Pani Monika była wysoką , pgodną staruszką, która przez czałe życie pracowała w szpitalu.

Nigdy nie była

mężata , i nie mała żadnych dzieci, ani nikogo bliskiego . Rodzice jej nieżyli od czterech lat. Gdy wkońcu
przyszedł czas przejścia na emeryturę , ucieszyła sie myślała ze teraz będzie miała więcej czasu dla siebie i
domu. Z czasem jednak zaczeła odczuwać samotność, umyła okna, wyszorowała dywany i posprzatała
całe mieszkanie, więc po pewnym czasie nie było już co sprzatać . Przestała gotować obiady, które w
większej całości lądowały w koszu. Pewnego deszczowego dnia , kiedy wyszła do sklepu, usłyszała
tragiczną wiadomość. Jej sąsiadka , która mieszkała sama , umarła i jej ciało zostało znalezione po 5
dniach. Pani Monika przeraziła się, że z niąmoże stać się podobnie. Postanowiła więc to jak naszybciej
zmienić. Następniego dnia poszła do najbliższego domu opieki dla starszych i

poprosziła żeby ją tam zatrudnili. Dyrektor domu zgodził się szybko. Nazajutrz kiedy pani Monika przyszła
poczuła przygnębienie , ponieważ zobaczyła tych wszystkich ludzi , którzy nie mieli własnej rodziny . Z
czasem zdobyła ich sympatię. I tak mijały mięsiące , staruszka czytała tym co nie mogli wstać z łóżka , z
innymi robiła drobne zakupy i wychodziła do parku na spacery. Jednak zachorowała i nie mogła pójść do
domu opieki.. Kiedy tak leżała i oglądała telewizję usłyszała coś czego nie słyszała od dawana to był
dzwoniek od dzwi. To była koleżanka z domu opieki , pani Kasia przyszła zobaczyć czy wszystko w
porządku, Pani Monika odpowiedział smutna , że jest chora i musi zostać w domu .

Zaprosziła więc ją na herbatę , długo razmawiały i Pani Kasia obiecała , że będzie przychodzić częściej .

Staruszka się ucieszyła i wiedziała że już nie będzie samotna. Pomimo tego że była stara i chora , to nadal
mogła pomagać ludziom nieszczęśliwym. Poczuła , że przez dłupie lata pracy w szpitalu jeszcze nie czuła
siętak potrzebna jak teraz. Wiedziała że gdyby teraz odeszła ktoś by o niej pamiętał a może nawet
tęsknił .