ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Posted on November 16, 2015

by sooteris kyritsis

A) Γραικοὶ καὶ Ἕλληνες (Ὅμηρος, Ἀριστοτέλης)

Γράφει ἡ Λαμπρινὴ Θωμᾶ:
«Sigoyra Makednos shmainei oreinos (Highlander;-) ) symfwna me
ton Hammond, ki h pio endiaferoysa 0ewria poy exw akoysei (ap ton
P.Xrhstoy) gia thn proeleysh ths le3ews Ellhn, einai Sell-oi ek ths
rizas sal- , e3 oy kai sal-os dhl. trellos. Pantws h onomasia Selloi-
Ellhnes einai apo th Dwdwnh (logiko) ki h onomasia ths perioxhs
toy Soylioy-Selianhs 0ewreitai diaswsh toy arxaioy onomatos.»
Na 8umisoume ti leve o Omnros kai o Aristotelns.
Ὁμήρου «Ἰλιάς», Π 233-235:
«Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων,Δωδώνης μεδέων
δυσχειμέρου· αμφί δε Σελλοίσοι ναίουσ’ υποφήται ανιπτόποδες χαμαιεύναι.»
(Dia, basilia Dwdwvaie, Pelasgike, pou ka8esai makrua kai
prostateueis tn Dwdwvn pou exei baru xeimwva` gurw de oi Selloi
katoikouv, oi ermnveutes twv xrnsmwv sou, pou koimouvtai
kataxama kai exouv avipta podia.)
Ἀριστοτέλους «Μετεωρολογικά», 1 352 a:
«περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ’ εστίν η περί την Δωδώνην και τον
Αχελώον… Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν
Γραικοί, νυν δ’ Έλληνες.»
Oi le3eis Ellas-Ellnv emfavizovtai kai stov Omnro, movo gia tnv
perioxn tns F8ias omws.
Ὁμήρου «Ἰλιάς», Β 681-685:
«Νυν αυ τους όσσοι το πελασγικόν Άργος έναιον,οι τ’ Άλον οι τ’ Αλόπην οι τε
Τρηχίνα νέμοντο,οι τ’ είχον Φθίην ηδ’ Ελλαδα καλλιγύναικα,Μυρμιδόνες δε
καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί,των αυ πεντηκοντα νεών ην αρχός
Αχιλλεύς.»
(ekeivous pali pou katoikousav sto Pelasgiko Argos, pou kateixav tnv
Alov, tnv Alopn kai tnv Traxiva, pou eixav tnv F8ia kai tnv Ellada me
tis omorfes guvaikes (!), pou legovtav Murmidoves kai Ellnves kai
Axaioi, autwv arxngos nto o Axilleus me pevnvta ploia.)
Ἐγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Larousse-Britannica»:
«Σελλοί: Κάτοικοι τῆς Δωδώνης, fulakes tou mavteiou tou Dios, pou
ntav upoxrewmevoi va zouv askntika. Agvwstns etumologias. Kata
mia apoyn, prokeitai gia illuriko tupo me snmasia ierourgos-8utns,
pou suvdeetai me to γοτθικὸ saljan = προσφέρω- θυσιάζω. Στράβων, Ι’
328, «Μέγα Ἐτυμολογικόν»: To ovoma twv Sellwv proerxetai apo ta
eln pou meta tov kataklusmo sugkevtrw8nkav stnv perioxn tns
Ἑλλοπίας, ἢ ἀπὸ τὸν ποταμὸ Σελλήεντα.»

B) Ἕλληνες, Γραικοὶ ἢ Ῥωμαῖοι; Hellenes ἢ Greeks;

[...] εκολλησαν εκτοτε εις το Εθνος μας και την ΔΥΣΑΠΑΛΛΑΚΤΟΝ
ΚΗΛΙΔΑ, το ονομα ΡΩΜΑΙΟΙ, ΡΩΜΙΟΙ, το οποιον θα επρεπε ν'αποφευγομεν
ΕΠΙΜΟΝΩΣ και ΦΑΝΑΤΙΚΩΣ, αναλαμβανοντες το ΠΑΤΡΙΟΝ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΟΝΟΜΑ ΗΜΩΝ [...]

Ο Κεραμοπουλος εμφορειται απο πατριωτικα αισθηματα, πλην ομως βλεπει

το πραγμα μαλλον περιοριστικα. Μετα την απελευθερωση προσπαθησαμε να
ξαναβρουμε και να ενισχυσουμε την σχεση μας με το ενδοξο Αρχαιοελληνικο
παρελθον μας, πραγμα θετικο κατ' αρχην βεβαιως. Να θυμισουμε οτι ο Κοραης
επροτεινε να ονομαζομαστε "Γραικοι, διοτι ετσι μας αποκαλουν τα φωτισμενα
εθνη της Δυσης" (sic). Το θεμα ποιο ειναι; Οτι αντι να ξαναβρουμε, να
συνειδητοποιησουμε, να ενισχυσουμε την ιστορικη μας συνεχεια στην ολοτητα
της, κινδυνεψαμε (κυριως κατα το πρωτο ημισυ του 19ου αι., αν και το ζητημα
συνεχιζεται υφισταμενο και εκτοτε) να μην κανουμε τιποτε αλλο εκτος απο το
να απεκδυθουμε την αυτοκρατορικη μας κληρονομια των μεσων χρονων.
Παιζοντας το παιχνιδι των Δυτικων ουσιαστικα. Και τι καταφεραμε, να γινουμε
οι ενδοξοι απογονοι και κληρονομοι των αρχαιων Ελληνων; Οχι, να γινουμε
ενα απο τα "βρωμερα Βαλκανικα φυλα, για τα οποια ουτε ενας Γερμανος
στρατιωτης δεν αξιζει να χασει τη ζωη του" (Βισμαρκ). (Παρα το φιλελληνικο
κλασσικιστικο πνευμα της Γερμανιας). Περιοριζομενοι και εδαφικως και
εθνικως και πολιτιστικως και ως προς το διεθνες δικαιο ακομα. Εκει κατηντησε
λοιπον το "Βασιλικον Γενος των Ρωμαιων".
Χωρις μαλιστα ποτε να παυσει να ζει, εστω και υπογειως, το ονομα των
Ελληνων, η χρηση του ονοματος της Ρωμης ειναι δυνατον να ερμηνευεται ως
ομολογια ραγιαδισμου; Δεν νομιζω. Εμενα στο κατω-κατω μου φερνει στο νου
τον εξελληνισμο της Ρωμης οχι τον εκρωμαϊσμο της Ελλαδος, για να
χρησιμοποιησω το σχημα της φρασεως του Ορατιου.

[Σημ. 1: Το κατά καιρούς κατηγορηθέν (αδίκως) Πατριαρχειο λέγει, επί

τουρκοκρατίας, στον διεξαχθέντα διάλογο με τους Βρετανούς προτεστάντες:
"...πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων δια την Νέαν
Ρώμην καλουμένων..."
Δηλ. οι Ρωμαίοι-Ρωμιοί-"Νέοι Ρωμαίοι" απόγονοι και συνέχεια των "πάλαι
καλουμένων Ελλήνων", καλούμενοι σήμερα ούτως εκ της Νέας Ρώμης, όχι της
Πρεσβυτέρας, δηλωτικό επομένως το όνομα του εξελληνισμού της Ρώμης, της
νίκης της Ελλάδος, και όχι του εκλατινισμού της Ελλάδος, της νίκης της Ρώμης,
και άρα κάθε άλλο παρά μειωτικό.]

[Σημ. 2: Πλουταρχος, "Βιος Ρωμυλου": "Το μεγα της Ρωμης ονομα [οι
Πελασγοι] επι πλειστα της οικουμενης πλανηθεντες, λεγεται αυτοθι κατοικησαι
και δια την εν οπλοις ρωμην ουτως ονομασαι την πολιν."
Ελληνες και Ρωμαιοι συγγραφεις θεωρουν την Ρωμη παναρχαια Ελληνικη
αποικια. (Βασικως Αρκαδικη· ο μυθικος Ευανδρος απο το Παλλαντιον της
Αρκαδιας εγκατεσταθη στο Παλλαντιον, οπως ονομασθηκε, της Ρωμης.
Αλλα κ.α. παναρχαιοι Ελληνες αποικισαν την Ιταλικη χερσονησο (Κρητες,
Τυρρηνοι, Οινωτρος, Ηρακλης, Οδυσσευς κ.α.).) Ο μαθητης του Πλατωνος
Ηρακλείδης Ποντικος στο "Περι ψυχης" γραφει "πολιν Ελληνιδα Ρωμην".]

