Marisol P.

Maghirang

I’m through

By: Patrick V. Miguel - @inquirerdotnet

Philippine Daily Inquirer / 04:15 AM July 11, 2022

I’m through

Halos tapos na ako sa high school noong una akong gumamit ng mga dating app. Iilan lamang iyon linggo
pagkatapos ng aking ika-18 na kaarawan nang isang umaga, natagpuan ko ang aking sarili na walang
katapusang pag-swipe sa akindaliri sa aking telepono — sa kaliwa karamihan; may mga pagkakataong
nag-swipe ako pakanan.Ang paghahanap ng pag-ibig mula sa mga dating app ay isang bagay na
pinaniniwalaan ko mula noong ako ay 14. Aking nasaksihan nung umibing ang nakatatandang kapatid na
babae na umibig sa isang taong nakilala niya sa Tinder, na siya pa rin hanggang sa araw na ito. Ang
kanilang relasyon ay isang pundasyon ng aking paniniwala na dito henerasyon, ang pag-ibig ay
matatagpuan sa ating mga telepono sa pamamagitan ng pinakasimpleng pagkilos ng pag-swipe pakanan.

Ang simpleng pagpapalitan ng "hello" sa pamamagitan ng mga chat ay maaaring maging isang bagay na
higit pa.

Sa katunayan, ito ay isang panahon na lumihis sa kultura ng pakikipag-date ng mga blind date, setup,at
random na nakakatugon sa mga tao sa ilang partikular na lugar. Lumipas ang mga araw kung saan.Ang
mga pagpapakilala ay nagsisimula sa pagpapalitan ng "hello" at mga numero ng telepono sa mga
communal space.

Tulad ng mga coffee shop, bar, o kahit na mga bookstore (na hanggang ngayon ay pinapantasya ko pa
rin).

Lumaki ako sa panonood ni Carrie Bradshaw sa "Sex and the City" na nakakatugon sa kanyang mga
interes sa pag-ibig mga random na lugar, na naniniwala sa kalaunan na makikilala ko rin ang "the one" sa
karamihan. Gayunpaman, ngayong 21 na ako at kulang sa “the one,” karamihan. Ang mga relasyon na
mayroon ako (mabuti o masama) ay nagsimula sa digital landscape. Ngunit ang kuwento ng aking buhay
pag-ibig — ang pattern na nagsimula sa mga notification at “eye-balls” —ay hindi estranghero sa aking
henerasyon. Narinig ko ang mga kaibigan ko na nagkuwento sa akin tungkol sa ilan mga random na lalaki
na nakilala nila mula sa Bumble o Grindr. Ako ay pamilyar sa mga pangyayari bilang karamihan sa aking
mga relasyon ay nagsimula sa pinaka-mundo na pagkilos ng pagsasabi ng "hi" o "ASL" sa pamamagitan
ng mga chat.

Sa una, ang pakikipagkita sa mga estranghero sa internet ay maaaring ilarawan sa pinakasimpleng pa

pinakamalawak na salita: masaya. Mayroong isang tiyak na uri ng pang-akit sa pakikipagkita sa isang
taong halos hindi natin may anumang ideya ng, maliban sa isang "pagkatao" na maingat nilang na-curate
sa app kasama ng ilang napiling larawan. Ang ganitong uri ng pang-akit ay tiyak na naakit sa atin ang
paniniwalang nakakatuwang makipagkita sa mga potensyal na relasyon online dahil isa itong blangko na
talaanmaaaring mapunan habang tumatagal.
Ngunit kung kailangan kong maging tapat, marahil ay hindi ito ganap na "katuwaan" na hinahanap ko sa
pakikipag-date apps. Sa likod ng lahat ng mga laro na nilalaro ko at ang pessimistic na harapan, marahil
ako ay nasa dating apps dahil umasa ako at patuloy akong umaasa na makahanap ng isang bagay: pag-
ibig. Ngunit ang pagsasabi na ako ay nasa dating apps upang makahanap ng pag-ibig ay karaniwang
labag sa aking pessimistic henerasyon na naniniwala na ang pag-amin na naghahanap ng pag-ibig ay
cheesy. Medyo desperado na ako sumang-ayon. Parang wala akong sariling agency para manatiling
single.

Ito ba ay transgressive sa kultura na aminin na naghahanap ako ng pag-ibig? Sinusulat ko ito pagkatapos
ng isang bigong relasyon sa isang taong nakilala ko online. Ang aking dating buhay, sa nakalipas na
tatlong taon, ay sumunod sa parehong trajectory: estranghero sa kaibigan; kaibigan sa magkasintahan;
at sa huli, bumalik muli sa mga estranghero. Ilang buwan na rin ginugol ang pagkilala sa isang tao, para
lamang makita ang aking sarili na nagtatanong ng parehong pattern ng mga tanong sa ibang taong
nakilala ko mula sa parehong dating app. Kahit nakakapagod (oo, pagod na ako), matigas pa rin akong
umamin na naghanap ako ng pag-ibig. Ang pagwawakas lang ng aking pagod ay i-uninstall ang mga app
na ito mula sa aking telepono at i-defamiliarize ang aking mga daliri mula sa pag-swipe pakaliwa at tama.
Para sa kabutihan ?

Sa wakas eto na ang oras na para sabihing, "Tapos na ako," ang ibig kong sabihin ay sinisira ko ang
pattern na iyon nauuwi sa pananakit sa sarili ko. Ngunit wala ako dito para sabihin na dapat nating
tanggalin ang mga dating app mula sa ating mga telepono batay sa kanilang mga pagkukulang. Magiging
hypocrite ako kung sasabihin kong masama ang dating apps, knowing that. Wala akong pinagsisisihan.
Sa mga oras na iyon, nakatikim ako ng pag-ibig at kaligayahan — sana nga pansamantala — katumbas ng
dami ng paghihirap na naramdaman ko sa huli. May pagkakataon na maaari kong makita ang aking sarili
na muling nag-install ng mga dating app sa aking telepono sa hinaharap dahil inaasahan ko ang aking
sarili na gagawa ng mga walang kabuluhang desisyon paminsan-minsan. Pero sa ngayon, ako sa
pamamagitan ng. Marahil ang paglalagay ng aking sarili sa "labas doon" ay hindi nangangahulugang
naroroon ang mga tanawin ng dating apps. Siguro ang pag-asa na makahanap ng pag-ibig, sa ibang lugar
na ito oras, ay sapat na upang sabihin na ako ay "nasa labas" sa dating pool.
Hindi pa ako tapos sa paghahanap ng pag-ibig.