ตอนที่ 971

อันคําว่ าเซียน 3

และสัตว์ประหลาดน่าหวาดผวาที่กาํ ลังไล่ล่าทุกคนอยูใ่ นขณะนี้กม็ ุดออกมาจากโพรงใหญ่แห่งนั้น

สัตว์ประประหลาดมีสองตัว แต่ละตัวรู ปร่ างพิลึกพิลนั่ สู งใหญ่บึกบึนอย่างยิง่
ตัวหนึ่งดูคล้ายกับมังกรอยูบ่ า้ ง ทว่าเป็ นจระเข้ตีนเป็ ดตัวหนึ่ง ตัวโตมโหฬารปานไดโนเสาร์ มีสิ่งที่ดู
เหมือนเกล็ดปกคลุมอยูท่ วั่ ร่ างซึ่ งความจริ งแล้วมิใช่เกล็ด แต่เป็ นมือคน…
อีกตัวดูคล้ายกับพญาหงส์ และมีความแตกต่างกับพญาหงส์ของจริ ง เหมือนจะใช้ร่างคนมาก่อขึ้นตาม
แบบอย่างลวก ๆ สองตัวนี้ลว้ นมีร่างกายใหญ่มหึ มายิง่ และมีกาํ ลังรบเป็ นเลิศ อ้าปากคราหนึ่งสามารถ
ใช้ไอศพสี ดาํ ปานนํ้าหมึกหลอมละลายทุกสิ่ งได้ เมื่อกวาดหางผ่านคราหนึ่ง ภูผาก็จะถล่มลงมาทันที!
เจ้าสองตัวนี้มุดออกมาจากใต้พ้นื หลังจากที่ฝงู ผีดิบถูกล่อออกไป พอมุดออกมาก็ออกล่าสังหารอย่าง
ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้ น เป้ าหมายคือไล่ล่าสังหารสิ่ งมีชีวติ ที่เคลื่อนไหวได้ท้ งั หมด!
ยามที่พวกมันมุดออกมา พวกหลานไว่หูไม่ได้อยูใ่ กล้ ๆ และเชื่อฟังคําสัง่ ของกูซ้ ี จิ่ว ขับรถม้าออกไป
ไกลสิ บกว่าลี้ หาสถานที่ปลอดภัยแห่งหนึ่งแล้วร่ อนลงจอด ทุกคนได้พกั หายใจ ขณะที่กาํ ลังหารื อกัน
ว่าจะขับรถม้าไปหาพวกกูซ้ ี จิ่วดีไหม ไปดูวา่ สามารถช่วยเหลืออะไรได้บา้ งไหม ยังไม่ทนั ได้อภิปราย
หาข้อสรุ ป ก็ได้ยนิ เสี ยงประหลาดดังมาจากทางด้านนั้น พื้นดินก็สนั่ ไหวอย่างรุ นแรง จากนั้นก็ได้ยนิ
เสี ยงต่อสูโ้ วยวายแว่วมาจากทางทิศนั้นราง ๆ มีแสงวิชายุทธ์พวยพุง่ ขึ้นสู่ฟ้าเป็ นครั้งคราว…
พวกเขาไม่รู้วา่ เกิดเรื่ องอะไรขึ้น มองจากระยะไกลก็เห็นไม่ชดั เจน สงสัยว่าอาจเป็ นพวกกูซ้ ี จิ่วต่อสูก้ บั
ผีดิบขึ้นมาอีกครา ดังนั้นทุกคนจึงหารื อกันครู่ หนึ่ง แล้วขึ้นรถอีกครั้ง ให้สิงโตเวหาลากรถเหาะ
กลับมาอีก
แผนที่พวกเขาวางไว้คือ หากว่าเป็ นพวกกูซ้ ี จิ่วที่กาํ ลังต่อสู ก้ บั ผีดิบอยู่ เช่นนั้นทุกคนก็สามารถให้ความ
ช่วยเหลือได้ ทุกคนจะเผชิญความลําบากไปด้วยกัน
หากว่าไม่ใช่กซู้ ี จิ่ว เช่นนั้นพวกเขาก็เหาะกลับมาเพื่อดูวา่ ที่แท้เกิดเรื่ องอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อถึงเวลาค่อย
ดูวา่ ช่วยเหลือได้หรื อไม่ ถึงอย่างไรรถที่โดยสารอยูค่ นั นี้กเ็ หาะได้ ต่อให้มีผดี ิบนับไม่ถว้ นมุดออกมา
อีกก็ไล่ตามพวกเขาไม่ได้
สุ ดท้ายแล้วทุกคนในกลุ่มก็ยงั เป็ นหนุ่มสาวอ่อนประสบการณ์ ล้วนเป็ นเด็กน้อยอายุสิบกว่าปี ทั้งสิ้ น
หุนหันพลันแล่นอยากรู ้อยากเห็นได้ง่าย ๆ อันตรายอันใดก็กล้าเสี่ ยง…
แผนที่พวกเขาวางไว้ไม่เลวเลย แต่พอเห็นสิ่ งที่ต่อสูเ้ บื้องหน้าชัด ๆ ทุกคนล้วนตัวแข็งทื่อไปหมด!
กลุ่มที่ประกอบด้วยหนึ่งหงส์หนึ่งมังกรสี สนั ทึมทึบกําลังล้อมโจมตีสตรี ที่ขี่มงั กรเจียวนางนั้นกับคน
่
ยักษ์เกราะทองผูเ้ ป็ นข้ารับใช้ของนางอย่างดุเดือดอยู…
เห็นได้ชดั ว่าว่าสตรี ขี่เจียวนางนั้นนึกไม่ถึงว่าจะมีเจ้าสองตัวนี้มุดออกมาจากใต้ดินเช่นนี้ เห็นได้ชดั ว่า
รู ปลักษณ์ภายนอกของเจ้าสองตัวนี้ทาํ ให้นางสะอิดสะเอียน ดวงหน้าเฉิ ดฉันของนางซีดเซี ยวอย่างยิง่
นางยังคงมีฝีมือนัก ฝ่ ามือส่ งสายฟ้ าออกไปเส้นแล้วเส้นเล่า ทิ้งรอยไหม้เกรี ยมน่าดูชมไว้บนร่ างของ
หนึ่งหงส์หนึ่งมังกร ภายในอากาศคลุง้ ไปด้วยกลิ่นเนื้อไหม้
คนยักษ์เกราะทองผูน้ ้ นั ก็ควงง้าวจันทร์เสี้ ยวปานกงล้อไฟ คมง้าวเส้นแล้วเส้นเล่าพุง่ ออกมาจากง้าว
จันทร์เสี้ ยว บางครั้งก็ฝากทักทายลงบนร่ างสัตว์ประหลาดทั้งสอง และทิ้งรอยแผลไว้บนร่ างสัตว์
ประหลาดพวกนั้น โลหิ ตสี ดาํ ปานนํ้าหมึกทะลักออกมา…
แต่ไม่วา่ จะเป็ นดรุ ณีขี่เจียวผูน้ ้ นั หรื อว่ามังกรเจียวและข้ารับใช้ของนาง ล้วนโจมตีให้สตั ว์ประหลาด
สองตัวนั้นถึงแก่ชีวติ อย่างแท้จริ งไม่ได้ กลับทําให้สตั ว์ประหลาดสองตัวนั้นบ้าคลัง่ ยิง่ กว่าเดิม พ่นเมฆ
หมอกโอบล้อมสตรี นางนั้นไว้แล้วเข้าโจมตี!
ขณะที่สตรี นางนั้นค่อนข้างเข้าตาจนแล้ว รถลากสิ งโตของพวกหลานไว่หูกป็ รากฏขึ้นไม่ไกล
ความคิดของสตรี นางนี้แล่นวาบ ส่ งสัญญาณให้ขา้ รับใช้ของนาง จากนั้นก็เผยจุดอ่อน ฝื นพุง่ ฝ่ าวงล้อม
ของสัตว์ประหลาดสองตัวนั้น มุ่งเข้าหารถลากสิ งโตคันนี้!
 ตอนที่ 972