Και ανεξαρτητως των ακραιων αποψεων του στυλ "εμεις ειμαστε οι Ρωμαιοι"
(βλ. π.χ. http://www.romanity.org ), νομιζω οτι εκεινο που εχει σημασια ειναι η
κατισχυση του Ελληνισμου κατα τους μεσους χρονους και οχι τα στοιχεια που
τον εβλαψαν. (Τα οποια και ασφαλως και δεν πρεπει να παραγνωριζουμε,
αντιθετως να τα επισημαινουμε για να τα ξεπερνουμε. Αλλα να μην παθαινουμε
και διαστροφη, του στυλ "ο Χριστιανισμος και το Βυζαντιο εξαφανισαν τον
Ελληνισμο". Μηπως, χωρις το Βυζαντιο, το Ελληνικο Εθνος, αντι θεμελιο και
κορμος της Αυτοκρατοριας, θα ηταν ενα εξαφανισμενο, μυστηριο, αρχαιο
παρελθον, οπως το των Σουμεριων ή των Ετρουσκων;)
Το ονομα των Γραικων δεν επεσημαναν, ανεξαρτητως της προελευσεως του,
οι μελετητες οτι μας εδωθη απο τους Λατινους; Συνεπως τι λογο εχουμε εμεις
να αποκαλουμαστε ετσι; Ασχετως του οτι κατ' αρχην δεν ειναι υποτιμητικο.
[Σημ. 3: Πώς και γιατι επεκρατησε και πώς λειτουργησε;
Το "Γραικος" επανεισηχθη απο τους Ρωμαιους, οταν ηταν κυριοι της Ελλαδος.
Στα χριστιανικα χρονια επεκρατησε ως φυλετικος προσδιορισμος, διοτι το μεν
"Ελλην" ειχε παρει την εννοια θρησκευτικου προσδιορισμου, ως πολιτικος
προσδιορισμος δε του πολιτη της Αυτοκρατοριας εχρησιμοποιειτο βεβαιως το
"Ρωμαιος". Πλην ομως οι Φραγκοι επιχειρωντας να σφετερισθουν την
ελληνορωμαικη κληρονομια, χρησιμοποιουσαν για τους Ελληνες και την
Αυτοκρατορια τον ορο "Γραικος", με υποτιμητικη μαλιστα σημασια, αιρετικος
("graeci haeretici"), κατωτερος, ουτε Ρωμαιος ουτε Ελλην προφανως.
Συνεχιζοντας την τακτικη των αρχαιων Ρωμαιων (Λατινων), οι οποιοι το
χρησιμοποιουσαν επισης πολυ συχνα υποτιμητικα, κανοντας το καμμια φορα
και "γραικυλος".]

Οσο για το οτι "το Πατριαρχειο ονομαζεται στην Τουρκια "Πατριαρχειο των
Rum", παρ' ολο που καμμια σχεση δεν εχει με την Ρωμη"... Μα, το Πατριαρχειο
αν ειναι "Οικουμενικο" και οχι λιγων "Βαλκανιων", ειναι εν αναφορα με την
"Κωνσταντινουπολη και Νεα Ρωμη" (οπως αναφερεται στον επισημο τιτλο του
Πατριαρχη), με την Πολη, την Αυτοκρατορια, και τον ιδρυτη της.
Συνοψιζοντας, παρ' ολο που δεν ταυτιζομαι με τους Ρωμανιδικους (
http://www.romanity.org ), νομιζω οτι καποιες παρατηρησεις τους ειναι πολυ
σημαντικες.

[Σημ. 4: Αστηρικτη ειναι και η αποψη οτι το "Ρωμιος" εγινε αποδεκτο ως

ευνοικοτερο εναντι του υποτιμητικου "γκιαουρης", ως η ευνοικοτερη δηλ. απο
τις δυο ονομασιες με τις οποιες εκαλουντο υπο των Οθωμανων οι υποδουλοι
Ελληνες. Αστηρικτη, διοτι, βεβαιως, οι πολιτες της Ρωμανιας οναμαζαν
υπερηφανως εαυτους "Ρωμαιους" πριν την εμφανιση των τουρκων.
Ο σπουδαίος Φαναριώτης λόγιος Δ. Καταρτζής (ένα πνεύμα ικανό να
αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των νέων καιρών, χωρίς όμως να αποκόπτεται από
την παλαιά Φαναριώτικη παράδοση), το 1783 εξακολουθεί να προτιμά το
όνομα "Ρωμιός" αντί του "Έλλην", καθώς, λέει, "όξ' απ' τους σπουδαίους μας
οπού είπα, όλο το έθνος μας τώρα, όταν λεν Έλληνα, νοούνε ειδωλολάτρη. Πως
είχαμε προγονούς τους Έλληνες τιμή μεγαλωτάτη, χωρίς να πρετεντέρουμε τ'
όνομα". Και επισημαίνει:
"Αφ' ου ένας Ρωμηός συλλογιστή μια φορά πως κατάγεται από τον Περικλέα,
Θεμιστοκλέα και άλλους παρόμοιους Έλληνες, ή απ' τους συγγενείς του
Θεοδοσίου, του Βελισαρίου, του Ναρσή, του Βουλγαροκτόνου, του Τζιμισκή, κ'
άλλων τόσων μεγάλων Ρωμαίων, ή έλκει το γένος του από κανέναν άγιο, ή από
κανέναν του συγγενή, πώς να μην αγαπά τους απογόνους εκείνων κ' αυτωνών
των μεγάλων ανθρώπων; Πώς να μην τό 'χη χαρά του να δυστυχή σε τέτοια
πολιτική κοινωνία που συναπαρτίζουν αυτοί; Πώς να μην πονή αιωνίως το
έδαφος που τους ανάθρεψ' εκείνους κ' αυτουνούς; Και τραβώντας ασμένως τον
δούλειο του ζυγό, πώς να μη βρέχη με δάκρυα τον τόπο που έβαψαν με το αίμα
τους, εκείνοι για δόξα, κ' αυτοί για τη σωτηρία τους;
Όντας λοιπόν κ' εμείς οπωσούν ένα έθνος, κ' έχοντας πατρίδα φίλον
έδαφος..."
(Βλ. "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", 1975, τ. ΙΑ', σελ. 349 και σελ. 443, υπό
Κ.Θ. Δημαρά.)]

Αντώνιου Κεραμοπουλου
Καθηγητου του Πανεπιστημιου Αθηνών. ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΥ

Γ) "Ινδοευρωπαίοι ή Αιγαίοι;"
Τότε, 1996:

"Ελ ή Ηλ και δωριστί Αλ σημαίνει υψηλό. Έτσι οι Αλβανοί και

οι Ελβετοί που ζούσαν σε ψηλά βουνά, ονομάσθηκαν Αλ-λουανοί και Ελ-
ουήτιοι ή Ελ-βήτιοι αντιστοίχως, όπως και οι Ιλ-λυριοί. Επίσης, Ελ-λοπία, η
ψηλή περιοχή γύρω από την Δωδώνη (Ελ-λωτίς και Ελ-λώτια λεγόταν η Κρήτη
ως ορεινή-υψηλή. Οι Ασιάτες ονόμαζαν την Κύπρο Αλ-ασία.) όπου ζούσαν οι
Ελ-λοί ή Έλ-λοπες (και (Σ)ελλοί). Αλλά και το Π-ελ-ασγοί περιέχει το ελ.
Ο ήλιος βρίσκεται ψηλά στον ουρανό, γι' αυτό Ήλ-ιος ή Α(έ)λιος (δωρική).
Το ανώτατο δικαστήριο ονομάσθηκε Ηλ-ιαία και η ανωτάτη συνέλευσις των
Δωριέων Αλ-ία.
Ο Ύψιστος Θεός ήταν ο Ηλ (που το γράφουν Ιλ) ή Ελ και Αλ απ' όπου και η
Μπαμπ-ιλί (Βαβυλών = Πύλη του θεού), το εβραϊκό Ελ-ωίμ=θεοί, το αραβικό
Αλ-λάχ.
Το ιερό της Δωδώνης λεγόταν Έλ-λα (Ησύχιος) δηλ. Θεού πέτρα (λα= πέτρα,
εξ' ου λατομείο και λαός = οι άνθρωποι που προήλθαν από τις πέτρες που
πετούσαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα).
Έλ-λα λοιπόν = η πέτρα στην οποία κάθεται ο Θεός = έδρα Θεού. Αυτό
σημαίνει και το Ελλάς = η χώρα όπου εδρεύει ο Θεός, θεϊκή γη.
 Το όνομα Ελλάς αναφέρεται στην "Ιλιάδα" (Β 683-85) που χαρακτηρίζει τον
Αχιλλέα αρχηγό "όσων κατοικούν στην Φθία και στην Ελλάδα". Αυτή η Ελλάς
του Ομήρου υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις (τις αναφέρει ο Ι. Κορδάτος) ότι
βρισκόταν στη Λακωνία ή στη Μεσσηνία, πιθανότερα στην Μάνη. (Ο
Αγαμέμνων τάζει στον Αχιλλέα μια περιοχή της Μεσσηνίας. Στο Ταίναρο
υπήρχε λιμάνι Αχίλλειον. Η Καρδαμύλη δόθηκε στον Αχιλλέα και εκεί
παντρεύθηκε ο υιός του την κόρη του Μενελάου και της Ελένης. Ιερό του
Αχιλλέως υπήρχε στην Ηλίδα και η μητέρα του Θέτις λατρευόταν στη νότια
Λακωνία. Εκεί υπήρχε και το Ιερό "Ελλήνιον" όπου λατρευόταν ο Έλλην, υιός
του Δευκαλίωνος, γενάρχης των Ελλήνων. Σ' αυτό ελήφθη η απόφασις για
εκστρατεία κατά της Τροίας. (Παυσ. III,12,5)) Στην Κρήτη υπήρχε ποταμός
Έλλην. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί ήδη και την λέξη "Πανέλληνες" (Β 530). Την
επαναλαμβάνει ο Αρχίλοχος (απόσπ. 54).
Ο Ησίοδος, αργότερα, ομιλεί για την "ιερή Ελλάδα" ("Έργα και Ημέραι",
653) ως την χώρα από την οποία έγινε η εκστρατεία των "Πανελλήνων" (528)
κατά της Τροίας.
Ο υιός του Δευκαλίωνος, Έλλην, ήταν γενναίος και "φιλοπόλεμος" ("Ηοίαι",
27), όπως ακριβώς οι άνδρες του Αχιλλέως, οι Μυρμιδόνες-Έλληνες.
Στην Αίγινα υπήρχε το Πανελλήνιον όρος, όπου ο Αιακός προσευχήθηκε στον
πατέρα του Ελλάνιον ή Πανελλήνιον Δία. (Απολ. Γ,6 - Ισοκρ. 9,14, 15 - Παυσ.
2,29,6).
Η προέλευσις λοιπόν της ονομασίας Έλλην πρέπει ν' αναζητηθεί σ' ένα
συνδυασμό του Έλλας της Δωδώνης, της Ελλάδος του Αχιλλέως με τους
καλύτερους πολεμιστές και του Έλληνος του υιού του Δευκαλίωνος."
Κατά τον Σημαιοφόρο Αν. Θεολόγο ("Το Ελληνικό Αλφάβητο
αποκαλύπτεται: Μυστικός κώδικας της Ελληνικής Γλώσσας και Μυθολογίας",
1995· "Κωδικόν λεξιλόγιον" (ο συλλαβικός κώδικας της Ελληνικής γλώσσας),
Ρα-Μα-Φα, 1997), κάθε γράμμα (και συλλαβή) έχει μια εγγενή σημασία και το
νόημα κάθε λέξεως αποκρυπτογραφείται με βάση τις σημασίες των
γραμμάτων/συλλαβών της. (Την ίδια άποψη υποστηρίζει ο Η.Λ. Τσατσόμοιρος
("Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας", Δαυλός, 1991).) Έτσι:
Λ = Ήλιος, Φως
Ν = Νους, Νόμος
Οπότε:
Έλλην = ο φωτισμένος-φωτεινός νους

