Holistyczny System Pojęciowy

HIPERFIZYKA
Kompendium

1
Informatyka / Algorytm /
Sieci komputerowe / Model ISO/OSI
Wszechświat jako stos algorytmów /Rdzeń/Logos/Gęstości/Przestrzeń
Gęstości
Diamentowe Siatki Świadomości – wstęp
Siatki Strukturalne
Ciągłość – nieciągłość
Materia uniwersalna – wstęp
Istota
Istoty w gęstościach
Przestrzeń – wstęp
Gęstość pierwsza
Gęstość druga / cząstki /fizyka
Gęstość trzecia / cząstki / fizyka
Gęstość czwarta / cząstki / fizyka
Gęstość piąta / cząstki / fizyka
Szósta gęstość
Siódma gęstość
Algorytmy: Kategoria budowy
Informacja
Wiedza
Świadomość
Żywioły
Czas
Postrzeganie
Porządek i chaos
Bloki zdarzeniowe
Myśl i myślenie
Życie /cel ewolucji
Wymiary przestrzenne
Historia Wszechświata
Zasady fraktalne przestrzeni Wszechświata
Atrybuty cząstek
Atom
Pojęcia współczesnej fizyki w zestawieniu z hiperfizyką
Nauka pozaziemska

2
 Informatyka
Obecnie to dziedzina nauki i techniki zajmująca się przetwarzaniem
informacji – w tym technologiami przetwarzania informacji oraz
technologiami wytwarzania systemów przetwarzających informacje,
pierwotnie będąca częścią matematyki, rozwinięta do osobnej
dyscypliny nauki, pozostającej jednak nadal w ścisłym związku z
matematyką, która dostarcza podstaw teoretycznych przetwarzania
informacji. Informatyka upowszechniła i rozwinęła holistyczne
postrzeganie.

REDUKCJONIZM HOLIZM
Badanie przyczyny Badanie przyczyny za
poprzez ogląd skutku; pomocą wglądu;
metoda metoda
od szczegółu do ogółu. od ogółu do szczegółu.

Empiria oparta na zmysłach i Empiria oparte na myśli,

aparaturze rozszerzającej emocjach, uczuciach, poznaniu
postrzeganie zmysłowe. rozumowym i pozazmysłowym

Algorytm, program, plik, dane, bit pakiet, prawa dostępu, ochrona danych,
macierz dyskowa, serwer, kompresja, bit, wirtualizacja, adresacja, baza
danych, wirus, sztuczna inteligencja są to pojęcia znane pewnie wszystkim.

Informatyka nie jest wynalazkiem, jest odkryciem! Pojawienie się

informatyki to przewrót porównywalny do rewolucji mentalnej, jakie
wywołały teoria Kopernika czy Tesli.

Dzięki temu odkryciu możliwe stało się przekazanie wiedzy w

rzeczywistym jej obrazie. Do tej pory, różni myśliciele usiłowali
zbudować modele odzwierciedlające rzeczywistość. Były to modele
zbudowane na, dostępnych w danym okresie historycznym,
pojęciach. W ten sposób powstały systemy filozoficzne i religijne.
Rozumowo rozpatrywały intuicyjną wiedzę używając symboli,
3
przenośni, porównań, alegorii itp. Były one bardzo ogólne, mało
dokładne i często naiwne. Dopiero informatyka wprowadziła pojęcia
adekwatne do rzeczywistości i pozwoliła na obserwacje analogicznych
procesów w przyrodzie.

Rzeczywistością Wszechświata jest zakodowana w impulsach falowych

informacja, wybierana za pomocą algorytmów.

Historia pojęcia algorytmu… dopisać

Algorytm to przepis postępowania
prowadzący do rozwiązania określonego
zadania; zbiór poleceń dotyczących pewnych
obiektów (danych) – ze wskazaniem
kolejności, w jakiej mają być wykonane;
wykonawcą jest układ, który na sygnały
reprezentujące polecenia reaguje ich
realizowaniem – może nim być człowiek lub
urządzenie automatyczne np. komputer.
Pojęcie algorytmu weszło do popularnego
języka w erze informatyki i najczęściej kojarzy
się z nią. Na bazie algorytmów budowane są
programy komputerowe.
W tym przypadku algorytmem jest układ zer i jedynek budujących
jakieś znaczenie. Tak jak w alfabecie Morsea układy kropek i kresek
oznaczają litery, tak w języku informatycznym układy zer i jedynek
oznaczają najrozmaitsze znaki (litery też) i polecenia. To, jaki układ 0
i 1 co będzie oznaczał zależy od języka programowania. Można np. się
umówić, że 110 będzie oznaczało „a” a 001 „b” ;i np. 10101– oznacza
przejdź do 001101 itd. Na każde kliknięcie myszką uruchamia się
program, w tym wypadku złożony z wielu algorytmów, typu: – jeśli
klikniesz tutaj algorytmy otworzą ten konkretny plik na jaki jest
ustawiony. Pobudzenie elektryczne zostanie przepuszczone do
wybranego pliku, aby go uruchomić. To są proste algorytmy
„komputerowe,” powiedzmy – sztuczne, wymyślone przez człowieka
dla potrzeb techniki. Ale algorytmem jest również zachowanie
człowieka np. W sklepie mówiące: Wybieraj spodnie a nie spódnice, w
kolorze brązowym lub czarnym. Nie wybieraj kolorów czerwonego i
żółtego.
Algorytm kieruje kiełkowaniem roślin. Jest np. ustawieniem
4
parametrów kiełkowania na określoną temperaturę w połączeniu z
innymi czynnikami. Jeśli warunki zostaną spełnione, odpowiedni
algorytm daje rozkaz rozpoczęcia procesu kiełkowania. Przykład
hipotetyczny: Algorytm sterujący, stawia warunek, że np. jeśli
dobowe wahania temperatury dnia i nocy nie przekroczą 10% w
zakresie temperatury dodatniej – to można kiełkować. Jeżeli warunki
nie zostaną spełnione, kiełkowanie nie rozpocznie się. Algorytm
sterujący wybiera odpowiednią temperaturę i czas jej trwania. Inny
algorytm jest czujnikiem temperatury, jeszcze inny odmierza czas.
Algorytm sterujący otrzyma dane od algorytmów przyjmujących
bodźce. Jeśli spełniają one warunki, podane wyżej, „zaskoczy” na
funkcję – rozpocząć kiełkowanie. Tu zaczyna się długa lista
następnych poleceń uruchamiających i kontynuujących proces.

Woda zamieniając się w lód czy parę działa według algorytmów

wyznaczających jej graniczne temperatury stanów skupienia.
Przykłady algorytmów w świecie można podawać nieomalże w
nieskończoność (pomijając fakt, że nieskończoność nie istnieje) Gdzie
nie spojrzymy, tam znajdziemy algorytm. Algorytmy mikro–kierujące
elementarnymi procesamii algorytmy makro rządzące wielkimi,
złożonymi procesami na skalę kosmiczną. Wszechświat jest
algorytmem i jednocześnie zbiorem algorytmów. Cała istniejąca
rzeczywistość od podstaw, czyli od przestrzeni, to algorytmy w
algorytmach. Algorytmy są rozmaite. Można je poklasyfikować według
różnych kategorii. Kategoria funkcji: budujące, hamujące, scalające,
rozdzielające, wiążące, kończące, zaczynające, zapadnięcia,
graniczne, nieegzystencjalne, antyegzystencjalne itp. Dokładne
omówienie ich funkcji jest poza zakresem wiedzy zawartej w tej
książce. Zostały tu tylko podane przykłady rodzajów algorytmów dla
unaocznienia rodzajów operacji jakie są nimi regulowane.
Sieci komputerowe
Sieć komputerowa – zbiór komputerów, oprogramowania i innych
urządzeń połączonych z sobą kanałami komunikacyjnymi. Umożliwia
ona wzajemne przekazywanie informacji oraz udostępnianie zasobów
własnych między podłączonymi do niej urządzeniami, zwanymi
punktami sieci.
Ciekawą zależnością funkcjonalności sieci komputerowych jest fakt,
że adresacja w nich może nastąpić wyłącznie w układach
zamkniętych. Dany komputer może zostać odnaleziony w sieci po
5
swoim unikalnym adresie IP lub też strumień elektronów (prąd
elektryczny) by móc zmienić stan logiczny tranzystora lub taśmy
magnetycznej musi poruszać się w zamkniętym obwodzie
elektrycznym. Wszechświat również jest układem zamkniętym, który
do lokalizacji informacji w swoim obszarze posługuje się wieloma
adresacjami.

Model ISO/OSI
Wzajemna komunikacja urządzeń w sieci komputerowej składa się z
kilku etapów i elementów. Każdy z nich jest tak samo ważny,
ponieważ na każdym z nich realizowane są zadania niezbędne do
poprawnej komunikacji. Etapy te określone są przez tzw. modele
warstwowe. Istnieją dwa takie modele stworzone w latach 70tych -
wciąż aktualne i stosowane TCP/IP oraz model odniesienia
ISO/OSI. W celu zobrazowania pewnych analogii do zasad fizyki
wszechświata zostanie omówiony szerzej siedmio warstwowy
ISO/OSI, stosowany raczej do analizy, która pozwala lepiej zrozumieć
procesy komunikacyjne zachodzące w sieci oraz stanowi wzór do
projektowania rozwiązań sieciowych.
Jest on stosem protokołów komunikacyjnych
(programów sterujących transmisją) – zbiorem
ścisłych reguł i kroków postępowania
(algorytmów), które są automatycznie
wykonywane przez urządzenia komunikacyjne w
celu nawiązania łączności i wymiany danych. W
telekomunikacji, protokół komunikacyjny jest
systemem regulacji, które umożliwiają dwóm lub
więcej jednostkom systemu komunikacji do
przesyłania informacji różnego typu fizycznej
jakości. Wszechświat w analogiczny sposób
organizuje informacje…
Na samej górze tego modelu wyróżnić możemy warstwę aplikacji
6
pozwala użytkownikom końcowym sieci korzystać z aplikacji
sieciowych. Dalej mamy warstwę prezentacji, która to przekazuje do
warstwy aplikacji informacje o zastosowanym formacie danych, np.
informuje jakie typy plików będą przesyłane, odpowiada ona również
za odpowiednie zakodowanie danych na urządzeniu źródłowym i ich
dekodowanie na urządzeniu docelowym. Niżej jest warstwa sesji,
zarządzająca sesjami użytkowników korzystających np. ze stron
WWW czy komunikacji video.
Idąc dalej mamy warstwę transportu, czyli ponownie dokładnie to
samo co w modelu TCP/IP, zarówno w jednym jak i w drugim
przypadku funkcje tej warstwy są dokładnie takie same. Następnie
mamy warstwę sieci, która jest odpowiednikiem warstwy internetowej
modelu TCP/IP czyli znowu bardzo podobne funkcje, takie jak
adresowanie i wyznaczanie najlepszej ścieżki przesyłu danych.
Dalej idąc w dół mamy warstwę łącza danych, której głównym
zadaniem jest kontrola dostępu do medium transmisyjnego, a także
adresowanie danych, tym razem jednak w celu przesyłania ich
pomiędzy hostami w sieci LAN.
No i na koniec warstwa fizyczna, która koduje dane do postaci
czystych bitów (zer i jedynek) i przesyła je poprzez medium
transmisyjne do odpowiednich urządzeń.
Media transmisyjne często określane są mianem warstwy zerowej.
Warstwowy model sieci oferuje nie tylko pojęciowe i strukturalne
uporządkowanie, ale także umożliwia przezroczyste dla wyższych
warstw zmiany sposobu realizacji usług znajdujących się poniżej.
Kapsułkowanie, kodowanie i kompresja danych
Bardzo ważnym zagadnieniem dla zrozumienia funkcjonowania sieci
komputerowych oraz fizyki Wszechświata jest kapsułkowanie (ang.
encapsulation). Enkapsulacja danych to proces przechodzenia
utworzonej w warstwie aplikacji wiadomości przez poszczególne
warstwy w dół stosu aż do warstwy fizycznej

7
1. Do danych wysłanych z aplikacji (np. email) na warstwie
transportowej dodawany jest odpowiedni nagłówek.
2. Tak skonstruowany segment przekazywany jest niżej do warstwy
sieci, gdzie dodawany jest kolejny nagłówek (segment składający się
z komunikatu i nagłówka warstwy transportowej pozostaje
niezmieniony na warstwie sieci, natomiast zostaje do niego dodany
kolejny nagłówek).
3. Po kolejnym procesie kapsułkowania ramka na warstwie łącza
danych składa się z komunikatu początkowego i trzech nagłówków
warstwy transportowej, sieci i łącza danych. Tak skompresowana
informacje zostaje przetworzona na ciąg zero-jedynkowy i wysłana do
nadawcy. U odbiorcy następuje proces odwrotny. dopisać

8
 Wszechświat jako stos algorytmów
Podobnie jak model ISO Wszechświat zbudowany jest z
warstw współpracujących na różnych, ale spójnych ze sobą
zasadach.

Rdzeń [R]
Stosem tym i źródłem jest Rdzeń (słowiański Rod). On sam z
kolei jest wygenerowany przez poprzednie Wszechświaty. To „coś”, co
jest matrycą Wszechświata ma właściwości masy krytycznej. Istnieje i
rozwija się do pewnego momentu liniowo aż nagle w sposób
gwałtowny zmienia swoją jakość. Tą nową jakością było
wygenerowanie Rdzenia. Od tego momentu to On przejął kontrolę i
obecnie jest nie skutkiem a przyczyną.

Rdzeń jest nad–inteligencją, nad–mądrością bezprzestrzenną. Jest

doskonale nad–logiczny. Posiada intencję bez intencji. Intencja
Rdzenia ma się tak do intencji w naszym rozumieniu jak świadomość
do wiedzy. Rdzeń, w sposób metodyczny kopiuje siebie na przestrzeń
będąc równocześnie tą przestrzenią. Nie wiemy jak i co Rdzeń sobie
wyobraża, i czym jest. Nieporównywalna jest do niczego jego
aktywność, jaką przejawia poprzez manifestacje i aktywność w
przestrzeni..

9
Celem ewolucji jest wytwarzanie istot coraz bardziej
świadomych, które wzbogacą jakość Wszechświata i stworzą
oryginalne atrybuty dla Rdzenia. Te istoty zostaną nagrodzone
nieśmiertelnością i osiągną jedność z Rdzeniem.

Główny Logos [GL]

Jest następny w hierarchii istnienia. To on
wprogramowuje we Wszechświat zamierzenia
Rdzenia. Wypromieniowuje strumień
wewnętrzny Rdzenia, który stanowi
„zawartość” Wszechświata, oraz strumień
zewnętrzny stanowiący czas liniowy.
Posługuje się on elementami falowymi, za
pomocą których zapisuje informacje i
algorytmy. Informacja, która wypływa z
Rdzenia jest przekazywana do GL. Ten,
informację tłumaczy na swój język. Są nim
przestrzenne wzory zbudowane z elementów
falowych. Informacja i algorytmy, zebrane są
w strumienie wypromieniowane w postaci
DSŚ

Strumienie Rys
W strumieniu wewnętrznym znajduje się: przestrzeń fazowa i
egzystencjalna.
Strumień zewnętrzny to pole możliwości w nieistnieniu. (funkcja
czasu)
Strumień wew. to pole możliwości i niemożliwości w istnieniu.
(funkcja materii)
Przestrzeń fazowa jest polem potencjałów – potencjały te, to
możliwości, które istnieją i mogą się wyrazić.
Przestrzeń egzystencjalna jest przepełniona życiem – w tym ujęciu
życie jest istnieniem, które aktywnie wyraża się z pola możliwości.
Byty to świadomości na przestrzeni fazowej.
Istoty to świadomości na przestrzeni egzystencjalnej.

10
 Przestrzeń [P]
Jest następnym pojęciem nie do pojęcia, jest dla
nas czymś w rodzaju wirtualnej matrycy dla
przejawionego Wszechświata.
Jeśli przyjęlibyśmy, że w pustce rzeczywiście
nic nie ma, to się okaże, że to ta pustka jest
„tym”.

W przestrzeni znajduje się informacja dla Wszechświata. Dla naszego

postrzegania informacja ta jest wirtualna. Są w niej wirtualne ciągi
informacyjne i algorytmy. Na nich skanują się informacje i algorytmy
falowe. Warstwa falowa jest już tą „zawiesiną” Wszechświata dla nas
postrzegalną rozumowo.
1. Przestrzeń jest emanacją strumienia wewnętrznego Rdzenia i jest
jego „substancją”.
2. Jest matrycą i sceną dla całego Wszechświata. To w przestrzeni
odbywa się spektakl istnienia i życia. Wszechświat z całą swoją
strukturą stanowi nijako zawiesinę w przestrzeni.
3. Jest jednocześnie źródłem i celem, początkiem i końcem.
4. Jest czasem i ponad czasem, wszystkim i niczym jednocześnie.
5. Jest tym, co najważniejsze i tym, co kompletnie nieważne.
6. Jest tym, czym jest Wszechświat, a Wszechświat jest tym, czym
jest Rdzeń. Wszechświat jest również tym, co wytworzy przestrzeń i
zmodyfikują istoty. Przy czym istoty też są emanacją przestrzeni.
7. Jest teraźniejszością, przeszłością i przyszłością jednocześnie.
8. Ma swoje cechy, które jednocześnie cechami nie są. Można w niej
wyróżnić warstwy hierarchizacji cech.
9. Doskonała antylogiczność. Polega na tym, że nie można dostrzec
reguł, nie ma kwantowalności, czyli jest jednolitość. Istnieją tylko
ciągi niesymetryczne brak nieciągłości. Porównanie właściwości
punktów nie pozwoli jednak na dostrzeżenie jakiejś reguły. Każdy
wirtualny punkt jest inny. Następna warstwa pokazuje, ze ilość
operacji w polu jest określona. Natomiast samo pole jest nie do
wyseparowania. Wynikiem wglądów jest stwierdzenie, że nie do się
wyznaczyć żadnej reguły, choć można zauważyć powtarzalność.
9. Przestrzeń jest ruchoma i wydaje się być przypadkowa.
Narzędziami” sterującymi przestrzenią są „czynniki kosmiczne”:
Istnienia, Życia, Myśli, Informacji, Przekazu, Śmierci.

11
 Materia Uniwersalna [MU].
W przestrzeni również jest „zatopiona” pierwotna informacja, na bazie
której budowane są wartości nabywane przez istoty. MU jest
podstawowym, źródłowym budulcem wszystkiego, co jest.
Bardziej podstawowa jest tylko przestrzeń, lecz ta jest dla nas
wirtualna. Jeśli mówimy o podstawach Wszechświata, jako o
konkretnym zjawisku, to mamy na myśli MU, którą są
fragmenty falowe.

To pierwszy podstawowy element przejawienia. Dla

istot, pierwszy możliwy do rozumowego
postrzegania. Są to elementy falowe będące
surowcem dla wszystkiego, co jest.
MU jest podstawowym, źródłowym budulcem
wszystkiego, co jest. Bardziej podstawowa jest
tylko przestrzeń, lecz ta jest dla nas wirtualna.
Jeśli mówimy o podstawach Wszechświata,
jako o konkretnym zjawisku, to mamy na
myśli MU, którą są fragmenty falowe. Z nich
powstają większe układy tworzące cząstki i siatki
strukturalne poszczególnych gęstości.
MU „wyrasta” bezpośrednio z przestrzeni [P]
i tworzy pierwszą gęstość [1g]. MU tworzy
różne jakości, w różnych częściach określonych
kosmosów jest różny stopień jej zorganizowana.

Materie dzielimy na:

Materia ciągła – (wysokie zorganizowanie) to przeważająca ilość
kompletnych ciągów informacyjnych będących w stanie stworzyć
stabilną materię.
Materia chaotyczna - posiada maksymalnie niską ciągłość.
Pomiędzy tymi skrajnościami są wszystkie stany pośrednie. Od stanu
ciągłości zależy jakość środowiska i jego możliwość tworzenia
zaawansowanych struktur. Wysokie zorganizowanie powstaje w
procesie ewolucji. Materia chaotyczna przechodzi przez pośrednie
etapy zorganizowania „ucząc” się dopasowywać swoje własne
elementy tak, aby w końcu zgrały się i stworzyły harmonijną całość.
Proces ten trwa miliardy lat. Z nich powstają większe układy tworzące
cząstki i siatki strukturalne poszczególnych gęstości.
12
 [MU] „wyrasta” bezpośrednio z przestrzeni i tworzy 1g.
MU tworzy różne jakości, w różnych częściach określonych kosmosów
jest różny stopień jej zorganizowana. Dzielimy ją:
Materia ciągła - wysokie zorganizowanie, to przeważająca ilość
kompletnych ciągów informacyjnych będących w stanie stworzyć
stabilną materię.
Materia chaotyczna - posiada maksymalnie niską ciągłość.
Pomiędzy tymi skrajnościami są wszystkie stany pośrednie. Od stanu
ciągłości zależy jakość środowiska i jego możliwość tworzenia
zaawansowanych struktur. Wysokie zorganizowanie powstaje w
procesie ewolucji. Materia chaotyczna przechodzi przez pośrednie
etapy zorganizowania „ucząc” się dopasowywać swoje własne
elementy tak, aby w końcu zgrały się i stworzyły harmonijną całość.
Proces ten trwa miliardy lat.

Tak na poszczególnych gęstościach panują odmienne zasady fizyki.

Różnią się one znacznie. Można wręcz powiedzieć, że zupełnie do
siebie nie przystają. Jakieś podobieństwa można znaleźć między
gęstością czwartą i piątą oraz szóstą i siódmą. Natomiast pomiędzy
trzecią a wszystkimi innymi, nie ma żadnych analogii. Na tej
nieszczęsnej, trzeciej gęstości istnieje nasz świat i kosmos, który
błędnie bierzemy za cały Wszechświat. Światy w poszczególnych
gęstościach mają swoją strukturę. Gęstości od drugiej do piątej
włącznie składają się z cząstek i siatek strukturalnych, które tworzą
szkielet świata strukturalnego „zawieszonego” w przestrzeni.
Gęstość pierwsza składa się tylko z elementów falowych stanowiących
surowiec dla całego strukturalnego Wszechświata. Gęstość szósta i
siódma nie składają się z cząstek i siatek strukturalnych. Są one
zagęszczeniami siatek DSŚ. To jest to, co nazywane jest w religiach i
filozofiach, duchem. Nie mniej jednak są to bardzo konkretne światy.
Można wręcz powiedzieć, że konkretniejsze od tych strukturalnych.
Są one nadrzędne w stosunku do nich i wbrew pozorom, bardzo
stabilne.

13
 Diamentowe Siatki Świadomości [DSŚ]
DSŚ jest 8. Siedem z nich buduje zawartość Wszechświata, a
na ósmej jest odznaczona sekwencja wydarzeń (funkcja
czasu). Zawarta jest w nich:
1. Instrukcja na budowę materii
2. Zasady fizyki dla kosmosów i światów
3. Algorytmy budujące treści mentalne
4. Sposoby funkcjonowania istot i wiele innych.

Przenoszą informację GL, która jest instrukcją na budowę

Wszechświata. Są „przymocowane” do przestrzeni za pomocą
czynnika istnienia. DSŚ mają warstwy, które wyznaczają poziomy
świadomości środowiska i istot.
DSŚ odzwierciedlają strumień wewnętrzny Rdzenia.
1. Odwzorowują przestrzeń i są kompatybilne z jej
algorytmami. Informację metaprzestrzeni uruchamia strumień
zewnętrzny Rdzenia. Jeżeli odpowiednia informacja obu strumieni
spotka się, to uruchamiane są mechanizmy twórcze.
2. DSŚ odwzorowują również antysymetryczność przestrzeni.
Poszczególne warstwy siatek ustawione są w stosunku do siebie w
specjalnej konfiguracji. Dwie warstwy sąsiednie potwierdzają
swoją informację, a warstwa następna jest odwrotnością
pierwszej. Wynika to z działania strumienia zewnętrznego i
fraktalnej budowy siatek. Strumień, przechodząc przez warstwy
siatek, odwraca sekwencję ich informacji, „skręcając po drodze”. Po
dwóch skrętach, czyli po przejściu przez dwie warstwy, zmienia
kierunek. Tak, że trzecia warstwa siatki w stosunku do warstwy
pierwszej jest odwrócona. Ale to nie siatka jest odwrócona, tylko
informacja na niej biegnie w odwrotnym kierunku. Ta
antysymetryczność jest widoczna w makrobudowie kosmosów. I tak,
np. 3g ma elementy wspólne z 2g i 3g (bo są sąsiednie), ale 4g z 2g
już nie. Warstwy DSŚ, w przeciwieństwie do warstw struktury
Wszechświata, płynnie przechodzą w siebie. Warstwy w
poszczególnych pasmach różnią się nieciągłościami. Jest
14
również różny zakres szerokości poszczególnych pasm. To też
podlega fraktalności. W tej samej warstwie np. gęstości lub jej sfer,
występują pasma na różnych jej poziomach makro i mikro
strukturalnych. Największe pasmo jest szerokości dużej galaktyki.
Najmniejsze pasmo jest szerokości ok. ¾ średnicy elektronu. W
zależności od warstwy, różnie działa strumień zewnętrzny. Jest on
pośrednikiem pomiędzy siatkami a przestrzenią egzystencjalną i
uruchamia proces tworzenia materii. Im na mniejszej „objętości”
działa strumień zewnętrzny, tym szybciej mogą zachodzić zmiany,
czyli tworzenie. Im mniejszy strumień, tym łatwiej jest zmienić
szybkość zmian pomiędzy przestrzenią fazową a egzystencjalną. Od
gry naprężeń pomiędzy przestrzeniami zależy szybkość tworzenia i
przekazywania.
Trwa to od ns w przypadku cząstek, do tysięcy lat w
przypadku makrostruktury kosmosów. DSŚ nie dotyczy fizyka
„struktur” panująca we Wszechświecie. One fizykę dyktują, nie
podlegając jej. Są strukturą zbudowaną z fragmentów falowych,
powinny być, więc zaliczane do struktur. Jednak mają inną pozycję
niż reszta struktur.
Wyjątkowo może zdarzyć się powtórzenie informacji w dwóch różnych
punktach za specjalną interwencją strumienia zewnętrznego Rdzenia.
Punkty mogą się powtórzyć na tej samej siatce i tej samej warstwie.
DSŚ niosą ze sobą tylko warunki łączenia się algorytmów.
Określają warunki wzajemnego działania atrybutów cząstek i
układów przestrzennych fal. Określają warunek: jeżeli wystąpi
układ – i tu określenie układu, to może do niego przyłączyć się układ
(określenie układu) a nie może układ, warunkowo– układ, lub inny
układ odpowiadający zasadom, itd.
Takie uwarunkowanie daje pewną wolność programowania, bo nie
nakazuje sztywnych, warunków jednoznacznego łączenia. Jeśli
algorytm zmieści się w określonych ramach, może odbiegać od
jakiegoś poprzedniego wzorca, a i tak zostanie zaakceptowany. To
daje pewną wolność programowania, ale jednocześnie tłumaczy
żmudny i długi proces tworzenia światów, obfitujący w błędne i
nietrafione posunięcia.
Algorytmy łączą się i rozłączają tak długo, aż znajdą optymalny
układ. Najwyższą formą dla algorytmów są algorytmy trzeciej
generacji. Każda warstwa siatek ma swoje algorytmy trzeciej
generacji. Oczywiście wraz z przechodzeniem na coraz wyższe
15
warstwy, algorytmy się komplikują. Inne będą dla cząstek
elementarnych a inne będą dla świadomości. Informacja na
siatkach jest umieszczona w postaci ciągów informacyjnych.
Ciągi separują się dzięki różnicy naprężeń przestrzeni. Jeśli jest duża
różnica w naprężeniach między ciągami, to takie ciągi nie zmieszają
się. Drugą metodą przestrzeni na odizolowanie poszczególnych
ciągów jest ustawienie informacji na gwałtownych przejściach
pomiędzy przestrzenią fazową a niefazową. Jeżeli nie ma obok siebie
różnych ciągów informacyjnych, to przejście jest płynne.
Celem Rdzenia, jest zebranie wolnych fragmentów falowych w
DSŚ - skumulowanie chaotycznej masy przestrzeni w
zorganizowaną całość, czyli przetworzenie chaosu w
świadomość.
Gęstości
Kiedy Rdzeń wypromieniowuje Wszechświat w
postaci strumienia zewnętrznego i
wewnętrznego a GL narzuca na niego DSŚ –
od razu tworzą się gęstości (poziomy
zagęszczenia informacji).
Gęstości są wydzielonymi przestrzeniami
pomiędzy DSŚ, które są poziomami bytu i
istności. Gęstości występują tylko w
strumieniu wewnętrznym wszechświata.
Rodzaj gęstości zależy od tego, na ilu DSŚ jest ona rozpostarta.
Strumień wewnętrzny Rdzenia tworzący wnętrze
Wszechświata zatacza koło. Wychodzi z Rdzenia, jako
pierwsza gęstość (1g) a powraca do Rdzenia, jako 7g.
Droga przemiany to właśnie przekształcanie chaosu w
świadomość.

Wszechświat jest wyrazem pola możliwości i niemożliwości Rdzenia.

Rdzeń poprzez strumienie charakteru emituje do Wszechświata swoje
charaktery. Strumienie charakteru Rdzenia wchodzą w interakcję ze
strumieniami Wszechświata. Możliwość relacyjna, jaką jest istnienie
interakcji pomiędzy strumieniami charakteru Rdzenia, a strumieniem
wewnętrznym Wszechświata, rodzi świadomość. Powstaje w ten
sposób zaawansowana sieć relacji -> z tego rodzą się DSŚ. Ponieważ
możliwe są różne interakcje, to udaje się wyróżnić różne DSŚ,
reprezentujące różne grupy jakości relacyjnych – w sumie 7. To
dokonany podział z perspektywy charakterów Rdzenia daje wygodny i
16
oczywisty podział właśnie na tyle grup jakości relacyjnych.
Gęstości zbudowane są z różnych ilości siatek we wzajemnych
kombinacjach. Każda gęstość ma inną ilość wymiarów
przestrzennych. Ilość wymiarów zależy od tego, na jakiej ilości siatek
gęstość jest oparta. Najmniejsze zagęszczenie możliwości daje
nam interakcja siatki samej ze sobą:
1g – najmniejsze zagęszczenie możliwości A,B,C,D,E,F,G – 7
2g – wszystkie możliwe pary relacji, czyli AB - 21
3g – wszystkie potrójne kombinacje, czyli ABD - 35
4g – wszystkie poczwórne kombinacje, czyli ABCD - 35
5g – wszystkie pięciokrotne kombinacje, czyli ABCDE - 21
6g – wszystkie sześciokrotne kombinacje, czyli ABCDEF - 7
7g – pełna kombinacja, ABCDEFG – 1.

Wszystkie możliwe wariacje możliwości istnieją,

a więc dla przykładu siatka A kombinuje się
sama ze sobą, kombinuje się z każdą inną siatką
z osobna, kombinuje się z każdą możliwą parą z
osobna itd. aż wreszcie wszystkie siatki
kombinują się ze sobą na raz.
Dowód dla wszystkich gęstości

17
Na poszczególnych gęstościach panują odmienne zasady fizyki.
Różnią się one znacznie. Można wręcz powiedzieć, że zupełnie do
siebie nie przystają. Jakieś podobieństwa można znaleźć między
gęstością czwartą i piątą oraz szóstą i siódmą. Natomiast pomiędzy
trzecią a wszystkimi innymi, nie ma żadnych analogii. Na tej trzeciej
gęstości istnieje nasz świat i kosmos, który błędnie bierzemy za cały
Wszechświat. Światy w poszczególnych gęstościach mają swoją
strukturę. Gęstości od drugiej do piątej włącznie składają się z
cząstek i siatek strukturalnych, które tworzą szkielet świata
strukturalnego „zawieszonego” w przestrzeni.
Gęstość pierwsza składa się tylko z elementów falowych stanowiących
surowiec dla całego strukturalnego Wszechświata. Gęstość szósta i
siódma nie składają się z cząstek i siatek strukturalnych. Są one
zagęszczeniami siatek DSŚ. To jest to, co nazywane jest w religiach i
filozofiach, duchem. Nie mniej jednak są to bardzo konkretne światy.
Można wręcz powiedzieć, że konkretniejsze od tych strukturalnych.
Są one nadrzędne w stosunku do nich i wbrew pozorom, bardzo
stabilne.

Najważniejszą częścią Wszechświata są

istoty. To dla nich jest ta cała olbrzymia
„reszta”. To istoty są najwyższym wytworem
Rdzenia i jego animatorem. Rdzeń, co prawda,
determinuje istoty umieszczając je w
zaaranżowanym środowisku. Wyjściowo daje
im określony potencjał, od którego nie ma
odwołania. Jednocześnie jednak pozostawia im
pewną dozę swobody twórczej licząc wręcz na
ich indywidualną kreację. Poprzez istoty Rdzeń
sam siebie sprawdza i kreuje

Powstanie życia jest stymulowane czynnikami kosmicznymi,

czyli bezpośrednio z przestrzeni. Czynnik, daje impuls do
uruchomienia całego łańcucha reakcji, w wyniku, którego może
powstać życie. W obrębie każdej gęstości życie wre. Najwięcej dzieje
się na gęstości czwartej. Występuje tutaj niezliczona ilość
najrozmaitszych istot. Niektóre z nich zorganizowane są w
cywilizacje. Na trzeciej gęstości również jest obfitość życia, lecz
znacznie mniejsza niż na czwartej. Na gęstości piątej jest już
spokojniej, ponieważ jest to świat przeselekcjonowany. Mają tu prawo
18
przebywać istoty, które pretendują do nieśmiertelnych, czyli cennych
dla Wszechświata i Rdzenia. Nie ma tutaj już cywilizacji. Każdy jest
indywidualną jednostką. Gęstość szósta i siódma to już „dowództwo”
Wszechświata. Na gęstości siódmej pilnowany jest balans całości.
Stąd również wysyłany jest impuls do kreacji światów. Wysyłane stąd
są bazowe algorytmy wyznaczające zasady fizyczne dla
Wszechświata. Siódma gęstość jest „organem wykonawczym”
Rdzenia.
Na szóstej gęstości z dostarczonych algorytmów od gęstości siódmej,
wymyśla się ścieżki ewolucyjne dostosowując je do konkretnych
warunków fizycznych panujących w określonych kosmosach i na
planetach. Nie ma żadnych powodów do tego, aby światy musiały być
podobne do naszego.

To życie dostosowuje się do warunków a nie odwrotnie. Jest prawie

nieskończona ilość istniejących we wszechświecie możliwości i ich
wzajemnych kombinacji, jakie można zastosować organizując jakieś
istnienie. Opracowane przez istoty z szóstej gęstości ścieżki
ewolucyjne zostają przekazane do realizacji na piątą gęstość. To tutaj
wytyczne przekształcają się na konkretne rzeczywistości.
Chociaż gęstości są od siebie odseparowane, nie jest to przeszkodą
dla istot. Są istoty, które egzystują jednocześnie na wszystkich
gęstościach (oprócz pierwszej) w ludzkich ciałach takie istoty też
przebywają. Jednak zdecydowana większość ludzi zajmuje gęstości od
drugiej do piątej. Jak to możliwe? Człowiek na trzeciej gęstości ma
ciało, na drugiej system zasilający w energię, na czwartej – umysł.
Na piątej corpus supremum (ciało najwyższe) Wszystko to jest z sobą
połączone i działa razem we wzajemnej koordynacji. Koordynacja ta
realizuje się za pomocą specjalnych struktur między gęstościowych.
Wszechświat przez cały czas ewoluuje. Z form prostych powstają
coraz bardziej złożone. Odbywa się to w procesie życia i umierania.
Stara forma zostaje usunięta, a na jej miejsce powstaje nowa,
wykorzystując dorobek poprzedniej. Ten proces można nazwać
reinkarnacją. Cały Wszechświat w ten sposób bezustannie
reinkarnuje.
Celem ewolucji Wszechświata - jest wytwarzanie istot coraz
bardziej świadomych, które wzbogacą jakość Wszechświata i
stworzą oryginalne atrybuty dla Rdzenia. Te istoty zostaną
nagrodzone nieśmiertelnością i osiągną jedność z Rdzeniem.
19
 Kosmosy w gęstościach
Pierwszej – 7
Drugiej – 21
Trzeciej – 35
Czwartej – 35
Piątej – 21
Szóstej – 7
Siódmej – 1
To, co ludzie uważają za cały Wszechświat jest tylko 1 z 35
kosmosów 3g.
Poszczególne kosmosy na danych gęstościach są od siebie oddzielone
częściowo lub całkowicie. Jeżeli kosmosy oparte są na różnych
siatkach – to są wzajemnie zamknięte. Jeżeli mają jakąś
siatkę wspólną, są wzajemnie otwarte.
Ponumerujmy „roboczo” DSŚ od 1 do 7 i spróbujmy przykładowo
wyznaczyć kilka kosmosów 3gowych. Kosmos 3g oparty na siatkach
1,2,3 i kosmos 4,5,6 – będą wzajemnie zamknięte. Ale kosmosy
oparte na siatkach 1,2,3 i 3,4,5 mają jedną (3) siatkę wspólną i są
dla siebie otwarte. Kosmosy 4g oparte na siatkach 1,2,3,4 i 1,5,6,7
są wzajemnie otwarte.
W 4, 5, 6g nie ma kosmosów wzajemnie zamkniętych, bo nie
da się wyznaczyć z siedmiu możliwości dwóch kombinacji
składających się z czterech elementów, które byłyby
niepowtarzalne. Kosmosy wzajemnie zamknięte są kompletnie
odizolowane od siebie i próby sforsowania ich granic są niezmiernie
ryzykowne, a wręcz niemożliwe.
Z kombinacji tych widać również, że kosmosy
różnych gęstości oparte są na tych samych
siatkach, tylko na innej ich ilości. Jednak daje
to efekt całkowitej oddzielności. Przestrzeń
zabudowywana z wzajemnej relacji różnej
ilości siatek daje zupełnie inne skutki. Rys.
siatki kosmosów 1g
Poszczególne gęstości różnią się dosłownie wszystkim. Mają inne
ilości wymiarów przestrzennych, zupełnie inne cząstki i całkiem inne
panują w nich zasady fizyki. Między zasadami fizyki 4g i 5g można
ewentualnie znaleźć jakieś podobieństwa, ale miedzy trzecią i czwartą
a tym bardziej trzecią i piątą lub szóstą żadnych podobieństw nie ma.
Zasady fizyki również różnią się nieco w różnych kosmosach tej samej
20
gęstości. Różnice są tym większe im bardziej odległe są od siebie
kosmosy i im mniej siatek się w nich powtarza. Zasady fizyki mogą
się również nieco różnić w tym samym kosmosie, ale w różnych jego
galaktykach. Im odleglejsze od siebie galaktyki, tym większe mogą
być różnice w ich fizyce. Kosmosy różnych gęstości oparte na tych
samych siatkach, znajdują się w tym samym miejscu przestrzeni.
Wręcz zawierają się w sobie. Trudno to sobie wyobrazić, jak „coś”, co
jest wzajemnie oddzielone jednocześnie jest z tym zmieszane.
Pomaga to zrozumieć doświadczenie: Do pojemnika
nasypmy piasku, dolejmy wodę a potem wtłoczmy gaz.
Mamy teraz 4 elementy całkowicie różne (pojemnik,
piasek, woda, gaz) zawierające się w sobie a
jednocześnie wzajemnie niepomieszane. Całość
znajduje się w tym samym miejscu przestrzeni.
Ponieważ elementy są zupełnie różne, możemy uznać,
że „nic nie wiedzą o sobie wzajemnie”. Pojemnikowi jest
wszystko jedno czy coś zawiera – nie odróżnia
zawierania od nie zawierania. Piasek i woda wprawdzie
się dotykają, ale nie ma to ani na jedno, ani na drugie,
żadnego wpływu. Gaz swobodnie mieści się pomiędzy
cząsteczkami i nic mu woda i piasek nie wadzą
(zakładając, że się nie rozpuści).
Podział Wszechświata na gęstości jest jego pierwszym,
podstawowym zróżnicowaniem. Zrozumienie tego, czym są
gęstości jest podstawą i punktem wyjścia do zrozumienia
Wszechświata. Brak wiedzy o gęstościach uniemożliwia
właściwe poznanie.

21
 Siatki Strukturalne [S]
Siatki zbudowane są z ciągów
informacyjnych, cząstek i fragmentów
falowych. Na nich wręcz osadzone są wszelkie
inne struktury. Są na wszystkich gęstościach
cząsteczkowych (2-5g). Struktura siatki tworzy
przecięcia. W dużym uproszczeniu i schemacie
można powiedzieć, że tworzy kratkę z oczkami w
środku. W miejscach przecięcia się „linii” siatki
znajdują się zwykle cząstki. Reszta siatki jest
również zbudowana z cząstek tego samego typu
oraz z ciągów informacyjnych i fragmentów
falowych. Całość skomponowana jest w pakiet
informacyjny, który jest jednocześnie
algorytmem.
Elementy struktury Wszechświata są w stosunku do siebie
wzajemnie algorytmami, nawet jeśli pełnią rolę budulca. Siatki
strukturalne odbierają informacje od DSŚ. Odbywa się to na
drodze pośredniej lub bezpośredniej.
Droga bezpośrednia to przekazanie informacji specjalnym
algorytmem z DSŚ na siatkę strukturalną.
Droga pośrednia przechodzi przez przestrzeń za pośrednictwem
czynników kosmicznych.
Właściwości [S]:
1. Przenoszą informacje z siatek świadomości na resztę materii.
2. Określają fizykę światów.
2. Siatki na wszystkich gęstościach zbudowane są z jednego rodzaju
cząstek (danej gęstości).
3. Każda siatka ma swój specyficzny kształt i swoją funkcję.
4. Przewodzą informację, lecz robią to różną prędkością.
5. Każda siatka spełnia kilka funkcji, ale specjalizuje się w jednej.
6. Na każdej gęstości jest siatka spajająca, która „dźwiga” całą
strukturę, utrzymuje jej formę, umożliwia jednocześnie przyciąganie
cząstek do siebie i zapobiega zapadnięciu się struktury.
Jest impuls z siatki świadomości do przestrzeni. Tam aktywuje
czynnik kosmiczny, który wyładowuje się ponownie w przestrzeni
aktywując inny czynnik. Ten już przekazuje informacje na siatkę
strukturalną. Jest określona sumaryczna ilość informacji na danej
22
siatce dla danego kosmosu. Jeżeli ilość informacji odbiega od
nadanego wzorca, to siatka się zaburza tworząc jednocześnie
zachwiania praw fizyki w środowiskach (np. czarna dziura).
Następuje tutaj zagęszczenie i załamanie się siatki glue 3g.
Jeżeli nastąpi przeładowanie siatki w jakimś obszarze to następuje
wyładowanie tego nadmiaru w innym miejscu siatki.
Istoty w gęstościach
To istoty są najwyższym wytworem Rdzenia i jego animatorem.
Istota to wydzielony fragment przestrzeni połączony z DSŚ.
Gęstości w istotach są połączone systemem dyfrakcyjnym (czakry),
który pozwala przekształcać cząstki z gęstości na gęstość. System ten
powoduje, że gęstości w istocie współpracują i są współzależne.
Połączenie z siatkami świadomości jest „metryczką” pochodzenia od
Rdzenia. Poprzez siatki Rdzeń ma wpływ na istoty a istoty mają
szansę korzystać z info. Wszechświata.
Każda istota jest wyjściowo
wyposażona w algorytmiczną i
informacyjną ciągłość. To daje jej bazę
do rozpoczęcia funkcjonowania i w miarę
harmonijne osadzenie w środowisku.
Dostaje również bazową wiedzę. Jeśli
powstaje z egregora, to otrzymuje również
bazowe programy tego egregora.
Istota jest umiejscowiona w czasie i przynależy do określonej ścieżki
ewolucyjnej. To wszystko, naturalnie, determinuje ją w znacznym
stopniu. Wolnej woli zostaje w przypadku np. przeciętnego
człowieka, ok. 0,5%. Tyle potencjałów Wszechświata istota jest
wstanie doświadczyć w czasie trwania swojej egzystencji w procesie
reinkarnacji.

23
Coś napisać

24
 poprawić

Istoty na gęstościach
1g Brak istot
2g Ciała ich to różnokształtne płaszczyzny (płaszczki), wewnątrz
posegregowane. Posiadają świadomość liniową W 3g mogą być
one odbierane, jako zjawiska typu świecenie, drganie. Spotkanie
ich może wywoływać uczucie zagęszczenia, „ciągnięcia” itp.
3g (3d) Bakterie, wirusy, wszystkie rośliny, wszystkie zwierzęta i
ludzie, ciała niebieskie.
4g Pasożytnicze, opiekuńcze, elementale wcielone w tej gęstości
5g corsup, opiekunowie, selektorzy
6g Zrównoważeni, dążący do równowagi, upadły, Nemeron
7g Awatary

25
 Corpus supremum - dusza – łac. ciało najwyższe
Jest to „ciało” na 5g składające się z cząstek materii tej
gęstości. Ciało najwyższe, ponieważ na gęstościach wyższych
nie występują już materialne ciała.
1. Jest to konkretna konstrukcja, która rozrasta się i doskonali przez
wcielenia (choć nie tylko) w niższe gęstości.
2. Corsup w niższych gęstościach tworzy odrębne osobowości, które
służą do przeżywania żyć i dostarczania informacji z tego
przeżywania. Osobowości po życiu są rozkładane. Corsup, natomiast
jest względnie nieśmiertelny. Trwa tak długo aż ukończy ten etap
ewolucji, czyli osiągnie swoją maksymalną wartość na 5g i
przekształci ją w świadomość. Następuje wówczas kolaps. Corsup się
rozpada a zdobyta przez niego świadomość przechodzi na 6g.
Istota z niego powstała ma na 6g jego charakterystykę i jest jak
najbardziej indywidualnym istnieniem. Ludzi z corsupem jest ok. 10%
w tym tylko 25000 zaawansowanych ewolucyjnie. W tym zalewie
kilkadziesiąt osób z 6g.
Pre–corsup rys
1. To materialna konstrukcja na 5g, która w przeciwieństwie do
corsupa właściwego jest śmiertelna.
2. Powstaje z materii egregoru. To istota próbna. Jeśli się sprawdzi w
życiu, otrzymuje corsup właściwy. Jeśli się nie sprawdzi, zostaje
rozłożona i włączona ponownie do egregoru. Większość istot we
wszechświecie, zaczyna swoje istnienie od pre–corsupa. Jeśli istota
taka ma tendencję do rozwoju, zostanie nagrodzona nadaniem jej
ciała najwyższego, a tym samym uzyska szansę na nieśmiertelność.
Efekt starań istoty, w postaci dorobku umysłowego, jest oceniany
przez selektory według możliwości środowiska, w którym istota żyje.
Mniej ważny jest dorobek intelektualny a bardziej doceniana jest
możliwość i chęć zmiany. Ludzi z pre–corsupem jest ok. 90%.
Egregory
1. To wydzielone fragmenty przestrzeni oparte na żywiole wody, w
której znajduje się masa danej gęstości przesycona nadanymi
programami, informacją i algorytmami.
2. Egregor nie jest istotą, lecz istoty powstają z jego materii.
Programy zawarte w egregorze stanowią wzory dla istot tworzonych
na niższych gęstościach np. instynkty i swoista wiedza, w którą
zaopatrzone są wyjściowo wszystkie istoty, zwierzęta i rośliny.

