-
kibong lumayas ang diwata.

Naglakbay sa malayo si Tungkung Langit,

at wala pa rin si Alunsina pagbalik niya sa
tahanan.
Nagsimulang mangulila ang bathala sa diwata.
Isang araw, naisipan ni Tungkung Langit na
lumikha ng isang malaking pinggan ng tubig,
na naging karagatan, upang salaminin ang
kalangitan at baka lumitaw doon ang imahen
ng asawa, ngunit hindi nya kailanman
nasalamin si Alunsina.

Bunga ng matinding pighati, ay nilikha niya

ang kalupaan, tinamnan ng damo, nilikha
ang samot-saring hayop. Isinabog ni
Tungkung Langit ang mga hiyas ni Alunsina
sa pag-asang makikita ito ng asawa. Ang
korona ni Alunsina ang naging araw, ang
suklay ang naging buwan, at ang mga butil
ng kuwintas ang mga bituin, ngunit nabigo
pa rin si Tungkung Langit.