Testowanie kinezjologiczne

Sporo na temat testów kinezjologicznych pisze Dawid R Hawkins -jego trzy książki w Polsce
wydało wydawnictwo Virgo

Szczegóły testowania kinezjologicznego

Naukowa wiarygodność zależy od replikowalności (czyli powtarzalności wyników - przyp.).
Aby zapewnić replikowalne powielenie wyników, metoda kinezjologiczna, wykorzystana
podczas wszystkich badań cytowanych w tej książce, została szczegółowo opisana poniżej.
Jest to w istocie ta sama technika, która została rozwinięta przez dr. Johna Diamonda w jego
pionierskiej pracy - w Kinezjologii behawioralnej.

Kroki

1.Potrzeba dwóch osób. Aby określić, czy badany nadaje się do testu, testujący naciska szybko
dwoma palcami nadgarstek jego wyciągniętego w poziomie ramienia, jednocześnie mówiąc
mu „opór" (tj. żeby oparł się naciskowi w dół). Normalnie, badany jest w stanie oprzeć się
naciskowi i utrzymać ramię wyciągnięte równolegle do podłogi.
Czasami zdarzają się osoby, które nie są w stanie utrzymać wyprostowanego ramienia,
podczas wywierania jakiegokolwiek nacisku w dół, z powodu poprzedniej styczności z
osłabiającymi polami energii lub złego stanu zdrowia. Te osoby nie nadają się do udziału w
teście. Niektórzy z takich badanych mogą dojść do siebie dzięki uderzeniu w gruczoł grasicy
(na szczycie kości mostka) w rytmie „raz-dwa-trzy".
Jednocześnie muszą przy tym uśmiechać się i myśleć o kimś, kogo kochają. Wtedy się
„wzmocnią" i będą normalnie reagować. Jednak ta „naprawa" może trwać jedynie przez
cztery godziny, po czym „uderzenie grasicy" będzie musiało być powtórzone.

Krok 2
Zachowaj bezosobową atmosferę testowania: powstrzymaj się przed uśmiechaniem czy
osobistymi uwagami. Niech otoczenie będzie wolne od hałasu, muzyki w tle czy
rozpraszających czynników, jak zwierzęta lub wchodzące dzieci. Usuń metalowe przedmioty,
jak oprawki okularów, ze środkowej linii ciała badanego. Zdejmij też zegarki i biżuterię,
włącznie z naszyjnikami. Miej świadomość, że niezwykłe bodźce, jak perfumy testującego czy
balsam po goleniu, mogą wpłynąć na wyniki testu. Aby zwiększyć koncentrację, niech badany
zamknie oczy.
Krok 3
Jeżeli badany stale słabnie, oceń głos testującego. Sporadyczne przypadki głosu, który
sprawia, że inni słabną, dyskwalifikują jego właściciela z pozycji testującego w zwykłych
warunkach.

Krok 4
Wykonaj próbę z przyszłym badanym. Poproś go, aby pomyślał o kimś kogo kocha, po czym
naciśnij dwoma palcami na nadgarstek jego ramienia wyciągniętego w bok, równolegle do
podłogi. Normalnie, badany całkowicie się wzmocni i będzie w stanie oprzeć się naciskowi.
Następnie niech kandydat pomyśli o kimś, kogo nienawidzi lub się boi czy też do kogo żywi
urazę (lub o Adolfie Hitlerze). Normalnie, badany bardzo się osłabi i nie będzie mógł oprzeć
się naciskaniu jego nadgarstka w dół. Sprawdź jeszcze kilka opozycyjnych par bodźców, aby
ustalić zgodność odpowiedzi i nawiązać porozumienie pomiędzy testującym a badanym.
Niektóre przykładowe bodźce ideologiczne, wizualne i słuchowe o znanych reakcjach, to:
Słaby Wynik Mocny wynik
Nienawiść ...........................................................................Miłość
Swastyka .......................................................................... Flaga amerykańska
Stalin.................................................................................. Mahatma Gandhi
Muzyka „gangster rap" ......................................................Muzyka klasyczna

Krok 5
Po ustaleniu, że badany reaguje niezawodnie i jest w normalnym stanie, kontynuuj test z
wybranym przedmiotem badań poprzez wyrażanie zdań oznajmujących. Pytania zawsze
powinny być stawiane w formie oznajmiania faktu. Nie ma sensu zadawać pytań odnośnie
przyszłości, ponieważ wyniki testu nie będą miały żadnej wiarygodności. Zawsze poprzedź
badanie oznajmieniem, „Jest dla mnie bezpieczne dowiadywanie się o________(określony
temat)." (T/N?) Sama linia pytań może
zostać sprawdzona przez stwierdzenie, „To jest poprawna forma pytania" (T/N?) Zdanie (np.
„Oskarżony jest sprawcą włamania" (T/N?)) może być wyrażone zarówno przez pytającego
jak i badanego. Za każdym razem, gdy wypowiada się pytanie, badanemu mówi się, aby oparł
się naciskowi, po czym testujący naciska szybko dwoma palcami w dół na nadgarstek
wyciągniętego ramienia badanego.
W naszych badaniach często wykorzystywaliśmy grupy badanych. Na przykład dwadzieścia,
trzydzieści, aż do tysiąca osób było dzielonych na dwuosobowe zespoły, które zamieniały się
rolami podczas testu. Całej grupie za każdym razem zadawano to samo pytanie lub dzieliło
się ją na podgrupy dla potrzeb niezależnych projektów badawczych. W grupie 100 ludzi
(pięćdziesiąt dwuosobowych zespołów) może jedna lub dwie osoby będą miały problemy z
uzyskaniem takich samych wyników jak pozostali. Można je wziąć na bok i wykonać
„uderzenie grasicy" opisane powyżej, które przywróci im normalne reakcje i będą mogli
powrócić do grupy. Przy wykorzystaniu powyższej metody, wyniki testu mają stuprocentową
powtarzalność na przestrzeni czasu, a więc każda grupa ludzi, znajdujących się gdziekolwiek,
zawsze da takie same wyniki testu. Na przykład obraz (wizerunek) Adolfa Hitlera sprawi, że
każdy osłabnie, nawet jeśli nigdy o nim nie słyszał lub myśli, że jest on wielkim narodowym
bohaterem.