อันคําว่ าเซียน 4

สัตว์ประหลาดสองตัวนั้นไม่จาํ หน้าผูใ้ ด โจมตีอย่างไม่ละเว้น

ด้วยเหตุน้ ี ยามสตรี นางนั้นกับข้ารับใช้ของนางพุง่ ผ่านข้างรถลากสิ งโตไป เหิ นทะยานขึ้นสู่ นภาสู ง รถ
ลากสิ งโตคันนั้นก็กลายเป็ นเป้ าหมายโจมตีของสัตว์ประหลาดทั้งสอง…
สัตว์ประหลาดสองตัวนี้คือสิ่ งมีชีวติ ที่ดุร้ายยิง่ สัตว์ทวั่ ไปเมื่อพบเห็นพวกมันล้วนตกใจจนขี้แตกฉี่ ราด
อย่าว่าแต่หนีเลย แม้แต่จะขยับก็ยงั ไม่กล้าด้วยซํ้า
ต่อให้เป็ นมังกรเจียวที่เพิ่งเผชิญหน้ากับการต่อสู ม้ าหยก ๆ ของสตรี นางนั้น ก็ยงั เคร่ งเครี ยดจนแผ่น
เกล็ดทัว่ ร่ างล้วนลุกชันขึ้นมา! ร่ างกายก็แข็งทื่อไปพักหนึ่ง หากมิใช่เพราะถูกฝึ กฝนมาอย่างดี เกรงว่า
มันคงตกใจจนหล่นลงมาคลุกฝุ่ นแล้ว…
แต่สิงโตเวหาที่ลากพวกเชียนหลิงอวีห่ ลบหนีครานี้ ในยามที่ตกอยูใ่ นอันตรายเช่นนี้กลับระเบิดความ
กล้าหาญออกมาแตกต่างจากสัตว์ทวั่ ไป ไม่เพียงไม่ตกใจจนตกลงไปเท่านั้น มันยังลากรถหนีอย่างมี
ลูกไม้ดว้ ย! ประเดี๋ยวก็บินซิกแซก ประเดี๋ยวก็บินเป็ นรู ปเลขแปด ประเดี๋ยวก็บินเป็ นรู ปตัวเอส…
หลบหนีการปิ ดล้อมไล่ล่าของสัตว์ประหลาดทั้งสองอย่างรวดเร็ ว ถึงแม้จะดูดุร้ายอันตรายอย่างยิง่ แต่
สัตว์ประหลาดสองตัวนั้นก็สมั ผัสไม่ได้แม้แต่สกั ล้อของมัน…
บนโลกนี้สิงโตเวหาเป็ นสัตว์พาหนะของชนชั้นสู ง มีอยูม่ ากมายทัว่ แผ่นดิน ถึงแม้จะนับว่าลํ้าค่า
เช่นกัน แต่กไ็ ม่นบั ว่าเป็ นสัตว์หายาก แม้กระทัง่ สัตว์ระดับตํ่าที่สุดที่เหล่าผูอ้ าวุโสของสามสํานักขี่ยงั
สูงส่ งกว่าสิ งโตเวหาเสี ยอีก
ยามที่พวกเชียนหลิงอวีเ่ ห็นว่าสัตว์ประหลาดสองตัวนั้นพุง่ เข้ามาประหนึ่งหัวรถไฟ ยังนึกอยูว่ า่ หนนี้
พวกตนคงตายแน่แล้ว!
ทว่ายังคงพากันออกกระบวนท่าสกัดกั้น คิดจะขวางให้ฝีเท้าของสัตว์ประหลาดสองตัวนี้ชะชอลงบ้าง
แต่สตั ว์ประหลาดสองตัวนี้ร้ายกาจเกินไปจริ ง ๆ ไม่วา่ จะเป็ นฝี มือหรื ออานุภาพของพวกมันล้วนถึงขั้น
ดุร้ายกว่าสัตว์ร้ายขั้นแปดภายในป่ าทมิฬเสี ยอีก กําแพงที่พวกหลานไว่หูปลดปล่อยออกมาเมื่ออยูต่ ่อ
หน้าพวกมันก็เหมือนกระดาษ ทะลวงครั้งเดียวก็แหลกสลาย!
พวกหลานไว่หูเบิกตามองกําแพงถูกซัดกระเด็น ยามที่ฟันคมกริ บของสัตว์ประหลาดสองตัวนั้นอยู่
เบื้องหน้า หัวใจทุกคนล้วนหนาวยะเยือก รู ้สึกว่าครั้งนี้จบสิ้ นแน่แล้ว!
นึกไม่ถึงว่าจู่ ๆ สิ งโตเวหาตัวนั้นจะหมุนตัวคราหนึ่ง ลากรถพุง่ ผ่านช่องว่างระหว่างสัตว์ประหลาดทั้ง
สอง หางสิ งโตยังฟาดลงบนดวงตาของจระเข้ตีนเป็ ดตัวนั้นด้วย ทําให้มนั คํารามอย่างบ้าคลัง่ …
หงส์มงั กรคู่น้ นั ถูกยัว่ โมโหจนถึงขีดสุ ดแล้ว ตามติดอยูด่ า้ นหลังรถลากสิ งโตเวหาไม่ยอมปล่อย สิ งโต
เวหาถูกฝึ กฝนอย่างดีเหนือธรรมดา ในสถานการณ์คบั ขันมักจะหลบเลี่ยงการโจมตีของพวกมันได้
เสมอ ชัดเจนยิง่ นักว่าสิ่ งโตเวหาตัวนี้ไม่ใช่สินค้าทัว่ ไป
รถคันนี้กเ็ ห็นได้ชดั ว่ามิใช่รถธรรมดา สิ งโตเวหาลากมันหมุนวนหลบหลีกปานกังหัน ทว่ารถนั้นกลับ
ไม่ถูกเขย่าคลอนจนหลุดเป็ นชิ้น แม้แต่พหู่ อ้ ยรถก็แข็งแรงนักแกว่งไกวไปมาแต่วา่ ไม่หลุดออกไป ที่
ทุกข์ทรมานมีเพียงทั้งสี่ คนในรถ ถูกเขย่าจนเกือบขย้อนนํ้าดีขม ๆ ออกมา มือของพวกเขายึดตัวรถไว้
แน่น ร่ างกายส่ ายไปมาอย่างรุ นแรง กระแทกโดนกันบ้างเป็ นครั้งคราว
โชคดีที่วรยุทธ์ของทั้งสี่ คนล้วนไม่เลวยิง่ มิเช่นนั้นคงถูกสะบัดออกจากรถไปนานแล้ว กลายเป็ น
อาหารของสัตว์ประหลาดสองตัวนั้น ถึงอย่างไรสิ งโตเวหาก็ลากมนุษย์สี่คนอยู่ ดังนั้นมันจึงไม่ได้
ปลดปล่อยความเร็ วที่เร็ วที่สุดของมันออกมา สัตว์ประหลาดสองตัวนั้นกัดไม่โดนมัน แต่มนั ก็สลัด
การไล่ล่าโจมตีของสัตว์ประหลาดสองตัวนั้นไม่พน้ ไประยะหนึ่ง… ยามที่กซู้ ีจิ่วตามมาถึง รู ปการณ์
ทั้งหมดที่ได้เห็นคือดังนี้ สิ งโตเวหาลากรถสับสนวุน่ วานอยูบ่ นฟ้ า สัตว์ประหลาดรู ปร่ างอัปลักษณ์ยงิ่
นักสองตัวไล่กดั มันอยู…
่
และสตรี ขี่เจียวนางนั้นกับข้ารับใช้ของนางก็ยนื อยูใ่ นชั้นเมฆที่สูงลิบลิ่ว ซ่อนตัวอยูใ่ นหมู่เมฆมองอยู่
ตรงนั้น นิ่งเฉยดูดายโดยแท้ ไม่มีทีท่าว่าจะยืน่ มือเข้าช่วยเหลือเลยสักนิด
สิ งโตเวหาหลบหนีอย่างหวาดเสี ยว
 ตอนที่ 973

อันคําว่ าเซียน 5

สิ งโตเวหาหลบนี้อย่างน่าหวาดเสี ยว ทั้งสี่ คนบนรถตกอยูใ่ นอันตรายจากการถูกกลืนกิน

และดรุ ณีนางนั้นก็เฝ้ ามองอยูต่ ลอด กําลังศึกษากระบวนการโจมตีของสัตว์ประหลาดสองตัวนั้น ในใจ
ใคร่ ครวญหาวิธีรับมือกับพวกมันอยู่
ในสายตานาง มนุษย์ไม่กี่คนที่อยูบ่ นรถก็คือมดปลวก จึงโยนออกไปเป็ นตัวทดสอบ ชีวติ ของพวก
เชียนหลิงอวีใ่ นสายตาดรุ ณีนางนี้ไม่ไม่นบั ว่ามีค่าอันใด!
เมื่อกูซ้ ีจิ่วเห็นสถานการณ์น้ ีกค็ าดเดาเรื่ องราวออกแปดเก้าส่ วน ไม่อาจข่มกลั้นความโกรธไว้ได้!
เทพเซียนเสี ยที่ไหน เป็ นตัวสารเลวชัด ๆ !
นัยน์ตาของเธอมีแววขุ่นแค้นวาบผ่าน ซัดฝ่ ามือใส่ สตั ว์ร้ายสองตัวนั้นที่อยูบ่ นนภาทันที!
เธอยืนอยูบ่ นเนินเขา ส่ วนสัตว์ร้ายทั้งสองบินเหิ นอยูใ่ นอากาศ ถึงแม้พลังฝ่ ามือเธอจะแกร่ งกล้ายิง่ แต่
ยามที่โจมตีข้ ึนไปบนฟ้ า กลับไม่ทรงอานุภาพสักเท่าไหร่ เพียงดึงดูดความสนใจจากสัตว์ร้ายสองตัว
นั้นได้สาํ เร็ จ
สัตว์ร้ายสองตัวนั้นเนื่องจากไล่ตามสิ งโตเวหาไม่ทนั จึงกําลังหงุดหงิดงุ่นง่าน ทันทีที่เห็นว่ามีมนุษย์ยนื
อยูท่ ี่เนินเขาด้านล่าง ย่อมปรี ดายิง่ เพลิงโทสะที่ลุกโหมถูกโยกย้ายไปที่กซู้ ีจิ่ว สัตว์ร้ายทั้งสองกู่ร้อง
เสี ยงยาว ละทิ้งการไล่ล่าสิ งโตเวหาตัวนั้นต่อ หมุนกายคราหนึ่ง โผลงมาทางกูซ้ ีจิ่ว!
ร่ างของสัตว์ร้ายทั้งสองใหญ่ยกั ษ์ เมื่อโผลงมาเช่นนี้ ร่ างกายของพวกมันยังคงอยูก่ ลางอากาศ รอบกาย
แฝงด้วยพายุโหมกรรโชกพัดพาหิ นบนพื้นปลิวว่อน ม่านหิ มะฟุ้ งตลบ
กูซ้ ีจิ่วยืนอยูท่ ่ามกลางพายุ อาภรณ์ถกู ลมพัดจนโบกสะบัดอย่างรุ นแรง ทว่าเธอไม่หลีกหนี เมื่อเห็น
กรงเล็บของสัตว์ร้ายสองตัวนั้นที่กาํ ลังจะซัดลงบนร่ างเธอ เธอจึงใช้วชิ าเคลื่อนย้ายทันที!
‘ตึง!’ ‘ตึง!’
สัตว์ร้ายทั้งสองยั้งไม่ทนั ชนกันเข้าอย่างจัง และกระแทกลงบนพื้นอีกที!
พสุ ธาสัน่ สะเทือน ถูกเจ้าสองตัวนี้กระแทกจนเกิดหลุมใหญ่สองหลุม!
แรงปะทะนี้มหาศาลยิง่ สัตว์ร้ายสองตัวนี้ถึงแม้จะหนังเหนียวเกล็ดหนา แต่การที่หวั กระแทกอย่าง
รุ นแรงถึงเพียงนี้ ก็ทาํ ให้หวั แตกเลือดอาบ สมองมึนงง
สัตว์ร้ายสองตัวนี้โหดเหี้ ยมอย่างยิง่ งุนงงหัวหมุนอยูเ่ พียงครู่ เดียวก็กระโดดขึ้นมาจากหลุมทันที
นัยน์ตาแดงกํ่าสองคู่จบั จ้องร่ างกูซ้ ีจิ่วที่เคลื่อนย้ายออกไปสามลี้!
จากนั้นต่างคํารามออกมาด้วยความโกรธพุง่ เข้าใส่ กซู้ ี จิ่วอีกครั้ง
กูซ้ ีจิ่วยังใช้อุบายเดิม ยามที่ท้ งั สองตัวพุง่ มาถึงเบื้องหน้าก็ใช้วชิ าเคลื่อนย้ายหลบหนี ด้วยเหตุน้ ีท้ งั สอง
ตัวจึงชนกันอีกครั้ง
ทุกการเคลื่อนไหวของกูซ้ ี จิ่วล้วนจับจังหวะได้เหมาะเหม็ง หากเธอไม่ใช่วชิ าเคลื่อนย้าย ก็จะใช้วชิ าตัว
เบา เช่นนั้นไม่วา่ จะทําอย่างไรก็หลีกเลี่ยงไม่พน้
สัตว์ร้ายสองตัวนี้ยงพอมีสติปัญญาอยูบ่ า้ ง หลังจากเสี ยเปรี ยบเช่นนี้ติดต่อกันสามหน พวกมันก็ได้
เรี ยนรู ้แล้ว เมื่อพุง่ เข้าโจมตีอีกครั้งก็ไม่รวมหัวกันโจมตีอีกแต่แยกกันโจมตี…
แต่ท่าร่ างของกูซ้ ีจิ่วว่องไวเกินไป เธอเลือนหายไปทันที สัตว์ร้ายสองตัวนั้นเกี่ยวมุมชุดของเธอไม่ได้
เลยด้วยซํ้า
และเธอก็ไม่ได้เคลื่อนย้ายหายไปเลย มักจะปรากฏตัวไม่ไกลจากสัตว์ร้ายทั้งสองตัวตลอด เป็ นระยะ
ไม่ใกล้ไม่ไกลดัง่ หนูยวั่ แมวอยูเ่ สมอ เมื่อถูกหาเรื่ องเช่นนี้นิสยั ดุร้ายของพวกมันปะทุข้ ึนมา ไล่ตามเธอ
อย่างกระชั้นชิดไม่ยอมปล่อย
ทั้งสี่ คนที่อยูบ่ นรถลากสิ งโตเวหาในที่สุดก็ได้พกั หายใจแล้ว เดิมทีพวกเขาคิดจะกระโดดลงไปช่วย
ทว่าถูกกูซ้ ีจิ่งส่ งกระแสเสี ยงมาหยุดยั้งไว้ กูซ้ ีจิ่วให้พวกเขาฉวยโอกาสนี้จากไปอย่างรวดเร็ ว
ในยามนี้ พวกเยีย่ นเฉินทั้งสองก็กลับมาแล้ว พวกเขาค่อนข้างมีสติ ไม่หลับหูหลับตาพุง่ เข้าไป ซ่อนตัว
อยูใ่ นที่ลบั มองสถานการณ์ครู่ หนึ่งก็ทราบว่ากูซ้ ีจิ่วจะไม่เกิดอันตรายขึ้นในขณะนี้ ถ้าพวกเขาเข้าไป
ช่วยในยามนี้มีแต่จะช่วยให้ยงุ่ กว่าเดิม…
ดังนั้นสองคนนี้เลยส่ งกระแสเสี ยงไปหาพวกจิ้งจอกน้อย ให้พวกเขารี บจากไปเสี ย
ในบรรดาคนทั้งสี่ เล่อจื่อซิ่งค่อนข้างรู ้ความ เข้าใจผลดีผลเสี ยเหล่านั้นได้ทนั ที จึงบังคับรถม้าจากไป
ไกล
ส่ วนพวกเยีย่ นเฉินทั้งสองก็ซ่อนอยูใ่ นที่ลบั ตา
 ตอนที่ 974

