SLAVOMIR MROZHEK

“ DITE VERE ”

VETAT:

1.Fatmiri

2.Fatkeqi

3.Dama

AKTI I.

Skena 1.
Karriga. Afer saj druri. Ne skaj te karriges rrin Fatkeqi, fisionomi e
padefinuar, me pantolla te vjetra dhe me kemishe te larme me krahe te
shkurter. Litari i lidhur per degen e drurit. Fatkeqi e terheq litarin disa here
duke e vertetuar keshtu qendrueshmerine e tij.
Skena 2.
Nga e djathta hyn Fatkeqi , fizionomi e perkryer. Kostume te ndritshme
ngjyre ajke, njesoj si kapela. Shkop te lehte. Ulet ne anen e kundert te
karriges, shikon para vetes, perkatesishte publikun, duke mosi i kushtuar
vemendje Fatkeqit. Fatkeqi per nje moment e veren Fatmirin, pastaj e lidhe
litarin rreth berrylit, e ve litarin ne qafe. Qendron me litar ne fyt , perseri e
shikon Fatmirin. Fatmiri edhe me tutje s’tregon shenje interesimi per te. Me
ne fund Fatkeqi fillon te flase:

FATKEQI: Ju asgje nuk pyetni? (pauze)..Juve kjo s’ju intereson, a? (pauze)

Juve asgje s’ju intereson c’bej une…(pauze)
Ju shikoni se c’bej une por kjo Juve s’ju le kurfare pershtypje. Cdo kush
mund te beje cfare t’ia doje qejfi, a eshte keshtu? (pauze) Sidomos ne
vendet publike, apo jo? Me siguri mendoni: “Une nuk po e pengoj, pse ai
mu ate me pengoje?”
Me siguri jeni te hidheruar ndaj meje, mendoni se une po vardisem, se jam
keq i edukuar pasi ju pengoj dhe se ju jeni te edukuar mire pasi s’i kushtoni
vemendje asaj qe une bej. E une bash pyetem pse nuk perziheni? Pse nuk
po me pengoni? Pse nuk doni madje as te me pergjigjeni? Pse me lejoni
qe…
(Fatmiri ngritet nga karrigeja, shkon djathtas.)
Mos , mos shkoni!
(Fatmiri ndalet)
Pranoj , jam i merzitshem, e di. Por kuptoni, ne gjendjen time…. (pauze)
Rrini, ju premtoj se do ta permbaje veten. Do te flase qete, ne heshtje.
Vetem mos shkoni edhe pak. (pauze)
Do te hesht.
(Fatmiri perseri ulet ne karrige)

Megjithate, te heshti krejtesishte nuk jam i zoti. Por mos u frikesoni, do

t’flas vetem per tem ate pergjithshme,- per fjale te nderit. Asgje private,
asgje per jeten personale. Per temat e pergjithshme ndoshta do tem und te
bisedoni me mua… kohe e bukur sot! (pauze)
Edhe pse, ndoshta megjithate do te bie shi. (pauze)
Cka? Jo? Keni te drejt. Nuk mund te udheheq biseden per temat e
pergjithshme. Asgje s’me shkon per dore. A e dini pse?
(e heq litarin e lidhur rreth qafe, zbret nga karrigeja, ulet ne ulesen afer
Fatmirit, perkulet kah ai.)
Sepse s’jam i krijuar per te. Po, mos e merrni per tallje. Une madje ne bisede
te rendomte shoqerore per ceshtje te ndryshme, s’vlej asgje, bash asgje.
(tash flet para vetes, duke mos iu drejtuar Fatmirit)
Asgje s’me shkon per dore. Me keto varjet, per shembull. Kam menduar ,
me ne fund duhet njehere e pergjithmone t’i jap fund me gjithcka. Vec isha
ne udhen me te mire, dhe cka?
Ju erdhet, qup-qap dhe po jetoj edhe me tutje. Phe. Madje as vetevrasja
s’me duak si duhet. Dhe ne te vertet cdo gje keshtu eshte te une. Sikur t’ua
rrefeja jeten time… T’a rrefej? (pauze)
Pajtoheni, apo jo? Dicka thate?(pauze)
Ju asgje nuk thate, por e di une se c’menduat. Keni menduar : “C’me
intereson jeta e tij” .
Ama sikur dicka te thoshit, sikur te doni te beheni te sjellshem dhe te me
pergjigjeni, se paku te thoshit: “Gjithesesi, me kenaqesi do t’ju degjoj, por
heren tjeter”. Ashtu do te thoshit.
A e dini se prej nga une e di se cdo te thoshit? Nga pervoja. Sepse kete une
e di, ah, sa mire e di! Tek une gjithmone cdo gje eshte – si i thone ndryshe –
ndonjehere tjeter. A e dini se cdo te thote kjo? Ndonjehere tjeter domethene
– kurre. (pauze)
Po, kurre. Cdo gje qe kam ne qejf, cdo gje qe kam nder mend, kurre ate se
marr menjehere, kurr menjehere , por… Por, kur? Qellojani… (pauze)
Po, ia qelluat. Kurre. Thjeshte asnjehere. Cdohere ku provoi te bej dic, cdo
here me aq mbetet. Kjo do te thote – fare nuk perfundon, sepse dicka
vazhdimisht deshiroj, provoj, panderprere, po me cfare suksesi? Natyrishte
gjithnje pa sukses. Mos pyetni pse puna qendron ashtu, une sa per vete
nuk e di. Fati, cka tjeter…
Ju mund te notoni? (pauze)
Sigurishte mundeni , kjo verehet nga pamja juaj. Mundeni , mundeni dhe
ate per mrekulli. Ndersa une nuk mundem. Dhe, jo pse nuk kam dashur te
mesoj. Kam dashur, kam dashur.
Madje edhe sa shume kam dashur.
Rinia ime, ta quaj ashtu me kaloi me mundime. Kam vijuar shkolla te
ndryshme noti, kam pasur vullnet te madh, dhe kurr nuk kam mesuar.
Qendoj ne uje vetem ndonje minute, pastaj fundosem. Pse . Zoti mund t’ia
dije. Por i zhvilluar jam normalisht, fuqi kam normalishit, levizjet i bej si
duhet – dhe asgje nga kjo. Duhet te egzistoj dicka ne mua, brenad. Ndonje
e mete, ose mungese e dickahit… S’mendoni? (pauze)
Une kete fare noti e permenda vetem sa per shembull. Vetem noti s’do te
ishte asgje, por keshtu me ndodhe me te gjitha. Edhe me gra. Para se
gjithash me gra. Vetem shikomeni. Mos valle jam gungac, ose i shtrember.
Do te pranoni se nuk jam. Natyrishte nuk jam ashtu i bukur si ju, por
pervec kesaj jam krejtesishte normal. Dhe cka. Asgje. Madje mund te them
se asnje grua s’me shikon. Vetem kjo do te ishte dicka e jashtezakonshme,
dicka , e vecante, do te thosha. Kjo ose ajo, sikurse nepermjet meje shikon
ne largesi, sikur te ishte dikush tjeter ne vend timin. Dhe madje nuk mund
te them se une nuk kam dashur, si i thone kesaj – me kete ose me ate.
Gjithesesi me ka ndodhur, vetem disi ashtu gjithmon si prej se largu,
anash, kuptoni? Sikurse ajo ecen, e une per krah saj, asnjehere e kunderta.
Paj me ne fund une as qe kerkoj te jete e kunderta, por se paku se bashku
me te te shkoja, baraz… Dhe ja, as kjo, asnjehere s’ka zgjatur , jane larguar
nga une disi ashtu, si ta them kete, natyrshem. Thjeshte kane qene, e pastaj
me s’ishin, ne te vertet pa kurrfare shkasi. Madje s’shkon pa fjale. Sikur te
shkonin pa fjale nga jeta ime kjo vec do te thoshte dicka. Dicka , per te cilen
do tem und te kapesha dhe mbahesha, njefare fatkeqesie te posacme,
shemtim. Ato mua dicka madje me kan folur, vetem ashtu dicka pa
kuptim, sa as qe e mbaj mend ate. As hidherim ndaj meje s’kam pasur,
madje as…meshire. Po , zoteri, edhe meshire do te ishte me e mire, sepse
ashtu – si te them – ashtu – asgje. Madje as per meshire s’jam i denje, cka
eshte… (pauze)
Une zoteri madje nuk mund te them se sa jam tragjik. Tek une madje as
tragjedi nuk ka.
Duke u bazuar ne ate pse une gjithnje dicka se tepermi dua, gjithenje
orvatem rreth dickahit, dhe gjithenje asgje prej saj nuk del. E vetmja gje qe
me mbetet, kjo eshte vetem shpresa, gjithnje shpresa. Une shpresoj se
madje do t’ia arrij qe te varem…

FATMIRI: Ua kam lakmi.

FATKEQI: Cka thate!?

FATMIRI: Thash se ua kam lakmi.

FATKEQI: Ju.. mua?

FATMIRI: Po.

