France

Bruno Dumont, 2021

Een beroemdheidsjournalist, die jongleert met haar drukke
carrière en privéleven, ziet haar leven op de kop slaan door
een bizar auto-ongeluk.

“De werkelijkheid wordt fictie, het echte, een parallelle
wereld.” Bruno Dumont.
In deze film lijkt het reële te worden gerepresenteerd,
terwijl het eigenlijk wordt gereconstrueerd, herwerkt en
geënsceneerd. De film levert kritiek op het milieu van
de nieuwsjournalistiek, moderniteit, media, enzovoort.
Alhoewel dat de film fictie is, schept het toch een
correct, eigentijds beeld over de hedendaagse situatie
van dit onderwerp. Bijvoorbeeld hoe in de film de tv-
kijkers France haar nieuwszender eerst zien als een
rauwe kijk op de werkelijkheid, maar later veranderd
in het zien van een geënsceneerde realiteit, na een
live blunder.

We zien hoe France op verschillende manieren drama De film is kritisch, maar zit ook vol met hoop. Er lijken
beleefd wat steeds resulteert in het zelfde shot met verschillende lagen in het verhaal te zitten waardoor
de daar bijhorende gemoedstoestand: een close-up je volgens mij elke keer bij het zien van de film iets
van France die losbarst in tranen. De film is er mee anders ziet.
overladen en wordt ook op deze manier afgesloten. Ik
vond het voor een groot deel werken, alleen maakte de
speelduur het naar het einde toe een overbodigheid.

In de film zit ook een absurditeit wanneer personages

zich in een auto bevinden. Op het eerste zicht lijkt het
alsof er onzorgvuldig te werk is gegaan, maar nadat
zowat elke auto-scène bizar in beeld wordt gebracht
lijkt het toch opzettelijk te zijn. Op een gegeven
moment stapt France zelfs uit haar auto zonder een
deur te openen.