Aleksander Kamiński, przybrane nazwisko: 

Aleksander Kędzierski, ps. Dąbrowski, J.
Dąbrowski, Fabrykant, Faktor, Juliusz Górecki, Hubert, Kamyk, Kaźmierczak, Bambaju (ur. 28
stycznia 1903 w Warszawie[1], zm. 15 marca 1978 tamże[1]) –
polski pedagog, wychowawca, profesor nauk humanistycznych, współtwórca
metodyki zuchowej, instruktor harcerski, harcmistrz, żołnierz Armii Krajowej oraz jeden z
ideowych przywódców Szarych Szeregów, przewodniczący Prezydium Rady Naczelnej Związku
Harcerstwa Polskiego.

Urodzony w Warszawie, syn Jana Kamińskiego (farmaceuty) i Petroneli Kaźmierczak. W 1905

wyjechał wraz z rodzicami do Kijowa, gdzie ukończył rosyjską 4-klasową szkołę powszechną,
potem w 1914 przeniósł się do Rostowa, a w 1916 do Humania.

 Od stycznia 1918 członek 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu.
Był tam potem kolejno zastępowym, przybocznym, od lata 1919 drużynowym i
przybocznym hufca, a od maja 1920 jednocześnie kierował całym Gniazdem Humańskim
(obejmującym drużyny harcerek i harcerzy).
Od 1918 uczeń polskiej szkoły średniej w Humaniu.
Po powrocie do kraju (w marcu 1921) kontynuował naukę w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w
Warszawie, otrzymując tu w czerwcu 1922 świadectwo dojrzałości. Następnie
studiował historię i archeologię na Uniwersytecie Warszawskim[1] i w styczniu 1928 uzyskał
dyplom magistra.