Γ.Κ. Γεωργαλάς
Δ) Ελλάς = Έλ-λα = Θεών Καθέδρα.
Ἰωάννης Π. Φουράκης, «Μείξις-Ανακύκλησις Μυ-θολογίας +
Ιστορίας: Σφαιρική περιήγησις εις τον Ναόν της Θεάς Μνημοσύνης και
τα Ίαρα άλση των Ελικωνίδων και Πιερίδων Μουσών», εκδ. Τάλως
Φ., Αθήναι 13997 α.ε.Ε.:
Οι Έλ-ληνες, οι εκ του σπέρματος και της εις αυτό εστιαζομένης φύσεως
του Υιού του Θεού των Θεών Έλ-ληνος (Ελ = Θεός, λην = Φως του
Φωτός, το εκ της αενάου ροής και διαχύσεως (= Ρα) του Πυρ(ός) (= Πυρ-
Ρα)) προελθόντες, δεν ήσαν (δεν είναι) ούτε γήινοι-αυτόχθονες, ούτε
φθαρτοί, ούτε θνητοί, ούτε βροτοί (αφού το πυρ = ψυχή δεν προέρχεται
από την γην (=ύλην), δεν φθείρεται, δεν αποβιοί, δεν θνήσκει), ούτε
απλώς και μόνον αγαθοί ή και ευγενείς άνθρωποι. […]
Ο Δευκαλίων δεν εγέννησεν εκ του σπέρματός του και η Πύρρα δεν έτεκεν
εις την δελφύν της (=μήτραν της) τον Έλ-ληνα, τον Αμφικτύονα και την
Πρωτογένειαν. Ο τρίτος και ο τέταρτος δεν ήσαν Υιοί του πρώτου και
άρρενα τέκνα της δευτέρας, αλλά παίδες των. Ούτε η πέμπτη ήτο θυγάτηρ
αυτού και θήλυ τέκνον αυτής, αλλά κόρη τους. Διότι εγενέθησαν και δεν
εγεννήθησαν εκ του γόνου του Θεού των Θεών (= του τα υλικά-χωμάτινα
σώματα ζωηγονούντος και κινούντος Ουρανίου πυρός) και ετέχθησαν από
και διά της Αμώμου και Παρθένου Γαίας (όχι Γης), της και κατά την
Συμπαντογονίαν πρωτογενεθείσης Μεγάλης των Θεών Μητρός.
Ἰωάννης Π. Φουράκης, «Τὰ Προ-Μηνύματα τῶν Δελφῶν»:
Ι. Φουράκης

Ε) Σχετικά με την ερμηνεία Ελ-λάς = λαμπερή πέτρα:

…Η τεράστια σημασία της «Λαμπερής Πέτρας» ή «πέτρας Γκράαλ» στην
υπόθεση Κούφια Γη. Τρομερό μυστικό που συνδέεται με τα φωτισμένα
τούνελ, με τον εσωτερικό Ήλιο, με το ξίφος «Εξκάλιμπερ» καρφωμένο
πάνω στον ιερό βράχο, με το σταυρό καρφωμένο στην κορυφή του
Γολγοθά (γιατί όχι και με το ξίφος του πολεμιστή που όταν πέθαινε το
κάρφωναν πάνω στην πέτρα του τάφου του και με το πέρασμα του χρόνου
έγινε σταυρός πάνω στο μνήμα), με το Holy Grail: το Άγιο Δισκοπότηρο,
και με την ιερή πέτρα αγνώστου προελεύσεως που έκλεψαν οι Άγγλοι από
τους Σκωτσέζους, η οποία βρίσκεται κάτω από τον αγγλικό βασιλικό
θρόνο και λένε πως πάνω της θα στεφθεί ο Μεσσίας, καθώς και με το λίθο
Κάαμπα του Τεμένους των Μουσουλμάνων… και με άλλα ανείπωτα
πράγματα.
Η μυστικιστική κελτική ονομασία του Γκράαλ είναι SanGraal (όπου το
San υποδηλώνει το άγιο, τον ήλιο και τον Υιό: Saint-Sun-Son), η Ηλιακή
Πέτρα. Πρβλ. ρίζες του ονόματος της μυστικής (πέρα και μέσα από τον
Πόλο) Υπερβόρειας χώρας Σάνγκρι-Λα. Η λέξη Glow (λάμπω)
προέρχεται από την αρχαία λέξη Γλα (πρβλ. Γλαύκος Λίθος και Γλαύκοι
της Αθηνάς) και glad (π.χ. «glad to see you») ετυμολογικά σημαίνει
λαμπερός. Τοπωνύμια και τίτλοι ευγενείας χρησιμοποιούν τη λέξη
Gladstone (λαμπερή πέτρα), όπως το θρυλικό Γκλάστονμπερυ, ένα από τα
πιο ιερά κέντρα του πλανήτη, και το δεύτερο μεγάλο κέντρο των Βριλ μετά
τους Δελφούς. Γκλάστονμπερυ (Gla-Stone-Burry) σημαίνει «εκεί που
βρίσκεται θαμμένη η Λαμπερή Πέτρα». (Θυμηθείτε το σφραγισμένο ιερό
πηγάδι του με μια συγκεκριμένη σφραγίδα πάνω του, που υποτίθεται ότι
«μέσα του κρύβεται το Holy Grail».) Άλλωστε Αγγλία, England = En-
Gla-nd, Εν-Γλα-Δ, η λαμπερή χώρα. Από πάνω της η σκοτεινή χώρα,
Σκωτία, Scot-Land, και δυτικά της η χώρα του ημίφωτος, της Ίριδας, η
Ιρλανδία, Ire-Land. Ίσως όχι τυχαία η συρροή Εγγλέζων τουριστών στην
περιοχή Γκλα, στην αρχαία Άρνη, στην Κωπαΐδα.
Lambeth στα αρχαία αγγλικά σημαίνει λαμπερή (ο αναγραμματισμός
είναι Lamb=Αμνός) και Elizabeth το όνομα βασιλισσών της Αγγλίας.
Στα εβραϊκά Elijah είναι ο προφήτης Ηλίας και Μπεθ, εκτός από το 2ο
γράμμα του εβρ. αλφαβήτου σημαίνει και οίκος. Συνεπώς Elizabeth = ο
«Οίκος του Ηλία». Ο «Ηλίας» είναι κωδικός του Ιερατείου για τον
εσωτερικό ήλιο, άλλωστε η λέξη προέρχεται από το ελλ. Ηλιος, όπως και η
λέξη Hell-κόλαση. Ο προφήτης εξαφανίστηκε με ένα λαμπερό άρμα,
υπονοώντας παραπλανητικά αυτό του Απόλλωνα-Ηλίου, αλλά στη
μυθολογία έχουμε και τον Αμφιάραο, ο οποίος έφυγε με το άρμα του μέσα
στη γη, από ένα φωτεινό άνοιγμα που δημιούργησε ο Δίας. Επίσης Ελλάς
(Ελ-Λα-ς) σημαίνει Πέτρα Ηλίου ή λαμπερή πέτρα (Σάνγκρι-Λα, Σάμπα-
Λα).
Ο κωδικός που χρησιμοποιεί συχνά το χριστιανικό ιερατείο για την
Λαμπερή Πέτρα είναι «Άγιος Πέτρος». Τό όνομα του αποστόλου ήταν
Σίμων και το άλλαξε ο Ιησούς σε Πέτρος («εσύ θα είσαι η πέτρα πάνω
στην οποία θα οικοδομήσω την εκκλησία μου»). Οι καθολικοί αυτό το
πήραν κατά λέξη και υποτίθεται ότι ο καθεδρικός του Αγ. Πέτρου στη
Ρώμη είναι κτισμένος πάνω τάφο του Αγ. Πέτρου που έλαμπε μέσα στην
νύχτα. Αλλά ας τολμήσει κάποιος να πάει να διαπιστώσει τι συμβαίνει
κάτω από το ναό του Αγ. Πέτρου ή κάτω από το ναό του Αξούμ στην
Αιθιοπία όπου βρίσκεται η Κιβωτός της Διαθήκης ή κάτω από το
μαυσωλείο του Τζέμου- Ντένο στην Ιαπωνία, και γενικώς πάντα «από
κάτω» από τα κτίσματα των ιερατείων… Επίσης Σαμπάλα (Shambhala:
το θρυλικό υπόγειο βασίλειο) σημαίνει κωδικά «λαμπερή πέτρα», διότι η
λέξη αναγραμματισμένη είναι Λα-μπάσα (λα=πέτρα στα ελληνικά και
mbhasha στα σανσκριτικά σημαίνει λάμπω), αλλά και Λάμπα-σα (shaa
στα σανσκριτικά σημαίνει και πέτρα).
(Αγκάρθα(135)+Σαμπάλα(353)=488.) Οι Νύμφες πήραν το Βασιλιά
Αρθούρο στο νησί Άβαλον, Abalon, Laba-on, στα κελτικά Abhal-Jin,
Που σημαίνει το Νησί των Μήλων, βλ. τη Νήσο των Εσπερίδων και τα
Μήλα τους, Εσπέρα= Δύση, Esperanza=Ελπίδα, τη νήσο των Μακάρων
κ.λπ. Βλ. τοπωνύμια και τοποθεσίες όπως π.χ. Ιεράπετρα, Λευκόπετρα,
Χρυσόπετρα, Μαύρη Πέτρα, Νυμφόπετρα, Αρμενόπετρα, Θεόπετρα,
Διαβολόπετρα, Τραπεζοπέτρι, Νεραϊδόπετρα, Σιμωνόπετρα, Πέτρα της
Κόρης, Λα-Κωνία, Λα-κε-δαίμονες κ.λπ. Επίσης η αρχαία ιστορία με τις
πέτρες Ομφαλούς (π.χ. των Δελφών). (Βλ. σχετ. στους Άρθουρ Μάχεν,
Ίρβινγκ Μπένιγκ κ.ά.)
Όταν έγινε η μεγάλη μάχη των Λευκών και των Μαύρων Αγγέλων και ο
Εωσφόρος κατακρημνίστηκε από το Βασίλειο του Θεού μαζί με τις
λεγεώνες του, αυτός ο τέως Πρίγκηπας των Αρχαγγέλων (ο πρώτος μεταξύ
των αγγέλων πριν από την Πτώση) φορούσε μια λαμπρή περικεφαλαία,
στολισμένη με έναν θαυμαστό σμαράγδινο λίθο. Το σμαραγδένιο αυτό
πετράδι αποσπάστηκε από την περικεφαλαία με ένα κτύπημα από το Ξίφος
της Δικαιοσύνης του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και έπεσε στην Άβυσσο του
Εξώτερου Διαστήματος, όπου βούτηξαν οι Άγγελοι και το έφεραν πίσω και
το μετέτρεψαν στο Άγιο Δισκοπότηρο (the Holy Grail ή Mharadwys
Graal στα κελτικά, όπου Μχαραδουίς=Παράδεισος, δηλ. Παραδείσια
Πέτρα). Πρβλ. την θρυλική «Φιλοσοφική Λίθο» των Αλχημιστών, το
πολύτιμο δισκοπότηρο που υποτίθεται ότι βρήκε ο Ναπολέων στη Γένοβα
και τον «Σμαράγδινο Πίνακα» του Ερμή του Τρισμεγίστου που λέγεται ότι
ανακαλύφθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο και παρουσιάστηκε ως
αναγνωριστικό σημάδι στους ιερείς του Άμμων-Ρα στην όαση Σίουα. Ο
Ιωσήφ εξ Αριμαθείας, σύμφωνα με την παράδοση, ταξίδεψε το 60 μ.Χ.
μέχρι το Αββαείο του Γκλάστονμπερυ και έθαψε το Άγιο Δισκοπότηρο
κάτω από τον λόφο. Στον ίδιο λόφο κάποια παράδοση λέει ότι βρίσκεται ο
τάφος του Αρθούρου.
Ο Κελτοχριστιανικός Μυστικισμός της Ιρλανδίας λέει ότι ένα κομμάτι της
Πράσινης Πέτρας έσπασε από το κτύπημα και παρέμεινε στην Άβυσσο
όπου έγινε μαύρο, μολυσμένο από την περηφάνεια του Εωσφόρου, και από
Δώρο του Θεού μετασχηματίστηκε σε Κατάρα. Από αυτή την Μαύρη
Πέτρα ξεπήδησε ο Κάτω Κόσμος όπου μέσα του καταδικάστηκαν οι
Πεσμένοι Άγγελοι, ενώ το μυστικό του Δισκοπότηρου, που φτιάχτηκε από
τον Λίθο οδηγεί στον Ουράνιο Κόσμο.
Λαβύρινθος υπονοεί επίσης την «πέτρα που λάμπει»: Λαβυρι-νθος:
στόουν στα «νανικά» αλλά και Λα-Βρίλι-νθος, < αρχαιοαγγλ. Brillianth
< Brilliant=λαμπερός και Βρίλιαντ, Βρίλγιαντ = Βριλ-για. Η κανονική
λέξη είναι Λαβρίλιανθος δηλαδή «ο ανθός της πέτρας των Βριλ-για», η
ιερή Λαβυρένθη των Βριλ, αλλά ας θυμηθούμε και την αρχαία Βρένθη, νυν
Καρύταινα με το κάστρο πάνω από δαιδαλώδεις στοές. (Βρένθη=174,
Αριάδνη=174.). Ο Υμηττός (που επίσης περιέχει το «μίτος») έχει κάποιες
προσβάσεις στην Υπερβορεία Οδό (πρβλ. και το τραγουδάκι «εκεί ψηλά
στον Υμηττό είναι ένα μυστικό, αλλά δεν θα σου το πω» και ίσως να έχει
σχέση με το ότι απαγορεύεται αυστηρά η πρόσβαση σε οποιοδήποτε
σημείο του Υμηττού μετά τη δύση του ηλίου). Η παρουσία των Βριλ
επίσης στα Βριλήσσια, Βριλυσός, Βριλίσιον όρος (το οποίο είναι η
Πεντέλη, «Πύλη εν τω τέλει»), το Λαύριο με τις λαβυρινθώδεις στοές, τα
Βριλιακά κ.ά. …
Π. Γιαννουλάκης  («Κούφια Γη», Ανιχνευτές, 1998)