26
3. Pre–corsupy z konkretnych egregorów mają określone preferencje.
Ludzie wywodzący się z nich będą czuli głębokie związki z ideologiami
oraz przekonaniami zaprogramowanymi w swoim egregorze.

27
 Cząstki 2g
Cząstki są kombinacją fal układających się w
płaskie przestrzenne wzory. Atrybuty to
właściwości cząstek nadane przez przyłączanie lub
oddawanie przez nie fragmentów falowych, lub ich
inne modyfikacje. Od ilości i rodzaju atrybutów
zależy wielkość cząstki i jej oddziaływanie:
Cząstka przekazu – 8 fal. Jest niezbędna w kształtach
przejścia. Blokuje powstawanie zatorów tam gdzie płyną
strumienie. Na to jednak nie pozwala ta cząstka. Przy dużej
ilości zderzeń, w zagęszczonym środowisku, odbiera od
innych cząstek ich energię uśredniając potencjał. Działa tak
dzięki swoim atrybutom, określającym jej właściwości.
Cząstka rozkazu – 11 fal. Jest mała i powolna. Działa jak
karuzela, umożliwia innym cząstkom zamianę miejscami.
Łapie cząstkę i razem z nią się przekręca. Jeżeli cząstek jest
więcej to działają synchronicznie tworząc coś na kształt
obrazu w kalejdoskopie. Powstają kształty o wielu osiach
symetrii - kształty przejścia. Cząstka rozkazu wraz z cząstką
przekazu umożliwiają transport w kształtach przejścia.
Cząstka podwójnej informacji – 8 fal. Tworzy siatkę
spełniającą rolę informacyjną. W siatce jest bardzo szybka.
Jej ruch jest w zasadzie zaburzeniem siatki. Poza siatką jest
wolna, posiada 8 możliwych ustawień.
Cząstka rozdzielenia – 6 fal. Jest duża i szybka. Oddziela
cząstki od siatek ujmując im atrybutów.
Cząstka wirowa – 8 fal. Budulec 2g. Odpowiednik neutronu
na 3g. Ma silne oddziaływanie.
Cząstka życiowa – 11 fal Tworzy siatkę globalną. Wchodzi
w skład struktur. Odpowiednik protonu na 3g. W kształtach
przejścia zamienia się właśnie w proton.
Siatki strukturalne 2g
Wzajemnie na siebie oddziałują tylko poprzez cząstki związane z nimi
Siatka informacyjna Zbudowana jest z cząstek podwójnej
informacji. Przenosi informację zakodowaną kodem 8owym,
bo cząstka podwójnej informacji ma 8 możliwych ustawień.
Siatka budulcowa Składa się z cząstek życiowych. Stanowi
zręb 3g. Przechowuje również pojedyncze informacje.
28
 Zasady fizyki 2g: rys
Odrębność siatek
Na 2g siatki strukturalne nie współpracują i obie spełniają zupełnie
inne role. Synchronizacja siatek zdarza się w wyjątkowych
przypadkach. Połączenie siatek jest spowodowane „mostem”
cząsteczkowym. Cząstka łączy się wówczas z obiema siatkami i w ten
pośredni sposób łączy też siatki. Powstaje 2gowa struktura
krystaliczna. W naturze jest to jednak połączenie nietrwałe. Taką
właśnie budowę krystaliczną mogą mieć istoty na 2g. Na 3g,
strukturę tę można odebrać dotykiem. Odczuje się wówczas
świdrujące, mrowiące pole.
Zasada synchronizacji rys
Bloki materii mogą wchodzić we wzajemne oddziaływania (mieszają
się) synchronizując się z sobą. Mogą się również rozdzielić
zachowując jednak nabytą synchronizację. Ten proces powoduje
„uczenie się” materii doprowadzając do możliwości budowania
zaawansowanych struktur. Zsynchronizowana materia lepiej
wykonuje polecenia algorytmów i może budować bardziej ciągłe
struktury.
Zasada porządkowania rys
Informacja zakodowana na fragmentach siatki i cząstkach podwójnej
informacji może się zmieszać z informacją na innym fragmencie
siatki. W takim przypadku informacja się skumuluje, czyli zostanie
zachowana jedna i druga, ale informacja powtarzająca się zostanie
usunięta.
Zasada rozszerzania rys
Ma związek z właściwością siatek strukturalnych i cząstek przekazu.
Zapobiega zapadnięciu się struktury przestrzeni dzięki temu, że siatki
nie łączą się z sobą a cząstki przekazu nie pozwalają na kumulację.
Refrakcja pola rys
Jest to odwrócenie procesu zagęszczania się materii. Po
przekroczeniu masy krytycznej gęstości informacji algorytm
kontrolujący to reaguje i odwraca kierunek ruchu cząstek. Zasada
refrakcji istnieje na wszystkich gęstościach. To jeden z
podstawowych procesów we wszechświecie. W 3g rozrzedzanie po
przekroczeniu masy krytycznej ma charakter eksplozji. W 2g jest
rozprzestrzenianie liniowe.

29
 Zasada antykumulacji rys
Jest wprowadzonym ograniczeniem zapobiegającym tworzeniu się
przerośniętych i nie mobilnych struktur. Jeżeli spotka się, co najmniej
8 kanałów w jednym miejscu to się one powielą, ale i zmniejszą.
Zasada unifikacji rys
Cząstki mają ograniczoną ilość atrybutów. Mają ich mniej niż mogłyby
mieć, niż pozwala na to ilość możliwości zawarta w wariantach
układów. Gdyby miały więcej atrybutów mogłyby znikać w 3g,
ponieważ wyłapywałaby je trzecia DSŚ. Konstrukcja falowa, jaką są,
przekształciłaby się w konstrukcję 3g-ową. W unifikacji atrybutów
biorą udział cząstki przekazu.
Zasada ograniczonego życia rys
W jednym miejscu przestrzeni może być ograniczona ilość istot.
Liczebność istot ogranicza dostępność wolnych cząstek życiowych,
które są im niezbędne do życia. Istoty 2g często gromadzą się tam
gdzie przebywają istoty 3g. Powłoka eteryczna korzysta głównie
z siatki budulcowej. Przy przekształceniu tej siatki uwalniają się
wolne cząstki życiowe. Z nich to właśnie korzystają istoty.
Eteryczna powłoka dyfrakcyjna rys
Łączy istoty z 3g z 2g. Procesy w niej zachodzące zaopatrują w
„energię” istotę 3g. Dyfrakcja fal wchodzących w skład cząstki
następuje w kształtach przejścia. Cząstka zostaje pozbawiona swoich
atrybutów i układu fal. Fale z rozbitej cząstki wykorzystane są do
stworzenia cząstki innej. W tym wypadku 3g-wej:
1. Cząstka rozkazu zamienia się na cząstkę falową lub glue.
2. Cząstka przekazu na elektron.
3. Cząstka rozdzielenia na neutron.
4. Cząstka życiowa na proton.
Powłoka dyfrakcyjna składa się z siatki budulcowej oraz
różnych rozproszonych cząstek. Są 3 warstwy siatki.
1. Warstwa jest wewnątrz ciała i tworzy pierścień wewnętrzny
Dostarcza on głównie pozytonów.
2. Warstwa przechodzi przez ciało w postaci 3 poziomo ustawianych
pierścieni. Dostarczają one elektronów. Prócz tego jest kilka kanałów
łączących pierścienie z 7 centrami dyfrakcyjnymi.
3. Warstwa jest w pewnej odległości od ciała, zależy od kondycji
powłoki eterycznej i wynosi od kilkunastu cm do dziesiątków m.

30
Wzdłuż kręgosłupa biegnie jeszcze główny kanał transportujący
cząstki wewnątrz ciała 3g. Kształty przejścia znajdują się głównie
w centrach dyfrakcyjnych. W kształtach przejścia mogą
powstawać wszystkie cząstki 3g.

31
 Trzecia gęstość [3g]
3g to świat przez nas obserwowany tworzony przez cząstki: proton,
cząstka glue, elektron, cząstka falowa, neutron, kwant.
Postrzegamy ~1/8 materii 3g.
Siatki strukturalne budują samą przestrzeń.
Są trzy siatki dla 3g: glue, falowa i kwantowa. Widzialna przez nas
materia to cząstki związane z siatką glue i falową (DNA). Materia w
3g rozłożono w wariantach:
1. Cząstki osadzone na jednaj siatce (3 możliwości).
2. Cząstki osadzone na dwóch siatkach (3 możliwości).
3. Nasz wariant – siatka glue i falowa.
4. Cząstki osadzone na trzech siatkach.
5. Cząstki wolne.
Materię związaną z siatką glue i kwantową odbieramy, jako
magnetyzm. Materię związaną z siatkami falową i kwantową
odbieramy, jako pole elektromagnetyczne i zjawiska elektryczne.
Siatki nadają przestrzeni formę, ale są również materią. Zbudowane
są z cząstek jednego rodzaju, upakowanych w specyficznej
konfiguracji. Oprócz cząstek samej siatki są doczepione do nich inne
cząstki. Zjawiska materii są grą pomiędzy cząstkami a
siatkami. Reguły tej gry określone są przez Rdzeń w przestrzeni i
przez GL na DSŚ. Na siatkach znajdują się informacje o konstrukcji
istot oraz wiedza Wszechświata w zakresie pięciu gęstości. Siatki
tworzą oczka, w których znajdują się cząstki, tak jak w przegródkach.
Cząstki są w bezustannym ruchu i stale się odnawiają. Do tej odnowy
potrzebują informacji i impulsu z siatki. Siatki strukturalne nie
wchodzą we wzajemne relacje. Mają z sobą łączność przez
cząstki.
Siatki przechodzą jedna przez drugą. Przenikanie zachodzi na
pograniczu oczek. W tych miejscach może dojść do ich klinowania.
Takie zjawisko zachodzi, jeśli nałoży się zbyt wiele nieciągłości, czyli
niedokładności budowy i informacji. Siatka w tym miejscu się
usztywnia a zaburzenie zostaje zatrzymane. Jest to reguła
wprowadzona do hamowania pobudzenia. Powoduje to również
zahaczanie się wzajemne siatek tam gdzie nie ma dostatecznie
dokładnej informacji do ich idealnego funkcjonowania. Zahaczenie to
zapobiega rozjechaniu się siatek.

32
 Siatki strukturalne 3g są strumieniami informacji
i punktami jej realizacji.
- zbudowana jest z cząstek glue, które układają się w
gęsto spakowane tunele o 4kątnym przekroju.
Czworokąt ma dwie ściany równoległe. Tunel jest Siatka
zbudowany z segmentów. Segment to cząstki z małymi glue
odstępami, przez które mogą przechodzić inne siatki.
Tunele tworzą długie, proste odcinki, czasami
gwałtownie zmieniające kierunek (ostre zakręty). Jest
mało plastyczna i łatwo się przerywa. Jest jednym z
elementów tworzących grawitację, ponieważ jest siłą
spajającą. Słabo przewodzeni informacje.
- składa się z kwantów, więc z fragmentów
falowych a nie cząstek. Jako materia jest niestabilna.
Nie bierze udziału w budowaniu struktury kosmosów. Siatka
Jest elementem wspomagającym, który prawie bez kwantowa
czasowo idealnie przenosi informację. Siatka ta może
znikać z danej przestrzeni. Jej „masa” i informacja
jednak nie zmieni się, ponieważ w tym samym
momencie przemieści się gdzie indziej. Nie wiąże w
sposób trwały cząstek. Ale wszystkie cząstki mają
prawo zahaczać się o nią. Postrzegać ją można, jako
oddziaływanie niż konkretną formę.
- składa się z cząstek falowych, wygląda jak łagodnie
zagięte rureczki przypominające strączki fasolki. Ma
gibkość i stabilność. Jest asynchroniczna względem
innych siatek i samej siebie. Asynchroniczność wobec Siatka
siebie wynika z właściwości cząstek falowych. Nie falowa
przekazuje informacji na duże odległości. Ponadto
działa na zasadzie układu analogowego, czyli jest na
niej pewna dowolność. Obserwacja: Przekaz informacji
przez siatkę falową ma miejsce w obserwowanym
przypadku DNA oddzielonego od macierzystego
organizmu, a reagującego na pobudzenie płynące z
tego organizmu.

33
 Cząstki 3g
Proton – 12 fal
Ma kilka stanów. Są one wynikiem jego powiązań z
siatkami strukturalnymi. Można go rozpatrywać tylko
w tych stanach. Do protonu podczepione są cząstki
glue. Są one w stosunku do niego bardzo małe.
Stanowią 2% w porównaniu z jego masą. Jeżeli
Porównanie
proton posiada wiązania z cząstkami glue to jest
wielkości z
zdolny do tworzenia kolektywów materialnych
cząstką glue.
(wzajemny układ cząstek tworzący inną, spójną
jakość np. atom).
Proton może przyłączyć od 5 do 16 cząstek glue. Jeżeli nie posiada
cząstek glue to jest wolną cząstką niepołączoną ani z siatkami
ani z innymi cząstkami.
Stany protonu
Proton na siatce glue
Tworzy niewielkie pola wirowe skupiające cząstki glue. Pola te
powodują zapaść grawitacyjną, która powoduje przepływ cząstek glue
na inną siatkę. Pozwala to na stworzenie wiązań na siatce falowej lub
kwantowej. W ten sposób proton łączy silnym wiązaniem cząstki na
siatce, na której sam nie przebywa. Pozwala to cząstkom na tych
siatkach stworzyć silne wiązania i kolektywy materialne. Jest to
mechanizm, dzięki któremu mogą zbudować się istoty egzystujące
tylko na jednej siatce i to w dodatku na tak niestabilnej jak siatka
kwantowa. Prędkość protonu na siatce glue wynosi 2/3c
Proton na siatce falowej
Jest tutaj półprzewodnikiem. Może zaabsorbować pakiet falowy i
część jego przekazać dalej. Część tego pakietu zostanie zużyta na
zmianę jego własnych atrybutów. Proton może przyjąć tylko
określoną ilość fal. Przy zbyt dużej ich dawce rozpada się lub odczepia
od siatki i wskakuje na inną siatkę lub staje się cząstką wolną.
Wiedza na temat zachowania się protonu na siatce falowej byłaby
bardzo przydatna do konstruowania komputerów kwantowych.
Prędkość protonu na siatce falowej to ½c. Obserwacja: jeżeli
stworzy się koncentryczną wiązkę laserową o idealnej synchronizacji
światła o tych samych parametrach, to na powierzchni będzie można
zaobserwować nieuzasadnione drgania. Będą to protony na jednej
siatce, które zmieniają swoje atrybuty.

34
 Proton na siatce kwantowej
Spełnia tutaj dwie role:
1. Przekaźnik atrybutów: Po uderzeniu przez inną cząstkę pobiera
jej atrybuty i przekazuje je dalej.
2. Kolektywizacja materii:
Jeżeli proton znajdzie się na siatce kwantowej w otoczeniu innych,
mniejszych cząstek – tzn. mających mniej atrybutów, to stanie się
czymś w rodzaju jądra kondensacji. Stworzy kolektyw materialny –
odpowiednik atomu. Kolektyw ten jest pseudo strukturą, która ma
swoje centrum z dominującymi atrybutami protonu. Są one
tymczasowo narzucone na cały kolektyw. Trwałość tej struktury jest
różna i zależy od różnicy między atrybutami protonu a resztą cząstek.
Najtrwalszy jest, gdy ilość atrybutów innych nie przekracza ilości od
1/10 do ½ atrybutów protonu. Prędkość protonu na siatce
kwantowej to 5c.
Proton na siatce glue i falowej
Ta postać protonu jest obserwowalna przez nasze zmysły i
instrumenty badawcze. Jest to jedyna postać uznana i zauważona
przez fizykę. Proton tutaj buduje kolektywy materialne, znane nam
jako atomy. Przyłączony do siatki glue i falowej przyłącza do siebie
cząstki glue w ilości 8–16. Jeżeli w atomie jest więcej niż 1 proton to
suma wiązań wynosi od 2n – 3n+4n n do 5n – 2n +3n + 4n.
Gdzie n – jest ilością protonów.
Proton na 2 siatkach ma atrybuty z nich obu. Im więcej ma z danej
siatki tym bardziej jest z nią związany. Przewaga atrybutów z jakiejś
siatki nadaje mu charakter. Odbieramy go, jako ładunek cząstki.
Jeżeli proton ma przewagę atrybutów z siatki glue, to ładunek jest
dodatni. Jeżeli przewaga jest atrybutów z siatki falowej to ładunek
jest ujemny. Proton ujemny dużo rzadziej tworzy atomy. Są one
niepostrzegane przez fizykę. Zalicza ona ich masę do ciemnej materii.
Proton na siatkach glue i kwantowej
Większość protonów w tej postaci uczestniczy w zjawiskach
grawitacyjnych. Jego właściwości zależą od tego, z której siatki
pobiera więcej atrybutów. Przewaga atrybutów siatki glue: Jest
cząstką ciężką i częściowo unieruchomioną w ograniczonej strefie.
Jeśli wypadnie z tej strefy – rozpada się.
Przewaga atrybutów z siatki kwantowej: Charakteryzuje się
dużą zmiennością i małą trwałością. Przenosi atrybuty między
kolektywami masy znajdującymi się na tych siatkach.
35
 Proton na siatce falowej i kwantowej
W tym układzie uczestniczy w zjawiskach magnetycznych hamując i
je harmonizując.
Przewaga atrybutów z siatki kwantowej: Przypadek
sporadyczny. Szybki, posiada dużą możliwość interakcji z innymi
cząstkami wymieniając się atrybutami. Ta właściwość powoduje, że
rozbija kolektywy materialne znajdujące się na tych dwóch siatkach.
Przewaga atrybutów z siatki falowej: Jest szybki. W kolektywach
materialnych tutaj występuje w roli elektronu, czyli jest poza jądrem.
Poza kolektywami jest przewodnikiem fal i przenosi atrybuty. Często
tworzy wiązania pomiędzy cząstkami. Równowaga pomiędzy
wartością atrybutów z obu siatek: Uczestniczy w załamaniach
elektromagnetycznych – przeskok iskry. Uczestniczy w zapaściach
magnetycznych na trzech siatkach.
Zapaść magnetyczna to ważne zjawisko w procesie
formowania się istot osadzonych na 3 [S] oraz dla
powstawania dużych ciał niebieskich na 2 [S].
Proton na trzech siatkach
Częściej łączy grupy cząstek niż same cząstki. Zwykle ma 3 wiązania.
Ilość wiązań zależy od ilości atrybutów. Im więcej proton ma
atrybutów, tym więcej może mieć wiązań. żeby mógł przebywać na
trzech siatkach musi mieć dużo atrybutów. Warianty przewagi
atrybutów z danych siatek. Ilość atrybutów zmniejsza się:
Falowa > kwantowa > glue. Jest to powszechny przypadek. Ma
niski stopień interakcji z innymi cząstkami. Jego rola podobna jest do
roli neutronu. Bardzo powolny.
Falowa > glue > kwantowa. Jest tutaj przewodnikiem informacji.
Szybko się rozpędza i jeśli trafi w inną cząstkę to przekazuje jej swój
pakiet informacji, samemu go tracąc. Jeśli się nie rozpędzi, nie
wchodzi w interakcje z innymi cząstkami. Nie tworzy wówczas
wiązań.
Glue > kwantowa > falowa. Tworzy bardzo dużo wiązań. Czas
istnienia długi (nawet kilka godzin), ale niestabilny. Jeżeli istniejące
kolektywy materialne zostaną połączone takimi protonami, to
zaczynają się wzajemnie zderzać. Zderzają się tak długo aż, albo się
rozpadną, albo nastąpi zapaść. Jeśli wystąpi zapaść, to część cząstek
straci wszystkie atrybuty z jednej siatki. Całość przeskakuje na dwie
siatki, na inny kolektyw materialny. Na kombinacji siatek glue –
36
falowej będzie to atom. Ulegnie on zniszczeniu, albo nastąpi fuzja
jego jądra. Będzie to widoczne jako przyłączenie się nowych cząstek
do jądra. Nowy atom powstaje bez udziału energii termicznej. Zwykle
jest niestabilny. Szybko się rozpada z uwolnieniem dużej ilości
energii. Jest to zimna fuzja.
Proces zimnej fuzji
Potrzebne jest duże skupisko materii na siatce glue – falowej. Muszą
to być pierwiastki ciężkie. Na skupisko podziałać falą
elektromagnetyczną, grawitacją i światłem (bombardowanie
fotonami). Cząstki gwałtownie dostaną dużą ilość atrybutów i część
przeskoczy na trzy siatki. Tam zajdzie zjawisko fuzji – ze względu na
zagęszczenie. W wyniku tego, cząstki z trzech siatek zapadną się
ponownie na dwie tworząc nowe, cięższe atomy. Te, ze względu na
swoją niestabilność, rozpadną się uwalniając energię jak w wybuchu
jądrowym.
Wolne protony
Występują w dwóch stanach:
Stan trwały. To proton, który oderwał się od siatki lub siatek z
powodu utraty atrybutów i teraz zasila się w informację z przestrzeni.
Te protony uczestniczą w tworzeniu kolektywów materialnych
opartych o trzy siatki.
Stan zmienny. Bardzo krótki, nieprzewidywalny czas życia. Ma mało
atrybutów. Porusza się bardzo szybko, ale jeśli przekroczy prędkość
1/9 c szybko rozpada się. Ma wpływ na neutrony opisane na siatkach.
Neutron pod jego wpływem może zamienić się w proton i odwrotnie.

37
Ma bardzo małą masę, podobną do masy elektronu, nie
ma ładunku elektrycznego i jest schowana między duże
cząstki – proton i neutron. Najczęściej jest związana z Cząstka
tymi cząstkami i może być nieodróżnialna. Wiąże glue
cząstki, ale nie wiąże kolektywów materialnych. Rzadko 24 fale
występują jako cząstki wolne. Zwykle związane są z
siatką glue. Rzadko również przenoszą informacje i
atrybuty. Proton zwykle przyłącza trzy cząsteczki glue.
Jeżeli atrybuty protonu pozwalają na przyłączenie
dodatkowych cząstek glue, to cząstki te wzmocnią
wiązania już istniejące, a nie sprowokują nowych. Jeżeli
połączą się z wolnym protonem, to szybko utworzą
kolektywy materialne, które przeskoczą na jedną
siatkę. Jej wielkość to 2% wielkości protonu. To one
częściowo odpowiedzialne są za wiązania jądrowe i
grawitację.
Cząstka glue na siatce glue
Jedyna postać, w której ta cząstka intensywnie przewodzi atrybuty.
Szybkość przenoszenia atrybutów na tej siatce jest nieograniczona i
wynosi n–wielokrotność prędkości światła. Zachodzi tu relacja tej
cząstki między przestrzenią i DSŚ, które m.in. tworzą oddziaływanie
grawitacyjne. Przekazując atrybut na inną cząstkę, nie pobiera
jednocześnie innego atrybutu. Tracąc atrybuty odpada od siatki stając
się cząstką wolną. Dopiero w tej postaci pobiera atrybuty wracając na
siatkę, tę lub inną. Jej średnia prędkość w tym układzie wynosi 1/2c
Cząstka glue na siatce falowej
Na tej siatce cząstka glue zachowuje się dość bezceremonialnie i
agresywnie. Mianowicie wybija inne cząstki z ich pozycji i wchodzi na
ich miejsce. Potrafi wybić nawet proton z kolektywu materialnego.
Jednak nie wyskoczy on z jądra tylko zachwieje się i zostaje
wciągnięty z powrotem. Tym razem, to on wybije glue a przy okazji
jeszcze inne cząstki. Ta wojna między glue, a protonem owocuje
promieniowaniem. Wybite cząstki mogą być postrzegane jako
promieniowanie rentgenowskie. Prędkość na tej siatce 2–3c
Cząstka glue na siatce kwantowej
Tutaj jest stymulatorem wielu procesów. Przenosi, bowiem informacje
na krótkich dystansach. Pobiera atrybuty od cząstki, z którą się
zderzyła i oddaje cząstce, w którą trafi. Tę właściwość można by
wykorzystać w komputerach kwantowych. Byłoby to lepsze wyjście
38
niż wykorzystanie protonu na dwóch siatkach. Tylko, że taki
komputer byłby, dla nas niewidzialny. Jej prędkość tutaj zależy od
tego, czy jest połączona z inną cząstką. Tak, czy inaczej,
maksymalnie wynosi 1c. Można ją zaobserwować badając lit podczas
rozpadu. Cząstka glue z siatki kwantowej przeskoczy na trzy siatki
lub na cząstkę wolną. Zauważyć będzie można zachwianie
oddziaływania grawitacyjnego, którego teoretycznie nie powinno być.
Cząstka glue na siatce glue i falowej
Ma dużą tendencję do przebywania w kolektywach materialnych,
które tutaj nazywamy atomami. W atomie jest wzmacniaczem
wiązań, a w jądrze atomowym tworzy wiązania.
Jeżeli jest nie związana z atomem, to przenosi atrybuty innych
cząstek. Przy zderzeniach nie wytraca swoich atrybutów tylko te,
które nabyła. Prędkość – poza atomami 2/3c. W atomie od 1/3c do
1/4c.
Cząstka glue na siatce glue i kwantowej
Ma możliwość wiązać się w kolektywy materialne. Jeżeli nie jest
związana z kolektywem to jest szybka i stabilna. Ma długi czas życia.
W kolektywach przeżyje nawet setki lat, poza nimi ok. godziny.
Średnia prędkość 2,8c
Cząstka glue na siatce falowej i kwantowej
Jest tutaj niestabilna. W tym układzie przebywa chwilowo.
Przeskakując z siatki na siatkę przenosi atrybuty. Będąc w chwilowym
układzie na tych dwóch siatkach atrybutów nie przenosi. Prędkość
1/28c
Cząstka glue na trzech siatkach
Tworzy tutaj bardzo stabilne struktury. Jest podstawą kolektywów
materialnych na trzech siatkach. Zwykle jest powolna i stabilna.
Raczej przechowuje atrybuty niż je przenosi. Istoty oparte na trzech
siatkach mają ich dużo. Prędkość bardzo różna. Od bardzo powolnej
do 5c.
Cząstka glue wolna
Występuje w 2 postaciach. Pierwsza postać to cząstka bardzo
powolna, poruszająca się z prędkością zaledwie kilkudziesięciu km/h.
Nie przyjmuje atrybutów i nie reaguje z innymi cząstkami. Jeśli
atrybut przyjmie to natychmiast przeskoczy na jakąś siatkę. Druga
postać to cząstka niekompletna. Ma o kilka (do 5) fal mniej niż
powinna mieć. Cząstki te mają tendencję do gromadzenia się w
39
grupy. Grupa tych cząstek może zaburzyć kolektywy materialne
będące w pobliżu. Cząstki w grupach „naprawiają” się wzajemnie.
Wymieniają fale i uzupełniają swoje braki. W wyniku przekazywania
fal ilość cząstek się zmniejsza, ale ilość fal pozostaje taka sama.
Prędkość w tej postaci może wynosić nawet 20c.
Obserwacja: Jeżeli rozpędzone z przeciwnych stron proton i neutron
miną sięw odległości trzech średnic neutronu – to w miejscu minięcia
pojawi się dodatkowa cząstka. Będzie to prawdopodobnie glue. Jest
ona czasami odbierana jako mion.

Jest zwykle szybki, nieduży. Atrybuty mają znaczący Elektron

wpływ na jego wielkość. 27 fal

Elektron na siatce glue

Nie wchodzi w skład kolektywów materialnych. Rzadko zderza się z
innymi cząstkami, ale wystarczy, że zbliży się do innej cząstki aby
nastąpiła wymiana atrybutów. Nie powoduje ona jednak zmiany ich
wartości. Prędkość nie przekracza 1/2c. Jeżeli się zderzy z protonem
na siatce glue to się rozpadnie na fragmenty falowe niosące z sobą
atrybuty. Jeżeli te atrybuty zderzą się w specyficznym układzie z
cząstkami na dwóch siatkach, to uwidoczni się to jako emisja
fotonów.
Elektron na siatce falowej
W stanie niewzbudzonym jest powolny – 1/20c. Jako wzbudzony
osiąga 15c uraz wzbudza się, gdy wpadnie do jądra kolektywu
materialnego i zostanie stamtąd wyrzucony. Często występuje tu w
kolektywach materialnych. Wzbudzone elektrony na tej siatce
wywołują iskrę. Kiedy przeskakuje iskra elektrony występują na 3
kombinacjach siatek. Jeden elektron na siatce glue, jeden na siatce
falowej i jeden na siatce glue i falowej. Elektrony będące na siatce
falowej mają wspólny atrybut. Jeśli wystąpi ten układ to elektrony
będą wzbudzone. Objawi się to przeskokiem iskry.
Elektron na siatce kwantowej
Poza kolektywami materialnymi jest bardzo szybki – 4,5c lub więcej.
Bardzo sprawnie transmituje informację, szczególnie pomiędzy
neutronami. Obserwacja: podczas rozpadu jąder (w reakcji
łańcuchowej) następuje emisja fal elektromagnetycznych a w niej
40
dodatkowe spektrum na niskiej częstotliwości. To będzie właśnie efekt
działania elektronu na siatce kwantowej.
Elektron na siatce glue i falowej
To znana nam postać elektronu. Występuje w stanie związanym z
atomem, jaki niezwiązany. Jeżeli jest związany z atomem to może
przenosić atrybuty poza atom. Tak dzieje się, gdy bierze udział w
wiązaniu jonowym. Pobiera atrybuty z jądra atomu, z którym jest
związany i przekazuje je do jądra innego atomu. Ten drugi atom robi
to samo. Poprzez elektrony następuje wymiana atrybutów pomiędzy
jadrami różnych atomów. Elektron w atomie jest dobrze związany z
całą konstrukcją atomową. Osiąga tutaj prędkość – statystycznie
2/3c. Poza atomami może osiągnąć prędkość 1c.
Elektron na siatce glue i kwantowej
Zwykle nie występuje w kolektywach materialnych. Jego prędkość w
tym podstawowym układzie wynosi ok. 1c. Skutecznie przyjmuje
atrybuty od innych cząstek. Natomiast, kiedy odda pakiet atrybutów,
to albo się rozpadnie albo odpadnie z jednej z siatek. Kiedy przyjmie
dużą ilość atrybutów, to wejdzie w stan wysokiej aktywności.
Zwiększa się również nawet ilość jego fal – od 6 do 8 więcej.
Znacznie wzrasta jego interaktywność z innymi cząstkami. Stymuluje
nawet powstanie jader w kolektywach materialnych, w tym atomów
(poprzez siatkę glue). Jego prędkość w stanie podwyższonej
reakcyjności może przewyższać 6c.
Elektron na siatce falowej i kwantowej
Jeżeli jest niewiązany z kolektywami materialnymi, to osiąga
prędkość 3c. W kolektywach tworzy chmurę elektronową, która jest
podstawową siłą utrzymująca jądro tego kolektywu. Te kolektywy
wpływają na nasze atomy. Jeśli taki kolektyw wejdzie pomiędzy
atomy, to zwiąże ich elektrony. Dzięki temu powstaje jon. Powoduje
również powstanie dziur elektronowych, co wpływa na przewodzenie
elektronów, czyli przepływ prądu.
Elektron na trzech siatkach
Wykazuje się tutaj bardzo dużą interakcją z innymi cząstkami.
Przemieszcza się szybko – 2–3c zarówno w kolektywach
materialnych, jak i poza nimi. Przekazuje informację i atrybuty oraz
właściwości falowe. Tu współpracuje z cząstką glue na 3 siatkach.
Właściwości falowe to zdolność do drgań wykraczających poza
oczka siatek. Elektron w tej pozycji jest stowarzyszony często z
41
cząstką glue również na 3 siatkach. Przemieszczając się przemieszcza
jednocześnie cząstkę glue, przez co przenosi swoje i jej właściwości.
Ponieważ elektron na 3 siatkach jest jednocześnie na 2, czyli falowej i
glue to efekt tych przemieszczeń będziemy obserwowali. Objawia się
to w świecie naszego postrzegania, jako zmiana potencjału
elektrycznego. Jak elektron przemieści się na trzech siatkach, to jego
obecność na dwóch zamanifestuje się zmianą potencjału dodatniego
na ujemny lub odwrotnie.
Wolny elektron
Gromadzi się w oku dużych zagęszczeń na 3g. Zachodzi to przy
zwiększonej ilości czynników kosmicznych będących w równowadze;
czynnikiem życia i czynnikiem przekazu. Widać go w aurze człowieka
na 3g. Taką aurę odbiera się jako białą.

42
Jest to nieznana nauce cząstka. Być może dlatego, że nie
ma stałej formy. Ilość fal ją budujących jest zmienna. Jest Cząstka
to powód, dla którego siatka falowa jest asynchroniczna falowa
wobec siebie. Cząstce tej, stałe pozostaje jej centrum,
ale na obrzeżach ilość fal może być różna. Poza tym nie
ma masy i oddziaływań elektromagnetycznych oraz
magnetycznych. Bardzo rzadko objawia się, jako cząstka
korpuskularna. Można ją jedynie obserwować, jako falę.
W tej postaci występuje w każdym promieniowaniu.
Bardzo dobrze przyjmuje atrybuty, gorzej oddaje. Nie
buduje kolektywów materialnych a umożliwia dobrą
wymianą atrybutów. Z tego względu bierze udział w wielu
procesach. Z reguły nie nadaje się do przechowywania
informacji ani jej przesyłania, ale często procesy te
wspomaga lub wręcz umożliwia. Chętnie występuje, jako
stowarzyszona z innymi cząstkami. Sama wiązań nie
tworzy, ale podpina się pod wiązania. Np. podpięta pod
elektron, przenosi informację. Pomaga to w tworzeniu
struktur krystalicznych. W cieczach występuje
samodzielnie, reagując z cząstką glue. Jej średnia
szybkość to 1c.
Cząstka falowa na siatce falowej
Jest tutaj składową siatki. Prędkości przemieszczania się cząstek na
niej są wręcz nieograniczone, sięgające setek prędkości światła. Daje
więc znakomitą możliwość przesyłania po niej informacji. Tak też jest
wykorzystywana. Używa się tego układu do przesyłania pakietów
danych pomiędzy galaktykami. Nie koduje się na niej informacji, tylko
za jej pomocą transportuje ją. Cząstka ta w tym układzie niezbyt
łatwo wchodzi w relacje z innymi cząstkami, jest wiec odporna na
zakłócenia.
Cząstka falowa na siatce glue
Występuje tu wyłącznie w kolektywach materialnych spełniając rolę
elektronu lub cząstki glue. Jest wolna i mało aktywna.
Cząstka falowa na siatce kwantowej
W tym układzie bardzo dobrze przyjmuje atrybuty, ale słabo oddaje.
Jeżeli ma mało atrybutów jest szybka. Jeśli ma dużo jest powolna.
Prawie nie występuje w kolektywach materialnych. Nie nadaje się do
zapisu ani przekazywania informacji. Cześć zapisu DNA jest na tym
układzie. Od treści informacji zapisanych w ten sposób zależy
43
możliwość postrzegania drugiej gęstości. Na Ziemi lepiej potrafią to
zwierzęta. W ich DNA zapis ten jest bogatszy niż w ludzkim. Dzięki
temu zwierzęta potrafią wyczuć, czy wręcz zobaczyć grożące
kataklizmy. Są one często zapoczątkowane przez wahania drugiej
gęstości i zawsze na tej gęstości są widoczne. Struktura posiadająca
w swoim składzie dużo cząstek falowych na siatce kwantowej jest
odporna na działanie żywiołu ognia, czyli jest niepalna.
Cząstka falowa na siatce glue i falowej
Posiada bardzo duży stopień interakcji z innymi cząstkami.
Przekazuje informacje i atrybuty. Na kombinacji tych siatek jest w
stanie kodować informacje, w przeciwieństwie do innych układów.
Kod informacyjny w ten sposób zapisany jest kodem mobilnym. Ma
niewielki udział w budowie atomu, ale w atomach o dużych jadrach
pomaga utrzymać stabilność. Prędkość raczej nie przekracza 1c.
Cząstka falowa na siatce glue i kwantowej
Jest tutaj powolna. Jej szybkość nie przekracza ½ c. Właściwości
podobne do układu takie jak na siatce glue–falowa. Jest więc bardzo
reaktywna. Bierze udział w tworzeniu kolektywów materialnych. W
tym układzie może być użyta do zapisu informacji. Jest tu bardzo
skuteczna. Za to w przesyłaniu informacji, mało wydajna.
Cząstka falowa na siatce falowej i kwantowej
Tutaj dopina się do innych cząstek modyfikując je i budując
specyficzne struktury. Do jednej cząstki podłącza się kilka innych
cząstek falowych.
Cząstka falowa wolna
Jest bardzo szybka– ok.5c. Mały stopień interakcji z innym cząstkami.
Skutecznie przenosi atrybuty, nie przenosi informacji. Jeżeli zderza
się, to więcej oddaje atrybutów niż przyjmuje. Zasila, więc w atrybuty
inne cząstki. Rzadko, więc wskakuje z powrotem na siatki. Robi to
tylko wtedy, kiedy przyjmie atrybuty po zderzeniu z neutronem.
Cząstka falowa na trzech siatkach
Wiąże się z kolektywami materialnymi na siatkach. Rodzaj wybranego
kolektywu zależy od tego, z której siatki ma przewagę atrybutów.
Poziom interakcji średni. Łatwiej otrzymuje niż oddaje atrybuty. Może
tworzyć paczki i łańcuchy falowe przekazujące informację. Poprzez
paczki falowe można przesyłać bardzo złożone informacje.
Obserwacja jest trudna, ponieważ cząstka ta nie bierze udziału w
grawitacji ani w żadnym, charakterystycznym promieniowaniu. Bierze
tylko udział w przenoszeniu informacji, a tego nasza nauka nie
44
obserwuje ani nawet nie bierze pod uwagę.
Należy wziąć dwa duże atomy (o dużych jądrach) i identycznych
izotopach. Ustawić je jak najbliżej siebie, ale poza granicami
wzajemnych oddziaływań jonowych. Należy odległość skalibrować
dokładnie na granicy oddziaływania tak, aby był między nimi przepływ
informacji. Oba atomy będą się wzajemnie lekko zaburzać. Pomiędzy
atomami tworzyć ścianę z promieniowania o różnych
częstotliwościach. Ściana nie ma zaburzać atomów. Ma stworzyć
izolację między nimi. Okaże się, że izolacja nie jest do końca
skuteczna. Zobaczyć będzie można na niej zaburzenia falowe.
Zaburzenia te wywołają cząstki falowe, które i tak będą się
przemieszczały, przenosząc informację.

45
Cząstka duża i powolna. Jej standardowa prędkość Neutron
to 1/10c. Dobrze przechowuje informacje. Posiada
średni poziom interakcji z innymi cząstkami.
Wymienia się atrybutami, a nie informacją. Mało
podatna na duże modyfikacje.
Neutron na siatce glue
Tutaj ma bardzo duży stopień interakcji. Łatwo tworzy wiązania,
stanowiąc podstawę kolektywów materialnych. Słabo łączy się z
elektronem.
Neutron na siatce falowej
Tutaj tworzy kolektywy materialne podobne do atomu. Mają one
jednak w jądrze więcej neutronów niż protonów. Porusza się tutaj, jak
na neutron, szybko – ok. 1c. Są czasami wykorzystywane przez istoty
do tworzenia połączenia 3g z ośrodkiem orofazyjnym na 4g.
Neutron na siatce kwantowej
Posiada słaby poziom interakcji, dlatego nadaje się do zapisu
informacji. Byłby dobry do budowy komputera gdyby znalazł się
sposób na zaobserwowanie go. Rzadko tworzy kolektywy materialne
ale dobrze łączy się z elektronem. W kolektywach porusza się bardzo
powoli.
Neutron na siatce glue i siatce falowej
„Nasz” neutron. Dobrze wiąże się z protonem w atomie i poza nim.
Wiązanie następuję poprzez cząstkę glue. Średnio łączy się poprzez
trzy cząstki glue. Jedna cząstką glue może być wykorzystana do kilku
wiązań. Im większe jadro, tym na każdy proton i neutron przypada
mniej cząstek glue. Liczbę cząstek glue w jądrze określa zależność:

P – liczba protonów (liczba atomowa) N – liczba neutronów

Poza atomami silnie reaguje z innymi cząstkami wymieniając
atrybuty, ale informacje wymienia słabiej dlatego nie nadaje się do
budowania struktur informacyjnych. Teoretycznie może osiągnąć
prędkość 1c, ale wtedy, gdy jest holowany przez cząstkę falową. Przy
dużych prędkościach przeskakuje na 3 siatki, wtedy znika z naszego
pola widzenia. Utrzyma się na dwóch siatkach, jeśli jest połączony z
dużą ilością cząstek falowych. Neutron niezwiązany w jądrze i szybko
poruszający się może rozbijać inne jądra. Zachodzi to dzięki cząstką
46
falowym, które odbiorą od niego cząstki glue i tym samym pozbawią
go wiązań. Do rozpędzenia neutronów nie potrzeba by wielkich
akceleratorów gdyby udało się połączyć je z cząstkami falowymi.
Wówczas to one rozpędzą neutron. Również łatwo byłoby wywołać
reakcję łańcuchową używając wzbogaconego o cząstki falowe
neutronu. Promienie neutronów byłyby lepsze od stosowanych w
chirurgii laserów.
Neutron na siatce falowej i kwantowej
Bardzo dobrze przewodzi atrybuty. Prędkości do 1/3c. W kolektywach
materialnych dobrze przechowuje informacje. Poza nimi – nie. W
zderzeniu z jądrem nie rozbija go lecz się do niego przyłącza. Jest
bardzo ważny dla innych rodzajów życia. Dla istot roślinnych
obdarzonych inteligencją.
Neutron na siatkach glue – kwantowa
Nie występuje w kolektywach materialnych. Dobrze zapisuje
informacje. W miarę dobrze przekazuje atrybuty dotyczące reakcji
cząstek z siatkami strukturalnymi. W procesie fotosyntezy pozwala
utrzymać pakiety elektronowe w momencie, kiedy elektrony zostają
wchłonięte przez atom. Neutron w atomie rośliny pozwala utrzymać
kwanty, które wchodzą w skład atomu. Proces fotosyntezy powoduje
trudności w wiązaniu kwantów, ponieważ pojemność informacyjna
rośliny jest zużywana na proces fotosyntezy. Pomagają w nim same
właściwości neutronu pozwalające na ominięcie ograniczeń
pojemności informacyjnej.
Neutron na trzech siatkach
Może tworzyć kolektywy materialne, ale głównie bierze udział w
wiązaniach pomiędzy atomami przekazując atrybuty. W dużych
skupiskach wpływa na siatki. Dzieje się to głównie za pośrednictwem
cząstki falowej i glue, które neutron przyłącza. W ten sposób działa
na siatki „naszego” świata powodując skupianie materii. Tam gdzie są
skupiska neutronu na trzech siatkach powstaje również skupisko
materii na siatce glue i falowej. W kosmosach bierze udział w
tworzeniu gwiazd i planet.
Wolny neutron
Porusza się bardzo szybko. Jego potencjalna prędkość to 18c. Rzadko
jednak występuje w tej formie. Dobrze zapisuje się na nim
informacja. Atrybuty natomiast wiąże powoli i to po reakcji z inną
cząstką.
47
Cząstka duża i powolna. Jej standardowa prędkość Kwant
to 1/10c. Dobrze przechowuje informacje. Posiada rys
średni poziom interakcji z innymi cząstkami.
Wymienia się atrybutami, a nie informacją. Mało
podatna na duże modyfikacje.
Kwanty to cząstki niepełne, o nieustalonym składzie, bliższe
fragmentom falowym niż cząstką. Służą w naturze do przekazywania
informacji. Zupełnie nie nadają się do jej przechowywania. Kwanty
dobrze z sobą współgrają tworząc zorganizowane struktury – układy
fraktalne. Szybkość ich jest dowolnie duża dzięki rewersji fraktalnej.
Nie biorą udziału w wymianie atrybutów pomiędzy innymi cząstkami.
„interesują” je tylko atrybuty dotyczące ich samych. Są mało istotne
dla atomów i struktur zbudowanych z innych kolektywów
materialnych za to, mają kluczowe znaczenie dla przekazywania
informacji i łączenia struktur z DSŚ – most kwantowy tworzą też
bazowe kształty przejścia.