อันคําว่ าเซียน 6

ส่ วนพวกเยีย่ นเฉิ นทั้งสองก็ซ่อนอยูใ่ นที่ลบั ตา เตรี ยมพร้อมหากกูซ้ ีจิ่วตกอยูใ่ นอันตรายจริ ง ๆ พวกเขา

ก็จะออกไปช่วยเหลือ
โชคดีที่วชิ าเคลื่อนย้ายของกูซ้ ีจิ่วลํ้าเลิศยิง่ หลังจากเธอใช้วชิ าเคลื่อนต่อเนื่องกันสิ บกว่าครั้ง ก็แทบจะ
ทําให้สตั ว์ร้ายทั้งสองตาลายแล้ว
ดรุ ณีขี่เจียวและข้ารับใช้ของนางที่ชมการต่อสู อ้ ยูบ่ นฟ้ าก็มองอย่างตกตะลึง ดูเหมือนพวกเขาจะคาดไม่
ถึงว่าเด็กสาวชาวมนุษย์อย่างกูซ้ ีจิ่วจะมีวรยุทธ์ที่พิสดารปานนี้
ดรุ ณีขี่เจียวขุ่นเคืองที่ตนยืนอยูส่ ูงเกินไป มองเห็นท่าร่ างของกูซ้ ี จิ่วไม่ชดั ดังนั้นจึงสัง่ การให้มงั กรเจียว
บินตํ่าลงหน่อย จากนั้นก็บินตํ่าลงไปอีก นางจะได้ชมการต่อสู ส้ ะดวก
เดิมทีนางยืนอยูท่ ี่ระดับความสูงกว่าสามพันเมตร ทว่ายามนี้กลับค่อย ๆ ลดระดับลง ยิง่ บินยิง่ ตํ่า จน
ห่างจากพื้นดินเพียงหนึ่งร้อยเมตร เช่นนี้ในที่สุดนางก็มองเห็นชัดเจนแล้ว
ขณะที่นางกําลังมองอย่างใจลอย ทันใดนั้นสาวน้อยที่เคลื่อนย้ายไปเคลื่อนย้ายมาอยูบ่ นพื้นก็เงยหน้า
มองนางแล้วยกยิม้ มุมปากแวบหนึ่ง รอยยิม้ นั้นเย็นชายิง่ ทําให้นางใจหายวาบทันที!
วินาทีถดั มากูซ้ ี จิ่วเคลื่อนย้ายไปอยูบ่ นหลังมังกรเจียวของนางโดยตรง!
ดรุ ณีนางนั้นยังไม่ทนั ได้ซดั เธอลงไป สัตว์ร้ายที่อยูด่ า้ นล่างสองตัวนั้นก็ไล่ตามขึ้นมาอย่างดุดนั เหี้ ยม
หาญแล้ว…
ส่ วนกูซ้ ีจิ่วนัน่ ใช้วชิ าเคลื่อนย้ายหายไปนานแล้ว หนนี้เธอเคลื่อนย้ายไปค่อนข้างไกล เงาร่ างหายลับไป
ทันที
เมื่อสัตว์ร้ายสองตัวนั้นหากูซ้ ีจิ่วไม่เจอ ในที่สุดก็พบดรุ ณีขี่เจียวผูน้ ้ ีอีกครั้ง พวกมันยังคงเจ้าคิดเจ้าแค้น
นัก นึกถึงตอนที่เสี ยเปรี ยบในเงื้อมมือนางก่อนหน้านี้ข้ ึนมาทันที ด้วยเหตุน้ ีเป้ าหมายโจมตีจึงย้ายไปที่
ร่ างนาง…
ดรุ ณีขี่เจียวนางนั้นโมโหจนแทบจะตะโกนด่าแล้ว แต่นางไม่มีความสามารถในการเคลื่อนย้ายแบบกูซ้ ี
จิ่ว ไม่อาจหลุดพ้นจากสัตว์ร้ายสองตัวนี้ได้ในระยะเวลาสั้น ๆ ทําได้เพียงเปิ ดฉากต่อสูอ้ ีกครั้ง ท้อง
นภากลายเป็ นสนามรบ
เมฆาล่องลอย สายลมคําราม เสี ยงต่อสู ก้ ลางนภาดังเปรี้ ยงปร้างรุ นแรงเสมือนมีฟ้าผ่าอยูไ่ ม่ขาดสาย เร่ า
ร้อนยิง่ นัก
ห่างออกไปหลายลี้ สิ งโตเวหาหยุดอยูบ่ นเนินเขาที่ไม่สะดุดตาแห่งหนึ่ง หอบหายใจแฮ่ก ๆ มันเหนื่อย
เหลือเกิน! การหลบหนีเมื่อครู่ แทบจะบีบให้มนั เค้นเรี่ ยวแรงที่สะสมไว้ต้ งั แต่เกิดออกมา
เชียนหลิงอวีแ่ ละพวกหลานไว่หูกล็ งมาหมดแล้ว สี หน้าพวกเขาแต่ละคนค่อนข้างซี ดเซี ยวเช่นกัน
เมื่อครู่ โยกคลอนเกินไปหวาดเสี ยวยิง่ กว่านัง่ รถไฟเหาะเป็ นร้อยเท่า พวกเขารู ้สึกว่าอวัยวะภายในถูก
เขย่าจนจะหลุดออกมาแล้ว! โดยเฉพาะเชียนหลิงอวี่ ถึงอย่างไรเขาก็บาดเจ็บอยู่ เมื่อลงจากรถจึง
อาเจียนออกมาทันที
พวกเยีย่ นเฉิ นทั้งสองก็ตามมาแล้วเช่นกัน ผ่านไปอีกครู่ หนึ่ง ในที่สุดกูซ้ ีจิ่วก็ใช้วชิ าเคลื่อนย้ายปลีกตัว
มา ในที่สุดคนทั้งหลายก็ได้อยูพ่ ร้อมหน้าอีกครั้ง
ครานี้นบั ว่าทุกคนรอดพ้นจากความตายมาได้ จึงโล่งอกกันถ้วนหน้า
พวกเขาเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุ ดแล้ว ยามนี้เลยถือโอกาสนัง่ พักผ่อนกินอาหาร ฟื้ นฟูพละกําลัง
แน่นอนว่าพวกเขามักจะมองดูการต่อสู บ้ นฟากฟ้ าด้านนั้นจากที่ไกล ๆ กันไม่ให้ถูกนางเซี ยนขี่เจียวผู ้
นั้นลากลงนํ้าอีก
จิ้งจอกน้อยติดกูซ้ ีจิ่วเป็ นที่สุด เมื่อเห็นเธอมาถึง ก็กระโดดมาอยูข่ า้ งกายเธอทันที พูดจ้อถึงเรื่ องราวที่
เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้เธอฟัง เมื่อนึกถึงว่าก่อนหน้านี้นางเซี ยนผูน้ ้ นั ใช้พวกเขาเป็ นโล่กาํ บัง นางยังคง
เดือดดาลนัก
กูซ้ ี จิ่วสอบถามเยีย่ นเฉิ น “เจ้ารู ้จกั ผูค้ นค่อนข้างมาก ทราบหรื อไม่วา่ นางเป็ นเทพเซี ยนจากที่ใด?”
เยีย่ นเฉิ นใคร่ ครวญอยูค่ รู่ หนึ่ง จึงเปิ ดปากเอ่ย “ยามที่ขา้ กําลังเดินทาง ได้ยนิ ว่าดินแดนเบื้องบนส่ ง
เซี ยนท่านหนึ่งลงมา วรยุทธ์ของเซียนท่านนี้เก่งกาจยิง่ ชํานาญการปราบมารปี ศาจ ได้รับเกียรติจาก
จักรพรรดิของอาณาจักรเฮาเยวีย่ ยิง่ นัก แต่งตั้งให้นางดํารงตําแหน่งราชครู กาํ ปราบมาร แน่นอนว่านาง
ไม่สนใจศึกระหว่างสองอาณาจักรเลย สนใจเพียงการตรวจสอบเรื่ องเภทภัยชัว่ ร้าย ได้ยนิ ว่านางก็
ตรวจสอบเรื่ องการหายตัวไปของทหารเหมือนกัน ซํ้ายังมีการติดต่อกับกลุ่มของรัชทยาทหรงเจียหลัว
ด้วย…ข้าได้ยนิ มาเพียงเท่านี้ อย่างอื่นไม่ทราบแล้ว”
หลานไว่หูกล่าวอย่างโกรธเคือง “เซียนเซิ นอันใด?! เซี ยนที่ไหนจะทําแบบนางกัน?! นางไม่เห็นชีวติ
ของพวกเรามีค่าเลย! พวกเราเกือบถูกนางใช้เป็ นเบี้ยรับเคราะห์แล้ว!!”
 ตอนที่ 975

