Lahat tayo ay naging marahas kapag may nabasa o narinig tayong negatibo tungkol sa ating mga Pilipino.

Hindi man lang

natin iniisip ang mga batikos dahil ayaw nating may makasakit sa ating ego o dahil baka itinatanggi natin na totoo ang
pagpuna. Dahil hinahamak ng mga Pilipino ang pagiging inferior, baka magkaaway tayo. Maaari rin nating isumpa ang
taong nagbigay ng kritisismo at malamang na subukang maghanap ng anumang pagkukulang sa kanila upang makaganti.
Kung babasahin natin ang artikulong isinulat ni Sionil Jose tungkol sa pagiging mababaw nating mga Pilipino, ito siguro
ang unang reaksyon natin. Pero baka may matutunan tayo dito kung babasahin natin ito ng mabuti at sisikapin nating i-
absorb ang bawat detalye nang hindi nagre-react nang marahas. At walang pag-aalinlangan, maaari tayong mag-isip
tungkol sa ating sarili.

Nagbigay siya ng ilang halimbawa kung bakit sa tingin niya ay mababaw ang mga Pilipino. Inilagay niya ang sisi sa paanan
ng ating sistema ng edukasyon, kung saan ang kahusayan ay kasalukuyang bumababa sa paglipas ng panahon. Hindi na
tayo nag-concentrate sa mga humanidades, na maaaring nagpasigla ng mas malalim na pag-iisip. Ang katotohanang likas
na mayabang ang mga Pilipino ay ang pangalawang punto na kanyang ginawa. Patuloy tayong naniniwala na tayo ay
nakahihigit sa iba; na tayo ay may higit na kaalaman at higit na may kakayahan kaysa sa iba. Dahil dito, nabigo tayong
kilalanin ang ating sariling mga limitasyon bilang mga tao dahil sa sobrang abala sa ating sariling kamangmangan at
kayabangan. Mababaw tayo dahil nabigo tayong maunawaan ang kaalaman ng ating sariling mga kakayahan at
limitasyon, na konektado sa pangalawang dahilan. Kapag nangyayari ang mga bagay sa ating paligid, madalas tayong
nagiging mapang-akit at hinahayaan silang baguhin tayo.

Ang pang-apat na dahilan ay ang ating mababaw na media, na nagpapakita lamang ng ating kababawan. Maging ang
may-akda mismo ay nagsabi na ang ating mga lokal na channel sa telebisyon, na umaapaw sa mga walang katotohanan
na talk show at telenobela, ay naglalaman ng napakaliit na impormasyon na napakakaunting mababasa sa mga ito.
Kulang tayo sa oras na bumisita sa mga bookstore o library para magbasa ng mga libro, kaya naman mababaw tayo.
Hindi namin isinasaalang-alang ang halaga ng kaalaman na nakukuha namin mula sa mga libro. Last but not least, sabi ng
author, mababaw tayo dahil naging alipin tayo ng mga materyal na bagay mula sa labas ng mundo. Masyado naming
binibigyang diin ang pagkuha ng mga materyal na pag-aari na ito dahil naniniwala kami na ito ang tanging paraan upang
masiyahan ang aming sarili.

Palagi akong nabighani sa kung paano, kahit para sa akin, ang mga artikulong tulad nito ay makapagpapaisip sa mga tao
tungkol sa maraming bagay. Nagbigay ito sa akin ng mas malawak na pananaw sa kung ano ang ibig sabihin ng pagiging
isang Pilipino. Bukod pa rito, dapat akong sumang-ayon na kami ay talagang mababaw. Gayunpaman, ang tanong na
bumabagabag sa akin ay kung paano kami naging napakababaw sa unang lugar. Hindi ako makabuo ng
komprehensibong tugon diyan, ngunit naniniwala ako na ito ay nakaugat sa ating pamana ng Pilipino. Naniniwala ako na
ang ating paglaki sa mundo ay humubog sa kung sino tayo ngayon. Ganito tayo dahil sa mga nangyari sa ating mga
ninuno noon. Parang nangyari na ang mga bagay-bagay ngayon dahil sa mga nangyari noon. Ang ating kultura ay maaari
ding maging salik.

