Czasu? Posłuchaj mnie teraz uważnie. Czas to moja specjalność.

Gdy już bę-dziesz sta—ry tak jak - ja  o - by nie, lecz mi le - piej wierz Mu - chy

w no — sie mieć bę - dziesz, dro — gi mój  ka — ta — ra — ktę i ka — tar też! Mo — żesz

już nie ża—ło - wać bez-cen-nych chwil tych, któ - re po — krył mrok Sko — ro le — psze by — ło wcze—śniej, do

przo — du zrób  ten krok! Czy

do—brze jest tkwić w po - lu w tę le — tnią noc pa — ląc zio — ło po świt gdyś jest sam Gryźć so—czy—
 sty lwi kęs, wy — pluć zę — by na koc a z ni - mi wy — plu — wać swój żal Nim

za pó — źno jest, nie cze — kaj by biec do szczę—ścia, któ - re — go się bo — isz. Bo — wiem pe—
wna tyl - ko jest ta rzecz: U — pa — dniesz też, gdy sto — isz!

Ooo, — już czas za - cząć ży — cie! Czas więc brać od świa—ta, co chce dać o — bfi - cie

Czas zna-leźć czas, bo wio — sna mi — ja już... A cza — su brak co rusz!

 PEPIN:Ale babciu… Właśnie czas przyprawia mnie o niepokój.
 BERTA:Usiadź, dziecko. I nie odzywaj się, póki nie skończę.
Zostały mi jeszcze trzy refreny. Jeśli chcesz, możesz śpiewać ze
mną. (do publiczności) Wy zresztą też. Ale tylko refreny. Zwrotki
śpiewam sama.

Ja nie drę - twia - łam, gdy cy — kor mnie brał, gdy rzu — cał wy - zwa - nie mi los. I ni —

gdy nie dba - łam, czy ka — lo — rie miał kęs tor — tu sta — wia — ny pod nos. Lą—
 ( )
du — jesz na dnie gdy za — mar-twiasz się kie - dy smu — tne za — su — wasz nam tre — ny
Za — miast win—

ndą, co do nie — ba mknie, ty o — glą — dasz z pie — kła sce — ny.

wszy - scy ra - zem! Ooo, — już czas za - cząć ży — cie! Czas więc brać od świa—ta, co chce

Ooo, — już czas za - cząć ży — cie! Czas więc brać od świa—ta, co chce
dać o — bfi - cie Czas zna-leźć czas, bo wio — sna mi — ja już... A cza—

dać o — bfi - cie Czas zna-leźć czas, bo wio — sna mi — ja już... A cza—

Zwrotka!

su brak co rusz

su brak co rusz
 Lecz
Sta — ry pryk wy — pu — szcza tweet,  że „wiek star — czy by — wa wspa — nia — ły”.

wte — dy wku — rzasz się i czu — jesz źle, gdy smę — tnie pra — wi ci mo — ra — ły
Daj mi si — ła — cza, co przy — stoj — ny zbyt, „Ska — łę”, co do — trzy — ma sło — wa.

Daj mi też noc ro — ma — nty — czną po świt, i chwi — lę, bym by — ła go — to — wa. Gdy
 ( )
w man—sar — dzie mej roz — pu-stnik że hej wnet zja — wi się w do — mo — wych kap—ciach Czy na—

Jeszcze raz! Dalej, chłopcy! Niech cała reszta też

śpiewa!

dzie — ję mieć czy ra — czej my—śleć: wiej bo za — wo - ła do mnie: Ba — bcia! Raz! Dwa! Trzy! Cztery!
 Ooo, — już czas za - cząć ży — cie! Czas więc brać od świa—ta, co chce dać o — bfi - cie

Ooo, — już czas za - cząć ży — cie! Czas więc brać od świa—ta, co chce dać o — bfi - cie

Czas zna-leźć czas, bo wio — sna mi — ja już... A cza—

Czas zna-leźć czas, bo wio — sna mi — ja już... A cza—

su brak co rusz A

su brak co rusz
gdy de — pre — sji a — tak trwa I smu — tek na — pa — dy ma swe

To w gó — rze za - wsze gło — wa ma I pro — sto ple — cy me.

A o — to se — kret skry - wa — ny na dnie, mo — że zro - zu — miesz jak jest.

Gdy po — sta — no — wię, by nie sta — rzeć się, to bę — dę mło - da po kres!

I
w tym wła — śnie sęk, że  znam do — brze lęk kie — dy

koń - czy się ko — lej — ny rok. Lecz jest

spo — sób ten by nie pić w sztok: To sko - czyć  w no — wy rok!!!

Ooo, — już czas za - cząć ży — cie! Czas więc brać od świa—ta, co chce dać o — bfi - cie

Ooo, — już czas za - cząć ży — cie! Czas więc brać od świa—ta, co chce dać o — bfi - cie

Czas zna-leźć czas, bo wio — sna mi — ja już... A cza — su brak co rusz!

A cza — su brak co rusz!

Ooo, — już czas za - cząć ży — cie!

Ooo, — już czas za - cząć ży — cie!

BERTA:
(ucisza CHŁOPCÓW i publiczność)
Cicho…
(do operatora reflektora, który oświetla fragmenty tekstu)
Do ciebie też mówię: wystarczy!
 Ten fragment zaśpiewam sama, dobra?

Ooo, już czas ce — nić ży - cie, czas do — ce — nić lu — dzi da — nych tak o — bfi — cie

I bli - sko być, na rzut be — re — tem już Od—

na — leźć czas, i nie sie - dzieć w cha — cie za — cho — wać mło—
 brak co
bo cza — su
dość bra — cie,

brak co
bo cza — su

rusz!

rusz!