ΣΤ) Graikos & Ellnvas

We are apologising, this text is only written in Greeklish at this time. If someone who reads it
volunteers to translate it in pure Greek and in English.
Thank you!
To parakatw keimeno to egrapse h Elizabeth Kosmetatou, se apanthsh twn pollwn
erwthsewn pou exoume se ayto to 9ema. Oi parathrhseis einai basismenes se phges
apo keimena pou brhke sth biblio9hkh:
Date: Thu, 1 Oct 1998
Graikos kai Ellnvas
Greece: H le3n autn pronl0e apo to “Graikos”. 0a grapsw omws
perissotera gia auto. Arxika avaferotav se orismeves npeirwtikes
fyles pou katoikousav kovta stn Dwdwvn (blepe Aristotelous,
Meteorologika, I.14). Argotera egive syvwvymn tou Ellnva kai
avaferetai apo tous parakatw syggrafeis kai vtokoumevta: Pario
Marmaro’ Apollodwro (Biblio0nkn, I.7.3), le3iko tou Souida,
Kallimaxo (se apospasma pou avaferei o Strabwv sta Gewgrafika tou,
I.46 kai 5.216), apo to Lykofrova (deuteros aiwvas p.X.’ Ale3avdra,
605), tov Ale3avdro tov Polyistora (teln deuterou-prwtos aiwvas
p.X.’ Aitia, apospasma 2). Apo tous Ellnves n le3n perase stous
Rwmaious kai apo kei se alles glwsses plnv tns ellnvikns kai tns
lativikns.
Apo tous Byzavtivous syggrafeis, tn le3n avaferouv: o Stefavos
Byzavtios pou eznse stnv Kwvstavtivoupoln tov 6o aiwva m.X.
(sygxrovos tou Ioustiviavou). Avaferei tn le3n “Grakaoi” sto ergo tou
“E0vika-Arkadia”, 50.6. Tn le3n avaferei kai to Etymologicum
Magnum (le3iko tou 9ou-10ou aiwva m.X.) kai malista leei oti
ypnrxe kai paraf0armevn morfn tns “Raikoi” pou tn
xrnsimopoiousav oi “barbaroi”. Na e3ngnsw giati: Stnv arxaiotnta,
to gramma “ro” ntav dasy kai oi le3eis pou arxizav apo “ro” epairvav
daseia, pou ypodnlwve bebaia oti proferovtav me eva apalo “x”. P.x.
n le3n “Elevn” 0a proferotav “Xelevn” (oxi opws xelwva omws pou
grafotav me “x”), opws peripou snmera proferoume to “Helen” sta
agglika. 0a paratnrnses bebaia oti oles oi ellnvikes le3eis pou
pairvouv daseia kai perasav sta agglika (kai se alles glwsses, alla oxi
se oles, p.x. oxi sta italika) grafovtai me “H”. Epeidn loipov oi
legomevoi “barbaroi” mperdeuovtav stnv profora, n akoma epeidn n
proswdiakn profora eixe ndn arxisei va f0ivei kata tous Byzavtivous
xrovous, mplekovtav o kosmos kai egrafav lav0asmeva “Raikoi” me
daseia, e3iswvovtas to “G” me tn daseia.
H le3n “Grakoi” avaferetai kai apo tov Eusta0io (12os aiwvas m.X.),
episkopo 0essalovikns (890.14), ka0ws kai apo to Fwtio
(Biblio0nkn, 480.15).
Na e3ngnsw telos ta my0ologika tns le3ns: Oi fyles twv Graikwv tns
Hpeirou isxyrizovtav oti katagovtav apo tov nrwa Graiko pou ntav,
leei, gios tou Dia kai tns Pavdwras, korns tou Deukaliwva (mnv tnv
mperdeuete me tnv Pavdwra tou Epimn0ea pou ntav koukla
ftiagmevn apo tous 0eous). Tnv plnroforia autn tnv pairvoume apo
tov Hsiodo, Katalogoi (?), apospasma 24 kai tnv exei ypopsn tou kai
o Aristotelns (Meteorologika, I.14). Symfwva me alles pnges (Lydos,
De mens. I. 13, p. 7.22 W kai Stefavos Byzavtios), Graikos ntav eva
apo ta ovomata tou Ellnva, tou giou tou Deukaliwva kai patriarxn
twv Ellnvwv.
Twra n le3n “Ellas” (Hellas). Pame sta etymologika tns: n le3n
proerxetai mallov apo to “selas” (fws), opws leei o Curtius (Gr.
Etym.) kai opws symfwvouve mallov oloi oi filologoi basismevoi
stous paramatw syggrafeis:
▪ Euripidn (Hraklns Maivomevos, 1),
▪ Hrodoto (8.23),
▪ Strabwva (10.445f),
▪ Stefavo Byzavtio, Polybio (11.7.4),
▪ Hsyxio Milnsio (opou dev divw parapompes, auto snmaivei oti
prokeitai gia lnmmata le3ikwv).
Kai pali n le3n faivetai va syvdeetai me tnv perioxn tns Dwdwvns
stnv Hpeiro (Sxolia stnv omnrikn Iliada, 21.194′ Aristotelns,
Meteorologika. I.14.352a). To apospasma tou Aristoteln leei kata
le3n oti:
“O kaloumevos epi Deukaliwvos kataklysmos egeveto peri Ellada
tnv arxaiav’ autn d’ estiv n peri Dwdwvnv. Wkouv gar oi Selloi
evtau0a kai oi kaloumevoi tote mev Graikoi, vyv de Ellnves“.
Nomizw oti dev xreiazeste metafrasn, eukolo eivai. Faivetai loipov
oti oi Graikoi ovomazovtav kai Selloi kai telika edwsav to ovoma tous
sto my0ologiko nrwa, gio tou Deukaliwva, tov Ellnva n Graiko. Stnv
arxaiotnta oi Ellnves protimousav to “Ellnves”. Oi Lativoi gia kapoio
logo protimnsav to “Graikos”. Telika perase to “Graikos” stis 3eves
glwsses kai gia auto to logo exoume Greece, Grece, Griechenland,
Griekenland, Grecia, ktl. Ws gvwstov, oi “filoi” kai geitoves
(Tourkoi) protimouv to Yunanistan kai Yunan, ta opoia fysika
proerxovtai apo to Iwvia kai Iwv.
Liza