FATKEQI: Ndoshta me keni keqkuptuar. Ju fare s’keni degjuar se c’ju kam

thene. Me lejoni qe t’ju rrefej edhe nje here. Por kesaj here degjomeni me
kujdes. Domethene , mua asgje…

FATMIRI: S’ka nevoj. Ju kam degjuar dhe kuptuar shkelqyeshem. Ju jeni

njeri i lumtur.

FATKEQI: Ju po talleni me mua.

FATMIRI: Jo. Ju jeni i lumtur, vetem se ju nuk e dini kete gje. Dhe me
siguri nuk do ta dinit, sikur te mos ishim takuar.

FATKEQI: Por une edhe me tutje per asgje nuk di. Si , une jam i lumtur
thuani? Une?

FATMIRI: Natyrishte, ju shpresoni , s’eshte ashtu?

FATKEQI: Ekskluzivisht dhe vazhdimishte.

FATMIRI: Po, ja kete, e keni shpresen, dhe ate vazhdimishte. Kjo eshte
pasuri. Ju jeni zoti i pasurise!

FATKEQI: Por mua asgje s’me shkon per dore!

FATMIRI: E cka do te deshironit? Ne te vertet vetem per kete mund te

shpresoni. Nese do t’ju shkonte per dore ajo qe keni ndermend do te ishte
fund per shpresen. Ndersa keshtu – e keni cakun ne jete.

FATKEQI: Por asnjehere se arrije!

FATMIRI: Sikur t’a arrinit, me nuk do ta kishit. E jeta pa cak kjo eshte me e
keqja qe mund ta gjeje njeriun.

FATKEQI: Cka mund te jete me keq nga fati im?

FATMIRI: Fati im, zoteri. Fati juaj perkunder timit, ky eshte brez lumturie.
Sepse ne jeten time cdo gje rrjedhe ndryshe nga ajo e juaja. Mua me shkon
per dore gjithcka dhe gjithnje.

FATKEQI: Ashtu kam menduar.

FATMIRI: Cdo gje qe kam ndermend, cdo gje qe me pelqen – menjehere –

e kam. Bile as te pres per plotesimin e deshires nuk mundem, plotesim i
tille i shpejt i deshires vie pas kerkeses. I kam te gjitha ato qe mund t’i
deshiroje.

FATKEQI: Por… edhe…???

FATMIRI: Por edhe kjo eshte ajo me e keqja. Kur ska se cka mund te
arrihet , sepse krejt kjo eshte arritur, pason pyetja: kujt krejt kjo?

FATKEQI: S’po ju kuptoj.!

FATMIRI: Natyrishte se nuk kuptoni, njeri i lumtur. Ju nuk mund te

kuptoni cdo te thot kjo: Te qendrosh para nje pyetje te tille, dhe mu aty
fillon fati juaj. Sepse kjo eshte ceshtje, ne te cilen jane te permbledhura te
gjitha ceshtjet e tjera, dhe cka pergjigje per jo. Kjo eshte ceshtjebper
kuptimin e jetes ne pergjithesi.

FATKEQI: E , su duket kjo fare telasheje…?

FATMIRI: Jo juaja, por imja, elementarja. Rezultati: per ju cdo gje ka

kuptim, a per mua asgje nuk ka kuptim. Ju mund te gezoheni per cdo
imtesi, ja, edhe asaj qe mund te notoni. E une nuk mund te gezohem me
asgje.

FATKEQI: Por une nuk mund te notoj!

FATMIRI: Por ju mendoni: do t’isha i lumtur sikur te mundja! Dhe kurre

nuk do te bindeni se kjo eshte e pamundur. Une notoj shkelqyeshem dhe
mund t’ju bind se kjo nuk sjelle lumturi. Kur notoj, mendoj: c’me duhet
notimi, pse une gjendem ne ate uje, pse kjo, une, pse ai uje…
FATKEQI: Nuk ju besoj. Ah, sikur te mund te notoj, te notoj se paku nje
here…

FATMIRI: Si t’ju binde se jeni te mashtruar. Mesatarishte i mashtruar. E

nese them se edhe une gjithashtu… Une gjithashtu e kam ndermend qe te
varem.

FATKEQI: Ju?!

FATMIRI: Une, para se gjithash une. Une kam me shume te drejt dhe me
shume arsye per vetevrasje se ju. Juve s’ju pelqen vetem jeta juaj, e mua
nuk me pelqen jeta ne pergjithesi. E ky eshte ndryshim i madh. Shikoni.
(nxerr nga xhepi revolen) Kam ardhur ketu me te njejtin qellim sikurse
edhe ju. Tash e kuptoni pse veprimet tuaja me ishin krejtesishte normale.
Une do ta beje te njejten gje.

FATKEQI: Doni te vriteni? Me te vertet?

FATMIRI: Vetem per kete gje kam ardhur ketu. Vendi eshte i
pershtatshem…
Te pajtoheni me ate se vetevrasja duhet duhet kryer ne vetmi. Me te drejt e
keni hetuar se nuk isha i kenaqur kur ju takova ketu. Ky vend me eshte
dukur qe me pare si prone imja. Ju ne nje menyre ma keni marre.

FATKEQI: Me falni , s’e kam ditur.

FATMIRI: Nuk keni pasur si ta dini. Keni menduar se jam kalimtar i

zakonshem, apo jo? Aq me teper pasi edhe perkunder pakenaqesise jam
permbajtur dhe nuk jam ankuar fare, kam pritur qe ne qetesi te vareni.

FATKEQI: Kjo eshte gje e bukur nga ana juaj.

FATMIRI: Ua kam lejuar duelin, edhe pse nuk dihet se cili me gjate e
kishte ndermend qe te beje vetevrasje.

FATKEQI: Ju kete moti e mendoni?

FATMIRI: Qe nga casti kur vertetova se nuk kam rrugedalje tjeter.

FATKEQI: Dhe do te keni sukses?

FATMIRI: C’keni ndermend?

FATKEQI: Vetevrasjen.

FATMIRI: Mu ate gjitha me shkojne per dore. Asnje fije dyshimi ska.

FATKEQI: E kete megjithate nuk do ta beja. Kjo don te thot, po te isha ne

vendin tend…

FATMIRI: Por nuk jeni. Ju nuk jeni ne vend timin, as une ne tuajin. Secili
eshte ne te vetin. Ne mes trejash edhe sikur ti nderronim vendet, rezultati
do te ishte i njejt. Te dy do te benim vetevrasje , vetem se ju kete do ta benit
me arsyet e mia, te cialt atebote do te ishin tuajat, dhe anasjelltas. Dhe cfare
ndryshimi!

FATKEQI: Kinse kurrfare. Por kasha dashur se paku njehere te gjindem

nen lekur e dikujt i cili ia arrine qellimit. Te shoh se si ai e ndjen veten, kjo
do te thot une. Po, kur nuk mundet, nuk mundet. Keni te drejte, s’ka pse te
diskutohet fare. Edhe njehere ju kerkoj ndjese pse ju vardisa , e nese eshte
ne pyetje dueli, me gjithe deshire ua leshoj rendin.

FATMIRI: Oh, s’ka nevoje. Disa minuta me heret ose me vone s’luan rol,
s’con peshe!

FATKEQI: Por une bile do te deshiroja qe ju i pari…

FATMIRI: Pse?

FATKEQI: Shikoni…kjo do te ju duket jo me vend, por do te deshiroja te

shoh se si dikush, I cili ka sukses ne jete – gjithashtu perfundon ne menyre
tragjike. Kjo do te me ishte ngushellim… S’e ndien veten te fyer?

FATMIRI: Jo, ama prej kah… jo, fare jo.

FATKEQI: Sepse shikoni, per ju eshte krejt nje sikurse thate vete, e per
mua do t’ishte kjo vetem kenaqesi e vogel…

FATMIRI: Pse?

FATKEQI: Po, ju lutem te me besoni. Dhe bile… jo, kjo do te ishte madje e
tepert.

FATMIRI: Cka?

FATKEQI: Jo, asgje… vetem me ra ndermend.. por tash me siguri do te

fyheni.

FATMIRI: Jua jap besen se jo.

FATKEQI: E, po sikur un eta beja kete…?

FATMIRI: Kjo do te thote – cka…?

FATKEQI: Po kete, sikur juve t’ju vras, ne vend qe vriteni vete

personalishte?
Sikur juve t’ju zevendesoja, sikur te me lejoni qe une juve t’ju vras. Per juve
kjo eshte krejt nje se a do te shtini vete, osde dikush tjeter do te shtiej ne ju,
e une do ta ndieja veten me lehte. Duke ju mbytur juve – kjo do te ishte me
mire se sa vetem te shikoj se si vetevriteni. Shume me mire. Kjo do te ishte
hakmarrje e tille, me doren time ne deshtimin tim jetesor.
(pauze)

FATMIRI: Mashtroheni.

FATKEQI: E sikur pse?

FATMIRI: Sepse te vritesh vete eshte me veshtire se sa te jesh i vrare.

Perkasishte, duke me zevendesuar, vetem do me benit sherbim, apo edhe
njehere do te vertetonit se mua cdo gje me shkon per dore , cdo gje pajtohet
me deshirat e mia, bile pa kurrfare kundervenie nga ana ime. Dhe cfare do
te ishte kjo, hakmarrje?! Mendoni. Kjo per ju s’do t’ishte kurrfare hakmarrje
e as kenaqesie, por e kunderta, fare e kunderta.