ไม่ ได้ การแล้ว! เธอต้ องไปดูสักหน่ อย!

นัยน์ตาของเยีย่ นเฉินมีแววเยียบเย็นวาบผ่านแวบหนึ่ง ยิม้ หยันพลางกล่าวว่า “คําว่าเซี ยนเป็ นเพียงสิ่ งที่

นางเรี ยกขานเอาเองเท่านั้น เพียงแต่นางเป็ นคนที่ดินแดนเบื้องบนส่ งมาจริ ง ๆ กระทําการไร้น้ าํ ใจนัก
ไม่เห็นชาวมนุษย์อย่างเรามีค่าเลย!”
กูซ้ ี จิ่วเงยหน้ามองเงาคนที่ต่อสูอ้ ยูไ่ กล ๆ แวบหนึ่ง กระตุกยิม้ แวบหนึ่งพลางเอ่ย “นางไม่เห็นพวกเรามี
ค่า พวกเราก็ไม่จาํ เป็ นต้องปฏิบตั ิต่อนางเยีย่ งมนุษย์ สัตว์ร้ายสองตัวนี้เป็ นนางปลดปล่อยออกมา บัดนี้
ไล่กดั นางก็นบั ว่าสมเหตุสมผลแล้ว พวกเราก็รอชมฝี มือที่แท้จริ งของนางเซี ยนผูน้ ้ ีอยูต่ รงนี้แล้วกัน แต่
หวังว่านางจะไม่ทาํ ให้คาํ ขนานนามว่า ‘เซี ยน’ ของนางต้องเสื่ อมเสี ยนะ พวกเราก็ชมเรื่ องครื้ นเครงอยู่
ที่นี่เถิด”
ทุกคนนัง่ ล้อมวงกัน ดื่มกินพลางชมเรื่ องครื้ นเครงอยูต่ รงนั้น เมื่อเห็นดรุ ณีขี่เจียวนางนั้นถูกสัตว์ร้ายทั้ง
สองไล่ล่าจนอยูใ่ นสภาพจนตรอกก็รู้สึกเพียงว่าสาแก่ใจอย่างยิง่ แทบจะปรบมือด้วยความยินดี
ทุกคนล้วนเป็ นยอดฝี มือ ย่อมมองจุดด้อยจุดแข็งออก
“วรยุทธ์ของสตรี นางนี้ไม่เลวเลยจริ ง ๆ ข้าคิดว่าพลังวิญญาณของนางน่าจะสู งกว่าพวกเจ้าสํานักหลง
เสี ยอีก คงบรรลุข้ นั สิ บในตํานานแล้ว แต่น่าจะเทียบกับท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายไม่ได้” เล่อชิงซิ่ง
วิจารณ์ตามที่เห็น
“กระบวนท่าของนางก็ไม่เหมือนชาวมนุษย์อย่างพวกเราจริ ง ๆ ดูวรยุทธ์ของไอ้ยกั ษ์โง่ขา้ งกายนางสิ
บรรลุพลังวิญญาณขั้นเก้าแล้วกระมัง?! กระบวนท่าที่งา้ วจันทร์เสี้ ยวเล่มนั้นของเขาสําแดงออกมาล้วน
สามารถฟันจระเข้ตีนเป็ ดตัวนั้นให้หลัง่ เลือดได้” เชียนหลิงอวีก่ เ็ อ่ยขึ้นเช่นกัน
“ฟันจนได้แผลแล้วอย่างไรเล่า? สัตว์ร้ายสองตัวนั้นไม่มีทางเป็ นอะไรแน่นอน! ข้ารู ้สึกว่าต่อให้พวก
นางสูท้ ้ งั วันทั้งคืนก็ยงั ไม่แน่วา่ จะจัดการสัตว์ร้ายสองตัวนี้ได้!” จางฉูฉู่ยมิ้ เยาะ
“หวา เรื อนผมของนางคลายแล้ว ร่ างกายก็ดูเหมือนจะบาดเจ็บแล้ว ดูไม่คล้ายนางเซี ยนแล้ว เหมือน
นางเพิง้ ต่างหาก” เล่อจื่อซิ่งยินดีในคราวเคราะห์ของผูอ้ ื่น
“ซี จิ่ว สัตว์ร้ายสองตัวนี้ร้ายกาจเกินไป เกรงว่าพวกเราล้วนยับยั้งมันไว้ไม่ได้ท้ งั สิ้ น หากนางเซี ยนผูน้ ้ ีก็
ยับยั้งพวกมันไม่ได้ เกรงว่าพวกมันจะก่อหายนะขึ้น…”
“อย่ากังวลไปเลย เดี๋ยวข้าจะลองใช้วธิ ีอื่นดู” กูซ้ ี จิ่วตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน ถึงอย่างไรร่ างของสัตว์ร้าย
สองตัวนี้กม็ ีเลือดเนื้อ เกรงว่าจะหวัน่ เกรงการโดนเผาเช่นกัน เดี๋ยวเธอค่อยล่อพวกมันไปที่หล่มนํ้ามัน
แห่งนั้น…
เมื่อนึกถึงหล่มนํ้ามัน สี หน้าของกูซ้ ี จิ่วก็แปรเปลี่ยนทันที ลุกพรวดขึ้นมา
อิงเหยียนนัว่ ! อิงเหยียนนัว่ ยังล่อพวกผีดิบอยูท่ ี่หล่มนํ้ามันแห่งนั้น!
เธอออกจากหล่มนํ้ามันแห่งนั้นเกือบครึ่ งชัว่ ยามแล้ว อิงเหยีนนัว่ น่าจะล่อผีดิบเหล่านั้นลงไปในหล่ม
หมดแล้วกระมัง?! เธอเคยบอกว่าจะใช้ไฟเผาผีดิบพวกนั้นอีกครั้ง…
ไม่ได้การแล้ว! เธอต้องไปดูสกั หน่อย!
เธอบอกกล่าวแก่ทุกคนคราหนึ่ง ขณะที่กาํ ลังจะใช้วชิ าเคลื่อนย้าย ทันใดนั้นพลันมีเสี ยงระเบิดดัง
ขึ้นมาจากที่ไกล ๆ เสี ยงนั้นดังกึกก้องกัมปนาท พสุ ธาทั้งผืนสัน่ สะเทือนเลือนลัน่ !
กูซ้ ีจิ่วโซซัดโซเซ มองไปตามเสี ยง หนาเปลี่ยนสี ในทันใด!
เสี ยงระเบิดนั้นแว่วมาจากหล่มนํ้ามันแห่งนั้น ที่นนั่ ควันไฟดําโขมง เปลวไฟแดงฉานพวยพุง่ ขึ้นครึ่ ง
ฟ้ า!
‘ตูม!’ ‘ตูม!’ ราวกับสถานที่แห่งนั้นจุดระเบิดอานุภาพสูงขึ้นนับไม่ถว้ น เสี ยงระเบิดค่อยดังขึ้นอย่าง
ต่อเนื่อง ส่ วนเปลวไฟก็พงุ่ สูงขึ้นเรื่ อย ๆ ย้อมนภาให้เป็ นสี แดง
ทว่าใบหน้าของกูซ้ ีจิ่วกลับซีดเผือดลงทันที
เธอทําผิดพลาดอย่างมหันต์!
ในอากาศเหนือหล่มแห่งนั้นน่าจะมีสิ่งที่มีคุณสมบัติไวไฟประเภทแก๊สมีเทนอยู่ เมื่อสัมผัสไฟก็ระเบิด
ขึ้นอย่างง่ายดาย!
ก่อนหน้านี้เธอรี บร้อนจากมา เลยไม่ได้นึกถึงข้อนี้ไปชัว่ ขณะ ไม่ได้กาํ ชับอิงเหยียนนัว่ ให้ออกห่างจาก
หล่มแห่งนั้นหลังจากจุดไฟ
หากว่าหลังจากเขาล่อผีดิบพวกนั้นลงไปในหล่ม แล้วยืนอยูร่ ิ มหล่มเพื่อจุดไฟ ต่อให้วรยุทธ์ของอิงเห
ยียนนัว่ สู งส่ งกว่านี้อีกเท่าหนึ่ง ก็ยงั ไม่แน่วา่ จะสามารถหนีออกมาได้!
ภาพอิงเหยียนนัว่ ถูกระเบิดจนเลือดเนื้อแหลกเหลวคล้ายจะแวบขึ้นมาเบื้องหน้า มือเท้ากูซ้ ี จิ่วเย็นเฉี ยบ
ไปหมด
ไม่พดู พรํ่าอันใด เคลื่อนย้ายไปทันที!
 ตอนที่ 976

เสมือนถูกฟ้าผ่ า!

