Nederlandse

Reactieve artritis [voorheen bekend als de ziekte van Reiter's syndrome] is een inflammatoire vorm van
artritis die de gewrichten, ogen en urinewegen (blaas, vagina, urethra) aantast. Het treedt op wanneer
bacteriën in de bloedbaan komen en ervoor zorgen dat uw lichaam reageert met ontstekingen in
verschillende delen van het lichaam.

De soorten bacteriën die reactieve artritis veroorzaken, worden meestal gecontracteerd door seksueel
contact of door het eten van bedorven voedsel. De ontstekingsreactie begint meestal binnen 2 tot 4
weken na infectie. Reactieve artritis is niet besmettelijk, maar de bacteriën die de ziekte veroorzaken,
kunnen van persoon op persoon worden overgedragen.

Mannen van 40 jaar en jonger worden het meest getroffen. Er zijn aanwijzingen dat ze negen keer meer
kans hebben dan vrouwen om de ziekte te krijgen als gevolg van een seksueel overdraagbare infectie.
Beide geslachten hebben echter evenveel kans om het te krijgen van een voedselgerelateerde infectie.

Oorzaken

Geïnfecteerd zijn met bepaalde bacteriën is in verband gebracht met reactieve artritis. De meest
geassocieerd met reactieve artritis zijn:

•Chlamydia trachomatis. Het wordt verspreid door seksueel contact. De infectie kan beginnen in de
vagina, blaas of de urethra.

•Salmonella, Shigella, Yersinia en Campylobacter. Deze bacteriën infecteren meestal het maag-
darmkanaal.

In zeldzame gevallen kan de bacterie Chlamydia pneumoniae, die luchtweginfecties veroorzaakt, ook
reactieve artritis veroorzaken.

De bacteriën komen meestal op twee manieren uw lichaam binnen:

•Urogenitaal kanaal. Bacteriën kunnen tijdens seksueel contact via de vagina of urethra binnendringen
en zich verspreiden naar de blaas.

•Gastro-intestinaal (GI) kanaal. Bacteriën kunnen het lichaam binnendringen als je bedorven voedsel eet
of voedsel dat in contact is gekomen met besmette oppervlakken.

Artsen weten niet zeker waarom sommige mensen die aan deze bacteriën worden blootgesteld de
ziekte krijgen en anderen niet. Onderzoekers hebben echter een gen geïdentificeerd, genaamd humaan
leukocytenantigeen (HLA) B27, waardoor een persoon meer kans heeft om reactieve artritis te krijgen.
Niet iedereen die dit gen erft, krijgt de ziekte.
Symptomen

De meest voorkomende symptomen van reactieve artritis zijn ontstekingen in de gewrichten, ogen,
blaas en urethra (de buis die helpt om urine uit het lichaam te verwijderen). Soms kunnen zweertjes in
de mond en huiduitslag optreden.

Hier zijn enkele mogelijke symptomen die per lichaamsgebied worden geïdentificeerd.

Gewrichtssymptomen

•Pijn en zwelling in knieën, enkels, voeten en soms de vingers en polsen.

•Zwelling van de pezen (tendinitis) of waar pezen aan het bot hechten (enthesitis).

• Hielpijn en hielspoor (benige gezwellen in de hiel).

• Lage rug- en bilpijn.

• Ontsteking in de wervelkolom (spondylitis) of in de onderrug die de wervelkolom met het bekken

verbindt (sacroliitis).

Oogsymptomen

•Roodheid van de ogen.

•Oogpijn en irritatie.

• Wazig zicht.

Deze symptomen kunnen tekenen zijn van ontsteking van de oogbol en het ooglid (conjunctivitis,
algemeen bekend als "roze oog") of het binnenoog (uveïtis).

Urinesymptomen

•Pijn tijdens het plassen.

• Moet vaker plassen.

Symptomen van reactieve artritis kunnen zeer mild zijn en gedurende enkele weken tot maanden
komen en gaan, of ze kunnen ernstiger zijn. Symptomen zijn mogelijk niet merkbaar in de vroege stadia.
Urinesymptomen verschijnen meestal eerst, maar kunnen bij vrouwen afwezig zijn. Dit symptoom kan
optreden bij of gevolgd worden door conjunctivitis. Artritis is meestal het laatste symptoom dat
verschijnt.

Gezondheidseffecten

Met de juiste behandeling herstellen de meeste mensen met reactieve artritis volledig en kunnen ze
enkele maanden na de eerste symptomen hun normale activiteiten hervatten. De symptomen van
artritis kunnen echter tot een jaar aanhouden, maar ze zijn meestal mild en interfereren niet met het
dagelijks leven.