Dwudziestolecie międzywojenne
Aleksander Kamiński kontynuował także działalność w ZHP. Rozkazem Naczelnictwa z 3
października 1922 mianowany przodownikiem z zaliczeniem służby od sierpnia 1921, rozkazem z
30 czerwca 1924 został mianowany podharcmistrzem. Po zmianie nazw stopni harcerskich (w
grudniu 1927) – harcmistrz. Od 1923 był drużynowym I Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im.
Stefana Czarnieckiego (przez siebie założonej; w 1930 Komenda Chorągwi zmienia nazwę i
numer na 14 Mazowiecką Drużynę Harcerską im. Stefana Czarnieckiego; ma to związek z
ujednoliceniem numeracji i nazw drużyn) i III Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Tomasza
Zana. Pełnił również obowiązki zastępcy komendanta hufca. Prowadził stałą rubrykę pt. „Życie
harcerskie” w piśmie „Echo Pruszkowskie”.
W latach 1925–1927 komendant Hufca Pruszkowskiego, a od jesieni 1928 do grudnia 1929
komendant Chorągwi Mazowieckiej ZHP. Jednocześnie od września 1928 do czerwca 1929
drużynowy VI Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. Od 1931
kierownik referatu drużyn mniejszościowych w Głównej Kwaterze Harcerzy, był także
przewodniczącym KC Związku Żydowskich Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych.
Twórca metodyki zuchowej (przy współpracy z Jadwigą Zwolakowską). Autor powieści,
stanowiących równocześnie podręczniki metodyczne dla instruktorów zuchowych w Organizacji
Harcerzy ZHP: „Antek Cwaniak” (1932), „Książka wodza zuchów” (1933) i „Krąg rady” (1935).
Kierownik Wydziału Zuchów w Głównej Kwaterze Harcerzy pozostawał do września 1937 (z
przerwą od kwietnia do września 1933). Od września 1933 jednocześnie komendant Szkoły
Instruktorów Zuchowych w Nierodzimiu na Śląsku Cieszyńskim, a od maja 1937 aż do wybuchu
wojny kierownik Ośrodka Harcerskiego w pobliskich Górkach Wielkich koło Skoczowa (do tego
ośrodka włączono Szkołę Instruktorów Zuchowych) i kierownik Wydziału Kształcenia Starszyzny
Harcerskiej w Głównej Kwaterze ZHP.
W lipcu 1934 prowadził międzynarodowy kurs zuchowy w Brennej (Beskid Śląski), a w lipcu 1938
stanął na czele polskiej delegacji na międzynarodową konferencję instruktorów zuchowych w
Gilwell Wielka Brytania. Uczestnik Jamboree w Wielkiej Brytanii 1929, na Węgrzech 1933 i
w Holandii 1937 oraz Międzynarodowej Konferencji Zuchowej w lipcu 1939
w Edynburgu (następna taka konferencja miała odbyć się już w Polsce).
II wojna światowa
Po wybuchu wojny ewakuowany we wrześniu 1939 ze Śląska, około 12 września przybył do
Warszawy i wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy, a po kapitulacji stolicy kierował
prowizorycznym domem dziecka dla dzieci osieroconych podczas oblężenia Warszawy.
W konspiracji od października 1939, członek ścisłej Głównej Kwatery („Pasieka”) Szarych
Szeregów. Od tegoż miesiąca czynny także w SZP. Inicjator, organizator i następnie redaktor
naczelny „Biuletynu Informacyjnego” (wydawanego od 5 listopada 1939 tygodniowego organu
Okręgu Warszawa-Miasto SZP-ZWZ-AK, a od wiosny 1941 centralnego organu prasowego
Komendy Głównej AK, najważniejszego pisma konspiracyjnego w okupowanej Polsce – nakład
do 47 tys. egz.). Używał tu pseudonimu „Kaźmierczak”, a od listopada 1942 „Hubert”, a także
„Fabrykant”, „Kamyk”. Był także autorem większości artykułów wstępnych w „Biuletynie
Informacyjnym”.
Na łamach „Przeglądu Propagandowego” (1943 nr 2) pod pseudonimem „Hubert” zamieścił
artykuł „Podstawy ideowe propagandy wojskowej”.
Jednocześnie od kwietnia 1941 po kpt. Zygmuncie Hemplu szef BiP Komendy Okręgu
Warszawa-Miasto ZWZ – Okręg Warszawa AK pod pseudonimem „Faktor”, a od listopada 1942 –
„Fabrykant”. Utworzył tu m.in. komórkę „Sztuka”, zajmującą się w środowisku artystycznym
inicjowaniem dzieł, rozprowadzanych lub wystawianych już w czasie okupacji (teatr kukiełkowy,
karykatury, piosenki). Zorganizował i następnie nadzorował prace Komisji Propagandy (KOPR),
firmującej od wiosny 1942 całość produkcji wydawniczej BiP Komendy Okręgu Warszawa AK.
Szefem BiP Komendy Okręgu Warszawa AK pozostawał do czerwca 1944.
Równocześnie od 1941 do wybuchu powstania warszawskiego pod pseudonimem „Hubert” był
referentem kontrwywiadu Oddziału II Komendy Głównej ZWZ-AK.
Twórca koncepcji, założyciel i od grudnia 1940 pod pseudonimem „Dąbrowski” komendant
główny Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. W tym czasie napisał artykuł „Mały sabotaż”
(„Biuletyn Informacyjny”, 1 września 1940). Najbardziej znane i widoczne efekty działalności
„Wawra” to m.in. rysunki „kotwicy” Polski Walczącej i znaki „V”, antyniemieckie napisy w
miejscach publicznych, kolportaż ulotek, gazowanie kin, akcje megafonowe. Osobiście
uczestniczył w pierwszej serii takich akcji – w wybijaniu witryn wystawowych fotografów,
eksponujących zdjęcia umundurowanych Niemców (5 grudnia 1940).
Autor jednej z najbardziej znanych książek okupowanej Warszawy – „Kamieni na szaniec” – która
ukazała się po raz pierwszy w lipcu 1943 pod tytułem „Kamienie na szaniec. Opowiadanie o
