‘Pagkat Lalaki Ka

Tula ni Michael Coroza

I.
Iyo rin ang luwalhating
Pagkat lalaki ka, Anak,
Tinatamasa nila
Matuto kang umiyak.
Sa mga maskuladong
Mapait langgasin ng luha ang gunita
Pahina ng istorya.
O ang bagong sugat ng huling pagkadapa
Subalit malinis at subok ang bisa
Ngunit, Anak,
Ng luha sa pagtanggal ng mga mikrobyo
dumadaloy rin
Sa isip, puso at buong pagkatao.
Sa iyong katauhan
Ang mga mapagmalupit nilang lohika’t
Pagkat ikaw ay lalaki,
pangalan
Matuto kang magsisi.
Na nandarahas, gumagahis,
Dagok sa dangal ang pag-amin sa kasalanan
Nagpipiit sa iyong ina’t
Ngunit sadyang walang may monopolyo ng
Sa lahat ng ina’t babae sa daigdig.
katwiran,
Hayaan mong ikaw ay usigin, husgahan,
Iluha mo, Anak,
Sa ganyan mo mahahanap ang angkop na
Ang kanilang nakaraan.
sangkap
Pagsisihan mo, Anak,
Upang ang iyong pagkatao’y maganap.
Ang kanilang kamalian.

II.
III.
Minana mo, Anak,
Ang babaeng kakambal
Ang laksang pribilehiyo
At altar ng lupang
Na pinagpasasaan
Nagluwal, kumandili’t
Ng mga nagtindig
Nagpalaki sa lahat
Ng Tore ng Babel,
At siya ring hantungan,
Piramide, Koliseo,
Aangkin sa labi
Ziggurat, Templo
Ng lahat sa wakas
At mga imperyo.
Ay bina-bahagi,
Inari, inararo,
Ginawang pundasyon

Reserbado ang lahat ng karapatan sa makata

1
Ng lahat ng edepisyo Pagkat lalaki kang
Subalit nasadlak Magbabago ng kulay
Sa mantsa ng dugo
Sa kumot ang halaga,
Ang silbi sa kasaysaya’y
Winalang-saysay at binura.

Tayo ngayo’y nabubuhay

Na may huwad na malay
Na moral, lohikal, at legal
Na nagpapairal ng lisyang katarungan.
Sa pedestal ng ating
Mga pagpapahalaga,
Walang gantimpala
Sa sakit ng panganganak,
Wala ring pabuya
Sa pagod ng pagmumulat
Ang babaeng matapos
Magbigay ng sarili
Sa anak ay naiiwang
Basyong walang silbi.

IV.
Pagkat ikaw ay lalaki,
Matuto kang pumatay.
Kitlin mo sa iyong ugat
Ang huwad ng malay.

Sa akademya mo na lang
Ipatistis ang laman
At dugo ng huwad
Na malay mong pinaslang
Durugin mo’t ilibing
Ang mga kalansay

Reserbado ang lahat ng karapatan sa makata

2