Z) Γραικοὶ καὶ Ἕλληνες (Δαμιανὸς Στρουμπούλης, Robert Graves)

Από την ηλεκτρονική λίστα "hellas" (hellas@lists.psu.edu)
=====================================================

Damiavos Stroumpoulns, Robert Graves:

Subject: Re: Hellas vs Greece

Date: Tue, 29 Dec 1998 12:55:19 +0100
From: Souli Boussiou

As balw ki egw to li8araki mou sth suzhthsh pou 3ekinhse o Andreas.

> Mia erwthsh: to Greece vgainei apo to Grekos(?), pou xrisimopoiousan oi

Tourkoi gia na anaferontai stous Ellines? Sto ekswteriko, poso poli
xrisimopoieite o titlos ``Hellas'' anti gia ``Greece'', kai poso to katalavainoun oi
ksenoi (kala, edw exw dei Kinezous `..ohh, you are going to Greek'!!!)? Poio
einai to antoistixo tou Greek katw apo to Hellas?
> Stin pro-Tourkokratoumenh Ellada, pws anaferontan i xwra mas?

Brhka kai sas metaferw apospasmata apo to ar8ro tou Damianou Stroumboulh
sthn efhmerida "H Glwssa mas" (Noembrios-Dekembrios 1996) me titlo Ellhn-
Graikos h Rwmhos?

"Polloi kata kairous grafoun h kai diaplhktizontai, an prepei na onomazomaste

Graikoi h Ellhnes kai h xwra mas Greece h Hellas. O ka8enas ferei ta
epixeirhmata tou, rhxa h hmima8h sunh8ws plhn elaxistwn, kai lhsmonei oti
den eimaste oi monoi pou exoun duo e8nika onomata. Uparxoun France kai
Gallia, Allemagne kai Germany (alla kai Deutschland shmeiwnw egw), Swisse
kai Helvetia, Espana kai Iberia, Holland kai Nederland kai loipa.
......
Kat'arxhn h8ela na pw oti ta duo sunh8ws onomata apodidontai se palaioterous
idiws laous, alla kai polla shmerina neopagh krath allazoun e8nikes onomasies,
eite apo tous idious tous laous, eite apo tous allous laous (skeftomai twra to
paradeigma tou Zair kai tou Kogko). Dhladh legetai o ka8enas opws pisteuei oti
ekfrazetai swsta kai istorika, kai legetai sugxronws opws ton blepoun oi alloi. Oi
laoi peri3 tou Boreiou Polou onomazontai Eskimwoi, dhladh autoi pou trwne
wmo kreas gemato aima, enw oi idioi apokaloun ton eauto tous Inouit, dhladh
an8rwpoi. Emeis legomaste Ellas, alla gia tous Tourkous eimaste Yunanistan,
kratos dhladh twn Iwnwn.
Emeis leme kapoio kratidio Skopia, autoi 8eloun na legontai Makedonia. k.o.k.
En toutois, oi duo onomasies Graikos kai Ellhn, einai istorikes kai panarxaies. ...
O Graikos shmainei eleu8eros, opws ermhneuei o Hsuxios Grammatikos tou
450 m.X. h fronimos h sofos (Raxos h Graxos o Ellhn, dhloi de para tois
barbarois ton eleu8eron). Paragetai apo thn arxaia onomasia Graes pou 8a pei
sofoi, sebastoi, opws Gerwn den einai o hlikiwmenos alla o sofos (ton
Kolokotrwnh ton eponomazan Gero hdh apo ta deka3i tou xronia)...
O Robert Graves ston prwto tomo tou perispoudastou tritomou ergou tou "oi
ellhnikoi mu8oi", grafei oti Ellhn legotan o gios tou Deukaliwna kai htan
basilikos anaplhrwths ths iereias ths 8eas Graias, onomasia ths 8eas Ghs. O
idios grafei oti argotera ektopisthke h latreia ths Ghs apo th latreia tou Hliou
(endiamesos o Ellhn apo to Elios-Selios-Hlios) kai ths fwteinhs 8eas Ellhs h
Selhnhs, e3 hs oi Ellhnes. Epomenws, Graikoi htan oi arxaioteroi, oi latreis ths
Ghs, sebastoi kai sofoi gerontes, enw Ellhnes oi ekpolitizomenoi latreis tou
fwtos, tou Hliou.
To e3 isou endiaferon s'autes tis duo "e8nikes", or8otera fuletikes onomasies,
einai oti sustoixoun kai oi onomasies olwn sxedon twn eurwpaikwn fulwn,
ekferomenes me ton braxutero h makrotero tupo lalias: Bruges kai argotera
Fruges, Brigantes, arxaioi laoi ths Bretannias, argotera Bretannoi, 8rakes,
Armenioi, Fragkoi, Germanoi, Brabanth kai Bruxelles, enw sta gallika Franc kai
agglika Free 8a pei eleu8eros, Fragkiskos o Eleu8erios kai Franco Wagon einai
to emboreuma eleu8eras dieleusews.
H le3h Ellas exei riza El-Hlios, ela h upshlh, oreinh, fwteinh h leukoxionismenh
xwra, diaselo to fwteino perasma anamesa se duo bouna, hlibatos o upshloteros
topos, Ella (kai otan h daseia ginetai s-Sella) h oreinh edra tou Upsistou 8eou
(ezomai, ka8hmai), Ellania h gurw perioxh, Ellopia, Elloi, Selloi, Ellhnes kai
Belladai, oi endo3oi i8agenois progonoi.
Sustoixoun oi Alpeis, Albania, Elbetia, Albiwn, Balwnia, Belgion, Balkania,
Allamania, Ollandia, Galatia, Gallia (sthn Ellada o hlios legetai kai ghlios).
Alfos 8a pei leukos kai alfita ta paragomena apo to leuko aleuri trofima.
8a mborousan na proste8oun kai polla alla, arkoun omws nomizw auta gia na
e3hghsoun th diplh mas panarxaia onomasia. Gia tous allous eimaste Graes,
dhladh eleu8eroi an8rwpoi, kai giauto sebastoi, gia mas eimaste Ellhnes, dhladh
an8rwpoi tou fwtos kai tou politismou.
As er8oume twra sto Rwmhos, pou dustuxws xrhsimopoieitai, eite apo
amelethth sunh8eia, eite kai apo elafrothta.
To kratos tou Megalou Kwnstantinou htan h nea morfh ths Rwmaikhs
autokratorias. Kai ka8ws eixan ekleipsei pro pollou e8nikws oi Ellhnes,
proswnumia pou eshmaine pleon eidwlolatres, mishtoi apo tous en8ousiwntes
opadous ths neas 8rhskeias, oloi oi uphkooi tou Kwnstantinou kai twn ameswn
diadoxwn tou, e8ewrounto kai onomazonto Rwmaioi, adiakritwn allwn e8nikwn
onomasiwn. Polu nwris omws h ellhnikh glwssa e3etopise th latinikh, opote ta
panta arxisan na metagrafontai sta ellhnika, ena deigma oti h glwssa apergazetai
thn e8nikh tautothta. S'authn thn ellhnopoihsh tou anatolikou kratous, sth
diadosh ths ellhnikhs glwssas kai paideias kai kuriws sthn ellhnikh ekfrash kai
diatupwsh ths kuriarxhsashs neas 8rhskeias, sunebalan apofasistika h diarkhs
ep'ekklhsiais anagnwsh ths Kainhs Dia8hkhs, oi Ellhnes Pateres kai oi
Umnwdoi, osoi kai oi anwnumoi monaxoi pou antegrafan se ru8mo
"tupografeiou" tous arxaious Ellhnes suggrafeis.
................
Gia ton katakthth Tourko, oi katakth8entes hsan ragiades h gkiaourhdes, dhladh
douloi h apistoi, oi de e3 autwn perissotero probeblhmenoi hsan Rum, dhladh
Rwmaioi, Rwmhoi. Gi'auto kai oi katakth8entes protimousan thn epwnumia
Rwmhoi anti twn duo allwn. Monon oi Tourkoi onomasan tous Ellhnes
Rwmhous, mia onomasia pou den eixe kamia apolutws sxesh me thn e8nothta
twn Ellhnwn, plhn ths onomasias tou prwhn Buzantinou kratous. Kai shmera
akomh to Oikoumeniko Patriarxeio apokaleitai epishmws apo to tourkiko kratos
Rum Patrikanesi, enw den exei kamia sxesh me th Rwmh h tous Rwmaious.
Alla shmainei Xani, dhladh spiti tou Patriarxh twn Rwmhwn. Outws h allws to
Rwmhoi htan perissotero apodekto apo to Gkiaourhdes h Ragiades. Gi'auto kai
oi e3 Anatolhs katagomenoi Ellhnes, oi edw onomas8entes prosfuges,
e3akolou8hsan na autonomazontai Rwmhoi, enw h onomasia einai entelws
asxeth, kai enw exei kai kapoia dosh ypotimhsews, afou 8umizei thn tourkikh
upodoulwsh. Polu or8a o Korahs kataferetai enantion ths onomasias.
...........
Katalhgw: Opoios 8elei na ferei sto metwpo tou to stigma ths douleias, as
onomasei ton eayto tou Rwmho. Emeis oi alloi, oi Graikoi kai Ellhnes
protimoume tis arxaies e8nikes kai timhmenes mas onomasies."