เพลิงลุกโชติช่วง เสี ยงระเบิดดังขึ้นเป็ นระลอก ลูกไฟมหึ มาพุง่ ขึ้นฟ้ าเป็ นบางครั้ง ราวกับโลกจะถึง
กาลอวสานแล้ว
มีเสี ยงคํารามดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดแว่วออกมาจากกองเพลิง
ภายในระยะสิ บลี้ของหล่มแห่งนั้นถูกเปลวเพลิงครอบคลุมหมดแล้ว อย่าว่าแต่หล่มนั้นเลย แม้แต่ภูเขา
ที่ห่างจากหล่มเจ็ดแปดลี้กเ็ ข้าใกล้ไม่ได้แล้ว
ในอากาศมีกลิ่นเนื้อไหม้ สู่นภาแผดเผาแม้กระทัง่ อากาศให้ลุกไหม้
กูซ้ ี จิ่วใช้วชิ าเคลื่อนย้ายกลับมา กูซ้ ีจิ่วลาดตระเวนไปรอบ ๆ พื้นที่เกิดเพลิงไหม้อย่างรวดเร็ ว
ตะโกนเรี ยก ใช้ยนั ต์ถ่ายทอดเสี ยงติดต่อ…
วิธีติดต่อทั้งหมดเธอล้วนใช้จนสิ้ นแล้ว ทว่าไม่ได้รับการตอบกลับจากอีกฝ่ ายเลย
หัวใจของกูซ้ ีจิ่วร้อนรนขึ้นเรื่ อย ๆ เม้มริ มฝี ปากจนแทบซี ดขาวแล้ว
อิงเหยียนนัว่ เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เธอเพิ่งคบหาได้เพียงครึ่ งปี ชอบทําตัวแอ๊บแบ้วใส่ เธอ แสดงตัวตน
การมีอยูต่ ่อหน้าเธอทุกวัน ไม่วา่ เธอจะเดินไปไหนก็มองเห็นเงาร่ างของเขาได้เสมอ ดูเหมือนจะ
อ่อนแอทว่ามีความสามารถยอดเยีย่ มพิสดาร ในช่วงคับขันมักจะปาดมาอยูเ่ บื้องหน้าเธอ ป้ องลมคุม้
ฝนให้เธอ แก้ไขปัญหาให้เธอ
ถึงแม้บางครั้งเขาจะมีสองบุคลิก บางครั้งก็จูจ้ ้ ีจุกจิกบ้าง แต่กลับเป็ นสหายที่ยอดเยีย่ มที่สุด เป็ นสหายที่
พึ่งพาได้ท่ีสุดในช่วงเวลาคับขัน
ปฏิสมั พันธ์ของเธอกับเขาในระยะเวลาครึ่ งปี มานี้ยงั มากกว่าพวกจิ้งจอกน้อยเสี ยอีก เพียงแต่เขาเข็ม
แข็งยิง่ มาตลอด ความสามารถในการป้ องกันตัวก็กล้าแกร่ งมาก ครึ่ งปี มานี้คอยติดตามอย่◌ูขา้ งกายเธอ
ประหนึ่งเงา
ดังนั้นเธอจึงติดนิสยั ไม่มองหาเขาในสนามรบ ยามที่พบพานอันตราย สิ่ งที่เธอจะใคร่ ครวญถึงคือ
ความปลอดภัยของสหายตัวน้อยที่เหลือ
ลึก ๆ ในใจของเธอ รู ้สึกอยูเ่ สมอว่าไม่วา่ เขาจะพบเจอเรื่ องทุกข์ยากอันใดล้วนสามารถควบคุมตนเอง
ได้ ถึงขั้นที่สามารถฉวยโอกาสสร้างความลําบากแก่ศตั รู ได้ประเภทนั้น
แต่ในยามนี้ เป็ นเพราะความเลินเล่อของเธอ ทําให้เขาตกอยูใ่ นอันตรายใหญ่หลวง ยามนี้จะเป็ นหรื อ
ตายก็ไม่อาจรู ้ได้…
หากเขาประสบเหตุจนถึงแก่ชีวติ จริ ง ๆ เกรงว่าเธอคงรู ้สึกผิดไปชัว่ ชีวติ !
“อิงเหยียนนัว่ !”
“อิงเหยียนนัว่ !”
ไม่มีเสี ยงตอบรับเลย…
เธอวนเวียนอยูร่ อบพื้นที่เกิดเพลิงโคจรกําลังภายในตะโกนเรี ยกชื่อเขา ตะโกนจนเสี ยงตนสัน่ พร่ าแล้ว
….
เมื่ออิงเหยียนนัว่ ล่อผีดิบมหาศาลลงไปในหล่มนั้นได้จนสิ้ น ตัวคนก็แทบจะยืนไม่อยูแ่ ล้ว หากไม่มี
เกราะป้ องกันสุ ดท้าย เขาคงไม่เอาชีวติ มาทุ่มไว้ที่นี่หรอก ดังนั้นสุ ดท้ายแล้วเขายังคงเหลือทางถอยไว้
ให้ตนอยู่ ยามที่พลังวิญญาณกําลังจะหมดเกลี้ยง เขาก็เริ่ มเหาะกลับไป…
อย่างไรก็ตามพละกําลังได้เสื่ อมถอยจนกลายเป็ นม้าตีนปลายแล้ว เขาจึงเหาะกลับฝั่งอย่างยากลําบาก
ทว่าเนื่องจากไม่อาจควบคุมกําลังได้ไปชัว่ ขณะ เกือบจะชนเข้ากับต้นไม้แล้ว เคราะห์ดีที่ปฏิกิริยา
ตอบสนองของเขาว่องไวยิง่ คว้ากิ่งไม้กิ่งหนึ่งได้ทนั กาล แล้วพลิกร่ างขึ้นไปนัง่
เลือดลมในทรวงอกปั่ นป่ วนยิง่ นัก ทําให้เบื้องหน้าเขามืดมัวไปพักหนึ่ง เขาหรี่ ตามองผีดิบในหล่ม ผี
ดิบกว่าสามพันตัวยัดลงไปหล่มจนล้นขึ้นมาครึ่ งหนึ่ง ส่ วนใหญ่พบภัยพิบตั ิไปหมดแล้ว ยังมีส่วนน้อย
ที่เหยียบหัวพวกเดียวกันดิ้นรนอยูบ่ นผิวหน้าของหล่ม หากมิใช่เพราะหล่มแห่งนี้มีแรงดึงดูดที่เกิดขึ้น
ตามธรรมชาติ เกรงว่าผีดิบที่อยูด่ า้ นบนสุ ดคงสามารถปี นขึ้นมาได้อีกครั้ง
และเห็นได้ชดั ว่าผีดิบที่จมลงไปแล้วยังไม่ตาย ดิ้นรนอย่างบ้าคลัง่ อยูด่ า้ นล่าง เกลือกกลิ้งเถลือกไถล
ก่อกวนจนหล่มโคลนประหนึ่งหม้อนํ้าเดือด…
หากไม่ใช้วธิ ีอื่นด้วย ไม่ชา้ ก็เร็ วผีดิบเหล่านี้จะปี นขึ้นมาก่อหายนะ
ขณะที่อิงเหยียนนัว่ ยกมือขึ้นหมายจะทําบางสิ่ ง ทันใดนั้นพลันมีแสงสี รุ้งจาง ๆ ผุดออกมาจากร่ าง!
เขามุ่นหัวคิ้วเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เนื่องจากจิตใจยุง่ เหยิงสับสนจึงถูกธาตุไฟเข้าแทรก ยามที่ฟ้ื นขึ้นมา
ร่ างกายก็มีแสงสี รุ้งผุดออกมา หลังจากแสงสี รุ้งหายไป รู ปลักษณ์ของเขาก็กลายเป็ นช่วงอายุสิบสี่ สิบ
ห้า
ความรู ้สึกของเขาในยามนั้นเสมือนถูกฟ้ าผ่าเข้าอย่างจัง!
 ตอนที่ 977

มิขบขันไปชั่วชีวติ หรือ?!

ถึงแม้เขาจะชอบแสดงบทบาทสารพัด แต่โฉมหน้าที่แท้จริ งไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย เขาใช้พลังวิญญาณ