Sommige mensen met reactieve artritis hebben langdurige, maar milde artritis. Studies tonen aan dat
tussen 15 en 50 procent van de patiënten opnieuw symptomen zal krijgen, mogelijk als gevolg van
herinfectie. Rug- en gewrichtspijn zijn de symptomen die het vaakst terugkeren. Enkele patiënten zullen
chronische, ernstige artritis hebben die moeilijk onder controle te krijgen is en die gewrichtsschade kan
veroorzaken.

Diagnose

Reactieve artritis kan moeilijk te diagnosticeren zijn omdat er geen specifieke laboratoriumtest is om te
bevestigen dat een persoon het heeft. Afhankelijk van de ernst van de symptomen kan de patiënt
worden doorverwezen naar een reumatoloog.

Enkele van de methoden die worden gebruikt om reactieve artritis te diagnosticeren, zijn onder meer:

•Fysiek onderzoek. De arts zal vragen stellen over uw medische geschiedenis, symptomen en huidige
medische problemen. Hij zal de gewrichten onderzoeken op tekenen van ontsteking en hun
bewegingsbereik testen. De ogen, huid en genitale gebieden worden ook onderzocht.

•Laboratorium testen. Bloed-, urine- en ontlastingstests kunnen andere aandoeningen helpen uitsluiten
en de diagnose bevestigen. Er zullen tests worden uitgevoerd om op veel dingen te controleren,
waaronder ontstekingsniveaus; antilichamen gekoppeld aan andere soorten artritis; tekenen van een
huidige of recente infectie; en een gen genaamd HLA B27, dat soms wordt gezien bij mensen met deze
ziekte.

•Weefselmonsters. Er kunnen weefselmonsters uit de keel, urethra (mannen) en baarmoederhals

(vrouwen) worden genomen om te zoeken naar tekenen van infectie.

•Gezamenlijke vloeistoftesten. De arts kan een monster van gewrichtsvloeistof uit de knie nemen om te
zoeken naar tekenen van infectie of ontsteking. Het zal ook worden onderzocht op de aanwezigheid van
urinezuurkristallen, wat kan wijzen op een artritis-gerelateerde aandoening die jicht wordt genoemd.

•Röntgenstralen. De arts kan aanzichten van de gewrichten, het bekken en de wervelkolom bestellen
om te kijken naar tekenen van zwelling, gewrichtsschade, calciumafzettingen en andere tekenen van
reactieve artritis.

Behandeling

Er is geen remedie voor reactieve artritis. Het doel van de behandeling is om infectie te behandelen en
symptomen te beheersen.
 medicijnen

Een antibioticum wordt voorgeschreven om de infectie te behandelen. Andere medicijnen worden

voorgeschreven om pijn en ontsteking te beheersen. Ze bevatten:

•Niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's). Dit zijn vaak de eerste soorten medicijnen
die worden gebruikt en omvatten aspirine, ibuprofen en naproxen.

•Corticosteroïden. Deze medicijnen helpen ontstekingen snel te verminderen. Voor mensen met
ernstige gewrichtsontsteking kunnen ze in het aangetaste gewricht worden geïnjecteerd.

•Disease-modifying antirheumatic drugs (DMARD's). Een klein aantal patiënten met reactieve artritis
heeft ernstige symptomen die niet onder controle kunnen worden gebracht met de bovengenoemde
behandelingen. In dit geval kan de arts geneesmiddelen voorschrijven die 'disease-modifying
antirheumatic drugs' (DMARD's) worden genoemd. Deze medicijnen onderdrukken het immuunsysteem.

Fysieke activiteit

Lichaamsbeweging helpt de gewrichtsfunctie te behouden en te verbeteren. Versterkende oefeningen

bouwen de spieren rond het gewricht op en zorgen voor een betere ondersteuning.
Bewegingsoefeningen verbeteren de beweging en flexibiliteit en verminderen de stijfheid in het
aangetaste gewricht.

Zelfzorg

Het nemen van een proactieve rol in de behandeling is een belangrijk onderdeel van beter worden. Dit
proces wordt zelfmanagement genoemd.

Zelfzorg voor reactieve artritis omvat ervoor zorgen dat voedsel op de juiste temperatuur wordt
bewaard en op de juiste manier wordt gekookt. Dit helpt door voedsel overgedragen bacteriën te
voorkomen die reactieve artritis kunnen veroorzaken. Sommige seksueel overdraagbare aandoeningen
kunnen reactieve artritis veroorzaken. Het gebruik van condooms kan uw risico verlagen.

Fysiek actief blijven is de sleutel tot het soepel houden van gewrichten. Te weinig beweging kan leiden
tot gewrichtsstijfheid. Sterke spieren helpen de gewrichten te beschermen. Maar het is belangrijk om
met een arts te praten voordat u aan een trainingsprogramma begint. Gewichtsbeheersing, een
voedzaam dieet en elke dag een goede balans tussen rust en activiteit zijn ook belangrijk.