48
 Zasady fizyki 3 gęstości
Zasada spójni kosmicznej rys
Obszar kosmosów 3g jest ciągły. Jeżeli kosmosy są na tych samych
siatkach świadomości, to można przemieścić się z kosmosu do
kosmosu. Są wzajemnie otwarte. Jeśli zlokalizowane są na różnych
siatkach to nie można przejść z jednego do drugiego, nie można go
nawet dojrzeć.
Zasada bierności rys
Cząstka wpadająca w pole innej cząstki nie konieczne musi wejść z
nią w relacje. Zakłóca tylko jej ruch. To w dużej mierze wyjaśnia
zasadę nieoznaczoności. Np. elektron pozostaje bierny, ale staje się
niestabilny. Rejestrowany jest wówczas, jako chmura. Jest to możliwe
dzięki temu, że oka siatek strukturalnych są duże w stosunku do
wielkości cząstek i cząstka ma tam dużo miejsca na ruch. Na
wyższych gęstościach, nie występuje to zjawisko, gdzie cząstki są
tam większe, sztywno trzymane przez siatki i nie mają pola manewru.
Zasada synchronizacji rys
Cząstka podpięta pod siatkę strukturalną może przekazać swoje
parametry takiej samej, jak ona cząstce usadowionej na równoległym
oku tej samej siatki. Manifestuje się to w zjawiskach lawinowych
takich jak ogień i reakcja łańcuchowa. Są określone odległości
przekazu danych. Jeżeli przyjmiemy, jako jednostkę średnicę
neutronu to: na siatce glue – 3 jedn.
na siatce falowej – 3 ~ 6 jedn.
na siatce kwantowej – 100 i więcej jedn.
Zasada maksymalizacji
Cząstka może pozostać sobą, jeśli jest cały czas podpięta pod źródło
informacji o samej sobie. Tym źródłem informacji jest siatka
strukturalna. Prędkość przekazywania danych jest różna dla różnych
siatek. Dla siatki glue i falowej prędkością maksymalną jest prędkość
światła i to dla małej cząstki np. elektronu. Dla cząstki większej
będzie to prędkość niższa. Dla siatki kwantowej maksymalna
prędkość jest większa. Właściwość ta wynika z ograniczonej
możliwości siatek do przekazywania informacji.
Siatki mają ograniczone możliwości zasilania, dlatego cząstka, aby
pozostać cząstką musi być stale zasilana informacją o niej samej. Im
mniejsza cząstka tym mniej informacji musi przekazać siatka,
dzięki temu jej prędkość może być wyższa.

49
Prędkość cząstek zależy również od gęstości materii. Im mniej
cząstek jest podpiętych pod siatkę tym większa może być ich
prędkość, ponieważ siatki nie są przeładowane informacją i radzą
sobie z szybkim jej przekazem. Jeżeli cząstka gwałtownie odpadnie
od siatek to przestaje być cząstką. Jeśli zrobi to stopniowo to zdąży
zmienić swoje atrybuty pozostając czystką nadal, ale już o innych
właściwościach.
Zasada ciągu reakcyjnego rys
Jeżeli cząstka wypadnie z siatki lub przyspieszy i wyminie inne, to
powstanie puste miejsce. W to miejsce wejdzie inna cząstka z
sąsiedztwa. Na tej zasadzie jest przewodzony prąd. Elektrony
ślizgające się po siatce zamieniają się miejscami. W dziurę po
przemieszczonym elektronie wpada Inny elektron. W ten sposób
strumień elektronów przesuwa się po siatce.
Zasada superfazji rys
Jeżeli zderzają się takie same dwie cząstki na jednaj siatce, to
powstanie z nich jedna, która przyjmuje atrybuty obu cząstek. Taka
cząstka zapisze się na dwóch siatkach. Jeżeli suma atrybutów
przekroczy ilość atrybutów tolerowanych w trzeciej gęstości, to
nastąpi eksplozja i powstanie dużo cząstek o minimalnej ilości
atrybutów. Jest to podstawa zjawiska fotoelektrycznego.
Hiperfala rys
Jeżeli nałożą się na siebie, co najmniej trzy pakiety kompatybilnych
fal lub fragmentów falowych to powstaje hiperfala. Kompatybilne
pakiety to: – znajdujące się na tej samej siatce strukturalnej
składające się na ten sam rodzaj cząstki te same układy fragmentów
falowych tylko różnie ukierunkowanych. Hiperfala to zjawisko fali
kulistej. Obserwuje się je w wybuchu nuklearnym. Ma bardzo
ograniczony zasięg. Wybuch powoduje: multiplikacje dominującego
algorytmu. Zerwanie na moment siatek strukturalnych, które najdalej
za 3sec odbudowują się. Można ją zaobserwować zderzając trzy
cząstki. Energia hiperfali jest wyższa niż suma energii zderzonych
cząstek. Jest tu zaburzona zasada termodynamiki.
Zasada drgania rys
Poruszająca się po siatce cząstka pozostawia za sobą wzbudzony
fragment siatki – strunę. Na tę strunę łatwo wpisać się innej cząstce
lub się z niej wydostać. Cząstka podpięta pod rozedrganą strunę
łatwiej się modyfikuje.
50
 Atrybuty cząstek
To: Wieloprzestrzenne kierunki realizacji fal na cząstkę.
Atrybut jest częścią fragmentu falowego. Jest minifalą, która
podczepiając się pod cząstkę nieco zmienia jej charakterystykę nie
zmieniając głównych cech cząstki, które zaliczają ją do odpowiedniej
kategorii. Jeżeli cząstka otrzymuje zbyt dużo atrybutów i nie może już
utrzymać swojej indywidualności, to się rozpada. Atrybuty są
generowane przez meta przestrzeń, ale w uzgodnieniu z DSŚ.
Są relacją metaprzestrzeni z DSŚ. Określają rodzaj fali, jej
kierunek, połączenie z innymi falami, ustawienie w stosunku do
przestrzeni, siatek świadomości, siatek strukturalnych, czynników
kosmicznych, żywiołów, wzajemne stosunki przestrzenne z cząstkami
sąsiednimi itd. Atrybutów są dziesiątki. Są atrybuty wspólne dla
wszystkich gęstości i są atrybuty specyficzne dla danej gęstości.
Rodzaje atrybutów:
Adaptacyjność
Określa stopień zagięcia się fal danej cząstki w zbliżeniu do innej
cząstki. Nie określa wiązania. Jest to interakcja na poziomie wzniesień
spadającej fali.
Pociągłość rys
Określa stopień realizacji algorytmu na cząstkę pochodzącego z DSŚ.
Algorytm ładuje się z siatek strukturalnych i dopiero na ten algorytm
chodzi ciąg informacyjny z DSŚ. W 3g przekłada się to na czas życia
cząstki. Cząstka pozostaje cząstką dopóki informacja na nią się
ładuje. Jeżeli ciąg informacyjny z jakichś powodów zostanie
przerwany, to cząstka rozpada się. Droga ładowania cząstki z DSŚ:
1. Spójny ciąg informacyjny trafia na strefę nulifikacji.
2. Jeśli ta strefa ma podstrefy i nieciągłości to ten ciąg może się
załadować.
3. Jeżeli ciąg załaduje się na strefę lokalną, to wpłynie ona na
podstrefę.
4. Jeżeli któraś z podstref ma nieciągłość to ciąg może ją uzupełnić.
Wówczas cząstka ładuje się atrybutem. Jeśli nie ma nieciągłości to
ten ciąg informacyjny rozbija się. Atrybut się nie ładuje.
Bazowalność rys
Ułatwia ustawianie się cząstek w konfiguracje umożliwiające
uzyskanie sum fraktalnych. Suma fraktalna to skonfigurowanie
wewnętrzne fraktala, pozwalające na samowypełnienie. To z kolei
rozkłada równomiernie materię w przestrzeni.
51
 Kalkulacyjność rys
Określa podatność cząstki na czynnik informacji. Charakteryzuje
poziom interakcji z innymi cząstkami w zakresie wymiany atrybutów.
Hamuje, wymianę atrybutów określających właściwości fizyczne
przypisane do danego rodzaju cząstki. Nie rozbija cząstki.
Określając pojemność na czynnik informacji, określa jednocześnie ile
innych czynników może być z niej wypartych. Ta cecha stabilizuje
DNA, ponieważ jest ono przesycone czynnikiem informacji. Pozwala
na duży poziom tego czynnika bez destrukcji cząstek DNA.
Przenikalność rys
Określa czas życia cząstki o wysokiej minorescencji
fragmentarycznej. Minorescsncja określa ilość nieciągłości
zbiegających się do jednego punktu w danej strefie nulifikacji. Im
większa minorescencja, tym więcej nieciągłości. Przy wysokiej
minorescencji cząstki słabo oddziałują ze sobą. Środowiska z dużą
minorescencją są chaotyczne i trudniej w nich powstają struktury.
Wysoka minorescencja wskazuje na małą dojrzałość materii
uniwersalnej.
Generyczność rys
Suma faz przed realizacyjnych wynikających ze strumienia
zewnętrznego lub Głównego Logosa danego poziomu fraktalnego jest
równa sumie faz porealizacyjnych następnego poziomu.
Faza to ilość informacji na wejściu i wyjściu. Informacja nie musi być
taka sama, jednak jej ilość tak. Objawia się to ilością wzbudzonej
materii uniwersalnej.
Przenicowalność rys
Atrybut tylko dla cząstek 3g. Występuje tylko na siatce falowej.
Powoduje wirownie cząstki, ale w bardzo specyficzny sposób. Cząstka
przenicowuje się. Powierzchnia wciąga się do środka i przechodzi na
drugą stronę.
Sprzężeniowość rys
Wyznacza ilość obrotów informacji, jakie ta może wykonać w cząstce.
Zwykle są to setki tysięcy razy. Pośrednio, ten atrybut wyznacza
długość życia cząstki. Ciągiem informacyjnym dla cząstki jest jej
własny algorytm. Może być również atrybut lub zlepki innych,
przypadkowych informacji. Jednocześnie wpływa to na reakcyjność
cząstki względem przestrzeni fazowej. Przestrzeń fazowa
wyznacza ilość cyklów przebiegu informacji.
52
 Atom
Atom jest zbiorem cząstek, które mają te same
atrybuty i podobną informację. Cząstki są formami
złożonymi z fal. Cząstka ma określony kształt, który jest
jednocześnie algorytmem.
Zasadnicza różnica pomiędzy tym, co znane jest fizyce (model atomu
Bohra) a modelem poniżej przedstawionym polega na uwzględnieniu
innych cząstek. Chodzi o cząstkę falową, glue i kwant.
Klasyfikacja atomów jest również różna. W podejściu ziemskiej nauki,
głównym kryterium odróżniającym atomy jest liczba atomowa
określająca ilość protonów w jądrze. To wyznacza rodzaj atomu i
zarazem pierwiastka. W skład jądra wchodzą również neutrony,
których liczba może być różna. Atomy o tej samej liczbie protonów, a
różnej ilości neutronów są dla siebie izotopami. Fizyka uważa, że aby
atom był w równowadze powinna krążyć wokół jego jądra podobna do
ilości protonów, ilość elektronów. Jeśli liczba elektronów nie równa się
ilości protonów, to taki atom jest jonem. Nadmiar elektronów – jon
ujemny. Mniej elektronów niż protonów – jon dodatni.
Atom posiada swoją strefę nulifikacji, czyli jest dla niego
przygotowane miejsce w przestrzeni o określonej charakterystyce.
Jeśli atom powstaje, to „energia” utrzymująca go w
określonej organizacji pochodzi z programu przestrzeni, która
wydziela dla niego oddzielną strefę, dzięki której może on
utrzymać swoją formę. Zostaje nijako zamknięty lub „przyłapany”
na układzie, jaki odpowiada przestrzeni. Kiedy strefa nulifikacji
jest pod działaniem czynnika życia, następuje wzajemne
przyciąganie cząstek. Czynnik życia tworzy matrycę wzajemnego
wiązania.
Atom jest kolektywem materialnym 3g opartym na siatce glue
i falowej. Jest pojedynczym, zamkniętym fraktalem, ale
podfraktalem większego fraktala. Wiązanie powstaje przez
wzajemną wymianę takich samych i bardzo zbliżonych do siebie
atrybutów. Zwykle ma to miejsce w jądrze, za pośrednictwem cząstki
glue. Im więcej cząstki są w stanie uwspólnić atrybutów, tym więcej
cząstek może się wzajemnie połączyć, czyli może powstać większe
jądro. Prawie każdy atom jest na jednym głównym ciągu
informacyjnym, ale ma przynajmniej cztery różne podciągi
biegnące w różnych kierunkach.

53
 Weryfikacja wewnątrz atomu
Wewnątrz strefy nulifikacji atomu jest ograniczona przestrzeń.
Cząstki w tę przestrzeń musza się wpasować. Cząstka próbuje, czy
się zmieści w dane miejsce, czy jest w stanie wypaczyć swoje
elementy bez uszczerbku dla zasadniczego kształtu. Jest to jeden
wariant weryfikacji. Drugi wariant polega na ciągłym odnawianiu
swojego wzorca na DSŚ. Odbywa się to poprzez rewersję fraktalną.
Cząstka musi sobie, co chwilę „przypominać”, o tym czym jest. Tym
bardziej, że często przechodzi przez punkty chaosu znajdujące się w
przestrzeni i będące nieciągłościami dla atomu. Ilość punktów chaosu
zależy od spójności pola. Jeśli cząstka po przejściu przez nieciągłość
odpowiada jeszcze wzorcowi z DSŚ, to przetrwa i zostanie
„naprawiona”; jeśli odchylenia są za duże, zostanie rozłożona na
fragmenty falowe.

Rodzaje atomów
Atom w oglądzie zewnętrznym wygląda jak kulka, ponieważ jego
wewnętrzne fraktale mieszczą się w jego strefie nulifikacji, która
zamyka się w kuli. Średnia ilość cząstek w atomach jest następująca:
Na jeden proton przypada (średnio):
- 1,5 neutronu
- 1,126 elektronu
- ok. 3,88 cząstki glue
- ok. 2,5 cząstki falowej
- ok. 0,8 kwantu
W skład atomu wchodzą wszystkie wymienione cząstki.
1 elektron; 2,53 kwanty.
powłoka z cząstek falowych powłoka z elektronów, cząstek glue,
cząstek falowych i kwantów.
Taki atom jest obojętny. Nie reaguje z innymi atomami i cząstkami.
Nadaje się do prostych struktur. Większość tego rodzaju atomów,
obserwowanych przez naszą naukę, to izotopy pierwiastków.
54
 Atom Zamknięty Atomy, w których jest więcej protonów
niż neutronów. Mają 3 powłoki:
Pierwsza powłoka to jądro – składające
się z protonów, neutronów, cząstek glue,
kwantów i ewentualnie cząstek falowych.
Średnie ilości cząstek są następujące:
Na jeden proton przypada:
Ornamentowy model 0,72 neutronu;
narastania fraktala. 3~3,5 cząstki glue;
Zajmuje 3 poziomy 1,3 cząstki falowej; Atom ten przeważnie
fraktalne
Atom Zapadnięty Posiada 1,5 powłoki. Pierwsza powłoka –
jądro: zbliżona ilość protonów i neutronów;
cząstki falowe – tyle samo, co neutronów,
trzy razy więcej cząstek glue niż protonów.
Druga powłoka: Elektrony i kwanty. Ilość
elektronów równa jest ilości protonów a ilość
Przeważnie przyrasta kwantów ilości cząstek falowych w jądrze. Ta
z modelu narastania – powłoka jest mocno związana z jądrem i
helisa. częściowo wchodzi do niego (nie jest w pełni
Zajmuje 2-4 oddzielna). Do tej grupy zaliczają się atomy,
poziomów fraktala. które nie są jonami - gazy szlachetne, złoto,
srebro, czyli atomy słabo reagujące lub
będące w stanie słabego reagowania, czyli
mające przejściowo tego rodzaju
konfigurację.

Atom Otwarty Posiada zawsze więcej neutronów niż

protonów. Zwykle ma 4 powłoki.
jądro: średnio na jeden proton przypadają 2
neutrony; 3 cząstki falowe; 2,5 cząstki glue.
druga: kwanty
Przyrasta z modelu trzecia: kwanty i elektrony
siódemkowego. czwarta: elektrony
Przeważnie zajmuje Pierwiastki o dużej liczbie atomowej,
2 poziomy fraktala. radioaktywne, składające się z tych atomów
są raczej izolatorami i słabo się palą (słabo
przewodzą ciągi informacyjne).

55
 Zasady rządzące atomem
Atom, jak wszystkie inne twory przestrzeni egzystencjalnej musi
weryfikować swoją informację z wzorem przestrzeni i DSŚ.
Zasada spójnego rozpadu rys
Jeżeli informacja weryfikuje się w stopniu dużym, to taki atom może
sam sobie dobrać do swojego składu brakujący fragment ciągu
informacyjnego. Może to być nawet inna cząstka. Jeśli jednak, to, co
włączy do swojego składu, przekroczy możliwość tolerowania przez
przestrzeń, czyli przekroczy wartość krytyczną ilości informacji – to
się rozpadnie. Ten proces zachodzi w reakcji łańcuchowej. Rozpad
może być łagodny, kiedy rozpadają się pojedyncze atomy. Tę
właściwość można wykorzystać w technologii do regeneracji maszyn.
Odpowiednio nacelowanymi ciągami algorytmów można doprowadzić
do całkowitego rozkładu struktury – do cząstek elementarnych. Z
nich, znowu dostarczając odpowiednich informacji, złożyć ponownie
atomy. Wbrew pozorom łatwiej jest zbudować nowy atom z cząstek
niż atomy naprawić. Takimi rozkładającymi algorytmami dysponują
niektóre istoty. W efekcie daje to możliwości regeneracyjne.
Zasada skończonej osi rys
Dotyczy wszystkich struktur, w tym również atomów. Jest to
graniczna wartość odchylenia od osi informacji. Jeżeli struktura zbyt
się odchyli od osi informacyjnej, straci zasilanie w informację i
przestanie istnieć.
Zasada końcowego zapisu rys
Informacja w strefie nulifikacji atomu utrzymuje się nawet po jego
rozpadzie. Na jej podstawie może odtworzyć się ten sam atom w tym
samym miejscu. W sferze ziemskiej, taka sytuacja przydarza się 1 na
125000 atomów. Informacja w strefie nulifikacji atomu może się
utrzymać w czasie 1 impulsu trzeciej gęstości. Jest to czas od
1/78s do 1,381s. Dzięki temu struktury mogą się wolniej rozpadać.
W istotach ta zasada może powodować dużą zdolność do regeneracji.
Zasada masy własnej rys
W określonej strefie nulifikacji przewidziana jest określona ilość
informacji. Jeśli zostanie przekroczona, to jakaś struktura musi się
rozpaść. Jeżeli atom otrzyma dodatkową cząstkę i jeśli ta cząstka
podwyższy poziom informacyjny ponad miarę, to jakaś cząstka w
atomie musi się rozpaść, aby obniżyć ilość informacji w jego strefie
nulifikacji.

56
 Punkt krytyczny rys
Atom musi zmieścić się w określonej strefie nulifikacji. Jadro
nabudowuje się fraktalnie. Jeśli nie ma już miejsca na następne
fraktale, to coraz trudniej je tam „upchnąć”. Dlatego struktura ma
ograniczone możliwości rozrostu i utrzymania się w równowadze.
Wyjaśnia, dlaczego może być ograniczona wielkość jądra atomu, a
atomy z bardzo dużym jądrem (powyżej L.at. 82) są niestabilne
Zasada koordynacji rys
Dotyczy relacji pomiędzy atomami. Atomy związane powłokami poza-
jądrowymi wchodzą z sobą w rezonans. Polega on na uzyskaniu przez
zewnętrzne powłoki wielokrotności swoich układów fraktalnych.
Polega to na tym, że „rysunek” fraktala jaki zaznacza cząstka, drga,
stwarzając pozorne fraktale. Sumaryczna jednak ich ilość jest taka
sama, jak we wzorze nadanym atomom. Zasada ta dotyczy zarówno
układów miedzy atomami, jaki wewnątrz atomów – pomiędzy jego
powłokami.
Zasada wartości krytycznej rys
Atomy nie połączą się w stałe wiązania, jeśli miałoby to spowodować
przekroczenie masy egzystencjalnej, czyli przekroczenie punktu
krytycznego dla przestrzeni. Na trzeciej gęstości związane jest to z
obecnością czynnika życia. Wielkość i gęstość kolektywów masy jest
zależna od ilości czynnika życia związanego z nimi. Najwięcej tego
czynnika posiadają istoty. Dlatego ich struktura nie może być zbyt
gęsta. Przy tak dużej ilości czynnika, gęsta struktura zapadła by się w
sobie. Przypominam, że czynnik życia działa jak klej i magnes
spajający elementy.
Z nich organizm teoretycznie może tworzyć wszystkie rodzaje
atomów zaopatrując się w budulec i energię. Jednak tak się nie
dzieje, bowiem do każdego procesu potrzeby jest odpowiedni zestaw
algorytmów. Organizmy istot żyjących na Ziemi (włącznie z
człowiekiem) programowo nie posiadają takich algorytmów.
Powłoka eteryczna zamienia głównie cząstki przekazu na
elektrony. Głównie ten proces zasila mózg i układ nerwowy. Taka
ułomność eterycznej powłoki została wprogramowana celowo. W tej
ścieżce ewolucyjnej podstawowym bodźcem do rozwoju jest
odżywianie, bez którego istota nie ma szans na przetrwanie.
Pierścienie powłoki eterycznej wirują z różną prędkością. Im wyższa
prędkość wirowania tym układ dostarcza więcej energii.
57
Prędkość ta zależy głównie od zapotrzebowania organizmu na energię
i potencjału rozwojowego „właściciela” powłoki eterycznej.
PE stanowi coś w rodzaju buforu i ochrony. U ludzi na wyższym
poziomie rozwoju pierścienie wirują szybciej niż u przeciętnego
człowieka, bo umysł na 4g jest dużo większy niż przeciętnie i
intensywniej pracujący. Pobiera do swojej pracy cząstki z 3g
zamieniając je w kształtach przejścia na cząstki 4g. Jest to proces nie
tyle zasilania w energię, co raczej proces przenoszenia informacji.
Ponieważ cząstki przechodzą z 3g na 4g, powstaje zapotrzebowanie
na nie. Pokrywane ono jest ciągiem z 2g. W ten sposób umysł na 4g
staje się pompą ssącą 2g. Mechanizm odpowiada za regulację
powłoki eterycznej.

58
 Działanie kamiennych kręgów
Intensyfikują przejścia pomiędzy gęstościami (kształty przejścia).
Mogą również wpływać bezpośrednio na organizmy żywe w tym ludzi.
Rodzaj ich oddziaływania zależy od miejsca, w którym są ustawione
oraz rodzaju i wielkości kamieni. Zależy również od wielkości kręgu i
sposobu ich ustawienia. Kręgi mogą być pożyteczne w regulowaniu
siatek strukturalnych, w ten sposób mogą wpływać na warunki
fizyczne środowiska. Jeśli ustawiłoby się kamienne kręgi na całym
globie w odpowiednią siatkę można by uniknąć wielu kataklizmów.
Natomiast kręgi ustawione źle, bądź jakkolwiek, mogą tylko
zaszkodzić. Stanowią kształty przejścia, zamieniające cząstki 2g na
cząstki 3g. To z kolei może regulować przebieg kanałów
energetycznych w ciele i wspomagać proces samoleczenia. Jednak
nieumiejętne korzystanie może być szkodliwe. Krąg emitujący cząstki
rozdzielenia będzie działał destrukcyjne na struktury, natomiast krąg
emitujący cząstki życiowe będzie „doładowywał” i korzystnie wpływał
na powlokę eteryczną.

59
 Czwarta gęstość
Nie ma tu ciał niebieskich. Są jedynie obiekty sferyczne
przypominające planety. Są to jednak tylko zagięcia siatek
strukturalnych. Nie posiadają wewnątrz siebie zagęszczeń materii.
Niektóre planety 3g mają swoją warstwę na 4g. Szczególnie te, na
których istnieje zaawansowane życie tworzące 4g-owy umysł. Rys
Umysł budowa dodać
Umysły mają określony czas trwania. Jest to odgórnie
zaprogramowane już w momencie powstawania umysłu.
Dopuszczalny czas istnienia umysłu zależy od jego jakości. Z reguły
umysły ludzi z pre–corsupem zaprogramowane są na 60 lat.
Dla ludzi z corsupem właściwym czas trwania umysłu wynosi
min. 90 lat.
Po upływie tego czasu, jeżeli umysł nie jest poddawany
intensywnemu treningowi, zaczyna się rozpadać. Objawia się to
niesprawnością intelektualną zwaną demencją starczą. Człowiek
stopniowo traci wszystkie funkcje umysłowe. Podstawowy szkielet
umysłu jednak pozostaje. Ale jeśli zacznie się proces umierania i
zostanie przerwany np. w wyniku reanimacji, to szkielet również się
rozpadnie. Impuls umierania wyzwala z przestrzeni czynnik śmierci i
nic go nie powstrzyma przed dokonaniem rozkładu. Po rozłożeniu
zawartości umysłu, przy jednoczesnym istnieniu jeszcze ciała,
sztucznie podtrzymywanego przy życiu, pusta skorupa umysłu jest do
wykorzystania przez byty 4g. Jeśli taką skorupą zajmie się istota,
która zmieści się w niej w całości to mamy pełne opętanie.
Opętanie przez myślokształt
Myślokształty to pakiety danych składające się z informacji
tworzących mniej lub bardziej spójną całość. Kształty – ponieważ
widać to jako konkretną formację materii. Myśli – ponieważ
odtworzone zademonstrują konkretną treść. Myślokształty są
tworzone przez umysły. W przestrzeni czwartej gęstości jest ich
mnóstwo. Jeżeli osoba napotka myślokształt, który będzie rezonował
z nią, to umysł go wpuści i uzna za swój. Objawia się to koszmarami,
napadami agresji lub przeciwnie, depresją. Osoba może wykazywać
nietypowe dla siebie zachowania. Jej wola jednak nie jest
upośledzona. Opętanych w ten sposób jest ok. 30% ludzi.
Myślokształt można unieczynnić stosując psychoterapię. Natomiast
usuwanie istot z umysłu jest bardzo trudne. Człowiek z trzeciej
gęstości nie ma mocy żeby to zrobić. Potrafią to tylko specjalne istoty
60
z czwartej gęstości. Tylko one zrobią to względnie skutecznie. Ludzie
usiłują przepędzać istoty z umysłów za pomocą egzorcyzmów ale jest
to skuteczne tylko wtedy, kiedy egzorcysta ma odpowiednie istoty z
czwartej gęstości. Sam tego nie zrobi. Poza tym, jeśli bariera umysłu
raz zostanie złamana to trudno ją przywrócić i opętania będą się
powtarzały. Środkowa sfera czwartej gęstości to miejsce gdzie
realizuje się życie istot wcielonych w czwartą gęstość. Nie jest to
miejsce zlokalizowane geograficznie, choć takie miejsca też są.
Chodzi o przestrzeń, w której panują warunki typowe dla wymagań
konkretnych istot. W tej sferze przebywają cywilizacje żyjące życiem
wyznaczonym przez swoją ścieżkę ewolucyjną. Mają swoje problemy,
bodźce ewolucyjne, zabawy, zajęcia i wszystko inne co towarzyszy
życiu. Cywilizacje nie potrzebują do swojego istnienia obiektów tak
jak na trzeciej gęstości. Wystarczy im „zawieszenie” w przestrzeni o
odpowiedniej charakterystyce.
Na warunki środowiska składają się:
1. Wzajemny stosunek i charakterystyka cząstek,
2. Rodzaje algorytmów,
3. Rodzaje programów,
4. Dojrzałość materii uniwersalnej,
5. Sfera gęstości,
6. Obecność innych istot,
7. Obecność umysłów 3g.
Umysły np. ludzi, mogą być poddane wpływowi obcej cywilizacji z 4g i
tak rzeczywiście jest na ziemi. Cywilizacje te mogą wręcz urządzać
sobie coś w rodzaju hodowli umysłów będących pod ich wpływem.
Wprowadzają do tych umysłów swoje programy za pomocą
mechanizmów wyżej opisanych. Wprowadzenie programu do innego
umysłu jest dość proste, pod warunkiem, że nie jest to umysł
wysokiej jakości. Programy są tak skonstruowane, ażeby powodowały
fiksację, czyli intensywne skupienie na jednym temacie. Program
wówczas „wiruje” zużywając materię i przemieniając jej atrybuty.
Można powiedzieć, że zachodzi tu przemiana materii. Umysł wytwarza
„coś”, co interesuje autorów programu. Jeżeli zafiksowany program
będzie działał intensywnie, wytworzy nadmiar produktów przemiany
materii, która będzie wydalana na zewnątrz umysłu. Oto właśnie
chodzi.

61
Istoty 4g mogą być karmione również emocjami uznanymi za
pozytywne. Tzw. miłość, sentymentalizm, ckliwość, litość, egzaltacja
itp. Chociaż, jak widać, manipulacje umysłami ludzkimi przez inne
istot są na porządku dziennym, to jednak można się przed nimi
obronić. Najpewniejszym sposobem na to, aby nie stać się ogniwem
(nie ostatnim) łańcucha pokarmowego, jest zrównoważenie
emocjonalne, rozsądek, dążenie do umysłowego rozwoju i
świadomość, również świadomość istniejącego zagrożenia. Musimy
wiedzieć jakie jest niebezpieczeństwo ażeby móc temu zaradzić.
. Programy fiksujące fiksacje umysł
Umysł można zafiksować na czymkolwiek. Jeśli
chodzi o ludzkie fiksacje to jest tutaj ogrom
możliwości. Najczęściej spotykane to:
1. Patologiczne zakochanie się
2. Uzależnienie od ideologii (religie, sekty,
polityka),
3. Zafiksowanie na karierze i sukcesie,
4. Patologiczne skupianie się na wyglądzie,
5. Dążenie do posiadania czegoś.
Konkretnym, używanym programem do fiksacji jest program
„Zaimponuj swoim samochodem”. Najbardziej nieprzyjemne i niosące
negatywne skutki są programy pobudzające ludzi do negatywnych
emocji. Programy władzy, sukcesu, posiadania. Również forsowanie
za wszelką cenę „jedynych”, „właściwych” przekonań. To znakomite
warunki do generowania intensywnych emocji złości, nienawiści,
agresji.
Warstwa umysłu przynależąca do planety ma istotne znaczenie dla
fizyki 3g. Gęsty i zwarty umysł składający się z cząstek astralnych
zaburza pierwotną, właściwą grawitację, ściskając siatki strukturalne
3g. Siatki „dusząc” się będą powodowały ruchy materii wewnątrz
planety, a to oczywiście, kataklizmy.

62
 Cząstki 4g
Astralna – 25 fal.
Występują na najniższej warstwie czwartej gęstości
„podszewka”. W tą warstwę przechodzi trzecia gęstość i ma z
nią największe powiązania. Buduje standardowe umysły istot
3g i prymitywne istoty „podszewki” mające powiązania ze
światem 3g. Są szybkie i przenoszą informacje, lecz na
poziomie najniższym możliwym na 4g.
Cząstka rozrywająca – 22 fale.
Zapobiegają zlepianiu się cząstek i zapadaniu się gęstości.
Cząstka Pędzące - 22 fal.
Odpowiada na 4g cząstkom falowym z 3g. Jest szybka, gdy
nie jest podłączona do siatek. Cząstki odpowiadają za
propagacje informacji poza siatkami. Przenoszą proste
informacje – pojedyncze bity.
Bazowego budulca – 26 fal.
Jedyne cząstki zdolne do tworzenia stabilnych struktur.
Tworzą szkielety i nadają formę ciałom. Są bardzo wolne.
Słabo łączą się z siatkami, występują w formie swobodnej.
Cząstka Wielokrotnego scalenia – 31 fal. Tworzy siatkę
Odpowiednik cząstek glue z 3g tylko, że tutaj ta cząstka jest
duża. Tworzy siatkę łączącą i jednocześnie zapobiega
zapadnięciu się struktury gęstości. Nie pozwala również
materii się rozrzedzić. Buduje szkielety istot. Ma małą
prędkość.
Cząstka Cykliczna – 28 fal Tworzą siatkę
Cząstki te tworzą siatkę, która z kolei buduje formy
cykliczne. Biorą udział w łączeniu gęstości 3 z 4 i 4 z 5. Ich
obecność w środowisku umożliwia innym cząstkom zlepianie
się i tworzenie struktur.
Cząstka adaptacyjna – 37 fal.
Cząstki te porządkują gęstość. Wyłapują cząstki wpadające z
innych gęstości, te które nie rozbiły się na siatkach i
dostosowują je do czwartej gęstości. Biorą udział w
teleportacji z trzeciej gęstości.
Cząstka synchronizacyjna – 37 fal tworzą siatkę
Najszybsza na czwartej gęstości. Z niej są zbudowane drogi i
tunele do szybkiego przemieszczania się. Może „holować”
inne cząstki. Tworzy umysły bardziej rozwinięte.
63
 Siatki strukturalne
Siatki na 4g są bardziej stabilne niż na 3g. Stabilność ta wynika ze
znacznie słabiej działającej zasady nieoznaczoności. Wszelkie
struktury falowe są bardziej konkretne i nie podlegają takim
wahaniom jak na gęstości trzeciej. To z kolei wynika z ilości
atrybutów, jakimi są obdarzone. Cząstka im więcej ma atrybutów tym
jest lepiej uchwytna. Cząstki bardziej złożone dłużej ładują się na
siatkach świadomości i wówczas można je uchwycić.
Siatka wielokrotnego scalenia
Zbudowana z cząstek wielokrotnego scalenia. Są one duże i
ciężkie. Jest odpowiednikiem siatki glue na 3g, czyli pełni
rolę łączenia i podtrzymywania struktury. Nie spełnia jednak
roli grawitacyjnej. Wręcz przeciwnie. Zapobiega zapadaniu
się materii nie pozwalając cząstkom łączyć się z sobą. Za to
silnie przyciąga na małych odległościach stwarzając siły
podobne do jądrowych w 3g. Propagacja informacji jest na
niej powolna. Drgania siatki przenoszą się liniowo miejsce
po miejscu. Cząstki przekazują sobie drgania jedna za
drugą.
Siatka cykliczna
Jest podstawą dla tworzenia form cyklicznych w tym tych
najważniejszych, czyli kształtów przejścia. Prawie nigdy nie
składają się one z linii prostych. Siatka ta nie ma symetrii,
ale nie jest zbudowana chaotycznie.
Siatka synchronizacyjna
Wygląda jak skupiska włókien mięśniowych. Posiada dużo
osi symetrii, czyli jest bardzo regularna. Przenosi lekkie
cząstki. Nie nadaje się do przenoszenia cząstek ciężkich
takich jak astralne czy wielokrotnego scalenia. Istoty wyżej
rozwinięte wykorzystują ją do budowy swoich ciał. Nie
nadaje się do budowy dużych struktur.
Wielkość cząstek Ma ona duże 1 ~ 3 – bazowego budulca
znaczenie gdyż jest ważnym 3 – rozrywające
atrybutem określającym funkcje 2 – pędzące
cząstki. Jeżeli przyjmiemy liczbę 7 ~ 8 – wielokrotnego scalenia
1, jako jednostkę, to cząstki 5 – cykliczne
będą w następujących 4 – adaptacyjne
stosunkach wielkości: 7 – synchronizacyjne
6 ~ 7 – astralne
64
 Zasady fizyki 4g
Zasadzie światło centryzmu
Umysły istot czwartej gęstości potrafią generować kształty, które
powodują koncentrację cząstek. Kształty te to skoncentrowane i
uformowane w ciągi informacyjne.
Zasada autokreacji rys
Dzięki cząstkom cyklicznym można formować materię 4g. Cząstki te
wirują jak bączek przekazując innym, sąsiednim cząstkom atrybuty
zmieniające ich właściwości. Robią to w taki sposób, że te inne cząstki
stają się „lepkie”, co umożliwia tworzenie skupisk. Wykorzystywane
jest to do budowania struktur.
Megaplastyczność rys
Siatki strukturalne reagują wspólnie. Ta właściwość jest
zaprogramowana bazowo w 4g. Realizuje się poprzez przestrzeń.
Wirtualne algorytmy przestrzeni ”karzą” siatkom współpracować z
sobą. W związku z tym, zmiany na jednej siatce powodują
automatycznie dostosowanie się do tej zmiany pozostałych siatek.
Dzięki temu wszystkie obiekty, nawet te największe, są plastyczne.
Zasada antypercepcji rys
Wielkie rozmiary nie upośledzają mobilności i możliwości
funkcjonowania. Zaburzają za to percepcję. Nie jest to wina samych
rozmiarów, a właściwości środowiska. Na 4g, jest duża zmienność
warunków środowiska na stosunkowo niewielkich obszarach
przestrzeni. Ogromna istota ma wówczas problem z interpretacją
widzenia swojego otoczenia, bo jest ono w każdym miejscu inne.
Ograniczenie to zostało wprowadzone, aby istoty nadmiernie się nie
rozrastały. Poza tym niekoniecznie istota posiada dostateczną
możliwość umysłowej obróbki bodźców z wielu punktów wejścia.
Zasada ultra trwałości rys
Cząstka osadzona na wszystkich siatkach jednocześnie i mająca
komplet swoich atrybutów jest trwała. Jest niewrażliwa na zderzenia.
Trwa dowolnie długo. Cząstki te są przydatne do tworzenia osnowy
szkieletów istot i innych trwałych struktur.
Zasada fragmentowania rys
Jeżeli istota lub forma przekroczy graniczną wielkość i przekroczy
próg wartości krytycznej, rozpada się na mniejsze fragmenty.
Zasada autokreacji rys
Dzięki cząstkom cyklicznym można formować materię czwartej
65
gęstości. Cząstki te wirują jak bączek przekazując innym, sąsiednim
cząstkom atrybuty zmieniające ich właściwości. Robią to w taki
sposób, że te inne cząstki stają się „lepkie” co umożliwia tworzenie
skupisk. Wykorzystywane jest to do budowania struktur.
Zasada przenikalności rys
Cząstki przy zderzeniach mają możliwość przeniknięcia przez siebie
nie tracąc swoich atrybutów. Na 3g cząstki zderzając się albo
odskakują od siebie pod różnymi kątami, albo rozpadają się. Tutaj
mogą przelecieć przez siebie. Zachowanie się cząstek zależy od
gęstości informacji. Jest gęstość minimalna, potrzebna do utrzymania
struktury i jest gęstość informacji zbyt duża, powodująca rozpad
struktury. Wytrzymałość struktury na gęstość informacji zależy
również od czasu utrzymywania się tej gęstości. Jeżeli wolna cząstka
uderzy w cząstkę związaną z siatką, a obie cząstki nie mają kompletu
swojej informacji i ich kontakt nie trwa dłużej niż 1 impuls, to cząstki
się nie rozpadną, a przenikną przez siebie. Elementom 4g daje to
możliwość wzajemnego przenikania. 1 impuls to 1,5 do 10s naszego
czasu.
Zasada meta reakcji rys
Cząstki na 4g nie tworzą związków, ale w inny sposób reagują z sobą.
Jeśli chmura jakichś cząstek napotka chmurę innych cząstek, to
następuje gwałtowna reakcja. Cząstki reagują na swoją wielkość. Im
większa różnica rozmiaru cząstek tym reakcja będzie bardziej dążyła
do eksplozji. Powoduje to powstanie czegoś w rodzaju balonu pustego
w środku. Im większa różnica wielkości cząstek, tym również większa
różnica ilości i rodzaju atrybutów. Cząstki w związku z tym nie
mieszają się z sobą i nie synchronizują swoich właściwości.
Informacja się zapętlą chaotycznie. Cząstki wirując, odskakują od
siebie powodując efekty eksplozji. Odwrotny skutek daje mała różnica
wielkości cząstek, która powoduje reakcję implozji. Tutaj cząstki
zlepiają się w wyniku podobieństwa atrybutów. Informacja miesza się
i zlewa, a cząstki sklejają się i zapadają. Jeśli implozja zostanie
przeprowadzona do końca, to struktura naturalnie się rozpadnie. Jeśli
jednak będzie odpowiednio sterowana, doprowadzi tylko do zamiany
atrybutów i osadzenia ich na większej ilości siatek. To z kolei stwarza
cząstki ultra trwałe, z których buduje się konstrukcje na 4g np. statki
do poruszania się na duże odległości.

66
 Czasza Falowa rys
Statki kosmiczne 4g poruszają się z ogromnymi prędkościami
liczonymi w impulsach. Statek taki potrafi przelecieć cały kosmos 4g
w… 10 impulsach. Jest to możliwe dzięki właściwości czaszy falowej.
Rozpędzający się statek napierając na siatki strukturalne powoduje
ich reakcję. Jest nią zawirowanie tychże siatek tworząc pole śrubowe,
które pcha statek od tyłu. Chociaż przodem statek na siatki napiera
zwiększając ich opór, ale z tyłu jest pchany. W ten sposób siły w
przestrzeni się wyrównują i nie stawia ona oporu.
Zasada zawahania ciężkości rys
Obiekt w 4g osiągając dużą prędkość odpina się od siatek uzyskując
nieważkość. Siatki przestają stawiać opór „wpuszczając” go w wolną
przestrzeń. Dzięki tej zasadzie istoty na 4g poruszają się
błyskawicznie pokonując odległości kosmiczne w prawie zerowym
czasie.
Zasada zamienności rys
Mówi o podmienianiu cząstek w różnych miejscach przestrzeni. Istota
przemieszczając się korzysta ze strug cząstek pędzących. Wycofuje
cząstki z miejsca gdzie się wpasowuje. Wytwarza próżnię i
podciśnienie. Teleportacja – to poruszanie się przez 4g i
przenoszenie między 3g i 4g prostych struktur. Może nim być obiekt
4g albo statek 3g lecący przez 4g. W 4g znajdują się kanały
teleportacyjne zbudowane z materii 4g. W kanałach tych jest
możliwość przeniesienia warunków 3g. Statek kosmiczny jest w
specjalnej powłoce cząsteczkowej, która umożliwia mu wytrzymanie
ogromnych prędkości. Ponadto statek „rozpina” siatki strukturalne
dzięki czemu nie stawiają one oporu i nie wytwarzają tarcia. Ażeby
istota 3g przeżyła taką prędkość musi zabrać z sobą ustabilizowane,
swoje środowisko. Statek, wyposażony jest w powłoki izolujące go od
4g. Nie przesuwa się on również na siatkach 3g. Dzięki temu cząstki
nie dewastują się. Czas przelotu przez kosmos jest prawie
niezauważalny. W układzie słonecznym jednak nie ma wylotu kanału
teleportacyjnego. Zagęszczenie tych kanałów jest bliżej centrum
galaktyki.
Zasada swobody rys
Umożliwia podróżowanie między kosmosami 4g. Istota może się
podpiąć pod wiązkę cząstek pędzących za pomocą cząstek cyklicznych
i utworzyć formę falową, która dopasuje ją do cząstek adaptacyjnych
w innym kosmosie i na zasadzie zamienności podmienia cząstki
67
kreując swoją inną postać w innym miejscu rzeczywistości. Mogą to
robić istoty, które mają przewagę cząstek synchronizacyjnych nad
astralnymi.
Stłumienie fali rys
W celu tłumienia fali na siatkach, wywołanej szybkim poruszaniem
się, zostało wprowadzone ograniczenie przenoszenia drgań. Jest to
regulowane odpowiednimi algorytmami.
Zasada załamania rys
Można wybrać płaszczyznę na 4g i swobodnie nią manewrować. Jedną
z możliwości manewru jest rolowanie. W wyniku tej operacji, w
rogach płaszczyzny powstaje wyrwa, odsłaniająca przestrzeń bez
jakiejkolwiek struktury. Ponieważ przestrzeń bez struktury jest
uniwersalna dla całego Wszechświata, to można się po niej prawie
swobodnie przemieszczać do dowolnego punktu rzeczywistości. W ten
sposób tworzone są m.in. portale przejścia pomiędzy odizolowanymi
normalnie obszarami. Jest to rozwiązanie pochodzące z algorytmu GL.
Zasada ograniczenia mocy rys
Zasada ta jest wprogramowana we wszystkie gęstości, ale na
czwartej jest szczególnie widoczna. Ograniczeniem tym rządzą
specjalne algorytmy. Jeśli one zawiodą, to włączają się programy GL
umieszczone na DSŚ. Moc na 4g zależy od tego, jak duży obszar jest
pod władaniem jednego centrum „dowodzenia”. Do tego centrum
zbiegają się algorytmy. Pamiętać należy, że tutaj tworzenie zachodzi
pod wpływem skoncentrowanego impulsu myśli i woli. Jeśli
algorytmów jest za dużo to cały układ zatyka się. Pierwszym
objawem destrukcji jest odpinanie się cząstek od siatek. Później
dochodzi do niekontrolowanych zderzeń cząstek w wyniku, których
uszkadzają się one gubiąc fragmenty falowe. Następnym etapem jest
rozrywanie siatek strukturalnych. To prowadzi do unicestwienia
struktury.
Zasada czystości cząstek rys
Wolnych cząstek na 4g nie obowiązuje zasada nieoznaczoności.
Posiadają więcej atrybutów i składają się z większej ilości fragmentów
falowych niż na 3g. W związku z tym potrzebują więcej czasu na
załadowanie programu na siatkach strukturalnych. Można je w tym
czasie „przyłapać” na względnym bezruchu. Ta właściwość umożliwia
na 4g i 5g wykonanie teletransmisji. Teletransmisja to
przeniesienie informacji o strukturze i jej zmaterializowanie w
innym miejscu
68
 Rykoszet cząsteczkowy rys
Jeżeli wolna cząstka uderzy w cząstkę na siatce strukturalnej, to ta z
siatki zostanie wybita. Lecz drogę jej odbicia określają wkodowane w
cząstkę jej atrybuty, a nie tak jak na trzeciej gęstości, zasady
dynamiki.
Zasada blokady rezonansowej rys
Jeśli się zdarzy, że w ciągu informacyjnym załadują się dwie cząstki
identyczne to „wyczują” się na zasadzie rezonansu. Po upływie czasu
od jednej czwartej do połowy impulsu jedna z nich rozpadnie się. To
ograniczenie jest potrzebne do tego, aby nie zablokował się ciąg
informacyjny. Powtórzenie się identycznej cząstki powoduje
blokowanie się algorytmu.

Zasada analogii rys

Obiekty na 4g muszą mieć jakieś odbicie na którejś gęstości
sąsiedniej. Istoty wyższe mają najczęściej swoją matrycę na piątej.
Te niższe mogą mieć „coś” na 3g. Może to być choćby kamień. Tak
że, nie bezpodstawne są dawne legendy nadające „duszę” i życie niby
martwym elementom natury. Wiara w magiczne moce kamieni,
miejsc drzew, zwierząt nie jest wcale tylko wiarą. Może mieć
konkretne uzasadnienie. Co nie znaczy naturalnie, że wszystkie
legendy nie są tylko legendami ani to, że mamy czcić kamienie. Choć
na pewno przydałoby się inaczej spojrzeć na świat i naturze oddać
należny jej szacunek a nie traktować ją przedmiotowo.
Sfery [4g] rys
Każda gęstość podzielona jest na sfery. Poszczególne sfery na
gęstościach odpowiadają sobie wzajemnie. Jest to ważne dla istot,
ponieważ tworzy ich hierarchię. W kosmosie nie ma demokracji.
Przeciwnie, jest ścisła hierarchia poziomów i kompetencji. Jest to
rygorystycznie przestrzegane. Dostęp do informacji, a przede
wszystkim do mocy mogących przeformowywać środowiska w sposób
faktyczny, jest ściśle uzależniony od poziomu świadomości istoty. Do
rzeczywistej mocy dostęp mają dopiero istoty, które są co najmniej
na najwyższym poziomie piątej gęstości.

