Ψαλμός ριη’ (118ος) (89-96)

[…]
89 Εἰς τὸν αἰῶνα, Κύριε, ὁ λόγος σου διαμένει ἐν τῷ
οὐρανῷ. 90 εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν ἡ ἀλήθειά σου·
ἐθεμελίωσας τὴν γῆν καὶ διαμένει. 91 τῇ διατάξει
σου διαμένει ἡμέρα, ὅτι τὰ σύμπαντα δοῦλα σά. 92
εἰ μὴ ὅτι ὁ νόμος σου μελέτη μού ἐστι, τότε ἂν
ἀπωλόμην ἐν τῇ ταπεινώσει μου. 93 εἰς τὸν αἰῶνα
οὐ μὴ ἐπιλάθωμαι τῶν δικαιωμάτων σου, ὅτι ἐν
αὐτοῖς ἔζησάς με. 94 σός εἰμι ἐγώ, σῶσόν με, ὅτι τὰ
δικαιώματά σου ἐξεζήτησα. 95 ἐμὲ ὑπέμειναν
ἁμαρτωλοὶ τοῦ ἀπολέσαι με· τὰ μαρτύριά σου
συνῆκα. 96 πάσης συντελείας εἶδον πέρας· πλατεῖα
ἡ ἐντολή σου σφόδρα.
[…]
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση

[…]
89 Ὁ λόγος σου, Κύριε, παραμένει ἀναλλοίωτος
καὶ αἰώνιος εἰς τὸν οὐρανόν, διότι ἔχει ἔδραν καὶ
πηγήν του σὲ τὸν οὐράνιον Θεόν. 90 Ἡ ἀλήθειά
σου παραμένει ἀμετακίνητος ἀπὸ γενεᾶς εἰς
γενεάν. Ἐθεμελίωσες αὐτὴν ἀσφαλῆ, ὅπως τὴν
γῆν, ἡ ὁποία διὰ τοῦτο παραμένει. 91 Σὺ ἔδωσες
τὴν παντοδύναμον προσταγήν σου καὶ παραμένει
ἡ ἡμέρα. Διότι ὅλα ὅσα ὑπάρχουν εἶναι δοῦλα καὶ
ὑποτεταγμένα εἰς τὸ ἅγιον θέλημά σου. 92 Ἐὰν ὁ
Νόμος σου δὲν ἦτο προσφιλὴς μελέτη καὶ
ἐντρύφημά μου, ἐγὼ θὰ ἐχανόμην ἐξ ὁλοκλήρου
ἀνάμεσα εἰς τὰς περιπετείας καὶ τὰς θλίψεις, ποὺ
τόσον πολύ μὲ εἶχαν ταπεινώσει. 93 Εἰς τὸν αἰῶνα
δὲν θὰ ξεχάσω τὰ δικαιώματά σου, διότι διὰ μέσου
αὐτῶν σὺ μοῦ ἔδωκες καὶ διετήρησες τὴν ζωήν μου.
94 Ἰδικός σου ἄνθρωπος, ἰδικός σου δοῦλος εἶμαι
ἐγώ, Κύριε. Σῶσε με, διότι τὰς ἐντολάς σου μὲ
πολὺν πόθον ἐζήτησα καὶ ἠρεύνησα νὰ μάθω. 95
Μὲ παρεμόνευσαν μὲ πολλὴν ὑπομονὴν οἱ
ἁμαρτωλοί, διὰ νὰ μὲ ἐξοντώσουν. Ἀλλ' ἐγὼ πρὸς
τὸν Νόμον σου εἶχα ἐστραμμένην τὴν προσοχὴν
καὶ τὴν διάνοιάν μου. 96 Εἶδα ὅτι ὅλα αὐτά, ποὺ οἱ
ἄνθρωποι τὰ θεωροῦν τέλεια, πλούτη καὶ δόξαν
καὶ τὰ ἄλλα ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου, εἶδα νὰ
ἔχουν ἕνα τέλος. Ἡ ἐντολή σου ὅμως ἐκτείνεται εἰς
ἀπέραντον χρονικὸν διάστημα, ἀναλλοίωτος καὶ
ἔγκυρος.
[…]

Ἑρμηνεία Ὁσίου Ἀρσενίου Καππαδόκου

Ὁ Ψαλμὸς ριη’ διαβάζεται γιὰ νὰ πατάξει ὁ Θεὸς

τοὺς βαρβάρους, καὶ νὰ ταπεινώσει τὴν δράση
τους, ὅταν σφάζουν ἀθῶα γυναικόπαιδα.