ปรับเปลี่ยนเอาทั้งนั้น การหดเล็กลงเช่นนี้เป็ นครั้งแรกในประวัติศาสตร์! ทําให้เขาหมดคําพูดยิง่ นัก
ผูอ้ ื่นเจ็บป่ วยสามารถไปหาเซียนแพทย์ได้ แต่ตวั เขาที่จู่ ๆ ก็มีสภาพเช่นนี้กลับไปหาผูใ้ ดไม่ได้ ถึงขั้น
ที่วา่ นอกจากสี่ ทูตข้างกายเขาแล้ว เขาไม่อาจบอกผูใ้ ดได้
ฐานะของเขาแขวนอยูจ่ ุดนั้น หากปล่อยให้ผอู ้ ื่นทราบว่าพลังวิญญาณของเขาสู ญหายไปมหาศาล เกรง
ว่าจะดึงดูดให้เกิดความวุน่ วายใหญ่หลวงขึ้นบนโลกนี้ในทันใด! ผูบ้ งการอยูเ่ บื้องหลังรายนั้นต้องรี บ
ก่อสงครามนองเลือดขึ้นเป็ นแน่ แผนการทั้งหมดของเขาก็จะพังพินาศด้วย…
เรื่ องราวพัวพันใหญ่โต เขาไม่อาจเสี่ ยงได้ ดังนั้นแผนของเขาคือรักษาตัวเองให้หาย บนโลกนี้ยงั จะมี
หมอคนใดที่เลิศลํ้าไปกว่าเขาอีกเล่า? ดังนั้นเขาเลยไม่มีความจําเป็ นที่ตอ้ งเปิ ดเผยสาเหตุที่ตนป็ นเช่นนี้
เดิมทีเขานึกว่าสภาพเช่นนี้จะไม่คงอยูน่ านนัก มากสุ ดเดือนสองเดือนเขาก็กลับไปเป็ นปกติแล้ว กลับ
นึกไม่ถึงว่าผ่านไปครึ่ งปี แล้วเขายังคงเป็ นเช่นนั้นอยู่ เขาใช้ทุกวิถีทางแล้วกลับไม่เติบโตขึ้นเลยสักนิด!
ยามนี้จู่ ๆ แสงสี รุ้งก็ผดุ ออกมาจากร่ าง หมายความว่าเขากําลังฟื้ นฟูสู่ สภาพเดิมใช่หรื อไม่?!
หัวใจเขาเต้นกระหนํ่า ขณะนี้รู้สึกเพียงว่าเลือดลมในจุดตันเถียนเสมือนเดือดพล่าน อาการตรงข้ามกับ
ยามที่ถูกธาตุไฟเข้าแทรกหนก่อน เขามัน่ ใจยิง่ ขึ้นว่าตนกําลังจะกลับสู่ สภาพเดิม ด้วยเหตุน้ ีเขาจึงนัง่
สมาธิทนั ที… หลังจากแสงสี รุ้งหมุนวนรอบกายเขาประมาณสองรอบ ในที่สุดก็หยุดนิ่งแล้วสลาย
หายไป เขาลืมตาขึ้นมา แต่พอมองเห็นมือตนชัด ๆ ร่ างกายก็สนั่ สะท้านทันที สัน่ จนแทบหล่นจาก
ต้นไม้! มือของเขา…หดเล็กลงไปอีก!
เขาตะลึงงันอยูค่ รู่ หนึ่ง ล้วงกระจกออกมาจากร่ างแล้วส่องดู จากนั้นก็ได้รับความสะเทือนใจจนสัน่
สะท้านอีกครา!
เขารู ้สึกว่าคราวก่อนที่เขาถูกธาตุไฟเข้าแทรกร่ างกายหดเล็กจนอยูใ่ นวัยสิ บห้าปี คือความบัดซบถึงขีด
สุ ดแล้ว คาดไม่ถึงว่ายังมีที่บดั ซบยิง่ กว่าอีก! ยามนี้รูปลักษณ์ของเขาเหมือนเด็กน้อยอายุแปดเก้าขวบ!
เขาค่อย ๆ เก็บกระจกกลับไปสะบัดเสื้ อคลุมตัวน้อยบนร่ าง เคราะห์ดีที่เสื้ อคลุมตัวนี้สามารถยืดหดได้
ตามรู ปร่ างของผูใ้ ส่ มิเช่นนั้นเสื้ อคลุมตัวนี้น่าจะพันขาจนสะดุดล้มได้!
เขานัง่ อยูต่ รงนั้น ใบหน้าน้อย ๆ ฉายแววซับซ้อนอยูบ่ า้ ง
แผนเดิมของเขาคือหลังจากจัดการเรื่ องราวที่นี่เสร็ จเรี ยบร้อย ก็จะไปสมทบกับกูซ้ ี จิ่ว ยามนี้เมื่อเขา
เห็นสภาพเด็กชายตัวน้อยน่าเอ็นดูของตน ก็ไม่อยากไปแล้ว!
ตอนที่ใช้สภาพของอิงเหยียนนัว่ ไปพบนาง เขาก็รู้สึกอึดอัดคับข้องอยูบ่ า้ ง ปลุกปลอบตัวเองอยูห่ ลาย
ครั้ง ถึงทําหน้าหนาเข้าสํานักศึกษาชุมนุมสวรรค์ได้ จากนั้นก็ติดหนึบอยูข่ า้ งกายนางปานแผ่นยาหนัง
สุ นขั ยังพอกล่าวปลอบใจตนอยูใ่ นใจได้ เมื่อก่อนค่อนข้างริ ษยาสหายร่ วมเรี ยนของนาง สามารถอยู่
กับนางทั้งวันทั้งคืนได้โดยไม่ตอ้ งหาข้ออ้างมากมายปานนั้น ยามนี้ในที่สุดก็สามารถฝึ กวรยุทธ์ร่วมกับ
นางอย่างเปิ ดเผยชอบธรรมได้ และนับเป็ นความสุ ขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สวรรค์จอมบัดซบชดเชยให้เขา
แต่ยามนี้กลายเป็ นเช่นนี้ไปแล้ว เขาจะใช้ฐานะใดไปอยูข่ า้ งกายนางได้อีก?
น้องชายของนางหรื อ?! หากนางทราบตัวตนที่แท้จริ งของเขา มิขบขันไปชัว่ ชีวติ หรื อ?!
เมื่ออิงเหยียนนัว่ จินตนาการถึงฉากนั้นก็รู้สึกว่าในใจเกิดเงามืดขึ้น!
ถึงแม้หนังหน้าเขาจะหนาพอแต่จะให้เขาไปพบนางด้วยสภาพปั จจุบนั นี้ยงั คงเป็ นการท้าทายสาม
มุมมองของเขาอยูบ่ า้ ง เขาต้องค่อยเป็ นค่อยไป คิดว่าจะทําอย่างไรดูอีกที
ลมหนาวพัดพาเสื้ อคลุมตัวน้อยของเขาให้ปลิวไสว และเป็ นครั้งแรกในชีวติ ที่สมั ผัสถึงความหนาว
เหน็บของฤดูหนาวได้
เขานัง่ ใคร่ ครวญอยูต่ รงนั้นครู่ หนึ่ง เหลือบมองสนับข้อมือบนข้อมือตนคราหนึ่ง สนับข้อมือนี้ดู
ธรรมดายิง่ นัก แท้จริ งแล้วคือกําไลคู่บุพเพที่เขาใช้พลังวิญญาณอําพรางรู ปลักษณ์เดิมไว้ คนอื่นจะเห็น
เป็ นสนับข้อมือหนังสัตว์ ทว่าตัวเขาเองเห็นเป็ นกําไลคู่บุพเพ
 ตอนที่ 978

ระยะนีน้ ายท่ านเป็ นอะไรไป?