FATKEQI: Ashtu mendoni?

FATMIRI: Po kjo eshte e qarte. Mjafton qe vetem per nje moment me

logjike te mendohet.

FATKEQI: Por une fare nuk jam i sigurt se ju do te vriteni.

FATMIRI: Tashme ju kam thene se cdo qellim i imi me realizohet. Mos u

merzitni, do t’vritem me siguri.

FATKEQI: Por me timin…

FATMIRI: Ju nuk po me besoni?

FATKEQI: Gjithesesi, por ajo ne te cilen une besoj ende asnjehere s’eshte
realizuar.

FATMIRI: Si te ju bindi?

FATKEQI: Thjeshte te vriteni.!

FATMIRI: Menjehere?

FATKEQI: Menjehere. Kjo eshte e vetmja menyre qe te me bindni.

(pauze)

FATMIRI: Por, vertete keni te drejte.

FATKEQI: Vetem nese e keni nderruar mendjen.

FATMIRI: Jo, prej nga…?

FATKEQI: Sipas kesaj, s’ka kurrfare problem. Apo jo?

(pauze)
FATMIRI: Jo, kryesishte s’ka.

FATKEQI: Menjehere do te vriteni, ketu, para meje – dhe perfundoi.

FATMIRI: Po. Perfundoi.

(pauze)

FATKEQI: Mos jeni i penduar.

FATMIRI: Jo. Fare.

FATKEQI: Po atehere, per cka ende hamendeni?

FATMIRI: Vetem per nje gje. Ende nuk di: ne zemer apo ne koke!?

FATKEQI: Une do t’ju keshilloja ne koke.

FATMIRI: Pse?

FATKEQI: Sepse krejt eshte te koka dhe te gjitha vijne prej kokes. Koka
eshte fajtore per cdo gje. Zemra eshte e pafajshme.

FATMIRI: Ashtu mendoni?

FATKEQI: Posi, edhe ju e njohni jeten. Se paku nga ana tjeter.

FATMIRI: Posi, kjo eshte koka.

(pauze)

FATKEQI: Pra? (Fatmiri symbylltazi ofron tyten e revoles drejt kokes)

FATKEQI: Do te numeroj deri ne tre. Kur te them “tre” – ju terhiqeni

gishtin. Nje…(pauze)

FATKEQI: Dy… (pauze)

Skena 2.
Nga e majta e skenes hyne nje grua e bukur. Fatmiri e fut revolen ne xhep.
Gruaja e bukur e trupon skenen dhe shkon ne te djathte. Kur gjendet ne
anen e saj te djathte – spontanishte I bie faculeta. Del nga e djathta.

Skena 3.

FATKEQI: E pate?

FATMIRI: Cka?

FATKEQI: Cfare gruaje e bukur…te tille grua ne jete s’kam pare. E ju a

keni pare?

FATMIRI: Te tille jo..

FATKEQI: (Fatkeqi ngritet nga karrigeja dhe e merr faculeten) E humbi

faculeten.

FATMIRI: S’e ka humbur , me qellim e ka leshuar.

FATKEQI: Prej nga e dini?

FATMIRI: I kuptoj une keto pune.

FATKEQI: Po pse? Pse do ta humbiste faculeten me qellim?

FATMIRI: Qe dikush nga ne te ngrihet e te thote: “E keni humbur

faculeten. Ja ku eshte! Hmm shkoni ne shetitje!? Ndoshta do te mund te
shkojme se bashku… C’beni sonte?”

FATKEQI: Jeni i sigurte ne kete?

FATMIRI: Syhaptazi, s’ka asgje tjeter.

FATKEQI: Po shkoj pas saj… ( shkon ne te djathte, ndalet). Skam guxim.

FATMIRI: Per cfare guximi flisni? Mos u beni si femije. C’eshtja eshte e
thjeshte.

FATKEQI: E thjeshte per ju, po jo edhe per mua, me fatin tim ne mungese.

FATMIRI: Fati ketu s’luan kurfare roli, vetem hesapi. Edhe ai i saj, jo i juaji.
Ajo llogarite ne ju, jo ju ne ate. Juve ju mbetet vetem qe te pergjigjeni ne
ftesen e saj.

FATKEQI: Por…

FATMIRI: Pse ende po hamendeni? Shkoni pas saj, shkoni me ne fund!

FATKEQI: …por s’e di se cilin ajo e fton..!? cilin nga ne te dy!!!???

FATMIRI: Por, po… ne kete pune kurr s;mund te jete njeriu i sigurt.

FATKEQI: Sepse nese s’jam une - AI, atehere vetem mund te matufosem.

FATMIRI: Ne nje rrezik te tille gjithmone duhet llogaritur , ne meshkujt.

FATKEQI: Sepse nese ajo ate faculete s’e ka leshuar per mua por per ju…
po , me siguri s’eshte per mua, sepse une nuk ju pelqej grave.

FATMIRI: E perserise se ne kete s’mund te jeni I sigurt. Asnjehere nuk

dihet se kush kujt I pelqen, as pse. Pra, mos e humbisni vullnetin.

FATKEQI: C’te beje?

FATMIRI: Provojeni. Nuk po shoh keshille tjeter.

FATKEQI: Te shkoj pas saj.

FATMIRI: Nese iu ka mbetur deri te ajo…

FATKEQI: Edhe sa se… Me gjase jam dashuruar… Por nga tjetra ane…
FATMIRI: Nese jeni dashuruar, s’ka tjeter ane…

FATKEQI: Ka, ka ka. Sepse nese une asaj nuk i pelqej…A e dini cka!?
Shkojme se bashku.

FATMIRI: Por pse???

FATKEQI: Po, per cdo rast. Do te shihet se cilin da ta zgjedh. Kurse une
asgje nuk rrezikoje.

FATMIRI: Por megjithate nese ju jeni i zgjedhuri? Atehere prania ime do

te jete e tepert.

FATKEQI: Atehere ju asgje nuk rrezikoni. Duke shkuar me mua do te keni

alibi, e une, duke shkuar me ju, gjithashtu. Me vend gjykuat: s’ka
siguri,andaj duhet siguruar. Cili nga ne eshte I zgjedhuri? Mua me duket se
jeni ju, por shpresoj se do te jem une. Pervoja me thote se nuk jam une, por
ju, por shpresa… Shpresa thote c’ka ti teket. Shkojme se bashku, puna do te
sqarohet e une me pak do te turperohem. Nese del se shpresa perseri me
mashtron!? Shkojme.

FATMIRI: Harruat se une ketu kam dicka me te rendesishme per te kryer?

FATKEQI: Me vone, me vone…

FATMIRI: Si me vone? Po ky ehste dashur te jete casti im i fundit.

FATKEQI: Edhe me vone do te jete I fundit, ndersa mua do te me benit

sherbim. Sherbim te madh.

FATMIRI: Ju kembengulni?

FATKEQI: Une juve shume ju lutem.

(pauze)

FATMIRI: Ashtu qofte, do te beje kete per ju.

FATKEQI: Shume faleminderit. Shkojme me ne fund, shkojme!

(Fatkeqi niset djathtas, Fatmiri shkon pas tij. Dalin nga e djathta.
Erresohet.)

Fundi i aktit I.
AKTI II.

Skena 2.
(Kafene. Tavlonina dhe tri karrige ne oborr – ngjyre te bardhe. Dama
Fatmiri dhe Fatkeqi rrine ulur. Dama eshte e ulur ne karrige me fytyre nga
shikuesit, Fatkeqi nga ana e saj e djathte- profili i tij i djathte kah publiku,
Fatmiri ne anen e saj te majte, me profil te majte kah publiku. Perpara
secilit gota me lemonade te ngjyrosur dhe thithseja.)

FATKEQI: Kohe e bukur sot! (pauze) …Edhe pse s’eshte e thene se s’do
bjere shi.(pauze)… Edhe pse ndoshta s’do te reshe.

DAMA: (duke iu drejtuar Fatmirit) Miku juaj eshte njeri i vendosur.

FATMIRI: O, perkundrazi. Ky eshte njeri shume i vendosur. Ai vendos per

cdo gje menjehere.

DAMA: (Fatkeqit) A eshte kjo e vertete?

FATKEQI: S’eshte. Une vetem do te kasha dashur…

FATMIRI: Mu ate , do ta deshironte. Ky e don jeten, kjo don te thot , ka

shume deshira te ndryshme. Megjithate gjithmone ka frike se deshirat e tij
nuk do te realizohen.

DAMA: Une keto pune shkelqyeshem i kuptoj.

FATMIRI: Ato deshira shpesh njera me tjetren jane te kunderta. Mu aty

qendron vendosmeria e tij sa per sy e faqe.

DAMA: E ju? A deshironi ju dicka?

FATMIRI: Jo.
DAMA: Pse?

FATMIRI: Sepse nuk ndjeje kurrfare nevoje.

DAMA: Kjo domethene se nuk keni kurrfare deshirash, bile as ne aspektin

kohor?

FATMIRI: Jo.