Ang ilan sa mga katangiang ito ay nakatanim din sa ating kultura bilang resulta ng mga nakaraang kaganapan na may
malaking epekto sa kung sino tayo ngayon. Parang naging parte na ng ating kultura, kaya mababaw tayo. Dahil kami ay
pinalaki sa ganitong uri ng kultura, ang aming mga paraan ng pag-iisip at pagkilos ay iba. Bukod pa rito, hindi namin
naiugnay ang aming pagkamatay sa kultura lamang. Dahil pinahintulutan ng kasaysayan na mangyari ito, dapat nating
tanggapin na ang mga bagay ay naging ganito. At ang tanging magagawa lang natin para ayusin ito ay ang talagang pag-
isipan kung sino tayo at kung ano ang gagawin natin para hindi tayo tuluyang mahulog sa kababawan. Dapat nating
ipakita sa ating sarili na palagi tayong makakagawa ng mas mahusay kaysa sa pag-aayos sa kung sino tayo ngayon, sa
kabila ng katotohanan na ang ating kultura ay palaging makakaimpluwensya sa ating buhay. Samantalahin natin ang mga
negatibong aspetong ito at ibahin ang mga ito sa mga optimistikong pananaw upang mabigyan natin ng pagkakataon ang
ating sarili na maging mas mahusay.
Ang pagiging mababaw ay hindi isang masamang kalidad sa aking opinyon. Hindi lamang mga Pilipino kundi ang bawat
buhay na tao ay mababaw sa kanilang sariling paraan. Kung naniniwala sina Senator Letty Shahani, PhD at Mr. Frankie
Sionel Jose na mababaw ang pagbibigay ng sayaw ng tinikling Filipino ng malakas, halos standing ovation, hindi ako sang-
ayon. Ang paraan ng pag-iisip ng mga tao at kung ano ang nakikita nila sa mundo ay parehong mga kadahilanan sa
kababawan. Sa palagay ko ay hindi mababaw na pahalagahan ang Filipinong tinikling dahil, sa aking palagay, ito ay
nagpapakita lamang kung paano pinahahalagahan ng mga Pilipino ang ating sariling sayaw at tradisyon. Sa kabila ng
kanilang maliwanag na katalinuhan, nakakalungkot na mas sanay sila sa pagkilala sa mga dayuhang sayaw kaysa sa atin.
Naniniwala si G. Sionel Jose na ang tinikling ay simpleng matutunan, ngunit hindi niya alam ang pagiging kumplikado
nito.

Hindi man lang isinaalang-alang ni G. Sionel Jose ang bilang ng mga natatanging diyalekto sa Pilipinas bago ibinaling ang
kanyang atensyon sa ibang mga wika. Kapag bumiyahe siya sa ibang probinsya sa Pilipinas, hindi niya mauunawaan ang
lahat ng sinasabi, kaya bakit niya pag-aaralan ang lahat ng iba pang mga wika? Ang aming sistema ng edukasyon ay hindi
bumaba sa kalidad; sa halip, dumaraming bilang ng mga bata ang hindi nakakatanggap ng sapat na edukasyon at
nakakapag-aral sa mahuhusay na paaralan. Mas gugustuhin ng mga pamilyang Pilipino na gastusin ang kanilang pera sa
pagkain kaysa magbasa ng mga libro, at hindi ito kasalanan ng mga Pilipino.

Kinukuwestiyon ko rin ang assertion na ang mga Pilipino ay egotistic at mayabang dahil sa tingin ko tayong mga Pilipino
ay mapagpakumbaba hanggang sa punto na handa tayong maglingkod sa ibang dayuhan bilang mga lingkod. Hindi natin
pinahahalagahan ang ating sarili dahil kung gagawin natin ito, malamang na hindi tayo umaasa sa ibang mga bansa. Ang
isyu ko ay ang mga Pilipino ay paminsan-minsan ay walang kababaang-loob na kilalanin ang ating kadakilaan—ang
tinatawag nating "false humility." Palagi nating pinahahalagahan ang mga opinyon ng iba, tulad ng ginagawa ng mga
personalidad sa telebisyon ang lahat ng kanilang makakaya upang makuha ang masa. Ang pagtanggap ng mga posisyon
na higit na lampas sa kakayahan ng isang tao ay hindi palaging nakapipinsala dahil ito ay nagpapakita ng ating
kakayahang magtrabaho nang husto at humarap sa mga bagong hamon upang maging karapat-dapat sa posisyon. Kapag
ang isang tao ay tunay na naniniwala na sila ay may sapat na kakayahan, ngunit sa katunayan sila ay hindi, ito ay mali.

Bagama't kinikilala ko na ang ilan sa mga katotohanang inilahad ay tumpak, partikular na patungkol sa mga palabas sa
telebisyon at balita, sa palagay ko ay hindi mali na maging mababaw tayo dahil tayo ay lubos na nagpapasalamat.
Sumasabay lang kami sa agos at tinatanggap ang mga bagay kung ano sila. Kahit na marami kaming dapat isipin, hindi
namin masyadong sineseryoso ang mga bagay-bagay at tinatawanan kahit ang mga pinaka-corniest na biro. Kadalasan,
kuntento at masaya tayo sa buhay. "Walang masama sa pagiging mababaw basta't insightful ka tungkol dito," sabi ni
Dennis Miller.