Disadvantages 

Maraming negatibong epekto ang naidudulot ng deporestasyon sa kapaligiran

at ekonomiya. Ang pagkawala ng mga puno ay siya ring kabawasan ng mga
benepisyong natatamasa ng mga tao at ng kapaligiran. Napakahalaga ng kagubatan
sa iba’t ibang mga kadahilanan, kabilang na ang katotohanang ito ang tumatanggap
ng carbon dioxide na nagmumula sa mga tao at kapaligiran. Kapag mas kaunti ang
mga punong nagsasala ng carbon dioxide mula sa atmospera, ang mga greenhouse
gas ay maaaring maipon sa mga nakakapinsalang paraan. Ang pandaigdigang
epekto ng mga aktibidad ng tao ay nagdudulot ng tagtuyot na nakakaapekto sa
maraming bahagi ng mundo. Nililimitahan nito ang kakayahan ng mga tao na
magtanim, makakuha ng mga suplay ng tubig, at matugunan ang mga pangunahing
pangangailangan araw-araw.  At kung patuloy ang pagpuputol ng mga puno upang
lumikha ng mas maraming espasyo at malalaking bahagi ng lupa para sa
pagsasaka, rantso, plantasyon, o pastulan ng agrikultura, ang mga panandaliang
kita na kakaharapin ay magiging utang na papasanin ng mga susunod pang
henerasyon. Ang deporestasyon ay nakakaapekto rin sa temperatura ng mundo at
kondisyon ng panahon. Nagdudulot ito ng mas mainit na klima sa bansa at mas
maraming sikat ng araw ang umaabot sa kagubatan, na nangangahulugan ding may
kabawasan sa init na nananatili lamang sa oras ng gabi. Ito ay isang kawalan na
nagdudulot ng mas matinding pagbabago sa mga pandaigdigang temperatura dahil
may mas kaunting mga impluwensya sa lugar na kayang mapanatili ang normal na
temperatura. Dapat na maunawaan na ang madalas at malubhang pagbabago sa
klima ay direktang nauugnay sa pag-aalis ng puno. Ang deporestasyon ay maaari
ring humantong sa mga isyu sa pagkalipol ng mga uri ng hayop. Kapag ang tirahan
ng mga hayop ay naapektuhan nito, kinakailangan nilang umangkop sa kanilang
bagong kondisyon ng pamumuhay upang manatili sa mundong ito. Ang World
Wildlife Federation ay naglabas ng isang ulat noong 2018 na kinabibilangan ng 59
na siyentipiko mula sa buong planeta. Nakaulat sa kanilang konklusyon na: mula
noong 1970, inalis ng mga tao ang 60% ng mga uri ng hayop dahil sa lumalaking
pagkonsumo ng mga mapagkukunan at pagkain. Dapat na mapagtanto na ang
kalikasan ay ang sistemang sumusuporta sa buhay ng lahat sa halip na maging
isang bagay na magandang taglayin. Ang deforestation ay maaaring makagambala
sa kabuhayan ng buong kultura. Mayroong higit sa 1.2 bilyong tao sa mundo ngayon
na umaasa sa forest biome para sa kanilang kanlungan. Nagkakaroon din ng
seguridad sa tubig at pagkain dahil sa responsableng paggamit ng mga puno. Halos
750 milyong tao ang aktwal na nakatira sa kagubatan, kabilang ang 60 milyong
katutubo. Ang pagkilos ng deporestasyon ay nakakagambala sa lahat ng mga buhay
na ito, kadalasan ay may mapangwasak na mga kahihinatnan kapag nangyari ito.
Ang mahihirap sa kanayunan sa Brazil ay naakit na palabas sa kanilang mga nayon
upang magtrabaho sa mapang-abuso, sapilitang kondisyon sa mga plantasyon
bilang isang anyo ng modernong pang-aalipin. Sa rehiyon ng Mekong ng Timog-
silangang Asya, ang pagkilos na ito ay humantong sa pandarayuhan ng populasyon,
salungatan sa lipunan, at mas mataas na antas ng karahasan. Ang deporestasyon
ay humahantong sa pagtaas ng antas ng pagbaha at pagguho ng lupa. Ang mga
puno ang nagpapanatili sa katatagan ng lupa na siyang kailangan dahil sa hindi
magandang kalidad ng lupa. Madaling dumaloy ang tubig sa mga mababang kalidad
ng lupa, na humahantong sa pagbaha. Kung wala ang presensya ng mga puno,
maaaring bumaba ang antas ng pagsipsip ng tubig. Ang mahinang drainage
nagreresulta ng mas mataas na antas ng pagbaha at pagguho dahil wala ng natitira
upang pigilan ang paggalaw ng tubig. At ang sobrang tubig ay dumadaloy sa mga
sapa at ilog, na nagiging sanhi ng pagbaha sa ibaba ng agos para sa mga
komunidad na daan-daang milya ang layo mula sa kung saan nagaganap ang mga
gawaing deporestasyon. Ang pagkilos ng deforestation ay lumilikha ng limitadong
kita para sa mga nakikilahok sa aktibidad na ito. Ang pag-alis ng mga puno ay
lumilikha ng isang tiyak na gastos na naglilimita sa epekto sa ekonomiya na
kailangan ng ating pandaigdigang lipunan. Ayon sa impormasyong inilathala ng
BBC, hanggang $5 trilyon ang nawawala bawat taon dahil sa aming pagsisikap na
alisin ang mga kagubatan. Ang kabuuang kawalan na nararanasan ng marami sa
pananalapi ay katumbas ng halos buong GDP mula sa lahat ng mga bansa na
nakikilahok sa mga aktibidad ng deporestasyon. Pinipigilan ng deforestation ang
patuloy na pananaliksik. Ang mga kagubatan ay nagbigay ng maraming
benepisyong medikal na nagpabago sa paraan ng pag-iisip ng nakararami tungkol
sa kalusugan. Iminungkahi ng kamakailang pananaliksik na hanggang sa 70% ng
buhay ng halaman na matatagpuan sa mga rainforest ay nag-aalok ng potensyal na
mga katangian ng paggamot sa kanser. Kasalukuyan gumagamit ng mahigit 200
halaman para sa mga gamot na ginagamit ngayon dahil sa mga pagsusuring ginawa
sa  rainforest noong mga nakaraang henerasyon. Hindi lamang ihihinto ang mga
pagsulong ng medikal sa hinaharap sa mga aktibidad sa deporestasyon, ngunit
inaalis din ang mga kasalukuyang opsyon sa paggamot para sa mga taong may
sakit. Ang proseso ng deporestasyon ay maaari lamang tumagal ng napakatagal.
Anumang oras, mayroon lamang tiyak na bilang ng mga puno dito sa mundo. Kung
patuloy puputulin ang mga ito para sa ibang layunin, sa kalaunan ay mawawala
silang lahat. 
Malinaw na naipaliwanag ang mga maganda at hindi magandang epekto ng
deporestasyon. Kung ipagpapatuloy ang pagiging iresponsable sa mga kagubatan
ngayon, ang mga susunod na henerasyon ang magbabayad ng halaga sa mga
gawaing iyon. Anong uri pa ng planeta ang masasaksihan ng mga susunod na
henerasyon kung hindi ito matitigil?