1 თავი

ქარი არხევდა ხეებს, ფოთლები კი შრიალებდნენ მარად, დღე ღამედ

შეცვლილიყო და ნელ-ნელა სავსე მთვარე ცდილობდა ამოსვლას, ეს მშვენიერი
ღამე რაღაც მისტიკურს მოასწავებდა,
-აი ახლა კი ნამდვილად დავიკარგეთ,- თქვა ანამ,
-და ახლა რა ვკნათ?- პანიკაშ ჩავარდნენ გოგოები,
-მოდით გზა გავაგრძელოთ სანამ მართლა სულ დაგღამებია,-თქვა ლილიანამ
-კიდევ კაი ფანარი მაინც წამოვიღეთ- ხმის კანკალით თქვა ელენემ
- უკვე საკმაოდ შორს ვართ სახლიდან და ინტერნეტიც არ იჭერს ნავიგაცია მაინც
ჩამერთო-წუწუნებდა ელენე,
-ეგ კი ვიცი რომ ახლოს ზღვაა,-თქვა ლილიანმა
-ჰე აბა გადავხტეთ ამ ლოდზე,-თქვა ანამ
- ძალია სრიალაა ვერ შევძლებ
-რას ვერ შეძლებ! ჩქარა! მეც უნდა გადავხტე,-თქვა ლილიანმა და ელენეს ხელი
კრა, ის მზად არ იყო უეცრად ფეხი აუსრიალდა და სადღაც ჩავარდა,
უცებ გოგოებმა იყვირეს ელენეეეეეეეეეეეე! როგორ ხარ? იქინა კი ორი წამი ხმას
არავინ იღებდა ამ დროს რიგრიგობით ჩახტენენ ორივენი და იქ რაც დახვდათ
მართლაც არ მოელოდნენ,
-ეს რა არის?-იკითხა ანამ
-რა ლამაზიააა!- გაოცებით ამბობდნენ გოგონები
-ნახეთ აქ კუთხეში შესასვლელია,-აღფთოვანებული ამბობდა ლილიანა
გოგოები კარგად ათვალიერებდნენ იქაურობას,და რაღაც უცნაური რამ შეამჩნიეს
კედლებზე თეთრი კრისტალები იყო ალაგალაგ, ისინი ისე კაშკაშებდნენ ფანრის
შუქზე თვალის მომჭრელი იყო, მერე იმ შესასვლელს გაუყვნენ, გოგოებს ასეთი
არაფერი ენახათ, სამივენი ერთად დადიოდნენ ხელჩაკიდებულები, ოც ნაბიჯში
მიადგნენ დანიშნულების ადგილის, გოგოები ძალიან გაკვირვებულები იყვნენ,
კედლები სულ თეთრი ქვებით და კრისტალებით იყო მორთული, მათ თავი
სამოთხეში ეგონათ, კედლიდან ათიოდე ნაბიჯის მოშორებით იყო დიდი ღმული
სადაც კამკამა წყალი იყო, ფსკერზე კი თეთრი ქვიშა ეყარა, მაღლა კი
ვარსკვლავები ჩანდნენ,
-ეს რა არის- ისევ იკითხა ანამ
-აქედან როგორ გავიდეთ დავიკარგეთ?-პანიკაში იყო ელენე
-მოიცა გავიხსენოთ ამ დროის მანძილზე გეოგრაფიაში რა ვისწავლეთ-
დედექტივობა დაიწყო ლილიანამ
- დაიწყო ლილიანამ. ჯერ ეს ერთი წყალი საიდან შემოდის ან გადის?, ნახეთ
გოგოებო ძირიდან რომ დააკვირდეთ გასასვლელია,
-კი მაგრამ, სად მიგვიყვანს ეს წყალი? როგორც მივხვდი, ჩვენ საკმად შორს ვართ
სახლიდან და ეს ადგილი ძალინ ღრმა ზედაპირიდან
- კი მაგას მეც მივხვდი- თქვა ელენემ
-ერთი გზა გვაქვს სამივემ უნდა გავცუროთ-თქვა ლილიანამ
-მაგრამ ჩვენი ტელეფონები
-მე ყოველთვის მაქვს ცელოფნები როცა სალაშქროდ მივდივართ,და ეს ფანარიც
წყალგამძლეა,-გახარებით თქვა ელენემ
ტელეფონები დამცავ ცელოფნებში ჩადეს, თავი გაუკრეს, და სამივე ერთად
ჩახტნენ წყალში, ზუსტად ამ დროს, სავსე მთვარემ გაანათა მთელი გამოქვაბული ,
კედლებზე გამოფენილმა კრისტალებმა მზინვარება და შუქის არეკვლა დაიწყო
და პირდაპირ წყლის გუბეს, წალი ბუყბუყებდა, გოგოები გაშტერებულები იყვნენ
ესთი რამ უბრალოდ მაგია იყო, და ამას არანაირი ახსნა არ ქონდა, როცა წყალმა
ბუყბუყი შეზყვიტა და მთვარე აღარ ანათებდა იმ ადგილას, გოგოებმა ძალები
მოიკრიბეს და ჩავინთეს ამას კი 30 წამი დასჭირდა. გოგოებმა ძლივს ამოაღწიეს
იქიდან, და ფანარიც მიანათეს იქაურობას და დაინახეს შორს სანაპირო, იქამდე
გაცურვას საათნახევარი სჭირდებოდა, გოგოებს სხვა გაზა არ ჰქონდათ, ნელნელა
მიცურავდნენ,
-ეს რა იყო?-იკითხა ელენემ
-მაგიური რამ რასაც ვერ ახსნი,-თვითონაც გაოგნებული ამბობდა ანა
-და რა იყო ის თეთრი კრისტალები?-იკითხა ლილიანამ
-არ ვიცი მაგრამ ის კი ვიცი რომ მეცნიერებს ეს ადგილი არ უნახავთ-დარწმუნებით
ამბობდა ანა
-მართალი ხარ
-თავი სიზმარში მგონია
-ჩვენც
-კაი ლაპარაკი აღარ გვინა ჯობია ბოლო ძალები მოვიკრიფოთ და ჩკარა
გავცუროთ საშინლად მშია- ნამეტანი გადაღლილი ამბობდა ელენე
2 თავი