Gia thn antigrafh,

s.

"Οι δύο ονομασίες Γραικός και Ελλην είναι ιστορικές και πανάρχαιες... Ο
Γραικός σημαίνει ελεύθερος... παράγεται από την αρχαία ονομασία Γράες που
θα πει σοφοί, σεβαστοί, όπως Γέρων δεν είναι ηλικιωμένος αλλά ο σοφός... οι
περί τον συνοικισμό Γραία της Δωδώνης ονομάζονται Γραικοί, ονομασία η
οποία μέσω της δυτικής προς την Ελλάδα θάλασσα πέρασε στους Λατίνους που
ονομάζουν τους κατοίκους της Ελλάδας Γραικούς....."

Ακολουθούν εξηγήσεις για το Ελλην και το Ρωμηός. Το υποτιμητικό, κατά το

συγγραφέα δεν είναι το Γραικός, αλλά το Ρωμηός που φέρει το στίγμα της
δουλείας από τους Τούρκους. Το Γραικός και το Ελλην είναι αρχαίες εθνικές
μας τιμημένες ονομασίες

H) PANELLEENES PANAIOONIOI
PAGAN http://www.greece.org/ , AEROPOS,

ΠΡΟΣ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΝ ΤΗΣ

          ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
         (᾿Αποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο Πανέλληνες καί Παναιώνιοι τῆς
    ᾿Αγγελικῆς Πανωφοροπούλου, Φιλολόγου, ῾Ιστορικοῦ,᾿Αθήνα 1994.)
                 (εὐγενής προσφορά τοῦ μέλους μας Χρίστου Λεβέντη,
         Θεολόγου-Φιλολόγου-῾Ιεροψάλτου)

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ
῾Η ὀνομασία ῞Ελληνες εἶναι μετεγενέστερη, ὑπερίσχυσε ἀπό τόν 6ον
αἰῶνα π. Χ. καί μετά, κυρίως μέ τά συνθέματα καί τά τραγούδια τῶν
λυρικῶν ποιητῶν. ῎Ας μή λησμονοῦμε ὅμως πώς ῞Ελληνες ἐλέγοντο καί
τά παλληκάρια, πού ἦσαν μαζί μέ τόν ᾿Αχιλλέα, καθώς μᾶς γράφει ὁ
῞Ομηρος στό ᾿Ιλιάδα Β 684 ·
 «… Μυρμιδόνες δέ καλεῦντο καί ῞Ελληνες καί ᾿Αχαιοί» («πού Μυρμιδόνες
ἐλέγοντο καί ῞Ελληνες καί ᾿Αχαιοί»),
καθώς καί στόν στίχο Β 683 ἀναφέρεται ἡ λέξις – τοπωνύμιο ῾Ελλάδα ·
«… οἱ τ᾿ εἶχον Φθίην ἠδ᾿ ῾Ελλάδα καλλιγύναικα» («πού εἶχαν τήν Φθίαν
καί τήν ῾Ελλάδα μέ τίς ὡραῖες γυναῖκες!»)
καί μαζί μέ τούς χώρους, ὅπου τό Πελασγικόν ῎Αργος, ῎Αλος, ᾿Αλόπη καί
Τρηχίνα, ἀποτελοῦσαν τά μέρη τῆς ἐπικυριαρχίας τοῦ ᾿Αχιλλέα, ἤτοι τά
σημερινά χώματα τῆς Φθιώτιδος, Ν.Α. τῆς ᾿Ηπείρου καί Ν.Δ. τῆς
Μακεδονίας.

᾿Επιπρόσθετα ὁμολογεῖ τοῦτο καί ὁ παιδαγωγός τοῦ ᾿Αχιλλέα, ὁ

Φοίνικας , στό ῾Ομήρου ᾿Ιλιάδα Ι 447-448, ὅταν ἀναφέρῃ τήν πατρίδα του,
τήν «῾Ελλάδα καλλιγύναικα» (τήν ῾Ελλάδα μέ τίς ὡραῖες γυναῖκες ! »).

῾Ο Στράβωνας (Θ´413-432) γράφει πώς πιστευόταν ὅτι ἡ ἀναφερομένη

στόν ῞Ομηρο ῾Ελλάδα ἦταν ἡ ἴδια μέ τήν Φθία, δηλαδή σημερινή
Θεσσαλία & Φθιώτιδα περί τόν ποταμό Σπερχειό + ῎Ηπειρο περί τήν
Δωδώνη, ἀφοῦ καί οἱ ὀνομασίες στόν ῾Ομ. ᾿Ιλ. Π 233-235 ·
 Δία βασιλιά, πελασγικέ, μακριά πού μένεις, Δωδωναῖε,
πού τήν κρυερή Δωδώνη κυβερνᾷς , πού ζοῦν Σελλοί τριγύρω …
(ἀπό προσευχή τοῦ ᾿Αχιλλέα).

Στόν Θουκυδίδη (῾Ιστορία Α 3) ἔχομε μία θαυμάσια πληροφορία, ὁμολογία

του συνάμα καί ἐξήγησιν, γιά τό πῶς ἐπεκράτησεν ἡ ὀνομασία ῞Ελληνες.
῎Ας παραθέσουμε σέ μετάφρασιν τό χωρίον ·
«… διότι πρίν ἀπό τόν Τρωικόν πόλεμον, δέν φαίνεται ἀπό κοινοῦ νά ἔχῃ
πρωτύτερα τίποτα ἡ ῾Ελλάδα. Καί μοῦ φαίνεται (=δοκεῖ δέ μοι…) οὔτε τό
ὄνομα τοῦτο εἶχε ἀκόμη ὅλην μαζί, ἀλλά κατά τά χρόνια πρίν ἀπό τήν
ἐποχήν τοῦ ῞Ελληνα, τοῦ γυιοῦ τοῦ Δευκαλίωνα, οὐδόλως ὑπάρχει αὐτή ἡ
ἐπίκλησις, ὅμως χωριστά οἱ διάφοροι λαοί καί ἰδίως οἱ
Πελασγοί ἀφεαυτοῦ τους πώς ἔπαιρναν τήν ἐπωνυμία. ᾿Αφότου ὅμως
ὑπερίσχυσαν στήν Φθιώτιδα ὁ ῞Ελληνας καί τά παιδιά του καί ἀφότου
ἄρχισαν αὐτοί γιά τό συμφέρον τους νά μεταβαίνουν σέ ἄλλες πόλεις,
μοῦ φαίνεται ὅτι ἄρχισαν πλέον καί μεταξύ των νά ἀποκαλοῦνται

Ελληνες κατά τήν ὁμιλία, ἀλλά βέβαια δέν ἦταν δυνατόν αὐτό γιά πολύ

καιρό παντελῶς νά ὑπερνικήσῃ ὅλες τίς ὀνομασίες…»

Δηλαδή, κατά τήν γνώμην τοῦ Θουκυδίδη ἡ ὀνομασία ῞Ελληνες προ-

ϋπῆρχε ἀπό τήν ἐποχήν τῶν Τρωικῶν, ἀπό τά χρόνια τοῦ ῞Ελληνα, γιοῦ
τοῦ Δευκαλίωνα, ἀλλά δέν ἦταν εὔκολο καί χρειάσθηκε πολύς καιρός γιά
νά ἐπικρατήσῃ. Γιά τοῦτο, λέγει πιό κάτω , καί ὁ ῞Ομηρος δέν ἀπεκάλεσε
῞Ελληνες παρά μόνον τά παλληκάρια τοῦ ᾿Αχιλλέα, ἐνῷ τούς ἄλλους
ὠνόμασε ᾿Αργείους, ᾿Αχαιούς, Δαναούς, ὀνόματα δηλαδή πού
διατηροῦσαν ἀκόμη ἀπό αὐτά μέ τά ὁποῖα «ἀφεαυτοῦ τους» εἶχαν
ὀνομασθῆ !