DAMA: Gjendje e hatashme. Asnjeri nga ju nuk do te me ndihmoj qe t’ia

zgjidhe problemin. (Fatkeqit) ndoshta ju megjithate do te vendosni per nje
ceshtje me rendesi vendimtare: A do te kemi shi apo diell!?

FATKEQI: Diell.

DAMA: Sipas kesaj , do te shkojme ne plazhe.

FATKEQI: Te notojme.

DAMA: Natyrishte. Cka tjeter mund te behet ne det kur eshte kohe e
bukur?

FATKEQI: Atehere, ndoshta mund te kete te reshura.

DAMA: Me keni zhgenjyer.

FATMIRI: Ju lutem ia falni, miku im ka telashe me te dhenit e perparesise.

Si dashamire i jetes dhe i bukurive te saj, me shume do ta donte diellin, por
per disa shkaqe tjera, i largohet ujit, sporteve, sidomos shoqerise me femra,
para se cilave s’do te deshironte qe te kompremitohet. Mu kjo eshte nje nga
kundertheniet e tij. Deshiron diell , por i shmanget plashes dhe per kete
arsye e paralajmeron shiun.

FATKEQI: Assesi jo per kete.

DAMA: (Fatmirit) Juve nuk ju pyeta per mendim, sepse e di se s’e keni
asnje. Por a e dini se paku si do te mund ta kalonim pasditen me shi.
FATMIRI: Mund te shkojme ne teater.

DAMA: Ketu ne pushimore s’ka kurrfare teatri.

FATMIRI: I kam pare kur kan gjitur plakata. Shoqeri endacakesh- turne
verore – luajne dy actor te famshem , njeri komik ose i marre, kurse i dyti
eshte actor tragjediant.

DAMA: Po shkojme t’a shohim komediantin. Une me shume e dua

komedine. (Fatkeqit) E ju?

FATKEQI: Mund te jete.

DAMA: Mund te jete, ose me siguri eshte?

FATKEQI: Me siguri eshte.

DAMA: Po, me ne fund. E vendosur do te thot. Do ta shohim komedine.

FATMIRI: S’eshte e sigurte.

DAMA: Pse: Mos ju e doni tragjedine? Por ne veq konstatuam se per ju

eshte krejt nje.

FATMIRI: Kisha dashur te them vetem se nuk kam zgjidhje tjeter.

Komedianti dhe tragjedianti marrin pjese ne te njejtin program.

DAMA: Se bashku ?

FATMIRI: Mu shfaqje e tille eshte. I marri eshte qesharak, pasi

vazhdimisht provon te beje dicka dhe asgje s’i shkon per dore. Ndersa
heroi tragjik kryen vepra, te cilat ky nuk ka pasur sukses ti kryej.

DAMA: C’ka ne te tragjike?

FATMIRI: Sipas mendjes sime, ne te vertet i marri eshte tragjik dhe i dejne
per ta luajtur ate. Te duash, te mplakesh dhe te mos mundesh – kjo fare
s’eshte e hareshme , por e dhimbshme.
FATKEQI: E flitni te verteten e shenjte.

FATMIRI: E dhimbshme, por vetem nga pikveshtrimi i tij. Ndersa nga

pikeveshtrimi i publikut kjo eshte shume qesharake. Njerezit ato gjera i
bejne te qeshin.

DAMA: Edhe grate?

FATMIRI: Njerezit.

DAMA: E une asaj nuk i qeshem.

FATKEQI: Me te drejte.

FATMIRI: Duhet pra te kuptoj se juve ju ben te qeshni heroi tragjik?

DAMA: Natyrishte. Nese eshte qesharak …

FATMIRI: Kjo don me thene : Ne cilin rast?

DAMA: Kur vetveten e konsideron hero tragjik.

FATMIRI: E njohe ate actor dhe ju bind se luan shkelqyeshem. Publiku e

adhuron, cdo kund qe paraqitet te gjitha biletat jane te shitura .

FATKEQI: ( ngritet nga karrigeja) Atehere une po shkoj .

DAMA: Ku?

FATKEQI: T’i blej biletat. Ndoshta do t’arrij ti gjej.

FATMIRI: Ide e shkelqyeshme.

DAMA: Jo , ju do te rrini ketu.

FATKEQI: Por pastaj do te behet vone.

FATMIRI: Miku im ka te drejt, mos e ndalni. Ne te kunderten vertet
rrezikojme te mos shkojme ne teater.

DAMA: (Fatmirit) Po atehere ju shkoni dhe na i siguroni vendet.

FATMIRI: Une ?

DAMA: Po , ju.

FATMIRI: Por kolegu im vetem e shprehi deshiren… Nuk kisha dashur qe

t’ia asgjesoj iniciativen .

DAMA: (Fatkeqit) Ndoshta ju nuk do te zemeroheni nese miku juaj ju

zevendeson.

FATKEQI: Jo por… Une kam dashur qe ta beje kete per ju.

DAMA: Me vjen shume mire, por do te me vinte edhe me mire sikur te me

beni shoqeri. (Fatmirit) E ju do te shkoni dhe te na siguroni vendet. Kete do
ta beni gjithashtu per mua…

FATMIRI: Nese ju deshironi…(ngritet, perulet dhe del nga ana e djathte).

Skena 2.

DAMA: Pse po rrini ne kembe. Uluni…

FATKEQI: ( ulet ne karrige) Si duket ishte i pakenaqur .

DAMA: A njiheni moti?

FATKEQI: Ameshueshem.

DAMA: Kjo do te thot: Qe nga femijeria?

FATKEQI: Jo, por gjithmone per te kam enderruar, madje edhe perpara se
te takohemi. Gjithmon kam dashur te jem si ai.

DAMA: Edhe tash per te mendoni?

FATKEQI: Jo, tash mendoj vetem per ju…

DAMA: Me rrefeni dicka!?

FATKEQI: Per cka?

DAMA: Per mikun tuaj.

FATKEQI: Ju per te po menodni?

DAMA: Ama prej nga ? Keshtu, kersheri e zakonshme , teme per bisede
qe ta mbysim kohen.

FATKEQI: Po ndoshta atehere une eshte me mire te shkoj. (ngritet nga

karrigeja)

DAMA: Po uluni, per te saten here ua perserise. (ulet Fatkeqi) Cfare njeriu
i hatashem jeni ju.

FATKEQI: Keni te drejte. Une nuk jam per asgje.

DAMA: Nese mendoni vetem per vetveten, sikur that pak me pare – pse
atehere mendoni aq shume per vetveten?

FATKEQI: Sepse mendoj se nuk jam i denje per ju. Edhe pse… Jo, nuk
guxoj ta them.

DAMA: S’prish pune thuajeni.

FATKEQI: Ma thot mendja se ndoshta nuk jam bash ashtu per asgje kur
pranoni qe te rrini me mua.
DAMA: Dhe vetem aq? Po une vetem ju kam lutur qe jut e me beni
shoqeri. A e keni verejtur?

FATKEQI: Mu ate. Nese nje e tille e bukur, grua intelegjente sikurse ju nuk
iritohet ndaj meje, kjo do te thot se puna me mua s’eshte aq keq.

DAMA: Sikur te isha ne vendin tuaj, s’do te isha aq modest. Mbani ne

mend qe sa me shume veten ta cmoni , ne kete vlere te madhe shihen
vyrtytet tuaja.

FATKEQI: Po nese ashtu nje grua e bukur qe s’ia gjen shoqen , me e

bukura , gruaja me e kuptushme ne bote , deshiron te jete me te, atehere jo
vetem se me mua nuk eshte puna aq keq, madje , madje … krejtesishte
mire. Jo , nuk mundem ne kete te besoj.

DAMA: Por pse?

FATKEQI: Sepse kjo po me ndodhe per here te pare ne jete.

DAMA: Cka ka ketu te pa besueshme? Po takohemi per here te pare.

FATKEQI: Vertete. Pse me pare nuk ju kam takuar!? Bash tjeter fare do te
dukej jeta ime.

DAMA: Me e mire, shpresoj.

FATKEQI: Me e mire? Zonje e dashur, ajo fare nuk ka qene jete. Une mu
tash ia nisa te jetoj.

DAMA: Edhe nese behet e tepert, do t’ishte mire per t’iu degjuar.

FATKEQI: S’eshte e tepert. Sikur une t’jua rrefeja jeten time… T’jua rrefej?

DAMA: Me deshire do ta degjoj, por… A do te mberrijme. Kjo eshte nje

histori e gjate?

FATKEQI: Mund ta rrefej ne pika te shkurtera: Ju me keni shpetuar.

DAMA: Pernjemend.

FATKEQI: Po, sikur mos t’ishit ju, une tashme nuk do te isha i gjalle. Ju u
gjendet ne castin kur kam dashur te beje vetevrasje.

DAMA: Dhe ju kam penguar?

FATKEQI: Si ju pash, serishe desha te jetoj. Mendova: Jeta , ajo jeni ju. Dhe
jam nisur pas jush.

DAMA: Por jo vetem.

FATKEQI: Ashtu eshte dashur sepse isha me kolegun. Rast i paster, ne

mes tjerash ai fare s’ka pasur vullnet…

DAMA: Nuk ka pasur?