69
 Rodzaje istot 4g
Jest ich ogromna różnorodność. Więcej niż jest istot na trzeciej
gęstości. Wymienienie ich wszystkich jest niemożliwe. Podzielimy je
wobec tego na główne kategorie i ograniczymy się do tych, które
mają bezpośredni wpływ na nasze życie:
1. Istoty opiekuńcze – tutaj występują istoty
egzystujące wyłącznie na czwartej gęstości. Do tej
kategorii należą np. tzw. anioły

2. Istoty pasożytnicze np. demony, poltergaisty,

resztki po umysłach istot, w tym wypadku ludzi.

3. Istoty wcielone na czwartą gęstość np.

przedstawiciele cywilizacji czwartych gęstości, istoty
porządkujące np. takie, które reagują na wezwania
egzorcystów (nie mylić z aniołami).
4. Elementale – są to bardzo ważne dla planet. Są to
istoty opiekujące się poszczególnymi strukturami
planety i sferami życia. Utrzymują równowagę i
homeostazę całości. Zwane są duchami natury. Są
inteligentne i mają gotowe przepisy na
balansowanie fizycznych parametrów planety. One
same określają się jako opiekunowie mórz, lasów,
gór, rzek, skał, pustyń, bagien itd. Są one
bohaterami wielu legend. Np. Posejdon – król mórz
nie jest wcale bajkową istotą. Jego rzeczywisty
odpowiednik jest na czwartej gęstości i faktycznie
opiekuje się morzami. Ludowe legendy mówiące o
nimfach, gnomach, duchach gór i jezior itp. są
literacką personifikacją rzeczywistych istot.

70
 Piąta gęstość [5g] rys
Nie ma tutaj obiektów materialnych, czyli ciał niebieskich. Kosmosy
5g zawierają w sobie kosmosy 4, 3 i 2g. Ponieważ kosmosów 2g
jest tyle samo, co 5g, to przypada 1 na 1. Kosmosów 4g i 3g
jest po 35 a kosmosów 5g jest 21, znaczy to, że na jeden
kosmos 5g przypadają 1 lub 2 kosmosy 3g i 4g. Wynika z tego,
że spotykają się tutaj istoty z różnych światów i ścieżek
ewolucyjnych. Jest więc, tu ogromna różnorodność indywidualności,
ponieważ ta gęstość jest światem, gdzie przebywają świadome,
indywidualne istoty.
Na 5g żyją również istoty, które tylko tutaj funkcjonują, istoty z 6g
przybierające chwilowe ciała 5g-owe (Awatary) oraz istoty wcielające
się na niższych gęstościach. Na 5g mają swoje formy corpus
supremum, czyli ciało, które jest względnie trwałe. To ciało
przekazuje swoją informację do osobowości żyjącej na 3 lub 4g.
Osobowość jest jego wcieleniem. Są tu również egregory
przygotowujące dla niższych gęstości pre–corsupy.
5g dzieli się na 3 sfery.
Najniższą sferę zajmują właśnie egregory. Działają w nich
selektorzy. Są to specjalne istoty, które tworzą i oceniają pre–
cosupy i corsupy właściwe. To od nich zależy, która istota z
pre–corsupem dostanie awans na względną nieśmiertelność.
Sfery różnią się znacznie od siebie. Prawa fizyki tu panujące
utrudniają lub ułatwiają operowanie materią. Na niższych poziomach
wprowadzone są ograniczenia, aby uniemożliwić nieodpowiedzialne
działanie. Im wyższy poziom, tym większe możliwości manewrowania.
Różnicuje to choćby budowa cząsteczkowa materii w poszczególnych
sferach. Na 5g materia bardzo łatwo poddaje się działaniu myśli.
Właściwie to nie ma tu innego sposobu tworzenia, jak samo myślenie.
Akt woli wyzwala czynniki kosmiczne z przestrzeni, które
realizują tę wolę. Czynniki modyfikują siatki strukturalne i
uruchamiają cząstki. W ten sposób tworzy się struktury.
Podobnie jest na czwartej gęstości. Tylko, że jest tam mniejsza
ciągłość niż tutaj. Ponadto, na piątej gęstości projektuje się światy.
Tutaj zachodzą procesy decyzyjne dotyczące całych kosmosów, więc
sprawność działania musi być wysoka. Z samego założenia światy
piątej gęstości są doskonalsze, niż te poniżej.

71
 Fizyka 5g
Cząstki składają się z większej ilości fal. Z naszego punktu widzenia
wskazywać to będzie na większą częstotliwość drgań. Na każdej
sferze są inne cząstki lub inne ich wzajemne proporcje. Cząstki nie
tworzą kolektywów materialnych Zlepiają się w inny sposób. Na 5g
nie ma tego, co zostało określone jako zasada nieoznaczoności
Heinsenberga. Cząstki tutaj są duże i sztywno osadzone w okach
siatek. Dlatego, nie mogą swobodnie się poruszać.
Cząstki nie zostaną tutaj przedstawione graficznie, ponieważ mają
pięć wymiarów przestrzennych i niemożliwe jest odzwierciadlenie ich
obrazu na płaszczyźnie.
Cząstki 1 sfery
35 fal – w stanie swobodnym,
36 fal – w stanie wzbudzonym, Niezwlekłe.
37 fal – jeśli wchodzi w reakcje, Fal 35 – 38
38 fal – przy zetknięciu z rdzeniem istoty, jeśli jest
związana przez siatki strukturalne. Na tej sferze rys
nie ma możliwości bezpośredniego manipulowania
siatkami strukturalnymi. Z tego powodu ta cząstka
się przydaje, bo przenosi informację. Jest bardzo
szybka, jak na tę sferę. Występuje też w sferach
wyższych, ale istoty samomyślące z niej nie
korzystają.
Występuje we wszystkich sferach. Jest duża i Podwójnie
ciężka. Ma silne oddziaływanie. Jest w ciągłym dynamiczna
ruchu, gdyż nie wiąże się z siatkami. Przenosi 53 fale
informację na małe odległości. Z tego względu jest rys
istotna w procesach wewnętrznej komunikacji
istoty.
Występuje na wszystkich sferach. Jest duża i ma Asynchroniczna
wysoką amplitudę drgań. Występuje w strukturze – 33 fale
istot. Jest tam wypełniaczem. Używa się ją także (26+7)
do budowy Awatarów, ponieważ buduje się z niej rys
bardzo szybko.
Występuje w roli algorytmu modyfikującego, gdyż Wielociągła –
zmienia atrybuty innym cząstkom. Poza siatkami 26 ~ 28 fal
jest szybka. Wolna – jeśli nie związana jest z rys
siatkami.

72
 Cząstki 2 sfery
Są duże i powolne. Spełniają rolę stabilizatora Baliazalne
informacji falowej. Informację nieciągłą 38 lub 57 fal
zamieniają na ciągłą. Przewodnikiem informacji rys
jednak nie są. W kształtach przejścia też nie
występują. Są natomiast przydatne do
tworzenia egregorów, bo porządkują informację.
Jest szybka w strukturach i używana przez Skacząca
istoty do realizowania przemian wewnętrznych. 57 fal
Działa jak prąd elektryczny na trzeciej gęstości, rys
umożliwiając innym cząstkom transport. Jest ich
holownikiem. Wybija cząstki z siatek robiąc
dziury, w które następnie wpadają inne cząstki,
te, które są holowane. Podążają one za cząstką
skaczącą ciągnięte algorytmem karzącym im to
robić. W ten sposób istota może przemieszczać
lub zmieniać elementy własnej struktury.
Nie reaguje z innymi cząstkami. To znaczy, że Multiinformacyjna
zderzenia z nią są obojętne. Przekodowuje i – 56 fal
transmituje informację. Ma dużą pojemność rys
informacyjną (min. 8x56 fal) oraz możliwość jej
kompresowania. Jest w kształtach przejścia
przekodowując wiązkę informacji z czwartej
gęstości na piątą, tzn. robi kompresję
informacji.
Jest mała i ruchliwa, z niczym niezwiązana i nie Niszczącą
występuje w strukturach. Ma właściwości 36, 55, 56 fal.
rozbijania innych cząstek. Wykorzystuje się ją rys
do wykonywania operacji na formach. Ze
strumienia tych cząstek można wykonać
urządzenie tnące, coś w rodzaju lasera. W
zagęszczonych strukturach ta cząstka będzie
jedyną wolną cząstką. Czynnik śmierci, wprost z
przestrzeni, w postaci strumienia można
nakierować tak, aby cząstki ułożyły się w formę
potrójnej helisy. Strumień ten jak świder, kroi
strukturę. Ta metoda wykorzystywana jest m.in.
przy modyfikacjach rdzenia corsupów i przy
aktualizowaniu danych w bibliotece na 5g.
73
 Cząstki 3 sfery:
Nie jest typową cząstką, bo nie ma jakiejś stałej Niemateria
struktury. Skupia w sobie fragmenty falowe niepasujące lna
do innych cząstek. Jej funkcją jest przenoszenie rys
informacji z czynników kosmicznych na materię i
odwrotnie. Dzięki temu, można świadomie kierować
czynnikami kosmicznymi. Jest to możliwe dla istoty
będącej już na najwyższej sferze 5g. „Niżej” nie można
operować czynnikami.
Najmniejsza z cząstek. Najszybsza w strukturach. W Łącząca
stanie wolnym – prędkość przeciętna. Jest 52 fale
uniwersalnym spójnikiem dla różnych algorytmów. rys
Sama posiada takie atrybuty, które pozwalają na
dostosowanie się do różnych układów fal.
Jest właściwie grupą zlepionych ze sobą cząstek o Wielokrotn
podobnych atrybutach. Nie tworzą one związku, ale a
stanowią jedność. Buduje się z niej trwałe programy rys
bazowe, nieulegające łatwo modyfikacji.
Występuje w siatkach strukturalnych. Poza siatkami Działowa
rzadko. Jej właściwości zależą od jej własnych kombinacj
atrybutów, a nie właściwości siatek. Silnie oddziałuje z a fal
innymi cząstkami dopasowując wiązania. Czasami sama 26+1+26
staje się wiązaniem. Jej stosunek „do wiązania” zależy rys
od cząstki, z którą weszła w koligacje. Jeżeli cząstka
jest silna – to utknie we wiązaniu. Jeżeli cząstki, które
wiąże są słabe to, spełni rolę katalizatora nie pozostając
w wiązaniu. Za pomocą tych cząstek można przesuwać
całe bloki konstrukcyjne. Reagują one na czynnik
przekazu i życia. Jest płynna, dzięki czemu utrzymuje
balans w strukturach. Tam gdzie jest rzadka, struktury
się rozpływają. Współpracuje dobrze z czynnikiem
śmierci, dzięki czemu łatwo można ją modyfikować. Nie
występuje tylko tam, gdzie jest duże zagęszczenie
czynnika życia.

74
 Siatki strukturalne
Wygląda jak pudełka włożone jedno w drugie. Tymczasowego
Można z nich budować „rury”, które służą m.in. do budulca
budowania kanałów przeznaczonych do rys
porozumiewania się. Jest elastyczna, dynamiczna i
tworzy nietrwałe struktury. Cząstki w niej
posiadają własne drgania. Buduje się z niej
tymczasowe struktury, np. ciał istot z szóstej
gęstości, które chwilowo przebywają na piątej.
Nadaje szkielet i formę 5g. Jest wszędzie tworząc Ciągłego
coś w rodzaju półek ułożonych w pasma budulca
dynamiczne i rozszczepiające się. rys
Tworzy trwałe struktury, na których zapisane są Informacyjna
informacje dotyczące Wszechświata. Stanowi rys
pamięć i bazę danych, z której czerpać można
wszelkie informacje. Zbudowana z niej jest np.
biblioteka. W niej zgromadzona jest informacja o
wszystkich istotach i zdarzeniach, jakie miały
miejsce do tej pory w zasięgu danego kosmosu 5g.
Zawiera również wszelkie dane naukowe.

75
 Zasady fizyki [5g]
Zakaz klonowania rys
Na 5g siatki strukturalne są bardzo wrażliwe na powtórzenie tej
samej informacji. Kiedy te same ciągi informacyjne trafią na siebie, to
fiksują się. Efektem tego jest zapętlenie się siatek, a w następstwie,
ich zerwanie. To oznacza zapadnięcie się całej struktury. Proces ten
jest błyskawiczny i doprowadza zwykle do katastrofalnych następstw
zapadnięcia się całych obszarów kosmosu.
Zasada idealnej transmisji i zasada nieistnienia. rys
Na 5g cząstki związane z siatkami strukturalnymi są nieruchome. Nie
istnieje tutaj zasada nieoznaczoności Heinsenberga. Cząstkę można
dokładnie opisać. Mało tego, cząstka stale się odnawia utrzymując
swój idealny algorytm. Bez przerwy pobiera informację dotyczącą
swoich atrybutów i wszelkie niezgodności są natychmiast usuwane.
Właściwie to cząstka stale powstaje na nowo z nowych fragmentów
falowych, ale ciągłość informacji o niej jest utrzymywana. Dzięki, tym
właściwościom można dokładnie uchwycić cały pakiet informacji o
strukturze. Umożliwia to idealną teletransmisję. Jest to zresztą
główny, sposób przenoszenia się na większe odległości na 5g. Jest
tylko małe ograniczenie teletransmisji. Jest to możliwe raz na 10s.
Zasada niestrumieniowości rys
Cząstki tworzą płynne struktury, ale nigdy nie ustawiają się w
strumienie.
Zasada ekspresji pola rys
Nie ma tu wartości ukrytych. Wszystko, co może się zrealizować –
zrobi to. Na niższych gęstościach algorytmy prowadzące do jakiejś
zmiany (bloki zdarzeniowe) niekoniecznie się realizują. Szczególnie
widać to na 3g. Ze względu na duże nieciągłości i zasadę
nieoznaczoności, realizacja bloków zdarzeniowych jest tam istną
loterią. Przeforsowanie realizacji zamierzenia wymaga całego szeregu
konsekwentnych działań i powtórzeń, tak aby zwiększyć
prawdopodobieństwo zdarzenia. Na 5g realizacja jest
natychmiastowa. Oczywiście nie zawsze jest to korzystne. Nie daje
możliwości zastanowienia. Operowanie taką mocą wymaga mądrości i
odpowiedzialności. Dlatego, istoty niedojrzałe nie mają tutaj
świadomości (śpią) i w związku z tym, nie mają możliwości
„narozrabiania.”

76
 Strefy krystalizacji rys
To rodzaj obiektów na 5g. Są to obszary zamknięte, oparte na jednej
siatce strukturalnej. Jest w nich duża jednoznaczność i stabilność
materii. Są zbudowane w celu tworzenia struktur egregorów i pre–
corsupów. Działają tutaj selektorzy. Ilość tych obszarów nie jest
stała. Najwięcej jest ich na najniższej sferze 5g.
Zasada zmian z niższej gęstości rys
Zasada ta wyjaśnia i uzasadnia konieczność wcielania się. Corsup
posiada rdzeń składający się z samych DSŚ. Siatkom towarzyszy
duża ilość czynnika życia. W religiach i filozofiach ezoterycznych ten
fakt jest przyczyną twierdzenia, że dusza pochodzi od samego Boga.
Rdzeń corsupa, bowiem wyłącznie składa się z elementów będących w
gestii samego Rdzenia i GL.
Corsup nie może modyfikować bezpośrednio swojego rdzenia, bo ten
nie ma połączenia z siatkami strukturalnymi, z których istota się
składa. Może natomiast modyfikować się za pomocą ośrodka
świadomości, który ma połączenie z DSŚ. Ale, ażeby ośrodek
świadomości takie połączenie zrealizował, musi stworzyć wiedzę,
która jest warunkiem połączenia z DSŚ. Dlatego potrzebna jest cała
ewolucja, bo corsup zdobywa wiedzę za pomocą wcieleń.
Zasada nieistnienia rys
Czas życia cząstki wynosi kilkanaście sekund. Dzięki temu struktury
są stabilne, bo cząstka stale rozładowuje się i ładuje ponownie
„świeżą” informacją. Zabezpiecza to cząstkę przed degeneracją.
Zasada czarnych przestrzeni rys
Jeżeli na danym obszarze zgromadzi się dużo cząstek niezwiązanych z
siatkami, to stworzą one zagęszczenia o dużych drganiach. Zakłóca to
przebieg fal. Drganie pochodzi od wzajemnego przyciągania i
odpychania się cząstek. Nie tak, jak na 3g, kiedy cząstka porusza się
w oku siatki. Ten obszar jest dobrym środowiskiem dla czynnika
śmierci. Kiedy istota dostanie się w czarną przestrzeń, może zostać
uszkodzona.

77
 Szósta gęstość [6g] rys
Na pograniczu 5g i 6g myślenie typu logicznego i dedukcyjnego nie
jest używane, ponieważ są to najprymitywniejsze sposoby analizy
rzeczywistości. Tutaj widzi się wszystko naraz ze wszystkimi
zależnościami jednocześnie. (pełen relatywizm).
1. W filozofiach i religiach, ten obszar jest nazywana czystym duchem
2. Jej objętość wypełniają tylko DSŚ (niematerialna / brak cząstek)
Gęstość samych DSŚ jest tutaj tak duża, że nie zmieściłaby się tam
cząstka, ale też wystarczająco duża, aby zapewnić ciągłość
wewnętrzną istocie.
3. Nie jest światem - to obszar całego Wszechświata oparty na 6 DSŚ
4. Jest w nim 7 siedem kosmosów wzajemne otwartych.
5. Nie ma w nim żadnych obiektów. Są tylko istoty i ścisła hierarchia.
6. Jedynymi różnicującymi momentami są osobliwości. Jest ich 7-8.
W nich GL emituje na Wszechświat DSŚ. Przez te punkty również
interweniuje Rdzeń.
7. Istoty składanką się z samych DSŚ świadomości otoczonych
przestrzenią swojego „Ja” oraz algorytmów zbudowanych z
fragmentów falowych.
8. Istoty nie myślą. Myśl jest dla nich surowcem. Mogą ją składać z
algorytmów tak, jak z klocków. Na gęstościach niższych myśl jest
relacją algorytmów istoty z algorytmami przestrzeni i zależy od tego,
jakiego rodzaju algorytmy istota jest zdolna z przestrzeni wyłapać,
czyli istota myśli myślami, które praktycznie myślą się same, bez jej
świadomego wyboru. Na 6g istota tworzy myśl na zewnątrz siebie i
od niej nie zależy.
9. Brak emocji („chłodna” kalkulacja i „gorąco” Rdzenia).
10. Tworzy w harmonii z przekazem Rdzenia. Bawi się składankami
algorytmów jak klockami (twórcza wyobrażania).
11. Brak zdobywania wiedzy (ma dostęp do całej wiedzy, ale kłopot z
pomieszczeniem całej).
12.Możliwość „ślizgania” się po strumieniu zew, (czas). Może
przewidzieć, który wariant się wydarzy.
13. Dla tego Wszechświata wartości Rdzenia stanowią to, co jest
obiektywne. Nie ma bowiem, większej prawdy od Prawdy Rdzenia.
Istota jest tutaj obiektywna na tyle, na ile jest zdolna rozumieć Jego
wartości (symbioza mocy). Można powiedzieć, że jest to subiektywny
obiektywizm. Obiektywne jest odtwarzanie w sobie wiedzy absolutnej,
na której istota jest wręcz osadzona. Subiektywnym pozostaje to,
78
czego jeszcze nie potrafi objąć i interpretuje po swojemu.
14. Brak postrzegania. Istota widzi i wie na zasadzie porównywania
elementów. Bezpośrednio z DSŚ odczytuje ich program, jako
nieomalże tylko „matematyczne” zależności. Może jednak te
zależności dopasować do jakiegokolwiek wzorca poznawczego
dostępnego we Wszechświecie. Potrafi zobaczyć każdy świat „oczami”
istoty z tego świata. Tylko obserwuje, jak się realizują się ścieżki
ewolucyjne, co wzbogaca wiedzę Wszechświata.
Wartości Rdzenia odbiera się jako pasję, wręcz namiętność lecz, bez
emocjonalną. Wrażeniami jakie są dostępne jest wynurzanie się i
zagłębianie - coś w rodzaju regulacji strumienia informacji i
świadomości. Miłość w kategoriach wyższych poziomów
Wszechświata jest zrozumieniem, a istota tam jest neutralna.
15. Istota ma świadomość i odczucie swojej nieśmiertelności. Nie
grozi tu już jej „odpadnięcie” od ewolucji i cofnięcie na 1g. Chyba,
że... stanie się upadłym.

Sfery 6g
6g dzieli się na 2 sfery. (oprócz osobliwości).
Sfera niższa, to istoty dążące do równowagi, które jeszcze nie w
pełni zharmonizowały się ze sobą i przestrzenią, które skończyły już
ewolucję na 5g i doprowadziły do kolapsu corsupa powodując
rozproszenie struktury i zostawiając czystą świadomość (istota na
6g). Algorytmy tutaj tworzą całe bloki, nie ma między nimi
nieciągłości przez to istota wówczas ma pełną płynność
funkcjonowania, wglądu w swoje składowe oraz istnienia. (Pełna
samoświadomość) Jej niedoskonałość polega jedynie na tym, że nie
jest całkowicie zsynchronizowana z przestrzenią. Jej praca nad
rozwojem polega właśnie na pracy z „Ja”, które jest fragmentem
przestrzeni. Kiedy uzyska tę synchronizację to staje się istotą
zrównoważoną.
Sfera wyższa, to istoty będące w równowadze. Nie pracują już ze
swoim „Ja”. Zajmują się zbiorowościami świadomości we
Wszechświecie, balansując go i pilnując tego, aby rzeczy działy się
tak, jak mają się dziać. Działają w większej unifikacji, ale tam też jest
hierarchia tylko, że trudno odróżnić i wyizolować poszczególne
procesy. Potrafią (wezwane) niezauważalnie i skutecznie (rewolucje)
zaingerować w przestrzeń w taki sposób, aby nie zaburzać jej
równowagi.
79
 Upadły rys
Upadli, to oddzielna kategoria istot na 6g. Zwykle, zostaje nim jedna
istota na cały Wszechświat. Rdzeń ceni sobie istoty potrafiące
wykreować dla Niego nowe myśli i treści, ale upadły z tą wolnością
bardzo przesadził. Zamiast, mimo wszystko, dostosować się do
wymaganych ram, uprawiał zbyt śmiałą „samowolkę”. Sprzeciwił się
woli Rdzenia i stałby się niebezpieczny dla Wszechświata. Rdzeń nie
pozawala mu się rozwijać dalej i każe cofnąć jego proces ewolucyjny
aż do 1g. Upadły jest istotą potężną, inteligentną i mądrą. Ponadto
potrzebny jest Wszechświatowi po to aby pochłaniać resztki starej
świadomości i wprowadzać element niepokoju. Funkcja upadłego była
pierwowzorem do stworzenia postaci Lucyfera – niosącego światło,
istota bardzo inteligentna i zła. Pan piekieł. Dlatego, że światło
świadomości może w nas zagościć, wówczas, kiedy samodzielnie
zaczniemy myśleć, a nie tylko odtwarzać zestawy myśli już
istniejących. Ktoś taki jak, Lucyfer, burzy wygodny porządek rzeczy i
nam samym karze się buntować. Z buntu i niezadowolenia, a nie z
rozleniwiającej wygody rodzi się mądrość i świadomość. Siła, która
pcha człowieka do poznania będącego wynikiem buntu i zwątpienia, a
czasami nawet rozpaczy, nazywana była mocami lucyferycznymi.

Ścieżki Ewolucyjne
rys
Na 6g tworzy się z polecenia Rdzenia ścieżki ewolucyjne. Polega to na
dopasowywaniu istniejących algorytmów, z których układa się
wszystkie możliwe kombinacje. Po „skomponowaniu” ścieżki,
przekazywana jest ona na 5g, gdzie realizuje się ją w materii niższych
gęstości. Na 6g od razu widać, jaki będzie efekt zaprojektowanego
procesu ewolucyjnego, ale nie jest on udostępniany niższym
gęstościom. Popsułoby to całą „zabawę”.

80
 Siódma gęstość [7g]
rys
1. Jest „duchem najczystszym”. Jest to sfera przy samym Rdzeniu,
gdzie wyraźnie czuje się jego obecność. Tutaj, istota jest tak blisko
Rdzenia, że odczuwa wyłącznie Jego przemożny wpływ. „Myśli”
wartościami Rdzenia, czuje to, co Rdzeń.
2. DSŚ są tam tak gęste, że bardziej gęste być już nie mogą.
Posiadają absolutną ciągłość i kompletność. Kompletność jest
pełnym zharmonizowaniem przestrzeni z DSŚ. Jest to
przestrzeń, która jest odwzorowaniem doskonałości Rdzenia.
3. Świat 7g jest też światem wyłącznie istot (brak obiektów). Istoty
nie posiadają już „Ja”. Straciły je na granicy szóstej i siódmej
gęstości. Tak, jak podczas przechodzenia z 5g na 6g, zachodzi kolaps
corsupa, tak przy przejściu tutaj, zachodzi kolaps strefy nullifikacji
„Ja”. Istoty stanowią jedność. Nie rozdziela już ich nawet strefa
nulifikacji. Pomimo to, czują swoją subiektywność. Różnią się
między sobą, ponieważ reprezentują różne aspekty Rdzenia. Dopiero
ta strefa Wszechświata jest jednością. Nikt z żyjących nie może
jej odczuć. Nie ma, bowiem, dostępu do tego świata poprzez gęstości
będące pomiędzy nimi. Nie można w najmniejszym nawet stopniu
„dotknąć” tamtego wrażenia, ponieważ nikt, kto ma strukturę, nie
wytrzymałby tego. Zostałby po prostu porażony. Poza tym jest to z
założenia wykluczone.
4. Paradoksalnie, tutaj, istoty najbardziej czują swoją „małość” w
stosunku do Rdzenia i tutaj potrafią się od Niego odróżnić. Istoty na
niższych poziomach nie odczuwają obecności Rdzenia. Im niższa
gęstość, tym słabsze odczucie przestrzeni będącej Jego emanacją.
Istota nie potrafi odróżnić się od przestrzeni. To może sprawiać
wrażenie odczucia jedności Wszechświata, ale nie ma z prawdziwą
jednością nic wspólnego.
5. Istoty tam istnieją w stanie ciągłej ekstazy. Można to porównać do
jednoczesnego stanu absolutnego spokoju i absolutnego pobudzenia
(ekstaza agonii). Obecnie jest tam już dużo istot. Nie można ich
jednak policzyć, gdyż stanowią jedność i nie sposób ich rozdzielić. Po
śmierci Wszechświata niektóre z nich zostaną zaabsorbowane przez
Rdzeń. Inne po prostu znikną wraz z Wszechświatem.

81
 Awatary
rys
Istoty z 7g nie mogą odczuć istot strukturalnych. Jest to też z
założenia niemożliwe. Chcąc obserwować i odczuwać niższe światy,
muszą to robić w sposób pośredni poprzez swoich wysłanników
(Awatary). Są to istoty zakotwiczone w przestrzeni egzystencjalnej
tak, jak wszystkie pozostałe. Mają jednak specjalne połączenie z
istotami rodzicielskimi. Awatar jest zwykle obserwatorem świata (z
założenia nie zajmują się przestrzenią egzystencjalną), ale też przez
niego jest modyfikowana przestrzeń bezpośrednio z 7g. Ich funkcja
polega na sterowaniu przestrzenią fazową i meta przestrzenią
(matryca Wszechświata). Takim sposobem 7g, Rdzeń i GL „wchodzą”
w światy strukturalne.

Awatarów jest bardzo mało, bo istoty tam niespecjalnie interesują się

światami materialnymi. Jeśli interweniują, to działają doskonale a
zmiany przez nich wprowadzane są dla istot niewidoczne. Ścieżek
rozwojowych dla awatarów jest klika. Różnią się one bardzo od ścieżki
standardowej.

82
 L3 Algorytmy: Kategoria budowy
Naturalne algorytmy Wszechświata to kształty zbudowane z
fal. Dzielą się na:
1. Proste – wykonują działania do kilku operacji na każdym poziomie
fraktala. Na wysokich poziomach fraktala ich pojemność kalkulacyjna
wzrasta, ale możliwość operacji – nie.
2. Złożone – wykonują dowolnie dużo operacji.
3. Wielokrotnie złożone – więcej niż raz weryfikują swój wynik.
4. Wielozmienne – opracowują wiele czynników doprowadzając do
jednego wyniku.
5. Multizmienne – z wielu czynników mogą wygenerować jedną lub
wiele odpowiedzi. Z jednego czynnika również mogą dać jedną lub
więcej odpowiedzi.
6. Przestrzenne – algorytmy metaprzestrzeni.
7. Poza przestrzenne – są poza przestrzenią. Jest ich niewiele.
Algorytmami prostymi są regulowane działania na cząstkach,
ale same cząstki są algorytmami złożonymi. Zjawiska pogodowe,
przemiana materii, reakcje chemiczne, budowa roślin i ich
funkcjonowanie to regulacja dużą ilością algorytmów prostych.
Ścieżka ewolucyjna to już algorytmy złożone. Przykładem algorytmu
prostego w umyśle jest reakcja: dotknąłeś > parzy > puść.
Większość relacji w kosmosie to są jednak algorytmy złożone na
różnym poziomie tego złożenia.
Generacje algorytmów ze względu na możliwość operacyjną.
Każda warstwa fraktala ma własne algorytmy 3 generacji. Wraz z
wzrostem poziomu fraktala algorytmy te komplikują się. To co było
algorytmem trzeciej generacji na poprzednim poziomie, staje się dla
następnego, punktem wyjścia, czyli algorytmem pierwszej generacji.
Algorytm trzeciej generacji to algorytm złożony z algorytmów
drugiej generacji (VII sym Beethovena). Ażeby taki powstał musi
dojść do wielu wzajemnych dopasowań.
Kiedy powstanie algorytm trzeciej generacji następuje
przeskok kwantowy pomiędzy algorytmem a DSŚ. Przeskok
ten to most kwantowy łączący strukturę z DSŚ.
Umysł bogaty w algorytmy trzeciej generacji wykazuje dużą
możliwość rozumienia. Jest pozbawiony lęków i może dojść do
głębi myślenia. Pozwala na to właśnie duża możliwość wzajemnych
kombinacji treściami w nim zawartymi i kontakt z DSŚ, które są
nijako nieograniczonym rozszerzeniem umysłu.
83
 Przykłady algorytmów
Cała przemiana materii funkcjonuje w ten sposób. Aminokwasy,
białka, enzymy itd. Lawirują miedzy sobą szukając swoich
odpowiedników. Zaopatrzone są one w atrybuty, które pozwalają im
wzajemnie się przyciągać i odnajdywać w środowisku. Przekazywanie
atrybutów odbywa się na elementarnym poziomie struktury.
Wszystko to regulowane jest zasadami fizyki narzuconymi
środowisku. Wzory zasad fizyki są też algorytmami
strukturalnymi przenoszonymi przez DSŚ i siatki strukturalne
oraz algorytmami samej przestrzeni.

Przestrzeń - Fizyka
Programy [P] są można powiedzieć nad–algorytmami
Wszechświata. Cechy [P]:
1. Jest nielogiczna, doskonale asymetryczna i w pełni ciągła.
Asymetria jest tutaj rozumiana, jako niepowtarzalność informacji.
Przestrzeń jest doskonała, ponieważ nie ma w niej błędów. Błędem
byłoby powtórzenie takiej samej informacji w innym miejscu.
Ponieważ każdy punkt przestrzeni ma kontakt z każdym innym
punktem, to powtórzenie informacji spowodowałoby coś w rodzaju
informacyjnego zatoru. Powstałaby nieciągłość.
Warunek niesymetryczności zapobiega sytuacji, kiedy przypadkowo
układ punktów się powtórzy.
Woda ma charakterystykę elektryczną. Cząstki jej zwierają się razem
dzięki przyciąganiu jonowemu tworząc jednolitą ciągłość. Jeśli w
wodzie jest zawiesina, to robi ona wyłomy w jej ciągłej strukturze.
Przestrzeń również ma coś w rodzaju napięcia elektrycznego
utrzymującego zwartość, a wszystko, co zawiera jest w niej
zawiesiną. W przestrzeni punkty innego naprężenia niż tło rysują
wzory, które są informacją. Czyli informacja „narysowana” jest w/na
przestrzeni właśnie za pomocą tych punktów. Można to porównać do
karty perforowanej, która jest wzorem i algorytmem będącym
poleceniem i instrukcją wykonania jakiejś czynności np. dla maszyny.
Tylko, że przestrzeń naturalnie nie jest płaska.

84
Treść informacji, która zawarta jest w przestrzeni dotyczy
struktur i czasu. W języku przestrzeni jest jednak zawarta zagadka
czasu. Jest on odliczany i uwalniany strumieniem zewnętrznym
Rdzenia. Jeżeli strumień wewnętrzny zgra się z zewnętrznym, to
wydarzenie jest uwalniane. Te wzory „narysowane” w przestrzeni są
algorytmami dla nas wirtualnymi. Językiem programowania ich jest
mechanika zakrzywień i zaburzeń przestrzeni. Na nich skanowane są
algorytmy falowe będące już materialną frakcją konstrukcji
Wszechświata. Ta przestrzeń, w której algorytmy te się znajdują jest
metaprzestrzenią. To z niej powstaje wszystko. Efekt działania
metaprzestrzeni, to przestrzeń egzystencjalna. Przestrzeń
egzystencjalna jest środowiskiem dla struktury Wszechświata
materialnego. Wszystko, co jest materialne: fale, cząstki, siatki
i reszta struktury z nich zbudowana jest wydzielona z
przestrzeni egzystencjalnej, chociaż wygenerowana jest przez
nią. Ta z kolei, jest właściwie metaprzestrzenią, bo to ona
wytwarza impulsy, które składne są w strukturę. Jest to sposób na
odróżnienie tego, co jest przyczyną od tego, co jest skutkiem
działania tej przyczyny.
Przestrzeń nieegzystencjalna jest to przestrzeń pozbawiona
struktur, w której nie zachodzi proces twórczy. Tam, gdzie jest
przestrzeń egzystencjalna raczej nie występuje nieegzystencjalna.
Przestrzeń egzystencjalna powstaje przez wypełnienie strukturą
przestrzeni, która była nieegzystencjalna. Przestrzeń rządzi
strukturami za pomocą zasady samo atrakcji. Wyznacza ona
wzorzec wzajemnego przyciągania się elementów struktury
jednocześnie określając granice ekspansji struktury.
Zasada samo atrakcji wyjaśnia, dlaczego powstaje materia. Dlaczego
elementy się przyciągają. Równie dobrze mogłyby się odpychać.
Zasada ta jest podłożem oddziaływań grawitacyjnych i powstanie
życia.
Algorytmy metaprzestrzeni tworzą ciągi informacyjne - inaczej
ciągi podprzestrzenne. Są one poza czasem i poza przestrzenią
egzystencjalną.
Ciąg podprzestrzenny to ułożenie się informacji według zasad
przypisanych do strumienia wewnętrznego, a nie do DSŚ. Są one
bezpośrednio na przestrzeni poza strukturą falową. Strumień
wewnętrzny jest podstawą i bazą wszelkiego istnienia składa się z 2
rodzajów ciągów:
85
Jeśli ciągi posiadają informację z sobą synchroniczną są
liniowe.
Jeśli są niesynchroniczne informacyjne są ciągami
szczeblowymi
Ciągi informacyjne przenoszą informację o warunkach łączenia się
elementów struktury, czyli informacje przestrzeni. . Operuje nimi 6g.
Poprzez nie również Rdzeń może interweniować na bieżąco i zmieniać
warunki nadane przez przestrzeń.
Podstawową właściwością przestrzeni jest jej brak
ściśliwości..
Przestrzeń jest jak wodny materac. Jeśli naciśnie się ją w jakimś
miejscu to pozornie ugnie się, ale to ugięcie spowoduje wyciśniecie
nadmiaru w innym miejscu. Tę właściwość wykorzystuje się do
sterowania przestrzenią. Chcąc zmienić warunki w jakimś miejscu
należy wywrzeć presję w innym miejscu. Znając geografię ciągów
podprzestrzennych można sterować rzeczywistością Wszechświata.
Inną właściwością przestrzeni jest równomierne rozłożenie
informacji na dużych jej obszarach. Znaczy to, że w wybranych
rejonach kosmosów ilość informacji jest taka sama, jak w innych
rejonach. W całym wszechświecie informacja jest sprawiedliwie
rozłożona. Ale nie znaczy to, że jej rozkład jest symetryczny i
jednolity. Lokalnie występują granulacje informacji. Takimi lokalnymi
zagęszczeniami są istoty, zgrupowania materii gęstości i cywilizacje.
Punkty przestrzeni są czymś w rodzaju punktów skupienia i
załamania naprężenia przestrzeni. Pomiędzy punktami o różnym
naprężeniu, potencjale, załamaniu przestrzeni powstaje przeskok
„napięcia” - fala.
Fala to różnica potencjału naprężeniowego między punktami
przestrzeni i jest to podstawowy, elementarny składnik
przestrzeni egzystencjalnej.
Zbiór wszystkich fal tworzy 1g. Z tychże fal tworzy się wszystko,
co jest materialne, włącznie, z DSŚ. Właściwie, materialne jest
wszystko to, co składa się z fal przestrzeni egzystencjalnej
powstałej na matrycy metaprzestrzeni.
W potocznym pojęciu jednak, za materialne uchodzi dopiero następny
poziom strukturalizacji, czyli cząsteczki. rys
Fale zebrane w DSŚ budują bazową informację całego Wszechświata
a to, co nie jest związane na siatkach – to fragmenty falowe. One z
86
kolei na bazie algorytmów DSŚ organizują się w cząsteczki, czyli
widzialną materię. Materia jest po to, aby zebrać fragmenty falowe w
siatki świadomości. Taki jest proces wprowadzania nowej informacji
na siatki.
Na bazie algorytmów i informacji metaprzestrzeni, koduje się
informacja falowa, a z niej powstaje cała materia wszystkich gęstości.
DSŚ narzucane są na przestrzeń przez GL, który ustawia fragmenty
falowe w przestrzenne konfiguracje niosące z sobą informacje o
strukturach mających powstać w kosmosach. Struktury te natomiast
mają stworzyć następne struktury, które rozbudują zasoby
Wszechświata, itd.

Celem Rdzenia, jest zebranie wolnych fragmentów falowych w

DSŚ - skumulowanie chaotycznej masy przestrzeni w
zorganizowaną całość, czyli przetworzenie chaosu w
świadomość.
Przestrzeń dzielimy: rys
1. Przestrzeń fazowa jest tam, gdzie wchodzi bezpośrednio
przekaz z GL. Jest czymś w rodzaju siatki informacyjnej samej
przestrzeni i zajmuje znacznie mniej objętości przestrzeni.
2. Przestrzeń niefazowa jest tym, co jest poza przestrzenią
fazową. Coś więcej
Przestrzeń fazowa i niefazowa może być jednocześnie
nieegzystencjalna i egzystencjalna.
Przestrzeń fazowa egzystencjalna to taka, w której przestrzeń
fazowa przenika przez egzystencjalną.
Przestrzeń fazowa to taka, w której przestrzeń egzystencjalna jest nią
otoczona, czyli przestrzeń fazowa nie przenika przez egzystencjalną.
Przestrzeń egzystencjalna jest tam, gdzie przekaz z Rdzenia
wchodzi do Wszechświata bezpośrednio.
Każdy punkt przestrzeni fazowej ma połączenie z każdym innym
punktem tej przestrzeni. Pozwala to samej przestrzeni „wiedzieć” o
tym, co dzieje się w każdym, innym jej miejscu bezczasowo.
Przestrzeń fazowa „oplata” strumienie przestrzeni niegazowej
wywierając na nią nacisk. Poprzez te naciski przekazywana jest
informacja na przestrzeń niefazową. W przestrzeni fazowej jest
spoiwo przestrzeni. Spoiwo to pobudzona do maksimum materia
uniwersalna. Jest tak szybka, że jej ruch jest nie zauważalny
87
3. Przestrzeń preegzystencjalna. Nie zajmuje żadnego obszaru a
jej wymiar to 0. Jest tylko wtedy, kiedy Rdzeń „wchodzi” na
przestrzeń egzystencjalną. Przestrzeń preegzystencjalna jest czymś w
rodzaju algorytmu Rdzenia, jego sposobem działania. Jest rozkazem
od Rdzenia uruchamiającym przestrzeń. Preegzystencjalność to
działanie Rdzenia przygotowujące przestrzeń do twórczego działania
(impuls Rdzenia). Przestrzeń preegzystencjalna jest doskonale
symetryczna. W niej, to czego nie ma fizycznie, istniejące tylko
teoretycznie, jest doskonale jednolite i jednorodne.
Woda to przestrzeń egzystencjalna. Naprężenie wewnątrz akwenu -
przestrzeń fazowa - coś w rodzaju ciśnienia wody samej na siebie.
Naprężenie na całym obszarze akwenu to przestrzeń
preegzystencjalna. Określa abstrakcyjnie warunek naprężeń. Drganie
wody to strumień wewnętrzny Rdzenia. „Zamkniętość” akwenu to
strumień zewnętrzny Rdzenia. Nie jest to równoznaczne z granicami
akwenu. Strumień zewnętrzny powoduje, że znika nieograniczoność.
[MU] w relacji z [DSŚ] rys
Materia uniwersalna łączy się z DSŚ poprzez punkty diamentowe.
Punkt diamentowy to miejsce przecięcia zbiegających się i
przecinających pod kątem prostym strumieni siatek
świadomości.??? Punkty diamentowe są jednocześnie punktami
świadomości.
Im więcej takich punktów tym mniej chaosu w przestrzeni.
Zanim powstaną te połączenia musi dojść do uzyskania względnej
symetrii tego chaosu. Wówczas uzyskana zostanie ciągłość
przestrzeni egzystencjalnej. W niej dopiero mogą tworzyć się bardziej
zaawansowane struktury materii.
W obecnym wszechświecie warunkiem podłączenia do DSŚ
jest powstanie algorytmów trzeciej generacji. Struktura
algorytmiczna musi osiągnąć pewien poziom skomplikowania, aby
mogła być zakwalifikowana jako istota.
Rodzaj materii można określić na podstawie jej wibracji.
Wibracja, czyli gęstość fal. Im większe zagęszczenie fal tym
większa częstotliwość a mniejsza długość fali. Wynika to właśnie
z gęstości fal w danym środowisku. Jak jest gęsto, to są mniejsze
odległości pomiędzy falami. Nasze przyrządy odbierają to, jako
wysoką częstotliwość. Częstotliwość zależy od stanu materii
uniwersalnej. Im wyższa częstotliwość, tym bardziej ciągła
jest materia. Bardziej ciągła materia, tym jest bardziej
88
doskonała. Podniesienie częstotliwości wskazuje na większą
doskonałość materii. Częstotliwość może być przełożona na dźwięki.
Bardziej zsynchronizowane dźwięki skomponowane w konsonansową
całość, świadczą o wysokim stanie ciągłości materii. Jeśli dźwięki
stanowią dysonans, to wskazuje to, na brak ciągłości.
Materię można również odebrać umysłem.
1. Wrażenie gładkości – występuje w odbiorze materii ciągłej.
2. Wrażenie ostrości – w przypadku istoty.
3. Wrażenie naprężenia – w przypadku występowania algorytmów
gotowych do realizacji.
Materię ciągłą odbiera się jako: dużą gładkość, średnią ostrość,
naprężenie albo zerowe, albo maksymalne.
Materę chaotyczną odbiera się jako: małą gładkość, małą ostrość,
duże naprężenie.
Strefy nullifikacji [dusza] rys
1. Strefa nulifikacji jest wyizolowanym obszarem przestrzeni, gdzie
granica między doskonałą symetrią a antysymetrią, jest
niewidoczna. Jest to obszar, w którym jest doskonała realizacja
poleceń Rdzenia, gdyż płynnie przechodzi pomiędzy przestrzenią
preegzystencjalną do egzystencjalnej i w którym toczą się procesy
charakterystyczne tylko dla tego miejsca.
2. Strefy nulifikacji układają się fraktalnie. Są maksymalnie
małe, jak i obejmujące makro obszary Wszechświata. Swoją strefę
nulifiakcji ma cząstka, istota, kosmos, gęstość, Wszechświat.
3. Strefy nulifikacji są wyseperowanymi obszarami o swojej własnej
charakterystyce. Z definicji nulifikacji wynika, że każdy element
Wszechświata jest sankcjonowany przez sam Rdzeń. Każda istota ma
swoją strefę nullifikacji „Ja”, „dusza” - fragment przestrzeni
wydzielonej dla istoty przez samego Rdzenia. Nadanie strefy
nulifikacji istocie jest automatycznym mechanizmem zawartym w
warunkach przestrzeni. Jeśli istota się rozpadnie to jej strefa
nulifikacji przechodzi na „własność” przestrzeni. Może powstać w niej
inna istota, lub granice strefy zostaną przesunięte, a informacja
będzie w przestrzeni zachowana i rozłożona na inne strefy.
Jeżeli nulifikacja jest na przestrzeni preegzystencjalnej – to jest to
subnulifikacja. Subnulifikacja jest rozchodzącym się prądem w
wodzie – jeśli taki podłączymy.

89
 Rozwój i rozkład rys
Rozwój i rozkład powodują zmiany wielkości frakcji przestrzeni
egzystencjalnej. Zmiany te wywołują drgania przestrzeni fazowej.
Rozedrgana przestrzeń fazowa powoduje zmiany nacisku na
przestrzeń niefazową. Dzięki temu wewnątrz Wszechświata wywołuje
ruch. Gdyby przestrzeń egzystencjalna wyłącznie rozwijała się lub
rozpadała, przestrzeń fazowa zaciskałaby się na niej i ruchu by nie
było.
Fraktale rys
Fraktal to ułożenie elementów w taki
sposób, że każda figura z nich złożona
jest elementem figury takiej samej
jak ta podstawowa tylko, że na
następnej warstwie. Czyli, że każda
warstwa zawiera w sobie wszystkie
warstwy poprzednie zbudowane podobnie.
Każda warstwa zawiera zasadniczą
informację o całości.
Elementy fraktala są algorytmami umożliwiającymi połączenie się
tylko tych układów, które wzajemnie pasują. Inaczej fraktal nie
powstanie.
Fraktal jest figurą dwuwymiarową a wszystko w kosmosie,
poza 2g, posiada więcej wymiarów. Dochodząc do wyobrażenia
sobie dosłownego obrazu rzeczywistości zobaczymy wszystko, co jest
w postaci figur geometrycznych pasujących jedna do drugiej,
zawierających się wzajemnie, zazębiających się i wchodzących we
wszelkie możliwe interakcje. Takimi kombinacjami figur jest Ziemia,
powietrze, my sami, woda, galaktyka, kosmosy, gęstości, systemy
społeczne, cykle wydarzeń i wszystkie możliwe obiekty zawarte w
całym wszechświecie.