Στό ῾Ομήρου ᾿Οδύσσεια (σελ. 344 , δ 726, 816, λ 496 ο 80) ἡ ὀνομασία
῾Ελλάδα παίρνει ἤδη μεγαλυτέραν ἔκτασιν καί σημασίαν.

Καί στά «Μετεωρολογικά» 352 τοῦ ᾿Αριστοτέλη ἔχομε μίαν ἐπίσης

σημαντικήν πληροφορίαν-γνώμην του, πού διαβεβαιώνει κοιτίδα τῆς ὀνο-
μασίας ῾Ελλάδα-῞Ελληνες τόν περί τήν Δωδώνη καί ᾿Αχελῷον χῶρον,
συνδέει ὅμως συνάμα καί βεβαιώνει τήν ταυτότητα τοῦ ὀνόματος
῞Ελληνες μέ τό ὄνομα Γραικοί. Γράφει · « … ῾Ο κατακλυσμός ἔγινε περί
τόν ἑλληνικόν κυρίως τόπον καί μάλιστα περί τήν ἀρχαίαν ῾Ελλάδα. Αὐτή
δέ εἶναι ἡ γύρω ἀπό τήν Δωδώνη καί τόν ᾿Αχελῷον ποταμόν, πού τοῦτος
σέ πολλές μεριές ἀλλάζει τήν ροήν του. Κατοικοῦσαν λοιπόν ἐδῶ οἱ
Σελλοί καί οἱ καλούμενοι τότε μέν Γραικοί, τώρα δέ ῞Ελληνες».

῾Ο ᾿Αριστοτέλης διαχωρίζει, ὡς φαίνεται , τούς Σελλούς ἀπό

τούς Γραικούς ἤ ῞Ελληνες !

Καί βέβαια ἀπό τήν περιωρισμένην τοπικά ἐθνωνυμία τῶν ῾Ελλάς –

῞Ελληνες, πού εὑρίσκομεν εἰς τά ῾Ομηρικά γραμμένα (8ος αἰώνας) στά
κείμενα τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς (5ος καί 4ος π.Χ. αἰῶνες), ἡ ὀνομασία ἔχει
τόσον ἐπεκταθῆ, ὥστε ὁ ῾Ηρόδοτος (στό «῾Ιστορίη», βιβλ. 1,92) τήν φθάνει
προσέτι ὡς καί τήν Μικρασιατικήν γῆ, ὅταν πληροφορῶντας μας ὅτι ὁ
Κροῖσος ἔχει «καί ἄλλα ἀναθήματα στήν ῾Ελλάδα» δέν ἀναφέρει μόνο
πόλεις ὅπως τήν Θήβα τῆς Βοιωτίας, ἀλλά καί τήν ῎Εφεσο καί ἄλλες. Καί ὁ
Ξενοφώντας (στό «Κύρου ᾿Ανάβασις» βιβλ. 6,5,23) εὑρίσκεται νά μιλάῃ
πρός τούς ῞Ελληνες στρατιῶτες του καί νά λέγῃ ·\«καί τοῦτο ἐννοήσατε,
ὅτι ἐπί ταῖς θύραις τῆς ῾Ελλάδος ἐσμέν»   (εἴμαστε στίς πόρτες τῆς
῾Ελλάδος), ὅταν εὑρίσκονται στά ἄγνωστα ἀκόμη ὥς τότε βάθη τῆς
ἄγριας πρόσω ᾿Ασίας !

Στούς ᾿Αλεξανδρινούς χρόνους (300 π.Χ. – 300 μ.Χ.), ῞Ελληνες καί

῾Ελληνίζοντες καί ῾Ελληνιστές ὀνομάζονται καί ὅλοι ὅσοι γνωρίζουν τήν
῾Ελληνικήν γλῶσσαν !

᾿Από ποῦ ἀκριβῶς προέρχεται ἐτυμολογικά ἡ ὀνομασία ῞Ελλην-

῾Ελλάς δέν ἔχει διευκρινισθῆ. ῾Υποστηρίζεται πώς κρατεῖ τήν καταγω-γή

ἀπό τό «Σελλοί» (῾Ομ. ᾿Ιλ. Π 234), πού ὑπῆρξαν ἱεροί κάτοικοι τῆς
Δωδώνης, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπό τόν προσευχόμενον ᾿Αχιλλέα. (῾Ομηρ.
᾿Ιλ. Π 233-235) ·
«Ζεῦ ἄνα, Δωδωναῖε, Πελασγικέ, τήλοθι ναίων,
Δωδώνης μεδέων   δυσχειμέρου · ἀμφί δέ Σελλοί
σοί ναίουσ᾿ ὑποφῆται ἀνιπτόποδες χαμαιεῦναι…»
(Δία βασιλιᾶ, Πελασγικέ, μακρυά πού μένεις, Δωδωναῖε,
πού τήν κρυερή Δωδώνη κυβερνᾷς, πού ζοῦν Σελλοί τριγύρω,
οἱ μάντεις σου, πού γέρνουν καταγῆς, μ᾿ ἄνιφτα τά ποδάρια…).

῾Ο ᾿Ηπειρωτικός-Δωρικός τύπος ἀρχικά ἦταν ῾Ελλάνες-῞Ελλανες καί

ὑποστηρίζεται πώς τό ῞Ελληνες, πού ἐμφανίσθηκε ἀργότερα, προῆλθε
ἀπό τό Πανέλληνες, Παν-῞Ελληνες .

῾Ο ποιητής τῆς ἑπτανησιακῆς Σχολῆς κ. Γ. Τερτσέτης ἔχει ὑποστηρίξει,

πώς ἐπειδή ὁ ἥρωας ᾿Αχιλλέας ὑπῆρξε θαυμαστός καί ἀγαπητός, ὅλοι οἱ
μετέπειτα κάτοικοι τῆς Πανελλάδος ἐσεμνύνοντο καί ἐπεδίωκαν νά πι-
στεύωνται σάν ἀπόγονοι τῶν παλληκαριῶν του, πού στήν ᾿Ιλιάδα φέ-ρουν
καί τό ὄνομα ῞Ελληνες, ὡς γράφομε, ἐπαναλάμβαναν τό «Εἶμαι
῞Ελληνας…», «…῞Ελληνας…», (῞Ελλην), καί ἔτσι ἐπεκράτῃσεν ἡ ὀνομασία
῞Ελλην-῞Ελληνας γιά ὅλους ! Καί ὁ Γ. Χατζηδάκης παράγει τό
῞Ελληνες ἀπό τό (Παν)-ΕΛΛΗΝΕΣ.

῾Ο πατέρας τῆς νεώτερης ῾Ελληνικῆς ἱστορίας, Κων/νος

Παπαρρηγόπουλος, δέχεται ἱερουργικήν τήν ἑρμηνείαν τῶν ὀνομάτων
Γραικός καί ῞Ελλην. Τό Γραικός σήμαινε, πιθανῶς, γέροντας-πρεσβύτης-
σεβάσμιος καί ἔτσι ἀποκαλούνταν στήν ἀρχή οἱ ὑποφῆται=ἱερεῖς-
χρησμωδοί τοῦ Δία, πού λατρευόταν στήν περιοχήν τῆς Δωδώνης. ᾿Αλλά
καί οἱ Σελλοί ἤ ῞Ελλοι, πού ἀναφέρονται ὅτι κατοικοῦσαν, καθώς καί οἱ
Γραικοί, γύρω ἀπό τήν Δωδώνη ἤ ᾿Ελλοπίαν τῆς ᾿Ηπείρου, ἀπό ὅπου τά
ὀνόματα ῞Ελλην-῾Ελλάς, φαίνεται νά σημαίνουν κυριολεκτικά λαμπροί-
ἐπιφανεῖς-ἔνδοξοι (σέλας-σελήνη-῾Ελένη καί ἄλλα ἀπό ὅπου καί τό
λατινικό ὣ῏῝-ὣ῏῝ἂὖ = ἥλιος) καί ἐδίδοντο ἐπίσης εἰς τούς ὑποφῆτες.῾Η
πρώτη χρῆσις λοιπόν τοῦ ὀνόματος ῞Ελλην ἔχει αὐτή τήν ἱερουργικήν
σημασίαν, τοῦ ὑποφήτου = ἱεροῦ χρησμωδοῦ.
«ΕΥΡΩΠΗ» ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Μέ τήν προεδρίαν τῆς ῾Ελλάδος στήν Ε.Ο.Κ. κατά τό Α᾿ἑξάμηνον τοῦ 1994
ἀκούσθηκαν καί διαβάσθηκαν πολλά γιά τήν ὀνομασίαν Εὐρώπη τῆς
ἠπείρου ταύτης πού φιλότιμα καί φιλόδοξα ἐπιδιώκει νά ἑνωθοῦν οἱ λαοί
της σέ κοινή μοῖρα, ζωήν καί κατεύθυνσιν, ὥστε νά πρυτανεύσῃ ἐπί
τέλους ἡ ἰσοτιμία καί ἡ ἰσοπολιτεία, ἡ ἀγάπη καί ἡ δικαιοσύνη, ἡ Εἰρήνη
στόν κόσμο. Καί βέβαια ὅλοι οἱ «Εὐρωπαῖοι» γνωρίζομε, ΠΑΝΕΛΛΗΝΕΣ
καί ΑΛΛΟΙ , πώς ἡ ὀνομασία εἶναι ῾Ελληνική. Αὐτό ὅμως πού δέν
γνωρίζομεν ὅλοι ἀκόμη, εἶναι ὅτι ἡ ὀνομασία «Εὐρώπη» ἔχει ἀποδοθῆ σάν
ὅρος γεωγραφικός καί ἐθνικός, πού ὁρίζει ὡς «Εὐρώπη» τήν σημερινή
῾Ελληνική Χερσόνησο , δηλαδή τό νότιο τμῆμα τῆς χερσονήσου τοῦ Αἵμου,
ἐξαιρῶντας τήν Πελοπόννησο καί τά νησιά !