Wojtku i Czarnym” pod pseudonimem „Juliusz Górecki”[3]. Kamiński napisał książkę na podstawie
relacji Tadeusza „Zośki” Zawadzkiego o kolegach z 23. Warszawskiej Drużyny
Harcerskiej m.in. Janie Bytnarze i Aleksym Dawidowskim, napisanej po akcji pod Arsenałem w
kwietniu 1943.
W kwietniu 1944 został umieszczony przez kontrwywiad Narodowych Sił Zbrojnych na jednej z
tzw. list proskrypcyjnych (zawierały one nazwiska osób podejrzanych o sympatie lewicowe,
działalność komunistyczną i/lub żydowskie pochodzenie. W dokumencie NSZ Aleksander
Kamiński został opisany jako „żydofil, który zawsze skłaniał się do skrajnej lewicy-komuny”
Podczas powstania warszawskiego nadal był redaktorem naczelnym „Biuletynu Informacyjnego”
(wówczas już wydawanego jawnie jako dziennik) aż do ostatniego powstańczego numeru z 4
października 1944. 2 sierpnia 1944 roku ostrzegał ocalonych z powstania w getcie Marka
Edelmana i Szymona Ratajzera, że Żydowska Organizacja Bojowa nie powinna w tym momencie
przyłączać się do AK bo po jej rozszerzeniu o NSZ nie będą w jej szeregach bezpieczni. Radził
im wstąpienie do Armii Ludowej[6].
30 września 1944 szef BiP KG AK płk Jan Rzepecki pseudonim Prezes, wystąpił z wnioskiem o
awansowanie go do stopnia podporucznika rezerwy WP. Po kapitulacji powstania warszawskiego
nie uczestniczył już w działalności konspiracyjnej.
Od maja 1945 do 1950 asystent w katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej w nowo
utworzonym Uniwersytecie Łódzkim. W 1947 uzyskał stopień doktora filozofii po obronie
rozprawy „Metoda harcerska w wychowaniu i nauczaniu szkolnym”.
Nadal czynny w ZHP: od stycznia 1946 był członkiem Komisji Ideologicznej
i Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego. Zarządzeniem z 12 stycznia 1946 został powołany w skład
Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej, a od marca 1946 był II wiceprzewodniczącym ZHP. W
1947 pozbawiono go tego stanowiska, a w styczniu 1949 usunięto z przyczyn ideologicznych z
ZHP. Z początkiem 1950 usunięty został także z Uniwersytetu Łódzkiego. W 1951 wszystkie jego
utwory zostały wycofane z polskich bibliotek oraz objęte cenzurą[7]. Do 1956 był pod
obserwacją Urzędu Bezpieczeństwa.
Do pracy harcerskiej powrócił w 1956. Wydarzenia październikowe 1956 przyniosły odnowę i
nadzieję na demokratyczne przemiany w kraju. Kamiński uczestniczył w rozmowach na temat
sytuacji w harcerstwie i możliwości reaktywowania ZHP. M.in. 26 listopada 1956 spotkał się z
grupą instruktorów reprezentujących środowisko krakowskie, finalizujące reaktywowanie ZHP. Ci
odmówili mu wsparcia w realizacji jego ówczesnej koncepcji reaktywowania działalności
harcerskiej w ramach OHPL, przedstawiając swoje stanowisko (i dowody), że jedynym
prawidłowym rozwiązaniem jest reaktywowanie ZHP (co zresztą uczynili 4 grudnia 1956).
Wówczas, na początku grudnia, odbył spotkania z 25 instruktorami przedwojennego ZHP. Udał
się z nimi na naradę działaczy OHPL w Łodzi, która przekształcała się w „Ogólnopolską Naradę
Działaczy Harcerskich” (Krajowy Zjazd Działaczy Harcerskich). Wszedł w skład Naczelnej Rady
Harcerskiej, został wybrany Przewodniczącym NRH.
Na stanowisku przewodniczącego RN Kamiński funkcjonował jednak niespełna półtora roku.
Ustąpił pod naciskiem sił, które zmierzały do podporządkowania ideologicznego ZHP Polskiej
Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W 1958 powrócił do pracy na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie od 1962 roku, do 1974 roku kierował
Katedrą Pedagogiki Społecznej, osiągając tytuł naukowy profesora[1]. W 1958 był członkiem
Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu[8].
W 1959 habilitował się na podstawie pracy „Prehistoria polskich związków młodzieży”, a w marcu
1969 nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego.
Czynny w Związku Nauczycielstwa Polskiego i w Polskim Związku Higieny Psychicznej, członek
Komitetu Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN. Na początku lat 70. XX w. na zlecenie
ówczesnych władz stworzył raport dotyczący skutków ewentualnego wprowadzenia wolnych
sobót[9].
Po przejściu na emeryturę (1973) wrócił do Warszawy
Zmarł 15 marca 1978. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w
Warszawie w kwaterze Harcerskiego Batalionu Armii Krajowej „Zośka” . Spoczął
obok Rudego, Alka i Zośki, tak mu bliskich bohaterów „Kamieni na szaniec”.
5 maja 1991, za pomoc udzieloną w czasie okupacji członkom organizacji harcerzy żydowskich i
żydowskiego ruchu oporu, Instytut Jad Waszem pośmiertnie nadał Aleksandrowi Kamińskiemu
tytuł Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata[12].
22 lutego 2008 w Dniu Myśli Braterskiej, podczas uroczystości związanych z objęciem
Honorowym Protektoratem 5 organizacji harcerskich, Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył
pośmiertnie Aleksandra Kamińskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Mąż Janiny Kamińskiej, polskiej archeolog, pedagog i instruktorki Związku Harcerstwa Polskiego,
ojciec Ewy Rzetelskiej-Feleszko (profesor językoznawstwa).