เขาสามารถสัมผัสผ่านทางกําไลคู่บุพเพวงนี้ได้วา่ ยามนี้นางปกติดี ไม่มีอนั ตรายใด

บนท้องนภาที่อยูห่ ่างออกไปไกลมีเสี ยงต่อสู ด้ ุเดือดแว่วมาเขายกมือป้ องตามองอยูค่ รู่ หนึ่ง เห็นกูซ้ ีจิ่
วล่อสัตว์ร้ายสองตัวนั้นให้ไปโจมตีโฉมงามขี่เจียวนางนั้นเข้าพอดี…
นางมีวชิ าเคลื่อนย้ายติดตัว ไม่ได้พบพานอันตรายถึงชีวติ จริ ง ๆ และไร้ความจําเป็ นที่เขาต้องทุ่มเท
เรี่ ยวแรงไปช่วยเหลืออีก
เขาถอนหายใจเบา ๆ รู ้สึกว่าตนเหมือนเอาหน้าร้อน ๆ ไปแนบก้นเย็น ๆ [1] ของกูซ้ ี จิ่วอยูบ่ า้ ง
ไม่วา่ เขาจะเข้าใกล้นางด้วยตัวตนใด ล้วนคล้ายว่านางไม่ได้วางเขาไว้เป็ นอันดับหนึ่งทั้งสิ้ น เขารู ้สึกว่า
ในสายตาของนางแล้วความสําคัญจิ้งจอกน้อยตัวนั้นยังมากกว่าตนเสี ยอีก
หากว่าอิงเหยียนนัว่ หายไปเช่นนี้ นางอาจไม่เก็บมาใส่ ใจสักเท่าไหร่ เช่นนั้นเขาก็ไม่จาํ เป็ นต้องไปพบ
นางอีก
ตนคงต้องหาทางกลับวังนภาเลือกไปกักตนบําเพ็ญอย่างจริ งจังแล้ว สภาพเช่นนี้ไม่อาจพบน้าผูค้ นได้
จริ ง ๆ !
จะว่าไปก็แปลก เมื่อครู่ เขาสิ้ นเปลืองพลังวิญญาณไปมากมายยิง่ ยามที่เพิง่ กระโดดขึ้นมาบนต้นไม้
แม้แต่มือเท้าก็อ่อนแรงไปหมด ยามนี้ร่างกายหดเล็กลงอีก แต่พลังวิญญาณในร่ างกลับกระปรี้ กระเปร่ า
กว่าเมื่อครู่ ไม่นอ้ ย ร่ างกายก็มีเรี่ ยวแรงบ้างแล้ว ไม่อ่อนระโหยโรยแรงถึงเพียงนั้นอีก
เขาขบคิดอยูค่ รู่ หนึ่ง ทันใดนั้นคล้ายจะสัมผัสถึงบางอย่างได้ กวาดสายตามองไม้ใหญ่ตน้ หนึ่งที่อยูไ่ ม่
ไกลแวบหนึ่ง เอ่ยขึ้นอย่างเฉื่อยชา “มู่อวิน๋ ไสหัวออกมา!”
กิ่งก้านของไม้ใหญ่ตน้ นั้นโยกไหวคราหนึ่ง ทูตมู่อวิน๋ ผูห้ ล่อเหลาองอาจที่สุดในบรรดาสี่ ทูตที่สุดก็
ปรากฏตัวขึ้น ยามนี้นยั น์ตาเรี ยวรี มีเสน่ห์ของเขาเบิกกว้างยิง่ กว่าลูกตาวัว วาจาก็เอ่ยอย่างติด ๆ ขัด ๆ
“นะ…นายท่าน?”
อิงเหยียนนัว่ ในยามนี้แน่นอนว่าเป็ นตี้ฝอู ี เขายกมือหนึ่งขึ้นเทาคาง เหลือบมองมู่อวิน๋ ด้วยร้อยยิม้
“มู่อวิน๋ เจ้ามาช้านะ! ช้าไปหนึ่งเค่อ”
บัดนี้เสี ยงวาจาที่เขาเปล่งออกมาก็เป็ นเสี ยงเด็กผูช้ าย สุ ้มเสี ยงจึงนุ่มนวลยิง่ ทว่ามู่อวิน๋ กลับหนาว
สะท้าน กระโดดลงมาจากต้นไม้เสี ยงดังตุบ้ โขกศีรษะอยูใ่ ต้ตน้ ไม้ของตี้ฝอู ี “นายท่าน ข้าน้อยมาสาย!
สมควรตายเป็ นหมื่นครั้ง!”
โอ้สวรรค์ นายท่านกลายเป็ นแบบนี้ไปได้ยงั ไง? ต้องบาดเจ็บสาหัสเป็ นแน่! เป็ นความผิดของเขา เขา
ควรจะมาให้เร็ วกว่านี้…
ในใจของมู่อวิน๋ รู ้สึกผิดอย่างยิง่ คุกเข่าอยูต่ รงนั้นไม่กล้าเงยหน้าขึ้น
“คนอื่นล่ะ?” อิงเหยียนนัว่ ถามอย่าเอื่อยเฉื่ อย
“เรี ยนนายท่าน มู่เตี่ยนสะกดรอยตามผูอ้ าวุโหลงไปน่าจะส่ งข่าวมาในเร็ ว ๆ นี้ มู่เฟิ งอยูร่ ะหว่าง
เดินทางมา ได้รับสมุนไพรมาแล้ว มู่เหล่ยไปแจ้งให้พวกอาจารย์ใหญ่ก่ทู ราบ น่าจะใกล้ถึงแล้วเช่นกัน
ขอรับ…” มู่อวิน๋ รายงานอย่างเป็ นการเป็ นงาน
ตี้ฝอู ีพยักหน้านิด ๆ “พาหนะของข้าล่ะ?”
มู่อวิน๋ รี บตอบว่า “ข้าน้อยจะเรี ยกมันมาเดี๋ยวนี้ขอรับ!” เขาลุกขึ้นแล้วผิวปาก ผ่านไปครู่ หนึ่ง
รถม้าสี ขาวปานก้อนเมฆคันหนึ่งวิง่ ห้อลงมาจากฟากฟ้ า สัตว์ที่ลากรถคืออาชาเวหา
“นายท่าน ข้าน้อยจะพยุงท่านขึ้นไปนะขอรับ” มู่อวิน๋ ก้าวเข้ามา เขามองตี้ฝอู ีแวบหนึ่งอย่างอดไม่ได้
ในใจทั้งรู ้สึกผิดและเห็นอกเห็นใจ ระยะนี้นายท่านเป็ นอะไรไป? หดเล็กลงอยูบ่ ่อย ๆ …
ตี้ฝอู ีนงั่ อยูบ่ นต้นไม้ ขาข้างหนึ่งรองแขนอยู่ ขาอีกข้างแกว่งอยูใ่ ต้กิ่งไม้ และเขากําลังมองเขาอยู่ ทั้ง
สองตาสบกัน มู่อวิน๋ มองเห็นว่านัยน์ตาดําสนิทของอีกฝ่ ายเจือรอยยิม้ ไว้…
มู่อวิน๋ หนาวสะท้าน รี บก้มศีรษะลง
เวลาที่เจ้านายของบ้านเขาเผยรอยยิม้ เช่นนี้ออกมานัน่ หมายความว่ามีคนกําลังจะดวงซวย…
ถึงแม้ร่างกายของเจ้านายเขาจะหดเล็กลง แต่สติปัญญาไม่ได้ลดลง เล่นงานผูอ้ ื่นถึงตายโดยไม่ตอ้ ง
ชดใช้ได้! ซํ้ายังจัดการเรื่ องราวอย่างคําไหนคํานั้น หากเขาสัง่ ให้คนมายามกะสาม แล้วเจ้ามาสายไป
สักนิดก็ตอ้ งได้รับโทษหนัก นับประสาอะไรกับเขาที่หนนี้มาสายไปหนึ่งเค่อ!
————————————————————————————-
[1] เอาหน้าร้อน ๆ ไปแนบก้นเย็น ๆ หมายถึง การเสนอตัวเข้าช่วยเหลือหรื อเจ้ากี้เจ้าการเรื่ องคนอื่น
โดยที่อีกฝ่ ายไม่ตอ้ งการเลย
 ตอนที่ 979

น่ าตืน้ ตันนัก!

นายท่านเกลียดคนไม่ตรงเวลาที่สุด! ไม่รู้วา่ คราวนี้นายท่านจะลงโทษเขาอย่างไร?

ฮือ ๆ เขาไม่อยากเข้าไปรับโทษจากสตรี ในทะเลทรายที่แดนสุ ขาวดีอีกแล้ว…
“นายท่าน ข้าน้อยทําผิดอย่างใหญ่หลวง หลังจบเรื่ องแล้ว ข้ายินดีไปรับโทษที่แดนเพลิงลับแล
ขอรับ…”
แดนเพลิงลับแลอุดมไปด้วยไฟ สําหรับผูฝ้ ึ กฝนธาตุน้ าํ อย่างเขาแล้ว นับว่าเป็ นโทษทัณฑ์ที่หนักหนา
ยิง่
ตี้ฝอู ีเอียงคอมองเขาแวบหนึ่ง “แดนเพลิงลับแล…โอ้ ข้ารู ้สึกว่าลงโทษให้เจ้าไปที่นนั่ ออกจะหนักหนา
เกินไปหน่อย”
มู่อวิน๋ รี บตอบทันที “ไม่หนัก! ไม่หนักเลยขอรับ! ข้าน้อยเกือบทําให้การใหญ่ของนายท่านต้องล่าช้า
ไปรับโทษที่นนั่ ก็สมควรแล้วขอรับ” ถึงแม้ภายในแดนเพลิงลับแลแทบจะทําให้ตวั คนระเบิดได้ แต่
เขามีเขตแดนคุม้ กาย ทนทรมานสักหน่อยก็ผา่ นพ้นไปแล้ว ถือเป็ นการฝึ กฝนอย่างหนึ่งด้วย
ตี้ฝอู ีถอนหายใจเบา ๆ “ข้ามีจิตใจเมตตาเสมอมา หักใจให้เจ้าไปรับโทษที่น้ นั ไม่ได้อยูบ่ า้ ง เอาอย่างนี้
แล้วกัน ข้าจะมอบภารกิจให้เจ้าอย่างหนึ่ง ขอเพียงเจ้าทําสําเร็ จลุล่วง ข้าก็จะไม่ลงโทษเจ้า”
ดวงตามู่อวิน๋ เปล่งประกาย “ขอนายท่านโปรดสัง่ การ!”
มือน้อย ๆ ของตี้ฝอู ีช้ ีไปที่หล่มโคลนที่คล้ายจะเดือดปุด ๆ “ที่นนั่ มีผดี ิบกว่าสามพันตัว ต้องการให้จุด
เพลิงเผาที่นนั่ รอจนเผาที่นี่เสร็ จ คาดว่าจะหักลบกลบหนี้ได้หมด หลังจากข้านัง่ พาหนะจากไป เจ้า
ค่อยจุดไฟเผาที่นี่แล้วกัน เมื่อเผาพวกมันจนตายก็นบั ว่าเจ้าทําความดีลา้ งความผิดได้แล้ว วางใจเถอะ
เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องเตรี ยมข้าวของสําหรับเผาหรอก แค่ขว้างลูกไฟไม่กี่ลูกลงไปก็พอ นํ้าในหล่มแห่งนี้
ติดไฟได้”
มู่อวิน๋ ตะลึงอยูค่ รู่ หนึ่ง หลุดปากเอ่ยออกมา “ง่ายดายเพียงนี้เชียวหรื อ?”
ตี้ฝอู ียมิ้ บาง ๆ “ง่ายไปหรื อ? เช่นนั้นข้าหาภารกิจที่ซบั ซ้อนกว่านี้ให้เจ้าเอาไหม?”
มู่อวิน๋ รี บตอบทันที “ขอบคุณนายท่าน ข้าน้อยจะทุ่มเทปฏิบตั ิภารกิจให้ลุล่วงสมบูรณ์ขอรับ!”
นายท่านกลายเป็ นเด็ก ก็เปลี่ยนเป็ นเห็นอกเห็นใจลูกน้องถึงเพียงนี้ น่าตื้นตันนัก!
เรื อนกายตี้ฝอู ีไหววูบ ในที่สุดก็ฏระโดดขึ้นไปบนรถม้าคันนั้น ก่อนจะเข้าไปในห้องโดยสาร ยังคงเอ่ย
กําชับอีกหนึ่งประโยค “นํ้าในหล่มแห่งนี้ค่อนข้างแปลก ดูเหมือนจะเรี ยกว่านํ้ามันปิ โตรเลียมอันใดสัก
อย่าง เพลิงที่เกิดจากมันอาจจะลุกไหม้รุนแรงไปบ้าง เจ้าระวังตัวด้วยล่ะ ยามที่อยูไ่ ฟก็อยูใ่ ห้ห่าง
หน่อย”
มู่อวิน๋ รี บตอบรับ “ขอบคุณนายท่านที่ช้ ีแนะ ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ!”
ตี้ฝอู ีพยักหน้าอย่างพอใจ “เมื่อจุดไฟเรี ยบร้อยก็มาหาข้าแล้วกัน” จากนั้นรถม้าก็แล่นจากไป
มู่อวิน๋ รอจนรถม้าคันนั้นวิง่ ไปไกล ถึงวนเวียนริ มหล่มโคลนแห่งนั้นรอบหนึ่ง กลิ่นของหล่มโคลน
แห่งนี้ไม่เหมือนหล่มโคลนที่อื่นจริ ง ๆ ด้วย เพียงแต่ยงั คงเป็ นหล่มโคลนยูด่ ี
นํ้ามันปิ โตรเลียมรึ ?
นํ้ามันที่หลัง่ จากก้อนหิ นหรื อไง?
นามนี้ช่างประหลาดนัก
เพียงแต่ต่อให้เพลิงที่ลุกไหม้จากมันจะรุ นแรงไปหน่อยแล้วอย่างไรเล่า?
ตัวเขามู่อวิน๋ ต่อให้นงั่ ยอง ๆ อยูใ่ นกองเพลิงก็ไม่บุบสลายสักเส้นขน การจุดไฟที่นี่เป็ นเรื่ องง่าย ๆ ! เขา
จะต้องจุดไฟเผาที่นี่ให้หมดจดเรี ยบร้อยได้แน่นอน อีกทั้งจะมองผีดิบเหล่านี้ถูกเผาจนตายด้วยตาของ
ตนด้วย กันไม่ให้พวกมันวิง่ ออกมาทําร้ายผูค้ น…
ในเมื่อคิดจะมองผีดิบทั้งหมดถูกไฟครอกตายด้วยตาตน ยามที่จุดไฟมู่อวิน๋ ย่อมไม่หลบไปให้ไกล เขา
อยูห่ ่างจากหล่มโคลนประมาณสี่ หา้ เมตรเท่านั้น จากนั้นก็โยนลูกไฟลูกหนึ่งไปทางด้านหลังโดยไม่
หันไปมอง
‘ตูม!’
….
ลึกเข้าในชั้นเมฆ อาชาเวหากระพือปี กเบา ๆ ตี้ฝอู ีนงั่ อยูบ่ นรถ มองลงไปด้านล่างแวบหนึ่ง เมื่อได้ยนิ
เสี ยงระเบิดตูมดังกึกก้อง มองเห็นภูเขาลูกนั้นถูกเผาจนกลายเป็ นทะเลเพลิงในชัว่ พริ บตา มองเห็น
เปลวไฟพวยพุง่ สู่ทอ้ งฟ้ าพร้อมเสี ยงระเบิดที่ดงั ขึ้นเป็ นระลอก…
นิ้วเขาเคาะตัวรถเบา ๆ เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ ราวกับนึกไม่ถึงเช่นกันว่าการจุดไฟตรงนั้นจะมีอานุภาพ
ร้ายแรงถึงเพียงนี้
มู่อวิน๋ ที่น่าเวทนา เกรงว่าครานี้จะเตะถูกแผ่นเหล็กเข้าแล้ว! ไม่รู้วา่ จะหนีออกมาได้เมื่อไหร่ …
 ตอนที่ 980

