Ang kuwento ng Ibong Adarna ay isinulat bilang isang

korido o isang uri ng awit na mayroong walong pantig ang

bawat taludtod. Ang mga korido ay isinusulat noon bilang
panalanging iniaalay sa Birheng Maria.
Hindi matukoy kung sino ang tunay na nagsulat ng akdang
ito na naging malaking bahagi ng panitikan ng Pilipinas. Ngunit
sinasabing nagmula ang korido sa bansang Mexico at
nakarating lamang sa Pilipinas noong 1610.
Ang orihinal na pamagat ng Ibong Adarna ay Corrido at
Buhay na Pinagdaanan nang Tatlong Principeng Magcacapatid
na Anac nang Haring Fernando at nang Reina Valeriana sa
Cahariang Berbania.
Kahit hindi isinulat ng isang Pilipino, niyakap ito ng marami
dahil naangkop sa kultura at pagpapahalaga ng bansa ang
takbo ng kuwento nito, kabilang ang pagmamahal sa pamilya,
pagpapahalaga sa magandang ugnayan ng bawat miyembro, at
ang pagiging mabuting anak. Kabilang din sa aral na makukuha
sa korido ay ang pananampalataya.
May haka-haka na ang manunulat na si Huseng Sisiw o
Jose dela Cruz daw ang maaaring nagsulat o nagsalin nito
ngunit walang makapagpatunay.
Ang orihinal na bersiyong nakarating sa Pilipinas ay
mayroong 1,056 na saknong at ang kabuuan ng aklat ay
mayroong 48 na pahina.
Dahil sa mga aral na makukuha sa korido ay ginawa itong
kabahagi ng pag-aaral ng mga kabataan at isa sa mga akdang
pampanitikang tinatalakay sa haiskul.
 Sinulat ng isa sa mga pinakadinadakilang manunulat sa
kasaysayan ng Pilipinas na si Francisco ‘Baltazar’ Balagtas
ang awit na Florante at Laura. Isinulat ito ni Balagtas
noong 1838 o nang siya ay edad 50 na.
Sinasabi ng mga historyador na ang orihinal na
bersiyon ng awit at naisulat ni Balagtas sa wikang Tagalog
habang ang mga unang kopya naman na muling inilathala ay
nasa wikang Filipino at English na.
Nawasak daw ang orihinal na kopya ng gawa ni
Balagtas ngunit nakapagtago naman daw ang isang
palimbagan ng kopya na ginagamit na batayan hanggang
ngayon.
Ayon din sa mga eksperto ng kasaysayan, ang Florante
at Laura ay hango sa kuwento ng pag-ibig ni Balagtas. Siya
raw si Florante habang si Laura naman ay ang sinisinta
niyang si Maria Asuncion Rivera.
Hindi naman nakatuluyan ni Balagtas si Asuncion at
nakasal ang dalaga sa isang Mariano Capule na naging si
Adolfo sa pamosong awit ni Balagtas. Ang masukal na
kagubatan na kinaroroonan ni Florante ay hango naman sa
gubat ng Quezonaria.
Hindi rin Florante at Laura ang tunay na pamagat ng
akdang ito Balagtas. Ito ay mayroong buong pamagat na
“Pinagdaanang Buhay ni Florante at ni Laura sa Kahariang
Albanya: Kinuha sa madlang cuadro historico o pinyurang
nagsasabi sa mga nangyari nang unang panahon sa imperyo
ng Gresya, at tinula ng isang matuwain sa bersong
Isinulat ni Jose Rizal ang nobelang Noli Me Tangere
upang maging isang mabisang paraan sa paghihimagsik
laban sa mga mananakop na Kastila.
Nagkaroon ng inspirasyon ang 24 anyos na si Rizal na
isulat ang kaniyang unang nobela nang mabasa niya ang
mga aklat na The Wandering Jew, Uncle Tom’s Cabin, at
ang Bibliya.
Ang mga aklat na ito ang nagbigay ng lakas ng loob at
ideya kay Rizal na ipagtanggol ang mga Pilipinong labis na
nakararamdam ng pang-aalipusta sa mga mananakop.
Upang labis na maging makatotohanan ang kaniyang nobela
ay ninais niyang maisulat ang ilang kabanata nito ng mga
kapuwa Pilipino na nakaranas ng labis na kalupitan mula sa
mga dayuhan.
Ngunit hindi niya ito naisakatuparan kaya naman siya na
lamang ang nagsulat nito. Isinulat niya ang mga unang
bahagi ng aklat noong 1884 sa Madrid at natapos ang
ibang bahagi sa Paris noong 1885. Naisakatuparan naman
ni Rizal ang nobela at tuluyang natapos noong 1887 sa
Alemanya.
Nang matapos ang nobela, ang pondo naman sa paglilimbag
ang naging suliranin ni Rizal. Pinahiram siya ng salapi ng
kaniyang kaibigang si Maximo Viola.
Nang lumaganap sa bansa ang 2,000 kopya ng nobela,
nakarating din ito sa mga Espanyol na labis na nagalit sa
mga isinulat ni Rizal.
 Matapos isulat ni Jose Rizal ang kaniyang unang
nobela na Noli Me Tangere, nakarating ito sa mga Kastila
at hindi nagustuhan ang kuwento nito.
Naging banta man ito sa buhay ni Rizal, dahil nakita
niya ang epekto nito sa mga mananakop ay ninais niyang
magsulat pa ng isang nobela na pagpapatuloy ng kuwento
ng unang nobela—ang El Filibusterismo.
Dahil sa galit ng mga Kastila ay umalis si Rizal sa
Pilipinas at nagtungo sa Europa at doon sinimulan ang El
Filibusterismo.
Sa pagsusulat niya ng kaniyang ikalawang nobela,
nagkaroon siya ng iba’t ibang inspirasyon na hango sa
kaniyang mga kinahaharap na isyu sa buhay.
Isa na rito ang pagpapahirap ng mga mananakop sa
kaniyang pamilya sa Calamba at pagkuha ng mga ito sa
lupain ng kaniyang mga kababayan.
May tampok din na kuwento ng pag-ibig ang El
Filibusterismo na dahil naman sa pagmamahal niya kay
Leonor Rivera na hindi sila pinahintulutang ikasal dahil
isang erehe na raw si Rizal ayon sa mga magulang ni
Rivera.
Nagkaroon din ng suliranin si Rizal sa paglilimbag ng
aklat kabilang ang pananalapi. Pinahiram lamang siya ng
pera ng kaibigang si Valentin Viola. Noong 1891 ay
tuluyang natapos ni Rizal ang nobela at inilimbag ito noong
1891 at ipinamigay sa iba’t ibang bahagi ng Hong Kong at
Europa.