Στόν ῾Ομηρικόν ὕμνον «Εἰς ᾿Απόλλωνα», (στίχ. 250-251) καί μέ

ἐπανάληψιν στίχ. 290-291, ὅπου ὁ ᾿Απόλλωνας ἐρευνᾷ ποῦ νά στηθῇ ναός
του (στίχ. 214-257) γιά νά τόν λατρεύουν, γράφεται ·
«… ἠμέν ὅσοι Πελοπόννησον πίειραν ἔχουσιν,
ἡδ᾿ ὅσοι Εὐρώπην τε καί ἀμφιρύτοις κατά νήσους …»
 (καί ὅσοι κατοικοῦν τήν πλούσια Πελοπόννησο
   καί ὅσοι τήν Εὐρώπη καί στά νησιά τά περίβραχτα…»

᾿Εδῶ ἡ λέξις «Εὐρώπη» ὡς γεωγραφικός-ἐθνικός ὅρος προσδιορίζει τήν

σημερινή Β. ῾Ελλάδα, δηλαδή τά γεωγραφικά διαμερίσματα τῆς ῾Ελλά-δος
῎Ηπειρον καί Μακεδονία καί βεβαίως μαζί μέ τά τμήματά τους ἐκεῖ-να,
πού μένουν σήμερα ἔξω ἀπό τά συμβατικά σύνορα.

Στόν σχολιασμόν τοῦ λήμματος «Δωδώνη» στά ᾿Εθνικά τοῦ Στέφανου τοῦ
Βυζαντίου, ὑπάρχει μαρτυρία γιά ἑκατόν πηγές, οἱ ὁποῖες ἀπό τό ὄρος
Τόμαρος χύνονται κατά μέν τόν Πλίνιο στήν Δωδώνη, κατά δέ τόν
Καλλίμαχο καί ἔμμεσα τόν Θεόπομπο στήν Εὐρώπην. Δηλαδή ὁ
Καλλίμαχος προσδιορίζει τοπωνύμιον «Εὐρώπη» στόν χῶρον τοῦ
Μαντείου, τόν χῶρον πού ὁ Πλίνιος ὀνομάζει «Δωδώνη». ᾿Εδῶ δηλαδή
πρόκειται γιά διπλοτοπωνυμία. ῾Ο χῶρος δηλαδή τοῦ Μαντείου τῆς
Δωδώνης ἤ τμῆμα τοῦ χώρου του σέ μίαν ὡρισμένην χρονικήν περίοδον,
λεγόταν καί «Εὐρώπη». ῎Η καί τό ἀντίστροφο συνέβαινε · «Εὐρώπη» νά
ἦταν ἡ εὐρύτερη περιοχή πού περιελάμβανε τήν Δωδώνην. ῾Η πλεκτή
ὀνομασία τῶν χώρων ἀπό ὅπου καί οἱ κάτοικοι «Εὐρωπαῖοι» οἱ περί τήν
ἱερήν Δωδώνην μένοντες, ἐξαπλώθηκε μέ τούς ἀποικισμούς καί τίς
πολιτιστικές ἐπικοινωνίες πρός τήν Δύσιν, ἀρχικά στήν σημερινήν
᾿Ιταλικήν χερσόννησον, ὥσπου τελικά ἐπιβλήθηκε καί ὡς ὄνομα γιά
ὁλόκληρον πρός τά δυτικά ἤπειρον, ἐνῷ γιά τήν ἀρχικήν-μητροπολιτικήν
«Εὐρώπην» ἐπεκράτησε τό νεώτερον ὄνομα «῾Ελλάς».

῾Υπάρχουν ἄλλωστε καί συχνές ἀρχαῖες φιλολογικές μαρτυρίες, κατά τίς

ὁποῖες «Εὐρώπη» καί «῾Ελλάς» ἀναφέρονται καί σάν δύο γεωγραφι-κά
ἐθνικά ὀνόματα ἰσοδύναμα καί συνυπάρχοντα γιά τόν ἀρχαῖον ῾Ελ-
ληνικόν κόσμον. Στό χορικόν τοῦ\«᾿Ιφιγένεια ἐν Ταύροις» τοῦ Εὐριπίδη,
στίχ. 132-5, λέγει ἡ Κορυφαία, παραπονούμενη ·
… ῾Ελλάδος εὐίποπου πύργους
καί τείχη , χόρτων τ᾿ εὐδένδρων
ἐξαλλάσ᾿ Εὐρώπαν,
πατρώων οἴκων ἕδρας…
(… ἀφοῦ ἄφησα τούς πύργους καί τά τείχη
τῆς ῾Ελλάδας   μέ τά ὡραῖα ἄλογα,
τήν Εὐρώπη , μέ τούς ὡραιόδενδρους κήπους,
τά μέρη τῶν πατρικῶν μου σπιτιῶν…)

῾Ο ῾Εκαταῖος ὁ Μιλήσιος (6ος-5ος αἰών π.Χ.) στό σύγγραμά του «Εὐρώπη»

ἤ «Εὐρώπης Περιήγησις» περιλαμβάνει Εὐρωπαϊκές ἐθνότητες ἀπό τίς
Οἰνοῦσες νήσους (μεταξύ Χίου καί Μικρᾶς ᾿Ασίας, ὥς τίς ῾Ηράκλειες
Στῆλες (Γιβραλτάρ). ῾Ο Πίνδαρος (στό Νεμ. 4, 70) δίνει γιά πρώτην φοράν
τήν ἔννοιαν τῆς ἠπείρου μέ τό ὄνομα «Εὐρώπη». ῾Ο Αἰσχύλος (στό
«Προμηθεύς Δεσμώτης» στίχ. 734/735) κάνει διάκρισιν τῆς Εὐρώπης καί
τῆς ᾿Ασίας ὡς ἠπείρων, γράφοντας ·
«… λιποῦσα δ᾿ Εὐρώπης πέδον
ἤπειρον ἥξεις ᾿Ασιάδα »
(ἀφήνοντας τήν γῆν τῆς Εὐρώπης
θά φθάσῃς στή γῆ τῆς ᾿Ασίας).

῾Ο Πυθέας, ὁ Μασσαλιώτης, ἀπετόλμησε στά τέλη τοῦ 4ου αἰῶνος π.Χ.

τόν ἀμφισβητούμενον μυθώδη περίπλουν τῆς Εὐρώπης ὥς τήν ᾿Αρκτική,
ὅπου ἡ μυθική Θούλη (Τ῏῟῝῝, τό βορειότερο λιμάνι τῆς Γροιλανδίας, Στράβ.
ἒ 104).

῾Η λατρεία τῆς Εὐρώπης ὡς θεότητος ἁπλωνόταν ἀπό τήν Θράκη ὥς τήν

Κρήτη, τήν ῎Ηπειρο ὥς τήν Κύπρο, Θεσσαλίαν καί Πελοπόννησον,
᾿Αττικήν, Κόρινθον, Δῆλον, Βοιωτίαν, ἰδίως Λειβαδιά, Μίλητον καί Κῶ,
Βόσπορον, Λυκίαν, Κιλικίαν, ἰσχυρά τοῦτο ἀπόδειξις διά τήν κατίσχυσιν
τοῦ ἐθνωνυμίου Εὐρώπη σέ ὅλην τήν πανΕλλάδα.

῾Ο ὅρος «Εὐρώπη» ἀρχίζει κατά τήν Ρωμαϊκήν ἐποχήν νά χρησιμοποιῆται

σιγά-σιγά ὡς γεωγραφικός καί πολιτικοκοινωνικός. Διαδίδεται
ἰσχυρότερα κατά τόν Μεσαίωνα, κυρίως ἀπό τήν λατινοκαθολικήν
ἐκκλησίαν, ἀρχικά γιά τίς περιοχές τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου καί
ἰδιαίτερα, ἀργότερα, γιά τό κράτος τοῦ Καρλομάγνου, 5ον μ. Χ. αἰῶνα
(Ε῟ἶ῏ἆὰ ἇὸ῝ ὓὸὼὃ῟ἣ Κὰἶ῏῝ἂ= Εὐρώπη ἤ κράτος τοῦ Καρόλου)1.

ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
῎Ας κλείσωμεν ὅμως τήν ἐργασία μας μέ τήν ὀλιγόστιχη ἀναδρομή-
συμπέρασμα ·

–῞Ολες οἱ ἐθνικές τῶν ΠανΕλλήνων προσωνυμίες εἶναι ἱστορικές καί

διατηροῦν τήν πρέπουσαν ἀξίαν των.

–Μέ τήν ἐπωνυμίαν Εὐρώπη-Εὐρωπαῖοι πρῶτοι ὠνομάσθησαν οἱ

῾Ελληνικοί χῶροι καί οἱ κάτοικοί των.

–Πηγή ἀναβλύσεως τῶν ὀνομασιῶν Γραικοί-῞Ελληνες-Εὐρώπη/ Εὐρωπαῖοι

ὑπῆρξε κυρίως ἡ περί τήν ἀρχαία Δωδώνη-῎Ηπειρον περιοχή, ἡ πιό
πανάρχαια ῾Ελληνική καί μόνον !
—————-
1. Γιά τήν «Εὐρώπη» ἀπό τό ἄρθρον «Εὐρώπη, ῾Ιστορία τοῦ ᾿Ονόματος»
τοῦ ᾿Ιωάννου ᾿Αρβανίτη, περιοδ. ῾Ελληνική Διεθνής Γλῶσσα», τεῦχ. 16,
1993.

TELOC

PAGAN http://www.fotogrammi.gr