FATKEQI: Ky eshte njeri i perkryer. I shkallmuar nga sukseset, ate asgje

s’e kenaq. E di cka kerkon ai?

DAMA: Bile as qe e marre me mend.

FATKEQI: Pergjigjen metafizike per t’egzistuarit misteioz.

DAMA: Ashtu disi…

FATKEQI: Po, e perveq kesaj i ka pasur te gjitha, te gjitha i ka perjetuar

dhe cdo gje i eshte bere e merzitshme. E vetmja kjo i mungon. Ate fati e ka
pergedhelur, zonje dhe perveq asaj pergjigje metafizike per jete misterioze
atij asgje tjeter nuk i intereson.

DAMA: Asgje dhe askush?

FATKEQI: Apsolutisht asgje edhe askush. Mezi ka pranuar qe te njoftohet

me ju.

DAMA: E megjithate ka pranuar.

FATKEQI: Sepse une i kam folur. E beri kete vetem per mua.

DAMA: I keni folur? Por pse?

FATKEQI: Sepse kam … Nuk kam pasur guxim.

DAMA: Dhe edhe me tutje nuk e keni. Cak nuk qe kete te mos ma thuani.
Ju vazhdimishte siguroheni. Ju vazhdimishte kerkoni ndjese. Cka po pritni
nga une meshire!?

FATKEQI: Zonje une e di qe jam qyqe, e kam kompleksin e inferioritetit

dhe kjo juve ju nevrikos. Po rune se paku jam i sinqert.

DAMA: Kjo eshte e vertet.

FATKEQI: Une askujt nuk i shtihem.

Kur pranoj se jam qyqan , kjo eshte e vertete. Por kur them se ju dua, kjo
gjithashtu eshte e vertete.

DAMA: Ju mua…

FATKEQI: Po, qe nga takimi i pare dhe pergjithmone. Kjo eshte dashuri
qyqari…
Dhe siq that, per gjynah. Pajtohem . Por dashuri.

DAMA: E vertete?

FATKEQI: Me te vertet s’mund te gjeni. Dikujt, i cili pranon sinqerishte e

eshte qyqan dhe per gjynah , edhe pse kjo per te s’eshte lajke, ati edhe me
teper mund t’i besohet kur e pranon dashurine. Sepse kjo nuk eshte kurrfre
marrezie.

DAMA: Marrezire? Jo, syhaptazi nuk eshte. Por… Guxim.

FATKEQI: E cfare guximi eshte ky? – te pranosh se je i dashuruar.

DAMA: Guxim i madh bile, nese ndjenja eshte e vertet.

FATKEQI: Per mua ky s’eshte kurrfare guximi. Kjo eshte nevoj dhe gezim i
madh.

DAMA: Ju jeni njeri i jashtezakonshem.

FATKEQI: Une?

DAMA: Jeni i jashtezakonshem. Njeri shume i guximshem. Deri me tash se

kam takuar asnje te tille sikurse juve.

FATKEQI: Si, askush s’ju ka thene se ju don?

DAMA: Oh, shume here . Por gjithnje dicka ka pritur nga une, perndryshe:
“Ju dashuroj, sipas kesaj, dicka me keni borxh, dicka per kete me takon”.
Sikur t’ishte ky ndonje borxh, te cilin une fare se kam marre, te cilin bile
une as qe e kam deshiruar.

FATKEQI: Cfare borxhi, une jam borxhliu i juaj. Ju kam borxh mirenjohjen,
me shume se sa mirenjohjen, ju kam borxh te gjitha.

DAMA: Dhe asgje prej meje s’kerkoni?

FATKEQI: Vetem te pajtoheni qe te jeni e dashuruar. Cofte edhe nga se

largu.

DAMA: Per asgje nuk me obligoni? Asgje me teper nuk pritni, nuk kerkoni
nga une?

FATKEQI: Dicka te tille si do te guxoja. Ju mundeni nga une ti kerkoni te

gjitha. Une madje, madje lutem qe te kerkoni, une juve per kete ju perulem.
Sepse une ju dashuroj juve, jo ju mua.

DAMA: Dhe ju kete e pranoni, ashtu thjeshte?

FATKEQI: E si do ta pranoja ndryshe?

DAMA: Dhe nuk frikesoheni fare?

FATKEQI: Prej cilit.

DAMA: Prej pasojave.

FATKEQI: Une i enderroj pasojat.

DAMA: Do me thene kisha te drejt. Ju jeni njeri i jashtezakonshem.

FATKEQI: E filtni kete me te vertete?

DAMA: Me te verteten ne bote. Ma impononi.

FATKEQI: Por une jam i teri pavetedije.

DAMA: Aq me shume – ju me ngacmoni…

FATKEQI: (kercen nga karrigeja) Zonje… une nuk di se sit a them kete…
por kjo eshte…. kjo eshte… dita me e bukur ne jeten time, dita e pare e
jetes sime. Dhe me siguri do te jete me diell.

(Dama ia ofron doren, te cilen Fatkeqi ia perthekon me te dy duart dhe ia

puthe. Nga ana e djathte hyn Fatmiri dhe eshte deshmitar i kesaj skene.)

Skena 3.
(Fatkeqi e liron doren e zonjes. Fatmiri ofrohet, ulet, nxjerre nga xhepi
cigaren dhe e ndeze. E leshon nje re tymi.)

DAMA: Ckemi te re?

FATMIRI: Sipas deshires suaj i rezervova vendet ne teater.

DAMA: Jeni treguar i shkelqyeshem.

FATMIRI: Fatkeqesishte, tek per shfaqjen e mbremjes.

DAMA: S’prishe pune.

FATMIRI: Dhe, gjithashtu fatkeqesishte vetem dy vende.

DAMA: E pse keshtu?

FATMIRI: Per shkak se keto jane dy vendet e fundit te lira ne teater. Me

duket se ju kam folur, shfaqja perjetone sukses te hatashem, per shkak te
afinitetit te madhe te tragjediantit.

DAMA: Gjithashtu s’prishe pune.

FATMIRI: Madje do te thoja edhe me bukur. Shfaqja vlene qe te shikohet .

DAMA: Mendova se – s’prishe pune qe jane vetem dy vende.

FATMIRI: Shpresoj.

DAMA: … Sepse dy vende jane me mire se asnje. Do te isha e zhgenjyer

sikur fare te mos kishte vende te lira.

FATMIRI: Une gjithashtu.

FATKEQI: (I cili deri tash ka qendruar i palevizshem, vendosmerishte ulet

dhe flet vendosmerishte.) Gjithashtu edhe une.

(Dama dhe Fatmiri e shikojne , Fatkeqi i kryqezon kembet njeren mbi

tjetren, I kryqezon edhe duart me vetebesim dhe shpejt.)

DAMA: E po ne mes tjerash, nuk e di se a deshiroj fare te shkoj ne teater.

FATKEQI: ( nderron qendrim, i befasuar, i shqetesuar dhe jo i sigurt ne

vete) Si?

DAMA: Ende do te mendohem. Nese pendohem, per ju te dyte asgje s’do

te jete e humbur. Dhe madje me ate do te fitonit. Atehere qe te dy mund te
shkoni ne teater se bashku.
(Fatmiri dhe Fatkeqi ngriten dhe ne te njejten kohe e shikojne Damen)

DAMA: Por c’ju duhet ajo frike? Shfaqja fillon tek ne mbremje, e pervec
kesaj une ende nuk kam vendosur asgje. E kemi perpara vetes tere
pasditen.
Dhe sigurishte do te jete me diell (Fatkeqit) Apo jo?

(Fatkeqi pohon me koke, Dama ngritet nga karrigeja dhe shkon majtas)

DAMA: Do te thote takohemi ne plazh. (duke i pershendetur me dore del

nga e djathta. Fatmiri dhe Fatkeqi ulen ngadal ne te njejten kohe.)

Skena 4.

FATMIRI: Pra… cka?

FATKEQI: Ti themi njeri tjetrit , ti…

(Fatmir leshon nje re tymi nga cigarja. Erresohet.)

AKTI III.

Skena 1.
Kaltersi qiellore, horizont deti. Dy karrige shtrirese dhe tenda per plazh.
Ne njeren ulese Fatmiri me kostum te larjes, duke lexuar gazeten. Afer tij
canta per plazh, ulesja tjeter e paketuar.

Skena 2.
Nga e majta hyn Fatkeqi, ne te njejtin kostum sikur ne skenat e me
parshme, nen sqetull mban kostumin per larje. Fatmiri pushon se lexuari.

FATMIRI: Mendova se nuk do te vini.

FATKEQI: Ani , do te deshiroje ti kete?

FATMIRI: Per mua krejt nje, por pas asaj qe me keni rrefyer per veten…
( ngritet dhe afrohet Fatkeqi duke hapur gazeten) Po ti nuk di te notosh.

FATKEQI: Pak di.

FATMIRI: Nese une ju kam kuptur mire, mund te qendrosh ne uje vetem
per nje moment, e pastaj fundosesh. Apo s’eshte keshtu?

FATKEQI: Keshtu ishte dikur.

FATMIRI: Kur?