Książki

 Antek Cwaniak (1932, wznowienie w 1984 w ukazującej się w Wydawnictwie

Śląsk „Bibliotece Szarej Lilijki”),
  Oficer Rzeczypospolitej. Opowiadanie o pułkowniku Lisie-Kuli (1932, Wydawnictwo
„Na tropie”. Nakładem Związku Strzeleckiego),
 Książka wodza zuchów (1933, wznowienie w 1984 w „Bibliotece Szarej Lilijki” pod
tytułem Książka drużynowego zuchów),
 Andrzej Małkowski (1934),
 Krąg rady (1935),
 Wielka Gra (wydanie I w 1942 na rozkaz KG AK zostało zniszczone jako
dekonspirujące metody walki konspiracyjnej, wydania II nie zdążono rozkolportować z
powodu wybuchu powstania warszawskiego, wydanie III – Warszawa 1983 [znów
konspiracyjne, antydatowane na 1981 – wyd. Niezależne Wydawnictwo Harcerskie],
IV w 2000 – ISBN 83-87893-99-4),
 Przodownik. Podręcznik dla kierowników oddziałów Zawiszy (wyd. I, cz. 1-2, grudzień
1942, wyd. II w 1943, wyd. III w 1944),
 Kamienie na szaniec (10 wydań, I w 1944 i II w 1945, pod pseudonimem Juliusz
Górecki) ISBN 83-10-10505-3.
 Narodziny dzielności (1947),
 Jaćwież (1953) – synteza dziejów ludu Jaćwingów,
 Józef Grzesiak „Czarny” (1980, wspólnie z Antonim Wasilewskim),
 Zuchy – The Polish Wolf Cubs – podręcznik wydany na konferencję Wilczęcą w
Gillwel Park.
 Zośka i Parasol. Opowieść o niektórych ludziach i niektórych akcjach dwóch
batalionów harcerskich, Wydawnictwo „Iskry” (wydanie I w 1957) 2011.
 Funkcje pedagogiki społecznej Państwowe Wydawnictwo Naukowe (1974) ISBN 83-
01-01705-8
Ponadto w swym dorobku pozostawił 239 prac, ponad 300 artykułów i recenzji.

Ordery i odznaczenia

 Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 21 lutego 2008)[13]

 Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
 Krzyż Walecznych
 Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (25 lipca 1944)
 Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)[14]
 Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (pośmiertnie, 1992)
 Medal „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata” (pośmiertnie, 1991)