Krok 6
Test można również wykonać, trzymając testowane obiekty przy splocie słonecznym
badanych. Okaże się, że będą słabnąć w odpowiedzi na sztuczny słodzik, pestycydy czy nawet
na sam obraz Hitlera włożony do zaklejonej kryjącej koperty. Będą zaś ulegać wzmocnieniu
reagując na odżywczy pokarm, korzystne lekarstwa i składniki odżywcze, włożony do koperty
obraz Abrahama Lincolna itp.

Krok 7
Można potwierdzić, że wyniki testu są niezależne od wiedzy, opinii, systemów wierzeń czy
postaw badanego. Na przykład zdjęcie Nelsona Mandeli sprawi, że wszyscy uczestnicy testu
się wzmocnią, nawet rasiści, którzy go nie cierpią. Muzyka Bacha wywoła wzmocnienie u
wszystkich, nawet jeśli osobiście jej nie lubią, tak samo jak w przypadku heavy metalu, który
osłabi wszystkich, nawet jeśli sami lubią tę muzykę.
Ta potwierdzalność wyników była obserwowana w ciągu ostatnich dwudziestu lat przez
tysiące klinicystów, wykorzystujących kinezjologię w swojej codziennej pracy szpitalnej lub na
potrzeby badań. Jak się okazuje, wyniki są bardziej spójne niż te uzyskane przez
konwencjonalne metody diagnostyczne, wykorzystywane w tradycyjnej medycynie (np. słabe
serce nigdy nie daje silnych wyników w teście kinezjologicznym, może jednak dać normalny,
lecz fałszywy wynik badania EKG - co jest dobrze znanym faktem).
Hawkins pisze, że można tego typu test wykonywać na sobie.

Dawid R Hawkins w książce ,,Przywracanie zdrowia'' pisze tak:

1.Istnieją trzy sposoby wykonania testowania. Ten, który jest wykorzystywany w badaniach
oraz najpopularniejszy w ogóle, wymaga dwóch osób: testującego i badanego. Powinno się
go przeprowadzać w cichym miejscu, bez muzyki płynącej w tle. Badany zamyka oczy.
Testujący musi sformułować „pytanie", które zadaje w formie zdania oznajmującego. Uzyska
się na nie następnie odpowiedź mięśni w formie „tak" lub „nie". Na przykład, błędną formą
byłoby: „Czy ten koń jest zdrowy?". Poprawna forma musi być wyrażona jako zdanie: „Ten
koń jest zdrowy" lub towarzyszące mu „Ten koń jest chory".
Po wyrażeniu zdania, testujący mówi „opór" do badanego, który trzyma swoje wyprostowane
ramię równolegle do ziemi. Testujący dwoma palcami naciska na nadgarstek jego ramienia,
krótko, z lekkim naciskiem. Ramię testowanego albo pozostanie silne, co będzie oznaczać
„tak", lub osłabnie na „nie tak" (nie). Odpowiedź jest krótka i natychmiastowa.

2.Kolejną metodą jest metoda „okręgu" którą można wykonać samemu. Kciuk i palec
środkowy tej samej dłoni trzeba złączyć ściśle tak żeby powstał kształt okręgu. Lekko zgięty
palec wskazujący drugiej ręki ma natomiast spróbować je rozłączyć. Istnieje znaczna różnica
w sile pomiędzy odpowiedziami „tak" i „nie" (Rose, 2001).

3.Trzecia metoda jest najprostsza, jednak tak jak dwie poprzednie wymaga praktyki. Po
prostu podnieś ciężki obiekt, jak na przykład duży słownik lub kilka cegieł, ze stołu o blacie na
wysokości Twojej talii. Utrzymuj w myślach obraz prawdziwego zdania, które ma być
wykalibrowane, po czym podnieś przedmiot. Następnie, dla kontrastu, utrzymuj w myślach
obraz tego, co na pewno jest fałszem. Zauważ łatwość podnoszenia gdy myślisz o prawdzie i
większy wysiłek, jaki jest potrzebny do podniesienia ciężaru, gdy dana kwestia jest fałszywa
(nieprawdziwa). Rezultaty można zweryfikować wykorzystując poprzednie dwie metody.