FATKEQI: Perpara se ta njihja ate.

FATMIRI: C’ka ndryshuar?

FATKEQI: E kam fituar vetebesimin.

FATMIRI: Por kjo ende nuk do te thote se ke mesuar not.

FATKEQI: Nuk do te thote. Po e kam fituar besimin ne mundesite e mia.

Pikerishte mungesa e besimit ne mundesite e mia ka qene shkas qe nuk
kam mesuar not, dhe jo e kunderta. Dikur kam qene i bindur se nuk do te
mesoj not, dhe se kjo qartazi eshte pasoj e mungeses se mundesise, pastaj
me nuk kam besuar ne vetvete. Ndersa tash ne te vertete e di se mosbesimi
ne vetevete, I krijuar qe me pare ka qene shkas i krejt mossukseseve te mia.

FATMIRI: Kjo gjithnje eshte vetem teori.

FATKEQI: Jo krejtesisht. Fillimi eshte bere ne praktike.

FATMIRI: Cfare fillimi?

FATKEQI: Eshte deshmuar se do te kem shanse.

FATMIRI: Me te vertete?

FATKEQI: Po. Mjaftonte qe te besoj ne vete sado pak dhe cdo gje doli me
lehte se sa e kam paramenduar. E kjo prape me bent e besoj ne vetvete edhe
me teper dhe te jap rezultate edhe me te mira. Nese ashtu do te shkoj puna
edhe me tutje – qysh sonte do te jem fatlum.

FATMIRI: Serish shpresa?

FATKEQI: Jo, kesaj radhe siguria, gadi…

FATMIRI: Ah , gadishmeria…

FATKEQI: I dashuruar jam, kjo eshte e sigurt.

FATMIRI: Por kjo s’eshte e tera.

FATKEQI: Po kam arsye per te llogaritur se nuk eshte pa njeri-tjetrin.

FATMIRI: Urime dhe te deshiroj sukses. Por , duke u kthyer per notim…

FATKEQI: Ku eshte ajo?

FATMIRI: Mikesha jone? Ende s’eshte askund.

FATKEQI: Mos valle e ka nderruar mendjen?

FATMIRI: Nuk guxoj te flas.

FATKEQI: Ndoshta do te vije, a?

FATMIRI: Sipas asaj qe pak me pare mora vesh nga ju – s’eshte dashur te
dyshosh fare, sepse te ka caktuar takim ne plazh.

FATKEQI: Pra , atehere shkova t’i nderroj rrobat. (shkon majtas) Nese
nderkohe vjen, thuaj se menjehere do te kthehem. (del).

Skena 3.
Fatmiri me kujdes e palon gazeten, freskohet me te nje kohe, pastj e le dhe
fillon te beje gjimnastike. E bene kete ngadal , me shkathtesi dhe pa
elemente komike. Ushtrimet duhen te jene estetike.

Skena 4.
Nga ana e djathte hyn Dama, e veshur ndryshe nga me pare, me vete
mbane canten per plazh. Per nje moment e sodite Fatmirin me kenaqesi te
posacme.

DAMA: Bravo. Bravo. Bravoooo

(Fatmiri e nderprene te ushtruarit,i perulet sikurse akrobati cili
falenderohet per mirenjohje.)
DAMA: Kjo nuk ishte e dedikuar per publikun. ( e hap ulesen dhe
afrohet.)

FATMIRI: A e keni marre vendimin?

DAMA: Ende jo.

FATMIRI: Koha kalon.

DAMA: Por deri ne mbremje do te jete larg. Pos tjerash para se te vendos ,
do te kisha dashur qe te kem ca te dhena me shume. A do te ma lehtesoni
kete?

FATMIRI: Me kenaqesi.

DAMA: Nese me duhet te shkoj apo te mos shkoj ne teater , do te kisha

dashur qe te dij dicka me teper mbi ate shfaqje, te cilen e permendet.

FATMIRI: Natyrishte se jam ne sherbim tuajin.

DAMA: Ndoshta kam te drejt per kete.

FATMIRI: Pa medyshje.
( Fatmiri , tregon ulesen e shtrire , Dama ulet gjymse e shtrire ne te.)

DAMA: Se pari, sikurse thash, nuk i dua tragjedite. Ju mua , ne te vertete

me bindni se ne program merr pjese i marri , i cili te gjithe I bent e qeshin
me ate qe asgje si shkon per dore, por mu kjo s’me duket qesharake, por
perkundrazi me pikellon. Per kete: pyetja e pare: A jeni te sigurt se asgje s’i
shkon per dore?

FATMIRI: Pranoj se nuk e di fundin!

DAMA: Si , po ju thate se e dini.

FATMIRI: Gjithsesi , por e kam pasur ne kujtese vetem personin tragjik.

DAMA: Ne shikimin e te cilit une dyshoj se eshte mu i tille, tragjik. Se

paku per mua. Sikurse thash, mua personi tragjik me pare me bene te
qesh , nese vetveten e merr per se tepermi ne menyre tragjike. Do te thote,
do te egzistonte mundesia, nese deri ne mbremje shkoj ne teater qe edhe te
qeshem e jo vetem te qaj, bile edhe nese i marri do te me pikellonte. Por ju
me keni dindur se aktori ne rolin tragjik, e aktron ate rol shkelqyeshem. A
qendroni ne ate pohim?
(nderkohe Fatmiri eshte shtrire ne ulesen tjeter.)

FATMIRI: Per fat te keq, me duhet te shkoj. Ky eshte actor i madh.

DAMA: Dem. Atehere mund te llogaris vetem ne ate se i marri se tepermi
nuk do te me pikelloje. Me fjale te tjera nuk do ta godasin vetem
fatkeqesite.

FATMIRI: Per te ndodhur diqka e tille, do t’i duhej te mos ishte me i

marre.

DAMA: E ndoshta ne fund te fundit per dicka megjithate do te kete

sukses. Si mendoni?.

FATMIRI: Kjo nuk varet nga une.

DAMA: Do te thote, megjithate egziston bindja se shfaqja do te me pelqeje.

A eshte ashtu?

(Pauze).

DAMA: Se kendejmi, mund ta marrim me mend se do te shkoje ne teater.

Por I kemi vetem dy bileta. Kjo do me thene se njeri nga ju duhet te heq
dore. A do te hiqnit dore ju?

FATMIRI: Sipas deshires suaj…

DAMA: Tash nuk po flasim per deshiren time, por per vullnetn tua. Ah
kam harruar, po ju nuk keni keni kurrefare deshirash…

(Pauze).

DAMA: Ose ne kete hesape megjithate keni ndonje deshire, ah, vetem te
vetmen, natyrisht, vetem njehere…

(Pauze).

DAMA: Apo per ju edhe me tutje eshte krejt e njejte…

(Pauze).
DAMA: Kurrefare pergjigje?

FATMIRI: Une… nuk vendos per asgje.

DAMA: Domethene, as po, jo. Mire. Se kendejmi te bisedojme per mikun

tuaj. A do te hiqte dore ai?

FATMIRI: Nuk mund te deklarohem ne vend te tij.

DAMA: Por si mendoni?

FATMIRI: Nuk do te mundja.

DAMA: Pse?

FATMIRI: Per shkak se eshte dashuruar ne ju.

DAMA: Ashtu disi.

FATMIRI: Prandaj ma merr mendja se ju duhet te shkoni me te, e jo me

mua.

DAMA: E megjithate! Me ne fund degjova se keni edhe ca mendime tuaja.

FATMIRI: Vetem per ate, e cila s’eshte e lidhur drejtpersedrejti me mua.

DAMA: Panshmeri impozante.

FATMIRI: As ai e as une nuk mund t’ju bejme shoqeri pa shkelqimin tuaj.

Kjo don te thote se duhet t’a zgjidhni njerin prej nesh.

DAMA: Mundem. Fare nuk me duhet kjo.

FATMIRI: E megjithate…

DAMA: Liria e te zgjedhurit eshte privilegje e imja.

FATMIRI: E pra, mua ma merr mendje, se jeni e detyruar ta zgjidhni ate e
jo mua.

DAMA: Cfare obligimi!

FATMIRI: Shoqerore. Ate perkunder meje, natyra e ka nencmuar. Fati.

Natyra eshte e verber dhe nuk di per nocionin drejtesi. Prandaj ne, si
shoqeri, udhehiqemi pikerisht sipas atij nocioni. Do te thote se ju si anetar i
shoqerise, duhet ta zvogeloni padrejtesine,te cilen natyra ia ka shkaktuar,
dhe ta zgjidhni, ate e jo mua. Kjo nga ju kerkon ndjenje elementare te se
drejtes. Ta permiresoni jo barabarsine – ky eshte obligim,nga I cili s’mund
te ikni.

DAMA: Nuk mundem.

FATMIRI: Sikur te me kishit zgjedhur mua, ky do te ishte atak kunder

idealeve te humanizmit

DAMA: Keni te drejte.

FATMIRI: Nga pikeveshtrimi I se drejtes shoqerore nuk ka kurrfare

alternative tjeter.