90
 Fraktal składa się z pod fraktali. Są nimi jego
elementy, które też są fraktalami posiadającymi
podfraktale. Podfraktale danego fraktala po
osiągnięciu odpowiedniej ich liczby tworzą
strukturę zamkniętą cykliczną. To jest zamknięta
warstwa. Przekładając fraktal na konkretną
rzeczywistość otrzymamy rzeczywiste światy i ich
elementy. Każda sfera świata to podfraktal większej
Zawieranie się
całości. Powstaje następna warstwa fraktala, która
fraktali
oparta jest na tej samej informacji, ale wzbogaconej.
W każdej następnej warstwie przybywa informacji
szczegółowych, nie tylko dlatego, że może ona
dokładniej odzwierciedlać informacje przestrzeni.
Informacji również przybywa dzięki różnorodności i
tworzeniu w trakcie narastania struktury. Dodawanie
informacji jest możliwe dzięki wprogramowanym
nieciągłością.

Rdzeń na przestrzeń działa w postaci wielostopniowego,

wtórnego cyklu zamkniętego. Tzn., że każdy następny cykl
zaczyna się w punkcie początku poprzedniego, lecz inaczej weryfikuje
wieloznaczności.
Ebolatacja
Punkty przestrzeni, które są załamaniami jej naprężenia, niosą kod
informacyjny (językiem Rdzenia), którym Ten przekazuje wzorcowe
informacje rozumiane tylko dla Niego.
1. Ebolatacja to badanie wskazujące na stopień zgodności
informacji na DSŚ z wartościami Rdzenia. Informacją wzorcową
jest strumień wewnętrzny Rdzenia, czyli informacja metaprzestrzeni.
2. Ebolatacja to proces porównujący przeciwstawności.
Porównywana jest wartość nabyta we wszechświecie do wzorcowej
informacji podanej przez Rdzeń. Ebolatacja porównuje sygnaturę tej
informacji z tym, co jest wprowadzone na DSŚ.
DSŚ są stale kontrolowane przez ebolatację. Im bardziej
informacja zbliża się do wzorcowej, tym większe jej
przyciąganie i większa wartość dla Rdzenia. Taki proces odbywa
się w rdzeniach istot. Punkty o wysokiej ebolatacji zostają
zaakceptowane i zaliczane do rozwoju. Również punkty o skrajnie
niskiej ebolatacji są wysoko cenione, bo wskazują na wartość
91
zupełnie nową – wykreowaną przez istotę lub strukturę.
Wysoka zgodność z wartościami Rdzenia, czyli wysoka wartość
ebolatacji, zapewnia wysoką jakość, przynajmniej taką, jaką obecnie
reprezentuje Rdzeń. Jeżeli wśród tych weryfikowanych informacji nie
będzie dostatecznej zgodności lub niezgodności, to taka informacja
nie zostanie zaliczona do cennych dla Rdzenia.
Ebolatacja w postaci wartości przełożonej na algorytmy zwana jest
symbiozą mocy. Jest to zmaterializowany przekaz, odbierany przez
zmysły i świadomość istot. Istoty odbierają grę algorytmów
środowiska z algorytmami własnego odbioru. Efektem tej gry jest
odbiór informacji w postaci treści.
Jednak tak, jak zmienia się weryfikacja w zależności od poziomu
fraktala, tak również zmienia się odbiór symbiozy mocy. Każdy
poziom odczuwa to inaczej. Oczywiście im wyższy poziom, tym
głębiej i dosłowniej odbiera się wartości Rdzenia.
Ocena wartości świadomości bezustannie dokonywana jest w
rdzeniu corsupa poprzez proces ebolatacji

Poczucie dumy i wzniosłości

Jest to uczucie zasługiwania na wielkość. Bycie dumnym, że jest się
częścią wspaniałego Wszechświata i istotą Rdzenia. Bycie dumnym z
tego, że można służyć Rdzeniowi i poczucie misji, którą jest
budowanie siebie, tak aby dojść do wspaniałości Rdzenia. Karykaturą
tego jest odczucie dumy, jako pychy, a poczucie własnej wielkości,
jako pragnienie wielkości i sztuczne jej wymuszanie. Czym innym
jest, autentyczne poczucie własnej wielkości, które nie domaga się
dowodów płynących z otoczenia, niż kreowanie się na wielkiego, za
pomocą środków zewnętrznych.
Ujarzmienie
To wyjątkowo delikatna wartość, w której subtelna granica pomiędzy
nią, a jej przeciwieństwem, może zostać łatwo przekroczona. Jest to
poczucie odpowiedzialności za moc oraz chęć jej użycia. Czyli
naturalne domaganie się władzy. Czuje się, że ma się prawo sięgnąć
po władzę po to, by używać jej z pełną odpowiedzialnością i
poświęceniem. Odczucie, że jest się kompetentnym do jej
sprawowania. To wartość odczuwana przez heroicznych bohaterów,
którzy nie zważają na ustalony porządek władzy. Bezceremonialnie
sięgają po nią i w ten sposób zmieniają historię. Tutaj władza jest
92
władzą służenia, a nie władzą władania.
Spirytualizm
To odczucie jest wyjątkowo trudne do opisania, bo balansuje na
cienkiej granicy przeciwieństw. Jest to poczucie mocy i władania nią.
Może budzić oczekiwania i roszczenia, co do możliwości używania jej.
Czujesz, kim jesteś i wiesz, czego możesz oczekiwać. Pokrewne jest z
poprzednią wartością. Jednak bardziej tu chodzi o wielkość i moc niż
o władzę. Odczuwa się tutaj napływającą, autentyczną moc. Odróżnić
to odczucie należy od egzaltacji i uniesienia. Nie jest odczuciem
władania mocą. To są tylko emocje pochodzące od indywidualnego
umysłu. Spirytualizm to wielki przekaz od wielkiego Rdzenia. W tym
odczuciu można również odnaleźć poczucie swojej śmiertelności i
nieśmiertelności.
Nieograniczoność
Istota odczuwa nieskończony potencjał wszystkiego. Odczucie tego,
też możliwe jest dopiero na wyższych gęstościach. Jak bardzo różnią
się te wartości od tego, co w religiach uchodzi za boskie i święte! Nie
ma tu mowy o pokorze, posłuszeństwie, uniżoności i
świętoszkowatości. Zupełnie to nie religijne.
Nieskończoność głębi
Daje poczucie nieskończonych i wieloznacznych treści. Nigdy nie
zadowala świadomości i zmusza do bezustannego szukania
odpowiedzi na niekończące się pytania. Na wyższym poziomie, daje
poczucie zanurzenia się w odmętach wieloznaczności, ale bez
poczucia bezradności. Pokazuje wielkość i potęgę, oraz nieskończone
zasoby myśli i świadomości. Ta wartość pozwala na wyrażanie się
indywidualności, właśnie ze względu na możliwość wyboru w tej
nieskończonej różnorodności. Gdyby tej treści nie było, świadomość
byłaby klarowna i jednoznaczna. Istota czuje głębię wtedy, gdy
kontaktuje się z tą wartością i ma ciągłość własnej świadomości.
Pozwala to na „zanurkowanie” w głębię Wszechświata, na kontakt
przez DSŚ z każdym jego zakamarkiem.
Przynależność mocy
Czuje się własną moc i to, jak wolno i nie wolno jej używać. Pozwala
również określić źródło mocy. Może nim być: sama istota, Rdzeń,
strumień zewnętrzny i związany z nim czas. Źródłami mocy nie są
żywioły, czynniki kosmiczne i DSŚ. Moce dzięki nim uzyskane są
mocami czarnoksięskimi a niepłynącymi prosto z Rdzenia

93
 Niewielkość
Jest to poczucie pokrewne jedności, ale jedności nie określa. To
możliwość odczuwania innej istoty bez względu na odległość, jaka je
dzieli. Jest to odczucie pozapercepcyjne. W przybliżeniu można
powiedzieć, że jest to intuicyjny odbiór innych istot. Objawiać się
może, jako możliwość odczucia bliskości, intymności, jedności z
Wszechświatem. Od tego wzorca pochodzi możliwość empatii.
Odczucie przeznaczenia
Odczucie przynależności do kosmosu i znalezienie w tym poczucia
bezpieczeństwa i zaufania.
Świętość
Poczucie prawa do działania. Istota czuje, że ma prawo kreować
rzeczywistość i wpływać na inne istoty. Jest to prawidłowo rozumiana
charyzma. To oczywiście łatwo pomylić (temu kto tej wartości nie
odczuwa) z dyktatorstwem i przemocą.
Metamorficzność
Odczuwanie zmienności i stałości jednocześnie. Prawidłowe odczucie
tej wartości jest możliwe dopiero na szóstej gęstości.

Anaboliczność
To poczucie siebie, ale jako elementu Rdzenia. Poczucie swojej
oddzielności i indywidualności pomimo tego, że istnieje świadomość
bycia w Rdzeniu. Oddzielenie i indywidualność narastają wraz ze
wzrostem poziomu świadomości. Wzrasta jednocześnie poczucie
jedności. Obie te rzeczy się nie wykluczają. Anaholiczność pozwala
również na odczucie samoświadomości.
Niezgoda
Jest to konstruktywne łamanie zasad nawet tych pochodzących od
samego Rdzenia. Rdzeń oczekuje takiego zachowania od istot,
ponieważ daje to możliwość wytworzenia nowych treści. Ta zasada
pozwala na manifestację wolnej woli. Pozwala na skrajnie niską
wartość ebolatacji, która dla Rdzenia ma wartość wysoką. Istota,
która odczuwa niezgodę nie wytrzyma stagnacji. To daje również
ewolucyjny napęd
Umiłowanie
To poczucie szacunku do tego, co wygeneruje Wszechświat. To
akceptacja wszystkiego, co we wszechświecie naturalne. Przy
odczuwaniu tej wartości zanika klasyfikacja na dobro i zło. Zanika
94
chęć pomagania i ratowania za wszelką cenę, bo widać, że wszystko
jest tak jak ma być. To pogodzenie się z istniejącym stanem rzeczy.
To zrozumienie i wybaczenie. Brak buntu. Zdawałoby się, że jest to
przeciwstawna wartość do tej poprzedniej, czyli niezgody. Umiłowanie
jednak nie wyklucza konstruktywnej kreacji.

Uczucie piękna
Jest to możliwość odebrania doskonałości formy. Zobaczenia w formie
piękna. Wiąże się to w naszym świecie z możliwością odbioru sztuki i
„wiedzenia”, co jest sztuką a co nie. Pojęcie sztuki przestaje być
względne. Lepiej odbierają to istoty rozwinięte od nierozwiniętych. Ale
w miarę rozwoju rosną też wymagania. Im istota wyżej rozwinięta
tym doskonalszej formy wymaga, aby się zachwycić. Emocja
towarzysząca czasami temu odbiorowi jest pochodną umysłową tego
odczucia a nie samym tym odczuciem.

95
 Czynniki Kosmiczne rys
C. kosm. jest reakcja przestrzeni na nacisk algorytmów z DSŚ.
1. Algorytmy strukturalne, działające w danym momencie,
uruchamiają za pomocą swoich właściwości odpowiednie algorytmy
przestrzeni. Te już są właśnie czynnikami.
2. Są narzędziami do manewrowania strukturami metaprzestrzeni dla
przestrzeni egzystencjalnej.
3. Czynniki odpowiadają na ruchy algorytmów w środowisku.
4. Czynnikami można manewrować świadomie lub nie.
Czynnik Życia rys
1. Powoduje przeskok impulsu z siatek na przestrzeń a za jej
pośrednictwem, na strukturę, uruchamiając algorytmy.
2. Jest katalizatorem procesu tworzenia struktury a w efekcie
skomplikowanej struktury istot żywych.
3. Jego obecność w zaawansowanej materii ciągłej uruchamia
samoczynne tworzenie się życia. Czynnik życia jest „klejem”
powodującym zlepianie się elementów struktury. W tej roli –
animatora życia, występuje głównie na 2g. Jeżeli na 2g struktura
osiągnie odpowiedni stopień nasycenia, to następuje przeskok na 3g.
4. Na czynnik życia wpływ ma tylko Rdzeń. Poza tym czynnik ten
występuje w istotach. Im istota jest na wyższym poziomie tym więcej
ma go w sobie. Związane jest to z zagęszczeniem siatek świadomości
w istocie. Na 5g czynnik życia wraz z DSŚ znajdują się w rdzeniach
corsupa.
5. Na 6g istota składa się tylko z siatek świadomości i towarzyszącego
im czynnika życia.
6. Czynnik ten wywołuje mocne poczucie własnego „Ja”.
7.Jest on tak silny, że uszkadza struktury. Ryzykowny jak granat!
W odbiorze sensorycznym (5g) czuje się go jako siłę twardą, ostrą,
„kryształową”.
Czynnik Śmierci rys
1. To ciąg algorytmów przestrzeni repolaryzujących cząstki struktury.
Zmienia atrybuty cząstek w taki sposób, że stają się one niezdolne do
utrzymania swoich związków.
2. W wyniku działania struktury są rozkładane (trawione).
3. Czynnik śmierci umożliwia zużytej strukturze nowe życie
rozkładając ją tylko częściowo.
4. Czynnik śmierci w odbiorze jest miękki i „gumowy”.

96
 Czynnik Myśli rys
1. Czynnik myśli nie jest myślą. W myśl zamienia się dopiero na DSŚ,
kiedy zaangażowane zostaną algorytmy strukturalne.
2. Jest katalizatorem procesu interakcji algorytmów przestrzeni ze
strukturalnymi. Tą interakcją jest myśl.
3. Czynnik myśli korzysta z asymetrii przestrzeni łamiąc
schematy w relacji struktury istoty z DSŚ. Jest dzięki temu
przyczyną kreacji myśli.
4. W strukturach istot, czynnik myśli umożliwia inne ustawienie
wzajemne algorytmów i inne ich połączenie. Czynnik ten działa na
same algorytmy „uplastyczniając” je. Stają się one wtedy, zdolne do
zawierania innych połączeń między sobą. Zmienia treść myśli i
wzajemne ich kombinacje.
5. Czynnik ten jest stymulowany procesem myślenia. Kiedy umysł
jest aktywny, wpływa do niego, zmieniając środowisko działania
algorytmów. Przestają one być sztywne i mogą się w inny sposób z
sobą łączyć. Odbiera się to, jako olśnienie. Czynnik jednak reaguje na
aktywność umysłu. Nie wpłynie, gdy takiej aktywności nie ma.
6. Jego nadmiar, zamiast stać się tylko katalizatorem, może zadziałać
podobnie jak czynnik śmierci. W odbiorze jest podobny do czynnika
śmierci, czyli miękki i „gumowy”.
Czynnik Informacji rys
Informacja jest fizycznym bytem, a czynnik informacji jest
zasadą dla niej.
1. Jest zaburzeniem na DSŚ, a konkretniej siłą tego zaburzenia.
2. Przechodzi swobodnie przez wszystkie gęstości.
3. Informacja, w której przenoszeniu pośredniczy nie musi być
przekodowywana z gęstości na gęstość, bo jest na DSŚ.
4. Stanowi coś w rodzaju „etykiety” algorytmów. Wykreśla zasady,
według których algorytmom wolno się łączyć. Jest katalizatorem, ale
jednocześnie pilnuje, ażeby łączenie odbywało się w ramach
wyznaczonych zasad.
5. Działa podobnie, co czynnik myśli jednak są naturalnie różnice.
Czynnik myśli wyznacza to, co ma się dziać, a czynnik
informacji pilnuje reguł, według których ma się dziać. Czynnik
myśli „rozmiękcza” algorytmy, a czynnik informacji pilnuje, aby nie
połączyły się one jakkolwiek co mogłoby wywołać destrukcje.
Czynnik informacji wyznacza sposób realizacji a czynnik myśli
jest realizacją. W odbiorze, czynnik jest delikatnie twardy.
97
 Czynnik przekazu rys
1. Jest inny od pozostałych czynników. Wszechświat posługuje się
nim w sposób doraźny naprawczo.
2. Powołuje go do działania w celu „załatania” dużych
nieciągłości DSŚ.
3. W małych strukturach i lokalnie działa jak magnez przyciągający
dwa końce do siebie i jednocześnie jak klej, sklejając te końce.
4. Uchwycenie sposobu działania czynnika przekazu jest trudne, bo
operuje on wielkością nieuchwytną. Mianowicie różnicami naprężeń
przestrzeni wydzielając strefy nulifikacji i realizuje ich separację.
5. Dzięki temu jest również używany do określenia odległości w
przestrzeni. Odległości tam nie są mierzone miarą przebytej drogi, ale
wyznaczane są za pomocą różnic naprężeń przestrzeni. Czynnik
przekazu określa te różnice.
6. Bada również wzajemne odniesienia punktów, czyli ebolatację.
Służy do selekcjonowania informacji podczas składania jej w
większe pakiety. Odbiera się go jako strumień.
Czynnik istnienia
1. Był pierwotną siłą we wczesnych Wszechświatach. Jest najstarszym
czynnikiem. Łączy DSŚ z metaprzestrzenią. Nie łączy ze strukturą
istot. Nie współpracuje również z czynnikiem życia.
2. Wymaga pełnej kompatybilności strumienia wewnętrznego z pre–
przestrzenią i metaprzestrzenią. Teraz taka sytuacja występuje tylko
na siódmej gęstości.
3. Czynnik istnienia wprowadza boski przewodnik jest to. Sensem
tego zabiegu jest bezpośrednia ingerencja Rdzenia lub GL w niższe
gęstości. Istoty oparte na czynniku istnienia są istotami wzorcowymi
(7g), są one idealne, bo w pełni odzwierciedlają kompletność Rdzenia.
Dzięki temu są w pełni nieśmiertelne.
Po zakończeniu istnienia Wszechświata, są absorbowane do Rdzenia.
Przenoszenie informacji na DSŚ (rewersja fraktalna)
Przenoszenie informacji na siatkach świadomości, z punktu widzenia
obserwatora, jest praktycznie bezczasowe. Zostało to osiągnięte
za pomocą sprytnego zabiegu przeniesienia informacji nie liniowo, z
punktu do punktu, ale za pomocą przeniesienia jej na inny poziom
fraktala, najczęściej wyższy. Stamtąd informacja „celuje” w
odpowiedni, dowolny punkt siatek. Jest to rewersja fraktalna,
odbywająca się zwykle, na przestrzeni fazowej.
Rewersja fraktalna może dojść do skutku, gdy w obrębie jakiejś strefy
98
nulifikacji nastąpi celowy ruch algorytmów, które będą zbiegały się do
określonego ciągu informacyjnego. Powoduje to układ napięć w
przestrzeni na konkretnych bitach uruchamiających reakcję na
strumieniu wewnętrznym. Rodzaj pobudzenia wywoła odpowiednią
reakcję. Może nią być rewersja fraktalna. Proces ten najczęściej
zachodzi w strefie nulifikacji „ja” istoty.
„Ja” to obszar przestrzeni otaczającej istotę oddany do jej
dyspozycji. To jej strefa nulifikacji. „Ja” odpowiada na każdy ruch
algorytmów istoty. Każde zaburzenie przestrzeni, „Ja” usiłuje
zbalansować. Szuka równowagi poprzez budowanie różnych
kombinacji algorytmicznych. Umożliwiają to czynniki kosmiczne, które
reagują na ruchy algorytmów. Rodzaj reakcji przestrzeni i czynników
kosmicznych zależy od tego, jakie algorytmy zostały pobudzone. „Ja”
szukając równowagi, chcąc, nie chcąc, przebudowuje swoją strukturę.
Jest to uniwersalny mechanizm reagowania i przekazywania bodźców.
Rewersja fraktalna jest tylko jednym z możliwych zachowań
przestrzeni „Ja”. Przestrzeń odpowie adekwatnie do potrzeb, czyli
odpowie algorytmami kompatybilnymi do tych, które pobudziła istota.
W ten sposób istota otrzyma odpowiedź na swoje zapotrzebowanie.
Jest to mechanizm „chcesz – masz”.
Proces ten zachodzi przede wszystkim w rdzeniach istot, urządzeniach
kosmicznych takich, jak np. biblioteka na wszystkich gęstościach, w
niebytach występujących w dziurach miedzy kosmosami.
Niebyty to antyistoty w przestrzeni nieegzystencjalnej
niefazowej, występujące w dziurach między kosmosami.

99
 Język programowania DSŚ –
Indukcja dwudziałowa realizacji kształtów.
Kształty wzajemnie mogą się indukować, jeśli występują w tej samej
strefie nulifikacji a ich oddziaływanie występuje w tej samej strefie
pre–nulifikacji. Weźmy dla przykładu cztery kształty A’, A’’ B’, B’’,
gdzie A’ jest podobne do A’’, a B’ podobne do B’’.
Mogą one reprezentować zbiory na siatkach. Zbiór może być
szeregiem ciągów informacyjnych, jednym ciągiem, jednym
algorytmem, dowolnym, pojedynczym skupiskiem jednej wartości
przekraczającej poziom preegzystencjalny. Indukcja wprost wystąpi
jeżeli: A’ oddziałuje na B’ i A’’ oddziałuje na B’’ i te oddziaływania są
identyczne.
Indukcja rewersyjna realizacji kształtów.
Jeżeli A’ jest w stanie skuteczniej oddziaływać na B’’ niż na B’ oraz A’’
jest w stanie skuteczniej oddziaływać na B’ niż na B’’, to nastąpi
rewersja. Cykl się powtarza, aż spójność oddziaływań osiągnie 100%.
Wtedy A’, A’’, B’, B’’ przestają istnieć, a powstają A’’’, B’’’ i
oddziaływują: A’’’ na B’’’, przy czym A’’’ nie jest sumą A’ i A’’, ani B’’’
nie jest sumą B’ i B’’. Posiadają one inną jakość. Proces ten jest
elementem nieliniowego przyrostu wartości, która ma miejsce przy
wzajemnych oddziaływaniach elementów Wszechświata.
Zastały tutaj podane dwa przykładowe oddziaływania. Jest ich
(podstawowych) 80. W ten sposób porównywane są treści na DSŚ i
następuje ciągła weryfikacja tego, co wprogramowuje się na siatki

100
 DSŚ a czynniki kosmiczne
Informacja na DSŚ wyznacza we Wszechświecie warunki
tworzenia struktur i ich wewnętrznego współgrania.
DSŚ mają jeszcze jedną warstwowość. Są nimi ciągi informacyjne,
zbiory informacji, pojedyncze algorytmy, zbiory algorytmów, itp.
odpowiadające za różne rodzaje informacji. Pobudzenie określonego
rejonu siatek daje określony efekt. W ten sposób powstają czynniki
kosmiczne – podstawowe kosmiczne moce działające z samej
metaprzestrzeni. Po „naciśnięciu” odpowiednim algorytmem na
odpowiedni fragment siatki, pobudza się go. Ta „nić” siatki zaczyna
wibrować. Na wibracje odpowiada metaprzestrzeń, uaktywniając
swoje algorytmy - czynniki kosmiczne.
Czynnik z przestrzenią egzystencjalną właściwie robi, co chce. Na
tej wibracji metaprzestrzeni układają się algorytmy przestrzeni
egzystencjalnej jak na matrycy. Można to porównać do blatu z
rowkami, posypanego piaskiem. Jeżeli blat ten wprawimy w wibrację
to po jakimś czasie piasek usypie się do tych rowków. Tak samo jest
z algorytmami strukturalnymi.
Czynnik sprawia, że układają się one według wzoru
przestrzeni. a dokładniej, czynnik uruchamia ten wzór.
Czynniki działają w obrębie strefy nulifikacji, ale można
indukować je poza określoną strefę. Oddziaływanie jednak ma
określony zasięg i zależy on od mocy pobudzenia.
DSŚ przez współczesną fizykę są postrzegane, jako element
pola kwantowego. Znajdują się w nim zachowania materii,
przestrzeni fazowej i egzystencjalnej. Są to różne procesy
odbywające się na różnych poziomach egzystencji Wszechświata.
Pośrednim dowodem na istnienie DSŚ jest zaobserwowane, dziwne
zjawisko zachowania się DNA. Odizolowane od swojego właściciela
DNA i będące od niego, nawet w sporej odległości, reaguje na
pobudzenia, którym poddana jest istota – źródło tego DNA.
Informacja jest przekazywana poprzez DSŚ za pomocą
rewersji fraktalnej w przestrzeni fazowej. Jeżeli środowisko
byłoby jednolite, to pobudzenie byłoby odbierane na dowolnie dużą
odległość. Ale nieciągłości siatek i różnice przestrzeni egzystencjalnej
nie pozwalają na idealną transmisję danych o tak małej wartości
pobudzenia. W przekazywaniu informacji na małe odległości biorą
również udział siatki strukturalne.
Informacja na DSŚ jest kompatybilna z informacją metaprzestrzeni.
101
 Most kwantowy rys
1. Umożliwia przepływ informacji z siatek do istoty i dzięki
temu pozwala na wgląd we Wszechświat. Również jego obecność
wskazuje na dojrzałość struktury istoty i jest tym, co gwarantuje
istocie nieśmiertelność. Struktura na niższych gęstościach rozpadnie
się, a most kwantowy przeniesie informacje o niej do świadomości
struktury następnej, zachowując ciągłość informacyjną. W wypadku
standardowej ścieżki ewolucyjnej, tą strukturą przechowująca
informację o istocie, w ciągu całej jej ewolucji, jest corsup.
2. Może powstać w przypadku dużej kondensacji i ciągłości
informacji, struktury i algorytmów. Poza tym, musi być w
równowadze czynnik życia z czynnikiem istnienia. Warunki te
są wyznaczone przez metaprzestrzeń. Jeżeli zostaną spełnione, to
wyzwoli się czynnik informacji, który „zagospodaruje” okoliczne
kwanty układając je w kształt zamkniętej helisy, która łączy strukturę
istoty z DSŚ.
Istnienie mostu kwantowego jest
przewidziane w warunkach przestrzeni i
samych siatek. Świadomość zależy od
czysto prozaicznych warunków, które
wyznacza fizyka przestrzeni. Istota jednak
ma możliwość wpływania na powstanie
mostu kwantowego. Jej rolą jest
zdobywanie informacji i przebudowywanie
algorytmów tak, aby umożliwić
przekroczenie wartości krytycznej
przestrzeni i wyzwolenie mechanizmu
powstania mostu kwantowego.

102
 Informacja rys
Wszechświat jest informacją w działaniu.
Informacja jest materiałem, z którego jest zbudowany Wszechświat.
Rdzeń wypromieniowując strumień wewnętrzny i zewnętrzny
wypromieniowuje niegotową materię a informację na jej tworzenie.
Sama materia również jest informacją dla siebie samej. Wszystko, co
dzieje się we wszechświecie jest kombinacją informacji.
1. Informacja zapisana jest na przestrzeni, DSŚ i materii
uniwersalnej.
2. Informacja w przestrzeni występuje w postaci ciągów
informacyjnych.
3. Ciąg informacyjny to realizacja meta zakrzywień przestrzeni
powstałych w wyniku interakcji samej przestrzeni z materią
ciągłą w kontekście strumienia zewnętrznego Rdzenia.
4. Informacja ma różne stopnie ciągłości, nie zawsze jest
kompletna. Informacja na DSŚ jest na tyle ciągła, na ile ciągłe są
same siatki. W przestrzeni jest nieciągła, ponieważ przestrzeń jest
nielogiczna i niesymetryczna.
W materii uniwersalnej jej ciągłość zależy od ciągłości samej materii.
W materii ciągłej informacja jest ciągła. Są to trzy stopnie
komplikacji złożenia informacji.
Informacja jest pojedynczym elementem. Złożeniem i współgraniem
poszczególnych informacji jest wiedza. Nadbudową wiedzy jest
świadomość. Pozwala na swobodne operowanie wiedzą i daje
możliwość łączenia nieprzystających do siebie jej elementów.
Informacja jest pojedynczą strukturą kodującą w postaci
kombinacji fal na DSŚ lub siatkach strukturalnych [S] albo
bezpośrednio w przestrzeni w postaci kodu metaprzestrzeni.
W metaprzestrzeni informacja przekazywana jest pomiędzy
drganiami przestrzeni. Tak, że informacja nie jest kodem
samych drgań tylko kodem przerw miedzy nimi.
W przestrzeni strukturalnej informacja jest sekwencją i
kształtem fal. Informacja niesiona jest po siatkach za pomocą
sekwencji fal. Ciągi sekwencji fal są ciągami informacyjnymi.
Odebrana może być przez wszystkich, którzy są w stanie impulsy z
siatek odczytać.
Chcąc informację przetransponować na niższą gęstość trzeba ją
rozpakować na poszczególne ciągi informacyjne, ponieważ na każdej
103
niższej gęstości pojemność pakietów informacyjnych i algorytmów
jest mniejsza. Trzeba pakiet rozpakować, czyli rozszerzyć wiązkę
przekazu.
Pojedyncze ciągi informacyjne z niższej gęstości, na wyższej,
mieszczą się w jednym pakiecie. To jest rozwiązanie tajemnicy
syntetycznego myślenia i rozszerzonych kategorii myślowych.
2

W czasie pobierania informacji z 5g mózg musi pracować z

wydajnością powyżej 10%. Ponadto musi być w mózgu dużo połączeń
wielokrotnych. Tzn. neurony muszą móc się kontaktować
wielopoziomowo z jak największą ilością innych neuronów. Powstaje
wtedy sieć połączeń każdego z każdym. Oczywiście pośrednio.
Odbieranie dużych ilości informacji z 5g wiąże się z nieprzyjemnymi
konsekwencjami w ciele. Istnieje możliwość odebrania informacji
bezpośrednio z 5g przez ośrodek dyfrakcji wielopoziomowej, ale
będzie to informacja o charakterze intuicyjnym, czyli bez pojęciowa.
Ciągłość i nieciągłość
Ciągłości i nieciągłości są elementami balansu
Wszechświata. Ciągłość jest wtedy, gdy ciągi
informacyjne nie są przerwane. Daje to
niezaburzony, czyli ciągły, przekaz danych a co za
tym idzie, dużą jego dokładność. Jeżeli wg takiego
niezaburzonego ciągu informacyjnego będzie „coś”
budowane, to będzie to doskonałe. Ciągłość lub
nieciągłość obserwować można w przekazie Symbol
informacji dotyczącej budowy struktury nieciągłości
cząsteczkowej na poziomie mikro i makro, w układzie używany w
algorytmów, przekazie danych na siatkach kosmosie
strukturalnych i DSŚ.

Ciągłość strukturalna jest wtedy, gdy w strukturze nie ma błędów,

ponieważ jest zbudowana na podstawie ciągłości informacji.
Ciągłość funkcjonalna jest objawem ciągłości strukturalnej.
Obserwujemy to, jako prawidłowe funkcjonowanie systemu.

104
 Wiedza
Wiedza jest złożeniem informacji w spójną całość, która
jest jest czymś więcej niż sumą tych informacji. Każde
złożenie informacji na każdym poziomie daje wynik
większy od sumy. Jest to zasada obowiązująca w całym
wszechświecie. Umożliwia to uzyskiwanie przyrostu
wartości. Wiedza powstaje dzięki pracy algorytmów,
które sortują i dopasowują do siebie informacje. Z
połączenia informacji i algorytmów powstają pojęcia. To
jest pierwsza synteza, która jest już wiedzą, ale jeszcze
wiedzą na niskim poziomie. Następnie pojęcia, jako
większe bloki, dalej dopasowują się i sortują. W wyniku
tej pracy otrzymujemy dalszy poziom syntezy a przez to
i wiedzy.
Mechanizm zapisu wiedzy
Ażeby powstała wiedza potrzeba wielu ciągów informacyjnych
przekazywanych przez siatki świadomości. Łącznikiem pomiędzy
DSŚ a strukturą jest czynnik życia. On przybliża informacje
algorytmom strukturalnym, które wykonują selekcję ciągów
informacyjnych. Tutaj dokonuje się wybór informacji z siatek.
Algorytmy mogą wyłapać z siatek tylko te informacje, do której
pasują. Dlatego różne istoty, znajdujące się w tym samym miejscu i
mające teoretycznie dostęp do tych samych informacji nie odczytają
jej, ponieważ nie posiadają odpowiednich algorytmów w swojej
strukturze.
Informacja złapana przez algorytmy, dzięki czynnikowi życia zostaje
zeskanowana na algorytmy metaprzestrzeni. Teraz wkracza czynnik
przekazu, który informację będącą już na punktach przestrzeni,
selekcjonuje i łączy po swojemu. Czynnik przekazu jest „miarą”
wzajemnej przydatności i kompatybilności algorytmów i
informacji. W ten sposób przestrzeń, będąca emanacją Rdzenia,
kontroluje ażeby nie powstały różne potworki algorytmiczno –
informacyjne, których konsekwencją byłyby potworki mentalne i
fizyczne.
Po zdobyciu przez istotę wiedzy może odbyć się proces odwrotny,
czyli zapis jej na DSŚ. Odbywa się to w rdzeniu corsupa. Rdzeń ten
składa się z siatek świadomości przesyconych czynnikiem
życia. Na siatkach odbywa się intensywna weryfikacja wiedzy.

105
Zachodzi ona przez porównywanie punktów naprężeń, które
wyznaczają wzajemne odniesienia. To jest ebolatacja. Jeżeli
weryfikacja ciągów wypadnie pozytywnie to wiedza zostanie
umieszczona na DSŚ. Pozytywnie – tzn. dobrane według zgodności
algorytmicznej. W ten sposób istota wzbogaci dorobek Wszechświata,
gdyż to, co jest na siatkach świadomości, jest dostępne dla całego
Wszechświata.
Programy
Połączenie algorytmów i informacji tworzy program. Cząstkę można
rozpatrywać, jako wynik działania algorytmu, ale raczej ona
sama w sobie jest algorytmem, bo wybiera w odpowiedni
sposób fragmenty falowe z przestrzeni, aby siebie stworzyć.
Cząstka jest nietrwała. Odnawia się według informacji, którą sama
jest. Tak wygląda to w przestrzeni egzystencjalnej, dla której matrycą
jest z kolei metaprzestrzeń. Istota jest zbiorem programów.
Dlatego nie może siebie odróżnić od tych programów.
Całkowicie się z nimi identyfikuje.
Rodzaje programów w istotach
Scalone rys
Programy wbudowane do corsupa wprost ze sfery przekonaniowej,
czyli umysłu na 4g.
Wielokrotne rys
Program tworzy się przez powtarzanie sekwencji czynności w cyklu
sprzężenia zwrotnego.
Rozłączne rys
To „mosty” pomiędzy pokrewnymi znaczeniami. Tworzą się w wyniku
chęci uchwycenia skojarzeń. Stanowią balans pomiędzy podobnymi
treściami.
Wielolokacyjne rys
Programy nie synchroniczne, ale rezonujące z sobą.
Podstawowe rys
Nadane corsupowi przy jego tworzeniu. Są programami bazowymi dla
ukierunkowania istoty i umożliwienia jej funkcjonowania. Na początku
ewolucji, kiedy to one dominują, istota ma nikłą szansę się
zorientować, co jest jej prywatną wolą a co programem.
Ewolucyjne rys
Własne programy istoty. Występują u istot bardziej zaawansowanych
i są jej prywatnym pomysłem na życie. Istota może je zbudować
106
używając programów innych np. Zestawu programów operacyjnych i
innych wyżej wymienionych. Przydatnymi programami w tym
przypadku są programy wielokrotne.
Kopiowane rys
Zaczerpnięte z innych źródeł, np. z egregoru. Prócz tego są programy
operacyjne umożliwiające działanie całej struktury. To programy:
Spajające, blokujące, budujące, przyspieszające, rozdzielające,
segregujące, ograniczające. W budowaniu programów uczestniczą
inne programy, czynniki kosmiczne i przestrzeń sterowana przez
Rdzeń.
Świadomość rys
Zasada budowy i narastania świadomości jest fraktalna.
Świadomość jest nadbudową dla wiedzy i dzięki wiedzy
powstaje. Świadomością istoty jest też jej stopień kontaktu z
DSŚ
Kwant świadomości [KŚ] rys
To najmniejsza jednostka świadomości. Mówi o tym, ile jest
możliwych kombinacji przecinania się fal na poziomie kwantu danej
gęstości. Pakiet będący maksymalną ilością przecinania się fal
materii ciągłej jest nośnikiem świadomości.
Kwanty świadomości łączą DSŚ ze strukturą istoty. Może to być
mózg, umysł lub ośrodek wiedzy w corsupie. Na 6g, istoty oparte są
na samych punktach diamentowych. Nie ma tam już nawet kwantów,
bo kwanty są falowe i nie ma tam żadnych struktur.

Świadomość indywidualna jest funkcją mózgu, umysłu i

ośrodka wiedzy w corsupie i występuje na każdej gęstości
oddzielnie.. To znaczy, że każdy poziom podfraktala ma swoją,
oddzielną świadomość. Może ona istnieć samodzielnie, bez
współpracy z innymi poziomami. Niższa świadomość może istnieć bez
połączenia z wyższą. Tylko wyższa ma możliwość wglądu w niższą.
Samoświadomość rys
Przy zgromadzeniu ok. 3100kwś z algorytmów 3 generacji zostaje
przekroczona wartość krytyczna i następuje gwałtowna zmiana stanu.
Teraz następuje przeskok na DSŚ i powstaje świadomość. Ta z kolei
może obserwować strukturę. Ten obserwator to samoświadomość.
Samoświadomość od świadomości jako takiej różni się tylko
ilością posiadanych kwantów świadomości.

107
 Forma wyzwolona rys
Po uzyskaniu maksymalnej, dopuszczalnej objętości struktur i
pojemności świadomości na wszystkich gęstościach dochodzi do
przekroczenia wartości krytycznej. Do tej pory oddzielone fikcyjną
granicą świadomości na poszczególnych gęstościach łączą się.
Odbywa się to poza strukturami gęstości gdyż siatki świadomości, jak
wiadomo nie są przypisane do gęstości. Dzięki zlaniu się świadomości
na gęstościach istota uzyskuje ciągły dostęp do całej swojej
świadomości. Poza tym następuje również skok poziomu
świadomości, ponieważ połączenie daje efekt większy niż suma.
Przeprowadzony za wcześnie lub nieprawidłowo powoduje śmierć
części istoty, które są poniżej piątej gęstości.
Most kwantowy może powstać pomiędzy DSŚ a algorytmami
trzeciej generacji. Czyli połączenie może powstać tylko w przypadku
wysokiego poziomu umysłu danej gęstości.
Algorytmy trzeciej generacji powstają w wyniku stopniowego
łączenia się algorytmów drugiej generacji i dają możliwość
budowania wiedzy.
Istotą świadomości jest jej indywidualna głębia i wieloznaczność
interpretacji i zależności. W kontekście świadomości nie ma dobra i
zła, czegoś właściwego i niewłaściwego. Są tylko warianty
rzeczywistości i ich kombinacje. Świadomość potrafi połączyć
wieloznaczności i sprzeczności, jest głębią doświadczenia i przez
głębię doświadczenia powstaje. Głębia świadomości czerpana jest z
wieloznaczności, ale również z odczytania treści Rdzenia zawartej w
przestrzeni pod postacią symbiozy mocy.

Informacja łącząca umysł z ciałem transportowana jest za pomocą

kwantów 3g i 4g. W kształt przejścia w umyśle wpada strumień
kwantów, który się tu przekształca na kwanty 3g. W ciele z nich
„montowane” są elektrony. To one tworzą prądy mózgowe
przenoszące informacje. Ten sam mechanizm zachodzi w odwrotna
stronę. Tzn. elektrony zamieniane są na kwanty 3g. Te na kwanty 4g
– z nich korzysta umysł odbierając informacje ze środowiska 3g oraz
informację zwrotną, jako odpowiedź ciała, szczególnie mózgu, na
swoje polecenie.

108
 3g Zwierzęta: mózg steruje samodzielnie
1 kwant 5x105nś funkcjami organizmu. Reguluje homeostazę
Świadomość mózgowa za pomocą wkodowanych algorytmów.
Funkcjonowanie w środowisku – strategie na
*Kwant w tym ujęciu przetrwanie, pożywienie, rozmnażanie,
nie jest cząstką tylko instynkty. Ludzie: zachowania społeczne są
elementarną wyższą formą strategii przetrwania.
jednostką podziału. Możliwość częściowego opanowania
instynktów własnych na korzyść dobra
ogólnego.
4g Umysł wykonuje operacje analizy i syntezy.
1 kwant Świadomość umysłu może uzyskać
7,8x1028nś wgląd we własne funkcjonowanie, czyli
Świadomość umysłu. uzyskać wysoką samoświadomość.
Człowiek uzyskuje również wgląd w ciało.
Operuje kategoriami przekonań religie,
systemy moralne, kultura, tradycja.
Świadomość takich ludzi nie jest zdolna do
ich zakwestionowania i wykreowania czegoś
nowego. Nie ma również możliwości
holistycznego myślenia.
5g Istota uzyskuje możliwość wglądu we
1 kwant Wszechświat, może kontaktować się z innymi
4,04x1031nś istotami. Uzyskuje także dużą
Świadomość corsupa. samoświadomość i wgląd w funkcjonowanie
wszystkich swoich części na niższych
gęstościach. Zdolność syntezy myślenia.
Prawdziwa wyobraźnia umożliwiająca wielką
kreację. Wiele potencjałów niekoniecznie
muszą one być uruchomione w istotach.
6g Kategorie, nie do pojęcia dla ludzi. Tam myśl
1 kwant nie jest celem samym w sobie i ostateczną
10,12x1034nś możliwością operacyjną. Myśl tam jest
Świadomość istoty 6g. surowcem. Istota z tych gęstości posiada
natychmiastowy wgląd w całą info
Wszechświata. Pojemność świadomości jest
maks, czyli jest możliwość połączenia
wszystkiego ze wszystkim w zakresie
samej świadomości.

109
 Żywioły
To system przekodowywania informacji z
DSŚ na poziom strukturalny – siatek
strukturalnych i cząstek. Przechodząca
przez nie informacja zmienia swoją
charakterystykę nabierając właściwości
zgodnej z programem danego obszaru,
czyli żywiołu. Żywioł jest makro–
algorytmem GL wprowadzonym na
DSŚ. Określa w skali całego Wszechświata
sposoby kształtowania materii i wpływania
na nią. Zasady są takie same dla całego
Wszechświata.
Żywioł, niezależnie od poziomu jaki na fraktalnej mapie Wszechświata
zajmuje dany rejon, działa bardzo podobnie. Rejony działania
żywiołów to ruchome obszary redrykcyjne. Żywioł określa:
1. Zestaw algorytmów, które uwalniając się z DSŚ wprowadzą
swoją specyfiką określony ciąg wydarzeń w przestrzeni.
2. Daje bazowy zestaw atrybutów cząstek.
3. Określa kierunek zmian, jakie po jego zadziałaniu mają
nastąpić.
Żywioł jest to ciąg algorytmów kształtujących strukturę w
sposób charakterystyczny dla tych właśnie algorytmów.
Środowisko po zadziałaniu żywiołu zmienia się stosownie do
informacji, jaką żywioł przekazuje. Cząstki w bardzo konkretny
sposób zmieniają swoje atrybuty i w związku z tym, stosownie do
nich, zmieniają sposób zachowania się na siatkach i w przestrzeni. W
czasie kształtowania się materii z chaosu, Żywioł określi, co ma
powstać z cząstek elementarnych. Jeśli cząstki znajdą się w dominacji
żywiołu Ziemi to na 3g powstaną atomy budujące skały, piasek i tego
typu minerały. Jeżeli zadziała żywioł powietrza, to powstaną gazy.
Jeśli zadziała żywioł wody, powstanie woda i inne płynne struktury.
Jeśli zadziała żywioł metalu, powstaną pierwiastki, które nazywamy
metalami. Jeśli zadziała żywioł ognia mamy płomień. Po zadziałaniu
żywiołu śmierci struktura się rozpada. To takie najprostsze
przeniesienie znaczenia. Ale żywioł nie wyznacza tak prosto i
jednoznacznie kategorii materii. Jeśli struktury są już ukształtowane
to żywioł nie przemieni ich w coś innego. Zadziała w sposób
specyficzny dla siebie, nieco zmieniając właściwości struktury.
110
Żywioły uwalniają się z siatek w następujący sposób:
Odpowiednie algorytmy środowiska lub istoty wzbudzają
kompatybilne do nich algorytmy siatek świadomości. W odpowiedzi
na to pobudzenie, siatki wytrącają z siebie algorytmy wpływające na
siatki strukturalne i cząstki. Cząstki dzięki tym algorytmom otrzymują
atrybuty, które zmieniają ich właściwości i w związku z tym,
zachowanie. W 3g żywioł nie tworzy określonych pierwiastków,
ani nie określa ściśle ich właściwości. Żywioł nadaje i przenosi
jedynie atrybuty. Nie można wobec tego odnaleźć jakichś znanych
chemii i fizyce zależności, które pasowałyby np. do układu
okresowego. Każdy pierwiastek może podlegać każdemu
żywiołowi. Mało tego, w substancjach praktycznie nigdy nie ma
jednego żywiołu. Może być, co najwyżej przewaga jakiegoś żywiołu,
który będzie określał właściwości substancji. I tak np w wodzie jest
1/3 żywiołu wody. W wodzie zamrożonej jest więcej żywiołu metalu
niż wody.
Żywiołami można świadomie operować wpływając przez to na
środowisko. Polega to na naciśnięciu za pomocą woli na odpowiednią
grupę algorytmów, które „otworzą zawór” na DSŚ. Te wypuszczą
algorytmy do przestrzeni pobudzając siatki strukturalne.