พีช่ ายเป็ นผู้จุดเอง!

เขารออย่างมีน้ าํ อดนํ้าทนอยูพ่ กั หนึ่ง ในที่สุดก็เห็นลูกไฟดวงหนึ่งพุง่ ขึ้นมาบนฟ้ า ในลูกไฟห่อหุม้ คนผู ้

หนึ่งไว้ราง ๆ คนที่อยูด่ า้ นในผูน้ ้ นั กําลังร่ ายวิชาดับไฟอย่างรวดเร็ ว…
ตี้ฝอู ีสะบัดแขนเสื้ อคราหนึ่ง ตอนนี้ร่างเขาน่าจะมีพลังวิญญาณอยูป่ ระมาณเศษสามส่ วนร้อย แต่พลัง
วิญญาณที่นอ้ ยนิดนี้เพียงพอจะสร้างสายนํ้าสี ฟ้ากระจ่างสายหนึ่ง ราดรดใส่ ลูกไฟดวงนั้น
เมื่อลูกไฟดับลง มู่อวิน๋ โผล่ออกมาจากด้านในก็ดูราวขนมแป้ งม้วนที่ถูกเผาจนเกรี ยม ถูกตี้ฝอู ีใช้แถบ
แพรดึงตัวอีกครั้ง ในที่สุดก็พาเขามาถึงบนรถของตนได้
ยามนี้มู่อวิน๋ ดูจนตรอกยิง่ นัก เสื้ อผ้าถูกเผาจนรุ่ งริ่ ง ใบหน้าหล่อเหลาขะมุกขะมอม แม้แต่เส้นผมก็ไหม้
จนยาวบ้างสั้นบ้าง ดูคล้ายขอทานที่เพิ่งปี นออกมาจากปล่องควัน ความสง่างามเจ้าสําราญมลายไปจน
สิ้ น
นี่ยงั ถือว่าปฏิกิริยาตอบสนองของเขาว่องไว ช่วงที่เกิดระเบิดได้พยายามสร้างเขตแดนคุม้ กันรอบกาย
สุ ดชีวติ ฉวยโอกาสกลิ้งออกมาตามแรงปะทุของระเบิด มิเช่นนั้น…
มิเช่นนั้นกว่าเขาจะหนีออกมาจากด้านในได้คาดว่าหนังคงลอกออกเป็ นชั้นแล้ว
“หนีได้เร็ วเอาการนี่” ตี้ฝอู ีชมเชยเขาอย่างเบิกบาน แล้งเพ่งพิศเขาแวบหนึ่ง “ข้าให้เจ้าจุดไฟแล้วหนีให้
ห่างหน่อยมิใช่หรื อ?”
มู่อวิน๋ แทบจะหลัง่ นํ้าตา “นายท่าน ท่านไม่ได้บอกว่ามันจะระเบิด…”
ตี้ฝอู ีกล่าวหน้าเป็ นว่า “มิใช่วา่ ข้าบอกเจ้าแล้วหรื อ ว่าเพลิงนี้จุดแล้วจะค่อนข้างรุ นแรง ให้เจ้าระวัง
หน่อย?”
มู่อวิน๋ พูดไม่ออก
ฮือ ๆ ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ตอ้ งแก้แค้นเข้าแน่ ๆ แก้แค้นที่เขาเคยเห็นอกเห็นใจที่ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์
กลายเป็ นเด็กอยูใ่ นใจ…
ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ยงั คงไร้ขีดจํากัดล่างถึงเพียงนั้นอยู่ สังหารคนโดยไม่บอกกล่าวหารื อ
มู่อวิน๋ โบยตัวเองที่ก่อนหน้านี้ชมเชยว่าท่านเทพศักดิ์สทธิ์เห็นอกเห็นใจลูกน้องอยูใ่ นใจสามสิ บครั้ง…
ผ่านไปอีกครู่ หนึ่ง มู่เฟิ งมาถึงเป็ นคนแรก ร่ อนลงบนรถอาชาเวหาคันนี้ทนั ที ทันใดนั้นก็เห็นมู่อวิน๋ ที่อ
ยูด่ า้ นนอกรถ ขณะนี้ถึงแม้มู่อวิน๋ จะเปลี่ยนเสื้ อผ้าแล้ว แต่เส้นผมที่ถูกเผาจนสั้นยาวหร็ อมแหร็ มยังไม่
เปลี่ยนไป สี หน้าก็ยงั สลดหดหู่อยู่ มู่เฟิ งตกตะลึงนัก “มู่อวิน๋ ? เจ้าไปปี นปล่องควันบ้านผูอ้ ื่นมาหรื อ
ไง?”
มู่อวิน๋ ชํ้าใจนัก เขากัดฟันตอบ “เห็นเพลิงที่ระเบิดไม่หยุดหย่อนด้านล่างหรื อไม่? ผูน้ อ้ งเป็ นคนจุด
เอง!”
มู่เฟิ งส่ ายหน้า “แค่จุดเพลิงก็สามารถเผาตัวเองได้นี่คือคุณธรรมเช่นใด? มู่อวิน๋ วรยุทธ์ของเจ้าถดถอย
แล้ว!”
มู่อวิน๋ พูดไม่ออก เขาจนปั ญญาจะแก้ตวั ไม่อาจบอกได้กระมังว่าถูกท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เล่นงาน?
เขากลืนความขมขื่นลงไปเงียบ ๆ มู่เฟิ งก็เข้าไปรายงานในห้องโดยสารแล้ว
มู่อวิน๋ เหวีย่ งแส้อยูต่ รงนั้น คิดในแง่ร้ายอยูท่ ี่นนั่ ไม่รู้วา่ ทันทีที่มู่เฟิ งเห็นท่านเทพศักดิ์สิทธิ์กลายเป็ น
เด็กน้อยจะตกใจเหมือนกันหรื อไม่ จะเห็นใจหรื อเปล่า…
เขาลองเงี่ยหูฟัง ทว่ากลับไม่มีเสี ยงประหลาดอันใดแว่วออกมาจากห้องโดยสาร ได้ยนิ เพียงเสี ยงมู่เฟิ ง
กําลังรายงานภารกิจต่อท่านเทพศักดิ์สิทธิ์อย่างสงบมัน่ คงอยู่
มู่อวิน๋ ยกมือนวดหว่างคิ้วอย่างหดหู่ เห็นทีวา่ เขาจะไม่ได้ชมเรื่ องขบขันของมู่เฟิ งอย่างที่คิดไว้เสี ย
แล้ว…
มู่เฟิ งคือคนหนึ่งที่สุขมุ ที่สุดในเหล่าสี่ ทูต เป็ นประเภทที่วา่ ต่อให้ภูเขาไท่ซานถ่อมลงตรงหน้าสี หน้าก็
ไม่แปรเปลี่ยน นับถือ! นับถือ!
ขณะที่มู่อวิน๋ ลอบทอดถอนใจอย่างหดหู่อยูใ่ นใจ เสี ยงลมพลันดังขึ้น มู่เหล่ยเหิ นลงมาจากฟ้ า ร่ อนลง
ข้างกายเขา
เขาเงยหน้าขึ้นตามเสี ยง สบตาเข้ากับสายตาตกตะลึงของมู่เหล่ยพอดี “มู่อวิน๋ เจ้าไปปี นปล่องควันบ้าน
ผูอ้ ื่นมาหรื อไง? เหตุใดจึงดูเหมือนขนมแป้ งม้วนไหม้เกรี ยมเล่า”
มู่อวิน๋ ชํ้าใจอีกครั้ง
เขาเช็ดหน้าคราหนึ่ง เอ่ยอย่างดุดนั “เห็นกองเพลิงด้านล่างหรื อไม่? พี่ชายเป็ นผูจ้ ุดเอง!”
มู่เหล่ยมองเขาอย่างเห็นใจ “เจ้าเล่นอยูใ่ นแดนสุ ขาวดีแห่งนั้นจนเพี้ยนไปแล้วสิ นะ? ถูกสตรี ในนั้น
สูบหยินเสริ มหยางหนักหน่วงเกินไปกระมัง? ถึงได้จุดเพลิงก็สามารถเผาตนได้เช่นนี้…”