DAMA: Krejtesisht me ate pajtohem. Aq me pare pasi, duke ju zgjedhur

juve, jo vetem qe do t’ja zgjoja padrejtesine te cilen atij ia ka sjelle fati, por
se me kete do t’ju ofendoja edhe juve.

FATMIRI: Mua? E ne cfare menyre?...

DAMA: Do ta zgjoja dilemen tuaj. Juve cdo gje ne jete ju shkon per dore,
po sikur kjo do t’ju shkonte edhe tash, do te gjindeshit sy me sy me ceshtjen
mbi lartekuptimsine e te egzistuarit. Cila ceshtje eshte kjo, sikurse duket
problemi juaj me i madh – pasi nuk kemi halle te tjera. Suksesi i ardheshem
edhe me tej juve do t’ju shpiente ne fatkeqesi metafizike. Jo, me ne keto
pune nuk guxoi te perzihem.

FATMIRI: S’po ia teprojme.

DAMA: … madje edhe sikur te kisha per nje gje te tille vullnet te madh…

FATMIRI: Madje as atehere?

DAMA: (Ngrihet, i afrohet Fatmirit, ndalet pas tij, ia qet duart rreth
kraheve) Sidomos…(Ia prek me majat e thonjeve fytyren e tij)…Atebote.

FATMIRI: (Fatmiri e ngrite doren qe ta perkedhele. Dama shpejt lirohet

nga ai, kthehet dhe largohet. Fatmiri ngritet nga ulesja. Dama qendron e
kthyer nga ana e tij me shpine). Une lutem per fatkeqesi metafizike.

DAMA: Per nderrim me…

FATMIRI: Po, per nderrim me…

DAMA: Jo, por kjo a ju shpaguhet.

FATMIRI: (Fatmiri shkon dy – tre hapa ne drejtim para vetes). Une lutem.

DAMA: Dua qe kete ta degjoj edhe nje here.

FATMIRI: Lutem.

DAMA: (Kthehet me fytyre kah ai). E une lutem qe me kujdes te shikoni

ne mua.

FATMIRI: Kete vetem e bera.

DAMA: Dhe e verene se si dukem?

FATMIRI: Qe nga takimi yne i pare. Bile edhe atehere kur s’jeni e
pranishme.

DAMA: Mire. Atehere me thuani: a i ngjaje une Karl Marksit?

FATMIRI: Kujt?

DAMA: Karl Marksit. Ose bile Robin Hudit?

FATMIRI: Jo. Apsolutisht jo.

DAMA: Pernjemend. Dhe asgje s’me intereson per rregullimin e

padrejtesise shoqerore dhe asgje tjeter cfare do qofte linje meshire. E
gjithashtu nuk me interesojne as problemet tuaja metafizike. As nje grime.
Dhe kur cfare do qofte dhe cilin do ta zgjedh e bej gjithnje dhe vetem e
vetem ashtu si ma do qejfi.

FATMIRI: Si, ose kush?

DAMA: Njera eshte e pavarur nga tjetra. Ju shume me pelqeni dhe kur
mundesia ime per te zgjedhur do te varej vetem nga “kush”, do te ju
zgjedhja juve menjehere, pa medyshje. Por mbetet edhe “si”!

FATMIRI: Nese “shume”:

DAMA: Si. Kjo s’do te thote vetem “shume”e “vogel” “pak” ose “teper”.
Cfare do te thote ende, dhe si do te dukem une ne tere kete. Cfare ndjej. Ne
cka mund te shpresoje sikurse te zgjidhja – ty cka mund te pres nga ty?
C’do te jeme per ty? Edhe nje imtesire edhe nje raste I suksesshem, edhe nje
ngjarje e kendeshme. Por asgje me teper. E une deshiroj te jeme dic me
shume. Une jame dic me shume.

FATMIRI: Por ate?

DAMA: Po, per ate. Per ate do te jeme gje e madhe, e me kete edhe per
vetveten do te jeme gjithashtu e tille. Duke iu falenderuar atij. Ai do te ma
kthej ate te cilen une mund t’ia jap madje, edhe me teper, njeqind here me
shume se sa ti ndonjehere do te mundje.

FATMIRI: E zgjedh ate?

DAMA: Jo, e zgjedh veten. Te till e dua, me teper me pergjigjet. Ti, ai, cfare
marrezirash. Ti mendon ai: Ai mendon ti. Ti, ai, ju gjithnje ashtu mendoni
dhe kurre nuk mund te mendoni ndryshe. E une mendoj une.

FATMIRI: Ose ajo.

DAMA: Po, ajo. Por as ai, as ti nuk mund ta kuptoni kete.

FATMIRI: Kuptoj.

DAMA: Krejt c’kupton eshte ajo te cilen e ke humbur.

FATMIRI: Ne nje situate te tille – edhe kjo do te mjaftonte.

DAMA: Nese vetem per situaten eshte fjala, shpresoj se do te mund te

zgjidhesh kur te tubohemi qe te tre.

FATMIRI: Llogarit ne mua.

(Pauze).

DAMA: Nuk hidherohesh?

FATMIRI: Ama, prej nga!

DAMA: Ashtu me vie keq…

FATMIRI: Krejtesisht pa nevoje.

DAMA: Ju… do t’me falni?

FATMIRI: Mund te jeni e sigurte per miqesine time dhe respektin tim te
thelle.

DAMA: Respektin?

FATMIRI: Dhe admirimin e sinqerte.

DAMA: Dhe vetem kjo e tera.

FATMIRI: S’eshte. ju lutem te pranoni shprehjen e falenderimit per castet e

bisedave aq te rendesishme.
DAMA: Po… mire. Po me shume do te deshiroja qe megjithate te mos ia
teprojme. Do te shihemi per ndonje cast, po shkoj qe te vishem.

FATMIRI: Don te thote mirupafshim.

(Dama del nga e djathta).

Skena 5
(Fatmiri serish e palon ulesen, te cilen pak me pare e pat shtrire dhe
shtrihet ne tjetren. Cicerimat e pulebardhav, jehone ritmike e detit. Nga ana
e majte hyne Fatkeqi).

Skena e 6
(Fatkeqi mbane costume te larjes, te cilat i zgjaten nga krahet e deri ne
gjunje. Ato jane me vija, dhe ti kujtojne kostimet e llakerdianteve nga
burleskat).

FATKEQI: A erdhi?

FATMIRI: Jo.

FATKEQI: Ende s’eshte?

FATMIRI: Pasi s’erdhi…

FATKEQI: Nuk kuptoj c’mund t’i kete ndodhur.

FATMIRI: Do te vonohet. Kjo eshte gje normale.(Fatkeqi me padurim

shetit pergjate plazhit. Fatmiri e perciell me sy). Mbase kjo per ty eshte
puna me e mire.

FATKEQI: Pse me e mira?

FATMIRI: Sepse derisa ajo s’eshte – mund te vertetosh se si qendron puna

me ate notin tende.
FATKEQI: Pse?

FATMIRI: Ndoshta nuk do te deshiroje qe perpara saj te turperohesh.

FATKEQI: Duhet te hyje dy here ne uje?

FATMIRI: Une pot e isha me vendin tende pak do te ushtroja para se ajo te
vije. Kur e ke provuar ate pune per here te fundit?

FATKEQI: Te notoj? Para njezet vjetesh.

FATMIRI: Dhe qe atehere s’ke provuar?

FATKEQI: Asnjehere.

FATMIRI: Dhe e ke ndermend te rrezikosh ne pranine e saj? Pa asfare

parapregatitjeje.

FATKEQI: Asgje s’rrezikoj. Vetem prania e sj me jep force. Une pra saj cdo
gje mundem. Kjo eshte cudi.

FATMIRI: Ndoshta cudi. Por jo teknike.

FATKEQI: Ti asgje per te nuk mund te dishe.

FATMIRI: Per cudirat – asgje, por per tekniken di mjahte… Kame qene
instructor.

FATKEQI: Noti?

FATMIRI: Dhe shpetimtare me diplome. Kjo ka ndodhur perpara se ta

pervetesoj mjeshterine e rrethit ne dyqin metra.

FATKEQI: Mjeshterine?

FATMIRI: Disa mjeshterive. Kam medaljedhe kupa te ndryshme.

(Pauze)
FATMIRI: C’ke?

FATKEQI: Asgje.

FATMIRI: E ke humbur guximin. Me pare kishe disponim me te mire.

(Fatkeqi ndalet ne breg, shikon ne largesi). Pauze.

FATMIRI: Kam marre pjese ne garat e kercimit nga trampolina ne uje.

FATKEQI: Me cka? Me ato kercime?

FATMIRI: A, asgje . Vendi i dyte. Ne ndeshjen e vendit.

FATKEQI: Aha.

FATMIRI: …Dhe vetem duke iu falenderuar asaj qe kam fituar me se

shumti pike per stil. S’ka tjeter per te cilen mund te behet fjale. (pauze)

FATKEQI: E ndoshta megjithate t’a provoj?

FATMIRI: Cka?

FATKEQI: Po ate … qe pak te provoj…

FATMIRI: Sepse mund ta humbasim vullnetin dhe prape te biesh ne

kompleks. Teknikes kurr nuk i dihet, sidomos pas gjithe asaj nderprerjeje te
gjate, e cudirat ndodhin vazhdimishte. Sidomos ne rastin tend. Me mire ta
presesh ate. Kjo do te thot , cudine.