111
 Żywioł ziemi
Pod wpływem żywiołu ziemi budują się stabilne i trwałe struktury np.
krystaliczne. Wszystkie inne struktury żywioł ten stabilizuje. Słabo
przewodzi informację. Nie ma powiązań z siatkami świadomości.
Żywioł ziemi generuje się tam, gdzie przepływy informacyjne nie są
chaotyczne. Cząstki w żywiole ziemi budują na wszystkich
gęstościach stałe struktury, w tym szkielety istot. Pod wpływem tego
żywiołu cząstki wchodzą we wzajemne, silne wiązania i stają się
mniej reaktywne w stosunku do cząstek, do tej pory niezwiązanych z
nimi.
Żywioł metalu
Tworzy stabilne struktury. Musi się wiązać przynajmniej z jedną
siatką strukturalną. Tworzy struktury przeznaczone do
przewodzenia informacji, tj. kanały energetyczne w ciałach na
wszystkich gęstościach, centra dyfrakcyjne w ciele człowieka,
przewodzące informacje z 3g na 4g i odwrotnie. W ciałach istot
najlepiej przewodzi informację na krótkich dystansach. Przewodzenie
informacji jest szybkie, ale niekoniecznie płynne. W 3g cząstki w
żywiole metalu przewodzą ładunki i elektrony. Prawdziwe
przewodnictwo elektryczne odbywa się za pomocą cząstek pod
wpływem żywiołu metalu związanych z siatką kwantową. Elektrony
na siatce kwantowej są najszybsze.

Żywioł wody
Tworzy struktury płynne i półpłynne. Nie przewodzi informacji
bezpośrednio, ale za pomocą cząstek. Ma ciągłe i harmonijne
przepływy. Działa jak taśmociąg. Przesyła się za jego pomocą duże i
stabilne ciągi informacyjne. Cząstki w żywiole wody, nie muszą, ale
mogą, wiązać się z siatkami strukturalnymi. Żywioł ten rozluźnia
wiązania i pod jego wpływem struktura rozpuszcza się, lub rozluźnia,
ale nie rozdrabnia. Jest przyczyną pływania kontynentów i procesów
górotwórczych. To właśnie żywioł wody powoduje, że podstawa
kontynentów jest półpłynna. Gdyby nie rozluźnienie materii, to nie
wypiętrzałyby się góry, bo konstrukcja kontynentów byłaby sztywna i
twarda.

112
 Żywioł ognia
Dotyczy cząstek, które tworzą siatki strukturalne, ale żywioł
ognia „dotyka” tylko cząstek niezwiązanych z nimi (kwanty).
Odpowiada za przekazywanie informacji, ale poza siatkami
strukturalnymi. Zjawisko „ogień” ma w sobie dużo żywiołu ognia – co
nie znaczy, że jest tym żywiołem. Również temperatura nie jest
żywiołem ognia. Żywioł ten jedynie sprzyja podniesieniu temperatury,
ale nie jest to warunek konieczny i zawsze obserwowany. Ogień jest
wytrąconymi z atomów cząstkami falowymi, kwantami,
fragmentami falowymi i fotonami. To, że postrzegamy to zjawisko
tak jak postrzegamy, to zasługa naszych wybiorczych zmysłów i
wzorca do ich interpretacji.
Żywioł powietrza
Znacząco ułatwia cząstkom zdolność do reakcji, która jest
przenoszeniem atrybutów. Czyli cząstkom niezwiązanym ułatwia
wzajemne reagowanie. Ale na wiązania nie ma wpływu. Nie tworzy
nowych wiązań i nie niszczy już istniejących. Substancje w postaci
gazowej mają przewagę żywiołu powietrza. Przenosi informację na
krótkim i długim dystansie. Na 5g są na nim zapisane egregory.
Żywioł śmierci
Zmniejsza wzajemne interakcje cząstek. Niszczy wiązania, odbiera
atrybuty, zmniejsza ich zdolność przekazywania. Żywioł śmierci
ma mały zakres atrybutów. „Rozbraja” cząstkę. Staje się ona mało
aktywna. Przez to zmniejsza stabilność struktur lub wręcz je rozkłada.
Słabo przewodzi informację. Ułatwia działanie czynników
kosmicznych.

113
114
 Czas
Czas nie jest wymiarem przestrzennym!

Związanie czasu z przestrzenią jest prawidłowe. Rdzeń

wypromieniowując Wszechświat, czyli strumień wewnętrzny,
wyznacza dla niego kluczowe założenia, które objawiając się i
materializując w rzeczywistości, przybierają dla obserwatora postać
wydarzeń. Jednak warunki przestrzeni tylko istnieją, jako potencjał.
Ażeby się ujawniły trzeba je włączyć. Tym czynnikiem włączającym i
pilnującym kolejności jest strumień zewnętrzny. Włączy się w
danym miejscu, jednocześnie włączając wydarzenie wtedy, gdy
materia uniwersalna nabędzie odpowiedniego stopnia komplikacji,
aby mogła zahaczyć się na tym konkretnym fragmencie strumienia.
Materia uniwersalna musi być w stanie zrealizować algorytmiczne
polecenia metaprzestrzeni. Jeśli się to stanie, wówczas zaczyna się
tworzenie struktury. Powstanie czegokolwiek jest właśnie
wydarzeniem. Wydarzeniem jest stworzenie algorytmów.
Czas to zsynchronizowana różnica pomiędzy zmianami
potencjałów zdarzeniowych. Potencjały zdarzeniowe są rygorami
narzuconymi przez Rdzeń zwykle za pośrednictwem strumienia
zewnętrznego. Potencjały zdarzeniowe zależą od potencjałów
algorytmów skomponowanych w bloki zdarzeniowe. Odległości
czasowe w praktyce widać za pomocą różnic w odległościach
pomiędzy blokami na siatkach strukturalnych i świadomości. Jeśli
chce się te odległości dopasować do linearnego czasu liczonego w
danej cywilizacji, należy punkty orientacyjne na siatkach porównać do
miejsca, w którym lokalizuje się blok zdarzeniowy.
Przejście od algorytmu do innego algorytmu, jest czasem.
Na przykład: dany blok zdarzeniowy jest zsynchronizowany z
115
określoną pozycją planety wobec gwiazdy. Ten moment określa się
jako moment czasowy. Czas zależy od umiejscowienia bloku, a nie od
pozycji planety. Ta pozycja określa tylko czas zegarowy. Może być
również sytuacja odwrotna. Można umieścić dany blok w miejscu
czasowym – umownym, tak aby wypadł w konkretnym, chcianym
przez nas momencie. Ciekawy jest rozkład czasu na różnych
gęstościach. Czas liniowy taki, jaki znamy, jest tylko na 3g. Na 2g
czas punktowy. Na 4g czas rozkłada się jak helisa. W rozkładzie tym
mają swój udział wymiary przestrzenne. Rozkład punktów przestrzeni
w układzie helisy sprzyja tworzeniu się pętli czasowych. Tam gdzie
zbliżają się siatki do siebie, mogą spotkać się zdarzenia
umiejscowione na nich. Zdarzenia te, to właściwie jest jedno i to
samo zdarzenie tylko na innej pozycji fraktala.
Jedną z podstawowych właściwości fraktala jest to, że zmiana
wywołana na jednej warstwie odbija się na wszystkich
pozostałych. Działa to w pionie. W poziomie, czyli w różnych
odgałęzieniach tego samego fraktala ta zasada nie obowiązuje
ściśle.
Dlatego, jeśli fraktale zwijają się ruchem helisy, to mogą się spotkać
warstwy tego samego fraktala na różnych jego poziomach.
Wydarzenie nałożone jest na nich wszystkich. Można je wobec tego
spotkać wielokrotnie, przemieszczając się po poziomach fraktala.
Przemieszczanie się informacji po poziomach jest rewersją
fraktalną. Jest to przeniesienie impulsu najwyższy poziom fraktala,
po to, aby stamtąd wysłać go w dowolne miejsce. Oszczędza się w
ten sposób drogi poziomej, która jest znacznie dłuższa. Porównując
do znanej nam rzeczywistości, jest to tak jakby celować z góry w
odpowiednie miejsce. Tak działa GPS. Dzięki temu, że „patrzy” z
trzeciego wymiaru, w jednym momencie zbiera informację o naszym
położeniu i wysyła nam odpowiedź. W poziomie jego działanie byłoby
niemożliwe.
Jest jeszcze inny rodzaj wydarzeń. Są to zmiany struktury corsupa i
umysłu. Przejście na inny poziom fraktala i inną warstwę algorytmów.
To są wydarzenia najważniejsze – te o które chodzi w ewolucji.
Pojedyncze bloki zdarzeniowe, przekładające się na sytuacje w 3g są
dla tych istotnych tylko materiałem doświadczalnymi efektem zmian.
Te zmiany poziomu i strukturalne indukują się na wszystkie poziomy.
Istota zmienia się wszędzie. Zmienia się poziom cosupa, umysłu i
ciała. Do tego stopniowo dopasowują się bloki zdarzeniowe, które
116
będą oparte na innych algorytmach niż do tej pory. Tego rodzaju
wydarzenie na pewno powieli się na poziomach fraktala. Małe bloki
zdarzeniowe niekoniecznie. Dlatego tak trudno precyzyjnie
przewidzieć przyszłość, ponieważ jest ona kombinacją ogromnej ilości
zmiennych, których nikt nie jest wstanie dostrzec i zanalizować.
Istnieje tylko prawdopodobieństwo przyszłości oparte na potencjałach
rozwojowych. Znając potencjał algorytmiczny można skalkulować do
czego ten zestaw będzie predysponował.
\

Subiektywny odbiór czasu.

Człowiek odbierający świat poprzez ciało, odczuwa czas jako mijające
chwile. Ma świadomość każdej z nich. Odczuwa to dlatego, że tutaj
czas jest stale odliczany, nie tylko zegarami, ale przede wszystkim
cyklami natury. Poza tym mózgi umysł są w stałym ruchu. Bez
przerwy coś się w nich dzieje. Jest bezustanna wymiana algorytmów.
Każdy ruch algorytmów jest odliczoną sekwencją czasową. Człowiek
zapomina o upływie czasu tylko wtedy, kiedy głęboko śpi. Ale i tak
zegar tyka, bo tykają algorytmy w ciele.
Występuje również subiektywne odczucie, że jak wydarzenia szybko
się zmieniają to mamy wrażenie, że upłynęło dużo czasu. Tak
rzeczywiście jest. Przesunęliśmy się bliżej punktu docelowego, czyli
zużycia potencjału. Jeżeli nic się nie dzieje, mamy wrażenie, że czas
nam uciekł. Zegary pokazują upływ czasu a myśmy go nie zauważyli,
bo nie było ruchu w wydarzeniach. Mamy wrażenie utraconego, czy
zagubionego czasu. Na czwartej gęstości można tym procesem
regulować. Nie ma tam upływu czasu poza świadomością. Z jednego
punktu czasowego można przemieścić się w inny. Dlatego bardzo
trudno porównywać czas dla gęstości wzajemne.
Nie ma czasu obiektywnego dla całego Wszechświata.
Możliwość przesuwania się pomiędzy punktami wydarzeń zwiększa się
wraz z gęstością. Większa taka możliwość jest na 5g niż na 4g.
Na 6g jest jeszcze większa. Tutaj można swobodnie oglądać
wszystkie wydarzenia przeszłe i potencjały przyszłych. Przeszłość,
teraźniejszość i przyszłość jest pomieszana. Tyle, że przeszłość jest
jednoznaczna a przyszłość, nie. Widać również potencjały przeszłości,
które się nie zrealizowały.
Na 6g w ogóle nie ma odczuwania czasu. Można się swobodnie
przemieszczać do dowolnych wydarzeń.
Na 7g widoczne są zamierzenia Rdzenia. Wyznaczony cel, który
będzie na pewno osiągnięty.
117
 Prędkość światła
Czas często łączymy z prędkością światła (~300.000
km/h). Uznajemy, że jest to największa prędkość we
Wszechświecie. Po pierwsze, nie we Wszechświecie,
jeśli mowa jest tylko o 3g. Po drugie, nieprawda, że
obiekt materialny nie może się poruszać szybciej niż
prędkość światła. Takim obiektem może być proton,
który na siatce kwantowej może osiągnąć 5c.
Natomiast prawdą jest, że duże obiekty nie mogą poruszać się z
takimi prędkościami. Dlaczego? Wszystko, co porusza się w
rozbudowanej przestrzeni egzystencjalnej, tam gdzie są cząstki i
siatki strukturalne, przemieszcza się przesuwając się po tych
siatkach. Cząstka, aby trwać jako cząstka, musi stale odnawiać
swoją informację, pobierając ją z siatek. Może również
informację odebrać z przestrzeni, ale wówczas przestaje być cząstką
z naszego świata (materia, z której jesteśmy zbudowani jest
osadzona na dwóch siatkach strukturalnych).
Jeśli cząstka wypada z tej struktury robi się dziura w materii. Jeżeli
spojrzymy na całość 3g i dostrzeżemy wszystkie warianty położenia
cząstek, to nic się złego nie dzieje. Cząstka po prostu zmieniła swoje
położenie, albo zamieniła się w coś innego. Z naszego świata,
osadzonego na dwóch siatkach, cząstka jednak zniknęła.
Jeżeli obiekt materialny porusza się szybciej niż cząstki są w
stanie pobierać informację z siatek strukturalnych, gubi je.
Odpadają one od siatki. Przestają być cząstkami z tej kategorii
materii. Wobec tego, im szybciej obiekt się porusza, tym więcej
cząstek nie nadąża z załadowywaniem informacji. Z prędkością
światła zdążą się tylko ładować fotony, które cząstkami nie są.
Najbardziej znanym relatywizmem czasowym jest eksperyment
Einsteina z braćmi bliźniakami. Jeden z nich wyrusza w kosmos i
podróżuje z prędkością światła a drugi zostaje na Ziemi. Po wielu
latach brat podróżnik wraca i zastaje brata bliźniaka znacznie
starszego od siebie. Dlaczego dla podróżnika czas nie upłynął? Czy
taka sytuacja może się zdarzyć?
Jeżeli potraktujemy podróż „szybkiego” brata symbolicznie, to
częściowo jest to możliwe. Jeżeli chcielibyśmy jednak potraktować to
zdarzenie dosłownie, to nic z tego. „Szybki” brat dożyje tylko do
czasu osiągnięcia prędkości ok. 200.000km/h. Przy tej prędkości
materia jego ciała rozpłynie się. Będzie miała miejsce sytuacja, w
118
której cząstki nie nadążą się ładować.
Jeżeli jednak rozpatrzymy prostą materię, tzw. nieożywioną, to
rzeczywiście może się ona odmłodzić. Dlaczego? Cząstki poruszając
się z dużą prędkością będą otrzymywały zwiększoną ilość atrybutów i
będą przeskakiwały na trzecią siatkę (będą jednocześnie na trzech
siatkach). Z kolei, po ponownej utracie tych atrybutów, wrócą na
dwie siatki. W ten sposób materia będzie odmładzana. Oczywiście jest
to sytuacja hipotetyczna i dotyczy prostych struktur. Przy
skomplikowanych, struktura nie utrzyma swojej organizacji. Dlatego
człowiek nie przeżyje takich prędkości. Również z tego powodu
materia nie może osiągnąć prędkości światła. Materia widziana na
dwóch siatkach. Bo materia, w ogóle, osiąga prędkości dużo większe.
Czy wobec powyższego można podróżować z ogromnymi
prędkościami lub używając teleportacji (podróż przez 4g)?
W jednym i drugim przypadku – tak. Wymaga to jednak
odpowiedniego „opakowania”. Zabrania z sobą strefy nulifikacji. Przy
pomocy odpowiedniej technologii można zbudować wydzieloną z
przestrzeni strefę nulifikacji, w której będą utrzymane stałe warunki.
Coś w rodzaju przestrzennego bąbla. W 3g, strefa ta pozwoli na
indywidualne programowanie cząstek na bazie przestrzeni, która
zawarta jest w tej strefie i podróżuje z nami. Na 4g jest to „zabranie z
sobą” fragmentu 3g.
Widzenie światła
Fotony, (fragmenty falowe), które są światłem, układają się w ciąg
informacyjny, który jest konfiguracją przestrzenną fal, jak wszystko
we Wszechświecie. Każda tzw. częstotliwość fal ma swój przestrzenny
układ, który może spełniać jednocześnie rolę algorytmu i informacji.
Fotonowa informacja algorytmiczna trafia na komórki światłoczułe w
siatkówce, czyli trafia na kompatybilne do nich algorytmy. Nie całą
informację światła siatkówka wyłapuje, ponieważ nie ma stosownych
algorytmów. Nie ma, bo są dla jej właściciela mało istotne. Nie
potrzeba, bowiem dla zachowania bezpieczeństwa wiedzieć o całym
spektrum światła. Takiej ilości bodźców mózg by nie obrobił. Dalej
następują reakcje chemiczne, które również są wzajemnym
dopasowaniem algorytmów związków chemicznych biorących udział w
reakcjach. Kiedy kombinacja łączenia się i rozdzielania struktur
cząsteczkowych doprowadzi informację do odpowiedniego miejsca w
mózgu, uruchamia się (również, jako dopasowanie figur, którymi są
cząsteczki związków) program analizujący kombinację bodźców.
119
Następuje konkretyzacja wzajemnej relacji kształtów. Program w
mózgu dobiera kształty w sposób, jaki jest zaprojektowany w samym
programie. Bodźcami dla programu widzenia są:
1. Różnica i intensywność natężenia bodźca wynikające z
natężenia światła,
2. Przemieszczanie się natężenia,
3. Częstotliwość bodźców,
4. Badanie spójności i rozbieżności elementów bodźca,
5. Dopasowanie wzajemne elementów.
Postrzeganie
Możemy postrzegać tylko to, na co mamy algorytmy odbioru.
Postrzeganie nie jest funkcją jednoznaczną i prostą. Trzeba wziąć pod
uwagę wszystkie jego warianty. Efekty będą również zależały od:
1. Źródła informacji,
2. Sposobu obioru,
3. Rodzaju wzorca umysłowego zależnego od ścieżki
ewolucyjnej
4. Zasobu wiedzy i rodzaju pojęć postrzegającego,
5. Poziomu świadomości postrzegającego.
Jeżeli postrzegający nie ma zasobu pojęciowego z zakresu nauk
ścisłych, chociażby nauki ziemskiej, to informacji w języku
naukowych pojęć nie odbierze, choćby postrzeganie miał dobrze
rozwinięte. Jeżeli ma zasób pojęć wiedzy filozoficzno–religijnej, co
najczęściej się zdarza, tę samą informację odbierze w postaci
symboli, przenośni, pojęć filozoficznych. Jednak informacja ta będzie
pochodziła z innego źródła, podrzędnego w stosunku do tej naukowej.
Postrzeganie odbywa się za pomocą zmysłów, które istota posiada na
każdej swojej strukturze oddzielnie, czyli na każdej gęstości.
Zmysłami na 3g jest wzrok, słuch, dotyk, węch, smak. Na 4g i
5g jest odpowiednik wzroku i dotyku. Są to struktury, w których
znajdują się algorytmy odbioru informacji z danej gęstości. Są to
formy bezpośredniego odbioru środowiska strukturalnego. Oprócz
tego istota może odbierać informacje bez jej ilustracji w jakiejkolwiek
formie. Jest to wiedzenie, przez ludzi nazywane intuicją. Poza
tym istota może odebrać informacje bezpośrednio z przestrzeni za
pośrednictwem siatek świadomości. Odbywa się to według tych
samych zasad, czyli widzenia, czucia i wiedzenia. Każda z tych form
jest odbiorem innej części przestrzeni. i tak:
Jeżeli jest pełne widzenie to jest to odbiór z przestrzeni
120
fazowej egzystencjalnej.
Jeżeli jest pełne czucie to jest to odbiór z przestrzeni
egzystencjalnej.
Wiedzenie – z przestrzeni fazowej Tak, że można widzieć, czuć i
wiedzieć nie posiadając lub nie używając zmysłów do bezpośredniego
odbioru środowiska. Informację w takim wypadku pobiera się z siatek
świadomości lub z siatek strukturalnych.
Istoty bardzo rozwinięte, np. na 6g odbierają dane bezpośrednio z
metaprzestrzeni. Daje to możliwość oglądu potencjalnej myśli jeszcze
przed jej powstaniem. To oczywiście umożliwia zapanowanie nad
treścią myśli. Dlatego na 6g myśl jest surowcem. Można manipulując
nią, zarządzać Wszechświatem. Jeżeli nie potrafi się obserwować
manewrów metaprzestrzeni, jest się skazanym na przyjmowanie
myśli będących efektem tej manipulacji. Istota nie ma nawet
świadomości tego, że jej myśl jest nadana przez przestrzeń i nie jest
jej własną. Faktyczna wolność myśli jest minimalna. Dla przeciętnego
człowieka jest to 0.5% albo wcale. W miarę rozwoju wzrasta do 7%,
wyjątkowo do 12%. Na 6g może dochodzić do 45%.
Rozróżniamy postrzeganie ze względu na źródło:
1. Wewnętrzne – to „czucie” bez użycia zmysłów,
2. Zewnętrzne – to „czucie” za pomocą zmysłów (ciało 3g, ból).
Ze względu na sposób analizy:
1. Oddolne – porównanie do modelu pochodzącego ze środowiska
2. Odgórne – bez porównania do modelu
Postrzeganie środowiska zmysłami jest postrzeganiem
oddolnym zewnętrznym. Bodźce są porównywane do modelu,
który powstał w wyniku doświadczeń istoty i nadanych wzorców.
Model to układ algorytmów składających kształty w odpowiednich,
wzajemnych relacjach oraz wzór, jaki jest wkodowany w istotę.
Rodzaj modelu ustalony jest w ścieżce ewolucyjnej.
Postrzeganie odgórne nie tworzy modelu, jest wolne od
narzuconych wzorców. Istota sama nakreśla jak ma być odebrany
bodziec. Można powiedzieć, że pod tym względem jest obiektywne,
bo odbiera rzeczywistość taką, jaką ona jest. W ten sposób odebrać
można bodźce z metaprzestrzeni. Jest to odbiór zewnętrzny
odgórny.
Istota musi być w strumieniu danych przestrzeni i odbiera je całą
sobą. Nie przez zmysły. Odbiera tylko te informacje, do których ma
kompatybilne algorytmy. Rodzaj algorytmów, jakimi dysponuje zależy
121
od wielkości przestrzeni, jaką zajmuje i szczególnych powiązań i
zadań. Czyli zależy od konstrukcji i kompetencji istoty.
Postrzeganie wewnętrzne oddolne to postrzeganie z DSŚ. Jest to
odbiór poza zmysłowy, ale z porównaniem do modelu. Postrzeganie
wewnętrzne oddolne jest możliwe dopiero przy wysokim poziomie
świadomości i szerokiej wiedzy. Gwarantuje to duży obiektywizm,
ponieważ model jest szeroki, oraz dzięki kontroli świadomości istota
bierze pod uwagę ograniczenia samego modelu.
Ten rodzaj postrzegania jest dostępny tylko dla istot z najwyższej
sfery 5g i to w sposób bardzo ograniczony. Odbiór jest najczęściej
tylko wybiórczy i to z jednej siatki w danym momencie. Dopiero istota
z 6g może odbierać jednocześnie z sześciu siatek. Istota z 7g – z 7.
Postrzeganie wewnętrzne odgórne jest najtrudniejszym
sposobem postrzegania. Jest to wiedzenie bez zilustrowania
jakimkolwiek wzorem. To jest odbiór zupełnie innymi kategoriami
myślowymi, zbliżonymi już do kategorii 6g. Może on się wydawać
skrajnie subiektywny, bo nie poparty, dla samej nawet istoty,
żadnymi dowodami w postaci choćby umysłowej ilustracji.
Tymczasem jest to odbiór najbardziej obiektywny, bo właśnie
niezakłócony subiektywnymi wzorcami. Ten rodzaj postrzegania jest
możliwy tylko dla niektórych istot z najwyższej sfery 5g.
Istota, która nie ma świadomości, wiedzy i odnośników dotyczących
postrzegania, może łatwo pomylić postrzeganie wewnętrzne z
działaniem automatów postrzegania, czyli programów własnego
umysłu i wkodowanych wzorców przekonań. Konieczność realizacji
programów odbiera wówczas jako najwyższą intuicję pochodzącą
nieomalże od samego Boga. Daje to groteskowy obraz nawiedzeń
jakąś ideą. Przy czym nie jest ona niczym oryginalnym tylko
spotęgowanym, ogólnie znanym przekonaniem. Najczęściej dotyczy
to przekonań religijnych.
Postrzeganie zewnętrzne na poszczególnych gęstościach
Postrzeganie na 3g
W jaki sposób postrzega się na 3g to każdy wie, jest codzienne przez
nas oglądanym światem.
Postrzeganie na 4g
Istota postrzega światło i jego kolory, widzi obiekty. Odczuwa
przestrzeń, a nawet może odróżnić jej rodzaje. Odbiera zagęszczenie
myśli innej istoty. Tak istoty się rozpoznają. Rodzaj istoty i jej jakość
zależy od gęstości struktury. Ta z kolei zbudowana jest z algorytmów,
122
które mogą tworzyć myśli. Dlatego na 4g można odczytać myśli
innych istot. Jest to naturalna umiejętność, którą potencjalnie
posiada również umysł ludzki.
Postrzeganie na 5g
Zmysłami można obejrzeć przedmiot ze wszystkich stron oraz
wewnątrz, można widzieć świat cząstek jak i daleki kosmos. Czuje się
ruch i zmienność. Zmienność mówi o tym, czy oglądany obiekt ma
możliwość modyfikacji. Odbiera się również gęstość materii, która
objawia się intensywnością świecenia. Im gęstsza, tym
intensywniejsze światło.
Postrzeganie na 6g
Nie ma już postrzegania środowiska (brak struktur). Istota zbiera
informację prosto z przestrzeni i DSŚ, czyli postrzega wewnętrznie
oddolnie i odgórnie.
Porządek i chaos
Wszechświat został skonstruowany według planu, który jest
wkodowany na DSŚ i przestrzeń, ale są również nieciągłości, które
pozwalają na kreację. Jeśli istnieje ciągłość w przekazie informacji, to
algorytmy realizują się płynnie i bez przeszkód. Zjawiska w takiej
sytuacji zachodzą również płynnie. Można też przewidzieć ich
przebieg. Wyraża się to w cykliczności i dokładnym następowaniu
przewidzianych skutków. Obserwuje się to jako zmiany liniowe.
Po przewidzianym przebiegu zjawiska zachodzi jego zatrzymanie lub
cofnięcie - sprzężenie zwrotne. Większość procesów w świecie i
wszechświecie zachodzi prawie regularnie. Poziom stabilności jest
wkodowany w przestrzeń i jest określany, jako spójność pola.
Jest ona różna dla różnych środowisk. Zależy od specyficznych
właściwości lokalnego pola. Oprócz lokalnej specyfiki są wyznaczone,
globalne wartości spójności pola dla poszczególnych gęstości:

1g – 97,6% Dowolność jest niewielka. Dlatego mamy złudzenie,

2g – 98,62% że wszystko jest idealnie regularne. To złudzenie nie
3g – 99,11% jest złudzeniem w krótkich odstępach czasowych. Ale
4g – 99,34% nakładanie się małych zmian długo i systematycznie,
5g – 98% doprowadza w końcu do zmiany zasadniczej. Bardzo
6g – 97,3% mała zmiana na początku wydarzania się, wytworzy
po wielokrotnym powtórzeniu duży efekt motyla..

123
W tych ułamkach procenta zawarte są nieciągłości. Są to tak
małe wartości, ponieważ, jeżeli spójność pola spadnie poniżej
95% to środowisko staje się niestabilne do tego stopnia, że
tworzą się alternatywne rzeczywistości.
Tendencja środowiska do tworzenia alternatywnych
rzeczywistości nazywa się poziomem rozstąpienia. Lokalnie
jednak, spójność pola może być znacznie mniejsza. Mogą być w niej
dużo większe nieciągłości. One jednak, jeśli nie zostaną wyrównane,
doprowadzą do likwidacji obiektu, którego dotyczą. Nie
wyrównywanie nieciągłości doprowadza do pogłębiania się
niestabilności. Po przekroczeniu wartości krytycznej, tzn. wartości,
powyżej której środowisko bądź obiekt nie może już utrzymać formy,
następuje załamanie i gwałtowne dążenie do chaosu.
Nieciągłości są niedoborem funkcjonalnych algorytmów.
Jeżeli nie ma nieciągłości, to algorytmy nabudowują rzeczywistość w
porządku fraktalnym. Jeżeli jednak wystąpi zaburzenie ciągu
algorytmicznego, które nie pozwoli ciągowi zrealizować się, to układ
staje się chaotyczny. Napierające ciągi wpadają w dziurę nieciągłości i
proces staje, bo za dziurą ciąg czeka na te niedochodzące algorytmy.
Jeśli ich nie dostaje, on też zatrzyma się stwarzając kolejną dziurę. W
ten sposób struktura, z której wyciąga się kolejne cegiełki staje się
najpierw niestabilna. Gdy przekroczy moment krytyczny, zawali się.
Mamy wówczas chaos.
W stanie pełnego chaosu nie można dostrzec żadnego
porządku. Jednak, okazuje się, że stan taki nie utrzyma się długo.
Zauważono, że zaczyna nabudowywać się struktura. Może być też
sam ruch, na bazie którego się ona układa. Nabudowuje się według
porządku fraktalnego. Z chaosu najpierw wyłania się tendencja do
zorganizowanego przebiegu nabudowywania lub ruchu. Ta tendencja
została określona atraktorem.
Atraktorem jest ruch ciągu informacyjnego na siatkach
świadomości w przestrzeni egzystencjalnej, w stosunku do
strumienia zewnętrznego. Jeżeli ciąg informacyjny spotka się w
punkcie (w swojej kontrfazie) względem strumienia zewnętrznego,
razem z pełnym ciągiem, który w swojej podciągłości ma swoje
nieciągłości i jest na przestrzeni nieegzystencjalnej, to można do tego
punktu z różnych pozycji strumienia zewnętrznego poprowadzić
nieharmoniczne linie będące osiami doskonałej antysymetrii na
przestrzeni fazowej.
124
 Atraktor, to działanie przestrzeni uporządkowujące chaos.
Jeżeli przestrzeń jest chaotyczna (przestrzeń nieegzystencjalna),
to nie ma w niej struktur. W tej postaci zaczynają działać algorytmy
metaprzestrzeni, które są uruchamiane strumieniem zewnętrznym –
określającym czas. Odczyt strumienia jest odwrotny, bo tylko w
odwrotną stronę można go czytać w przestrzeni egzystencjalnej.
Przyszłość na strumieniu jest niewidoczna. Pełny ciąg informacyjny na
metaprzestrzeni musi mieć nieciągłości (jest to chaos), ażeby był
wrażliwy na działanie z zewnątrz. Do punktu nieciągłości będą się
zbiegać algorytmy meta przestrzeni, które pociągną za sobą
organizację przestrzeni egzystencjalnej.
Prawo to funkcjonuje bez względu na to, czym zabudowana jest
przestrzeń egzystencjalna. Dotyczy to zarówno cząstek
elementarnych, mieszania cukru w herbacie, społecznych rewolucji,
kształtowania się galaktyk i kosmosów.
Elementarna przestrzeń (metaprzestrzeń) przenika wszystko.
Jest taka sama w miejscu gdzie dotyka cząstki jak i mentalu
objawiającego się w postaci polityki, kultury, przekonań. W tym
samym miejscu znajdują się algorytmy na układ fal w cząstce jak i te
kształtujące myśl. Różnicowanie tylko polega na tym, że algorytmy te
są niekompatybilne i wzajemnie nie wchodzą sobie w drogę. Sytuacja
na poziomie elementarnego chaosu czy zorganizowania jest
zasadniczo taka sama dla wszystkich kategorii algorytmów.
Algorytmy różnią się w zależności od poziomu fraktala. Na
elementarnych poziomach będą dużo prostsze niż na wysokich
poziomach. Fraktalność rozpatrywana na bazie przestrzeni
polega na złożoności algorytmów. W tych bardziej złożonych
odnajdziemy te mniej złożone (ale zmodyfikowane) jako ich
elementy.
Atraktor chaosu włączy się dopiero wtedy, gdy wytworzy się
nieciągłość w algorytmach metaprzestrzeni. Nie wystarczą
nieciągłości w przestrzeni egzystencjalnej. W przypadku takich
nieciągłości będą one reperowane siłami algorytmów strukturalnych,
które przywrócą dawny porządek lub tylko nieco go zmodyfikują. Nie
jest to sposób na dokonanie rewolucyjnych zmian. Atraktor działa na
chaosie. Wtedy może zainterweniować strumień zewnętrzny
włączając nowy blok zdarzeniowy zbudowany na innych warunkach
przestrzeni. Ażeby do tego doszło przestrzeń egzystencjalna musi być
doprowadzona do ruiny, chaosu.
125
Tą samą zasadę obserwujemy na bazie materii. Jeśli atomy
ukształtowane są w jakąś strukturę, to nie wyciągniemy ich z tej
struktury bez jej zniszczenia. Nie wydostaniemy atomów węgla z np.
drewna. żeby to zrobić musimy drewno spalić. Ale jest to
doprowadzenie materii drewna do całkowitego chaosu. Jeśli resztki po
spaleniu zostawić samym sobie, to zadziała atraktor chaosu i
ukształtuje popiół w coś innego. Będzie to struktura pasująca do
danego środowiska, ale na pewno nie będzie to z powrotem drewno.
Bloki zdarzeniowe rys
Kiedy strumień zewnętrzny uruchomi algorytmy metaprzestrzeni,
czyli strumienia wewnętrznego, rozpoczyna się zmiana. Punkt
zmiany na strumieniu zewnętrznym jest blokiem
zdarzeniowym. To są makro zmiany dla Wszechświata.
Kombinacja żywiołów i czynników kosmicznych wyzwala
impulsy w przestrzeni i wysyła algorytmy, które łączą się z
ciągami informacyjnymi. Kompilacja tych wszystkich elementów
jest blokiem zdarzeniowym. Blok zdarzeniowy oddziałuje na siatki
strukturalne, a te już wpływają bezpośrednio na zjawiska, jakie
obserwujemy.
Bloków zdarzeniowych jest mnóstwo. Tworzą się one same, tzn. bez
świadomego udziału istot lub komponowane są specjalnie w celu
wywołania określonych skutków. Pierwszy wariant to, kiedy istoty
swoją działalnością, nieświadomie, „naciskają” na przestrzeń w
określony sposób wyzwalając czynniki kosmiczne i żywioły.
Manipulacja blokami zdarzeniowymi to manipulacja żywiołami
i czynnikami kosmicznymi. Dzieje się to samoczynnie i w każdym
momencie działalności umysłu. To, jakie czynniki zostaną pobudzone
zależy od tego, gdzie w umyśle zachodzi ruch algorytmów.
W praktyce, człowiek postrzega to, jako rodzaj myśli. Pobudzenie
określonego rejonu umysłu jest jednoznaczne z wprawieniem w ruch
kreślonego pakietu algorytmów. Tez kolei odbierane są przez
człowieka po przyrównaniu do wzorca umysłowego, jako treści.
Zachodzi również sytuacja odwrotna. Myślenie określonymi treściami
pobudza algorytmy za nieodpowiadające. Jest tymi algorytmami. To
jest właśnie ten mechanizm chcesz – masz.
Jeżeli w odtwarzaniu algorytmów w umyśle nie ma nieciągłości, to
ciąg algorytmiczno – informacyjny będzie się płynnie realizował.
Działając zgodnie z wzorcem przestrzeni, za pomocą jej
mechanizmów, czyli czynników kosmicznych i żywiołów, zbuduje lub
126
przyciągnie blok zdarzeniowy. Będzie on oddziaływał na rzeczywistość
(siatki strukturalne) i jeśli nie jest zbyt egzotyczny, czyli różnica
miedzy adarpacją a inotorią będzie standardowa, to ma on szanse się
zrealizować.
Blok na czynniku śmierci *dodac
Ktoś, kto często myśli o śmierci, cierpieniu i treściach z tego pakietu
znaczeń, powoduje generowanie czynnika i żywiołu śmierci. Treści w
umyśle budujące znaczenie „śmierć” to kombinacje algorytmiczne
pobudzające DSŚ w zakresie czynnika śmierci. Efektem będą kłopoty i
nieprzyjemne wydarzenia. Jednak nasycenie się czynnikiem śmierci
burzy dotychczasowe struktury i daje podwaliny dla nowej
konstrukcji. Rozbrojenie starych programów i źle skombinowanych
algorytmów uwalnia od przekonań i fiksacji umożliwiając
przekonstruowanie swojego umysłu i „Ja”. Kombinacje na bazie
czynnika życia wywołują bardzo aktywne życie i „ruch w interesie”.
Blok na czynniku informacji
Buduje bloki zdarzeniowe z kategorii – „życie towarzyskie”.
Blok na czynniku myśli
Działania w kierunku badania, dociekania, nauki.
Blok na czynniku przekazu
Budowane na tym czynniku powodują wpływ na ciało fizyczne
powodując zmiany całej struktury w sposób bardzo nieprzyjemny np.
W postaci choroby. Za to powstają inne, ratujące umysł, połączenia.

Działanie czynników budujących „coś” po prostu buduje ze struktur

(algorytmów i informacji) dostępnych w otoczeniu. Nie jest tutaj
określony cel dalszy i konsekwencje.
Tworzenie bloków – „magia”
Tworzeniem bloków zdarzeniowych na żądanie zajmuje się np.
słowiański okultyzm. Są to sposoby na koncentrację żywiołów i
czynników kosmicznych oraz połączenie ich z informacją. Jednak
prawidłowe stworzenie bloku jest bardzo trudne i wymaga dużo
wiedzy i mocy. Moc ta wynika z:
1. Zagęszczenia algorytmów i programów w umyśle,
2. Rozległości mostu kwantowego (nacisk na DSŚ podczas
generowania czynnika kosmicznego),
3. Wypełnieniu przestrzeni w obrębie swojej strefy nulifikacji,
4. Statusu kosmicznego.
127
Jeśli to, czego chcemy jest dostępne w danej strefie nulifikacji, jak się
postaramy i wykonamy precyzyjne procesy uruchamiające
przestrzeń, to jest duże prawdopodobieństwo, że wydarzy się.
Po przyciągnięciu algorytmu należy go zweryfikować z własną
strukturą. Musi być on kompatybilny. Kompatybilność, w tym
przypadku, oznacza wykluczenie sprzeczności i nieciągłości.
Później należy nasycić go odpowiednimi czynnikami i wypuścić w
przestrzeń. Algorytm będzie wyszukiwał pasujących do niego
odpowiedzi. Jeśli znajdzie, to połączy informację odbiorcy z nadawcą.
Działa to jak linia telefoniczna. W momencie pobudzenia siatek
strukturalnych, wirtualne do tej pory zjawisko, zmaterializuje się.
Proces ten odbywa się na każdej gęstości oddzielnie. Ażeby
wywołać skutek typowo 3g-owy, trzeba algorytm wypuścić po
siatce kwantowej.
Możemy dołączyć do siebie tylko blok zdarzeniowy, z którym
jesteśmy homologiczni (podobni). Wszelkie działania mają swoje
ograniczenia. Możliwości zależą od: środowiska, od tego, jakimi
algorytmami operuje. Jeżeli w środowisku nie ma algorytmów, o które
nam chodzi – to nie ma możliwości pozyskania ich.
Każda gęstość ma też swoje sfery. Są one innymi podfraktalami
danego fraktala. Na każdym poziomie inaczej weryfikuje się
rzeczywistość. W związku z tym inne panują tam „normy” i inne są
algorytmy. To z kolei zależy od stanu materii uniwersalnej, czyli od
tego, jakiego rodzaju oczekiwania jest w stanie spełnić przestrzeń
egzystencjalna. Jakiego rodzaju algorytmy można z niej zbudować.
Jakość i rodzaj algorytmów w środowisku jest zależny od
sfery fraktala.
W geograficznie tym samym środowisku są różne warstwy, które
wytwarzają inne warunki. To, na jakie warunki istota się
„załapie”, czyli z jakiej warstwy czerpie, zależy od jej poziomu
świadomości, który odzwierciedlony jest w jej strukturze.
Istota im jest większa, tym szerszą zajmuje strefę nullifikacji i
„zagarnia” więcej poziomów fraktala. Zastają tam inne
algorytmy niż są „niżej.” Sama, również nabywa właściwości wyższej
sfery. Wówczas algorytmy sfery niższej są z nią niekompatybilne.
Jeśli środowisko jest na niskim poziomie będzie wytwarzało i
promowało algorytmy stare (starsze algorytmy są podrzędne w
stosunku do nowszych) i niskiej kategorii. Nowe algorytmy (idee,
wynalazki) w tym gąszczu nie mają szansy zaistnieć.
128
 Wiązanie się bloków z siatkami strukturalnymi
Siatki strukturalne są w przestrzeni dynamiczne. Zagęszczenie reakcji
jest w tym miejscu bardziej dynamiczne niż gdzie indziej. Wiązanie
się bloków wywołują czynniki kosmiczne działające z zewnątrz i
będące w konflikcie z czynnikami wewnątrz bloku. Różnica
pomiędzy wartością inotorii i adarpacji mówi o stopniu
pobudzenia bloku i jego inności.
Wiązanie się bloków z siatkami strukturalnymi jest regulowane przez
dwie reguły, które zabrzmią dość dziwnie, ale ziemska fizyka bierze
pod uwagę dynamiczne stany przestrzeni, a nie definiuje jej w
postaci zkwantowanej.
1. Inotoria – najwolniejsza z najszybszych zmian. Inotoria to nieco
wyższa od średniej aktywność bloku zdarzeniowego, w danej strefie
nulifikacji, w porównaniu z innymi blokami.
2. Adarpacja – średnia zmiana zagęszczenia reakcji siatek
strukturalnych wywołana zmianami anty-interakcji pomiędzy
czynnikami kosmicznymi. W zakresie danego środowiska – czyli
strefie nulifikacji ma większą szansę zrealizowania się ten blok, który
jest w harmonii ze środowiskiem. Bloki egzotyczne mają małą szansę
zaistnienia.
To tłumaczy małą wrażliwość środowiska na zmiany rewolucyjne.
Promowana jest przez przestrzeń ewolucja. To nadaje stabilność
środowisku. Rewolucja może się zadziać, kiedy strumień
zewnętrzny wprowadzi zmiany w warunki fizyki przestrzeni,
czyli zmieni globalny blok zdarzeniowy. To z kolei może się
zadziać po przejściu środowiska przez chaos i włączeniu atraktora
przestrzeni.
Nowe idee „giną w tłumie” dopóki coś nadzwyczajnego się nie
zadzieje. Zmienione zostaną warunki przestrzeni i dawne algorytmy i
bloki zdarzeniowe niepasujące do nich. Strumień zewnętrzny Rdzenia
interweniuje czasami, jeżeli środowisko nie daje sobie rady Wówczas
zmiany mogą być spektakularne. Przed takimi zmianami w tej chwili
stoi świat.
Bloki zdarzeniowe są kombinacją algorytmów i informacji
takiej jakości, na jaką pozwala aktualny stan materii
uniwersalnej i na jaki zezwala strumień zewnętrzny Rdzenia.
Bloki zdarzeniowe wybierane są przez istotę również odpowiednio do
jej poziomu, czyli do składu algorytmicznego. „Wydarzanie się” jest
relacją pomiędzy możliwościami środowiska a stanem i
129
możliwościami istoty. Blok zdarzeniowy wgra się na siatki
strukturalne jeżeli:
1. Adarpacja będzie większa od inotorii.
2. Jeżeli blok lokalny (jeden z wielu) znajduje się w strefie nulifikacji
bloku globalnego to zrealizuje się ten blok, w którym jest najmniejsza
różnica pomiędzy adarpacją a inotorią.

Prawdopodobieństwo prawidłowej oceny przyszłości zależy od tego, z

jakiego poziomu oglądamy jej warunki. Im wyższy poziom – tym
dokładniejsza ocena. Przy czym długoterminowe przewidywania mają
sens jedynie w przypadku ocen z 6g, bo tam widać pierwotne
założenia, które jeszcze nie są przekształcone przez kolejne
środowiska, przez które przechodzi promień fraktalnego
rozbudowywania.

W środowiskach tych nakładają się nieciągłości zmieniające pierwotne

założenia. Nie można więc z niższej pozycji dojrzeć tych założeń. Jeśli
założenia są pryncypialne to i tak się zrealizują. Jeśli nie siłami
środowiska, to pomoże w tym Rdzeń. Na szóstej gęstości widać to.
Można też zrobić kalkulacje prawdopodobieństw. Poza tym odczytać
można tam czas liniowy.
Myśl
1. Myślą jest akt realizacji wzajemnej relacji, bądź jej braku,
pomiędzy poziomem strukturalnym, a meta-przestrzenią.
Ażeby zaistniała myśl potrzebna jest zarówno relacja, jak i jej brak.
Relacja „myśl” zachodzi pomiędzy istotą a przestrzenią. Istota
porównuje swoje algorytmy do algorytmów przestrzeni. Treść myśli
tworzona jest na wzorcu umysłowym istoty. Jest to podobny wzorzec
do wzorca postrzegania.
To co odbieramy jako treść myśli jest kombinacją algorytmów
przyrównywanych do wzorca umysłowego.
2. Brak relacji tworzy nieciągłość, która musi wystąpić, ponieważ w
przypadku pełnej ciągłości nie ma aktywności własnej. Jest to tylko
odgrywanie informacji.
Im większa aktywność myślenia, tym więcej uruchamia się czynnika
myśli. Im więcej czynnika myśli, tym lepsze łączenie algorytmów.
Przekłada się to na kojarzenie, wnioskowanie i łączenie informacji w
wiedzę, a potem wiedzy w świadomość.
Myślenie jest podstawowym czynnikiem rozwojowym i podstawową
130
aktywnością umysłową. Ograniczać, co najwyżej, należy myśli
zafiksowane i proste, dotyczące najbardziej podstawowych funkcji.
Umysł zajęty ciągłym „mieleniem” tych samych, prymitywnych myśli
nie ma możliwości zająć się myśleniem na głębszym poziomie.
Wyłączyć należy właśnie to mielenie, ażeby dopuścić myślenie
właściwe.
Jakość myśli zależy od:
1. Algorytmów, jakie istota ma do dyspozycji wewnątrz swojego
umysłu.
2. Algorytmy przestrzeni, których jest zwykle pod dostatkiem.
Natomiast istota wybiera je za pomocą swoich algorytmów.

