KABATAAN PA BA ANG PAG-ASA NG BAYAN?

Ang mga salitang,

“
Masdan mo ang mundo, nakikita mo ba sila na imbes
libro ang hawak, ang pinagkakaabalahan ay alak.
Nakikita mo ba sila? Sila ay mga pariwara, mga batang-
ina, nagpapakatiwakal, at ginagawang biro ang buhay.
Sila, oo sila, sila ang tagasira ng bayan at sila ay walang
pag-asa.
Tuluyan ng sumama sa kabaong ng pambansang bayani
ang katagang, “Kabataan ang pag-asa ng bayan.” “
Yan ang kanilang inaakala, na kapag napariwara ang iba,
ang lahat ay bagsak na. Nakakatawa na imbis sila ang
magturo ng tamang daan, sila pa itong hihila sa atin
pababa para hindi mapatunayan ang tunay nating
kakayahan.
Nakikita niyo ang aming kamalian ngunit kailan niyo
makikita ang aming kagalingan? Bakit hindi niyo buksan
ang inyong mga mata at tignan ang aming layunin,
buksan niyo ang inyong mga tainga at pakinggan ang
 aming mga hinaing sa bayan na pareho nating
pinahahalagahan.
Tanggapin niyo na ang kilos namin ay kakaiba, dahil kami
ang magbibigay ng tunay na pag-asa, pag-asa na hindi
para sa mga tulad niyong sakim kundi pag-asa para sa
mga taong tunay na nahihirapan at hindi nakakatanggap
ng pantay na Karapatan, na ipinagkakait niyo sa kanila.
Hintayin niyo ang araw dahil iipunin namin ang susi at
bubuksan ang totoong pag-asa
Patutunayan namin na kami ang pag-asa ng bayaan, sa
katanungan niyong “Kabataan pa ba ang pag-asa ng bayan?”