FATKEQI: Ndoshta megjithate ta provoj.

FATMIRI: Si te duash.

( Fatmiri e hap gazeten dhe fillon ta lexoj, duke mos e perfillur Fatkeqin.
Fatkeqi bene me duar sikur te notonte.)
FATKEQI: Me duket se kjo behet keshtu…(Fatmiri edhe me tutje lexon
gazeten)
Shiko .

FATMIRI: (nderpren leximin dhe shikon Fatkeqin) Gjithesesi, fare nuk

eshte keq.

FATKEQI: Po, atehere po shkoj te hyj ne uje. (del nga skena, hyn ne uje
deri ne gjunje) Berrrrr, i ftohte…

FATMIRI: Kjo eshte ashtu ngase s’je mesuar, s’eshte per t’u cuditur, njezet
vjet.

(fatkeqi kerruset dhe e lage fytytren me uje)

FATKEQI: Me duket se eshte bile e njezet e njeta.

FATMIRI: E njezet e njeta?

FATKEQI: Po, ndoshta.

FATMIRI: E pate thene se jane vetem njezet.

FATKEQI: Te kam mashtruar.

FATMIRI: Sipas asaj, nuk ke kohe per te humbur.

(Fatmiri ngrihet shikon kah kulisa e djathte . Fatkeqi hyn ne uje.)

FATKEQI: Ohhh, se sa kjo mua nuk me pelqen.

FATMIRI: (I ofrohet bregut) Ngutu.

FATKEQI: (I cili duket vetem nga gjysma e trupit, ndalet dhe kthehet nga
Fatmiri)
E kam nje lutje.

FATMIRI: Per cka behet fjale?

FATKEQI: Te me shpetosh ne rast se ndodhe dic.

FATMIRI: Ah, mos u merzit fare!

FATKEQI: Nuk kisha dashur qe tani te vdes.

FATMIRI: Natyrishte.

FATKEQI: Tash, kur e kam takur ate… Kupton!?

FATMIRI: Kjo s’do shpjegim.

FATKEQI: Dua te jetoj.

FATMIRI: Sepse je i dashuruar.

FATKEQI: Po pra.

(Fatkeqi hyn ne uje gjithnje e me thelle, deri sa nuk duket fare.)

Skena 7.
Fatmiri qendron ne breg duke soditur pas tij ne dete, perkatesishte eshte
me shpine kah publiku. Degjohet zeshem kur ofrohet e largohet vala e detit
nga bregu. Fatmiri i lidh duart pas shpine, dhe qendron ashtu. Jehona e
detit, cicerrima e pulebardhave zgjate. Dramaticiteti sa vjen e shtohet. Me
ne fund , kur pritja dhe mungesa e veprimit behen te padurueshme Fatmiri
kthehet nga bregu. I afrohet uleses se pa rregulluar dhe e rregullon. Pastaj
nga canta per plazh e nxjerr pakon e cigareve dhe nga ajo e merr nje cigare.
E ndeze, leshon rrathe tymi, shtrihet ne shtrirese dhe pi cigaren.)

Skena 8.
Nga ana e majt hyn Dama, ka kostumin e larjes te ngjajshem me ate qe e ka
edhe Fatmiri, por ngjyre e bardhe. Kur e veren Fatmiri, e fik cigaren dhe
ngrihet ne kembe.

DAMA: Ende s’erdhi?

FATMIRI: Jo.

DAMA: Kjo eshte e cuditshme.

FATMIRI: Pak e cuditshme, e pranoj.

DAMA: Po cartazi u murrem vesh qe ne plazh te gjendemi qe te tre.

FATMIRI: Edhe mua me eshte dukur se ai eshte i interesuar per ate takim.

(Dama e leshon canten afer uleses tjeter, i afrohet bregut. Qendron ne

bregun e tij dhe e sodit, e kthyer me shpine kah publiku.)

DAMA: (per vete) Pyetem se cfare pergjigje do te kete.

FATMIRI: Edhe une pyetem.

DAMA: Ju nuk keni kurrfare te drejtash ta merrni fjalen ne kete ceshtje.

FATMIRI: Atehere ta nderrojme temen.

DAMA: Kame menduar edhe per ate metafiziken tuaj.

FATMIRI: Po edhe?...

DAMA: Kjo eshte matufosje. Nuk besoj ne asfare mendimesh tuaja.

FATMIRI: Dem.

DAMA: Krejt keto i keni trilluar qe te dukeni interesant.

FATMIRI: Si c’po shoh, pa sukses.

DAMA: Megjithate, nese dicka ne te ka – atehere ju per te do te jeni mjafte
i lidhur.

FATMIRI: Per cka ?

DAMA: Per kete fatkeqesi tuajen metafizike, te cilen e keni trilluar.

FATMIRI: Prej nga e dini?

DAMA: Ja ashtu. Nuk do ta jepnin sikur t’ua merrnin per asgje ne bote.
Mu kjo do te thot se si siklet juaji eshte I trilluar.

FATMIRI: Po atehere, vetem i trilluar, ose megjithate ka dicka ne te.

DAMA: Edhe e para , edhe e dyta , me pare vetes ia keni trilluar e pastaj
keni besuar ne te. Fatkeqesishte e verteta njihet sipas asaj qe njeriu me
deshire do te lirohet nga ajo. Ndersa ato te trilluarat deshirojne t’i ruajme
me cdo kusht. Ky eshte ne te vertet rasti i juaj. (pauze)

FATMIRI: E une nuk besoj ne kurrfare ndjenjash tuaja ndaj ati njeriu.

DAMA: Ndaj jush? Natyrishte se nuk kam kurrfare.

FATMIRI: Nuk flas per vete, flas per ate. Cfaredo qe ndjeni ndaj tij,
gjithashtu eshte trillim.

DAMA: Thash se nuk keni te drejte…

FATMIRI: Perkundrazi kam. Ne parim te revanshizmit. Ju e perqeshni

hallin tim, sipas kesaj edhe une mund t’u them se cfare mendoj per ndjenjat
tuaja. Mendoj se jane trillime.

DAMA: Ju ndaloj!

FATMIRI: Me shume vonese. Tash do te ju them ne fund. I keni trilluar

sepse u jane te nevojshme. Nese hallet e mia nuk jane te verteta, s’jane as
tuajat. Ndjenjat e verteta njihen sipas asaj qe egzitojne, vetvetiu dhe te
pavarura nga vullneti yne, na jane te nevojshme ose jo. Me te verteta jane
ato te cilat nuk na duhen , te cilat s’i duam , prej te cilave mbrohemi…

DAMA: Mendoj se me nuk du ate jem ne shoqeri me ju.

FATMIRI: Mire, atehere do te largohem. (ngritet)

DAMA: Jo, une do te shkoj. (ngritet)

Jo, nese i ka mbetur deri te une , e di se ku mund te me gjeje?

FATMIRI: Ne teater.

(Dama merr canten e vet te plazhit dhe niset ne te djathte)

FATMIRI: E kam nje propozim. (Dama ndalet) Nese deshironi te shkoni,

edhe une dua… po atehere, te shkojme se bashku.

DAMA: Kjo do te ishte e pakuptimte.

FATMIRI: E palogjike.

DAMA: Ne ate rast… por vetem per shkak se ashtu na dual. Fare per asgje
tjeter.

FATMIRI: Natyrishte. S’ka kurrfare shkasi tjeter.

(Fatmiri i palon qe te dy uleset. Pauze ne dialog.)

DAMA: A megjithate kjo pak po me shqeteson.

FATMIRI: Pse? Ne pyetje s’eshte pikerishte logjika.

DAMA: S’po mendoj per ne, por per ate. Pse ende s’eshte askund?

FATMIRI: A, a? Gjithashtu s’ka arsye per frike. Ketu eshte ashtu vend i
qete dhe i sigurt … pushimore e vogel , dite e kthjellet vere…
DAMA: Me ka pranuar se para se te takoheshim ka dashur te beje
vetevrasje .

FATMIRI: Eshte e mundur. Por kjo ka ndodhur para se te ju takoj .

DAMA: Juve asgje mbi te s’ju ka folur?

FATMIRI: Po, gjithsesi. Por kjo ka ndodhur kahmoti.

(Fatmiri perfundon se paluari uleset, e palon cadren e diellit , e merr canten

e tij dhe i bashkohet Dames. Te dyte drejtohen djathtas.)

DAMA: E ti… a ke menduar ndonjehere per vetvrasjen?

FATMIRI: Oh, po… Madje kam qene afer saj.

DAMA: Dhe kush te ka shpetuar?

FATMIRI: Me eshte bere e qarte se per nje pune te tille gjithmon ka kohe.

DAMA: Gjithmone?

FATMIRI: Po. Eshte e mundur te vritesh bile nje gjysem ore para vdekjes.

DAMA: Kisha dashur qe se paku te arrij te floktari.

FATMIRI: Se paku edhe per pese minuta… (tanime jane para daljes nga
kulisa)
Po , ky eshte mendim ngushellues.

Dalin.

Fund.