Kształty rzeczywistych algorytmów, w rzucie na płaszczyznę.

Nie wszystkie algorytmy przestrzeni są kompatybilne z
algorytmami istoty. Im wyższa kategoria umysłu, tym bardziej
złożone będą myśli, czyli lepsze kojarzenie, dostrzeganie subtelności,
rozumienie, możliwość objęcia jedną myślą szerokiego spektrum
zależności, głębsze zrozumienie siebie.
3. Od rozległości mostu kwantowego. Im większe podpięcie pod
DSŚ, tym większa możliwość operowania złożonymi myślami. Wynika
to z posiadania algorytmów trzeciej generacji, które wybierają
homologiczne do siebie, skomplikowane algorytmy przestrzeni.
Pobieranie ciągów informacyjnych z siatek świadomości to sięganie
warstwami własnego fraktala do wyższych warstw fraktala siatek. Na
każdej warstwie jest inna weryfikacja danych. Coraz bardziej
niejednoznaczna. Komplikacja myśli to dostrzeganie coraz więcej
zależności i wyjście poza jednoznaczność i dualność.
Myślenie nie dotyczy tylko umysłu na 4g. Ten sam proces
odbywa się na 5g w corsupie i na 3g w mózgu. Różnią się te procesy
tylko, jakością, a nie zasadą działania. Mózg ma możliwość
131
operowania myślami związanymi z podstawowymi strategiami
przeżycia i instynktów. Corsup zaś, z samego swojego położenia ma
szerokie możliwości. Niekoniecznie je wykorzystuje, gdyż przez
większość czasu ewolucji na 5g jest prawie nieświadomy. Natomiast,
jeśli jest w pełni świadomy, to myślenie jest szerokie i głębokie,
daleko poza dualnością.
Myśli można szyfrować i przesyłać (w postaci ciągu
informacyjnego) bezczasowo na odległość oraz i odczytywać w
dowolnym czasie (telepatia). Można odczytać ją z innego umysłu.
Jest w tym przypadku celowo zbudowany ciąg i „nagrany” na
algorytmach siatek strukturalnych. Przesyła się go po siatkach
strukturalnych lub wyjątkowo, siatkach świadomości. Jest to tak, jak
wysłanie maila przez internet. Odczytuje się pakiety zasobem
własnych algorytmów i porównuje je do własnego wzorca. Jeśli
wiadomość nadana jest w innym zestawie algorytmów niż nasze, lub
nie pasuje do wzorca, to nie zostanie odczytana.

Zasada odczuwania, (nie analizowania)

Odczuwanie jest formą myślenia, ponieważ w jego odbiorze następuje
porównywanie tego, co w nas, z tym, co poza nami. Jest to jak
najbardziej rodzaj myśli. Odczuwanie bez przełożenia na konkretne
myśli występuje, gdy struktura nie potrafi odzwierciedlić tego
odczucia. Czucie jest rodzajem postrzegania, ale może podlegać
analizie myślowej. Znowu, chodzi tutaj nie o całkowite wyłączenie
analizy, a pogłębienie jej. Ażeby to osiągnąć, wyłączyć należy
wyuczoną, automatyczną analizę, która zawsze daje ten sam wynik.
W tym przypadku myśl biegnie z góry ustalonym torem. Tak
funkcjonują przekonania, nawyki i dogmaty. Dopiero jak ciąg
informacyjny zostanie zaburzony i wkrada się nieciągłość, uruchamia
się prawdziwe myślenie, co może wywoływać iluzje dyskomfortu.
Myśl a wola.
Pomiędzy wolą, a myślą zachodzi, coś w rodzaju sprzężenia
zwrotnego. Wola powoduje pojawienie się myśli a myśl wywołuje akt
woli. Jednak to nie myśl działa, a wola. Myśl jest tylko odczytem
informacji. Rodzaj myśli kieruje wolę w określoną stronę. W działaniu
woli biorą udział czynniki kosmiczne. Tak, że w zależności od tego,
jakiego rodzaju algorytmy w postaci myśli zostaną zaangażowane,
takiego rodzaju siły będą uruchomiane.
Jeśli będziemy intensywnie myśleć nad np. zdrowiem, w kontekście,
132
czy przypadkiem nie jesteśmy chorzy, to w efekcie myślimy o
chorobie. Zostaną w ten sposób poruszone adekwatne algorytmy do
tej treści. To z kolei wyzwoli czynniki kosmiczne, które zadziałają na
strukturę. Jeśli będą to myśli destrukcji (tym jest choroba), to
pobudzą czynnik śmierci, który destrukcję wywoła. Jeśli będziemy
myśleć o radosnym życiu towarzyskim to „naciśniemy” na
odpowiednie miejsce w zestawie algorytmów i zostanie wyzwolony
czynnik informacji i czynnik życia, które to, podłączą nas z
odpowiednimi algorytmami lub blokami zdarzeniowymi w przestrzeni.
Skuteczność działania myśli i woli zależy od:
1. Klasy umysłu. Umysły ludzi z pre–corsupem mają bardzo małe
możliwości wywołania czynników kosmicznych. Ale proces naturalny i
tak się dzieje. Może nie w sposób spektakularny, ale jeśli nurt myśli
będzie konsekwentny i zrównoważony, to zadziała. W oczekiwaniu na
skutki kształtowania swojego otoczenia myślą (a raczej wolą), należy
wziąć pod uwagę cały szereg zastrzeżeń.
2. Plan corsupa na życie, które niekoniecznie musi się podobać
osobowości. Takie ograniczenia mają istoty z zaawansowanym w
rozwoju corsupem. Wbrew pozorom, im wyżej rozwinięta istota, tym
mniejszą wolnością dysponuje jej osobowość.
3. Ograniczenia matrycy genetycznej.
4. Zawartość programów w umyśle, które są silniejsze od naszej
świadomej woli. Bojkotują one świadome zamierzenia. Czasami robią
to ze stuprocentową skutecznością. Programów tych jednak można
się pozbyć.
5. Ograniczenia środowiska niepozwalające na realizację naszych
planów.

133
 Życie
Życiem jest wszystko, w czym występuje czynnik życia.
Różnica polega tylko na jego ilości. Ponieważ występuje w powiązaniu
z DSŚ, jego ilość zależy od zagęszczenia tych siatek. Zagęszczenie
siatek świadomości natomiast zależy od poziomu fraktalnego i
wielkości strefy nulifikacji. Im większa jest strefa nulifikacji
przestrzeni jaką zajmuje dana struktura, tym więcej
poziomów fraktalnych obejmuje i tym samym więcej jest w
niej siatek świadomości i czynnika życia.
Wobec tego np. atom, czyli prawie elementarna składowa, jest na
elementarnym podfraktalu i ma zdecydowanie mniej w sobie siatek i
czynnika życia niż np. człowiek zajmujący poziomy fraktalne od
cząstek elementarnych na 2g, do gęstości 5 włącznie. Naturalnie
najbardziej złożonymi strukturami z największą ilością życia w życiu
są zaawansowane istoty.
Istota charakteryzuje się tym, że jest podłączona do DSŚ.
Stopień tego podłączenia mówi o jej świadomości i zarazem
wielkości.
Wielkości zarówno pod kątem zajmowanej przestrzeni jak i znaczenia
dla Wszechświata. Jednak jest niczym innym jak „tylko” złożeniem
algorytmów i programów. Nawet tam, gdzie nie ma już struktur
cząsteczkowych, czyli w tak zwanych sferach czystego ducha, życie
istnieje nadal, bo tam właśnie jest największe zagęszczenie DSŚ i
czynnika życia. Dopiero na 7g czynnik życia nie występuje.
Nieżywe jest to, co nie odpowiada tym kategoriom.
Mówimy, że jeśli procesy przemiany materii ustały to życie umarło.
Tymczasem z punktu widzenia Wszechświata została tylko nieco
przesunięta granica pomiędzy jego strukturami, na tej malutkiej
strefie nullifikacji, jaką istota zajmowała. Strefa ta albo zostanie
zajęta przez inną strukturę, która w tym miejscu się nabuduje,
zapewne inną istotą, albo włączona zostanie do powtórnego obiegu
materii na różnym stopniu jej komplikacji. Czynnik śmierci, ten
kawałek struktury przystosuje do ponownego jej użycia. Jest to
podstawowy proces kosmiczny. Przechodzenie formy w formę, z
wykorzystaniem jej poprzedniej informacji. Nowa forma powstaje na
bazie zastanej, w danej przestrzeni, informacji.
Pomiędzy istnieniem jednej formy, a jej następstwem jest śmierć.
Jednak fakt śmierci jest wkalkulowany w procesy życia. Jest jednym z
jego etapów. Wszechświat widzi tu ciągłość. Poszczególne istoty
134
zastępujące siebie nawzajem w tym procesie są jak koraliki, nanizane
na sznurki ciągłego procesu życia.
Tak to wygląda z punktu widzenia Wszechświata i wyższych gęstości.
Istota jest tu tylko chwilową formą, efemerydą, granulacją materii.
Z punktu widzenia samej istoty, Ona jako „ona” w przypadku
przejścia przez śmierć, przestaje jednak istnieć. Tak jak dla
Wszechświata obojętne jest w jaką formę wejdzie materia, czy akurat
ta struktura się utrzyma, czy przejdzie w inną, tak dla konkretnej
istoty jest to sprawa być albo nie być. Przetrwanie struktury zależy od
specyficznych właściwości samej struktury jak i przestrzeni jaką ona
zajmuje. Jeżeli struktura ma dostateczne połączenie z DSŚ na to, aby
uzyskać samoświadomości tyle, żeby zadbać o własne przetrwanie –
to zostanie oszczędzona przed rozpadem. Otrzyma możliwość
indywidualnej reinkarnacji. Taką samoświadomość może posiąść
dopiero struktura na 5g

Struktury poniżej mają zbyt małą pojemność świadomości, aby

uzyskać samoświadomość na dostatecznym poziomie. Dla
ukształtowanej, samodzielnej istoty na piątej gęstości życie jej
własnych form (czyli ciał, które zmienia w trakcie procesu
reinkarnacji), na gęstościach niższych ma znaczenie wyłącznie
służebne .Przerabiają one przestrzeń i przeprogramowują osobistą
informację. Zostają likwidowane wtedy, gdy wykonały plan na
wcielenie lub z jakichś powodów, np. uszkodzenie ciała, stały się już
nieużyteczne. Istota nie mająca prywatnej reinkarnacji przekształca
materię i informację egregoru. Po życiu jej ciało i umysł zasila
przestrzeń swoimi elementami, a forma na piątej gęstości w różnym
stopniu rozpada się. Stopień rozpadu zależy od rozległości mostu
kwantowego. Ta struktura, która jest połączona z DSŚ mostem
kwantowym, przetrwa. Ta która nie jest bezpośrednio połączona –
rozpadnie się.
Takie szerokie pojęcie życia jest wprawdzie prawidłowe, ale mało
wygodne, ponieważ nie różnicuje form. Ażeby odróżnić istotę żywą od
reszty „mniej żywej” stosuje się pewne kryteria. Pierwszym kryterium
jest podział na formy tylko przewodzące życie i formy przetwarzające
życie. Te pierwsze są zwykle elementami tych drugich. Powstają z
programów przestrzeni niesionych na DSŚ i są stymulowane
czynnikiem życia. Ale one nie biorą samodzielnego udziału w
modyfikacji przestrzeni i struktur. One tylko je tworzą. Życie
135
„prawdziwe” musi odpowiadać kryteriom:
1. Zawiera fragment ciągłości i nieciągłości informacji
Wszechświata
2. Zawiera niekompletną wiedzę (bez znaczenia na jakim
poziomie)
3. Połączenie z DSŚ (choćby tylko jednym pkt. diamentowym)
4. Powiązanie z jakimś algorytmem
5. Umiejscowienie w czasie.
Okazuje się, że tym kryteriom odpowiada nawet cząstka elementarna
w niektórych swoich wariantach. Cząstki mają swoje nieciągłości.
Mają również ciągłość. Bez niej cząstka nie byłyby formą.
Cząstka jest algorytmem i ma powiązanie z innymi algorytmami.
Cząstki są umiejscowione w czasie. Jedyny problem to bezpośrednie
połączenie z DSŚ. Większość cząstek tego nie ma, ale cząstki wolne
pobierają informację bezpośrednio z przestrzeni lub siatek
świadomości. Nie tworzą tylko mostu kwantowego.

W takiej sytuacji z pomocą przychodzi nam kryterium pierwszej

kwalifikacji życia. Mianowicie to, że cząstka jest tylko jego
przewodnikiem, a nie transformatorem. W tym kontekście zadam
kontrowersyjne pytanie, które spędza sen z powiek naukowcom i
moralistom.

Ludzki zarodek jest Nie jest istotą, bo w momencie bycia zarodkiem

nie jest nawet żywy. Ponieważ nie przekształca życia. Jest tylko jego
przewodnikiem. Przekształcać życie zaczyna dopiero od momentu
pojawienia się pierwszej komórki układu nerwowego, gdy zarodek ma
ok. 100 komórek. Ma status jedynie materii ożywionej. Przewodnika
życia, a nie istoty żywej – podobnie jak cząstka elementarna.

Zarodek po staniu się istotą, nadal nie jest jeszcze człowiekiem i

długo jeszcze nim nie będzie. Stanie się nim kiedy zostanie na jego
DNA wprogramowany zapis konkretnej istoty z piątej gęstości.
W przypadku pre–corsupa następuje to w 72 dniu po zapłodnieniu.
W przypadku corsupa w 104 dniu.
Do tego czasu można wykonać aborcję. Po wprogramowaniu treści z
piątej gęstości i połączeniu corsup a z płodem, aborcji wykonać nie
wolno. Przerwanie wcielenia jest dla istoty bardzo bolesną sprawą.
Ponieważ nie wiemy kto się ma wcielić, należy ewentualną aborcję

136
wykonać do 70 dnia ciąży. Są naturalnie wyjątki od tego schematu. W
niektórych przypadkach zarodek jest manipulowany zanim jeszcze
powstanie. Tak czasami się robi chcąc przygotować ciało dla
wyjątkowej istoty. Ale o takie sytuacje nie ma co się martwić,
ponieważ nie robi się takich rzeczy na zarodku i płodzie, których
istnienie jest zagrożone. W przypadkach wyjątkowych, wcielenie jest
dokładnie przygotowane, nawet kilka pokoleń wcześniej.
Życie dostosowuje się do warunków panujących w środowisku.
Powstaje z tego czym środowisko dysponuje. Nie ma żadnych
ograniczeń co do form i wariantów życia. Jeżeli formy są podobne, to
z zupełnie innych powodów niż ograniczenie spowodowane
środowiskiem. Pierwsze, pierwotne życie powstaje bezpośrednio z
przestrzeni egzystencjalnej. Z punktu widzenia takiego obserwatora
jakim jest człowiek, z jego obecną wiedzą, wygląda to jakby tworzyło
się z niczego. Nagle z pustki wyłania się „coś” Jest nim materia
gotowa do tworzenia związków. Dopiero to jest uchwytne. Z tych
związków może stworzyć się cokolwiek, również to, co kwalifikujemy
jako życie. To „coś” nie wyłania się z niczego tylko z przestrzeni
egzystencjalnej, która bynajmniej nie jest „niczym”. W niej zachodzi
następujący proces: Jeżeli w metaprzestrzeni znajdą się algorytmy na
stworzenie zagęszczenia DSŚ wraz z czynnikiem życia i odpowiednią
ilością punktów diamentowych, to proces zainicjuje się. Warunki
przestrzeni zależą od dojrzałości materii uniwersalnej, a ta z kolei jest
wynikiem wielu procesów jakim przestrzeń została poddana.
Wszystko to razem zależy od harmonizacji strumienia wewnętrznego
z zewnętrznym. Można powiedzieć, że zależy od stanu materii i czasu.
Jeżeli stan materii uniwersalnej uzyska odpowiedni poziom, to
zostanie osiągnięty również czas. W momencie spotkania się czasu z
dojrzałością materii, aktywują się algorytmy formujące fragmenty
falowe w cząstki. Te z kolei, również za pomocą odpowiedniej
informacji przestrzeni zawartej na siatkach świadomości, budują
siatki strukturalne. Teraz mamy już strukturę materii gotową do
tworzenia dalszych, wzajemnych wariantów. Jeżeli życie tworzy się od
podstaw, to proces ten zachodzi na drugiej gęstości. Tworzy to
fundament dla życia na trzeciej gęstości.

Jeżeli zagęszczenie cząstek na drugiej gęstości przekroczy wartość

krytyczną, czyli struktura drugogęstościowa nie utrzyma więcej
materii, następuje przechwycenie cząstek przez drugą siatkę
137
świadomości. W tym momencie cząstka pojawia się na trzeciej
gęstości (przypominam, że cząstki dla nas widoczne na trzeciej
gęstości połączone są z dwiema siatkami). Cząstka drugiej gęstości
zostaje zniekształcona w kształcie przejścia i w nim stworzona
cząstka nowa, trzeciej gęstości. Na jedną cząstkę trzeciej gęstości
przypada kilka cząstek drugiej. Ponieważ procesów drugiej gęstości
nie widzimy, cząstki z niej wpadające do trzeciej pojawiają się dla nas
z nikąd. Odbieramy je jako energię, Czyli „coś” co pojawia się z skądś
i znika gdzieś. Teraz już zachodzi rutynowa praca czynnika życia,
stymulującego materię, oraz czynnika przekazu łączącego cząstki.
Następuje dalsze łączenie. Proces ten jest sterowany programami,
jakie znajdują się na DSŚw danym miejscu przestrzeni. Najczęściej
nie znajdują się tam one przypadkowo. Jeżeli powstają
skomplikowane struktury, jakimi są istoty to znaczy, że na DSŚ jest
program ścieżki ewolucyjnej. Ścieżka wymyślona jest przez istoty
szóstej gęstości. Dostosowana jest do warunków materii danego
środowiska.

Tak jest we współczesnym wszechświecie, w którym, na wszystkich

gęstościach jest duża ilość istot świadomych, mogących sterować
ewolucją. Na początku istnienia Wszechświata, kiedy jeszcze nie było
tych istot, procesy trwały bardzo długo. Co prawda Wszechświat miał
swój wyjściowy program, dzięki któremu w ogóle zaczęło coś się
dziać, ale procesy te trwały bardzo długo zanim, w sposób
przypadkowy algorytmy połączyły się w sensowne konfiguracje.
Wiemy to z historii naszego Wszechświata. Etap strukturalnego
kosmosu jest stosunkowo krótki, w porównaniu do wieku
Wszechświata. Etapy wstępnej strukturalizacji trwały dużo dłużej niż
zawansowana ewolucja form już skomplikowanych.

Dużo szybciej niż z czynnika życia – od początku, powstaje życie z

form już gotowych. Można powiedzieć, że z półproduktów. Takie życie
jest spadkobiercą rozkładu życia poprzedniego. Stare struktury
zostają rozłożone czynnikiem śmierci. Ich życie zostaje wygaszone.
Polega to na rozpuszczeniu wiązań pomiędzy algorytmami, przez co
struktura się rozpada. Podobny efekt może dać czynnik myśli. Ten
również rozmiękcza wiązania. Z przywróconych przestrzeni, gotowych
algorytmów, powstaje nowe życie. Jeszcze szybciej tworzone są istoty
z gotowych modeli DNA. Zajmują się tym zaawansowane cywilizacje.
Stworzenie nowego DNA lub dopasowanie istniejącego do
138
specyficznych warunków dla danego środowiska, jest dla nich proste.
Zajmują się rozprzestrzenianiem różnych modeli DNA,i nie tylko DNA,
w całym kosmosie. Z tego powodu wcale nie jest wykluczone, że
znajdą się w naszej galaktyce istoty podobne do ludzi. Chociaż ten
typ DNA jest już likwidowany. Mało kto w galaktyce ma dwie nici DNA
na trzeciej gęstości. Standardem jest posiadanie czterech nici.
Zaznaczam, że DNA nie jest jedyną formą zapisu programu na istotę.
DNA jest kodem cząsteczkowym opartym na dwóch siatkach
strukturalnych. Równie dobrze mogą być kody zupełnie inne. W
naszej galaktyce większość cywilizacji jest jednak oparta na tym
kodzie. Dzięki temu podobieństwu można się nawzajem porozumieć.
życie na Ziemi zostało w całości zaimplantowane przez zaawansowaną
cywilizację, która jest w tej chwili na niewyobrażalnie dla nas,
wysokim poziomie rozwoju. Cywilizacja ta przedstawia się jako
„Starożytni” lub „Ogrodnicy Ziemi”. Stwarzanie życia z czynnika życia,
czyli od podstaw, jest domeną Rdzenia. Do tego, przynajmniej
obecnie, Rdzeń zastrzegł sobie wyłączność. Natomiast tworzenie i
modyfikowanie kodów życia, jego implantowanie na planetach, jest
zajęciem popularnym i powszechnie akceptowanym w kosmosach.
Eksperymenty na istotach, tworzenie hybryd, zasiedlanie planet jest
normalną praktyką.

139
 Wymiary przestrzenne
Nie oglądamy wymiarów w ich rzeczywistej postaci. Odtwarzamy
tylko wzór naszej percepcji, który został nam wkodowany w pakiecie
informacyjnym ścieżki ewolucyjnej. Widzimy to, co jest nam
potrzebne do wygodnego bytowania w świecie i nie przeciążania
układów analizujących bodźce (mózg, umysł).
Jeszcze inną kategorią jest rozumienie. Nie jest ono jednak oderwane
od postrzegania. Wzorców i kategorii, za pomocą, których odbywa się
proces myślenia, dostarczają nam zmysły, wzorzec postrzegania i
możliwość „wejścia w głębię”. Ale dostęp do głębi mają tylko istoty o
bardzo rozbudowanych strukturach, czyli będące na wysokich
poziomach świadomości.
Trzy wymiary jako tako moglibyśmy zrozumieć, ale na więcej nie
pozwoli, chociażby moc obliczeniowa naszych mózgów. Mózg jest
najsłabszym ogniwem w systemie myślenia człowieka.
Nawet jeśli zdołamy zrozumieć skomplikowane zagadnienia na
czwartej i piątej gęstości i zdołamy je bezpośrednio obserwować, to i
tak wrażeń tych mózg nie przerobi. Aby wrażenie było
odebrane przez człowieka cielesnego, musi zostać
„wyświetlone” na ekranie mózgu.
W zrozumieniu wymiarów bardzo przeszkadza kartezjański układ
współrzędnych. Redukowanie zjawisk do modelu mieszczącego się w
układzie współrzędnych i matematyce ogromnie ogranicza naukę i
możliwości poznawcze. Zaprogramowanie umysłu dziecka na sztywny
model tego układu – współrzędnych matematycznych, wprost rujnuje
zdolności poznawcze i zakleszcza raz na zawsze sposób myślenia.
Ilość wymiarów przestrzennych jest uzależniona od gęstości.
Czyli od ilości DSŚ wyznaczających daną gęstość.
1g – 1 siatka, 1 wymiar.
2g – 2 siatki, 2 wymiary.
3g – 3 siatki, 3 wymiary.
Itd. – aż do 7g.
Złożenie informacji z coraz większej ilości siatek powoduje
powiększanie się zasobu informacji wewnątrz układu. Zwiększający
się zasób informacji powiększa możliwości wzajemnych kombinacji,
co pozwala na zwiększenie również ilości wymiarów przestrzennych.
DSŚ nie widać. Należą one do tła, czyli do przestrzeni. DSŚ nie
tworzą wymiarów tylko przenoszą informację o zasadach

140
fizyki. Wymiary tworzy dopiero struktura danej gęstości.
Strukturą tą są siatki strukturalne z osadzonymi na nich
cząstkami. To one tworzą płaszczyzny, które są czymś w
rodzaju płaszczyzn odbicia.
Wymiar jest tworzony z płaszczyzn ograniczających i głębi, która nie
jest ograniczona. Można powiedzieć, że z wyznaczających płaszczyzn
prostych.
Na 1g jest to punkt – nie ma tam bowiem siatek strukturalnych.
Jest to zasób fragmentów falowych każdej siatki z osobna.
Na 2g jest jedna płaszczyzna, czyli dwie proste.
Na 3g są dwie płaszczyzny i jedna prosta wyznaczająca głębię.
Na 4g Płaszczyzna przybywa zgodnie z regułą fraktalności.
W przejściu na 4g zamyka się podfraktal tworząc następną warstwę
fraktala. Fraktal jest trójkowy. Z jednej prostej teraz robią się trzy.
Mamy więc nie płaszczyzny tylko tetrapłaszyzny i to aż trzy, plus
jedną płaszczyznę. Niby płaszczyzna składająca się z trzech prostych,
razy trzy, plus płaszczyzna i wzajemne ich kombinacje. Do tego
również fraktalnie rozbudowana wewnętrzna konstrukcja
rzeczywistości. – (NSZ) nie można sobie wyobrazić
To jest jeszcze proste w porównaniu z tym, co jest na 5g. Cztery
kwadropłaszczyzny plus 2 tetrapłaszczyzny plus prosta czyli głębia.
Jest to również wynik rozbudowania następnej warstwy fraktala.
Można założyć, że fraktalna zasada generacji kolejnych „płaszczyzn”
wymiarów da się przedstawić za pomocą liczb naturalnych. Jeśli
przyjmiemy operacje jednostkowe, to możemy założyć, że każda
płaszczyzna to dwie proste, każda tetrapłaszczyzna to trzy proste, a
każde kwadropłaszczyzna to cztery proste. W takim razie na każdej
gęstości zliczmy sumaryczną wartość (ilość prostych):
2 gęstość 1 + 1= 2
3 gęstość 2 + 2 + 1= 5
4 gęstość 3 + 3 + 3 + 2= 11
5 gęstość 4 + 4 + 4 + 4 + 3 + 3 + 1= 23
6g i 7g nie posiadają struktury. Tam wymiary są skonstruowane z
gęstych siatek świadomości.
Jak łatwo zauważyć, przyrosty kolejnych sum prostych na
gęstościach, oparte są na liczbie 3, gdyż przyrost z 2g na 3g wynosi
3, z 3g na 4g wynosi 6 (2 x 3), a z 4g na wynosi 5g 12 (4 x 3).
P= 3x(2n–2)–1 Gdzie „P” jest liczbą prostych
za „n” należy podstawić numer gęstości.
141
Wewnątrz struktury wymiarowej rzeczywistość nabudowuje się
fraktalnie. Każdy poziom fraktala i podfraktala ma swoje
odzwierciedlenie w wymiarach. Czyli bez względu jak mały, czy jak
duży jest obiekt podlega on regułą rozkładu na płaszczyzny siatek.
Rozkład wymiarowy jest lokalny.

142
 Historia Wszechświata
Na początku wcale nie było „słowa”, a było skupienie i nieskupienie
Rdzenia. Na początku był Rdzeń i nie–przestrzeń, nie–pustka, nie–
czas. Nie znamy tego i nie możemy poznać. Dlatego, że jesteśmy
podróżującymi w czasie dziećmi przestrzeni i nie potrafimy poczuć
tego co było przed nią. Rdzeń wybiera obszar w pustce na utworzenie
strefy nulifikacji dla Wszechświata. Jeden punkt rozdziela na
skupienie i nieskupienie. Skupienie można wyrazić, jako coś w
rodzaju koncentracji woli. Czyli tworzy za pomocą własnej mocy.
3

Z pełnego skupienia powstaje strumień

wewnętrzny, a z nieskupienia strumień
zewnętrzny. Rdzeń „wrzuca” oba strumienie w siedmiu
tzw. rzutach ciągłości. Tamtędy, w czasie już istnienia
Wszechświata, Rdzeń ma do niego bezpośredni dostąp.
Strumień wewnętrzny w niektórych miejscach wychodzi poza
obręb strumienia zewnętrznego, czyli poza strefę nulifikacji
Wszechświata. Wracając, rozdziela się na wiele mniejszych
strumieni. W ten sposób „rozmnaża” przestrzeń. Jest to faza
preprzestrzeni. Czyli jest to przestrzeń nasycona skupieniem, ale
nie ma w niej jeszcze żadnych dyrektyw. Zanim strumienie wejdą w
interakcję, Rdzeń wydziela fragment przestrzeni i tworzy w nim GL.
Jest on instrumentem Rdzenia, w którym Jego zamierzenia
zamieniane są na konkretny język programowania (kształty). GL
zostaje stworzony dzięki temu, że Rdzeń udzielił mu uwagi. Uwaga
Rdzenia to, w przenośni, myśli, kreacja. Gdy GL powstanie,
natychmiast strumienie wchodzą z sobą w interakcję i powstaje
metaprzestrzeń. Jest to jeden moment. Teraz metaprzestrzeni
przydziela uwagę i tworzy, za pomocą GL DSŚ.
Zwiększa na nich uwagę i zaczynają one wchodzić z sobą w
interakcję. Potem Rdzeń skupia się na strumieniu zewnętrznym do
tego momentu, aż straci uwagę na nim. Gdy to skończy, powstaje
pierwszy zarys czasu. Potem strumień zewnętrzny wchodzi w
interakcję z GL tworząc punkty czasowe, które są momentami
przełomowymi dla Wszechświata (globalne bloki zdarzeniowe).
Teraz Rdzeń zabiera uwagę i skupienie ze strumienia wewnętrznego i
kieruje go do GL. Ten tworzy algorytmy i programy a później, w
efekcie, istoty. Następnie Rdzeń ponownie skupia uwagę na
strumieniu zewnętrznym i tworzy istoty niezależne od strumienia
wewnętrznego. Są to ważne istoty dla Wszechświata „prawa ręka”.
143
Teraz punkty czasowe łączą się z DSŚ i powstają gęstości. Najpierw
1g i 7g. Są one z sobą połączone w Rdzeniu. Jest między nimi relacja
taka, jak pomiędzy biegunami magnesu.
Relacja jednocześnie bazy wszystkiego, jak i drogi wszystkiego. Jest
to przejście materii uniwersalnej do absolutnej świadomości, czyli
drogę między chaosem a świadomością.

Siatki strukturalne zostały zmaterializowane w wyniku kilku impulsów

(3–9). Po powstaniu pierwszych wersji siatek, w wydzielonych
obszarach na gęstościach, wyseparowały się kosmosy. Jednocześnie
powstały następne istoty niestrukturalne – na 6 i 7g. Było ich
zaledwie kilka.
Po powstaniu siatek strukturalnych, masowo zaczęły tworzyć się
bardzo prymitywne istoty w gęstościach. Nie przypominały w niczym
istot obecnie żyjących. Teraz Rdzeń skupia uwagę na
metaprzestrzeni, pomiędzy gęstościami 1 i 7, zbierając potencjał.
Polega on na gromadzeniu żywiołów i wprowadzaniu ich do
przestrzeni. Następnie żywioły ustawiają się na swoich pozycjach w
przestrzeni i klasyfikują fragmenty falowe w odpowiedni rodzaj
materii. W tym momencie włączają się czynniki kosmiczne tworząc
strefy nulifikacji. W jednym akcie separują się pozostałe gęstości.
Teraz już rozpoczyna się żmudna praca wewnątrz Wszechświata,
polegająca na rozbudowywaniu struktur i tworzeniu coraz bardziej
skomplikowanych form. Jest to ewolucja. Materia rozbudowuje się po
to, aby stworzyć istoty bo, to właśnie one mają doprowadzić chaos do
świadomości.
Przestrzeń wchodzi w interakcje z DSŚ. Siatki ściągają do siebie
fragmenty falowe i według programu zawartego w sobie, tworzą
strefy nulifikacji kosmosów. Przestrzeń, kosmosy wzajemnie
dopasowuje i rozprowadza. Jeżeli gdzieś jest zbyt duże zagęszczenie
materii, dochodzi do implozji a potem ponownej eksplozji czyli
Wielkiego Wybuchu - powstania kosmosu 3g.
Wszechświat zakończy swoje istnienie poprzez kurczenie się.
Ostateczne „zwinięcie” przestrzeni i materii odbędzie się w jednym
momencie. Proces zostanie zapoczątkowany zapadnięciem się 1g. Nie
będzie już wtedy istot. Czas tego zwinięcia jest nie do policzenia.
Może to być ułamek chwili albo miliardy lat. Nie będzie jednak miał
144
kto tego policzyć. Kosmosy zostaną usunięte na dwojaki sposób.
Mogą się albo rozproszyć albo skurczyć. Nasz kosmos się zapadnie.
Zapadanie będzie polegało na zagęszczaniu materii 2g, od strony
zewnętrznej kosmosu do wewnętrznej. Teraz jest odwrotnie. Materii
przybywa z drugiej gęstości w taki sposób, ze rozpycha ona kosmos
na zewnątrz. Dlatego ten się rozszerza. Kiedy dojdzie do granicy
tolerowanej przez przestrzeń, zacznie się on kurczyć.
Nasz kosmos ma za sobą ok. 30% swojego życia. Czas, jaki upłynął
od początków Wszechświata do stworzenia materii jaką znamy, to 1,5
czasu dotychczasowego istnienia naszego kosmosu.

145
 Zasady fraktalne [P]
Fraktalna budowa ma swój początek w samej przestrzeni. Tam układ
załamań naprężeń jest fraktalny. Z drugiej strony nabudowywanie
struktur jest kierowane przez DSŚ, które również mają układ
fraktalny. W ten sposób przestrzeń egzystencjalna jest ujęta w ryzy
programu nakazującego powielać się w porządku fraktalnym.
Metaprzestrzeń i DSŚ są dla struktur jak magnes, który zmusza opiłki
do konkretnego ułożenia. Struktury wpasowują się pomiędzy
fraktalną przestrzeń i fraktalne DSŚ. Fraktal nabudowuje się według
wzoru przestrzeni. Elementy struktury – cząstki i kolektywy
materialne układają się na „liniach” wyznaczonych im przez
przestrzeń. Tworzą one bardziej rozbudowane struktury, które znowu
ułożą się według rysunku przestrzeni takiego samego, jak ten malutki
dla cząstek i np. atomów. Większe struktury stworzą jeszcze większe
itd. Takimi „liniami” są modele kształtów, według których
narastają fraktale strukturalne przestrzeni egzystencjalnej:
Budowane są stabilne struktury. Dobrze wypełnia
przestrzeń, w której się namnaża. Często uzupełnia
Model miejsca niezabudowane przez inne fraktale. Ma długą
siódemkowy ścieżkę weryfikacji z przestrzenią fazową, dlatego
trudno mu przeskakiwać granice poziomów.
(Weryfikacja „Atom”).
Buduje struktury rozrzedzone. Częściej niż inne
fraktale występuje w żywiole wody. Pozwala dokładnie
Model wykonać zalecenia strumienia zewnętrznego. Jest
ornamentowy mniej związany ze strumieniem wewnętrznym i
występuje również na przestrzeniach
nieegzystencjalnych.
Długa ścieżka weryfikacji z przestrzenią
egzystencjalną a krótka z fazową. Buduje struktury
zagęszczone i nie do końca zdeterminowane - DNA
Model
helisa
Wykorzystywany jest do łączenia fraktali ze sobą
bardziej, niż do ich budowy. Lepiej odwzorowuje
Model „szerokie” wzorce niż szczegółowe. Dlatego nie
ósemkowy występuję w cząstkach elementarnych i atomach.

146
Fraktal DSŚ nabudowuje się „od góry”, czyli od GL i jest
pierwotny w stosunku do fraktali strukturalnych. Te natomiast
budują się oddolnie z 1g inicjowane czynnikiem życia przez Rdzeń.
Potem proces namnaża się już bez specjalnej ingerencji, ale według
wcześniej nadanych norm. Procesy życia (budowanie struktur)
inicjowane są w wielu miejscach jednocześnie. Same struktury już są
życiem.
Budowa fraktala strukturalnego startuje od łączenia się
fragmentów falowych w cząstki. Cząstki przechodzą trójstopniową
ewolucję. Najpierw powstają algorytmy proste. Te łączą się tworząc
algorytmy drugiej generacji. Te dalej dopasowują się do siebie
tworząc algorytmy trzeciej generacji. Ten schemat dotyczy wszystkich
poziomów fraktalnych, nie tylko cząstek.
Im cząstka ma więcej atrybutów, tym jest na wyższym poziomie
fraktala. Cząstka na 3 siatkach strukturalnych zajmuje wyższą
pozycję fraktala niż ta na 2.
Fraktal oddolny łączy się z odgórnym, czyli z DSŚ. Algorytmy
poszczególnych generacji są kompatybilne z coraz wyższymi
warstwami siatek świadomości. W ten sposób odpowiednie warstwy
fraktala oddolnego i odgórnego zazębiają się.
To jest mechanizm podwyższania poziomów świadomości. Im
struktura lepiej rozwinięta, tym może mieć kontakt z wyższym
poziomem fraktala odgórnego.
Pojedyncze fraktale nabudowujące się w różnych miejscach
przestrzeni, w końcu spotykają się. Miesza się informacja i algorytmy.
W tym momencie zaczyna się proces tworzenia algorytmów trzeciej
generacji. Po uzyskaniu zlania się, czyli utworzenia tych algorytmów,
następuje przeskok do kolejnej warstwy fraktala.
Algorytmy trzeciej generacji na poprzedniej warstwie stają się teraz
algorytmami pierwszej generacji, dla nowej warstwy. Nowa warstwa
startuje ze znacznie wyższego poziomu niż poprzednia. Następna
warstwa rozrasta się w różnych kierunkach, wypełniając określony
fragment przestrzeni, tak długo, aż się znowu fragmenty fraktala
wzajemnie zazębią. Następuje kolejny przeskok itd. Aż osiągnięty
zostanie najwyższy i ostatni dla struktury poziom warstw DSŚ – 5g.
Fraktale różnych momentów czasowych nie współistnieją.
Jeżeli struktura osiągnie 3 poziom generacji algorytmów i
połączenia swoich stref nulifikacji, następuje zjednoczenie i
powstanie nowej jakości.
147
Przestrzeń ma swoją pojemność i nie może utrzymać
wszystkich poziomów fraktala. Niższe poziomy zanikają.
Zasada ta dotyczy poziomów czysto materialnych (3g), umysłu (4g) i
poziomu corsupa lub pre–corsupa na 5g.
Poziom umysłu i corsupa zależy od rozbudowania ich
struktury. Wewnątrz umysłu, a tym bardziej corsupa jest wiele
poziomów fraktala, które mają kolejne swoje poziomy. Na tych wielu
poziomach zachodzą te same procesy. Zlewania się informacji,
tworzenia generacji algorytmów, zanikania niższych generacji.
Fraktale składowe ciał istot na różnych gęstościach,
przechodzą ewolucję, która polega na wzajemnym łączeniu
poszczególnych elementów – stref nulifikacji elementów
struktury na danych poziomach. W konsekwencji, łączeniu
algorytmów, tworząc ich generacje. Trzecia generacja
kwalifikuje do podłączenia pod wyższą warstwę DSŚ. W ten
sposób podwyższa się poziom świadomości.
Dowolny akt zmiany poziomu fraktala może nastąpić wtedy,
jeśli ma on gotowość przeskoku na wszystkich poziomach.
Jeśli wszystkie warstwy fraktalne są harmonijnie rozwinięte, to jeśli
zmienimy poziom umysłu, zmieni się poziom życia i tzw. duchowy.
Jeśli rozwój jest nieharmonijny – nie ma kompatybilności poziomów
fraktalnych, to zmiana na innych poziomach nie nastąpi. Za to
przerost jednego poziomu może spowodować duże zaburzenia,
włącznie ze zniszczeniem całej gałęzi fraktala. Ponieważ tym
fraktalem jest człowiek, to taki patologiczny układ może prowadzić do
zniszczenia części lub całości gałęzi fraktala, czyli zniszczenia
człowieka na jednej lub na wszystkich gęstościach. To samo dotyczy
układów politycznych i społecznych.
Dowolny, kompletny cykl fraktalny da się rozłożyć na wiele
mniejszych cykli podfraktalnych. Suma wszystkich cykli
podfraktalnych znajdujących się w danym cyklu nie
skompensuje cyklu. Wartość cyklu jest większa niż suma pod-
cykli. Występuje tutaj zjawisko, że 2+2>4. Przyrost wartości nie
jest liniowy.
Aby we wszechświecie mogła istnieć wiedza, potrzebne jest
skojarzenie co najmniej 2 cykli podfraktalnych.
Powstaje ona z połączenia informacji w jedną, spójną całość.
W różnych podfraktalach są różne informacje. Jeżeli te informacje są
z podobnych poziomów podfraktala, da się je połączyć tworząc
148
wiedzę. Wiedza obejmuje terez informacje z większego obszaru.
Można powiedzieć, że różne dziedziny nauki reprezentują różne
podfraktale. Połączenie ich spowoduje powstanie szerokiej wiedzy
holistycznej.
Aby zaistniała świadomość, niezbędne jest istnienie
niekompletnych cykli fraktalnych.
Świadomość – kompletny, zamknięty cykl, spowoduje coś w rodzaju
zafiksowania. Świadomość potrzebuje „odejścia” i głębi. Możliwości
wyjścia poza mechaniczny cykl odtwarzający.
Aby zaistniała myśl, niezbędne są rozdzielne (nieskojarzone z
sobą) cykle podfraktalne.
Myśl – jest zestawieniem różnych algorytmów – przestrzeni i
algorytmów strukturalnych istoty. Powstaje, kiedy jest aktywne
porównywanie, a nie tylko kopiowanie. Jeśli cykle byłyby identyczne
nie zaistniałoby porównywanie. Byłaby symetria, w której nic się nie
dzieje.

Dowolną ilość szczebli fraktala da się zamknąć w jednym

ciągłym cyklu tak długo, jak długo istnieje synchronizacja
strumienia wewnętrznego z zewnętrznym. Rdzeń sterujący
strumieniem zewnętrznym pozwala bądź nie, na tworzenie poziomów
fraktala. On decyduje o tym, kiedy proces ma się zatrzymać. Kiedy
kończy się dla niego wzór przestrzeni i czas, czyli nie będzie więcej
bloków zdarzeniowych.
Tylko jeśli tworzenie jest sankcjonowane przez Rdzeń może
uzyskać ciągłość.
Generacje kolejnych poziomów fraktalnych są zależne od rozluźnienia
więzów nacisku nadwoli Rdzenia. Zmniejszenie ingerencji Rdzenia we
Wszechświat powoduje powstanie większej ilości poziomów
fraktalnych.
Wszechświat sam z siebie ma takie parcie na rozwój, że trzeba ten
spontaniczny ruch ograniczać. Bez ograniczenia rozwija się zbyt
chaotycznie, szybko, ale niedbale. W takim wypadku występuje
skłonność do tworzenia alternatywnych rzeczywistości, szczególnie
tam, gdzie spójność pola jest niska.

149
 Cykliczność rys
Powtarzalność występuje w porach roku, cyklach planetarnych,
geologicznych, fizjologicznych, zdarzeniach psychicznych i
politycznych. Nietrudno zauważyć, że w mniej więcej w równych
odstępach czasu przydarzają nam się podobne historie. Czasami są
prawie dosłownym odwzorowaniem zdarzenia sprzed wielu lat, a
czasami tylko częściowo je przypominają.
Zależy to od zmiany jakościowej, jaka w między czasie nastąpiła w
człowieku i od ewentualnej nieciągłości bloku zdarzeniowego. Zmiana
jakościowa następuje na każdym poziomie ze względu na zmianę
generacji algorytmów i powoduje, że te same algorytmy bloku
zdarzeniowego będą działały inaczej na człowieka, a czasami w ogóle
się „nie załapią”.
Jednak za każdym razem, czyli kolejnym przejściem przez ten sam
odcinek strumienia, inaczej odbierzemy wydarzenie. Cykliczność
bloków zdarzeniowych na strumieniu zewnętrznym postrzegamy:
W astrologii, w tym przypadku, planety i ich wzajemne układy
orientują punkty fraktala.
W numerologii, za pomocą liczb, wyznaczone są odcinki czasowe
pomiędzy punktami fraktala.
Każda następna warstwa fraktala startuje z wyższego poziomu
skomplikowania. To, co było szczytowym osiągnięciem na poprzednim
poziomie jest punktem wyjścia na następnym.
Jest to widoczne kiedy przeskakuje się poziomy świadomości. Po
osiągnięciu najwyższego pod–poziomu na danym poziomie,
człowiekowi wydaje się, że wie już wszystko. Jednak jego szczytowa
wiedza tam, tutaj okazała się niczym – punktem wyjścia.
Strumień zewnętrzny (czas) jest składową metaprzestrzeni.
Ciągłość linii czasu (z punktu widzenia istot) istnieje, jeżeli
preegzystencja płynnie przechodzi do manifestacji przestrzeni
egzystencjalnej. Ażeby istota była ciągła czasowo, przestrzeń
egzystencjalna musi w sposób ciągły przechodzić pomiędzy
warstwami fraktala DSŚ tak, że nie istnieje przerwa między nią a
przestrzenią fazową.
tu

Utrzymanie ciągłości czasowej wymaga stałego zasilania

istoty jednocześnie z obu stron; przestrzeni i DSŚ.
Jeżeli struktura oddzieli się od DSŚ przestanie być istotą. Straci swoje
właściwości. Jeżeli odłączy się podprzestrzeni fazowej straci swoją
strukturę. Jest to ważne z punktu widzenia reinkarnacji. Wyjaśnia to,
150
dlaczego niektóre istoty podlegają indywiualnej reinkarnacji, a inne
nie. Dlaczego jedni mają pamięć wcieleń, a inni nie mają.
Ciągłość, istota ludzka może utrzymać tylko poprzez most
kwantowy łączący jej strukturę z DSŚ. Jest on względnie
nieśmiertelny i może przejść na wyższy poziom fraktala siatek
świadomości. Tym wyższym poziomem jest świadomość na 5g i 6g.
Podczas gdy niższe struktury rozpadają się (ciało i umysł), most
kwantowy przechodzi do corsupa i tam pozostaje jako indywidualna
pamięć, samoświadomość i świadomość. W ten sposób istota na 5g
ma pamięć i świadomość swoich wcieleń, a świadomość
zakończonego wcielenia przenosi się do corsupa. W ten sposób
zostaje zachowana ciągłość czasowa. Zarówno obiektywna jak i
subiektywna.
Subiektywna – bo istnieje samoświadomość procesu.
Obiektywna – bo dorobek istoty zostaje zachowany i wykorzystany
do stworzenia kolejnej manifestacji w strukturze.
Jeśli istota (pre–corsup, człowiek) nie wytworzy mostu kwantowego,
to po rozpadzie struktury, czyli warstw fraktala na 3g i 4g ciągłość
bycia się urywa. Struktura na 3g, 4g, 5g się rozpada. Pre–corsup traci
swoją ciągłość fraktalną a istota przestaje być istotą.
W przypadku corsupa wytworzone przez niego wcielenie przeważnie
zawsze wytworzy jakąś świadomość, czyli most kwantowy. Jednak
samoświadomość tej świadomości może być niewystarczająca, ażeby
zaobserwowała ciągłość swojej egzystencji. Nawet sam corsup tego
może nie zauważyć, jeśli sam nie ma dostatecznej samoświadomości.
Pełna świadomość przechodzenia świadomości wcielenia jest możliwa
dopiero pod koniec ewolucji na 5g. Dlatego mało kto pamięta swoje
wcielenia i mało kto rejestruje swoje „dokowanie” w corsupie po
śmierci niższych struktur.

