Moim zdaniem Józef Skawiński, główny bohater książki pt.

„Latarnik” Henryka Sienkiewicza,

był bardzo dzielnym człowiekiem. Niestety, gdy wybuchło powstanie listopadowe w 40
roku, był zmuszony emigrować do Stanów Zjednoczonych. Dawniej podróż nie trwała kilka
godzin jak teraz, lecz kilkanaście miesięcy lub nawet lat. Podczas emigracji Skawiński
naprawdę wiele przeżył. Walczył w wojnie domowej w Hiszpanii, walczył w Algierii, brał
udział w Wiośnie Ludów i węgierskim powstaniu przeciw Australii, walczył w wojnie
domowej w Stanach Zjednoczonych, w Kalifornii jako farmer nie poradził sobie z suszą, w
Górach Skalistych znalazł się w niewoli u Indian, był majtkiem na statku, harpunnikiem na
statku wielorybniczym, aż w końcu na starość postanowić odpocząć i swoje emerytalne lata
spędzić w zaciszu. Znalazł się w Aspinwall, gdzie został zatrudniony jako latarnik. Swoją
prace zaczął tego samego dnia. Dobrze sobie radził. Często, gdy Johns przywoził mu
jedzenie razem gawędzili. Skawiński co niedziele chodził do kościoła. Czuł ,że w końcu
znalazł swoje miejsce na Ziemi. Jednak po pewnym czasie bardzo się w sobie zamknął.
Przestał wychodzić, aby pogadać z Johns’em oraz przestał chodzić do kościoła. Pewnego
dnia, gdy Skawiński poszedł po pokarm, który mu przywieziono zobaczył pewną paczkę.
Były to książki przesłane przed Polskie Towarzystwo w Nowym Jorku na dodatek napisane
po polsku. Latarnik był w szoku. Od razu coś w nim pękło. Aż 40 lat nie miał styczności ze
swoim narodem, językiem, ojczyzną. Od razu chwycił książkę Adama Mickiewicza „Pan
Tadeusz” i wziął się za czytanie. Dopiero po przesyłce i zobaczeniu książki, która dla niego
nie była zwykłą książką, uświadomił sobie, że tak naprawdę nie jest tutaj szczęśliwy. Zaczął
płakać i przez cały wieczór głowę trzymał w książce. Skawiński był tak zaczytany i
zachwycony podarunkiem jaki mu przesłano, że zapomniał oświecić lampy. Przez jego
nieuwagę rozbiła się łódź. Niestety stracił przez to prace. Po tym wydarzeniu rozpoczął
kolejne lata tułaczki. Bohater uważał, że źródłem jego niepowodzeń jest pech, niekiedy
nieuczciwość ludzi. Myślał, że ściga go zemsta carskiej Rosji. Nagromadzenie tylu wydarzeń,
w tym trudnych i tragicznych przejść, w życiu jednego człowieka służy oddaniu losów
polskich emigrantów. Upodabnia Skawińskiego do mitycznego tułacza, Odyksa, który
pragnie wrócić do swojej ojczyzny. Skawiński, przez nieustanne podejmowanie wysiłków,
które kończą się fiaskiem, przypomina także Syzyfa.