151
 Alternatywne rzeczywistości
Alternatywne rzeczywistości mogą zaistnieć tylko wtedy, jeśli
da się dokonać indukcji z ciągłej fraktalności przestrzeni
egzystencjalnej do ciągłej fraktalności przestrzeni fazowej, a
jednocześnie da się zredukować cykl podfraktalny przestrzeni
fazowej do cyklu podfaktalnego przestrzeni egzystencjalnej.
Jeśli przestrzeń egzystencjalna, czyli fraktal strukturalny (oddolny),
da się wtórnie skopiować na metaprzestrzeń, a w niej przestrzeń
fazową to, ta przestrzeń może zainicjować stworzenie swojego
podfraktala według nadanego wzoru. Ten nowy wzór przestrzeni z
kolei zaindukuje tworzenie przestrzeni egzystencjalnej. Powstanie
świat nieprzewidziany w strumieniu zewnętrznym Rdzenia. Będzie to
własna inicjatywa przestrzeni. Takie światy są nowotworem i zostają
likwidowane.

Przestrzeń egzystencjalna może uzyskać pełną ciągłość tylko

wtedy, kiedy jest w pełni indukowana z cyklu podfraktalnego
przestrzeni fazowej. Ta zasada mówi o prawidłowym indukowaniu
przestrzeni egzystencjalnej. Ma to się odbywać z przestrzeni fazowej
bezpośrednio, a nie tak jak w poprzednim przypadku, w której
przestrzeń fazowa jest pośrednikiem.
Pole budulcowe fraktala
Przestrzeń fazowa jest informacyjną matrycą dla fraktala oddolnego.
Pole budulcowe to określona reguła (przez GL) na system
rozprzestrzeniania się fraktala wewnątrz strefy nulifikacji.
Jest zależne od strefy nulifikacji, w której byt się znajduje i zwykle
zajmuje cześć obszaru tej strefy.
Wzrost fraktala o jeden poziom wewnątrz strefy nulifikacji,
jest wprost proporcjonalny do sumy spójności poprzednich
poziomów tego fraktala. Spójność to zgodność zabudowywanej
struktury z programem przestrzeni.
Im większa jest zgodność budowanej struktury z przestrzenią, tym
skuteczniej fraktal może się rozprzestrzeniać wewnątrz strefy
nulifikacji, czyli wypełniać ją strukturą. Skuteczność rośnie wprost
proporcjonalnie.
Nie nastąpi zogniskowanie przestrzeni do tworzenia, jeżeli
poziomy fraktalne są sobie równe. Ażeby mogło cokolwiek zadziać
się w przestrzeni, potrzebne są nieciągłości i wymiana informacji.
Tylko w nieciągłość można coś nowego włożyć. Wymiana informacji
152
musi zachodzić chociażby pomiędzy metaprzestrzenią a DSŚ.
Jeśli przestrzeń jest szczelnie zapełniona już istniejącymi ciągłymi,
skończonymi fraktalami nie ma gdzie „upchnąć” jeszcze czegoś.
Każdy etap nadbudowy fraktala ma indywidualne zasady. Zwykle
podlegają one zmianą dualnym albo innym n–krotnym. Jednak
najczęściej trzykrotnym. Kolejna warstwa jest zaprzeczeniem
poprzedniej. Co drugi poziom jest zmiana kierunkowo–jakościowa.
Co trzeci poziom jest zmiana jakościowa.
Warstwy fraktala nakładają się na siebie tak jak wstążka. Następna
warstwa wstążki ma kierunek nakładania odwrotny do poprzedniego.
Za to trzecia warstwa wraca do kierunku pierwszej warstwy. Kierunki
wyznaczone są strumieniem zewnętrznym. Fraktal nawarstwia się raz
z prądem, raz pod prąd strumienia zewnętrznego.
Nie chodzi o jakieś płynięcie tylko o kierunek odczytywania
informacji. To składanie się wstążki jest przyczyną cykliczności.
Fraktal, budując się, przechodzi przez strumień zewnętrzny, na
którym osadzone są bloki zdarzeniowe. W pewnym momencie
zawraca i buduje się w odwrotnym kierunku. Spotyka te same bloki
zdarzeniowe, tylko „podchodzi” do nich z przeciwnej strony.
Fraktal może rozrastać się na zewnątrz, ale również do swojego
środka. W pierwszym przypadku dokłada kolejne swoje części
nakładając je na siebie. W drugim przypadku posiada zaznaczoną
granicę i wypełnia się do środka. Kiedy wypełni się całkowicie,
następuje przeskok na nowy poziom i znowu narasta na zewnątrz
tworząc wstążkę. Poziomy narastania na zewnątrz i do wewnątrz są
inaczej ustawione, w stosunku do kierunku przebiegu informacji na
strumieniu zewnętrznym. Fraktal przechodzi przez te same punkty na
strumieniu, tylko dochodzi do nich z przeciwnych stron.
Schemat narastania fraktala do
wewnątrz i na zewnątrz. Rys
również pokazuje zmianę kierunku
ciągu informacyjnego w stosunku
do strumienia zewnętrznego.

Z ułożenia fraktala wobec kierunku przebiegu informacji zależą jego

153
inne właściwości. Wszystkie procesy w przestrzeni
egzystencjalnej są stale weryfikowane na bazowym programie
przestrzeni fazowej.
Struktura jest istotą wtedy, gdy ma kontakt z DSŚ. Te z kolei
przekazują swoje dane na strukturę poprzez metaprzestrzeń, w tym
przestrzeń fazową. Wobec tego zbiegają się różne ciągi informacyjne
z różnych kierunków. Zachodzą miedzy nimi różne relacje. Taka jak:
Koncentryczność fraktalna
Występuje wtedy, gdy niewielki szereg fraktali w pionie jest wobec
siebie zbieżny na przestrzeni egzystencjalnej, a rozbieżny względem
przestrzeni fazowej.
Zbieżność to przeniesienie ciągu informacyjnego w sposób liniowy z
poziomu na poziom.
Rozbieżność to wymuszenie zmiany kierunku ciągu informacyjnego,
co poziom.
Kształty przejścia rys
Ciągłość istoty na wszystkich gęstościach jest zapewniona dzięki
kształtom przejścia. Powstają one dzięki zasadzie spójności.
Suma zasad wewnętrznej organizacji wielu równoległych*
sobie fraktali kompatybilnych względem tej samej przestrzeni
egzystencjalnej, będzie równa spójnemu, zespolonemu
działaniu przestrzeni fazowej na wykonalność tej przestrzeni
egzystencjalnej. Jeżeli spójność tych fraktali jest na tyle duża, aby
zaistniała możliwość świadomej ingerencji Rdzenia (np. istota
posiadająca „Ja”) to suma tych wzajemnych oddziaływań nie
przekroczy naprężeń przestrzeni, na których są oparte. Jeżeli
spójność jest mniejsza, to rozkład sumy oddziaływań wystąpi według
zasad antysymetrii. Fraktale równoległe to fraktale tego samego
poziomu.
Fraktale mogą tworzyć struktury tylko w zakresie tego, na co
pozwalają warunki przestrzeni fazowej. Jednocześnie możliwość
realizacji zamierzeń Rdzenia (wkodowanych w przestrzeń fazową)
zależy od stanu ciągłości materii uniwersalnej. Jeżeli jest
wystarczająca ciągłość, wyrażająca się w dużej spójności pola, to taka
sytuacja może pozwolić na powstanie istoty.
Istota jest częściowo ciągła na wielu gęstościach
jednocześnie. Umożliwiają to kształty przejścia, które są
możliwością nadaną przez Rdzeń. Mogą one powstać, gdy przestrzeń
154
uzyska dostateczną spójność pola.
Kształty przejścia to fraktale pomiędzy fraktalami. Są to
kształty odpowiadające optymalnym układom naprężeń w danym
rejonie przestrzeni. Dla 3g jest to głównie trójkąt i okrąg.
Każde przejście pomiędzy fraktalami jest stworzeniem nowej formy
egzystencjalnej. Warunki powstania czegokolwiek są wprogramowane
w przestrzeń fazową i strumień zewnętrzny (sankcjonowane przez
Rdzeń).
Tutaj wyjaśnia się zagadka, dlaczego wszelkie przebudowy struktur
muszą być zsynchronizowane z czasem.
Jeżeli nie ma kompatybilności pomiędzy próbami ingerencji w rozwój,
a programem strumienia zewnętrznego – a co za tym idzie
przestrzeni fazowej i ciągłości materii uniwersalnej, nowe struktury
nie powstaną lub stare nie przetrwają. Kształty przejścia umożliwiają
przedostanie się informacji z gęstości na gęstość. Informacja jest
przekazywana w postaci ciągu zapisanego na cząstkach.
Jeśli taki ciąg trafi na strukturę kształtu przejścia, to informacja
przestrzeni fazowej, na której jest on oparty przemieni cząstki jednej
gęstości na cząstki drugiej, zachowując informację. Cząstki 4g
zamieniają się na fragmenty falowe i kwanty 3g. Te zostają częściowo
odkodowane przez mózg. Z fragmentów falowych budowane są
elektrony, których sekwencje są kodem informacyjnym dla mózgu.
Wszystko odbywa się według kodu przestrzeni. Jednak ilość
informacji zostaje zachowana gdyż jest przekazywana falami materii
uniwersalnej. Materia ta w zależności od tego, na jaką informację
przestrzeni trafi, w takie cząstki się uformuje. Dlatego przekształcenie
cząstki w cząstkę nie jest niemożliwe. Dzieje się to jednak przez
rozłożenie cząstki poprzedniej na części pierwsze i ponowne jej
ułożenie w nową organizację. Uzyskane z rozkładu fragmenty falowe
wchodzą w skład drugiej cząstki. Nowe cząstki budowane są tylko z
dostępnej ilości fal. W ten sposób ilość informacji zostaje zachowana,
zmienia się tylko jej rozkład, czyli specyfika kodu danej gęstości.
Odwrotnie, czyli z mózgu do umysłu: elektrony w kształtach przejścia
zamieniane są na kwanty 4g. Te z kolei układane są w ciągi
informacyjne zbudowane z kwantów, fragmentów falowych i cząstek z
nich powstałych.
Pojemność informacyjna maleje wraz z gęstością, ponieważ
cząstki są coraz mniejsze (zawierają coraz mniej fal). Informacja
wobec tego z wyższej gęstości na niższą, musi być przekazana za
155
pomocą większej ilości cząstek. Musi to spowodować rozszerzenie
wiązki. Rzut informacji z gęstości wyższej na niższą, odbywa się przez
rozszerzenie wiązki a z gęstości niższej na wyższą – zwężeniem
wiązki. Przy intensywnej pracy umysłu i intensywnym przesyłaniu
danych z umysłu do mózgu, może dojść do bólów głowy właśnie z
powodu zatkania kształtów przejścia. Przekaz informacji jest w
odbiorze przyjemny, kiedy jego ilość jest zsynchronizowana z
możliwością mózgu. Jeśli jest większy – to zachodzi właśnie proces
zatykania kształtów przejścia a nawet uszkadzania przez kwanty
neutronów.
Z 4g, czyli z umysłu do mózgu jest rzutowana informacja, która ma
wgrać się w strukturze 3g. Myślenie odbywa się w umyśle, ale jego
efekty przekazywane są do mózgu w postaci ciągów informacyjnych
przechodzących przez kształty przejścia i „wyświetlane” są w jego
odpowiednich rejonach.
Kształty przejścia się modyfikują i rzutują umysł na funkcjonującą
część mózgu. W sytuacji normalnej, istnieje geografia standardowych
układów fraktalnych i odpowiednie rejony umysłu są zrzutowywane
na odpowiednie części mózgu. Dlatego w mózgu można
zaobserwować ośrodki specjalizujące się w obsłudze konkretnych
funkcji. Również informacja z mózgu przechodzi do umysłu. W ten
sposób umysł jest informowany o skuteczności swoich działań i zbiera
informacje ze środowiska.
Podobny mechanizm funkcjonuje na przejściu piątej gęstości na
czwartą i odwrotnie. Tą drogą corsup programuje umysł i zarządza
osobowością, a jednocześnie otrzymuje informację zwrotną o
skutkach swoich zabiegów. W ten sposób wcielenie umożliwia
rozwijanie się corsupa.
Poziomy fraktalne
Fraktal startuje już od preprzestrzeni. Jednak tego etapu nie
zaobserwujemy. To co może być zauważalne, to fraktale na bazie
przestrzeni fazowej. Te fraktale nakreślają program tworzenia
fraktalności strukturalnej na przestrzeni egzystencjalnej. Nie ma
stałej ilości poziomów fraktala. Ich ilość mieści się w granicach od
50.000 do 127000 poziomów. Granice poziomów fraktali
egzystencjalnych wynikają z pofragmentowania samej przestrzeni.
Na wyższych poziomach granicę określa strefa nulifikacji (np.
gęstości). Poziomy fraktali, szczególnie na tych pierwszych
poziomach, niekoniecznie zależą głównie od generacji algorytmów.
156
Zależą bardziej właśnie od fragmentowania przestrzeni, nawet tej
preegzystencjalnej. Dzięki temu otrzymuje się większą
różnorodność. Chociaż wszystkie fraktale Wszechświata wyrastają z
tej samej przestrzeni, na każdym odrębnym jego obszarze, wyrastają
według innego programu. Dlatego każda gęstość ma swoje fraktale,
począwszy od tych elementarnych. Poziomy dzielą się na dwie
kategorie:
I kategoria Kategoria II
1. Poziomy wzrostu 1. Poziom progresji wtórnej
2. Poziomy budowy 2. Złączenia nulifikacyjnego
3. Poziomy budowy regresyjnej 3. Unifikacyjne
4. Sublimacji unifikcyjnej
I kategorii poziomy osiąga ok. 80% istot we wszechświecie.
II kategorii poziomy osiąga ok. 20% wszystkich istot Wszechświata.
Przy czym im wyższy poziom z tej kategorii tym mniej istot go
osiągnie.
Poziomy wzrostu
Tutaj Fraktal swobodnie przyrasta i nie dokonuje samoingerencji w
siebie. Samoingerencja to zmiana wewnątrz układu
spowodowana wpływem tego układu na samego siebie.
Przykładem na samoingerencję jest rozpychanie struktury na
zewnątrz pod wpływem nacisku od wewnątrz. Nacisk z kolei
spowodowany jest przyrostem fraktala od środka – np. pogrubianie
się pnia drzewa. Tyle, że przyrost drzewa to jest już poziom budowy.
Na poziomie wzrostu fraktale są tylko w przestrzeni i przyrastają
swobodnie właśnie bez samo ingerencji. Można ten rodzaj
przyrastania fraktala porównać do tworzenia się piany. Bąbelki piany
po prostu narastają rozpychając strukturę na wszystkie strony.

157
 Poziom budowy
Obejmuje (na Ziemi) 116 poziomów. Od samych atrybutów cząstek
elementarnych i niektórych fragmentów falowych – jak choćby kwant,
do planety jako całość (struktury). Na tym poziomie jest również
ludzkie ciało, lecz cały człowiek osiąga wyższe poziomy fraktalne.
Rozkład poziomów fraktalnych na elementarnym poziomie
materii 3g:
1. Wolna cząstka
2. Cząstka na jednej siatce strukturalnej
3. Kolektyw materialny na jednej siatce
4. Wolna cząstka na dwóch siatkach
5. Cząstka związana na dwóch siatkach
6. Kolektyw materialny na dwóch siatkach
7. Wolna cząstka na trzech siatkach
8. Cząstka związaną na trzech siatkach
9. Kolektyw materialny na trzech siatkach.
Klasyfikacja ta jest poprawna w ok. 52%. Poziomy fraktalne przy
takim skomplikowaniu i wzajemnych zależnościach zazębiają się i
wzajemnie przenikają. Podana kolejność jest tylko orientacyjna.
Poziom budowy regresyjnej.
Tutaj struktury są bardziej zmienne. Mogą same na siebie wpływać.
Jednak proces ten jest nieświadomy. Struktury rozwijają się lub
rozpadają. Czasami taka struktura nabywa możliwości przekroczenia
swojej strefy nulifikacji. Od tego momentu może wprowadzić nową
wartość do Wszechświata. Ma możliwość tworzenia swojej własnej
świadomości i przeniesienie jej wtórnie na DSŚ. Na tym poziomie jest
istota z pre–cosupem.
Kategoria II
Poziom progresji wtórnej
Fraktal tworzy względnie samoświadomą strukturę. Sam się
weryfikuje i dopasowuje kształt. Jak zapełni przestrzeń strukturą, to
zapada się w sobie i „wychodzi z powrotem w górę”. Tak tworzy się
jego następna warstwa, unifikując poprzednią. Algorytmy się
reorganizują tworząc wyższą generację. Ten proces jest
przeskoczeniem poziomu świadomości. Odbierany jest przez
człowieka jako oświecenie. Pierwsze tego rodzaju przejście otwiera
jednocześnie przejście fraktalne między poziomami i gęstością trzecią
i czwartą. W istocie jest to powstanie nowego kształtu przejścia. U
człowieka jest to otwarcie zbioru kształtów przejścia zwanych
158
centrum dyfrakcyjnym, które jest na wysokości żołądka - czakra
splotu słonecznego. Na tym poziomie są ludzie z corsupem na
niskim i średnim poziomie jego rozwoju.

Poziom złączenia nulifikacyjnego

Od tego momentu fraktal jest powiązany ze strefami nulifikacji. Jest
to ważne dla istoty, gdyż otrzymuje ona fragment przestrzeni do
własnej dyspozycji, mogącą być niezależną od fraktali ją
otaczających. Uzyskuje przez to pełną indywidualność.
Dany podfraktal, kiedy rozszerza się w poziomie, zajmuje
coraz więcej stref nulifikacji. Jeżeli zajmie maksymalnie dużo
stref to przeskakuje poziom. Regulowane jest to programem
przestrzeni. Przestrzeń określa warunki narastania fraktala. Od tego
momentu możliwe jest ślizganie się w czasie. Przechodzenie od
danego punktu czasowego do punktu, w którym wydarzenie się
zrealizuje. Odbywa się to dzięki rewersji fraktalnej.
Poziom unifikacji
Występuje dopiero na 6g. Fraktale na niższych gęstościach są dla
niego podfraktalami. Tak, że istota zajmująca ten poziom fraktala
składa się jednocześnie ze wszystkich fraktali poniżej. Dzięki temu
ma wgląd w cały Wszechświat. Istota, nawet gdy nie jest wcielona,
ma zarezerwowany fragment przestrzeni na przekroju Wszechświata.
Z 6g wykonany rzut geometryczny na niższe poziomy. Ten rzut jest
ścieżką ewolucyjną. Istota wciela się tam gdzie ma powinowadztwo
algorytmiczne lub (i) może wyrównać swoje nieciągłości. Ten poziom
fraktala wymaga precyzyjnego balansu naprężeń przestrzeni poprzez
równowagę czynników kosmicznych.
Strefy nulifikacji mogą się zazębiać i zachodzić na siebie nie
wywołując zaburzeń. Ten stan nazywany jest jednością.
Zasady te są jednocześnie zasadami, według których buduje się
przestrzeń egzystencjalna. Przestrzeń ta jest w „kleszczach”
przestrzeni fazowej z jednej strony, a na DSŚ z drugiej strony. Na
obu tych ograniczeniach musi się weryfikować, czyli aktualizować
swój program. Cały czas ma być on zgodny z programami przestrzeni
fazowej i DSŚ. Wszystkie składniki przestrzeni są podlegle
strumieniowi zewnętrznemu, który jest ich „włącznikiem” i
„wyłącznikiem”. Strumień zewnętrzny włączy wydarzenie, jeśli
materia uniwersalna dojrzeje do zrealizowania jego poleceń.
Właściwie proces jest odwrotny. Jeśli materia uniwersalna „wskoczy”
159
na program strumienia, to ten się uruchomi. Procesy są realizowane i
materializowane w postaci algorytmów. Te przekształcając się,
wpływają jednocześnie na wyższy poziom weryfikacji na DSŚ. To
wtórnie działa na materię uniwersalną oraz przestrzeń fazową i
„przesuwa” całość układu na inny zakres strumienia zewnętrznego. To
z kolei uruchamia następny proces budowania, już na wyższym
poziomie. Tym samym zasadą podlegają elementarne struktury
(cząstki elementarne), jak i świadomość oraz jej procesy. Wobec tego
fraktalnym zasadom podporządkowują się również zjawiska
psychiczne, społeczne, kulturowe i polityczne.

160
 Pojęcia współczesnej fizyki w zestawieniu z hiperfizyką.
Energia
Według fizyki jest to „coś”, co pojawia się „skądś” i znika „gdzieś” a
po drodze coś zmieni. Energia w znaczeniu ezoterycznym, określa się
tu wszystko, co wybiega poza znane pojęcia.
Promieniowanie reliktowe Wszechświata
Zarejestrowane neutrina pędzące przez Wszechświat zostały
zinterpretowane jako pozostałość po wielkim wybuchu. Jednak
neutrina tworzą się na bieżąco i wcale nie pochodzą z tych bardzo
odległych czasów.
Neutrino to fragment falowy powstały ze zderzenia wolnego elektronu
z siatką kwantową. Jeżeli wolny elektron (niezwiązany z żadną siatką)
wbije się w siatkę kwantową to jednocześnie wybije z niej jakiś
fragment falowy. Sam zostanie na siatce. Tym fragmentem jest
właśnie neutrino. Jeżeli przeskoczy ono na siatki postrzegane przez
nas – to dla nas pojawia się znikąd i nie wiadomo, dlaczego. Neutrina
pojawiają się w sąsiedztwie większych mas, bo tam jest większe
zagęszczenie materii i przez to większe możliwości zderzeń.
Naukowcy myślą, że pędzące przez kosmos neutrina są
pozostałościami po Wielkim Wybuchu. To nieprawda. Są one na
bieżąco i obficie wytwarzane przez przestrzeń egzystencjalną w
procesie standardowych zderzeń cząstek. Naturalnie jest ich więcej w
miejscach zagęszczenia masy.
Wybuch
Głównym „aktorem” spektaklu wybuchu jest cząstka falowa
znajdującą się na siatce falowej i glue. Jeżeli forma osadzona jest
w określonej strefie nulifikacji na obszarze jakiegoś fraktala,
to musi się informacja o niej zmieścić na tym obszarze.
Przestrzeń ma ograniczoną pojemność informacyjną. Jeśli forma
zostanie przeładowana informacją, to struktura nie pomieści jej.
Cząstki i siatki mają ograniczone możliwości przyjęcia informacji i
atrybutów. Jeśli mimo napełnienia, informacja będzie dalej
dostarczana – np. temp lub jakiś promieniowanie (fragmenty falowe),
to forma ulegnie destrukcji. Jest to mechanizm przestrzeni
zapobiegający patologicznemu rozrastaniu się struktur obecny na
całej przestrzeni egzystencjalnej (wszystkich gęstościach).
Gwałtowne przeładowanie przestrzeni na 3g powoduje eksplozję.
Mechanizm polega na odebraniu informacji przez bardzo reaktywną
cząstkę falową i jej szybkim przekazaniu na struktury sąsiednie. W
161
ten sposób całe otoczenie miejsca przeładowania odbiera informacje i
dalej się przeładowuje. Bodziec zostaje przekazany dalej, tak długo,
aż informacja zostanie równo rozłożona w całej strefie nulifikacji.
Wyrównanie poziomu informacji danego obszaru odbywa się (jak na
nasze postrzeganie) szybko i gwałtownie.
Temperatura
To międzycząsteczkowe przekazywanie niespójnej informacji. W 3g
struktury poddane napływowi ciągów informacyjnych, których
struktura nie może przyjąć w sposób laminarny, zostają rozchwiane.
Niepasujące atrybuty, fragmenty falowe czy wręcz inne cząstki
wtłaczane do zbalansowanej struktury, będą ją rozpychały. Ponieważ
w materii 3g jest „dużo luzu” cząstki mają gdzie „uciec”. Te „uniki”
cząstek przed napływem strumienia innych cząstek, fragmentów
falowych i atrybutów odbieramy, jako drgania.
Pod wpływem ciągu informacyjnego struktura będzie rozszerzała się
tak długo aż nie wystarczy jej miejsca w przestrzeni, którą zajmuje
lub, pod wpływem intruzów, zostaną zerwane wiązania. Jeśli to się
stanie, struktura rozpadnie się. Takimi intruzami dla
zharmonizowanej struktury może stać się strumień elektronów
(prąd). Przewodnik, przez który przepuszczamy prąd, nagrzewa się..
Jeśli ilość przepuszczanych elektronów przekroczy ilość wolnego
miejsca w strukturze przewodnika, to ten się spali.

Ogień
Drugim przykładem podgrzewania, czyli dokładania do struktury
informacji jest ogień. Ogień to strumień cząstek falowych,
kwantów i innych resztek po strukturze. Strumień tych cząstek
dostarczony gwałtownie, tak bardzo rozpycha strukturę, że aż
powoduje jej błyskawiczną dewastację. Jest to spalenie. Zostają w
strukturze zerwane wiązania i następuje szybka zmiana w strukturze
z chaotycznym wyrzuceniem jej elementów.
Przeskok iskry
Iskra przeskakuje wtedy, gdy elektrony występują w specyficznej
kombinacji. Do przeskoku iskry potrzebne są 3 elektrony w układzie:
1. elektron na siatce falowej,
2.elektron na siatce glue,
3. elektron na siatkach glue–falowa posiadający atrybut bazowalność.
W tej konfiguracji następuje konieczność do skompletowania fraktala.
162
Elektron na siatkach glue–falowa zmienia pozycję. Objawia się nam to
jako przeskok iskry. Elektrony konfigurują się tak, aby skompletować
fraktale. Dlatego „szukają” takiego ułożenia żeby wykonać polecenie
przestrzeni. W naszym oglądzie widzimy jak elektrony przeskakują
„pustą” przestrzeń, poza przewodnikiem. W rzeczywistości jest tak,
że cały układ jest większy niż przewodnik. Obejmuje inne warianty
rozłożenia materii. Fraktal „łata” się właśnie tym przeskokiem na
siatkach glue–falowa
Przepływ prądu
Przepływ prądu nastąpi, jeśli struktura zostanie przeładowana
informacją. W strukturach atomowych – opartych na siatkach glue i
falowej, przeładownie to rozładowują elektrony, ponieważ to one
znajdują się na zewnętrznych powłokach atomów. Rozładowanie w
ten sposób jest nieszkodliwe dla samych atomów. Jest optymalnym
wyjściem dla struktury. Prąd przepłynie, kiedy elektrony będą miały
dużo wspólnych atrybutów (<71%) i będą w następującej
konfiguracji:
elektron na trzech siatkach,
elektron na siatce falowej,
elektron na siatkach glue–falowej.
Na siatce falowej elektron jest związany z cząstka falową. Na trzech
siatkach z kwantem lub (i) z cząstka glue, na siatkach glue–falowa,
jest na powłokach atomów.
Struktura chce pozbyć się nadmiaru informacji szukając dla niej
innego miejsca. Przesuwa, wobec tego, cały ten układ. Jeśli nie
ograniczymy miejsca, to informacja się rozproszy. Jeśli „wciśniemy”
ją w przewód – to układ będzie się przesuwał. Otrzymamy przepływ
prądu. Takie wzajemne układy elektronów mogą zaistnieć w
strukturze pochodzącej z żywiołu metalu. Źywioł ten jest
algorytmem przestrzeni ułatwiającym wymianę atrybutów pomiędzy
siatkami i ułatwia powstanie ciągłości algorytmicznej na poziomie
fraktali równoległych. W innych strukturach nadmiar informacji jest
rozładowywany poprzez przekazanie temperatury, wybuch, spalenie,
promieniowanie.

163
 Magnetyzm
Jest to ruch cząstek falowych na poziomie fraktalnym o jeden
poziom wyższym niż przepływ elektronów na układzie siatek
glue–falowa. Magnetyzm jest ściśle związany z ruchem elektronów
postrzeganych przez nas, jako prąd. Relacja pomiędzy magnetyzmem
a przepływem prądu jest sprzężeniem zwrotnym. Pole magnetyczne
Ziemi jest indukowane ruchem elektronów na kombinacji siatek glue–
falowa, falowa i glue–falowa–kwantowa. Ruch wzglądem siebie
sąsiednich powłok planety o różnych temperaturach, powoduje
indukowanie przepływu informacji (temperatura to informacja), która
rozładowuje się m.in. przez ruch elektronów. Ponieważ różnice
temperatur nie są stałe, elektrony emitowane są pulsacyjnie i
wzbudzają pole magnetyczne, które dlatego jest polem zmiennym.

Pole elektromagnetyczne
Układ magnetyzm – prąd, jest wzajemnie zależny. Zacznijmy, więc
od ruchu elektronów na układzie siatek glue–falowa. Atrybuty od
poruszającego się elektronu na tych dwóch siatkach są przejmowane
przez cząstki glue na siatce glue. W tym momencie proces się
rozgałęzia na siatkę glue i kwantową. Cząstki glue, które odebrały od
elektronów atrybuty rozprzestrzeniają je gwiaździście po siatce glue,
jednocześnie kwanty na siatce kwantowej odbierają atrybut
rezonansowość od elektronów na siatce falowej, przekazując go
wprost do kwantu na układzie glue–falowa a cząstki falowe
stowarzyszone wcześniej z elektronem wchodzą na układ glue–
falowa. Jednocześnie cząstki glue, które gwiaździście rozprowadziły
informację, po utracie atrybutów, wracają na siatki glue–falowa. W
ten sposób na siatkach glue–falowa cząstka falowa łączy się z
kwantem.

164
Ponieważ układ ten posiada atrybuty od dwóch elektronów, to jest on
wyższym poziomem fraktala od fraktala, na którym odbywa się ruch
elektronów. Ten poziom fraktala (cząstka falowa+kwant) jest
połączony rewersją fraktalną z następnym poziomem. Ten następny
poziom jest na trzech siatkach. Na nim znajduje się proton + cząstka
falowa. W momencie „zaskoczenia” układu falowa+kwant z układem
proton+falowa zaczyna się ruch obu tych układów. Można powiedzieć,
że jedno drugie holuje. Cząstka falowa tworzy konglomerat zwany
paczką falową. Ta pociąga za sobą większą liczbę protonów. Cała
rzecz się dzieje na trzech siatkach. Jest to układ nietrwały. Po
przekroczeniu tolerancji układu na informację, zaczyna on oddawać
protony. Odpadające protony mają dwa wyjścia. Jeden proton zostaje
z atrybutami cząstki falowej a drugi bez nich. Pierwszy, zderza się z

165
układem elektron+glue, drugi z elektronem stowarzyszonym z
kwantem wywołując ruch elektronów. Oba elektrony na tym poziomie
fraktala (3 siatek) są połączone rewersją fraktalną z niższym
poziomem fraktala, czyli układem elektron na siatce glue–falowa.
Impuls rewersji fraktalnej z trzech siatek na dwie (glue–falowa)
porusza elektron na tych siatkach. Postrzegamy to jako ruch
elektronów, który dla nas jest przepływem prądu.
Grawitacja
1. Grawitacja dotyczy nie tylko 3g, ale całego Wszechświata
2. Na każdej gęstości są różne jej zasady działania.
3. Istnieje dla gęstości cząsteczkowych i niecząsteczkowych. Czyli
innego typu będą to oddziaływania na gęstościach 2-5, a innego typu
na gęstościach 1, 6 i 7 oraz samej przestrzeni.
Grawitacja gęstości cząsteczkowych.
Z punktu widzenia 3g na grawitację składają się głównie:
1. Nacisk 2g i 4g na 3g,
2. Rewersja fraktalna na cząsteczkowych poziomach fraktala
3. Oddziaływania siatek strukturalnych
4. Oddziaływania cząstek:
- na 3g cząstki glue
- na 4g cząstek astralnych, synchronizacyjnych i cyklicznych
- na 5g cząstek łączących i niezwlekłych
- na 2g cząstek życiowych
5. Działanie czynnika życia.
Ponadto grawitacja rozumiana jako współzależność pomiędzy ciałami
niebieskimi w układach gwiezdnych a także ich zbiorach, czyli
galaktykach, jest dodatkowym zjawiskiem nałożonym na grawitację
podstawową, czyli zlepianie się materii.
Ciała niebieskie wchodzące w skład galaktyki połączone są tzw. nićmi
grawitacyjnymi z centrum galaktyki. Nici grawitacyjne są sumą
cząstkowych oddziaływań grawitacyjnych między ciałami,
ponieważ oddziaływania te zachodzą na wyższych poziomach
fraktala. Na tych samych zasadach oparta jest grawitacja w
poszczególnych układach gwiezdnych. Nici grawitacyjne zbiegają się
wówczas w centrum gwiazdy, na której oparty jest układ. Również
zbiory galaktyk mają swoje centrum w danym kosmosie. W
oddziaływania grawitacyjne w kosmosie, wchodzi również materia i
galaktyki oparte na innych układach rozłożenia materii niż na
„naszym” układzie siatek, czyli glue–falowa. Nici grawitacyjne mają
166
określoną „wytrzymałość”.
Przestrzeń zawiera kod określający maksymalną wielkość kosmosu.
Do tego miejsca i momentu kosmos może się rozszerzać. Po
osiągnięciu tego punktu krytycznego nici grawitacyjne zaczynają
kosmos „zbierać”. Czyli od tego momentu kosmos będzie się kurczył.
Rozszerzanie się kosmosu jest spowodowane rozpychaniem
przestrzeni egzystencjalnej kosmosu 3g-owego przez
narastanie fraktali. Materia natomiast pochodzi z przejścia materii
2g na 3g. Na 2g, materia pojawia się w wyniku łączenia się
fragmentów falowych z 1g. Materia powstaje z programu zawartego w
przestrzeni i DSŚ. Stymulatorem tego procesu jest głównie czynnik
życia (Rdzeń).
Oddziaływanie grawitacyjne na 3g, w dużym uproszczeniu opiera się
na siatce glue z udziałem siatki kwantowej, ponieważ bierze w nim
udział cząstka glue na układzie glue–kwantowa.
Siatka kwantowa „pomaga” w rewersji fraktalnej, ponieważ głównie z
niej są zbudowane kształty przejścia. Dotyczy to rewersji fraktalnej
pomiędzy gęstościami. Kształty przejścia będące fraktalami łączącymi
gęstości, przekazują impuls do kosmosu innej gęstości. To jest
mechanizm przenoszenia oddziaływania na inną gęstość.
Siły spajające materię są to właściwie wszystkie wzajemne
oddziaływania pomiędzy cząstkami elementarnymi na
wszystkich trzech siatkach, ale rewersja fraktalna na poziomie
cząstek jest realizowana głównie za pomocą cząstki glue.
Cząstka glue posiada atrybut generyczność, który umożliwia jej
wykonanie rewersji fraktalnej. Sama rewersja zachodzi i tak w
określonych okolicznościach i podlega zasadzie koncentryczności
fraktalnej. Występuje wtedy, kiedy układ fraktalny wypełnia się do
„środka”, czyli przeciwnie do kierunku ciągu informacyjnego na
przestrzeni fazowej. Rozbieżność względem przestrzeni fazowej
powoduje, że w pewnym momencie ciągi informacyjne przestrzeni
fazowej i egzystencjalnej zbiegają się w jednym punkcie. Powoduje to
powstanie impulsu, który wywołuje rezonans powłok fraktalnych i
przekazanie informacji na pewną odległość. Impuls zostaje
przekazany na trzeci i (lub) czwarty poziom od poziomu fraktalnego
siatki glue w przypadku niekoncentryczności fraktali wobec siebie.
Jeżeli fraktale byłyby koncentryczne (jednokierunkowy ciąg
informacyjny) impuls mógłby zostać przekazany liniowo. W przypadku
niekoncetryczności, czyli nakładania się warstwowego fraktali jak
167
wstążka, na każdym poziomie zachodzi zmiana kierunku informacji.
Przy takim zaburzeniu informacja może się wytrącać. Zapobiega temu
atrybut generyczność. Posiadająca go cząstka glue przekazuje pełną
informację o sobie na inne poziomy fraktala.
Grawitacja, powstaje tam, gdzie występuje materia ciągła.
Jednocześnie wystąpienie atrybutu generyczności świadczy o ciągłości
materii uniwersalnej, czyli materii mogącej budować złożone
struktury.
Grawitacja jest oddziaływaniem przekraczającym układ
zamknięty, w którym elementy połączone są wzajemnymi
relacjami kształtów (algorytmów). Atrybut generyczność jest
obejściem przestrzeni umożliwiającym wzajemne oddziaływania
pomiędzy niezależnymi układami zamkniętymi. Cząstka glue
uaktywnia inną cząstkę glue na innym poziomie fraktalnym.
W przypadku, gdy materia będzie miała zbyt wiele nieciągłości,
oddziaływania grawitacyjne będą również nieciągłe i struktura się
rozpadnie – entropia.
Entropia
Jest efektem oddziaływania czynnika śmierci. Ze względu na to, że
grawitacja jest wynikiem wzajemnych oddziaływań pomiędzy
cząstkami, jej natężenie zależy od ilości cząstek. Ta przekłada się na
masę. Dlatego ciało o dużej masie wykazuje się dużą grawitacją.
Oczywiście siły grawitacyjne są mniejsze tam, gdzie materia jest
rozrzedzona i posiada duże nieciągłości, i gdzie jest mała zwartość
fraktali.
Napęd antygrawitacyjny
W uproszczeniu polega na manipulowaniu siatkami strukturalnymi.
Wykonuje się tzw. rolowanie przestrzeni. Polega ono na wysyłaniu
ciągów podprzestrzennych o bardzo podobnej informacji. Ciągi
ułożone są na kształt walca. Klonowanie informacji powoduje kolaps
przestrzeni egzystencjalnej na małej odległości i zerwanie siatek
strukturalnych. Efektem tego jest zanik grawitacji na małym
obszarze. Nie jest to groźne, ponieważ siatki odbudowują się po
jednym impulsie. Impuls, to odległość algorytmiczna pomiędzy
momentami pełnej weryfikacji przestrzeni egzystencjalnej na
przestrzeni fazowej. W różnych przestrzeniach impuls jest
różny.

168
 Nauka pozaziemska
Czas
Nie funkcjonuje jako wielkość fizyczna, odczuwają upływ czasu
poprzez sekwencję wydarzeń. Czas rozumieją jako wielkość
abstrakcyjną, subiektywną, nieistniejącą.
Masa
Dla nas masa uwzględnia część cząstek na układzie glue–falowa.
Masa według nas jest wielkością mającą odzwierciedlać gęstość
przestrzeni. Dla „nich” wskaźnikiem gęstości przestrzeni jest
zagęszczenie DSŚ i siatek strukturalnych.
Prędkość
Wielkość nieużywana. Jest nią ewentualnie (używając naszych
kategorii umysłowych) odległość pomiędzy punktami w przestrzeni
liczona ilościami impulsów danej gęstości przeżytych w czasie
przemieszczania się. Impulsy na różnych gęstościach mają różą
częstotliwość. Stąd wynikają zagięcia czasowe. Badanie odległości
wykonuje się rewersją fraktalną, wysyłając kształty i po ich powrocie
badając ich zniekształcenia. Im więcej zniekształceń, tym jest dalej
(PING).
Praca
W pojęciach fizyki „kosmicznej” odpowiednikiem tej wielkości jest
stopień realizacji bloku zdarzeniowego. Drugim rozumieniem tego
terminu będzie stopień zapełnienia się informacją jakiejś
hipotetycznej strefy nulifikacji.
Moc
Ta wielkość w pewnym stopniu odzwierciedla rzeczywistość. W
ziemskiej fizyce oznacza ilość pracy wykonaną w jednostce czasu.
Również stosowane jest pojęcie mocy obliczeniowej. Jest to ilość
operacji wykonanych w jednostce czasu. Ta druga forma, choć
stosowana prawie wyłącznie w informatyce, nie bezpodstawnie jest
zbliżona do pojęcia mocy informacyjnej stosowanego w innych
cywilizacjach. Jest to ilość informacji, jaka przepłynie przez
fragment przestrzeni w trakcie jednego impulsu.
Pęd
Ta wielkość w ogóle nie jest stosowana. U „nich” stosowany jest
potencjał realizacyjny, określający wpływ obiektu na otoczenie.
Określa się, jak duże zmiany w rzeczywistość wprowadza obiekt
materialny samą swoją obecnością.
169
 Ciśnienie
W naszej nauce odzwierciedla ono wzajemną „siłę nacisku” dwóch lub
większej ilości obiektów materialnych. Niestety, jest to wielkość
abstrakcyjna, ponieważ obejmuje wyłącznie częściowe rozłożenie
materii na układzie siatek glue–falowa. O wiele bardziej adekwatne
do rzeczywistości jest badanie zagęszczenia informacji na danym
obszarze, które będzie oddawać wzajemną relację układów na
wszystkich siatkach strukturalnych.
Błędy w matematycznym postrzeganiu
1. Dostosowuje rzeczywistość do matematyki. To znaczy, że neguje
istnienie zjawisk, jeśli tych nie udaje się dopasować do jej rygorów.
2. Wykonuje obliczenia na stałych elementach. Efektem tego jest
„patyczkowa” matematyka, wywodząca się z rachunku typu: dwie
sztuki dodać dwie sztuki, równa się, cztery sztuki. Taka matematyka
sprawdza się w przypadku liczenia właśnie sztuk czegoś, ale nie
nadaje się do operacji na przestrzeni. Do obliczeń dotyczących
rzeczywistości, należy zastosować matematykę, w której elementy
będą mobilne i dopasowane do niej (a nie na odwrót).
3. Używanie nieskończoności jest błędne, jeśli stosuje się ją do
obliczeń dotyczących przestrzeni egzystencjalnej, to znaczy,
przestrzeni, której nasza matematyka dotyczy. Pojęcia
nieskończoności można używać jedynie w odniesieniu do przestrzeni
fazowej. Ale o istnieniu przestrzeni fazowej matematycy nie wiedzą.
4. Wszelkie osie nie muszą być proste. Wręcz przeciwnie. Prosta jest
wielkością hipotetyczną, nieistniejącą w rzeczywistości. Prostą oś
można stosować do obliczeń budowlanych, ale nie w stosunku do
przestrzeni.
5. W rzeczywistości nie istnieją kąty proste. Matematyka oparta na
nich stawia jedynie wyidealizowane hipotezy, a nie bada
rzeczywistości.
Pojęcia używane w fizyce rozwiniętych cywilizacji.
Pole matrycy
Jest to jednostka miary, porównująca gęstość cząsteczkową do
gęstości DSŚ. Inną metodą jest zbadanie zagęszczenia kwantów na
danym obszarze trzeciej gęstości i sprawdzenie ich atrybutów. Ilość
poszczególnych atrybutów będzie się przekładała na gęstość DSŚ.
Malobacja
Wielkość oddaną tym pojęciem stosuje się przy projektowaniu ścieżek
ewolucyjnych i tworzeniu egregorów. Oznacza ona: szybkość zmiany
170
różnicy, pomiędzy realizacją wpływu Rdzenia poprzez istoty na
przestrzeń egzystencjalną, a wpływem istot niestrukturalnych (6g i
7g) poprzez redukcję algorytmów przestrzeni fazowej do przestrzeni
egzystencjalnej.
Owoficzność
Określa, w jakim „natężeniu” działa strumień zewnętrzny na
przestrzeń fazową poprzez metaprzestrzeń, w stosunku do realizacji
strumienia zewnętrznego bezpośrednio na przestrzeń fazową.
Pochłanialność
W ziemskiej fizyce stosowane do badań nad poziomem absorpcji
promieniowania. W fizyce „kosmicznej” określa się tym pojęciem ilość
atrybutów, jaką układ może pochłonąć lub dostosować, a jaką oddać.
Jednocześnie uwzględnia się cztery wielkości. Układ może:
1. Przyjąć atrybuty
2. Zamienić atrybuty
3. Przepuścić
4. Odbić
Synchronizacja pola
Przedstawia stopień realizacji synchronizacji przez przestrzeń
egzystencjalną wytycznych przestrzeni fazowej z realizacją założeń
metaprzestrzeni na przestrzeń egzystencjalną. Im różnica
synchronizacji przestrzeni jest większa, tym synchronizacja pola jest
mniejsza.
Spójność pola
Gdy tempo przeskoku informacji na poziomie przed algorytmicznym
na metaprzestrzeni osiągnie kres realizacji, to może stać się
algorytmem przestrzeni fazowej. Jeżeli przestrzeń fazowa posiada
algorytmy, których ciągłość realizacji przekłada się od
metaprzestrzeni do przestrzeni egzystencjalnej, to na przestrzeni
tworzy się naprężenie. Naprężenie może być zaginane poprzez
wzajemną interakcję między przestrzenią fazową, a przestrzenią
egzystencjalną. Jeżeli ich wzajemna interakcja tworzy układ wirowy
(subspinowość), to ciąg realizacyjny od metaprzestrzeni do
przestrzeni egzystencjalnej zmienia wzajemny układ naprężeń na
naprężenia fraktalne. Im większe jest naprężenie fraktalne w
stosunku do naprężeń przestrzeni, tym większa jest spójność pola.
Jeżeli dany obszar jest mobilny i stabilny, to jest w nim spójność
pola.
171
 Kwantowalność gęstości
Określa maksymalną ilość kwantów danej gęstości, jaka zmieści się w
okach siatek strukturalnych powstałych w wyniku ich połączenia.
(Połączenie kilku siatek tworzy jedno oczko).
Minoresncencja fragmentaryczna
Patrz: Atrybuty cząstek. Atrybut przenikalność.
Stopień dekompletacji
Ma podobne znaczenie, co minorescencja, ale dotyczy obiektu.
Oznacza ilość nieciągłości w danym obiekcie.

172
173